Phantom Realm | มฤตยูลวงร่าง EP4 "Rising Patriot"

[declangombley]

Genre: Action, Sci-fi, Thriller, Drama, Vanilla Romance

Phantom Realm | มฤตยูลวงร่าง

 

Episode 4 "Rising Patriot"

...อิริคปลดปล่อยความสับสนภายในจิตใจไปตามสายน้ำที่ถาโถมเข้ามาจากฝักบัว ร่างเปลือย สูงและกำยำตามแบบฉบับหนุ่มอังกฤษ ประทับฝ่ามือซ้ายลงกับกำแพงหินอ่อนสีขาวภายในห้องน้ำด้วยอารมณ์โกรธ ขัดแย้ง สุข และทุกข์ เขารู้สึกทั้งหมดในเวลาเดียวกัน คราบเหลวแชมพูสระผมสีขาวขุ่นผ่านการชะล้างด้วยน้ำเปล่า ไหลลงจากศีรษะ ผ่านแววตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน จนถึงแผงหน้าอกล่ำแข็งกร้าว...ร่างกายเขา...ตัวเขา...จิตใจเขา ทุกอย่างยังคงเป็นตัวตนของเขา ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ภายหลังจากที่ร่วมหลับนอนกับเอเลี่ยนเจ้าเล่ห์ไปแล้วกว่าหลายครา...ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยงั้นหรือ เขาถามตัวเอง

"นี่เราทำบ้าอะไรลงไป...!?"

ชายหนุ่มระบายความรู้สึกทั้งหมดผ่านหมัดขวากำแน่นตึง เข้าใส่ม่านกระจกทางด้านซ้ายมือสุดแรงเกิด เสียงดังตึงลั่นห้องน้ำไปจนถึงด้านนอก กระจกนิรภัยแตกเป็นรอยร้าวลักษณะคล้ายใยแมงมุม เฉกเช่นกระดูกข้อมือเขาที่แดงเถือก เห็นเลือดไหลซิบจางๆ...

จะว่าเจ็บก็เจ็บ จะว่าไม่เจ็บก็ไม่ ความรู้สึกที่ขัดแย้งกันในตอนนี้คุกรุ่นและร้อนระอุในใจเขาจนแทบระเบิด วิศวกรหนุ่มผู้ใจเย็นเสมอในทุกสถานการณ์ เก็บอารมณ์ เก็บความรู้สึก บัดนี้ราวกับภูเขาไฟที่เกิดปฏิกิริยาการคายพลังงาน...เขาร้องไห้เบาๆ เขาปล่อยให้ความขัดแย้งที่อยู่ในใจแปลงสภาพทางเคมีออกมาจากนามธรรมให้เป็นรูปธรรมอย่างของเหลวง่ายๆ...น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้า และไหลอาบเรือนแก้ม

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นจากทางด้านหลัง อิริคไม่อยากแม้จะแค่หันไปมอง เขาหันหน้าเข้ากำแพง ตัวสั่นเทาเหมือนลูกนก แม้อากาศในห้องน้ำจะอบอุ่นด้วยเครื่องทำความร้อนอัตโนมัติ ไอน้ำจากความกดอากาศสัมพัทธ์ความเย็นกับความร้อนคลุ้งไปจนทั่ว ...กลิ่นหอมสดชื่นชวนฝันดุจดอกไม้ขาวเนโรรีและหวานชวนปราถนาดุจพรรณไม้พีโอนี ส่งผ่านอากาศตลบอบอวล แค่ชายหนุ่มสูดเข้าไปก็แทบจะอ่อนระทวยได้ในทันที...แม้จะพยายามปั้นหน้าแข็งใจแค่ไหนก็ตาม

"ที่รักเป็นอะไรคะ...ร้องไห้ทำไม...?"

น้ำเสียงอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความห่วงใยดังขึ้นจากทางด้านแผ่นหลังบ่ากว้างสามศอกของเขา แขนขาวๆเรียวเล็กแต่อวบอัด สวมกอดผ่านปีกหลังซ้ายขวา เข้าโอบรัดอย่างแนบแน่น...นุ่ม...นิ่ม และเปียก สัมผัสแรกที่ได้รับจากเธอ คือ เต้านมอวบขาวเต่งตึงที่ถูไถไปมาบนแผ่นหลัง และยอดปทุมถันสีชมพูอ่อนครูดขึ้นลงเหมือนกับยางลบขีดเขียนบนกระดาน ฮันนี่แนบเนื้อลำตัวอวบอัดของตนเองเข้าประชิดร่างกำยำของเขาจนแทบหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน "ฮันนี่...เธอทำแบบนี้ทำไม ? เธอจะให้ฉันทรยศทุกคนงั้นเหรอ ?"

อิริคตัดสินใจหันหลังกลับมามองหญิงสาวเจ้าของร่างอวบอัด สายน้ำจากฝักบัวเทกระหน่ำลงบนเรือนร่างขาวผ่องดั่งหยวกกล้วยน้ำงาม เห็นเม็ดหยดน้ำเกาะผุดบนผิวพรรณขาวเนียนใสสะอาด เส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยเปียกน้ำ พาดอยู่บนคอบ่า หลอดไฟพลังงานอนุภาคสีขาวเดย์ไลท์ ส่องลงเนินอกที่เปล่าเปลือยไม่มีอะไรปิดบัง เต้าเต่งตึงขาวอวบอวดปลายยอดชมพูระเรื่องอนงาม ยั่วยวนให้ดูดดื่ม เนื้อเอวคอดกิ่วทรงนาฬิกาทรายแต่แน่นไปด้วยเนื้อจับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือ... นี่น่ะหรือเรือนร่างของเอเลี่ยนเจ้าเล่ห์ที่หลอกล่อให้พวกเขาติดกับในแผนการร้ายครองโลก ครองจักรวาล...

"ที่รัก ! ทำไมมือเลือดออกอย่างนั้นล่ะคะ" ฮันนี่ทำเสียงตกใจ คว้ามือขวาชายหนุ่มขึ้นมาดู เห็นรอยแตกเป็นริ้วแซมด้วยเลือดพอประมาณ และเหลือบไปเห็นกระจกทางด้านข้างแตกร้าว "อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกนะคะ ฮันนี่ไม่ชอบเห็นคนที่ฮันนี่รักเจ็บ..."

เธอดึงมือเขาไปใกล้ใบหน้า ดวงตากลมโตฉายแววไม่พอใจแกมห่วงใย นัยน์ตาสีแดงและเลนส์ครึ่งเสี้ยวเหมือนตาแมวนั้นจ้องมองประสานสบสายตากับชายหนุ่ม หมายย้ำเตือนว่าอย่าทำอย่างนี้อีก ริมฝีปากบางอมชมพูเผยอออกอย่างช้าๆ ปลายลิ้นอ่อนนุ่มไล้เลียหยดเลือดไปมาบริเวณปากแผล น่าอัศจรรย์เสียจริง แผลรอยแตกของเนื้อเยื่อค่อยๆประสานเข้าหากันราวกับเวทมนตร์ เลือดบนแผลจางลงจนหมดภายในไม่กี่วินาที อิริคทึ่งกับความสามารถพิเศษที่ปรากฏขึ้นมาในการกลายพันธุ์ของยีนต่างดาวพิศวง...

"ให้ฮันนี่ถอนพิษบาดแผลให้นะคะ..."

ฮันนี่ก้มลงคุกเข่าต่อหน้าปลายดาบที่ตั้งชันของชายหนุ่ม มือขวาเล็กๆเธอกำบีบคลึงท่อนเนื้อเบาๆ จนร่างสูงต้องสูดปากแอ่นกระเด้ารับมือคู่รักปฏิปักษ์อย่างควบคุมไม่ได้ มือซ้ายเธอค่อยๆสอดล้วงเข้าไปคลึงพวงไข่ แล้วกำถอกอย่างนุ่มนวล ดวงตาสีแดงจ้องมองหัวเห็ดโคนใหญ่ผลุบเข้าผลุบออกในรูมือเล็กๆของตนเอง ก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงยามเมื่อมันสอดเสือกไสเข้าไปพ่นน้ำคาวสวาทในร่องรูเล็กตีบตอดรัดแน่นจับจองพื้นที่ความเป็นเจ้าของในตัวเธอ

จังหวะนี้เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มหมดแล้วซึ่งตรรกะความคิดเชิงคำนวนเหตุผล สิ่งเดียวที่เขาต้องการในตอนนี้ คือ ให้หัวเห็ดโคนใหญ่ เลื้อยผ่านริมฝีปากอมชมพูระเรื่อ ที่หมั่นพ่นวาจายั่วยวนและหยั่งเชิงเขาตลอดเวลานั้นให้มิดลำจนสุดคอหอย มือซ้ายอิริคเริ่มลูบไล้ไปมาบนเรือนผมยาวสลวย เสียงสายน้ำจากฝักบัวยังคงดังกระซึมกระซืออยู่ในส่วนห้องอาบน้ำ ชายหนุ่มดันก้นตนเองเข้าไปใกล้ๆ จนหัวปลายอวัยวะเพศชนริมฝีปากเจ้าหล่อนเบาๆเป็นสัญญาณบ่งบอกอารมณ์ตัณหาที่คุกรุ่น...เรารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ รัก...หรือไม่ได้รัก...เขายังคงถามตัวเอง

ฮันนี่ขยิบตาขวายิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วส่งปลายลิ้นแตะๆเลียน้ำเหนียวใสบนปลายหัวอวัยวะสืบพันธุ์ที่คัดหลั่งออกมาจนเป็นมันเลื่อม เธอเลียลิ้มรสหวานปนคาวปะแล่มเหมือนลูกแมวเลียไอศครีม "แท่งนี้ของอิริค เป็นของฮันนี่คนเดียวนะคะ"

