มลทินดอกไม้-ตอนที่15

[Monchai-S]

มลทินดอกไม้-ตอนที่15



           เด็กสาวรู้สึกเสียววูบขึ้นมาอย่างไม่มีปี ไม่มีขลุ่ย หน้าตาท่าทางของลายตองบอก ความตกอกตกใจอย่างเหลือหลาย ยิ่งกว่านั้นที่ดวงตาของลายตองยังมีน้ำตาออก มาคลอเบ้า
กําบังเขาช่วยเอาเลือดที่ไม่ต้องการออกไปจากตัว แต่กําบังไม่ได้ทําอย่างที่ลายตองบอก...การเอาเลือดเสียออกไปจากตัวเพียงแค่ใช้ปากของเขาเท่านั้น ไม่มีอย่างอื่น...ความหมายจากคําพูดของลายตอง ทําให้เด็กสาวเกิดความฉงน...นึกไปถึงกาพที่กําบังเอาร่างอ้วนหนาขึ้นมายงโย่ยงหยกอยู่บนตัวและใช้เจ้าหน่อเนื้อของเขาสอดใส่เข้ามาในซอกเนื้อที่เด็กสาวยังไม่รู้จักหวงแหน...นึกไปถึงความรู้สึกอันแปลกประหลาดและความเจ็บปวด...นึกไปถึง ภาพที่ตนมองเห็นในกระจกเงาที่ติดไว้ตรงปลายเท้า...
ผิวสีเนื้อดํากร้านก้นด้านเหมือนก้นของลิงตัดกับเนื้อก้นสีขาวของตนอันอ่อนละเอียด และเลือดสีแดงที่ทะลักออกมา...
นึกไปถึงกลิ่นลมหายใจอันหอบเหม็น...กลิ่น ตัวฉุน...กลิ่นปากเหม็นคาว เหม็นเหล้า...มือหยาบหนาเนื้อตัวเขย่าขยับ...ยิ่งมาถึงตอนสุดท้าย..เขาดุร้ายจนไม่ได้ยินเสียงร้องขอความกรุณาของตน... ความคิดสับสนวุ่นวาย...มันหมายถึงอะไรกันแน่ มันไม่ใช่แค่การเอาเลือดออกเสียแล้วหรือ...?
เอาร่างอ้วนหนาขึ้นมายงโย่ยงหยกอยู่บนตัวและใช้ เจ้าหน่อเนื้อของเขาสอดใส่เข้ามาในซอกเนื้อที่เด็ก สาวยังไม่รู้จักหวงแหน...นึกไปถึงความรู้สึกอัน แปลกประหลาดและความเจ็บปวด...นึกไปถึง ภาพที่ตนมองเห็นในกระจกเงาที่ติดไว้ตรงปลายเท้า...
ผิวสีเนื้อดํากร้านก้นด้านเหมือนกันของลิงตัด กับเนื้อก้นสีขาวของตนอันอ่อนละเอียดและเลือด เสีแดงที่ทะลักออกมา...
นึกไปถึงกลิ่นลมหายใจอันหอบเหม็น...กลิ่น ตัวฉุน...กลิ่นปากเหม็นคาว เหม็นเหล้ามือหยาบ หนาเนื้อตัวเขย่าขยับ...ยิ่งมาถึงตอนสุดท้าย..เขาค ร้ายจนไม่ได้ยินเสียงร้องขอความกรุณาของตน. ความคิดสับสนวุ่นวาย...มันหมายถึงอะไรกันแน่ มันไม่ใช่แค่การเอาเลือดออกเสียแล้วหรือ...?
แล้วมันหมายความถึงอะไร...?
ลายตองค่อยๆ ปลอบโยนซักถาม "เขาทํายังไง กับคุณหนูคะ บอกลายตองเถอะค่ะ"
"เขา..เขาเอาเลือดออกจากตัวของฉัน...แต่เขา... เขาไม่ได้ใช้ปากอย่างที่ลายตองบอก"  เด็กสาวพูดเสียงเบาๆ สายตาก้มลงมองดูเนื้อตัวที่บอบช้้ำ และดู เหมือนจะมีความรู้สึกว่าภายในท้องในไส้มันมีอะไร เข้าไปค้างคาอยู่ในนั้น
"แล้ว...แล้วเขาทํายังไง" เสียงลายตองซักอย่างคาดคั้น
"คุณต้องบอกตองนะคะ เผื่อช่วยได้ตองจะได้ช่วย"
"ช่วย...ช่วยอะไร" เด็กสาวไม่เข้าใจความหมาย เหลือบสายตาขึ้นมองหน้าลายตองที่ส่อแววเศร้าสลดในดวงตา หากความจริงแล้วหัวใจมันสมอยาก
"บอกมาเถอะค่ะ" ลายตองตัดบทจับแขนเด็กสาวบีบเบาๆ
"เขาทําอะไรกับคุณหนู"
"เขา...เขา...เอา...เอาเนื้อของเขา..เนื้อ"   เด็กสาวอึกอักเพราะไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของมัน
"เนื้ออะไร"  ลายตองแสร้งทําเป็นไม่รู้
