เกิดขึ้นได้ไง ตอนโควิด 01 การกลับมา

[Kolo Olo]

01 การกลับมา
เช้าวันหนึ่งขณะที่ผมและกี๊กำลังเดินทางไปบ้านของเธอ หลังจากที่ผมไปรับเธอที่ที่ทำงาน ใช่ครับ นี้เป็นเรื่องราวของผมและกี๊หลังผ่านอะไร ๆ กันมามากมายกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย จนเราสองคนเริ่มทำงานและกำลังจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้ใช้ชีวิตแบบเด็กจบใหม่ ที่มีงานมีเงินมีเวลาเที่ยว ก็ดันมาเจอโควิดซะก่อน และวันนี้ที่เราสองคนต้องรีบกลับบ้านทันทีหลังเลิกงาน เป็นเพราะว่าลุงศักดิ์ ลูกน้องคนสำคัญของพ่อกี๊ มีอาการป่วยคล้ายจะเป็นโควิด พ่อกี๊เลยพาลุงศักดิ์ไปตรวจที่โรงพยาบาล แต่ทางโรงพยาบาลไม่ให้ค้าง แล้วให้กลับมาบ้านก่อน ทำให้ผมต้องเข้าไปเก็บข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าของกี๊ เพื่อย้ายออกมาอยู่กับผมชั่วคราวที่บ้านของผม แม้ว่าเราจะยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองบ้านก็แน่นแฟ้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ประกอบกับตอนนี้ ที่ผมอยู่บ้านคนเดียว เนื่องจากเสียคุณแม่ไปเมื่อ 2 3 ปีก่อน ตอนเรียนจบใหม่ ๆ (เป็นสาเหตุ ทำให้หยุดเขียนเรื่องราวของผมและกี๊ในตอนนั้น)
"เธอว่าเราแวะกินข้าวกันก่อนดีมั้ย" ผมถามหลังจากท้องผมเริ่มส่งเสียง เพราะไม่ได้ทานข้าวกลางวัน
"รีบเข้าไปบ้านดีกว่า เดี๋ยวพ่อก็พาลุงศักดิ์กลับมาแล้ว"
"นั้นสิ.. ว่าแต่แบบนี้พ่อเธอจะไม่ติดหรอ รายนั้นยิ่งไม่ชอบใส่หน้ากากอยู่ด้วย"
"เราว่า ถ้าลุงศักดิ์เป็น พ่อก็คงไม่รอดหรอก"
"ก็คงจะเป็นแบบนั้น แล้วแบบนี้ เราควรจะต่อสัญญาบ้านเรามั้ยนะ" ผมถามเพราะบ้านที่ผมอยู่มาตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น เป็นบ้านเช่า และกำลังจะหมดสัญญาเดือนนี้แล้ว
"เธอมีที่พักของที่ทำงานนิ ไม่จำเป็นหรอกมั้ง"
"แต่มันแค่ห้องเล็ก ๆ เองแถมเป็นบ้านรวมกับพี่ ๆ คนอื่นด้วย"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนิ"
"เวลาเธอมาหา จะลำบากนะ ห้องน้ำก็ห้องน้ำรวม"
"ไม่เป็นไรหรอก เธอก็มาหาเราที่บ้านแทนสิ" ก็จริงของกี๊
"พูดถึงเรื่องนี้ เธอเองก็ทำงานไกลบ้านมากนะ ถ้าเราไปอยู่ห้องพักที่ทำงานแล้ว ใครจะไปรับไปส่งละ"
"เราว่าจะหัดขับ."
"โอ๊ยอย่าเลย ขับเองกลัวจะไปไม่ถึงที่ทำงาน" ผมรีบเบรกความคิดของกี๊ที่จะหัดขับรถ
"แหม.. ทีเธอยังหัดขับได้ ไม่กี่วันเอง"
