อาถรรพ์ปลัดขิก ภาค 2 ตอนที่ 2 หมู่บ้านลับแล

[moobin1978]

ชอบตรงมีเนื้อหา ประกอบที่มีของมูล ทำให้เนื้อเรื่องชวนติดตาม

[tarokub]

ป็อดจะได้เมียเพิ่มอีก1  ขอบคุณมากครับ

[Solderman]

อาจารย์ก็หวงวิชามีอยู่คาถาเดียวแถมอาจาร์ยก็ไม่อยู่ด้วยรอดจากบอปไหมเนี้ย

[coolkid2]

ไปที่ไหนได้เมียที่นั่น 555

[kaipcx33 .]

คาถานี้ถ้าใด้มีใว้ใช้บ้างก็คงดีนะเรียนกับ้อดได้ไหม

[zezebee12]

เผื่อคาถาได้ผล

[e_jeak]

ขอบคุณ...ครับ

[nowhereman]

ไม่มีน้ำมันต์ แต่ท่องมนต์แก้ขัดกู้หน้าไปก่อนก็ได้วุ้ย  ว่าแต่ไอป๊อดเอ้ย เค้าให้ที่พักที่กิน ยังไม่วายจะไปล่อลูกสาวเค้าอีก

[ประดิษฐ์ ธรรมเวช]

กลางลานดินกว้างหน้าเรือนไม้ยกสูงหลังหนึ่ง  ชายวัยราวๆห้าสิบเศษยืนอยู่เบื้องหน้ากลุ่มคนทั้งชายหญิงที่รายล้อมมองดูสิ่งที่วางอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ บางคนเมื่อเห็นสิ่งนั้นแล้วก็รีบหันหน้ากลับออกมาพร้อมกับทำหน้าสะอิดสะเอียน  บางคนก็จ้องมองดูแล้วกัดกรามแน่น ดวงตาฉายแววแข็งกร้าวแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความโกรธแค้น  ชายผู้นั้นเอามือลูบหนวดหนาที่ริมฝีปากแล้วกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันก้องกังวานท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้น


"เอาล่ะ....ทุกคน.......ฟังทางนี้"


สิ้นเสียงของชายคนนั้น  กลุ่มคนเหล่านั้นก็หยุดการพูดคุยลงทันทีหันมามองไปยังชายคนนั้นเป็นตาเดียว 
แต่แล้วชายหนุ่มวัยราว 20 ต้นๆ ก็เอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน


"ฉันทนไม่ไหวแล้วนะลุงผู้ใหญ่ มันเล่นฆ่าพวกเรารายวันอย่างนี้   ฉันว่าพวกเราต้องหันมาสู้กับมันแล้วล่ะ"


"ใช่.....ใช่.....ผู้ใหญ่....เราจะสู้กับมัน"

เสียงของกลุ่มคนเหล่านั้นดังขึ้นเป็นการสนับสนุน



ผู้ใหญ่ชุ่ม เหลือบตามองไปยังแคร่ไม่ไผ่ ที่มีศพถูกแหวะเอาอวัยวะภายในออกมากองข้างนอกนอนนิ่งสงบอยู่อย่างสลดใจก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองไปยังชายหนุ่มคนนั้น แล้วไล่มองไปยังทุกคนที่มารุมล้อมอยู่

"เราจะต้องใช้สติให้มาก  อย่าใช้อารมณ์เป็นอันขาด ถ้าพวกเรามีความเห็นว่าจะสู้ฉันก็เห็นด้วย  แต่พวกเราต้องวางแผนกันให้ดีว่าจะสู้กับมันอย่างไร"


"ผู้ใหญ่มีแผนอย่างไร....ฉันเอาด้วยทุกอย่าง...ขอให้บอกมาเถอะผู้ใหญ่"


"ใช่....ใช่.......ฉันเอาด้วย.....ฉันก็เอาด้วย........"


