หลง #14 by daona

[tamanสี่]

หลง #14 ต้องยอมพลีกายเพื่อช่วยลูก
daona Posted: Jan 30 2006, 05:48 PM   
หลง #14 ต้องยอมพลีกายเพื่อช่วยลูก
..............................................
ปริษาดิ้นรนเตะถีบสุดชีวิต ทั้งนี้เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองถูกข่มเหง ธวัชชัยก็เลยโผขึ้นโถมทับ จับมือจับขาหล่อนไว้ไม่ให้ออกฤทธิ์มากนัก
"ชาติชั่ว" ปริษาโวยวาย ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้น "คุณทำชั้นในชั้นขาดหมดแล้วเห็นมั้ย"
"โธ่ ก็พี่อยากดิ้นนี้ ที่รัก"
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ชั้นจะลุกขึ้น" ปริษาทำเสียงเกรี้ยวกราด
"ลุกขึ้นทำไมล่ะ พี่ไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับลูกสาวทั้งสองของพี่ไม่ใช่รึ ถ้างั้นพี่ก็ต้องยอมเอาตัวเข้าแลกแทน...อย่าดิ้นน่า.."
และโดยไม่ยอมปล่อยให้หญิงสาวได้โต้ตอบกลับ ธวัชชัยก็กำข้อมมือทั้งสองของเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ฉีกกระชากชั้นในชิ้นล่างส่วนที่เหลือออกให้พ้นทาง ด้วยความที่เมื่อครู่มัวแต่ปลุกปล้ำไม่ให้สาวงามดิ้นรนเป็นอิสระจึงไม่ทันมองว่าเจ้าอาภรณ์ที่ถูกกระชากขาดคามือมันเผยให้เห็นความงามอะไรบ้าง
แต่ขณะนี้เมื่อกวาดสายตาลงไปยังเป้าหมาย เขาก็ตะลึงจนตาค้าง
ทั้งนี้เพราะอณาจักรความสาวของปริษานั้นมีขนขึ้นดกดำเป็นระเบียบ ทั้งรูปร่างและขนาดอวบอูมอย่างน่าหลงใหลซึ่งสร้างความตื่นเต้นเร้าใจให้กับเขา จนอดไม่ได้ต้องลดมือลงไปลูบคลำจับต้อง สัมผัสความนุ่มนวลละเอียดอ่อนของผิวเนื้อและปุยขนนั้น
"อูยยย...นุ่มมือจริงๆ พี่ปา"เขาพึมพำอย่างพอใจ
ทันทีที่ถูกมือของเขาจับต้อง ปริษาก็มีอาการดิ้นรนหาทางเป็นอิสระอย่างสุดฤทธิ์อีกครั้ง คราวนี้ธวัชชัยต้องใช้เวลาปลุกปล้ำอยู่นานทีเดียว จนในที่สุดปริษาจึงต้องยอมยุติการต่อสู้ นอนหอบหายใจนิ่งเฉย และอีกชั่วครู่ธวัชชัยก็ต้องประหลาดใจอีกครั้งที่เห็นเนื้อตัวของปริษาไม่ได้แข็งขืนเหมือนตอนแรก แถมความโกรธยังหายไปจากสีหน้าอีกด้วย
"อาจารย์ทำน้าเจ็บนะ" ปริษาพึมพำเป็นเชิงขอความเห็นใจ
ธวัชชัยไม่แน่ใจว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่ ดังนั้นจึงคลายมือที่กุมข้อมือทั้งสองของเธอออกเล็กน้อย
แต่แค่นั้นก็นับว่าเพียงพอแล้ว เพราะปริษาซึงรอจังหวะอยู่รีบกระตุกข้อมือหลุดเป็นอิสระ แล้วลดมือวูบลงไปข้างล่างทันที
ความตกตะลึงทำให้ธวัชชัยทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะเมื่ออุ้งมือข้างนั้นตะครุบหมับเข้าที่สัดส่วนความหนุ่มแน่นของธวัชชัยอย่างฉับไวและมั่นคง เหมือนจะบอกให้รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะได้รับต่อไปนี้ก็คือความนุ่มนวลที่จะมอบให้
