ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

OUT OF AMMO EP 25 "ฟื้นคืน"

เริ่มโดย cd13579, สิงหาคม 31, 2019, 03:33:51 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

cd13579

ทักทายก่อนก่อนอ่าน

ไม่มีอะไรมาก ที่เข็นออกมาช้าปูนนี้บอกเลยว่าหมดแรงครับ หัวไม่ไวเหมือนตอนเริ่มเขียน เวลาก็ลดน้อยถอยลงๆ
แต่ถึงกระนั้นถ้ายังมีคนอ่านเรื่องนี้ก็จะลงต่อ ช่วงนี้เนิบๆอีกแล้วครับใครอยากได้ความระห่ำแบบช่วงแรกโปรดอดใจอีกนิด จะจัดให้อย่างสาสมกันเลยทีเดียว

ว่าแต่หายไปนานมีใครคิดถึงบ้างมั้ยนะ?
ก็ว่าไปนั้น ยังไงก็ขอให้ทุกๆท่านมีความสุขนะคร้าบบ Enjoy
::Falling::

สถานที่ บุคคลหรือหน่วยงานที่ปรากฎ อ้างขึ้นเพื่ออรรรถของเรื่องมิน่ามีเจตนาใดๆให้มีความเสียหาย โปรดใช้วิจารณ์ญานในการอ่าน

ตอนที่ 25 ฟื้นคืน

ติ๊งงง!....
ประตูลิฟต์ของโรงพยาบาลเปิดขึ้นกลางดึกชายชราในชุดธรรมดาเสื้อยืดและกางเกงสามส่วนธรรมดาๆถือถุงร้านสะดวกซื้อขึ้นมา
ชายชราเดินผ่านระเบียงที่เปิดไฟสลัวๆไปหาชายสองคนที่นั่งพิงกันหลับอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง
เขาเดินเข้าไปยืนต่อหน้าล้วงของในถุงออกมาอย่างใจเย็น ทุกอย่างเป็นไปตามคาด
วัตถุทรงกระบอกจ่อไปที่หน้า ชายในชุดขาสั้นสบายๆยิ้มออกมาก่อนจะจิ้มของในมือไปที่ใบหน้า ร่างที่นอนนิ่งสะดุ้งวาบขึ้นมา
 
พ่อ: "ป๊าไม่รู้ว่าเอ็งจะหาใครนะ แต่ตอนนี้แกไม่ควรคิดเรื่องอื่น แกควรรักษาเนื้อตัวให้ดีก่อน"
ดนัย: "ไม่ ผมจะไปหาเธอก่อน โอยยย"
เด็กหนุ่มพยายามขยับตัวแต่ก็พบว่าร่างนั้นขยับแทบไม่ได้แถมยังปวดจี๊ดหลายจุดบนร่างอีกตั้งหาก
คนเป็นพ่อเห็นอาการลูกชายก็เลยยัวะตบหัวเปรี้ยงไปหนึ่งที

พ่อ: "อย่าซ่า แกหลับไปนานมาก นอนไอซียูเป็นสิบๆวัน แม่แกน้องแกห่วงแกแทบตาย แกยังจะมีหน้าไปหาคนที่ไม่เคยมาเยี่ยมแกอีกเหรอ!!"
ดนัยชะงักไป เขาได้สติขึ้นมาเขาข่มกลั้นใจที่จะขาดเพราะความเป็นห่วงมายด์ลงก่อน
ดนัย: "แล้วทำไมเป็นป๊าที่บินกลับมา ม๊าไปไหน"
พ่อ: "เฮียแกก็โดนยิง ฉันก็วุ่นๆจนลืมติดต่อ พอเฮียแกพักฟื้นน้องสาวแกก็โทรมาบอกว่าแกโดนยิง ฉันเลยต้องมาดูทางนี้แทน"
ดนัยผงะเหมือนพึ่งจะทราบถึงข่าวร้ายอีกข่าว
แต่ก่อนพ่อลูกจะได้คุยกันต่อคุณหมอก็เดินเข้ามา ดนัยตะโกนลั่นเมื่อเห็นหน้าหมอ
ดนัย: "หมอ!! หมอรู้มั้ยมายด์เป็นไงบ้าง เธออยู่ไหน"
หมอสุขใจ: "แหกตา.....อุ้ย! ลืมตาได้ก็ถามหาสาวก่อนเลยนะ อย่าพึ่งห่วงเขาเลยห่วงตัวเองก่อน"
หมอเปลี่ยนคำแทบไม่ทัน เขาลืมไปว่าคนไข้อยู่กับพ่อ ต้องสำรวมคำพูดให้เหมาะกับอาชีพนิดนึง
หมดเดินปราดมามาแหกตาแหกตาวัดนู้นตรวจนี่ ก่อนจะกวักมือเอาเข็มฉีดยาจากพยาบาลและฉีดเข้าสายน้ำเกลือ

ดนัย: "ยาไรอะหมอ"
หมอ: "นอนหลับ และนี่แก้ปวด"
จังหวะดีราวกับนัดกันไว้ อาการปวดรุนแรงทั่วร่างจู่โจมดนัยทันที
ดนัย: "โอยยย หมออะไรเนี่ย"
หมอ: "ก็คนหลับมันปวดไม่ได้ แต่พอตื่นก็คืออีกเรื่อง แกเกือบตายนะโวยจะให้ตื่นมาเดินตัวปลิวหรือไง นี่ลุกขึ้นมาโวยวายหาหญิงแบบนี้ก็ผิดมนุษย์แล้ว เอาเถอะทนๆหน่อยยาออกฤทธิ์ก็หลับแล้ว เจอกันตอนเช้าไอ้หนุ่ม"

ดนัย: "หมอ! หมอจะทิ้งให้คนไข้ปวดแผลแบบนี้ไม่ได้ เฮ้ย! หมอ!! แล้วเรื่องมายด์อะ"
พ่อเขาดันร่างลูกชายให้กลับไปนอนแถมห่มผ้าให้พร้อม
พ่อ: "หมอบอกให้ทนก็ทนไป ยาออกฤทธิ์แกก็สบายขึ้นเอง"
ดนัย: "ไม่ใช่เรื่องแผล แต่เรื่องมายด์ ป๊าปล่อย! ผมต้องไปหามายด์ก่อน ปล่อย"
ดนัยกัดฟันตอบพ่อ แต่อาการปวดของเขาก็ค่อยจางลงตามเวลาเหมือนสติของเขา
คนเป็นพ่อลูบหัวลูกเบาๆ แต่ดนัยก็เพ้อแต่ชื่อเดิมๆอยู่อีกพักใหญ่ๆ
จนคนเป็นพ่อต้องค้นข้อมูลหาว่าสาวที่ทำลูกชายตนเพ้อละเมอได้ขนาดนี้เป็นใคร

