ตำนานเทพวายุ [ season2 ] ตอนที่ 34 : ความทรงจำที่กลับมาของ....

[guang_k]

สาวๆ หลายคสเลยที่เข้ามาตอนริวอายุ 10 ขวบ น่าจะมีเหตุการณ์อะไรมากมาย

คุณแม่ก็พยายามหาลูกสะใภ้เพิ่มจัง ว่าที่พ่อตาก็หวงลูกสาวซะ เอหรือเกรงใจนายสาวกันนะ

[locklock leck]

ได้ซ้ำมิไรอีกรึเปล่า

[zavior]

โอ๊ะ กระแตรอดตัวอย่างง่ายดาย
สาวๆนี่กลมเกลียวจริงๆนะครับ รอพี่มิไรมาร่วมวงนี่น่าจะมีหัวใจวายได้

[dawdom]

นึกว่าได้กระแตเปนหมายเลขห้าซะอีก

[Flare cnx]

จัดเลย จัดเลย จัดเลย  กระแตมาเพื่อการนี้

[ieaky]

หืม นายริวเคยช่วยกระแตตอนไหนนี่ แล้วริวจำได้มั้ยนั่นสุดท้ายกระแตจะเป็นหนึ่งในฮาเร็มบอยน้องนายริวมั้ยนี่

[pankea]

กระแตมีคิวต้องเสียซิงให่นายริวด้วยหรือไม่ แค่สี่คนก็ว่าแทบไม่เหลือแรงให้สาวอื่นแล้ว

[ipichai]

กระแตละ ยังไม่มีฉากกระแตเลยนะอุส้าห์มาถึงบ้านสามีแล้วนะ

[Thekid34]

พี่มิไรน่าร้าก

[Tik K.]

กระแตอยากได้แบไหนบอกริวเลยนะ

[karn_cab]

คนที่เอานายริวกะอยู่ นอกจากพี่อั๊มก็คุณย่าคิเดียวนี่แหละ แค่ได้ยินชื่อก็กลัวแล้ว

[หวานเย็น]

น้องกระแตแปลกๆซะแล้ว

[Man. Number1]

แบบนี้กระแตต้องเข้ามามีส่วนร่วมในการปราบริวกะแล้วแหละ แต่ก็ต้องดูกันต่อไปว่ากระแตจะกล้าสารภาพตอนไหน

[Ttum1188]

สาวๆรวมตัวกันครบหรือยังครับเนี่ยเรื่มนับไม่ถูกละ

[taohunter]

 ::YehYeh::เอาละครับ

สวัสดีอีกทีครับ จัดไปสองตอนรวดขอให้สนุกครับ


ตอนนี้เป็นตอนสุดท้านของ Ss2 นะครับ อยากรู้ว่ารีดเดอร์แต่ละคนชอบตอนไหนเป็นพิเศษครับ


ปล. มีซ่อนข้อความครับ


•••••••


ความเดิมตอนที่แล้ว


ริวกะโดนเมียทั้ง 3 รีดพิษไปอีกครั้งดูเหมืนว่ารอบนี้พี่มังกรซีดเป็นไก่เลย
และแล้วความลับของริวกะก็ถูกเฉลยส่วนหนึ่ง

นั่นก็คือในตัวของเขามีคำสาบราคะอยู่ถ้าอยู่ใกล้คนที่รักล่ะก็ เขาจะกลายเป็นสัตว์ที่กระหายในกามารมณ์


เมื่อรู้ความจริงพลอยกับคิราระก็เป๋เหมือนกัน อั้มจึงค่อยๆปรับๆค่อยๆจูน
จนทั้งสองหายเศร้าและเข้าใจชายคนรักมากขึ้น


แต่ในระหว่างที่สามคนกำลังคุยกันนั้นก็ได้มีแขกที่ไม่คิดว่าจะมาปรากฎตัวขึ้น



...............


ตอนที่ 34 :   ความทรงจำที่กลับมาของ...



แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมกระแตมาอยู่ที่นี่ล่ะ ว่าแล้วก็คงต้องขอย้อนกลับไปนิดหน่อย หลังจากที่ฮิคาริกลับไปแล้วและริวกะก็นอนหลับต่อนั่นเอง



ด้านเมียทั้ง 3 ทั้ง อั้ม คิราระ และ พลอยก็ได้ช่วยกันทำความสะอาดต่อแถมยังได้หน่วยปัดกวาดเพดาน อย่างคาไมทาจิทั้งสามมาช่วยอีก แบบนี้งานก็เสร็จไวเป็นธรรมดา หลังจากนั้นเธอทั้งสามก็มานั่งดื่มชาสมุนไพรของอั้ม มันช่วยให้สามคนผ่อนคลายได้ดีมากๆเลยล่ะ


ราวกับว่าความเหนื่อยล้าจากการทำความสะอาด และ จากกิจกรรมสำเร็จโทษนายมังกรเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลย พี่อั้มและคิราระก็นั่งคุยกันเรื่องงานนู่นนี่นั่น ส่วนพลอยก็นั่งเล่นกับคาไมทาจิทั้งสาม จนกระทั้งเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น



ตรืดดดดด ตรืดดดดด ตรืดดดดด


ในขณะที่สามสาวยังคงนั่งคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงเรียกเข้า ซึ่งต้นเสียงก็คือโทรษัพท์บ้านที่จะเอาไว้ใช้ติดต่อกับ Lobby คิราระจึงเดินไปรับสายทันที


[ คิราระ ]  :  สวัสดีค่ะ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  สวัสดีค่ะ โทรฯจาก Lobby ค่ะ


[ คิราระ ]  :  ค่ะ คิราระรับสายค่ะ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  สวัสดีค่ะ คุณคิราระ พอดีว่าตอนนี้มีแขกจะมาขอพบคุณอั้มน่ะค่ะ



[ คิราระ ]  :  หือ ?  แขกมาขอพบพี่อั้ม งั้นสักครู่นะคะ  พี่อั้มคะ มีคนมาขอพบค่ะ



คิราระได้ฟังเรื่องราวจากพนักงานโรงแรมแบ้ว จึงได้หันมาหาพี่สาวของเธอซึ่งกำลังนั่งพักอยู่ และพออั้มได้ยินดังนั้นจึงรีบลุกไปรับสายต่อทันที


[ อั้ม ]  :  สวัสดีค่ะ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  คุณอั้มค่ะ มีแขกมาขอพบคุณอั้มค่ะ เธอแจ้งชื่อเอาไว้ว่าชื่อ ทิพนาถ พิทักษ์เทวา ค่ะ


[ อั้ม ]  :  อ๋ออ คุณกระแตเองเหรอ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  จะให้ดิฉันตอบไปว่ายังไงดีคะ


[ อั้ม ]  :  อ๋อๆ ๆ  ช่วยพาคุณกระแตไปที่เลาจ์รับรองทีนะคะ อีก 10 นาที อั้มจะลงไปค่ะ ฝากด้วยนะคะ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  ได้ค่ะ คุณอั้ม


ตรืดด ตรืดด ตรืดดด


[ คิราระ ]  :  ใครเหรอคะพี่อั้ม


[ อั้ม ]  :  คุณกระแตน่ะ เธอเป็นลูกสาวของคุณเวโรจน์น่ะ


[ พลอย ]  :  งืออ เวโรจน์  เวโรจน์  เวโรจน์ งืออ ชื่อคุ้นๆจัง


[ คิราระ ]  :  หืม ลูกสาวคุณเวโรจน์ที่เป็นหัวหน้าทีมวิศวกรเหรอคะ


พลอยที่มีอุปนิสัยที่ชื่นชอบคนทำงานเก่งเป็นทุนเดิม พอได้ยินว่าเป็นวิศวกร เธอก็ถึงกับตกใจแกมตื่นเต้นเลยล่ะ


[ พลอย ]  :  โห วิศวกรเลยเหรอคะ


[ คิราระ ]  : ใช่ คุณกระแตเป็นหัวหน้าทีมวิศวกรฝ่ายพัฒนายานยนต์ของพิทักษ์เทวาเลยนะพลอย พี่เคยเจอบ่อยๆตอนเข้าบริษัท



