ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu
avatar_Monchai-S

มลทินดอกไม้-ตอนที่13

เริ่มโดย Monchai-S, มิถุนายน 10, 2018, 12:25:58 ก่อนเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

Monchai-S

มลทินดอกไม้-ตอนที่13


        "กําบังถอนตัวออกจากเด็กสาวหลังจาก เลือดเนื้อในตัวของเขาเหมือนจะออกไปจนหมดสิ้น
อารมณ์ที่ขมวดเขม็งเส้นเอ็นตึงกระชับ คลายตัวลง เขานอนหงายหายใจครืดคราดๆ ด้วยความเหนื่อยหอบ เขาไม่เคยออกเรี่ยวแรง มากมายเช่นนี้ ไม่เคยลืมตัวปล่อยออกไปจน หมด แต่ความกระชับ ความขาวนวลของเนื้อ เด็กสาว จับตรงไหน เสียดสีตรงไหน มัน แน่นไปหมด ทําให้เขาขาดสติสัมปชัญญะ
เขารู้ตัวว่าเขาได้ใช้ความรุนแรงกับลูกเนียง
มากเกินไป  เขาเอี้ยวตัวหันไปดูเด็กสาวนอนหายใจ รวยริน หน้าตาเนื้อตัวซึ่งเป็นสีขาวอมชมพู ดูจะกลายเป็นซีดขาว เส้นผมสีดําที่ถักเป็นเบี้ย เอาไว้หลุดลุ่ยออกมายุ่งเหยิง เหงื่อกาฬชุ่ม โชกไปหมดทั้งตัว และเลือดเลือดสีแดง สดซึมเลอะออกมาเปรอะเปื้อนตรงหน้าขา และบนที่นอน
ความกระหยิ่มที่ได้ลิ้มรสความสาวเป็น คนแรกทําให้กําบังอดพลิกขามาก่ายหน้าท้อง ของเด็กสาวแล้วจูบพัดอย่างรุนแรงเหมือนจะกินให้มันอิ่มหลังจาก ตาย อดตายอยากมาเป็น เวลานาน...มันก็น่าจะให้เขาทําเช่นนั้น อยู่หรอก...เพราะไอ้ที่ผ่านมาเมื่อครู่มันยังอยู่ ในความทรงจํา และมันจะต้องอยู่เช่นนั้น โดยไม่มีวันลืม...แน่ละ มันจะต้องอยู่ใน ความทรงจําของเขาและของลูกเนียงด้วย... บัดนี้เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ฉีกความสาว ของลูกเนียง...เขาเป็นผัวของลูกเนียงแล้ว... อา...ยิ่งคิดเขายิ่งจูบยิ่งฟัด ยิ่งขยําขยี้หนักมือ ขึ้น...กระทั่งเด็กสาวรู้สึกตัว...
อ่อนระโหยโรยแรงเจ็บระบมไปหมดทั้ง เนื้อทั้งตัว..หนํ่ำซ้ำยังถูกมือหยาบหนา ปาก คอใหญ่ของกําบังเลียมเล็มอย่างตะกรุมตะกรามเหมือนจะซ้ำสอง...เฉพาะสองเต้าไม่รู้ มันมีอะไรดีเขาจึงขยี้ขยําจนเจ็บ
เด็กสาวพลิกตัวตะแคงหันหลังเพื่อให้ พ้นมือเขา...แต่ว่า...มันเจ็บเหมือนข้างในตรง เนื้อหน้าขามันจะเป็นแผล...หรือกระดูกตรง อุ้งเชิงกรานมันจะร้าว..ความเจ็บทําให้น้ำตาไหลพรากออกมาพร้อมกับเสียงครางเบาๆ
ปฏิกิริยาของเด็กสาวกับเสียงร้องคราง คราวนี้ทําให้กําบังรู้สึกตัว..เพราะความเข้าใจ ของเด็กสาวคราวแรกรู้ว่าเป็นการใช้เอาเลือด เสียออกจากตัว หลังจากการมีประจําเดือน และโดนลายตองหลอกเอาว่าถ้าไม่เอาเลือด ออกอาจจะกลายเป็นเลือดเสีย สุดท้ายจะ บ้าคลั่งถึงกับความตายอย่างน่าอนาถ...
