จอมพลังช้างเผือก : The First Protector ตอนที่ 2

[DR.MAN]

ตัวละครและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ เป็นเรื่องสมมติที่แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

คุยกันก่อนอ่าน

ส่วนนี้เป็นส่วนที่ไรต์ใช้แจ้งข้อมูลต่างๆ ช่วยอ่านกันหน่อย ไม่ใช่ข้ามไปอ่านแต่ส่วนเนื้อเรื่อง แล้วก็มารีพลายถามซ้ำๆ ทั้งๆที่มีส่วนนี้ชี้แจ้งเอาไว้


มีรีดเดอร์หลายคนไม่เคยอ่านงานของไรต์. ไรต์ก็ขอกล่าวสวัสดีอีกครั้งนะครับ.  สำหรับงานของไรต์จะเป็นแนว superhero erotic 5555 ตั้งขึ้นเอง. สำหรับใครที่ชอบหนัง DC , Marvel หรือการ์ตูนแนวซุปเปอร์ฮีโร่ คุณมาถูกทางละครับ. งานของไรต์ก็แค่มีเพิ่มฉากเสียวนิดๆหน่อยๆ(จริงๆนะ). และผลงานของไรต์ที่ลงนั้นมีความเกี่ยวเนื่องกัน พูดง่ายๆอยู่ในจักรวาลเดียวกัน. โดยมีเรื่อง. Vector เป็นเรื่องหลักนะครับ

อยากจะแจ้งข่าวร้ายกับรีดเดอร์ว่า ฮาร์ดดิสคอมพ์ของไรต์พังไปละครับ ไม่รู้ว่าจะเก็บกู้ข้อมูลได้เท่าไร ก็รอเวคเตอร์ไปก่อนละกันนะ ช่วงนี้ไรต์จะทยอยลงจอมพลังช้างเผือกนะครับ. ซึ่งเป็นมินิซีรี่ย์ น่าจะ 7-8 ตอนจบ ไม่ยาวครับผม

มีรีดเดอร์หลายคนถามว่า รมต.ช้างกับคุณหญิงวรรณในเรื่องนี้ คือ ขุนช้างกับวันทองหรือไม่. ขนาดขุนแผนยังโผล่มาแล้วในเวคเตอร์   แล้วรีดเดอร์ทั้งหลายคิดว่าไงล่ะครับ.  หึหึ.    ไม่เฉลยละกัน. ตามอ่านต่อไปละกันนะครับ.   

มีรีดเดอร์ถามว่านาคกับครุฑ ไม่ได้ตีกันอยู่แล้วหรอ. ปกตินาคกับครุฑเป็นอริกันครับ ยกเว้น นาคสกุลนึงคือ "นาควาสุกรี" เพราะพระนารายณ์เคยขอครุฑไว้ ด้วยนาคสกุลนี้เป็นข้ารับใช้พระนารายณ์ครับ นอกจากนี้ทั้งนาค และครุฑก็ถูกแบ่งแยกเป็นหลายชนิด หลายจำพวก รีดเดอร์หาอ่านในเน็ทละกันนะ ไรต์ไม่ลงลึกในเรื่องนี้

ท่าน sasanu ถามว่า เรื่องนักฆ่าที่เป็นผลงานของไรต์ก่อนหน้านี้เกี่ยวข้องหรืออยู่ในจักรวาลเวคเตอร์หรือไม่ ท่านหมายถึงเรื่อง shooter สินะ.  ยังไม่ได้อ่านล่ะสิท่าน มีตัวละครในทีม Protector ไปโผล่ในเรื่องด้วยนะ. แล้วในอนาคตจะมีตามมาในเวคเตอร์แน่นอนครับ. ติดตามไว้ได้เลย ยังไม่บอกว่าใครบ้างจะโผล่มา อิอิ


ความเดิมตอนที่แล้ว

ก้องเริ่มงานใหม่ในวันแรกในฐานะเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติห้วยขาแข้ง โดยในวันแรกในการทำงาน เค้าต้องต้อนรับคณะของครุฑ และนาค รวมถึงรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ และภริยา...

....................

วันรุ่งขึ้น

ก้องในชุดสีเขียวเข้มลายพลางเดินเคียงคู่กับดำหัวหน้าของตน เพื่อไปยังเรือนรับรองของเหล่าครุฑ นาคและรัฐมนตรี

ก้อง.      :      หัวหน้าคิดว่า การประชุมครั้งนี้ ฝ่ายไหนจะได้อภิสิทธิ์ในพื้นที่อุทยานนี้ไปครับ?
ดำ.       :        ตอบยากมาก.  ทั้งครุฑ และนาคต่างก็อยากให้เราทำพิธีบวงสรวงมอบพื้นที่ตรงนี้ให้ เพื่อเวทมนต์โบราณ.   เอาจริงๆเหอะ.  กูไม่เชื่อหรอกว่ามีเวทมนต์ไรนั่นอยู่ที่นี่. แต่ถ้าพวกนั้นจะแย่งกัน ก็ขอให้ท่านรัฐมนตรีแลกเปลี่ยนอะไรก็ได้ที่เป็นประโยชน์ต่อพวกเราก็พอ เพราะยังไงซะพวกเราก็เอาไอ้เวทมนต์นั่นไปใช้ไม่ได้อยู่ละ
ก้อง.      :       อ่อครับ
ดำ.      :        แล้ววันนี้ระหว่างที่ท่านรัฐมนตรีประชุม ฝากมึงพาองค์ชายครุฑ นาค และภริยาท่านรมต.เที่ยวชมอุทยานด้วยละกัน
ก้อง.    :     ได้ครับหัวหน้า
ดำ.     :     ดูแลดีๆ อย่าให้เค้ามาด่ากูได้นะ
ก้อง.     :     ครับ

....................

12.00 น.