[ พลอย ]  :  โห สุดยอดเลยเก่งจัง


[ คิราระ ]  :  อื้ม พี่ก็ชื่นชมนะ ทำงานได้เก่งมาก แถมลูกน้องใต้บังคับบัญชาก็เชื่อฟังดี แถมฝีมือก็ไม่ธรรมดาอีก



[ อั้ม ]  :  อื้มๆ นั่นแหละ เดี๋ยวพี่ลงไปข้างล่างแปปนะ  อย่าลืมปลุกนายริวมากินมื้อเที่ยงล่ะ ทั้งสองคน


[ คิราระ ]  :  เง้อออ แย่แล้ว ยังไม่ได้เตรียมมือเที่ยงเลย แย่แล้ววว


[ พลอย ]  :  พลอยช่วยค่ะพี่คิราระ


สาวเมดนั้นดันลืมไปซะสนิทดลยว่านี่ก็ใกล้จะได้เวลามื้อเที่ยงแล้ว เธอเด้งตัวและเดินเข้าไปในครัวทันที โดยที่มีน้องสาวคนเล็กอย่างพลอยเข้าไปช่วยด้วย


อั้มทั้งขำทั้งเอ็นดูจริงๆ บทจะน่ารักก็น่ารัก บทจะเก่งก็เก่งเหลือเชื่อ แต่พอบทจะเอ๋อ ก็เด๋อจนพูดไม่ออก อั้มนั้นเตรียมแต่งตัวและเตรียมตัวเพื่อจะลงไปหากระแตทันที เพราะตอนนี้เธอก็อยู่ในชุดแม่บ้าน ถ้าลงไปในสภาพนี้ล่ะก็ คนคงมองตาเป็นมันแน่ๆ


•••• ณ. ข้างล่างคอนโด ••••


หลังจากที่รับคำสั่งของอั้มมาแล้ว ประชาสัมพันธ์คนนั้นก็เดินตรงไปหากระแต ที่กำลังนั่งรอคำตอบอยู่ที่โซฟาในส่วนของผู้ที่มาติดต่อนั่นเอง


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  ขออนุญาตค่ะ คุณทิพนาภ เดี๋ยวคุณอั้ม กำลังจะลงมาค่ะ รบกวนคุณทิพนาถตามดิฉันมาส่วนรับรอง VIP ด้วยค่ะ


[ กระแต ]  :  ค่ะ เอ่ออ ตรงนี้ยังไม่ vip อีกเหรอคะ ทั้งๆที่สวยมากๆแท้ๆ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  ( ยิ้ม )  เชิญทางนี้ค่ะ


ประชาสัมธ์ก็คงแอบปลื้มแหละที่มีลูกค้าชมว่าสถานที่ทำงานของพวกเขานั้นสวยงาม แต่สิ่งที่จะเห็นนี่สิ่มะนยิ่งกว่างามเสียอีก ทันทีที่กระแตเดินตามประชาสัมพันธ์ไปได้แค่ไม่ถึง 100 ก้าว


เธอก็ต้องตกตะลึงกับเลาจ์ VIP ของที่นี่ เธอไม่สามารถอธิบายออกมาได้จริงๆว่าเธอควรรู้สึกยังไง ทั้งๆที่ดูเรียบง่าย แต่ก็หรูหรา ทั้งที่ดูธรรมดาแต่โคตรเพอร์เฟค ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างลงตัวมากๆ เหมาะที่จะคุยธุรกิจเป็นอย่างยิ่ง



และนี่เป็นโซน VIP ที่เป็นอภิสิทธิ์ของผู้อาศัยชั้น 10 เท่านั้น และแน่นอนว่าเมื่อรินเหมาชั้น 10 ทั้งหมดมูลค่ารวม 100 ล้านบาทไทย เลาจ์ VIP นี้จึงตกเป็นของพวกเขาไปโดยปริยาย และไม่มีผู้อาศัยคนไหนกล้าเถียงบ่น หรือ กล้าที่จะเข้าไปยุ่มย่าม เพราะส่วนมากผู้ที่ซื้อคอนโดที่นี่อยู่ 80% จะเป็นนักธุรกิจและเจ้าของกิจการใหญ่ๆ



และแน่นอนว่าไม่มีใครกล้า เอาเหตุผลงี่เง่าว่าอยากใช้บริการโซนวีไอพีบ้าง ไปหาเรื่องงัดกับ อิซานางิ กรุ๊ป แน่นอน แต่ใช่ว่าทางคอนโดฯจะใจดำนัก เพราะทางนิติบุคคลก็ได้จัดโซนสำหรับผู้พักอาศัยทั่วไป เพื่อไว้ให้บริหารเช่นกัน ถึงจะไม่หรูหราเท่ากับของเลาจ์ VIP แต่มันก็ดูดีกว่าโรงแรมทั่วไปหลายสิบเท่านัก


[ กระแต ]  :  เอ่ออ ดิฉันนั่งตรงโซฟาก็ได้ค่ะ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  คุณอั้มเธอสั่งให้ดูแลรับรองคุณอย่างดีที่สุดค่ะ โซนนี้จะเป็นโซน VIP ค่ะ แต่ว่าถูกปรับเปลี่ยนนิดหน่อยตามความร้องการของคุณริน เหมาะแก่การคุยงานและธุรกิจที่ต้องการความเป็นส่วนตัวค่ะ  แต่ว่าปกติโซนนี้จะเปิดแค่ตอนที่คุณรินแจ้งมาค่ะ



[ กระแต ]  :  อ้าว แล้วคุณอั้มไม่ลงมานั่งที่นี่เหรอคะ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  มีบ้างค่ะ เพราะการเปิดใช้โซนนี้ ต้องใช้พนักงานดูแลสามคนในการดูแล คุณอั้มเธอบอกว่าไม่อยากจะรบกวนพนักงานน่ะค่ะ



พนักงานผู้นำทางอธิบายให้กระแตเข้าใจได้แบบง่ายๆ เพราะเลาจ์นี้จุดประสงค์ที่รินปรับปรุงคือ จะใช้เพื่อรับรองแขกและหุ้นส่วน เพราะฉะนั้นเขาจึงออกแบบให้มันดูเป็นทางการเหมาะกับการคุยธุรกิจ

และในทางกลับกันมันก็ให้ความรู้สึกสบายไม่กดดัน นั่นจึงทำให้เกือบ 85% ในการคุยธุรกิจ มักจะประสบผลดีเสมอ  แต่ว่า....


[ กระแต ]  :  เอ่ออ เอ่อออ แล้วคุณริวกะล่ะค่ะ


[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  ส่วนมากคุณริวจะพักอยู่ข้างบนค่ะ และคุณเขาจะชอบไปอยู่ที่ลานจอดรถค่ะ



[ กระแต ]  :  ลานจอดรถ ? เหรอคะ



[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  ใช่ค่ะ ลานจอดรถ VIP 10  ถูกจัดตกแต่งให้เหมือนกับสวนสาธารณะค่ะ คุณริวจะชอบไปออกกำลังกายเป็นประจำ แถมยังใช่เวลาบางส่วนในการดูแลบำรุงรถของเขาด้วยค่ะ



[ กระแต ]  :  ค่ะ ( ยิ้ม )



ในขณะนั้นเองก็มีพนักงานคนหนึ่ง เดินมาด้วนท่าทีและกิริยาที่สง่ามากๆ เขานำน้ำดื่มเย็นๆมาบริการกระแต แต่มันไม่ใช่น้ำธรรมดา มันคือน้ำสมุนไพรสูตรของอั้มเอง


เพียงอึกแรกที่กลืนและไหลลงคอไป กระแตรู้สึกได้ถึงความสดชื่นที่อธิบายไม่ถูก มันทั้งอร่อย ทั้งหวาด ทั้งเปรี้ยว ทั้งสดชื่นมากๆ



[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  เป็นน้ำสมุนไพรของคุณอั้มน่ะค่ะ เอาไว้เสิร์ฟให้ผู้มาติดต่อน่ะค่ะ


[ กระแต ]  :  อร่อยมากค่ะ สดชื่นมากๆเลย


ในขณะที่กระแตนั้นสาธยานถึงความอร่อยของน้ำสมุนไพรอยู่นั้น หมอสาวคนสวยในเสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็เดินมาถึงพอดี




