ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu
avatar_Monchai-S

มลทินดอกไม้-ตอนที่7

เริ่มโดย Monchai-S, พฤษภาคม 10, 2018, 12:36:59 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

Monchai-S

มลทินดอกไม้-ตอนที่7

ร่างของลูกเนียงขาวอิ่มอยู่ในชุดเสื้อ "กระโปรงติดกันสีฟ้าอ่อน อ่อนเหมือนวัย อ่อนเหมือนเนื้อ อ่อนเหมือนผิว เนื้อผ้าค่อน ข้างจะบาง เจตนาของผู้ตัดต้องการให้เห็น ซับในรำไรของเด็กสาว แต่ลูกเนียงไม่ได้ สวมใส่อะไรไว้ภายใน เพราะความคิดอัน แยบยลของลายตองที่ช่วยจัดการเลือกชุด "เลือกสีให้...
ดังนั้น สิ่งที่เลือนรางผ่านเนื้อผ้าสีฟ้าอ่อนจึงเป็น เนื้อขาวๆ บอกความสมบูรณ์ เฉพาะตรงหน้าอก เนื้ออัดกันแน่นเป็นพุ่มพวงงอนหงายปลายช้วย กระเพื่อมน้อยๆ เหงื่อบางเม็ดของเด็กสาวซึมออกมาซับ เนื้อผ้า ดึงเนื้อผ้าให้ลงไปแนบเนื้ออ่อนเหมือนกระคาษว่าวเปียกน้ำ
กระจุกสีแดงเล็กๆ คล้ายจุกหัวนมเด็กเชิดและ ดูท่าทีจะพยายามดันเนื้อผ้าออกมาเด่น ส่วนฐาน กลมมนเหมือนปั้นชาจีนสมัยเก่า
ต่ำจากหน้าอกลงไปเป็นหน้าท้องคอดกิ่ว ลาดหายลงไปในหน้าขาซึ่งเด็กสาวใช้ขาสองข้างหนีบเอา ไว้ด้วยสัญชาตญาณความอาย
แก้วตาดําออกแววบริสุทธิ์ไม่รู้หัวใจของ มนุษย์ผู้คิดร้ายส่อความเขิน หวาดกลัว แปลก ฉงน ของเด็กสาวกลายเป็นสิ่งยั่วยุ
ชวนให้อารมณ์ของกําบังเพริด
ลมหายใจของลูกเนียงออกมามีกลิ่นหอมพิลึก  ความรู้สึกดั้งเดิมที่เกิดจากความน้อยเนื้อต่ําใจใน ฐานะของตนเอง ตลอดจนความมาดหมายเอาไว้ที่คุณ เทียมบัวซึ่งเป็นแม่ของลูกเนียงมีมานาน การแต่งงาน ของเทียมบัว
กับนายกองทุน กําบังรู้สึกเหมือนโดน พราก โดนทําร้าย แต่ฐานะของตนเองเป็นเพียงผู้รับ ใช้ แม้จะถูกเลี้ยงมาโดยพ่อของเทียมบัว ก็ไม่มีเกียรติ อะไรสูงไปกว่าเอาไว้ใช้สอย ปมด้อยเหล่านี้ถูกเก็บ กดเอาไว้ภายในจิตใต้สํานึก กระทั่งเทียมบัวตายจาก
ไป...
บัดนี้...ลูกเนียงคือเลือดเนื้อเชื้อไขของ เทียมบัว..
ลมหายใจออกมาสัมผัสริมฝีปากใต้จมูกร้อนจน กําบังรู้สึก
เสียงของลมหายใจกําบังดังครืดคราดๆ จนลูก เนียงได้ยิน แต่เด็กสาวไม่รู้สีรู้สาถึงความผิดปกติ ของลมหายใจ นอกจากกลิ่นของมันเท่านั้น ชวนให้ แข้งขา จิตใจ อ่อนเปลี้ยลงไปอย่างบอกไม่ถูก
แววตาของกําบังดูโปนน่ากลัวจนเด็กสาวต้อง หลบ...
ทันใด...
สองแขนอวบของเด็กสาวยกขึ้นมาดันหน้าอก ของกําบังที่หนาทึบมือใบหน้าอูมกะโหลกศีรษะใหญ่ เผลอก้มลงไปหาทําท่าจะฟอนเฟ้น
"อย่า..."
เด็กสาวส่งเสียงห้ามออกมาโดยสัญชาตญาณ มากกว่าจะรู้ว่ากําบังกําลังปรารถนาอะไร น้ำหนัก ของหน้าอกทับลงมาจนรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ
"ทําไมล่ะ"
กําบังพูดออกมาพร้อมกับลมหายใจร้อนๆ เป้า โดนใบหน้าเนื้ออ่อนๆ ของเด็กสาว
"ฉัน...ฉัน...ฉัน" ลูกเนียงส่ายหน้าไปมา "ฉันกล้ว"
"กลัวอะไร"
เสียงของกําบังพร่าชอบกล มือใหญ่หนา และหยาบของเขารวบเอามือของเด็กสาวมา ไว้ เนื้อขาวแน่นนิ่มตกอยู่ในอุ้งมือหยาบหนา กําบังพยายามลูบไล้ไปมา แต่ความไร้เดียงสา ทําให้ลูกเนียงรู้สึกความหยาบคายทําให้เกิด ความรําคาญ ครั้นพยายามจะดึงมือออก กําบัง ก็ไม่ยอมปล่อย เรี่ยวแรงไม่รู้หายไปไหนหมด ความสมบูรณ์ ความแข็งแรงของวัยสาวที่  อาหารและการบริหารร่างกายมีส่วนช่วยไม่รู้ มันหมดไปได้อย่างไร ใจคอพลอยอ่อนระโหย
"นายบัง...นายบัง...จะ...จะทําอะไร" เสียง ของลูกเนียงกระท่อนกระแท่น ดวงตาหลับปรือ ไม่กล้าสบสายตาวาวน่ากลัวของเขา
"ผมจะช่วยคุณ" เสียงของกําบังแหบแห้ง เสลดดูจะออกมาพันคอ "ผมจะช่วยเอาเลือด" กําบัง เน้นคําว่าเลือดด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว "ผมจะเอา เลือกที่มันเสียออกมาจากตัวคุณ ลายตองบอกผม แล้ว ผมรู้ ถ้าหากคุณโคนเลือดเสียมันทําเอา คุณจะ เป็นอย่างไร"
กําบังแกล้งพูดด้วยเสียงที่ฟังดูน่ากลัวมากขึ้น และก็ได้ผล เมื่อลูกเนียงแสดงความหวาดกลัวออกมาทางใบหน้า ดวงตาที่ปรือพล้นเบิกขึ้นมาออกแวว สยอง มือไม้ที่แข็งขึ้นอ่อนลงไปอยู่ในมือของเขา
ลมหายใจของเด็กสาวออกมาหนักๆ มีส่วนผลักดัน ให้เต้าเนื้ออ่อนกระเพื่อมขึ้นกระเพื่อมลงเป็นจังหวะ ...แต่ละจังหวะชวนให้ใช้สองมือตะปบ ขยี้ขยำ จูบ  ฟัดกัดเน้นเหวี่ยงให้ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความหื่นกระหาย...แต่กําบังก็ยังมีสติพอที่จะระงับความหื่น กระหายเอาไว้ได้ เขารู้ว่าการละเลียดทีละเล็กทีละ น้อย จะไม่ทําให้หมูตื่น เหมือนแก้วที่เปราะบาง หนักมือหนักไม้เร่งรัดเกินไปจะแตกเสียเปล่าๆ
เมื่อจะเชือดควรให้เด็กสาวมีความพร้อม ที่จะให้เชือด
ดังนั้น... กําบังจึงปล่อยมือของเด็กสาว ลงมาจับข้อเท้าข้างซ้าย พลางลูบคลําขึ้นมา ตามปลีน่องอันเนียนแน่น
มือของกําบังสากหยาบ ลูกเนียงไม่เข้าใจ ทำไมขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว - สภาพของการนั่งและความสูงของเก้าอี้
ชายกระโปรงจึงโดนรั้งขึ้นไปเหนือเข่า เผย เห็นไรขนบางๆ จนแทบไม่สังเกดจะไม่เห็น ชูชันขึ้นมาตามความรู้สึกของเด็กสาว
"คุณหนู"
กำบังพยายามข่มความใคร่เอาไว้อย่างสุดฤทธิ์ เพราะมันร่ำๆ จะก้มลงไปฟัดเฟ้นด้วยความหื่นกระหาย แต่ความไม่ต้องการให้เด็กสาวเกิดเข็ดหลาบ ทําให้เกิดความยับยั้ง กระนั้นลมหายใจของความไร้ เดียงสา เนื้อหนังที่ค่อนข้างจะเปิดเผยส่วนลี้ลับ ทําให้กำบังบีบมือหนักๆ ลงไปบนเนื้ออ่อนที่ท่อนขา
