ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu
avatar_ΜoNoTΩИ∑ ★★★

ตำนานเทพวายุ side story การเดินทางของสายรุ้ง ตอนที่ 7 : ฉันรักเธอ

เริ่มโดย ΜoNoTΩИ∑ ★★★, เมษายน 05, 2019, 12:32:46 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

ΜoNoTΩИ∑ ★★★

••••••••••••••••••••••


ซีรีย์ การเดินทางของสายรุ้ง มาถึงตอนสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดแล้วครับ เนื้อเรื่องหลังจากจบตอนนี้จะไปเชื่อมกับเนื้อเรื่องหลัก แน่จะเป็นตอนไหนต้องอ่านเองนะครับ  ตอนนี้ผมขอ ตอบแทนความพยายามของรุ้งพลอยให้สาสมเลยนะครับ หวังว่าทุกท่านจะไม่ว่าอะไร


ผมมีนักเขียน โดจิน อย่าง โฮมุนครุส เป็นไอดอลเลย เพราะฉนั้นตอนนี้ขอฮีลตับที่มันเสียมาหลายตอนเลยแล้วกัน    ตอนนี้ผมจะใช้เพลงเพื่อประกอบกับเนื้อเรื่องด้วย อยากให้ทุกคนได้เปิดฟังและอ่านมันไปพร้อมๅกันครับ ส่วนเพลงอะไรและเปิดตอนไหน ผมจะเขียนบอกไว้ข้างล่าง


ตอนนี้มีการซ่อนข้อความ ช่วยกันคอมเมนต์ก่อนนะครับ


1. ผมอยากให้คอมเมนต์ความรู้สึกที่อ่าน

2. เมื่ออ่านจบแล้ว อยากขอให้แสดงความคิดเห็นครับ ว่าคิดเห็นอย่างไรกับตัวนางเอกของซีรีย์นี้

3. ข้อนี้กราบเลยคร๊าบ อยากให้คอมเมนต์เกี่ยวกับเพลงที่ใช้ประกอบ กับบทความที่พลอยพูดกับริว



** ขอบคุณ Reader ทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจ ถึงมันจะไม่มีบทเสียวมากเท่าที่ควร ช่วยติดตามกันต่อในเนื้อเรื่องหลักนะคร๊าบบบ


_ _ _ _ _ _ _ _ _


ตอนที่ 7 : สักวันฉันจะบอกรักเธอ


ไม่กี่ช.ม.ต่อมา พลอยก็รายงานตัว ลงทะเบียน และชำระเงินทั้งหมดจนเสร็จ ทั้งชุดนักศึกษา ตำราเรียน อุปกรณ์ต่างๆ พลอยมองเงินที่จ่ายไปทุกใบอย่างเสียดาย มันคือน้ำพักน้ำแรงของเธอทั้งนั้น ดีทีพี่กุลให้เงินพิเศษมา ไม่งั้นคงไม่
เหลือแน่ๆ พลอยเหลือเงินติดตัวอีก 5,000 บาท ตอนนี้พลอยก็มืด 8 ด้านอีกครั้งไม่รู้จะทำยังไงต่อดี พลอยเดินมาเรื่อยๆ เพื่อที่จะหาที่นั่งพัก แต่แปลกที่เธอไม่รู้สึกเหนื่อยแถมยังมีลมเย็นๆพัดตลอดแถมกระเป๋าก็เบาเหมือนไม่ได้สะพายเลยด้วยซ้ำ



พลอยเดินมาเรื่อยๆจนมานั่งพักตรงข้างหน้าหอพักที่หนึ่ง สภาพไม่เก่าไม่ใหม่กลางๆ แต่มีรอยราวจนต้องเอาปูนกาวมาโป้วและทาสีทับ  หือ รายวัน 200 บาท พลอยอ่านแผ่นป้ายประกาศก็สนใจเพราะราคาถูกมาก วันนี้พักที่นี่ก่อนแล้วกันนะ พลอยคิดดังนั้นจึงเข้าไปสอบถามทันที และคนที่นั่งอยู่ในออฟฟิศก็คือ เจ๊จรรยาเจ้าของหอพักนี้เอง  พลอบเข้าไปยกมือไหว้ก่อนที่จะเลื่อนช่องกระจกเล็กๆออกแล้วพูดคุย


[ พลอย ]  :  สวัสดีค่ะ จะขอเช่าห้องพักรายวันค่ะ


[ เจ๊จรรยา ]  :  กี่คืน


[ พลอย ]  :  1 คืนค่ะ


[ เจ๊จรรยา ]  :  มาเรียนปี 1 เหรอไม่เคยเห็นหน้า


[ พลอย ]  :  ใช่ค่ะ หนูพึ่งลงทะเบียนเรียน ปี1 ค่ะ


[ เจ๊จรรยา ]  :  อื้ม ค่าห้อง 200 มัดจำ 300 เช็ดเอ๊าท์เที่ยงตรง เงินมัดจำจะคืนให้หลังเช็คเอ๊าท์ ห้อง 208 เดินไปเลี้ยวขวาขึ้นลิฟท์



ขอบคุณค่ะ พลอยกล่าวคำขอบคุณ ยกมือไหว้รับเงินทอนจากเจ๊จรรยาก่อนที่จะเก็บมันเข้ากระเป๋าเงินซึ่งการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของเจ๊จรรยา พลอยเดินตามทางมาที่ห้องพัก ห้องพักค่อนข้างเก่าดูได้จากเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่สีซีดไปหมด แต่ก็กว้างขวางและสะอาดมาก ห้องเป็นห้องแอร์ พลอยก็นึกในใจ 200 บาทถูกมากๆเลย  ตุ้บบบ ว๊ายย เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นทันทีเมื่อพลอยถึงที่นอน กระเป๋าสะพายที่เบาหวิวดุจไร้น้ำหนักตอนนี้มันหนักจนแทบสะพายไม่ไหว ร่างกายที่สบายๆก็เมื่อยล้าขึ้นทันที



[ พลอย ]  :  อ๋อยย ทำไมหนักแบบนี้



พลอยวางกระเป๋าตุ้บลงกับพื้นก่อนที่จะทิ้งตัวนอนไป แอร์เย็นก็เริ่มออกฤทธิ์เสียแล้ว ความอ่อนเพลียที่สะสมมานั้นมันทำให้พลอยค่อยๆหลับลงไปพร้อมกับสายตา 3 คู่ที่จ้องมองก่อนที่จะค่อยๆหายไป


_ _ _ _ _ _ _ _



ณ. ที่ซุ้มคณะบริหาร  วู่บบบบบ สายลมปริศนาพัดมาที่เวย์และเพื่อนของเขา


[ เพื่อนพี่เวย์ ]  :  เรียบร้อยแล้วใช่มั๊ย คาไมทาจิ  น้องคนนั้นเข้าที่พักแล้วใช่มะ  อืมๆขอบใจมาก อะไรนะอยากขอดูแลรุ่นน้องคนนั้นต่ออีก ไม่ได้ๆ กลับบ้านใหญ่ไปได้แล้ว ช่วงนี้พวกเจ้าต้องบำเพ็ญเพียร เข้าฌาณ กลับไปได้แล้ว


วู่บบบ สายลมนั้นพัดผ่านไปอีกครั้งราวกับรับฟังคำสั่งนั้นก่อนจะหายไป


[ เพื่อนพี่เวย์ ]  :  แปลกวุ๊ย ปกติเจ้าสามตนนี้ไม่ค่อยชอบคนแปลกหน้านี่หว่า ทำไมวันนี้ใช้ง่ายจริง ยอมไปกับน้องคนนั้นง่ายๆเลยแถมจะยังไม่ยอมกลับอีก


[ เวย์ ] :  ไอ้มังกร อู้อีกละสาดมาทำงาน


[ เพื่อนพี่เวย์ ]  :  เออๆ


เวย์ตะโกนเรียกเพื่อนของตนที่กำลังสงสัยบางอย่างจนสะดุ้ง เพราะตอนนี้มีนักศึกษาปี1 มากมายมาเพื่อเตรียมลงทะเบียน งานของพวกเขาตอนนี้คือช่วยแนะนำน้องๆนั่นเอง


_ _ _ _ _ _ _


ณ.อพาร์ทเมนต์เจ๊จรรยา


พลอยที่หลับไปเพราะความอ่อนเพลียแบบฉับพลันก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เวลานั้นผ่านไปไม่นานแต่พลอยรู้สึกว่านอนเต็มอิ่มจนความอ่อนเพลียหายไปหมด นาฬิกาบอกเวลา 17.00 น. พลอยตื่นมาอาบน้ำพร้อมกับกินขนมที่มีติดตัวมานิดหน่อยเพื่อรองท้อง พลอยนั่งคิดว่าจะเอายังไงกับเงิน 4,500 ที่เหลืออยู่ดี และ แน่นอนพลอยต้องหางานทำ พลอยเดินลงมาข้างล่าง ซึ่งก็เจอเจ๊จรรยากำลังเดินมาพอดี พลอยหยุดให้เจ๊เดินผ่านก่อนที่จะค่อยๆเดินก้มหลังไป    เดี๋ยวหนู !!! เจ๊จรรยา เรียกพลอยที่กำลังจะเดินไปจนพลอยต้องกันกลับมา


[ เจ๊จรรยา ]  :  อีก 2 อาทิตย์จะเปิดเทอม ทำไมไม่เช่าห้องรายเดือนไปเลย เดี๋ยวห้องพักเต็มหมด


พลอยก็ได้แต่อึกอักจนพูดอะไรไม่ออก เพราะว่าพลอยมีเงินติดตัวแค่ 4,500 ค่าเช่าไม่เท่าไร แต่ค่าประกันแถมต้องจ่ายล่วงหน้า 3 เดือนอีกล่ะ


[ พลอย ]  :  เอ่อออ คือว่า


เจ๊จรรยามองไปที่พลอยที่ตอนนี้ได้แต่อึกอัก เจ๊มองการแต่งตัวของพลอยที่เรียบๆง่ายๆ ไม่ฉูดฉาดตามสมัยนิยม ทั้งๆที่หน้าตาดีขนาดนี้แต่ทำไมไม่ตามเทรนด์เลย  คงเพราะเจ๊เปิดห้องเช่ามานาน มันจึงทำเจ๊รู้ได้ทันทีว่าพลอยนั้นปัญหาเรื่องเงิน



[ เจ๊จรรยา ]  :  ห้องพักของเจ๊อาจจะเก่าสักหน่อย แต่แถวนี้ห้องพักของเจ๊ถูกที่สุดแล้วนะ เก็บไปคิดดูมีอะไรก็มาคุยกัน  แล้วก็บอร์ดประกาศตรงประตูลองไปอ่านดู



[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะเจ๊


พลอยรับฟังคำที่เจ๊จรรยาแนะนำ ก่อนที่จะขอตัวและเดินก้มหัวผ่านจรรยาออกไป พลอยออกมาตามที่เจ๊จรรยาบอก และ แวะอ่านตรงบอร์ดข้างหน้า มันมีประกาศมากมาย ทั้งจากมหาวิทยาลัย  หมูกระทะเดลิเวอรี่ รับติวภาษา และ รับสมัครงาน แต่พลอยสะดุดตากับแผ่นพับรับสมัครงานอันนึงมาก