บัดนี้ เด็กสาวเข้าใจว่าตัวได้ช่วยเอาเลือดออกมา แล้ว...และมันก็ออกมาจริงๆ มันโชกชุ่มอยู่ บนที่นอนและหน้าขา...
กําบังจึงปล่อยมือจากเด็กสาวก้าวลงจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำ...เลือดสีแดงของเด็กสาวเป็นคราบอยู่กับหน่อเนื้อของเขา
ลูกเนียงแม้จะเจ็บปวดก็ไม่ได้คิดว่าเขา เป็นภัย เขาทําร้าย ทําลายความเป็นสาว ความไร้เดียงสายังคิดว่านี่คือการเอาเลือดที่ เสียออกไปเพื่อไม่ให้เลือดมันทําเอา...ลูกเนียง มองเห็นภาพตนเองในกระจก...เนื้อขาวๆ กับสีแดงของเลือด...สยองจนต้องหลับตา ไม่กล้ามอง...
เสียงกําบังรดน้ำซู่ๆ อยู่ในห้องน้ํา เขาผิวปากเป็นเพลงอย่างครื้มอกครื้มใจ...เด็ก สาวคิดว่าควรจะกลับไปอาบน้ำที่ห้องของตัว...จึงค่อยๆ ยันร่างลุกขึ้น...แต่ความเจ็บ ร้าวไม่ยอมให้เคลื่อนไหวได้อย่างง่ายๆ มันยากเย็นไปหมด...ขัดไปหมดทุกส่วนของ ร่างกาย...หรือ...หรือเราจะกลายเป็นคนพิการ...
เลือดที่เขาเชือดออกไปจากตัวเปื้อนอยู่ บนผ้าปูที่นอนดวงเบ้อเร่อ...ใจหายวูบ เมื่อมองที่เนื้อหน้าขาของตนเอง...เลือดสี แดงสดๆ ซึมเลอะเปรอะไปหมด..ธรรมชาติ ทําไมต้องสร้างให้ผู้หญิงเป็นเช่นนี้ด้วยนะ ลูกเนียงคิดประสาเด็กๆ ทําไมต้องมีเลือดและ ทําไมต้องให้เขาช่วยเอาเลือดออกมาด้วย มิเช่นนั้น เลือดของตนเองมันจะทําเอา...
ลูกเนียงก้าวลงจากเตียง...
ลายตองแอบมองดูอยู่อดหัวเราะไม่ได้ เมื่อเห็นเด็กสาวเดินออกมาไม่ถนัด...มัน เหมือนวันที่ตนโดนนายกองทุนพ่อของลูกเนียงลุกออกไปจากตัวเหมือนกําบังลุกออกไป จากตัวของลูกเนียงเมื่อครู่นี้แหละ...ลายตอง จําได้ถึงความเจ็บปวดรวดร้าว กระดูกราว กับจะแตก เส้นเอ็นภายในเหมือนขาดยับเยิน
เนื้อตรงหน้าขาโดนฉีกขาด...มันเจ็บปวด ร้าวเข้าไปถึงไหนต่อถึงไหน....ตอนนี้ ลูกเนียง คงเป็นเหมือนที่ตนโดนมา...ลายตองยิ้มหยัน อย่างสาแก่ใจ..
กําบังนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวออกมาจาก ห้องน้ำ เห็นเด็กสาวนั่งกองอยู่กับพื้นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงจึงกรากเข้ามาพยุง แต่เป็นการพยุงโดยเข้าทางด้านหลังของเด็กสาว สองมือสอดผ่านใต้รักแร้จับสองเต้าแล้วยกขึ้นจนเนื้อเต้าสีขาวยุบไปตามมือสีดําคล้ำ ท่อนแขนใหญ่หนาเหมือนขาหมูของเขาโอบรัด
ลูกเนียงเหมือนมวยที่โดนชกลงไปนับสิบโดนพี่เลี้ยงลากเข้ามุมไม่ยอมเอาลงเปลยังไงยังงั้น...สองขาหมดแรงยันพื้น ส่วนตรงข้อพับขาเหมือนจะหมดกําลังอ่อนลงทุกที..กําบังประคองเด็กสาวมานั่งบนเตียงโดยจับร่างของลูกเนียงนั่งอยู่บนตักพลางเอามือ ลูบผมที่ยุ่งเหยิงหลุดลุ่ยโบสีตองอ่อนที่ลายตองผูกมาให้ไม่รู้มันหลุดหายไปไหน..
