Loso - First Start Chapter 1 : Log In.

[นีโอ]

คิดหลายตลบว่าจะเอาเรื่องนี้มาลงดีมั๊ย  เพราะเขียนเสร็จมาหลายวันแล้ว ตอนนี้กำลังเขียนตอนที่ 3 อยู่
ถ้าหากว่ามีคนสนใจและผลตอบรับดีก็จะนำมาลงต่อเรื่อยๆ เป็นเรื่องราวของ Loso ช่วงที่หายไป คือช่วงที่กฤชเล่นเกมเองจนเป็น Top Player
ดังนั้นพระเอกของเรื่องจะไม่ใช่พี่เสกคนเดิมใน E book ที่วางขายอยู่ในเมพ แต่เป็นคุณกฤชก่อนจะเดี้ยงยาวไป
อ่านแล้วมีอะไรจะแนะนำหรือวิจารย์ เชิญได้ที่ช่องคอมเม้นท์นะครับ

ด้วยไมตรีจิต นีโอ

ป.ล. ภาพประกอบลงไม่ได้ รู้สึกไม่คอม.ผมก็เว็บฝากรูปมีปัญหา พบกันใหม่ในตอนที่ 2




แก๊กๆๆๆ แก๊กๆๆๆ

เสียงกดรัวคีย์บอร์ดดังขึ้นในห้องทำงานแผนกไอทีในยามราตรีที่เงียบสงัด 'กฤช' โปรแกรมเมอร์มือฉมังของบริษัทคมนาคมสื่อสารขนาดใหญ่ กำลังเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ตัวใหม่อย่างตั้งใจ เวลานี้ภายในออฟฟิศล้างผู้คนแล้ว จะมีก็แต่ยามที่กำลังเฝ้าป้อมข้างหน้าบริษัทอยู่ ผ่านไปสักพักชายหนุ่มก็หยุดการกดคีย์บอรดพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็ปรากฏว่าเป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว เขาจึงมีความคิดที่ว่าจะนำโปรแกรมกลับไปเขียนต่อที่บ้าน

ชายหนุ่มบิดขี้เกียจและจัดการเก็บของโดยไม่ลืมเซฟโปรแกรมใส่แฟลตไดร์ฟเพื่อนำไปทำต่อที่บ้าน เขาวางแผนว่าจะไปกินข้าวที่ร้านกาแฟประจำเพราะเขายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย ร่างสันทัดอ้วนลงพุง ใบหน้ากลมสวมแว่นตาหนาลุกขึ้นยืนและสะพายกระเป๋าเป้คู่ใจเดินออกไปจากห้องทำงานของตนเอง

"อ้าวคุณกฤช ยังไม่กลับอีกหรือครับ?" ยามวัยดึกที่กำลังเดินตรวจรอบๆบริษัทถามชายหนุ่มขึ้น

"กำลังจะกลับแล้วครับลุง!"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินมาข้างๆแคปซูนรถยนต์ของตน

"คุณกฤชนี่ขยันจริงๆนะครับ สมกับตำแหน่งพนักงานดีเด่นแผนกไอทีของบริษัท" ชายหนุ่มยิ้มให้ยามสูงวัยและเหมือนยามสูงวัยจะนึกอะไรบางอย่างออก "เอ..วันนี้วันปีใหม่ คุณกฤชไปเค้าดาวน์ที่ไหนครับ?"

ชายหนุ่มยิ้มและนึกไปถึงการฉลองปีใหม่ครั้งสุดท้าย ซึ่งเขาจำไม่ได้แล้วว่ามันเมื่อไหร่

"ก็คงฉลองคนเดียวเงียบๆเหมือนเคย พนักงานด้านไอที มันไม่มีตัวตนอยู่แล้ว เป็นผู้ปิดทองหลังพระอยู่เบื้องหลังความสุขของคนทั้งโลก มันก็เหมือนลุงนั่นแหล่ะ เขาสนุกสนานกัน แต่ลุงยังต้องมาทำงานดูแลด้านความปลอดภัยให้กับบริษัท สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ!"

ยามสูงวัยยิ้มให้กับคำอวยพรนั้นและอวยพรกลับเช่นกัน

"สุขสันต์วันปีใหม่เช่นกันครับคุณกฤช ขอให้ปีนี้เป็นปีที่คุณมีความสุขที่สุด!"

"ขอบคุณครับ!"

ชายหนุ่มตอบพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปนั่งในแคปซูนยานยนต์คู่ใจก่อนจะออกคำสั่งสตาร์ทออกไปจากบริษัท ท่ามกลางตึกรามบ้านเมืองโอฬารที่ประดับประดาแสงสีสวยของเมืองหลวงในช่วงเทศกาลฉลองปีใหม่





----------------------
Legend Of Survivors Online.
First Start
Chapter 1 : Log In.
-----------------------

ณ เมืองหลวงของประเทศไทย  Bangkok Land

ร้านกาแฟ  Authentic Thai ย่าน New Silom Road

วันที่ 31 ธันวาคม พุทธศักราช 25XX

เวลา 23.59 น.

"...10...9...8...7...6..5...4..3...2...1...0...!"

เฮ้....!!!!

ปุ้ง!!!  วี้ดดดดด  ปุ้ง!!!!

ทันทีที่การนับถอยหลังสิ้นสุด ดอกไม้ไฟฟ้าก็ละเลงสีสันบนท้องฟ้า เสียงปรบมือดังกึกก้อง ผู้คนต่างโห่ร้องยินดีให้กับพุทธศักราชใหม่ที่เพิ่งเดินทางมาถึง ในชั่ววินาทีนั้นลมหนาวพัดโบกกระโชกกลางจตุรัสที่ผู้คนชาวกรุงนับแสนไปชุมนุมเพื่อร่วม  Countdown เฉลิมฉลองปีใหม่ที่เข้ามาเยือน มีชายหญิงรวมทั้งคู่รักชายต่อชายและหญิงต่อหญิงหลายร้อยคู่ต่างโผกอดเข้าหากัน ริมฝีปากถูกประกบแนบสนิท ความอบอุ่นถูกแลกเปลี่ยนถ่ายทอด ในใจของผู้คนเหล่านี้หวังอยู่เสมอว่า ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนอยากให้คนตรงหน้านี้ได้อยู่เคียงคู่ตลอดไป

'กฤช ทาเคชิโน่' กำลังนั่งเหม่อมองผู้คนและวิวทิวทัศน์ของเมือง Bangkok Land ผ่านผนังกระจกในร้านกาแฟ Authentic Thai  สาขานิวสีลมโร้ด  ดวงตาเหม่อมองอย่างเลื่อนลอย ในแววตายังถูกทาบทาด้วยแสงไฟยามค่ำคืนของเมืองหลวงระยับภาพนี้อาจเป็นภาพที่สวยงาม  หากแต่ความสวยงามของแสงสีในเทศกาลคือความเปลี่ยวเหงาของเขาที่ต้องเฝ้ามองความสุขของผู้คนรอบด้านทุกๆปี

ใบหน้าของชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นเป็นทรงกลม เส้นผมตัดสั้นติดหนังศีรษะเพราะปล่อยยาวเกิน 1 Cm ก็จะหยิกหยองมองไม่ต่างเส้นฝอยขัดหม้อเครื่องทำความสะอาดภาชนะในอดีต  ดวงตากลมโตใต้กรอบแว่นสายตา จมูกสิงโต ริมฝีปากหนา คอสั้น ร่างกายสันทัดแต่ลงพุง การแต่งกายสวมเสื้อยืดทับด้วยเสื้อแจ็กเก็ต กางเกงยีนส์สีมอๆสวมผ้าใบ สะพายกระเป๋า เข้านิยามของพวก 'เนิร์ด' เต็มขั้น แต่ภายใต้ความ 'เนิร์ด' คำศัพท์ตามพจนานุกรมฉบับ Oxford Advanced Learners ได้แปลความหมายของคำว่า เนิร์ด (Nurd ) เอาไว้ 2 รูปแบบด้วยกัน ความหมายแรกเนิร์ดคือบุคคลที่แสนจะน่าเบื่อ งี่เง่า และเชยแหลก  และความหมายต่อมาคือ บุคคลที่บ้าคลั่งในคอมพิวเตอร์อย่างรุนแรง

แต่ความหมายที่แท้จริงของคำว่า 'เนิร์ด' ในชีวิตประจำวันแล้ว มันคืออะไรที่กว้างกว่านั้น

เนิร์ด (Nerd) ยังหมายถึง กลุ่มคนที่มีระดับสติปัญญาสูงกว่าเกณฑ์มาตรฐาน พูดง่ายๆก็คือฉลาดกว่าคนทั่วๆไป และชอบในเรื่องที่ชาวบ้านเขาไม่สนใจกัน ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ ห้องเรียน หรือคอมพิวเตอร์ที่ได้จากหน้าจอสี่เหลี่ยม แม้กระทั่งภาษาไทย สังคม อังกฤษ ก็ยังสามารถจัดในหมวดหมู่ในชาวเนิร์ดได้

ซึ่งศัพท์คำนี้เริ่มใช้กันแพร่หลายที่สุดในอเมริกาก่อนจะแพร่กระจายไปทั่วโลก ภาพลักษณ์ของพวกเขาก็คือ คนใส่แว่นหนาเตอะ ขลุกอยู่กับกองหนังสือและหน้าจอคอมพิวเตอร์ทั้งวันนั้น  แต่ภาพลักษณ์ด้วยส่วนมากก็จะเป็นชายหนุ่มใส่แว่นหนากรอบดำ มีอุปกรณ์การเรียนอาทิ ไม้โปรเทกเตอร์ ตำรับตำราวิชาการติดกระเป๋า ใส่ชุดที่เป็นทางการมากเกินไป และบางครั้งภาพที่ออกมาก็เป็นคนที่ไม่รักษาความสะอาด และถ้าไม่ผอมก็อ้วนเกินไป เป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง ไม่สามารถสนทนาเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องเทคนิคกับคนอื่นๆได้ เรียกว่าสนทนาภาษาปรกติกับมนุษย์ทั่วๆไปไม่ได้นั่นเอง

แม้สภาพภายนอกจะดูน่ารังเกียจหรือไม่น่าคบหา แต่การที่โลกมีเทคโนโลยีก้าวหน้ามาให้ใช้ได้จนถึงทุกวันนี้ 99.9 เปอร์เซ็นต์ พวกเด็กเนิร์ดเป็นผู้คิดค้นขึ้นมา และเมื่อผู้ยิ่งใหญ่อย่าง บิลล์ เกตต์ , สตีฟ จ๊อบส์ มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก รวมถึงการที่บรรดาเนิร์ดทั้งหลายก้าวขึ้นมาเป็นเจ้าของอาณาจักรธุรกิจไอทีระดับโลกแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้สึกเคอะเขินกับการถูกเรียกว่า เนิร์ด อีกต่อไป ยิ่งในยุคสมัยนี้ชนชาวเนิร์ดกลับกลายเป็นบุคคลที่ได้รับการยกย่องและเกรงใจในสังคม ส่วนบุคลิกการแต่งกายถูกอนุโลม ละไว้ในฐานที่เข้าใจ...

เมืองหลวงของประเทศไทยในเวลานี้รกไปด้วยแท่งตึกสูงหลายขนาดที่อัดเรียงราย มีเส้นทางเดินลอยฟ้าเชื่อมโยงระหว่างตึกจนดูน่ารำคาญตา  บนช่องว่างของสถาปัตยกรรมทั้งสองฝั่ง จะมองเห็นถนนอากาศทาบขัดกันไปมา ไม่ต่างจากการแสดงศิลปะจัดวางอันยุ่งเหยิง ในความสับสนวุ่นวายของเมืองมีความอ้างว้างซ่อนอยู่ ผู้คนส่วนใหญ่ต่างใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบ แก่งแย่ง และแข่งขัน  คำว่าเมืองอาจทำให้คนบางประเภทเปลี่ยวเหงาแต่สำหรับชายหนุ่มแล้ว ความเหงาบนความกว้างขวางของเมืองช่วยเบียดบังชีวิตอันไร้สีสันลงได้ด้วยการดื่มด่ำกับบรรยากาศของชีวิตคนรอบๆตัวและกาแฟรสเข้มข้นในมือและการสนทนากับใครสักคน ที่พูดจาภาษาเดียวกัน หรือมีความรู้สึกเดียวกัน

ในมือของชายหนุ่มถือแก้วกาแฟร้อนควันโชยกรุ่น  ความเย็นของอากาศภายในร้านทำให้แสงไฟข้างแก้วกาแฟในมือกระพริบถี่ เครื่องทำความร้อนอัตโนมัติในแก้วเริ่มขับความเย็นให้จางหาย ในขณะที่ยานบินหลายลำลอยผ่านอากาศด้านนอก  เขายกมันขึ้นจิบพลางมองแสงกระพริบของเครื่องบินบนท้องฟ้า ' ใช่มันบินข้ามความมืดและคงถึงความสว่างในไม่ช้าไม่นานนักแล้วแต่จุดหมายของเที่ยวบินนั้น'

"ปีนี้ก็อายุ ๒๘ แล้ว..." เขาคิด และชายในวัยนี้ทุกคนควรจะมีและไม่มีอะไรบ้าง ผู้ชายทุกคนอายุเท่าเขาควรจะเป็นและไม่เป็นอะไรบ้างมันคือความรู้สึกของชายหนุ่มผู้ที่ควรจริงจังกับชีวิตบ้างไม่ใช่หรือ?

ทุกคนย่อมมีที่มาและที่ไปของตัวเองและเส้นทางของแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน

ชีวิตของเขามีที่มาจากครอบครัวอบอุ่น การศึกษาสูง หน้าที่การงานมั่นคง แล้วเขาจะไปทางไหนต่อ?

สายตาเขาหลุบทำมุมก้มจากชั้นสูงสุดของแคปซูนคอนโดมิเนียมฝั่งตรงข้าม  มองชีวิตอันคับคั่งที่กำลังคืบคลานบนทางด่วนขณะเข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว เขาทอดสายตามองพร้อมยกแก้วขึ้นจิบเติมความสดชื่นด้วยรสขม

อย่างน้อยเขาก็เลือกที่จะอยู่ในแบบของตัวเองได้เขาคิดแบบนั้น

ในขณะที่แคปซูนยานยนต์บินหลายลำลอยผ่านอากาศด้านนอก ชายหนุ่มชาวเนิร์ดก็ตกอยู่ในภวังค์

กฤช พยายามสลัดความคิดอันเปลี่ยวเหงาวุ่นวายทั้งหมดทิ้งไป ก่อนยกมือข้างหนึ่งสัมผัสอุปกรณ์บริเวณหูซ้าย โปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่เขียนค้างไว้และจะถูกส่งให้ลูกค้าในอีกไม่กี่ชั่วโมงถูกฉายอยู่บนหน้าจอแสงที่มีรูปร่างเหมือนแว่นสายตาที่มีรูปทรงคลาสสิค

"เปิดเครื่อง On Control Chart" เสียงจากริมฝีปากหนาสั่งการเบาๆไปที่  Eye wear ที่สวมไว้ทางหูซ้าย รูปร่างของมันเป็นทรงกลม ขนาดพอดีใบหู มีจอภาพ Air Screen ขนาดบางเฉียบประกบดวงตาทั้งสองทำการเชื่อมต่ออยู่

"เริ่มต้นค้นหาค่ะ!" เสียงจาก Eye wear ตอบพร้อมปฏิบัติตาม จอภาพ Air Screen บริเวณดวงตาเริ่มค้นหาช่องสัญญาณ TV. ดิจิตอล  ซึ่งเครื่องนี้สามารถรับสัญญาณจากช่องทางต่างๆได้ทั่วโลก และเมื่อเข้าขอบเขตประทเศไทยก็ค่อยๆเลื่อนที่ละช่องๆ จนกระทั่งถึงช่องที่เขาต้องการ เครื่องนี้มีราคาค่อนข้างสูง เพราะมันถูกสร้างเพื่อตอบสนองคนระดับธรรมชาติ  ในคนระดับธรรมชาติทุกคนจะใส่ Eye wear แทนการฝัง Nano brain โดยมันเป็นส่วนหนึ่งของเทคโนโลยี Quantum Nano Ascreen Displays แม้คุณสมบัติของ Eye wear จะมีประสิทธิภาพต่ำกว่า Nano brain  ทว่าก็เคยเป็นสุดยอดเทคโนโลยีสำหรับคนระดับธรรมชาติที่ใช้มายาวนานกว่า 50 ปี  การจะแยกคนระดับธรรมชาติที่มีเนื้อหนังกับคนที่ใช้ชิ้นส่วน Nano สังเคราะห์ สามารถดูได้จากอุปกรณ์ส่วนนี้ และที่ดูได้ง่ายดายก็คือคนในสังคมระดับล่าง ที่ไม่มีปัญญาติดตั้งอุปกรณ์ชนิดนี้

ตริ้ง!

[สวัสดีค่ะท่านผู้ชมทุกท่าน พบกับ Loso'News Of Week รายการที่จะมา Update ข่าวสารเกมยอดนิยมอันหนึ่งของไทย สามารถรับฟังเสียงภาษาอังกฤษได้ทาง Channel News Asia นะคะ!]

"สวัสดีคะ พบกับดิฉันชมพูนุช พิธีประจำรายการคนเดิมที่กลับมาพบท่านผู้ชมทุกท่านอีกครั้ง วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่พอดี ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันครบรอบ 2 ปีที่เกม Legend Of Survivors Online. Thailand เปิดให้บริการคอเกมทุกท่าน....."

เสียงของพิธีกรสาวสาวหุ่นดีหน้าตาสวยใส เส้นผมสีน้ำตาลยาวเคลียบ่า เธออยู่ในชุดกระโปรงสั้นและเสื้อแขนกุดเอวลอยสีขาว เสียงนั้นดังขึ้นจากหูฟังพิเศษที่เสียบอยู่ในหูข้างซ้ายของกฤช

เกม Legend Of Survivors Online. ปัจจุบันกำลังเป็นที่นิยมของเกมเมอร์และคนวัยทำงาน หลังจากเปิดบริการมาได้ 2 ปี ยอดผู้เล่นล้นทะลักจนต้องเปลี่ยนเซิร์ฟเวอร์รองรับจาก 1.0 เป็น 2.0 ตามด้วย 2.5 จนปัจจุบันเป็น 4.0 ไปแล้ว

สำหรับอาชีพโปรแกรมเมอร์อย่างกฤช ช่วงพักผ่อนของเขานอกจากดูหนังฟังเพลง เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการเล่นเกม แต่ว่าเขายังไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับเกมดังแห่งยุคนี้สักครั้ง ทั้งๆที่ฐานะการเงินของเขาสามารถชื้อแคปซูนออนไลน์มาตั้งไว้ในโฮลแคปซูนของตนสักสิบเครื่องได้อย่างสบาย สาเหตุก็เพราะกฎของเกมนี้คือห้ามผู้เล่นในช่วง Beta tester สมัครลงเล่นเป็นเวลา 2 ปี ทำให้เขาต้องเฝ้ามองเกมนี้ด้วยความกระหาย

ระหว่างรอช่วงหมดระยะตามกฎ กฤชก็ไปเล่นเกมอื่นๆเพื่อฆ่าเวลา แต่ทว่ามันกลับให้ความสนุกไม่เท่าครึ่งของเกมนี้เลย ยิ่งได้ฟังข่าวมีการ Update บ่อยๆเขาก็เฝ้ามองผู้เล่นคนอื่นๆด้วยสายตาร้อนผ่าวๆ

เขาเฝ้ารอและติดตามข่าวสารต่างๆของเกมนี้เรื่อยมา มองภาพต่างๆผ่านจอและฝันว่าสักวันจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเกม และเวลาที่รอคอยก็ใกล้เข้ามาถึงแล้ว
กฤชมีความตั้งใจจะเล่นเกมออนไลน์ใหม่นี้จริงจัง ไม่คิดจะเล่นเพื่อเอาสนุกเท่านั้น เหตุผลสำคัญคือต้องการสร้างชื่อและเป็นที่หนึ่งในเกมออนไลน์ที่มีคนเล่นมากที่สุดในประเทศไทยและของโลก

ร่างอ้วนลงพุงเอนหลังผิงไปกับพนักเก้าอี้ สายตามองดูภาพจากจอ TV ส่วนตัวภายใต้กรอบแว่น หูฟังพิธีกรสาวน่ารักพูดเรื่องเกม Loso ที่กำลังจะเปิดเซิร์ฟเวอร์ใหม่และรอเวลาเปิดให้เข้าไปเล่นอย่างเป็นทางการ ซึ่งตอนนี้พิธีกรกำลังเดินไปยังห้องเล็กๆห้องหนึ่ง ซึ่งมีเครื่องเล่นพิเศษที่มีลักษณะคล้ายกับกล่องขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง โดยข้างๆมีคอมพิวเตอร์ที่กำลังเปิดเกมในส่วนหน้าล็อกอินรออยู่

"ท่านผู้ชมทุกท่านคะ ตรงหน้าของดิฉันคือแคปซูนออนไลน์รุ่มใหม่ล่าสุด เป็นรุ่น Vip ซึ่งราคาขายเริ่มต้นในตอนนี้....บาทนะคะ เป็นเครื่องที่ถูกปรับปรุงจากรุ่นเดิมพร้อมเพิ่มฟังก์ชั่นพิเศามากมายอาทิ..." พิธีกรหญิงอธิบายระบบเพิ่มเติมของแคปซูนออนไลน์ด้วยศัพท์แสงต่างๆ ซึ่งเป็นศัพท์พิเศษเฉพาะผู้เล่นเกมเท่านั้นจึงจะเข้าใจ "นอกจากทุกท่านจะได้รับความบันเทิงจากแคปซูนออนไลน์เข้าไปโลดแล่นผจญภัยในโลกเสมือนจริง ท่านยังจะภาคภูมิใจในนวัตกรรมชิ้นนี้ เพราะมันผลิตโดยฝีมือของคนไทย ซึ่งทีมงานเคยอยู่เบื้องหลังการผลิตอุปกรณ์และระบบการศึกษาของไทย จากนั้นก็ต่อยอดมาพัฒนาเทคโนโลยีทางเกมเช่นกันค่ะ ในอดีตยุคปี 25XX  เกมออนไลน์ได้เข้ามาและสร้างกระแสไปทั่วประเทศ ทั้งความแปลกใหม่ เล่นง่าย สนุก และเชื่อมต่อ จากยุคเกม LAN ก็ขยายสู่การออนไลน์พร้อมหน้ากันแบบ MMORPG และก็กลายเป็นตลาดเกมรูปแบบใหม่สร้างมูลค่าและเพิ่มผู้เล่นเวียนวนอยู่ตลอดเป็นกระแสแรงนานนับทศวรรษ...