เธอแต่งตัวดูสบายๆ เพราะยังไงซะที่นี่ก็คือบ้าน อีกอย่างวันนี้ก็วันพักผ่อนด้วย แต่ดาเมจที่แผ่ออกมามันไม่ธรรมดาเลย อาจจะเกิน 9 พันด้วยซ้ำไป





[ อั้ม ]  :  ขอบคุณค่ะที่ช่วยดูแล แขกของอั้มให้



[ ประชาสัมพันธ์ ]  :  ด้วยความยินดีค่ะ ถ้าเช่นนั้น ดิฉันขอตัวนะคะ


[ อั้ม ]  :  ตามสบายค่ะ


หลังจากที่พนักงานเดินไป อั้มก็ตรงมาหากระแตทันที เธอแอบยิ้มเล็กน้อยเมื่อเหลือบไปเห็นน้ำสมุนไพรถูกดื่มจนหมดแก้ว


[ อั้ม ]  :  สวัสดีค่ะ คุณกระแต


[ กระแต ]  :  สวัสดีค่ะ คุณอั้ม เอ่อ เอ่อ


กระแตถึงกับอ้ำๆอึ้งๆเลย ย้อนกลับไปเมื่อวานหลังจากที่มิกเล่นพูดจี้ใจดำเรื่องที่เธอแอบชอบริวกะมานานมากแล้ว มิกยังพูดอีกว่าให้เธอหาโอกาสมาหาเขาซะ


[ กระแต ]  :  จะบ้าเหรอมิกกี้ จะทำแบบนั้นได้ยังไง ชั้นไม่ทำหรอก


[ มิกกี้ ]  :  ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเขาจะรู้ว่ารักรึเปล่า !!! เคยได้ยินเพลงนี้มะ  นี่ฟังนะนังชะนีตัวน้อย


[ กระแต ]  :  อย่าเรียกแบบนั้นสิ่ !!!


[ มิกกี้ ]  :  ก็ได้ๆนังชะนีก็พอ


[ กระแต ]  : โกรธแล้วนะมิกกี้  ฮึ !!!


[ มิกกี้ ]  :  โอ้ๆๆ อ่ะล้อเล่ง ฟังชั้นนะ ตอนนี้แกก็ประสบความสำเร็จขั้นนึงแล้ว แกก็ไปหาไปคุยกับเขาสิ่ นี่อะไร๊ หลบหน้าหลบตามาเป็น 10 ปี เพราะอยากทำตัวให้ไม่อายเขา  แล้วพอสำเร็จกลับไม่กล้าไปหา ว๊ายยย


[ กระแต ]  :   แล้วถ้าเกิดคุณริวกะไม่ใช่คนๆนั้นที่ช่วยชั้นไว้เมื่อ 10 ปีก่อนล่ะ


[ มิกกี้ ]  :  อ่าว ยังไงเนี่ยกระแต ไหนบอกว่าอิซานางิ ริวกะ เคยช่วยแกไง



[ กระแต ]  :  ก็ ก็ มันเลือนลางไปหมดนี่นา ตอนนั้นชั้นเกือบจะสลบแล้ว แต่ก็จำได้ว่ามีคนเรียกเขาว่าริวกะนี่นา



[ มิกกี้ ]  :  โอย นี่นังชะนีกระแต ในโลกนี้มันไม่มีเด็ก 10 ขวบที่ไหน แบกผู้หญิงอายุ 16 วิ่งเข้าโรงพยาบาลหรอก แล้วอีกอย่าง แกคิดให้ดีๆ ว่าหลังจากที่เด็กคนนั้นช่วยแกแค่ไม่กี่เดือน ชีวิตแกเปลี่ยนไปยังไงมั่ง


กระแตคิดตามที่มิกกี้เพื่อนซี๊บอก ใช่หลังจากที่ถูกเด็กคนนั้นช่วยเหลือ เธอก็ได้รับโอกาส ได้รับชีวิตใหม่ในทันที เธอมีที่อยู่ใหม่ เธอยังมีพ่อบุญธรรม และที่สำคัญ

" ทุนการศึกษาจาก อิซานางิ กรุ๊ป "


เธอได้รับทุนการศึกษาจาก บริษัท อิซานางิ กรุ๊ป อีกด้วย นั่นจึงทำให้เธอระลึกเสมอมาว่าเด็กคนนั้นที่มาช่วยเธอคือ อิซานางิ ริวกะ แน่ๆ


[ กระแต ]  :  อือ รู้แล้ว


[ มิกกี้ ]  :  ถ้างั้นก็ได้เวลา " รุก " แล้วนังชะนีเพื่อนรัก พรุ่งนี้ไปหาเขาซะ


[ กระแต ]  :  บ้า มิกกี้ จะให้ไปหาเขาได้ไง แล้วจะเอาอะไรไปเป็นข้ออ้างล่ะ


[ มิกกี้ ]  :  โถๆ ๆ ๆ ๆ  คุณวิศวกรหญิงแห่งพิทักษ์เทวา  ก็คาเสะมารุหมายเลข2 นั่นไง   ใช้เป็นข้ออ้างซะสิ่  อ้อๆๆ แล้วก็ให้ไปดูรถนะ ไม่ใช่ไป อ้อก อ้อก อ้อก


[ กระแต ]  :  หยุดเลยนะมิกกี้ พูดอะไรเนี่ย มันมากเกินไปแล้วนะ !!!



[ มิกกี้ ]  :  อะไรเนี่ย ชั้นบอกว่าอย่าไปอ้อกเหล็กโครงรถเพิ่มเชียวนะ รถมันสวยอยู่แล้วมนี่แกร้อนตัวอะไรเนี่ย แกจะอ้อก อะไรหรา



[ กระแต ]  :  หึ้ย !!! แถจนสีข้างถลอกหมดแบล้ว ฮึ๊ !!! เค๊าโกรธแล้วนะ


มิกกี้กับกระแตเถียงกันไปเถียงกันมา แม้ว่ากระแตจะขึ้นเสียงยังไง มิกกี้ก็ยังยิ้มได้เพราะเขารู้ว่าเพื่อนรักกำลังเขินหนัก และแล้ววันรุ่งขึ้นกระแตก็มายืนอยู่ที่หน้า Luxury Condo จนได้ เอ๊า !!! ไหนบอกไม่มาไงกระแต


-- ปัจจุบันที่คุยกับอั้ม --


[ กระแต ]  :  เอ่อ เอ่อ  กระแตเอาเล่มทะเบียนรถมาให้น่ะค่ะ แล้วก็ใบขับขี่สากลค่ะ เอ่อ... เอ่อ... แล้วก็นี่ด้วยค่ะ ( ยื่นให้ )



[ อั้ม ]  :  ห่ะ หาา !!! ใบค่าปรับ ข้อหาใช้ความเร็วเกินที่กฏหมายกำหนด


อั้มถึงกับปวดหัวตุ้บๆเลย นี่นายริวไปขับรถแจ่งได้ไงเนี่ย ปกติแล้วนายริวไม่ใช่พวกทำทำผิดกฏจารจรนี่นา แต่นี่อะไรทำไมถูกแจ้งมาว่าขับรถในเมือง 160 km/h  ล่ะเนี่ยยย



[ อั้ม ]  :  หึ้ม !!! ขับ 160 ในเมืองแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวเถอะ



[ กระแต ]  :  เอ่อ วันศุกร์ที่คุณริวมารับรถไป ดูท่าทางร้อใจนมากๆเลยค่ะ พอสตาร์ทรถก็มุ่งหน้าไปทางพระรามเลย คงจะมีธุระจริงๆ คุณอั้มใจเย็นๆก่อนนะคะ


ผมนี่อยากจะ แหมมมมมมม ไปให้ถึงดาวอังคารจริงๆ มีปกป้องกันด้วยอ่ะหนูกระแต ส่วนสาวอั้มพอได้ยินกระแตบอกว่าวันศุกร์ และ ไปไปพระรามสาม เธอจึงนึกได้ทันทีว่านั่นคือวันที่นายริวไปช่วยเธอนี่นา


ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าหมอสาวคนสวยกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยทีเดียว จ๊อกกก !!! ทันใดนั้นเสียงท้องร้องของกระแตก็ดังขึ้นมาทันที