เมื่อเป็นเช่นนั้น ธวัชชัยจึงขยับลงไปนอนเคียงข้างตามสบายรอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป และก็รอเพียงไม่นาน อุ้งมือข้างนั้นก็เริ่มขยับเขยื้อนในทิศทางขึ้นลง หยิบยื่นความเพลิดเพลินให้ธวัชชัยอย่างคาดไม่ถึง
สัญชาตญาณสอนให้อาจารย์หนุ่มรั้งร่างสาวงามเข้ามาสวมกอด ความสุขที่แผ่กระจายไปทั้งเนื้อทั้งตัวทำให้เขาลืมเสียสนิทว่าทำไมปริษาจึงเปลี่ยนปฏิกิริยาท่าทีได้รวดเร็วเช่นนี้
ความสุขที่ว่าก่อตัวขึ้นทีละน้อยๆ เช่นเดียวกับการขยับเขยื้อนอุ้งมือของปริษา ซึ่งโหมจังหวะเร่งเร้าอย่างรวดเร็วจนผิดสังเกต และในที่สุดอาจารย์หนุ่มก็เข้าใจแล้วว่าปริษาคิดอะไรอยู่ในใจ
คุณแม่ยังสาวของกนกวรรณคนนี้กำลังจะสะสางทุกอย่างให้จบสิ้นในเวลาอันรวดเร็ว โดยตัดสินใจใช้วิธีปลดเปลื้องความสุขให้อาจารย์หนุ่มด้วยอุ้งมือ แทนที่จะปล่อยให้เขารุกล้ำของสงวนของเธอ
เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเขาก็รีบดันเข่าเข้าแทรกตรงหว่างขาของเธอในทันที และก่อนที่ปริษาจะไหวตัวทัน ร่างของเขาก็สอดเข้าไปตรงกลางปลายเท้าคู่นั้น จังหวะเดียวกันก็โถมน้ำหนักขึ้นกดทับร่างอวบอัดนั้นไว้ สัดส่วนความเป็นชายของเขาก็เลยบดเบียดอยู่กับความสาวของหญิงสาว ถูไถไปมา
"โอ" ปริษาอุทาน น้ำตาไหลพรากออกมาในทันที หญิงสาวรู้แล้วว่าตอนนี้การกระทำของเธอถูกชายหนุ่มรู้ทันแล้ว "เดี๋ยวอย่าเพิ่งอาจารย์ เดี๋ยวน้าท้อง ถอยออกก่อนเถอะ"
แต่อาจารย์หนุ่มไม่สนใจ ขยับดันสัดส่วนของเขาดันให้มันลึกเข้าไป พร้อมกับร้องครางออกมาเบาๆด้วยความกระสันรัญจวน ไม่น่าเชื่อว่าร่องหลืบของเธอจะยังฟิตเปรี๊ยะและรัดรึงของเขาไว้แน่นไม่ผิดอะไรกับเด็กสาวๆ
"เอาออกเถอะค่ะอาจารย์ ให้น้าใช้ริมฝีปากมอบความสุขให้อาจารย์ก็ได้" ปริษาวิงวอนเสียงสั่นสะท้าน รู้สึกดวงตาพร่าเลือนด้วยน้ำตา
นับเป็นข้อเสนอที่น้าสนใจอย่างยิ่ง เพราะผู้หญิงหัวโบราณน้อยคนนักที่จะยอมปรนเปรอความสุขให้ผู้ชายด้วยริมฝีปาก เนื่องจากถือเป็นเรื่องสกปรกของผู้หญิงชั้นต่ำ เป็นเรื่องที่น่าขยะแขยงและเป็นการลดค่าตัวเองอย่างไม่น่าให้อภัยที่สุด
แต่ถึงตอนนี้อาจารย์หนุ่มรู้แล้วว่าปริษานั้นร้ายกาจ ถึงจะดูเรียบร้อยไม่ทันคน แต่เอาเข้าจริงก็มีลูกล่อลูกชนไม่น้อย ทางที่ดีก็คือเดินหน้าต่อไป เพราะวิธีการนี้มันก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ รีบฉกฉวยเอาไว้ดีกว่า ดังนั้นเขาจึงออกแรงบุกไปข้างหน้าเต็มเหนี่ยว
น่าอัศจรรย์ที่สุด อณาจักรความสาวที่บุกฝ่านั้นมีสภาพอันแคบกะทัดรัดลงไปทุกที แน่นวนว่าปริษาไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ซ้ำยังมีลูกสาวโตแล้วถึงสองคน แต่มันก็ตอดรัดเขาอยู่ตลอดเวลาอย่างน่าทึ่ง โดยเฉพาะเมื่อเจ้าสัดส่วนของเขามันพองโตจนเต็มที่แบบนี้

"โอ๊ยย...ปล่อยนะ" สาวสวยกรีดร้องด้วยความตกตะลึง "ปล่อยชั้นนะไอ้อาจารย์ชั่ว...ถ้าสามีชั้นรู้เข้า รับรองแกตายแน่"