จนกระทั่ง 20 ปีต่อมา กระแสดังกล่าวกำลังจะกลับมาแรงอีกครั้งด้วยการยกระดับรูปแบบออนไลน์ จากที่ต้องเล่นผ่านเครื่อง PC ต่อมาก็ได้มีการยกระดับให้เล่นผ่าน Tablet และมือถือหลายรุ่น แต่นั่นก็แค่ทำให้สะดวกในการเล่นมากขึ้นเท่านั้น ยังไม่ถือว่าเป็นการปฏิวัติวงการแต่อย่างใด จนกระทั่งถึงทุกวันนี้เมื่อเราสามารถเล่นโดยที่แยกจิตไปยังในเกมได้ และสามารถเข้าไปอยู่ในเกมที่จำลองโลกแฟนตาซีมาได้อย่างมีมิติและเสมือนจริง

และทีมงานของเรา...ก็สามารถสร้างสรรค์ออกมาไม่น้อยหน้าชาวต่างชาติ และวันนี้เราจะมาสาธิตการใช้เครื่องแคปซูนออนไลน์รุ่น Vip ของเกม Legend Of Survivors Online. หรือที่เรียนกันติดปากสั้นๆว่า Loso เกมที่มาแรงแห่งยุค และมีหลายประเทศชื้อลิขสิทธิ์ไปให้บริการกันกว่า 15 ประเทศทั่วโลกค่ะ!"

ภาพซูมออกเป็นด้านกว้างทำให้เห็นชายหนุ่มวัย 30 ต้นๆและหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มวัย 20 ปลายๆยืนขนาบอยู่สองข้างของพิธีกรหญิง ซึ่งพิธีกรก็ทำการแนะนำตัวทันที

"ตอนนี้เราขอแนะนำตัวแทนทีมงานโปรเจ็คเมเนเจอร์และเกมมาสเตอร์ ซึ่งเป็นฝ่ายพัฒนาและควบคุมดูแลเกมนี้ให้มีความสนุกสนานและสร้างความบันเทิงให้แก่ผู้เข้าไปสู่โลกของ Loso ค่ะ ท่านแรกคือ...."

พิธีกรแนะนำชื่อจริงนามสกุลจริงของทั้งสองฝ่ายชายให้เรียกชื่อเล่นว่า 'คิม' ฝ่ายหญิงให้เรียกว่า 'เจน'

"ผู้ที่จะอธิบายรายละเอียดต่างๆกับเราคือ GM เจน ส่วนคุณคิมจะเป็นคนทดลองเครื่องนะคะ"

เมื่อบอกผู้ชมเสร็จพิธีกรก็หันไปสนทนากับ Gm เจน

"สวัสดีค่ะ Gm เจน!"

"สวัสดีค่ะน้องชมพูนุช และสวัสดีท่านผู้ชมทุกท่าน!"

"อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษๆ เกมLoso เวอร์ชั่น 4.0 ก็จะเปิดให้เล่นอย่างเป็นทางการ  หนูอยากรบกวนให้พี่เจนอธิบายถึงที่มาที่ไป และลักษณะเกมนี้แบบคร่าวๆหน่อยนะคะ?" พิธีกรสาวเริ่มยิงคำถาม

"ก็อย่างที่น้องอธิบายไปคร่าวๆตอนต้นรายการ เกมของเราสร้างด้วยเทคโนโลยี่ที่ก้าวล้ำนำหน้าต่างชาติ พูดไปก็เหมือนว่าเราคุยข่มต่างชาติ แต่วลีที่ว่า 'คนไทยถ้าตั้งใจทำอะไรก็ไม่แพ้คนชาติไหนในโลก' นั้นเป็นจริงเสมอ วันนี้เราสามารถสร้างเกมแข่งกับต่างชาติได้อย่างไม่อายใคร ยิ่งแคปซูนออนไลน์เครื่องนี้ เราออกแบบและพัฒนาจนกระทั่งสามารถสัมผัสบรรยากาศต่างๆในเกมได้ราวกับเรามีตัวตนอยู่ในโลกนั้น รบกวนเปิดผาและช่างกล้องซูมให้ดูภายในด้วยค่ะ!"

"ว้าว! ข้างในสุดยอดไปเลยค่ะ เบาะนุ่ม มีหมวกสวมครึ่งหัวติดกล้อง Vr.  ถุงมือ ถุงเท้า แล้วก็ปลอกแขนศอกกับเข่า ว่าไปแล้วก็เหมือนชุดสวมของคนเล่นกีฬาเลยนะคะ!"

"ใช่ค่ะ! นี่คือเครื่องแต่งกายของผู้จะเข้าเล่นเกมนี้ เป็นอุปกรณ์เสริมแบบใหม่ที่เราพัฒนาจากของเดิมที่จะใช้การปรับอุณหภูมิภายในเครื่องเท่านั้น เรียกว่าแบบเก่าสมจริงแล้ว แบบใหม่สมจริงยิ่งกว่า"

"หนูเคยทดลองเล่นนะคะ แบบเก่าและทั่วๆไปมันคืออุปกรณ์เสริมคล้ายๆโรงหนังแบบ 4D ที่ทำให้เรารู้สึกสมจริง มีเบาะโยก มีปล่อยละอองน้ำ พ่นลมเสริมอรรถรสเพิ่มความสมจริงอะไรแบบนั้น แล้วแบบนี้ละคะ?"

"ถูกต้องค่ะ  เครื่องเล่นนี้จะประกอบด้วยระบบสำคัญสองอย่าง หนึ่งคือเป็นเซนเซอร์สนองการเชื่อมต่อ และสองคือเป็นตัวเพิ่มสัมผัสกระตุ้น แทนที่จะเน้นหนักไปทางสมองโดยตรง และจะประมวลผลมาที่ Ai สร้างระบบจำลองการสัมผัสตอบสนองต่อร่างกาย.."

"อธิบายง่ายๆให้คนที่ไม่อยู่ในแวดวงพอเข้าใจได้มั๊ยคะ?"

"ถ้าจะอธิบายก็จะยาวนิดนึง ขอย้อนกลับไปในสมัยแรกเริ่มของการเชื่อมต่อระหว่างคนกับคอมพิวเตอร์ มีไว้ใช้ในการทหารซึ่งมีหน้าที่ในการกู้ภัยและเก็บกู้วัตถุระเบิด อย่างที่ทราบกันดีว่าหน้าที่ทั้งสองอย่างนี้ต้องเข้าไปอยู่ในพื้นที่อันตรายและเสี่ยงภัย มีชีวิตเป็นเดิมพัน แรกเริ่มจะใช้การสวมชุดป้องกันระหว่างปฏิบัติการซึ่งลดความเสี่ยงได้แต่ก็เคลื่อนไหวได้ยากและยังคงมีความเสี่ยงอยู่พอตัว ต่อมาก็ใช้หุ่นยนต์และควบคุมจากระยะไกล ปลอดภัยขึ้นแน่นอนแต่ก็ควบคุมผ่านเครื่องมือซึ่งก็ไม่สะดวกเท่าเคลื่อนไหวด้วยตัวเองอยู่ดี.."

"อื่อ  ฟังแล้วก็ยังมีปัญหาอยู่ดี แล้วเราช่วยพัฒนาอย่างไรคะ?"

"ทีมพัฒนาจึงทำการรวมสองสิ่งเข้าด้วยกัน ให้ปลอดภัยและควบคุมง่าย นำมาสู่ Project Avatar ค่ะ!"

"โปรเจ็ค อวต้าร์ คุ้นๆนะคะ?"

"คำว่าอวต้าร์เป็นสากลมาจากหนังดังเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่คนไทยจะคุ้นกับคำว่า 'อวตาร'มากกว่า และรูปแบบก็จะคล้ายๆกับการสร้างอวตารของเราในเกม คือสมัยนั้นเราจะใช้วิธีใช้สัญญาณอินเตอร์เน็ตในการออนไลน์ผ่านโปรแกรมคล้ายกับเกมออนไลน์ และสามารถควบคุมหุ่นยนต์กู้ภัยได้เหมือนตัวตนจริงๆของผู้ควบคุม ซึ่งสามารถลดอัตราการเสียชีวิตของเจ้าหน้าที่ไปได้ชนิดร้อยเปอร์เซ็นหากมีการผิดพลาดหรือเก็บกู้ไม่ทันเวลา"

"ว้าว! สุดยอดเลยอ่ะ แล้วหลังจากพัฒนาส่วนนั้นสำเร็จ เราต่อยอดมายังไงคะ?"

"จากนั้นเราก็พัฒนาต่อด้วยการแยกจิต ฟังดูแล้วมันจะคล้ายๆวิธีนั่งสมาธิและถอดจิตในตำนาน แต่โดยหลักแล้วไม่เหมือนเสียทีเดียว เราแค่เชื่อมต่อกับคลื่นสมองโดยตรงเท่านั้น อุปกรณ์ที่สวมหัวจะช่วยแปลงสัญญาณให้แรงขึ้น และอุปกรณ์ตามร่างกายรวมถึงเบาะนอนและอุปกรณ์ต่างๆจะช่วยเสริมสัมผัสสนองสร้างความสมจริง โดยระหว่างนั้นผู้เล่นจะอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ภาพต่างๆจะเกิดในนิมิตเหมือนความฝันค่ะ!"

"อื่อ นั่นสิคะ หนูเล่นแล้ว เหมือนกำลังฝันยังไงยังงั้น..."

"แล้วเริ่มเราใช้ในการแพทย์สำหรับบำบัดจิตผู้ป่วยที่มีปัญหาทางจิตซับซ้อนค่ะ แต่ก็มีการพัฒนาลดความแรงเพิ่มความสมจริงจนกลายมาเป็นเกมออนไลน์ในระบบอวาต้าร์หรืออวตารซึ่งอิงตามชื่อโปรเจคข้างต้นได้ในที่สุดค่ะ!"

"ว้าว! กว่าจะมาถึงวันนี้ พัฒนามาหลายขั้นตอนและยาวนานจริงๆนะคะ"

"ค่ะ! ว่าไปแล้วพวกเราก็ต่อสู้กับอะไรๆอย่าง ทั้งต่างชาติ ทั้งทัศนคติของคนไทย"

"แต่ผลตอบแทนต่างๆก็คุ้มค่านะคะ เพราะวันนี้เกม Loso ที่ผลิตโดยคนไทยได้กลายเป็นต้นแบบของเกมออนไลน์ทั่วโลก ซึ่งบริษัทเกมดังๆระดับยักษ์ใหญ่ของโลกต่างต้องเร่งพัฒนามาแข่ง!"

"เราจึงไม่หยุดนิ่งที่จะพัฒนาไงคะ เราต้องสร้างแคปซูนรุ่นใหม่ๆออกมาบริการ พัฒนาเกมไม่ให้หยุดนิ่งเพื่อให้คนอื่นตามไม่ทัน บอกให้โลกรู้ว่าคนไทยก็มีสมองและฝีมือไม่แพ้ชาติไหนๆ"

"ยินดีกับความสำเร็จของบริษัทด้วยนะคะ"

"และความสำเร็จครั้งนี้น่าเสียดายนะคะ ที่คุณอิทธิพล  พูนทรัพย์สิน ซึ่งเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการพัฒนาเกมมาตั้งแต่รุ่นบุกเบิกไม่มีโอกาสได้เห็นความสำเร็จนี้  เพราะท่านเสียชีวิตไปก่อนโปรเจ็ท Loso จะทันออกใช้บริการ แต่จากหยาดเหงื่อแรงกายที่ท่านทุ่มเทในการเขียนโปรแกรมต่างๆทิ้งไว้ให้พวกเราต่อยอด จึงทำให้บริษัทของเรามีวันนี้คะ!"

"แต่ถึงท่านจะจากไปก่อนโปรเจ็ทจะสำเร็จก็จริง แต่หนูคิดว่าท่านก็คงภูมิใจที่บรรดาลูกศิษย์ของท่านช่วยกันพัฒนาและสานต่อปณิธานของท่านจนสำเร็จเป็นที่ยกย่องไปทั่วโลก และยังต่อยอดไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด"

"เราก็ยังต้องต่อสู้กับอีกหลายๆอย่าง ไหนจะคู่แข่งไหนจะบอร์ดบริหารและหุ้นส่วนของบริษัท เพราะการเติบโตของธุรกิจมันไปเข้าตาพวกบริษัทยักษ์ใหญ่ จึงคิดจะรวบบริษัทเราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเขา มีการทุ่มชื้อหุ้นชนิดพวกถือหุ้นเห็นตัวเลขแล้วตาโต รีบเทขายไปหลายคน แต่ดีที่ท่านผู้บริหารของเราเห็นแก่ผลประโยชน์ชื่อเสียงของชาติมากว่าเงินก้อนโตที่บริษัทต่างชาติใช้ฟาดหัว ป่านนี้เกม Loso คงจะไม่ใช่ของคนไทยแล้ว คริๆ"

"เอิ่ม หนูว่าเราอย่าคุยเรื่องนี้กันเลยคะ เรามาดูขั้นตอนการสาธิตแคปซูนเล่นเกมตัวใหม่ดีกว่านะคะ"

พิธีกรหญิงรีบตัดบทแล้วเข้าสู่ช่วงยิงสปอร์ตโฆษณา ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นสินค้าอุปโภคบริโภคที่สนับสนุนซึ่งถูกติดตั้งทั้งในเกมและฉายให้ดูรายการต่างๆของสถานี

หลังจากหมดช่วงพักเบรกโฆษณา ภาพตัดกลับเข้าสู่รายการปรกติ  กล้องแพนภาพให้ดูอุปกรณ์ส่วนประกอบต่างๆข้างในแคปซูนออนนไลน์พร้อมคำอธิบายถึงชิ้นส่วนที่ติดตั้งไว้ จากนั้นชายที่ชื่อคิมก็สาธิตการสวมอุปกรณ์เข้ากับร่างกายและเหลือเพียงหมวกครอบศีรษะติดกล้อง Vr. เขาค่อยๆก้าวลงไปนอนในแคปซูนและเตรียมพร้อมออนไลน์

"ตอนนี้กำรอเครื่องรีเซ็ทระบบต่างๆ น้องชมพูนุชอยากจะถามอะไรเพิ่มเติมอีกมั๊ยครับ?"

"อื่อ แทบจะไม่สงสัยอะไรแล้วคะ  ว่าแต่อยากจะถามเพิ่มเติมว่า  ระบบความปลอดภัยมันมีมากกว่าเครื่องทั่วไปหรือเปล่าคะ คือว่าเกรงมันจะล้ำไปจนคนหลงใหลในความสมจริงจนไม่อยากกลับออกมา"

"ฮะๆๆไม่ต้องห่วงนะ อย่างเครื่องรุ่นเดิมๆ มันกึ่งหลับกึ่งตื่น ถ้ามีปัญหาอะไรไม่ว่าจะด้วยคอมค้างหรือไฟดับแล้วแบ็ตสำรองไม่ทำงาน ระบบจะดีดกลับด้วยไฟฟ้าสำรองที่เหลืออยู่ให้เอง ก็อาจใช้เวลานิดหน่อยให้เข้าที่แล้วจะตื่นด้วยตัวเองครับ รับรองว่าไม่มีหลุดไปในโลกออนไลน์หรือถูกขังแบบในการ์ตูนหรืออนิเมะบางเรื่องแน่นอน ส่วนเครื่องนี้เยี่ยมยอดกว่านั้น จะมีระบบตั้งเวลาไว้ถึงเวลาระบบจะเตือนก่อน ถ้าไม่ยอมออกจะตัดเองโดยอัตโนมัติครับ!"

"ก็นิยายแบบหลงไปในโลกออนไลน์ไปเกิดใหม่ในโลกแฟนตาซี แล้วถูกขังในโลกออนไลน์กำลังฮิต หนูเลยถามเอาฮาเฉยๆคะ ไม่นึกว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆหรอก คริๆๆ"

"เวลาว่างๆผมก็อ่านแก้เครียดไปเรื่อยๆ อันที่จริงปัญหานั้นเราก็กังวลและทดสอบแล้ว ในช่วง

"ก็มีบ้างครับ ฮะๆ ที่จริงแล้วเราเคยทดสอบมาก่อนครับ จากการทดสอบในClosed Beta แล้วไม่พบปัญหาครับ ตัวเกมเองก็กำหนดชั่วโมงออนไลน์ไม่ให้เกิน 8 ชั่วโมงต่อวันก็ยิ่งตัดปัญหาการเล่นจนไม่ยอมพักผ่อนไปได้เลย หากจะมีปัญหาก็น่าจะเรื่องการ Log In  ได้ยากมากกว่าครับ แต่ถ้าไม่ใช่คนที่เครียดหนักหรือหลับยากก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่เครื่องนี้เราพัฒนาไปไกลกว่ารุ่นปรกติตรงไม่จำเป็นต้องหลับแค่เปิดเครื่อง สวมแว่น Vr. ก็ออนไลน์ได้เลย ถ้าเผลอหลับไปก็ยังออนไลน์ได้เหมือนเดิมจนกว่าระบบจะตัดไปเองตามเวลาที่ตั้งไว้ครับ!"

"อย่างนี้น่าสน แล้วยังมีระบบป้องกันการออนไลน์เกินขีดจำกัดของร่างกายด้วย"

"ปัญหาหมกมุ่นกับเกมออนไลน์ในยุคอินเตอร์เน็ต 56K เมืองไทยเคยมีปัญหาเรื่องเยาวชนเล่นเกมจนเสียการเรียนมาแล้ว กระทรวงไอทีสมัยนั้นควบคุมด้วยการกำหนดเวลาห้ามเยาวชนเล่นเกิน 4 ทุ่ม และคนที่จะเล่นต้องแสงดบัตรประชาชน แต่เยาวชนก็มีการซิกแซกโดยจ้างผู้ใหญ่ลงทะเบียนให้ จนป่านนี้พวกผู้ใหญ่ในสมัยนั้นที่อาจจะตายไปเกิดใหม่แล้วก็ยังไม่ทราบเลยว่าเด็กๆเข้าไปเล่นได้ยังไง เพราะมันคุมยากและจำกัดสิทธิ์ผู้เล่นที่เกินเยาวชน พอมาถึงยุคนี้พวกเราก็แก้ปัญหาดังกล่าว  ด้วยวิธีแก้ไขง่ายๆคือใช้วิธีการกำหนดเวลาเล่นต่อวันไปในตัวเลยครับ นอกจากนี้ก็มีระบบลงโทษด้วยอันเฉียบขาดจาก Gm ด้วย!"

"ระบบลงโทษ!?"

"เกมส่วนใหญ่ถ้าตัวละครเสียชีวิตอาจจะเสียไอเทมหรือค่าประสบการณ์ แต่กับเกมนี้เมื่อตัวละครเสียชีวิตจะตีกลับไปจุดเชพและต้องเริ่มเล่นเลเวลหนึ่งใหม่ทั้งหมด และยังจะเล่นต่อไม่ได้   เพราะระบบจะตัดผู้เล่นออกจากเกมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ดังนั้นต้องพักหนึ่งชั่วโมงต่อการเสียชีวิตหนึ่งครั้ง แล้วจึงจะเริ่มเล่นใหม่ได้ครับ"

"โอ้โห้ ตายแล้วต้องมาเริ่มต้นเลเวล 1 ใหม่โหดจริงๆนะคะ?"

"มันเป็นระบบของเกมเราเพื่อจะให้ผู้เล่นตระหนักถึงคุณค่าชีวิต ไม่ใช้ชีวิตอย่างประมาท เพราะเกมทั่วๆไปตายก็ตายไปเดี๋ยวกลับมาใหม่ได้เสียเลเวลบ้าง ค่าประสบการณ์บ้างอย่างละนิดๆหน่อยๆ จะเกิดการเคยตัวและติดเป็นนิสัย บางคนอาจจะติดมาใช้ในชีวิตจริงๆ อีกอย่างเกมนี้ก็ไม่ได้ตายกันง่ายๆด้วยถ้าไม่ทำอะไรเกินตัว และระบบใบชุบชีวิต ฮีล ปาร์ตี้กับกิลด์ก็ช่วยได้เยอะครับ"

พิธีกรหญิงได้รับสัญญาณนิ้วจากผู้กำกับรายการก็พยักหน้ารับแล้วถามต่อในช่วงเวลาสุดท้าย

"ใกล้เวลาออนไลนแล้ว หนูขอถามอีกข้อนะคะ?"

"เชิญครับ..."

"คือว่าแคปซูนรุ่นนี้สมาชิกที่ลงทะเบียนและสั่งซื้อหรือได้รางวัลเครื่องเล่นไปมีทั้งหมด 5,000 เครื่องเท่านั้น นั่นก็คือจำนวนผู้เล่นสูงสุดจะอยู่ที่ห้าพันเท่านั้น คิดว่ามันน้อยไปหรือเปล่าคะ?"