กลุ่มคนประสานเสียงขึ้นจนเกือบจะเป็นพร้อมกัน  แววตาของคนเหล่านั้นบ่งบอกถึงความโกรธแค้นอย่างที่สุด

"เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ ให้เด็กและผู้หญิงอยู่แต่ในบ้านปิดประตูหน้าต่างให้แน่นหนาทุกบาน พร้อมกับเอาเป็ดไก่ วัวควายไปซ่อนเสียให้หมด เราจะใช้เหยื่อล่อมันออกมาไปยังที่ที่เราซุ่มอยู่ แล้วขอแรงพวกเราทีมีปืนซัก 2 คน คอยซุ่มดักยิงมัน ส่วนผู้ชายที่เหลือให้เตรียมอาวุธเท่าที่จะหาได้มาคอยซุ่มปิดทางหนีของมันไว้"


"โห....ดี...ผู้ใหญ่....แผนนี้แจ๋วไปเลย....คืนนี้พวกเราจะจับไอ้ปอบสารเลวตัวนี้ให้ได้"


ผู้ใหญ่ชุ่มยังคงมีร่องรอยของความกังวลปรากฏอยู่ที่ใบหน้า  แล้วเอ่ยขึ้นเป็นการเตือนสติต่อลูกบ้าน

"แต่ทุกคนอย่าลืมนะ  พวกเราก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวมันเลย  ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าปืนจะหยุดมันได้หรือไม่  อย่างไรซะทุกคนก็จงอย่าได้ประมาทเป็นอันขาด"


ทุกคนในที่นั้นพอได้ยินคำพูดของผู้ใหญ่ชุ่ม  ต่างก็พากันคิดตามและเห็นด้วยกับคำพูดของผู้ใหญ่ชุ่ม  แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็พร้อมที่จะลองเสี่ยงดู และไม่ต้องการที่จะเป็นฝ่ายตั้งรับแต่เพียงอย่างเดียว


ในขณะนั้นเองผู้ใหญ่ชุ่มก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่ง  เดินยิ้มเข้ามายังกลุ่มของชาวบ้านที่กำลังชุมนุมกันอยู่ ผู้ใหญ่ชุ่มจ้องมองไปยังชายหนุ่มคนนั้นตาเขม็ง  เพราะในเวลานี้เขาเองไม่อาจไว้ใจใครได้เลยโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนแปลกหน้า

"เฮ้ย....ไอ้หนุ่ม.....เอ็งเป็นใครวะ  และเข้ามาทำอะไรที่หมู่บ้านของข้า"


ทุกคนในที่นั้นหันมองกลับหลังไปตามสายตาของผู้ใหญ่ชุ่ม  ก็พบกับร่างของชายหนุ่มที่กำลังเดินใกล้เข้ามา  ก็พากันใช้สายตาสำรวจชายแปลกหน้าอย่างไม่เป็นมิตรนัก


ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้าไปประชิดกับกลุ่มลูกบ้านแล้วเอ่ยขึ้น

"ผมชื่อ ป๊อดครับ  ผมหลงป่ามา อยากจะขอความกรุณาอาหารและที่พักซักคืนจะได้หรือไม่ครับ"


ผู้ใหญ่ชุ่มยังคงเขม้นมองอย่างไม่เชื่อเท่าไหร่นัก

"ที่นี่กำลังมีเรื่องวุ่นวายอยู่   นี่เห็นไหม"


แล้วผู้ใหญ่ชุ่มก็ชี้มือไปยังศพที่ถูกแหวะท้องบนแคร่
ป๊อดมองตามไปยังนิ้วของผู้ใหญ่ จนพอเห็นชัดว่าเป็นศพของคนที่ถูกแหวะท้อง ก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัว  ผงะก้าวถอยหลังออกไป พอผู้ใหญ่ชุ่มเห็นอาการตื่นกลัวต่อศพของป๊อด ก็คลายใจลง

"เฮ้ยไอ้หนุ่ม....ไหนเอ็งเล่าให้ละเอียดซิว่าไปไงมาไง เอ็งถึงได้มาถึงหมู่บ้านของข้าได้"


แล้วป๊อดก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เขาถูกทำร้ายให้ฟัง จนต้องพลัดตกจากหน้าผาโดยข้ามตอนที่ได้ไปพบหลวงปู่เอาไว้ ผู้ใหญ่ชุ่มและลูกบ้านรับฟังเรื่องราวของป๊อดจนเข้าใจแล้ว  ผู้ใหญ่ชุ่มก็เอ่ยขึ้น