[ พลอย ]  :  หืออออ



" รับสมัครประจำจำนวนมาก และ พาร์ทไทม์สำหรับ ตำแหน่งเสิร์ฟ สามารถ walk in
มาสมัครด้วยตนเอง ติดต่อ คุณนุ "


พลอยอ่านจบแล้วสนใจ ตำแหน่งพาร์ทไทม์ ทันที  ไม่ไกลด้วยนี่นา พลอยอุทานขึ้นทันทีเมื่อดูแผนที่ในแผ่นพับซึ่งมันอยู่ห่างไปแค่ 5 กิโลเมตรเอง พลอยไม่รอช้ารีบขึ้นรถเมล์ไปทันทีใช้เวลา 15 นาทีก็ถึง เมื่อพลอยมาถึง Domo ผับแล้ว ก็ยังเก้ๆกังๆ ไม่กล้าเข้าไป ประกอบกับเริ่มมีนักเที่ยวเริ่มมาเที่ยวกันแล้ว พลอยที่ไม่คุ้นชินกับบรรยากาศแบบนี้นักจึงเริ่มใจฝ่อ น้องคนนั้นน่ะที่ใส่เสื้อชมพู !!!! พลอยหันควับตามทันที เพราะหมายถึงเธอแน่ๆ เธอหันไปมองตามเสียงก็พบกับผู้หญิงคนนึงแต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์มตามที่พลอยเห็นในใบประกาศ    มานี่ๆๆ ผู้หญิงคนนั้นกวักมือเรียกพลอย พลอยที่ตอนแรกลังเลหันซ้ายหันขวาก็เดินไปตามคำเรียกนั้น



[ พี่นุ ]  :  มาทำอะไรจ๊ะสมัครงานเหรอ  พี่ชื่อนุนะ


[ พลอย ]  :  สวัสดีค่ะ หนูชื่อพลอยค่ะ
มาสมัครงานพาร์ทไทม์ค่ะ


[ พี่นุ ]  :  อื้ม เคยทำงานมาก่อนรึเปล่า


[ พลอย ]  :  เคยค่ะ เคยเสิร์ฟร้านอาหาร กับ ร้านเหล้าปั่นค่ะ


[ พี่นุ ]  :  อื้ม ถ้าสมัครตำแหน่งเสิร์ฟพาร์ทไทม์ พลอยต้องเข้างาน 6 โมงเย็น ออกงาน 23.30 น. - 00.00 น. ถ้าในกรณีที่เช้าอีกวันมีสอบเทสคะแนนตอนเช้า เอาหลักฐานมาให้พี่ พี่จะอนุญาตให้กลับก่อนเวลา ว่าไงทำไหวมั๊ยพลอย เพราะต้องเรียนด้วยทำงานด้วย


[ พลอย ]  :  ไหวคะ พลอยทำไหวค่ะ


[ พี่นุ ]  :  โอเคงั้นรับเลย


[ พลอย ]  :  จริงเหรอคะพี่ ขอบคุณมากๆค่ะ


[ พี่นุ ]  :  ใช่ ค่าจ้างนับตามชั่วโมงที่ทำงานนะ ลาได้อาทิตย์ละวัน ยกเว้นวันเสาร์อาทิตย์ จ่ายค่าแรงทุกวันที่ 1 กับ 15 หลักฐานการสมัครใช้บัตรนักศึกษา บัตรประชาชน และ รูปถ่าย เอามาให้พี่พรุ่งนี้


[ พลอย ]  : ค่ะพี่นุ ขอบคุณค่ะ


พลอยกำหมัด ทำท่าดีใจ เราได้งานทำแล้ว พลอยเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ ตอนนี้เธอได้งานทำแล้วไม่น่าเชื่อเลยจริงๆจากตอนแรกที่เธอมืด 8 ด้านตอนนี้แสงสว่างเริ่มส่องมายังเธออีกครั้ง เดี๋ยวๆจะไปไหนจ๊ะพลอย  เสียงพี่นุดังขึ้นถามเมื่อเห็นว่าพลอยกำลังจะเดินไป


[ พลอย ]  :  กลับหอค่ะ จะไปเตรียมหลักฐานการสมัครงานพรุ่งนี้


[ พี่นุ ]  :  กลับทำไมเริ่มงานเลย 3  ทุ่มค่อยกลับ


[ พลอย ]  :  หะ หาา


[ พี่นุ ]  :  ไม่ต้องหาเลย เอ้านี่ชุด เปลี่ยนแล้วทำงานเลย


พลอยนั้นรับชุดมาแบบงงๆ แล้วแบบนี้จะใส่ได้ไหมเนี่ย ยังไม่ได้ถามไซส์เราเลย พลอยนึกในใจก่อนที่จะเดินไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำตามที่พี่นุบอก  ชุดนี้พลอยใส่ได้พอดีตัวเป๊ะๆ เหมือนสั่งตัดมาเลย ไม่รัดไม่หลวมเกินไป พลอยใส่ชุดเดินมาหาพี่นุที่บริเวณบาร์น้ำ


[ พี่นุ ] :  โอ้โห เหมาะมากกก


โหพี่นุ น้องมาใหม่เหรอ น่ารักมากจับเป็น
มาสคอตเลยดีมั๊ยเนี่ย
  สารพัดคำชมดังขึ้นจากพนักงานรุ่นพี่หลายๆคน พลอยในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาว กางเกงสแลคสีดำ ใส่ผ้ากันเปื้อน มันช่างดู ทะมัดทะแมงจริงๆ


[ พลอย ]  :  พี่คะพลอยยังไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยค่ะ พลอยกลัวทำงานได้ช้าค่ะ


[ พี่นุ ]  :  ไม่ยากเดี๋ยวพี่จะเป็นพี่เลี้ยงให้ พลอยอยู่โซน1นะ มี 5 โต๊ะ คอยดูว่าโต๊ะไหนทำอะไรถ้าลูกค้ากำลังเต้นอยู่ไม่ต้องเข้าไปวุ่นวาย เขาจะชงเครื่องดื่มกันเอง แต่โซน 1 ไม่ส่วนมากจะนั่งชิลล์เสียมากกว่า และเวลารับออเดอร์เครื่องดื่มก็จดมาแล้วเอามาให้ที่บาร์น้ำตรงนี้ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ประจำบาร์น้ำจะจัดให้เองแล้วพลอยก็เอาไปเสิร์ฟ ถ้าน้ำหลายขวดก็ใช้ลังเล็กใส่ไป ถ้าไม่กี่ขวดใส่ถาดไปนะ ส่วนถ้าเป็นอาหารพลอยเดินไปตรงนู้น ป้ายไฟ LED รับออเดอร์อาหาร เวลาเช็คบิลล์ถ้าลูกค้าใช้บัตรเครดิตก็เดินมาหาพี่ พี่จะทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ถ้าจ่ายเงินสดก็เอาไปให้ที่แผนกแคชเชียร์ เข้าใจนะ


[ พลอย ]  :  ค่ะพี่นุ


[ พี่นุ ]  :  โอเคลุย


พี่นุเทรนด์งานฉบับย่อให้พลอยทันที พลอยนั้นก็รับฟังอย่างตั้งใจและลงมือทันที ด้วยความที่พลอยเคยทำงานเสิร์ฟมาก่อน จึงทำให้เรียนรู้ได้ไว ถึงแรกๆจะยัง งงๆ แต่พอผ่านไป 2 ช.ม. พลอยนั้นก็ทำงานคล่องมากทีเดียว ไม่อายที่จะขออนุญาตเติมน้ำ ไม่อายที่จะขอเก็บจานอาการ จนพนักงานรุ่นพี่ในร้านยังอดชื่นชมไม่ได้


[ พิชัย ]  :  หือ เด็กใหม่เหรอนุ ไม่เคยเห็นหน้าเลย


[ พี่นุ ]  :  ใช่ค่ะ เด็กเรียนปี 1เอง พึ่งรับมา


[ พิชัย ]  :  นุ รับเด็กอายุไม่ถึง 20 เดี๋ยวนายน้อยก็เทศน์ให้หรอก


[ พี่นุ ]  :  น้องพลอย 20 แล้ว


[ พิชัย ]  :  หือ  เด็กซิ่วเหรอ  อืมๆ ไปละไปเช็คการ์ดด้านหลังร้านดีกว่า ไปละนุ


[ พี่นุ ]  :  ค่ะ


พิชัยหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยเข้ามาคุยกับพี่นุเพราะไม่เคยเห็นหน้าพลอยทั้งคู่ยืนคุยกันสักพักก่อนที่พิชัยจะขอแยกตัวไปทำงานต่อ พี่นุยืนมองพลอยเดินโต๊ะนู้นทีนี้ทีด้วยความขยัน พร้อมกับยิ้มออกมา  ทำได้ดีมากรุ้งพลอย อดทนอีกนิดนะ พี่นุพูดถึงชื่อรุ้งพลอย แล้วพี่นุรู้ชื่อรุ้งพลอยได้ยังไงล่ะ พี่นุยืนเฝ้ามองพลอยทำงานจนกระทั่งเวลา 21.00 ตามที่บอกไว้



[ พี่นุ ]  :  ทำดีมากจ้ะพลอย วันนี้พอแค่นี้ก่อน


[ พลอย ]  :  ค่ะ นี่ค่ะพี่นุลูกค้าให้ทิปมา เข้าให้พลอยตอนจะกลับ พลอยมัวแต่ดูลูกค้าเลยไม่ได้เอามาให้ค่ะ


[ พี่นุ ]  :  ถ้าเป็นทิปที่ลูกค้าให้ไว้ในถาดให้เอาเข้าส่วนกลางแบ่งกัน แต่ถ้าให้กับมือให้เก็บไว้เองได้เลย


[ พลอย ]  :  จะดีเหรอคะพี่นุ หลายร้อยเลยนะ


[ พี่นุ ]  :  ก็พลอยบริการดี ลูกค้าพอใจเลยให้รางวัล มันก็ควรเป็นของพลอยอยู่แล้วไง


[ พลอย ]  :  ค่ะพี่นุ ขอบคุณค่ะ


พลอยรับเงินนั้นไว้ตามที่พี่นุบอก พลอยบอกว่าเดี๋ยวพลอยจะเปลี่ยนชุดแล้วซักมาคืนแต่พี่นุนั้นบอกว่าไม่ต้อง พร้อมกับเอามาให้อีก 2 ชุดโดยพี่นุบอกว่ามันเป็นสวัสดิการของทางร้าน พลอยก็รับไว้ด้วยน้ำตาพร้อมไหว้ขอบคุณ ด้วยกิริยาที่นอบน้อมใครเห็นใครก็รักรุ่นพี่ในร้านก็เอ็นดูพลอยเหลือเกิน พลอยจึงขอตัวกลับก่อน และเปลี่ยนชุดเตรียมไปขึ้นรถเมล์กลับหอพักด้วยกำลังใจที่พร้อมจะสู้อีกครั้ง เดี๋ยวจ้าพลอย  พี่นุเรียกพลอยในขณะที่เธอกำลังจะเดินถึงป้ายรถเมล์