"ฉัน...ฉัน...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"   เด็กสาวส่ายหน้า รูปร่างอันน่ากลัวและพลังอํานาจของมันยังติดอยู่ในความทรงจํา...มันมีทั้งความน่ากลัว...และความมหัศจรรย์อันไม่เคยพบ...แรงเสียดสีของมันให้ความเจ็บปวดและ...เสียวซ่านชอบกล
"เนื้อตรงไหน"   ลายตองแกล้งถาม
"มัน อยู่ตรงไหน"
"มัน...มันอยู่ตรงนี้" 
"ว้าย"
ลายตองแกล้งร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเด็กสาวเอามือของตนเองลูบที่ต่ำกว่าสะดือเล็กน้อยบอกที่ตั้งเนื้อของกําบังที่ตนเองไม่เข้าใจ
"มัน...มันเอาเนื้อตรงนั้นทําอะไรกับคุณ"  ลายตองส่งหางเสียงแหลม ดวงตาโตสีหน้าบอกความโกรธ
"เขา...เขาเอาเนื้อตรงนั้น...ใช้มันเรียกเลือดออกมา..."
"ออกมาจากที่นี่ใช่มั้ย"  ลายตองเอามือแตะ เบาๆ ที่เนื้อหน้าขาอันชอกช้ำของเด็กสาวในอ่างน้ำ
ลูกเนียงพยักหน้ารับพลางหลบสายตาของลายตองที่จ้องมองหน้าตนด้วยแววชอบกล
"โถ คุณหนู"   ลายตองพูดด้วยเสียงอันสั่นเครือ  หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซุ้มเสียงและคําพูดของลายตอง เหมือนจะสงสารเด็กสาวเสียเต็มประดา ตรงข้ามกับ หัวใจมันให้ปีติยินดีที่รู้ว่าความสาวบริสุทธิ์ของเด็กสาวลูกนายกองทุนยับเยินไปแล้วไม่มีชิ้นดี เหมือนกับที่พ่อของเด็กสาวเคยทํากับตัว
ลูกเนียงเด็กไร้เดียงสาเสียจนตามความคิด อันชั่วช้าของลายตองไม่ทัน
ลายตองฉวยโอกาสรั้งร่างของเด็กสาวเข้ามากอดแล้วร้องไห้ออกมาด้วยเสียงค่อนข้างดัง...ไม่ใช่ของง่ายที่จะทําเช่นนี้ แต่ความแค้น ความสะใจมัน เป็นทุนอยู่แล้ว...ลายตองจึงสวมบทบาทได้อย่างแนบเนียน
เด็กสาวไม่รู้เรื่องราวอะไร เห็นลายตองร้องไห้ออกมาก็เลยร้องตามบ้าง...ลายตองกับเด็กสาวร้องไห้กันอยู่ครู่หนึ่ง ลายตองเป็นฝ่ายหยุดก่อน ใช้มือเช็ดน้ำ ตาของตัวเองกับของเด็กสาว พลางพูดด้วยเสียงแกมสะอื้น
"เขา...เขาเอาเนื้อของเขาใส่เข้ามาที่นี่ใช่มั้ย" ลายตองเอามือของตัวลูบเนื้อหน้าขาของเด็กสาว
"ฮื่อ" เด็กสาวพยักหน้า
"เขา...เขาขึ้นมาอยู่บนตัวของคุณใช่มั้ย"
"ใช่"
"เขา...เขาทํานานมั้ย"
"ทําอะไร"
"ทํากับเนื้อตรงนี้ของคุณน่ะสิ..นานมั้ยกว่าเลือดจะออก"
"ฉัน...ฉันไม่รู้...นานหรือไม่นาน ฉันไม่รู้"
"เจ็บมั้ย"
"เจ็บ...เจ็บแทบขาดใจ"   พูดถึงตรงนี้เด็กสาว น้ำตาไหลพรากออกมาอีก
"ทําไม"   หางเสียงของลายตองออกมาอย่างเคียดแค้น
"ทําไม คุณถึงยอมให้เขาทําอย่างงั้นได้เล่า"
"ฉัน...ฉันไม่รู้"  เด็กสาวไม่รู้จะพูดอะไรเพราะ ไม่เข้าใจความหมาย
"โธ่เอ๋ย รู้อย่างงี้ตองไม่บอกให้คุณไปหาเขาหรอก"  ลายตองเอามือตบหัวตัวเองเหมือนลงโทษที่เป็นความผิดของตัว
มาถึงตอนนี้เด็กสาวชักจะเริ่มสงสัยว่ามันต้องเป็นเรื่องไม่สู้ดีแน่ๆ เพราะลายตองตีโพยตีพายและประกอบกับการโดนกําบังถลุงมาอย่างรุนแรงจนเจ็บ เนื้อเจ็บตัวระบมไปหมดมันเชื่อมโยงเข้าหากัน...
"แล้วนี้...ถ้าเกิดมีท้องขึ้นมาจะว่ายังไง"
