ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

อักขระวิเศษ บทที่3

เริ่มโดย joker socool, ธันวาคม 27, 2016, 08:04:30 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

joker socool

ตอนก่อนหน้า

อักขระวิเศษ  OVA

อักขระวิเศษ  บทนำ

อักขระวิเศษ  บทที่1

อักขระวิเศษ  บทที่2

-------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องแต่ง  บุคคลภายในเรื่องเป็นบุคคลในจินตนาการไม่ได้มีเค้าโครงจากเรื่องจริงแต่อย่างใด


บทที่3

      ผมนอนหลับเอาแรงไปพักใหญ่หลังจากใช้แรงไปกับครูแต้วและพี่กอล์ฟเกือบหมด  พอตื่นมาอีกทีฟ้าก็มืดเรียบร้อยแล้ว  ผมอยู่ในห้องนี้มานานมากจนเบื่อที่จะนอนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเต็มที  ใหนๆแผลผมก็ไม่ค่อยเป็นอะไรมากอยู่แล้วคงไม่มีใครว่าอะไรหรอกมั้งถ้าผมจะแว๊บออกไป

      ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มากผมลุกออกจากเตียงทันที  ตอนนี้ถึงมีผู้หญิงสิบคนมาขอให้นอนต่อผมก็คงไม่อยู่แล้ว  ผมออกมาเดินสบายๆนอกห้องคนไข้  ข้างนอกอากาศเย็นสบายน่าเดินเล่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกสดชื่นสุดๆ  นอกจากนั้นผมยังได้ฝึกใช้พลังอีกด้วย


 


      "อ้าวเก่ง!"เสียงหวานๆเรียกผมจากข้างหลับ  ผมหันไปหาด้วยความดีใจ  ไม่ต้องเดาเลยว่าใครเพราะผมจำเสียงนี้ได้ไม่ลืมแน่  หมอไนท์คนสวยกำลังก้าวยาวๆเข้ามาหาผมอย่างเร่งรีบ "หมอว่าจะไปหาที่ห้องพอดีเลย  ออกมาเดินอย่างนี้ไม่ได้นะเดี๋ยวแผลจะฉีกเอา"

      "โถ่  หมอไนท์ครับผมนอนอุดอู้อยู่แต่ในห้องมาตั้งนานขอผมออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้างเถอะครับ  ว่าแต่ถ้าหมอจะใจดีช่วยพาผมไปเดินเล่นหน่อยสิครับ"

      "...หมอต้องดูอาการเราอยู่แล้ว  งั้นหมอจะพาไปสวนหย่อมบนดาดฟ้านะ"

      บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลดูอย่างกับสวนของจริง  มีทั้งไม้ใหญ่ไม้พุ่มรวมทั้งดอกไม้ขึ้นเต็มไปหมดดูร่มรื่นสบายตาและเป็นส่วนตัว  หมอไนท์พาผมมานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่มีดอกออกเต็มต้นส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว  คุณหมอคนสวยหลับตาพริ้มสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดจนหน้าอกดันชุดหมอขึ้นมาเห็นเต้าเป็นลูกๆ  ผมจ้องมันตาค้างอยากเข้าไปจับมันจริงแต่กลัวหมอคนสวยจะตกใจไม่ยอมซะก่อน

      "บรรยากาศข้างบนนี่ดีเนอะ  หมอชอบมานั่งที่นี่บ่อยๆมันเงียบสงบดี"

      "ก็จริงนะครับ...ว่าแต่หมอเลิกงานกี่โมงครับเนี่ยไม่รีบกลับบ้านเดี๋ยวแฟนเป็นห่วงหรอกครับ"

      "ฮ่าๆๆ  จะหลอกถามหมอล่ะสิว่าเลิกงานกี่โมง  วันนี้หมอเข้ากะดึกน่ะกว่าจะกลับคงเช้าแฟนหมอคงไม่มาหาหรอก  ทำไมเหรอคิดจะทำอะไรกับหมอรึไง"หมอไนท์ถามยิ้มๆ

      "ป-เปล่าครับ..."

      "แต่หมอคิดนะ..." ผมไม่ทันตั้งตัวคุณหมอคนสวยก็หลับตาโน้มตัวมาจูบ  ความนุ่มของริมฝีปากกับความหวานหอมจากลิ้นที่แทรกเข้ามาตวัดพันลิ้นกับผมมันทำให้ท่อนควยในกางเกงตั้งขึ้นมาอีกครั้ง  หมอไนท์เขยิบตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิดอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งคลาน  มือข้างนึงขยับมาเพื่อยันพื้นไว้แต่กลับยันพลาดไปจับเอาควยผมเข้าเต็มๆ "ว้าย!! อุ๊ย!"  ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อหมอไนท์ตกใจกับสิ่งที่จับรีบชักมือออกแต่กลับทำให้เสียหลักล้มลงหน้าซุกเป้าเต็มๆ  หมอคนสวยรีบยันตัวออกหน้าแดงก่ำจ้องท่อนควยแข็งในกางเกงไม่วางตา "ทำไมมันแข็งขึ้นมาล่ะเก่ง"

      "...ก็หมอสวยเซ็กซี่ขนาดนี้มันจะไม่แข็งได้ไงล่ะครับ"

      "ก็ทำให้มันอ่อนสิ  หมอตกใจหมดเลยนะ"

      "ให้มันอ่อนไม่ไหวหรอกครับนอกจากหมอจะช่วยเอาน้ำออกก่อน  ผมแข็งจนเจ็บไปหมดแล้วหมอ"

      "บ-บ้าให้หมอทำอะไรน่าเกลียด"หมอไนท์มองมันตื่นๆทำให้ผมรู้ได้เลยว่าท่าทางจะยังไม่เคยโดนเปิดซิงแน่ๆ

