มลทินดอกไม้-ตอนที่21

[Monchai-S]

มลทินดอกไม้-ตอนที่21



            ตอนที่ได้ยินเสียงล้อรถบดถนนโรย กรวดเข้ามาในบ้าน ลูกเนียงไม่รู้ว่าเป็น รถของใคร อาจเป็นเพื่อนของพ่อหรือ แววรัตน์ก็ได้ ครู่ใหญ่ๆ ลายตองจึงเข้ามา บอกว่ารองพลมาเยี่ยม
ลูกเนียงรู้สึกใจสั่นวาบหวิว เนื้อตัวสั่นเทาราวกับจะเป็นไข้ขึ้นมาอีก ไม่กล้าจะลงมาพบเขากลัวไปสารพัด กลัวว่าเขาจะเห็นสิ่งผิดปกติในร่างกายของตน เพราะเดี๋ยวนี้ตนไม่ใช่ลูกเนียงคนเดิม เนื้อตัวของตนในวันนี้ ไม่บริสุทธิ์สะอาด เหมือนวันที่เขาสวมแหวนทองคําขาวบนนิ้วนางข้างซ้ายเสียแล้ว ความคิดที่ไร้เดียงสา ขณะนี้มัน ถูกบรรจุให้รับรู้การกระทําจากเพศตรงข้าม ความหมายที่ไม่เข้าใจจากการกระทําของกําบัง ถูกแปลออกมาจนแจ่มแจ้ง
บัดนี้ ตนเองมีสภาพไม่ผิดอะไรกับไม้งามยืนต้นแต่ภายในโดนแมลงเข้าไปเจาะจนกลวง
เหมือนชมพู่สีชมพูสดรสเนื้อหวานภายในหนอนเข้าไปแฝงอยู่ทั้งตัว
เด็กสาวก็รู้สึกตัวเองอยู่เหมือนกันว่าขณะนี้ ทุกอย่างในเนื้อตัวของตนมันไม่เหมือนเดิม เฉพาะตรงซอกเนื้อหน้าขาที่เคยเบียดแน่น ภายในที่เคยเหมือนหัวปลีหรือกะหล่ำปลีฝาซีก เนื้อกอดเบียดกันแน่นเหมือนก้นหอยปิดสนิทเรียบทุกกระเบียดนิ้ว บัดนี้ ได้เกิดคลี่คลายขยายออก ที่แนบสนิทบิดเป็นเกลียวไม่เกาะกันแน่นจนกระชับเหมือนเดิม เยื่อบางๆ ขาดกระจุยออกไปไม่มีชิ้นดี กลีบซอกเนื้อโดนเสียดสีจนร้อนและปริช้ำเช่นเดียวกับริมฝีปากที่บวมเจ่อ ลึกเข้าไปในท้องน้อยความรู้สึกที่ถูกคว้านด้วยหน่อเนื้อของกําบังยังเจ็บไม่หาย สองเต้าระบมบวมร้าวไปหมด จะเดินเหินขยับเนื้อขยับตัว ก็ไม่ค่อยจะคล่อง มันขัดๆ เหมือนมีอะไรเข้าไป ค้างคา....เหล่านี้ ทําให้เด็กสาวไม่กล้าจะลงมาเผชิญหน้ากับรองพล แต่จะไม่ลงมาพบย่อมไม่ได้ ลายตองเหมือนจะรู้ความรู้สึกของเด็กสาว และ เห็นอะไรต่ออะไร ในเนื้อตัวของเด็กสาวที่เปลี่ยนแปลง จึงช่วยจัดการแต่งตัวให้โดยใช้ซิ่นนุ่งจนกรอมเท้า เสื้อแขนสั้นค่อนข้างจะโคร่งคร่างไปสักหน่อย เพราะเป็นเสื้อของแม่ แต่ก็ช่วยปกปิดซ่อนเร้น ไม่เน้นให้เห็นส่วนสัดที่บกพร่อง เสื้อผ้าชุดนี้ไม่ทําให้ลูกเนียงดูเป็นเด็กไร้เดียงสาเหมือนกระโปรงชุดซึ่งใช้เป็นประจํา แต่มันทําให้ดูเป็นสาวมากขึ้น มันช่วยซ่อนเร้นพิรุธ ช่วยปกปิดความไม่บริสุทธิ์ ได้อย่างดี.....
รองพลยิ้มรับเด็กสาวด้วยความสงสาร คิดไปถึงยามเจ็บไข้ได้ป่วย ไม่มีพ่อและแม่ คอยดูแลเอาใจใส่ มีแต่ลายตองคนเดียวเท่านั้น ที่พอจะพึ่งพาได้ ร่างของเด็กสาวที่ปรากฏ อยู่ตรงหน้าชั่วเวลาไม่กี่วันจึงดูซูบซีดผิดตา.... รองพลอยากให้ลูกเนียงโตกว่านี้ รู้อะไรยิ่งกว่านี้ ตนจะได้เข้าไปกอดจูบปลอบขวัญ แต่ ในวัยนี้ คงทําเช่นนั้นไม่ได้ เพราะเด็กสาวยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรมากมายนัก รองพลจึงได้แต่คิดสงสารเด็กสาวอย่างจับใจ
ลูกเนียงรีบลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามรองพล ใจคิดไปว่าหากยืนอยู่นานเขาจะมองเห็นพิรุธจุดบกพร่องของตนได้ สายตาหลบลงต่ำไม่กล้าสู้สายตาเขา ใจอยากจะให้ไฟทั้งห้องดับให้หมด เพื่อเขาจะได้ไม่เห็นรอยช้ำไปด้วยมลทินในเนื้อตัวของตน
อยากจะให้ดอกแก้วหรือราตรี หรือแม้แต่จําปีจําปาตลอดจนพิกุลส่งกลิ่นหอมกรุ่นให้มากกว่านี้ เพื่อกลบกลิ่นคาวที่แทรกอยู่ในซอกเนื้อสาว
"หมอว่าไงบ้าง" รองพลเอ่ยถามเบาๆ
"ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ หายแล้วค่ะ" เด็กสาว น้ำตาคลอเบ้าเมื่อนึกไปถึงตนต้องเป็นไข้เพราะอะไร และเพราะใคร
"หมอเขานัดให้ไปหาอีกหรือเปล่าล่ะ"
"ถ้ายังไม่หาย หมอเขาให้ไป แต่ว่า...แต่เนียงหายแล้วค่ะ" เด็กสาวพูดด้วยเสียงเครือๆ
"หน้าตายังซีดเซียวอยู่เลย" รองพลพูดตามความจริง ความรู้สึกพลอยสลดหดหูไปกับเสียง อันสั่นเครือของเด็กสาวไปด้วย ยิ่งนึกไปก็ยิ่งพานไม่ชอบน้าแววรัตน์ แม้จะเป็นลูกเลี้ยงแต่น้าแววรัตน์ ก็น่าจะดูแลเอาใจใส่ให้มาก เพราะยามนี้ลูกเนียง เหมือนถูกอยู่โดดเดี่ยว กําพร้าแม่ไม่นานเท่าไรพ่อก็ มีแม่ใหม่ และก็หลงใหลใฝ่ฝันแม่ใหม่เสียจนไม่เห็นความสําคัญของลูกสาวซึ่งมีอยู่เพียงคนเดียว กลับเอาใจพะเน้าพะนอน้าแววรัตน์แทบจะไม่มี ความสนใจลูกของตนเลย น้าแววรัตน์ก็น่าจะมีความคิดที่ดีกว่านี้...ยิ่งคิดไปก็ยิ่งเกิดความสงสาร เด็กสาวที่กําลังบอบช้ำทั้งกายและใจ ซึ่งน้าสาว ของตนเองเป็นต้นเหตุ
"หน้าตาของเนียงซีดมากเหรอคะ" เด็กสาว เงยหน้าสบตารองพลชั่วแวบเดียวก็หลบเหม่อมอง ออกไปนอกหน้าต่าง
"เนียงทานอะไรบ้างหรือเปล่า พวก นม ไข่ ผลไม้" รองพลพูดตามองไปที่กระเช้าซึ่งตนซื้อมา ในนั้นมีอาหารเฉพาะเยี่ยมไข้โดยเฉพาะวางอยู่ บนโต๊ะ
"ขอบคุณมากค่ะที่พี่ซื้อมาฝาก" เด็กสาว มองไปที่กระเช้าบนโต๊ะ
"ทานได้มากหรือเปล่า"
"ทานได้ค่ะ แต่น้อยมาก"
"พยายามทานให้มากๆ นะ จะได้แข็งแรงเร็วๆ ตอนนี้ถ้าทําได้ ตอนเช้าๆ ควรลงมาเดินออกกําลังบ้าง" รองพลแนะนํา "เช้าๆ อากาศในสวนหลังบ้าน ดีมากนะ น้ำค้างตามยอดหญ้า ใบไม้ จะช่วยให้สดชื่นไม่ใช่น้อย"
พอได้ยินรองพลเอ่ยถึงสวนหลังบ้าน ภาพของบ้านพักกําบังซึ่งอยู่ท้ายสวนก็ปรากฏขึ้นมา ในความคิดของเด็กสาว...มันเลยไปถึงในห้องอันคับแคบ สกปรก กลิ่นไม่สะอาด บนเตียงและเนื้อตัวของกําบังที่อวบอ้วนเหมือนหมูซึ่งขุนเอาไว้ได้ที่....น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ก่อนเริ่มเอ่อล้นออกมาอีกจนรองพลแลเห็นชัด
"พี่คงจะมารบกวนเวลาพักผ่อนของเธอ" รองพลเรียกตัวเองว่าพี่เป็นครั้งแรก
"ไม่ค่ะ ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกค่ะ"