แม่สาววิศวกรถึงกับหน้าแดงเลย อยู่ดีๆร่างกายก็ประท้วงขอข้าวกินซะแล้ว นั่นก็เพราะเมื่อเช้าคุณเธอตื่นเต้นจนกิรอะไรไม่ลงยังไงล่ะ


[ กระแต ]  :   เอ่อ จอโทษด้วยค่ะ สงสัยเมื่อเช้าดิฉันลืมทานมื้อเช้ามา



[ อั้ม ]  :   พอดีเลยค่ะ งั้นคุณกระแตมาทานมื้อเที่ยงด้วยกันไหมค่ะ



ทันทีที่รู้ว่ากระแตหิว อั้มก็เอ่ยปากชวนทันที ตอนนี้กระแตอึกๆอักๆ เสียบุคลิกภาพไปหมดแล้ว แต่อั้มก็ไม่ได้ถืออะไร เธอกลับเข้าใจดีว่าคนที่อายุยังน้อย แต่ต้องรับผิดชอบงานที่มากมายเกินมือ มันกดดันมากๆ


[ อั้ม ]  :  ถือซะว่า เป็นการขอบคุณที่อุสส่าห์เอาของมาให้นายริวนะคะ

กระแตเองก็อึกอักอึกอักอยู่นานพอดู ก่อนที่จะตัดสินใจรับคำเชิญของอั้ม สองหญิงสาวคนงามพากันเดินมาที่ Lobby ก่อน เพราะอั้มจำเป็นต้องแจ้งด้วยว่าพาใครขึ้นไปบนห้อง เพราะมันคือระเบียบการรักษาความปลอดภัยของคอนโดแห่งนี้นี่เอง


ติ๊ง !!! เสียงลิฟต์ดังขึ้นเตือนว่าตอนนี้พวกเธอทั้งสอง อยู่ที่ชั้น 10 แล้ว กระแตนั้นประหม่ามากๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาบ้านของ " เขา " คนที่เธอแอบเฝ้า แอบฝัน ว่าสักวันจะได้เจออีกครั้ง  ทันทีที่เลี้ยวขวาเพื่อเข้าสู่ตัวบ้าน กระแตก็รู้สึกได้ทันที เธอรู้สึกว่าที่นี่เหมือนต่างโลกไม่มีผิด


การใช้โทนสี การออกแบบมันทำให้ดูกลายเป็นว่าที่นี่ไม่ใช่คอนโด แต่เป็นบ้านจริงๆ แอ๊ดดด !!! เสียงประตูดังขึ้น ทำให้สาวกระแตหลุดออกจากภวังค์ทันที


[ อั้ม ]  :  พลอย  คิราระ วันนี้พวกเรามีแขกนะ  ทำกับข้าวเพิ่มสักอย่างสองอย่างนะ


[ คิราระ ]  :  ค่ะ พี่อั้ม 


[ พลอย ]  :  นี่ค่ะ น้ำดื่ม


สาวน้อยเมียคนเล็กของพี่มังกรนั้นรู้งานมากๆ เธอรีบหาน้ำเย็นๆมาต้อนรับแขกทันที และนี่เป็นครั้งแรกที่กระแตได้เผชิญหน้ากับรุ้งพลอยที่เป็นเจ้านายสูงสุดของพิทักษ์เทวา กระแตนั้นถึงกับตัวสั่นไปหมด ประหม่าไปหมด มันเกิดอะไรขึ้นนะ


หรือว่ามันเป็นเพราะคำที่พ่อของเธอ ( เวตาล ) เคยบอกเอาไว้ว่า กระแตจะรู้ด้วยตัวเองว่า คุณหนูรุ้งพลอยมีอำนาจเพียงใด และตอนนี้กระแตก็รู้ได้แล้วว่าสิ่งที่พ่อของเธอพูดไว้ มันคืออะไร

ปุ้ป !!! ฝ่ามือนิ่มๆสัมผัสไปที่ฝ่ามือของกระแตที่กำลังดูตื่นกลัว มันคือมือของพลอยนั่นเอง เธอยิ้มให้กระแตที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อนและพูดออกไป


[ พลอย ]  :  ตามสบายนะคะ คิดซะว่าที่นี้คือบ้าน นะคะ

[ กระแต ]  :  ข่ะ ข่ะ คุณหนู ( พูดเบามากๆ )


รุ้งพลอยยิ้มให้กระแตที่ตอนนี้กำลังประหม่าเป็นอย่างมาก พลอยนั้นรีบเดินกลับไปที่ห้องครัวทันที โดนที่ไม่รู้เลยว่ากระแตมองตามหลังเธอตาไม่กระพริบ

บอกไปใครจะเชื่อว่าคำแค่ประโยคเดียวที่พลอยพูดออกมา มันทำให้อาการประหม่านั้นหายไปหมดเลย จากที่ตัวสั่นๆก็กลับมาเป็นปกติ ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเธอ



แต่ในระหว่างนั้นก็มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว ดุ๊ก ดิ๊ก ดุ๊ก ดิ๊ก ดุ๊ก ดิ๊ก ไปๆมาๆจนกระแตต้องชะเง้อมอง


[ กระแต ]  :  งื๊ออออ วีเซิล


ใช่แล้ว สิ่งที่กระแตเห็นคือตัววีเซิล หรือเจ้าคาไมทาจินั่นเอง ทั้งสามยังไม่ได้ตามฮิคาริกลับไป โดยอ้างไปว่านานๆจะได้ออกมาเจอรุ้งพลอยสักที เลยขออยู่ต่ออีกหน่อย


[ กระแต ]  :  คุ คุณอั้มคะ คุณอั้มเลี้ยงวีเซิลด้วยเหรอคะ


[ อั้ม ]  :  หะ หาา ?  ( คิดในใจ อ๋อคาไมทาจิสิ่นะ )  อ๋อค่ะๆ


[ กระแต ]  :  เอ่อ.. เอ่อ.. เอ่อ...


กระแตพูดไป มองไป พูดไป ชะเง้อไป จนเสียบุคลิกเลยทีเดียว อั้มมองแค่ปร๊าดเดียวก็รู้ได้ทันที ว่านี่มันอาการของคนรักสัตว์จนเสียอาการ


ก็นะถึงจะเก่งยังไง ตัวกระแตเองก็เป็นผู้หญิง ยังไงซะเธอก็ต้องมีมุมที่หวานๆแบบนี้บ้างแหละนะ


[ อั้ม ]  :   อิทาจิ นิทาจิ ซันทาจิ มานี่หน่อย


ดุ๊ก ดิ๊ก ดุ๊ก ดิ๊ก สามปีศาจพังพอนเมื่อได้ยินอั้มเรียก ก็เตรียมจะเหาะเข้าไปหา แต่ว่าแว๊ปนึงพวกมันนึกได้ว่าตอนนี้มีแขก


พวกมันสามพี่น้องจึงต้องวิ่งด้วยขาสั้นๆของพวกมันไปหาอั้มแทน เจอภาพแบบนี้เข้าไป กระแตแทบจะเป็นลม อะไรจะน่ารักปานนี้


[ กระแต ]. :  งือ  มีชื่อด้วยเหรอคะ  แถมยังมาตามเสียงเรียกได้ด้วย ฉลาดมากๆเลย


[ อั้ม ]  :  ตัวนี้ที่มีริบบิ้นผู้แขนเป็นพี่สาวตัวโต ชื่อ อิทาจิ  ส่วนตัวขนสีน้ำตาลตัวนี้น้องชายตัวรองชื่อ นิทาจิ  ส่วนเจ้าตัวนี้ชื่อ ซันทาจิ เป็นน้องคนสุดท้องน่ะ


[ กระแต ]  :  ค่ะ 


กระแตนตอบไปสั้นๆเท่านั้นและจ้องไปที่คาไมทาจิทั้งสามด้วยสายตาที่แวววาวราวกระจก แต่แปปเดียวสายตาเธอก็เปลี่ยนไปกลายเป็น " ระแวง "  เพราะยังไงซะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ เธออาจจะถูกมันกัดเอาก็ได้