ก้องเดินนำพาสดายุ ,ราโด และวรรณเข้าชมภายในอุทยาน ซึ่งเจ้าชายทั้งสองล้วนเบื่อหน่าย ไม่ได้มีท่าทีสนใจเท่าใดนัก ผิดแผกแตกต่างจากวรรณที่ดูสนอกสนใจไปซะทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นแมกไม้ ดอกไม้แปลกๆหายาก รวมทั้งสัตว์ป่านานาชนิต

                      สดายุ

                      ราโด

สดายุ.   :     น่าเบื่อจังวุ้ย.   นี่เจ้ามนุษย์.  ไม่มีสถานที่ที่มีเวทมนต์เจ๋งๆบ้างหรอ. พาข้าไปชมหน่อย
ก้อง.     :      กราบขออภัยจริงๆองค์ชาย.   ข้าเป็นเพียงมนุษย์เรื่องเวทมนต์อะไรนี่. ข้าไม่ทราบเลยจริงๆ
สดายุ.    :    ลืมไปๆ ไอ้พวกสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ. มีของดีอยู่กับแต่ดันใช้ไม่เป็น เสียของจริงๆ.  นี่คนสวย เจ้าน่ะ ไปหาเรื่องสนุกๆทำกับข้าดีกว่ามั้ย.


สดายุไม่พูดเปล่า เค้าจับข้อมือของวรรณเอาไว้อย่างแน่นหนา โดยที่วรรณพยายามขัดขืนสะบัดแขนเพื่อให้หลุดจากการคร่ากุมก็ไม่เป็นผล (ฉากนี้มันคุ้นๆตาอยู่นาาา)

วรรณ.     :       อย่าค่ะ.    ข้าเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ ข้าไม่คู่ควรกับท่านหรอกองค์ชาย. อีกอย่างข้าก็มีสามีแล้ว
สดายุ.    :         ถ้าเจ้ามาเป็นมเหสีของข้า. เจ้าก็จะไม่ใช่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอีกต่อไป.  ข้าจะทำให้เจ้าลืมไอ้อ้วนหัวโล้นนั่นเลย.  บอกข้าสิ. มันให้เจ้าเท่าไร.  พ่อข้าพญาสุบรรณ มีสมบัติมากมายกว่าไอ้อ้วนนั่น เจ้าอยากจะได้อะ....

เพี้ยะ!!!!

วรรณสะบัดฝ่ามือตบใส่ใบหน้าของสดายุเต็มแรงจนหน้าสะบัด.  สดายุหันกลับมาพร้อมกับแววตาแห่งความโกรธแค้น

สดายุ.      :       เจ้ากล้า!!!!

สดายุเงื้อมือขึ้น. แต่ทว่ากลับมีมือข้างหนึ่งมาดึงมือเค้าไว้............มือของก้อง

ก้อง.       :         เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง.   ขอท่านโปรดให้อภัย
สดายุ.     :       เจ้ากล้าดียังไงมาแตะต้องตัวข้า.  เจ้ามนุษย์

ผัวะ!!!!!

สดายุสะบัดแขนแรงๆหนึ่งครา ก็ส่งร่างของก้องลอยไปหลายวากระแทกต้นไม้เสียงดัง พลั่ก

วืบบบบบบบบบ

หางสีดำยาวม้วนรัดที่ข้อมือของสดายุแน่น. สดายุหันไปหาต้นตอของหางนั้น กลับเป็นราโดกลับคืนร่างท่อนล่างเป็นพญานาค แล้วรัดแขนของสดายุไว้

สดายุ.   :      เจ้าก็คิดจะลองดีกับข้าหรือ?
ราโด.   :     ข้าแค่จะช่วยท่าน
สดายุ.     :      ช่วย?
ราโด.      :      อย่าลืมจุดประสงค์ที่ท่านมาที่นี่สิ.    พ่อของท่านส่งท่านกับพี่ชายของท่านมาเพื่อหวังให้ท่านตกลงกับพวกมนุษย์ในการครอบครองพื้นที่แห่งนี้.   แต่หากท่านทำอันตรายกับหญิงคนนั้น. คิดว่ามนุษย์คนนั้นจะยอมมอบเขตแดนนี้ให้ท่านหรือ?
สดายุ.     :      ..............
ราโด.      :       ถ้าเป็นเช่นนั้น. ย่อมเป็นความผิดของท่าน.  ท่านจะรับผิดชอบเรื่องนี้ต่อพ่อของท่านได้อย่างไร


คำพูดของราโดช่วยเตือนสติของสดายุ.  สดายุลดแขนลง ในขณะที่ราโดก็คลายหางที่รัดข้อมือสดายุออก

สดายุ.    :      หึ เจ้าพูดถูก.    กะแค่อีผู้หญิงมนุษย์ชั้นต่ำ. ข้าไม่ควรเอามาแลกกับงานใหญ่ของท่านพ่อ.  อ่อ. ข้าเคยได้ยินกิตติศัพท์ของเจ้านะ.  พวกมนุษย์เรียกขานเจ้าว่ายังไงนะ.     นางวันทองสองใจ!!!  ใช่มะ.  ฮ่า ฮ่า ฮ่า

สดายุพูดจบก็สยายปีกโบยบินกลับไปยังที่พักทันที. ในขณะที่ราโดได้แต่ทอดถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

ก้อง.    :      ท่านช่วยพวกเราทำไม. ทั้งๆที่ถ้าเป็นดั่งที่ท่านว่า. พวกท่านจะเป็นฝ่ายได้รับประโยชน์

ก้องกล่าวถามในขณะที่ราโดเข้ามาพยุงให้ลุกขึ้น

ราโด.     :       พวกเราชาวนาคแม้จะอยู่ในเมืองบาดาล. แต่จิตใจหาได้ต่ำตม.  อันตัวข้าสืบเชื้อสายมาจากพญามุจลินท์ผู้ที่เคยได้รับใช้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า.   การมีจิตช่วยเหลือสัตว์โลกเป็นสิ่งที่บรรพชนของข้าสั่งสอนไว้ ข้าไม่เคยลืม

ก้อง.    :     ..........
ราโด.      :     อีกทั้งพวกเราไม่เคยมองว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ.  พวกเรากลับอิจฉาพวกท่านนะ
ก้อง.      :      อิจฉา?
ราโด.     :     พวกท่านสามารถบวช และได้เข้าถึงธรรมเพื่อการหลุดพ้นจากวัฏฏะสงสารนี้ได้.  แต่พวกเราไม่สามารถ. บรรพบุรุษของเราเพียรพยายามขอองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า.  แต่ก็ทำได้แค่มีชื่ออยู่ในพิธีการเท่านั้น
ก้อง.     :      เรื่องนี้ข้าก็เคยได้ยินมา.  ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
ราโด.    :      จงภูมิใจเถิดที่เจ้าได้เกิดเป็นมนุษย์.  ข้าขอตัวกลับที่พักก่อนละกันนะ
ก้อง.    :     ขออภัยในความไม่สะดวกนะครับ

ราโดพูดจบก็โผบินขึ้นฟ้า เหาะเหิรเดินอากาศกลับไปยังที่พักอย่างรวดเร็ว. ก้องระบายลมออกมาทางจมูกโดยแรงด้วยความเหนื่อยใจ. แต่ดูเหมือนเค้าจะลืมอะไรบางอย่าง....วรรณ!!! ใช่.  ตอนนี้เธอกลับหายไป!!!