"พี่อยากให้เธอนอนพักผ่อนมากๆ"
"เนียงไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่คะ"
"เอางี้มั้ย" รองพลพูดเป็นเชิงหารือ "ให้คุณแม่ของพี่มาอยู่เป็นเพื่อน"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ" เด็กสาวส่ายหน้าเล็กน้อย "พรุ่งนี้คุณพ่อก็จะกลับแล้ว"
"อย่าเพิ่งประมาท คุณพ่อมาก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้หรอก" รองพลพูดคล้ายกับจะตําหนิ
"แต่เนียงหายดีแล้วนี่คะ" เด็กสาวยืนกราน
"ตามใจ" รองพลพยักหน้าน้อยๆ ความจริง เท่าที่สังเกตดูอย่างใกล้ชิด เด็กสาวก็ไม่ได้ซูบซีด ผิดตาไปมากมายเท่าไรนัก มีก็แต่ร่องรอยของความอิดโรยเล็กน้อยประสาคนเพิ่งฟื้นจากไข้ สิ่งสําคัญก็คือกําลังใจเท่านั้นซึ่งลูกเนียงต้องการ รองพลจึงพูดเพื่อปลอบใจ
แต่ว่า...ขณะนั้น ลูกเนียงจับความไม่ได้ว่า รองพลพูดอะไรหูทั้งสองข้างดูจะอื้อจนได้ยินเพียง แต่เสียงของเขาแว่วๆ ทั้งนี้เพราะร่างหนาทึบ ผิวสีคล้ำ ย่ำเท้าลงบนพื้นหนักๆ ที่เดินผ่านเฉลียงหน้าตึกโดยแสงไฟจับให้เห็นชัดนั้นคือกําบัง...
เด็กสาวให้รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวหน้าตา
ทั้งร่างราวกับโดนตรึงอยู่กับที่ไม่มีส่วนใดเคลื่อนไหว
ดวงตาเบิกกว้าง....ปากอิ่มอ้าออกระริก เล็กน้อย
หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อนึกไปถึงคืนนี้...คืนนี้จะต้องยอมให้เขา...ยอมให้นายกําบัง คนนี้ทํากับตัวอีกครั้งเหมือนหนก่อน เพื่อไม่ให้ต้องมีท้อง... ไม่ต้องมีลูก....
หน่อเนื้อของเขาตอกย้ำเข้ามาในซอกเนื้อของตนยังอยู่ในความรู้สึก...ความระบมและความเสียวซ่านยังไม่หาย
แล้วคืนนี้...เขาจะต้องขึ้นมาตอกย้ำอย่าง เช่นเดิมอีก...
"ลูกเนียง"
ความรู้สึกที่เพริดเตลิดไปพลันกลับมาเมื่อ ได้ยินเสียงของรองพลเรียกค่อนข้างดัง
"คะ..." เด็กสาวขานรับ
"เป็นอะไรไป ที่เรียกเธอตั้งสามสี่หน" รองพล ก็มีความฉงนอยู่เหมือนกัน อยู่ๆ ก็มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวของเด็กสาว เนื้อตัวดูเหมือนจะสั้น เล็กน้อย แววตาหวาดๆ ชอบกล มือทั้งสองจับผ้าเช็ดหน้าขยุ้มบิด
"ไข้ขึ้นอีกเหรอ" รองพลถามด้วยความเป็นห่วง
"เปล่า..เปล่า....เปล่าค่ะ" เด็กสาวส่ายหน้า เส้นผมสีดํายาวสยายไปมา
รองพลลุกขึ้นมาหาใช้หลังมือแตะที่หน้าผาก ของเด็กสาว
ลูกเนียงหลับตาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยรับหลังมือ ของเขา...เด็กสาวรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างประหลาด
"เอ๊ะ...ตัวยังอุ่นๆ อยู่เลย"
รองพลพูดตามความจริงเพราะเนื้อตรงหน้าผาก ของเด็กสาวเป็นเช่นนั้น มันยังรุมๆ ร้อนๆ เขาเลื่อน มือจากหน้าผากมาแตะเบาๆ ที่ซอกคอของลูกเนียง...เด็กสาวถึงกับเผลอตัวห่อไหล่หนีบเอามือของเขาไว้... มือของเขาเบานุ่ม ไม่หยาบหนักเหมือนมือของกําบัง...