มั่บ !!! มั่บ !!! ระหว่างที่กระแตกำลังเกิดอาการประหม่านั้น เจ้านิทาจิ และ ซันทาจิ ก็ได้เข้าไปคว้าที่มือของกระแต ด้วยอุ้งมือเล็กๆของพวกมัน ( ร้ายนะพวกเอ็ง ) จากนั้นทั้งสองก็คลอเคลียที่มือของสาวกระแตด้วยขนนุ่มๆของพวกมัน จนเธอถึงกับยิ้มไม่หุบเลย


[ อั้ม ]  :  เจ้าพวกนี้สัมผัสได้ค่ะ ว่าใครเป็นคนดี ใครคิดดี ใครไว้ใจได้ ใครควรอยู่ห่าง การที่เจ้าสองตัวนี้ยอมให้คุณกระแตสัมผัสได้ ก็แสดงว่าพวกมันไว้ใจคุณกระแตค่ะ


[ กระแต ]  :  ค่ะ  ขนนุ่มจังเลย แหะๆๆ กระแตเคยเลี้ยงกระรอกเหมือนกันค่ะ แต่.... แต่ตอนที่รถชนพวกมันก็ตายไปหมดเลย


กระแตเผลอพูดเรื่องน่าเศร้าออกมาจนได้ เมื่อก่อนเธอก็เคยเลี้ยงกระรอกนะ น่ารักมากๆด้วย แต่พวกมันก็ได้ตามไปพร้อมกับพ่อและแม่ของเธอ สีหน้าของกระแตดูเศร้าหมองลงทันทีที่เผลอนึกถึงเรื่องนี้ แต่ทันใดนั้น อิทาจิ พี่สาวคนโตก็ได้วิ่งไต่ๆๆๆๆ  ไปตามแขนและขึ้นไปที่หัวไหล่


มันเอามือเล็กๆของมันปาดไปมาๆ ที่ใบหน้าของกระแต สิ่งที่เธอได้รับจากมือเล็กๆนั้นคือความอบอุ่นที่มากมายเหลือคณานับ สีหน้าเธอดีขึ้นอย่างชัดเจน เธอมองมายังเบื้องหน้าก็พบกับคาไมทาจิทั้งสามที่ยืนมองเธออยู่ กระแตยิ้มให้พวกมันอย่างอบอุ่น ก่อนที่ทั้งสามจะวิ่งไปหาพลอยเช่นเดิม


[ อิทาจิ ]  :  นางไม่ใช่มนุษย์เหรอ ทำไมกลิ่นนางดูแปลกๆ แถมนางยังมีอะไรบางอย่างคล้ายๆนายหญิงรุ้งพลอยด้วย

[ นิทาจิ ]  :   นางน่าจะเป็นมนุษย์ครับท่านพี่ แต่ข้าก็รู้สึกแปลกๆเช่นกันครับ


[ ซันทาจิ ]  :  แต่ยังไงซะถ้านางสามารถผ่านเขตอาคมหน้าลิฟต์มาได้ แสดงว่านางไม่ใช่ศัตรูนะขอรับ พวกเราไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกกันเลย อาจจะไม่ค่อยได้รู้อะไรมากก็ได้นะขอรับ


[ อิทาจิ ]  :  ช่างเถอะ ตราบใดที่นางไม่ทำให้นายหญิงรุ้งพลอยต้องลำบาก ก็ไม่มีอะไรต้องคิดมาก แต่ถ้าเมื่อไรนางทำให้นายหญิงรุ้งพลอยต้องตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ข้าไม่ปล่อยนางแน่


[ นิทาจิ ]  :  ใจเย็นขอรับท่านพี่ ข้าสัมผัสได้เมื่อกี้ ว่านางคนที่ชื่อกระแตนั่น มีความจงรักภักดีต่อนายหญิงรุ้งพลอยมากๆเลยนะขอรับ จิตของนางมีบางอย่างคล้ายๆกับนายหญิงรุ้งพลอยอย่างที่ซันทาจิบอกจริงๆ


[ ซันทาจิ ]  :  เรื่องนี้กลับไปที่บ้านใหญ่พวกเราค่อยคุยกันเถอะขอรับท่านพี่ทั้งสอง ตอนนี้ไปหานายหญิงกันเถอะขอรับ


คาไมทาจิทั้งสามสื่อสารกันผ่านจิตในขณะกำลังวิ่งไปหารุ้งพลอย นายหญิงที่รักของพวกมัน ดูเหมือนว่าทั้งสามกำลังสงสัยอะไรบางอย่างในตัวกระแต

แต่ไม่นานพวกมันทั้งสามก็ตกลงว่าจะคุยเรื่องนี้กันที่หลังและวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาพลอยทันที ซึ่งดูเหมือนว่าทั้ง นิทาจิ และ ซันทาจิ จะทนต่อกลิ่นหอมๆ ของคล็อกเก้ ไม่ไหวและพุ่งหลาวชายเข้าไปทันที


[ พลอย ]  :  อ๊า !!!  นิทาจิ ซันทาจิ ห้ามกินนะ รอกินพร้อมกันสิ่  อิทาจิ จัดการเลย


เสียงที่น่ารักสดใสของพลอยดังขึ้นมาจากในครัว ทำให้อั้มและกระแตต่างก็พากันมองด้วยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ

[ กระแต ]  :  เอ่อ... คุณอั้มคะ รบกวนขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ


[ อั้ม ]  :  ได้ค่ะๆๆ  เดินไปทางขวาและก็ตรงไปเลยค่ะ ห้องน้ำอยู่ซ้ายมือนิดๆ


[ กระแต ]  :   ค่ะๆๆๆ


กระแตเดินออกไปตามทางที่อั้มบอกทันที ถามว่าจำได้มั้ย ก็ไม่ แต่เธอก็เดินไปทั้งแบบนั้นเพราะคิดว่าคงจะเจอได้ไม่ยาก แต่ว่า....


[ กระแต ]  :  นี่มันเขาวงกต หรือไง เนี่ยยยยยยยยยย


กระแตถึงกับแอบคิดในใจ ทำไมมันดูกว้างแบบนี้นะ เธอพยายามตั้งสติและเดินตามทางที่อั้มบอก ระหว่างทางนั้นกระแตเหมือนกับหลุดไปอีกโลกเลย มันเหมือนว่าเธอไม่ได้อยู่ภายในสิ่งปูกสร้างที่ทำจากคอนกรีต เพราะอะไรน่ะเหรอ


เพราะภาพที่เธอเห็นมันเป็นการต่อเติมด้วยไม้ล้วนๆ ตลอดทางเดินไม่มีมุมไหนที่มองแล้วดูเหมือนคอนโดเลย มันเหมือนบ้านจริงๆ นั่นเพราะกระแตเผลอเดินเข้ามาในเขตที่พักของริวกะแล้วนั่นเอง ( บังเอิ๊ญบังเอิญ ) 


[ กระแต ]  :  อ๊ะ เจอแล้ว !!!


กระแตอุทานออกมา เพราะในที่สุดเธอก็เจอห้องน้ำเสียที เธอตั้งใจที่จะมาจัดแจงเสื้อผ้า หน้าผม ให้มันดูดีกว่านี้ เพราะว่าอีกไม่กี่นาที คุณริวกะต้องมาทานข้าวด้วยแน่ๆ


แต่ว่าพอเธอเปิดประตูเข้าไป สิ่งเธอเห็นกลับไม่เป็นอย่างที่หวัง เธอคิดว่าจะเพียงห้องน้ำที่มันมีขนาดใหญ่ตามราคาคอนโด แต่ไม่เลย สิ่งที่เธอเห็นมันคือ


[ กระแต ]  :  ออนเซ็น   ออนเซ็นในคอนโดเนี่ย นะ โหยยย


ใช่ครับพี่น๊องงงง  นี่คือห้องออนเซ็นบ่อแช่น้ำอุ่น แน่นอนว่าคนที่รีเควสห้องนี้คือ อิซานางิ มิไร นั่นเอง เธอต้องการผ่อนคลาย เวลามาทำงานที่ไทย และอยากใช้เวลากับน้องๆทั้งสองคือ คิราระและอั้ม ซึ่งคิราระก็ชอบมากกกก เพราะเหมือนว่าได้กลับไปญี่ปุ่นเลย


และในขณะที่กระแตวิศวกรคนสวยกำลังอึ้งอยู่นั้น เสียงประตูก็ดึงขั้นและเมื่อเธอหันกลับไปมองก็พบกับ อิซานางิ ริวกะ นั่นเอง เธอถึงกับตกใจและเมื่อมองไปยังตัวของชายหนุ่มที่กำลังยืนมึนๆอยู่ กระแตก็ถึงกับเพ้อออกมาว่า





-ปัจจุบัน –


[ ริวกะ ]  :  คุณกระแต ไหงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ


[ กระแต ]  :   เอ่อ.... พอดีผ่านมาแถวนี้ ดิฉันเลยเอาเอกสารของคาเสะมารุหมายเลข 2 มาให้น่ะค่ะ

[ ริวกะ ]  :  อ๋อครับๆ เฮ้ย !!!