      "แค่จูบต่อก็พอครับเดี๋ยวผมทำเอง  รับรองผมจะไม่แตะต้องตัวหมอเลย"ผมรับประกันแต่ในหัวกลับหาทางให้หมอไนท์ได้ลองสัมผัสควยท่อนนี้ให้ได้  และเหมือนเธอจะไม่ได้เตรียมใจมาเจอกับเรื่องอย่างนี้เพราะพอผมขยับเข้าไปจูบต่อและดึงเชือกผูกกางเกงออกหมอไนท์ก็หลับตาปี๋หน้าแดงถึงหูไม่ยอมมองท่อนควยในกางเกงผมเลยสักนิดผมจึงใช้วิธีทำให้เธอชินก่อนด้วยการจูบแลกลิ้น  ระหว่างนั้นมือผมก็กำท่อนควยรูดขึ้นรูดลงไปด้วยช้าๆ  "อืมมม...อือออ" ผมครางระหว่างรูดควยแกล้งทำเป็นไม่สนใจต่ออาการแข็งทื่อของเธอจนหมอคนสวยเริ่มหายใจถี่แรงและขบเม้มริมฝีปากบดจูบอย่างร้อนแรงตอบสนองต่อการกระทำของผม

      หมอไนท์แอบเหลือบมองท่อนควยหัวบานเป็นระยะๆพลางหนีบขาถูไปมาด้วยความเงี่ยนง่านโดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาผมตลอดผมเลยเริ่มเดินแผนต่อด้วยการหลับตาลงถอนจูบออกและเร่งชักให้เร็วขึ้น "ซี๊ดดด  รู้มั้ยว่าหมอไนท์สวยมากจนผมแอบเอาหมอไปจินตนาการถึงไหนต่อไหนไม่รู้กี่ครั้ง  ผมสลัดภาพหมอออกจากหัวไม่ได้เลย  อา...ผมอยากให้หมอใช้ปากทำกับไอนั่นของผมมาตลอดเลยรู้มั้ย...อย่าโกรธผมนะที่พูดแบบนี้เพราะหมอน่ารักจริงๆ  ซี๊ดดด..."ผมพูดไปก็แอบหรี่ตามองไป  หมอไนท์ในตอนนี้จ้องท่อนควยผมตาเป็นมันล้วงมือหายเข้าไปในกระโปรงทรงเอตัวเก่งอย่างมีความหมาย  เม้มเลียริมฝีปากวาววับเล่นเอาผมขนลุกซู่ด้วยความเงี่ยน  แล้วจู่ๆหมอไนท์ก็เสยผมยาวทัดหูค่อยๆก้มหน้าลงมาใกล้ๆท่อนควยหัวบาน

      "ม-มันแดงมากเลยเก่ง  มันเจ็บรึเปล่า  อืมมม"

      "เจ็บสิแต่เพื่อหมอผมทนได้...ถ้าหมอช่วยทาน้ำลายให้มันลื่นๆหน่อยคงดีกว่านี้เยอะเลย"ผมแกล้งหลอก  หมอไนท์เอาปากเข้ามาใกล้แต่ยังไม่ยอมอมให้กลับใช้นิ้วล้วงน้ำลายออกมาทาตรงหัวควยแทน  ผมเลยแกล้งทำเป็นเสียวกระดกควยเสยขึ้นยึกๆ  หัวควยทิ่มปากหมอไนท์แล้วไถลออกข้างแก้มเล่นเอาหมอคนสวยตกใจทำตาโตผงะออก  พอเห็นหมอไนท์ทำท่าจะถอยผมเลยแกล้งร้องอีกว่าเจ็บๆให้หมอไนท์ช่วยทาน้ำลายอีก  คราวนี้เหมือนหมอไนท์ระวังมากขึ้นไม่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แค่เอานิ้วล้วงน้ำลายแล้วป้ายไปทั่วหัวควย  ตอนแรกก็แค่ล้วงเอาน้ำลายในปากออกมาป้ายแต่ทำไปได้ทีสองทีผมก็รู้สึกว่าหมอไนท์จงใจเอานิ้วถูตรงปลายควยกับใต้เงี่ยงควยแล้วเอาเข้าปากไปดูดก่อนจะป้ายน้ำลายใหม่  ยิ่งทำหน้าก็ยิ่งขยับเข้ามาใกล้จนริมฝีปากแทบติดกับหัวควยแดงๆ  คราวนี้พอผมแกล้งกระดกควยอีกหมอคนสวยกลับไม่หลบเหมือนเดิม  หมอไนท์ปล่อยให้มันชนปากอย่างนั้นถึงจะทำหน้าแหยๆอยู่  ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่างเธอคงไม่มีทางอมควยผมเองแน่และผมคงบ้าตายแน่ๆ...ผมต้องลองเสี่ยงดวงดูสักครั้ง "ผมไม่ไหวแล้วหมอ  ผมขอนะ!!"

      หมอไนท์ถูกจับหัวกดลงช้าๆพร้อมกับความรู้สึกอุ่นวาบที่ปลายควย  "ซี๊ดดดด"ผมพูดไม่ออกรู้แต่ว่าริมฝีปากนุ่มๆกำลังกลืนท่อนควยลงคอไปเรื่อยๆแบบที่ไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งสิ้น  ความอบอุ่นจากปลายลิ้นและช่องปากแผ่ซ่านรอบลำควยลงมาทีละน้อยจนถึงโคน "อูยยย  หมอเหมือนแม่พระจริงๆที่ทำให้ความฝันของผู้ชายคนนึงเป็นจริง  อา..." ผมค่อยๆจับหัวหมอคนสวยโยกขึ้นโยกลง  ริมฝีปากนุ่มห่อตัวบีบกับท่อนควยให้กระชับแน่นขึ้นยิ่งทำให้ผมเสียวถึงใจขึ้นไปอีก "อา...อย่างนั้นแหละ  ใช่เลยหมอ!!!"ผมพยายามพูดให้เหมือนกับว่าเธอทำได้ดีมากทั้งที่กัดฟันทนกับความเจ็บตรงปลายควยจากฟันที่ยังเก็บไม่เป็น  หมอไนท์เรียนรู้เร็วมากแค่จับโยกหัวไม่กี่ทีก็โยกเองแถมยังออกแรงดูดจนแก้มตอบ  ผมก็โยกเอวตามจากช้าๆก็ค่อยๆเร็วขึ้นจนใกล้ถึงจุดสุดยอด "...ผมจะออกแล้วหมอ! อมเอาไว้ก่อนนะผมจะ"สอน"ให้หมอกินน้ำว่าว ซี๊ดดดด"ผมกดหัวหมอไนท์ลงมาแค่หัวหยักแล้วรูดควยต่อสองสามทีก็พ่นน้ำแห่งความรักออกมาเป็นสายสู่ปากอุ่น  หมอไนท์ดิ้นรนหนีน้ำรักทั้งผลักทั้งดันให้ท่อนควยหลุดออกแต่ไร้ผล  ผมกระฉูดน้ำรักเข้าไปท่วมปากเป็นสุขมากๆที่ได้ปล่อยน้ำในปากสาวสวยระดับนี้

