ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

OUT OF AMMO EP 8 เรื่องไม่คาดฝัน

เริ่มโดย cd13579, พฤศจิกายน 14, 2016, 04:22:45 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

cd13579

1 2 3 ฮัลโหลๆ กลับมาแล้วจ้า ตอนนี้แต่งนานไปหน่อยอะ ทำแนวสืบสวนมันปวดกบาลดีแท้ทำง่ายๆก็ได้แต่อีฉันไม่เอา มันไม่ท้าท้าย (ชอบไม่ชอบง่ายไปยากไปไม่สมเหตุสมผลบอกด้วยนะจ้ะ สอบสวนตอนแรกนะจ๊ะ)
 
เอ้า เชิญเสพ ขอให้สนุกและขอบคุณที่มาอ่าน ENJOY  ::Falling::

ตอนที่ 8 เรื่องไม่คาดฝัน เคาะหน้าใส่รูปอยู่(ติดงานด่วนทนอ่านมึนๆไปก่อน)ใจเย็นๆ
ซ่อนแหลกด้วยนะ

ภายนอกเดอะคลับเวลาเดียวกับที่หมวดเข้มกำลังหาเอกสารข้างใน
ขณะที่ทุกคนพึ่งจะคลายกังวลจากการติดต่อกลับมาของหมวดเข้ม
ดาบชัย: "นอกจากรายงานสภาพอุปกรณ์เสียหายจากทางหมวดแล้วยังเงียบอยู่ใช่มั้ย"
ดาบชัยถามหมู่แสงที่นั่งอ่านข้อความ
หมู่แสง: "ที่เสียไปคือตัวกล้องกับระบบสัญญาณสด จะได้อะไรบ้างก็ค่อยต้องพึ่งอุปกรณ์ชิ้นอื่นแล้วละครับ"
ดาบชัยเดินส่ายหัวไปมาหนักใจในความมุทะลุของหัวหน้าตน
หมู่แสง: "อ้าว มีข้อความมาอีกแล้ว โอววเวรละ! ทุกคนรหัสแดงเฮ้ยลุกๆ!!"
ดาบชัยสะดุ้งเฮือกรีบปลุกทุกคนทันที
แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะวุ่นวายไปหมดจนดาบชัยต้องสั่งการ "จ่าไปหยิบปืนที่กล่องหลังรถกับผม
หมู่ต่อขอกำลังเสริมเลย หมู่นาเตรียมอุปกรณ์หมอไว้เลย"
ก่อนจะเดินไปท้ายรถที่มีกล่องอาวุธวางเป็นชั้นๆอยู่ จ่าดำนั้นเก้ๆกังๆอยู่หน้าตู้
(ใกล้เคียงสุดคือรูปนี้อะ มโนออกกันเนอะ)

จ่าดำ: "กูเปิดไม่เป็นวะแมร่ง ระบบสมัยใหม่กูงง"
ดาบชัยรีบนำบัตรตำรวจไปวางทาบหน้ากล้อง เสียงติ๊ดยืนยัน "กรุณาป้อนลายนิ้วมือ" แป้นหน้าจอแสดงตัวอักษร
ดาบรีบประมือลงไป พร้อมป้อนคำสั่งเสียง "เปิดคลังฉุกเฉิน"
กริ๊งๆ เสียงล็อคแม่เหล็กของตัวกล่องหลุดออกจ่าดำรีบเปิดตู้ออกลงมือเตรียมอาวุธทันที ซึ่งอาวุธพวกนี้เป็นอาวุธที่ทางกรมตำรวจจัดหาให้เป็นรายบุคคลตามความต้องการของเจ้าหน้าที่หน่วยเฉพาะกิจทุกชุดจะมีสิทธิรับลังปืนคนละหีบซึ่งต้องใช้บัตรและลายมือกับความสั่งเสียงในการเปิดซึ่งในการเปิดทุกครั้งจะส่งสัญญาณกลับไปยังตัวสำนักงานโดยตรงเพื่อป้องกันการแอบเอาอาวุธไปขาย หรือใช้นอกราชการ
และแน่นอนว่าได้คนละ1กระบอกเท่านั้นและปืนใครปืนมันหยิบปืนคนอื่นไม่ได้ด้วย แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญในเวลานี้
หมู่แสง: "งานหยาบละดาบ มานี้เลยผู้หมวดชิบหายแน่"
ดาบที่กำลังสวมเกราะกันกระสุนรีบเดินมาดูหน้าจอ
"เชี้ย คำสั่งห่าอะไรวะเนี่ยแบบนี้ก็ไม่มีใครมาได้เลยดิ"
 
ดาบชัยทุบโต๊ะ การที่คำสั่งหลุดโลกมาโผล่ในเวลาแบบนี้มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ๆ
แต่ปัญหาที่น่าหนักใจคือเท่ากับว่าเหลือกันอยู่4คน ไม่มีกำลังเสริม ไม่มีหมายค้นหมายจับ แล้วพวกเขาจะเข้าไปช่วยหมวดเข้มยังไงกัน?

ภายในเดอะคลับ

หมวดหนุ่มรู้สึกตัวขึ้นพร้อมอาการปวดท้ายทอยตุบๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นและรู้ตัวว่าตัวเองถูกขังอยู่ห้องเก็บของใหญ่ๆแห่งหนึ่ง พร้อมกับมัดมือมัดขาเขาไว้กับเก้าอี้อย่างแน่นหนา เข้มเองก็ไม่ได้เคยถูกจับผูกกับเก้าอี้ซะแน่นหนาแบบนี้ เพราะฉะนั้นการที่การที่เขาจะแก้มัดออกมาเองก็คงต้องเลิกหวัง อย่าว่าแต่จะหนีเลยลำพังแค่ขยับมือยังลำบาก

เข้ม: "มัดกูเป็นบะจ่างเลย" เขาบ่นขึ้นเบาๆหลังจากพยายามลองขยับแขนขาและเป็นการแน่นอนว่าเค้าหนีไปไหนไม่ได้แน่ๆ 
เหมือนมันรู้ว่าเข้มตื่นหรือเป็นความซวยของตัวเข้มเอง เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าคนอีก 3 คนเดินเข้ามาและเดินมาอยู่ตรงหน้าเข้ม

เมื่อเขาเห็นหน้าบุคคลผู้มาเยือนแล้วเข้มได้แต่ถอนหายใจราวกับยอมรับชะตากรรม
คนแรกสวมเสื้อเชื้ตกางเกงขายาวแลดูภูมิฐาน แต่ใบหน้าที่ดูสะอาดเนียบพอๆกับชุดกลับมีรอยช้ำแตกที่หน้า ซึ่งแน่นอนว่าเขาคือบุคคลที่น่าจะเป็นถ้วยเงินอีกคนที่ยังฟัดกันไม่ทราบผลก่อนตนจะโดนทุบหัวนอนหลับ

คนที่ 2 ชายร่างสูงผมยาว แต่ใบหน้ามีรอยช้ำหลายจุดและมีพลาเตอร์ปิดสันจมูกที่โดนถาดบินกระแทกหน้า มันจ้องมองเข้มราวกับกินเลือดกินเนื้อปนๆกับสะใจที่มันกลับมาเจอเข้มอักครั้งในสภาพนี้มันคือไอ้ลิ๊งมือมีดผู้พลาดท่ากับเข้มไปแล้วรอบหนึ่ง

ส่วนคนสุดท้ายเหมือนแค่เดินมารับใช้อีกสองคนแรกเท่านั่น มันคือไอ้จ็อดนั้นเอง
ลิ๊ง: "อ้าวพ่อคนเก่ง ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ คนรู้จักกันเจอกันทำหน้าแบบนั้นมันเสียมารยาทนะโว๊ย"
เข้มยิ้มกวนตีนไปให้มันแล้วตอบไป "อ้อ โทษทีจำคนกระจอกไม่ค่อยได้วะ ฮาๆๆ" ผัวะ
หมัดขวาของมันหวดใส่หน้าเข้มทันทีเข้มหน้าสะบัดไปตามแรงและรับรู้ถึงรสเลือดในปากเขาหันหน้ากลับไปหามัน
เข้ม: "หมัดคนขี้แพ้ก็ได้เท่านี้ละวะ" ผัวะ หมัดขวาของมันหวดเข้าอีกที ตุบ หมัดขวาของมันงัดเข้าท้องน้อยเต็มแรง ก่อนจะหวดหมัดปั่นหน้าซ้ายทีขวาทีซ้ำจนชายอีกคนต้องส่งเสียงเตือน
"ไอ้หนู พอแล้วป๊าไม่ได้ให้เรามากระทืบมันนะโว๊ย ใจเย็นๆก่อน"
ลิ๊งส่งเสียงคำรามในคอก่อนจะยอมถอยออกมาตามคำของชายคนนั้น
ลิ๊ง: "เอาเถอะ นายสั่งพี่มาแบบนี้ผมจะไปกล้าขัดอะไร พี่ยอดจะทำอะไรก็ทำดิผมไม่ยุ่งละ"