"ไอ้หนุ่ม  ที่นี่มันอันตราย  เดี๋ยวข้าให้ไอ้ชื่นลูกชายของข้าหาข้าวให้กิน  แล้วคืนนี้เอ็งก็นอนกับมันที่บ้านของข้าก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ แล้วพอมืดอย่าออกมาเป็นอันขาดล่ะ  เข้าใจไหม"


ป๊อดมองหน้าผู้ใหญ่ชุ่มอย่างงงๆ  แต่ก็พยักหน้ารับ  แล้วก็ถูกชื่นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันฉุดมือให้เดินตามมันไป

"ไป......เอ็งไปกับข้า....ไอ้ป๊อด"


ชื่นเดินนำป๊อดจนมาถึงบ้านยกพื้นสูงขนาดใหญ่หลังหนึ่ง  ที่ชานหน้าบ้านมีหญิงสาววัยราว 20ปี  กำลังนั่งเย็บผ้าอยู่  ชื่นเดินนำป๊อดเข้าไปหาเธอแล้วแนะนำให้รู้จัก

"ป๊อด....นี่พี่ช้อย  พี่สาวข้าเอง"


"พี่ช้อย....นี่ป๊อด  พ่อให้มาค้างที่บ้านเราคืนนึง  พี่ช่วยไปเตรียมที่นอนและหาข้าวให้มันกินหน่อย"


ซ้อยเงยหน้าขึ้นจากผ้าในมือที่กำลังเย็บอยู่  มองตาขวางไปยังน้องชายแล้วเหลือบไปยังป๊อดอย่างไม่เป็นมิตรนัก

"จะมากไปแล้วไอ้ชื่น  เอ็งพามาเอ็งก็ไปทำให้มันสิวะ   เอ็งเห็นไม๊เนี่ยว่าข้าทำอะไรอยู่"


ป๊อดเห็นว่าทั้งสองพี่น้องกำลังเกี่ยงกันเรื่องของตนเองอยู่  จึงพูดขึ้นด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไรครับ  ผมขอค้างแค่คืนเดียว  นอนตรงไหนก็ได้ไม่ต้องรบกวนจัดที่นอนหรอกครับ"


ช้อยได้ฟังคำพูดสุภาพของป๊อดก็รู้สึกขัดหู   ชำเลืองมองด้วยหางตา แล้ววางผ้าในมือลงกับพื้นพร้อมกับเอ่ยขึ้น

"อย่างนั้นฉันให้นอนมันตรงชานหน้าบ้านนี่เลยดีไหม หึ..........เอ้าตามมา"


แล้วช้อยก็เดินนำเข้าไปในบ้าน   ชื่นเห็นดังนั้นก็ผลักหลังป๊อดให้เดินไปแล้วเอ่ยขึ้น

"พี่ช้อยเค้าปากร้าย แต่ใจดีแบบนี้แหละ  เอ็งรีบตามไปเร็ว"


ป๊อดเร่งเดินติดตามไปพร้อมกับมองดูเรือนร่างของช้อยจากทางเบื้องหลัง  ช้อยเป็นผู้หญิงที่มีเรือนร่างสมสัดส่วน  ผ้าซิ่นยาวเสมอเข่าที่เธอนุ่งแม้ไม่ได้รัดรึงส่วนสัดของเธอให้เด่นชัดออกมา แต่ก็ไม่สามารถปกปิดสะโพกกลมกลึงโด่งงอน  เวลาเธอเดินเยื้องย่างมันช่างชวนมองจนป๊อดแทบไม่อยากละสายตา  ผิวของเธอแม้จะไม่ขาวผ่องเหมืองหญิงสาวในเมือง แต่ก็เกลี้ยงเกลานวลเนียนดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ  เธอพาเขาเดินเข้าไปยังห้องเล็กๆห้องหนึ่งซึ่งใช้เป็นที่เก็บของ แล้วนำสิ่งของบางอย่างออกมาจากห้องไปเก็บไว้ที่ใต้ถุนบ้าน จนทำให้ห้องพอจะมีที่เหลือให้ป๊อดนอนได้อย่างสบาย

