หลง #23 by daona

[tamanสี่]

หลง #23
daona Posted: May 1 2006, 10:33 AM   

มันเป็นเวลาดึกสงัด อากาศในห้องพักโรงแรมเย็นฉ่ำ ปริษาลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ เธอหันไปทางกนกวรรณที่นอนอยู่ข้างๆ
"อ้อ ...หนูอ้อ..." เธอเรียกเบาๆ
ไม่มีเสียงตอบกลับ ปริษาถอนหายใจอย่างอัดอั้น ควานหาเสื้อคลุมมาสวม จากนั้นก็เดินออกจากห้อง
ปริษาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องที่อยู่ติดกัน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเคาะประตูขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ประตูเปิดออก ธวัชชัยยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
"เข้ามาสิครับ...พี่ปา"
เขาพูดพลางดึงมือเธอเข้ามาในห้องพร้อมกับล็อคประตู ธวัชชัยพาเธอไปนั่งที่เตียง จากนั้นก็ดึงเธอเข้ามากอด จูบเข้าไปที่ซอกคออย่างหื่นกระหาย ปริษาพยายามผลักไสแต่มีหรือที่อาจารย์หนุ่มจะยอม
"ถอดเสื้อผ้าออกซิ"
"อาจารย์..." เธอร้องห้ามเสียงสั่น
"ทำไมครับ...เราตกลงกันแล้วนี่"
"...น้าก็อยากจะคุยกับอาจารย์เรื่องนี้...อาจารย์ก็รู้ว่าน้ามีสามีแล้ว...ปล่อยน้าไปเถอะ..."
"อย่าเพิ่งคุยตอนนี้น่า..มาเถอะ" ธวัชชัยพึมพำ พร้อมกับดึงเธอล้มลงไปนอนกับเตียง มือควานเปะปะปลดเสื้อคลุมออกจากร่างงาม จากนั้นก็ระดมจูบไปทั่วใบหน้า..
"อาจารย์" เธอครวญคราง
"ถอดเสื้อผ้าก่อนนะ"
"อย่า....อย่าค่ะ ปล่อยนะ.."
อาการขัดขืนดิ้นรนของเธอสร้างความเร้าใจให้กับธวัชชัยเป็นอย่างยิ่ง เขาบอกตัวเองไม่ถูกว่าติดใจเธอตรงไหนกันแน่ มันเริ่มจากบุคลิกที่งามสง่าของเธอ เธอไม่ได้ตั้งใจจะยั่วยวน แต่ลีลาท่าทางทุกอิริยาบถของเธอ มันกระตุ้นอารมณ์ของเขาให้เร่าร้อนอย่างแปลกประหลาด อีกทั้งการดิ้นรน ร้องครวญคราง ทุกอย่างล้วนเร้าใจไปหมด
ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูที่เผยออกร้อง เย้ายวนให้เขาประทับริมฝีปากลงบดขยี้ ลิ้นเกี่ยวกระหวัดพัวพันจนร่างกายเสียววาบไปทั้งตัว หัวใจของปริษาเต้นแรงมาก ร่างนั้นดิ้นไปมาอยู่ในวงแขนเขา ขาอ่อนของเธอขาวงามจับใจสะท้อนอยู่ในแสงไฟ เขาลูบไล้แก้มก้นของเธอเบาๆ ขณะที่มืออีกข้างยังคงเปะปะไปตามส่วนต่างๆ เขารู้สึกว่าขนของเธอลุกซู่ขึ้นมาในทันที
มันไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะปลดเปลื้องชุดนอนของเธอออก ปริษาหลับตาพริ้มหน้าแดงซ่านด้วยเลือดที่สูบฉีดไปเลี้ยงพวงแก้มอย่างรวดเร็ว ลมหายใจของเธอร้อนผ่าวและถี่จนคล้ายกับคนที่วิ่งมาเป็นกิโล ปากของเขาประกบติดเธอไว้แน่น เพื่อชิงชัยชนะมาจากเธอ นานแสนนานที่เขาจมกับความหวานที่ได้รับจากรสจูบ ก่อนจะยอมถอนริมฝีปากออกท่ามกลางเสียงทอดถอนใจของเธอ...
