เมื่อผมกลายเป็นสาวนักศึกษา ตอนที่ 7

[Airflyline]

ผมสะดุ้งตื่นเช้ามืด เมื่อได้ยินเสียงไอแค่กๆ ดังมาจากข้างเตียง ผมชะโงกดูก็เห็นร่างของผมกระสับกระส่าย มือขยับมาวางที่หน้าอก

"น้ำ..."

เสียงแหบ ๆ ดังมา ผมรีบผวาไปหยิบน้ำมาค่อย ๆ กรอกใส่ปาก จนร่างของผมสงบลง ผมเขย่าตัวเบาๆ

"เป็นไงบ้าง"

ผมถามเบา ๆ ดวงตาของร่างตรงหน้าลืมขึ้นช้า ๆ ปรือมองผมแล้วจ้องมองแน่นิ่ง สายตานั้นเหมือนยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะมองไปที่เพดานและรอบข้างตัวเอง

"ที่ไหน...แพมอยู่ไหน" ร่างของผมถามด้วยเสียงแผ่วเบา

"แพม...ก็อยู่ในห้องแพมไง" ผมตอบ

เหมือนแพมในร่างผมจะยังไม่ได้สติเต็มร้อย ผมนั่งจ้องมองหน้า นานหลายนาทีก่อนที่เธอจะทำตาโตเมื่อเห็นร่างของเธออยู่ตรงหน้า เธอผวาจะลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องทรุดตัวลงนอนอีกรอบ

"อย่าเพิ่งรีบลุก...น้องหลับไปตั้งสองวันสองคืน" ผมบอก

"เกิดอะไรขึ้น ทำไม แพม...คุณ..ทำไมเป็นแบบนี้"

แพมถาม เธอทำตาโต ดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้ที่ผมบุกเข้ามาปลุกปล้ำในห้องของเธอ

"เรื่องมันยาวน่ะครับ"

ผมพูด แพมพยายามยันตัวเองลุกขึ้น เธอสำรวจร่างกายของตนเองซึ่งก็คือร่างของผมนั่นแหละ ก่อนจะหันไปมองรอบๆ เธอรู้ตัวแล้วว่าอยู่ในห้องของเธอเอง ก่อนจะมาจ้องมองหน้าผม แล้วมองชุดที่ผมใส่ แล้วมองหน้าผมอีกรอบ

"แพมฝันไปใช่มั้ย" เธอถามเสียงสั่น

"เป็นฝันก็ดีสิ...แต่ไม่ใช่เลย เราสลับร่างกัน...ได้ยังไงก็ไม่รู้" ผมพูด แพมมองหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ "แต่ใจเย็น ๆ นะครับ เรามาช่วยกันแก้ปัญหาได้"

"แก้ปัญหาอะไรอะ จะแก้ยังไง" แพมพูดพลางขมวดคิ้ว ทำหน้าตื่น ส่วนผมหน้าเจื่อน เธอหันรีหันขวาง "เดี๋ยวนะ แพมมีสอบไม่ใช่เหรอ"

ผมบอกเธอว่าผมไปสอบให้แล้ว "จะบ้าเหรอ นั่นวิชาโหดหินเลยนะ...คุณจะทำได้เหรอ"

ผมแสร้งบอกไปว่าก็พอทำได้ ร่างของผมดูผอมซูบลงไปเมื่อหลับไปสองคืนเต็ม ๆ แพมในร่างผมนั่งคอตกแบบหมดอาลัยตายอยาก

"แล้วนี่เราจะทำยังไง...แพมจะทำยังไง"

"ใจเย็น ๆ นะ วันนี้วันเสาร์ ยังมีเวลาเสาร์อาทิตย์...พอวันจันทร์คุณต้องไปทำงาน ...ส่วนผมก็ต้องไปเรียนแทนคุณ"

ผมพูด แพมมองหน้าผมเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าต้องเป็นแบบนี้