เมื่อเด็กสาวนั่งอยู่บนตัก เนื้อก้นทับอยู่บนหน่อเนื้อของเขา...มันพลันเริ่มตื่นตัวขึ้นมาอีก
"เด็กก็จริง แต่เครื่องเคราไม่ได้เป็นเด็กเลย"
ลูกเนียงไม่เข้าใจความหมายของเขา รู้แต่ว่ามือไม้ของเขาเริ่มเปะปะ คว้าหน้าอก หน้าท้องเป็นการทําที่ซ้ำๆ ซากๆ
เด็กสาวพยายามผละออกดันร่างของเขาออกไป ฝืนใจลูกขึ้นยืน
"ปล่อย  ฉันจะกลับ" ลูกเนียงพูดด้วยเสียงแหบแห้ง เสียงที่เคยแจ่มใสแบบไร้เดียงสาไม่มีเหมือนเดิม
"ทําไมจะรีบกลับล่ะ"  กําบังพูดมือไม่ยอมห่าง จากหน้าอกหน้าท้อง
ลูกเนียงรู้สึกกลัวขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าและดวงตาของเขาเริ่มส่อแววพิลึกๆ เหมือนเมื่อครู่ใจก็คิดว่า เมื่อเลือดมันออกไปจากตัวตามความต้องการแล้วจะอยู่ทําไมอีก  ตอนนี้อยากอาบน้ําแล้วนอนเป็นที่สุด เพราะแรงจะยืนแทบไม่มีอยู่แล้ว
"ขอกระโปรงให้ฉันเถอะ ฉันจะกลับ"
เด็กสาวบอกตาก็มองไปที่กระโปรงชุดพาดอยู่บนพนักหัวเตียง ความจริงระยะแค่นี้ก้าวออกไป เพียงก้าวเดียวก็หยิบเอาเองได้ แต่ว่า...มันเจ็บจนไม่ อยากจะก้าวขาออก...คล้ายกับว่าถ้าขยับตัวเพียงนิดเดียวอะไรต่ออะไร ในเนื้อตัว เฉพาะในช่วงท้องมันจะระบม
"อย่าเพิ่งกลับเลยน่า  นอนเล่นอีกสักครู่ ค่อยกลับ" มือของเขาไม่ยอมหยุด
ลูกเนียงอยากจะปัดป้องขัดขึ้น แต่เรี่ยวแรงไม่อํานวยเสียเลย มันอ่อนยวบไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว คล้ายกับจะพับฐานลงเอาง่ายๆ จึงต้องปล่อยให้ขยี้ ขยําไปเรื่อยๆ แต่เมื่อเขาทําท่าจะไม่ยอมให้กลับลูกเนียงจึงเอ่ยขึ้น
"ให้ฉันไปเถอะ" เสียงของเด็กสาวฟังดูวิงวอน "เดี๋ยวคุณพ่อก็จะมาแล้ว"
พอได้ยินเด็กสาวเอ่ยถึงพ่อ ทําให้กําบังนึกขึ้นได้ เกือบฉิบหายละสิ ถ้านายกองทุนกลับมาตอนนี้ บังเอิญเรียกหาลูกสาวและเห็นลูกเนียงอยู่ในสภาพ เหมือนลูกม้าง่อยเช่นนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น
กําบังจึงหันไปหยิบกระโปรงชุด "งั้นรีบไปเถอะ แล้ว...แล้วอย่าไปบอกใครล่ะ"
เด็กสาวส่ายหน้าแทนคําตอบ มือรับกระโปรงมา  คลื่ออกยกขาเพื่อสอดใส่ แต่ยกไปได้นิดเดียวก็เจ็บ ตรงเนื้อหน้าขาและความปวดของต้นขาทําให้ยกไม่ขึ้น
กําบังเห็นใบหน้าของเด็กสาวก็รู้ จึงกุลีกุจอจับเด็กสาวมาช่วยเอากระโปรงสวมให้โดยผ่านทางศีรษะ ช่วยกลัดกระดุมติดซิปให้เรียบร้อย แต่มือก็ไม่วาย บีบคลําหน้าอกหนักๆ เหมือนจะมีโอกาสเป็นครั้งสุดท้าย นอกจากหน้าอกก็ต่ำลงมาแถวเนื้อหน้าท้อง หน้าขา ขยําสะโพกเต็มแน่นแล้วจูบอัดที่ริมฝีปากอิ่ม ค่อนข้างซีดของเด็กสาวก่อนจะปล่อยตัวลูกเนียงออก มาจากห้อง