เธอแยกเขี้ยวขบกัดเบาๆที่ปลายหัว แล้วลงลิ้นวนเลียรอบร่องกลาง แยงรูเยี่ยวกระตุ้นความกำหนัดให้คัดหลังน้ำเมือกออกมาอีก แล้วไล้ลิ้นเลียไปตามง่ามดุ้นเอ็นเส้นเลือดปูดโปน "อึก...อาาา ฮันนี่" ชายหนุ่มขนลุกซู่ เสียวสันหลังวาบ แม้อากาศอบอุ่น อวัยวะเพศแข็งตั้งโด่ถูกกระตุ้นกามารมณ์จนแทบระเบิด ร่างขาวอวบพยายามอ้าริมฝีปากเล็กๆให้กว้างออกสุด แลบลิ้นวางลงรากฐาน มือซ้ายประคับประคองยอดอกกลมกลึงของตนเอง แอ่นศีรษะเคลื่อนโพรงปากกระจับเข้าหาท่อนควยหัวเขื่องนั้นอย่างช้าๆ ฮันนี่อึดอัดในปากเล็กน้อยเพราะขนาดของผู้ชายตะวันตกเทียบกับผู้หญิงเอเชียแล้วค่อนข้างต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ท่อนเอ็นยาวเขื่องแดงก่ำถลำผลุบหายเข้าไปในโพรงปากชมพูระเรื่ออย่างช้าๆ เธอหายใจฟืดฟาดทางจมูกสูดออกซิเจนในอากาศเข้าเต็มปอด เหลือบสายตาจ้องสบกับชายหนุ่มในเบื้องหน้าอย่างยั่วยวน ก่อนจะหลับตาพริ้มลง อ้าอมห่อปากรูดหัวถอกเข้าออกอย่างเอร็ดอร่อย อิริควางมือจับศีรษะเธอไว้เบาๆ ปล่อยให้ฮันนี่ทำหน้าที่โยกหัวรีดเค้นน้ำกามออกมาอย่างตั้งอกตั้งใจ เธอแซะซ้ายแซะขวา แก้มขาวเนียนนูนเป็นสันเห็นหัวเขื่องอัดแน่นอยู่ในส่วนที่ประคองอยู่ในปาก เสียงดูดรูดท่อนเนื้อดังจ๊วบจ๊าบลั่นแข่งคู่กับสายน้ำฝักบัว ชายหนุ่มอารมณ์เตลิด กุมศีรษะคู่ปฏิปักษ์ แอ่นบั้นท้ายเฟิร์มกระเด้าเข้าเย็ดโพรงอับอบอุ่นของเธออย่างหนักหน่วง เสียงหนอกควยกระทบวงหน้าขาวไร้ที่ติ ดังอุก อุก อุก อุก... น้ำลายสาวเจ้าสอเลอะขอบปาก หล่อลื่นให้ดุ้นเอ็นมนุษย์พุ่งเข้าเทียบชานชาลาอยู่ในลำคอเอเลี่ยนสาว หัวหยักกระทบส่วนลึกในคอหอย จนเธอสำลักในบางจังหวะ...กระทั่งในที่สุด อิริคลากท่อนควยยาวออกมาจากปลายสุดคอหอยใกล้ปริ่มหลุดริมฝีปาก แล้วกระทั้นกลับเข้าไปพรวดสุดท้าย ริมฝีปากชมพูอ่อนยู่ลงตามแรงเสียดทาน น้ำเมล็ดพันธุ์ขาวขุ่นลำเลียงจากท่อส่งน้ำเชื้อผ่านลูกอัณฑะกระตุกสั่น ระเบิดความเสียวพุ่งตรงเข้าโพรงปากราวทำนบแตก

"อึก...อื้มมม..." ฮันนี่หลับตาพริ้มมีความสุข ร่างอวบขาวกระตุกสะดุ้งเกร็งงอหัวไหล่ กระเดือกกลืนน้ำกามที่ยังคงหลั่งออกมาไร้ทีท่าว่าจะหยุดลงคอไปตามระลอก บางส่วนเหลือล้นเกิดแรงดันไหลเยิ้มออกมาตามมุมปาก แต่เท่านั้นยังไม่พอสาแก่ใจความหิวกระหายบุรุษเพศที่ฝังรากลึกแน่นอยู่ภายในจิตใจตั้งแต่จำความได้ เอเลี่ยนสาวตั้งหน้าตั้งตารวบรวมแรงกล้ามเนื้อปากรีดเค้นน้ำอสุจิค้างท่อออกมาให้หมดทุกหยาดหยด แล้วอมน้ำขุ่นข้นเอาไว้ เม้มปากรูดท่อนเนื้อลำบักโดยระมัดระมังไม่ให้น้ำหก เธออ้าปากออกกว้างให้เห็นจำนวนน้ำอสุจิเป็นกาวเหนียวขังอยู่ในโพรงปาก ก่อนจะกลืนมันลงคอไปจนเกลี้ยง...

นี่ล่ะ รสชาตินี่ฉันต้องการมาตลอด รสชาติของมนุษย์เพศผู้ ฮันนี่กระหย่ำยิ้มในใจ แลบลิ้นเลียริมฝีปากกวาดคราบน้ำคาวคงเหลือ เมื่อก่อนเธออาจเป็นแค่ยัยแว่นเฉิ่ม ขาดสเน่ห์ ไร้ชายใดหมายปอง ไม่ว่าจะหลงหรือประทับใจหนุ่มคนใด ก็ไม่มีใครสนใจหันมาเหลียวแลสาวเนิร์ดห้องแล็ปอย่างเธอ ไวรัสมหัศจรรย์เปรียบเสมือนของขวัญจากพระเจ้า เป็นพรสนธิสัญญาอันศักดิ์สิทธิ์ประทานพลังอำนาจอันเร้นลับให้แก่สตรีคนหนึ่ง ก้าวพ้นขีดอดีตความเป็นตัวตนเก่าแสนจะน่าชิงชัง... อำนาจพิชิตร่างกายและหัวใจบุรุษรูปงามทุกผู้ทุกนาย

"เอาฮันนี่สิคะ อิริค...เอาฮันนี่บ่อยๆสิ จะได้รักฮันนี่ จะได้เป็นของกันและกันไง" นัยน์ตาสีแดงจ้องมองยั่วยวนประหนึ่งร่ายมนต์สะกดจิตใจ "เธอคงคันมาก...อยากมากใช่ไหม ฮันนี่ !!" อิริคเหมือนต้องมนต์ กลืนน้ำลายดังเอื้อก สายตากวาดส่องร่างขาวโพลน สองแขนกำยำมัดกล้ามแน่นช้อนร่างเล็กอวบเข้าแนบชิดผนังกระจก "อุ๊ยย ว้ายยย" ฮันนี่สะดุ้งตกใจ แต่สองขาขาวตวัดเกี่ยวรัดบั้นท้ายชายหนุ่มในท่าลิงอุ้มแตงโดยสัญชาตญาณ ม่านตาเธอหุบลงครึ่งเสี้ยว แยกเขี้ยวส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความพึงพอใจเหมือนสิ่งมีชีวิตเพศเมียในฤดูติดสัด

อิริคประกบริมฝีปากเข้าบดจูบสวนเสียงร้องคราง แปรเป็นความเงียบในลำคอร้องดังอู้อี้ เคล้าเสียงลมหายใจหืดหาดพ่นไออุ่นสลับกันไปมารดจมูก ทั้งสองหลับตาลงปิดการทำงานรับรู้ส่วนประสาทที่เหลือ ดำดิ่งไปกับลิ้นอ่อนนุ่มที่ส่งเข้าฟาดฟันอย่างรัญจวนในโพรงปาก ต่างฝ่ายต่างแลกลิ้นลิ้มความหวานสลับดูดปาก ราวกับไม่เกรงกลัวว่าเขี้ยวแหลมจะบาดลิ้นเอาแต่อย่างใด มือขวาฝ่ายชายลูบไล้แก้มก้นขาวสัมผัสความนุ่นละมุนผิวพรรณเรียบเนียน ขยำก้อนกลมกลึง ตบก้นเสียงดังเพี๊ยะเด้งรับ ส่วนอีกข้างบรรจงบีบเคล้นทรวงอกกระเปาะบีบแน่นกะให้แหลกคามือ น้ำนมสดๆจากเต้าไหลริมปริ่มหัวนมชมพูลงมาตามฐานร่องนม จนถึงหน้าท้องราบเรียบ "อืออออ อืมมมมม อาาาา..."

ชายหนุ่มผละปากจากการบดจูบพลวัน น้ำลายยืดติดริมฝีปากยาวเป็นเส้นเหนียวใส อิริคซุกไซร้ทรวงอกบีบขย้ำรีดเค้นน้ำนม ผวาปากงับยอดชูชันแล้วดูดดื่มน้ำนมรสหอมหวานอย่างหิวกระหายใคร่กาม ของเหลวในร่างกายของเผ่าพันธุ์ปฏิปักษ์แม้แฝงไปด้วยเชื้อไวรัสปรสิตประหลาดพร้อมครอบครองก้านสมองผู้ใดที่กลืนกินเข้าร่างกาย เขาไม่สนใจว่าเชื้อร้ายจะแฝงตัวมาในรูปแบบใด เหนียว เหลว ใส หรือ เข้มข้นหวานมันเหมือนน้ำนมที่ดื่มเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่มเปรมเสียที ร่างสูงงับหัวนมปิดท้าย แล้วไล้ลิ้นเลียแก่นกายขาวอวบ ตามทรวงอก หน้าท้องราบเรียบมีเนื้อหนังกระชับ แยงลิ้นเลียหลุมน้อยๆกลางเอว ฮันนี่สะดุ้งตัวหงิกเกร็งด้วยความเสียวกระสัน

ใบหน้าเขาจรดอยู่ตรงพุ่มดำแซมบางๆ สูดกลิ่นหอมปนคาวจากเนื้อในร่องผ่ากลางสองแคมสีชมพูอ่อน มันขมิบบีบคั้นน้ำเสียวใส เอ่อล้นปริ่มขอบวงแดงก่ำ เหมือนน้ำหวานหยดค้างใบไม้ "ซีดดดดด อู๊ยยยย ที่รักขาาา อู๊ยยยยย" ฮันนี่ขมิบต้นขาขาว เหนี่ยวรั้งรอบต้นคอชายหนุ่มในเบื้องล่าง สองมือกำยำประคองก้นอวบแน่น ซุกไซร้หว่างขาคู่ปฏิปักษ์อย่างหลงใหล มองโหนกแคมขาวสะอาดตาเห็นแสงสะท้อนน้ำใสๆ ชายหนุ่มแลบลิ้นฝังลงเข้าไปในร่องรูแดงสด ตวัดจมูกและใบหน้าไปมาจนมันเลื่อมด้วยน้ำหวานสวาท "ซู้ดดดด จ๊วบบบบบ"