กว่าที่ผมจะพูดปลอบใจแพมให้สงบลงได้ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง กว่าที่ผมจะเกลี้ยกล่อมให้เธอไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายของผมก็เกือบชั่วโมงอีกเช่นกัน เธอทำท่าขยะแขยงอย่างมากที่ต้องสัมผัสร่างกายของผม ก็แน่ล่ะ จากเรือนร่างขาวโพลนตึงแน่น อยู่ดี ๆ ต้องมาอาบน้ำในร่างคล้ำ ๆ ของผม เป็นใครก็คงรับไม่ได้ แต่เดี๋ยวเธอก็ชินไปเองล่ะ ผมว่า

"แล้วมีใครรู้เรื่องนี้อีกมั้ย"

เธอถามหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ผมส่ายหัว แน่ล่ะผมโกหกเธอ เพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าไอ้เจเพื่อนผมมันก็รู้ แถมยังได้เห็นรูปร่างเปลือยเปล่าและยังใช้นิ้วจนเปียกแฉะไปแล้วด้วย เธอถอนหายใจออกมา พอผมจะไปอาบน้ำบ้างเธอทำท่าตกใจ แล้วบอกไม่ได้ ๆ จะเห็นรูปร่างของแพมได้ยังไง ผมบอกเธอว่าผมอาบไปหลายครั้งแล้วล่ะหรืออยากให้หมักหมมล่ะ แพมทำหน้าเหมือนเห็นผี ปล่อยให้ผมเดินเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี

หลังจากเราสองคนออกไปกินข้าวเช้ากันใกล้ ๆ อพาร์ทเมนท์ ก็กลับมานั่งคุยกันถึงรายละเอียดของกันและกัน แพมเล่าให้ฟังเกี่ยวกับคณะที่เรียน กำหนดการเรียนของเทอมนี้ บ้านพ่อแม่ที่อยู่ภาคเหนือ และเรื่องอื่น ๆ ผมพยักหน้าหงึก ๆ แล้วถามเธอว่า แล้วหนุ่ม ๆ ล่ะ แล้วพี่พอลล่ะ แพมตกใจ

"เจอพี่พอลแล้วเหรอ" เธอถาม ผมพยักหน้า แพมหน้าเสีย "แล้วไปทำอะไรน่าเกลียดหรือเปล่า"

ผมส่ายหัว เธอถอนหายใจแล้วบอก พี่พอลเป็นคนที่มาจีบเธอ แต่เธอยังไม่โอเคกับเขาสักเท่าไหร่

"ไม่โอเคอะไร...มันมาจับขาด้วย"

ผมพูด แพมอึ้งไป

"ก็...ก็...มันนิดหน่อยน่ะ..ก็ต้องมีบ้างปะ"

เธอบอกแบบเขิน ๆ ผมหัวเราะ ก่อนจะเล่าเรื่องของผมให้ฟังบ้าง ซึ่งไม่มีความน่าสนใจแม้แต่น้อย ทั้งชีวิตการทำงานและเรื่องส่วนตัว ก่อนจะบอกว่า ต่อไปนี้ แพมในร่างผมต้องไปนอนในห้องเดียวกับไอ้เจ เพราะผมบอกไปว่าผมไปเที่ยวต่างจังหวัด ตอนแรกแพมไม่ยอม แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยไปตามสถานการณ์ เราสองคนผลัดกันเล่าเรื่องราวแลกเปลี่ยนกันตลอดทั้งสองวัน โดยไม่ได้ออกไปไหนเลย

เย็นวันอาทิตย์ แพมในร่างของผมแกล้งทำเป็นถือกระเป๋าเป้กลับเข้าห้องไปเจอไอ้เจ ซึ่งผมเตี๊ยมกับมันเรียบร้อยแล้ว มันประหลาดใจอยู่เหมือนกันที่อยู่ดี ๆ แพมในร่างผมก็ตื่นขึ้นมาซะอย่างนั้น

เช้าตรู่วันจันทร์ แพมมาหาที่ห้องตั้งแต่เช้าเพราะเธอบอกว่าจะมาแต่งตัวและแต่งหน้าให้ก่อนไปเรียน ผมคิดว่าดีเหมือนกัน เพราะผมทำไม่เป็นอยู่แล้ว และนี่ก็เป็นร่างกายของเธอด้วย เธออยากจะทำอะไรก็ตามใจ