เด็กสาวโซเซมาตามทางขยับขาแต่ละก้าวไม่ค่อยถนัด มันมึนเมาทั้งเหล้า ทั้งสิ่งที่กําบังปล่อยเอาไว้ในตัว ไม่รู้หรอกว่าบัดนี้ความสาวไม่มีเหลืออีกแล้ว รู้แต่ว่า เลือดออกไปจากตัวหมดสิ้น พ้นเคราะห์พ้นห่วงไปเสียที แต่มันช่างเจ็บปวดทรมานเสีย จริงๆ นึกไปก็น่าเห็นใจกําบังที่เขาอุตส่าห์ พยายามช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ ใบหน้าของเขา เหงื่อกาศที่ไหลออกมาชุ่มโชกเด็กสาวเข้าใจว่าเขาก็คงเหนื่อยไม่น้อยอยู่เหมือนกัน กว่าจะเอาเลือดที่ไม่ต้องการออกไปจากตัวของเราได้
เรายังเจ็บปวดถึงเพียงนี้ เขาก็คงเจ็บปวดเหมือนกัน แต่...นึกไปแล้วก็สยองเมื่อหน่อเนื้อเครื่องมือที่เขาเรียกเอาเลือดออกไปจากตัว มันน่าเกลียด น่ากลัว มันอวบหนาลําตัวของมันยาวเหยียด...ผู้ชายมีเจ้าสิ่งนี้กันทุกคน...แน่นอน...ผู้ชายต้องมีสิ่งเหล่านี้เหมือนกันหมด ลูกเนียงเคยเห็นของเด็กตัวเล็กๆ นึกเปรียบเทียบ กับของกําบังแล้วมันผิดกันเหลือเกิน...
เด็กสาวทรุดตัวลงนั่งบนม้าหินยาวใต้ต้นพิกุลด้วยความเหนื่อยอ่อนและขัดยอก เนื้อตัวไปหมด
ระยะทางจากตรงนี้ไปสู่ตัวตึกดูช่างไกลเสียเหลือเกิน ก่อนนี้เคยออกกําลังวิ่งจนชินหนทางแค่นี้ไม่มีความหมาย แต่เดี๋ยวนี้....ทําไมดูมันไกลเสียจริงๆ
ลูกเนียงอดเหลียวไปมองเรือนหลังเล็กๆ ของกําบังเสียมิได้
ลูกเนียงไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าความสาวอันมีค่าของลูกผู้หญิงซึ่งมีเพียงครั้งเดียว พรหมจารีไม่มีเหลืออีกแล้ว เนื้อตัวเยินไปหมดด้วยแรงบีบแรงขยํา
เมื่อครู่นี้เอง เมื่อเดินผ่านมาก่อนจะเข้าไปในโรงเรือนหลังเล็กของกําบัง ลูกเนียงยังมี ความสาวความบริสุทธิ์พรหมจารียังเป็นเหมือนม่านกั้นเอาไว้ แต่บัดนี้...ชั่วเวลาไม่นานเท่าไร...ม่านผืนนั้นฉีกขาดยับเยินไม่มี ชิ้นดี ความบริสุทธิ์สะอาดไร้ราคี ไม่มีเหลือคราบมลทินเข้าไปจับเขรอะเหนอะหนะ ตะเข็บเนื้อที่แนบสนิทปริและ...เลือด...
ก้มมองดูที่กระโปรงตรงหน้าขาใจหายวูบ.เลือดยังเปื้อนชุ่ม...ตายแล้ว...ถ้าป้านุ่น ส้มเช้าหรือใครต่อใครมาเห็นเข้าจะคิดยังไง.... พวกเขาเคยเอาเลือดเสียออกมาอย่างงี้หรือเปล่าไม่รู้ ยังไงก็ตามลูกเนียงกัดฟันแข็งใจรีบ เดินกลับขึ้นตึก แม้แต่ละก้าวจะเจ็บปวดก็ต้องทน..ดีกว่าให้คนอื่นเห็นเลือดโชก..
เด็กสาวเดินกะโผลกกะเผลกเหมือนม้าที่ ตกหลุมจนขาเสียกลับมาตึก