เด็กสาวอยากจะบอกความจริงให้รองพลรู้ อยากให้เขารู้ว่าตอนนี้ตนอยู่ในสภาพอะไร แต่จะด้านหน้าพูดออกไปได้อย่างไรถึงเรื่องราวที่เจ้ากําบังมันทํากับตัว มันยัดเยียดความเป็นผัวให้โดยที่ตนเองไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย นอกจากนึกว่าเป็น ความหวังดีของมันช่วยเอาเลือดเสียออกไปจากตัว
เพราะอย่างนี้เอง..แม่จึงไม่ยอมให้ลูกเนียงมีเพื่อนต่างเพศมาแต่เล็กๆ แม่รู้ดีว่าถ้าพลาดพลั้ง ไปแล้วอะไรมันจะเกิดขึ้น...แน่นอน..มันต้องเกิด แต่มันไม่ควรเกิดในลักษณะนี้ มันไม่ควรเกิดกับคนอย่างเจ้ากําบัง...ไม่ควรเกิดในแบบอยู่ดีๆ ก็ไป นอนแก้ผ้าให้มันหลอกชําเรา...
เด็กสาวนึกไปถึงร่างหนาใหญ่ หายใจแรง กะโหลกศีรษะค่อนข้างใหญ่ คอเป็นหนอก กลิ่นตัวฉุนเหม็นเขียว กับร่างของรองพลที่อยู่ตรงหน้า ร่างของเขาโปร่งบาง ผิวขาว ใบหน้าเรียวยาว แววตาบอกความปรานีต่อเพื่อนมนุษย์และมีความปรารถนาดี ความเคลื่อนไหวของเขานุ่นนวลน้ำเสียงมีกังวาน คําพูดมีจังหวะช้าๆ น่าฟังทุกประโยคบอกถึงการ ได้รับความอบรมมาเป็นอย่างดีและสายเลือดของความเป็นสุภาพบุรุษจากพ่อของเขา
นํามาเทียบกับคนอย่างกําบังแล้วมันตรงกันข้าม เหมือนสัตว์กับมนุษย์...
ตนไม่น่าจะต้องมาตกเป็นของคนอย่างกําบังเลย ร้ายยิ่งไปกว่านั้น หากมีท้อง มีลูกกับกําบัง จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ดังนั้น...จึงต้องยอมให้กําบังเป็นหนสองเพื่อหลีกเลี่ยงการมีท้อง...ลูกเนียงคิดอย่างสับสนวนเวียน สมองซีกซ้ายและซีกขวาต่างไปกันคนละทางสองทางด้วยความไร้เดียงสา มองหาทางออกที่ดีกว่านี้ไม่เจอ.....ความจริง ลูกเนียงก็เป็นเด็กที่ฉลาด แต่ถูกปิดบังซ่อนเร้นเรื่องเพศด้วยความคิดเก่าๆ ของแม่ความฉลาดของเด็กสาวจึงช่วยอะไรไม่ได้ ประกอบกับความ น้อยเนื้อต่ำใจที่ได้รับจากพ่อ พ่อไม่เคยสนใจเด็กสาวจึงกลายเป็นเหยื่อถูกลายตองชักจูงให้เดิน ตามความคิดอันมาดร้ายไปอย่างง่ายดาย ลายตองกลายเป็นผู้มีอิทธิพลเหนือเด็กสาวไปโดยปริยาย
"พี่ว่า เธอขึ้นไปนอนพักผ่อนเสียเถอะ พรุ่งนี้ ตอนเช้าพี่จะมารับเธอไปหาหมอเอง"
รองพลแนะนําด้วยความหวังดี ใบหน้าที่ซีดเซียว แววตาคลายความแจ่มใส เนื้อตัวอุ่นๆ จากการสัมผัสทําให้รองพลคิดปลีกตัวเพื่อเปิดโอกาส ให้เด็กสาวได้พักผ่อน
"แต่เนียง...เนียงไม่ได้เป็นอะไรนี่" ซุ่มเสียง ของเด็กสาวบอกความน้อยใจ การได้อยู่ใกล้ชิดกับเขามันให้ความอบอุ่นปลอดภัย ถ้าหากเขาจากไป...ถ้าเขาจากไปตนก็ต้องกลับขึ้นไปบนห้อง เพื่อรอเจ้ากําบัง...
"เชื่อพี่สิ" รองพลแตะเบาๆ บนหลังมืออิ่ม ของเด็กสาวอย่างทะนุถนอม "นอนพักผ่อน หลับให้สบายทั้งคืน รุ่งเช้าจะได้มีอาการดีขึ้น และพี่จะมารับไปหาหมอ"