"อย่าไปคุยกับผู้ชายสุ่มสี่สุ่มห้านะ"

เธอกำชับ ผมบอกว่าผมเป็นผู้ชายจะไปคุยกับผู้ชายทำไมล่ะ ผมเข้าใจว่าเธอห่วงภาพลักษณ์การเป็นดาวคณะของเธอ แพมบอกด้วยว่า รู้สึกแปลกพิลึกที่ต้องอยู่ในห้องกับผู้ชาย แถมไอ้เจยังมองเธอแบบแปลก ๆ ผมแกล้งหัวเราะแล้วบอกอย่าคิดมาก

ผมออกไปที่มหาลัย การกลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้งก็ดีอยู่เหมือนกัน ไม่ต้องเครียดกับเรื่องงานเลย ผมใช้เวลาไม่นานก็เริ่มคุ้นชินต่อสายตาผู้ชายที่จ้องมองมา ส่วนผมเองก็ลอบมองนักศึกษาสาว ๆ อยู่เหมือนกัน แถมยังได้อยู่ใกล้ชิดกับสาวๆ อีก มันดีตรงนี้แหละ

แต่ชั่วโมงเรียนวันนี้ใช้เวลาเกือบทั้งวันจนผมรู้สึกเหนื่อยอยู่เหมือนกัน หลังเลิกเรียนช่วงเย็น โบว์บอกว่าอาจารย์ประจำวิชาที่ผมเพิ่งสอบไปเมื่อวันก่อนเรียกพบทั้งแพมและโบว์ เราสองคนไปที่ห้องของอาจารย์ โบว์เข้าไปพบก่อน

ระหว่างรอโบว์พบกับอาจารย์ซึงนานพอสมควร แพมกับผมคุยไลน์กันตลอด เธอบอกว่างานน่าเบื่อมาก ทนทำอยู่ได้ไง ผมบอกให้ทนไปก่อน จนกว่าจะหาทางสลับร่างคืนได้ ดูแล้วเธอเซ็งอย่างมาก เธอถามผมว่าทำไมยังไม่กลับห้อง ผมบอกรอพบอาจารย์ พอเธอรู้ชื่ออาจารย์ ดูจะตกใจพอสมควร เธอบอกว่าระวังนะ อาจารย์คนนี้มีชื่อเสียงในด้านไม่ดี

ยังไม่ทันที่ผมจะถามต่อ โบว์ก็เดินออกมาจากห้องอาจารย์ เธอตาแดงก่ำเหมือนเพิ่งร้องไห้ กระซิบบอกผมว่าเดี๋ยวรอกลับด้วยกันนะ ผมพยักหน้าแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง

อาจารย์รูปร่างท้วม เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ มองลอดแว่นมาที่เรือนร่างของแพม สายตาของเขามองแพมในชุดนักศึกษาหัวจรดเท้า

"เชิญนั่ง"

อาจารย์พูดด้วยเสียงเรียบเฉย ผมนั่งลงข้างโต๊ะอาจารย์ด้วยความสงบเสงี่ยม แกเปิดเอกสารบางอย่างดูสลับไปมาแล้วพูด

"คุณทำข้อสอบไม่ได้เลยนี่"

แกพูดโดยไม่มองหน้า ผมนั่งเงียบ ก็จริงของแก ผมแทบจะทำไม่ได้เลย ก็ผมไม่ได้เรียน และไม่ได้อ่านหนังสือมาเลยนี่นา ผมไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ จึงได้แต่นั่งเงียบ

อาจารย์เหลือบมองแวบหนึ่ง แกปราดตามองหน้าอกอวบใต้ชุดนักศึกษา แล้วมองผ่านๆ ไปที่เรียวขา กระโปรงนักศึกษาสั้นเต่อ เลิกสูงขึ้นมาอีกเมื่อนั่งแบบนี้...

...............................................

อ่านเพิ่มเติมและอุดหนุน e-book ได้ที่: https://www.readawrite.com/a/17187ad68f8bc71ac7ccbeb316b75075

[Icebabi]

เสร็จอาจารย์แน่