"เราเคยขับมาบ้างแล้ว แค่ตอนนี้ต้องขับเป็นประจำ แค่นั้นเอง อีกอย่าง บ้านเธอมีแต่กระบะ แถมเกียร์กระปุกอีก อย่าเลย"
"เฮ้อ.. จะอ้อนพ่อให้ซื้อให้แบบเมื่อก่อนก็ไม่ได้แล้วเน้อ เบื่อจัง โตแล้วเนี่ย"
"เราว่าดีออก มีอิสระดี"
"ก็มีเท่าเดิมแหละ" ก็จริงของกี๊ เพราะที่บ้านเค้าตามใจมาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ใช่เรื่องที่มันไม่ดีจริง ๆ ก็ไม่มีใครห้าม ส่วนผม ก็มีแม่ค่อยห้ามบ้าง แต่ก็ไม่เท่าไหร่ ผมจอดรถที่หน้าบ้าน ข้าง ๆ รถมอเตอร์ไซต์ที่ไม่คุ้นตา
"รถใครอะเธอ" ผมถาม
"ไม่รู้สิ.. ไม่คุ้นเลย" ปกติแล้วไม่มีใครกล้าเข้ามาถึงในตัวบ้านของพ่อกี๊ เพราะเค้าเคยเป็นผู้ใหญ่บ้านที่จนทุกวันนี้ คนแถวนี้ก็ยังเคารพนับถือ
"พี่กี๊เหรอคะ" เสียงผู้หญิงดังมาจากในบ้าน
".." ผมกับกี๊ไม่ได้ตอบรับ
"หนูแววค่ะ เป็นลูกลุงศักดิ์" แววแนะนำตัว พร้อมกับเดินออกมาหาพวกเราที่รถ ดูจากรูปร่างภายนอกอายุไม่น่าจะเกิน 20 ปี แต่ลุงศักดิ์ที่อายุเกือบ 70 ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพ่อลูกกันได้
"ลูกหรอ" ผมพึมพำ
"ลุงศักดิ์มีลูกด้วยหรอ" กี๊ถามออกไป
"อ้อ. พ่อไม่ค่อยได้บอกใครหรอกค่ะ หนูเองก็เคยเจอพี่อยู่บ่อย ๆ นะคะ ตอนหนูเด็ก ๆ"
"เหรอคะ.." กี๊ดูไม่แน่ใจ และแทบจะในทันที โทรศัพท์ของกี๊ดังขึ้น
"ฮะโหล" กี๊รับสายทันที
"ถึงบ้านรึยัง เจอไอ้แววมั้ย พ่อให้มันกลับไปเตรียมห้องให้ไอ้ศักดิ์มัน" เสียงพ่อกี๊แว่วออกมาจากโทรศัพท์
"เจอกันแล้วพ่อ กำลังงงอยู่เลยว่าใคร" กี๊ตอบแล้วเดินเข้าบ้านอย่างหมดกังวล
พอกี๊เดินเข้าบ้านไป ผมก็เดินไปเปิดประตูหลังรถ แล้วเตรียมพื้นที่สำหรับสัมภาระของกี๊ ระหว่างที่กำลังจัดแจงของต่าง ๆ ก็มีมือนุ่ม ๆ มาจับที่แขนผม
"พี่เป็นแฟนพี่กี๊เหรอคะ" ผมสะดุ้งเมื่อแววเดินเข้ามาใกล้แบบเงียบ ๆ จนผมตกใจ
"เออ.. ใช่ ๆ"
"น่าอิจฉาจัง"
"อะไรหรอ.." ผมถามไปเก็บของไป
"พี่กี๊มีแฟนน่ารัก บ้านก็หลังใหญ่ หนูละ ไม่มีอะไรดี ๆ กับเค้าเลย"
"ไม่ขนาดนั้นมั้ง" ผมตกใจกับความน้อยใจในน้ำเสียงของแวว แววแสดงออกชัดเจนอิจฉา แต่ก็ด้วยความไร้เดียงสา ไม่มีความริษยาเลย
"หนูเคยมีแฟนนะ แต่มันทิ้งหนูไปละ"
"ทำไมละ"
"ไม่รู้มัน มันบอก เข้ากันไม่ได้ หนูก็ไม่เข้าใจ"
"งี้แหละ รักวัยรุ่น ก็ค่อย ๆ หาใหม่ เดี๋ยวก็เจอ"
"6 7 คนละนะ ทำไมหนูยังไม่มีแฟนดี ๆ แบบพี่กี๊บ้างนะ" คำพูดของแววทำให้ผมเขินและงงในเวลาเดียวกัน เค้าแทบไม่รู้จักผมเลย ไม่แน่ใจว่ารู้จักชื่อรึเปล่าด้วยซ้ำ ทำไมเค้าถึงคิดว่าผมเป็นคนดีขนาดนั้น