ประโยคนี้ของลายตองทําเอาความรู้สึกของเด็ก สาวร้อนวูบวาบไปหมด
"ใครมีท้อง"  ลูกเนียงถามอย่างสงสัย
"จะใครเสียอีกล่ะ"
"ฉัน...ฉันเหรอ"  เด็กสาวเอามือตบอกตนเอง เบาๆ
ลายตองไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน
"มีท้อง...มีท้องเหมือนคุณแม่จะมีน้องแล้วตายไปน่ะเหรอ"
"ใช่ค่ะ" เสียงลายตองตอบแผ่วเบา
แม้จะไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราวมาก่อน แต่พอลายตองพูดออกมาอย่างงี้ สิ่งที่เคยผ่านหูผ่านตาแต่ไม่ได้สนใจ หากมันกักเก็บเอาไว้ในจิตใต้สํานึก ก็ผุดขึ้นมาทันที
ลูกเนียงเคยเห็นพ่อเอามือลูบท้องของแม่ ที่บอกว่ามีน้องอยู่ข้างใน
ลูกเนียงเคยถามแม่ว่าน้องคือใครเกิดมาจากอะไร แม่บอกน้องคือเลือดเนื้อของพ่อกับแม่เหมือนลูกเนียงนั่นแหละ
เสียงป้านุ่นที่ด่าส้มเช้า ว่าเที่ยวกระแดะกระแด๋ คงเจอดีเข้าสักดอก ได้ท้องไม่มีพ่อกันบ้างละมึง
พ่อกับแม่เป็นเรื่องปกปิด...แต่เมื่อไม่มีแม่ มีอาแววรัตน์เข้ามาแทนที่ เรื่องส่วนตัวเปิดเผยมากขึ้น ลูกเนียงได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิก เสียงร้องหวีดว้ายของอาแววรัตน์
เช้ามืดลูกเนียงลงไปออกกําลังข้างล่างเดินผ่านห้องพ่อกับอาแววรัตน์ บางเช้าได้ยินเสียงอาแววรัตน์ ครางเบาๆ ลูกเนียงยังเคยนึกว่าอาแววรัตน์เป็นอะไรไปหรือจะไม่สบาย ถึงกับหยุดฟังเสียงครวญครางของอาแววรัตน์ ความไร้เดียงสาลูกเนียงฟังไม่ออกมันหมายถึงอะไร ความเจ็บปวด หรือความสุข หรืออาแววรัตน์นอนละเมอ เสียงอาแววรัตน์ดังกระเส่าๆ   "คุณ  คุณ...คุณขา...เบาหน่อยได้ไหม...รัตน์จะขาด ใจตายอยู่แล้ว"
เหล่านี้มันเก็บเอาไว้ในจิตใต้สํานึก... บัดนี้...มันผุดขึ้นมาให้ลูกเนียงได้เข้าใจขึ้นมารางๆ แม้จะยังไม่แจ่มชัด   แต่ก็เสียวลึก... มิใช่เสียวซ่าน แต่เป็นเสียวสยองเมื่อนึกไปถึงเรื่องมีท้อง...มันต่อเนื่องไปถึงการขึ้นมาขย่มขยําทั้งภายในและภายนอกของเนื้อหนังของตนเองโดยนายกําบัง...เช่นนั้นมิหมายความว่า...เดี๋ยวนี้ตัวเองได้กลายเป็นเมียของนายกําบังเหมือนแม่ที่เป็นเมียของพ่อ งั้นรึ...ถ้าหากเราจะมีท้องอย่างลายตองบอก
เช่นนั้น...การกระทําของกําบังที่ทํากับตน ก็คือการกระทําของผัวที่ทํากับเมียน่ะสิ...
โอ...ทําไมมันช่างโหดร้ายเจ็บปวดอย่างนี้ นักเล่า...แต่ในตอนแรกๆ ลูกเนียงรู้เหมือนกันว่ามันรสชาติพิลึก...มาตอนหลัง...
คิดขึ้นมาแล้วลูกเนียงเกิดความกลัวอย่าง จับใจ...กลัวสารพัด..กลัวการกระทําของกําบัง...กลัวใครต่อใครจะรู้...และกลัวการมีท้อง...
ลูกเนียงไม่รู้ค่าของความบริสุทธิ์ ค่าของพรหมจารี รู้แต่ว่าขณะนี้ ตนได้กลายเป็นเมียของนายกําบัง ชายร่างอ้วนใหญ่หน้าตาหนอกคอหนายังกับวัวเสียแล้ว
นึกมาถึงตอนนี้ ในท้องไส้รู้สึกปั่นป่วน จนสุดจะกลั้นเอาไว้ได้..เด็กสาวอาเจียนมันออกมา...มันออกมาทางปากและจมูก ไม่มีอะไรนอกจากน้ำใสๆ เพราะอาหารไม่ได้ตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อวานนี้