พูดจบมันก็เดินเลี่ยงออกมา ชายคนแรกหรือยอดหนึ่งทูตเงินเดินมาใกล้ๆเก้าอี้และเปิดปากถาม
ยอด: "เอาว่าไงคุณตำรวจ ต้องการอะไรละถึงได้ถ่อมาถึงนี้และต้องลำบากมานั่งร้านเล็กๆของผมครับ"
เข้มเงยหน้าขึ้นเขาถมเลือดในปากทิ้งแต่ใบหน้ายังคงยิ้มระรื่นอยู่ "ถ้าบอกว่ามาผิดร้านมึงจะเชื่อปะละ"
ยอด: "นี้ไอ้ตำรวจถ้ายอมตอบคำถามดีๆ กูรับรองว่ามึงจะไม่ต้องตายจะได้กลับไปหาลูกหาเมีย แต่ถ้าไม่ทางเราคงต้องใช้ไม้แข็ง"
เข้มกลับเบือนหน้าหลบนั่งนิ่งไป ยอดเดินไปหยิบของจากไอ้จ็อดก่อนเดินกลับมาหา
ยอด: "ถ้าไม่เล่ามาก็ตอบคำถามมา กล้องตัวนี้ส่งภาพกลับไปที่ไหน อย่าคิดว่าจะไม่รู้นะว่าอุปกรณ์ชิ้นนี้มันมีไว้ทำอะไร"
เขาชูเสื้อพร้อมๆกับกล้องกระดุมและอุปกรณ์พ่วงสัญญาณให้เข้มดู แต่ตำรวจหนุ่มกลับตอบไป
"อะไรวะนั้นนี้เล่นเอาอะไรมาอำกูวะ มึงแมร่งไม่เนียนเลย 4 ชิ้น100ปะวะ" เขาตอบมันไปทั้งที่มันคืออุปกรณ์ของเขาเองล้วนๆ พลั่กก สันเท้าหรือชาวบ้านจะเรียกว่าตีนของไอ้ยอดยันเข้าไปยอดอกจนเข้มร่วงไปกับเก้าอี้ก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้จ็อดมาตั้งเก้าอี้ขึ้น
เข้ม: "แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นโกรธ ขี้โมโหระวังหาเมียยากนะมึง"

หลังจากเข้มพูดจบยอดก็เอาของมาวางบนโต๊ะ  ก่อนเดินมาหาเข้มก่อนหวดกำปั้นเข้าใส่ชายหนุ่มไม่ยั้งและดูแล้วเหมือนจะลงมือหนักกว่าไอ้ลิ๊งคู่อาฆาตเขาเสียอีก หมัดแล้วหมัดเล่ากระทบใบหน้าชายหนุ่ม
อ็อค อ็อค เข้มร้องออกมาเมื่อมันตีเข่าใส่กลางอกเขา ก่อนยอดจะถอยออกไปยืนตั้งหลักก่อนจะหวดเท้าแตะเสยใส่ปลายคางจนทั้งคนทั้งเก้าอี้ลอยลงไปกระแทกพื้น ก่อนไอ้จ็อดจะเดินยกมาตั้งไว้เช่นเคย ผู้หมวดหนุ่มใบหน้าแตกหลายแห่งไม่ว่าจะหางคิ้วปากหรือจมูกและรอยช้ำเลือดปะปรายรอบใบหน้า

 ความเจ็บปวดตามร่างกายที่ถาโถมใส่แบบไม่มีพัก หมวดหนุ่มหัวหมุนตาลายเขาได้ยินลางๆว่ามีคนไล่ทั้งสามคนแรกออกไป ก่อนน้ำเปล่าจะถูกสาดใส่หน้าเขา หมวดหนุ่มสะบัดหน้าเรียกสติก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหาผู้มาใหม่
เข้ม: "เอารอบนี้ตัวพ่อเลย จะฆ่าก็ฆ่ากูไม่บอกอะไรมึงหรอก" 
ครืดดด เสียงเข็นโต๊ะไม้มาวางตรงหน้าเขาก่อนเสี่ยภูมิชัยจะลากเก้าอี้มานั่งโต๊ะฝั่งตรงข้ามเขา
เสี่ย: "โธ่ ทำไมมองผมเป็นคนโหดร้ายใจดำขนาดนั้นละเข้ม หรือจะเรียกหมวดเข้มดีละ"
หมวดหนุ่มสีหน้าเปลี่ยนเป็นฉงนก็จะตีหน้านิ่งไป
เสี่ย: "โอ้โห พ่อหนุ่ม หน้าซีดเชียวจะเย็นๆมันยังมีอีกเยอะวะไอ้หนุ่ม"
เข้ม: (มันเดาออกว่าเราเป็นตำรวจไม่แปลก แต่ทำไมมันรู้ว่าเราเป็นหมวด?)

  "กว่าผมจะโตได้ขนาดนี้มันก็ต้องมีวงในกันบ้าง" แฟ้มเหล่านั้นคือข้อมูลประวัติของทุกคนในหน่วยยักษ์ เข้มกังวลถึงเหตุการณ์ภายนอกอยู่ในใจ
เสี่ยก็พูดออกมาเหมือนรู้ใจ "สงสัยอยู่ละสิท่าว่าทำไมไม่มีคนมาช่วย ไม่ใช่ฝีมือผมข้อมูลพวกนี้ผมพึ่งได้มาแต่ที่ไม่มีใครมานี้เพราะเพื่อนที่น่ารักของผมถ่วงเวลาได้ และได้นานพอจะฆ่าและทำลายศพคนซักคนได้สบายๆ"

เข้มกำลังคำนวณภาพในใจว่าใครกันบ้างที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ ทั้งข้อมูลทั้งถ่วงเวลา
"อย่าคิดเยอะ ไม่ใช่ผู้กองอินกับสน.นั้นหรอกแต่ใหญ่กว่าเยอะ ผู้กองนั้นใช้ได้นะ ผมจะซื้อหลายทีละแต่ก็ยังใจแข็งเด็กผมที่หากินแถวนั้นเลยลำบาก
เฮ้อ! เอาจริงผมก็ไม่ได้เกลียดอะไรเจ้าหน้าที่ที่ทำงานเพื่อประชาชนจริงๆหรอก เขามีหน้าที่เขาก็ทำไม่มีบิดพลิ้ว เชื่อไหมถ้าตำรวจ ไม่สิถ้าทุกคนทำหน้าที่ของตนให้ดีแต่แรกเรื่องร้ายๆหลายเรื่องคงดีกว่านี้"

น้ำเสียงประโยคหลังของเสี่ยมีความเศร้าปนอยู่ หาญที่ยืนข้างๆก็จับไหล่นายตน
"พี่ภูมิเรื่องนั้นมันไม่ใช่ความผิดพี่เลย" เสี่ยใหญ่จับมือเพื่อนรักตนก่อนจะกลับมาพูดกับเข้มอีกครั้ง
เสี่ย: "ผมมีข้อเสนอ"                           
เข้ม: "เหอะ ไม่มีทางผมไม่ต่อรอง"
เสี่ย: "รู้จักหนูเมย์ใช่มั้ย ฉันว่าเรื่องนี้ต่อรองกับแกได้" เข้มยิ้มสมเพชให้เสี่ย
เข้ม: "จะเสนอเธอให้ผมว่างันแลกกับการที่ผมจะหยุดเรื่องนี้  คนเรามันเลวได้เลวดีจริงๆ ผมไม่ต่ำขนาดนั้นวะ"

แต่เข้มกลับเห็นเสี่ยผู้มีมาดสุขุมชักปืนออกมาแต่หาญรั้งมือเสี่ยไว้ เสี่ยเก็บปืนคืนไป  
เข้มเริ่มหน้าซีดเขายังจำ กฎหมายความผิดเกี่ยวกับเรื่องการกระทำอนาจารได้ดี 
เข้ม: "ไม่อำนะเสี่ย เนื้อนมไข่ขนาดนั้นอย่าบอกนะว่า..."
"เธอจะ 19 ในอีกสองอาทิตย์ ทีนี้เข้าใจข้อแลกเปลี่ยนของฉันรึยังละ" เข้มรู้สึกหัวหมุนที่สุดในชีวิต
เขารู้สึกผิดพลาดที่สุดในชีวิต ตอนนี้มันกุมเกมส์อยู่มือแล้วเขาจะทำยังไงต่อดีละทีนี้
 