เสียงดูดดังสนั่นลั่นห้องน้ำ สองมือบีบขยำเนื้อก้นลูบไล้ไปตามง่ามต้นขาขาวอ่อน ยกซดดื่มน้ำเสียวสดๆจากร่องอย่างเอร็ดอร่อย "อ๊าาาาาา..." ฮันนี่ร้องครวญคราง สองมือขยุ้มเส้นผมดำขลับทองซุกตรงรูหี บีบอัดต้นขาผ่องแน่นราวพันธนาการไม่ให้หนีไปจากช่องคลอดเธอได้ ชายหนุ่มห่อลิ้นแยงเข้าโพรงโยนีกระตุ้นกล้ามเนื้อภายในคัดหลั่งน้ำเหนียวใสที่ขังอยู่ด้านในทั้งหมด ป้อนเข้าปากดื่มกลืนจนเห็นลูกกระเดือกเคลื่อนที่ขึ้นลงไปมาเป็นจังหวะ "อ๊าาา อ๊อยยยย" เธอครางอิ๋งๆ ระส่ำระส่ายหายใจหอบเหมือนวิ่งมาราธอนมาหลายกิโล เขาตวัดลิ้นเลียติ่งเสียวถี่ยิบ จนระบบประสาทหญิงสาวสั่งการแทบไม่ทัน ต้นขาสะบัดเร่าๆ ถ่างออกกว้าง ดิ้นรนอยู่กับศีรษะชายคนรัก กระทั่งร่างขาวอวบกระตุกสั่นเทาแทบยืนไม่ไหว ระเบิดน้ำเสียวแตกกระจายในปากอ้ากว้างคารูหี ป้อนน้ำเสียวจำนวนมหาศาลเข้าเติมเต็มความหิวกระหายจนล้นปรี่

อิริคเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาสีแดงสดหยาดเยิ้มอีกครั้ง ฮันนี่ยิ้มเยาะด้วยความสาแก่ความเงี่ยน ที่ได้เห็นใบหน้ากระเส่าวิศวกรหนุ่มฝ่ายปฏิปักษ์ เชิงกรามเป็นมันแผล่บมีเส้นขนสองสามเส้นจากโคกหีเธอแซมติดอยู่ตรงนั้น เขายังคงเลียและดูดกินคราบน้ำคาวค้างรูอีกสองสามครั้งเหมือนเสียดาย ฮันนี่จดจำภาพตรงหน้าเอาไว้ให้ตราตรึงในใจไม่มีวันลบเลือนออกไปแน่ นี่คือภาพความฝันที่เป็นจริง...ความใฝ่ฝันที่มีชายหนุ่มรูปงามศิโรราบคุกเข่าดูดเลียน้ำหอยเธออย่างเอร็ดอร่อยและไม่รังเกียจแม้ขนหมอยจะหลุดติดบนหน้าก็ไม่อาย ถ้าเป็นตัวเธอเองเมื่อก่อนสิ่งเหล่านี้คงเป็นได้แค่จินตนาการยามค่ำคืนหลักเลิกงานในแล็ปวิจัย สาวแว่นเฉิ่มๆ พูดน้อย เข้าสังคมไม่เก่ง ร่างเล็กอวบอัด ไร้สเน่ห์ดึงดูดทางเพศ ณ ตอนนี้ คือ ผู้กำศีรษะขย้ำเส้นผมหนุ่มหล่อสมบูรณ์แบบหลงเสน่ห์เรือนร่างและรสน้ำหีจนโงหัวแทบไม่ขึ้น

อิริคจับร่างอวบตั้งท่าคุกเข่าลงกับพื้น ฮันนี่รู้ความต้องการดี เธอกางแขนสองข้างยันพื้นห้องน้ำสีขาวอ่อน ส่วนขาทั้งสองข้างตั้งฉากขนาน อวดแก้มก้นขาวกลึมกลึงเป็นลูกแตงโม และ แผ่นหลังเนียนสะท้อนแสงไฟ หยดน้ำจากฝักบัวยังคงกระหน่ำลงมาบนร่างทั้งสองราวสายฝนพรำๆ อิริคตบบีบขยำแก้มก้นเบาๆ ก่อนเคลื่อนกายกำยำ จรดปลายหัวเขื่องถูไถขึ้นลงกลางร่องแคมชมพูอ่อนเคลือบไปด้วยน้ำสวาทพร้อมหล่อลื่นการสอดใส่ หัวเห็ดเคลือบเงาน้ำพรีคัมหลั่งจนล้นไหลยืดเหนียวลงมาเปลอะพื้น "อือออ อือออ เอาเมียสักทีสิคะที่รัก..."

ร่างงามออดอ้อนคะยั้นคอยอเรียกร้องหาควย ชายหนุ่มเห็นดังนั้นได้ทีถือจังหวะคุมเกมส์กามบ้าง จับท่อนควยจ่อคาร่องหี ค่อยๆกดสอดเข้าไปในร่องรูเล็กตีบนั้นอย่างช้าๆ "อะ....อ๊าาาา อ๊าาาา" ปลายหัวเห็ดใหญ่แหย่เข้าไปขยายเนื้อที่หุบแน่นในรูเสียว กระตุ้นสารคัดหลั่งเรียกน้ำสวาทสร้างขึ้นรองรับการกระทั้น ชายหนุ่มแบะแก้มก้นเธอออกดันเสือกไสท่อนเอ็น ครูดลึกเข้าไปอีก สองแคมย่นยู่ลงตามลำบัก สะกิดเนื้อในและติ่งเสียว กล้ามเนื้อภายในตอดตุบๆทุกครั้งที่แทรกผ่าน "อืออ อ๊าาาาาาาาา" ฮันนี่ร้องครวญครางขาสั่นพับๆ มือเท้าหงิกเกร็ง จนกระทั่งดุ้นเนื้อเอ็นแข็งปูดโปนยัดเข้าไปจนสุดดังกึกใกล้ทางปากมดลูก

ชายหนุ่มได้จังหวะบีบก้น กระหน่ำส่งท่อนเอ็นทะลวงรูสวาทอย่างช้าๆ ร่างงามเคลื่อนไปทางด้านหน้าเมื่ออวัยวะสืบพันธุ์ชายเสียบเข้าไปข้างใน และเคลื่อนกลับมาทางด้านหลังเมื่อเสียบออกจนสุดปลายหัวหยัก แล้วดันกลับเข้าไปใหม่อย่างนุ่มนวล ครูดลากเข้ากับผนังช่องคลอดอบอุ่น ตอดรัดจนแทบน้ำแตกในไม่กี่คราว โครงสร้างกล้ามเนื้อตีบตันบีบคลายไปมาอยู่อย่างนั้นรอจังหวะให้ทำการเร่งเครื่องอย่างจริงจังเสียที

เสียงครางของหญิงสาวดังระงมถี่ยิบขึ้น ขณะร่างสูงบีบก้นส่งอัดกระหน่ำท่อนควยพุ่งเข้าพุ่งออกในท่าหมา ครูดเม็ดแตด ระดมเย็ดรูหีอย่างเร็วและแรงจนหน้าขากระทับแก้มก้นหล่อนดัง พับ พับ พับ พับ เนื้อก้นขาวผ่องเด้งไปมาดุจคลื่นทะเล เต้านมเต่งตึงเด้งกระดอนไปมาหน้าหลัง เห็นเม็ดเหงื่อปนเม็ดหยดน้ำผุดขึ้นเต็มกลางหลังขาวเนียนในเบื้องหน้า หนอกเนื้อควยหีผสานกันอย่างลงตัวในทุกครั้งที่เสือกไสเข้าไปในร่อง ฮันนี่กรีดร้องโหยหวนด้วยความเสียวซ่าน น้ำหูน้ำตาไหลพราก น้ำลายไหลยืดมุมปาก แขนขาสั่นจนหมดแรงตั้งฉาก ล้มตัวลงนอนคว่ำกับพื้น ปล่อยให้ชายหนุ่มอัดตูดคาห้องน้ำอย่างหมดท่า "อืออออ อือออ...อาาา" หญิงสาวครางหงิงๆน้ำลายไหล มือเท้ากำแน่นหงิกเกร็ง

อิริคชะลอจังหวะการกระเด้า เสียบปักคารูหีเอาไว้ให้หน้าขาสัมผัสแก้มก้นอ่อนนุ่ม ขยับสะโพกวนรอบเป็นวงกลมคว้านเนื้อรูหีให้ทั่วเหมือนกำลังใช้ช้อนตักเนื้อไอศครีม ฮันนี่อ้าปากค้างหมดคำพูด เล็บมือยาวกรีดขูดจิกพื้น ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนทาบทับเรือนร่างเล็กขาวอวบ จากนั้นขยับเอวลากท่อนเอ็นยาวออกมาจากช่องโยนีเกือบหลุดสุดปลายโคน แล้วเสียบกลับเข้าไปใหม่อย่างแรงทีเดียวมิดด้ามชนปากมดลูกอย่างจัง "อ๊าาา อ๊าาาา !!" ฮันนี่แหงนหน้าเหยเก ตาเบิกโพลง แหกปากครวญคราง แยกเขี้ยวแหลมร้องไม่เป็นภาษามนุษย์ อิริคจับจังหวะได้แล้ว ก็กระหน่ำอัดตูดงามงอนของเธอเข้าต่อเนื่องทันที เกิดเสียงเนื้อหนังมังสากระทบกันดัง ป้าบ ป้าบ ป้าบ แก้มก้นขาวเด้งเป็นคลื่นตอบรับการกระทั้นจากร่างกำยำในเบื้องบน "อื๊ออออ อื๊ออออ อื๊อออออ...มะ...ไม่ไหวแล้ว ฮะ...ฮันนี่ไม่ไหวแล้ว !!"

"อ๊าาาาา ไม่ไหววแล้วว ไม่ไหวววแล้วว !!" ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตายัดเยียดความเป็นผัว ระดมอัดตูดสาวอวบขี้เงี่ยนอย่างรุนแรง จนเพียงไม่กี่อึดใจ ฮันนี่อ้าปากค้าง ขาเธอสั่นกระตุกดิ้นพล่าน กรีดร้องราวปลาดิ้นถูกทุบหัว ความเสียวถึงจุดไคลแมกซ์ ระบบประสาทสั่งการตามการเคลื่อนที่ของอวัยวะสืบพันธุ์ถึงลิมิตปล่อยน้ำเชื้อคาวขาวขุ่นพุ่งเข้าเติมเต็มพื้นที่ว่างในโพรงมดลูกและรังไข่...น้ำกามจำนวนมากเข้าอัดในโพรงหีอย่างต่อเนื่องจนล้นทะลักแตกเป็นฟองไล้ลงมาตามชายขอบสองแคม เปลอะพื้นหินอ่อนภายในห้องน้ำ...