ต่อจากนั้นทั้งเสียงสบถ เสียงก่นด่า เสียงโวยวายก็พรั่งพรูมาจากริมฝีปากคู่บางของเธอ ไม่น่าเชื่อว่าสาวที่ดูสุภาพเป็นผู้ดีอย่างปริษาจะเอ่ยคำพูดเหล่านั้นได้ ซึ่งมันก็สร้างความเร้าใจให้กับเขามากขึ้นเป็นทวีคูณ อาจารย์หนุ่มยังคงชักนำความหนุ่มแน่นเดินทางรุดหน้าถอยหลังโดยไม่ฟังเสียง รสขาติเส้นทางอันคับแคบของปริษา ตลอดจนคำดุด่าของเธอสร้างความตื่นเต้นให้อาจารย์หนุ่มอย่างเหลือคณา
มันคล้ายกับการข่มขืนผู้หญิง การหาความสุขกับผู้หญิงในขณะที่หล่อนพยายามต่อต้านทุกวิถีทาง คือสี่งที่อาจารย์หนุ่มไม่เคยรู้จักมาก่อน
จวบจนความสุขเอ่อล้นขึ้นมาจนถึงจุดสูงสุดของขอบทำนบ เขาจึงยุติการเขยื้อนขยับชั่วคราว และเมื่อมันเหือดหายไปบ้างจึงเริ่มโหมจังหวะใหม่ ช่วงแรกจะเปลี่ยนทำนองให้เชื่องช้าเนิบนาบถอนกลับจนสุดตัว ก่อนจะรุกใหม่เต็มเหยียด
ระหว่างนั้นคำสบถก่นด้ายับมีให้ได้ยินไม่ขาดสาย แต่ถึงช่วงนั้นอาจารย์หนุ่มก็สังเกตว่า แม้ปากของปริษาจะก่นด่า แต่หญิงสาวกลับยกสะโพกขึ้นโต้ตอบการกระแทกของอาจารย์หนุ่มอย่างไม่รู้ตัว
ช่วงเวลาไม่นาน จังหวะการเคลื่อนไหวระหว่างทั้งคู่ก็สอดประสานเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ธวัชชัยรู้ว่าสถานการณ์มันเลยเถิดไปถึงขนาดกู่ไม่กลับแล้ว จึงได้แต่ตะกุกตะกักว่า
"ผมไม่สนใจ ถ้าต้องตายเพื่อพี่ปา ผมก็ยอม...เร็วเข้า..."
ท่อนเอ็นของอาจารย์หนุ่มเดินทางบุกเบิกเสียดสีผนังเข้าไปข้างหน้า ปริษากลั้นใจนิ่ง และพอเขาถอนกลับ ปริษาก็อ้าปากหอบหายใจ ขณะเดียวกันบั้นท้ายก็ยกขึ้นตอบโต้การรุกไล่ของเขาตลอดเวลา
อาจารย์หนุ่มส่งยิ้มให้ ปริษาก็จ้องสบตาด้วยความโกรธแว่บหนึ่ง แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้น เพราะสถานการณ์เช่นนี้อยู่เหนือความควบคุมของหญิงสาวไปแล้ว
"อืมมมม...อูววววว....."
เสียงครวญครางเริ่มดังเล็ดลอดจากริมฝีปากของหญิงสาว สะโพกผายส่ายคลอนอย่างไม่อาจระงับยั้ง ธวัชชัยโหมจังหวะรุกไล่อย่างดุเดือด ขณะเดียวกันก็ปล่อยมือของปริษาให้เป็นอิสระ ซึ่งปริษาก็กระหวัดขึ้นรัดรอบคออาจารย์หนุ่มอย่างลืมตัว
ในที่สุด อาจารย์หนุ่มก็พิชิต สาวแสนงามอย่างปริษาได้สำเร็จ
อีกชั่วครู่ต่อมา ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะปั่นป่วนรัญจวนใจ ความสุขก็กระจายไปทั่วร่างสั่นระริกของหญิงสาว เช่นเดียวกับอาจารย์ธวัชชัยซึ่งฉวยโอกาสนั้นปลดปล่อยหยาดแห่งความสุขตัวเองให้กระเซ็นไปบ้าง
จวบจนคลื่นแห่งความสุขสุดยอดระลอกสุดท้ายโถมทับเข้ามา จวบจนร่างงามนอนอย่างอ่อนระทวยหงายเหยียดยาวบนเตียง ยกท่อนแขนข้างหนึ่งขึ้นปิดป้องใบหน้า ริมฝีปากแดงเรื่อซึ่งเมื่อครู่ก่นอ่าอาจารย์หนุ่มจนยับเยิน บัดนี้กลับปิดเงียบ นอนร้องไห้สะอึกสะอื้น... อาจารย์หนุ่มจึงลุกขึ้นแต่งเนื้อแต่งตัว
..............................................