"ครับท่าน ผมเข้าใจครับ ขอบคุณท่านมากครับ" ดาบชัยกดตัดสัญญาณติดต่อกับผู้การ
จ่า: "ไอ้ชัยผู้การแกว่าไงวะ กำลังเสริมจากส่วนกลางจะมาเมื่อไหร่" ดาบชัยเดินไปหยิบปืนคว้าแม็กกาซีนนัดใส่กระชากลูกเลื่อน
ดาบ: "อย่างเร็วคือ 4 ชั่วโมง หน่วยเราล้วนๆ ปฏิบัติการจู่โจมไม่ผ่านการอนุมัติ กว่าพวกเราจะรวมตัวและมาถึงคงไม่ทัน"
ดาบชัยคว้าแม็กกาซีนปืนกลใส่ช่องเก็บตามชุด
จ่า:"และมึงจะทำอะไร ชัย มึงจะบ้าเข้าไปคนเดียวไง! รอกูแปปดิ" จ่ารีบคว้าปืนประจำกายที่พึ่งคว้าออกมาจากคลังพลางยัดสายกระสุนใส่ปืน
หมู่แสง: "ดาบ จ่า เรามีกัน 4 คนเองนะครับจะบ้าบุกเข้าไปตรงๆเนี่ยนะ"
จ่า: "แต่จะให้กูยืนเฉยๆรอเก็บศพหมวดกูก็ไม่เอาวะ ดาบพยักหน้าสนับสนุนคำของจ่า
หมู่แสง: "ไม่ใช่อย่างนั้น บุกไปตรงๆก็ตายห่าสิผมมีแผน"

เหล่าทีมยักษ์ที่เหลือมองหมู่แสงที่กำลังส่งภาพขึ้นจอ หลังจากนั้นทุกคนก็เตรียมอาวุธพร้อมบุกทันที

ภายในเดอะคลับ

เข้ม: "จะเอาแบบนี้เลยเหรอ   เข้มเงยหน้าขึ้นฟ้ามองเพดานราวกับกำลังครุ่นคิด
เสี่ย: "ข้อเสนอดีๆแบบนี้จะไปคิดมากทำไมผู้หมวด"  เข้มก้มหน้ามามองเสี่ย
"ผมแค่อึ้ง ไม่คิดว่าในว่าจะต้องโดนโจรขู่ว่าจะจับตำรวจเข้าคุก เหมือนโดนผีหลอกกลางวัดยังไงยังงั้น"
เสี่ยเทเหล้าลงในแก้วที่ไอ้จ็อดพึ่งนำมาว่างให้ เขารินให้หาญอีกแก้วก่อนจะดื่มกันอย่างสบายใจ
เสี่ย: "โลกเรามักจะมีอะไรที่คาดไม่ถึงอยู่ตลอดๆละ ข้าก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตข้าต้องมาเป็นแบบนี้ คนเรามันต่างที่ต่างพ่อต่างแม่ เส้นต่างมันก็เลยต่างกัน ถ้าวันนั้นตำรวจคนนั้นดีได้ครึ่งของมึงข้าก็คงไม่ต้องมานั่งอยู่ตรงนี้หรอก"

เข้มมองเสี่ยภูมิอย่างพิจารณาชายคนนี้ถึงแม้จะดูมีพิษสงรอบด้าน แต่จากที่เขาเห็นชายคนนี้ไม่ได้เลวระยำถึงขนาดกู่ไม่กลับ
เข้ม:"คนเรามันก็แบบนี้ ละมั้งครับ แต่พอเลยว่าผมรับข้อเสนอไม่ได้ ผมไม่ทรยศหักหลังอุดมการณ์ตัวเองวะ" เสี่ยยิ้มก่อนจะจิบน้ำเมาในมือและกล่าวขึ้น
"โอ้เรามาทบทวนกันดีกว่าว่าหากเอ็งหัวรั้นมันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง "
เข้ม:"ไอ้เวร มึงหยุดเลยนะ อย่ายุ่งกับพวกเขา"
เสี่ยรินเหล้าเพิ่ม "ก็ขึ้นอยู่กับคำตอบของหมวดแล้วละ"  "อ้าวเอ็งไม่ได้หาหลักฐานเพื่อพังฐานอำนาจข้าเรอะวะ"
เข้มส่ายหน้า "ถ้าเป็นงานระดับตัวการตัวเบิ้มๆแบบเสี่ยพวกผมบุกมากวาดไปเลยไม่ดีกว่าเหรอไง แต่วันนี้มามาในคดีฆ่าคนตาย นายธนงที่เสี่ยสั่งคนไปปาดคอหอยไง"

เสี่ยภูมิชัยนั่งกุมขมับ ก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้หาญ หาญเดินออกไปข้างนอกก่อนจะเดินกลับเข้ามา
เสี่ย:"หาญแก้มัดมัน" หาญทำหน้าเป็นเชิงปฏิเสธแต่เสี่ยก็พยักหน้ายืนยัน มันชักมีดออกมาตัดเชือกให้ตำรวจหนุ่ม
"อย่าอะไรโง่ๆนะไอ้หนุ่ม" หาญบอกเข้มขณะหั่นเชือกออกทันทีได้รับอิสระเข้มก็นั่งจ้องหน้าเสี่ยด้วยความสงสัย
เสี่ย: "ไม่ต้องทำหน้าระแวง ถ้าเอ็งมาด้วยเรื่องนั้นบอกเลยเอ็งมาผิดที่แล้ว ข้าไม่ได้เป็นคนทำ"
เข้ม: "อย่ามาโกหกเรามีหลักฐานวันเกิดเหตุ เสี่ยออกจากบ้านไปพร้อมกับชายคนหนึ่งแต่ตอนนั้นกลับไม่มีชายคนนั้นกลับมาด้วย"
เสี่ย: "แสดงว่าพวกมึงตามเกาะกูมาสักพักแล้วสิ 

เสี่ย: "เข้าใจง่ายดี งั้นกูแถมให้อีกเรื่อง มึงคิดว่าคนแบบกูจะต้องลงมือเองกับเรื่องก๊องแก๊งแค่นี้เหรอวะ ชาวบ้านพวกนั้นเจอเงินพาดก็เงียบ ถึงจะมีพวกบ้าเหลืออยู่แต่ยังไงอ่างเก็บน้ำก็ต้องสร้างอยู่ดี ถึงกูไม่ใช้คนได้งานคนอื่นก็มาอยู่ดี  ดีไม่ดีงานห่วยกว่ากูอีก  กูกินยอมรับแต่ผลงานกูก็คุณภาพวะ กูแค่ขอเงินมากกว่าที่ใช้แค่นั้นเอง"
มันยกเหล้าดื่ม "ไปสืบเรื่องในมุ้งมันสิ เรื่องนี้คนดีอาจจะเลวเพราะในกรณีคนเลวอย่างกูยังเป็นคนดี"
มันหัวเราะก่อนจะกวักมือหาตำรวจหนุ่ม "สรุปข้อตกลงของเราคือวีดีโอแลกกับเอ็งไม่ต้องติดคุก"
หมวดเข้มกัดฟันก่อนจะพยักหน้า ทันใดนั้นเองประตูก็เปิดออกพร้อมๆกับเสียงร้องตะโกน

"เสี่ยครับมันบุกมาแล้ว"
เสี่ย: "ใครวะ ใครมา" ไอ้หาญคว้าปืน AK-47 ที่วางขึ้นมาทันที
ติ๊ดด ตูม เพดานเหนือหัวพวกมันแตกออกพร้อมๆกับสองร่างที่กระโดดลงมา
เข้ม: "จ่า,ดาบมาทำไมวะหาเรื่องตายไง"
จ่าดำ: "หมวดพูดเหมือนทุกวันนี้ไม่เสี่ยงตายอยู่"
ดาบ: "เสี่ยงเพิ่มอีกนิดแต่ได้หัวหน้ากลับไปก็โอเคนะครับ"
ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าสองสามคู่ก็พรวดเข้ามาพร้อมปืนจ่าดำรีบไปยืนคุมเชิงมันด้วยปืนกลเบา M249