[ พลอย ]  :  ค่ะพี่นุ


[ พี่นุ ]  :  นี่จ้า ค่าจ้างวันนี้


[ พลอย ]  :  ได้เหรอคะวันนี้ ทำแค่ 3 ช.ม. เอง


[ พี่นุ ]  :  ก็บอกแล้วนี่จ๊ะพลอยว่าคิดค่าแรงตาม ช.ม.  อ้อๆ แล้วนี่ข้าวกล่องเอากลับไปกินด้วยนะ เดี๋ยวหิว


[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะพี่นุ



พลอยรับเงินมามันเป็นแบงค์ร้อยกับแบงค์ยี่สิบ อย่างละใบ  3 ช.ม. พลอยทำงานได้ เงิน 120 นั่นเท่ากับที่นี่จ้างพนักงานพาร์ทไทม์ ช.ม. ละ 40 บาทเลย พลอยได้ทิป 200 ค่าจ้างอีก 120 รวมแล้ววันนี้พลอยมีรายได้ 320 บาท
พลอยมองเงินตรงหน้าน้ำตาก็ไหล ไม่ใช่เพราะมันน้อยแต่เพราะนี่คือรายได้ที่จะทำให้ชีวิตเธอยังไปต่อได้ พลอยนั่งรถเมล์กลับมาที่หอพัก ซึ่งเจ๊จรรยาก็ยังนั่งทำงานอยู่  พลอยยกมือไหว้เจ๊จรรยาก่อนที่จะขอตัวขึ้นไปพัก  เดี๋ยวหนู เจ๊จรรยาเรียกทักพลอย พลอยจึงหันกลับมาคุย


[ เจ๊จรรยา ]  :  ที่เจ๊ถามไปเมื่อเย็นเรื่องเช่าหอพักได้คำตอบยัง แล้วไปไหนมาล่ะ



[ พลอย ]  : คือว่าหนูไปสมัครงานตามที่บอร์ดแปะประกาศไว้คะ ที่นั่นรับทำงาน หนูเลยได้ลองทำ 3 ช.ม. ค่ะ



[ เจ๊จรรยา ]  : อืม ดีแล้ว อีกเรื่องล่ะว่าไงแถวนี้หาถูกกว่าที่นี่ไม่มีแล้วนะ



[ พลอย ]  :  หนูยังไม่มีเงินมากพอจะจ่ายตามที่แจ้งไว้ในโบชัวร์เลยค่ะ ขอบคุณนะคะเจ๊ที่แนะนำ


[ เจ๊จรรยา ]  :  แล้วหนูจะทำยังไงต่อไป จะมาเช่ารายวันแบบนี้ต่อไป? คิดดีแล้วเหรอ



พลอยถึงกับสตั๊นไปไม่ถูกเลย สถานะการเงินของพลอยตอนนี้มีปัญหาจริงๆ ความกังวลใจถูกแสดงผ่านสีหน้าแทบจะทันที


[ เจ๊จรรยา ]  :  ลองพูดมา สิ่งที่เธอคิดตอนนี้ พูดมาตรงๆไม่ต้องเกรงใจเจ๊



" พูดออกมาตรงๆไม่ต้องเกรงใจ " พลอยจำคำนี้ได้ มันเป็นคำพูดเดียวกัน คำพูดที่พี่กุลพูดกับพลอยตอนที่สัมภาษณ์งานพลอย มันคือสถานการณ์ที่กดดันและอึดอัดแบบเดียวกันเลย  พลอยจึงตัดสินใจทำแบบในวันนั้นคือพูดมันออกไป พลอยที่ก้มหน้าหลบตาจึงสูดอากาศเข้าเต็มปอดและผ่อนออกเพื่อปรับอารมณ์ก่อนที่จะพูดกับเจ๊ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป



[ พลอย ]  :  ตอนนี้หนูมีเงินทั้งตัว 4,500 บาท สิ่งที่หนูคิดตอนนี้และถ้าเป็นไปได้ หนูอยากขอให้เจ๊เมตตาไม่เก็บค่าประกันกับค่าเช่าล่วงหน้า ตอนนี้หนูจะขอจ่ายแค่ค่าเช่ารายเดือน 2,000 ก่อน แล้วค่าประกันกับค่าเช่าล่วงหน้าหนูจะทยอยจ่ายเรื่อยๆค่ะ


พลอยพูดระบายทุกอย่างทั้งหมดตามที่คิดออกไป ซึ่งก่อนหน้านี้พลอยมืดแปดด้านจริงๆ แต่พอมาได้งานทำเธอจึงลองคำนวนรายได้จากการทำงาน ถึงแม้มันจะไม่แน่นอนเพราะทิปจากลูกค้าก็ไม่ใช่ว่าจะได้ทุกวัน แต่มันก็มากพอที่จะทำให้พลอยพอจะเอาตัวรอดไปจนจบปี4ได้


        ตอนนี้พลอยพูดทั้งหมดไปแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่ความเมตตาของเจ๊จรรยาแล้ว  เจ๊จรรยายืนมองไปที่พลอยซึ่งตอนนี้ยืนจ้องตาเจ๊เขม็งไม่หลบสายตาเลย มันสื่อว่าเธอเอาจริง  ให้น้องเขาอยู่เถอะหม่าม๊า  เสียงผู้ชายบางคนดังขึ้นมา และ เขาเรียกเจ๊จรรยาว่าหม่าม๊า พลอยมองที่ผู้ชายที่กำลังเดินมานั้น เขาดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพลอย ที่สำคัญชุดนักศึกษาที่เขาใส่มีเนคไท ที่เป็นของมหาลัยเดียวกับพลอยพาดไหล่อยู่ แสดงว่าคงเป็นรุ่นพี่แน่นอน


[ เจ๊จรรยา ]  :  อะไรเอก


[ เอก ]  :  น่าๆ ให้น้องเขาเช่าอยู่เถอะนะหม่าม๊า


[ เจ๊จรรยา ]  :  เห็นคนสวยๆไม่ได้เลยนะ บอกว่าจะไปธุระไม่ใช่เหรอ จะไปก็รีบไป



[ เอก ]  :  ค๊าบ ๆ  ไปก็ได้



เอกนั้นเห็นพลอยตั้งแต่เดินเข้ามาก็เกิดชอบทันที เขาพยายามออกตัวให้เจ๊จรรยาผู้เป็นแม่นั้นช่วยเหลือพลอยโดยหวังว่าจะทำให้พลอยประทับใจตน แต่พลอยนั้นเคยเจอเรื่องแบบนี้จากเอ็มมาก่อนแล้ว เรียกว่ามีภูมิต้านทานก็ว่าได้  เจ๊จรรยามองไปที่ลูกชายก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่ห้อง พลอยเองก็คิดว่าเจ๊จรรยาคงไม่ยอมที่จะทำตามพลอยขอหรอกซึ่งเธอก็ทำใจไว้แล้ว เธอกำลังจะขึ้นไปพัก เพื่อที่จะคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาไงต่อ เดี๋ยวก่อน !!!  เจ๊จรรยาเรียกพลอยให้หยุด ก่อนที่จะยื่นกระดาษบางอย่างมาให้พลอย ซึ่งพลอยก็ยัง งงๆ




[ เจ๊จรรยา ]  :  ค่าห้องเดือนละ 2,000 ตอนนี้มีแต่ห้องแอร์ห้องนั้นที่หนูพัก ที่เหลือเต็มหมดแล้ว แอร์มันเก่าแล้วคิดค่าเช่า 1,800 พอค่าบำรุงส่วนกลางเดือนละ 200 ค่าน้ำค่าไฟ จ่ายที่เค๊าเตอร์เอง ค่าประกันทยอยจ่ายได้ ต้องจ่ายให้ตรงเวลาพร้อมค่าเช่า ค่าประกันห้องเช่ารายวันเมื่อบ่าย 300 ขอเก็บเป็นค่าเช่าล่วงหน้าแทน  รายละเอียดที่เหลืออ่านเอาเอง



สิ่งที่เจ๊จรรยายื่นมาให้คือสัญญาเช่าห้อง เจ๊ยื่นให้พร้อมกับอธิบายรายละเอียดคร่าวๆ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องพักโดยไม่รอพลอยให้พูดอะไร  พลอยที่ฟังก็ยังอึ้งอยู่แต่ที่รู้คือ เธอได้ที่พักแล้วเจ๊จรรยาเมตตาเธอแล้ว พลอยยืนปาดน้ำตาด้วยความดีใจก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปห้องพักของตนที่จะกลายเป็นที่อยู่ตลอด 4 ปีนี้




เจ๊จรรยามองพลอยที่เดินขึ้นไปบนห้องโดยไม่วางตา เจ๊ถูกใจสายตาของและความกล้าของพลอย ถึงเอกลูกชายของเจ๊จรรยาจะไม่เอ่ยปากเจ๊ก็ตั้งใจให้พลอยอยู่อยู่แล้วขอแค่กล้าขอ เจ๊ก็กล้าให้ เจ๊จรรยานึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง จึงต่อสายหาใครบางคนทันที



[ ???? ]  :  ฮัลโหลค่ะ  ต้องการขอสายใครคะ



[ เจ๊จรรยา ]  :  ฉันโทรหาใครล่ะ จำเสียงฉันไม่ได้หรือไง พิกุล


[ พิกุล ]  :  สวัสดีค่าาาา พี่สาวที่น่าร๊ากกก น้องล้อเล่นน่าเจ๊    เจ๊โทรมามีอะไรเหรอ



[ เจ๊จรรยา ]  :  อืม เด็กที่ชื่อพลอย  เอ่อ  กินรี เนี่ยเด็กแกใช่มั๊ย พิกุล



[ พิกุล ]  :  ใช่ เด็กจากโรงงานน้องเอง วันนี้พึ่งลาออกไปรายงานตัวลงทะเบียนเรียนต่อ เอ้ยเดี๋ยวดิ่ เจ๊เจอพลอยเหรอ



[ เจ๊จรรยา ]  :  นั่นไงล่ะ แกตอบฉันมาก่อน ว่าแกเป็นคนบอกให้ เด็กนั่นออกมาหาที่อยู่ใช่มั๊ย


[ พิกุล ]  :  อื้อใช่เจ๊ แล้วเจ๊เจอพลอยเหรอ ยังไม่ได้ตอบน้องเลยอ่าา


[ เจ๊จรรยา ]  :  ใช่ เด็กพลอยนั่นมาเช่าหอฉันอยู่   แกนี่เข้มงวดไม่เปลี่ยนเลยนะพิกุล  เด็กมันพึ่งปีหนึ่งแท้ๆ ให้เด็กมันกลับไปพักที่หอพักโรงงานแก แล้วค่อยนั่งรถมามหาวิทยาลัยก่อนก็ได้ ไม่ใช่ให้ออกมาเผชิญโลกภายนอกแบบนี้



[ พิกุล ]  :  ไม่ได้หรอกเจ๊  พลอยยืนยันกับน้องเอง ว่าจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ถ้าน้องมัวแต่โอ๋แล้วพลอยจะโตได้ยังไง สอนนกให้บินก็ต้องปล่อยให้ตกพื้นสักทีสองทีก่อนสิ่เจ๊ มัวแต่โอ๋ก็เคยตัวกันพอดี