"พักผ่อนรี" เด็กสาวคิดอยู่ในใจ "จะมีโอกาส ได้พักผ่อนที่ไหนกันเล่า เจ้ากําบังมันวนไปวนมา รอท่าอยู่แล้ว..."
ลูกเนียงสบตารองพลน้ำตาคลอเบ้าออกมา อีกด้วยความน้อยใจ เขาไม่ยอมให้ตนได้อาศัย พึ่งพาอะไรเสียเลย
แต่รองพลไม่เข้าใจความรู้สึกของเด็กสาว กลับคิดไปถึงเรื่องของการเจ็บไข้ได้ป่วย ขาดคนดูแลเอาใจใส่โดยเฉพาะพ่อผู้ให้กําเนิด...รองพลกุมเอามือของเด็กสาวไว้พลางบีบเบาๆ ราวกับกลัวว่าถ้าหนักเกินไปมันจะแตกร้าวเพราะความเปราะบางของเด็กสาว...ความรักอันท่วมท้นในหัวใจมีพลังสื่อออกมาจากมือของเขา มันสื่อออกมาด้วยความบริสุทธิ์ใจ...
คล้ายกับสื่อที่ปรากฏออกมาทางอวัยวะเพศ ยามบอกให้รู้ถึงความต้องการ มันส่งภาษา ท่าทาง เคลื่อนไหว ความรู้สึกมันดิ่งลงไปรวมอยู่ตรงนั้น
เช่นเดียวกับมือของเขาและมือของเด็กสาว... ความรู้สึกดิ่งออกมารวมกัน แต่ไม่ใช่ความใคร่ มันเป็นความรักอันบริสุทธิ์ รักเพื่อสร้าง ไม่ใช่รักเพื่อทําลาย
เด็กสาวสบสายตากับเขาคราวนี้เธอไม่หลบ เพราะแววตาของเขามันส่งสารออกมาอย่างอ่อนโยน มันไม่ออกแววกร้าวดุดันเหมือนของกําบัง
จมูกของเขาโด่งเป็นสันรับกับโหนกแก้มที่นูน ออกมาเล็กน้อย ตรงข้ามกับจมูกแบนใหญ่แก้มเขลอะขละไปด้วยไขมันของกําบัง
คอระหงของเขารับช่วงไหล่อันพึ่งผาย ไม่หนาเป็นหนอกเหมือนวัวควายอย่างกําบัง
ความคิดของเด็กสาวเลยเถิดไปจนรั้งไม่อยู่... เด็กสาวนึกไปถึงหน่อเนื้อของเขา ซึ่งบัดนี้ตนรู้จักความสําคัญของมันหมดสิ้นแล้ว..จากรูปร่างของเขา เด็กสาวเชื่อว่าหน่อเนื้อของเขาคงไม่น่าเกลียด น่ากลัวเหมือนกําบัง มันคงสุภาพอ่อนโยนเหมือนเจ้าของ ไม่ลําหนักเอาแต่ใจเหมือนของกําบัง ซึ่งทําให้เจ็บปวดแต่ก็ซ่านลึก...
ถ้าหากเป็นของเขา...เป็นของรองพล เข้ามาในซอกเนื้อของเรา คงจะดีกว่าของกําบังไม่ใช่น้อย ความสุภาพอ่อนโยน ความเป็นผู้มีน้ำใจอันดีงาม ที่ออกมาจากคําพูด น้ำเสียงท่าทางผิดกับคนอย่างเจ้ากําบังลี้ลับ... แต่ทําไม...ทําไมจะต้องเป็นคนอย่างเจ้ากําบังด้วยที่เข้ามาประทับตราเป็นคนแรกอยู่ในตัว มันติดแน่นจนลบไม่ออกเสียแล้ว มันฝังเหมือน รอยตีนสุนัขบนพื้นปูนที่แห้งสนิท...
มือของรองพลจับแหวนทองคําขาวที่ตนสวม ให้บนนิ้วนางข้างซ้ายของลูกเนียงหมุนเล่นเบาๆ
เด็กสาวรีบดึงมือออกมาทันทีเหมือนกลัวเขา จะรู้ว่าแหวนวงนี้มันหลวมไปเสียแล้วพลางหลบสายตาของเขา แต่รองพลกลับเห็นเป็นกิริยาความอายอันไร้เดียงสา...
แล้วธรรมชาติก็ไม่ยอมให้รองพลรามือเอาไว้เพียงแค่นี้ ใบหน้า ดวงตา กิริยาเอียงอายของเด็กสาว แกมความหวาดหวั่น ทําให้เขาสุดจะหักห้ามใจได้.. รองพลรั้งร่างของเด็กสาวเข้ามาหา...
ร่างอวบแน่นของเด็กสาวเบาตามแรงดึงของเขา เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน...รองพลก้มหน้าเข้าไปหา