ลายตองกุลีกุจอช่วยจัดการทําความสะอาดให้กับเด็กสาว มือไม้ของลายตองแผ่วเบาทะนุถนอมราวกับเนื้อตัวของเด็กสาวมีค่าและเปราะบาง
ลูกเนียงไม่มีสติปัญญาจะคิดไกลไปกว่านี้ นอกจากรู้ว่าตนเองโดนเขาหลอกเอาไปเป็นเมียและ...ลายตองคนเดียวเท่านั้นซึ่ง เป็นที่พึ่งเห็นอกเห็นใจตัวมากกว่าใครๆ
ทุกคนดูจะใจร้ายไปหมด...คุณพ่อก็ใจร้าย...อาแววรัตน์ก็ใจร้าย...นายกําบังก็ใจร้าย โหดร้าย....
เด็กสาวยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ด้วย ความเคียดแค้น
ความไร้เดียงสาไม่มีสติปัญญาจะตอบโต้ หรือคิดอะไรได้นอกจากร้องไห้
ลายตองจัดแจงพาเด็กสาวมาสวมชุดนอนประหน้าทาแป้ง ซึ่งตลอดเวลาลูก เนียงเกาะลายตองแจเหมือนลูกเกาะแม่ ไม่ยอมห่าง มันคล้ายกับว่าขณะนี้ถ้าไม่มี ลายตองเสียคนหนึ่ง ตนจะโดนทําร้ายเอาอย่างเจ็บปวดอีก
ลายตองเองก็ทําเหมือนกับว่าตนเองมีส่วนผิดด้วย แต่ด้วยใจจริงลูกเนียงไม่ได้นึกโทษลายตอง ลูกเนียงเคียดแค้นคนเดียวคือ นายกําบัง
คืนนั้น..เด็กสาวนอนซมอยู่บนเตียง โดยมีลายตองนอนอยู่ข้างล่างหน้าเตียงคอยเป็นเพื่อน
ลูกเนียงหลับสนิทด้วยความอุ่นใจที่มี ลายตองเป็นเพื่อน
แต่ลายตอบกลับคิดวางแผนในขั้นต่อไป
รุ่งขึ้น...ลูกเนียงตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นลายตอง แต่ก็รู้ว่าเป็นหน้าที่ของลายตองจะต้องลงไปทํางานข้างล่างก่อนจะขึ้นมารับใช้ตน
เด็กสาวเริ่มชักจะรู้สึกว่าอะไรต่ออะไรเกี่ยว กับอวัยวะทั้งข้างนอกข้างในมันกลับเข้าที่อย่างเดิม เหมือนเครื่องยนต์ที่ถูกถอดน็อตออกจนหลวมแล้ว กลับมาขันเกลียวจนแน่นเหมือนอย่างเก่า มันจะผิด ก็แต่รู้สึกว่าหน้าอกทั้งสองข้างมันหนักขึ้นผิดปกติจนผิดสังเกต เหมือนมันจะเริ่มเติบโตขึ้น และเนื้อตัว มันชักจะตึงๆ ชอบกล นานๆ สักครั้งความจํากลับมา ปรากฏเหมือนภาพยนตร์ แต่ละภาพเป็นรูปร่างหน้า ตาเนื้อตัวของนายกําบัง บทบาทที่เริ่มอย่างแผ่ว เบา ทั้งมือ ปาก และลิ้นกระทั่งเจ้าหน่อเนื้อของเขา.. ตอนที่มันชําแรกเข้ามาในซอกเนื้อขาวหน้าขาของตน ...กระทั่งได้เลือด...
ที่ยังแคลงใจอยู่ก็คือคําพูดของลายตอง ...ถ้าเกิด มีท้องขึ้นมาจะว่ายังไง...
ถ้าคุณพ่อรู้...อาแววรัตน์รู้...ส้มเช้า ป้านุ่นอีก หลายคนในบ้านตลอดจนเพื่อนที่โรงเรียนรู้ว่าตนเอง กําลังมีท้องแล้วจะทํายังไง...เรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่ที่ สุด แต่ก็เกินสติปัญญาของตนเองจะแก้ได้ ลูกเนียง ไม่มีความคิดเพียงพอจะช่วยตนเองได้
เมื่อเดินเข้าห้องน้ำจัดการทําความสะอาดกับเรือนร่างอันขาวสะอาดเรียบร้อย มันเป็นเรือนร่างที่สวยสาวไร้เดียงสาเหมือนเดิม แต่บัดนี้ไม่มีความ บริสุทธิ์เหลืออยู่แล้ว มันเป็นเรือนร่างของเด็กสาวที่ มีผัวเสียแล้ว...ลูกเนียงคิด
ลูกเนียงมองดูตัวเองที่หน้ากระจก ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มีแต่รอยช้ำประปรายตามเนินเนื้อเต้า แต่จะเป็นด้วยอุปทานหรืออะไรก็ตาม เด็กสาวก้มลงมองที่หน้าท้องกลมกระเปาะขาวสะอาดของ ตนเองคล้ายๆ กับว่ามันนูนออกมา...