"ชอบมั้ย" เขาถาม
ปริษาไม่ตอบ หากหลับตาพริ้ม หอบหายใจแรง
"ผมจะทำอย่างนุ่มนวล"เขากระซิบ
ธวัชชัยเลื่อนหน้าลงมาที่ทรวงอกอวบแล้วคลุกเคล้าปานภุมรินบินดอมดมเกสรดอกไม้ลิ้มรสความหวานชื่น
"โอ...."ปริษาคราง ร่างงามสะท้านเกร็งแข็งด้วยแรงแห่งกำหนัดที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา ปากของเธอห่อจีบส่งเสียงปานละเมอด้วยความเสียวซ่าน ธวัชชัยขบกัดไปที่ยอดทรวงสีชมพูที่ชูชันจนบวมเป่ง ส่วนมือนั้นลามโลมไปจนถึงแนวป่าละเมาะที่ปกคลุมไปด้วยพืชพันธ์ที่ขึ้นรกทึบ ปากทางแห่งความหฤหรรษ์ที่ตอนนี้หยาดเยิ้มไปด้วยธารจากสวรรค์ นิ้วของเขาควานลงไปพบกับความอบอุ่นภายในกลีบกุหลาบ กลิ่นจรุงระเหยออกมาจากร่างงาม ผิวพรรณของเธอเรียบลื่นละมุนมือไม่ผิดกับแพรไหม อ่อนหวานไปทุกๆส่วน โดยเฉพาะผิวเนื้อส่วนสำคัญนี้...
โอ....ช่างเป็นผู้หญิงที่เปี่ยมไปด้วยความหอมหวานน่าลิ้มรสดอมดม
'แม่กระดังงาลนไฟของผม คุณไม่เหมือนเด็กสาวๆที่ผมเคยลิ้มรสมาก่อนเลย'
ปริษาพยายามจะไม่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับการปรนเปรอของเขา แต่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เสียงหอบหายใจ เสียงคร่ำครวญที่เธอเผลอร่ำร้องมา แผ่วพลิ้วเปรียบประดุจดนตรีแห่งโลกียะที่บรรเลงขับกล่อมให้อารมณ์อันบรรเจิดอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของราคะ มันกระตุ้นความพิสวาส ช่วยเร่งเร้าความปรารถนาในขณะที่ ความเป็นชายของเขาได้ชำแรกเข้าไปในกลีบกุหลาบนั้น น่าแปลกที่ความฝืดคับนั้นยังมีอยู่มาก แต่สายธารที่ประดังประเดออกมาจากเรือนร่างอันร้อนรุ่มแห่งอารมณ์พิสวาสนั้นทำให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความหรรษา
"อูยยยย...ของพี่ปาฟิตดีจริง...ซี๊ดดด..." เขากระซิบ เหงื่อซึมออกมาจากหน้าผากหยดหยาดลงไปที่หน้าอกหน้าใจของเธอจนเกลื่อนกลาดไปหมดในขณะที่ช่วงเอวของเขานั้นสลับสับเปลี่ยนยกขึ้นลงอย่างรวดเร็วและรุนแรง ยิ่งเธอพยามยามจะทำเป็นไม่สนใจกับการโรมเร้าของเขาเพียงใด ก็ยิ่งกระตุ้นเร่งเร้าให้เขาออกแรงมากขึ้นเท่านั้น
"อูยยยย...ดีมั้ย...แรงขึ้นอีกมั้ย" เขาถาม
"อา..อย่า...ปล่อย...อูยยยย...ไม่..." ปริษาครวญคราง
ธวัชชัยหัวเราะเสียงกระเส่า มือที่ยันตัวอยู่บนฟูกยกขึ้นมาวางไว้ที่ทรวงอกที่พุ่งตระหง่านเป็นก้อนกลมของเธอแทน เขาคลึงเคล้นไปมาอย่างเมามัน ในขณะที่ส่วนอื่นๆของเขานั้นยังทำงานอย่างไม่ยอมหยุดเลยแม้แต่น้อย
"อูยยยย...มันส์จริงๆเลย พี่ปานี่เอามันเป็นบ้า...อูยยยย" เขาพึมพำขณะโหมกระแทกหนักหน่วงขึ้น
ปริษาร้องครวญคราง ใบหน้างามบิดเบี้ยวเหยเก วงแขนอันกลมกลึงรัดร่างของเขาไว้แน่นอย่างลืมตัว ปั่นป่วนไปกับการโรมเล้าของเขาอย่างหนักหน่วง เธอส่ายสะโพกของเธอราวกับดอกไม้ที่ต้องลมพายุแรง มันแกว่งไกวบิดซ้ายย้ายขวา ครั้งแรกออกจะแสดงความขัดเขินออกมาบ้าง แต่ต่อๆมาเธอก็ปล่อยทุกสรรพสิ่งออกมาจนหมด
"โอ๊ย...อาจารย์...น้า..น้า...."