"แคปซูนรุ่นนี้มีราคาแพงเพราะใช้เทคโนโลยี่ชั้นสูง ตอนนี้เพิ่งเปิดตลาดในประเทศไทยเท่านั้น หลังจากเราสามารถลดต้นทุนการผลิต เราจะลดราคาให้ถูกลงเพื่อกลุ่มลูกค้าระดับกลางและรับแลกเปลี่ยนเครื่องรุ่นเก่ากลับมาครับ"

"พูดถึงการแข่งขันอี สปอร์ต ไม่ทราบว่าเกม Loso จะมีจัดการแข่งขันบ้างหรือเปล่าคะ แล้วในเกมนี้ไม่มีผู้เล่นมือรางวัลที่มีชื่อเสียงมาเล่น จะทำให้ความนิยมลดลงในระยะยาวหรือเปล่าคะ?"

"ไม่หรอกครับ เพราะในเกมของเรามีระบบให้คะแนนกันเองอยู่แล้ว เรามีผู้เล่น Top 10 แข่งขันเก็บเลเวลและเคลียร์อีเว้นท์ใหญ่ๆจากระบบเป็นประจำทุกอาทิตย์  ซึ่งตำแหน่งบนชาร์ตก็หมุนเวียนสับเปลี่ยนประจำ นอกจากนั้นเรายังมีรายการถ่ายทอดสดการปาร์ตี้หรือเคลียร์อีเว้นท์ของผู้เล่นระดับ Top ที่ยอดวิวต่ำสุด 3 แสน สูงสุดคือ 10 ล้านวิว ซึ่งเจ้าของสถิติคือนักเล่นเกมอันดับสามของโลกที่เป็นชาวไทยเชียวนะครับ และตอนนี้เรากำลังเชิญคนไทยที่ติด Top 20 ของโลกมาร่วมออนไลน์  ลองมือดีแห่งวงการนี้จะลงมาเล่นโดยมีศักดิ์ศรีและเงินรางวัลเดินพัน รับประกันว่าร้อนแรง สนุกและดึงดูดแน่นอนครับ แถมได้อารมณ์ความเป็นไทยดีด้วยนะครับ"

"พูดถึง  7 มือวางระดับโลกของประเทศไทยมาร่วมเล่นกันหมด แล้วผู้เล่นในตำนานตั้งแต่ยุคเกม rpg online  อย่าง 'นักฆ่าหมายเลขแปด' ที่ว่าเล่นเกมไหนจะใช้ชื่อเดิมในเกมตลอด และไม่เคยเปิดเผยชื่อจริงให้ใครรู้ รู้แต่ว่าเป็นคนไทย  แล้วก็ปรากฏตัวเฉพาะในเกม หรือการแข่งขันที่ออนไลน์โดยไม่เปิดเผยตัวเท่านั้น แต่ก็มากด้วยทักษะ ฝีมือ และไหวพริบที่ไม่เป็นรองเกมเมอรส์คนไหนในโลก ซึ่งคอเกมด้วยกันยกกันว่าถ้าเขากล้าที่จะเปิดเผยและออกหน้าตัวจริงล่ะก็อาจติดอันดับ 1 ของโลกไปแล้วก็ได้... เขาคนนี้จะเข้าร่วมด้วยไหมคะ?"

"อื่อ...ถ้าชื่อนี้ก็มีการลงทะเบียนล่วงหน้าไว้นะครับ เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าจะเป็นตัวจริงหรือเปล่า เพราะชื่อนี้ก็ดังเสียด้วยสิ แล้วก็สืบไม่ได้ด้วยว่า 'นักฆ่าหมายเลขแปด' ในเกมอื่นใช้ชื่อจริงว่าอะไร ก็มีความเป็นไปได้ว่าเจ้าตัวสมัครเองหรือไม่ก็มีคนเลียนแบบชื่อ แต่เรื่องนี้ดูไม่ยากครับ ไว้ผ่านไปสักเดือนก็น่าจะรู้กันเองล่ะนะครับ มั่นใจเลยว่าชื่อเขาต้องติด Ranking อะไรบางอย่างในเกมแน่นอน เพราะพื้นเพการเล่นเขาก็ชอบทำตัวเองให้ติดอันดับอยู่แล้ว และก็เบียดอันดับติด Top 3 ได้เสมอๆ และถ้าเขาเข้ามาร่วมจริงๆ รับรองว่าเกม Loso จะยกระดับขึ้นสู่ระดับโลกอย่างเต็มตัว"

"ขอบคุณพี่คิมตัวแทนเจ้าหน้าที่แผนกพัฒนาเกมมากๆคะ ที่ตอบคำถามไขข้อข้องใจหลายๆข้อของคอเกม"

"ยินดีเสมอครับ!"

"สุดท้ายมีอะไรตะฝากถึงแฟนๆ ผู้เล่นและคนไทยทุกท่านที่ดูอยู่คะ?"

"อยากจะชวนเชิญมาเล่นเกมจริง อย่าไปเล่นเซิร์พเถื่อนนะครับ เพื่อสนับสนุนคนไทยไปไกลระดับโลก"

"ค่ะ! ต่อไปเรามาชมการออนไลน์สดๆด้วยแคปซูนออนลน์รุ่น PGR13 กันได้เลยค่ะ!"

ตัวแทนเจ้าหน้าที่จากทีมพัฒนาเกมใช้ตัวเองเป็นฟรีเซ็นเตอร์ทดลองเครื่องรุ่นใหม่ เขาสวมหมวกครึ่งศีรษะติดกล้อง Vr. นอนลงไปบนเก้าอี้นวมพิเศษ และมันปรับขนาดให้พอดีกับร่างกายของเขาอย่างน่าอัศจรรย์ จากนั้นเขาก็เริ่มสาธิตวิธีใช้ การตั้งค่าต่างๆบนจอมอนิเตอร์ด้านใน และเริ่มขั้นตอนล็อกอินเข้าสู่เกม ซึ่งสามารถเลือกได้สองระบบคือใช้มือคลิ๊กหรือใช้เสียงสั่งการ เมื่อใส่รหัสแล้วระบบทำการตอบรับ  ระบบก็เริ่มทำงานมีการนับถอยหลังช้า จากนั้นหน้าล็อกอินที่จอภาพคอมพิวเตอร์ก็เปลี่ยนไป เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่หนุ่มที่นอนนิ่งๆบนเบาะนุ่มท่าทางเหมือนหลับลึกไป


แว้บ....!

และอึดใจต่อมาหน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งเชื่อมต่อกับโปรเจคเตอร์ใหญ่ในห้องส่งก็แดงภาพเป็นบริเวณทุ่งหญ้าโล่งหน้ากำแพงเมืองๆหนึ่งในเกม บนท้องฟ้าสีครามปรากฏนกขนาดใหญ่และมังกรสี่-ห้าตัวบินถลาเล่นลม มีชาวบ้านที่เป็น Npc แต่งตัวคล้ายชาวนาในยุคกลางทำงานแข็งขันอยู่กลางทุ่ง ฝูงปศุสัตว์เดินและเล็มหญ้า รถม้าและบ้านเรือนสร้างจากหินตั้งเรียงราย เป็นภาพงดงามสมจริงจนแยกไม่ออกว่าเป็นกราฟิกที่ถูกคอมพิวเตอร์สร้างขึ้น และภายในนั้นยังมีเจ้าหน้าที่หนุ่มในชุดพิเศษสีขาวเดินทอดน่องชมบรรยากาศด้วยรอยยิ้มสุขใจ

เจ้าหน้าที่หญิงที่ยืนคู่กับพิธีกรหยิบเครื่องติดต่อแบบ Bluetooth มาติดที่หู และทำการติดต่อพูดคุยกับผู้ที่อยู่ในเกม ซึ่งสามารถสื่อสารถึงกันได้ผ่านสัญญาณพิเศษ

"คุณคิมล็อกอินสมบูรณ์แบบ ช่วยยืนยันการตอบรับกับระบบภายนอกด้วยนะคะ?"

"ถ้าคุณคิมได้ยินเสียงของดิฉัน ให้หันมายิ้มที่กล้องด้านซ้าย 10 นาฬิกาแล้วชูนิ้วโป้งมือขวาด้วยค่ะ!"

"อย่าเดินชมบรรยากาศเพลินสิคะ เรากำลังออกอากาศอยู่นะนะคะ"

เมื่อถูกย้ำหลายประโยคเหมือนชายหนุ่มในเกมจะรู้สึกตัวและตอบสนองตามที่ภายนอกต้องการทันที

"ขอโทษครับ เข้ามาที่ไรผมหลงใหลบรรยากาศข้างใจจนลืมโลกจริงๆทุกที..."

ชายหนุ่มตอบมาเสียงอ่อยๆและยิ้มให้กล้องก่อนยกนิ้วโป้งข้างขวาตามที่หญิงสาวบอกไปเพื่อยืนยัน


พิธีกรหญิงยิ้มขำในกิริยาของเขาแล้วหันมาพูดกับกล้อง

"ว้าว...ภาพสวยสมจริงยิ่งกว่ารุ่นเดิม รายละเอียดของภาพนี่ขอบอกว่าสุดๆเลยค่ะ อย่างนี้ดิฉันเห็นทีจะต้องยอมเสียเงินชื้อแคปซูนเครื่องนี้มาใช้งานแล้วละคะ จากนี้คงจะมีสมาชิกที่ได้รับเครื่องเกมไปห้าพันคนทยอยล็อกอินเข้ามาเรื่อยๆแน่เลยค่ะ อันที่จริงก็อยากจะติดตามไลฟ์สดไปเรื่อยๆ  แต่น่าเสียดายว่าเวลาถ่ายทอดสดหมดแล้วดิฉันคงจะต้องขอลาท่านผู้ชมทุกท่านไปเพียงเท่านี้ ส่วนใครอยากติดตามต่อสามารถติดตามได้เพจของเกม...."

"สุดท้ายก่อนจะจากกันอย่าลืมนะคะ จะมีการจัดงานฉลองครบรอบ 2 ปีของเกม Loso ที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติ  ขอเรียนเชิญทุกท่านไปร่วมงานในวันที่......ถึงวันที่.....ภายในงานจัดแสดงโชว์สินค้าต่างๆของบริษัทและไอเทมพิเศษภายในเกม รวมทั้งของที่ระลึก และยังมีมินิคอนเสริทของศิลปินเกิร์ลกรุ๊ปยอดนิยม GN-21 ส่วนท่านใดสนใจชมไลฟ์สดการเคลียร์อีเว้นท์ใหญ่ๆของผู้เล่นระดับ Top ชาร์ตกดไปที่ช่อง 32 ของเคเบิ้ลเกมเมอร์สได้เลยค่ะ นอกจากนี้ก็ยังมีช่อง 24 ชั่วโมงสำหรับคอเกมในการจับตาดูการเคลื่อนไหวภาพรวมของเกมนี้ได้ทุกเมื่อนะคะ ..."

"สำหรับวันนี้ดิฉัน Vj ชมพูนุช และคุณเจน คุณคิมขอลาไปก่อน สวัสดีค่า..า...า...า..."

รายการเกมยอดนิยมประจำสัปดาห์ได้หมดช่วงเวลาลงอย่างคึกคักน่าติดตาม  และเมื่อภาพตัดเข้าโฆษณาอีกรอบก็ไม่มีอะไรให้น่าสนใจอีก กฤชจึงสั่งปิดเครื่องและถอด Eye wear ออกมาใส่กระเป๋าเป้ ปรับเลนแว่นเข้าสู่ระบบปรกติแล้วนั่งทอดอารมณ์ดูวิวทิวทัศน์ด้านนอกร้านกาแฟไปเรื่อยๆ


เวลา 00.15 น.

ภายในร้านกาแฟที่กฤชนั่งละเลียดดื่มตอนนี้ ผู้คนยังคงฉลองให้กับเทศกาลแห่งความสุขสันต์ บ้างชนแก้วดื่มน้ำสีอำพัน บ้างพูดคุยถึงโปรแกรมท่องเที่ยวในช่วงวันหยุดยาว แต่แล้วสายตาหลังกรอบแว่นหนาของกฤชก็เห็นร่างของใครบางคนที่คุ้นตาเดินอยู่บนฟุตบาทฝั่งตรงข้ามของร้านกาแฟ ลักษณะของเขาลุกลี้ลุกลนเหมือนพยายามจะหลบสายตาของใคร

แววยินดีปรากฏบนสีหน้ากลมๆของกฤช เขาผุดลุกเดินเปิดประตูออกไปหน้าร้าน เขาไม่ได้พบเจอชายคนนี้มานานร่วมสองอาทิตย์แล้ว คนๆเดียวที่เขาคิดว่าเป็นเพื่อนคุยที่รู้เรื่องเข้าใจและยอมรับความเป็นเขามากที่สุด แม้ว่าเขาจะเป็นปุถุชนคนธรรมดาทั่วๆไปและมีชีวิตอยู่ในสังคมชั้นล่างสุดก็ตาม

ชายร่างผอมสูง ผิวสีขาวซีดเพราะขาดวิตามิน สวมชุดทำงานแขนยาวสีน้ำเงินมอๆมีชื่อว่า 'เสก' อาชีพประจำคือแยกขยะเทคโนโลยี่อยู่ในโรงงานของรัฐบาล ถือว่าเป็นงานระดับต่ำสุดและมีค่าตอบแทนต่ำพอๆกับหน้าที่การงาน เพราะคนทำไม่ต้องใช้ความรู้ความสามารถอะไรมากมาย วันๆเข้าโรงงานแยกขยะและถอดชิ้นส่วนต่างๆก่อนส่งไปรีไซเคิ่ล (Recycle) เขาและชายคนนี้รู้จักกันในร้านกาแฟแห่งนี้จาการนั่งร่วมโต๊ะในวันหนึ่ง และเกิดพูดคุยกันถูกคอจึงสนทนากันเป็นประจำ ซึ่งจะพบเขาบ่อยในช่วงต้นเดือน หลังจากกลางเดือนจนถึงปลายเดือนเขามักจะหายหน้าไปและกลับมาใหม่ในช่วงต้นเดือน วนลูบอยู่อย่างนั้นประจำ และครั้งนี้เช่นกันที่เขาหายไปนานกว่าทุกครั้งทีเดียว

กฤช พอเข้าใจเรื่องที่เขาหายตัวไปก็เนื่องมาจากรายได้ที่เดือนชนเดือนแทบไม่พอยาไส้ บ่อยครั้งเขาชวนชายหนุ่มเข้ามานั่งคุยและเลี้ยงกาแฟ แต่เขามักปฏิเสธเสมอจนเขาต้องหักดิบจูงแขนเข้าร้านแล้วสั่งกาแฟให้ ครั้งนี้ก็เช่นกันเมื่อข้ามถนนไปอีกฝั่งเขาก็รีบเดินตามร่างผอมสูงไปติดๆและไม่คิดจะเรียกให้หันกลับมา เขาเดินจ้ำเท้าไปจนกระทั่งทันแล้วจึงยกมือยึดไหล่ข้างหนึ่งของเขาไว้ ทำเอาคนถูกทักด้วยวิธีอุกอาดสะดุ้งเฮือกแล้วหันกลับมามองด้วยสีหน้าตื่นๆ

"เพิ่งเลิกงานหรือครับคุณเสก...?" เขาเอ่ยทักเสียงดังพลางหัวเราะจนคนรอบๆหันมามองเป็นตาเดียว

ใบหน้ายาวเรียว แก้มตอบเล็กน้อย ขอบตาดำคล้ำบ่งบอกถึงการอดหลับอดนอนฝืนยิ้มตอบให้กับเขา สภาพของชุดสวมใส่เปื้อนคราบน้ำมันและกลิ่นเหม็นติดตัวโชยมาจนฉุนกึก แต่กฤชก็ไม่ได้รังเกียจในอาชีพและฐานะอันต่ำต้อยในสังคมของเขาสักนิด กลับชื่นชมและยกย่องที่จิตใจของเขาที่แม้ตอนแรกจะปิดบังตัวตนแต่พอเขาใช้วลีที่จำจากหนังสือสร้างแรงบัลดานใจกระตุ้น เขาจึงเผยอาชีพอย่างไม่อายใครๆ และเขาก็ไม่เคยแม้แต่จะคิดอับอายใครที่มีเพื่อนร่วมโต๊ะกาแฟคนนี้

"สะ สวัสดีครับคุณกฤช ใช่ครับเพิ่งเลิกงาน วันนี้ผมทำ OT. เลยกลับดึก" เขาตอบด้วยน้ำเสียงประหม่า

"แหม ...ผมนึกว่าเพิ่งกลับจากงานเค้าดาวน์ รัฐบาลไม่มีสวัสดิการจัดงานบ้างเลยหรือครับ?"

"ไม่มีหรอก...มีแต่จะลดจำนวนพนักงานลง พอลดไปงานเลยหนักและมากขึ้น ผมถึงต้องอยู่โยงทำ OT. ตอนสิ้นปีนี่แหล่ะครับ" เขาตอบน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

"เจอคุณเสกก็ดีแล้ว แวะดื่มกาแฟเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ" เสกทำท่าอิหลักอิเหลื่อ กฤชเดาได้ทันทีว่าเขาคงจะไม่มีเงินเหลือพอสำหรับค่ากาแฟแน่ๆ จึงตบบ่าเขาพลางบอกว่า "ไม่ต้องห่วงน่า เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง ปีนี้ผมได้โบนัสมาเยอะ เยอะพอจะเลี้ยงกาแฟคุณเสกทั้งปีก็ยังได้"

"เอิ่ม คือว่า รบกวนคุณกฤชเปล่าๆ แล้วสภาพของผมเข้าไปในร้านก็คงไม่เหมาะ"

"สภาพของคุณกับผม มันไม่ต่างกันหรอก มาๆ ปีใหม่แล้ว เรามาฉลองตามประสาเพื่อนสนิทดีกว่า"

กฤชเดินโอบบ่าเสกพาเข้ามานั่งในร้านกาแฟ นอกจากสั่งกาแฟเขายังสั่งอาหารมาให้เสกกินอีกด้วย เพราะเดาจากสภาพแล้วเขาคงยังไม่ได้กินมื้อเย็น แม้เสกจะปฏิเสธในตอนแรกๆแต่ก็เจอการคะยั้นคะยอจากเขา ในที่สุดก็ยอมตักอาหารเข้าปาก แม้ว่าจะพยายามรักษามารยาทแต่อาหารที่มีรสชาติแตกต่างจากอาหารกระป๋องที่เขากินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทำให้เสกกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ มือที่เล็บกุดเต็มไปด้วยคราบน้ำมันยกปาดน้ำตาที่ไหลคลอหน่วย เพราะซาบซึ้งในรสชาติอาหาร

"คงไม่สายเกินไปที่จะกล่าวสวัสดีปีใหม่นะครับ" กฤชเอ่ยบอกเพื่อนร่วมโต๊ะกาแฟ และอดขำกับท่าทีของเขาไม่ได้ และรู้สึกสบายใจที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนผู้ตกยากคนนี้บ้าง แม้จะแค่เลี้ยงอาหารเล็กๆน้อยๆก็ตาม

"ไม่หรอกครับ สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ!" ชายหนุ่มจับถ้วยกาแฟทรงPost Modern ขึ้นดื่ม และรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนร่วมโต๊ะกาแฟตรงหน้า แม้จะเป็นแค่อาหารธรรมดาๆสำหรับคนหยิบยื่นน้ำใจ แต่สำหรับคนรับมันเป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่งนักในชีวิตประจำวันที่จะได้กินอาหารดีๆเช่นนี้

"ถ้ายังไม่อิ่ม สั่งเพิ่มได้นะครับ" กฤชเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเขารวบช้อน แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าแล้วยิ้มขอบคุณ จากนั้นเขาก็เอนกายมองออกไปภายนอกดูบรรยากาศฉลองปีใหม่อันชื่นมื่น

"ผ่านไปอีกปี ชีวิตก็ยังเหมือนเดิม เพิ่มเติมคืออายุที่มากขึ้น!" เขาบ่นขึ้นมาหลังจากอิ่มท้องถ้อยคำก็แสดงถึงความน้อยเนื้อต่ำใจในโอกาสของชีวิตตน

กฤช เองก็รู้สึกเห็นใจเขาและคิดจะหางานที่ดีกว่าให้ทำ แต่ติดตรงวุฒิการศึกษาของเขาแค่ภาคบังคับ ขนาดสมัครเป็นยามบริษัทยังไม่ได้ รายได้จากอาชีพแยกขยะนอกจากเลี้ยงตัวเองยังต้องส่งจุนเจือทางบ้าน เคยได้ยินมาว่าช่วงสิ้นเดือนเขาต้องดื่มน้ำประปาแทนข้าวบางมื้อ บางเดือนอดๆอยากๆนานถึงสิบกว่าวันทีเดียว

"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ ผมคงจะรบกวนคุณกฤชแค่นี้..."

"ผมไม่ได้ดูถูกคุณนะ แต่ผมพอช่วยเหลือคุณได้..." กฤชเปิดกระเป๋าหยิบเงินสดจำนวนหนึ่งวางบนโต๊ะให้เขา

สองตาเรียวสีสนิมเหล็กจ้องเงินตรงหน้าและใบหน้าของกฤชสลับกัน หากเป็นคนอื่นๆคงจะรีบคว้าไว้ทันที แต่ไม่ใช่เขาคนนี้คนที่มีศักดิ์ศรีและความทระนงในตัวเองสูง นอกจากจะไม่แสดงอาการตาโตเพราะความโลภแล้วรีบตะคลุบเงินไว้พลางละล่ำละลักขอบคุณยกใหญ่พร้อมยกมือไหว้  เขากลับเอามือดันเงินจำนวนนั้นกลับมาตรงหน้าผู้ให้

" ผมคงจะรบกวนคุณกฤชมากกว่านี้ไม่ได้ แค่เลี้ยงข้าวก็เป็นบุญคุณกับผมมากพอแล้ว"

"ผมอยากช่วยคุณจริงๆนะ" กฤชยังแสดงความมีน้ำใจ

"ผมไม่ได้หยิ่ง แต่ผมช่วยเหลือตัวเองได้ ผมไม่อยากแบมือรอรับความช่วยเหลือจากใคร เพราะมันจะเคยตัวจนทำอะไรไม่เป็น เอะอะก็แหกปากขอให้คนอื่นช่วยโดยไม่ยอมช่วยเหลือตัวเอง สำหรับน้ำใจของคุณกฤชผมขอรับไว้ด้วยใจ หากวันหน้ามีเรื่องอะไรให้ผมช่วยเหลือคุณบ้าง ขอเพียงเอ่ยปากมา ผมยินดีช่วยเหลือคุณเต็มที่ แต่คนอย่างผมคงจะไม่มีโอกาสช่วยเหลือคุณหรอกมั้ง!?"