พอเข้าห้องปิดประตูก็หมดแรงพับหลับ ผล็อยลงทันที...

ลายตองเปิดประตูห้องของกําบังแล้วก้าวเข้ามา เจ้าของห้องนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวนั่ง กระดิกขายิ้มเผล่อยู่บนเก้าอี้หวายตัวเก่าๆ
"เป็นไง" ลายตองมองไปที่เลือดสีแดงสด เปรอะเป็นดวงๆ ขนาดใหญ่บนผ้าปูเตียงสีคล้ำ ผืนผ้ายับชายของมันหลุดออกจากขอบที่นอนบอกร่องรอย เพิ่งผ่านการรองรับพฤติกรรมทางเพศมาหยกๆ
"เยี่ยม...เยี่ยมจริงๆ " กําบังยกนิ้วหัวแม่ มืออวบหนาขึ้นชูทั้งสองนิ้ว
"เกิดมาก็เพิ่งเคยกะ เขาหนนี้แหละที่เป็นของใหม่ ขอบใจนะลายตอง"
ลายตองมองดูรอยเลือดบนผ้าปูที่นอนด้วยความสะใจ เลือดแบบนี้แหละที่นายกองทุนเคยเรียกออกมาจากตัวของลายตอง หนนี้กรรมมันตามสนอง กําบังเรียกเอาเลือดแบบเดียวกับลายตองออกมาจาก ตัวของลูกเนียง