-----------------------------------------

เข้มจ้องร่างที่นอนหลับก่อนจะหันมาและผยักหน้า
เข้ม: "ผมเข้าใจครับอา ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้ แต่สิ่งที่อาควรต้องรู้ มายด์สำคัญสำหรับดนัยมากครับ มันเอาชีวิตมันเสี่ยงเพื่อนน้องมายด์มาตลอดและผมก็เชื่อว่าสิ่งที่อาต้องการมันต้องเกิดขึ้นครับ"
ผู้เป็นพ่อมองร่างลูกชายด้วยสายตากังวลแต่แล้วก็ผยักหน้าเบาๆให้เข้มแทนคำขอบคุณ

เข้มใช้เวลาอยู่อีกหลายวันแผนการของเขาก็เริ่มและเขาต้องมีตัวช่วยนิดหน่อย

"คุณหนูครับ รอตรงนี้จะครับเดี๋ยวผมไปเอารถมาก่อน"
เสียงบอดี้การ์ดทำให้มายด์สนใจสิ่งรอบตัวอีกครั้ง เธอพยักหน้าให้และนั่งรอแบบเงียบๆ การมีบอดี้การ์ดมายอแวมาเฝ้าติดตามทำให้เธอสูญเสียกิจวัตรเดิมๆ ทุกวันนี้เพื่อนๆแทบไม่กล้าคุยกับเธอแล้ว แถมเธอจะไปเดินเล่นเดินเที่ยวก็ไม่มีความเป็นส่วนตัว
แต่นั้นแหละเธอต้องฟังคุณพ่อเธอไม่มีสิทธิเถียงอะไร ไม่ชอบเลย.....

 

"พี่มายด์ พี่มายด์จ้าาาา"
เสียงใสๆมาพร้อมร่างในชุดนักศึกษาเหมือนกับเธอแต่ดูบอบบางและตัวเตี้ยกว่า ร่างนั้นวิ่งมากอดเอวเธอไว้ทันทีเมื่อบอดี้การ์ดไปพ้นสายตาแล้ว
มายด์: "ดะ ดาว!"

 

มายด์ถอนหายใจโล่งเป็นครั้งแรกหลังจากกลับมาไทย นี่แหละวิธีติดต่อดนัยของเธอ
แน่นอนว่าเรื่องมันไม่ง่าย การ์ดของเธอเคยเห็นรูปดาว และแน่นอนว่ามันถูกสั่งไม่ให้สองคนนี้ได้คุยกันเด็ดขาด แต่ตอนนี้ดาวกำลังใช้หัวไถ่แขนอ้อนมายด์ราวลูกแมว

แต่พอดาวเห็นบอดี้การ์ดเดินจ้ำมาทางตนก็รีบเผ่นวิ่งหนีหายไปทิ้งเอาไว้แค่กระดาษเล็กๆในมือเธอ ว่าที่สัตว์แพทย์สาวรีบก้มดู
การ์ด: "ดูอะไรอยู่ครับ!"
เมื่อมาถึงตัวมันรีบเช็คทันทีว่าดาวแอบบอกอะไรเจ้านายของมัน แต่ในมือคุณหนูของมันก็มีแค่มือถือเครื่องเดิม ในมือก็ไม่มีอะไรซ่อนเอาไว้ มันมองหาตามพื้นแต่ก็ไม่เจออะไรที่น่าสงสัย
มายด์: "รถละ ไหนบอกถ้ากลับช้าคุณพ่อจะดุไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ"
มันรีบก้มหัวผงกรับทราบและไปที่จอดรถอีกครั้งอย่าขัดไม่ได้  
สองวันต่อมา

มายด์ก็ขอพ่อแวะห้างหลังจากเรียนเสร็จ เธอเริ่มทำตามแผนทันที
มายด์: "พี่ รอหน้าร้านนะ"
บอดี้การ์ด: "แต่ว่า..."
มายด์: "นี่มันร้านเครื่องสำอาง คนก็เยอะอีกอย่างข้างในก็มีแต่ผู้หญิง ทางออกก็มีทางเดียวให้มายด์เข้าไปเดินสบายๆหน่อยไม่ได้เหรอ น่านะ นะๆๆๆ ถือซะว่าหนูสั่งละกันนะ"
เจอลูกอ้อนแกมสั่งเจ้าไปบอดี้การ์ดชุดสูทเธอก็ต้องยืนตบยุงรออยู่ด้านหน้า แต่หลังจากคุณหนูไปลับตาเขาก็เห็นเด็กสาวที่ชื่อดาวกำลังเดินเข้าร้าน และเหมือนเธอจะเห็นเขาเด็กน้อยคนนั้นตกใจรีบจ้ำเท้าหนีออกไปทันที

เมื่อดาวพิรุจออกขนาดนี้เจ้าบอดี้การ์ดไม่รอช้ามันรีบเดินไล่ตามเธอไปทันที
แน่นอนแล้วว่าคุณหนูของมันมีแผน และเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังเดินก็รู้เช่นกัน เจ้านายต้องชมมันกับผลงานชิ้นใหญ่นี้
บอดี้การ์ดเร่งเดินจี้ตามดาวไป ดาวพยายามลัดเลาะเข้าตรอกซอยเพื่อหนีมัน แต่เจ้าบอดี้การ์ดก็ทำงานคุ้มเงินเดือน มันไล่ในซอยตามเธออย่างคล่องแคล่วจนเกือบจะถึงตัวดาว

 

ดนัย: "เรา....เราก็แค่คิดว่า โชคดีจริงๆที่เรายังได้เห็นหน้ามายด์อีก นึกว่าไปเยื่ยมอากง เยี่ยมคุณปู่แล้ว"
เมื่อได้ยินคำตอบของเขาหัวใจที่สั่นไหวกลับเบิ่งบานทันตา ใบหน้าสวยยิ้มกว้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ดนัยลูบใบหน้าเธอใช้นิ้วโป้งไล้ใบหน้าเธอราวกลัวมันจะบุบสลายบรรจงปัดเส้นผมออกช้าๆก่อนจะก้มลงไปจูบเธออย่างแผ่วเบา
เรือนร่างบางสั่นระรัวไม่รู้ว่าจากความตกใจหรือดีใจแต่ไม่กี่อึดใจเธอก็เริ่มตอบสนองกับจูบของดนัย เมื่อจังหวะของเขาได้รับตอบสนองจากจูบแผ่วเบาก็กลายเป็นชายหญิงแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มทำเอาผู้ชมที่หน้าประตูปั้นหน้ากันไม่ถูก ทั้งสองมองหน้ากันเลิ่กลั่ก