      "อืมมม" 


      "หมอเคยทำให้แฟนบ้างมั้ย"

      "หมอเพิ่งเคยทำแบบนี้ครั้งแรกเลยนะ  กับแฟนมากกว่าจูบหมอก็ไม่ยอมแล้ว"หมอไนท์หน้าแดงแอบก้มมองท่อนควยผม

      "งั้นทำอย่างนี้กับผมคนเดียวนะ"

      "ลามก!!"เธอทุบไหล่ผมดังอั๊กก้มหน้างุด "...หมอไม่ทำกับใครหรอกนอกจากเก่ง  หมอเข้าห้องน้ำก่อนนะ"แล้วหมอไนท์ก็วิ่งแบบอายสุดชีวิตหายไปจากสวนหย่อมทิ้งผมให้นั่งยิ้มอยู่คนเดียว...ไม่นานหรอกหมอคนสวยคนนี้ต้องเสร็จผมแน่

      ผมเดินลงมาจากดาดฟ้าคนเดียวลงมายังชั้นที่พัก  ทางขากลับมันวังเวงกว่าขาไปลิบลับเมื่อไม่มีคนเดินด้วย  บรรยากาศรอบข้างก็ดูเย็นๆชอบกล  ถึงนี่จะค่ำแล้วแต่อากาศก็ไม่น่าจะลดฮวบฮาบจนหนาวแบบนี้  ผมมองไปรอบๆรู้สึกหวาดๆ  ในหัวผุดเรื่องราวสยองขวัญในโรงพยาบาลที่เคยได้ยินมาทีละเรื่อง "ไม่นะไม่ๆๆ  แค่จินตนาการโว้ยอย่าจินตนาการสิวะ"ผมพูดออกมาดังๆให้เสียงช่วยปลุกใจ...อันที่จริงมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอกแค่ทำให้ผมรู้สึกว่ายังพอมีเสียงเป็นเพื่อนบ้าง

ตืดๆ  ตืดดดดด  ฟุบ!

      เสียงไฟดับดังก้องอยู่ในโถงทางเดินโล่งๆ  ผมรีบหันกลับไปมองกลัวว่าจะมีตัวหน้าตาเละแต่งชุดคนไข้วิ่งมาจากความมืดของแสงไฟที่ดับลงตรงสุดทางเดินอย่างที่เคยได้ฟังมาแต่เปล่าเลย  มีเพียงความมืดกับความว่างเปล่าเท่านั้น  "เฮ้อ! ตกใจหมด"ผมถอนหายใจออกมากำลังจะก้าวขาต่อแต่มีสิ่งหนึ่งฉุดสายตาผมเอาไว้ให้หยุดอยู่ที่จุดเดิม

ตืดดดดด  ฟุบ!

      หลอดไฟอีกดวงดับลง  คราวนี้ผมเห็นชัดเจนเลยว่ามีกลุ่มหมอกควันดำๆบางอย่างก่อตัวขึ้นในเงามืดนั้น  มันค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างคล้ายคนใส่ผ้าคลุมปิดทั้งตัวแต่มันโปร่งแสงกว่าคนธรรมดาและมืดกว่าความมืดที่ล้อมรอบตัวมันอยู่  สายตาของผมเลื่อนไปมองอะไรบางอย่างในส่วนที่ควรเป็นมือ  กลุ่มหมอกดำกำลังก่อตัวจนมีรูปร่างคล้ายไม้พลองบางอย่าง

...วิ่ง!...

      เสียงกรีดร้องดังลั่นในหัวปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์  ความกลัวตายแล่นพล่านไปทั่งทั้งร่างกายราวเป็นกับอดรีนาลีน  ผมรีบหันกลับพุ่งตัวไปข้างหน้าสุดแรงเกิดเท่าที่ขามันจะพาไปได้แบบไม่คิดชีวิตเหมือนสัญชาตญาณบอกว่าไอ้ตัวบ้านั่นมันน่ากลัวกว่าผี

เปรี๊ยะ!  เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

      เสียงหลอดไฟระเบิดดังตามมาติดๆไม่ให้ผมได้หยุดพัก  ผมไม่กล้าหันกลับไปมองด้วยซ้ำว่ามันตามมาถึงไหนแล้วแต่สันหลังผมรู้สึกเย็นวูบขึ้นเรื่อยๆเหมือนจะเตือนว่ามันใกล้เข้ามาทุกที  ผมหักเลี้ยวตรงหัวมุมตึกรู้สึกสับสนว่าจะไปที่ไหนดี  แต่ไม่มีเวลาให้คิดมากแล้วเพราะไฟด้านหลังดับไล่ตามมาจวนจะถึงตัว  ผมเลือกวิ่งตรงดิ่งไปยังบันไดหนีไฟ  ผ่านพยาบาลสาวสวมแว่นตาหนาเตอะคนหนึ่งที่หันมองผมด้วยความตกใจ  แต่ก่อนที่ผมจะร้องให้เธอหนีไปขาของผมก็ก้าวมาถึงประตูหนีไฟแล้ว  ผมผลักประตูเปิดออกอย่างไม่คิดชีวิตวิ่งลงตามบันไดสูงชันแทบจะกระโดดแต่พอลงมาได้แค่ชั้นเดียวปอดทั้งสองข้างก็ปวดร้าวอยู่ในอกประท้วงว่าผมใช้งานมันหนักเกินไป  ผมยืนพักหายใจอยู่ตรงนั้นนัยน์ตายังคอยมองขึ้นไปดูว่ามันตามมารึเปล่าแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แสงไฟภายในนี้ยังคงสว่างอย่างปกติไม่มีท่าทีว่าไฟจะตกเหมือนที่โถงทางเดิน...ตอนนี้ผมอยู่ถัดจากห้องพักลงมาแค่ชั้นเดียวแต่ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ที่จะขึ้นไปหลบในห้องตัวเอง  กลัวว่าถ้ามันบุกเข้ามาผมจะหมดทางหนีเปล่าๆ

      ระหว่างพักเหนื่อยและใช้ความคิด  ก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา  เสียงรองเท้าดัง ต๊อก  ต๊อก  ต๊อก  ลงมาตามขั้นบันไดทำให้ผมผวาเตรียมจะวิ่งอีกรอบ  พอเสียงนั้นหักเลี้ยวลงมาตามบันไดในมุมที่ผมมองเห็นได้ถึงได้เห็นว่าเป็นพยาบาลสาวคนนั้นนั่นเอง "เฮ้อ! โล่งอกไป  ขอโทษด้วยนะครับคุณพยาบาลที่ผมวิ่งตรงทางเดิน"

...ไอบ้า! นั่นมันรีดเดอร์...