มือของเธอเริ่มเกร็งขึ้น ในขณะที่เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่เกิดขึ้นบริเวณท้องน้อย
"ไม่....ไม่ไหวแล้ว"
กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนของเธอเริ่มผ่อนคลายออกจากกันอย่างช้าๆ เหงื่อนั้นซึมเต็มใบหน้าของเธอ
ธวัชชัยเองก็ไม่ได้ต่างไปจากเธอมากนัก ช่วงจังหวะสุดท้ายที่เธอกำลังผ่อนคลายนั้น ทุกสัดส่วนของเขาก็เริ่มผ่อนคลายเช่นเดียวกัน
ธวัชชัยทิ้งตัวเองนอนหงายมองดูเพดาน
"โอ๊ย...เหนื่อย..." เขาเอ่ยขึ้น พลางยกขาที่ขาวผ่องของเธอขึ้นมาพาดบนตัวเขาอย่างย่ามใจ "มีความสุขมั้ย" เขากระซิบ
ปริษาหน้าแดง
"ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายของเรานะคะ... อาจารย์" เธอพูดเสียงสั่น ขยับตัวออกเล็กน้อย อกของเธอเสียดสีกับต้นแขนของเขาเบาๆ
ธวัชชัยหันหน้ามากอดร่างของเธอไว้ไม้ให้ถอยหนี
"ตอนนี้ยังไม่ได้ ผมยังติดอกติดใจพี่อยู่มาก" เขาก้มลงจูบเธออีกครั้ง
"จะรังแกกันไปถึงไหน" ปริษาอุทธรณ์ น้ำตาอาบแก้ม
"ขอผมอีกสักเดือนเถอะครับ ตามใจผมดีๆ เรื่องนี้จะจบลงอย่างเงียบๆ แล้วผมจะไม่มายุ่งกับครอบครัวพี่อีก" เขาพึมพำ
"อาจารย์สัญญานะ"
"ผมสัญญา"
ปริษาทอดถอนใจ ทรวงอกอวบอิ่ม ขาวนวล สะท้อนขึ้นลงยั่วยวนให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีก...
ธวัชชัยก้มลงไปมองกลีบที่ฉ่ำชุมของเธอ ซึ่งมีสีแดงระเรื่อเผยอยิ้มอย่างเชื้อเชิญ...
ปากของเขาก้มลงไปประกบแล้วเผยอเอาลิ้นออกมากวาดเกลี่ยไปรอบๆ ก่อนจะชำแรกเข้าไปในร่องที่ลึกล้ำเต็มไปด้วยน้ำทิพย์
ปริษาสั่นสะท้านไปทั้งเรือนราง
"อุ๊ยย ...อาจารย์ อย่าทำอย่างนี้ซิคะ"
ปริษาร้องห้ามด้วยความอาย แต่ธวัชชัยหาได้ยอมตามคำทักท้วงของเธอไม่ เขาจัดการดันขาของเธอให้อ้ากว้าง รอยแยกปริออกเห็นแนวสีชมพูที่นุ่มนวลเต้นระริก เกสรสีแดงก่ำที่ถูกปกปิดโผล่พ้นมารับอากาศภายนอกสั่นระริก เขาจึงเชยชมด้วยลิ้นจนสั่นระรัว.... ลิ้นของเขาตวัดไปตามจุดที่ไวต่อความรู้สึกอย่างชำนาญ ปริษาแหงนหน้าสูดปากครวญคราง มือทั้งสองกดศีรษะของเขาแน่น ธวัชชัยรู้สึกได้ถึงการตอดรัดเป็นระยะๆ
"อูยยยยยย...."