ในช่วงเวลาที่เค้ากับราโดพูดคุยกันเพียงไม่กี่คำ เธอกลับหนีหายไป เค้าเดาได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นเพราะคำพูดของสดายุที่ทำร้ายจิตใจเธอ จนเธอเตลิดหนีไป.   

ก้องเดินตรวจดู เค้าพบรอยเท้าและร่องรอยของเธอได้ไม่ยาก. แม้ว่าเค้าจะเริ่มทำงานที่นี่ได้เพียงสองวัน แต่ก้องกลับมีความสามารถในการแกะรอยขั้นสูง. เนื่องจากสมัยเด็กๆคุณพ่อของเค้ามักพาเค้าเข้าไปในป่า และสอนวิธีการแกะรอยในป่า จนก้องสามารถทำได้อย่างชำนาญ

ก้องติดตามรอยของวรรณเข้าไปในป่าลึก.  เธอเตลิดออกนอกเส้นทางหลัก. แต่ยังดีที่เป็นช่วงกลางวันทำให้ร่องรอยต่างๆยังคงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน. เค้าติดตามไปไม่นานก็พบหญิงสาวกำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ริมลำธาร ก้องเดินมาอยู่ข้างหลังของเธอ

ก้อง.    :    คุณหญิงครับ.  คุณไม่ควรออกนอกเส้นทางนะครับ.   ที่นี่มีสัตว์ป่ามากมาย คุณหญิงจะเป็นอันตรายได้นะครับ
วรรณ.   :       ก็ดีสิคะ.  คนอย่างชั้นตายเสียได้ก็ดี. ในเมื่อคนทั้งแผ่นดินนี้ ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัยก็ก่นด่าสาปแช่งชั้นว่า วันทองสองใจ!!!!
ก้อง.    :      ขอนั่งด้วยคนนะครับ

วรรณไม่ตอบ ก้องจึงถือวิสาสะนั่งลงเองเคียงข้างหญิงสาวสวย. เค้าจ้องมองเธอ แม้ในยามที่เธอกำลังดูเศร้าสร้อย แต่ก็ยังคงงดงาม เค้าไม่แปลกใจเลยที่สดายุอยากได้เธอไปเป็นมเหสี. เพราะเธองดงามมากจริงๆ

ก้อง.  :       ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ครับ.   คือคุณหญิงเคยมีสามี แล้วเลิกกันหรอครับ?
วรรณ.   :    คุณไม่เคยได้ยินเรื่องความรักของนางวันทอง กับขุนช้าง ขุนแผนหรอ
ก้อง.   :    แน่นอนสิครับ ผมเคยได้ยิน เคยอ่านมา
วรรณ.    :     ชั้น.......คือ.  นางวันทอง
ก้อง.      :       คุณหญิงครับ.   คนอื่นอาจจะดูถูกคุณ.   แต่คุณไม่จำเป็นต้อ....
วรรณ.     :     ไม่ใช่.......ชั้นคือนางวันทอง........นางวันทองตัวจริง  นางวันทองในเรื่องขุนช้างขุนแผนที่คุณเคยได้ยินได้ฟังมา
ก้อง.     :      เดี๋ยวนะ.  มันจะเป็นไปได้ยังไง.   ในเมื่อเรื่องขุนช้างขุนแผนเป็นเพียงนิทานพื้นบ้าน.  แม้ว่าผมจะเคยได้ยินว่ามีเค้าโครงเรื่องจริง.   แต่นั่นมันก็ตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาหลายร้อยปีผ่านมาแล้ว
วรรณ.     :      ถูกต้อง.  ชั้นเกิดในสมัยนั้น.  ตอนนี้ชั้นก็มีอายุหลายร้อยปีเข้าไปแล้ว
ก้อง.      :       มันจะเป็นไปได้ยังไง?
วรรณ.     :       ขนาดครุฑ. นาค. คุณยังเห็นเลย ว่ามีอยู่จริง.  ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อหลายสิบปีก่อน คงเป็นเพียงแค่ตำนาน
ก้อง.    :      .........
วรรณ.    :       ถ้าถามว่าทำไมชั้นถึงอยู่มาได้จนถึงวันนี้ ชั้นก็ตอบไม่ได้หรอก.  รู้แค่เพียงเป็นเพราะเวทมนต์คำสาปบางอย่าง.    เวทมนต์น่ะมีมาตั้งแต่บรรพกาลยาวนานกว่าที่คุณคาดคิดนะ.  เพิ่งมาไม่นานนี่แหละที่พวกคุณเริ่มค้นพบการมีตัวตนอยู่ของเวทมนต์ และสิ่งมีชีวิตวิเศษต่างๆ
ก้อง.     :      ถ้าอย่างนั้น ท่านรัฐมนตรีก็คือ ขุนช้าง
วรรณ.   :    อื้ม.   ตอนนี้คุณคงเข้าใจแล้วสินะ. ไม่ว่าผ่านมากี่ยุคกี่สมัย. ทุกคนก็สาปแช่งก่นด่าชั้นว่า วันทองสองใจ ชั้นมันเลว ชั้นเป็นผู้หญิงชั่วช้า ชั้นมันควรตายๆไปซะ
ก้อง.   :      รู้มั้ยครับ ตอนผมอ่านเรื่องของคุณ. เอ้ย ผมหมายถึง เรื่องขุนช้างขุนแผนน่ะครับ. ผมรู้สึกเห็นใจคุณนะครับ
วรรณ.    :     หืมมมม
ก้อง.      :      คุณไม่ได้สองใจ.  คุณรักขุนแผนจริงๆ แต่เค้าก็ทำร้ายจิตใจคุณ.  ในขณะที่ขุนช้างดีกับคุณ. แต่คุณก็ไม่ได้รักเค้า.   คุณรู้สึกเหมือนเป็นหนี้บุญคุณเค้ามากกว่า.   แต่ด้วยสภาพทางสังคมในเวลานั้น. ผู้ชายพาคุณไปทางไหนคุณก็ต้องยินยอมทำตาม ผู้หญิงในสมัยนั้นน่าสงสารนะครับ ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรเลย

ก้อง.    :    คุณหญิงครับ.  อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะครับ.  เรื่องบางเรื่อง. สังคมอาจจะไม่เข้าใจในตัวเราอย่างถ่องแท้ เพราะพวกเค้าไม่ใช่ตัวเรา.  แต่ถ้าเรามั่นใจว่าสิ่งที่ทำ ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน. คุณหญิงไม่จำเป็นต้องไปฟังเสียงสังคมทั้งหมดหรอกครับ.    คุณหญิงยังมีสามีที่รักคุณหญิง นั่นก็เพียงพอละครับ


วรรณหันมาจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่อ่อนโยนนุ่มนวล ซึ่งก้องก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเธอ เธอยิ้มให้กับเค้า รอยยิ้มของเธอเป็นดั่งแสงตะวันแรกแย้มยามเช้าก็ไม่ปาน

วรรณ.   :     ขอบคุณนะคะ ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับชั้นมาก่อนเลย   ชั้นรู้สึกดีขึ้นมากเลย.  คุณ....ก้องใช่มั้ย.   ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องลำบากออกมาตามชั้น
ก้อง.   :      ไม่เป็นไรครับ.  เริ่มมืดแล้ว.  เรารีบกลับกันดีกว่านะครับ
วรรณ.    :     อื้ม


ก้องรีบพาวรรณเดินกลับก่อนที่พระอาทิตย์จะตก ซึ่งจะทำให้การกลับเข้าสู่เส้นทางหลักเป็นไปได้อย่างยากลำบากมาก อีกทั้งสัตว์ป่าส่วนใหญ่ก็มักจะออกมาหากินในยามค่ำคืน


ก้องพาวรรณเดินลัดเลาะอยู่นานนับเป็นชั่วโมง. แต่ทว่าเค้าก็เดินกลับมา ณ จุดเริ่มต้นที่ลำธารนั้น ไม่ว่าเค้าจะเดินเปลี่ยนเส้นทางอย่างไร เค้าก็จะเดินกลับมาที่ลำธารนี้เสมอ เสมือนว่าเค้าทั้งสองกำลังเดินวนอยู่ภายในเขาวงกต

วรรณ.   :     นี่เราหลงป่าแล้วใช่มั้ยคะ คุณก้อง
ก้อง.    :    น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ.   ขอโทษนะครับคุณหญิง. เราคงต้องพักกันที่ริมธารนี้. แล้วตอนเช้าค่อยหาทางออกจากป่ากัน
วรรณ.     :     เรียก วรรณ ก็ได้ค่ะ
ก้อง.     :     ครับ

ก้องรีบก่อกองไฟขึ้น เค้าทำได้อย่างชำนิชำนาญ.  ทั้งสองมารวมกันผิงไฟขับไล่ความหนาวเย็นยามค่ำคืน

วรรณ.    :     อุ่นดีจัง.   ก้องนี่เก่งจังเลยนะคะ
ก้อง.   :      ขอโทษนะครับ.   ที่ผมพาคุณวรรณออกจากป่าไม่ได้
วรรณ.   :    ไม่ใช่ความผิดของคุณนี่คะ.    เป็นความผิดของชั้นเอง

ครืด.  ครืดดดด

เสียงท้องร้องของหญิงสาวดังขึ้นทำลายความเงียบของผืนป่า

ก้อง.     :      ท่าทางคุณวรรณคงจะหิวแล้ว.   เดี๋ยวผมลองเข้าไปหาผลไม้ในป่ามาให้มั้ยครับ
วรรณ.   :      ไม่ต้องหรอกค่ะ.   ชั้นทนได้.  แค่มื้อเดียวเอง.  อีกอย่างชั้นก็ไม่อยากอยู่คนเดียว. อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวนะคะ.....

แต่เหมือนก้องจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ.   สายตาของเค้าจับจ้องเข้าไปในป่า. ในนั้นเค้ากลับเห็นหญิงสาวผิวขาวผมสั้น ผิวพรรณเปล่งปลั่งเรืองรองยืนส่งยิ้มมาให้เค้า. ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินหลบหายไปจากสายตาของชายหนุ่ม

ก้อง.    :      เดี๋ยวผมมานะครับคุณวรรณ
วรรณ.   :     ก้อง.  อย่าเพิ่ง. ยะ.  อย่า..

ก้องไม่ได้ฟังคำทัดทาน.   ผู้หญิงคนนั้นคือใคร.  หรือมีคนมาตามหาเพื่อช่วยเหลือพวกเค้า.  ก้องเหมือนโดนมนต์สะกด เค้ารีบวิ่งตามหญิงปริศนาเข้าไปในป่าโดยไม่รีรอ.  เค้าทิ้งวรรณไว้เบื้องหลัง

                      หญิงปริศนา

ก้องรีบติดตามหญิงปริศนาไปอย่างรวดเร็ว. ท่วงท่าของเธอเดินอย่างแช่มช้าราวกับอยู่ในสวนหลังบ้าน.  แต่ก้องก็ยังไม่สามารถตามเธอทัน.  เธอหันมายิ้มให้เค้าหนึ่งครั้ง.  ก่อนที่จะเดินหายไปหลังกอหญ้าสูงทึบ

ก้องรีบติดตามไปอย่างไม่ลดละ.   เค้าแหวกกอหญ้านั้นหมายใจว่าจะได้พบกับหญิงปริศนาแสนสวยคนนั้น.  แต่ทว่าสิ่งที่เค้าได้พบกลับเป็น.  ช้าง!!!!!!