พูดจบเขาก็หัวเราะเสียงขมขื่น กฤชมองหน้าเขาแล้วอมยิ้มส่ายหน้าอย่างยอมแพ้เก็บเงินกลับมา

"ถ้าคุณเสกต้องการความช่วยเหลือเรื่องเงิน บอกได้ตลอดเวลาเช่นกัน ผมพอจะมีให้คุณยืมใช้"

"....." เขาไม่ตอบได้แต่ยิ้มอย่างแห้งแล้ง จนกฤชเริ่มรู้สึกผิดที่ไปแตะปมด้อยของเขา

"วันอาทิตย์คุณว่างหรือเปล่า?"

"ว่างครับ!" เขาหยุดคิดไปอึดใจก่อนจะตอบ

"ถ้าอย่างงั้น ผมขอเชิญคุณไปเป็นเพื่อนผมหน่อย ผมจะไปเที่ยวงานโลโซแฟร์"

"งานของเกมออนไลน์ที่คุณเล่าให้ผมฟังบ่อยๆนะเหรอ?"

"ใช่! หวังว่าคุณเสกคงจะมีเวลาไปกับผม"

"ครับ! ด้วยความยินดี" เสกตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส

หลังจากนั้นเสกก็พูดคุยเรื่องสัพเพเหระกับกฤชอย่างถูกคอ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกมออนไลน์ Loso และกฤชก็จ้อเหมือนเคยโดยมีเสกนั่งฟังอย่างตั้งใจ นานๆจะเอ่ยปากถามหรือตอบตามที่กฤชถาม จนเวลาล่วงเข้าตีสาม เสกก็ขอตัวกลับเพื่อไปพักผ่อนแล้วตื่นขึ้นมาสู้งานหนักและน่าเบื่อหน่ายในวันใหม่
กฤชเดินมาส่งเสกหน้าร้านและกล่าวกำชับ

"วันอาทิตย์เวลา 10 โมงเช้า มาให้ได้นะครับ!"

"ผมรับปากแล้วจะยังไงก็ต้องมา โดยเฉพาะคำเชิญของคุณกฤช ผมปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว"

"อย่ามาสายนะ เพราะงานเปิด 11 โมง หากเราไปช้าจะอดได้ของดีๆ"

"รับรองครับ ผมจะไม่มาสายเด็ดขาด แล้วเจอกันครับ...!"

ทั้งสองล่ำลากันในค่ำคืนส่งท้ายปี และแยกย้ายกันกลับไปดำเนินชีวิตของตนเองตามเดิม


-------------------


เวลา 07.30 น.

กฤชขับยานยนต์แคปซูนมาจอดที่อาคารจอดรถของบริษัท เขาทักทายยามอย่างคุ้นเคยก่อนเดินสะพายกระเป๋าเป้ตรงไปยังห้องทำงาน วันนี้คนอื่นๆมาถึงที่ทำงานก่อนเขา แต่ไม่ใช่มาเพื่อสะสางงานที่คั่งค้างหรือเริ่มงานใหม่ เมื่อกฤชเปิดประตูห้องทำงานเข้าไปก็เห็นเพื่อนร่วมงานห้า-หกคนกำลังรุมล้อมดูมือถือที่ฉายภาพโฮโรแกรมสามมิติ สามารถมองเห็นได้ร้อย 360 องศาของภาพที่ถ่าย ไม่ทันเห็นว่ากำลังมุงดูอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาให้เขาได้ยินทันที

"โอ้ย...ซี้ดดดด ดีมากค่ะ เสียวจังคะ เสียวใจจะขาดแล้วที่รัก!..."

มันเป็นเสียงร้องซี๊ดซ๊าดราวกินของเผ็ดๆเข้าไปตามด้วยเสียงครวญครางราวได้รับความทรมานสุดแสนสาหัสของหญิงสาวหุ่นนางแบบหน้าตาลูกครึ่งชื่อดังของพ.ศ.นั้น สิ่งที่เป็นสาเหตุก็คือท่อนเนื้อขนาดยักษ์ของดาราหนุ่มสุดฮ๊อตขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่กำลังจ้วงแทงสอดใส่เข้าช่องสวาทของเธอราวลูกสูบเครื่องยนต์ ยิ่งนางแบบสาวร้องเสียงดังดาราหนุ่มก็กระหน่ำใส่อย่างไม่บันยะบันยัง จนกระทั่งน้ำหวานใส่ๆไหลอาบกลีบงามของเธอ การโรมรันชนิดถึงพริกถึงขิงราวโกรธแค้นกันมาจากชาติปางก่อนสงบลงเมื่อร่างฝ่ายชายเกร็งกระตุกเฮือกๆ ฝ่ายหญิงก็อ้าปากหลับตาพริ้มกรีดร้องโหยหวน แสดงถึงอาการขึ้นสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เรียบร้อย  ร่างแกร่งของชายหนุ่มก็ทาบทับไปบนเรือนร่างขาวผ่องกอดกันแนบแน่นราวจะรวมเป็นหนึ่งเดียว ร่างของทั้งสองชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อจากการโหมใช้แรงอย่างมหาศาลในการสร้างความสุข

"ซี้ดดดด  ฉันรักคุณจริงๆ คุณเก่งมาก  ซี้ดดดดดด"

"ผมก็รักคุณครับ ซี้ดดดดด"
.
.
.
"เบาๆเสียงหน่อย เปิดซะดัง เดี๋ยวแผนกอื่นมาเห็นเขาจะว่าเอาได้" กฤชในฐานะหัวหน้าแผนกเอ็ดบรรดาโปรแกรมเมอร์ที่กำลังนั่งล้อมวงดูคลิปหลุดสามมิติอย่างตั้งอกตั้งใจ ทำเอาวงโปรแกรมเมอร์หื่นแตกฮือ

"ขอโทษครับหัวหน้า พอดีเพลินไปหน่อย แหม นานๆจะมีคลิปเด็ดระดับภาพฟูลเฮซดีมาให้ดู แถมเป็นดาราดังอีกต่างหาก ใครๆก็เปิดดูทั่วบ้านทั่วเมือง แล้วพวกเราจะดูแบบหลบๆซ่อนๆมันก็ไม่ได้อรรถรสในการรับชม ถึงต้องเปิดดังๆแบบนี้ ว่าแต่หัวหน้าสนใจหรือเปล่า เดี๋ยวผมส่งให้!?"

กฤชหันมาเหล่ลูกน้องคนที่กำลังจะกดคลิปส่งให้ด้วยสายตาดุๆ ทำเอาคนส่งหงอไป

"พวกแกจะให้ฉันพูดสักกี่ครั้งนะ ว่าไอ้คลิปโป้เนี่ย ให้เก็บไว้ดูหลังเลิกงาน แล้วถ้าจะดูก็เบาๆเสียงหน่อย นี่มันห้องทำงานนะ ไม่ใช่สถานที่ส่วนตัว ชอบดูกันจริงๆไอ้คลิปโป้บ้าบอคอแตกเนี่ย  รู้มั๊ยว่าแผนกอื่นๆเขานินทาพวกเราว่ายังไง เขาว่าหน้าตาแต่ละคนก็เอ๋อๆกันอยู่แล้ว ยังจะหื่นอีก  ใครไม่อายแต่ฉันอาย!"

บรรดาโปรแกรมยืนสะดุ้งเพราะคำว่าหน้าตาเอ๋อๆเหมือนเด็กเป็นดาวน์ซินโดรมนั้นคือปมด้อยของแผนกนี้ทุกคน แม้ว่าพนักงานแต่ละคนเก่งฉกาจเรื่องคอมพิวเตอร์และไอทีระดับเทพก็จริง แต่รูปลักษณ์ภายนอกที่หน้าตาติดลบแล้วสารรูปแต่ละคนถ้าไม่เตี้ยก็อ้วนลงพุง แถมยังสวมแว่นตาหนาเตอะ บุคลิกไม่น่าดูเลยสักคน

"ครับๆหัวหน้า ต่อไปเราจะระวังครับ ว่าแต่หัวหน้าไม่เอาจริงๆเหรอ ผมจะลบแล้วนะ"

โปรแกรมเมอร์ลูกน้องทำหน้าเอ๋อๆแบบสำนึกแต่ไม่วายกระซิบถาม

"แกจะบ้าเหรอ เห็นฉันเป็นพวกไอทีสายหื่นเหรอ ฉันไม่ดูหรอกไอ้คลิปบ้าบอคอแตกพวกนี้!"

"หัวหน้าอย่าปฏิเสธเลยนะครับ นางแบบคนเนี่ยผมเห็นหัวหน้าแอบชอบมาตั้งนาน มีรูปเขาถ่ายชุดว่ายน้ำกี่เซ็ทๆหัวหน้าเก็บไว้หมด หรือทำใจไม่ได้ที่ขวัญใจถูกดาราหนุ่มทะลวงไปแล้ว"

เจ้าลูกน้องของหัวหน้าแผนกรู้ดีว่าหัวหน้าตนคลั่งไคล้นางแบบสาวทรงโตนามว่า 'กระต่าย'มากๆ เรียกได้ว่ารู้ทุกไลฟ์สไตล์ในชีวิตประจำวันของเธอเลยก็ว่าได้
"ก็จริงอยู่ ฉันยอมรับว่าชอบเขามาก ๆ แต่ก็ชอบที่ผลงานของเขาไม่ใช่เรื่องอื้อฉาวเสื่อมเสียแบบนี้"

"ก็นี่แหล่ะหัวหน้า ผลงานชิ้นโบว์แดงของน้องเขา หาดูยากและคงจะไม่มีฉบับไหนชัดเจนกว่านี้อีกแล้ว ผมอุตส่าห์เพิ่มแสง ใช้โปรแกรมลบความมืดจนภาพสว่างจ้า เดี๋ยวผมจะส่งให้ เป็นคลิปเต็มด้วยนะครับ ไม่ใช่อันที่เขาตัดต่อไว้แล้ว รับรองเห็นทุกซอกทุกมุมทุกรูขุมขนกันเลยทีเดียว อีคึๆๆ"

"โอ้ย! พอๆพวกแกเนี่ยนะ เวลางานตั้งใจใช้โปรแกรมแก้ปัญหาอย่างนี้บ้างมั๊ย แยกย้ายไปทำงานกันได้แล้ว!"

กฤชส่งเสียงดังตวาดลุกน้องจนพากันวิ่งลนลานไปประจำโต๊ะของพวกตน ส่วนตัวเองเดินมานั่งโต๊ะของตน

"ผมส่งให้แล้วนะหัวหน้า อยากดูก็กดเปิดไม่อยากดูก็กดลบหรือกลัวใครจะรู้เวลาเข้าห้องน้ำแอบเปิดก็ได้ อ้อ อย่าลืมหรี่เสียงหน่อยนะ เดี๋ยวคนอื่นๆจะจับได้ว่าหัวหน้าก็ดู"

แล้วคนพูดก็หน้าหงายเมื่อเจอแผ่นดิตส์เปล่าร่อนไปเฉาะกลางหน้าผากพอดี ถึงไม่เข้าแต่ความแรงก้ทำให้เกิดบาดแผลถลอกเลือดไหลซิบๆ

เจ้าลูกน้องจอมกวนกุมหน้าผากแหกปากร้องลั่น คนอื่นๆในแผนกหันมามองแล้วต้องกลั้นหัวเราะไว้ ส่วนกฤชก็เริ่มทำงานที่ค้างไว้โดยไม่สนใจอะไรอีก

พวกลูกน้องที่ทำท่าก้มหน้าก้มตาทำงานหน้าจอคอมแข็งขัน แต่แท้ที่จริงคุยผ่านกันทางแชทไลน์ส่วนตัว ต่างก็มักจะพูดคุยหยอกล้อกันได้ในฐานะเพื่อนร่วมงานโดยที่หัวหน้าแผนกอย่างกฤชไม่ได้ถือตัวอะไรมากนัก

** แกไม่กลัวหัวหน้าจะโกรธเอาเหรอ เล่นไปแซวเขาถึงขนาดนั้น ถ้าแกโดนแซวมากๆระวังตัวเถอะ จะโดนหนักกว่าดิตส์เพลย์ยูโฟ ฉันนั่งหลังแกกลัวโดนลูกหลงจริงๆ" พนักงานคนหนึ่งแชทกับคนที่หยอกล้อกฤช

** เห็นหัวหน้าอย่างเนี๋ย ตัวดีเลยหล่ะ สาวๆในบริษัทแกหิ้วไปปั้มป้ามหลายคนแล้ว...

** แกรู้ได้ยังไง มีหลักฐานหรือเปล่า หน้าตาอย่างหัวหน้า จะมีปัญญาเหรอ?

** จะมีปัญญาหรือไม่มี ไม่ใช่เรื่องของแก หยุดแชทแล้วทำงานชิ้นเมื่อวานมาส่งฉันก่อนเที่ยง ถ้าไม่เสร็จวันนี้ไม่ต้องลงไปกินข้าวกลางวัน!

** หัวหน้า!? แฮกเข้ามาในไลน์ได้ยังไง...

** โปรแกรมกระจอก ถ้าแฮกไม่ได้ ฉันก็เป็นหัวหน้าพวกแกไม่ได้หรอก....

** ?!?....


ช่วงพักเที่ยงหลังแยกย้ายไปทานอาหารกลางวันเสร็จ เหล่าเจ้าหน้าที่ไอทีก็กลับเข้ามานั่งพูดคุยกันในห้องถึงเรื่องราวๆต่างๆ โดยเฉพาะเกม Loso เป็นเกมที่ทุกคนในแผนกยกก๊วนเข้าไปเล่นและมาแบ่งปันเล่าถึงประสบการณ์ที่เข้าไปพบเจอมา กฤชที่นั่งคร่ำเคร่งเร่งเขียนโปรแกรมเงี่ยหูฟังแล้วก็นึกอิจฉา  ถ้าหากว่าเขาไม่ใจร้อนไปอาสาลงเล่นช่วง Beta Test ป่านนี้คงได้เข้าไปตะลุยเกมสร้างชื่อและขึ้นชาร์ตอันดับหนึ่งไปนานแล้ว  เขานั่งบอกตัวเองว่าทนไว้ๆ อีกไม่กี่วันเขาจะได้เข้าไปปล่อยของในเกมแล้ว ตอนนี้นั่งฟังคนอื่นๆโม้ไปก่อน

การที่คอเกมอย่างกฤชไม่เคยมีเรื่องพูดคุยเกี่ยวกับเกม Loso ที่ฮิตทั่วบ้านทั่วเมือง ก็สร้างความแปลกใจให้บรรดาลูกน้องเช่นกัน แต่ก็ไม่มีใครสนใจถามไถ่จริงจัง ด้านสว่างของเกม Loso ถูกนำมาโปรโมทอย่างสวยหรู แต่มันก็มีด้านมืดเช่นกัน และด้านมืดนั้นไม่มีใครจะรู้ดีไปกว่าเจ้าหน้าที่แผนกไอทีอัจฉริยะ ที่บางครั้งหน่วยงานราชการยังต้องขอยืมตัวไปใช้ในงานความมั่นคงของชาติทางด้านไอที ซึ่งแม้จะบอกว่าเป็นแค่เกมออนไลน์เสมือนจริง แบบ Rpg แต่รูปแบบการเล่นค่อนข้างจะไปทาง Real Time ก็คือการจัดวางตัวละครตามจำนวนที่เลเวลสามารถจุได้ และเข้าสู้กับมอนสเตอร์ เกมตัวนี้เน้นไปทางวางแผน กับการพัฒนาตัวอวตาร์ที่เล่น มากกว่าการผจญภัยบู้ล้างผลาญแบบแฟนตาซีสุดโต่ง ที่สำคัญมันมีการปฏิสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างเพศตรงข้ามหรือเพศเดียวกันก็ได้ 

"เมื่อวานฉันได้มีอะไรๆกับสาวแผนกสโตร์ด้วยว่ะ ฟินสุดๆ"

"ฉันด้วย เมื่อคืนเหมาชื้อทาสมาห้าคน สวิงกันนัวเนียๆ สวรรค์ชัดๆ"

"ใช่ๆ ฉันอวตารซะหล่อยังกะพระเอกหนัง แถมเปย์ไม่อั้น หิ้วสาวๆไปนอนแบบ 3P เลย ขอบอกๆ"

เรื่องที่ลูกน้องคุยกัน แม้จะเบาเสียงแต่ก็ดังพอที่กฤชจะได้ยิน เขาหูผึ่งเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์และชำเลืองมองบรรดาลูกน้องที่คุยกันอย่างออกรสออกชาติ  สำหรับเกม Loso ในเวอร์ชั่นนี้ให้อิสระกับผู้เล่นอย่างเต็มที่ ชนิดที่ว่ากฎหมายไม่สามารถเอื้อมเข้ามาถึงได้ สำหรับเกมๆนี้ เพราะบริษัทที่เปิดบริการเกมนั่นค่อนข้างมีชื่อเสียง และมีพวกผู้ทรงอิทธิพลมากมายคอยหนุนหลัง ทำให้เกมนี้แพร่หลายในด้านต่างๆ ทั้งสื่อโทรทัศน์กับหนังสือพิมพ์ โดยไม่มีใครกล้าหือหรือติเตียนแม้แต่คนเดียว นอกจากอวยและชื่นชมเท่านั้น

การโปรโมทด้วยภาพลักษณ์สวนหรู อวต้าร์ชายหญิงสวยงาม เควสต์ อีเว้นท์อลังการคือหน้าฉาก แต่เบื้องหลังการที่ทุกคนเข้าไปในเกมก็เพื่อแสวงหาความแปลกใหม่ เพราะตัวละครหรืออวต้าร์สามารถมีเซ็กส์กันเองก็ได้หรือจะมีเซ็กส์กับ Npcs ก็ได้ถ้าต่างฝ่ายต่างสมยอมหรือไม่สมยอมก็สามารถข่มขืนได้ สาวๆหลายคนเข้าไปในเกมเพื่อสัมผัสประสบการณ์เซ็กส์แบบสมจริง และไม่รู้สึกอะไรเพราะไม่ได้เสียเนื้อเสียตัวจริงๆ ส่วนผู้ชายบางคนก็เข้าไปเพื่อหาคู่นอนเท่านั้น แต่สำหรับกฤชเกมเมอร์ผู้คลั่งไคล้การผจญภัย ทำได้เพียงกัดฟันทนฟังไป และเจ็บปวดหัวใจที่เกมสุดรักของเขาถูกคนบางพวกนำไปใช้ประโยชน์ในทางผิดวัตถุประสงค์หลัก

'ไอ้พวกหน้าหม้อ ถ้าฉันเข้าไปเจอพวกแกจะไล่เตะก้นให้กระเจิง เอาเกมดีๆมาทำเรื่องบัดสีจนเสียหายหมด!'

กฤชบ่นอย่างเข่นเขี้ยวและเปิดหน้าจอดูอวต้าร์เกมแนว Rpg ที่ตกรุ่นไปหลายสิบปีก่อน ภาพของชายหนุ่มเส้นผมสีดำ ใบหน้าคมเข้ม สวมชุดเกราะสีทองระดับจักรพรรดิ เกมที่เขาครองความเป็นหนึ่งมาอย่างยาวนานจนกลายเป็นตำนาน และยังถูกกล่าวขวัญมาจนถึงทุกวันนี้ กฤชเชฟภาพหน้าจอตัวละครในเกมเก่าๆของตนเองเก็บไว้ในคลังรูป เพื่อเป็นที่ระลึก เพราะมันเปรียบดังเพื่อนเกลอที่จะคอยย้ำเตือนความทรงจำอันมีความสุขของเขาในอดีต

"เฮ้! หัวหน้าสะสมภาพของนักฆ่าหมายเลขแปดด้วยเหรอ แรร์ไอเทมเลยนะเนี่ย!?"

เจ้าลูกน้องเดินเข้าดูหน้าจอหัวหน้าแล้วเอ่ยทักขึ้น แต่กฤชไม่สนใจยังคงเชฟภาพตัวละครชายหญิงในอิริยาบถต่างๆ พอมันยื่นหน้าเข้าดูใกล้ๆพลางสาธยายถึงอวต้าร์อื่นๆก็ถูกมะเหงกของกฤชเข้าเต็มกบาลและใช้สายตาไล่ให้หลบไป เจ้าไวรัสหน้าจอจึงขยับหลบพร้อมคลำหัวป้อยๆ

"มันหมดยุคเกมเก่าๆไปแล้ว ถึงภาพจะคลาสสิคก็เถอะ" เจ้าลูกน้องมองภาพพักหน้าจอเป็นชายหนุ่มรูปงามในชุดเกราะ "ถ้าคนที่เป็นอวตารนักฆ่าหมายเลขแปดแน่จริง สองปีมานี่คงจะโผล่หัวออกมาบ้างแล้ว!"

"เขาอาจจะคิดว่ามันยังคงไม่ถึงเวลาก็ได้!" กฤชเอ่ยแก้ตัวให้อวต้าร์ของตน


"ผมก็อยากให้ถึงเวลาสักที เบื่อไอ้พวกมาเฟียข้างในเต็มทีแล้ว!" เจ้าลูกน้องบ่นขึ้นมาจนกฤชขมวดคิ้ว

"ข้างในมีมาเฟียด้วยเหรอ?"