"6 7 คนเลยหรอ มีแฟนคนแรกตอนอายุเท่าไหร่เนี่ย"
"12 ค่ะ" แววตอบเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ เหมือนคำถามที่มีคนถามบ่อย ๆ แบบกินข้าวรึยัง
"ปั้ง" ผมปิดท้ายรถ
"เดี๋ยวพี่ไปช่วยพี่กี๊ขนของนะ"
"หนูก็ต้องไปเก็บห้องพ่อต่อละ ห้องพ่อรกมากเลย" แววพูดแล้วรีบเดินเข้าบ้านไปก่อนผม
ผมเดินเข้าบ้านกี๊ตามหลังแววสักพักนึง ห้องลุงศักดิ์อยู่ชั้นล่าง ตรงข้ามห้องครัว ส่วนผมเดินขึ้นบันไดตรงกลางบ้านไปยังชั้น 2 ซึ่งมีห้องของกี๊และพ่อ ผมเดินผ่านห้องของพ่อกี๊ ที่ประตูเปิดทิ้งไว้ ทั้ง ๆ ที่ปกติจะปิดล็อกตลอดเวลา ผมเก็บความสงสัยไว้แล้วเดินไปยังห้องของกี๊
"เป็นไง ของเยอะมั้ย"
"ต้องไปอยู่ 2 สัปดาห์เลยใช่มะ" กี๊ถามกลับ
"ก็ใช่ แต่สัปดาห์แรกอยู่บ้าน สัปดาห์หลัง อาจจะต้องไปอยู่ที่ห้องพักของที่ทำงานเรานะ"
"นั้นสิ แบบนั้นต้องเตรียมพวกหมอนไปด้วยมั้ยนะ"
"เอาของที่บ้านเราก็ได้ ยังไง ๆ เราก็ต้องขนของออกอยู่แล้ว" ข้าวของส่วนใหญ่ของแม่ผม ถูกขนกลับไปที่บ้านเก่าของแม่เรียบร้อย จริง ๆ ก็แทบไม่มีอะไรมาก นอกจากพวกเสื้อผ้า พวกเครื่องใช้ไฟฟ้าก็ขายทิ้งไปทั้งหมด เพราะผมไม่จำเป็นต้องใช้ และมันก็ค่อนข้างเก่าแล้ว จะเหลือก็แต่พวกเครื่องนอนและเสื้อผ้าส่วนหนึ่งของผมเอง
"อืม ก็ดี" กี๊พูดพร้อมกับปิดกระเป๋าใบใหญ่
"เราว่า เธอหาที่พักใกล้ ๆ ที่ทำงานเธอดีมั้ย ถือโอกาสนี้ ย้ายที่พักไปเลย"
"มันก็ดีนะ แต่เราติดบ้านอะสิ" กี๊พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็จริง แต่ว่าเธอต้องเดินทางไปกลับ 2 ชั่วโมงทุกวัน จะไหวหรอ" นี้นับแค่จากบ้านกี๊ไปที่ทำงาน ไม่รวมว่าผมต้องขับจากที่พักของที่ทำงานผมมาบ้านกี๊อีก 40 นาทีเป็นอย่างน้อย
"เราอะไม่เป็นไรเลย เนแหละ ไม่ไหวแน่ ๆ" กี๊ตอบผม
"อืม.. ไม่เถียงเลยแหละ" ผมตอบเสียงจ๋อย ๆ เพราะผมอยากดูแลกี๊ให้ดีที่สุด
"ถ้าเราย้ายไปอยู่กับเธอที่ห้องพักของที่ทำงานเธอละ" กี๊ถาม
"มันก็ได้อยู่นะ เพราะเค้าไม่ได้ห้ามคนนอกมาอยู่ แต่ทั้งบ้านมีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลยนะ เธอจะอึดอัดเปล่า ๆ"
"ยังไง ๆ ก็ต้องไปอยู่อยู่ละ ก็ถ้ามันโอเค ก็อยู่ยาวไปเลยไง ดีมะ"
"ก็ลองดู" จริง ๆ แล้วที่ทำงานเราไม่ได้ไกลกันมาก 15 นาทีก็ไปถึงแล้ว
"ปั้ง" ผมกับกี๊สะดุ้งพร้อมกัน เพราะเสียงประตูที่ปิดดัง
"สงสัยห้องพ่อเธอแน่ ๆ เราเห็นมันแง้มอยู่"