      เสียงกรีดร้องในหัวผมดังลั่น  ผมถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าขณะที่นางพยาบาลคนนี้เดินลงมาหลอดไฟบนหัวก็หรี่แสงลงทันที  ไม่ต้องมีใครบอกผมหันหลังเตรียมใส่ตีนหมาแต่ขากลับก้าวไม่ออก

...ไอ้โง่! จูบมันสิวะแต่อย่าให้มือมันมาโดนนะ...


      เสียงในหัวที่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันคือแกงแกอร์ของผมเองดังก้อง  ใจผมอยากวิ่งแต่ร่างกายไม่ยอมขยับ  เอาไงเอากันวะ! ผมพุ่งตรงเข้าหาร่างคุณพยาบาล  เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นทำท่าเหมือนจะฟังลงมาหาแต่ผมรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามา  มือผมพุ่งตรงไปจับข้อมือเธออย่างแม่นยำโถมแรงทั้งหมดจนแผนหลังเธอชนผนัง  จากสีหน้าเรียบเฉยของเธอกลายเป็นหวาดกลัวขึ้นมาทันที  หมอกสีดำลอยคลุ้งออกจากร่างสวยแต่ไม่ว่าจะตั้งใจทำอะไรมันก็ช้าเกินไป  ผมประกบปากจูบเรียวปากน้อยๆนั้น  พยาบาลสาวสะดุ้ง  หมอกสีดำหดหายกลับเข้าไปในตัวทันที  ใบหน้าขาวสวยแดงก่ำ  ตอนนั้นเองผมถึงได้เห็นชัดๆว่าพยาบาลสวมแว่นคนนี้น่ารักขนาดไหน

ตุบ!

      "อูยย"ผมจุกตัวงอเมื่อเจอเข้ากับลูกเข่าทีเผลอเข้าเต็มกล่องดวงใจ  เธอเงื้อมือจะฟาดผมอีกครั้งแต่ผมยังคว้าไว้ทันเลยเปลี่ยนเป็นสะบัดมืออกแล้ววิ่งหนีไปแทน

...ตามไป!....

      "ใครจะตามวะจุกชิบหาย"ผมร้องครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด  เดินกุมเป้าลากสังขารขึ้นไปยังชั้นของผม  ใจนึงก็อยากตามไปหรอกแต่ไปทั้งสภาพนี้มีแต่จะโดนเอาไปต้มยำทำแกงมากกว่า "อธิบายมาเลยนะมึงว่านี่มันคืออะไร"ผมหมดความสุภาพกับไอ้ตัววิญญาณร่างแยกที่อยู่ในตัวผมทันทีแต่มันกลับไม่พูดอะไรออกมาอีก "เออดีงั้นคืนนี้เจอกันในฝัน  อย่าหนีนะมึง"ผมยังไม่เลิกจองล้างจองผลาญลากสังขารกลับมาในห้องในสภาพเดินเป๋ๆ

...อยู่ใกล้เมียไว้จะปลอดภัย...

      นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนมันจะหลบเงียบไม่ยอมออกมาพูดจากับผมอีก  ผมเลยได้แต่นอนรอกระวนกระวายอยู่ในห้องไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อเล็กซ่าจะกลับมาสักที  คิดไว้ในใจว่าถ้ารีดเดอร์นั่นกลับมาผมคงต้องโดดหน้าต่างหนีเอาตัวไปโหม่งโลกตายให้รู้แล้วรู้รอดแน่  แต่ในตอนนี้ผมรู้สึกเปลือกตากลับมาหนักอึ้งอีกครั้งเหมือนคนที่เพิ่งใช้เรี่ยวแรงมาอย่างหนักจนเหนื่อยอ่อน  แอร์เย็นๆช่วยเร่งให้ผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว  ภาพรอบๆตัวพลันพร่าเลือนและมืดลงเรื่อยๆ....

      "ว่าไงอยากเจอข้าไม่ใช่รึไง"ไอ้ตัวหน้าตากวนบาทาทักเสียงดังทำเองผมสะดุ้ง  หันมองรอบๆถึงรู้ว่าได้กลับมายังฝันตัวเองอีกครั้ง

      "ไอ้!!!" ผมไม่รู้จะด่ามันยังไงดีที่ให้ผมเข้าไปจูบพยาบาลคนนั้นจนโดนลูกเข่าอย่างจัง  จะด่ามันว่าไอ้หน้าเห้มันก็ดันมีหน้าแบบเดียวกับเราอีก "ไม่ต้องลีลาบอกมาได้แล้วไอ้รีดเดอร์ของแกคืออะไรแล้วทำไมต้องสั่งให้ทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นด้วย"

      "อยากฟังเหรอ" น่านนน  มันยังไม่เลิกกวน "เรื่องมันยาวแต่ยังไงเมียแกก็กลับมาแล้วคงไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว  งั้นจะเล่าให้ฟังแล้วกัน  เรื่องมันเป็นอย่างนี้..."