ดาว: "อันนี้เรียกผิดแผนหรือตามแผนค่ะ?"
เข้ม: "เอ่อออ เรียกว่าได้ผลดีเกินไปละกัน"
"พวกแกนี้มันตัวทำลายความสงบของโรงพยาบาลแท้ๆเลย"
เข้มหันไปชูนิ้วกลางให้คนพูดที่อยู่ ร่างในชุดกาวน์เดินถือคลิปบอร์ดมาที่หน้าห้องดนัยแต่พอมองลอดเข้าไปหมอตัวกวนถึงกับสะดุ้ง
หมอสุขใจ: "อุ้ย!! พวกแกไปทำอีท่าไหนถึงพาน้องมายด์ออกจากกรงทองได้วะ"
หมอผู้ที่เป็นคนแคะกระสุนออกจากร่างดนัยตั้งแต่คราวแรกจนถึงผ่าตัดคราวนี้หันไปถามชายร่างล่ำบึกราวหมีป่า
เข้ม: "ก็ทุบคนเฝ้าแล้วก็พามาเลย จะวางแผนอะไรให้ยากเย็นละ"
หมอ: "เวร งั้นก็ขอให้พ่อน้องเขาไม่รู้ โรงบาลกูไม่ใช่สนามประลองอำนาจ กูไม่อยากเดือดร้อนด้วยแค่งานกูก็จะตายแล้ว ไปละขอให้รอดนะเพื่อน"
หมอโบกมือเดินอาดๆเดินไปที่หน้าลิฟต์

ดาว: "แล้วไม่ตรวจพี่หนูแล้วเหรอ"
ดาวตะโกนถามไล่หลังนายแพทย์ที่เดินจากไปดื้อๆ
หมอ: "พี่แกมีแรงจูบสาวได้จะไปตรวจอะไรกันอีกห๊ะ กายภาพบำบัดเสร็จหิ้วของกลับบ้านได้"
เสียงประตูลิฟต์เปิดพร้อมกับหมอที่หมุนตัวเข้าไปแต่ก็ชนกับคนที่จะออกมาจากลิฟต์ทันทีพอดี

  

เลนส์: "ขอโทษค่ะ อ้าวหมอสุขใจ! ตรวจดนัยเสร็จแล้วเหรอ แล้วทำไมเข้มกับดาวไม่ไปนั่งในห้อง?"
นักข่าวสาวผู้ที่พึ่งมาถึงเดินหิ้วของเยื่ยมพะรุงพะรังเดินมาหาสองคนที่หน้าห้อง
เลนส์: "มาเร็ว ซื้อของกินมาเพียบ หมอก็มากินด้วยกันก่อนสิ มาเร็ว"
สาวสวยกล่าวชวนหมอที่ยืนค้างอยู่หน้าลิฟต์เลนส์เดินประตูห้องเข้าไปด้วยความเคยชิน
ดาว: "เจ๊ เดี๋ยววววว!"
เข้ม: "ยัยแสบอย่าพึ่ง!!"
เลนส์: "อะไรของพวกเธอ ทำไมจะเข้าไม่.....ว๊าย!"
ทุกคนต่างห้ามเลนส์ไม่ทัน นักข่าวสาวเดินเข้าไปเจอกับเลิฟซีนตรงหน้าถึงกับร้องเสียงหลงถุงข้าวของหลุดมือหล่นดังโครม

คู่รักที่กำลังแลกลิ้นกันฟินถึงกับสะดุ้งเฮือกเด้งห่างกันโดยอัตโนมัติ
เลนส์: "ขะ ขอโตดจ้าาา"
ดนัย: "เจ๊....เออ เออ เข้าก่อนมาก็ได้"
ดนัยอึกอักรีบดึงมายด์ให้หลบหลังตัวเอง เขารีบลุกขึ้นพยายามจะแก้ตัวให้มายด์ แต่นั้นแหละเขาลืมว่าขาเขาไม่พร้อมจะใช้ร่างที่พยายามยืนจะเซ มายด์จึงรีบคว้าตัวเขาเอาไว้ทัน ร่างทั้งสองแนบชิดเนื้อชนเนื้อ ดนัยขนลุกซู่เมื่อเนินอกมาเบียดแขนเขาเต็มๆ
เลนส์เห็นฉากตรงหน้าก็เขินแทน เธอค่อยๆเดินถอยออกจากห้องไปช้าๆและปิดประตูให้อย่างเรียบร้อย

เข้ม: "รู้ยังว่าทำไมอย่าเข้าไป"
เลนส์: "เต็มสองตาเลย เค๊ารู้สึกผิดอะขัดคอน้องๆ ว่าแต่ทำไมไม่รีบเตือนย่ะ!!"
หมอ: "คุณเลนส์นี้เขินยิ่งสวยใหญ่นะครับเนี่ย"
เข้ม: "ไอ้หมอ ตลกละ ของกู!"
เข้มโอบไหล่แสดงตัวทันควันสายเขม็งชี้หน้าคนเป็นหมอทันที

หมอ: "เลิกกันเมื่อไหร่คิวต่อไปผมจองนะครับ"
หมอสุดกวนกล่าวทิ้งท้ายและเดินเข้าลิฟต์โบกมือกวนตีนตำรวจหนุ่มร่างใหญ่ก่อนจะลงไปพร้อมลิฟต์
ส่วนดาวก็มองคู่รักรุ่นพี่เขินๆ กลับไปเธอต้องเล่าเรื่องนี้ให้คนในความลับของเธอฟังแน่

จริงๆเธอก็สงสัยนะ ทำไมแค่แสดงความเป็นเจ้าของ  ทำไมต้องให้บอกรักกันเฉพาะอยู่กันสองคนด้วย ทำไมไม่ให้เธอแสดงความเป็นเจ้าของกันและกันแบบพวกพี่ๆ แต่เธอก็จะเชื่อเพราะเขาสัญญาแล้ว