ช้างเผือก!!!!!

ช้างเผือกตัวเต็มวัยตัวหนึ่ง. รูปลักษณ์งดงามตามคชลักษณ์โบราณ. ผิวสีชมพูอ่อน. ท่วงท่าดูแข็งแรง.  แต่ที่สำคัญคือ. งาของมันนั้นยาวโง้งโค้งสวยในแบบที่ก้องไม่เคยพบมาก่อน.   ขาหลังทั้งสองข้างของมันติดกับดักของพวกลักลอบฆ่าสัตว์

เจ้าช้างเมื่อเห็นก้องก็มีท่าทีหวาดกลัวและก้าวร้าวขึ้นมา. แต่มันไม่สามารถหนีไปได้ แม้ว่าจะพยายามสักเท่าใดก็ตาม

เสียงในหัวก้องบอกก้องว่า.  ให้สังหารช้างตัวนี้เสีย.  เนื้อของมันคงช่วยให้เค้าและวรรณ. หญิงสาวที่กำลังโหยหิวอิ่มไปได้อย่างสบายๆ. อีกทั้งงานั้นถ้านำไปขาย คงสามารถทำเงินสร้างเนื้อสร้างตัวได้ มากกว่าเงินเดือนจิ้บจ้อยที่เค้าได้รับอยู่ทุกวันนี้

มือขวาของก้องชักปืนพกสั้นออกมา.  ในขณะที่มือซ้ายก็ชักมีดสนามออกมาเช่นกัน. เค้าค่อยๆย่างสามขุมไปที่ช้างเผือกผู้โชคร้าย.  เจ้าช้างพยายามดิ้นรน และส่งเสียงร้องข่มขู่ชายหนุ่ม.  แต่ก็ไม่เป็นผล.  เจ้าช้างหยุดนิ่งพร้อมกับขุกเข่าลง. ก้มหัว. แล้วหลับตาลง คลับคล้ายกลับยินยอมรับชะตากรรมว่าตนคงไม่รอด

ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มเลือนหายไป ครอบงำด้วยความโลภในทรัพย์สินเงินทอง. ก้องจ่อปืนเข้าที่หัวของช้างเผือกตัวนั้น.  นิ้วชี้อยู่ที่ไกปืน. น้ำตาของเจ้าช้างค่อยๆไหลลงมา

กรึกกกกกก

แต่จู่ๆเหมือนสติของก้องกลับคืนมา. เค้าเก็บปืนอย่างรวดเร็ว.  เค้านึกถึงวันที่เค้าปฏิญาณตนได้ดี. เค้าระลึกถึงดวงวิญญาณของเหล่าวีรชนผู้เสียสละเพื่อปกป้องผืนป่าและสัตว์ในที่แห่งนี้.   ก้องวางมือสัมผัสที่หัวของเจ้าช้างอย่างนุ่มนวล

ก่อนที่เค้าจะเดินไปยังด้านหลังของเจ้าช้าง. พร้อมกับช่วยมันออกจากกับดักอย่างทุลักทุเล.  เจ้าช้างเองก็งุนงงที่มนุษย์ผู้นี้กลับช่วยเหลือมัน.  มันค่อยๆลุกขึ้นหยัดยืน. มันหันมาก้มหัวให้ก้อง. ราวกับจะกล่าวขอบคุณและอำลา. ก่อนที่มันจะเดินหายเข้าไปในป่า. โดยมีก้องยืนมองด้วยหัวใจอันชุ่มชื้นในความดีที่ตนได้กระทำ


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงของวรรณดังกึกก้องไปทั้งป่า. ช่วยปลุกก้องจากภวังค์ขึ้นมาว่า เค้าทิ้งหญิงสาวไว้ที่ริมลำธาร.  ก้องรีบวิ่งไปยังต้นตอของเสียง. และภาวนาว่าเค้าจะไปช่วยเธอทันไม่ว่าเธอจะเจอกับอะไรก็ตาม



ก้องรีบวิ่งมาอย่างไม่คิดชีวิต.  จนมาถึงริมลำธาร.   และพบว่าวรรณนั้นกำลังตะเกียกตะกายอยู่กลางลำธารนั้น.   ก้องรีบโผและกระโจนไปช่วยเธออย่างรวดเร็ว.  ก่อนที่เค้าจะช่วยเธอกลับขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย

ปฏิกิริยาแรกของหญิงสาวที่ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจก็คือ.  เธอโผเข้าซบเค้า พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญ

วรรณ.   :      ไหนว่าจะไม่ทิ้งชั้นไป.    ไหนว่าจะอยู่กับชั้นไง
ก้อง.    :      ผมขอโทษครับคุณวรรณ.  ผมขอโทษ.  ผมจะไม่ห่างจากคุณแม้สักเซนนึงเลยดีมั้ยครับ. ไม่ร้องนะครับ.   
วรรณ.    :     ก้องสัญญาแล้วนะ
ก้อง.      :      ครับ.   แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นครับ.   ทำไมคุณวรรณถึงตกลงไปในน้ำล่ะครับ
วรรณ.     :      เมื่อกี้จู่ๆก็มีช้างตัวโตตัวหนึ่งวิ่งมาทางนี้. ดูท่ามันหงุดหงิดอะไรสักอย่าง.  มันพยายามไล่ให้ชั้นหนีลงน้ำ.    แล้วพอชั้นลงน้ำ.......มันก็ไป


ก้องได้ฟังก็ยิ่งสงสัย. หรือจะเป็นช้างตัวเดียวกับที่เค้าได้ช่วยเอาไว้.  แต่คงไม่ใช่หรอก.  ในป่าแห่งนี้มีช้างอยู่มากมาย.  แต่ที่เค้าสงสัยคือ.   ตอนที่เสียงวรรณร้องขึ้น เค้าก็รีบมาทันที. เค้าไม่พบร่องรอยของช้างหรือสัตว์อื่นใดเลย. หรือว่าวรรณจะโกหกเค้า?   