      "...ชื่อนั้นสำคัญไฉน  ชื่อคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตทุกชีวิตและสิ่งไม่มีชีวิตทุกชนิดมีตัวตนของมันเอง  ไม่ว่าจะต้นไม้หรือคน  แล้วแน่ใจเหรอว่าคำทุกคำเหล่านี้มันจะเกิดขึ้นมาได้เองถ้าไม่มีผู้ประดิษฐ์มันขึ้นมา  อย่างหลงนึกไปว่าพวกมนุษย์จะมีปัญญาประดิษฐ์มันขึ้นมาเอง

      แต่เดิมเราคือเหล่าผู้รังสรรค์อักษร  ใช้ถ้อยคำที่เปล่งออกมาเป็นสิ่งของหรือเรื่องราวเป็นพ่อมดผู้รังสรรค์โลกนี้ขึ้นมาจากความว่างเปล่า  แต่เราไม่สามารถสร้างชีวิตขึ้นมาได้  สิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้คือชีวิตที่เกิดขึ้นเองแต่ดึกดำบรรพเป็นสิ่งที่โลกได้กำหนดเอาไว้ตั้งแต่มันก่อตัวขึ้น  แน่นอนว่าพวกเราไม่ใช่พระเจ้า  พวกเราแค่ร่วมอาศัยอยู่บนโลกใบนี้ด้วยและคอยปกป้องพวกเขาไว้โดยที่พวกมนุษย์ไม่รู้เท่านั้นเอง  พวกเราเป็นผู้ที่อาศัยอยู่ในมิติที่4  มิติที่ไม่มีทั้งนรกและสวรรค์ไม่มีเกิดใหม่และแตกดับพวกเราจึงอยู่กันอย่างเป็นนิรันดร์และเราเรียกตนเองว่าคีพเปอร์จนกระทั่งโลกได้สร้างสมดุลย์นั้นขึ้นมา  มันคือรีดเดอร์

      รีดเดอร์เป็นกลุ่มก้อนพลังงานที่โลกสร้างขึ้นมาให้อยู่ในมิติที่4ด้วยกับเราเพื่อทำให้พวกเราเข้าไปอยู่ในสังสารวัฏของโลกแต่พวกเราไม่มีนรกหรือสวรรค์รออยู่ดังนั้นพอพวกมันใช้เคียววิญญาณที่เป็นอาวุธประจำตัวฟาดฟันทำลายวิญญาณพวกเราไปทีละคนเราจึงไม่สามารถเกิดมาเป็นคีพเปอร์ใหม่ได้และหายไปตลอดกาล  มันเป็นยุคมืดของเรา  เราแทบไม่เหลือใครอีกจึงรวมพลังพวกที่ยังเหลืออยู่ร่วมกันบันทึกรวบรวมเหล่าอักษรและคำที่พวกเราประดิษฐ์ขึ้นเอาไว้ในหนังสืออักษร  และซ่อนมันเอาไว้ให้ห่างไกลจากพวกรีดเดอร์ที่สุดให้หนังสือนั้นทำหน้าที่แทนเรา  ปลดปล่อยถ้อยคำใหม่ๆอกมาแทนเราเพื่อให้อักษรและคำบนโลกนี้ไม่ตายไป  เพราะหายพวกเราสูญสิ้นไปจริงๆ  อักษรทุกอย่าง  สิ่งของทุกชิ้นที่เราสร้างขึ้นจากถ้อยคำวิเศษมันจะหมายไปจนหมดและพวกมนุษย์เองนั่นแหละที่จะต้องเดือดร้อน 

      คิดง่ายๆหากโลกไม่มีก้อนหิน  ไม่มีดิน  ไม่มีน้ำ  จะเกิดอะไรขึ้น  แกเป็นคนที่ได้รับพลังของเราผู้เป็นพ่อมดอักษรไปแล้วเพราะอย่างนั้นแกก็จำเป็นต้องสู้และกำจัดพวกรีดเดอร์นั่นให้หมดเพื่อให้โลกนี้สงบสุขนะ"

      "แล้วไอ้งูบ้านั่นทำไมถึงมากัดชั้นวะ  แล้วขโมยชื่อไปทำไม ชั้นก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี  แล้วเรื่องรีดเดอร์นั่นอีกทำไมไฟดับ  ทำไม..."ผมถามต่อเพราะตอนนี้ในหัวมีแต่เรื่องให้สงสัยเต็มไปหมด

      "...พอๆๆ  เล่าหมดมันยาว  จะตอบคำถามให้แกเข้าใจง่ายๆแล้วกัน  อย่างที่บอกไปชื่อคือสิ่งที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมีตัวตนแต่แกไม่มีชื่อเพราะงั้นแกก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เหมือนพวกข้าที่อยู่ในมิติอื่น  รีดเดอร์มันเห็นสิ่งที่ไม่สมควรมีตัวตนมันก็ทำตามที่โลกได้สร้างมาให้ทำก็คือทำลายแกน่ะสิ

      ส่วนที่ไฟดับตอนที่มันปรากฏตัวน่ะเพราะมันไม่มีร่างอยู่ในมิตินี้  การจะสร้างร่างมันต้องใช้พลังงานของมิตินี้ไฟฟ้าที่เป็นพลังงานบริสุทธิ์ของมิตินี้ถึงถูกดูดหายไปเพื่อสร้างร่างมันขึ้นมา

      และเพราะมันไม่ได้อาศัยอยู่ในมิตินี้ร่างถึงไม่เสถียรนักถึงจะดูดพลังงานไปสร้างร่างแต่ก็ได้แค่ชั่วคราวมันถึงต้องแฝงร่างเข้าสิงพยาบาลคนนั้นเพื่อมาจัดการแกต่อ  และขอเตือนไว้ตรงนี้ว่าในร่างหมอกของมันเราไม่สามารถสู้อะไรได้เลยต้องหนีจนกว่ามันจะเลิกตามหรือไม่ก็ให้มันเข้าสิงร่างใครสักคนก่อน

      ส่วนเรื่องให้แกจูบน่ะเพราะของเหลวในร่างการของคีพเปอร์จะกักไม่ให้มันกลับไปยังมิติที่มันอยู่ได้เหมือนขังวิญญาณมันไว้ในร่างพยาบาลคนนั้นนั่นแหละ"

      "อ้าวงั้นพยาบาลคนนั้นก็ต้องโดนสิงอยู่อย่างนั้นน่ะสิ"

      "จนกว่าของเหลวที่ป้ายไปมันจะแห้งไปเอง...จะล้างก็ไม่ออกนะต้องให้แห้งเองพลังกักกันถึงจะหายไปและมีเรื่องสุดท้ายที่ข้ารู้ว่าแกคงสงสัยว่าทำไมต้องให้เมียแกมาอยู่ข้างถึงจะปลอดภัย"