"อุ๊ย"
ลูกเนียงสะดุ้งด้วยความเจ็บ พยายามผลักไส  ร่างหนาของเขาให้ออกห่าง แต่ไม่สําเร็จ จะไปทาน อะไรกับแรงยักษ์แรงมาร
กําบังผ่อนคลายการบีบเคล้นลง "คุณลูกเนียง... คุณพร้อมหรือยัง" กําบังถามพลางจ้องหน้า
"พร้อมอะไร" เด็กสาวหลบสายตาแดงก่ำของ เขา มองผ่านไหล่หน้าสีคล่ำของเขาไปอย่างไร้จุดหมาย
"พร้อมที่จะให้ผมเอาเลือดเสียออกจากตัวคุณ น่ะสิ"
ความคิคของกําบังและเด็กสาวตรงกัน...มันพุ่ง ไปที่เนื้อหน้าขา
ความคิดของกําบังมุ่งไปถึงตัณหาราคะนําไปสู่ ความโอชะ
แต่เด็กสาวนึกไปถึง...ความเจ็บ...ความอาย... เลือดที่ทะลักออกมาเมื่อสองสามคืนก่อน ตลอดจน ความเจ็บปวดในช่องท้องอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"มัน...มันจะ...จะเจ็บมั้ย" เสียงของเด็กสาว หวาดกลัว ดวงตาเลื่อนกลับมามองที่ใบหน้าใหญ่ หนาของกําบังซึ่งเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย
"ไม่...ไม่เจ็บหรอก" ซุ่มเสี่ยงของกําบังอ่อนลง รอยยิ้มเล็กน้อยซึ่งพยายามทําให้น่าดูแต่ดูจะกลาย - เป็นน่าเกลียดพิลึกตามสายตาของเด็กสาวมากกว่า
"แต่ว่า บางที" กําบังพูดต่อ "บางทีมันอาจจะเสียว บ้าง"
กําบังนึกกระหยิ่มเมื่อสายตาของเด็กสาวส่อ ความฉงน และประกายความไร้เดียงสา
"เสียว...เสียวเป็นยังไง" เด็กสาวเอียงคอถาม เพิ่มความน่ารัก
"มันเป็นสิ่งทําให้เกิดความสุข" มือของกําบัง ลูบไล้ไปมาที่หัวเข่ามนขาวของเด็กสาวพร้อมกับ ถอนหายใจหนักๆ
"ความสุข" เด็กสาวทวนค้าพูดของเขา
"ใช่ความสุข" มือของเขาเลื่อนลงมาตามปลี่ น่องจนถึงข้อเท้า
"เห็น..เห็น..เห็นลายตองเขาว่า" เสียงของ เด็กสาวพูดได้แค่นี้ก็ขาดหาย เบือนหน้าหลบสายตา กร้าวของเขาอีกคํารบ
"ลายตองเขาว่าอะไร" กําบังใช้ปลายนิ้วเขี่ยไป มาตามหลังเท้าของเด็กสาว
"เขาว่า..อี้ย..." ลูกเนียงส่ายหน้าเขิน "เขาว่าอะไร" กําบังจับข้อเท้าของเด็กสาวเขย่า
"เขาว่า...เขาว่าต้อง...ต้องดูดเอาออก" เด็กสาว พูดออกมาราวกับมันยากเย็นเสียเต็มประดา
"ใช่ ต้องดูดเอาเลือดเสียออก"
"ด้วย...ด้วย...ปาก"
"ใช่" กําบังขบกรามข่มความรู้สึก ยิ่งเห็นท่าที่ เขินอายของลูกเนียงไฟราคะมันยิ่งคุ๋
"มาเถอะ ผม จะทําให้"