ปริษากรีดร้องก้องห้อง ลืมความอับอายทั้งหมด สะโพกไหวระริกและเร็วขึ้น มือของเธอดันตัวจนสะโพกลอย นิ้วเท้าเกร็งกดติดผ้าปูที่นอนเหมือนจะเกรงว่ากลีบเกสรจะหลุดออกจากปากเขา
สะโพกกลมกลึงของเธอ แกว่งไกวสั่นไหวปานนางระบำที่ถูกฝึกจากครูชั้นเลิศเปี่ยมไปด้วยลีลาระทึกใจ เขาจึงเพิ่มชั้นเชิงฉกตอดให้เร็วขึ้น
"โอยยยย...อูยยยยยย.....ไม่...ไม่ไหว..อูยยยยย...."
ปริษาร้องครวญคราง ผวาเข้าหาร่างของเขา....บดขยี้กลีบเกสรเข้าจมูกของเขาอย่างลืมตัว ธวัชชัยแทบไม่สามารถสูดเอาลมหายใจเข้าไปหล่อเลี้ยงชีวิตได้... เขาปล่อยให้เธอบดขยี้อยู่ไม่นาน ลิ้นที่ควานอยู่ภายในของเขาก็สัมผัสกับรสชาติอันแปลกประหลาดแต่หวานชื่นสุดจะเปรียบ ท่อนขาทั้งสองข้างของเธอบีบรัดศีรษะเขาไว้แน่น... เธอชิงหนีเขาไปสวรรค์พบเทวดานางฟ้าเสียแล้ว
.....................................................
ภายในห้องพักที่อยู่ติดกัน กนกวรรณนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ....เธอรู้....เธอเห็นทุกอย่างหมดแล้ว หญิงสาวแกล้งทำเป็นนอนหลับขณะที่ปริษาเรียกเธอ เมื่อปริษาเดินออกจากห้อง เธอก็แอบตามไปแง้มประตูดู หญิงสาวคิดไม่ถึงเลยว่าแม่ของเธอจะเข้าไปในห้องธวัชชัย ...ในยามดึกดื่นแบบนี้..ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่เข้าไปในห้องเขาทำไม
กนกวรรณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เมื่อตอนที่ปริษากลับมาพร้อมกับธวัชชัย เธอก็สังเกตเห็นแล้วว่าแม่ของเธอเปลี่ยนไปอย่างผิดสังเกต ไม่ค่อยพูดคุยกับเธอเหมือนเดิม แถมยังชอบใจลอย บางครั้งก็ถอนหายใจอย่างไม่มีสาเหตุ พอเธอถามแม่ก็จะกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไร เธอได้แต่เก็บความสงสัยไว้ พร้อมกับคอยแอบจับตาดูแม่ของเธออยู่ตลอด จนกระทั่งได้ทราบความจริงในที่สุด
แม่คบชู้กับแฟนของเธอเอง!!!
กนกวรรณไม่อยากจะเชื่อเลย แต่มันก็เป็นความจริง เพราะเธอได้เห็นมันด้วยสายตาของเธอเอง... แม่ที่รักพ่ออย่างสุดชีวิต ...แม่ที่สอนให้เธอสองพี่น้องรักนวลสงวนตัว ...มันเป็นไปได้อย่างไร?
เธอโกรธ...เสียใจ...และผิดหวังในตัวแม่อย่างรุนแรง
...ธวัชชัยอีกคน เขาทำกับแม่ของแฟนได้อย่างไร.. หญิงสาวกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ น้ำตาไหลพรากๆออกมาอย่างไม่ขาดสาย
.....................................................