ดนัย: "ไอ้พวกถ้ำมองหน้าห้อง จะเข้ามามั้ย"
ดนัยตะโกนเรียกทุกคนให้เข้ามา มนุาย์ถ้ำมองหน้าห้องจึงเดินเรียงเข้ามาในห้องกัน
ดาว: "นั่งกันซะห่างเลยนะ เมื่อกี้ละกอดกันกลมดิก"
ดาวแซวตรงๆทำเอามายด์หน้าแดงก้มหน้างุดๆไม่กล้าสู้หน้าใคร เลนส์ตีแขนน้องนุสเด็กสุดเบาๆ
เลนส์: "เปรี้ยวใหญ่นะเรา พอแล้วอย่าไปแกล้งพี่มายด์"
ดาวหัวเราะคิกก่อนจะถลาไปกอดว่าที่พี่สะใภ้แทน ดาวอ้อนมายด์เสร็จก็ยิ่งไปกอดเลนส์แทนแล้วก็ลากสามสาวมานั่งใกล้ๆกันทิ้งชายฉกรรจ์ให้จ้องหน้ากันเหงาๆ

ดนัย: "ขอบคุณมากครับเฮีย ที่จริงเฮียไม่ควรมายุ่งเรื่องนี้นะ พ่อเธอจะเล่นเฮียอีกคนเอา"
เข้ม: "เอาจริงๆถ้าพ่อมึงไม่ขอร้อง กูก็คงจะไม่ยุ่งวะ เรื่องครอบครัวมันละเอียดอ่อนเลี่ยงได้กูก็เลี่ยง"
ดนัย: "แต่เฮียก็ยังยอมช่วยผม"
เข้ม: "ก็มันเลี่ยงไม่ได้ ขืนปล่อยไว้มึงเฉาตายแน่แล้วใครจะมาช่วยเคลียร์งานให้กูละ"
เข้มตอบปัดๆไป เขาไม่ได้อยากได้ฉากขอบคุณแสนซึ้งในมิตรภาพ ขนลุกตายห่า

เข้มลุกออกไปลากเลนส์ออกมาพร้อมกับใช้ให้ดาวออกไปซื้อของเปิดโอกาสให้ดนัยกับมายด์มีเวลาร่วมกัน แม้คำสั่งนั่นจะทำให้สาวน้อยค้อนเข้มหลายรอบ เพราะเธอนั้นอยากจะเม้าท์กับมายด์ ไม่เจอนานเรื่องคุยยิ่งเยอะ
และพอเมื่อไม่มีก้างมายด์ก็ค่อยๆกระเถิบมาใกล้ๆดนัย
มายด์: "ออกจากโรงบาลได้เมื่อไหร่?"
ดนัย: "ก็จนขาเราจะเลิกเป๋นี่ละ ต้องกายภาพบำบัดอีกระยะขาถึงจะมีแรง ส่วนกระดูกก็มีแค่รอยร้าวเล็กๆซึ่งก็ค่อยๆสมานเองไม่มีอะไร"

ดนัยเล่าอาการบาดเจ็บทั้งหมดให้ฟัง เว้นคือมีเศษกระสุนฝั่งอยู่ใต้ไขสันหลังเขา
แน่นอนว่าโอกาสที่จะฝ่าเอาออกอาจก่อให้เกิดผลร้ายมากกว่าดี ผนวกกับมันไม่ได้ทำอันตรายเส้นประสาทอะไรหมอจึงไม่ได้ผ่าออกมาให้ตอนนี้
มายด์: "ลำบากแย่เลย เพราะเราแท้ๆ ถ้า..."
ดนัยเอานิ้วแนบปากเป็นสัญญาณให้หยุดพูด
ดนัย: "เรื่องในวันนั้นไม่ใช่ความผิดของมายด์ เราสิต้องขอโทษ"
สาวสวยปัดมือเขาออกก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
มายด์: "ไม่ อย่าขอโทษเรา ดนัยทำดีที่สุดแล้วดนัยพยายามเพื่อเรามาตลอด"
ดนัย: "แต่ว่า...."
มายด์: "ไม่มีแต่! ถ้าดนัยยังดื้อยังไม่หยุดโทษตัวเองเราจะไม่มาหาอีก"

เจอไม้ตายนี้เข้าไปดนัยถึงกับรีบกอดร่างข้างๆพร้อมกับสายตาวิงวอนทันที
ดนัย: "โอเคๆ เปลี่ยนเรื่อง! เปลี่ยนกิจกรรมกันดีกว่าเนอะ"
ดนัยรีบเปลี่ยนเรื่องทันควันเขากระเถิบตัวเข้าไปโอบเธอทันที ถ้าขาไม่เป๋เขาจะขย้ำเธอมันซะตรงนี่เลย แต่อย่าไปหวังเยอะ เอาแค่ต่อจากเมื่อกี๊ก็โอเคแล้วสำหรับตอนนี้
ดนัย: "มาต่อกันดีกว่า ยังไม่หายคิดถึงเลย"
มายด์: "พอเลย นั่งเฉยๆอย่ามาฉวยโอกาสนะ"
พอเธอปั้นหน้าดุดนัยที่กำลังจะก้มลงไปหาถึงกับชะงัก แต่ก็ไม่วายนั่งซบไปที่ไหล่แทนเขาถูกหัวกับไหล่เบาๆอ้อนสาวสวยสุดฤทธิ์
สาวปั้นหน้าดุแต่ในใจกลับชื่นบาน จิตใจปลอดโปร่งเมื่อทุกอย่างเหมือนก่อนจะเกิดเรื่องร้ายๆนั้น

เข้มกับเลนส์มองดนัยที่ออดอ้อนมายด์นั่นต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาหันมามองแฟนสาวที่หน้าตาปลาบปลื้มไม่แพ้ตัวเอง เธอไม่ลืมยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพไว้แถมไม่ใช่แค่ภาพสองภาพเธอกดชัดเตอร์รัวๆ จนตำรวจสุดหล่อแบบเขาต้องสะกิด
เข้ม: "ไปได้แล้ว เด็กมันจะจู้จี้กัน ถ่ายอะไรนักหนายัยแสบมานี่ มาได้แล้ว"
เลนส์: "แปปนึง ภาพประทับใจแบบนี้มันต้องถ่ายเก็บสิย่ะ เฮ้ยจะลากไปไหน"
เข้มดึงแขนลากแฟนตัวเองออกจากหน้าห้อง
 