กําบังตัดบท ลุกขึ้นคุกเข่าตรงหน้าเด็กสาว มือซ้ายของเขาจับข้อเท้าข้างขวาของ เด็กสาวยกขึ้น...ลูกเนียงพยายามขัดขืนแต่ ไม่สําเร็จ...ขาข้างขวาของเด็กสาวถูกจับพาด บนเท้าแขนของเก้าอี้หวายเก่าๆ ชายกระโปรงชะเวิกขึ้นสูงจนขาขาวสีหยวกออกมา ล่อตาทั้งท่อน...เด็กสาวเอามือคว้าชายกระโปรงเอาไว้ มันปิดเนื้อหน้าขาเอาไว้ได้ แต่ก็ หมิ่นเหม่เต็มที่ ความขาวของเนื้อขาเป็นทาง ยาวหายไปในมือและชายกระโปรงลูกเนียง ขยับจะเอ่ยปากห้าม...แต่ก็ต้องยับยั้งเอาไว้ เมื่อดวงตาของเขาดุดัน และไม่รู้จะห้ามทําไม เมื่อเขากําลังจะช่วยเอาเลือดเสียที่อาจทําให้ กลายเป็นบ้าออกไปจากตัว...แต่ถึงอย่างไร มือก็ยังกําชายกระโปรงปิดตรงหน้าขาเอาไว้ แน่น ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วนอกจากอาย ร่าง อวบพยายามเบียดยังกับจะให้มันจมหายลง ไปในเก้าอี้หวายเก่าๆ
"เอามือออก..เอามือออกสิ..เชื่อผมสิ"
กําบังพยายามดึงเอามือของเด็กสาวออกจากชาย กระโปรงที่เกาะกุมเอาไว้อย่างเหนียวแน่น กลิ่นตัว ของเด็กสาวกรุ่นๆ อยู่ในจมูก หอมกลิ่นคาวใหม่จาก เลือดเนื้อกําจายออกมาทางผิวเนื้อหนัง
น้ำเสียงค่อนข้างดุดัน และมีอแข็งๆ ที่แกะมือ ของเด็กสาวสุดที่จะขัดขืน..พอมือหลุดออกจากชาย กระโปรง ความรู้สึกเย็นวูบก็แทรกเข้ามาตรงเนื้อ หน้าขา...ลูกเนียงขยับตัวเล็กน้อย...เมื่อไม่รู้จะทํา อะไรดีไปกว่านี้จึงได้ยกสองมาขึ้นปิดหน้า ดวงตาที่ หลับสนิท สองมือที่ปิด ทําให้ทุกอย่างมืดมิดไปจนหมด.. "
ลมนิ่งสนิท เสียงนก แมลง แม้จิ้งจกที่เคยทักก็ เงียบหาย เสียงรถยนต์จากถนนสุขุมวิทซึ่งตอนนั้น นานๆ จะครางกระหื่มมาให้ได้ยินสักครั้งก็ดูจะไม่มี ปรากฏ
ก้ามปู กอไผ่ มะม่วง หลังเรือนเล็กยืนนิ่งราว กับตกตะลึงสุดขีดจึงถูกตรึงเอาไว้มิให้เคลื่อนไหว...
โอ...เด็กสาวบริสุทธิ์เปิดเผยให้คนใจบาปได้เห็น เนื้อที่อันเป็นส่วนสําคัญสิ่งหนึ่งของชีวิต เนื้อที่ซึ่ง เลือดเนื้อของตระกูล สิ่งแวดล้อมความบริสุทธิ์
พรหมจารีตลอดไปจนความสวยงามของเด็กสาวมันมี ราคามหาศาล แต่เด็กสาวกําลังจะเอาสิ่งมีค่ามาให้กับ คนถ่อยๆ โดยไม่รู้เท่าทัน
ชั่วเวลาอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ความ สาวจะต้องถูกชําแรก กลายเป็นรอยสักอยู่ใน ความรู้สึกฝังลึกอยู่ในเลือดเนื้อ ครั้งแรกของ ความสาว หากพร้อมที่จะให้และพร้อมที่จะ รับ มันจะเป็นความสุขประทับใจไปจนชั่ว ชีวิต หากไม่พร้อมที่จะให้และรับ แต่จําเป็น ต้องให้จะด้วยขู่บังคับหรือความรู้เท่าไม่ถึง การณ์ก็ตาม มันจะเป็นรอยจารึกเจ็บปวดเอา ไว้ในความรู้สึกไปนานแสนนาน...
คนโชคดีเท่านั้นจะมีความสุขครั้งแรกใน วันสูญสิ้นความเป็นสาว
ลูกเนียงเป็นคนโชคร้าย ตรงข้ามกับกําบังกลายเป็นผู้ชายโชคดี
เนื้อหน้าขาของเด็กสาวที่กําลังปรากฏอยู่ตรงหน้าในสายตาของเขา...เป็นเบาะเนื้อเด็กๆ ขาวแน่น กระชับ ตรงรอยตะเข็บเย็บเอาไว้ด้วยธรรมชาติของ วัยสาวแนบสนิท มีสีแดงเรื่อๆ เหมือนปากของลูก เนียงซึ่งกําลังเม้มสนิทอยู่ในขณะนี้ เส้นไหมสีดํา บางๆ อ่อนเหมือนไรหนวดเคราของคนรุ่นเยาว์