ดูเหมือนว่าริวกะจะรู้ตัวว่าตอนนี้เขากำลังทำตัวชิลล์มากๆ จนพึ่งนึกได้ว่าตอนนี้เขามีแขกนี่นา


[ ริวกะ ]  :  เอ่อ ๆ  คุณกระแตทำธุระได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมไปใช้ห้องน้ำอีกห้องเอา


ปั้ง !!!  ริวกะพูดจบก็เดินออกไปทันที ส่วนกระแตก็ถอนหายใจดัง ฟู่ววว


[ กระแต ]  :  เกือบเสียอาการแล้วสิ่เรา


กระแตบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินหากระจกและจัดตกแต่งเสื้อผ้าหน้าผมจนเรียบร้อย 5 นาทีผ่านไป กระแตก็เดินกลับมาที่ห้องทานข้าว และก็พบว่าอาหารถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย


หมูทอดทงคัสสึ  ซุปหม้อไฟนาเบะ เกี๊ยวซ่า และ คล็อกเก้ ถูกจัดวางราวกับร้านอาหารญี่ปุ่นแท้ๆ แน่นอนว่าระดับฝีมือคิราระและต้องไม่ธรรมดาแถมยังได้พลอยมาเป็นลูกมืออีก บอกได้เลย โออิชี่


[ อั้ม ]  :  ใช้ภาษาอังกฤษพูดกันเนอะ คิราระจะได้พูดได้สะดวกด้วย


[ คิราระ ]  :  ภาษาไทยก็ได้ค่ะพี่อั้ม ลำบากคุณกระแตเปล่าๆ

[ กระแต ]  :  ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันจะได้ฝึกภาษาไปในตัวด้วยเลย


กระแตพูดไปแล้วก็แอบเหล่มองคุณหนูรุ้งพลอยของเธอนิดๆ แม้ว่ากระแตจะรับรู้เรื่องราวของคุณหนูมาบางส่วนจากเวตาล แต่เธอก็ยังกังวลและเป็นห่วงว่าพลอยจะพูดภาษาอังกฤษได้คล่องหรือเปล่า แต่ว่าไม่นานข้อสงสัยของเธอก็หายไป

คุณหนูรุ้งพลอยของเธอนั้นพูดภาษาอังกฤษคล่องปร๋อเลย ไวยากรณ์ บริบท ต่างๆก็เป๊ะเวอร์ จนเธอรู้สึกอึ้งไปเลย ไม่นานนักริวกะก็เข้ามา ไอ้หนุ่มมังกรมาในชุดกางเกงขาสามส่วน และ เสื้อยืดกึ่งทางการ หล่อเหลือเกินพ่อเอ้ย

แต่การที่เขากลัวว่าแขกจะรอนานจึงทำให้พี่แกรีบมาจนลืมจัดทรงผม ทำให้หัวของริวยังคงไม่เข้าทรงและกระเจิงยังกับหัวนกโจโกะโบะเลยล่ะ

[ คิราระ ]  :  โหย ผมยาวอีกแล้วนะเจ้าคะนายน้อย

[ ริวกะ ]  :  หน่านี๊ !!!  เรียกชั้นว่านายน้อยงั้นเหรอ ด๊ายยย

[ คิราระ ]  :  เง้ออ เดี๋ยวสิ่ทำไมโกรธล่ะ คุณอั้มช่วยด้วยค่ะ

[ อั้ม ]  :  อื้ม !!! เรียกคุณอั้มงั้นเหรอ เอาไงดีนายริว เราจะทำยังไงกับคุณคิราระดี

[ ริวกะ ]  :  อื้ม ( แกล้งหยิบโทรศัพท์ )    ฮัลโหล รินนะเหรอ ช่วยจองตั๋วให้ชั้นที คิราระจะกลับญี่ปุ่น

[ คิราระ ]  :  ไม่นะ ไม่เอาไม่กลับ พลอยช่วยพี่ด้วยสิ่

[ พลอย ]  :  ได้ค่ะ งั้นพลอยช่วยพี่คิราระเก็บกระเป๋าเลยนะคะ


[ คิราระ ]  :  เง้อออ ไม่น๊า !!!


คิราระเหวอเลยทำไมทั้งสามคนถึงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนี้ล่ะ คิราระหันหน้าไปหาคุณกระแต แต่เธอก็หันหน้าหนีทันทีแถมยังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหน้าตาเฉยๆ


คิราระพยายามอธิบายให้ริวกะฟังว่าตอนนี้บ้านเรามีแขก เธอก็ควรทำตัวให้เป็นทางการอยู่แล้ว แต่พี่อั้มกลับพูดมาว่า


[ อั้ม ]  :  ที่นี่คือบ้านนะคิราระ  จะทำตัวเป็นทางการไปทำไม


คิราระนั้นหน้าจ๋อยเลยก็ว่าได้ แต่พลอยก็กระโจนไปกอดคอและบอกกับเธอไปว่า นี่คือบ้านของเรานะคะ ทุกคนเท่าเทียมกันหมด คำพูดของพลอยเหมือนเป็นหมัดขวาตรงอัดเข้าหน้าของคิราระทันที


และไม่นานนักพลอยและพี่อั้มก็พากันลุกขึ้นมาโอ๋คิราระทันที ตามด้วยคาไมทาจิที่หยุดกินคล็อกเก้ พวกมันทั้งสามวิ่งเข้ามากระโดดหาคิราระพร้อมกับตะกุยๆๆๆ แถมยังช่วยปาดน้ำตาอีกด้วย ยกเว้นแต่ริวกะที่ยังคงคุยโทรศัพท์อย่างจริงจัง


[ ริวกะ ]  :  อื้มๆ งั้นอีก 2 อาทิตย์จองตั๋วให้ชั้นด้วยนะรินนะ ขอบใจมาก


[ รินนะ ]  :  ค่ะ เจ้านาย


หลังจากที่ปลายสายตอบกลับมา คิราระก็หน้าซีดทันที นี่จะโดนส่งกลับญี่ปุ่นจริงๆเหรอ ริวกะเองพอเห็นหน้าคิราระแล้ว ก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา จนเธอต้องมองด้วยสายตาที่งอนเอามากๆ

[ คิราระ ]  :  ริวกะใจร้าย จะส่งกลับจริงๆเหรอ


[ ริวกะ ]  :  เปล่าๆ


[ คิราระ ]  :  เปล่าอะไร ก็คุยกับคุณรินนะอยู่เห็นๆเลย ได้ยินเต็มหูเลยด้วย


[ ริวกะ ]  :  ชั้นให้รินนะจองตั๋วให้ เพราะอีก 2 อาทิตย์ต้องกลับญี่ปุ่นไปประชุมงาน


ริวกะก็ได้อธิบายเรื่องราวให้ฟังทั้งหมด เกี่ยวกับการขับไล่บริษัทแสงโรจน์ ของอาไอ้เพียวออกจากเครือไตรภาคี ซึ่งกระแตเองก็ช่วยอธิบายให้คิราระกับพลอยฟังได้ดีมากๆ แหม ๆ ๆ สมกับเป็นเมียใหม่ เอ้ย !!!  สมกับเป็นลูกสาวท่านประธาน


[ อั้ม ]  :  เอาเถอะ เรื่องงานไว้คุยกันทีหลังทานข้าวกันเถอะ พวกเจ้าทั้งสามกลับเข้าไปกินในครัวก่อนนะ