"อืออ...อาาา...อูยยย...อูยยย" ชายหนุ่มยังคงนอนฟุบทาบทับอัดตูดอยู่บนแก่นกายขาวผ่อง พลางวนส่ายท่อนควยเป็นวงกลมไปมา กระตุกขับน้ำกามคั่งค้างท่อให้หลั่งเข้าไปเติมเต็มอีกระลอก ทั้งสองนอนหอบหายใจระรัวอยู่อย่างนั้นในห้องน้ำ ปล่อยให้อวัยวะเพศขับน้ำเข้ารังไข่ต่อไป ท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวเทกระหน่ำลงมาชะล้างคราบไคลสวาทของทั้งสอง... "ที่รัก...เราจะมีลูกด้วยกันนะ"



...โชลืมตาขึ้นตื่นมาในที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมองไปรอบๆแล้วก็เห็นได้แต่เพียงกำแพงสีขาวรอบห้องเป็นวงกลมกับอากาศเย็นเฉียบลอยปะทะผิวกายกระด้างจนขนแขนตั้งชัน ขณะสูดลมหายใจเข้าออกอย่างแรงไม่ด้วยความโกรธก็ความสับสน และหัวใจที่สั่นระรัวจนแผงหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง "นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่วะ" นั่นเป็นเรื่องเดียวที่เขาคิดในตอนนี้ ชายหนุ่มพยุงร่างขึ้น เพื่อค้นหาทางออก

แต่เมื่อเพียงแค่ขยับกล้ามเนื้อดันตัวให้ยกขึ้น กลับเหมือนมีแรงดึงดูดประหลาดจากพื้นผิวเตียงนอน กดร่างกำยำให้นอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม

"แรงโน้มถ่วงสังเคราะห์ ?" หลักฟิสิกส์ง่ายๆไม่จำเป็นต้องมีปริญญาวิศวกรรมศาสตร์ก็รู้ โชกำหมัดแน่น ดั้นด้นกระเสือกกระสนออกแรงดันร่างพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง จนเส้นเลือดปูดโปนเห็นมัดกล้ามเนื้อท้องแขนชัดเจนเป็นล่ำเป็นสัน แต่ร่างกายก็ยังนอนอยู่อย่างนั้น ราวมีมวลน้ำหนักหลักร้อยกิโลพ่วงลูกตุ้มเหล็กล่ามเขาเอาไว้ด้วยโซ่ตรวน ทิ้งดิ่งลงยังหุบเหวเบื้องล่าง...

"ไอ้พวกเชี่ยเอ้ย !!" ชายหนุ่มตะโกนลั่นห้องด้วยความโกรธ หน้าเริ่มแดงก่ำและร้อนฉ่า แม้อากาศเย็นเฉียบ "พวกแกทำบ้าอะไรวะ ?"

เขาเกลียดการถูกจำกัดอิสรภาพเป็นที่สุด มันทำให้เขานึกถึงตอนฝึกหลักสูตรนักบินในกองทัพอวกาศ แม้โลกจะไม่ได้อยู่ในยุคสงครามเข่นฆ่าเชลยศึก แต่การฝึกจำลองรูปแบบสถานะผู้ถูกจองจำไร้ซึ่งศักดิ์ศรีโดยฝ่ายปฏิปักษ์นั้น เป็นความทรงจำบ้าๆที่เขาฝังใจมาตลอด

เสียงกลไกปลดล็อคประตูดังขึ้นจากทางด้านนอก เขาสูดลมหายใจอีกครั้งอย่างกังวลและเดือดดาล เพิ่งสังเกตว่าอากาศที่เขารับเข้าไปในปอด เจือด้วยกลิ่นสดชื่นแปร่งๆเหมือนกับดอกไม้สีขาว โชนึกสบถในใจว่ากลิ่นผ่อนคลายเช่นนี้ ไม่ควรมาอยู่ในสถานการณ์สุ้มเสี่ยงต่อสวัสดิภาพชีวิต คนที่จงใจปล่อยกลิ่นน้ำหอมแบบนี้ในบรรยากาศตึงเครียด ถ้าไม่เป็นเป็นพวกเพี้ยน ก็คงเป็นพวกไม่เต็มบาท...

ไม่นานบานประตูสีขาวขนาดใหญ่หนาทึบตรงหน้าเขา เลื่อนออกไปทางขวาพร้อมเสียงวืดแผ่วเบาของกลไกประตูแม่เหล็กไฟฟ้า

"ฟื้นแล้วเหรอคะที่รัก ?" น้ำเสียงอ่อนหวานฟังดูยั่วยวนดังขึ้น "อย่าพยายามขัดขืนเลยค่ะ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ"

ปรากฏหญิงสาวผมบลอนด์ยาว อายุประมาณยี่สิบกลางๆ ร่างงามสูงราวร้อยหกสิบห้า สวมชุดเดรสสีครีมทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาวดูราวกับพวกนักวิจัย เดินตรงเข้ามาหาเขา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "เธอเป็นใครกัน ห๊ะ ?" โชตะโกนถามเสียงดังลั่น "แล้วใครเป็นที่รักของเธอ ?"

อีกครั้งที่โชงุนงงอย่างหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งอุบัติเหตุยานสูญเสียพลังงานด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ลูกเรือที่หายตัวไป พฤติกรรมแปลกประหลาดของผู้คน ชายลึกลับที่เหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องทุกเรื่องที่เกิดขึ้น หญิงสาวเอเลี่ยนที่แฝงตัวมาในคราบมนุษย์อย่างแนบเนียน เชื้อไวรัสพิลึกจากดาวมรณะ แล้วยังมีเธอคนนี้อีก ผู้หญิงผมบรอนด์วงหน้าขาว นัยน์ตาทะเล้นมีเลศนัย...เธอเป็นพวกมันหรือเปล่า เขาเดาว่าคงใช่ แทนไม่เคยบอกว่าพวกมันแตกต่างจากคนปกติยังไงถ้าดูภายนอก ทุกอย่างซับซ้อนเสียเหลือเกินจริงๆ

เธอคนนั้นผายมือเล็กๆเอื้อมไปแตะหน้าจอกระจกใสบนกำแพงสีขาว เสียงระบบตอบรับดังสองจังหวะ พร้อมบานประตูค่อยๆเลื่อนกลับเข้าที่เดิม หญิงสาวก้าวเดินเข้ามาหาหนุ่มนักบินยานอวกาศ  แสงไฟจากด้านนอกส่องสว่างจนแสบตามองไม่ถนัด มันทอประกายผ่านผิวกายขาวผ่องของเธอและแคบลงเรื่อยๆ เขาหรี่ตาลง พยายามเงี่ยหูฟังเสียงซุบซิบสนทนาจากภายนอก แต่ฟังไม่ได้ศัพท์ กระทั่งประตูปิดสนิท ร่างบางโน้มตัวลงมาข้างๆ ชายหนุ่มแม้จะกำลังหงุดหงิดเพราะถูกจองจำ แต่เส้นผมยาวเป็นลอนสวยที่ลงมาปรกต้นคอเขา กลับทำเอาจั๊กจี้เล็กน้อยจนอยากขำ แต่จำต้องอดกลั้นเอาไว้เสียดีกว่า ใครจะบ้าขำออกในช่วงเวลาเฮงซวยอย่างนี้ โชตำหนิตัวเอง

"ปืนพลาสม่าของคุณอยู่ข้างในเสื้อฉัน..." วงหน้าขาวเนียนเข้าประชิดข้างกกหู แล้วกระซิบเบาๆ "ว่าไงนะ !?" โชทวนคำ หรี่ตาลงหนักขึ้น เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ใครที่ไหนจะแอบลักลอบนำอาวุธของศัตรูมาคืนให้ถึงที่ เป็นมุขตลกหรือกำลังว่าหลอกลวงเพื่อผลประโยชน์เหมือนกับเอเลี่ยนเพศเมียจอมลวงโลกที่เจอในท่าอากาศยานเมื่อครั้งก่อนกันแน่ ไม่มีคำตอบที่แน่ชัด ณ ตอนนี้

"ฉันจะปลดม่านแรงโน้มถ่วง คุณเอาอาวุธคืนไป แล้วตามฉันมา..." สาวปริศนากระซิบว่า พลางทำมือขยุกขยิกอยู่ริมหัวเตียง นัยน์ตาสีเทาเข้มทอประกายแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจนบนใบหน้าจิ้มลิ้ม

เสียงตอบรับระบบสั่งการดังขึ้นหนึ่งจังหวะ คล้ายเสียงลมเป่าลงในแก้วน้ำแล้วเกิดเสียงดนตรีหนึ่งคีย์ ร่างกำยำรู้สึกได้ถึงความเบาสบาย พันธนาการหนักอึ้งได้รับการคลายออก เขากระโจนลุกขึ้นจากเตียงนอน ผลักร่างงามเข้ากระแทกกำแพงอย่างแรง ท่อนแขนซ้ายกำยำแน่นไปด้วยมัดกล้ามภายใต้เสื้อสเว็ตเตอร์สีดำ กั้นลำคอหญิงสาวปริศนาจนเธอสำลัก ส่วนสูงเพียงระดับอก ทำให้ง่ายต่อการที่ชายหนุ่มจะกุมชะตาชีวิตเธอไว้ใต้ร่าง "เธอเป็นใคร ? อย่ามาหลอกให้ผมตายใจจะดีกว่า" โชข่มขู่ "ผมจะไม่ยอมโดนหลอกเป็นครั้งที่สอง"

ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าเธออย่างโกรธแค้น เขาไม่ได้โกรธอะไรเธอ แต่เขาพูดไปแบบนั้นโดยที่มีภาพสาวร่างเล็กเจ้าเล่ห์ชุดเดรสสีชมพูคนนั้นปรากฏขึ้นมาต่างหาก โชเป็นคนตรงไปตรงมาและเกลียดคนปลิ้นปล้อนลิ้นงูสารพัดพิษเป็นที่สุด โดยเฉพาะผู้หญิงที่ใช้ความสวย ใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนหลอกล่อ

"อะ...อึกก ฉะ ฉันไม่ได้หลอก" หญิงสาวบอกปัด สองแขนเรียวเล็กพยายามดิ้นรนดึงแขนกำยำเขาออก แต่แรงสู้ไม่ได้

"อย่ามาโกหก ก่อนหน้านี้ผมเจอแบบนี้มาแล้ว ตบตาเนียนมาก" เขาว่า น้ำเสียงแข็งกร้าว มือขวาล้วงลงไปในเสื้อกาวน์สีขาวของเธอ ปืนพกพลาสม่าแอบซ่อนอยู่ในเสื้อตามที่เธอว่าจริงๆ เธอไม่ได้โกหก แต่เขาก็ยังไม่ไว้ใจ "แล้วเธอมีอะไรมายืนยันว่าไม่ใช่พวกมัน ?"

"ฮะ...เฮเลน่า ! เพื่อนคุณ ลูกเรือคุณ อยู่ที่แล็ป...อีกฝั่งนึง เธอปลอดภัย !!" ร่างงามพยายามอธิบายเสียงตะกุกตะกัก หมดแรงที่จะขัดขืน

"ว่าไงนะ !?" โชหรี่ตา ขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เธอว่า ขณะเดียวกัน สายตาคมกริบนั้นเหลือบหันไปเห็นตัวเลขบนนาฬิกาดิจิตอลข้อมือซ้าย มันกำลังตีเวลาที่เหลืออยู่ของโอกาสทางรอดว่าเหลือน้อยริบหรี่ลงไปมากแล้ว เหมือนแสงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า "โถ่เว้ย !!"