[ เจ๊จรรยา ]  :  เฮ้อ เด็กนี่ก็กล้ามากนะ เหลือเงินติดตัว 4,500 ยังไม่ยอมกลับไปโรงงานแก แถมมาขอจ่ายค่าที่พัก แล้วขอให้เว้นค่าประกันกับจ่ายล่วงหน้าไว้ก่อน แล้วจะจ่ายทีหลัง



[ พิกุล ]  :   พลอยเหลือเงิน 4,500 เหรอ อื้มดีแล้วเจ๊


[ เจ๊จรรยา ]  :  ดียังไงของแกพิกุล เงิน 4,500 จะไปทำอะไรได้


[ พลอย ]  :  ปีที่แล้วที่พลอยมาสัมภาษณ์งานกับน้อง พลอยก็มีเงินติดตัวแค่ 5 พันหน่อยๆพลอยถึงได้กัดฟันสู้ไงเจ๊ อีกอย่างมันจะได้ย้ำเตือนพลอย ว่าพลอยต้องการอะไรในชีวิต และเป้าหมายคืออะไร 4 ปีนี้พลอยต้องเจออะไรอีกสารพัดเลย น้องไม่อยากให้พลอยลืมเป้าหมายตัวเอง



[ เจ๊จรรยา ]  :  อื้ม  อ้อ เด็กพลอยนั่นบอกว่าได้งานทำแล้วนี่ ทำพาร์ทไทม์น่ะ



[ พิกุล ]  :  555555  ไงล่ะเด็กปั้นของน้อง  ดีดี สบายใจไปอีกเปราะ  เออเจ๊แล้วเจ๊รู้ได้ไง ว่าพลอยเคยทำงานกับน้อง อ่ะ



[ เจ๊จรรยา ]  :   ตอนเด็กนั่นมาขอเช่าห้อง เห็นกระเป๋าตังส์เปิดอยู่ เลยเห็นรูปที่เด็กพลอยนั่นถ่ายกับแกและหม่าม๊า  แล้วอีกอย่างปี่เซียะที่ข้อมือนั่นของหม่าม๊าใช่มะ



[ พิกุล ]  :  โหหหห เจ๊จำได้แม้กระทั่งปี่เซียะเลย เกือบ 5 ปีแล้วนะเนี่ย



[ เจ๊จรรยา ]  :  ก็ฉันไปไหว้พระกับมาม๊าแล้วบูชามาด้วยกัน แต่ไม่คิดว่ามาม๊าจะให้เด็กพลอยมาแถมยังสอนภาษาจีนด้วย


[ พิกุล ]  :  หม่าม๊าเอ็นดูพลอยมากนะเจ๊ สอนนู่นนี่นั่นเยอะแยะเลย เออนี่เจ๊น้องขออย่างนึงนะ



[ เจ๊จรรยา ]  :  เรื่องอะไร



[ พิกุล ]  :  เจ๊ห้ามใจดีกับพลอยเรื่องค่าเช่าเด็ดขาด รวมถึงค่าประกันด้วย น้องอยากให้เจ๊เก็บพลอยทุกบาททุกสตางค์ ถึงเวลาถ้าไม่ให้ก็ต้องทวง น้องไม่อยากให้พลอยสบายจนเคยตัว



[ เจ๊จรรยา ]  :  พิกุลแกยังไม่ไว้ใจเด็กพลอยนี่อีกเหรอ สายตาที่มองฉันตอนขอให้เว้นค่าประกัน มันเอาเรื่องเลยนะ ฉันว่าเด็กนั่นได้แกมาเต็มๆเลยนะ



[ พิกุล ]  :  อือ รู้แล้วว่าพลอยน่ะใจเด็ด แต่ที่เจ๊ไปเปิดหอพัก เพราะอยากมีที่พักถูกๆให้เด็กๆนี่ น้องแค่กลัวเจ๊จะใจดีกับพลอยมากไป


[ เจ๊จรรยา ]  :  แหม ไว้ใจฉันเถอะฉันก็ลูกหม่าม๊าเหมือนกันนะอย่าลืม แล้วหม่าม๊าเป็นไงบ้าง


[ พิกุล ]  :  โอยย แข็งแรงมากกกก เดินคล่องปร๋อเลย   น้องทำหอพักหญิงล้วนให้ดูแล ก็หอพักที่พลอยอยู่นั่นแหละ 


[ เจ๊จรรยา ]  :  เออนี่พิกุล ชื่อกับนามสกุลของเด็กคนนี้ นามสกุลของคุณสกุณากับสามีไม่ใช่เหรอ ออกข่าวโด่งดังขนาดนั้นทำไมแกไม่บอกเด็กมัน เผื่อเด็กนั่นอยากกลับบ้าน



[ พิกุล ]  :  ตระกูลผู้ดีจอมปลอมนั่นน่ะเหรอเจ๊ เหอะๆ น้องรู้ตั้งแต่พลอยมาสมัครงานแล้วเจ๊ ว่าเป็นลูกสาวคุณสกุณา แต่น้องไม่อยากให้พลอยกลับเจอกับพวกปากเหยี่ยวปากกาที่รอแทะสมบัติพวกนั้น น้องเลยไม่ได้บอกพลอย


[ เจ๊จรรยา ]  :  อืม ก็ถูกของแก ตระกูลนั้นพอเสียคุณสกุณากับคุณสกล ก็อีลุ่ยฉุยแฉะเละเทะไปหมด อ๋อ เพราะงี้เหรอแกเลยรับเด็กนั่นทำงานเหรอ



[ พิกุล ]  :  ป่าวนะเจ๊ เจ๊ก็รู้ว่าน้องไม่เคยรับคนทำงานเพราะสงสาร พลอยเข้ามาทำได้งานกับน้องได้ด้วยตัวเองจริงๆ ยอมไปอยู่แผนกโรงงานเพราะอยากได้สวัสดิการ บอกว่าอยากเก็บเงิน จะขอทำงานแค่ปีเดียวมีไหนเจ๊ คิดดูดิ่ มีที่ไหนมาบอกว่าฉันจะทำงานที่นี่ปีเดียวนะ 5555



[ เจ๊จรรยา ]  :  อ๋องั้นดีไป ฉันนึกว่าเด็กพลอยนั่นเป็นเด็กเส้น แกก็เลยฝึกภาษาให้เด็กพลอยนั่นด้วยเหรอ


[ พิกุล ]  :  สบายใจได้เลยเจ๊ น้องไม่เคยสปอยเด็ก แล้วเรื่องภาษาก็สอนไม่เยอะหรอกเจ๊ น้องให้พลอยมาช่วยงานเอกสารในออฟฟิศแทน ที่เหลือพลอยเรียนรู้ ถาม ตอบ เองทั้งหมด สอนแบบใจดีไม่ใช่สไตล์น้องนะ 55555  อย่างน้อยให้พลอยมีภาษาสากลติดตัวก็ยังพอทำงานตั้งตัว ยังพอทำมาหากินได้หลายทาง  น้องว่าพลอยสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องกลับไปที่ตระกูลบ้านั่นแล้ว
ถึงตอนนี้จะยังลำบากก็เถอะ



[ เจ๊จรรยา ]  :  อืม ดีแล้ว  แค่นี้แหละที่จะถาม งั้นฉันนอนละ อย่านอนดึกมากแกน่ะต้องให้พูดตลอดเลยนะ



[ พิกุล ]  :  ค่าาาาาาา  โอยยยยยย บ่นเป็นหม่าม๊าเลยยยย



ที่แท้เจ๊จรรยากับพิกุลนี่เป็นพี่น้องกันนี่เอง อะไรมันจะโลกกลมแบบนี้หรือว่าโชคชะตามันได้เริ่มทำงานของมันอีกแล้ว และก็เป็นดังที่พิกุลขอเจ๊จรรยาไว้ รุ่งขึ้นเจ๊จรรยาย้ำเตือนพลอยเรื่องค่าเช่าอีกครั้งโดยที่มีเอกรับฟังอยู่ด้วย เอกจึงรับหน้าที่คอยเตือนพลอยเอง ซึ่งเหตุผลก็เพราะอยากหาเรื่องคุยกับพลอยนั่นเอง พลอยก็รับปากเจ๊จรรยาเป็นอย่างดี พลอยใช้เวลาก่อนออกไปทำงานอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนต่างๆและเมื่อถึงเวลาพลอย ก็จะนั่งรถเมล์เพื่อไปทำงานทันที


       
       งานมันหนักก็จริง แต่พลอยก็สู้ไม่ถอย มีครั้งหนึ่งมีลูกค้าต่างชาติเข้ามาใช้บริการ พนักงานบางคนก็ยืนนิ่งเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าพูดไม่ได้เลยแต่ไม่กล้าพูดต่างหาก  แต่พลอยนั้นก็ได้เข้าไปพูดคุยกับลูกค้าชาวต่างนั้นจนเข้าใจ ทำให้ทุกคนรู้ว่าภาษาอังกฤษของพลอยนั้นแข็งแรงมาก อีกทั้งสำเนียงแบบบริติชที่ได้มาจากการช่วยพี่กุลฝึกงาน พลอยก็ออกสำเนียงได้ดีจนลูกค้าต่างชาติหลายคนชื่นชม



         พลอยทำงานที่ร้านอย่างขยันขันแข็งจนกระทั่งเปิดเทอม พลอยต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยมันไม่เหมือนสองอาทิตย์ก่อนที่พลอยมีเวลาพักทั้งวัน ตอนนี้พลอยเปิดเทอมแล้วเลิกงานเที่ยงคืน เช้า 8 โมงพลอยก็ต้องเข้าเรียนมันก็ต้องมีบ้างที่จะเพลียจนทำงานช้าบ้างไม่ทันใจบ้าง ลูกค้าบางคนที่เห็นพลอยทำงานมาหลายอาทิตย์ก็เข้าใจ แต่อย่างว่าสถานที่แบบนี้คนดีก็มีคนไม่ดีก็มาก ก็มีหลายครั้งเหมือนกันที่พลอยโดนว่าบ้างโดนตำหนิบ้าง จนแอบไปนั่งเสียใจ ทุกครั้งที่พลอยไม่สบายใจ พลอยจะมองไปที่ปี่เซียะแล้วพูดกับมันทุกครั้งและวันนี้ก็เช่นกัน



[ พลอย ]  :  เจ้ามังกร พลอยเหนื่อยจังเลย เฮ้อออ


พลอยจะระบายกับปี่เซียะทุกครั้งที่เธอเหนื่อยราวกับว่าจะฝากส่งไปถึงใครบางคนที่เธอคิดถึง   



[ พี่นุ ]  :  เหนื่อยมั๊ยพลอย


[ พลอย ]  :  นิดหน่อยค่ะพี่นุ



พี่นุเดินมาหาพลอยก่อนที่จะพูดคุยด้วยความเป็นห่วง ซึ่งพี่นุก็รู้ว่าพลอยเหนื่อย ไหนจะทำงานกลับดึก ไหนจะต้องเรียนเช้านี่แค่อาทิตย์เดียวยังโทรมอย่างเห็นได้ชัด