เป็นเนื้อเต็มบีบกระชับตัวเองจนตึงเปรี๊ยะ..
แม้กระแสกระสันจะขึ้นสูง แต่กําบังก็ยังไม่ผลี ผลาม เขาจึงค่อยๆ เอามือรั้งชายกระโปรงของเด็กสาวให้สูงขึ้นไปอีก...ต่อจากนั้นจึงก้มหน้าลงไป เกลือกกลิ้งเบาๆ อยู่ที่เบาะเนื้อหน้าขา...
ลูกเนียงสะดุ้งเฮือกเสือกศีรษะขึ้นไปข้างบน เล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าร้อนๆ สากๆ ของกําบัง กําลังเกลือกกลิ้งอยู่แถวๆ หน้าขา
ความบริสุทธิ์ของเลือดเนื้อเริ่มระคาย...มลทิน คาวเริ่มก่อตัว...ทองเนื้อในกําลังจะสิ้นท่า...
เด็กสาวรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัว...นี่ กระมังคือความเสียวอย่างที่เขาบอก...เคยล้างทํา ความสะอาดภายในโดยใช้มือใช้นิ้วของตนเองตามที่ แม่เคยสอน แต่ไม่ให้ความรู้สึกเสียวเหมือนหนนี้... เพราะสิ่งที่มันกําลังชอนเข้าไปมันเป็น..เป็นลิ้น...
แม้ยุคนั้นการปฏิบัติต่อกันด้วยการใช้ปากใช้ลิ้น ยังไม่แพร่หลายเหมือนในยุคนี้ แต่เมื่อตอนเป็นหนุ่ม รุ่นกระทงอยู่ภูเก็ต กําบังได้เคยแอบดูนายเหมือง ซึ่งเป็นฝรั่งทํากับแหม่มซึ่งเป็นกรรยา เป็นภาพที่ติด ตาและอยู่ในความทรงจํา กับคนอื่นๆ หรือลายตอง กําบังยังไม่เคยทํา แต่กับเด็กสาวคราวนี้..กําบังใช้สิ่งที่อยู่ในความจำของเขาออกมาจนหมด...  โดนเข้าแบบนี้ แม้จะไม่รู้ว่ามันเป็นสื่อก่อนร่วมเพศ รู้แต่ว่ามันเป็นการช่วยเหลือเอาเลือดเสียออก ไปจากตัว แต่ลูกเนียงหวีดหวิวไปทั้งตัว พยายามจะ หนีบสองขาเข้าหากันเพื่อปิดป้องด้วยสัญชาตญาณ ก็ทําไม่ได้ เพราะข้างหนึ่งพาดอยู่กับเท้าแขนของ เก้าอี้ อีกข้างหนึ่งห้อยลงพื้นก็จริงแต่มันอยู่ในบังคับ ของท่อนแขนหนาเหมือนขาหมูของกําบัง...
นี่กระมังคือความเสียวความสุขอย่างที่เขาบอก ..ลูกเนียงคิดพลางยกสองมือขึ้นเหนี่ยวพนักเก้าอี้ ซึ่งรองรับศีรษะอยู่เอาไว้แน่น หลับตาพริ้มความ รู้สึกเริ่มเพริคริมฝีปากเม้มสนิท ลมหายใจหนักบ้าง เบาบ้างสลับกันไป ใบหน้าเอียงมาทางขวาและกลับ มาทางซ้ายอย่างช้าๆ มือเหนี่ยวพนักเก้าอี้เอาไว้แน่น ราวกับว่าหากปล่อยแล้วตัวจะหลุดลอยขึ้นไปจากพื้น เสียงปากของกําบังดังจุ๊บๆ จั๊บๆ ไปเรื่อยๆ ไม่หยุด ยั้ง ตะเข็บเนื้อเริ่มค่อยๆ ปริออกโดยธรรมชาติ เลือด สีแดงฉีดซ่านขึ้นบนใบหน้าของเด็กสาวแผ่กระจาย ไปตามเนื้อขาวๆ จนกลายเป็นสีชมพูเรื่อๆ
ธรรมชาติขยายตัวออกรับ เกสรดอกไม้เริ่ม หวานส่งกระแสเรียกร้องการเชยชมของผึ้ง
สัญชาตญาณการสืบพันธุ์ที่เพาะชําอยู่ในความรู้สึกเริ่มแตกดอกออกหน่อ