เด็กสาวเคยเห็นแม่ เคยเห็นผู้หญิงท้องโตเดินตามถนน
ถ้าหากตนเองเป็นอย่างงั้นบ้าง...เด็กในวัยนี้ ท้องโตขึ้นมาในแบบนั้นบ้างจะทํายังไง
และถ้าใครต่อใครรู้ว่าเป็นลูกที่เกิดจากนายกําบัง
ลูกเนียงคิดอะไรต่ออะไรไปเรื่อยๆ เท่าที่สติปัญญาของเด็กในวัยนี้จะมี แต่คิดยังไงก็ไม่เห็นทางแก้ปัญหาได้...ลายตองคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยได้
พอนึกถึง...ลายตองก็เข้ามาพอดี มือของหล่อนถือภาพขนาดไม่ใหญ่เท่าไรนักเข้ามาด้วย พอลายตองเอาวางพิงไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ..ลูกเนียงก็มอง เห็นเป็นภาพเขียนรูปของตนเพียงครึ่งตัว สองมือยกขึ้นกอดอกยิ้มบริสุทธิ์ที่มุมปากข้างซ้าย เสื้อของตน เป็นสีขาว ตัดกับท้องฟ้าสีครามเข้ม ผิวเนื้อและใบหน้า เป็นสีเหลืองอ่อน ดอกไม้สีขาวดอกใหญ่ทัดอยู่ตรงหูข้างซ้าย...แม้จะเป็นฝีมือของผู้เขียนที่ไม่จัดอยู่ในขั้นอาชีพ แต่ก็สวยไม่น้อย
"คุณรองพลฝากขึ้นมาให้ค่ะ"  ลายตองบอก หลังจากวางเรียบร้อยยืนเอียงหน้าซ้ายขวาพิศดูรูป   "สวยนะคะ"  ลายตองหันมาหาลูกเนียงที่ยืนจ้อง มองภาพของตนเองด้วยดวงตาแทบไม่กะพริบ แหวนทองคําขาวลงยาที่นิ้วนางข้างซ้ายเพิ่งจะรู้สึกว่ามันมีอยู่เดี๋ยวนี้เอง พร้อมกับใบหน้า เรือนร่างของผู้เป็นเจ้าของแหวน และเจ้าของภาพก็ปรากฏขึ้นในความคิด
ร่างของเขาสูงโปร่ง ผิวค่อนข้างขาว จมูกเป็นสันรับกับแก้มอิ่มและเคราเขียวไรๆ เขาเป็นลูกของพัดชาพี่สาวของอาแววรัตน์ นึกถึงวันที่พ่อเรียกลงไปทําความรู้จัก เด็กสาวยังทําหลิ่วตาล้อเลียนเขาเรียกเขาว่าพี่อย่างสนิทใจ เพราะไร้เดียงสา วันต่อมา หนนี้อาแววรัตน์ดูจะเป็นเจ้ากี้เจ้าการให้รองพลสวมแหวนทองคําขาวลงยาให้
ลูกเนียงไม่รู้ความหมายอะไรมากไปกว่าเป็น ของขวัญที่รองพลเอามาให้
และภาพเขียนนี้...
"คุณรองพลแกเขียนเองนะคะ"  เสียงลายตอง บอกด้วยความชื่นชม
"ฝีมือไม่เลวจริงๆ แกบอกว่า เขียนให้คุณเป็นพิเศษ กว่าจะเสร็จต้องใช้เวลาเกือบวันกับอีกหนึ่งคืน แกรู้ว่าคุณพ่อกับคุณแววรัตน์ไม่อยู่แกเลยไม่กล้าเอาขึ้นมาให้ แกให้ลายตองเอาขึ้นมาให้และสั่งมาบอกว่า สองสามวันแกจะมาหา ใหม่" เสียงลายตองเล่าไปเรื่อยๆ  "ดูท่าทางแกจะ เป็นคนขี้อายนะคะ พอไม่มีผู้ใหญ่อยู่เลยไม่กล้ามาหาคุณ แกเป็นคนดีมากนะคะ หรือคุณว่าไง" ลายตอง หันมาถามลูกเนียงที่ยืนมองดูภาพของตนเอง
มันเป็นภาพเขียนจากใจอันบริสุทธิ์ของ เขา...ให้กับเด็กสาวที่เขาหมั้นหมายเอาไว้ แต่บัดนี้เขาไม่รู้หรอกว่า...เด็กสาวที่เขารักเขาหมั้นหมาย ไม่มีความบริสุทธิ์เสียแล้ว...ลูกเนียงมีผัวเสียแล้ว...เด็กสาวไม่เข้าใจเรื่องกฎหมายอะไร รู้คร่าวๆ แต่ว่า ถ้าใครทํากันอย่างนั้นก็ หมายถึงผัวเมีย...
คิคมาอีกทีเขาไปเสียได้ก็ดี จะได้ไม่ขึ้นมาเห็น รูปร่างของตนซึ่งขณะนี้ไม่มีอะไรเหลือความเป็นสาวอยู่อีกแล้ว...กลายเป็นนางลูกเนียงหรือนางเทียมดาวไปเสียแล้ว...ลูกเนียงคิดเหมือนเพ้อเจ้อ