[ พี่นุ ]  :  พลอย  พี่เชื่อว่าสักวันฟ้าหลังฝนของพลอยจะมา พลอยต้องอดทนนะ พลอยต้องเชื่อในตัวเอง พลอยต้องเลือกทางที่ถูกต้อง พี่เป็นกำลังใจให้ 



[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะพี่นุ



พี่นุพูดปลอบใจพลอยที่สภาพตอนนี้ดูเหนื่อยล้าจริงๆ แต่พลอยนั้นยังไม่ทิ้งความมุ่งมั่นอันแรงกล้าซึ่งมันถูกแสดงออกมาผ่านสายตาของเธอ พลอยก้าวออกไปทำงานต่ออีกครั้งหลังพักเหนื่อยและรีบูสท์กำลังกายกำลังใจจากเจ้ามังกรของเธอ พลอยยังคงทำงานต่ออย่างขยันขันแข็งและใครจะไปรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังจะมาหาเธออีกภายในไม่กี่นาที


[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ]  :  อ๋อย งานหนักเลย


[ พี่นุ ]  :  มีอะไรเหรอ ทำไมดูเหนื่อยๆ


[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ]  :  ลูกค้าค่ะพี่นุ มาทั้งฝรั่ง ทั้งจีนเลย หนูพอฟังอังกฤษได้ แต่ตอบไม่ค่อยได้ เลยต้องภาษามือเลย ดีนะเนี่ย ลูกค้าเขาเข้าใจไม่งั้นโดนด่าแน่เลย


[ พี่นุ ]  :  เอ... ทำไงดีน๊าาา


พี่นุแกล้งทำเป็นหมดปัญญาที่จะแก้ปัญหา โดยที่หันไปมองพลอยที่พึ่งจัดการเช็ดบิลล์เสร็จแล้วกำลังเดินมา
พลอยที่เห็นดังนั้นจึงไม่รอช้าที่จะยื่นมือช่วย


[ พลอย ]  :  มีอะไรให้พลอยช่วยไหมคะพี่ๆ


[ พี่นุ ]  :  นี่ไง นางฟ้ามาแล้วววว


[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ]  :  น้องพลอยจ๋าา ว่างมั๊ยย ช่วยพี่ด้วย นู่นๆๆลูกค้า ช่วยพี่เสิร์ฟโต๊ะนั้นที


พลอยมองไปตามที่รุ่นพี่บอก ก็เห็นว่าเป็นลูกค้ากลุ่มเล็กๆ 4-5 คน ประเมินจากการแต่งตัวที่เป็นทางการคงเป็นนักธุรกิจที่มาดื่มเพื่อผ่อนคลาย


[ พลอย ]  :  ได้ค่ะพี่


พลอยตอบรับคำขอร้องของรุ่นพี่ก่อนที่จะเดินตามไป เมื่อถึงที่โต๊ะพลอยก็ยืนอยู่ข้างๆเพื่อไม่ให้เกะกะการทำงานของรุ่นพี่ จนลูกค้าเริ่มสั่งอาหารอีกครั้ง  รุ่นพี่คนนั้นก็หันหน้ามาขอความช่วยเหลือด้วยหน้าตาที่เหลอหลาทันที พลอยก็ขำนิดๆก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยบริการลูกค้ากลุ่มนั้น ซึ่งลูกค้ากลุ่มนั้นก็เห็นพลอยก้าวเข้ามาพร้อมกับโค้งหัวราวกับจะขออนุญาติ พวกเขาจึงยิ้มตอบ พร้อมกับหยิบเมนูมาชี้ๆ เพราะเข้าใจว่าพลอยนั้นคงมารับออเดอร์แทน


บทสนทนาภาษาอังกฤษ


[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ]  :  ผมรบกวนขอวิสกี้ กับ ของทานเล่นอันนี้ๆ ท่าทางน่าอร่อยดี


ลูกค้าชาวต่างชาติก็พูดอังกฤษไปชี้ตามรูปภาพไป เพื่อจะสื่อสารให้พลอยรู้สิ่งที่เขาต้องการ


[ พลอย ]  :  ค่ะท่าน วิสกี้กับขนมปังสังขยานะคะท่าน


ลูกค้าชาวต่างชาติถึงหันมองไปที่พลอยที่ตอนนี้ยิ้มแย้มรอจดรายการอาหารอยู่  เขาก็อึ้งนิดๆเพราะพนักงานสาวคนนี้ตอบโต้ด้วยภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว อีกทั้งสำเนียงบริติชที่เป็นสำเนียงบ้านเกิดของเขา พนักงานสาวคนนี้ก็พูดมันออกได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน อันที่จริงเขานั้นไม่ค่อยถือสาเท่าไร ถ้าพนักงานที่มาให้บริการจะพูดอังกฤษไม่คล่อง หรือ สำเนียงไม่เป๊ะ เขาก็ไม่ค่อยจะใส่ใจเท่าไรขอแค่พอสื่อสารและสั่งอาหารได้ก็พอ  แต่สำหรับตอนนี้เขารู้สึก อะเมซิ่งมากๆ ที่พนักงานตรงหน้าเขาใช้ภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่ว ราวกับเป็นเจ้าของภาษาเลย จนอดไม่ได้ที่จะออกปากชม


[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ]  :  โอ้ อะเมซิ่ง คุณพูดอังกฤษได้ดีมากทีเดียว ดีเลยผมจะได้สั่งอาหารได้ถนัด


[ พลอย ]  : ขอบคุณค่ะท่าน


[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ]  :  มีอาหารอะไรแนะนำผมบ้างมั๊ย


[ พลอย ]  :  มีแน่นอนค่ะท่าน แต่ดิฉันอยากจะขอแนะนำท่านสักนิด ท่านจะอนุญาตไหมคะ


[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ]  :  เชิญเลย


[ พลอย ]  :  สังขยาใบเตยที่ท่านสั่ง รสชาติมันจะหวาน มัน อร่อย แต่รสชาติมันจะไปตัดกับวิสกี้ทำให้เสียรสชาติทั้งคู่  ท่านลองเป็นเมนูอย่างอื่นเพิ่มเติมไหมคะท่าน


[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ]  :  โอ้ๆ ดีเลย นั่นเป็นความคิดที่ดี งั้นมีเมนูเครื่องดื่มอะไรแนะนำผมบ้างมั๊ย วันนี้ผมพาหุ้นส่วนบริษัทมาสังสรรค์พักผ่อน


[ พลอย ]  :  ถ้าเช่นนั้น ดิฉันขอแนะนำเป็นน้ำอัญชัญผสมเลมอน ชุ่มคอและดับกระหายได้ดีค่ะท่าน ของทานเล่นแนะนำเอ็นไก่ทอดผสมเครื่องปรุงแบบไทย ดิฉันรับรองว่าท่านและหุ้นส่วนของท่านต้องชอบแน่ๆ


[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ]  :  โอเค ผมขอเครื่องดื่มตามที่คุณแนะนำ 5 ที่และของทานเล่น มา 3 ชุด  แล้วก็การใช้ภาษาอังกฤษคุณแข็งแรงมากๆผมขอชม



[ พลอย ]  :  ได้ค่ะท่าน ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ


พลอยกล่าวคำขอบคุณก่อนที่จะ นำออเดอร์ที่จดไปยื่นให้ทางฝ่ายห้องครัว โดยที่ไม่รู้เลยว่าในกลุ่มลูกค้าชาวต่างชาตินั้นได้เกิดบทสนทานาเกี่ยวกับความเก่งและเชี่ยวชาญในภาษาอังกฤษของพลอย พลอยที่นำออเดอร์ไปส่งเรียบร้อยจึงได้กลับมาประจำที่ของตนอีกฝั่ง


[ พี่นุ ]  :  ลูกค้า เป็นไงบ้างพลอย


[ พลอย ]  :  ลูกค้าอัธยาศัยดีมากค่ะพี่ พลอยเห็นว่าคงไม่มีอะไรแล้ว เลยกลับมาตรงนี้ค่ะ


[ พี่นุ ]  :  จะจริงเร๊ออ


น้องพลอยยยยยยย ช่วยพี่ด้วยยยยย    นั่นไงพี่นุพูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่มาอีกแล้ว พลอยถึงกับหันควั่บไปหาพี่นุที่ตอนนี้ยืนหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลอยู่ตรงบาร์น้ำ พลอยจึงแอบขำตามและเดินไปที่โต๊ะนั้นอีกครั้ง พร้อมกับพนักงานห้องครัวที่ยกอาหารมาเสิร์ฟ พลอยจึงช่วยรับอาหารจากพนักงานยกอาหารมาวางบนโต๊ะทันที



        พลอยได้ยินลูกค้าอีกคนพูดด้วยภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงที่แปลกๆ พลอยจึงหันไปดูก็พบว่าเป็นคนจีน คงจะเป็นหุ้นส่วนที่ลูกค้าฝรั่งบอกว่าพามาเลี้ยง เขาพูดอังสำเนียงจีนจ๋าเลย ซึ่งลูกค้าฝรั่งก็มึนไม่ใช่น้อยกับสำเนียงนั้นเหมือนกัน แต่ก็ยังพยายามแปลให้พลอยเข้าใจคร่าวๆว่า ลูกค้าชาวจีนนั่นพยายามถามว่าคือน้ำอะไร สีคล้ายๆแอลกอฮอล์ ซึ่งตัวเขาดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้



[ พลอย ]  :  เข้าใจแล้วค่ะท่าน ขออนุญาตให้ดิฉันอธิบายเองค่ะ



ลูกค้าฝรั่งฟังพลอยพูดแบบนั้นก็ยัง งงๆว่าพลอยจะสื่อสารยังไง เพราะสำเนียงของหุ้นส่วนชาวจีนของเขานั้นฟังยากมากๆ แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่พลอยทำ



บทสนทนาภาษาจีน



[ พลอย ]  :  ขอประทานโทษค่ะท่าน น้ำสีฟ้านั้นไม่ใช่แอลกอฮอล์ค่ะ เป็นน้ำอัญชัญซึ่งเป็นพืชสมุนไพรของไทย รสชาติหวานละมุน ดื่มแล้วชุ่มคอแล้วยิ่งถ้าเพิ่มเลมอนเข้าไป จะสดชื่นมากค่ะท่าน



[ ลูกค้าฝรั่ง ]  :  what the ......
[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ]  :  หาาา
[ พนักงานยกอาหาร ]  :  อั๊ยยาาาาาาา



ทุกคนนี่เงิบกันไปหมดเลย เรื่องพลอยเก่งภาษาอังกฤษอันนี้ทุกคนในร้านรู้หมด แต่ไอ้ที่ภาษาจีนที่พูดคล่องปร๋อเนี่ยพึ่งเคยเห็น ยิ่งลูกฟ้าฝรั่งนี่ถึงกับอุทานในใจ วอท เดอะ ฟ๊าก เลยทีเดียว แค่ใช้ภาษาอังกฤษได้ขนาดนั้นก็ว่าเก่งแล้ว แต่นี่เธอกลับพูดจีนได้คล่องราวกับเปลี่ยนลิ้นได้เลยทีเดียว