ก้องมองดูวรรณที่เนื้อตัวเริ่มสั่นเทิ้มด้วยความหนาว.  เค้าต้องทำอะไรสักอย่าง

ก้อง.    :      คือว่า...คุณวรรณครับ.  ถอดเสื้อผ้าตากไว้ก่อนดีมั้ยครับ.   เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ

ก้องคาดการณ์ไว้ว่าเธอจะต้องด่าเค้ายับเยินแน่นอน. แต่ผลกลับตรงกันข้าม. วรรณค่อยๆเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนเหลือเพียงชุดชั้นใน

ก้องจ้องมองเรือนร่างของเธออย่างตะลึงงัน.   ผิวของเธอเนียนขาวสวยไม่มีไฝฝ้าตำหนิเลยแม้แต่น้อย. หน้าท้องแบนราบ.  ช่วงเอวคอดกิ่ว.  ขาเรียวยาว หน้าอกที่ถูกบราห่อหุ้มก็ช่างเต่งตึงขนาดเต็มมือดีแท้.   ก้องจ้องมองอย่างลืมตัวจนวรรณต้องยกมือขึ้นมากอดอกด้วยความเขินอาย


วรรณ.    :      ก้องก็ถอดด้วยสิ.  ชั้นอายนะ.  มัวแต่มองอะไรไม่รู้
ก้อง.    :      ขอโทษนะครับ


ก้องพูดพลางก็ถอดเสื้อผ้าของตนออกเช่นกัน. เผยให้เห็นมัดกล้ามเป็นมัดๆอย่างสวยงามจากการหมั่นออกกำลังกายเป็นประจำ.  ในขณะที่วรรณก็ค่อยๆปลดตะขอบราของตนออก.  พร้อมกับถอดกางเกงในออก

ก้องมองดูทุกอิริยาบถของหญิงสาวโดยไม่คลาดสายตา.   เต้านมขาวสวยขนาดเต็มมือโผล่ออกมาท้าทายสายตาชายหนุ่ม.  หัวนมปานเล็กสีชมพูสดแข็งเป็นไตชี้ใส่หน้าก้อง.   หน้าท้องแบนราบ.  และตรงหว่างขา. หีของเธอนั้นมีขนขึ้นปกคลุมเล็กน้อย. ขนหมอยสีดำมันขลับเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ

วรรณเองก็รู้ว่า ก้องกำลังจ้องมองสำรวจเรือนร่างของตน. เธอพยายามหนีบขา และใช้สองมือปกปิดของสงวนของตนเอาไว้.  แต่ก็ไม่สามารถปิดได้มิด.   ในขณะที่ก้องเองก็ถอดเสื้อผ้าออกจนล่อนจ้อน.  แก่นกายขนาดเจ็ดนิ้วเด้งผึงออกมาท้าทายหญิงสาว

ควยของก้องแข็งตัวอย่างเต็มที่ หัวบานสีชมพูกระดกหงึกๆอย่างท้าทาย  มีหญิงสาวแสนสวย สุดเซ็กซี่เป็นที่หมายปองของตน ยืนเปลือยเปล่าอยู่เบื้องหน้า. ถ้าควยไม่แข็งก็ควรไปพบแพทย์หรือไม่ก็ตัดทิ้งละครับ

ทั้งสองนั่งลงที่ข้างกองไฟ โดยที่เว้นช่วงห่างจากกันสองช่วงตัว.   ไม่มีคำพูดใดๆจากปากของทั้งคู่.  ทั้งคู่ต่างเคอะเขินที่ต้องมาเปลือยต่อหน้าอีกฝ่าย.   ก้องพยายามข่มใจไม่มองดูวรรณ.  เค้าพยายามจ้องมองไปที่กองไฟ.  มือสองข้างก็อังไฟรับไออุ่น

                      วรรณ

ในขณะที่วรรณเองนั้นก็ยังนั่งสั่นเทาด้วยความเหน็บหนาว.  เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมถึงยอมเปลือยกายต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้. เธอรู้เพียงแต่ว่าเธอรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ใกล้เค้า ได้พูดคุยกับเค้า. และรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

วรรณ.    :     ก้องคะ
ก้อง.      :     คะ. ครับ
วรรณ.    :    ชั้นยังไม่หายหนาวเลย.  เอ่อ. ก้องช่วยกอดชั้นจะได้มั้ยคะ


ชายหนุ่มแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน.  เธอต้องการให้เค้าไปกอดเธอ. เนื้อของเค้าจะแนบชิดสนิทเนื้อหนังของเธอ.  ในหัวเค้าเหมือนมีฝ่ายชั่วและฝ่ายดีตีกันว่า เค้าควรทำตามที่เธอขอหรือไม่.

แต่ในระหว่างที่เค้าลังเลใจ. กลับเป็นวรรณที่เดินมาหาเค้าแล้วนั่งลงตรงหน้าเค้า. ก่อนที่เธอจะดึงแขนเค้ามาโอบร่างเธอ.  แผ่นอกผายของก้องก็แนบชิดกับแผ่นหลังขาวเนียนของวรรณ.  ใบหน้าของเค้าอยู่ข้างๆใบหน้าของเธอ. ใกล้จนเค้าได้กลิ่นเรือนร่าง กลิ่นลมหายใจของเธอ

เนื้อตัวของนั้นนุ่มนิ่มละมุนละไม ผิวที่ขาวเนียนก็แสนละเอียดงานดีไปทุกส่วนสัด.  หัวใจของก้องเต้นตูมตามราวกับกลองศึก.   แก่นกายแข็งปั๋งกระดกหงึกๆพร้อมรบเต็มที่


วรรณ.    :      อุ่นจังเลย.   ขอบคุณนะคะ


เธอบอกเค้าอย่างแผ่วเบา.  ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย.  ส่วนก้องมีหรือจะหลับลง. ตัวเค้าเกร็งไม่กล้าขยับเขยื้อนใดๆเนื่องด้วยกลัวเธอตื่น.  อีกทั้งความตื่นเต้น. ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ประเดประดังเข้ามา.  แต่เค้าก็ยังสามารถหักห้ามใจ ไม่ให้ทำมิดีมิร้ายกับภริยาของผู้อื่นได้