"เอ้า...นอนห้องนี้แหละนะ  เดี๋ยวฉันจะไปหาฟูกกับมุ้งมาให้"


ช้อยยกที่นอนหมอนมุ้งมากองไว้อย่างคล่องแคล่ว  พร้อมกับลงมือจัดที่นอนให้โดยมีป๊อดคอยช่วยอยู่อย่างงกๆเงิ่นๆ  ในระหว่างจัดที่นอนอยู่นั้นสายตาซุกซนของป๊อดก็มองไปยังคอเสื้อที่ทิ้งตัวลงมาในขณะที่ช้อยก้มตัวลงจัดที่นอน  เขารู้สึกแปลกใจที่ช้อยกลับใช้ผ้าคาดอกแทนที่จะใส่ยกทรงเหมือนหญิงสาวทั่วไป  ยิ่งเห็นอย่างนั้นความใคร่รู้ของเขาก็เพิ่มมากขึ้น  ป๊อดจึงก้มลงช่วยสอดชายผ้าเหน็บเข้ากับที่นอน ส่วนตาก็สอดส่ายเพ่งลงไปที่แถบผ้าคาดอกของช้อยที่ที่เผยอพองออกมาจนเห็นเนินอกขาวเนียน และเนินจุกสีแดงระเรื่อที่แพลมออกมาตามจังหวะการขยับแขนของเธอ  ยิ่งเพ่งมองป๊อดก็ยิ่งทำให้อยากจะเห็นเพิ่มขึ้น  จนมันก่อเป็นอารมณ์ใคร่   เขาสูญเสียการระงับอารมณ์ไปตั้งแต่เริ่มฝึกกสิณสายดำกับภูติแห่งปลัดขิก  แต่เขาก็พยายามฝืนตัวเองแล้วหันมองไปทางอื่นอย่างยากเย็น 


แต่ยิ่งหลบเลี่ยงก็เหมือนกับช้อยจะยิ่งยั่วยุ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ด้วยความที่เธออยู่บ้านนี้กับพ่อและน้องชายเท่านั้น แม่ของเธอได้ตายไปตั้งแต่เธอยังเด็กจึงไม่มีใครคอยสั่งสอนให้เธอเคลื่อนไหวร่างกายอย่างระมัดระวังให้สมกับความเป็นหญิง  ช้อยหันตัวไปอีกด้านโดยหันก้นกลมกลึงและโด่งงอนมาทางป๊อด ในระยะเกือบจะประชิดกับใบหน้าของเขา  โดยเธอไม่รู้ตัวเลยว่าชายผ้าซิ่นของเธอมันพับค้างอยู่ตั้งแต่ตอนที่เธอนั่ง  พอเธอก้มลงคลานมันก็ยิ่งร่นขึ้น จนเห็นผิวขาวนวลเนียนของเรียวขาเธออย่างชัดถนัดตา  ป๊อดประจักษ์ชัดในตอนนี้แล้วว่า  ผิวเนื้อภายในร่มผ้าของช้อยมันไม่ได้คล้ำกร้านแดดลมเหมือนกับผิวพรรณภายนอกอย่างที่เขาเห็นอยู่  ยิ่งเพ่งมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าในระยะประชิด เขาก็ยิ่งใจเต้นถี่และอดใจไม่ได้ที่จะแกล้งก้มตัวต่ำลงเพื่อจะลอบมองดูสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในผ้าซิ่นให้มากกว่านี้ 


แล้วป๊อดก็ต้องถึงกับตาเบิกกว้าง ใจเต้นแรงถี่ขึ้นกว่าเดิม เพราะสิ่งที่เขาเห็นก็คือเนินเนื้อแห่งความเป็นหญิงสองพูกำลังเบียดเสียดอยู่ระหว่างเรียวขาทั้งสองของเธอ  มันทั้งใกล้และชัดเจนจนแทบจะได้กลิ่น  เขาถึงกับตะลึงค้างจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว  ความคิดของป๊อดในตอนนี้มันจินตนาการไปว่าเขาได้เอาใบหน้าซุกเข้าไปตรงเนินเนื้อสองกลีบที่ปลิ้นเป็นพูออกมา  แล้วดูดเลียให้สมใจอยาก เป้ากางเกงของป๊อดในตอนนี้มันได้แข็งตัวเป็นลำคับตึงไปหมดทั้งเป้า   
แต่แล้วช้อยก็หันมา  เขาจึงแกล้งนอนลงไปทันที