ยัง...มันยังไม่สาแก่ใจหรอก...มันจะต้องยิ่งกว่านี้...ลายตองคิดไปถึงท่าที่อันเหยียดหยามของเทียมบัวแม่ของลูกเนียงเมื่อ รู้ว่านายกองทุนสามีฉีกความเป็นสาวของลายตอง และเทียมบัวเป็นคนจัดการให้ลายตองลงมาอยู่เรือนหลังเล็กใกล้ห้องครัวกับ ป้านุ่น...แทนที่เทียมบัวจะจัดการให้ความเป็นธรรม ความเป็นสาวของลายตองที่โดน นายกองทุนสามีเป็นคนทําลาย เทียมบัวกลับไม่สนใจและคล้ายๆ กับจะกีดกันแบ่งความเป็นคนระหว่างพันธุ์ของลายตองกับพันธุ์ของ เทียมบัวหรือนายกองทุนให้แยกออกจากกัน ชัดเจนขึ้น
บัดนี้...พันธุ์ของลูกเนียงกับพันธุ์ของกําบังมันได้เกิดผสมกันเข้าแล้ว...
ผสมกัน ด้วยความแค้นของลายตองเป็นผู้จัดการให้ เลือดของไพร่กับผู้ดีผสมผสานกันแล้วด้วยตัณหา มันช่างสาแก่ใจเสียจริงๆ
ความพยาบาทของลายตองนั้นร้ายกาจ นัก...แม้จะไม่มีความรู้อะไรมาก...แต่ความแค้นของลูกผู้หญิงคนหนึ่งอย่างลายตองไม่ ด้อยไปกว่าใครหรอก...ลายตองคิดวางแผนต่อไปอีก...ต้องทําให้มันเจ็บปวดยิ่งกว่านี้ นายกองทุน...
"อยากได้อีกไหมล่ะ" ลายตองเอ่ยขึ้นพลางใช้ นิ้วชี้ป้ายเลือดสดๆ บนที่นอนขึ้นมาดู...มันเป็นสีแดงสดที่บอกถึงความสมบูรณ์ของผู้เป็นเจ้าของ...แต่ว่า... ไอ้เมือกขาวที่ปนอยู่กับเลือดนั่นสิ...มันออกมาจากร่างกายอันสมบูรณ์ของกําบัง...สีขาวของมันเคล้ากับสีแดงของเลือด...
"จะมีโอกาสอีกเรอะ" กําบังถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะรู้ตัวเหมือนกันช่วงสุดท้ายตนหนักข้อไปหน่อย ด้วยความลืมตัว...มันก็น่าอยู่หรอก ตอนนั้นไม่มีแก่ จิตแก่ใจจะคิดถึงอะไรทั้งสิ้น นอกจากอย่างเดียวคือ เคี้ยวให้มันแหลก ยิ่งช่วงท้ายสุด...ยังจําได้เสียงเด็กสาวเรียก "แม่" ออกมาสุดเสียง...
"บังจะมีโอกาสหรือไม่ มันอยู่ที่ฉันต่างหาก"  ลายตองพูดยิ้มๆ เหมือนเป็นต่อหมดทุกๆ อย่าง
กําบังลุกขึ้นกรากเข้ามาจับแขนทําท่าจะดึงร่าง ของลายตองเข้าไปกอดจูบ
"อย่า" ลายตองสะบัดมือ เสียงของหล่อนดูมีอํานาจชอบกลทําให้กําบังต้องปล่อยมือ
"ทําไมล่ะ ฉันอยากจะแสดงความขอบใจลายตอง" กําบังพูดดวงตามีความหมาย
"สงวนกําลังเอาไว้บ้างเถอะ เพิ่งสูบเอาเลือดเนื้อออกไปหยกๆ " ลายตองค้อนเล็กน้อย
"เรื่องกําลังไม่ต้องห่วง   มีเหลือเฟือ...ดูสิ" กําบังลดสายตาลงไปที่หน้าท้องของตนเองซึ่งเจ้าหน่อเนื้อของเขากําลังเชิดหราอยู่ในผ้าขาวม้า มันเรื่องเล็ก เหลือเกินถ้าหากลายตอง โอ.เค. ยิ่งผิดกลิ่นผิดคนด้วยแล้ว สบายมาก...แต่ลายตองไม่เล่นด้วย เพราะตอนนี้ ไม่มีอารมณ์ที่จะมานึกเรื่องพรรณนี้ นึกอย่างเดียว คือทําให้นายกองทุนต้องเจ็บปวดโดยผ่านทางลูกสาวคนเดียวของเขา..หรือไม่...ก็ผ่านแววรัตน์...แววรัตน์เมียคนใหม่ของเขาเป็นความคิดของลายตองที่ เกิดขึ้นอย่างบังเอิญเกี่ยวกับแววรัตน์...นายกองทุน มันจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ถ้าทั้งลูกสาวและเมียโดนคนอื่น...โดนกําบังคนนี้เอาเจ้าหน่อเนื้อของเขาเข้าไปคว้าน...แค่ลูกสาวคนเดียวมันก็เจ็บปวดพออยู่แล้ว...แต่ถ้าเป็นเมียอีกคนหนึ่งล่ะ...มันจะเป็นไปได้ไหม...ลายตองนึกไปเรื่อยเปื่อย...มันน่าจะเป็นไปได้...แต่เรื่องแววรัตน์เอาไว้ก่อน คราวนี้มาจัดการ เรื่องลูกเนียงก่อนดีกว่า
"ถ้าหากสายตองช่วยให้ฉันได้พบกับคุณลูกเนียงอีกก็เยี่ยมที่สุด แต่คงไม่มีหวัง เพราะฉันว่า..."
"รุนแรงไปหน่อย"  ลายตองต่อให้