"ห้องพ่อเนี่ยนะ แง้มอยู่" กี๊ดูสงสัย
"อืม ตอนเธอขึ้นมา ไม่เห็นหรอ"
"ไม่นะ เราขึ้นมามันก็ปิดสนิทนะ"
"อ่าวหรอ.." หรือผมจะตาฝาด
ผมหยิบกระเป๋าของกี๊จนเต็ม 2 มือและกี๊ถือกระเป๋าเล็ก ๆ อีกใบ ตามผมออกมาจากห้อง
"นี้ไง"
"แกร็ก ๆ" กี๊บิดลูกบิดประตูห้องพ่อกี๊ เพื่อให้ผมมั่นใจว่ามันล็อกอยู่
"พี่ ๆ มีอะไรให้ช่วยขนมั้ยคะ" เสียงแวว ดังมาจากข้างล่าง
"ไม่เป็นไรจ้า" จริง ๆ แล้วคนที่มีสิทธิ์ขึ้นมาชั้น 2 ของบ้าน มีแค่ ผม กี๊ และพ่อของกี๊เท่านั้น นอกจากพ่อจะเรียกให้ลุงศักดิ์ขึ้นมาช่วยขนของ ก็ไม่มีใครกล้าขึ้นมาบนนี้อีก
ผมขนของลงมาชั้นล่าง แล้วตรงออกไปจากบ้าน แต่กี๊เดินไปทางห้องครัว เหมือนจะเข้าไปกินน้ำในห้องครัว ผมเก็บของที่รถเสร็จ กี๊ก็เดินออกมา
"ปะ รีบไปหาอะไรกินกันดีกว่า"
"หะ.. อ๋อ อืม" ผมขึ้นรถแล้วสตาร์ททันที
"ปั้ง" กี๊ขึ้นรถนั่งข้าง ๆ ผม
"มีอะไรหรอ" ผมถามเพราะสีหน้ากี๊ดูมีกังวล
"ก็แววอะสิ เค้าจะนอนที่ไหน ห้องลุงศักดิ์ก็มีเตียงเดียว แถมป่วยด้วย ก็ไม่ควรนอนด้วยกัน"
"เค้าอาจจะจัดที่นอนที่พื้นมั้ง" ผมบอก
"เราเลยไปแอบดูมา ที่พื้นมีของวางเต็มไปหมด ไม่น่าจะจัดที่นอนได้หรอก"
"หรอ งั้นคง กลับไปนอนบ้านเค้าละมั้ง"
"บ้านลุงศักดิ์มีที่ไหนละ"
"อ่าวหรอ" ผมถอยรถออกมา สวนกับพ่อกี๊พอดี พ่อกี๊ยิ้มให้ผมจากในรถ แล้วจอดแทนที่ผม
"แววเอ๊ย" เสียงพ่อกี๊ตะโกนเรียกแวว ทำให้กี๊ถึงกับหันไปมอง แต่ผมก็เลี้ยวรถออกจากบ้านกี๊ ก่อนที่แววจะออกมา
หลังจากนั้นผมก็พากี๊ไปกินข้าวเย็น และเข้าบ้านผมตอนประมาณ 1 ทุ่ม ผมเข้าไปจัดเตรียมที่นอน และกี๊ก็เตรียมตัวจะไปอาบน้ำ
"เธอ.. อาบน้ำกับเราหน่อยสิ" กี๊บอก
"อะไร ยังไม่หายกลัวอีกหรอ" ตั้งแต่แม่ผมเสียไป กี๊ก็ไม่กล้าอยู่บ้านผมคนเดียว
"ใครจะไปหายกลัวไวขนาดนั้นละ"
"โถ่ เธอตอนเค้ายังอยู่ ก็สนิทกันจะตายไป"
"ก็นั้นไง เดี๋ยวเค้ามาหาขึ้นมา ทำไงละ"
"โอ๊ยเรายังไม่เคยเห็นแม่มาหาสักที" ผมพูดแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว..


https://fictionlog.co/b/624add06d9f81b001cc33bdf

[therasak]

ชักน่าสงสัยว่าจะมีสายมูเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยมั้ย  ลุ้นตามเลยครับ

[swss2511]

แววจ้องกินแฟนพี่กี้

[to47555]

เรื่องราวน่าสนใจเลยครับ ลุ้นตามเลยครับ

[namluang1978]

รายละเอียดเยอะจัง เรื่องนี้ ขอเนื้อๆ ก็พอมั้ง

[devilzoa]

เอ น้องแววกับพี่ของกี้นี่ยังไง ๆอยุ่นะ