ปืนในมือพร้อมพ่นเพลิงถมกระสุนออกมา จ่าที่ถือ G36 จ้องหาญที่เอาอาก้ากระบอกเล็กยืนจ้องเขาอยู่และยืนบังเสี่ยภูมิชัยเอาไว้

ขณะลูกน้องของทั้งสองฝ่ายต่างเครียดและพร้อมจะระเบิดกระสุนใส่กันทุกนาที
เสี่ย: "ทุกคนเก็บปืน นี้คือคำสั่ง" แม้จะงุนงงกับคำสั่งแต่ทุกคนในอาณัติของเสี่ยก็ล้วนลดปืนลง
เสี่ย: "เอามารับคนก็พามันออกไปสิ กูไม่ขวางหรอกจะไปก็ไปกูไม่มีธุระแล้วหาญกูฝากส่งแขกด้วย"
มันพูดจบก็คว้าขวดเหล้าเดินออกไปเฉยๆ ท่ามกลางความงุนงงกับคนในห้อง
เข้ม: "มันพูดจริง เราออกไปกันเถอะ" ดาบชัยรีบประคองหมวดหนุ่มพาเดินออกไปที่ประตูโดยจ่าดำยังจ้องปืนระวังภัยให้
แต่กลับไม่มีใครขวางมันตามที่เสี่ยบอก พอขึ้นบันไดไปก็พบลูกน้องอีกสองที่เตรียมบุกเข้าไปช่วยอยู่ที่ประตู ทั้งหมดจึงกลับออกมาได้อย่างปลอดภัยโดยไม่มีใครเสียชีวิตหรือแม้กระทั้งยิงปืน
พอกลับขึ้นรถเข้มก็สั่งให้กลับทันที แม้ทุกคนจะข้องใจแต่ก็ปฏิบัติตาม

บ้านพักทีมเฉพาะกิจ
   ตำรวจทุกนายในทีมนั่งรอให้หมวดเข้มอธิบายและซึ่งเขาก็บอกเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดไปโดยไม่มีปิดบังซึ่งทุกคนในทีมแม้จะไม่ชอบใจนักในสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ก้มหน้าจำยอมไป
   แต่ในเรื่องร้ายก็ยังมีเรื่องดี การที่เสี่ยยืนยันสถานที่และเวลาในวันเกิดเหตุอย่างชัดเจนทำให้พวกเขาได้รู้ว่าอย่างน้อยผู้ลงมือไม่ใช่นายยอดและเสี่ยเป็นแน่และอาจเป็นไปได้ว่าเรื่องของคดีนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเดอะคลับเลย เพราะคำใบ้ของเสี่ยคือให้มองดูคนใกล้ตัวแสดงว่าพวกเขามองข้ามอะไรไปแน่ๆ
   ขณะที่ตำรวจทั้งห้ากำลังเคร่งเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่นั้นเสียงหวานๆแต่ดูร้อนรนก็ดังขึ้นมาจากบันไดหน้าบ้าน
  "นายยักษ์ เป็นไงบ้างเนี่ย ได้ยินมาว่าโดนกระทืบจมตีนมา..." เสียงของสาวเจ้าที่พักนี้มักจะคุ้นเคยกับพวกเขาโผล่พรวดขึ้นมาจากบันไดและเมื่อเธอเห็นว่าชายร่างยักษ์คู่กัดเธอนั้นมีรอยชกช้ำกระจายทั่วใบหน้าคิ้วแตกปากแตก

เลนส์: "เห้ย! นายักษ์โดนมาหนักเลยเลยนะเนี่ย เกือบกลายเป็นไอ้หน้ายับแล้ว" เธอเดินเข้ามาจับใบหน้าหมวดหนุ่มพลิกไปมา แม้ปากจะพูดหยอกกันเช่นเคย แต่ทุกคนที่นั่งอยู่กลับสังเกตความเป็นห่วงเป็นใยจากเธอได้เป็นอย่างดีผ่านดวงตากลมสวยของตัวเธอ
   แต่ฝั่งตำรวจหนุ่มกลับรู้สึกอีกแบบ เขากลับหงุดหงิดปนรำคาญที่เลนส์นั้นมาพลิกดูหน้าดูแผลบนหน้าตนเข้มรู้สึกไม่ชอบใจเวลาที่มีคนเห็นตนในสภาพแบบนี้ยิ่งเป็นเธอแล้วความหงุดหงิดยิ่งทบทวีคูณขึ้นไป

เข้ม: "ยุ่งน่า ยัยแสบมาพลิกหน้าไปมาทำไมวะ พลิกไปมาก็ไม่มีข่าวให้เพิ่มหรอก วุ่นวายจริงวุ้ย" เขาพูดพลางปัดมือเธอออกอย่างรำคาญก็จะลุกหนีไปซะดื้อๆ
เลนส์: "เอ้านี้เขาเป็นอะไรค่ะเนี่ย" เธอหันมาถามพวกลูกทีมอย่างงงๆ พวกเขามองหน้ากัน ราวกับจะถามกันว่า
"กูจะอธิบายคำว่าเสียฟอรม์ยังไงดีวะ" ก่อนหมู่แสงจะชิงตอบไปว่า "แกคงเจ็บแผลละครับเลยอารมณ์เสีย"
เลนส์พยักหน้าให้พวกเขาก่อนพูดว่า "อืมม เป็นไปได้ๆงั้นต้องจับทำแผลซะ" เธอถกแขนเสื้อขึ้นประกอบท่าทาง
   หมู่นาที่นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นหน้าที่กูนี้น่าก็กำลังจะเอ่ยอาสาทำเอง แต่เพื่อนร่วมงานที่นั่งติดกันกลับรีบอุดปากเขาไว้ พร้อมๆกับจ่าดำที่เอามาจุ๊ปาก หมู่นามองทั้งสองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมหน้าที่ของตนวันนี้ไม่ต้องทำวะ จ่าดำก็คล้ายจะเข้าใจจึงทำมือเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างมาแนบกัน เป็นทำนองว่าเฮ้ยเวลาพระนางลิ่วล้อไม่ต้อง หมู่นาจึงพยักหน้าให้ราวกับนึกออก
   ดาบชัยที่รอจังหวะอยู่นานก็ชิงพูด "เอ้ กล่องยาอยู่ไหนวะ ไอ้นามึงไปดูแผลให้หมวดทีสิ"
เลนส์: "หมู่ไม่ต้องค่ะฉันจัดการเองเห็นแบบนี้ฉันทำแผลเก่งนะว่าแต่ กล่องยาวางอยู่ไหนค่ะ"
   สมุนทั้งสี่ยิ้มในใจอย่างยินดีแผนการที่ขุดไว้ได้ผลเต็มๆ
หมู่นา: "อ้อ ตรงนั้นไงครับข้างหลังเลยเอาแฟ้มออกก็เจอแล้วครับ" เธอเดินไปที่โต๊ะไม่นานก็เจอเธอคว้ามันก่อนจะเดินตามร่างใหญ่ไป เมื่อเธอไปลับตาไปสมุนทั้งสี่ก็ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กัน

"พวกมึงเนี่ยน่า" อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากบรรไดด้านหลัง จ่าดำหันกลับไปก็ร้องทัก
"ผู้กองอินทร์ มานานแล้วเหรอครับ"
ผู้กอง:"กูมาพร้อมแม่ว่าที่นายหญิงพวกเอ็งนั้นแหละ หนอยทำตัวตัวเป็นพ่อสื่อ แต่ก็ดี คู่นี้กูว่ามันได้มันโดนวะ" ทั้งหมดยิ้มให้กันก่อนผู้กองจะขอตัวกลับโดยที่ทิ้งปัญหาราชการที่จะมาถามใส่กระเป๋าเก็บไว้ถามพรุ่งนี้ปล่อยให้พระนางได้มีเวลาดีกว่า