ร่างสูงผละท่อนแขนกำยำออกจากลำคอขาวเนียนของเธอ ซึ่งตอนนี้แดงก่ำเป็นจ้ำเล็กน้อย หญิงสาวปริศนาก้มหน้าส่งเสียงค่อกแค่ก ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเขาพร้อมคราบน้ำตาคลอเบ้า โชรู้สึกผิดอย่างแรง ที่ใส่อารมณ์อย่างนั้นไป อันที่จริงเขาไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ เขาแค่กลัวเท่านั้นเอง  "เฮ้...ผมขอโทษนะ ผม...แค่ทำอะไรไม่ถูก ผมจะไว้ใจคุณได้ยังไง ในเมื่อ..."

"ฮันนี่ทำกับพวกคุณไว้แสบสินะ..." เธอคนนั้นถอนหายใจ แทนที่จะโกรธ เธอกลับผายมือขวาขึ้นเหมือนว่าเข้าใจการกระทำของเขา "ฮันนี่เป็นเพื่อนสนิทฉัน เมื่อก่อนเธอก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอก แต่ไวรัสพิลึกนั่นมันเปลี่ยนเธอ...เปลี่ยนไปเป็นคนละคน"

สีหน้าเธอคนนั้นดูเศร้าลงทันตา ร่างบางยืนพิงผนังสีขาวสะอาด เงียบไม่พูดอะไรต่อ ทำเพียงขยุกขยิกล้วงมือขาวเรียวสวยลงในควานหาของในกระเป๋าเสื้อกาวน์ทางด้านขวา กดโทรศัพท์มือถือ ไล่หาบางสิ่งบางอย่างในนั้น ก่อนยื่นมันให้ร่างสูงตรงหน้าเห็นภาพที่ปรากฏบนหน้าจอ "คนนี้ล่ะ...ฮันนี่ เมื่อก่อน"

สาวหมวยผิวขาวอมชมพู สวมแว่นกรอบหนาเตอะจนดูเฉิ่มสุดๆ ร่างเล็กอวบอัดสวมเสื้อแขนกุดสีขาวมีลูกไม้ประดับบนคอเสื้อเล็กน้อยกับกระโปรงสีดำยาวถึงเข่า ยืนถ่ายรูปคู่กับกลุ่มคนอื่นๆ มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นพวกนักวิจัยในเซอร์เจน คอร์ป... หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวผมบรอนด์คนที่อยู่ตรงหน้า เธอสวยและมีสเน่ห์โดดเด่นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรหากดูจากในภาพถ่าย เธอทำท่าทะเล้นยกไม้ยกมือขนาบยืนข้างกับฮันนี่ที่ดูเรียบร้อย สงบเสงี่ยมเจียมตัว...

"เราเป็นนักวิทยาศาสตร์ ทำงานด้วยกัน...แล้วอยู่ๆฮันนี่ก็เปลี่ยนไป เธอติดเชื้อปรสิตเป็นคนแรกๆ" ร่างงามว่าพลางหยิบมือถือคืนกลับไป

"เธอกลายเป็นสาวกของนางพญา เชื่อฟังแต่ตัวนางพญา ฮันนี่เป็นคนเอาหัวเชื้อไวรัสมาแพร่ในน้ำดื่มของทุกคน..."
 
"เฮ้ !! ผมรู้นะว่าเรื่องของพวกคุณมันเศร้า แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาแล้ว !!" โชตัดบทเอาดื้อๆ ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ แล้วเก็บอาวุธปืนเลเซอร์เข้าแนบด้านหลังกางเกง "ไม่อยากจะเชื่อเลย ผมนอนหลับไปตั้ง 8 ชั่วโมง !!"

ระบบอิเล็กทรอนิกส์ภายในตัวยาน SS Range ต้องการกระแสประจุพลังงานปฏิสสารหล่อเลี้ยงเส้นใยลำเลียงอนุภาคทั่วยาน หากทิ้งไว้นานเกินกว่า 72 ชั่วโมง จะส่งผลให้ระบบพิการ นักบินหนุ่มรู้ข้อเสียตรงนี้ดีที่สุด แต่กลับประมาทเลินเล่อปล่อยเวลาให้ไหลผ่านไปโดยไม่ได้อะไรขึ้นมาเลยแม้สักนิดเดียว หนำซ้ำยังต้องแยกต่างหากกับลูกเรือผู้รอดชีวิตที่เหลืออีก จะไปต่อยังไงดีวะ ...โชคิด

"ผมต้องตามหาอิริค เทอร์โมคอร์ อยู่กับเขา...ถ้าไม่มีมัน ทุกอย่างก็จบ" นักบินหนุ่มพับแขนเสื้อขึ้นระดับศอก

"คุณ...มากับฉัน คุณต้องไปพบ ดร.เฮมสลีย์" หญิงสาวผมบรอนด์ก้าวเท้าฉับไว เดินผ่านตัวเขา ประจำที่อยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าออก "พอฉันแตะหน้าจอ ประตูจะเปิดออก คุณต้องเดินโอบเอวฉัน ทำเหมือนเราเป็นคู่รักกัน"

"คุณไว้ใจฉันหรือเปล่าล่ะ ?"

โชพยักหน้ายินยอมแต่โดยดี เขาจำที่แทนอธิบายคุณลักษณะเบื้องต้นของพวกมันได้ ถ้าต้องการแนบเนียนไม่ให้พวกมันจับได้ ต้องแสร้งทำเป็นมีคู่ จะได้ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวาย แม้เขาตะขิดตะข่วงใจในตัวตนหญิงสาวปริศนาตรงหน้า เธออาจเป็นพวกมัน ทำเป็นเนียนเสแสร้งเหมือนฮันนี่ก็เป็นได้ เธอเป็นคนบอกกับเขาเองว่าทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกัน เขาอาจกำลังถูกล่อลวงอยู่หรือเปล่า...หรืออาจจะไม่ โชสับสนแต่ไม่มีทางเลือก "อ้อลืมบอกไป ฉันชื่อ เอมิลี่..." เธอหันมายิ้มบางๆให้เขา

เสียงระบบตอบรับดังสองจังหวะ บานประตูสีขาวเลื่อนเปิดออกไปทางขวา เอมิลี่สอดแขนเรียวงามเข้าประคองแขนขวากำยำของชายหนุ่ม โชหน้าแดงเล็กน้อยไม่ทันตั้งตัว สะดุ้งขนลุกเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าเพราะมือขาวๆเย็นเฉียบแตะที่มือขวาเขา หรือ เพราะเขาไม่ชินกับการถูกจู่โจมโดยสาวสวยผมบรอนด์ตรงสเปคผู้หญิงในฝันเขาเต็มๆ...

โชหันมองกลับไปทางด้านหลัง ห้องสีขาวที่พวกเขาเดินออกมามีลักษณะเป็นทรงกลม เรียงรายประมาณหกห้อง เขาไม่แน่ใจว่าถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออะไร อาจเป็นห้องพักสำหรับนักวิทยาศาสตร์ก็เป็นได้ แต่นั่นไม่สำคัญกับสภาพแวดล้อมตรงหน้า ขณะทั้งสองก้าวเดินอย่างเกร็งๆแต่รีบเร่งผิดธรรมชาติ เสียงรองเท้าส้นสูงของเอมิลี่กระทบพื้นหินอ่อนสีขาวดังเป็นจังหวะถี่ยิบ บรรยากาศภายในสถานที่หากมองออกไปทางกระจกใสบานใหญ่ไร้รอยต่อทางด้านซ้าย จะเห็นตึกรามบ้านช่องสูงตระการตา ส่องแสงระยับเหมือนดวงดาวท่ามกลางช่วงเวลากลางคืน...

นี่ฉันกำลังอยู่ในอาคารเซอร์เจนคอร์ปหรือเปล่า โชถามตัวเองระหว่างเดินควงเอมิลี่ไปตามทางเดินทอดยาวไม่ไกลนักจาก ลิฟท์แก้วใสอยู่ที่ปลายทางห่างจากจุดที่พวกเขาเดินอยู่เพียงไม่กี่เมตร... "อ้าว พี่เอมิลี่ ได้คู่แล้วเหรอคะ ?"

เสียงหนึ่งพูดขึ้นจากทางด้านขวามือ หญิงสาวหน้าตาน่ารักสวมชุดเดรสสีขาวทับด้วยเสื้อกาวน์ เดินเข้ามาเอ่ยทักทั้งสองที่เดินตัวเกร็ง เอมิลี่สะดุ้งเล็กน้อย มือซ้ายอ่อนนุ่มบีบมือขวาชายหนุ่มเอาไว้แน่น โชสังเกตว่ามือเธอเปียกชื้นชุ่มเหงื่อ ทั้งที่อากาศในตัวอาคารออกจะเย็นสบายและมีกลิ่นหอมสดชื่นราวดอกไม้สีขาว ทั้งหมดนั่นไม่ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดในการเสแสร้งทำตัวเป็นพวกเอเลี่ยน

"นะ...น้องพิม ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอคะ นี่มันก็สี่ทุ่มแล้วนะเนี่ย" ร่างงามหัวเราะแห้งๆ ระบายความกดดัน ผ่านมือที่บีบแน่นและสั่นเทา โชหันมามองคู่สนทนา เธอเป็นสาวร่างเล็กตัดผมหน้าม้าดูเรียบร้อย อายุราวยี่สิบต้นๆ ดวงตากลมโต แต่หน้ายิ้มนิ่งเรียบเหมือนตุ๊กตาไร้วิญญาณ ชายหนุ่มแสร้งยิ้มบางๆกลับ สงวนท่าทีไม่ให้มีพิรุธ

"ยังเลยค่ะ หนูรอแฟนมารับ แฟนเพิ่งกลับจากสำรวจยาน SS Range" เธอเอียงคอยิ้มให้โชเล็กน้อย เอมิลี่กลืนน้ำลายลงคอ เธอรู้จักชายหนุ่มคนนั้นเป็นอย่างดี วิศวกรฝึกหัดในโครงการของเซอร์เจน น้องพิมแอบชอบเขามาตั้งแต่ช่วงเข้าฝึกงานด้วยกัน กระทั่งเธอติดเชื้อและเป็นฝ่ายรุกจับชายที่เธอหมายปองทำสามีเมื่ออาทิตย์ก่อน

โชและเอมิลี่สะดุดกับชื่อยาน แต่ไม่ทันจะได้พิจารณาถึงแผนการของพวกมัน ทั้งสองหยุดยืนอยู่ตรงนั้นได้เพียงชั่วครู่ น้องพิมทำจมูกฟึดฟัดสูดดมบางอย่างในอากาศ "อืมมม...ทำไมกลิ่นพี่ชายแปลกๆจังล่ะคะ" สาวน้อยร่างเล็กก้าวเท้าเข้ามาใกล้นักบินหนุ่มอย่างรวดเร็ว แล้วสูดดมกลิ่นตัวเขาเหมือนลูกแมวพิสูจน์กลิ่นอาหาร พฤติกรรมประหลาดผิดมนุษย์มนาเช่นนี้ ทำเอาโชสะดุ้งเฮือก ถอยหลังกรูแผ่นหลังแนบชิดกำแพงกระจกใสริมหน้าต่าง ยกมือขึ้นปราม

"เฮ้ๆๆ สาวน้อย เธอทำอะไรเนี่ย ฮ่ะๆ" ชายหนุ่มหัวเราะแห้ง หน้าซีดเผือก เธอคนนั้นยังตามดมกลิ่นไม่เลิก

"น้องพิม !! เขาเพิ่งเปลี่ยนเมื่อเร็วๆนี้เอง เขาเป็นพวกเราแล้วนะ ใจเย็นๆสิ" เอมิลี่รีบเดินเข้ามา

"โกหก !!!!"