"เอ้า.....จะนอนเลยรึ   ข้าวปลาไม่กินเหรอไง"



ป๊อดนึกตอบเธออยู่ในใจ

"ไม่กินข้าว....แต่อยากกินช้อยเหลือเกิน"



"เอ้า ...เสร็จแล้ว...วันนี้เธอนอนที่นี่แหละนะ  ไป..เย็นแล้วออกไปกินข้าวกัน"


ป๊อดขานรับแต่ทำท่าทางอิดเอื้อน เนื่องจากเจ้าน้องชายของเขายังคงแข็งผงาดอยู่  ช้อยเห็นดังนั้น  ก็คิดว่าป๊อดเกรงใจจึงก้มลงดึงแขนเขาขึ้นมา  ป๊อดจำใจลุกขึ้นตามแรงฉุดแต่พอมองลงไปที่เป้าของตัวเองเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย  ก็เห็นว่าเป้าของเขายังคงตุงเด่ออกมาจนน่าเกลียด  ป๊อดจึงตัดสินใจฝืนตัวลงนั่งลงทันที

"ช้อย  ไปก่อนเถอะครับ   เดี๋ยวผมตามไป....."


"โอ๊ะ........อ๊ายยยย........"


แต่เมื่อเขาฝืนตัวดึงกลับอย่างนั้นก็ทำให้ช้อยเสียหลักล้มลง  ร่างของเธอคว่ำพังพาบอยู่บนร่างของป๊อดอย่างเต็มตัว  ใบหน้าใกล้ชิดใบหน้า  หน้าอกเต่งตึงบดบี้อยู่กับอกของเขา และที่สำคัญหว่างขาของเธอก็ทาบทับลงบนท่อนเอ็นที่กำลังแข็งตัวของเขาอย่างพอดี
ช้อยจ้องมองป๊อดในระยะประชิด  ตาของเธอประสานกับตาของเขา  ลมหายใจอุ่นๆของป๊อดรวยรดผ่านใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา มันสร้างความรู้สึกประหลาดให้กับเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ช้อยรู้สึกอุ่นร้อนไปทั้งร่างและไม่สามารถต่อสายตากับป๊อดได้อีก  ที่สำคัญเธอพึ่งจะรู้สึกว่าของสงวนของเธอได้ทาบทับอยู่กับสิ่งหนึ่งที่เป็นท่อนแข็งกลางหว่างขาของเขา  เธอรีบผลักตัวเองให้หลุดพ้นจากการการทาบทับร่างของเขาแล้วเดินหายออกไปในทันที


ที่กลางลานบ้านของผู้ใหญ่ชุ่ม สำรับอาหารง่ายๆที่ช้อยเป็นผู้ปรุงก็ถูกนำออกมาจัดวาง โดยมี ชื่น และ ป๊อด นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองคนนั่งมองอาหารมื้อเย็นที่ช้อยนำมาจัดวางอย่างนึกชมในความน่ากิน แล้วเธอก็นั่งลงร่วมวงพร้อมกับตักข้าวใส่จานแจกจ่ายให้
ป๊อดยังคงมีภาพอันชวนสยิวของช้อยติดตาอยู่   เขาจ้องมองดูวงหน้าของเธอ มองอากัปกิริยาของเธออย่างพิจารณาก็เห็นว่าเธอเป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์  วงหน้าของเธอเป็นรูปไข่ หน้าผากกว้าง ตากลมโต แววตาบ่งบอกถึงดื้อรั้น เข้มแข็ง ไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆ  ยิ่งมองเขาก็ยิ่งเห็นถึงความสวยน่ารักของช้อยมากขึ้นไปทุกที