ยามเช้าของวันรุ่งขึ้น. วรรณตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของก้อง. เธอรู้สึกสงบและอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปี. ผู้ชายคนนี้แม้ในสภาพแบบนี้ เค้าก็ยังคงความเป็นสุภาพบุรุษแตกต่างจากชายหนุ่มอื่นๆที่เธอเคยพบมา (ไม่เหมือนพระเอกบางเรื่อง ถ้าเจอวรรณสภาพนี้ วรรณไม่น่ารอด). เสื้อผ้าแม้จะยังไม่แห้งสนิท แต่ก็สามารถสวมใส่ได้แล้ว.  ทั้งสองต่างรีบใส่เสื้อผ้า

ก้องพาวรรณหาทางออกจากป่า. ซึ่งน่าแปลกที่คราวนี้เค้าสามารถพาเธอเดินออกจากป่าเข้าสู่เส้นทางหลักได้อย่างง่ายดาย.  ทั้งสองพบกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆที่รัฐมนตรีช้างส่งออกมาตามหาและพากลับที่พักโดยสวัสดิภาพ

ยามค่ำคืน.  ก้องกระวนกระวายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น.   เค้ารู้สึกบางอย่างกับวรรณ.  เค้าควรทำเช่นไร.  ควรจะบอกเธอหรือไม่.  หรือควรเก็บความรู้สึกนี้ไว้.  เค้าอยากพบเธอ.  อยากพูดคุยกับเธอ.   เค้าจึงตัดสินใจไปหาเธอที่เรือนรับรองรัฐมนตรีช้าง

ยามวิกาลที่มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้อง. ก้องยืนชะเง้ออยู่หน้าตึกเรือนรับรองของรัฐมนตรีหวังใจว่าจะได้พบหญิงสาวที่ตนเองรัก.   แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของคนอื่นก็ตาม.  เค้าขอเพียงได้พบ. ได้พูดคุยกับเธอก็พอใจแล้ว.  แต่แล้วหูของชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังขึ้นแว่วๆ

??????   :     อ๊าาาาา.  อ๊าาาาาา.   อ๊าาาาาาา.  ระ. แรงๆเลยค่ะ.

ไม่ผิดแน่.  นี่เป็นเสียงครางกระเส่าของวรรณ หญิงสาวที่เค้าตกหลุมรักอย่างแน่นอน.  ก้องเงยหน้าขึ้นไปมองยังห้องพักชั้นบน

ผลั่ก!!!!

ร่างของใครบางคนกระแทกกับกระจกระเบียงที่ชั้นด้านบน.   ก้องสามารถเห็นหลังและก้นที่เปลือยเปล่าไม่มีอาภรณ์ใดๆปกปิดสักชิ้น.   ผิวขาวเรียบเนียนไร้ไฝฝ้าราคี. ร่างนั้นกำลังกระเด้งกระดอนกระแทกกับกระจกระเบียงรัวถี่. พร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่เริ่มดังขึ้นอย่างชัดเจน


วรรณ.     :      อ๊าาาาาา.  อ๊าาาาาาาาาา.  พะ พี่ช้าง.  แรงๆค่ะ.  ยะ เย็ด วรรณแรงๆเลย. อูยยยยย. ซี้ดดดดดดดดดด
รมต.ช้าง.     :       เงี่ยนมากล่ะสิ.    ไม่โดนควยวันนึง.  คิดถึงควยของพี่มั้ยล่ะ
วรรณ.      :      อ๊าาาาาา.   คิดถึงสิคะ.    วรรณอยากให้ควยพี่ช้างเย็ดหีวรรณตลอดเวลาเลยค่ะ.   อ๊าาาา.  อ๊าาาาา. วันนี้พี่ช้างต้องชดเชยให้วรรณด้วยนะคะ.   อ๊าา
รมต.ช้าง.     :      อื้มมมม ซี้ดดดดด. จัดไปจ้ะเมียจ๋าาา

                      วรรณ

เสียงพูดคุยครางกระเส่าของทั้งสอง ก้องได้ยินอย่างชัดเจน.  เค้ายืนขาตายมองดูผู้หญิงที่เค้ารักกำลังโดนกระหน่ำเย็ดโดยชายอ้วนพุงโลหัวล้าน

แผ่นหลังที่ขาวเนียน. ตูดที่ใสราวกับตูดเด็กกระเด้งกระดอนเบียดอัดกับกระจกเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงครางสูดปากของหญิงสาวที่ดังขึ้นเรื่อยๆ


วรรณ.   :     อ๊าาาาา. อ๊าาาาาาา.   อ๊าาาาาาาาา.   อย่างนั้นแหละค่ะผัวขา.  กินนมเมียเยอะๆนะ.  อูยยยซี๊ดดดดดด. อย่ากัดสิ.  อ๊าาาาาาาาาา


วรรณครางร้องลั่นโดยไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน.   รมต.ช้างจับวรรณพลิกตัวมา.  ทำให้ก้องได้เห็นใบหน้าของเธอได้ชัดเจน

ใบหน้าของเธอกำลังแดงก่ำ.  หลับตาพริ้มเชิดขึ้นด้วยความสุขเสียวซ่าน.   หน้าอกขนาดกำลังพอดีและเรือนร่างของเธอแนบชิดเบียดอัดกับกระจกหน้าต่าง


วรรณ.   :     โอ้ยยยยยย.  ควยพี่เข้าลึกจัง.  ซี๊ดดดดดดดด
รมต.ช้าง.   :      แล้วชอบมั้ยล่ะจ๊ะเมียจ๋า
วรรณ.   :     ชอบสิ.   อูยยยย.  อื้มมมมม.  อ๊าาาา. อ๊าาาาา. อ๊าาาาาา

วรรณครางกระเส่ารับจังหวะที่สามีของตนกระแทกกระทั้นควยเข้าใส่รูหีของเธอ.   หัวนมที่แข็งเป็นไตของเธอถูครูดกับกระจก.  ก้องสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน.  ใบหน้าสวยของเธอบิดเบี้ยวเหยเก

ก้องทนดูไม่ได้อีกต่อไป.  เค้ากลับหลังเดินกลับไปยังที่พักของตน.  แม้ในขณะเดินกลับเค้าก็ยังได้ยินเสียงของทั้งสองดังแว่วมา



วรรณ.    :     พะ พี่ช้าง.  ยะ. อย่าหยุดนะ.  วรรณน้ำหีจะแตกแล้ว. ยะ. ยะ.  อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.