เอมิลี่ชะงักกลางคัน สาวน้อยหันมาตวาดใส่เธออย่างเกรี้ยวกราด ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนถูกแทนที่ด้วยสีแดงเข้มดุจหยดเลือด เลนส์ม่านตาหุบลงครึ่งเสี้ยวราวอสรพิษ แยกเขี้ยวแหลมส่งเสียงขู่ฟ่อในลำคอ "โกหก !! โกหก !! พวกแกยังเป็นมนุษย์ !! พวกมนุษย์ !!"

น้องพิมส่งเสียงแฟ่ๆ กระโจนเข้าใส่ร่างกำยำซึ่งสูงร้อยแปดสิบกว่าอย่างดุร้าย ร่างเล็กกรีดร้องโวยวายสติแตก ออกแรงผลักอกชายหนุ่มให้ติดกับกำแพง มือไม้ปัดป่ายเขย่งส่งมือเล็กจุ๋มจิ๋มพยายามบีบคอเขา "หลับไปซะ หลับสิ หลับเดี๋ยวนี้นะ !!" มือขาวสวยเย็นยะเยือกราวก้อนน้ำแข็ง เพียงสัมผัสลูบไล้ไปมาตามเนื้อต้นคอ ชายหนุ่มพลันอ่อนระทวยลงอย่างช่วยไม่ได้ เหมือนเรี่ยวแรงบุรุษเพศถูกดูดซับออกไปราวกับกระบวนการออสโมซิสทางชีววิทยา

เอมิลี่เห็นท่าไม่ดี รีบปรี่เข้าล็อคต้นแขน ลากตัวสาวน้อยออกมาจากริมกำแพง น้องพิมแยกเขี้ยวส่งเสียงขู่ฟ่อ สะบัดแขนขาดิ้นรนสุดฤทธิ์ พวกมนุษย์อยู่ที่นี่...พวกมนุษย์อยู่ที่นี่ เธอร้องคำรามอยู่อย่างนั้นเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง โชทรุดตัวลงกับพื้น ฤทธิ์ฟีโรโมนประหลาด ส่งผลต่อระบบประสาทโดยตรง ร่างสูงหมดเรี่ยวแรงสลายหายไปชนิดเฉียบพลัน เปลือกตาหนักอึ้งแทบปิดสนิทคล้ายอาการทางกายภาพเมื่ออดหลับอดนอนต่อเนื่องมาสองวันเต็ม โชพยายามสูดออกซิเจนเข้าเต็มปอดอย่างหนัก เร่งสูบฉีดเลือดประทังความง่วง

น้องพิมน้ำตาไหลพราก ส่งเสียงกรีดร้องบอกให้ปล่อย เอมิลี่สงสาร เธอทำใจแข็งเห็นสภาพรุ่นน้องเพื่อนร่วมงานเป็นแบบนี้ไม่ไหว หญิงสาวเผลออ่อนแรง ปล่อยร่างเล็กลงกับพื้นหินอ่อน น้องพิมกระเสือกกระสนลุกขึ้นทั้งน้ำตา วิ่งหนีไปทางด้านลิฟท์แก้วกระจกใส เลื่อนคันโยกสีแดงตรงแผงลิฟท์ และเสียงสัญญาณเตือนภัยเป็นจังหวะถี่ยิบก็ดังขึ้นไปทั่วอาคาร...

"พิม !!" เอมิลี่ตะคอกเสียงแข็งด้วยความผิดหวังในตัวรุ่นน้อง สองมือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดบนผิวขาวเนียน ท่ามกลางแสงไฟสีแดงวิ่งไล่มาตามเส้นแสดงสถานะตัวศูนย์วิจัยเซอร์เจนบนขอบเพดาน หนึ่งในนักวิจัยอย่างเธอย่อมรู้ดีว่านั่นหมายถึง ทางเข้า-ออกถูกปิดตาย หุ่นยนต์ตำรวจจำนวนสองโหลจะเข้าควบคุมสถานการณ์ และถ้าพวกเขาถูกจับได้อีกเป็นครั้งที่สอง เธอต้องถูกนางพญาจับฉีดเชื้อไวรัสแล้วล้างสมองจนเกลี้ยงอย่างแน่นอน

น้องพิมล้วงมือโทรศัพท์มือถือขึ้นจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ กดเบอร์ฉุกเฉิน พยายามติดต่อใครสักคนในนั้น...เธอยังไม่ทันได้แนบหูกับอุปกรณ์สื่อสาร ประจุไฟฟ้าตัดแหวกฉับกลางอากาศ เป็นเส้นกระสุนสีฟ้า วิ่งตรงจากปลายกระบอกปืนพกพลาสม่า เข้าใส่กลางศีรษะสาวน้อยอย่างแม่นยำ เธอล้มลงไปนอนกองกับพื้นไม่ได้สติในทันที

"เฮ้ย คุณยิงเธอทำไม !!" เอมิลี่ผงะตัวสั่น ละจากจุดที่ยืนอยู่ วิ่งเข้าประคองร่างเล็ก มือเรียวงามแต่กระตุกสั่นเทาลูบไปตามใบหน้าและลำคอขาวอวบของน้องพิม ชีพจรเธอปกติดี แต่แค่สลบไปเท่านั้น "คุณไม่ควรยิงเธอนะโช ต่อให้เธอจะทำร้ายคุณก็ตาม !!"

ฤทธิ์ฟีโรโมนต่างดาวอ่อนกำลังลงตามระยะเวลาช่วงสั้นๆ พละกำลังนักบินหนุ่มเริ่มฟื้นกลับคืนมา เขาพยุงตัวขึ้นจากพื้น พร้อมกระบอกปืนพกสีขาวในมือขวา "บ้าหรือเปล่า ถ้าผมไม่หยุดเธอก่อน จะเป็นยังไง !!" โชพูดเผชิญหน้า "เธอเกือบจะขย้ำคอคุณแล้วด้วยซ้ำ !!"

"แต่เธอกำลังตั้งท้อง !!!"

เอมิลี่ตะคอกเสียงดังลั่นทั้งน้ำตา พลางหยิบอุปกรณ์แท่งสีเงินขนาดเล็กเท่าปากกาขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ ยิงลำแสงสีฟ้าไล่ตรวจไปมาบริเวณหน้าท้อง ไม่กี่วินาทีระบบประมวลผลแจ้งเตือนว่าเซลส์ตัวอ่อนในครรภ์ปลอดภัยดี หญิงสาวจึงถอนหายใจออกอย่างแรงเหมือนยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก ขณะเดียวกัน โชหน้าซีดเผือก มือขวาที่กำปืนพกอยู่นั้นสั่นเทาเป็นเจ้าเข้า เขาไม่รู้จริงๆว่าเอเลี่ยนสาวตนนี้กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ ไม่มีใครดูออก เขาดูไม่ออกจริงๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่เอมิลี่จะเตือนเขาทัน

"น้องพิมเริ่มตั้งท้องได้เกือบ 1 สัปดาห์แล้ว...สปีชี่ย์ของเธอไวต่อการปฏิสนธิ" เอมิลี่เริ่มอธิบาย พลางลูบเรือนแก้มอวบของรุ่นน้องสาวด้วยความเอ็นดู ทั้งน้ำตา

"ที่เธอดุร้าย แยกเขี้ยวอย่างนั้น เป็นสัญชาตญาณที่เปลี่ยนไป พันธุกรรมของเธอถูกโปรแกรมสัญชาตญาณให้ปกป้องเผ่าพันธุ์ คนรัก และลูกของเธอจากภัยอันตรายที่คุกคาม นั่นก็คือ พวกเรา...มนุษย์ยังไงล่ะ" เอมิลี่ยังคงเล่าเรื่องของพิม ทั้งๆที่มือทั้งสองข้างสั่นเทาขณะลูบหน้าท้องน้อยสาวร่างเล็ก นอนหนุนตักหลับสนิท

"...สองวันก่อนพวกเราคุยกันเรื่องชีวิตคู่ เธอรักสามี เธอรักลูกในท้องของเธอมากแค่ไหนคุณรู้ไหม เธอเอารูปถ่ายในบ้านให้ฉันดู เธอกับสามีกำลังจัดเตรียมพื้นที่สำหรับลูกน้อย เธอตั้งใจทำทุกอย่างให้ครอบครัวมีความสุข ถึงฉันจะรู้อยู่แก่ใจว่าเธอกลายเป็นพวกเอเลี่ยน พวกเอเลี่ยนที่คอยจับมนุษย์มาแพร่เชื้อไวรัส แต่...ฉันไม่รู้ ฉันขัดแย้งกับพ่อเรื่อง แอนตี้ไวรัส ฉันแค่ต้องการหนีไปให้ไกล !!"

"ถ้าแอนตี้ไวรัสเสร็จสมบูรณ์ มันจะทำลายเชื้อไวรัสปรสิต ย้อนพันธุกรรมให้กลับเป็นมนุษย์เหมือนเดิม แต่ผลข้างเคียงก็คือ ตัวอ่อนในครรภ์ที่เป็นสปีชี่ย์ต่างดาวโดยสมบูรณ์จะถูกจำกัดไปด้วย !!"