"มีสิ แต่อยู่ในรูปแบบกิลด์ต่างๆ ทั้งรีดไถ ปล้น ชิงทรัพย์และรับจ้างฆ่า แถมยังค้ามนาย์และยาเสพติดอีกต่างหาก เรียกว่าสภาพสังคมไม่ต่างจากโลกจริงเลยสักนิด!" กฤชฟังเจ้าลูกน้องในแผนกเล่าให้ฟังก็หรี่ตาทำสีหน้าทึ่งๆ


เย็นวันนั้นหลังจากที่ตรวจโปรแกรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว กฤชทำการเชฟและส่งให้แผนกลูกค้าจัดการเชฟลงดิตส์ส่งให้ลุกค้าตามกำหนดเวลา  ส่วนแบ่งจากงานนี้เขาได้ไม่ต่ำกว่า 7 หลักเหมือนเดิม  กฤช เก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงลิ้นชักที่โต๊ะทำงานก่อนจะตอกบัตรออกจากงาน แล้วเดินไปยังแคปซูนยานยนต์ส่วนตัวที่จอดอยู่บนอาคารด้านหลังตึกใหญ่

เมื่อเข้ามานั่งในแคปซูนเป็นธรรมดาที่เขาจะต้องหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คโซเชียลต่าง ๆ ก่อนจะกลับไปยังโฮมแคปซูนที่พัก โดยจะมีทั้งเรื่องงาน การนัดหมายจากลูกค้า และวาระการประชุมต่าง ๆ ส่วนเรื่องส่วนตัวก็จะมีแต่ภาพดารา เรื่องออกความเห็นต่างๆในเว็บบอร์ดเกี่ยวกับการเมืองกับเพื่อนๆในอินเตอร์เน็ต หรือแม้แต่คลิปฉาวคลิปหลุดทั้งหลายแหล่ ที่ใครได้มาก่อนจะรีบส่งให้กันไปมาในกลุ่มเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คน

"ใครส่ง Message มาเยอะแยะ ตั้ง 15 ข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน?" กฤชเปิดเช็ค Messageทีละฉบับ ตรวจดูเผื่อเป็นธุระสำคัญและเร่งด่วนจากคนรู้จัก
หลังจากที่ดูข้อความอื่น ๆ จนครบหมดแล้ว กฤชก็เปิดข้อความสุดท้ายที่ลุกน้องในแผนกส่งมาให้ ในขณะที่หยิบหูฟังเพลงขึ้นมาเสียบ เพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่เจ้าลุกน้องคนนั้นจะส่งมาให้คืออะไร
"โอ้ย!..ซี้ดดดด  โอ๊ะ...เยี่ยมมาก ที่รักขา..." กฤชมองภาพและฟังเสียงแล้วดวงตามีแววผิดหวัง มันทำเอาหัวใจของเขาจะขาดรอนๆเสียให้ได้ อาการคล้ายๆคนอกหักอย่างรุนแรง

ภาพสามมิติจากมือถือลอยขึ้นมา คุณภาพคมชัดสมราคาคุย ภาพนั้นคือสาวสวยทรงโตนางแบบยอดนิยมเปลือยเปล่านอนหงายอ้าซ่าให้ดาราหนุ่มกระแทกปั่กๆอยู่บนเตียง ท่อนเนื้อยาวใหญ่ทะลวงใส่ร่องสวรรค์ราวลูกสูบโดยดาราชายโหมกระหน่ำไม่รู้เหน็ดเหนื่อย กฤชส่ายหน้าอย่างผิดหวังแต่ก็ยังจ้องดูไม่ละสายตา

"โอ้ววว  ซี้ดดดด ย้าๆๆ นั่นแหล่ะ ที่รักขา  ซี้ดดดดด แรงๆค่ะ!"

เสียงของหญิงสาวในคลิปตรงหน้าร้องพร่ำรำพันไม่ขาดปาก ร่างกายของเธอสั่นสะท้านตามแรงกระแทกอันหนักหน่วง สองเต้าในฝันของกฤชอล่างฉ่างอวดสายตาและกระเพื่อมไหวขึ้นลงๆไม่หยุด

"หมดกัน น้องกระต่าย นางในฝันของเรา..." กฤชพึมพำๆด้วยความผิดหวังอย่างแรง ดารานางแบบที่เขาหลงใหลกลาบเป็นของชายอื่นไปเสียแล้ว

ฉั่กๆๆๆๆ

"อ้าๆๆๆๆ"

ดาราหนุ่มกระแทกรัวๆถี่ๆอีกพักก็ชักท่อนเนื้อยาวใหญ่ของตนเองออกมา  จากนั้นก็รูดเบาๆสูดปากครางหน้าง้ำหน้าแหงน ส่วนนางแบบสาวก็ลูบไล้สองเต้าทำใบหน้าเซ็กซี่ส์จับจ้องมองไม่วางตา

"ปล่อยออกมาเลยคะ กระต่ายรออยู่นะคะ ปล่อยมาเลย..."

เสียงกระเส่าอ้อนวอนดังขึ้นจากริมฝีปากรูปกระจับฟังแล้วสร้างอารมณ์ยิ่งนัก

ดาราหนุ่มรูปหล่อราวเทพบุตรและนางแบบสาวที่สวยราวเทพธิดา  ทั้งสองมาร่วมรักกันมันก็เหมาะสม แต่ถ้าเปลี่ยนไอ้อ้วนหน้ากลมสวมแว่นตาหนาๆแถมเตี้ยลงพุง มันคงจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่

"ไปเถิดทั้งคู่...ไปสู่ประตูสวรรค์..." กฤชครวญเพลงลูกทุ่งเก่าแก่ในขณะภาพเบื้องหน้าดาราหนุ่มร่างกระตุกเฮือกๆ ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นราดรดบนอกอวบๆของนางแบบสาว

"ซี้ดดดดด...." นางแบบสาวหลับตาพริ้มแอ่นอกรับหยาดน้ำขาวขุ่นร้อนผ่าว สองมือลูบไล้ไปบนทรวงอก ปลายนิ้วข้างหนึ่งแตะเอามาดูดเข้าปาก

กฤชมองภาพการร่วมสวาทของทั้งสอง ลีลา เสียง และภาพ ให้คะแนนเต็มร้อย ดุเดือดขนาดหนังเอ็กซ์ยังชิดซ้าย

ภาพหยุดลงตรงทั้งสองนอนตระกองกอดแล้วแลกลิ้นดูดปากกันนัวเนียๆ กฤชถอนหายใจเอือกแล้วปิดจอภาพก่อนจะกดลบทิ้งไป ไม่อยากเก็บไว้ให้มันบาดตา
แคปซูนยานยนต์แล่นออกจากที่จอดรถ ผ่านป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ของเบียร์ยี่ห้อหนึ่ง เป็นภาพดาราหนุ่มและนางแบบสาวยืนยิ้มโอบกอดกัน

"ร่วมงานกันครั้งแรกก็ร่วมเตียงกันเลยนะ หรือร่วมกันมาหลายครั้งแล้วก็ไม่รู้ เฮ้อ...อยากจะบินไปทำศัลยกรรมที่ญี่ปุ่นบ้างจังเลย จะได้หล่อเหมือนมัน ถ้าหล่อขึ้นมาจะฟันสาวๆไม่ซ้ำหน้าเลย!"

กฤชบ่นกับตัวเองแล้วขับยานแคปซูนบินผ่านป้ายโฆษณานั้นตรงไปยังโฮมแคปซูนของตน

ระหว่างบินตามเส้นทางจราจร เขาก็เปิดวิทยุเพื่อฟังข่าวสารประจำวัน รวมทั้งรายงานสภาพการจราจรบนอากาศและอุบัติเหตุ แต่ข่าวสำคัญคือคลิปหลุดของดารหนุ่มนางแบบสาว

"ผู้จัดการของดาราหนุ่มและนางแบบสาวยืนยันแล้วค่ะ ว่าคลิปที่หลุดออกมานั้นไม่ใช่ทั้งสองคนอย่างแน่นอน เป็นเพียงแค่คนหน้าคล้ายเท่านั้น เพราะมีจุดผิดสังเกตหลายๆจุด  ซึ่งตอนนี้ยังไม่สามารถให้ข่าวอะไรได้ จะแถลงอีกทีหลังจบแคมเปญเบียร์สิงหราช และแฟนคลับของทั้งสองในเวลานี้ก็แห่เข้าไปให้กำลังใจใน IG และเพจของทั้งสองอย่างล้นหลาม  โดยส่วนมากจะพูดตรงกันว่ามันเป็นการสร้างคลิปเพื่อโจมตีทั้งสอง แค่คนหน้าคล้ายเท่านั้น!"

"ถ้าเป็นคนหน้าคล้าย ก็คงคล้ายมากๆ เหมือนไปกระทั่งไฝใต้ราวนม เฮ้อ...แต่มันก็เรื่องส่วนตัวของเขานี่ เรามีสิทธิ์อะไรไปยุ่งเกี่ยว หมดสภาพแล้วนางในฝันของเรา..." กฤชบอกกับตัวเองภายในยานแคปซูน


-----------------------------


"Legend Of Survivors Online.  ฉลองเปิดบริการครบ 2 ปี!!!"

จอภาพโฮโรแกรมบนตึกหลังใหญ่ฉายภาพงานแถลงข่าวของเกมออนไลน์สายพันธุ์ไทย Loso ว่า "หลังจากเราเปิดตัว Loso ในมหกรรมเกมระดับโลกเมื่อสองปีครึ่งก่อนหน้า  เพื่อประกาศศักดาเกมไทยไม่ได้ด้อยกว่าเกมออนไลน์ประเทศอื่นๆ หรืออาจเหนือกว่าด้วยซ้ำไป เราใช้เวลาสามเดือนในการพัฒนาระบบต่าง ๆ ของ Loso  จนเป็นที่พอใจ และในช่วง Beta Test  (ผู้เข้าร่วมทดสอบเกม) ที่เรารับประเทศละ200 คนจากทั้งหมดสี่ประเทศ ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก็เต็มจำนวน 800 คน  ตลอดเวลาหนึ่งเดือนเต็มเกมของเราไม่มีปัญหาใดๆ และผู้เข้าร่วมทดสอบต่างพอใจ เราทดสอบจนมั่นใจว่าเกม Loso ไม่ใช่เกมออนไลน์ปลายแถว นิตยสารเกมทั้งในประเทศและต่างประเทศให้ความสนใจต่อข่าวคราวความเคลื่อนไหวของเกมนี้เป็นอย่างมาก คอเกมที่สนใจสามารถไปลงทะเบียนเล่นเกมได้ที่ www.lososity.in.th ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป..."

"มาลองสัมผัสดู แล้วจะรู้ว่าเกมของคนไทยไม่แพ้เกมชาติไหนในโลก!"

"เพื่อเป็นการขอบคุณลูกค้าที่ได้เล่นเกมของบริษัท ทางบริษัทจึงได้จัดงาน Loso Fair เพื่อเป็นการสมนาคุณลูกค้าทุกท่าน ซึ่งในวันงานจะมีการแจกไอเทม และกล่องสุ่มอาวุธเครื่องป้องกันมากมาย และคอนเสิร์ตจากจากดาราและศิลปินชั้นนำของเมืองไทย และที่สำคัญ สำหรับผู้ที่ยังไม่มีเครื่องเล่นเกมสามารถซื้อได้ในงานในราคาลดพิเศษ!"

"อย่าลืมและอย่าพลาดพบกันวันที่ 3 มกราคม เวลา 10.00 น – 23.00 น."


ชายหนุ่มร่างสันทันลงพุงน้อยๆ ใบหน้ากลมสวมแว่นตาหนายืนเงยหน้ามองป้ายโฮโรแกรมแล้วถอนหายใจเอือดหลังจากได้รับโทรศัพท์จาก 'เสก' ว่าไม่สามารถไปเดินเที่ยวงานมหกรรม Loso Fair ได้ สาเหตุเพราะหลังปีใหม่ประดาขยะอิเลคโทรนิคถูกทิ้งมาจำนวนมาก  ทำให้ต้องไปทำงานในช่วงวันหยุดยาว ซึ่งมีค่าตอบแทนสองเท่าของปรกติ ซึ่งกฤชก็เข้าใจและแสนจะเซ็งที่ต้องไปเดินคนเดียว

ระหว่างยืนรอรถไฟฟ้าไปงาน ภาพจอโฮโรแกรมเปลี่ยนเป็น Trailer ของเกม แยกราฟิกและฉากต่อสู้ของกลุ่มคนสิบคน ที่กำลังต่อสู้กับฝูงมอนส์เตอร์ตัวใหญ่ยักษ์ทักษะอลังการ  บรรดาคนทั้งสิบแต่งตัวด้วยชุดเกราะสีสันสวยงามและถูกออกแบบมาอย่างวิจิตร  แต่ละคนต่างออกท่าและทักษะที่อลังการงานสร้างจริงๆ แต่ละคนต่างปกปิดใบหน้าของตนไว้ และหลังจากที่กลุ่มมอนส์เตอร์เหล่านั้นถูกทำลาย คนทั้งสิบก็หันมาทางกล้องคล้ายจ้องตากับคนดู และมีข้อความโชว์ขึ้นมาโชว์ด้านล่างว่า "ผู้กล้าคนต่อไป อาจเป็นคุณ!!!"

กฤชอ่านแล้วถอนหายใจยาวๆ "ก็เป็นอยู่แล้ว เป็นมาก่อนมีเกม Loso เสียอีก"

"เฮ้ยๆรถไฟฟ้ามาแล้ว!!!"

กฤชหันไปมองเด็กนักเรียนหลายคนส่งเสียงพูดคุยและพากันชี้ไปที่ป้านโฮโรแกรมและยังชวนกันไปเที่ยวงานเพราะพวกเขาก็เป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ออนไลน์ประจำ  กฤชเดินตามหลังกลุ่มนักเรียนเงียบๆโดยไม่มีใครสนใจ ซึ่งมันก็เป็นปรกติในโลกความเป็นจริงที่คนธรรมดาหน้าตาไม่มีอะไรดึงดูดจะถูกมองข้ามและเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น

"คุณกฤช!" เสียงตะโกนเรียกชื่อเขาดังขึ้น หันไปก็เห็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายผอมสูง ตัดผมสั้นเกรียนกำลังยกมือทักทายพร้อมรอยยิ้มแล้ววิ่งเข้ามาหาเขา

"อ้าว...ก๊อบแก๊บไปไหนมา?" กฤชทักทายเด็กหัวเกรียนคนนั้น

"กำลังจะไปงาน Loso Fair อย่าบอกนะ ว่าพี่จะไปเหมือนกัน!?"

"อื่อ..." เขาพยักหน้า

"ไปคนเดียวหรือครับ?"

"นัดเพื่อนมา แต่เขาติดธุระ เลยต้องไปคนเดียว"

"ดีๆ ถ้าอย่างงั้นเราไปด้วยกัน มีเทพสงครามอย่างพี่ไปคอยแนะนำ น่าจะได้ไอเทมดีๆกลับมาเพียบ!"

สถานที่จัดงานในเวลาต่อมา...

"ผมละเซ็งโคตรๆ จบ Beta Test ในฐานะผู้กล้าแท้ๆ แต่ไม่ได้ลงเล่น Open Beta" เด็กนักเรียนหัวเกรียนบ่นงึมงำขณะเดินเคียงข้างกฤชเข้าไปในงาน "ว้าว! จัดงานใหญ่จริงไรจริง เหมาหมดทั้งชั้นเลย!"

ทั้งสองคือหนึ่งในจำนวน 200 คนไทยที่ได้รับสิทธิ์เข้าเล่นช่วง Beta Test และยังเป็น 2 ใน 10 ผู้เล่นระดับ Top ก่อนที่เกมจะปิดช่วง Beta Tester เพื่อเปิดบริการแบบ Open Beta  ซึ่งในช่วง Beta Tester ได้มีการเดาสุ่มผู้สมัครจากทั่วโลก 800 คนจากสี่ประเทศ โดยการยิงคลื่นจากดาวเทียมเข้าสู่สมองโดยตรงเมื่อคนคนนั้นหลับ แต่เพราะมันยังไม่ปลอดภัย 100% จึงมีคนที่ปฏิเสธการทดลองเล่น และก็ทำให้มีการเดาสุ่มคนทั่วไปแทน ซึ่งในการเดาสุ่มครั้งนั้นทั้งสองถูกเลือกและได้รับสิทธิ์เข้าเล่น

ในช่วง Beta Tester  จะมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง คือตัวละครทุกคนจะมีเพียงชีวิตเดียว ซึ่งก็หมายความว่าเมื่อตายแล้ว จะไม่สามารถเล่นเกมในฐานะผู้เล่นได้อีก เพราะฉะนั้นตอนนี้ คนที่เล่นหลายคนในช่วง Beta Tester ได้ทำงานให้กับบริษัทในฐานะ Gm ไปหลายคน และมีกฎอีกข้อเพื่อป้องกันผู้เล่นช่วง Beta Tester  เก่งเกินไปเพราะเข้ามาเล่นก่อนและเอาเปรียบผู้เล่นใหม่ๆที่ไม่คุ้นเคยเกม  จึงได้ห้ามผู้เล่นจาก Beta Tester  เล่นเกมเป็นเวลา 2 ปี และถึงวันนี้ก็หมดระยะเวลาที่กำหนดไว้แล้ว

"ก็ช่วยไม่ได้นี่ ตอนช่วง Beta Tester พวกเราดันโชว์เทพมากไป จนพวก Gm ขยาย" กฤชบอกเด็กรุ่นน้องและชวนเข้าไปตามบู้ทต่างๆ "ไปดูแคปซูนออนไลน์กันเถอะ!"

ภายในงานถูกแบ่งออกเป็น 5 โซน โซนทิศเหนือถูกตกแต่งคล้ายปราสาทโบราณ เป็นโซนสำหรับขายเครื่องเล่นเกม และแลกเปลี่ยนเงินจริงเป็นเงินในเกม ทิศตะวันออกถูกตกแต่งเป็นป่าเขียวขจีเป็นโซนสำหรับแจกไอเทมและเกมชิงรางวัลไอเทมในเกม ตรงข้ามกันทางทิศตะวันตกถูกจัดให้เป็นสวนสาธารณะ สำหรับให้คนพักผ่อนและมีร้านอาหารเปิดบริการ ส่วนพื้นที่ตรงกลางของงานถูกจัดให้เป็นเวทีคอนเสิร์ตของดารา นักร้อง และศิลปินรับเชิญมากมาย

พื้นทางเดินของงานถูกเปลี่ยนเป็นสนามหญ้า มีต้นไม้หลากหลายชนิดประดับอย่างสวยงาม บางครั้งจะมีภาพโฮโลแกรมของมอนส์เตอร์ในเกมเดินไปมา ซึ่งช่วยสร้างความตื่นตาได้เป็นอย่างดี เพดานถูกเปลี่ยนเป็นท้องฟ้าและมีบางครั้งที่มีภาพมังกร นกยักษ์หรือสัตว์ในเทพนิยายอย่างกริฟฟินบินผ่านไปมา เรียกเสียงฮือฮาจากผู้เข้ามาเที่ยวชมงาน ส่วนทิศใต้เป็นทางเข้าห้างสรรพสินค้า และเป็นทางขึ้นไปชั้นอื่นๆสำหรับผู้ที่ไม่ได้มาร่วมงาน

ในเวลานี้หนุ่มเนิร์ดกับเด็กชายหัวเกรียนยืนอยู่ด้านโซนทิศเหนือที่ขายแคปซูนออนไลน์

"ป้าด! จัดงานได้ยิ่งใหญ่อลังการดาวล้านดวงอะไรขนาดนี้!?" เด็กหัวเกรียนอุทานออกมากับบรรยากาศของงานในอัครสถานที่จัดขึ้น "ขนาดนอกเกมยังขนาดนี้ ในเกมที่เราเห็นทาง TV หรือไลฟ์สดคงจะยิ่งกว่านี้สิบเท่า!"

"อื่อ จัดได้สุดยอดจริงๆอย่างนายบอก บรรยากาศยิ่งใหญ่มากๆ"กฤชอดชื่นชมด้วยไม่ได้ แต่ก็รู้สึกขัดใจตรงเจ้าเด็กหัวเกรียนเวลาเจออะไรมักจะอุทานเสียงดังด้วยความตื่นเต้นเสมอ "เบาหน่อย เสียงดังเป็นพวกบ้านนอกเข้ากรุงไปได้"

"โธ่พี่กฤช ดูแต่ละอย่างที่เขาจัดโชว์ดิ  อดร้องว้าวไม่ได้เมื่อเห็น พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?"

"ก็ทึ่งๆแต่ไม่ถึงกับว้าว แบบฉันผ่านอะไรพวกนี้มาเยอะ อีกอย่างนึง และอาชีพฉันเป็นโปรแกรมเมอร์ด้วย งานที่นายเห็นต่อให้หลับตาเขียนโปรแกรม ฉันยังสามารถเขียนได้สบายๆ" กฤชได้โอกาสคุยโอ่ทันที และกำชับซ้ำ "ส่วนนายเบาเสียงลง มีอารยะอย่างคนอื่นๆบ้าง ดูซิมีใครเสียงดังอย่างนายบ้าง?"

"ว้าว ! เยี่ยมจริงๆ สุดยอด! โอ้...มายกอด!..."

เสียงของคนเข้ามาชมงานตะโกนกันเซ็งแซ่ ต่างตื่นเต้นกับสิ่งที่พบเห็นในงานไม่ต่างจากเด็กชายหัวเกรียน

"ผมว่าคนผิดปรกตินี่น่าจะเป็นพี่กฤชนะ เขาตื่นเต้นกันแทบจะทั้งนั้น มีพี่คนเดียวทำเฉยๆ ตายด้านหรือเปล่า?"