สิ่งเหล่านี้ ลูกเนียงไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่า มันเป็นสิ่งซึ่งไม่เคยเกิดมาก่อนเลยในความคิด ความไร้เดียงสาทําให้ตีความไปว่าเขากําลังเอาเลือดเสีย ออกไปจากตัว...ลูกเนียงรู้เพียงแค่นั้น...ไม่รู้ลึกซึ่ง ไปกว่านั้นว่าเขากําลังจะทําอะไร...
เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไรนัก...ลูกเนียงบิดตัว เล็กน้อยเมื่อกําบังผละเอาใบหน้าของเขาออกไป
"เสร็จสิ้นกันทีก็ดีเหมือนกัน"
เด็กสาวคิดพลางรวบชายกระโปรงเอา ขาข้างที่พาดไว้บนเท้าแขนลงรู้สึกตึงไปจนถึง หน้าขา และชื้นแฉะด้วยน้ำลายของเขา...หรือ จะเป็นเลือดออกมา...ลูกเนียงได้แต่คิดไม่กล้า เอามือแตะขึ้นมาดู เพราะอายและคร้ามสายตา ของกําบังที่มองถมึงทึง ขบกรามแน่น ใบ หน้าของเขาในตอนนี้มันช่างน่ากลัวพิลึก ลมหายใจกลิ่นตัวของเขาค่อนข้างฉุน เหงื่อ ออกมาชะใบหน้าอูมใหญ่ หนอกเนื้อยื่นออก มาตามคอ ไหล่ หน้าอก ตลอดจนไขมันทําให้ พุงยื่นออกมาเล็กน้อยกับช่วงขาช่วงแขนอัน ค่อนข้างใหญ่ทําให้เขาไม่ผิดอะไรกับลิงอุรังอุตังกําลังยืนอยู่ตรงหน้าเด็กสาวตัวน้อยๆ
ลูกเนียงก้มหน้าหลบสายตาลงต่ำ "ฉัน..ฉัน กลับนะ" เด็กสาวพูดโดยไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา
"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งกลับ" กําบังพูดเสียงห้วนๆ "ทําไมล่ะ"
"ยังไม่เสร็จ" สายตาของกําบังมองผ่านคอ เสื้อสอดเข้าไปในเนื้อขาวๆ
"ยัง...ยังไม่เสร็จอีกเหรอ"
"ยัง"
"แล้ว...แล้วทําไมหยุดล่ะ"
"ร้อน...ร้อนจังเลย" เสียงของเขาพูดอย่าง หงุดหงิดพลางเดินห่างออกไป
ลูกเนียงเงยหน้าขึ้นมองเห็นส่วนหลังของเขา หนาและสีคล้ำ ในมือของเขาเป็นเสื้อที่เพิ่งจะถอด ออกกําบังพาตเสื้อเอาไว้ที่ราวมุมห้องแล้วจึงหัน หน้ามา...
เขาอ้วนจนนมเกือบตั้งเต้า ขนหน้าอกค่อนข้าง หนาเล็กน้อยมันเลื้อยหายลงไปในขอบกางเกงขา ยาวสีน้ําเงินของเขา ราวกับจะซ่อนความลับเอาไว้ในนั้น
กําบังยืนจ้องหน้าเด็กสาวโดยไม่ละสายตา มือ ปลดกระดุมกางเกงเม็ดบนแล้วค่อยๆ รูดซิปเสียงดัง "ครืด" ช้าๆ ขอบกางเกงส่วนบนถูกแบะออกรูดลง ไปต่ำเห็นกางเกงลิงสีแดงอยู่บนเนื้อสีคล้ำๆ เขาก้ม ลงถอดกางเกงขายาวออกไปจากตัวแล้วโยนไปที่ มุมห้องอย่างไม่แยแส จากนั้นจึงยึดตัวตรง...
ทั้งร่างมีกางเกงลิงสีแดงปิดไว้เพียงตัวเดียว เนื้อคล้ำดําด่าง คราบไคล แต้มอยู่ตามตัวทั่วๆ ไป ท่าทางของเขาไม่ใช่นายกําบังซึ่งเคยนอบน้อมถ่อมตนเมื่ออยู่ต่อหน้านายเสียแล้ว แต่กําบังทําราวกับว่า เป็นนายเหนือหัวของเด็กสาว
ลูกเนียงตัวสั่นเล็กน้อย เกิดความกลัวอย่างบอก ไม่ถูก 