[ ลูกค้าชาวจีน ]  :  โอ้  ขอบคุณเง๊กเซียนฮ่องเต้ นี่เธอพูดภาษาจีนได้ด้วยแถมคล่องแคล่วอีกต่างหาก ผมใช้ภาษาอังกฤษได้ไม่ค่อยแข็งแรงเสียด้วย จะสั่งอะไรทานเยอะก็เกรงใจมิสเตอร์ชอว์ที่ต้องคอยเป็นล่ามให้อีกที โชคดีจริงๆที่เธอพูดภาษาจีนได้



[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะท่าน ยินดีค่ะ ถ้าประโยคสนทนาไหนท่านใช้ภาษาอังกฤษได้ไม่คล่อง ท่านสามารถใช้ภาษาจีนได้เลย ดิฉันขออาสาเป็นล่ามให้ค่ะ



พลอยสนทนากับลูกค้าชาวจีนจนได้รู้เขานั้นมาเจรจาธุรกิจกับชอว์ ( ลูกค้าฝรั่งที่คุยกับพลอย ) แต่เพราะภาษาอังกฤษสำเนียงจีนของเขาจึงทำให้สื่อสารกันลำบาก พลอยจึงอาสาคอยบริการจนกว่าจะกลับ



[ พลอย ]  :  หือ มีอะไรกันคะพี่ๆ หน้าพลอยมีอะไรติด ป่าวง่า งืออออ



พลอยจบบทสนทนากับลูกค้า และหันมาก็พบว่า รุ่นพี่พนักงานทั้ง 2  ยืนเอ๋อเลย ทั้งคู่ตกใจกับภาพที่เห็นกับสิ่งที่ได้ยิน จนไม่รู้จะพูดยังไง



[ รุ่นพี่ ]  :  น้องพลอยยย พูดภาษาจีนได้ด้วยเหรออ กรี๊ดดดดดด


[ พลอย ]  :  ค่ะพี่ ก็พอพูดได้นิดนึงค่ะ


[ รุ่นพี่ ]  :  แบบนี้ไม่นิดแล้วพลอย โห้ววววว อาหมวยน้อยของพี่


[ พนักงานยกอาหาร ]  :  พี่นี่กด Like ให้รัวๆเลยครับน้องพลอย เก่งมากๆ



รุ่นพี่ทั้งสองทั้งทึ่ง ทั้งชื่นชมในความสามารถพลอยเป็นอย่างมาก นี่ขนาดเรียนแค่ปี 1 ยังขนาดนี้ถ้าเรียนจนจบปริญญาตรี เด็กคนนี้จะมีความสามารถแค่ไหนกันนะ วันนั้นรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่ดูแลลูกค้าโต๊ะนั้นยกให้พลอยคอยดูแลลูกค้าโต๊ะนั้นไปโดยปริยาย เพราะพลอยนั้นสามารถสื่อสารได้ทั้งจีนและอังกฤษ



           และที่สำคัญวิชาที่เกี่ยวกับการพูดคุยเชิงธุรกิจที่พี่กุลแอบสอนให้พลอยมานั้น ก็ทำให้พลอยสามารถแนะนำ รับฟัง พูดคุย ได้ดี อีกทั้งทั้งจังหวะการรับฟัง ทั้งจังหวะการพูดเสนอความคิด พลอยก็ทำโดยที่ไม่เคอะเขิลเลย ราวกับว่าพลอยคุ้นเคยกับวงสนทนาของนักธุรกิจเป็นอย่างดี  จนทั้งลูกค้าชาวจีน และ ลูกค้าฝรั่งอย่างมิสเตอร์ชอว์ ถึงกับตั้งข้อสงสัยว่าทำไมคนที่มีความสามารถขนาดนี้มาทำงานอยู่ที่นี่ อีกอย่างด้วยความรู้ที่มีตอนนี้ไม่น่าเชื่อว่าพึ่งจะเรียนแค่ปี 1




[ มิสเตอร์ชอว์ ]  :  ขอโทษนะ ผมขอทราบชื่อ คุณได้หรือเปล่า



[ พลอย ]  :  ยินดีค่ะท่าน ดิฉันชื่อ พลอย ค่ะ



[ มิสเตอร์ชอว์ ]   :  พลอย ? แล้วในภาษาอังกฤษมีคำศัพท์ไหนที่ตรงกับชื่อของคุณมั๊ย



[ พลอย ]  :  มีค่ะท่าน  Jewel ค่ะ



[ มิสเตอร์ชอว์ ]  :  โน โน โน  ไม่ใช่แล้วอย่างคุณไม่ใช่แค่ Jewel แล้ว อย่างคุณต้อง Diamond ( เพชร ) แล้ว



พลอยกล่าวขอบคุณที่มิสเตอร์ชอว์ออกปากชมเธอขนาดนี้ เธอไม่ใช่แค่พลอยแต่เธอคือเพชร นี่คือคำชมจากปากมิสเตอร์ชอว์เลย ฝ่ายลูกค้าชาวจีนที่พอจะเข้าใจบทสนทนานั้น จึงได้ถามพลอยด้วยภาษาจีนว่า



[ ลูกค้าชาวจีน ]  :  เอ.. เท่าที่รู้มาคนไทยจะมีชื่อเล่นและชื่อจริง  แล้ว  พลอย
( jewel ) นี่เป็นชื่อเล่นหรือชื่อจริงของคุณ



[ พลอย ]  :  ชื่อเล่นค่ะท่าน



[ ลูกค้าชาวจีน ]  :  อืม มิสเตอร์ชอว์ถามชื่อเล่นคุณไปแล้ว งั้นผมขออนุญาตถามชื่อจริงของคุณจะได้ไหม



[ พลอย ]  :  เป็นเกียรติมากค่ะท่าน  ชื่อจริงของดิฉัน ชื่อ กินรี ค่ะท่าน



[ ลูกค้าชาวจีน ]  :  กินรี  มีความหมายไหมคุณ



[ พลอย ]  :  กินรีเป็นสัตว์วิเศษในป่าหิมพานต์ตามตำนานของไทย บ้างก็ว่าเป็นเทวดาค่ะท่าน มีท่อนบนเป็นมนุษย์ ท่อนล่างเป็นนก มีปีกที่สามารถใช้บินได้ สามารถเนรมิตรร่างกายให้เป็นมนุษย์ทั้งตัวได้ค่ะ



[ ลูกค้าชาวจีน ]  :  งั้นผมว่าคุณต้องเป็นกินรีที่จำแลงกายมาเป็นมนุษย์แล้วล่ะ ทั้งความสวยของคุณ ทั้งความเก่งที่เหมือนเวทย์มนต์นี้อีก ถ้าเป็นที่จีนพวกเราจะเปรียบเปรยสตรีที่มีความสามารถเพียบพร้อมแบบคุณให้เป็นหงส์แดงเลย ไม่ใช่หงส์แดงลิเวอร์พูลนะ แต่คือหงส์แดงสัตว์เทวะที่เคียงคู่กับมังกร



ทั้งลูกค้าชาวจีนและมิสเตอร์ชอว์ต่างชื่นชมพลอยเป็นอย่างมาก จากที่คิดว่าการมาดื่มพักผ่อนอาจจะมีปัญหาด้านภาษาแต่มันกลับสะดวกราบรื่นเพราะพนักงานเสิร์ฟคนนี้ วันนั้นกลุ่มลูกค้าทั้ง 5 สนุกสนานและพอใจกับการมาใช้บริการที่ Domo Pub  และแน่นอนเมื่อถึงเวลาเช็คบิลล์ มิสเตอร์ชอว์ก็ไม่ลืมที่จะจีบพลอย แต่เป็นการจีบเพื่อเข้าทำงานในบริษัทของตนที่สาขาประเทศไทย มิสเตอร์ชอว์มีความสนใจอยากได้พลอยมาร่วมงานมาก




[ มิสเตอร์ชอว์ ]  :  นี่นามบัตรของผม เมื่อถึงเวลาที่สถาบันของคุณระบุวันและเวลาที่คุณต้องฝึกงาน  คุณมาฝึกงานที่บริษัทผมได้เลย โทรหาผมได้โดยตรงไม่ต้องผ่านเลขาของผม  แต่ตลอด 4 ปีนี้ที่คุณศึกษาปริญญาตรี ผมอยากให้คุณรักษาความดีตรงนี้ไว้  พัฒนาความรู้  พัฒนาตนเอง เพื่อที่จะได้เป็นเพชรที่แท้จริง และถ้าตอนนั้นคุณยังเป็นคนๆเดิมที่ผมรู้จักในวันนี้ บริษัทของเรายินดีต้อนรับคุณเสมอ



[ พลอย ]  :  ขอบพระคุณมากค่ะท่าน ดิฉันจะทำตามที่ท่านแนะนำ ไม่ให้ท่านผิดหวังที่เชื่อมั่นและให้โอกาสดิฉันค่ะ



[ มิสเตอร์ชอว์ ]  :  ดี นั่นแหละที่ผมต้องการ จำไว้ว่า 4 ปีมันอาจจะยากเย็นสำหรับคนที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแบบคุณ แต่จงผ่านมันไปให้ได้ และจำไว้ว่าคุณคือเพชร ผมหวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันในเวลาอันใกล้นี้นะ คุณกินรี


[ พลอย ]  :  ค่ะท่าน


[ ลูกค้าชาวจีน ]  :  คุณนี่สุดยอดเลยนะคุณกินรี ผมไม่เคยเห็นมิสเตอร์ชอว์เอ่ยปากชวนใครด้วยตัวเองแบบนี้เลย อย่าทิ้งโอกาสนี้ไปล่ะ ทำตามที่มิสเตอร์ชอว์แนะนำ อย่าหยุดกระหายที่จะเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง จงเป็นพญาหงส์ที่สง่างามคู่ควรกับมังกรให้ได้ ผมจะรอดูวันนั้นของคุณ


[ พลอย ]  :  ขอบพระคุณมากค่ะท่าน


มิสเตอร์ชอว์และหุ้นส่วนชาวจีนกล่าวให้แนวคิดในการใช้ชีวิตและให้กำลังใจพลอยในการเรียน อีกทั้งยังยื่นมือมาเพื่อ เชคแฮนด์ตามทำเนียมสากล ราวกับจะบอกพลอยว่ายินดีที่จะได้ร่วมงานกัน วันนั้นพลอยได้มากกว่าเงินทิปจำนวนหลายพันบาท พลอยได้มากกว่าการฝึกภาษาแต่ พลอยได้อนาคตที่ใฝ่ฝันมาไว้ในมือแล้ว


      ขอบคุณนะคะพี่กุล เพราะพี่แท้ๆ พลอยเอ่ยคำขอบคุณในใจ  ขอบคุณพี่กุล คนที่เป็นทั้ง แม่ อาจารย์ เจ้านาย ถ้า 1 ปีที่แล้วไม่ได้พี่กุลรับเข้าทำงานและสอนภาษาให้ ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้  พลอยเดินออกมาส่งลูกค้ากลุ่มนั้นที่ลานจอดรถพร้อมด้วยรุ่นพี่คนเดิม



[ พลอย ]  :  เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะท่าน พวกเราหวังว่าท่านจะกลับมาใช้บริการอีกนะคะ