ช้อยพยายามไม่มองหน้าป๊อด  เมื่อบ่ายที่เธอล้มทับร่างของป๊อดเธอรู้ดีว่าเจ้าท่อนแข็งๆที่ส่วนนั้นของเธอทับอยู่นั้นคืออะไร  มันทำให้เธอทั้งอาย  ทั้งเจ็บใจเหมือนถูกล่วงเกินโดยไม่เต็มใจ  แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็รู้สึกหวิวๆอย่างประหลาดเมื่อได้สัมผัสกับเจ้าสิ่งนั้น  มันทำให้เธอประหม่าจนทำอะไรไม่ถูกมาจนถึงเดี๋ยวนี้ เธอก็ยังไม่กล้าสบตากับป๊อดตรงๆ   แต่เมื่อความรู้สึกของเธอมันบอกว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกำลังจ้องมองเธออย่างไม่เกรงใจ  ช้อยก็รู้สึกโกรธขึ้นในทันที เธอหันกลับมามองป๊อดด้วยแววตาจะเอาเรื่องพร้อมกับพูดขึ้น


"มองอะไรป๊อด.....จ้องอยู่ได้  ไม่เคยเห็นคนหรือไง  จะกินไหมข้าวอ่ะ"


ป๊อดตกใจรู้ตัวในทันทีว่าได้จ้องมองเธออย่างย่ามใจเกินไป  จึงรีบกลบเกลื่อนในทันที

"อ๋อ...ปะ...ป่าวครับ.....โทษที  ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย  ไม่ได้ตั้งใจ"



"แหม...พี่ช้อยนี่ก็ดุอย่างกับหมา  มองก็ไม่ได้  ตัวเองก็ไม่ได้สวยอะไรซะหน่อย เนอะป๊อดเนอะ"


"เดี่ยวเถอะไอ้ชื่น...เดี๋ยวจะถูกตบปาก  จะกินไหมข้าว  อย่าให้โมโหนะเว้ย"


แล้วทั้งสามคนก็เงียบเสียงลงร่วมกันกินข้าววงเดียวกันจนอิ่ม   


หลังจากพักให้ข้าวเรียงเม็ดดีแล้วชื่นก็ชวนป๊อดไปอาบน้ำเพราะเย็นมากแล้ว  ทั้งสองชวนกันไปที่ลำคลองเล็กๆที่ห่างจากหลังบ้านผู้ใหญ่ชมไปไม่มากนัก และเมื่ออาบเสร็จป๊อดกับชื่นก็พากันเดินกลับมาพร้อมกัน  แต่ป๊อดพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนุ่งแต่ผ้าขาวม้ากลับมา ไม่ได้หยิบเสื้อผ้าเก่าที่สวมอยู่ติดมาด้วย  จึงวกกลับไปเอาเสื้อผ้าของเขาแต่เพียงลำพัง 


ในระหว่างที่เดินกลับไปได้ระยะหนึ่งเขากลับจำทางเดินเดิมไม่ได้  จึงเดินวกวนไปมาอยู่หลายครั้ง ก็ยังหาจุดที่เขาวางเสื้อผ้าไม่เจอจนเขารู้สึกหงุดหงิด
แต่แล้วในขณะที่เขากำลังเดินงมหาทางอยู่นั้น  เขาก็ได้ยินเสียงน้ำดังตกกระทบพื้นเป็นจังหวะอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก  ป๊อดจึงเดินตามเสียงนั้นไป  ยังไม่ทันที่จะโผล่พ้นไปยังแหล่งกำเนิดเสียงสายตาของเขาก็มองลอดพุ่มไม้ไปพบกับร่างอันคุ้นตา   ร่างนั้นก็คือช้อยนั่นเอง  เธอนั่งอยู่ที่ท่าน้ำสวมผ้าถุงกระโจมอกที่เปียกน้ำจนชุ่มฉ่ำไปทั้งผืน 


ป๊อดรีบหลบก้มต่ำลงกับพุ่มไม้ทันที  เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เจอช้อยในลักษณะเช่นนี้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะตัดใจละโอกาสดีๆอย่างนี้ไปได้  ภาพของช้อยเมื่อบ่ายนี้มันยังคงติดตาและรบกวนอารมณ์ของเขาให้คุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา 