      "แล้วทำไมล่ะ"

      "รีดเดอร์ไม่มีวันตายเหมือนคีพเปอร์เพราะอยู่ในมิติเดียวกันแต่มีทางนึงที่รีดเดอร์จะถูกฉุดให้มาเกิดมาตายอยู่ในสังสารวัฏได้คือแรงดึงดูดจากคนท้อง  และคนที่ท้องต้องปฏิสนธิกับผู้อาศัยในมิติที่4ได้ด้วย  มันจะทำให้เด็กที่จะเกิดมีพลังดึงดูดวิญญาณของโลกนี้และโลกโน้นให้มาเกิดและแกก็กลายเป็นคีพเปอร์ไปแล้วเพราะงั้นแกก็อาศัยในมิติที่4ได้มันถึงเข้าเงื่อนไขพอดีไง"

      "งั้นแปลว่าอเล็กซ์...."

      "เออๆ  เอาไปคิดเอง  วันนี้ข้าใช้พลังไปมากแล้วคงคุยกับแกไม่ได้อักพักใหญ่  บอกแค่นี้คงดูแลตัวเองได้นะ  อย่าให้ข้าตายทั้งยังอยู่ในนี้ล่ะ"

      "เออน่ะนี่ก็ร่างชั้นเหมือนกันนะเว่ยใครจะยอมให้ตายวะ"
 
..................

      คนป่วยนั่งๆนอนไม่ค่อยมีอะไรทำอย่างผมกลับตื่นซะสาย  กว่าจะตื่นก็ได้เวลากินข้าวเมื่อบุรุษพยาบาลมาปลุกนั่นแหละ  คงเพราะเสียพลังกับสาวๆไปเยอะ  ผมตื่นมาก็รีบหันมองหาอเล็กซ่ากลัวว่าถ้าเธอไม่อยู่ผมจะต้องไปวิ่งสู้ฟัดอีกรอบ  โชคดีที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีไม่งั้นผมคงโวยวายก่อนอาหารเช้าไปแล้ว

      "นึกว่าหายไปไหนซะแล้ว"ผมยิ้มให้สาวนัยน์ตาสีเทา  ตบบนที่นอนให้เธอมานั่งข้างๆ

      "ทำไมคิดถึงฉันเหรอ"อเล็กซ่ามานั่งข้างๆอย่างว่าง่ายหยิบช้อนมาตักข้าวต้มกุ้งขึ้นมาเป่าให้ไอร้อนเบาบางลง

      "ที่สุดเลย  หายไปไหนมาตั้งนาน"ผมถามแบบไม่จริงจังนัก  อ้าปากรับเอาข้าวต้มอุ่นๆเข้าปากเคี้ยวอย่างมีความสุข

      "ก็ไปหาเพื่อนน่ะสิ  ฉันไม่ค่อยเข้ากรุงเทพเท่าไหร่พอมาทีเลยแวะไปหาหน่อย  นางก็พานั่งกินเบียร์ด้วยซะดึกเลย"

      "นาง? ผู้หญิงเหรอนึกว่าผู้ชายซะอีก"ผมเอ่ยงอนๆทำเป็นหึงหวง

      "ไบร์ส  เพื่อนรุ่นพี่น่ะ  หึงเหรอ...ฉันไม่เจ้าชู้เหมือนใครบางคนหรอกนะ  หยอดได้หยอดดีแม้แต่หมอยังหยอด  ระวังเถอะน้องเหนิงรู้เข้าจะโดนตัดทั้งพวง"

      "ก็อย่าให้รู้สิ  ผัวจะได้หยอดรูนี้อีกนานๆ"ผมกระซิบยิ้มๆกอดเอวคอดเข้ามาใกล้อีกนิด  อเล็กซ่ามองตาผมอย่างร้อนแรง

      "อย่าท้านะวันนี้หมอให้กลับบ้านได้แล้ว  ระวังกลับไปจะหมดแรงจนต้องเข้าโรงบาลอีกรอบล่ะ"

      "ไม่กลัว  กลัวไม่ได้เข้า"ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้  เธอหยักรอยยิ้มสวยขึ้นจูบแก้มผมเบาๆ

      "อย่ามาทำตาเจ้าชู้แถวนี้นะ  โน่นคนสำคัญของเรามาแล้ว"เธอลุกขึ้นเดินไปตามเสียงเคาะประตู  พอประตูเปิดออกถึงได้เห็นว่าเป็นหมอไนท์  เธอเดินยิ้มๆเข้ามา  ผมยิ้มให้เหมือนเราสองคนสื่อกันได้ว่าต่างคนต่างต้องการอะไรแต่ในใจผมกลับอยากให้คนที่เดินเข้ามาเป็นน้องมายด์มากกว่า  ดูสิไม่ได้เจอวันเดียวผมก็งุ่นง่านอยากเจอหน้าซะแล้ว

      "หมอครับ  ผมกลับบ้านได้แล้วจริงเหรอ"ผมถามอย่างมีเลศนัยหวังให้เธอช่วยยืดเวลาให้อยู่ต่ออีกสักวันเผื่อจะได้ลุ้นอะไรที่มันน่าเสียวกว่านี้หน่อย

      "กลับได้แล้วค่ะ  หายป่วยแข็งแรงดีขนาดนี้แล้วหมอไม่เลี้ยงไข้หรอก"หมอไนท์หยิบใบบันทึกอาการที่ปลายเตียงมาเขียนขยุกขยิก2-3ทีก่อนจะพูดต่อ  "หมอไม่สั่งยาให้นะคะเพราะดูเหมือนแผลจะไม่มีผลข้างเคียงอะไรกับร่างกาย พิษก็ไม่มีแล้วด้วย  เปลี่ยนชุดแล้วให้หมอไปส่งนะ"

      ผมยิ้ม  ใจอยากดึงหมอไนท์คนสวยเข้าห้องน้ำด้วยจะได้จับให้โม๊คควยปล่อยน้ำทิ้งท้ายก่อนจากแต่ก็ได้แค่คิดเพราะอีกใจก็ไม่อยากให้อเล็กซ่าต้องรู้สึกเหมือนส่วนเกิน  ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเงียบๆ  จากนี้ไปผมจะได้มีชีวิตใหม่สักทีและต้องไปแย่งเอาชื่อที่แสนสำคัญของผมกลับมาจากไอ้งูบ้านั่นให้ได้