โปรแกรมเมอร์หนุ่มถอนหายใจและเดินนำหน้าไปยังบู้ทจำหน่ายแคปซูนออนไลน์ ระหว่างทางเด็กชายหัวเกรียนก็เผชิญกับเหล่ามอนสเตอร์โฮโรแกรมกระโดดใส่บ้าง ตัดหน้าไปมาบ้าง และบางทีก็วิ่งไล่จนวิ่งหนีวนไปรอบๆ สร้างเสียงหัวเราะให้กฤชและคนแถวนั้น  เมื่อถึงโซนจำหน่ายแคปซูนทั้งสองจึงสอบถามเพื่อซื้อเครื่องเล่นเกมจากพนักงานหญิงในชุดนักบวชหญิง อัศวิน  แม่มดสาว ซึ่งโชว์สัดส่วนผิวขาวๆและทรวดทรงอร่ามตาอย่างท้าทาย

"สำหรับแคปซูนออนไลน์ Legend Of Survivors Online. มีทั้งหมดสี่แบบค่ะ แบบแรกขนาดใหญ่หรือเรียกว่าแคปซูลระดับ Vip รุ่น PGR13  มีระบบสแกนร่างกายในตัว มีแบตเตอรี่สำรองที่อยู่ได้เป็นอาทิตย์แม้ไฟดับค่ะ แบบนี้ทางบริษัทจะมีบริการจัดส่งให้ถึงบ้านนะคะ" พนักงานขายอธิบายประเภทของเครื่องเล่น "แบบที่สองคือรุ่น Ex 2 ลักษณะจะคล้ายกับรุ่น Vip แต่ลดสเป๊กลงมาประมาณ 20% ค่ะ!"

"ส่วนแบบที่สามคือรุ่น Fx 1 เป็นแบบเก้าอี้นวมคล้ายเก้าอี้นวดไฟฟ้า จะมีแบตเตอรี่สำรองที่อยู่ได้ประมาณ 1 วันค่ะ และเป็นแบบที่ราคาถูกลงมาจาก 2 รุ่นล่าสุด และแบบสุดท้าย ขนาดเล็กหรือแบบพกพา มีแบตเตอร์รี่สำรองอยู่ได้นาน 2 ชั่วโมง มีขนาดกะทัดรัดและสามารถพกพาได้สะดวกค่ะ สำหรับสองแบบสุดท้าย หากคุณยังไม่มีไอดี จำเป็นต้องสมัครและสแกนร่างกายที่ห้องด้านหลังค่ะ" เจ้าหน้าที่สาธยายพร้อมผายมือไปยังห้องด้านหลังที่มีคนเข้าออกเป็นแทบจะตลอดเวลา แต่เสกไม่สนใจรุ่นอื่นๆนอกจาก Vip ส่วนเด็กชายหัวเกรียนสนใจรุ่นพกพาที่ถูกสุด

"สำหรับผู้เล่นช่วง Beta test ทางบริษัทมีสิทธิพิเศษอะไรให้หรือเปล่าครับ?" เด็กชายหัวเกรียนยื่นบัตรรับรองของผู้เล่นช่วง Beta Tester ให้สาวๆพนักงานขายดู

"สำหรับผู้เล่นช่วง Beta Tester ได้สิทธิ์เล่นเกมโดยไม่ต้องเสียค่าสมัคร  ID ค่ะ!" พนักงานสาวตอบมาอย่างฉะฉาน ทำให้เด็กชายหัวเกรียนยิ้มแฉ่ง

"ผมเลือกแบบพกพาครับ!" เด็กสาวหัวเกรียนเลือกโดยไม่ต้องคิดมาก เครื่องออนไลน์คล้ายหมวกกันน็อคครึ่งใบติดแว่น Vr. ไว้ด้านหน้า มีวงจรเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตและปลั๊กเสียบไฟ "เล่นตามกำลังทรัพย์ ผมยังขอเงินแม่ใช้อยู่"

"แล้วคุณสนใจแบบไหนคะ?" พนักงานสาวหันมาถามกฤชที่ลูบๆคลำๆเครื่อง Vip. อยู่

"แบบแคปซูล Vip ครับ เพราะมันแพงสุดและดีที่สุดใน 4 รุ่น ระดับผมมันต้องเครื่องแบบนี้ถึงจะสะใจ" กฤชเอ่ยตอบพนักงานขายแล้วยืดอกวางมาดเสี่ยกระเป๋าหนักโชว์สาว

"ยินดีด้วยค่ะ ขอเชิญเซ็นเอกสารและชำระทางนี้ค่ะ" พนักงานหญิงพาทั้งสองมายังโต๊ะกรอกเอกสาร สำหรับเครื่อง Vip กรอกชื่อและหมายเลขบัตรประชาชนและชำระเงินด้วยบัตรเคดิตก็เสร็จสิ้นขั้นตอน ส่วนเครื่องแบบพกพาจะต้องไปสแกนร่างกาย "ส่วนคุณ เชิญมาสแกนร่างกายทางนี้ค่ะ ระหว่างที่คุณลูกค้าสแกนร่างกาย เราจะจัดเตรียมสินค้าและอุปกรณ์ให้นะคะ เพื่อนำกลับไปเอง ส่วนคุณลูกค้าที่ชื่อรุ่น Vip โปรดกรอกที่อยู่ให้ชัดเจน เราจะจัดส่งให้ถึงมือคุณภายใน 5 ชั่วโมงถ้าอยู่ในเขตปริมณฑล หากอยู่นอกเขตปริมณฑล จะดูระยะทางก่อนถึงจะกำหนดเวลาได้ค่ะ!"

"ทางไหนครับ?"เด็กชายหัวเกรียนเอ่ยถาม

"เชิญทางนี้คะ!" พนักงานหญิงผายมือเชิญมายังฌซนที่กั้นไว้เป็นช่องด้วยผ้า แคปซูนออนไลน์ตั้งเรียงอยู่ประมาณสิบเครื่อง เด็กชายหัวเกรียนเสียบบัตรประชาชนเข้าที่ช่องใส่บัตร ก่อนเข้าไปนอนในแคปซูล ฝาครอบเลื่อนลงมาปิดพร้อมกับมีเสียงดังขึ้น

"ระบบกำลังสแกนร่างกายของท่านเพื่อเป็นพื้นฐานในเกม กรุณานอนนิ่งๆ และรอซักครู่นะคะ!" สิ้นเสียงหวานๆของผู้หญิงก็มีแสงเลเซอร์ไหลผ่านศีรษะลงไปถึงเท้าอย่างช้าๆ  เมื่อเสร็จสิ้นการสแกนร่างกาย ฝาครอบถูกเปิดออกพร้อมกับร่างผอมๆของเด็กชายหัวเกรียนกระเด้งดึ๋งออกมาทันที

"อึดอัดจริงๆ เครื่องเล่นแบบแคปซูนไม่เห็นน่าลงไปนอนเล่นเลยสักนิด เล่นแบบสวมหัวก็แล้ว" เขาบ่นและเดินออกมาก็เห็นกฤชยืนรออยู่เพราะเสร็จสิ้นขั้นตอนชื้อขายแล้ว

ทั้งสองออกจากบู้ทสินค้าและเดินชมงานไปเรื่อยๆ จากนั้นก็แวะชื้อไอเทมต่างๆเพิ่มเติมหลังจากที่ได้รับมาจากการชื้อเครื่องออนไลน์แล้ว จากนั้นก็ไปยังบู้ทจับรางวัล กฤชได้รับกล่องสุ่มสัตว์เลี้ยงเพิ่มมา

"อั๊ยยะ! คอนเสริทวง Gi 5 แสดงแล้วไปดูกันเถอะ!" เด็กชายหัวเกรียนชวน

"มันเป็นวงอะไรวะ?" กฤชถามอย่างงงๆเพราะไม่ได้ฟังเพลงใหม่ๆนานแล้ว

"โธ่! พี่กฤช วงเกิร์ลกรุ๊ฟดังที่สุดของเมืองไทย งานนี้จ้างมาแสดงได้ต้องทุ่มหนักเชียวนะ"

"นายไปดูเถอะ ฉันไม่รู้จักและก็เลยวัยจะเย้วๆหน้าเวทีคอนเสริทแล้ว"

กฤชแวะไปยังโซนอาหาร เขาสั่งข้าวผัดใส่จานมานั่งกินและอ่านคู่มือเกมฆ่าเวลา แคปซูนออนไลน์ Vip. และการผจญภัยที่เขาใฝ่ฝันกำลังรอให้เขาเข้าไปมีส่วนร่วมในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า คิดแล้วเขาอดตื่นเต้นไม่ได้

"รอมาตั้งสองปียังรอได้ รออีกไม่กี่ชั่วโมงทำไมกระวนกระวายจริงๆวะ เฮ้อ...ตื่นเต้นจนปวดฉี่เลย ห้องน้ำอยู่ทางไหนวะเนี่ย?" กฤชรีบเก็บอุปกรณ์ต่างๆใส่กระเป๋าเป้คู่ใจและเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที

เมื่อเสร็จธุระส่วนตัวแล้ว กฤชเดินออกมายืนหน้าห้องน้ำและจะโทรหาเด็กชายหัวเกรียน แต่ปรากฏร่างเพียวบางของหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาชนเขาจนหงายท้องก้นจ้ำเบ้าไปกับพื้น กระเป๋าเป้ตกลงพื้นข้าวของข้างในกระจัดกระจายเต็มพื้น เพราะเขากำลังเปิดกระเป๋าจะหยิบโทรศัพท์ออกมาใช้พอดี เมื่อตั้งหลักได้เขาก็รีบลุกขึ้นก้มเก็บข้าวของต่างๆทันทีและบ่นขรมถึงความซุ่มซ่ามของหญิงสาวคนนั้น ซึ่งเธอก็เอ่ยขอโทษและกุรีกุจอช่วยเก็บ

"ขอโทษจริงๆนะคะ!" เสียงหวานๆบอกและส่งแฟรชไดร์ฟให้

"เดินหลับในหรือไง รู้มั๊ยว่าถ้ามันเสียหาย ผมต้องเขียนใหม่ทั้งหมดเลยนะ โปรแกรมสำคัญด้วย!" เขากระชากแฟรชไดร์ฟจากมือหญิงสาวและตะคอกใส่อย่างไม่พอ แต่พอได้สบตามองวงหน้าของหญิงสาวทำเอาเขาเงียบเสียงทันใด

"คือว่าดิฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ" เสียงหวานจากใบหน้าจิ้มลิ้มรูปไข่ ตาโต จมูกโด่ง ผมสีน้ำตาลเคลีบบ่า ผิวขาวเปล่งออร่ากระจ่างใส สะกดกฤชให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดทันที

"เอิ่ม...ครับๆ ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ผิดที่เดินไม่ดูทางด้วย ต่างคนต่างไม่ดูทางเดินมาชนกัน ผิดคนละครึ่งถือว่าเจ้ากันไปละกันนะครับ" กฤชเปลี่ยนโทนเสียงและกิริยาทันที

"คุณเป็นโปรแกรมเมอร์หรือคะ?" หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่เอาเรื่องและเอ่ยถามข้อสงสัย

"ครับ!" กฤชยืดอกแขม่วพุงสุดฤทธิ์เก็กหน้าขรึมแล้วตอบน้ำเสียงนุ่มๆว่า "ผมชื่อกฤช ทาเคชิโน่ เป็นหัวหน้าฝ่ายไอทีบริษัท TKO ครับ แล้วคุณ...อ่า..."

"ดิฉันชื่อมินตรา...มินตรา วงโสภา เป็นผู้จัดการวง Gi5 เกิร์ลกรุ๊ฟที่มาแสดงในงานี้ค่ะ" หญิงสาวแนะนำตัวเองพร้อมอาชีพทำเอาเขาขมวดคิ้ว เพราะหน้าที่ของเธอไม่ธรรมดา

"อ้อ ...ส่วนผมมาเดินเที่ยวในงานแล้วชื้อแคปซูนไปออนไลน์เกม Loso ครับ" กฤชบอกสาเหตุที่ตนเองมาปรากฏตัวในงานกลับไปบ้าง และคิดว่าหญิงสาวสวยๆเพอเฟ็ตอย่างเธอคงจะสนทนากับเนิร์ดอย่างเขาตามมารยาทเท่านั้น

"ดิฉันก็เล่นเกมนี้นะคะ ตอนนี้เลเวล 40 อาชีพนักธนู ถ้าออนไลน์คงจะได้เจอกัน ในเกมดิฉันชื่อมีอา มีปาร์ตี้อยู่แถวๆ เมืองฟรอนเทียร่า ถ้าเข้าเกมแวะไปหากันได้"

"ครับ..แล้วถ้าผมออนไลน์จะแวะไปเที่ยวหาแถวๆนั้น"กฤชรับปากตามคำชวน แต่นึกว่าคงยากจะได้เจอ เพราะเมืองในเกมมีเยอะมากและระยะทางไกลๆทั้งนั้น

"เออ แล้วไม่ไปดูคอนเสริทหรือคะ?" หญิงสาวเอ่ยถามต่อ "วง Gi-5 มีแต่สาวๆน่ารักทั้งนั้นเลยนะคะ!"

"คงจะไม่หรอกครับ เพราะบอกตรงๆผมยังไม่รู้จักชื่อวงหรือเพลงของเขาสักเพลง ผมเลยวัยรุ่นมานานแล้ว เน้นฟังแต่พวกคลาสสิค ขอบคุณสำหรับคำเชิญครับ!"

"คงจะต้องขอตัวก่อนนะคะ!" หญิงสาวตัดบทสนทนา "ดิฉันต้องไปแล้ว ต้องไปคอยดูแลพวกสาวๆ นี่นามบัตรของดิฉันนะคะ ถ้าเปลี่ยนใจมาฟังเพลงของ Gi-5 และจัดงานเลี้ยงอยากได้วงไปแสดง ติดต่อได้เลยค่ะ จะลัดคิวให้ และที่สำคัญจะคิดราคาพิเศษด้วย สวัสดีค่ะ คริๆ" หญิงสาวปิดปากหัวเราะเสียงใสกิริยาน่ารักและเดินจากไป
.
.
.
"คุณกฤช!!!"

"...!?!...."

โปรแกรมเมอร์หนุ่มสะดุ้งเฮือกกับเสียงเรียกที่กรอกเข้ามาในรูหู หันไปก็เห็นหน้าทะเล้นของเจ้าเด็กหัวเกรียนยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าสงสัย เสียงเรียกจนแก้วหูสั่นทำเอาเขารู้สึกไม่พอใจมาก

"เรียกอะไรเสียงดังขนาดนั้น แม่ง! แก้วหูแตกหรือเปล่าก็ไม่รู้" เขาต่อว่าเจ้าเด็กหัวเกรียนอย่างไม่พอใจ

"ผมเรียกคุณกฤชตั้งนาน แต่ไม่ตอบเอาแต่ยืนตาลอยกำไอ้นามบัตรค้างไว้ ยังกะแข็งเป็นหินไปแล้ว"

"เหรอ...?" กฤชรู้สึกตัวแล้วมองนามบัตรในมือ เขารีบเก็บใส่กระเป๋าเสื้อหัวเราะเบาๆแก้เขิน

"ว่าแต่นายไม่ดูคอนเสริท Gmอะไรนั่นแล้วเหรอ?" เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

"วง Gi-5 ต่างหาก เขาแสดงเสร็จแล้ว ว่าแต่คุณกฤชจะกลับหรือยังครับ?"

กฤชยกนาฬิกาขึ้นมาดูเห็นว่าเย็นมากแล้ว แคปซูนที่ชื้อไว้น่ากำลังถูกจัดส่งไปยังโฮมแคปซูนของเขา ดังนั้นเขาจึงพยักเป็นเชิงเห็นด้วยว่าสมควรแก่เวลาจะกลับที่พักและเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับออนไลน์ครั้งแรกในเกมที่รอคอย

"ก๊อบแก๊บ นายคิดว่า...ถ้าหากเรานัดเจอกันในเกม จะหากันเจอไหมวะ?" กฤชเอ่ยถามความเห็นของเด็กชายหัวเกรียน หลังจากเดินมารอรถไฟฟ้าที่สถานีด้านหน้าห้างสรรพสินค้าที่จัดงาน

"ยากมากๆถึงมากที่สุด นอกจากดวงจะสมพงศ์กัน อย่างคุณกฤชกับผมถ้าไม่รู้จักชื่อในเกมกัน ออนไลน์สิบปีก็ไม่มีทางได้เจอกันหรอก ถามทำไมเหรอ?"

"ถามไปอย่างนั้นแหล่ะ ว่าแต่ไม่เจอนายในเกมมันดีกว่าเจอนะ ฮะๆๆ" พูดจบกฤชก็เดินขึ้นรถไฟฟ้าไป ส่วนเด็กชายหัวเกรียนยังยืนรอขบวนต่อไปเพราะที่พักอยู่คนละทาง


--------------------------------


ช่วงหัวค่ำของวันนั้น

กฤชกลับมาถึงโฮมแคปซูนไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แคปซูนออนไลน์ Vip ก็มาส่ง เมื่อช่างทำการติดตั้งทดสอบระบบเรียบร้อยก็กลับไป ส่วนกฤชมีความตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด เขาใช้เวลาราวสามสิบนาทีในการกินข้าวกับอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนอนลายโปรดเพื่อเตรียมเข้าออนไลน์ในเวลาประมาณ 20.00 น. ซึ่งถือเป็นฤกษ์งามยามดี
กฤชในเวลานี้อยู่ในสภาพพร้อมอย่างเต็มที่สำหรับการจะเข้าไปในโลกของ Loso ที่เขาปรารถนา

การสวมอุปกรณ์ใช้เวลาพอตัว แต่ก็ไม่ซับซ้อนอะไรนัก หมวกสวมศีรษะถูกครอบในขณะที่เขาค่อยๆนอนหงายลงไป เขาเอื้อมมือกดสวิตซ์ปิดไฟ และกดเปิดเครื่องปรับอากาศภายในเครื่องด้วยรีโมท บรรยากาศเย็นลงเรื่อยๆระยะเวลาในการอัพเดทเกมเหลือเพียงสิบนาที เขาเริ่มรันเกมทันทีโดยแตะไปยังไอคอนรูปโลกบนจอโฮโรแกรมที่ปรากฏตรงหน้า

'กรุณาใส่ชื่อ Login ค่ะ! ' เสียงสังเคราะห์นุ่มๆของผู้หญิงดังขึ้น

"กฤช ทาเคชิโนครับ" เขาตอบกับระบบ

'กรุณาใส่พาสเวิร์สค่ะ!'

"-********-"

ใช้เวลาตรวจสอบกับระบบสั้นๆก็มีเสียงเดิมบอกต่อ 'รหัสผ่านถูกต้อง จะเริ่มทำการปล่อยคลื่นกล่อม กรุณาผ่อนคลายและเตรียมพร้อมเข้าสู่เกม'

"ทำการเชื่อมต่อเซิฟเวอร์...."

"กำลังเข้าสู่เกมภายใน 10 วินาที  เริ่มนับถอยหลัง...10..9..8..7...6...."

กฤชหลับตาลง พร้อมกับเสียงนับถอยหลังก่อนสติของเขาจะหลุดไปยังโลกอีกฝั่งหนึ่ง

แว่วเสียงเพลงไตเติ้ลของเกมในจังหวะเบาๆผ่อนคลาย  ตัวหมวกก็ส่งคลื่นเบาๆสำหรับผ่อนคลายในเวลาเดียวกัน จากนั้นแล้วไม่ถึงห้านาทีต่อมา พอสติเริ่มเลือนรางลงกฤชก็อยู่ในสภาพกึ่งกลับกึ่งตื่น กฤชรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังอยู่ในสภาพจำศีล ทั้งๆที่รอบตัวนั้นมีแต่ความมืดมิดจนไม่เห็นอะไรเลย แต่กลับไม่มีความรู้สึกชวนตื่นตระหนกใดๆ ตรงข้ามมันกลับสงบนิ่ง ร่างกายเบาสบายราวล่องลอยบนอากาศ ไม่มีความหงุดหงิดกังวลวุนวายใจใดๆ รู้สึกเพียงแค่เรื่องเดียวคืออยากจะนอนไม่ตื่นแบบนี้ไปอีกนานเท่านาน

ท่ามกลางความมืดปรากฏแสงสีขาวสว่างจ้า

รู้สึกตัวอีกที่ร่างของเขาก็โผล่มายังจุดกึ่งกลางของแสงสว่าง พร้อมกับน้ำเสียงของหญิงสาวหวานหยดก็ดังขึ้น

"ยินดีต้อนรับสู่ห้องเริ่มต้นค่ะ!"

"....." กฤชยังคงงงๆอยู่หันมองหาที่มาของเสียง

"Log In ในชื่อของ 'นักฆ่าหมายเลขแปด' ผ่านระบบเรียบร้อยแล้วค่ะ!"

เมื่อเสียงแจ้งบอกดังขึ้น กฤชก็มองเห็นหญิงสาวผิวขาวใบหน้าสวย ผมสีดำยาวถึงกลางหลังเดินเข้ามาใกล้ๆ เธออยู่ในชุดผ้าบางๆคล้ายๆกับเทพธิดาในเทพปกรณัมของกรีก และผ้ามันก็บางเสียจนเห็นอะไรต่อมิอะไรจนหมด ทำเอาเขาอดกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากไม่ได้

"กรุณาสร้างตัวละครค่ะ!" เสียงหวานๆเรียกสติของกฤชกลับมาอีกครั้ง

"คะ  ครับ..."

'เริ่มกระบวนการปรับแต่งตัวละคร...'

[นีโอ]

กฤชปรับร่างของตัวละครให้สูงสง่า กล้ามเนื้อพอดีๆไม่มากไม่น้อยเกินไป ปรับผิวเป็นสีแทนเพื่อให้ดูแข็งแรง ผมยาวปรกบ่า ดวงตากลมเรียวแววสีเทา กฤชมองอวต้าร์ตัวเองในกรอบจอภาพโฮโรแกรมอย่างพึงพอใจ แก้จมูกให้โด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนา  รูปลักษณ์เข้มแข็งสง่างามหมุนรอบๆตัวให้เขาพิจารณาทุกมุม เมื่อพอใจเขาก็กดช่องตกลง

'การปรับแต่งตัวละครเสร็จสิ้น...'