ช้อยยังคงใช้ขันตักน้ำจากคลองราดรดตัวเองอย่างสบายใจ  แล้วขัดถูทำความสะอาดส่วนต่างๆของเธออย่างเพลิดเพลิน  มือของเธอลูบไล้ไปตามเนินอกอวบอิ่มที่ถูกผ้าถุงคาดปิดไว้ไล่ไปตามไหล่และแขนทั้งสองข้าง จากนั้นก็เลื่อนไหลลงสู่ฝ่าเท้าและน่อง   เธอหันหน้ามองไปมารอบหนึ่งแล้วหันร่างหลบมาในทิศทางเดียวกันกับที่ป๊อดกำลังซุ่มดูอยู่  แล้วจึงถกชายผ้าถุงขึ้นลูบไล้ไปตามเรียวขาทั้งสอง







ป๊อดไม่คาดว่าตนเองจะโชคดีขนาดนี้  เขาเพ่งมองเรียวขาขาวผ่องและไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะขาวได้ขนาดนี้   ชายผ้าถุงถูกถกสูงขึ้นทีละน้อย มือของเธอก็ถูไล่สูงขึ้นไปโดยเธอเองก็ไม่ระวังตัว และไม่รู้ตัวว่ามีคนกำลังแอบมองเธออยู่  ขาทั้งสองของเธออ้าออกทีละน้อยๆอย่างไม่ตั้งใจ ในขณะที่ชายผ้าถุงหนักน้ำก็ทิ้งตัวลงล่างจนเกิดช่องว่างที่ทำให้ป๊อดต้องตาเบิกโพลงขึ้นอีกครั้ง


เนินสาวที่ปกคลุมด้วยเส้นขนสีดำลู่ไหลไปกองอยู่จุดเดียวจนเปิดเผยความอวบอูมของกลีบทั้งสอง จังหวะที่เธอสลับขาเหยียดเข้าออก ร่องสวาทของเธอก็แย้มเปิด หุบเข้าเป็นอย่างนี้หลายครั้ง จนป๊อดแทบจะกระโจนออกจากที่ซ่อน แล้วเชยชมเธอให้สมกับความต้องการที่กำลังประทุอยู่ในตอนนี้  มันทำให้เขาคิดถึงน้าขิก  คิดถึงน้ำมันเทพรัญจวน หากมีสิ่งใดสิ่งในตอนนี้เขาก็คงได้สมหวังกับช้อยอย่างไม่ยากนัก 


ในระหว่างที่ป๊อดแอบดูช้อยด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านทำให้ขาดความระวัง  ทำให้ช้อยสังเกตเห็นชายผ้าขาวม้าที่ป๊อดนุ่งอยู่ขยับไปมา   สีของมันไม่กลมกลืนกับพุ่มไม้เท่าไหร่นัก  ยิ่งเธอเพ่งมองก็ยิ่งมั่นใจว่าหลังพุ่มไม้นั้นมีคนซ่อนตัวอยู่แน่ๆ   เธอจึงรีบลุกขึ้นขมวดกระโจมอกจนแน่นหนาแล้วฉวยท่อนไม้แห้งขึ้นมาถือไว้ในมือทันที


"ใครอยู่หลังพุ่มไม้   ออกมาเดี๋ยวนี้นะ  ไม่งั้นแม่จะเข้าไปเพ่นกระบาลจริงๆด้วย  ออกมา..บอกให้ออกมา"


ป๊อดตกใจจนทำอะไรไม่ถูก   หันซ้ายแลขวาคิดจะวิ่งหลบหนีแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว  ช้อยได้ปราดเข้ามาถึงตัวเขาอย่างรวดเร็วแล้วฟาดลงตรงกลางหลังอย่างเต็มแรง

"โอ๊ยย........ยอมแล้ว    อย่าตีนะช้อย    ผมเอง"



ช้อยได้ยินเสียงก็จำได้ทันที  เธอไม่คาดคิดว่าป๊อดที่ดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อยจะกล้าถึงกับมาแอบดูเธออาบน้ำ

"ป๊อด....มาซุ่มทำอะไรที่นี่   ฉันไม่คิดเลยนะว่าแกจะเป็นคนแบบนี้"