      "เสร็จยัง  เปลี่ยนชุดนานจังนะ"เสียงบ่นจากสาวฝรั่งตาน้ำข้าวทำให้ผมเลิกฟุ้งซ่านออกมาจากห้องน้ำเดินขนาบข้างไปกับสองสาว

      "หมอไม่เก็บค่ารักษานะคะเพราะน้องที่พามาส่งมาจ่ายให้เมื่อเช้าแล้ว"หมอไนท์อธิบายพลางแอบเอามือมากุมมือผมยัดอะไรบางอย่างมาในมือ  ผมฉวยโอกาสกุมมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อยทำเอาหมอคนสวยเหลือบมองผมด้วยใบหน้าแดงซ่านชักมือกลับเขินๆ  ผมกำลังจะดึงมือเธอมากุมอีกครั้งแต่ดูหมอไนท์จะสนใจเรื่องอื่นซะก่อน "ขิม!!" เธอเรียกเสียงดัง  ข้างหน้ามีพยาบาลสาวใส่แว่นกำลังถูกผู้ชายในชุดพนักงานออฟฟิศตื๊อให้ดอกไม้  เธอทำหน้าเกรงใจโบกมือให้ผู้ชายคนนั้นเป็นเชิงปฏิเสธแต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่ยอมถอยทั้งที่ได้ยินเต็มสองหูว่าหมอน์ตะโกนทักเธอไปแล้วแท้ๆ


 


      "นี่คุณจะตามตื๊อขิมไปถึงไหนเนี่ย"หมอสาวเข้ามายืนกันท่าระหว่างชายคนนั้นกับพยาบาลสาว  พอเข้ามาดูใกล้ๆผมก็จำได้ทันทีว่าเธอคือคนที่ถูกรีดเดอร์สิงไปเมื่อวาน  ผมรีบถอยห่างไปอยู่ข้างอเล็กซ่าทันที  แต่ท่าทางหมอไนท์จะไม่สังเกต  เธอยังคงต่อปากต่อคำกับผู้ชายคนนั้นต่อ "อะไรเนี่ยฉันบอกว่าอย่ามายุ่งกับขิมอีกไง"

      "ก็ผมจีบขิมนี่หมอจะไม่ให้ผมยุ่งได้ไงล่ะ  หมอต่างหากคนเขาจีบกันหมอมายุ่งอะไรด้วย"

      "บอกไปแล้วนี่ว่าขิมเขามีแฟนแล้ว"

      "ก็ผมยังไม่เห็นแฟนขิมเป็นตัวเป็นตนเลยนี่หมอ  หมอโกหกผมรึเปล่ายังไม่รู้เลย  อาจจะยกเมฆขึ้นมาลอยๆไว้กันท่าผมก็ได้"ชายคนนั้นยังไม่ยอมหยุด  ผมดูเขาพูดไปอย่างนั้นแล้วรู้สึกหงุดหงิด  ผู้หญิงไม่เล่นด้วยยังจะมาตามตื๊อให้น่ารำคาญอีก...คนอะไรวะน่าหงุดหงิดเป็นบ้า  ไอ้นี่มันชื่ออะไรวะอย่าให้รู้นะมึง... ผมมองขึ้นไปบนหัวมัน  ตัวอักษรสีเข้มลอยไปมาบนหัวเขา  ชื่อของเขาคือ ต่อ คเชนธร ลือไกร

      "ก็คนนี้ไงแฟนขิม"หมอไนท์เดินมาดึงมือผมไปเป็นไม้กันหมาแบบไม่ปรีกษาทำเอาผมเสียสูญต้องมายืนอยู่ใกล้ๆพยาบาลสาวหน้าตาใสซื่อผู้น่าสงสาร ผมจะเขยิบหนีก็กลัวแผนหมอไนท์จะแตกเลยต้องยืนทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ...ใครก็ได้ช่วยกูทีกูไม่อยากอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้เลย!!...

      "ผมไม่เชื่อหรอกหมอ  หมอไปดึงใครมาอ้างเป็นแฟนขิมก็ไม่รู้  ไม่รู้ล่ะวันนี้คุณขิมต้องให้ผมไปเลี้ยงข้าวแทนคำขอโทษนะครับที่มาทำผมเสียเวลาแบบนี้"

      ผมหน้าชาหันไปมองชายชื่อต่อนิ่ง  นี่มันนอกจากจะตามตื๊อแล้วยังเนียนโทษพยาบาลคนนี้อย่างหน้าตาเฉยอีกเหรอวะ  อย่างนี้ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายนะน่าจะเกิดเป็นตุ๊ด  ผมมองตัวอักษรบนหัวมันอีกครั้ง  ในเมื่อมันไม่เชื่อว่าผมกับพยาบาลขิมเป็นแฟนกันงั้นมันก็ต้องเชื่อล่ะ "คุณไม่เชื่อหมอไนท์แต่คุณต้อง 'เชื่อ' ผมล่ะเพราะผมกับขิมเป็นแฟนกันจริงๆ"ผมดึงเอวพยาบาลขิมเข้ามากอดข้างๆเพื่อยืนยัน  หมอไนท์หันมองผมท่าทางไม่พอใจเท่าไหร่แต่ก็เงียบไว้ส่วนพยาบาลขิมตอนนี้เงียบกริบทำตัวหดเหมือนอยากหายไปซะจากตรงนี้ให้ได้

      "พูดจาตลกดีนี่ไอ้หน้าจืด  ปล่อยคุณขิมเขานะเว้ย!"