ดวงตาของเด็กสาวปราศจากแววตระหนก... ใบหน้าเชิดขึ้นพร้อมที่จะรับโดยตนเองไม่รู้สึก มันเป็นสัญชาตญาณบางอย่างของคนที่เคยผ่านมือเพศตรงข้ามมาแล้ว เด็กสาวจึงเผลอเผยอทุกส่วนออก ปากอิ่มอ้าออกเหมือนปากลูกนกอ้าเพื่อคอยรับเหยื่อจากผู้มาป้อน...เด็กสาวพร้อมที่จะรับรสจากปากของเขา...
แต่แทนที่เขาจะจูบลงบนปากอิ่มระริกที่อ้าออกรับ รองพลกลับจูบลงที่หน้าผากของเด็กสาว มันเป็นการจูบเพียงเบาๆ เหมือนจูบของพ่อที่มีต่อลูก เหมือนจูบของพี่ชายที่มีต่อน้องสาว..แล้วสติก็ตามมาควบคุมตนเองเอาไว้ได้ไม่ให้เลยเถิตมากไปกว่านั้น...ทําให้รองพลปล่อยมือออกจากร่างของเด็กสาว
พอดีกับลายตองเดินเข้ามาทางประตู..เหมือนตัวละครยืนรออยู่ข้างหลังหลืบ พอได้จังหวะก็ก้าวออกมาตามบทที่เขียนเอาไว้
ลายตองเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน กลัวเด็กสาวจะเผลอไผลบอกอะไรต่ออะไร หรือซักถามอาถรรพณ์อุบาทว์ที่ตนหลอกเด็กสาวเอาไว้กับรองพลจึงรีบออกมาขัดจังหวะ เพราะเมื่อครู่นี้กําบังก็พยักพเยิด เรียกตนให้ลงไปหา กําชับให้หาทางทําให้รองพลกลับออกไปเสียโดยเร็ว อย่าให้ชายหนุ่มอยู่กับลูกเนียงนานจนเกินไปจะไม่เป็นผลดี ความจริงกําบังไม่ได้คิดอย่างลายตองคิด นอกจากความ กระเหี้ยนกระหือรือเพียงอย่างเดียว
โธ่...ก็ได้ที่แล้วนั้น แม้มันจะกินเวลาไม่ใช่น้อยตอนที่ตนแก้ผ้าตัวล่อนจ้อนอยู่กับเด็กสาวสองต่อสองแต่มันอิ่มซะเมื่อไหร่ ตรงข้ามมันกลับเพิ่มความกระหายหิวในเนื้อตัวของเด็กสาว ใคร่จะดูดเอาความหวานออกมาอีกเป็นทวีคูณ และ หนนั้นกว่าจะดันทุรังเข้าไปได้ก็เล่นเอาย่ำแย่อยู่ เหมือนกัน และมันเหมือนกับตบมือข้างเดียว เด็กสาวไม่รู้อีโหน่อีเหน่หรอกว่าไอ้ที่เข้าไปเกลือกเถลือกไถลอยู่ในซอกเนื้ออันคับแคบ ตลอดจนมือไม้ที่ขยุ้มขยําตามหน้าอกหน้าใจ แข้งขาหลังไหล่ และ ปากคอของกําบังที่ดูดกัดเสียงดัง จุ๊บๆ จั๊บๆ นั่น มันคืออะไร ความหมายมันลึกไปถึงแค่ไหนลูกเนียงไม่รู้ รู้แต่กําบังเพียงคนเดียว ดีที่เนื้อหนังมังสาของเด็กสาวมีความสมบูรณ์พลานามัยดีเยี่ยม จึงรับการกระแทกกระทั้นเอาไว้ได้ แต่ก็บอกช้ำไปไม่น้อย
มาคืนนี้...ลูกเนียงรู้ความจริงแล้วว่ามันคืออะไร ไอ้กําบังคนนี้ได้กลายเป็น ผัวของเด็กสาวไปแล้ว ไอ้หน่อเนื้ออันน่าสยดสยองนั่นที่มันทะลวงผ่าตะเข็บซอก เนื้อเข้าไปปั้มเอาอย่างรุนแรงคือเครื่องมือของผู้ชายใช้ทํากับเมีย
ยิ่งคิด ดูเหมือนเวลาแต่ละนาทีมันช่างเชื่องช้า เสียเหลือเกิน
หนก่อน ในห้องของตน คับแคบและร้อน
แต่หนนี้ ในห้องของเด็กสาวลายตองบอกให้รู้ล่วงหน้าแล้วถึงการทําความสะอาดเอาไว้อย่าง เรียบร้อยเพื่อรอท่า ลายตองบอกมะลิสีขาวโรยรอเอาไว้แล้วบนเตียง ป่านนี้คงหอมตลบอบอวลไปทั้งห้อง...มะลิหอมสีขาวเหมือนหอมสีขาว จากเนื้อของลูกเนียง มันช่างเป็นวิมานอันเกษม ชวนกระสันเสียนี่กระไร
กําบังยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดพล่าน เมื่อไม่เห็นทีท่าว่ารองพลจะออกไปจากบ้านเสียที กําบังเกรงว่าถ้ารองพลอยู่นานไปเท่าไร เวลาของตัวยิ่งเหลือน้อยเท่านั้น เพราะคืนนี้สิ่งสําคัญก็คือจะต้องเปลี่ยนบทใหม่จะต้องทําให้กลายเป็นสิ่งเสพติดสําหรับเด็กสาว ซึ่งวันต่อๆ ไปจะต้องมีมาอีกโดยเด็กสาว จะเลิกราเสียมิได้จะต้องร้อยรัดความใคร่เอาไว้ในหัวใจของเด็กสาวด้วยความร่วมมือของลายตอง
ตอนนี้...กําบังเหมือนคนแค้นคลั่งอยากให้ ถึงเวลาระบายความแค้นเข้าใส่เด็กสาวเร็วๆ
กําบังดื่มเหล้าที่เหลืออยู่จนหมดขวด...มันเข้าไปร้อนในท้องทําให้เพิ่มความร่านหนัก มันร่านเสียจนอยากจะเข้าไปกระชากเอาร่างของลูกเนียงออกมาจากรองพล
ลายตาก็หายเข้าไปนานเหลือเกิน ไม่ส่งสัญญาณเรียกให้ตนเองขึ้นไปบนตึกเสียที...จริงสิ... จะเรียกได้อย่างไรในเมื่อรองพลยังไม่กลับออกไป
ไอ้สันดานเอ๊ย หมูเขาจะหามเสือกเอาคานเข้ามาสอด...กําบังคิดอย่างมีอคติและยิ่งเพิ่มความเกลียดชังรองพลมากยิ่งขึ้น รูปร่าง หน้าตาตลอดจนวัยก็สู้กัน ไม่ได้อยู่แล้ว หนำซ้ำฐานะศักดิ์ศรีก็ยังทาบกันไม่ติดเลย ทําให้เกิดความหึงหวงอยากเข้าไปกระแทกหน้ามันให้ยับคามือ...แต่ก็ยังยั้งใจเอาไว้ได้ แม้จะเมาอยู่บ้างก็พอจะมีสติรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็อดคิดอย่างหยามหยันไม่ได้ว่า...ไอ้โง่ เอ๊ย เอ็งรู้หรือเปล่าคู่หมั้นคู่หมายของเอ็งที่คิดว่าบริสุทธิ์ผุดผ่องเนื้อทองเป็นยองใย เนื้อแน่นสนิทประชิดแนบน่ะ โดนกูจวกเข้าไปแล้ว เอ็งรู้หรือเปล่าลูกเนียงน่ะเมียของกู กูปล่อยเชื้อเข้าไปฝากฝังเอาไว้จนเต็มเป้า มันเข้าไปเต็มอยู่ในช่องท้องเลยว่ะ...กําบัง คิดแล้วหัวร่อชอบใจอยู่คนเดียว...พับผ่าเถอะว่ะเนื้อมันแน่นจริงๆ ว่ะ เกิดมาไม่เคยพบ เคยเห็น คนอะไรเนื้อมันแน่นมันแข็งขนาดนี้ ข้าว่าถ้าเอ็งเป็นคนประเดิมคงยากว่ะ ดีที่หน่อเนื่อของข้ามันแข็งพอและมันเคยงานมาแล้ว ของของข้ามันแข็งยังกะเหล็กที่เดียวนะโว้ย ไอ้หนุ่มหน้าโง่ เอ็งจะรู้หรือเปล่า ไอ้เนื้อ หน้าอกที่ขาวเป็นหยวกของคู่หมายเอ็งน่ะมันเต็มกอบเต็มกําอยู่ในมือดีเหลือเกิน ปลายแดงก่ำราวกับสีลิ้นของเด็กแดงๆ น่ะมันโดนข้า เขยํา ขยี้ ข้าบี้ทั้งเน้นทั้งกัดจนช้ำไปแล้ว ตับ ไต ไส้ พุง อะไรต่ออะไรในตัวป่านนี้มันเคลื่อนที่ไปจากศูนย์เดิมเสียแล้ว เพราะมันโดนข้าจับเขย่าจนสั่นคลอนไปทั้งตัวจะไม่เคลื่อนที่ยังไงไหว เอ็งมันมาช้าไปหน่อย ถ้ามาในวันนั้นเอ็งจะเห็นร่องรอยความยับเยิน ของคู่หมั้นเอ็งยิ่งกว่านี้ ไม่มีอะไรที่เป็นของใหม่เหลือให้เอ็งอีกแล้ว...กลับไปเสียที่สิโว้ย.... กําบังคิดอย่างคลุ้มคลั่งเพราะอยากจะขึ้นไป กะซวกเด็กสาวเต็มทน....