เข้ม: "วันนี้นัดกันไว้ว่าอะไร ถึงเวลาแล้วไปเร็ว"
เข้มเดินนำนักข่าวสาวเข้าไปในลิฟท์
เลนส์: "ก็ได้ๆ รีบจังเลยตายักษ์"
เธอเดินตามเข้าไปติดๆ วันนี้เธอกับเขามีนัดพิเศษกัน

ปัง ปัง ปัง โป้ง โป้ง เปรี้ยง
เสียงปืนสารพัดขนาดดังกระหึ่มสนามยิง ขณะที่เขาจูงมือเลนส์เดินไปยังช่องที่เขาจองไว้แล้ว นัดพิเศษของทั้งคู่คือการพานักสาวเขามาหัดยิงปืน
เข้มได้บทเรียนจากเรื่องของดนัยมา และเขาจะไม่ยอมให้มีใครมาทำอะไรเธอแน่นอนซึ่งวิธีของเขาก็คือติดอาวุธให้เธอไปซะเลย
เพราะเขาไม่อาจดูแลเธอได้ตลอดเวลาและอีกหน่อยเธอจะต้องปกป้องลูกๆหากเขาไม่อยู่ได้อีกด้วย

แต่คนแบบไอ้เข้มอยากมีลูกจริงๆเหรอเนี่ย?
คนที่ไปประจำที่ไหนก็กวาดตัวท็อปย่านในนั้นเรียบแบบเขาคิดจะมีเมียจริงๆจังๆตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
เข้มแอบมองเลนส์ด้วยความรู้สึกหลายอย่าง
มันมีทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นตัณหา ความอยากทะนุถนอม เขาอยากออดอ้อนอิงแอบกับเธอตลอดเวลา เขาอยากแทงคนที่แอบมองเธอให้ไส้ไหล อยากจะยิงกรอกลูกตาที่ชอบมาสำรวจเรือนร่างของเธอ ลักพาตัวเข้าป่าเลยดีมั้ยวะเนี่ย

เอาจริงๆวันไหนไม่ได้เจอหน้าเลนส์ทำให้เข้มแทบจะคลั่งตาย ทุกอย่างมันชัดเจนว่าเธอคือคนพิเศษแบบไม่มีใครมาแทนได้อีกแล้ว ตอนนี้ถ้ามีคนบอกว่าเธอทำของใส่เขา เขาก็เชื่อก็เขาแทบจะขึ้นหึ้งบูชานักข่าวสวยไฟแรงตรงนี้อยู่แล้ว

ส่วนเลนส์ก็มองปืนหลากขนาดหลากแบบบนโต๊ะอย่างหวาดๆ แต่ก็วางกระเป๋าถือลงรวบมัดผมเตรียมตัวเรียนบทบู๊ด้วยกระสุนอย่างตั้งใจ
เข้มมองแฟนสาวกำลังเตรียมตัวอย่างจริงจังก็แอบมองด้วยสายตาภูมิใจเล็กๆ
นี่สิไอ้เข้ม เอ็งเลือกเมียได้ถูกคนจริงๆ

ระหว่างที่รอเธอเตรียมความพร้อมเข้มก็ซ้อมมือรอก่อนทันที
เขาคว้าปืนคู่ใจขึ้นยัดกระสุนดึงสไลด์ประทับอย่างมั่นใจและรัวไกไม่ยั้ง
ความแม่นยำ ความถี่ในการยิง ความเร็วในการเปลี่ยนซองกระสุนไวจนคนอื่นในสนามพากันวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างออกรสถึงฝีมือที่โดดเด่น
"ใครวะ ยิงดุชิบ"
"เหยดเข้ คาวบอยปะวะ"
"ยิงดุนะ แขนไหวเหรอ"
"ฮั่นแน่! ชอบยิงปืนละซิ"
เข้มเปลี่ยนมาเอาปืนใส่ซอง และชักขึ้นมายิงอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ตั้งระยะเป้าซ้อมไว้เกือบสุดขอบสนามแต่กระสุนไม่มีออกจากตำแหน่งจุดตายของเป้ารูปคนแม้แต่น้อย

มีเพียงคนที่มาบ่อยๆที่เพียงมองชายหนุ่มและกลับไปซ้อมยิงต่อ
พวกเขารู้จักเข้มดี ในฐานะมือท็อปในการแข่งที่จัดขึ้นในสนามยิงนี้ เข้มไม่เคยหลุดท็อปทรีแม้ซักครั้ง หลายคนชวนเขาไปแข่งสนามใหญ่ๆแต่เข้มปฎิเสธปืนสำหรับเขาไม่ใช่กีฬาแต่คือความเป็นความตาย เขาจึงต้องซ้อม ซ้อมจน การโชว์เทพของเข้มคือกิจวัตรธรรมดาเวลามาฝึกอยู่แล้ว
เลนส์: "เก่งอะ ขนาดยิงปืนไม่เป็นยังดูออกว่าว่านายนี่มันมือฉมังชัดๆ"
เลนส์ตบมือเบาๆพร้อมชมชายหนุ่มที่เดินกลับมาที่โต๊ะ

เข้มเก๊กหน้าหล่อให้เธอจนเลนส์แลบลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้เข้มคว้าปืนกระบอกจิ๋วที่สุดบนโต๊ะขึ้นมา
เข้ม: " นี่คือปืนของเลนส์นะ ให้ไปเลยไว้ไปทำเรื่องโอนจากร้านที่หลังใช้ก่อน สนิทกันไม่เป็นไร"
เข้มส่งปืนสีเงินกระบอกเล็กให้เธอถือ เลนส์ลองยกขึ้นเล็งแบบในหนังแต่เข้มก็คว้ามือเธอไม่ให้ยกขึ้น
เข้ม: "อย่าพึ่งซ่า จำไว้ว่าห้ามชี้ปืนไปที่ใครถ้าไม่ได้จะยิง และกรุณาห้ามเอานิ้วเข้าโกร่งไกเด็ดขาดนอกจากเวลายิง"
เข้มสินเธอด้วยเสียดุจริงจังจนสาวสวยหน้าเจื่อนๆ จากนั้นคอร์สเรียนเร่งรัดก็เริ่มขึ้น
เขาเริ่มตั้งแต่การอธิบายทีละส่วนประกอบของปืน ประเภทและขนาดของกระสุน กฎในการใช้ปืนแถมมีกฎหมายที่เกี่ยวข้องอีกบาน

แน่นอนว่าเธอก็งงบ้าง เข้าใจบ้างปนๆกันไปแต่ก็ตอบอืมๆอาๆเนียนไปตามน้ำไป
ใครจะไปจำที่สอนได้หมดละ