"ฉัน...ฉันลืมตัว"
"ความจริงบังทํารุนแรงเกินไปหน่อย" ลายตอง พูดคล้ายกับจะตําหนิ แต่ส่วนลึกแล้วมันสาสมใจ
"เห็นเรอะ"
"ฉันดูอยู่ที่ร่องใต้หน้าต่าง" ลายตองชี้มือไปที่ หน้าต่าง "ถ้าช้ากว่านั้นอีกนิดเดียว ฉันว่าเตียงหักแน่...เตียงหักไม่เป็นไร ลูกเต้าเขาคอหักขึ้นมาจะเดือดร้อน" ลายตองพูดแล้วหัวเราะ
"ไม่ควรเลย...มันลืมตัวไป"   กําบังสารภาพ
"ถ้าเป็นฉันโดนอย่างนั้น..." ลายตองพูดยิ้มๆ
"ทําไม"
"จะถีบให้ตกเตียงน่ะสิ" ลายตองพูดแล้วหัวเราะร่วน
"กับลายตอง ฉันคงไม่ทําถึงขนาดนั้นหรอกน่า"
"เพราะฉันมันไม่แน่นเหมือนเด็ก ใช่ไหมล่ะ"
"เปล่า พูดถึงความแน่นกันแล้ว" กําบังเอาใจ  "ลายตองไม่ผิดอะไรกับลูกเนียงหรอก แต่ว่าลายตองมีดีตรงที่ถ้าฉันรุนแรงเกินไปยังเตือนสติฉัน ยับยั้งฉันได้"
"นั่นสิ เด็กจะไปรู้อะไร บังก็เลยไม่รู้จักยับยั้งตัวเอง จนเตียงคอเหนียงเด็กแทบหัก"
"เดี๋ยว" กําบังยกมือห้าม "พูดเรื่องเมื่อกี้ก่อน ดีกว่า ฉันจะมีโอกาสอีกไหม"
"บอกแล้วมันอยู่ที่ฉัน"
"ลายตองจะช่วยฉันอีกได้ไหม"
"แต่หนนี้ บังจะทําอย่างที่แล้วไม่ได้นา"
"ฉัน-รู้ คราวนี้ฉันจะไม่ทําอย่างเมื่อกี้ แต่ฉันกลัวเด็กมันจะเข็ดเขี้ยว"
"เอาเถอะ บังเชื่อฉัน ฉันจัดการให้เอง"
"จริงนะ"
"เอ๊ะ ก็เอาเด็กมาให้เชื่อดจนถึงในห้องของบังได้ ยังไม่เชื่อฝีมือฉันอีกเหรอ"
"เชื่อสิ ทําไมจะไม่เชื่อ"
กําบังกรากเข้ามาใกล้ทั้งรั้งร่างของลายตองเข้ามา กอด หนนี้ แม้ลายตองจะผลักไสกําบังก็ไม่ยอมปล่อย เพราะยังไงเสียก็ต้องตบรางวัลกันตามหน้าที่
กําบังช้อนร่างบางเล็กของลายตองขึ้นมาในอ้อมแขน เดินเข้าไปในห้องน้ำใช้เท้าเขี่ยประตูห้องน้ำให้ปิด
"ไม่"  เสียงของลายตองดังลอดออกมา
"ทําไมล่ะ"
"เดี๋ยวคุณกลับมาเรียกหาไม่เจอ"
"ยังไม่กลับหรอกน่า"
"อุ๊ย.." เสียงลายตองร้องพร้อมกับมีเสียงทุบหนักๆ บนตัวของกําบัง
"อยู่เฉยๆ สิ" เสียงกําบังปราม
"บอกว่าไม่"
"โธ่ ลายตอง"
"นี่..อย่า..อย่า..เจ็บ"
"เจ็บที่ไหน"
"เจ็บขา"
"เหรอ"
"นี่...จะให้ฉันยืนอย่างงี้เหรอ"
"ก็ยืนด้วยกัน"
"กําบัง..."
"กอดคอฉันเอาไว้สิ..ไม่ล้มหรอกน่า"
เสียงของคนทั้งสองเงียบไป มีแต่เสียงการกระทบของเนื้อดังออกมาเป็นจังหวะ...เสียงลมหายใจของกําบังดูจะดังออกมาสักหน่อย...ครู่หนึ่ง...
"บัง" เสียงของลายตองกระเส่าๆ เหมือนถูกจับเขย่า
"หือ"
"ฉัน...ฉันเมื่อย..."
"เมื่อยเหรอ"
"ก็..ก็ฉันยืนอยู่ขาข้างเดียวนี่นา"
"งั้นเอาอย่างนี้"
เสียงเนื้อกระทบเนื้อหยุดลง..ราวกับมีการปลดปล่อย...
"อุ๊ย...อย่างงี้เหรอ" เป็นเสียงของลายตอง
"อย่านอนลงไปเลย พื้นห้องมันสกปรก"
"มันเจ็บ...เจ็บหัวเข่า กับข้อศอก"
"เอาผ้าขาวม้าของฉันรองเข่าไว้สิ"
"อี๊ยย์" เสียงของลายตองบอกไม่ถูกว่าพอใจ หรือไม่พอใจ
แต่ครู่เดียว..เสียงเนื้อกระทบเนื้อก็ดังออกมาอีกคราวนี้ดูจะดังถนัดถนี่กว่าเก่าเหมือนกับไม่มีอะไรกีดขวางมากมายนัก...
พักหนึ่ง จึงมีเสียงครางของลายตองออกมาเบาๆ ก่อนจะพูด
"กําบัง"
"หือ"
"ฉัน...ฉันอยาก..."
"อะไร" กําบังพูดเสียงหอบ
"อยากให้เธอทํา...ทํา...ทําเหมือนที่ทํากับลูก เนียง..ตอนสุดท้าย..."
เอาอย่างงั้นเหรอ"
"ฮื่อ"
กําบังเริ่มโหมสุดแรง มันแรงจนลายตองต้องเอาสองมือยันข้างฝาห้องน้ำเอาไว้แน่น
โอ...เรายังเจ็บขนาดนี้....และเด็กสาวอย่างลูกเนียงจะเจ็บขนาดไหน...ลายตองคิด...