เอมิลี่ปล่อยน้ำตาไหลพราก ร้องไห้โฮอยู่ตรงหน้าลิฟท์ สองมือขาวเรียวสวยกุมใบหน้าพร่ำพรรณาความขัดแย้งในใจอยู่อย่างนั้น การกลายพันธุ์โดยเชื้อไวรัสปรสิตจะเปลี่ยนแปลงพันธุกรรมให้ผู้ติดเชื้อสูญเสียความเป็นตัวเองไปเกือบทั้งหมด สัญชาตญาณถูกจัดเรียงใหม่ โปรแกรมให้เป็นปฏิปักษ์กับเผ่าพันธุ์มนุษย์ เว้นเสียแต่มนุษย์ผู้นั้นกำลังอยู่ระหว่างการจับคู่หรือติดเชื้อ เอมิลี่แสนจะสับสน เธอทั้งรักและผูกพันธ์กับเพื่อนมาอย่างยาวนาน แต่เธอกลับเป็นเพียงคนเดียวในกลุ่มที่มีภูมิคุ้มกัน...

หนุ่มร่างสูงยิ่งหนักกว่า เขายืนนิ่งเป็นหุ่นจำลอง ก้มหน้าลงเหมือนความคิดในสมองมลายกลายเป็นผืนทะเลทราย ในฐานะนักบินอวกาศ ผู้ปฏิญาณตนว่าจะปกป้องลูกเรือและผู้ร่วมเดินทางอย่างสุดความสามารถ การต้องต่อสู้กับอีกเผ่าพันธุ์ที่คุกคามมนุษยชาติและลูกเรือมนุษย์นั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากพวกมันเป็นเอเลี่ยนรูปร่างประหลาด ตัวดำ มีเขางอก พ่นน้ำกรด ไล่ตวัดหางฟาดคร่าชีวิตผู้อื่น แต่นี่มันไม่ใช่...เผ่าพันธุ์พิศวงนี้ยังเป็นมนุษย์มาก่อน เพียงแค่กลายพันธุ์เปลี่ยนสปีชี่ย์ทางพันธุกรรมให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทอื่น ดวงตาสีแดงและมีเขี้ยวแหลมเหมือนผีดูดเลือด แต่กระนั้นสภาพจิตใจและความรับผิดชอบบางอย่างต่อเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ รวมถึงคนในครอบครัวกลับไม่ต่างอะไรจากมนุษย์...หรือพวกมันอาจรักกัน ไว้ใจกัน เป็นมิตร ทนุถนอม เอาใจใส่ และเป็นหนึ่งเดียวกันเสียยิ่งกว่ามนุษย์แท้ๆเสียอีกด้วยซ้ำ...โชสับสนจนพูดไม่ออก

ในช่วงเวลาแห่งความโกลาหลและขัดแย้งภายในจิตใจ สัญญาณเตือนภัยยังคงดังถี่ยิบ ไฟสีแดงส่องสว่างทั่วทั้งชั้น กลุ่มหุ่นยนต์ตำรวจสีขาวสลับดำ จำนวนกว่าสามสิบนาย ระดมพลกรูกันเข้ามาผ่านทางลิฟท์ใสและทางด้านทางเข้าฉุกเฉินอื่นๆ พวกมันจ่อปืนพลาสม่ายาสลบ เล็งมาที่พวกเขาเป็นทางเดียวกัน โชไม่ขัดขืนอะไรดังเช่นเคย กลับโยนปืนพกลงกับพื้น เหมือนคนยอมแพ้โดยสมัครใจ...

เอมิลี่ยิ่งแล้วใหญ่ เธอร่ำไห้ สวมกอดรุ่นน้องเพื่อนร่วมงานสาวอย่างอบอุ่น เธอกล่าวโชคดีที่เซลส์ตัวอ่อนน้อยๆในครรภ์ยังปลอดภัยสมบูรณ์ดี หญิงสาวเลือกที่จะยอมแพ้อย่างเต็มใจ ไม่ว่าเธอจะมีภูมิคุ้มกันหรือไม่ หากพวกมันจะบังคับฉีดหัวเชื้อไวรัสปรสิตที่มีความเข้มข้นสูง เพื่อให้เธอกลายเป็นพวก เธอก็ยินดีจะเปลี่ยนแปลงตนเอง ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้กับคนที่เธอรัก ก็เพียงพอแล้ว...

...แสงไฟสีส้มอ่อนๆทอประกายสาดส่องเข้ามายังความมืดมิดในอาคาร เสียงเครื่องยนต์ขนาดใหญ่รีดเค้นพลังงานประจุสสารดาร์คแมทเทอร์ ปล่อยไอพ่นสีแดงคำรามดังสนั่นราวสัตว์ป่า กระจกใสบริเวณหน้าต่างสั่นเครือไปมาเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ กระสุนเลเซอร์สีเขียวจุดชนวนที่ปลายกระบอกปืนใหญ่สองจังหวะ ดับเบิลแอคชัน พุ่งแหวกอากาศ เป็นลำแสงยิงทะลุกระจกหน้าต่าง ปะทะร่างหุ่นยนต์ตำรวจตัวหนึ่งเข้าอย่างแม่นยำ กระเด็นไปกระแทกเข้ากับกำแพงกระจกทางด้านหลังแตกกระจาย เนื้อโลหะทะลุเป็นรูจนเห็นเครื่องจักรกลภายใน

ยานรบติดอาวุธสำหรับใช้ในหน่วยงานป้องกันราชอาณาจักรดวงจันทร์ ถูกนำมาใช้ยิงกราดหุ่นยนต์เจ้าหน้าที่ตำรวจ คนขับปริศนาระดมอัดกระสุนเลเซอร์ รัวยิงถล่มเข้าไปในตัวอาคารอย่างหนักหน่วง จนโชและเอมิลี่แทบมองไม่เห็นองค์ประกอบอื่นใด นอกจากแสงสีเขียวพุ่งเข้ามาราวกับห่าฝนตกหนักในเดือนพฤษภา และร่างตำรวจหุ่นยนต์กว่าสามสิบนาย ปลิวว่อนเหมือนใบไม้ถูกสายยางอัดฉีดใส่

ระบบล็อคเป้าอัตโนมัติเล็งยิงแม่นเป็นจับวาง หุ่นยนต์ตำรวจทั้งหมดถูกสอยร่วงลงไปนอนแน่นิ่งภายในเวลาอันสั้น โชวิ่งเข้าไปหาเอมิลี่ ขณะยานรบลำนั้นบินพุ่งเข้ามาจอดภายในชั้นอาคาร กระแทกโครงสร้างกระจกและส่วนประกอบตัวอาคารจนเละเทะ เสียโฉม ชายหนุ่มนักบินปริศนาปลดระบบแอร์ล็อค กระโดดลงมาจากส่วนห้องขับเคลื่อนตัวยาน ก้าวเดินผ่านเศษกระจกที่กราดเกลื่อนรอบพื้นที่...

โชกับเอมิลี่หรี่ตา แสงสีส้มยังคงสาดเข้ามา จนมองแทบไม่เห็นเมื่อเครื่องยนต์ยังสตาร์ท เงาดำในเบื้องหน้าค่อยๆปรากฏขึ้นผ่านลำแสง หนุ่มเอเชียร่างสูง สวมเสื้อยืดคอวีสีดำ และกางเกงขายาวลายตารางหมากรุกสีน้ำเงิน กับ รองเท้าผ้าใบสีดำ เล็งอาวุธปืนไรเฟิลพลาสม่าสีขาวกระบอกใหญ่ มาทางพวกเขา...

"ทะ...แทน !!!" กัปตันยาน SS Range ตาเบิกโพลงด้วยความสับสนและดีใจในคราวเดียวกัน

"โช !! เอมิลี่ !! มากับฉันเดี๋ยวนี้เลย พวกมันกำลังแห่มาอีก !!" เขาวิ่งเข้ามาอย่างเร่งร้อน สะพายกระบอกปืนไว้ด้านข้าง ยื่นมือขวาออกมาช่วยพยุง โชจับมือเขา แล้วลุกขึ้นมา

เอมิลี่ยังตกใจกลัว เธอช็อคไม่หายกับเรื่องของพิม เธอบอกแทนว่าให้พาน้องพิมที่สลบกลับไปด้วย แต่แทนปฏิเสธ เพราะไม่ปลอดภัยกับตัวพวกเขาเอง และอีกอย่างคือ แฟนของเธอกำลังมาที่ศูนย์วิจัยเซอร์เจนนี้แล้ว ควรปล่อยให้พวกเขาจัดการดูแลกันเองดีกว่า ทีแรกเธอทั้งด่าและขัดขืนจะอยู่ดูแลน้องพิม แต่พอแทนให้เหตุผลเชิงตรรกะ เธอก็ต้องจำใจสมยอมแต่โดยดี

"นายใส่ชุดบ้าอะไรวะเนี่ย !?" โชตะโกนถาม ขณะวิ่งตามชายหนุ่มไป ไล่กวาดตามองกางเกงขายาวลายตารางสีน้ำเงินเข้มมีเชือกผูกกางเกงห้อยต้องแต่งอยู่ที่เอว ก่อนจะเหลียวหลังหันไปมองลิฟท์แก้วใส พวกตำรวจกำลังขึ้นมาอีกระลอก

"ชุดนอนน่ะ..." แทนหันมาตอบหน้าตาเฉย เปิดระบบแอร์ล็อคส่วนพื้นที่คนขับและผู้โดยสารด้านหลังคนขับจำนวนสองคนพอดี

กลุ่มตำรวจจำนวนกว่าห้าสิบนาย กรูกันเข้ามาในตัวอาคาร เสียงรองเท้าวิ่งสลับกันดังไม่เป็นจังหวะ พร้อมทีมงานเซอร์เจนคอร์ป รวมถึงแฟนหนุ่มของน้องพิม เอมิลี่เห็นดังนั้นจึงสบายใจได้เปราะนึงที่สามีของเธอมาดูแลได้ทันเวลา ยานรบเร่งเครื่องยนต์ ปล่อยพลังงานไอพ่นสีแดง พุ่งออกจากบริเวณตัวอาคารอย่างรวดเร็ว... โชหันไปมองตามทางด้านหลัง เห็นทั้งกลุ่มตำรวจที่เป็นหุ่นยนต์และเป็นมนุษย์ รวมถึงนักวิจัยของเซอร์เจน ยืนออกันหน้ากระจกแตกเป็นเสี่ยง

ขณะบินออกมาจากตัวศูนย์วิจัยเซอร์เจนได้เพียงชั่วครู่ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในกระเป๋ากางเกงของแทน มือขวาจับพวงมาลัย ส่วนมือซ้ายล้วงหยิบขึ้นมาดูชื่อผู้โทรเข้า... 'หลิน' คือ ผู้โทรเข้ามา บนหน้าจอปรากฏภาพถ่าย แทนเอียงคอแนบชิดกับสาวหมวยหน้าหวานดวงตากลมโตผมหน้าม้ายิ้มอย่างมีความสุข... "นั่นใครโทรมาน่ะ ? ทำไมนายไม่รับสาย" โชถามขณะสังเกตเห็นรูปบนหน้าจอโทรศัพท์

"นางพญา...นางพญาพวกเอเลี่ยน" เอมิลี่ตอบ ขณะเสียงโทรศัพท์ยังคงดังอยู่อย่างนั้น "เธอชื่อหลิน...เป็นแฟนเขา"

"ว่าไงนะ !?" โชหรี่ตา ขมวดคิ้ว ทำเหมือนได้ยินไม่ถนัด "คือ...นี่ นายคบกับตัวนางพญาเอเลี่ยนงั้นเหรอ !!?"