จนแล้วจนรอดเข้มก็พาเธอมายิงจริงๆ เข้มใส่กระสุนให้แล้วส่งและไม่ลืมกำชับ
เข้ม: "อย่านิ้วสอดไก อย่าชี้ปืนซี๊ซัว"
เลนส์: "เออออ วันนี้จู้จี้จังเลยนะตายักษ์"
เข้ม: "ก็กำลังถือวัตถุที่อันตรายอยู่ ต้องเข้มงวด เป้านิ่งระยะ 10 เมตร เริ่มได้"
สาวสวยกลอกตาใส่ครูฝึกภาคบังคับของเธอก่อนจะยิงปืนนัดแรกออกไป
เปรี้ยง!!!
"ว๊ายยยย!!!!!"
เธอประเมินแรงและเสียงจากปืนต่ำไปทันทีก็ลั่นไกก็สะดุ้งแทบจะโยนปืนทิ้ง เพราะยังดีที่เธอจะตั้งสติได้ทันแต่กระสุนนัดแรกก็จมลงดินพื้นสนามเรียบร้อย
เข้ม: "ยืนดีๆ จับปืนแน่นๆค่อยๆเล็ง อย่าไปกลัว อย่าบีบปืนจับแค่มั่นคงไม่ใช่บีบ งงอะไรวะ?"
เลนส์: "ยิงเป็นแล้วก็พูดได้ดิ ไม่ฝึกแล้วได้ปะ"

เข้มส่ายหัวเบาๆราวกับนึกเอาไว้ว่าสถานการณ์แบบนี้ต้องเกิดเขาเดินไปหานักข่าวสาวเดินอ้อมไปด้านหลังก่อนจะโอบเอวเธอมาแนบตัว
เลนส์กำลังจะโวยแต่พอเข้มขยับการยืนของเธอจัดท่าจัดทางให้มันถูกต้องก่อนจะประคองมือเธอยกปืนขึ้นชี้ไปทางเป้าหมายช้าๆ
เข้ม: "ค่อยๆเหนี่ยวไก ไม่ต้องกลัว เข้มอยู่นี่เลนส์ปลอดภัยแน่ๆ ตั้งสมาธิดีๆนะแล้วลองดูอีกรอบ"
เลนส์ได้ยินเสียงที่ข้างหูก็พลันสงบขึ้นมาทันตาอาการตกใจกลัวค่อยๆสลายไปสิ้น เธอกลั้นหายใจลั่นไกไปอีกครั้ง

เปรี้ยง!
แต่กระสุนก็ยังเฉี่ยวเป้า เธอรู้ว่าเพราะเธอคุมแรงปืนไม่ดีมือก็ยังสั่นอยู่
เข้ม: "เหลืออีก 4 นัดนะถ้าไม่เข้ากลางเป้าเลยจะโดนลงโทษ"
เลนส์: "เฮ้ย ได้ไงอะไม่เอาอย่ามาขี้โกงนะ"
เข้ม: "ก็ยิงให้โดนสิ ไม่งั้นเข้มจะลงโทษแบบนี้"
ชายหนุ่มขยับปากไปหอมแก้มเธอเบาๆ
เข้ม: "ยิงพลาดทั้งวันก็ได้เข้มชอบ"
เลนส์: "เอาเปรียบกันสุดๆ ค่อยดูเถอะย่ะ"
เข้มมองดูเป้าสีขาว แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยิงไม่เข้ากรอบเลยมีเพียงรอยกระสุนที่ข้างๆเขตเป้าเท่านั้น

และเธอก็โดนจุ๊บแก้มไปทั้งสามทีแล้ว
แต่อย่างน้อยเธอก็ใส่กระสุนคล่องแล้วละตอนนี้
เลนส์: "ชิ ทำไมไม่โดนอะ"
เธอบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะหันแก้มไปให้ตำรวจหนุ่มทันที หมดกระสุนไปสี่แม็กเธอก็ยิงโดนแค่วงนอกของเป้าแค่นั้น
เข้ม: "รู้กติกาแบบนี้น่ารักมาก"
หลังจากโดนทำโทษอีกฟอดเธอก็ยัดแม็กใส่ปืนขึ้นลำอีกครั้ง
เข้ม: "น่าเบื่อแล้วอะ พลาดตลอดแบบนี้ต้องเพิ่มโทษแล้ว แบบนี้ละกัน"
เข้มโอบเธอแน่นขึ้นมือหยาบลูบรอบเอวเธอเบาๆและงับใบหูเบาๆ
เลนส์: "อือออ ตาบ้าาา แบบนี้เลยเหรอ"
เข้ม: "ยิ่งยิงพลาดเข้มจะยิ่งอดใจไม่อยู่นะ ไม่รู้สึกเลยเหรอว่ามีอะไรแทงหลังอยู่"

แน่นอนว่าเธอรู้แต่เธอแกล้งไม่รู้สึกต่างหาก ตายแน่ ตายแน่ยัยเลนส์ จะรอดมั้ยเนี่ยเรา กอดแบบนี้เฉยๆไม่ได้เหรอ ทำไมต้องมีอะไรมาแทงก้นด้วย
เข้ม: "ใบ้ให้นะ เธอตั้งใจเกินไปใส่แรงเยอะไป ผ่อนคลายลงใช้แรงพอดีๆสิ"
เลนส์: "ห๊ะ! ตั้งใจก็ผิดหรือ อธิบายอีกนิดนึง"
เข้ม: "เลิกคิดมาก มองที่ปลายปืนทาบกับเป้าพอ และนึกถึงสิ่งที่เธอต้องการจะปกป้องสิ ให้แม็กนี่สุดท้ายนะ ถ้าพลาดอีกละก็....."
เลนส์รู้เลยว่าจุดต่อไปคงไม่ดีสำหรับเธอแน่ๆ

เปรี้ยง! เปรี้ยง!
เธอยิงช้าๆ แต่ลมหายใจเบาลงเธอเลิกคิดเล็กคิดน้อยสมองเหลือแค่ปืนและเป้าหมาย ยิงหนึ่งนัดเพื่อช่วยหนึ่งชีวิต
หนึ่งนัดเพื่อทุกคนที่เธอช่วยได้
หนึ่งนัดเพื่อให้เข้มห่วงเธอได้น้อยลง
เปรี้ยงๆ !!
ในที่สุดจุดดำกลางเป้าก็มีรอยกระสุนด้วยกระสุนนัดสุดท้ายพอดี
เข้ม: "เสียดายจัง อดเลยเรา"
เข้มร้องเสียงอ่อยก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเป้าและปรับให้มันไกลขึ้นอีก
เลนส์ที่พึ่งจะได้นั่งพักถึงกับยืนขึ้นมาโวยเขาเลย