ฝ่ายหญิงสาวที่เดินตามหมวดหนุ่มไป
เลนส์: "จะรีบเดินไปไหน นายยักษ์มาทำแผลก่อนดิ" เธอเดินตามเขาพลางตะโกนไล่หลัง แต่เขาเองก็เดินจ้ำหนีเธอทั้งสองจึงคล้ายวิ่งไล่จับกัน
เข้ม: "นี้ก็ตามตื้อจริงวุ้ยบอกว่าไม่ต้องยุ่งไงเล่า เฮ้ยยังจะตามมาอีก"
   เข้มรีบเร่งฝีเท้าเมื่อฝ่ายนั้นเปลี่ยนจากเดินไวๆเป็นวิ่งไล่แล้ว แต่ไหนเลยชายชาญทรหดอดทนอย่างตัวเขาจะยอมให้เธอจับง่ายๆเพียงแค่เค้าหลบหลีกเข้าดงไม้อาศัยมุมมืดมองหลบซ่อนก็ยากที่ใครจะหาเจอ
   และเพื่อความแน่นอนเขารอให้เธอเดินวนเวียนอยู่บริเวณนั้นและเดินจากไป เข้มซ่อนตัวอยู่พักใหญ่แม้จะโดนยุงกัดและปวดระบมจากแผลแค่ไหนก็ยังคงรอจนแน่ใจ
รอจนเขามั่นใจว่าเลนส์นั้นไม่วนกลับมาแน่เข้มจึงโผล่จากที่หลบซ่อน

เข้ม: "นึกว่าแน่แค่นี้ก็หาไม่เจอ อ่อนด้อยวะ"  
เลนส์: "ไปนั่งเลย ไวๆอย่าให้เสียเวลา" ชายหนุ่มก็เดินไปนั่งเอนตัวพิงหัวเตียงตัวเองอย่างว่าง่าย
   เธอมองซ้ายมองขวาหาเก้าอี้ใกล้ๆแต่ก็ไม่มี จะให้เธอนั่งบนเตียงกับชายที่พึ่งจะรู้จักไม่นานก็คงไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไหร่
เลนส์: (ยืนทำแผลก็ได้วะ) พลางวางกล่องบนโต๊ะก่อนจัดเตรียมอุปกรณ์ทำแผลให้เรียบร้อย ก่อนจะเอาสำลีชุบ แอลกอฮอล์มาแต้มตามบาดแผลเข้ม แต่ด้วยความไม่ถนัดปนความเมื่อยในการยืน สำลีในมือเธอจึงไม่ได้ทำหน้าที่ดีเท่าที่ควรและสร้างความรำคาญให้เขาแทน

เข้ม: "เฮ้ย คนนะโว๊ย ไม่ใช่บ่อขยะจะยืนห่างอะไรขนาดนั้นวะ บอกไม่ทำๆก็ดื้อจะทำแต่พอให้ทำก็ดันทำเหมือนรังเกียจกัน สรุปเอาไง"
เธอเหลือบมองค้อนชายที่นอนเอน
เลนส์: (ไอ้ผู้ชายไร้ความละเอียดอ่อน) เธอแอบด่าเข้มในใจแต่ก็ยอมหย่อนกายลงบนเตียงนั่งลงข้างๆเขา
เข้ม: "เออแบบนี้สิค่อยน่ารักหน่อย"
เลนส์: "พูดมากน้า อยู่นิ่งๆเลยจะรีบทำรีบไปไม่อยากอยู่แถวนี้นาน"
   ก่อนเริ่มทำแผลอีกครั้งเขามองเธอที่ทำแผลได้นิ่มนวลและคล่องแคล่วชำนาญ
เข้มเองยอมรับว่าเธอเป็นคนทำแผลได้ดีคนหนึ่งเลย เลนส์เองก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาของชายหนุ่มถึงแม้หล่อนจะตีหน้านิ่งแต่ใจเธอมันเริ่มเต้นเร็วแปลกๆ เหมือนมีมือมาเขย่าอกเธออยู่
เข้ม: "อืมม จริงๆแล้วมองๆไปเธอก็น่ารักดีนะ มีแฟนยัง?"  
เข้ม: "เออ อันนี้ถามจริงๆละนะ ทำแผลคล่องขนาดนี้เคยอบรมอะไรทำนองนี้ หรือว่ามีใครมาให้ทำแผลบ่อยๆ เนี่ย?" 
เลนส์: "ทำให้ผู้ชาย ทำกันที่บ้านด้วย สองต่อสองเลย เคมะ"
เข้ม: "อ้อๆ อืม มิน่าละ"
   แต่เธอกลับเห็นสีหน้าเขาสลดไปแวบหนึ่งแน่นอนว่าหากไม่จ้องสังเกตก็คงไม่มีทางสังเกตเจอ แต่เธอกลับนั่งจ้องจับผิดเข้มอยู่โดยที่แกล้งทำแผลช้าๆและแอบสังเกตโดยที่เขาไม่รู้ตัว
เลนส์: "ฉันกับเขานะรักกันม๊ากกกมากอยู่ด้วยกันตลอด ไม่สิๆเรียกฉันขาดเขาไม่ได้เลยดีกว่า"
   เข้มส่งเสียงเอออ้อไปตามปกติแต่เธอที่จ้องจับพิรุธของเขาโดยเฉพาะ  ย่อมรู้ว่าน้ำเสียงของเข้มนั้นห้วนขึ้นมาเล็กน้อยความแตกต่างนี้ขนาดตัวเข้มเองยังแยกไม่ออกเลยด้วยซ้ำไป
   และเธอเห็นอาการแบบนี้ของเข้มเธอจึงพูดต่อไป
"และบางวันฉันนอนกับเขา แต่บางวันเขาก็ไปนอนกับคนอื่น แต่รักเราก็ยังมั่นคงเสมอ"

เข้มเองก็หงุดหงิดตั้งแต่เธอเริ่มเปิดประเด็นเรื่องนี้แล้วแต่ก็ยังคงเอออ้อตามมารยาทไปแต่เธอกลับยิ่งลงลึกในรายละเอียด รายละเอียดที่เขาไม่อยากรู้ตั้งแต่คำว่าสองต่อสองแล้ว เธอยิ่งพูดเข้มก็ยิ่งไม่พอใจและในเมื่อเธอพูดจบไปเข้มเองก็หมายจะตัดบทด้วยถ้อยคำแรงๆ ที่ฝุดออกมาจากอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง  "ที่ถามก็ถามทั่วๆไปแหละไม่มีไรมาก"
เธอติดพลาสเตอร์ที่คิ้วเป็นอันสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นเก็บของ เป็นเวลาเดียวกับพี่เข้มถอดเสื้อออก
เลนส์: "เฮ้ย จะถอดทำไมย่ะ ทุเรศลูกตาอี๊...ใส่เสื้อเลย" 
"จะลืมตาเองหรือจะให้ช่วย" เข้มกระซิบที่ข้างหูเธอใกล้ ใกล้จนขนาดเธอขนลุกจากลมหายใจอุ่นๆจากเขาเลยทีเดียวขนกายตามตัวลุกชันด้วยความสยิวที่ก่อตัวอยู่ภายใน เธอกลั้นหายใจค่อยๆเปิดตาขึ้นมองเข้มช้าๆ  

เลนส์: "เสร็จแล้วนะ" เหลือบไปเห็นเป้ากางเกงเหมือนนู้นขึ้นช้าๆเป็นลำ เธอกลืนน้ำลายลงคอมันนู้นดันขึ้นจนสังเกตได้ชัดเธอเผลอมองมันอย่างลืมตัว  
ดาบชัยที่พึ่งกลับมารีบเก็บกล้องใส่กระเป๋าอุปกรณ์ และสะกิดคนอื่น "เอ้ยๆ เดินหาแล้วสลายตัวๆ" เหล่าตำรวจก็แกล้งไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเลนส์เดินผ่านมา แล้วค่ำคืนนั้นก็ผ่านพ้นไป

วันต่อมา
08.44 น.
   ทุกคนต่างมานั่งประชุมเรื่องคดีกันอีกรอบ เข้มเล่าถึงรายละเอียดที่บอกได้ให้พวกของผู้กองอินทร์ฟัง แน่นอนว่าไม่เล่าถึงการโดนจับและข้อตกลงส่วนตัว
"สรุปว่าหมวดแอบเข้าไป ไปค้นวงจรปิดมันพบว่ามันไม่ได้ไปฆ่าธนงรวมถึงนายคนนั้นก็อยู่ในนั้นจนเช้าแค่นี้นะ" ผู้กองอินทร์นั่งฟังก็ทวนสรุปอีกครั้ง 
" และจะให้เราสืบทางลูกน้องหางแถวของเดอะคลับต่อพวกคุณจะลองสืบลงในประเด็นอื่นแทน"
เข้ม: "ก็ตอนนี้เราต้องลองทุกประเด็นครับ พี่ก็รู้ว่าคนมันจ้องอยู่เยอะผู้ใหญ่ก็เร่งคดีอยู่อีก"
ผู้กองอินพยักหน้าและพาลูกน้องตนไปสืบข่าวหาเบาะแสต่อไป
ดาบชัย: "แล้วพวกเราจะเริ่มจากไหนครับ ผมว่าประเด็นเรื่องส่วนตัวนี้ไม่น่ามีอะไรนะครับ"
เข้ม: "ก็ลองดูวะ บอกตรงๆตอนนี้ก็ไม่มั่นใจอะไรหรอกดาบ" ก่อนที่เข้มจะลุกขึ้น
"จ่าไปกับผม เราจะกลับไปใช้วิธีดั้งเดิมกันแล้ว"