"คุณเป็นผู้เล่นในช่วง Beta Test คนสุดท้ายที่เข้าเกมมา ขออนุญาตแนะนำคร่าวๆ ระบบเกมในช่วง Beta Test กับปัจจุบันแตกต่างกันค่อนข้างมาก เพราะฝ่ายพัฒนาเพิ่มเติมระบบอื่นเพิ่มเข้ามาอีกมากมายในช่วง Open Beta ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา ถ้าอยากรู้ว่ามีอะไรบ้าง ไปสอบถามเพิ่มเติมที่ตึกผู้เล่นใหม่ในเมืองนะคะ"

":ครับ"

"เตรียมพร้อมเข้าสู่โลกของ Legend Of Survivors Online. ภายใน 10 วินาที!"

"เริ่มนับถอยหลัง...10..9..8..7............"

รอบๆกายของกฤชมืดลงอีกครั้งความรู้สึกเหมือนร่างกายถูกดูดลงไปในความเวิ้งว้างว่างเปล่า

แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันกลับเหมือนยาวนานไม่มีวันจะสิ้นสุด กฤชคิดว่าความรู้สึกนี้คงจะเกิดจากความตื่นเต้นในการเข้าเกมนี้เป็นครั้งแรก แต่ความมืดมิดตรงหน้ายังไม่จางหายไปสักทีจนเขาสงสัยว่ามันจะอีกนานเท่าไหร่

และอึดใจต่อมาอารมณ์ของกฤชเหมือนหลับและตื่นขึ้นมา เมื่อเปลือกตาเปิดขึ้นก็สัมผัสได้ถึงแรงลมอ่อน มันพัดโชยกลิ่นใบหญ้า แซมด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ กลิ่นแห่งธรรมชาติที่ไม่ได้สัมผัสมานานมาก ลมเย็นๆพัดย้อนจากทุ่งหญ้ามาตีหน้า ให้ความรู้สึกสดชื่นแฝงกลิ่นหญ้าเป็นสัมผัสแห่งชีวิตที่ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้กำลังอยู่ในโลกดิจิตอล แต่มันก็ยืนยันได้ชัดเจนยิ่งว่า บัดนี้กฤชได้ทำการเข้าสู่เกมอย่างเสร็จสมบูรณ์แล้ว

กลิ่นอายแห่งธรรมชาติปลุกเร้าร่างกายให้มีชีวิตขึ้นอีกครั้ง  เขาอยากขยับลุกขึ้นไปดูต้นตอของลมและกลิ่น แต่ติดที่ว่ารอบข้างนั้นมืดไปหมด ทำได้ก็เพียงแค่เปลี่ยนท่าจากนอนมานั่งเท่านั้น  แต่ทว่าไม่กี่อึดใจให้หลังจากที่เปลี่ยนอิริยาบถ  เขาก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกพาตัวไปสักที่ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แม้ว่าเขาจะยังนอนหงายอยู่ท่าเดิม แต่ร่างกายนั้นกลับเคลื่อนไหวไปเอง ราวกับกำลังนั่งอยู่บนรางเลื่อนที่มองไม่เห็นในความมืดนั้น

มันเป็นปรากฏการณ์เหมือนฝัน  ไม่มีความหวาดกลัวกังวลหลงเหลืออยู่นอกจากความลุ้นระทึก ซึ่งรออยู่เบื้องหน้า  ใจจดจ่อว่าจะได้พบเจอสิ่งใดภายในเกม ความเร็วในการเคลื่อนที่นั้นเริ่มต้นจากช้าๆ และค่อยๆเร็วขึ้นตามลำดับ ยิ่งเร็วแรงลมที่พัดมาปะทะร่างกายก็ยิ่งแรงขึ้น กลิ่นอายธรรมชาติและกลิ่นสายลมแสงแดดก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น จากรอบข้างที่มืดมิดก็เริ่มเห็นจุดสว่างปรากฏให้เห็นเป็นจุดเล็กๆอยู่ห่างไกลสุดสายตา

"อ้า ...นี่มัน" กฤชขยับแว่นจ้องมอง ความรู้สึกบอกว่าตนกำลังจะหลุดพ้นจากความมืดมิดนี้แล้ว เขาหลับตาลงพลางกางแขนเตรียมรับสัมผัสแห่งการผจญภัยในโลกแห่งจินตนาการที่รออยู่

เมื่อจุดแห่งแสงสว่างขยายกว้างขึ้น แสงสว่างจ้าแต่ไม่รู้สึกแสบตาอาบร่างของเขาทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดนอกจากสีขาวรอบๆกาย อึดใจต่อมาแสงสีขาวก็ค่อยๆสลายไป แสงจากธรรมชาติเข้ามาแทนที่จนเขาต้องหลับตา พักหนึ่งเสียงนกร้องและเสียงคนพูดคุยก็ดังขึ้นในหู เขารีบเปิดตาสำรวจรอบๆกายทันที

แต่เพราะสายตาถูกแสงสว่างและความมืดส่องสลับกัน ทำให้เขาต้องหลับตาและกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ดวงตาคุ้นสภาพของแสงรอบตัวแล้วเขาก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่ทุ่งหญ้าโล่งแห่งหนึ่ง ส่วนด้านหลังมีกำแพงโอบล้อมเมืองขนาดใหญ่ไว้ พอมองไปรอบข้างก็ปรากฏว่ามีผู้คนอยู่ประปราย บ้างก็กำลังทำความคุ้นเคยกับร่างใหม่ บ้างก็พูดคุยกันถึงประสบการณ์พิเศษสุดของชีวิตที่พบเจอภายในเกม

"ว้าว!" กฤชเผลออุทานออกมา ภาพที่เห็นเหมือนกับอยู่ในโลกแห่งความฝัน ฉากเป็นท้องฟ้าสีคราม นกโบยบินส่งเสียงร้องน่าฟัง ผู้คนเดินผ่านไปมาเหมือนคนจริง ๆ ไม่มีผิด กลิ่นหญ้าลอยแตะจมูกราวกับยืนอยู่ในชนบท เสียงคนคุยกันมีทั้งเบาและดัง ตามแต่ระยะห่างจากจุดที่ยืนอยู่ 'ถ้าไม่ใช่ว่าคนทุกคนหน้าใสเด้งเกินจริง กับตึกที่สไตล์เหมือนสถานที่ในเกมล่ะก็ ดูไม่ออกเลยนะเนี่ยว่าเป็นเกม' เขาคิดในใจแม้ว่าจะจับต้นชนปลายได้ยากหน่อย แต่ด้วยสัญชาตญาณและการที่คลุกคลี่เล่นเกมมากว่าครึ่งเวลาของชีวิตก็ทำให้เขาทำความเข้าใจกับมันได้โดยไม่ยาก

เมื่อขยับร่างกายส่วนต่างๆก็พบว่ามีการสนองตอบไม่แตกต่างจากชีวิตจริงๆ ด้วยรูปร่างสูงใหญ่ที่ถูกออกแบบมาให้สูงถึง 185 ซม. ซึ่งเป็นความสูงเกินจริงของร่างกายเขาในโลกจริง แต่สามารถขยับแขนขาได้ราวร่างปรกติ ก้าวเท้าเดินหน้าถอยหลังอย่างเป็นธรรมชาติ ซึ่งกฤชทำการวอร์มร่างกายให้คุ้นชินจนผู้เล่นคนอื่นๆที่ผ่านไปมาพากับจับจ้องมองดูกิริยาของเขาด้วยความขบขัน จากชุดที่แต่งอยู่บ่งบอกว่าเขาคือ  Novice - นักผจญภัยเริ่มต้น  Level 1 แม้จะตกเป็นเป้าสายตาใครๆหลายคน แต่กฤชก็ไม่สนใจ เขาเดินไปที่บ่อน้ำข้างกำแพงเมือง ส่องหน้าตัวเองกับภาพสะท้อนของผิวน้ำก็พบว่าหน้าตานั้นจะไม่ใช่หน้าดั้งเดิมของตน ไม่ใช่ใบหน้าอ้วนกลม ใส่แว่นตาหนา จมูกบาน แต่เป็นใบหน้าเหลี่ยมได้รูปหล่อเหลาคมเข้ม ตาโตเรียว จมูกโด่งเป็นสัน จนเขาอดภิใจไม่ได้ 'หล่อสาดๆ' เขารำพึงในใจ

"แบบนี้แหล่ะ ถึงจะสมกับชื่อ 'นักฆ่าหมายเลขแปด' ตำนานเหนือตำนาน" เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบใบหน้าตนเองอย่างภาคภูมิใจ "ได้เวลาสร้างตำนานหน้าใหม่ในเกมนี้แล้ว!!!...."

นักฆ่าหมายเลขแปด คือชื่อที่เขาใช้มาตั้งแต่ยุคเกม Rpg  ครองตลาดในสมัยเป็นเด็กชายหัวเกรียน และมาโด่งดังอย่างที่สุดในเกม 'Kingdom Of The Medallion' ต่อให้เป็นมือสมัครเล่นหรือมือใหม่เพิ่งหัดเล่น  ใครๆก็ต้องรู้จัก ID.นี้ 'นักฆ่าหมายเลขแปด' เป็น ID.ในตำนานของเกม MMORPG ยุคสุดท้ายก่อนการมาถึงของเกมออนไลน์เสมือนจริง ด้วยความที่มักโชคดีเสมอในการใช้ชื่อนี้เล่นเกม เขาจึงใช้แทนนามแฝงในเกมออนไลน์มา แม้เขาจะเป็นเจ้าของ Id นี้ตัวจริงเสียงจริง  แต่เขาก็ไม่เคยเปิดเผยให้เขารู้ตัวตนที่แท้จริงเลยและปิดเป็นความลับเรื่อยมา เพราะเขาพอใจที่จะเป็นผู้เล่นในตำนานและเป็นปริศนาให้ผู้คนเล่าขานไปตลอดกาล

หลังจากเห็นค่าหน้าตาของตัวเองแล้วต่อไปก็คือการสำรวจสภาพโดยรวมของร่างกายก่อนออกแรงจริง ชุดที่เขาสวมใส่นั้นไม่มีอะไรพิเศษ เป็นเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว รองเท้าหนังสัตว์เหมือนรองเท้าบู๊ต ที่เอวมีดาบไม้ยาวหนึ่งช่วงแขน ขนาดกำลังพอเหมาะกับมือ

ต่ำลงมาที่เอวมีกระเป๋าหนังคาดไว้ เปิดดูข้างในมียาเพิ่มเลือด 100 ขวด อาหารกระป๋อง 10 ชิ้น เต็นท์สำหรับนอนขนาด 2-3 คน  1 หลัง และกล่องอาวุธสีเขียวที่ได้จากกิจกรรม ดาบยาวระดับ A  1 เล่ม เงินติดตัวเริ่มต้นจำนวน 5 หมื่นเซนัล นับว่ามากพอดูสำหรับผู้เล่นหน้าใหม่

แล้วเมื่อยื่นมือป่ายไปกลางอากาศด้านหน้า ปรากฏจอภาพแบบโฮโรแกรมแสดงเมนูขึ้นมา เขาเลื่อนฝ่ามือขวาเข้าไปยังสเตตัสของตนเองเพื่อดูข้อมูลตัวละครของตน

ชื่อ – นักฆ่าหมายเลขแปด

อายุ – (ไม่ระบุ)

Level - 1

HP – 100/100

SP - 100

อาชีพ – ไม่มี

พลังโจมตี – 100

ป้องกัน – 100

พลังโจมตีเวทมนต์ - 100

ป้องกันเวทมนต์ - 100

Status

ความแข็งแกร่ง 1  ปัญญา  1

ความอดทน 1  คล่องแคล่ว 1

Class - Novice

"...!?!..."
เมื่อเปิดดูแล้วกฤชถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นค่าสถานะของตัวเองที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ตั้งแต่เล่นเกมมากก็มีเกมนี้แหละ ไม่มีทั้ง Point หรือค่าแต้ม สำหรับอัพค่าสเตตัสอยู่เลยสักแต้มเดียว เขาทอดสายตามองไปยังรอบๆ ในขณะนี้มีผู้เล่นหน้าใหม่ปรากฏขึ้นเรื่อยๆ คงจะเป็นเพราะช่วงพักผ่อน คนจึงนิยมเข้ามาออนไลน์เพื่อพักผ่อน  ผู้เล่นใหม่บางส่วนที่กำลังเดินมึนๆงงๆถูกชักชวนไปกับปาร์ตี้ที่เข้ามาก่อน บางกลุ่มก็พูดจาชักชวนดีๆ บางกลุ่มก็ทำตัวกร่างเป็นเจ้าถิ่น ยิ่งผู้เล่นสาวๆหน้าตาน่ารักจะถูกพวกผู้ชายรุมล้อมชักชวนแย่งตัวจนถึงขั้นวางมวยกันก็มี

เมื่อสังเกตบรรยากาศแล้วเขารู้จุดประสงค์หลักของเกมในทันทีทันใด

"ส่วนใหญ่ของผู้ชาย เข้ามาเพื่อหวังแอ้มสาวเท่านั้น  จริงๆ ผู้สร้างไม่ได้ตั้งใจให้โลกนี้เป็นแฟนตาซีผจญภัยแบบช่วง Beta Test เหรอ? บ้ารึเปล่าดันสร้างโลกสนองตัณหาผู้เล่นมาเนี่ยนะ?!" ชายหนุ่มสายหัวต่อสภาพแวดล้อม ไม่มีใครจริงจังกับการเล่นเกมเสมือนจริงเลยสักคน  หรือว่าตัวเขาเองก็ควรที่จะทำกลมกลืนไปเหมือนกับที่คนพวกนั้น.....


"เราจะไม่สนใจเรื่องพวกนั้นเด็ดขาด เพราะเราเข้ามาเพื่อความเป็นเลิศทางฝีมือเท่านั้น!!!"


เสียงประกาศของกฤชทำเอาคนรอบๆที่ผ่านไปมาสะดุ้งโหยงหยุดมองกิริยาของเขาอย่างงุนงง

'หมอนั้นมันเป็นอะไรอ่ะ'

'มันเพี้ยนหรือเปล่า อยู่ๆตะโกนขึ้นมา'

'สงสัยจะเป็นผลข้างเคียงตอนเข้าเกมมา น่าสงสารจริงๆ สติกลับมาไวๆนะ'

แม้จะเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบนินทารอบๆกายแต่กฤชก็ไม่สนใจ

ตริ้ง!

[สวัสดีค่ะ คุณผู้เล่นนักฆ่าหมายเลขแปด ดิฉันคือ Ai ส่วนตัวของคุณ จะมีหน้าที่คอยแนะนำและค้นหาข้อมูลต่างๆ ภายในเกม  อย่าง การได้สกิล, แผนที่ และเควสเนื้อเรื่องของเกมทั้งหมด และยังสามารถตอบคำถามทุกอย่างที่คุณอยากทราบได้เท่าที่สิทธิ์สมาชิกระดับ Vip จะได้รับ ขอฝากตัวรับใช้ด้วยนะคะ ]

[ก่อนอื่นจะขออธิบายพื้นที่ของโลก Legend Of Survivors Online. สถานที่ที่คุณผู้เล่นยืนอยู่คือย่านกสิกรรมทางทิศเหนือของอาณาจักรโยเดียร์ มหาอาณาจักรที่เป็นศูนย์กลางของทวีปมิดเดิ้ล เอิร์ด ทวีปนี้แบ่งเป็น 6 โซนใหญ่ๆและแบ่งเขตการปกครองด้วยเผ่าพันธุ์ต่างๆ ได้แก่...

1. Red Zone – เป็นพื้นที่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สภาพแห้งแล้ง เต็มไปด้วยภัยพิบัติจากธรรมชาติ

2. Green Zone - เป็นพื้นที่ภาคกลาง อุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าไม้และทรัพยากร

3. Blue Zone -  เป็นพื้นที่กลางตอนล่าง ติดทะเลเป็นศูนย์กลางการค้าขายของทวีป

4. Yellow Zone - เป็นพื้นที่ทางทิศเหนือเป็นดินแดนลึกลับยังไม่มีการสำรวจ

5.  Black Zone - เป็นพื้นที่ทางทิศใต้ เป็นที่อยู่อาศัยของมอนสเตอร์ดุร้ายที่คิดยึดครองทวีป

6. Ice Zone – เป็นพื้นที่ทางทิศตะวันตก เป็นดินแดนหนาวเย็นอุณหภูมิติดลบเต็มไปด้วยภูเขาน้ำแข็ง


[สถานที่เริ่มต้นของคุณผู้เล่นนักฆ่าหมายเลขแปดคือ Blue Zone  เขตนครโยเดียร์ ปกครองโดยเผ่าพันธุ์มนุษย์  ตามเนื้อเรื่องหลักของโลกใบนี้  ชาวโยเดียร์คือผู้นำเผ่าพันธุ์มนุษย์คอยขัดขวางและต่อต้านจอมมารที่คิดจะยึดครองโลก ดังนั้นพวกจอมมารทั้งหลายจึงจับจ้องจะทำลายศูนย์กลางการต่อต้านอำนาจมืดอย่างนครโยเดียร์เสมอมา และเกิดมหาสงครามครั้งแล้วครั้งเล่า และทุกครั้งจะมีวีระบุรุษผู้นำที่เก่งกาจถือกำเนิดขัดขวางจอมมารทุกครั้ง

จนกระทั่งถึงยุคปัจจุบัน พวกเงามืดจากภาคใต้เริ่มคืบคลานหมายยึดครองนครโยเดียร์อีกครั้ง คราวนี้มันตั้งใจจะทำลายเมืองที่เป็นศูนย์กลางต่อต้านอำนาจมืดให้ราบคาบไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้  ในสงครามครั้งนี้เหล่ามนุษย์ประสบความพ่ายแพ้ทุกครั้ง จนกระทั่งต้องประกาศหาผู้กล้ามารับมือจอมมาร....ผู้เล่นทุกคนสามารถเข้ารับทดสอบเพื่อได้รับเลือกเป็นผู้กล้าในตำนาน นำกองทัพแห่งแสงสว่างล้มล้างกองทัพแห่งความมืด หากสามารถปราบจอมมารและกองทัพมันได้ ชื่อเสียงจะระบือลือลั่น  เรื่องราวและความกล้าหาญจะถูกเล่าขานไปชั่วกาลนาน ผู้เล่นที่จะสามารถผ่านการทดสอบได้ไม่ใช่แค่เก่งกล้าอย่างเดียว ต้องมีจิตใจเข้มแข็ง มีฝีมือระดับปรมาจารย์ และฉลาดมีไหวพริบในการต่อสู้สูง

นอกจากจอมมารผู้เป็นหัวหน้าใหญ่ ยังมีบรรดาลูกสมุนระดับหัวกะทิแยกย้ายปกครองดินแดนต่างๆรอบๆอาณาจักรของมัน ผู้กล้าจะต้องทำลายสาขาย่อยของมันให้มากที่สุดเพื่อตัดกำลังก่อนจะรวมตัวเป็นกองทัพใหญ่....]

"ดูท่าทางจะวางสคลิปไว้ยาวเลยนะ" กฤชฟังเนื้อเรื่องของเกมแล้วยิ้มอย่างชอบใจ

"มีทั้งเรื่องแม่ทัพปีศาจ ทั้งจอมมารจ้าวแห่งความมืด และทวีปต่างๆ โลกแห่งนี้กว้างใหญ่มากและยังมีดินแดนที่ไม่ได้ปลดล็อกอีกหลายแห่ง นึกว่าจะเน้นแต่เรื่อง 18 บวกอย่างเดียว อย่างน้อยก็มีทางเลือกอื่นๆให้ผู้เล่นบ้าง..."

กฤชยืนฟังเนื้อเรื่องรายละเอียดไปเรื่อยๆ และทำให้เขารู้ว่า Beta Test เมื่อราวๆสามปีก่อน เควสต์เนื้อเรื่องมีเพียงแค่บทเดียว เป็นเควสต์ให้สังหารขุนพลปีศาจทั้งสามที่หมายจะปลดผนึกจอมมารเท่านั้น คงจะต้องการรวบรัดให้จบภายในระยะเวลาสามเดือนของช่วง Beta Tester ก่อนจะปิดเซิร์ฟเพื่อเปิด Open Beta

"ตอนนั้นเราเคลีร์ยเควสต์ได้หมดภายในสองเดือน อื่อ ...มันคงจะไม่ยากกว่ากันเท่าไหร่ เคลียร์เควสต์กำจัดสามขุนพลปีศาจเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือกำจัดจอมมารเท่านั้น!" กฤชรำพึงกับคนเองและคิดว่าไม่ยากไม่ง่าย


"แล้วระบบของเกมหล่ะ ถึงจะมีรูปแบบคล้าย MMORPG คล้ายในช่วง Beta Test แต่ผมอยากจะรู้ว่ามีรายละเอียดอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า โดยเฉพาะคลาส อาชีพ เลเวล และไอเทมของเกมนี้ทั้งหมดครับ!?"

เสียงของ Ai เงียบไปคล้ายๆกำลังรวบรวมข้อมูลมาเพื่อตอบคำถาม

"อย่าเงียบสิครับ ใจคอไม่ดี..." กฤชเร่ง Ai ส่วนตัว ทั้งๆที่เพิ่มผ่านไปไม่ถึง 10 วินาที

อึดใจต่อมาเสียงจากระบบก็สาธยายให้ฟัง [ เกม Loso แบ่งคลาสผู้เล่นเป็น 6 ระดับ ปัจจุบันเพิ่มมีผู้เล่นไต่ระดับขึ้นมาถึงขั้น 4 เท่านั้นที่ถือเป็นระดับไฮคลาส...คลาสทั้ง 6 มีดังนี้

1.Novice   - นักผจญภัยเริ่มต้น  Level  1

2.Initiate   -  นักผจญภัยฝึกหัด   Level  30-50

3.Apprentice – นักผจญภัยชั้นกลาง  Level  100-250

4.Journeyman – นักผจญภัยผู้เชี่ยวชาญ Level  300-500

5.Expert –  นักผจญภัยชั้นสูง  Level  550-700

6.Master – นักผจญภัยระดับปรมาจารย์    Level  750 ขึ้นไป


ส่วนอาชีพหลักๆ มีทั้งหมด 12   อาชีพ ได้แก่

นักฆ่า / อัศวิน / นักดาบ / มือปืน / นักบวช / แม่มด

พ่อค้า /  ช่าง / นายพราน / โจร / ทหาร

และ นักล่าพรหมจรรย์!!!.....]