ที่ร้านอัญมณีสองวันให้หลัง
กนกวรรณนั่งซึมอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง เธอยังทำอะไรไม่ได้เลย สมองคิดวุ่นวายสับสนไปหมด แม้จะโกรธแม่เป็นอย่างมาก แต่เธอถูกอบรมมาให้เคารพผู้ใหญ่ เธอไม่กล้าที่จะสอบถามคาดคั้นกับแม่... กลัวว่าจะเกิดเรื่อง... พ่อต้องเสียใจแน่ๆ... และน้องหวานอีกล่ะ... เธอจะทำยังไง?... เธอจะทำอะไรได้?
กนกวรรณถอนหายใจอย่างอัดอั้น เธอไม่สามารถบอกใครได้ ไม่อาจระบายกับใครได้ นัยน์ตาแห้งผากของเธอกลับกลายเป็นชุ่มฉ่ำ น้ำตาพรั่งพรู ไหลย้อยลงบนพวงแก้มอันขาวซีด...
ธวัชชัยไม่ได้โทรมาหาเธอเลย แต่เธอไม่แคร์เขาอีกต่อไปแล้ว.... แถมพอคิดถึงเขาความแค้นก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในทันที...
"ไอ้ห่านี่มันตั้งใจจะฟันทั้งแม่ทั้งลูกเลยหรือวะ" หญิงสาวคิด ดวงตาอาบน้ำตามีประกายช้ำและเจ็บปวด
ผู้ชายรูปหล่อ... พูดจาดี... ชาติตระกูลดี.... คิดไม่ถึงเลยว่าข้างในจะมีแต่ความสกปรกโสมม .ชั่วช้า สารเลวที่สุด...เทียบไม่ได้เลยกับฉัตรชัย
กนกวรรณรู้มานานแล้วว่าฉัตรชัยแอบรักเธอ แม้เขาจะไม่ได้เอ่ยปากหรือแสดงท่าทีอย่างเปิดเผยอะไร แต่เธอก็สังเกตออก จากแววตาของเขา จากท่าทีของเขา เธอรู้ว่าเขาพยายามระวังตัวไม่ให้เสียมารยาทต่อเธอ ...คงจะเจียมตัวว่าเป็นเพียงลูกจ้าง
เธอพอใจกับการวางตัวของเขา.. ฉัตรชัยเป็นคนขยัน ทำงานเก่ง แต่เขาก็เป็นเพียงลูกจ้างคนหนึ่ง เธอไม่เคยสนใจเขาเลย ...จนกระทั่งตอนนี้..
ตอนนี้เธอต้องการความอบอุ่น ปลอบโยนจากใครสักคน... ..ใครก็ได้....
เธอตัดสินใจกดอินเตอร์คอมเรียกเขาเข้ามาหา
"คุณอ้อมีอะไรหรือครับ" ฉัตรชัยเอ่ยปากถาม
"คืนนี้ฉัตรมีธุระอะไรรึเปล่า"
"ไม่มีครับ"
"ถ้างั้น พาอ้อไปเที่ยวได้มั้ยคะ"
"คุณอ้อ" ฉัตรชัยอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
"ทำไมล่ะคะ หรือไม่อยากเที่ยวกับอ้อ"
"ปะ เปล่าครับ คุณอ้ออยากไปเที่ยวที่ไหนล่ะ"
"ที่ไหนก็ได้ ที่เสียงดังๆ สนุกสุดเหวี่ยง ฉัตรรู้ที่ไหนบ้างล่ะ"
"เอ้อ ผมก็รู้ไม่มากหรอกครับ แต่ถ้าคุณอ้ออยากจะไป ผมก็พอจะพาไปได้"
"ดี งั้นคืนนี้เราไปกันสองคน"
"ครับ" ฉัตรชัยรับคำ ใจเต้นระทึก แปลกใจที่อยู่ๆกนกวรรณเกิดอยากจะไปเที่ยวกับเขา ..เธอต้องมีเรื่องทุกข์ใจอะไรแน่ๆ สัญชาตญาณมันบอก
หลังจากฉัตรชัยออกไปแล้ว กนกวรรณก็หัวเราะกับตัวเองอย่างพอใจ... ไหนๆคุณแม่ผู้แสนดีของเธอก็ทำระยำเป็นตัวอย่างให้ดูแล้ว เธอก็จะทำตัวระยำบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นไร... สะใจดีเหลือเกิน ฮะ ฮะ
....................................................