[ คาไมทาจิ ]  :  จี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ


คาไมทาจิตอบกลับ จี๊ดๆๆๆ แทนการพูด เพราะกระแตก็มองอยู่ กระแตนี้แทบคลั่งเลยเจอภาพน่ารักแบบนี้ หลังจากพวกมันทั้งสามวิ่งดุ๊กดิ๊กๆๆไปในครัว อั้มก็เริ่มนำกล่าวคำขอบคุณอาหารและเริ่มทานกันทันที

เพียงคำแรกที่กระแตกัดลงไป เธอก็ยิ้มเลย มันอร่อยมาก อร่อยๆจริงๆ อร่อยไม่แพ้ร้านอาหารญี่ปุ่นที่เธอเคยไปกินเลย คำชมถูกพูดออกมาไม่หยุดจนคิราระกับพลอยยิ้มแก้มปริ ส่วนตัวพลอยเองก็เช่นกัน เธอชอบหม้อไฟนาเบะมากๆ

ส่วนตัวและเธอชอบกินผักกับเต้าหู้มากๆ ยิ่งเจอหม้อไฟแบบนี้ถือว่าตอบโจทย์จริงๆ ส่วนริวกะน่ะเหรอ เมียทำอะไรให้พี่แกกินได้หมด เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าคิราระกับพลอยทำอาหารเก่งมากจริงๆ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารนั้นอบอุ่นมากๆ


ริวกะถูกพี่อั้มเนรเทศให้ไปนั่งหัวโต๊ะ เพราะจะได้ไม่ต้องแย่งว่าใครจะได้นั้งใกล้ริวกะ ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร กระแตเองตอนแรกก็เกร็งๆ แต่หลังจากถูกปฏิบัติอย่างเป็นกันเอง เธอจึงผ่อนคลายได้เยอะ เธอรู้สึกว่าที่นี่อบอุ่นมากๆ และอยากจะมาอีกจริงๆ


จนผ่านไปเกือบ 40 นาที มื้ออาหารก็ได้จบลง ทั้ง 4 คนก็ช่วยกันเก็บจาน โดยกระแตก็จะช่วยด้วย แต่พลอยก็บอกว่าจะให้แขกมาช่วยได้ไง เธอจึงจำใจไปนั่งที่ห้องรับแขกโดยปริยาย กระแตเดินดูไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดตากับภาพๆหนึ่ง


เป็นภาพเด็กชายตัวจ้อยในชุดคาราเตะ ดูเหมือนว่าเขาจะร้องไห้งอแงเหมือนว่าไม่อยากซ้อมเลยจริงๆ และอีกภาพหนึ่งเป็นภาพของริวกะที่ดูหน้าเด็กกว่าตอนนี้นิดนึง เขายืนถ่ายรูปคู่กับคิราระที่ใส่ชุดคาราเตะอยู่เช่นกัน และสิ่งที่กระแตสังเกตเห็นคือ


เสื้อคาราเต้ของริวกะและเด็กคนนั้นปักอักษรคันจิเหมือนกันและแตกต่างจากคนอื่นๆทั้งสองภาพ งั้นแสดงว่าเด็กชายคนนั้นกับริวกะคือคนๆเดียวกันงั้นสิ่นะ กระแตมองภาพไปก็ยิ้มไม่หุบเลย แต่มันจะภาพๆหนึ่งที่ริวกะอยู่ในชุดกิโมโนสีดำของผู้ชาย และที่เอวก็เหน็บดาบคาตานะอยู่ 2 เล่ม อีกทั้งรอบๆกายเขาก็ยังมีชายอีก 3 คนที่ท่าทางดูดุดันไม่ต่างจากเขา


แต่ระหว่างนั้นอั้ม คิราระ และ พลอยก็เดินเข้ามาพอดี ทำให้กระแตได้แต่สงสัยว่าทำไมริวกะถึงแต่งตัวแบบนั้น


[ กระแต ]  :  ห้องสวยมากๆเลยค่ะ


[ คิราระ ]  :  สงสัยคนออกแบบได้ยินแบบนี้ คงต้องยิ้มแน่ๆเลยค่ะ


[ กระแต ]  :  ใครออกแบบเหรอคะ


ณ. ญี่ปุ่น  บ้านใหญ่อิซานางิ


[ กัปปะ ]  :  ฮัดชิ้ววววว

[ โคฮาคุ ]  :  เจ้าเป็นหวัดงั้นเหรอ กัปปะ

[ กัปปะ ]  :   ไม่หรอก ข้าเป็นหวัดครั้งสุดท้ายเมื่อ 400 ปีก่อน คงไม่ใช่แล้วล่ะมั้ง

[ โคฮาคะ ]  :  นั่นน่ะสิ่ ว่าแต่เจ้าแน่ใจนะว่าจะไม่ไปหุบเขาวาตะกับข้าน่ะ

[ กัปปะ ]  :  ไม่ไปหรอก ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำไมถึงไม่ตามซึบาสะมารุไปเลยล่ะ

[ โคฮาคุ ]  :   ข้าอยากอยู่ให้แน่ใจว่าจะ ไม่มีเหตุอะไรเกิดขึ้นน่ะสิ่ เพราะข้าก็ไปตั้งเกือบครึ่งเดือนเชียวนะ

[ กัปปะ ]  :  เอาเถอะ ยังไงซะที่นี่ก็คงไม่มีปัญหาอะไร แถมตอนนี้ท่านนูระริเฮียงก็มาพำนักที่นี่ด้วย ไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก


[ โคฮาคุ ]  :  อื้มๆๆ แต่ยังไงข้าก็คงไปพรุ่งนี้อยู่ดีแหละ


ณ. ไทยในปัจจุบัน


ตกลงว่ากัปปะเป็นคนออกแบบห้องนี้งั้นเหรอ แม่จ้าวเป็นไปได้อย่างไร คิราระไม่ได้ตอบว่าใครออกแบบ แต่ก็ยิ้มๆไป แน่นอนว่าหลังจากอาหาร มันคือเวลาเม้ามอยส์สารพัดเรื่องของเหล่าสาวๆ


จากที่แรกๆ คิราระและพลอยพูดคุยกันแค่สองคน อั้มก็เข้ามาร่วมวงด้วย และพอนานๆไปกระแตก็อดใจไม่ไหวเข้าร่วมวงสนทนาทันที ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เขินอายแล้วล่ะ



แต่ระหว่างที่คุยกันนั้นก็ได้มีโทรศัพท์ดังขึ้น พลอยจึงอาสาไปรับสาย แกร๊ก !!!  หลังจากที่คุยได้แปปเดียวพลอยก็วางสายและรีบเดินไปทางประตูทันที เพราะดูเหมือนว่าจะมีแขกคนพิเศษมาอีกแล้ว

[ พิกุล ]  :  อ้าว บ้านนี้มีแขกเหรอเนี่ย


คนที่มานั้นคือพิกุลนั่นเอง แน่นอนว่าเธอมาเพื่อรับพลอยกลับบ้าน แต่ดูเหมือนว่าการมาของพิกุลจะทำให้ใครบางคนเสียอาการมากๆ

[ กระแต ]  :  คุ คุ คุณพิกุลสวัสดีค่ะ


[ พิกุล ]  :  อ้าว หนูกระแต อยู่นี่ได้ไงเนี่ย


[ กระแต ]  :  ขะ ขะ ขะ คือ คือ ดิฉันเอาเอกสารของคาเสะมารุ มาให้คุณริวค่ะ


วิศวกรสาวมั่นถึงกับไปไม่เป็นเลย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ประจันหน้ากับ พิกุล ผ่องเพทาย แบบนี้เป็นครั้งแรก ปกติแล้วเธอจะคอยช่วยคุณพ่อเวตาลจดบันทึกรายละเอียดเท่านั้น


และถึงแม้เวตาลหรือเวโรจน์จะมีตำแหน่งประธานบริษัททัดเทียมกับพิกุล แต่ท่าทาง กิริยา ภาษา และแววตาที่เวตาลปฏิบัติต่อพิกุล มันช่างดูนอบน้อม ยำเกรง และภักดีเป็นอย่างมาก นั่นจึงทำให้กระแตรู้ได้ทันที ว่าคุณพิกุลยิ่งใหญ่กว่าที่เห็นจริงๆ