"ไปบนเตียงเถอะ" เสี่ยงของกําบังห้าวพร่า
"อี๊ย์"  เด็กสาวส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่รู้หรอกเขาให้ขึ้นไปบนเตียงทําไม แต่มันเหมือนกับว่าถ้าลุก ไปจากเก้าอี้แล้วจะไม่มีความปลอดภัยอย่างงั้นแหละ
"ไปเหอะน่า" ท่าทางหวาดกลัวเขินอายของเด็กสาวทําให้น้ำลายของเขาออกมาสออยู่ริมฝีปาก
"ม่าย" เด็กสาวส่ายหน้า
ดูจะเป็นที่ขัดอกขัดใจไม่น้อย กําบังจึงเข้า มาช้อนร่างของเด็กสาวขึ้นอุ้ม ให้ขาพับกับ แผ่นหลังค่อนข้างหนาแน่นอยู่ในวงแขนของเขา...เด็กสาวพยายามขัดขืน แต่ไม่อาจทาน ความต้องการของเขาได้
เสียงเตียงร้องดัง "เอี้ยด" เมื่อกําบังวาง ร่างของลูกเนียงลงไปค่อนข้างแรง
เด็กสาวรีบลุกขึ้นนั่งเอาก้นทับส้นเท้าทั้ง สองไว้เพื่อให้ชายกระโปรงด้านหน้าปิดหัว เข่าทั้งสอง
สายตาของกําบังมองร่างของเด็กสาวราว จะเก็บเอาไว้ให้หมดทุกกระเบียด
"เอาออกเสียเถอะ" เสียงเขาบัญชา
"หือ"
"เอาออก"
"อะไร"
"ชุดที่สวมอยู่นะ"
"อุ๊ย – ออกทําไม" เหงื่อชุ่มออกมาจนเด็กสาว ได้กลิ่นของตัวเอง
"ผม...ผมจะได้เอาเลือดเสียออกให้หมดไงล่ะ"
"ก็...ก็...นายบังทําอย่าง...ทําอย่างเมื่อกี้ก็ได้"
เด็กสาวพูดอย่างพาซื่อ
"ทําอย่างเมื่อกี้...คืนนี้ตลอดทั้งคืนที่ช่วยอะไรไม่ได้"
"ฉัน...ฉันไม่เคย"
"ไม่เคยอะไร" กําบังยิ้มพรายเมื่อเห็นเด็กสาว มีท่าทีและพูดอย่างไร้เดียงสา
"ฉันไม่เคย..ไม่เคยเอาเสื้อผ้าออกต่อหน้าคนอื่น"
เลือดในตัวของเด็กสาวร้อนวูบวาบขึ้น ยิ่งกว่าเก่า เมื่อนึกว่าตัวเองจะต้องมาแก้ผ้าต่อหน้านายกําบัง ต่อหน้าพ่อของตัวเองยังไม่ เคย แล้วนี่เป็นเพียงคนใช้ในบ้าน แค่ปล่อย ให้เขาเห็นเข้าไปถึงไหนๆ อย่างเมื่อตะกี้ก็อาย แทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว สองมือจับชายกระโปรงปิดหัวเข่าแน่นกว่าเดิม...
"จริงเรอะ ไม่เคยเลยเรอะ" กําบังแกล้งคาดคั้น
"เอ้อ..เคย..เคยกับลายตอง..เขาอาบน้ำให้ฉัน
"แล้วกับผมบ้างจะไม่ได้เรอะ"
"นายบัง..นายบังไม่เหมือนลายตอง"
"แต่ผม...ผมทําให้คุณได้ดียิ่งกว่าลายคองเสีย อีก"
กําบังพูดอย่างคะนองปาก
"แต่...แต่..." เด็กสาวไม่รู้จะพูดอะไรดี
"หรือจะให้ผมอาบน้ำให้คุณ เหมือนอย่างที่ ลายตองเขาอาบให้เสียก่อน"
"ไม่...ไม่ต้อง" เด็กสาวหลบสายตาน่ากลัว ของเขา
"ไม่ต้องก็ถอดออกสิ"
"ไม่"
"อายเหรอ"
"อี๊ย" เด็กสาวส่ายศีรษะไปมา
"หรือจะให้ผมถอดของผมออกให้หมดเสีย ก่อน"
"อย่า..."     ทําไมเขาต้องทําอย่างงั้นด้วยเล่า เด็กสาวนึก...ลายตองไม่ได้บอกมานี่นา..เรากับเขา จะต้องแก้ผ้าอยู่ด้วยกันด้วยหรือ...
"หรือจะให้ผมช่วยถอดให้คุณ" กําบัง ยื่นข้อเสนอใหม่