"นายจะบอกว่า...นายเป็นแฟนกับนางพญาเอเลี่ยนตัวแม่ แล้วนายก็แอบหนีเธอกลางดึก ขโมยยานรบรุ่นทดลองของเซอร์เจนคอร์ป ออกมายิงถล่มหุ่นยนต์ลูกกระจ๊อกแฟนนาย แล้วช่วยชีวิตพวกเราที่เป็นคนล้มแผนการร้ายครองโลกของเธอ !?" โชถามย้ำ

"ก็ประมาณนั้น..." แทนตอบสั้นๆ บ่ายเบี่ยง ขณะกดปุ่มด้านข้างโทรศัพท์ เพื่อให้เสียงโทรเข้าเงียบลง

"โถ่ บ้าฉิบ !! เราขึ้นยานออกมาพร้อมเจ้าบ่าวหนีงานแต่ง !" โชสบถ ถอนหายใจแรง "ถ้าฉันเป็นเธอ คงต้องยัวะนายมากแน่ๆ"

"แล้วนายหนีออกมาได้ยังไง ?...แล้วนายกับเอมิลี่รู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอ ?"

...ชายหนุ่มคนขับไม่ตอบอะไร ได้แต่ขับยานรบตัวต้นแบบมุ่งหน้าไปทางอีกฟากของตัวเมืองอาณานิคม เอมิลี่ที่ถึงแม้จะรอดมาได้จากการถูกจับกุมโดยตำรวจเอเลี่ยน แต่ภาพความทรงจำระหว่างเธอ น้องพิม และเพื่อนคนอื่นๆยังคงตามหลอกหลอนอยู่เสมอ โดยเฉพาะภาพถ่ายห้องนอนสำหรับเด็กเล็กที่น้องพิมเปิดโชว์ให้เธอดูเป็นคนแรก เพราะคิดว่าเธอเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน...ส่วนโชเองก็ยังคงรู้สึกสับสน เรากำลังทำในสิ่งที่ถูกต้องแน่แท้แล้วจริงหรือ...เขาถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าระหว่างทาง

ขณะเดียวกับแทนที่ถึงแม้จะทำเป็นนิ่ง ไม่พูดไม่จาอะไร แต่มือซ้ายก็ยังคงกำมือถือเอาไว้แน่น แอบเหล่สายตามองภาพถ่ายนั้นบนหน้าจอ...ภาพเขา...กับเธอ...ในวันเก่าๆ




จบ EPISODE 4 "Rising Patriot"

[sgat54]

สุดยอดเอเลี่ยน เจอแบบอีริคไม่แข็งแรงเท่าม้าคงตาย ขอบคุณมากครับ

[GoDeRsOuL]

ฮึ่ม เสียดายงานเก่าๆมากมาย ผมชอบทุกเรื่อง เรื่องนี้เบาๆมาหน่อย แต่ไม่เป็นไรครับ งานนี้กำลังโอเคแล้ว
อารมณ์คล้ายๆเรื่อง The HOST เหมือนกันนะครับนี่
ตอนนี้จัดหนักจัดเต็มกันเลย ผมเดาผิดไปหน่อยเรื่องนางพญา อืม... คงต้องรอเปิดเผยเนื้อเรื่องต่อไป
ปล. เมื่อไหร่ผมจะแต่งตอนนึงยาวๆได้แบบนัดเขียนคนอื่นบ้างนะ ฮ่าๆ
ปล.2 มีคนๆนึงรอตอนต่อไปแบบเนื้อเต้นเลยนะครับ ฮ่าๆ

[declangombley]

ฮึ่ม เสียดายงานเก่าๆมากมาย ผมชอบทุกเรื่อง เรื่องนี้เบาๆมาหน่อย แต่ไม่เป็นไรครับ งานนี้กำลังโอเคแล้ว
อารมณ์คล้ายๆเรื่อง The HOST เหมือนกันนะครับนี่
ตอนนี้จัดหนักจัดเต็มกันเลย ผมเดาผิดไปหน่อยเรื่องนางพญา อืม... คงต้องรอเปิดเผยเนื้อเรื่องต่อไป
ปล. เมื่อไหร่ผมจะแต่งตอนนึงยาวๆได้แบบนัดเขียนคนอื่นบ้างนะ ฮ่าๆ
ปล.2 มีคนๆนึงรอตอนต่อไปแบบเนื้อเต้นเลยนะครับ ฮ่าๆ

ขอบคุณสำหรับคำชมงานชิ้นเก่าๆนะครับ งานล่าสุดนี้เบามากจริง เพราะเนื้อเรื่องเน้น Drama/Sci-fi เป็นหลัก
เป็นงานอีโรติกชิ้นแรกของผมที่ไม่เน้นเรื่องอย่างว่า เป็น Based เท่าไหร่ครับ เลยเบาไปหน่อย ลองดูครับผม

 

[peddo]

ผมว่ารสนิยมคนต่างกันนะครับ ผมว่าเรื่องนี้ของคุณเป็นเรื่องที่ชอบมากที่สุด สำหรับเนื้อเรื่อง ผมคิดว่า เอมิลี่เป็นคนที่มีปัญหา และอาจจะมีต่อไปในอนาคต เพราะ การตัดสินใจดูจะใช้อารมณ์มากกว่าทุกคนที่มีภูมิคุ้มกัน อาจเป็นส่วนที่ทำให้เนื้อเรื่องพลิกผันได้ครับ เดาเอามันนะครับ ขอบคุณครับ

[sparrow_ap]

เหมือนอีริคจะมีภูมิคุ้มกันนะครับ รบกับเอเลี่ยนตั้งหลายทียังไม่เป็นเอเลี่ยนเลย 55+
สงสัยว่าเอมิลี่กับแทนต้องมีความสัมพันธ์กันแน่นอนเลยครับ เพราะพูดถึงแอนตี้ไวรัสเหมือนกัน
ติดตามตอนต่อไปครับ

[P Eet ✦Diamond✦]

OMB... EP 4

I have been waiting for a long time... almost a week from the last EP...

Almost to the point where I was going to start another sci-fi... E..E..
But still holding on... don't know why either... maybe...
Some things are worth waiting for??? 
And our author did not disappoint us with this EP!!!  Wow... !!!   

Wow... much thanks to our writer for my special request...   
Have to say that ( base on author's previous work ... the Clinic  )
I didn't expect that our author can rise to the occasion, per se... E..E.. 

But I was pleasantly surprised at the intensity & the heat... Bravo ...!!!    
Although our author must have gotten carried away cuz...
Towards the end of the HOT shower scene ...
The language went a little South of the border... E..E..
But all in all... a really nice hot read ... bar some of the  ห & ค words... E..E...      

*** Every time I reread the shower scene ... gives me ideas... E...E...       

In regards to the plot...
I have a feeling our author will start to rev up into a high drama gear...
More than likely... will come complete with the emotional agitation & turmoil...
That is a well-known fact for our author's personal style of art work!

Almost all of main characters have some sort of emotional issues...
On BOTH sides of the fence!!!   


One can always hope... that this won't get wayyyyy too embroiled...
Cuz... our author did "promised," that this will be a "light" read!!!     

So... we'll keep an eye on this for another EP or so to see which way the wind blows...

Much thanks to our author for sharing his sci-fi work of art...   

And hugs & kisses for my special request...   

Of course, it goes without saying that I would hope to get more ... 
Ohhhh noooo... 
Me thinks, you just created an erotic gobbler monters... E..E..    

[P Eet ✦Diamond✦]

ฮึ่ม เสียดายงานเก่าๆมากมาย ผมชอบทุกเรื่อง เรื่องนี้เบาๆมาหน่อย แต่ไม่เป็นไรครับ งานนี้กำลังโอเคแล้ว
อารมณ์คล้ายๆเรื่อง The HOST เหมือนกันนะครับนี่
ตอนนี้จัดหนักจัดเต็มกันเลย ผมเดาผิดไปหน่อยเรื่องนางพญา อืม... คงต้องรอเปิดเผยเนื้อเรื่องต่อไป
ปล. เมื่อไหร่ผมจะแต่งตอนนึงยาวๆได้แบบนัดเขียนคนอื่นบ้างนะ ฮ่าๆ
ปล.2 มีคนๆนึงรอตอนต่อไปแบบเนื้อเต้นเลยนะครับ ฮ่าๆ

555... my Dear GoDersoUL ...
How did you know I was holding my breath for this???

Yup... I will admit it freely and non-abashed that I am a sucker for sci-fi...

Ohhhhh....  I see... some one was following my conversation in the chat room... of course. E..E...
Oopsie... I guess I was pretty verbal when it comes to what I want...
I need to practice holding my need in check and NOT keep asking from now on... 555    
I will admit, this is NOT very becoming and not a proper decorum behavior of a proper lady...

P.S... Please DO NOT ask our author to go back to that horrible plot that he did of rape, murder & mayhem!!!
Maybe you need to keep them in your 7 Sins series ...
They seem to be more suited to your theme better...     

[ppeak]

เอเลี่ยนเรื่องนี้ฮอตมากครับ แต่อีริคนี่เดี๋ยวเคลิ้มเดี๋ยวมีสติ สรุปแล้วจะติดเชื้อมัยน้อ เอากันเต็มๆ ขนาดนั้น เรื่องนี้ถึงบทอีโรติกจะน้อย แต่ชอบมากครับ พล็อตสนุก รอลุ้นตลอด

[naitoom]

ถ้าแปลตรงตัว rising patriots = การเพิ่มขึ้น(ลุกฮือขึ้น)ของผู้รักชาติ???
ถึงแม้จะมีไม่กี่คน แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี โดยเฉพาะจากแฟนนางพญาเอเลี่ยน ซะด้วย
สำหรับนางพญา แค้นนี้เจ็บนานแน่ๆ

[saraneaja]

งงกับหมอแหะ

[chanky2007]

เนื้อเรื่องเข่มข้นมากครับ
สนุก
เริ่มสงสัยหลายปม ต้องรอเฉลยไปเรื่อยๆ
ขอบคถณมากครับ