"ฉันด่าเขาเสียหลายคําเลยค่ะคุณ"  เสียงของ ลายตองดึงความรู้สึกของเด็กสาวให้กลับมา
"ด่าใคร"   เด็กสาวถามพลางละสายตาจากภาพ เขียนมาที่ลายตอง
"ด่านายบังน่ะสิคะ"  เสียงลายตองพูดอย่าง เคียดแค้น    "เราไม่ได้ตกลงกันว่าจะให้เขาทําอย่างงั้น ให้เพียงใช้ปากเอาเลือดเสียออกเท่านั้น แต่นี่มันทํากันจนเลยเถิด"
"พอ...พอแล้ว...ฉันไม่อยากได้ยิน"   เด็กสาว ส่ายหน้าเดินมานั่งที่เก้าอี้ทอดสายตามองออกไปข้างนอกผ่านทางหน้าต่าง ยอดไม้ที่ไหวเอน ดอกไม้ที่ชูช่อ ฟ้าขาว เมฆสวย นกร่อนไปร่อนมา เหล่านี้ไม่ช่วยให้เกิดความรู้สึกคล้อยตามไปเหมือนอย่าง เคย...เนื้อตัวมันไม่บริสุทธิ์เสียแล้ว สายตาความคิด ก็พลอยไม่ยอมรับความสวยงาม ความบริสุทธิ์ของ ธรรมชาติได้เหมือนเดิม
ลายตองเดินมานั่งที่พื้นข้างๆ เท้าของเด็กสาว ความคิดที่จะจับเด็กสาวไปให้กำบังเชือดอีกครั้งทำให้ลายตองตามมาอย่างติดพัน  เพราะขณะนี้ตนเป็นต่ออยู่แล้วในเรื่องความรัก ความเชื่อถือ เนื่องจากลูกเนียงไม่มีใคร แม้กระทั่งเวลานอนยังต้องให้ลายตองนอนด้วยที่หน้าเตียง เมื่อก่อนที่ยังเป็นสาวบริสุทธิ์ บางคืนต้องให้ลายตองเล่านิทานหรือร้องเพลงให้ฟัง จนกว่าจะหลับ เพราะเช่นนั้น...ลายตองจึงไม่ยอม พลาดโอกาสดีๆ เช่นนี้เสีย
"เขาบอกว่าเขายอมรับผิดทุกๆ อย่าง"   ลายตอง นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น เขาอยากจะกราบเท้าขออภัยคุณ เขาบอกว่ามันพลาดไปแล้ว หนแรกขาก็จะทําตามที่ตกลงเอาไว้กับตอง  แต่เขาบอกว่าเขาอดใจไม่อยู่ เพราะว่าคุณ...เขาว่าคุณสวยเหลือเกิน  สวย ตอนที่ไม่มีอะไรปกปิด..."
เด็กสาวยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้เบาๆ เมื่อ นึกไปถึงดอนแก้ผ้าล่อนจ้อนต่อหน้าเขา แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียววูบขึ้นมาลึกๆ  ไม่รู้เพราะอะไร... ถ้าไม่ใช่ธรรมชาติของสัตว์โลกและโดยเฉพาะในวัย ที่ยังไม่รู้สึรู้สา วัยที่ยังไม่รู้จักการควบคุม วัยที่ปราศจากที่พึ่งพาขาดคําแนะนําคุ้มครองจากผู้ใหญ่
มีก็แต่ผู้ใหญ่ที่จ้องจะเชือดเฉือนเนื้อหนังของความเป็นสาวด้วยความเอร็ดอร่อย และเฉพาะลายตอง... มันเป็นความแค้น เป็นสิ่งตอบแทนให้กับนายกองทุน ซึ่งลูกเนียงเองก็ไม่ได้มีส่วนก่อกรรมทําบาป แต่ต้องมารับผลไปด้วย
"ฮึ พูดออกมาได้ว่ารั้งใจเอาไว้ไม่อยู่ เกือบจะฆ่าเราให้ตายอยู่รอมร่อแล้วยังจะมารับผิดอีกหรือ" ลูกเนียงคิดในใจ
"เรื่องมันแล้วไปแล้วค่ะคุณ  พูดไปก็อายเขา เปล่าๆ" ลายตองไม่พูดแต่ปากแต่ยังใช้มือถูตาม ซอกนิ้วเท้าที่คราบไคลติดอยู่เล็กน้อยเป็นการประจบเอาใจ
"อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย"   ลูกเนียงเอ่ยปากห้าม เพราะไม่อยากได้ยิน ได้ยินทีไรภาพของไอ้นายกําบัง ใหญ่หนาและไอ้หน่อเนื้อของเขานั่นดูมันจะปรากฏ ขึ้นมาในความคิดทุกที...มันน่ากลัว...น่าขยะแขยง ไม่อยากเอ่ยถึง
ลายตองไม่โง่พอที่จะรุกเร้าในตอนนี้จึงหยุดเอา ไว้ก่อน