pinmonkey

ได้ลูกเนียงแล้ว ยังต่อด้วยลายตอง กำบังคงมีความสุขจริงๆนะครับ ขอบคุณมากครับ

cdx

 ::Glad:: ขอบคุณมาก ๆ ครับ รอตั้งนาน จากตอน12 นึกว่าจะไม่มาต่อแล้ว 

Monchai-S


peddo

ได้เห็นชื่อเรื่องแล้วดีใจมากเลยครับ นึกว่าจะหายไปซะแล้ว อยากอ่านต่อว่าเรื่องคลี่คลายไปอย่างไร ลูกเนียงจะมีโอกาสต่อไปอย่างไร ไม่อยากให้จบแบบค้างคา แม้จะไม่สมหวัง แ่านแล้วฟินมากกับสำนวนครับ ขอบคุณ​มาก​ครับ​

Somkiat Ruangsubvilai

ขอบคุณ ที่นำตอนต่อไป าให้อ่าน นึกว่าจะไม่มีต่ออีกแล้ว ขอให้นำมาลงต่อเนื่องนะครับ จะตั้งตารอ ขอบคุณอีกครั้งล่วงหน้า

sunnie06

ดีใจได้อ่านต่อแล้ว รอตอนเชือดแม่เลี้ยงครับ

johnywalker

 ::Ajark:: ความแค้นของผู้หญิงนี่น่ากลัวจริง ๆ สงสารแต่ลูกเนียง ไม่รู้อะไรด้วยเลยก็มารับเคราะห์

kapook6336

อยากดูตอนเชือดแม่เลี้ยงว่า จะออกอุบายอย่างไร ยังไงก็รีบลงมาไวๆเลยนะครับ จะรออ่าน ขอบคุณครับ

Monchai-S

ต้องกระซิบบอกว่า ตอนแม่เลี้ยงนี่แซบเกินคำบรรยายเหมือนกันครับ และจะมีช่วงพีคอีกหลายช่วงหลายตอนทีเดียวครับ
ติดตามกันครับ

jiras3203

ผมเคยอ่านจนจบครับ ยืนยันว่าสนุกมาก ชะตากรรมของลูกเนียงมีอีกเยอะ ผ่านผู้ชายอีกหลายคน โดยเฉพาะตัวละครที่ชื่อ อาเฉย มีฉากที่ใช้ฝิ่นดิบทาหน่อเนื้อ ผูกด้วยขนหางม้า เร้าใจมากภาษาที่ใช้ก็สะสวยไม่มีหยาบคายแต่อ่านแล้วได้อารมณ์มาก ดีใจที่ได้อ่านอีกครั้ง เสียดายหนังสือคำสารภาพที่เก็บไว้โดนน้ำท่วมจนหมด ไม่งั้นจะเอามาแบ่งปันกัน เป็นกำลังใจให้ท่านที่ยังมีหนังสือเล่มนี้อยู่ครับ รอติดตาม

Monchai-S

เสียดายมากเลยครับถ้าไม่โดนน้ำท่วม จะได้มาลงตอนที่ผมไม่มี และลงได้ครบทุกตอน

jiras3203

ขอบคุณท่าน Monchai-S ลงเท่าที่มีครับ แค่นี้ก็ดีใจมากๆแล้ว เผื่อเจอท่านใดที่มีครบ หรือเผื่อมีใครอยากจินตนาการอยากแต่งต่อ 

Monchai-S

จุดประสงค์นี่หล่ะครับ เผื่อมีใครมีต้นฉบับ มาช่วยลงในส่วนที่ขาด เพราะอยากอ่านให้ครบทุกตอนจริงๆครับ แต่ก็ยังโชคดีทีผมพอมีช่วงตอนสำคัญๆจนเกือบครบครับ (แต่ถ้าใครติดตามอ่านจริงๆ ช่วงดำเนินเรื่อง ผู้ประพันธ์ท่านก็แต่งได้ลึกมาก มีได้ฟินเป็นช่วงเป็นระยะโดยตลอด จนกระทั้งถึงจุดพีค)  ยังไงผมจะพยามไล่คัดลอกจากต้นฉบับมาลงให้นะครับ รบกวนอดทนรอหน่อยครับ เพราะต้องหาเวลาจัดทำ

naluk888