เสียงสวดพระอธิธรรมดังผ่านลำโพงที่ตั้งอยู่ในศาลาของวัด งานศพของขายธนงทำให้วัดเล็กๆที่จัดงานนั้นเต็มไปด้วยผู้มาร่วมงานจนแทบล้นวัดซึ่งส่วนใหญ่ก็คือเหล่าผู้ชุมนุมที่มาร่วมอาลัยให้กับแกนนำของตน รถกระบะของสน.มาจอดในลานก่อนผู้หมวดจะเดินลงมาพร้อมกับหมู่นา ปล่อยให้จ่าดำไปหาที่จอดรถเองทั้งคู่เกินตรงดิ่งเข้าไปภายในศาลาเพื่อมาพบเจ้าภาพของงาน
    ภรรยาของนายธนงที่ยืนรับแขกด้วยสายตาเศร้า ดวงตาบวมจากการร้องไห้
เข้มมองหล่อนอย่างเห็นใจที่ต้องพบกับความสูญเสียสามีไป มันคงเป็นเรื่องนากสำหรับเธอในการทำใจยอมรับได้ เข้มเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะพนมมือไหว้และส่งซองขาวไปให้
เข้ม:"ขอแสดงความเสียอีกครั้งนะครับ"
   หล่อนรับซองจากมือส่งให้คนข้างๆก่อนจะกุมมือตำรวจหนุ่มไว้ดวงตาบวมมีน้ำตาคลอ "คุณตำรวจจะต้องจับไอ้คนใจบาป มาให้ได้นะค่ะคิดซะว่าพี่ธนงจะได้ตายตาหลับเสี่ยภูมิชัยจะต้องโดนลงโทษ น้าอยากฆ่ามันให้ตาย" ก่อนสาวใหญ่จะร้องไห้โฮออกมาสร้างความหดหู่ให้กับทุกคนที่เห็นภาพ
   เข้มบีบมือเธอให้กำลังใจ "ที่จริงผมมาทีนี้ก็มาแสดงความเสียและก็อยากสอบถามอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวคุณธนงด้วยครับ" แต่หล่อนกลับร้องไห้ฟูมฟายจนมีกำนันเฉิดต้องเดินมาพาตัวเธอออกไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวด้านหน้า กำนันนั่งปลอบใจหล่อนอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะสงบลง

หมู่นา: "น่าสงสารนะครับ ท่าทางคงยังทำใจไม่ได้"
หมวดหนุ่มสีหน้าเคร่งขึ้นก่อนมองหล่อนที่ยังสะอื้นเบาๆอยู่
   "พวกคุณมาทำไมที่นี้ ไม่ไปลากคอไอ้เสี่ยไปขังคุกละครับจะมานั่งถามอะไรน้องอนงค์อีก ผมขอโทษแค่นี้เธอก็ชอกช้ำมามากแล้วอย่าไปถามอะไรเธออีกเลย" กำนันเฉิดที่ลุกออกมาบอกหมวดเข้มด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใคร่พอใจนัก
เข้ม: "ก็ผมก็กำลังทำหน้าที่อยู่นี้ไงครับ การสอบปากคำเพิ่มเติมบุคคลที่สนิทใกล้ชิดกับผู้ตายมันก็เป็นขั้นตอนปกติกำนันน่าจะทราบดี"
กำนัน: "แต่ไม่ใช่กับเธอ! ไม่ใช้กับกรณีนี้คดีนี้คนทำมันคือไอ้เสี่ยภูมิชัยชัดๆ มันฆ่าเพื่อนรักผมตายแต่พวกคุณกลับมานั่งถามคำถามไร้สาระกับญาติคนตายแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน"
   กำนันตวาดด้วยน้ำเสียงดังใบหน้าแดงก่ำด้วยโทสะ แต่ตำรวจหนุ่มกับยังคงตอบกับไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ทั้งที่ตาเขาเองก็ฉายแววไม่พอใจเช่นกัน
เข้ม: "ถ้ากำนันมีหลักฐานหรือเบาะแสที่ยืนยันว่าเสี่ยภูมิเสี่ยทำจริงๆก็ขอให้ส่งมาให้ทางเรานะครับ การกล่าวหาปากเปล่าหรือตวาดเสียงดังไม่ทำให้คดีจบไวขึ้นนะครับ"
   กำนันกลับถอนหายใจอย่างนึกขัน "โอยย คุณตำรวจใครๆก็รู้กันว่ามันทำ ตำรวจมีหน้าที่ไปจับมันแล้วทำไมไม่ไปจับวะ ทำงานห่วยแตกแดกแต่ภาษี"
เข้ม: "แล้วใครๆนี้มันอยู่ไหนละครับ ผมจะได้ไปเรียนถามว่าเขาทราบได้ไงว่าเสี่ยทำ ลมปากง่ายๆกับความเชื่อมันใช้ยืนยันเป็นหลักฐานใช้ในศาลไม่ได้นะครับและหน้าที่ของผมคือทำตามขั้นตอนไม่ใช้ขี้ข้าที่ต้องวิ่งไปวิ่งมาตามคำสั่งใครหรือตามความเชื่อของ ใครๆ รบกวนให้เกียรติอาชีพกันด้วย ผมว่ากำนันเอาเวลาไปอ่านทบทวนข้อกฎหมายดีกว่านะครับหูตาจะได้สว่าง ไม่ใช่สิ ผมหมายถึงจะได้ช่วยเหลือแนะนำลูกบ้านได้ให้สมกับภาษีของประชาชน"

กำนันเฉิดหน้าตาแดงก่ำดวงตาเบิกว้างด้วยโทสะ
"ไอ้เด็กไม่เคารพผู้ใหญ่มาพูดจาแบบนี้ มันหาเรื่องกันชัดๆ"
เข้มยิ้มอย่างสุภาพแต่ดูแล้วกวนตีนมากกว่าให้กำนัน "ก็ถูกแล้วนะครับไม่เคารพผู้ใหญ่ อุ้ยลืมไปนี้กำนันนี้น่า"
กำนันเฉิดคำรามลอดไรฟันก่อนจะถอยออกไป เข้มยิ้มอย่างผู้มีชัย

แต่ในไม่วินาทีรอยยิ้มนั้นก็เลือนไป
"พ่อแม่พี่น้อง ลุงป้าน้าอาทุกท่าน กำนันเฉิดใคร่ขอความเห็นทุกๆท่านในการที่ธนงเพื่อนรักของผมโดนฆ่า ตำรวจต้องไปจับผู้ร้ายถูกไหม"
ม็อบชาวบ้าน: "ถูกกก" "แล้วใครกันที่ฆ่าที่พรากคนดีแบบธนงไปจากเรา"
ม็อบ: "เสี่ยภูมิชัย"
"แล้วตำรวจที่ไม่ไปจับเสี่ย เป็นตำรวจที่ไม่ทำตามหน้าที่ใช่รึเปล่า"
"ใช่ เป็นตำรวจเลว,ไอ้พวกเปลื้องภาษี,แดกเงินเสี่ยไปแล้วแน่ๆ,ตะกวด"
    หมวดเข้มเริ่มหน้าซีดเมื่อเหล่ามวลชนคนทั้งหลายต่างรุมล้อมเขาไว้และตะโกนสาปแช่งด่าทอซึ่งกำนันเฉิดที่มองเข้มอย่างผู้ชนะใบหน้านั้นยิ้มเยาะ
กำนัน: "พี่น้องทั้งหลายเรามาแสดงความยุติธรรมให้ธนงกันในเมื่อตำรวจให้มันได้ก็ทำเอง เริ่มที่สั่งสอนตำรวจกั้งฉินกันเลย" ก่อนปาแก้วน้ำพลาสติกใส่เป็นการเปิดงาน เมื่อผู้นำเริ่มสารพัดสิ่งของก็ลอยมาใส่พวกเขาหมู่คว้าปืนหวังจะยิงขู่แต่หมวดกลับกดมือห้าม ก่อนจะรีบหนีออกมาจากตรงนั้นท่ามกลางเสียงเฮของม็อบชาวบ้านที่ร่วมกันแสดงความยุติธรรมของตน