      "ทำไม  ก็ผมเป็นแฟนขิมจริงๆ  ถ้าไม่เชื่อจะให้หอมโชว์มั้ย"ผมท้าทาย  ไอ้คนชื่อต่อหน้าถอดสีทันที "แล้วผมยืนดูอยู่นานละ  ผมบอกให้หมอไนท์ช่วยบอกว่ามีแฟนแล้วก็ยังไม่ยอมเลิกตื๊อ  คุณมันหน้าด้านมากนะมาจีบแฟนคนอื่นเขาเนี่ย"

      "..."ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากชายคนนั้นอีก  มีแต่ยืนอึ้ง  อึ้ง!  อึ้ง!!! กับเรื่องที่ได้ยิน  ผมไม่ปล่อยให้มันมาตื๊อต่อแน่เลยเดินควงแขนคุณพยาบาลออกมาจากตรงนั้นด้วย

      "พอได้แล้ว  ได้ทีแล้วเล่นใหญ่เชียวนะ คุณ! คน! ไข้!"หมอไนท์พูดเน้นเสียงหนักตรงท้ายประโยคให้รู้ถึงความไม่พอใจที่มีและหยิกแขนผมให้ปล่อยจากเอวคุณพยาบาลสาวที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำไปถึงหู  เธอถูกหมอไนท์ดึงตัวมายืนอีกข้างให้ห่างจากผม

      "อูยยย  เจ็บนะครับหมอ  ผมอุตส่าห์ช่วยแท้ๆ"

      "ก็หมอเขารู้น่ะสิว่าเราน่ะเจ้าชู้"อเล็กซ่ามาเงียบๆแต่หนักหน่วง  พูดทีเดียวสาวๆต่างหัวเราะกันครืนส่วนผมได้แต่ยิ้มเขินๆไม่กล้าพูดอะไรต่อ  ให้พูดอะไรล่ะมีคนรู้ใส้รู้พุงขนาบข้างถึงสองคนอย่างนี้พูดไปเข้าตัวเปล่าๆ...แต่ยังไงก็ได้ออกจากโรงพยาบาลสักทีวะ!



///คุยกันหน่อยครับ:สำหรับการแก้ไขปรับปรุงนี้ผมจะค่อนข้างซีเรียสกับเรื่องชื่อตัวละครแล้วครับเพราะว่ากลัวจะไปผิดต่อข้อกำหนดพรบคอมเลยต้องแปลงชื่อไปให้เห็นว่าไม่เป็นคนเดิมและต้องขอบอกตรงนี้เลยว่าการแก้ไขครั้งนี้ผมจงใจยื้อเวลาแก้ด้วยเพื่อให้เอามาลงในวันที่  1 ก.พ. เพื่อให้บังคับใช้กฎของห้องได้อย่างพอดิบพอดีด้วย  จากนี้ขอเตือนว่า  ห้ามขอบคุณเปล่าแล้วนะครับ  ใครขอบคุณเฉยๆ  อีโมเปล่า  เม้นกวนประสาทผมจะแจ้งทางmodให้จัดการและจะเลื่อนเวลาลงงานไปด้วยอย่างไม่มีกำหนด  ส่วนหนึ่งเพราะผมทั้งรับงานนอกทั้งเรียนทั้งทำโปรเจ็บแล้วยังมาเขียนนิยายอีกแต่ต้องมาเจออะไรที่ไม่ได้ช่วยเป็นกำลังใจเลยก็ออกจะหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน  ทั้งนี้ต้องขออภัยคนที่ตอบมาดีๆ ณ ที่นี้ด้วยครับ  เอาล่ะเลิกมาม่าขี้เกียจบ่นเยอะเอาเป็นว่าขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขครับผม


--------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนต่อไป


อักขระวิเศษ  บทที่4
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ppeak

เริ่มมีตัวละครใหม่ทำให้เรื่องเข้มข้นขึ้นซะด้วย แต่ก็ยังแอบงงเรื่องรีดเดอร์นิดหน่อยนะครับ มันจะหายไปถ้าถูกดูดให้มาเกิดจากคนที่อยู่ในมิติที่4 แล้วอย่างงี้พอเกิดมาแล้วจะกลายเป็นมีพลังแบบไหนกันแน่หว่า รอติดตามต่อครับ เป็นกำลังใจให้กับการทำงานนะครับ

pezeus

ขอบคุณครับ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้วครับ หมอไนท์นี่ก็ขยันมายั่วจริง แต่กว่าจะถึง น นี่อีกยาวไกลเลย

navy868

แล้วแต่ผู้แต่งจะสะดวกเลยครับ ผมรออ่านได้...รอลุ้นหมอไนท์อยู่...ขอบคุณที่แนะนำหนังครับ จะหาโอกาสไปดู

Pongsathorn Weerahong

เดินทางปลอดภัยครับ กลับมาถึงเขียนตอนใหม่เลยนะ รออยู่ครับ

Matsudaira777

ยังงงๆส่วนรีดเดอร์นิดนึง แต่เดียวค่อยๆอ่านอีกรอบ
รอติดตามฟังก์ชั่นเสริมอยู่นะครับ

civil2

เนื้อเรื่องน่าติดตามามากครับ

58070700110

สนุกมากครับ รอคิวของน้องมายอยู่ครับ

darkanglezen

รอตอนใหม่อยู่เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้น
ลุ้นหมอไนท์ครับ  ::GiveMe::
ขอบคุณครับ

birddybdy

ขอบคุณครับท่าน

ยังคงมีสมาชิกที่รอติดตามผลงานของท่านอยู่นะครับ

แต่อย่าหายไปนานๆนะครับ แฟนๆคิดถึง

cd13579

#10
ก็ยังมึนๆกับการอธิบายอยู่ แต่ก็อธิบายได้ดีขึ้นแล้วครับ ก-ฮ a-z บอกเลยว่าได้เอากันน้ำแห้งแน่ๆช่วงไหนขาดตัวละคร PMบอกได้จะช่วยหาให้ ท่าทางจะต้องใช้อีกเยอะจะพยายามช่วยนะจ๊ะ

///ขอบคุณมากๆเลยครับผม  ::Glad::
ใครหื้อใครซ่า ข้าแบนเรียบ

librarian


คนนอก

หรือว่างานนี้พระเอกจะได้เก็บรีดเดอร์รายทางแบบเรื่อง the death of ian stone กันล่ะเนี่ย...

ขอบคุณครับ รอติดตามอยู่นะครับ

bunchucherd

ขอเป็นกำลังใจให้กับผลงานดีๆครับ

Fortune

พระเอกเราจะได้ชื่อคืนหรือปล่าวนะ รอลุ้นอยู่ครับผม ขอบคุณครับ