"คุณหิวมั้ยคะ"
"ไม่...ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไร"  เด็กสาวตอบตาม ความจริง
"จะไปหิวอะไรเล่า กินหน่อเนื้อเข้าไปทั้งตุ้น เต็มปากเต็มคํา"  ลายตองคิดอย่างเย้ยหยันอยู่ในใจ  ปากก็บอกเสียงอ่อนเสียงหวาน  "ทานเสียหน่อย เถอะค่ะ ตองจะเอานมสดกับเค้กมาให้นะคะ คุณซูบไปหน่อยนะคะ"
หางเสียงของลายตองเยาะนิดๆ แต่เด็กสาวไม่ เข้าใจความหมายจึงพยักหน้าบอกถึงยอมให้ลายตอง เอานมสดกับเค้กมาให้ตน
รุ่งเช้า...พ่อรู้จากลายตองว่าลูกเนียงไม่ค่อยสบาย จึงเข้ามาในห้องเห็นเด็กสาวนอนใช้แพรเพลาะ คลุมจากสองไหล่ยันปลายเท้าราวกับจะปิดไม่ให้พ่อเห็นความไม่เป็นสาวของตัวเสียแล้ว
คุณกองทุนจับหน้าจับตาดูรู้สึกว่าอุ่นนิดๆ จึงสั่งให้ลายตองพาเด็กสาวไปหาหมอเพราะตนเอง มีความจําเป็นจะต้องเดินทางขึ้นเหนือเพื่อธุรกิจกับแววรัตน์
เวลาของพ่อดูช่างเป็นเงินเป็นทองเสียเหลือเกิน มันมีค่ามากกว่าลูกสาวของพ่อ แต่ลูกเนียงรู้ว่าที่มีค่ากว่าตนเองก็คืออาแววรัตน์ต่างหาก เพราะ แว่วๆ มาก่อนแล้วว่าพ่อจะพาอาแววรัตน์ไปดูที่ทางอันเป็นสมบัติของพ่อในภาคเหนือ
โธ่เอ๋ย...พ่อจะรู้หรือเปล่า....ใต้ผ้าแพรเพลาะที่คลุมอยู่นี้ เนื้อหนังมังสาข้างนอก ข้างในมันแหลกลาญไปแล้วไม่มีชิ้นดี
ลูกเนียงคิดขึ้นมาแล้วก็น้ำตาไหลเมื่อ เห็นพ่อสั่งเสียเสร็จก็รีบผลุนผลันออก ไปจากห้อง
เวลางานและเวลาที่ให้กับอาแววรัตน์ของพ่อมีมากเสียจนไม่รู้ว่ารูปร่างของลูกสาวตอนนี้มันผิดหูผิดตาไม่เป็นสาวเหมือนแต่ก่อน...ลูกของพ่อมีผัวเสียแล้ว...
ลายตองเข้ามาจัดแจงบอกให้เด็กสาว เตรียมตัวไปพบหมอ
เด็กสาวรีบปฏิเสธเมื่อรู้ว่า...กําบังจะเป็น คนขับรถพาไป...
"ไปเถอะค่ะคุณ ไม่ต้องกลัวเขา เขาเสียอีกจะต้องเป็นฝ่ายกลัวคุณ เขาเป็นฝ่ายทําความผิดนะ ตองด่าเขาเสียตั้งหลายคํา นึกว่าจะเถียง ถ้าขึ้นเสียงเถียงตองจะตบหน้ามันด้วยรองเท้าเลยทีเดียว ลายตองพูดเสียง เครียด "คนอะไรไม่เว้นแม้แต่กับเด็กกับเล็ก ลูกของนายผู้มีพระคุณแท้ๆ ยังทําเอาได้ถึงกับเลือดตกยางออก...เชื่อตองเถอะค่ะ ตองจะบังคับให้เขากราบตีนคุณก็ได้ ลองไหมล่ะ"
ลายตองพูดและทําท่าขึงขังแสดงถึงการเจ็บร้อนแทนอย่างเต็มที่ตามแบบพวกหน้าเนื้อใจเสือ
คล้ายกับเป็นพวกโรคจิตชนิดหนึ่ง เมื่อตัวเจ็บปวดพินาศย่อยยับก็อยากให้คนอื่น มีสภาพเช่นเดียวกับตนเองบ้าง หรือไม่ก็เป็น โรคแบบรักผัวถึงกับหลอกลวงเอาผู้หญิงอื่น มาบําเรอผัวของตัวด้วยความที่กลัวผัวจะไม่ รัก บางคนร้ายแรงขนาดยกลูกในไส้ พี่สาว น้องสาวของตนเองให้เป็นนางบําเรอผัว
ประสาอะไรกับลูกเนียงไม่ได้เป็นญาติอะไรกับลายตองมีอย่างเดียวคือความแค้น และความรักกําบังเป็นของแถมพก ลายตอง จึงทําเช่นนี้กับลูกเนียง
เฉพาะอย่างยิ่ง...มันเป็นคําสั่ง ขอร้องหรือบังคับจากกําบัง ให้ลายตองจัดการเปิดโอกาสให้กําบังได้เสพความหวานๆ สดๆ ใหม่ๆ จากเด็กสาวลูกของนายอีกครั้ง
ทุกอย่างจึงเดินไปตามแผนที่วางเอาไว้ อย่างดิบดี