เลนส์: "อีตายักษ์!! จิตใจทำด้วยอะไรนี่พึ่งจะได้พัก จะบ้าเหรอไงนี่ชั้นเป็นผู้หญิงสวยๆตัวน้อยๆนะย่ะ แขนล้าไปหมดแล้ว เห็นฉันเป็นตัวอะไรย่ะ"
เข้ม: "เมีย!! เห็นเป็นเมียไง"
เลนส์หน้าแดงเดินจ้ำๆมาทุบแขนเข้มแก้เขินแต่เข้มก็รวบเอวเธอแทน
เข้ม: "เป้าสุดท้ายแล้ว ถ้ายิงเสร็จไปกินข้าวกัน แต่ถ้าไม่เข้าเป้าอีกก็จะโดน....."
เข้มก้มหน้ามาจะจูบแต่เลนส์ก็หมุนตัวออกมาเสียก่อน ทำเอาตำรวจร่างใหญ่เดาะลิ้นอย่างขัดใจ

"ไอ้หนุ่มหายไปนานนะ"
เสียงห้าวดังมาจากด้านหลังเลนส์หันกลับไปพบชายสูงวัยถือลูกซองกระบอกโตทำเอาเล่นถอยกรูดมาเกาะแขนเข้มทันที
เข้ม: "อ้าวเฮียหมู สวัสดีเฮีย"
เลนส์รีบพนมมือไหว้ชายร่างท้วมหุ่นเสี่ยท่านนั้นทันที
เฮียหมู: "ว๊ะ! กลับมารอบนี้มีนางฟ้ามาด้วย แต่คราวก่อนไม่ได้มากับคนนี้นะเฮียจำได้ คนนู้นผมสั้นนมโตกว่าเยอะ"
แขนที่จับแขนเข้มเปลี่ยนมาจิกเล็บใส่แขนแรงๆแทนพร้อมกับแววตาจ้องเขม็งคาดคั้นคำตอบ
เข้ม: "เฮียยยย! โอยๆไม่มีโวยย เจ็บอย่าจิกแขน เฮียเขาอำเฉยๆ โอยยย ยัยแสบ"
นั้นไง เฮียเล่นกูแล้ว! และเลนส์ก็เชื่อซะด้วย  ไอ้เฮียยยยย!!!

เฮียหมู: "อั้วล้อเล่นๆ เออ หนูเอาไอ้แสบนี่อยู่หมัดเลยแต่อย่าเผลอรุ่นนี้มันย่องไว เผลอทีหายตลอด"
เข้ม: "หยุดเรื่องผมก่อน เฮียมีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า"
เข้มกับชายคนนี้ข่วยเหลือกันมาลับในฐานะแหล่งข่าวด้วยเฮียหมูเมื่อก่อนเป็นมือปืนแต่วางมือแล้ว แต่บารมีกับหูตามีมากเข้มเคยอาศัยอำนาจก๊วนเจ้าพ่อเก่าของเฮียหมูทำงานยากให้ง่ายขึ้นหลายคราวแล้วไปๆมาๆก็เลยถูกชะตาสนิทกันโดยกลายๆ

เฮีย: "ไม่ๆ ไม่รบกวนท่านผู้กองหรอก อั๊วถอยลูกซองใหม่มา มาลองเล่นดูแต่ยิงละปวดแขนวะ แก่แล้วสังขารมันไม่ดีเหมือนเก่า เห็นเอ็งก็เลยมาชวนเล่นของใหม่ด้วยกัน"
เข้มรับปืนที่เฮียยื่นมาดูใกล้ๆ ก่อนจะเป็นบทสนทนาเรื่องราคา ยี่ห้อ ที่สตรีผู้บอบบางอย่างเลนส์ไม่เข้าใจ แน่นอนว่าไม่อยากสนใจด้วย ที่เธอสนคือประวัติเรื่องสาวๆเมื่อก่อนของเข้ม ล้างคอรอได้เลยตายักษ์
เฮียหมู : "ฮะๆมึงนี่เข้าใจหาเมียวะ สวยหุ่นเพรียวๆ ทรงมันน่านัก!! ข้ากลับไปยิงเมียทันปะวะ ฮาๆ!"
เข้ม: "ระดับผมแล้ว ธรรมดาได้ไง"
เฮียหมู: "กูว่ามึงอะเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ แต่งกันเมื่อไหร่มึงแย่แน่ๆ เผานิดเดียวตาลุกเป็นไฟเลย"
เข้ม: "เอาอยู่ ผมเอาอยู่เชื่อดิ"
ชายสูงวัยกว่าหัวเราะหึๆ เพราะดูยังไงอีทรงแบบนี้มันไม่พ้นกลายเป็นทาสเมีย

เลนส์มองชายร่างใหญ่ที่ถูกดึงไปร่วมวงสนทนา มองชีวิตที่เรียบเงียบสงบไร้การฆ่าฟันแบบชาวบ้านชาวช่องบ้าง มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ เสียงการสนนทนามีเสียงหัวเราะเฮฮามาเป็นระยะ ยิ่งนานวงสนนทนาก็เริ่มใหญ่ขึ้น ตายักษ์ของเธอนี่ก็คุยเก่งเหมือนกันนะเนี่ย
เธอนั่งมองเขาอยู่พักใหญ่ๆจนจนบ่ายยาวถึงค่ำและเธอก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว


เข้ม: "ตื่นได้แล้ว นี่ถึงบ้านแล้วครับ"
เสียงแผ่วเบาพร้อมกับเขย่าตัวหลายรอบในที่สุดนักข่าวสาวก็เปิดเปลือกตาขึ้นและบิดขี้เกียจอย่างงัวเงีย
เธอมองสภาพรอบตัวก่อนจะถามงงๆ
เลนส์: "มาอยู่ที่นี่ได้ไง จำได้ว่านั่งหลับอยู่นิ"
เข้ม: "หลับสนิทเกินไปแล้ว เข้มอุ้มมาขึ้นรถยังไม่รู้ตัวเลย ใครอุ้มไปปล้ำจะทำไงเนี่ย"
นักข่าวสาวได้แค่เขาหัวเขินๆ เห็นทีต้องพลางๆงานลงบ้างแล้วมั้ง