พลอยเอ่ยคำขอบคุณลูกค้ากลุ่มนั้น ก่อนที่รถตู้ของพวกเขาจะแล่นออกไป



[ รุ่นพี่ ]  :  กรี๊ดดด น้องพลอยยยย  ทิปวันนี้ที่พี่ได้ มันมากกว่าค่าจ้าง 3 วันอีก กรี๊ดดด ขอบใจนะจ๊ะที่มาช่วย



[ พลอย ]  :  พลอยต้องขอบคุณพี่มากกว่าค่ะที่มาเรียกพลอยไปช่วย



พลอยกล่าวคำขอบคุณรุ่นพี่ เพราะถ้าเธอคนนี้ไม่มาขอให้พลอยไปช่วย พลอยคงไม่ได้ใช้ความรู้ด้านภาษาและได้รับโอกาสดีๆแบบนี้ พลอยมองไปที่นามบัตรเคลือบทอง ที่ดูแล้วน่าจะสั่งพิมพ์มาอย่างดี รุ่นพี่เองก็ขอดูด้วยเพราะเห็นว่าสวยดี



[ รุ่นพี่ ]  :  มิสเตอร์ ชอว์  ฟินิกซ์  เห้ย เอาจริงดิ่



[ พลอย ]  :  อะไรเหรอคะพี่ มีอะไร เขาคนนี้ทำไม



พลอยถึงกับตกใจเพราะอยู่ดีๆรุ่นพี่ที่ขอดูนามบัตร ก็เผลอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจปนตื่นเต้น เพียงแค่อ่านชื่อของลูกค้าฝรั่งคนนั้น



[ รุ่นพี่ ]  :  พลอย นี่พลอยไม่รู้จักเหรอ   
มิสเตอร์ ชอว์ ฟินิกซ์  นักธุรกิจเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของอเมริกาเลยนะพลอย อีกอย่างบริษัทของเขาถูกจัดอันดับอยู่ในกลุ่มต้นๆของโลก


[ พลอย ]  :  อะไรนะของโลกเลยเหรอคะ โห เขาต้องเก่งมากๆแน่เลยค่ะพี่



[ รุ่นพี่ ]  :  สุดๆเลยพลอย ประวัติชีวิตโคตรโชกโชน พี่เคยติดตามข่าวเขาอยู่ ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของพ่อโดนโกงจนเจ๊ง มิสเตอร์ชอว์เลยต้องทำงานส่งตัวเองเรียน พอจบมหาวิทยาลัยก็เริ่มศึกษาแนวทางธุรกิจ ประกอบกับมีคนยื่นมือช่วยเหลือ สุดท้ายก็ไปประสบความสำเร็จที่อเมริกาและกอบกู้ธุรกิจของบ้านตัวเองกลับมาได้ แถมตอนนี้นะ
อื้อหืมมมมม อย่าให้พูด



[ พลอย ]  :  พูดเถอะพี่พลอยอยากรู้



[ รุ่นพี่ ]  :  อย่าเบรกกันสิ่ โถ่วววว มาต่อๆ 10 ปีมานี้ธุรกิจของเขาเรียกว่ารุ่งสุดๆเลยพลอย ถึงจะไม่ได้รวยที่สุดในอเมริกา แต่ทุกปีที่มีการจัดอันดับมหาเศรษฐีของอเมริกา มิสเตอร์ชอว์ไม่เคยหลุด Top 10 เลยนะพลอย   และเพราะความสามารถของเขาที่ทำให้ธุรกิจของบ้านฟื้นขึ้นมาได้ เหมือนนกเทพที่คืนชีพจากกองเถ้าถ่าน คนเลยตั้งฉายาให้เขาว่า เดอะฟีนิกซ์ ตามนามสกุลของเขาเลย พี่ไม่เคยเจอตัวจริงเคยเห็นแต่ใน TV โอยยย รู้งี้ขอลายเซ็นก็ดี



[ พลอย ]  : พี่คะๆ พลอย งง ทำไมบอกไปประสบความสำเร็จที่อเมริกาล่ะ งงง่า



[ รุ่นพี่ ]  :  มิสเตอร์ชอว์เป็นคนลอนดอนโดยกำเนิดจ้ะ ผู้ดีอังกฤษแท้ๆเลยนะนั่น   แล้วก็พลอย พลอยต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจทำทุกอย่างให้เต็มที่นะ คนระดับโลกแบบนั้นเอ่ยปากชวนพลอยด้วยตัวเองแบบนี้ พลอยอย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปเชียว



[ พลอย ]  :  ค่ะพี่ พลอยจะไม่ยอมแพ้แน่ๆ



[ รุ่นพี่ ]  :  แต่พี่ก็คิดไม่ถึงว่าคนระดับนั้นจะมานั่งกินขนมปังนึ่งจิ้มสังขยาใบเตย กับ เอ็นไก่ทอดแบบนั้น แถมนั่งซดน้ำอัญชันอีก



[ พลอย ]  :  โหหห  นี่พลอยทำอะไรลงไปเนี่ย แง้



[ รุ่นพี่ ]  :  ว่าแต่พลอยนี่เล่ายันลูกหลานได้เลยนะ ว่าครั้งหนึ่งเคยเสิร์ฟเอ็นไก่ทอดให้มหาเศรษฐี 5555555555


[ พลอย ]  :  อย่าแซวหนูสิ่คะ  แง้ๆๆ


ทั้งรุ่นพี่และพลอยต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนานการคุยกันครั้งนี้ ทำให้พลอยรู้ว่าทำไมมิสเตอร์ชอว์ถึงชมพลอยไม่ขาดปากว่าใช้สำเนียงบริติชได้ดี เพราะมิสเตอร์ชอว์เป็นคนอังกฤษนี่เอง  ทั้งสองพากันเดินกลับเข้าร้าน  โดยที่มีพี่นุยืนรออยู่



[ พี่นุ ]  :  พลอยพรุ่งนี้ว่างมั๊ย พี่อยากให้มาช่วยเก็บของหน่อย  พี่ต้องรีบเคลียร์ก่อนพี่กลับบ้าน



[ พลอย ]  :  ได้ค่ะพี่นุ พรุ่งนี้วันหยุดพลอย พลอยมาช่วยได้ค่ะ




_ _ _ _ _ _ _ _ _




วันถัดมา วันหยุดของพลอย 18.00 ณ. Domo Pub


วันนี้เป็นวันหยุดของพลอยแต่พี่นุขอให้พลอยมาช่วยเก็บของในร้าน พลอยก็เต็มใจมาเพราะคงไม่เกิน 2 ทุ่มก็คงกลับ  พลอยและเพื่อนๆอีกสองคนลงมือช่วยพี่นุเก็บข้าวของที่ไม่ได้ใช้ในร้านออกมาทิ้ง เพราะเสาร์-อาทิตย์คงไม่มีเวลาได้ทำกัน



[ พี่นุ ]  :  พลอยเดี๋ยวไปช่วยพี่เก็บหนังสือพิมพ์หน่อย


[ พลอย ]  :  ได้ค่ะ


พลอยตามพี่นุไปยังอีกห้อง อื้อหือ กระดาษพวกนี้ขายได้หลายบาทเลยนะคะ พลอยเห็นกองกระดาษแล้วก็ให้นึกเสียดาย



[ พี่นุ ]  :  แต่พี่ว่าถ้าพลอยเอาไปหมดพลอยคงแบกไม่ไหวนะ


[ พลอย ]  :  นั่นสิ่คะพี่พลอยแบกไม่ไหวแน่เลย ว่าแต่หนังสือพิมพ์เยอะจังเลยนะคะ


[ พี่นุ ]  :  ใช่จ้ะ ข่าวของนายท่าน  เอ้ย เจ้านายน่ะ เจ้านายของร้านนี้ชอบอ่านหนังสือพิมพ์


[ พลอย ]  :  อ๋อค่ะพี่


พลอยได้ยินไม่ชัดเหมือนว่าพี่นุเรียกอะไรนายท่านๆ แต่พลอยก็ไม่สนใจอะไร ยังคงเก็บหนังสือพิมพ์ต่อไป


[ พี่นุ ]  :  กองนั้นน่าจะ 3 ปีแล้วนะ ระวังฝุ่นนะพลอย นั่นไง 5555


แค่กๆๆ งื้ออ นี่แนะๆเจ้าฝุ่น พลอยตีไปที่หนังสือพิมพ์กองนั้นเพื่อแก้แค้น จนฝุ่นกระจายอีกรอบ และมันก็ทำให้พลอยได้รับคำตอบที่เธอสงสัยมาหลายปี



เสร็จ


แป่ะ แป่ะ เสียงน้ำตาของพลอยไหลออกมาและร่วงลงสู่หนังสือพิมพ์ พรึ่บ พรึ่บ  พลอยเปิดอ่านเนื้อข่าวที่พาดหัวข้อตัวใหญ่ที่หน้าหนังสือพิมพ์นั้น


" อิซานางิ ริน ธุรกิจชาวญีุ่ปุ่นยังคงไม่ลดละในการตามหาลูกสาวของเพื่อนนักธุรกิจชาวไทย แม้จะล่วงเลยมา 7 ปี "

และ อีกฉบับ


" ปีที่ 8 ของความพยายาม ในการตามหากินรีของมังกร "


พลอยอ่านเนื้อหาข่าวทั้งหมดทุกตัวอักษรน้ำตามันก็ไหลออกมาไม่หยุด  เพราะเนื้อข่าวทั้งหมดนั้นมันคือเธอทั้งนั้น พลอยพยายามรื้อหนังสือพิมพ์อีกแต่ก็ไม่เจอสักฉบับที่ลงข่าวอีก



[ พลอย ]  :  พี่นุคะพี่นุ หนังสือพิมพ์ยังมีอีกไหมคะ ของปีก่อนๆยังมีไหมคะ



[ พี่นุ ]  :  ไม่น่ามีแล้วนะพลอย ทำไมเหรอ


[ พลอย ]  :  พลอยอยากอ่านของปีก่อนๆค่ะ


[ พี่นุ ]  :  มีเท่านี้แหละพลอยไม่มีแล้ว


ตึ้ก ๆ ๆ ตอนนี้หัวใจพลอยเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ใจของพลอยมันอยากจะรู้จริงๆ ว่าเป็นอย่างที่เธอคิดมั๊ย แต่หนังสือพิมพ์ไม่มีแล้วจะทำยังไงดี


[ พี่นุ ]  :  เอ....  ทำไมพลอยลองไม่ไปที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยล่ะ


[ พลอย ]  :  ห้องสมุดเหรอคะ


[ พี่นุ ]  :  ใช่ ที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยน่าจะมีนะ หนังสือพิมพ์ย้อนหลัง พี่ว่ามีนะ



[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะพี่นุ  พี่นุคะ 2 ฉบับนี้พลอยขอได้มั๊ย