กำนัน: "เมื่อกฎหมายไม่สามารถทำอะไรมันได้เราก็จะใช้วิธีของเราเอง"
กำนันเอ่ยพลางมองไปยังชาวบ้านที่รายล้อมรอบตนแววตาฉายความเหี้ยมโหดออกมา

ฝั่งตำรวจที่หนีออกมายังลานจอดรถก็รีบสั่งให้จ่าดำรีบเอารถออกจากที่นี้เพราะกลัวชาวบ้านรุมประชาทัณฑ์

แต่ก่อนจะพ้นหน้าวัดก็มีคนมายืนขวางหน้ารถรถที่เคลื่อนตัวช้าๆจอดสนิทร่างคนที่ขวางเดินมาที่ข้างคนขับที่หมวดนั่งอยู่หมวดเข้มรีบกดกระจกลงทันที
"นายยักษ์นายต้องมาดูนี้" เธอส่งกล้องในมือที่พึ่งไปถ่ายอะไรดีๆมาได้หมวดเข้มเห็นแล้วจึงเงยหน้ามาสบตาเธอ
"เราคงมีเรื่องต้องคุยกันแล้ว"
เลนส์เดินประตูขึ้นมาบนรถและรถก็ขับออกไป 

พวกเขากลับมาที่บ้านพัก เลนส์กับเข้มกำลังนั่งมองภาพในกล้องอย่างพิจารณา
"ถึงไม่มีหลักฐานสนับสนุนสมมุติฐานนี้ แต่ผมว่ามันเป็นไปได้สัมผัสทางอาชีพตำรวจมันบอก"
เลนส์: "ส่วนฉันเอะใจตรงที่น้าอนงค์ร้องไห้มันดูขัดตาพิกลๆก็เลยแอบถ่ายรูปมา ไม่คิดว่าจะใจตรงกันขนาดนี้" ทั้งคู่รีบถอยห่างจากกัน

เข้ม: "เออ สืบๆ สืบต่อไงวะ เฮ้ยลืมเฉย" เข้มรีบสึกประหม่าขึ้นมาไม่รู้จะพูดอะไร หรือจะเอามือไปว่างที่ไหนเข้มฉุกคิดในว่า (นี้เสือแบบเราประหม่ายัยนี้เหรอ) ส่วนเธอก็หันหน้าหลบตานั่งนิ่ง
เข้ม: "เราน่าจะต่อคอมดูเอาเนอะ ว่ามั้ย" เลนส์ส่งกล้องให้เขาและไม่นานภาพในกล้องก็อยู่ในจอคอม เข้มรีบโทรหาจ่าชัยกับหมู่แสงที่ไปรออยู่ที่สน.เพื่อสั่งการจากนั้นเขาก็ถามเธอว่า
"ว่างอยู่ใช่มั้ย? มีที่ๆจะพาไป"

18.55 น
    หญิงสาวนั่งหน้ามุ่ยเดินไปเดินมาบริเวณทุ่งโลงห่างจากบ้านนายธนงไม่มาก
เธอหันไปด่าตำรวจหนุ่มในใจอีกครั้งซึ่งตั้งแต่เธอยอมมากับเข้มวันนี้เธอนั้นมองค้อนกับแอบด่าเขาจนเธอไม่นับแล้ว
    แต่ไอ้คนโดนด่ากลับนั่งพิงรถมอไซค์ที่ยืมมานั่งเล่นมือถืออย่างอารมณ์ดี
เธอหลงคิดไปว่าเขาจะชวนตนไปนั่งกินข้าวนั่งคุยกันตามประสาหนุ่มสาว
แต่เขากลับเอาตนมาถ่ายรูปที่น่าจะใช้เชื่อมโยงคนร้ายได้ เลนส์มองเข้มอีกทีก่อนจะย่นจมูกใส่  (นี้ฉันหวังสูงไปใช่มั้ยเนี่ย โธ่อีตาบ้าไอ้ผู้ชายไม่มีหัวคิด)  เธอด่าเข้มในใจอีกรอบแต่ก็แอบด่าตัวเองที่คิดมากคนเดียวเช่นกัน

ระหว่างที่ทั้งสองนั่งแกร่วกันอีกครู่เดียว รถกระบะของกำนันเฉิดไปแล่นมาจอดที่ใต้ถุ่นบ้านก่อน กำนันจะลงมากับเมียผู้ตายก่อนทั้งสองจะขึ้นตัวบ้านไป   "ขอยาดมด้วย..พี่จะหน้ามืด" และกำนันแกก็นั่งลงหอบหายใจจนผู้(แอบ)ชมข้างนอกต่างหวาดวิตกกว่าแกจะตายเอา

เมื่อได้รูปแล้ว
ทั้งคู่จึงลงจากต้นไม้และรีบกลับไปที่รถ ก่อนจะถึงรถเลนส์ก็ถามขึ้น
"นี้นายยักษ์ นายนี้เก่งเนอะเหมือนหมอดูเลยแค่เห็นมือก็รู้ว่าสองคนนั้นแอบมากินกัน โครตเทพ"
เข้ม: "จะไม่รู้ได้ไงแรกๆผมแค่สงสัยเลยให้ดาบกับแสงไปเช็คประวัตินายสองคนนี้มา ธนงกับกำนันเป็นเพื่อนกันมานานถ้าจะแย่งป้าอนงค์กันก็ไม่แปลกเพราะเมื่อ 30 ปีก่อนสองคนทะเลาะวิวาทกันก่อนธนงจะจดทะเบียนสมรสหนึ่งวัน สรุปแน่ว่ากำนันยังตามจ้องจะตีท้ายบ้านเพื่อนมานานจนธนงไปมีเมียน้อยแน่นอนว่าป้าอนงค์เลยยุกำนันให้ไปปาดคอธนง อีกำนันก็รอนาทีนี้มานานบวกกับทำร้ายจิตใจเมียมโนของกำนันเข้า ป้าได้ล้างแค้น,กำนันได้ป้าผลประโยชน์ลงตัว"
เลนส์: "แล้วมั่นใจว่าเป็นกำนันได้ไงเท่าที่ฟังตะกี้ไม่ได้เชื่อมโยงกำนันเลยนะ คำพูดสองคนนั้นก็ไม่ได้อัดเสียง"
เข้ม: "อืมมช่างสังเกตรอบคอบดี ศาลไทยเลิกรับพยานเป็นที่เป็นเสียงเพราะพวกนี้มันตรวจสอบยาก เสียงจริงปลอมเข้าคอมแปปปลอมได้แล้วส่วนเรื่องการเชื่อมโยงเหรอ ที่จริงผมได้มันมาตั้งแต่แรกละแต่ดันคิดไม่ถึงเอง
1.พวกพยานพยายามโบยความผิดไปทางนู้นหมด
2.ป้าแกแทบไม่เคยมาให้ปากคำเลย ร้องไห้ตลอดให้กำนันตอบคำถามแทนตลอดและด้วยแกอ้างว่าเป็นคนพบศพคนแรกๆก่อนป้าตำรวจเลยข้ามจุดนี้ไป
3.บันทึกโทรศัพท์และเวลาประมาณการตายของธนงถ้านำมาเทียบแล้วเวลานั้นเป็นช่วงที่โทรหากำนันแต่ป้าบอกว่าโทรเพื่อให้กำนันช่วยหา แต่สายก่อนหน้าละ งงละสิ"

เข้มล้วงสมุดเล่มเล็กออกมาเขียนประกอบคำอธิบาย
สมมุติว่าเหยื่อออกจากบ้านตอน 00.00 ทีนี้เราก็นัดแนะให้มือสังหารไปหาเป้าหมายที่ออกไปในสวนไร่ของแก
ป้าแกใช้เบอร์ธนงนั้นละ 00.05 โทรบอกนักฆ่าทีนี้จากการประมาณจากศพธนงตายภายในช่วงเวลา 00.00 - 00.30± ไม่ถึง10นาทีสายสุดท้ายคือเกือบ 01.00 ไปโทรหากำนันเพื่อลวงพวกเรา"
เข้มมายืนพิงมอไซค์กับเธอ "ซึ่งความจริงธนงตายภายใน 5 นาที รอยแผลที่คอมันตัดทั้งหลอดลม,เส้นเลือดใหญ่ที่คอในแผลเดียว" แต่เลนส์กลับทำหน้างง