ต่อจากตอนนี้  ตอนที่ 22-23 ไม่มีต้นฉบับครับ
ตอนหน้าขึ้นตอนที่ 24 และต่อจากนี้ได้อ่านกันได้เป็นช่วงยาวหน่อยครับ

[peddo]

บรรยายซะจนรู้สึกเหมือนถึงบทพิศวาทแล้วเลยครับ กำบังนี่มันแน่มาก เหมือนกับได้เป็นเจ้าของลูกเนียงจริงๆ เลย จะพ้นมือได้อย่างไรนะ และถ้าติดใจบังเข้าไปมีหวังเครื่องพังแน่ ที่ลุ้นที่สุดก็คือ จะพลาดบทสำคัญที่อยู่ในต้าฉบับที่หายไปรึเปล่า ขอบคุณครับ

[Somkiat Ruangsubvilai]

เสียดตอน  ที่22กับ23จะมีฉากเด็ดด้วนหรือเปล่า แต่ยังไงก็รอตอนที่24อยู่ดีครับ ยังไงก็มาต่อเนื่องเลยนะครับ

[jiras3203]

นิยายเรื่องนี้เขียนมานานกว่า20ปีเลยทีเดียว ขอบคุณท่านMonchai-S ที่อุตส่าห์สละเวลาคัดลอกต้นฉบับที่เป็นหนังสือมาให้สมาชิกได้อ่านกันครับ กว่าจะได้แต่ละตอนคงนานพอดู เป็นกำลังใจให้ครับ 

[sofee]

กลายเป็นแฟนประจำของเรื่องนี้ไปเสียแล้วครับ เสียดายที่บางตอนขาดหายไป ไม่รู้ว่าจะพลาดบทสำคัญอะไรไปบ้าง แต่ที่สุดแล้วก็ต้องขอขอบคุณคุณ Monchai-S ที่กรุณาสละเวลาคัดลอกเนื้อเรื่องที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้เพื่อแบ่งปันต่อหลายๆ ท่าน

[Suchart Thanee]

เห็นใจรองพลจังครับ

[jinpin]

ถึงกับหลอกว่าโดนกินตับอีกแล้วไม่ท้อง ลายตองกับกำบังเลวได้ระดับครับ

[sunnie06]

กําบังโชคดีมีลายตองช่วย

[Phoowadol]

ถึงแม้จะขาดหายไปบางตอน แต่ก็ยังประสานเนื้องเรื่องได้ แม้นว่าฉากซ้ำรอยลูกเนียงในตอนหน้าเราอาจจะไม่ได้เห็นเพราะข้ามไปอีกสองตอน ก็ยังเชื่อว่าเปิดมาอีกที ก็น่าจะปะติดปะต่อได้เช่นกันส่วนฉากซ้ำรอยที่ว่านั้น รีดเดอร์อย่างเราเอาไปจินฯ ตามแบบฉบับของตัวเองก่อนละกันเนอะ ขอบคุณครับ

[cdx]

โล่งอกไปอย่างน้อยก็ไม่ข้ามฉากสำคัญ พอจินตนาการได้ แต่ต้องลุ้นแล้วละ ว่าต่อไปที่หายไป1ตอนจะข้าหรือไม่ 

[pinmonkey]

เสียดายตอนที่หาย ไม่ได้ชมบทของกำบังต่อ ขอบคุณมากครับ

[suriyamahajit]

กำบังนี่คงเผด็จศึกอย่างหนักเลยเสียดายที่ขาดหาย