cdx

นับเป็นคำนานระดับเทพอีกเรื่องหนึ่ง จะคอยอ่านทุกตอนครับ

sunnie06


peddo

สงสารเด็กสาวที่โตมาโดยไม่มีผู้หญิงที่จะช่วยดูแลในข่วงเข้าวัยรุ่น ความไม่รู้ทำให้เสียท่าผู้ชายเพราะเรื่องง่ายๆได้ เหมือนบังในเรื่องนี้ ยิ่งรู้ว่าเด็กสาววัยใสไร้เดียงสายิ่งน่าเคี้ยว ในใจเราก็อยากลอง แต่เสียวจะต้องมาไอคุกๆ ละเมียดมากครับ ทั้งผู้แต่งและบัง เดาว่าท่ามากอยาง่างนี้จะมีมารมาขวาง หรือควรเรียกว่าพระมาโปรดดี อิอิ ย้อนแย้งไปหมด ขอบคุณ​ครับ​

pinmonkey

กำบังกำลังจะเปิดซิงแล้ว ตอนหน้าเสียวแน่ ขอบคุณมากครับ

johnywalker

อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าคนแต่ง ตั้งใจแต่งจริง ๆ และเป็นนักแต่งชั้นครู

happyman2554

ความละเอียดละเมียด สมเป๋นชั้นครู

suriyamahajit

อะไรมันจะผ่านไปได้ไหมคนไม่เคย