เข้ม: "ไม่เข้าใจอีกตรงนี้ไง" ก่อนจะเอามือมาลูบคอเธอที่บริเวณหลอกลมและเส้นเลือด
"แล้วบาดแผลลากมาแบบนี้" ก่อนลากนิ้วชีไปตามคอขาวๆเพื่ออธิบาย
"โดยปกติคนเราจะตายเพราะขาดเลือดเกินครึ่งร่างกายจะช็อคระบบการไหลเวียนเลือดล่มจนพินาศจนทำให้เราตายซึ่งต้องเสียไป 2.5 ลิตรกว่าแต่แผลขนาดนั้น กลับมีรอยเลือดกระเซ็นสาดน้อยมากถ้าเทียบกับขนาดบาดแผลตอนเจอศพนายธนงก็ยังกุมคอตัวเองอยู่ใช้มือพยายามอุดเลือดกดแผลไว้เลือดจึงไหลออกช้าลงแต่ก็ต้องตายเพราะขาดอากาศอยู่ดีคนเราขาดอากาศได้ไม่เกิน 4 นาทีถ้าเกินสมองจะเริ่มเสียหายและก็ม่องไป ทีนี้แกก็บอกตำรวจไปว่าผัวแกออกจากบ้านหลังเวลาออกจริงไปซักหน่อยใครจะไปรู้เท่านี่ก็พอที่จะอำพรางคดีได้แล้วง่ายจะตาย ไม่มีคนอื่นเห็นายธนงอีกป้าเป็นคนสุดท้ายจะโม้จะแถก็ไม่ใครรู้"
มือสากลูบคอขาวๆเธอไปมา
เลนส์: "เนียนไปมั้ยคนเรา เอามือออกไปดีหรือจะให้ออกแรง"
เข้มยิ้มแห้งๆก่อนจะถอยออกไปขึ้นรถและทั้งคู่ก็ออกมาจากที่นั้น

เช้าวันต่อมา
เหล่าทีมยักษ์ทุกคนนั่งสรุปแผนการกันเสร็จก็นั่งดูข่าวจนเข้มเดินออกมา
เข้ม: "คนอย่างกำนันที่คิดว่ามีมวลชนแล้วจะหลบหนีจากกฎหมายได้ เฮอะ! ไปพวกเราไปแสดงความยุติธรรมของกฎหมายให้พวกเขาดูกัน ก่อนร่างใหญ่ใส่แว่นดำเดินนำลูกทีมไปที่รถหุ้มเกราะ

ภาพข่าวคือบริเวณเกือบถึงบ้านหลังใหญ่ของเสี่ยชัยภูมิ ที่มีเหล่ามวลชนเกือบ400คนที่ต่างถือมีดถือไม้เดินแห่กันไป โดนมีกำนันอยู่บนท้ายกระทะ ตะโกนปลุกระดมตลอดเวลา
      เลนส์ที่ทำหน้าที่พิธีกรภาคสนามอยู่หันมาหากล้อง "นี้เป็นภาพเหตุการณ์สดจากหน้าบ้านเสี่ยชัยภูมิคนดังในพื้นที่ที่โดนกลุ่มมวลชนกล่าวหาว่าเป็นคนสังหารนายธนงค่ะ พวกเขากล่าวหาว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจว่าไม่ยอมดำเนินคดีให้นายธนง วันนี้พวกเขาจึงมาเรียกร้องความยุติธรรมให้แทนตำรวจค่ะ"

กล้องซูมไปที่กำนันที่กำลังปราศรัย "ในเมื่อเราถูกรังแก กฎหมายไทยคุ้มครองคนรวย เสี่ยมันเลยทำตามอำเภอใจได้ แต่วันนี้เรามวลชนในพื้นที่จะประกาศให้รู้ว่าความยุติธรรมมีจริง เอ้า ขว้างเลย"
     ระเบิดเพลิงทำมือหลายขวดถูกโยนใส่ภายในตัวบ้านเหล่าตำรวจพยายามขวางเหล่าผู้ประทวงที่เฮเข้าใส่รั้วบ้านตำรวจที่มีน้อยกว่าต่างถูกมวลชนกลืนหายไปทิ้งไว้แต่เพียงความกลหลาหลและเปลวไฟจากระเบิดเพลิงที่โหมลุกขึ้นคล้ายเป็นการเริ่มต้นของความบ้าคลั่ง

ตอน 9 ปิดคดี


เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ใครหื้อใครซ่า ข้าแบนเรียบ

anupan_2764

เป็นอีกเรื่องที่คอยอยู่เลยครับ ชวนติดตามตลอด
ขอบคุณครับ จะตามตอน 9 ต่อนะครับ

aumoum


tadds

ขอบคุณครับ  สุดยอดติดตามมาตลอด  ::Thankyou:: ::Thankyou::

0915666141


darkdd1999

พอบอกซ่อนแหลกนี่ผมรีบมาเม้นต์เลยครับ5555 เรื่องสืบสวนไรต์เตอร์ทำได้ค่อนข้างดีตามแบบสไตล์หนังแอคชั่นฮอลลี่วู้ดนะครับ แต่ถ้าเป็นแนวสืบจริงๆอย่างเชอร์ล็อกนี่คงไม่ผ่าน แต่มันก็ไม่้หมาะกับเรื่องนี้อยู่ดี55555

cd13579

อ้างจาก: darkdd1999 เมื่อ พฤศจิกายน 14, 2016, 06:53:11 หลังเที่ยง
พอบอกซ่อนแหลกนี่ผมรีบมาเม้นต์เลยครับ5555 เรื่องสืบสวนไรต์เตอร์ทำได้ค่อนข้างดีตามแบบสไตล์หนังแอคชั่นฮอลลี่วู้ดนะครับ แต่ถ้าเป็นแนวสืบจริงๆอย่างเชอร์ล็อกนี่คงไม่ผ่าน แต่มันก็ไม่้หมาะกับเรื่องนี้อยู่ดี55555
แบบนั้นผมว่าผมไม่ใช่แนวนั้นอะ อ่านๆแล้วเหมืแนกำลังอ่านบทความทางวิชาการอย่างไงอย่างงั้น ไม่ใช่ทางของชายจริงๆ
ใครหื้อใครซ่า ข้าแบนเรียบ

may_290607908

สนุกมากครับตั้งตารอตอนต่อไปครับ

พัดลม

#8
///จัดให้แล้วน๊า แต่ว่าอายุเมย์เหมือนจะผิดนะ น่าจะอีก 2 อาทิตย์จะ 18 มากกว่าสิ
เพราะถ้าอายุเกิน 18 ก็ไม่เป็นอีกอันนึง แต่ถ้าอายุน้อยกว่า 18 ถึงจะมา แบล็คเมล์ หมวดได้นะ

อ้างถึง"เธอจะ19ในอีกสองอาทิตย์ ทีนี้เข้าใจข้อแลกเปลี่ยนของฉันรึยังละ"
กฏ-กติกา เงื่อนไขข้อปฏิบัติหลักๆเวป xonly
1.ห้าม emo เปล่า, ไม่เป็นคำ   do not use emoji only - Banned
2.ห้ามตอบเฉพาะคำย่อในเวปนี้ disallow short massage like lol thx ty omb omg etc. - Banned
3.ตอบ 3 คำไม่ใช่ 3 พยางค์ ๆๆๆๆๆ ไม่นับเป็นคำ if you comment less then 3 words as 'thank,wow,good,like,love' - Banned

4.ตอบมักง่าย ไม่ว่าจะยาวแค่ไหนก็โดนแบน

asean

สนุกครับ ยังกับกำลังดูหนังแอ๊คชั่นเลย ครบเครื่องจริงๆ

gritkin

มาแล้วๆ สนุกมากครับผม ขอบคุณมากครับ

return2532

สนุกครับ นึกว่าดูซีรี่ต่างประเทศอยู่

naitoom

มาเสียเปรียบ ถูกเสี่ยแบล็คเมล์ เพราะเมย์นี่เอง
เข้มเสียเชิงเลยตอนนี้

winds

ให้ความรู้พร้อมความสำราญ
ขอบคุณครับ

633sqd

เรื่องสนุกๆอีกเรื่องที่รออ่าน มีภาพประกอบแบบนี้ช่วยให้ไม่ต้องนึกนานว่าอาวุธในเรื่องหน้าตาเป็นยังไง ::Hmmm::