เสียงกรีดร้องของวรรณบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอถูกส่งขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดไปเรียบร้อยแล้ว.  ก้องเดินคอตกได้แต่บอกตัวเองว่า. ควรจะตัดใจจากเธอซะ.  เพราะยังไงเธอก็เป็นภรรยาของคนอื่น.  แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของเค้าก็ดังขึ้น. ชื่อที่โชว์บนหน้าจอบ่งบอกว่าเป็นดำหัวหน้าของเค้า. ก้องกดรับทันที


ก้อง.    :     ว่าไงครับหัวหน้า
ดำ.     :      ก้อง.  มึงว่างมั้ย
ก้อง.    :      ว่างครับ
ดำ.     :       มาที่ห้องพักกู.  กูมีเรื่องสนุกๆให้มึงทำ
ก้อง.    :    ครับ

ก้องตอบรับทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหัวหน้าของตนชวนตนไปทำอะไร.  เค้าคิดว่าก็คงชวนไปดื่มเหล้า. ซึ่งเค้าเองก็กำลังอยากจะเมา เพื่อลืมเลือนทุกสิ่งเช่นกัน. เค้าจึงมุ่งหน้าไปยังที่พักของดำทันที

....................

เรือนรับรององค์หญิงราดา

ราดา.   :      อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย  มันเจ็บนะ... เอามันออกไป แกกล้าดียังไงถึงทำแบบนี้กับชั้น อ๊ายยยย ชั้นคือองค์หญิงแห่งเมืองบาดาลนะ

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[pattaa]

อ้าวใครไปปล้ำองค์หญิงล่ะนั่น

[aom43104]

 ::Bloody::ขอบคุณมากครับว่าแล้วว่าวรรณคือนางวันทอง ไรท์เตอร์คิดเหมือนผมเลยนะครับว่านางวันทองคือคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง

[Kunchay Ronnapee]

แนวนี้ อ่านแล้วชวนจินตนาการมากครับ ตัวละครนี้ มาจากไหน ยังไง สนุกครับ

[krond]

กดรีเฟรสทีเดียว เรื่อง จอมพลังช้างเผือก มาให้อ่านพอดี ขอบคุณครับ

[automilo]

ขอนับถือผู้แต่งจากใจจริงครับ เรื่องนี้สามารถผูกเข้ากับวรรณคดีไทยหลายเรื่องแล้ว แสดงว่าผู้แต่งเชี่ยวชาญพอสมควร ที่สำคัญ ยังแฝงเกร็ดความรู้เสริมเข้ามาอีก ไม่เสียแรงที่เป็น FC ครับ

[eka1325]

ก้องช่างดีแสนดี คุณวรรณต้องเสร็จก้องแน่นอน สนุกครับ ติดตามแนวนี้ครั้งแรกเลยครับ ชอบเลย

[cd13579]

เรื่องมันชักไม่ดี ผมได้กลิ่นของกลอุบาย 
แก้ไขเพิ่มเติม อนัตราชนาค (เขียนงี้ปะวะ) นาค1ในสองตนที่มี9เศียร ประทับที่ทะเลน้ำนมบังลังค์แห่งพระนารายณ์
วาสุกรี พญานาค9เศียรอีกองค์นับตามศักดิ์คือราชาของเหล่านาคก็ตามที่พี่ไรท์บอกอะจริงๆแบ่งหยิบย่อยได้อีกเยอะ แต่ส่วนพญานาคที่มาเป็นบังลังค์แห่งพระพุทธเจ้าคือพญามุจิลิน เรื่องราวมันเป็นงี้คือหลังจากพระพุทธองค์ตรัสรู้ก็ใช้เวลาทบทวนพิจารณาธรรมที่ท่านตรัสรู้มาโดยละเอียดโดยจารึกไปตามต้นไม้ที่ละ7วัน พอคืนที่21 ท่านประทับใต้ต้นจิกวันนั้นพายุฝนโหมตกหนักพญามุจินลินเลยออกจากวังบาดาลมาขดรอบและแผ่แม่เบี้ยบังละอองฝนให้พระพุทธองค์ และเป็นที่มาของพระปางที่มีนาคไงละครับ (ส่วนหลังจากท่านพิจารณาธรรมจนละเอียดก็นึกท้อใจว่าธรรมเนี่ยมันละเอียดมากไปสอนใคร ใครจะเข้าใจได้บ้าง ร้อนถึงพระพรหมเลยต้องมาอาราธานาท่านพระพุทธเจ้าไปแสดงธรรม ใครสวดบทอาราชธานาธรรมได้ก็น่าจะทราบ จบเถอะจะยาวอีกแลเว)

[acdzee]

ชอบครับแต่งเรื่องได้ซับซ้อนมีรายละเอียดมีมิติดีมากๆครับ

[saka2520]

เพิ่งมาเจอก็เป็นตอนที่สองละ ตอนแรกมันผ่านตาผมไปได้ไงละเนี่ย ยอมรับว่าที่ต้ดสินใจอ่านเพราะเลื่อนมาเจอ ครุฑกับนาค  ชอบเรื่องแนวนี้มากครับทั่น ดูมีมิติฉากอย่างว่านี่ ถ้ามีกันบ่อยๆถึ่ๆมันก็ดูเกลื่อน ผมชอบเรื่องที่มีเนื้อหาแล้วแทรกฉากแบบนั้นไว้ได้มากกว่า ขอติดตามอีกคนนะครับ

[star_war]

เป็นอีกเรื่องที่เป็นนิยายเรื่องยาวน่าติดตาม ยาวไปๆ ครับ 
ขอขอบคุณท่านนักประพันธ์ มากครับ

[hak21050]

 
  อยากรู้จังเลยนะครับว่าวันทองไปโดนใครสาปมากันนะ แล้วตอนไหนก้องของเราจะได้พลังกันนะครับ
  ขอบคุณนะครับ

[lovesick]

ผูกเรื่อง และ ใช้ภาษาได้สุดยอดเลย

[axolotss]

วรรณทอง มัก สองใจ ขอบคุณครับ

[darksuper]

ขอบคุณครับ สู้ๆนะครับ