"เดี๋ยวช้อย  ฟังก่อน   ผมมาเอาเสื้อผ้าของผม  แต่เดินมาแล้วเห็นช้อยกำลังอาบน้ำก็กลัวช้อยจะเข้าใจผิด เลยซุ่มรอจนกว่าช้อยจะอาบเสร็จ"



"โกหก  ฉันไม่เชื่อ  ไหนล่ะเสื้อผ้าที่ว่า"



"โน่นไง  แขวนอยู่ตรงกิ่งไม้โน่น"


ด้วยข้ออ้างนี้ทำให้ช้อยเกิดความเชื่อขึ้นมาบ้าง

"อ้าวงั้นนั่งอยู่ทำไมล่ะ  รีบไปมาเอามาสิ ฉันจะได้อาบน้ำต่อ"


ป๊อดรีบลุกขึ้นอย่างรีบเร่ง  โดยลืมไปว่าอาวุธของตัวเองยังแข็งตั้งเด่เป็นกระโดงเรืออยู่  พอลุกขึ้นยืนมันก็เผยตัวตุงออกมาจากผ้าขาวม้าอย่างเห็นได้ชัด  เขาจึงรีบตะปบกดมันลงอย่างเร่งรีบและด้วยความรีบนั้นเองทำให้ปมขมวดของผ้าขาวม้าคลายตัวออกมา  ป๊อดก็ยิ่งลนลานจะตะปบขึ้นมาปิดบังส่วนนั้นของตัวเองไว้ แต่ไม่ทันการเสียแล้ว  ช้อยเหลือบลงมาเห็นเจ้าท่อนเอ็นที่กำลังผงาดชี้ออกมาพอดี  เธอจ้องมองตะลึงค้างอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ส่งเสียงร้องอย่างสุดเสียงทันที


"ช่วยด้วย.....ช่วยด้วย....."


ป๊อดใจหล่นไปที่ตาตุ่ม  เขาได้นำพาตัวเองเข้ามาในจุดคับขันเสียแล้ว  หากชื่นหรือใครได้ยินเสียงร้องของช้อยและเห็นเขาในสภาพนี้ก็ยากนะที่จะแก้ตัวได้หลุด  เขาพะว้าพะวังมองซ้ายมองขวาทำอะไรไม่ถูก 
แต่แล้วด้วยเหตุที่เขาได้นึกถึงน้ำมันเทพรัญจวนเมื่อสักครู่  ทำให้เขานึกถึงคาถาเทพรัญจวนผุดขึ้นมาในความคิด  ยามฉุกละหุกเช่นนี้ไม่มีหนทางอื่นเขาจึงทดลองภาวนาคาถาออกไปทันที


"โอม..รำจวนรำพึง รำจวนสิเหน่หา พระพายพัดพานป่วนจิตสะท้านพระทัย
มะ เมตตัง อะอุ สิเน่หา สัพพัตถะ ปูชิตา สัพพะกามา สัพพะตัญหา ราคะสัพเพ
มะอยู่มิได้ ปิติ ปิโย กามา กาเม  อิธะเจตะโส ทัฬหัง คัณหาหิ.....เพี้ยง..."

ป๊อดภาวนาเสร็จก็เป่าพรวดไปที่ใบหน้าของช้อยทันที   

จะรอดไหมนี่

[phenix]

มีคาถาดี...สู้ได้สิบทิสล่ะครับ

[review1972]

ป๊อดภาคหื่นเต็มพิกัดปะฉะดะ สาวๆคนไหนเจอได้เสียวจนเพลียแน่นอน555

[po3026]

ป็อดได้ใช้วิชาแล้วโดยที่ไม่มีน้าขิกคอยช่วยเหลือ ดูสิว่าจะเก่งและแน่แค่ไหน

[ตะวัน123]

คนมีคาถาก็แบบนี้ล่ะพอคับขันก็ต้องใช้มนที่เรียนมา

[babimild215]

อยากมีแบบนี้มั่ง ไปไหนจะมีเมียที่นั่นเลย

[samanlo ba]

เสร็จแน่ป๊อดปล่อยของแล้ว