"นักล่าพรหมจรรย์!?" กฤชอุทานออกมา "อาชีพนี้มีด้วยหรือวะ!?"

เขานึกไม่ออกเลยว่าการฝึกฝนจะเป็นแบบไหน เก็บค่าประสบการณ์อย่างไร คงจะเป็นชายหน้าหื่นๆที่หมกมุ่นเรื่องอย่างว่า วันๆเที่ยวตระเวนฉุดคร่าผู้หญิงมาทำอนาจาร ยังนึกไม่ออกว่าใครจะกล้าเล่นอาชีพบัดซบแบบนั้น แต่สิ่งที่กฤชไม่รู้มาก่อนก็คือ ผู้เล่นหลายคนลงทะเบียนอาชีพหลักไว้และเกือบจะทั้งหมดลงทะเบียนอาชีพสำรองเป็นนักล่าพรหมจรรย์

[ ผู้เล่นทุกคนจะเริ่มที่ Novice คลาสนี้ไม่สามารถออกนอกเมืองได้ เมื่อเพิ่มระดับจนถึงคลาสสองสามารถปาร์ตี้นอกเมืองได้  คลาสสามจึงสามารถเลือกอาชีพได้  คลาสสี่สามารถตั้งกิลด์และชื้อครองที่ดินได้ คลาสห้าสามารถตั้งเมืองเก็บภาษีได้ คลาสหกสามารถมีกองทัพหรือกำลังพลได้ ] กฤชยืนฟังสิ่งที่ Ai อธิบายอย่างตั้งใจ เส้นทางกว่าจะไปถึงคลาสหกอันเป็นคลาสสูงสุดดูจะยาวไกลมากๆ

Ai ยังคงอธิบายไปเรื่อยๆ [ตัวระบบของเกมก็เหมือนกับพื้นฐานเกม RPG ทั่วๆไป ฆ่ามอนสเตอร์แล้วจะได้ค่าประสบการณ์ แต่ระหว่างที่เดินทางอยู่อาจจะโดนผู้เล่นคนอื่นฆ่าได้ เพราะ Loso ปล่อยให้ผู้เล่นสามารถฆ่ากันได้โดยไม่จำเป็นต้องประลองกันตัวต่อตัว  และกฎหมายของแต่ละเมืองและชุมชนไม่เหมือนกัน ระวังตัวไว้ด้วยก็ดีนะคะ...]

[ระบบไอเทมจะแบ่งระดับออกเป็น ทั่วไป  หายาก ตำนาน ตำนานของตำนาน และชิ้นเดียว ปัจจุบันผ่านมาสองปีนอกจากระดับทั่วไปแล้ว ยังไม่มีผู้เล่นคนไหนพบเจอไอเท็มระดับตำนานหรือสามารถก้าวขึ้นมาถึงคลาสระดับปรมาจารย์เลย เวลานี้ฝ่ายพัฒนากำลังวิเคราะห์หาสาเหตุกันอยู่...] สำหรับกฤชคำตอบมันไม่ได้ยากเลย เพราะเกมให้อิสระการมีเซ็กส์มากเกินไป ตั้งแต่เปิดบริการมาไม่มีผู้เล่นคนไหนตั้งใจออกผจญภัย ล่าบอส หาแรร์ไอเทม สักคน เพราะหมกมุ่นครุ่นคิดแต่เรื่องจะผสมพันธุ์กันจนเกิดเสียสมดุลของเกมไปอย่างไม่ต้องสงสัย

"อื้อ...มันต้องมีใครสักคนที่จะสร้างแรงบัลดาลใจ และกระตุ้นผู้เล่นที่เข้ามาให้อยากจะออกผจญภัยบ้าง!"

กฤชเอามือกอดอกข้างหนึ่ง อีกข้างลูบคางใบหน้าครุ่นคิดหาทางแก้วิกฤติที่กำลังเกิดขึ้น

สำหรับกฤชแล้ว ประสบการณ์เกมเมอร์ที่โชกโชนอาจช่วยให้ปรับตัวเข้ากับเกมใหม่ได้ไม่ยาก แต่ในฐานะที่เป็นเกมแรกเริ่มและต่างฝ่ายต่างไม่รู้  อีกทั้งไม่มีคู่มือใดๆให้มาอีก เขากลับมองว่าแทนที่จะเสียเวลาอย่างเปล่าประโยชน์กับการลองผิดลองถูก ก็สู้หาข้อมูลพื้นฐานไว้ก่อนจะดีกว่า ซึ่งบรรดาเกมทั้งหลายจะมีกิลด์นักผจญภัยและ Npc คอยให้คำปรึกษาสำหรับมือใหม่อยู่แล้ว การไปขอคำปรึกษาก็ไม่ได้เป็นการเสียฟอร์มแต่อย่างใด

"สูงสุดสู่สามัญแล้วคราวนี้ นานๆจะได้เจอเกมที่ไม่มีคู่มือ ไม่รู้อะไรเลยอย่างนี้ น่าจะสู้กันแบบแฟร์ๆ อย่างนี้แหล่ะถึงจะเรียกว่าการผจญภัยที่แท้จริง!" ถึงเข้าเกมมาแบบมึนๆ และเรื่องราวต่างๆในเกมยังเป็นปริศนารอให้เข้าไปค้นหา แต่กฤชคิดทระนงว่าตนเองเป็นถึงโปรแกรมเมอร์ระดับโอลิมปิค พิชิตเกมมาตั้งแต่รุ่นบุกเบิกจนถึงออนไลน์เสมือนจริงหลายสิบเกมแล้ว กะอีแค่เกมใหม่ที่สภาพสังคมกำลังเหลวแหลก คงจะไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก

เมื่อกายพร้อม ใจพร้อมที่จะลุย สิ่งที่จำเป็นก็คือข้อมูลต่างๆ

ระหว่างเดินไปตามทุ่งหญ้ากว้างนั้น กฤชก็ได้เห็นผู้เล่นเริ่มต้นคนอื่นๆกำลังไล่ตีมอนสเตอร์อยู่ หากจะให้บรรยายการต่อสู้ที่เห็นก็คงต้องใช้คำว่า "หวาดเสียวปนขบขัน" มอนสเตอร์รอบๆบริเวณที่เรียกว่า 'เมืองเริ่มต้น' จะมีเลเวลเพียงแค่ 1 เท่านั้น และจะไม่จู่โจมก่อน เหมาะสำหรับมือใหม่จะมาล่าเพื่อเพิ่มระดับ  แต่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับมือใหม่ มีบางคนสามารถใช้อาวุธประเภทดาบ หอก ตีชนะบ้าง และก็มีบ้างก็ฝืนเกินตัวหรือบังคับไม่ชำนาญแล้วถูกมอนสเตอร์ตอบโต้กลับมาจนติดสถานะบาดเจ็บและแพ้จนเด้งหรือถูกวาร์ปออกไปจากเกม

ก็เป็นอะไรที่แปลกใหม่ดี คนชนะยังมีพักเหนื่อยเหมือนคนกำลังออกมาแรงมาจริงๆ ถ้าบาดเจ็บก็มีเลือดไหลจริง หากไม่ใช้อุปกรณ์ปฐมพยาบาลที่มีติดตัวแต่เริ่ม ก็อาจต้องรอให้หายเอง แต่ดูเหมือนว่าจะมีผลกับการฟื้นพลัง

ส่วนที่คนแพ้จนตาย แล้วร่างก็สลายไป เป็นการตายที่หมดจดสวยงานน่าดู ร่างของผู้ติดสถานะเสียชีวิตทั้งคนและมอนสเตอร์จะส่องแสงสีฟ้าและกลายเป็นคริสตั้นก่อนจะแตกกระจายหายไปไม่เหลือร่องรอยใดๆทิ้งไว้ ถ้าหากมีอาการเช่นนั้นเดาว่าตายแล้วไปรอเกิดใหม่ยังจุดเชฟหรือห้องรอการเกิดใหม่ ในขณะผู้ที่ติดสถานะเสียชีวิตร่างกำลังจะกลายเป็นคริสตั้นก่อนแตกสลาย  แว่วเสียงสบถด่าในทำนองว่าต้องเสียเวลารออีกชั่วโมงและเริ่มสถานะใหม่ทั้งหมด เป็นใครก็ต้องเซ็งเพราะเสียทั้งเลเวลที่สะสมมารวมทั้งไอเทมดรอปทั้งหลายด้วย

มอนสเตอร์ที่อยู่กลางทุ่งที่เห็นจะเป็นกบสีเขียวตัวใหญ่  หมูป่า และ หมาป่าวิ่งปุเลงๆไปมาให้พวกผู้เล่นมือใหม่เลือกตี เมื่อเห็นผู้เล่นตายกันง่ายๆ กฤชจึงยั้งใจไว้ก่อน แม้จะคันไม้คันมืออยากจะลงไปตีมอนสเตอร์เล่นบ้าง แต่เขาคงต้องเดินสำรวจและหาข้อมูลเพื่อมาจัดการมอนสเตอร์พวกนี้ก่อนเล่นจริงๆ เพราะขนาดมอนสเตอร์เลเวลแรกสุดก็ยังเห็นผู้เล่นใหม่แพ้กันง่ายๆ บางทีแล้วอาจมีเงื่อนไขการต่อสู้เฉพาะอยู่ ไม่ใช่เหมือนเกมในอดีตแค่คลิกค้างหรือคลิกรัวฟันไปเรื่อยๆก็จบไม่ต้องมีเลือกเป้า ส่วนถ้าจะหลบระบบก็จะหลบให้เอง เกมนี้ใช้ร่างกายทั้งต่อสู้และหลบหลีกด้วยระบบบังคับร่างกายจากสมอง เคลื่อนไหวอิงกายภาพจากความจริง

ดังนั้น...เขาจึงไม่เลือกที่จะเสี่ยง แทนที่จะเสียเวลาเปล่าๆไปหนึ่งชั่วโมง ก็สู้ใช้เวลาส่วนนี้ไปค้นคว้าเพิ่มเติมหรือฝึกปรือการใช้สกิลอาวุธให้คล่องแคล่วก่อนออกภาคสนามดีกว่า


เมื่อกฤชคิดจะลองเดินเข้าไปสำรวจในเมือง  เขาจึงเดินไปตามถนนที่ทอดยาวผ่านประตูเมืองเข้ามา ซึ่งหน้าทางเข้ามีป้ายหินสลักว่า 'Welcome to Yodia City' ซึ่งบรรยากาศภายในเมืองเต็มไปด้วยผู้คนมากมายดูคึกคัก บ้านเรือนใหญ่โตโอ่อ่าภายในเมืองมีถนนใหญ่ที่เป็นเส้นตรงยาวไปถึงตัวปราสาท ซึ่งระหว่างทางนั้นก็จะมีถนนย่อยไปยังตรอกซอกซอยต่างๆ มีเชื่อมถนนสายกลางไปยังประตูเมืองทางอื่นด้วย ถือเป็นเมืองที่กว้างและใหญ่ สมกับถูกยกย่องว่าเป็นนครที่ใหญ่โตมั่งคั่งและเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรมนุษย์

ในเงามืดด้านหนึ่งของซุ้มประตูทางเข้าเมืองที่กฤชเดินผ่านเข้ามา

มีสายตาประสงค์ร้ายหลายคู่จับจ้องดูอยู่

"หมอนั่นท่าทางจะเป็นพวกมาใหม่ ยังใส่ชุด Novice อยู่เลย "

"ลักษณะจะกระเป๋าหนักนะ มีสัญลักษณ์พวก Vip ที่คอปกเสื้อด้วย!"

"ถึงจะสร้างอวตารมาสูงใหญ่ ผิวเข้มดูฉลาดแข็งแรง แต่ดวงตาบอกว่ายังมึนๆงงๆไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต"

"ก่อนจะฉลาดเราก็ต้องรีบจัดการซะ งานนี้คงจะมีเงิน ได้ไอเทมดีๆคุ้มพอที่จะลงมือแน่ๆ"

"ถึงไม่คุ้ม แต่ก็น่าสน ฉันชอบจริงๆรูปหล่อกล้ามใหญ่ แถมดูเป้าสิ คงจะออกแบบมามโหฬารแน่ๆคริๆ"


กฤชเดินไปเรื่อยๆผ่านตรอกซอกซอยต่างๆโดยไม่ได้สำเหนียกเลยว่ากำลังจะมีอันตรายมาถึงตัว

ขณะเขากำลังจะเดินไปร้านขายอาวุธ แว่วเสียงร้องอย่างตกใจของผู้หญิงดังขึ้น

"ว้าย! ช่วยด้วยค่ะ..." กฤชหันไปตามเสียงร้องก็เห็นหญิงสาวผิวสีขาวอมชมพูในชุดกระโปรงสั้นสีดำ สวมเสื้อคอกว้างแขนยาวถึงข้อศอกเอวลอย มีหมวกทรงยอดแหลมสีเดียวกับสีเสื้อและกระโปรง เธอล้มลงในลักษณะสะดุดหลุมบนพื้นถนน ด้วยวิสัยของสุภาพบุรุษ กฤชรีบวิ่งเข้าไปช่วยเหลือทันที

"เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ?" เขาประคองหญิงสาวขึ้นมานั่งบนลังไม้ข้างๆกำแพง เมื่อได้เห็นใบหน้าชัดๆทำเอากฤชสะอึก เพราะ ดวงตากลมโต จมูกโด่งน้อยๆ ริมฝีปากแดงเฉี่ยวบนใบหน้ารูปไข่ มันสะดุดตาเขามากๆ ยิ่งผิวขาวๆถูกขับให้เด่นด้วยชุดสีดำของเครื่องแบบแม่มด ทำให้ผิวผุดผ่องเป็นยองใย ทรวดทรงไม่ต้องเอ่ยถึง หน้าอกค่อนข้างใหญ่แถมไม่ใส่ยกทรง เม็ดสีชมพูดันเนื้อผ้าออกมาจนเห็นได้ชัด

"ขะ ขอบคุณมากนะ เดินอ่านตำราเพลิน เลยไม่ได้ดูทาง" หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากหายจุกเสียด

"คนเรามันพลาดกันได้ ทีหลังก็เดินระวังด้วยนะครับ!" กฤชพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

"คุณเพิ่งเข้ามาเล่นใช้มั๊ย?" หญิงสาวเอ่ยถาม และกฤชพยักหน้ารับ "ฉันชื่อมารายณ์ อาชีพแม่มด คลาสสองจ๊ะ"

"ผมนักฆ่าหมายเลขแปด คลาสหนึ่ง ยังไม่มีอาชีพครับ" กฤชแนะนำตัวบ้างเมื่อหญิงสาวแนะนำตัวก่อน

หญิงสาวขยับร่างจะลุกขึ้นยืน แต่กลับทรุดลงไปอีกครั้ง แต่กฤชชิงโอบกอดร่างของเธอไว้ก่อนจะล้มลงไปกับพื้นเสียก่อน เมื่อโอบกอดร่างนุ่มนิ่มแถมมีกลิ่นหอมละมุม ทำเอากฤชใจคอเต้นตึกตักๆใบหน้าแดง

"ขะ ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ" เขารีบปล่อยเธอทันทีตามวิสัยสุภาพบุรุษ

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณช่วยฉันไว้อีกแล้ว!"

เห็นกิริยาอาการไก่อ่อนชัดๆของกฤช หญิงสาวลอบยิ้มและหันไปหลิ่วตากับร่างในเงามืด

"สงสัยจะเดินกลับไม่ไหว ข้อเท้าเคล็ดซะแล้ว อะ อู้ย..." หญิงสาวขยับจะเดินแล้วเซอีก กฤชต้องเข้าประคองอีกรอบและหญิงสาวก็เอียงกายกระแซะไปซบแผ่นอกของเขา

"เอ่อ..ถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมช่วยประคองไปส่งที่พักคุณไหมครับ?" กฤชเสนอตัวด้วยจิตใจบริสุทธิ์ ไม่ได้คิดว่าหญิงสาวอ่อยแต่อย่างใด

"จะดีหรือคะ รบกวนคุณเปล่าๆ เดี๋ยวจะเสียเวลาไปตีม่อนนะคะ" หญิงสาวทำสีหน้าเกรงใจ

"ผมเพิ่งเข้าเกมวันแรก ยังไม่คิดตีม่อนหรือทำอะไรหรอกครับ อยากเดินเล่นไปเรื่อยๆ ผมว่างไปส่งคุณได้ครับ"



"ไปทางประตูด้านทิศตะวันตก ที่พักของฉันอยู่ทางนั้นค่ะ!" นิ้วเรียวชี้นำทาง กฤชประคองร่างอวบอิ่มของแม่มดสาวเดินผ่านผู้เล่นที่เดินผ่านไปมาสวนกับพวก Npcs ที่เป็นชาวเมือง พ่อค้า เจ้าของกิจการและทหาร เขาไม่ได้สนใจบรรยากาศโดยรอบ แต่เป็นห่วงหญิงสาวที่ประคองมากกว่า "ไม่ได้คุณนักฆ่าช่วยประคอง ฉันคงต้องคลานกลับแน่ๆ"

"สังคมที่นี่เสื่อมทรามขนาดไม่มีคนช่วยเหลือกันเลยหรือครับ?" กฤชขมวดคิ้วถามอย่างแปลกใจ

"เมืองใหญ่โตดูรุ่งเรืองเปี่ยมรอยยิ้มอย่างนี้แสนจะอันตราย มีแต่คนเห็นแก่ตัวเพ่นพ่านทุกตรอกทุกซอย แถวนี้บอกตรงๆว่ามันเถื่อน ถ้าไม่แน่จริงหรือไม่ระวัง อยู่ยากค่ะ!"

"คงจะยกเว้นผม ที่คิดช่วยคุณด้วยน้ำใจจริงๆ รวมทั้งคุณที่ดูท่าทางเป็นคนดี" เขาพูดและหัวเราะ

หญิงสาวแสร้งหัวเราะไปกับเขาด้วย กฤชประคองหญิงสาวเดินตรงไปยังตรอกเปลี่ยวโดยมีร่างอรชรเดินตามมาทางด้านหลังห่างๆอีกสอง ซึ่งกฤชไม่ได้เฉลียวใจหรือรู้ตัวเลยสักนิด

"งานนี้...หวานหมู คริๆ" หญิงสาวลอบยิ้มในใจ

จบตอนที่ 1

[nongoo144]

ตอนที่สองลงที่ไหนยังไงโปรดบอกด้วยนะครับ
ขอบคุณมากครับ

[samsung014]

ยังกะอ่าน episode เลยครับ ไม่อยากให้คุณกฤชเดี้ยงเลย แต่สุดท้ายก็คงเดี้ยง แต่ก็อยากให้หายเดี้ยงกลับมาร่วมมือพี่เสกนะครับ เอาให้ยิ่งใหญ่สะท้านโลกเกมไปเลย

[jachal]

คุณกฤชจะปลอดภัย จากคนที่ตามหรือเปล่าน๊า

[johnywalker]

ท่านนักฆ่าท่าทางจะเล่นเกมส์มานานแล้วสินะครับ
ถึงได้วางโครงเรื่องเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้

[itschelsea11]

โอ้ว สุดยอดเลยครับ เริ่มได้ดีจริงๆ รอติดตามตอนต่อๆไปนะครับ ชอบจริงๆแบบนี้

[crazylex]

คนละแบบกับที่ลงในอีบุ๊คใช่ไหมครับ

[taton]

กว่ากฤชจะเป็นนักฆ่าหมายเลขแปดผู้โด่งดังได้ ต้องผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ ท่านนีโอถ่ายทอดออกมาได้ดีครับ แต่งได้ถึงอารมณ์ของตัวเอก(จนกว่าที่จะได้เป็นเทพ) สื่ออีกมุมของพระเอกให้ผู้อ่านได้เข้าใจความเป็นมาเลยว่าอะไรมันก็ไม่ง่ายจริงๆ 

[kalampee]

เดินเรื่องได้น่าสนใจดีครับ แต่สนใจอาชีพนักล่าพรหมจรรย์แฮะ

[premz]

เป็นแนวเกมออนไลน์ที่น่าอ่านมากครับ ต่อให้ไม่ฉากเสียวก็ยังน่าอ่านกว่านิยายในเว็บเด็กดีตอนนี้อีกครับ

[feleeona]

ขอบคุณครับที่กลับมาไม่ได้อ่านมานานเอามาลงทีให้หายคิดถึงเลยคับ

[pinmonkey]

ได้เห็นการผจญภัยและการพัฒนาของพระเอกแล้วรู้สึกดีมีกำลังใจมากครับ ขอบคุณท่านนีโอมากครับ

[strikef.]

ขอบคุณครับ สวัสดีปีใหม่ครับ รายละเอียดเยอะมาก แล้วก็มีหลายด้านด้วย คุณนีโอเป็นคนเก่งมากเลย อ่านแล้วสนใจตอนต่อไปเลยว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ ขอบคุณมากเลยครับ ชื่นชมความสามารถในการเรียบเรียงจริงๆ ครับ ยอดเยี่ยมครับ

[someday]

คิดว่าจะเป็นเรื่องสั้นๆ แต่งไปเรื่อยๆซะอีก ขอบคุณมากครับที่แต่งให้userอ่านกัน