[cdx]

โอกาสกำลังจะมาอีกแล้ว เอาให้หลงติดใจเลยนะกำบัง

[sofee]

ชอบมากๆ 
ภาษาสละสลวยมากครับ

[pinmonkey]

จะเจอรอบสองแล้วลูกเนียง ขอบคุณมากครับ

[Suchart Thanee]

ซวยแระลูกเนียง เจอดอกสองแน่ๆ

[jinpin]

กำบังได้โอกาสรอบสองแล้ว รออ่านเลยครับ

[peddo]

อ่านแล้วสงสัยว่าจะโดนอีกหลายรอบ ไม่ต้องนับเป็นยก ถ้าเจ็บปวดน้อยลง เธอจะหลงติดใจในกามรสหรือเปล่านะ กรรมของพ่อได้มาสนองที่ลูกอย่างแสบสันต์ ไม่รู้ว่าจะอีกนานมั้ยกว่าจะมีคนมาช่วย ขอบคุณที่มาเติมเต็มอย่างสม่ำเสมอครับ ถึงดาร์กแต่ก็สุนทรีจริงๆ ครับ

[kapook6336]

เนื้อเรื่องน่าสนใจ ภาษาสระสรวยน่าอ่าน ยังไงก็ขอให้ลงแบบต่อเนื่องเลยนะครับ เรื่องนี้ตามหามานานแล้ว ขอบคุณมากๆครับ

[johnywalker]

  ลายตอง แกมันชั่ว เอาความแค้นไปลงกับคนไม่มีความผิด

[naluk888]

พาไปซ้ำรอยอีกน่ะสิลายตอง แล้วค่อยเก็บตกตบท้ายใช่มั้ย

[suriyamahajit]

ตองกำลังหาโอกาสให้กำบังอีกแล้ว

[ohodaya]

กำบัง ได้ของดีไว้ครอง