[ พี่นุ ]  :  ได้สิ่เอาไปเลย เอ้อพลอย พี่ว่าพลอยกลับหอเถอะ 2 ทุ่มแล้ว



[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะพี่นุ พลอยขอ
กลับก่อนนะคะ



พลอยหอบหนังสือพิมพ์ทั้ง 2 รีบกลับหอโดยทันที เธออยากจะให้ถึงเช้าพรุ่งนี้ซะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ น้ำตาพลอยไหลออกมาด้วยความดีใจ ความดีใจที่พลอยนั้นไม่ได้รู้สึกมาหลายปี พลอยมองไปที่ข้อมือก่อนจะพูดว่า ริว ริวยังไม่ลืมพลอยจริงๆด้วย วันนั้นพลอยกลับไปที่หอและอ่านข่าวนั้นไปมาหลายรอบ เธอมองไปที่ข้อมืออีกครั้งโดยหวังว่าพรุ่งนี้ที่ห้องสมุด เธอจะได้รับคำตอบที่เธอค้างคาใจมาตลอด


_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _


วันรุ่งขึ้น ณ. ห้องสมุด



ทุกคนต่างเห็นภาพของนักศึกษาคนหนึ่งตั้งหน้าตั้งตารื้อกองหนังสือพิมพ์โดยที่ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรกันแน่ แต่ทุกคนก็ไม่กล้าเข้าไปถามเพราะดูเธอจะตั้งใจกับการค้นหาครั้งนี้มาก


[ ภาพ flashback ]


" มีสิ่นักศึกษาหนังสือพิมพ์ย้อนหลัง 10 ปี แต่มันเยอะนะ "



คำตอบนี้ของอาจารย์บรรณารักษ์มันเหมือนคำสวรรค์โปรดเลย พลอยใช้หนังสือพิมพ์ทั้ง 2 ฉบับเมื่อคืนที่ขอมาจากพี่นุเทียบ วัน เดือน ปี  ทั้ง 2 ฉบับที่พาดหัวข่าวของพลอยคือเดือนมีนาคมและเมษายน พลอยจึงใช้ 2 เดือนนี้เป็นตัวตั้งเพื่อค้นหาข่าว



พรึ่บบ พรึ่บบ กองหนังสือพิมพ์ถูกรื้อจนแทบทุกชั้น ทุกสำนักพิมพ์ และ พลอยก็เจอมัน หนังสือพิมพ์อีก 7 ฉบับที่ลงข่าวเกี่ยวกับพลอย


[ พลอย ]  :  เจอแล้ว เจอแล้ว


พลอยเจอแล้ว พลอยเจอหนังสือพิมพ์แล้ว พลอยหอบหนังสือพิมพ์นั้นไปพบบรรณารักษ์เพื่อขอยืมกลับ วันนั้นทั้งวันพลอยไม่มีสมาธิในการเรียนเลย เพราะหัวใจของพลอยมันไปอยู่ที่เนื้อข่าวในหนังสือพิมพ์แล้ว แต่วันนี้พลอยต้องทำงาน พลอยอาจจะไม่มีเวลาได้อ่านมันก็ได้

ตรื๊ดดดด  ตรื๊ดดดดดด


[ พลอย ]  :  ฮัลโหล สวัสดีค่ะพี่นุ


[ พี่นุ ]  :  สวัสดีจ้า   พลอยจ๊ะ วันนี้ไม่ต้องมาทำงานนะ  วันนี้จะมีประชุมกัน ให้พนักงานพาร์ทไทม์หยุดนะจ๊ะ


[ พลอย ]  :  จริงเหรอคะ พี่นุ ขอบคุณมากค่ะ


งื๊อออออ  พลอยยิ้มแฉ่งมองไปที่มือถือด้วยความดีใจเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นใจโดยบังเอิญเพราะพี่นุโทรมาแจ้งพลอยว่าวันนั้น พนักงานพาร์ทไทม์ไม่ต้องไปทำงาน ทำให้พลอยมีเวลาอ่านข่าวหลายชั่วโมง


[ อาจารย์ ]  :  วันนี้พอแค่นี้ค่ะ นักศึกษา อย่าลืมส่งการบ้านทางเมลล์ด้วยนะ เลิกคลาสได้ 


แค่สิ้นคำของอาจารย์สั่งเลิกคลาสเท่านั้น  พลอยก็รีบเดินออกจากห้องเรียนทันที  จนทุกคนต่างพากันมองด้ววความสงสัย เพราะพลอยไม่เคยออกจากห้องเร็วแบบนี้ปกริพลอยจะออกแทบๆคนสุดท้าย เพราะพลอยจะขอให้อาจารย์ช่วยแนะนำบางข้อที่ไม่เข้าใจจนมันเป็นภาพชินตาของทุกคน แต่วันนี้พลอยกลับรีบกลับไปทันที


พลอยหอบหนังสือพิมพ์ 9 ฉบับด้วยหัวใจที่พองโตเดินกลับหอทันที จากเดินกลายเป็นเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่ง  พลอยวิ่งโดยหวังว่ามันจะถึงหอพักโดยเร็วที่สุดเพราะตอนนี้หัวใจของพลอยมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว


พรึ่บบ พรึ่บบบ  หนังสือพิมพ์ทุกฉบับถูกวางไว้ตรงหน้าพลอย พลอยไล่เรียงอ่านมันตั้งแต่เล่มที่ลงข่าวปีแรกไล่มาทุกฉบับทุกตัวอักษร น้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว



" นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นประกาศตามหา บุตรสาวของเพื่อนนักธุรกิจชาวไทยหลังเรื่องเงียบหลายเดือน  โดยญาติปิดปากเงียบ อ้างว่าอยากให้เด็กสาวรักษาสภาพจิตใจ  อิซานางิ ริวกะ เข้ารับการบำบัดทางจิตใจหลังผ่านเหตุการณ์อันเลวร้าย "



" 1 ปีแห่งการสูญเสียนักธุรกิจใจบุญ ขณะที่สังคมตั้งข้อสงสัย ทายาทคนเดียวหายไปไหน นักสังคมสงเคราะห์เริ่มเคลื่อนไหว "



" ทายาทอาณาจักร อิซานางิ เดินทางมายังประเทศไทย พร้อมผู้เป็นพ่อ ประกาศตามหา เด็กสาวทายาทนักธุรกิจผู้ล่วงลับ "




" สังคมเริ่มตั้งคำถาม ทำไมญาตินักธุรกิจดังปิดบังที่อยู่ของทายาทคนเดียว ในขณะเดียวกัน อิซานางิ ริน ยังคงไม่ลดละความพยายามในการตามหาบุตรสาวนายสกล "



" มังกรไฟแห่อิซานางิ มาเยือนไทยเมื่อเช้านี้ พร้อมลั่นตามหาเด็กสาว แม้แลกด้วยชีวิต "



" 5 ปีแห่งผลกรรม ญาตินักธุรกิจใจบุญชื่อดังโดนฟ้องล้มละลาย หลังฉ้อโกง ยักยอกทรัพย์ ประธานอิซานิงิพร้อมลูกชาย ปัดให้ความช่วยเหลือ "



" สนามบินแตก อิซานางิ มิไร ทายาทสาวบุญธรรม ของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่เยือนไทยแทนน้องชายที่ป่วย ยังคงมีความหวังตามหารุ้งพลอย "



" อิซานางิ ริน ธุรกิจชาวญีุ่ปุ่นยังคงไม่ลดละความพยายาม ในการตามหาลูกสาวของเพื่อนนักธุรกิจชาวไทย แม้จะล่วงเลยมา 7 ปี "



" ปีที่ 8 ของความพยายาม ในการตามหากินรีของมังกรไฟ ริน เปิดเผยเพราะติดเรื่องกฏหมายข้ามประเทศ ทำให้ทุกอย่างล่าช้าไปหมด ปัดลูกชายป่วยหนัก ย้ำยังไม่หมดหวังตามหาบุตรสาวเพื่อน "



" อิซานางิ กรุ๊ปขยายฐานธุรกิจในไทย ปัดรวบกิจการในไทย ย้ำจุดยืนเดิมทำธุรกิจขาวสะอาด แย้มข่าวดีอาจจะพบรุ้งพลอยเร็วๆนี้ "




พลอยอ่านทุกพาดหัวทุกฉบับ ทุกเนื้อข่าวข้างใน ทั้งดีใจที่คุณลุงกับริวยังไม่เคยลืมเธอ อีกทั้งเสียใจที่ทำให้ริวต้องเข้าบำบัดอาการทางจิต และความเจ็บปวดที่โดนญาติๆของตนรวมหัวกันโกงสมบัติของพ่อแม่และแม้กระทั่งปิดข่าวเรื่องเธอโดยส่งเธอไปอยู่ลพบุรี แต่พลอยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะชีวิตเธอลำบากมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธอมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว เธอไม่สนใจทรัพย์สินนั้นอีกแล้ว สิ่งที่มีค่าสำหรับเธอตอนนี้คือเธอไม่ได้คิดถึงเขาแค่คนเดียว เรายังคิดถึงกันใช่มั๊ยริว พลอยมองไปที่ปี่เซียะที่ข้อมือแล้วเอ่ยกับมันด้วยรอยยิ้ม พลอยเลือกที่จะอ่านเนื้อข่าวที่มีแต่ริวเท่านั้น เพราะมันเป็นเหมือนยาสมานแผลใจชั้นดีของเธอ







 
     





ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!

เนื้อเรื่องหลัก



ตอนที่ 1  ตอนที่ 2 ตอนที่ 3

ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6

ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9

ตอนที่ 10 ตอนที่ 11



_ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Side Story การเดินทางของสายรุ้ง



ตอนที่ 1 : มรสุม   ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ

ตอนที่ 3 : เมฆสลาย ตอนที่ 4 : วันฝนซา

ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน

ตอนพิเศษที่ 6 :  แม่ อาจารย์ เจ้านาย

ตอนพิเศษที่ 7 :  ฉันรักเธอ






- - - - - -





เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ΜoNoTΩИ∑ ★★★

https://youtu.be/kVFfOUkia8c


 



เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

Am1112mA

อย่างน้อยฟ้าก็ไม่ใจร้ายกับพลอยนัก





ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ::Angry:: ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา ::Cheeky:: เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................


navy868

ออกจากหอพักน้องมาอยู่หอพักพี่...แล้วที่ทำงานก็เป็นของริว น้ำตาจะไหล ::Crying::
-พลอยนี่คุณหนูสู้ชีวิตแท้ๆเลย
-เพลงความหมายดีมากๆเลยครับ เข้ากับเนื้อเรื่อง


kriangbaac

พอนึกถึงเรื่องหลักแล้ว เมื่อพลอยรู้ความจริงแต่ยังไม่ยอมไปอยู่กับริว ทั้งที่คิดถึงตลอดเวลา น่าจะมีอะไรมากกว่านี้แน่นอน



durocman

พระเจ้าจะช่วยคนที่ช่วยตัวเองเท่านั้น  สู้ต่อไปไอ้มดแดง  ขอบคุณมากครับ รีบมาต่อเลยครับ  เดี๋ยวสาวกจะขาดใจตายเสียก่อน


Sri Trang

ฟังเพลงแล้วครับ แต่ไม่รู้ถูกเพลงหรือเปล่า เพราะมันมี กันดั้ม ใน ยูทูบด้วย แต่ก็เพราะดี

cides


อิทธิพล ทบชา



abaratei

ผลก็มาจากเหุตุ ขอบคุณคนเขียนที่ใจดีกับพลอย  พลอยทำให้มีผลงานดีออกมาให้อ่านอย่างชื่นชม ปรบมือให้ครับ