 

เลนส์: "ช่วงนี้ทำสกู๊ปใหญ่อยู่ค่ะ เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ"
เข้ม: "ทำไมไม่เลื่อนนัดของเราไปละ พักผ่อนหน่อยสิยัยแสบ ป่วยขึ้นมาจับแก้ผ้าเช็ดตัวจริงๆด้วย"
เธอมองบนใส่เขา บิดตัวไล่ความเมื่อยขบ เข้มก็มองทรวงทรงที่แอ่นไปมาพยายามข่มใจเป็นรอบที่ล้าน เธอไม่ได้โชว์เขาหรอกแต่สายตากับสมองมันหยุดคิดไปทางนั้นไม่ได้จริงๆ

เลนส์ชำเห็นด้วยหางตาก็แอบอมยิ้ม
เลนส์: "เพราะมันเป็นนัดของเราไงค่ะ วันนี้ขอบคุณมากนะ เจอกันพรุ่งนี้นะค่ะตายักษ์ของเลนส์"
เธอยื่นหน้าไปหอมแก้มเข้มหนึ่งทีเป็นรางวัลก่อนจะลงจากรถไป แต่ไหนเลยเข้มจะปล่อยเธอไปง่ายๆขณะที่เธอขยับตัวถอยออกไปเขาก็โอบไหล่จับเธอมาจูบ
ไม่ได้ทันจะตกใจเธอก็โดนริมฝีปากเล่นงานจนหูอือ แต่เข้มไม่พอแค่นี้เขาขยับเบาะลดลงดันเธอนอนราบก่อนปีนข้ามไปฟัดร่างเธอทันที

แต่รถมันช่างเล็กไปสำหรับกิจกรรมแบบนี้ แต่ด้วยพยายามเขาก็ได้นัวเนียกับนักข่าวสาวสุดที่รักของเขาที่เบาะข้างคนขับ
แน่ละเธอก็มีดิ้นบ้างตามประสา แต่มันก็แค่แปปเดียว ทั้งคู่จบกันครั้งแล้วครั้งเล่าแขนที่กอดอกปกป้องตนกลับรวบคอชายหนุ่มด้วยอารมณ์รัก เต้านมกลมคลึงบดอัดกับแผงกล้ามอก และไม่มีทีท่าว่าจะมีใครผละออกจากกัน

เลนส์: "อุ้ย! เข้มไม่เอา เลนส์ให้ได้แค่นี้นะ อ๋อยยย ตาบ้าหยุดนะ อือออ"
เมื่อเธอเผลอเข้มก็ออกลายมือหยาบใหญ่ล้วงลอดเสื้อยืดผ่านหน้าท้องมาที่เต้านม เป็นสาเหตุให้หญิงสาวต้องรีบทักท้วง แต่เข้มก็บดปากเข้าอุดเสียงเธอซะ โดยมือหยาบก็บีบเต้านมทั้งๆเสื้อในอย่างนั้น
ร่างเพรียวบางดิ้นขลุกๆอยู่อ้อมแขนได้ไม่นานก็หมดแรง
เข้ม: "เลนส์ ขอเข้มเถอะนะ เข้มจะไม่ทำแรงๆ โอยยยย!!"
เข้มที่กำลังได้ทีตาเหลือกเพราะมือเลนส์ที่โอบรอบคอเขามันเอื้ยมไปยิกหูบิดสุดแรง


เลนส์: "จะทำเบาๆเหรอ.....หื้มมม เผลอไม่ได้เลยย!!"
เลนส์ดันตัวขึ้นมาพร้อมกับเพิ่มแรงบิดจนเข้มต้องจับมือเธอเพื่อยั้งแรงเธอเอาไว้
เข้ม: "โอยยยยๆ พอแล้วไม่ทำแล้ว!!"
เลนส์ใช้มืออีกข้างจัดเสื้อตัวเองเสร็จถึงจะยอมปล่อยหูเขาและชี้ให้ตำรวจหนุ่มปืนกลับไปที่ฝั่งคนขับตามเดิมแถมยิกแขนแรงๆอีกสามสี่ทีจึงลงจากรถเข้าบ้านไป

เข้มมองตามร่างจนหายลับเข้าบ้านเข้มมองตามไปด้วยสายตาละห้อยเพราะเสียดายที่ปิดเกมไม่ได้อีกแล้ว แต่เขาก็จะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ค่อยดูเถอะ เขาต้องได้ซักวันละวะ

 
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ใครหื้อใครซ่า ข้าแบนเรียบ

gritkin

หายไปนานมากๆเลยครับ นึกว่าเลิกเขียนเเล้ว ดีใจที่ยังอยู่ครับ

mawin101

หายไปนานมากเลยครับ  รออยู่เลย

พงศธร วีระหงษ์

กลับมาแล้ว อย่าหายไปนานครับ คิดถึงผลงานครับ

๋Jamesbond007

รอผลงานของท่านอยู่ตลอดเลยครับ ไม่ลืมแน่ๆ

yumer

มายด์โดนไปชะขนากนั้น นะ ให้ไงต่อครับ

อิทธิพล ทบชา

คิดถึงเรื่องนี้นานมากที่มาต่อให้ขอบคุณครับผม รออ่านตอนหน้าด้วยนะครับ

พงค์ พันธ์

หายนานจัด 
จนต้อกลับไปอ่านตอนเก่าๆก่อนเลย

mrcat2019

รออ่านเรื่องนี้นานมาก เขียนได้สนุกทุกตอนเลยครับ

thep59

กลับมาแล้ว หายไปนานเลยครับ ยังคิดถึงผลงานตลอดครับ

Nithiwit Sakfan

หายไปนานเลยนะครับ...แต่ก็ยังดีใจเมื่อรู้ว่าดนัยกับมายรอดปลอดภัย

tantawanjames

กลับมาแล้ว หายไปนานมากเลย เข้มจะสมหวังเมื่อไหร่นะ

พ่องง

ในที่สุดก็กลับมาแล้ววว หายไปนานมากกก

sun_307

มาแล้ว มาแล้ว แล้วเมื่อใดดนัยจะได้สมหวังกับน้องมายด์  และเข้มกับเลนส์ ตามลุ้นตัวเกร็งเลยนิ

Man_On_The_Moon

ผมนี่โคตรคิดถึงเลยครับ ขอให้มีไฟในการแต่งมาให้พวกเราอ่านแบบสนุกเข้มข้น ต่อไปนะครับ