นั่นจึงไม่แปลกใจที่เธอจะตัวสั่นงั่กๆๆ เพราะตอนนี้คุณพิกุลได้ยืนต่อหน้าเธอห่างกันไม่ถึง 10 เซนติเมตรด้วยซ้ำ จริงอยู่ว่าตอนทำงาน กระแตจะเป็นผู้หญิงมั่นเป็นผู้หญิงแกร่ง ผู้หญิงเก่งแบบเดียวกับมิไร ตัวเธอเองก็ผ่านวิกฤตการทำงาน ผ่านแรงกดดันมามากมาย ทำให้เธอสามารถรับมือกับงานที่ยากและกดดันได้เป็นอย่างดี


แต่ตอนนี้มันแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง มันไม่ใช่การทำงาน มันไม่ใช่การเผชิญหน้ากับความกดดัน แต่สิ่งที่กระแตเผชิญอยู่นี้ มันคือตัวตนที่ยิ่งใหญ่จนกระแตมิอาจจะหยั่งถึงได้ มั่บ !!! แต่ว่าในระหว่างนั้น ก็ได้มีมือเล็กๆมาแตะที่มือของกระแต เพียงแค่แตะเท่านั้นเธอก็รู้สึกว่าความกดดันนั้นหายไปหมดเลย


[ พลอย ]  :  ไม่เป็นอะไรนะคะคุณกระแต


[ กระแต ]  :  ขะ ขะ ค่ะคุณหนู


[ พลอย ]  :  หืม อะไรนะคะ


[ กระแต ]  :  เปล่าค่ะ เปล่าๆๆ


กระแตเผลอเรียกพลอยว่าคุณหนูออกไป ซึ่งพิกุลที่อยู่ด้วยก็เข้าใจได้ไม่ยากแหละ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เวลตาลเพียรเฝ้าสั่งสอนกระแต ทั้งวิชาความรู้ ทั้งความรู้รอบตัว และ ความภักดี เขาจะบอกกระแตเสมอว่า จงรักรุ้งพลอยเท่าชีวิตตนเอง ซึ่งกระแตเองก็ทำแบบนั้นมาตลอด


แม้จะไม่เคยเจอกันสักครั้ง แต่พิกุลก็รับรู้ได้ด้วยหัวใจว่ากระแตนั้นเคารพรุ้งพลอยมากจริงๆ อาจจะเป็นเพราะเลือดของเวตาลที่มีอยู่ในตัวกระแต แม้จะนิดเดียวก็เถอะ แต่โลหิตเพียงไม่กี่หยดนั้นคงส่งต่อปณิธานอันแรงกล้าจากเวตาลสู่กระแตแน่ๆ


[ พลอย ]  :  ไม่ต้องเกร็งค่ะ ทำตัวสบายๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลางานนะ วันนี้วันหยุด งานก็ควรหยุดด้วย ต้องรบกวนให้คุณกระแตเอาเอกสารสำคัญมาให้ในวันหยุด ริวนี่ไม่ไหวเลยนะ


[ ริว ]  :  อ้าวไหงงั้นล่ะ


[ อั้ม ]  :  แล้วนี่ดูสิ่ มีใบสั่งมาด้วย เฮ้อ แย่นะนายริว


[ ริว ]  :  อ้าว !!!  อะไรกันเนี่ย


[ พิกุล ]  :   ริว ทำไมทำแบบนี้ แบบนี้น้าจะไว้ใจให้พลอยไปกับริวได้ไง ขับรถแค่นี้ยังโดนใบสั่ง


[ คิราระ ]  :  งือออออ ริวกะนิสัยไม่ดีเลย


[ ริว ]  :  หน่านี๊ !!!


ทุกคนนั้นช่วยทำให้บรรยากาศนั้นผ่อนคลายได้ดีมากๆเลยล่ะ กระแตเองก็ดูผ่อนคลายไปได้มากๆเลย จากนั้นทุกคนยกเว้นริวก็นั่งคุยกันต่อ พิกุลที่เป็นเหมือนหัวเรือใหญ่ก็วางตัวได้น่ายำเกรงมากๆ


ส่วนสาวๆทั้ง 4 คนก็คุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ก็ไม่ลืมที่จะระมัดระวังคำพูดของตัวเอง ส่วนริวที่เดินกลับมาที่ห้อง เขาก็ได้ต่อสายหาใครบางคน คนที่รัก คนที่คิดถึง คนที่คุณก็รู้ว่าใคร


[ มิไร ]  :  หืม นายริวโทรมามีไรเนี่ย หืม


[ ริวกะ ]  :  อ้าววววว ผมคิดถึงพี่นี่ครับ ถ้าไม่มีอะไรโทรมาไม่ได้เหรอ แป่ววววว


[ มิไร ]  :  ไม่ใช่แบบนั้น อย่างอนสิ่ พี่ก็คิดถึงนาย แต่พี่คิดว่านายพักผ่อนอยู่ไง เลยสงสัยว่ามีอะไรรึเปล่า


[ ริวกะ ]  :  ก็พักผ่อนอยู่แหละครับ แต่กลับมาบ้านแล้ว ผมคิดถึงพี่มิไรเลยโทรหา เอิ่มม คอลฯ ได้มั้ยครับตอนนี้


[ มิไร ]  :  ได้ ๆ ๆ ๆ  แต่แปปเดียวนะ


ได้เท่านี้ก็ดีแล้ว ริวกะได้ยินแบบนั้นก็รีบคอลวีดีโอหามิไรทันที ภาพแรกที่มิไรเห็นคือหน้าของชายหนุ่มที่เป็นทั้งน้องชาย และคนรักของเธอ แค่เห็นเท่านั้นมิไรก็ยิ้มไม่หุบเลย ส่วนริวกะเองก็เขินเช่นกันนั่นแหละ 


[ มิไร ]  :  ไปทำอะไรมาเนี่ย หน้าตาเหมือนนอนไม่พอ หรือทำอะไรยัยอั้มเนี่ยหืม


[ ริวกะ ]  :  ก็ทำเหมือนที่ทำกับพี่นั่นแหละก๊าบบบ


[ มิไร ]  :  เดี๋ยวเถอะนายริว จะมาพูดแบบนี้ออกสื่อไม่ได้นะ เดี๋ยวตีเลย


[ ริวกะ ]  :  ขอโทษง๊าบบ แฮ่ๆ เพลียนิดหน่อยน่ะครับพี่ ผมใช้พลังวิญญาณมากไปนิด แต่อีกแปปเดียวก็เต็มถังละครับ


[ มิไร ]  :  อืมม อื้มๆ  นายริว นายผมยาวแล้วนะ ตัดได้แล้วเข้าใจมั้ย อย่าให้ยาวเกินพอดีสิ่


[ ริวกะ ]  :  คร๊าบๆๆ เดี๋ยวให้คิราระตัดให้เลยครับ ถ้าตัดแล้วจะคอลฯไปให้ดูเลย


[ มิไร ]  :  อื้มๆๆ ดีมาก พี่ชอบตอนที่นายผมสั้นๆนะ


[ ริวกะ ]  :   แต่ผมชอบพี่ทุกตอนนะครับ


โอยไอ้หนุ่มเอ๊ย หยอดเป็นขนมครกเลย ริวกะนั้นสาดคำหวานสารพัดใส่มิไรไม่หยุด แม้ว่าจะไม่มีคำวาบหวามแต่มันก้ทำให้เธอยิ้มไม่หยุดเลย

หลังจากที่ทั้งสองสนทนากันเกือบ 5 นาที มิไรก็ต้องวางสายแล้ว เพราะว่าเธอกำลังจะกลับเข้าหมู่บ้านสายหมอกชั้นในสุด และข้างในไม่มีสัญญาณโทรศัพท์


[ ริวกะ ]  :  คร๊าบบ ก็ได้คร๊าบ


[ มิไร ]  :  อย่างอแงสิ่ พี่ต้องไปเรียนหนังสือกับคุณย่าคิเคียวนะ


[ ริวกะ ]  :  กึ๋ย !!!  ครับๆๆๆ รักพี่มิไรนะครับ


[ มิไร ]  :  me too