ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

OUT OF AMMO EP 26 "ฟื้นคืน 2"

เริ่มโดย cd13579, พฤศจิกายน 07, 2020, 01:48:20 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

cd13579

ทักทายก่อนอ่าน

ที่จริงตอนนี้เขียนจบนานแล้ว แต่ไม่มีพลังจะแก้จะเกลาก็เลยปล่อยๆไป ซึ่งสุดท้ายก็ไม่ได้แก้อะไรอยู่ดี 55555 ดองทำไมวะกู
อย่างที่เคยบอกไปช่วงนี้หมดแรง ยิ่งเป็นเรื่องนี้ยิ่งโครตหมดพลังเลยครับ เพราะฉะนั้นถ้าเรื่องนี้ออกด้วยความไวแบบเต่าเป็นตะคริวก็อย่าได้สงสัย เขียนจบต้องรีไรท์ด้วยละ งานชิ้นแรกมันจะอึนๆหน่อย

อีกอย่างใครลุ้นคู่รักทรหดคู่นี้ขอบอกว่าเตรียมใจให้ดี อีกไม่กี่ตอนเจอชุดใหญ่อีกแน่นอน ใครลุ้นนักข่าวกับตำรวจบอกเลย นอนรอไปก่อน 5555555555555

ขอบคุณทุกท่านที่ยังรอนะครับ ขอให้มีความสุขมากๆ

Enjoyyyy  ::Falling::

ตอนที่ 26

ณ ห้องกายภาพบำบัด

ห้องกว้างๆ ซึ่งเวลานี้มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยกน้ำหนักราวๆ 5 กิโลกรัมด้วยสีหน้ายากลำบาก เหงื่อที่เปียกโชกทั้งหลังแสดงให้เห็นว่าเขาทุ่มเทพลังงานไปกับยกน้ำหนักเบาๆแค่นี้ไปมหาศาล เขายกมันช้าอย่างตั้งใจโดยไม่สนว่าการขยับเขยื้อนของตนจะช้าจะเร็ว เขาแค่ทำมันเรื่อยๆจนครบก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
"ครบซักที ไอ้ดนัยเมื่อไหร่จะฟื้นวะรำคาญตัวเองโวยยยย"
เขาตบไปที่ต้นแขนเบาๆและกล่าวเปรยกับตนเอง เขานั่งตากลมจนอาการเพลียดีขึ้นและค่อยยันตัวเดินเซซ้าย เซขวาออกจากห้องกายภาพและขึ้นบรรดไดกลับห้องตนเอง ระยะทางสั้นๆแต่ชายคนนี้ก็เสียเวลาไปกับมันเกือบยี่สิบนาที

หลังจากผ่านเวลาไปทั้งอาทิตย์เขาก็เกินได้เองแล้ว แม้ว่าจะเซๆอยู่ก็เถอะแต่การโยนไม้ค้ำเดินโง่ๆออกจากชีวิตก็คือสิ่งที่ดีอันดับสองของตอนนี้แล้ว ในที่สุดเขาก็พาตัวมาถึงห้อง
ห้องที่ไม่มีใครเฝ้าอีกต่อไป หลังจากตั้งสติติดเขาก็ขอท่านผู้การให้ถอนตำรวจในเครื่องแบบออกจากห้องไป โดยแทนที่ด้วนการเอาลูกโม่ .38 กระบอกสำรองมาซุกไว้หัวใต้เตียงแทน เขารู้ว่าถ้าเขาพูดยังไงผู้การก็ยอมเอาตำรวจออกไป
และเขาก็ยังรู้อีกว่าขั้นล่างตึกมีบุรุษพยาบาลเก๊ของผู้การอยู่ คาดว่า 2 - 3 นายเป็นอย่างน้อยยังไงก็ปลอดภัยหายห่วง
เขาเปิดขวดน้ำหัวเตียงอย่างอยากลำบากก่อนใช้สองมือประคองขวดยกขึ้นกระดกดับกระหาย และก็ถอดเสื้อผู้ป่วยโยนลงถังเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาเตรียมตัวอาบน้ำล้างเหงื่อให้ชื่นใจ
แต่ประตูห้องก็เปิดขึ้นซะก่อน

"นึกครึ้มอะไรถอดเสื้อให้อุจาดตาวะ ให้หุ่นดีแบบกูก่อนค่อยมาโชว์"
ไอ้อินทรี พ่อพระเอกซี่รีย์ในชีวิตจริงพรวดเข้ามาเห็นเขาก็ปากหมาใส่ก่อนทันที ไอ้คาสโนว่าตัวจริงเสียงแท้เดินเข้ามา ชุดสูทธอิตาลีสีเทาเงินเนียบเฉียบบนตัวมันเข้ากับหน้ามันจริงๆ ครบสูตรหล่อรวยควยเท่าแขน แต่ช่วงนี้เขารู้สึกว่ามันแปลกๆไป แต่เขายังไม่แน่ใจสาเหตุนัก และก็ไม่สนใจเรื่องของมันด้วยเพราะแค่เรื่องตัวเองก็ยังแย่

"จะอ่อยนางพยาบาลก็ยังไม่ถึงเวลาตรวจด้วย หรือจะอ่อยพวกเราวะพี่"
ชายร่างบางเล็กกว่าโผล่มาด้านหลังไอ้อินทรีหน้าหวานของมันฉีกยิ้มกวนตีนก่อนจะปากหมาอีกคนนึง และชุดมันก็สบายๆเหมือนเดิม เสื้อยืดกางเกงสามส่วนและพออยู่ข้างๆอินทรีก็คือคนขับรถกับเจ้านายชัดๆ
ดนัย: "กลับมาได้ไงสมิง ไหนบอกว่างานรัดตัวไม่ใช่เหรอแถวนั้น"
ดนัยเอาผ้าพาดไหล่ก่อนเดินนำไอ้ปากหมาทั้งสองไปที่โซฟาและหย่อนตูดลงนั่ง
สมิง: "จังหวะมันต้องหลบออกมาพอดีครับ โชคดีที่พี่ฟื้นพอดีผมเลยได้โอกาสมาเจอพี่ด้วย"

ไอ้ปากหมารุ่นน้องนั่งลงโดยไม่รอดนัยเชิญ เพราะถ้ารอชาตินี้ก็ไม่ได้นั่ง
อินทรี: "กายภาพถึงไหนแล้ววะ?"
ดนัย: "เดินได้ขยับได้ แต่จะให้วิ่งยกของหนักๆนี่ไม่ไหววะ ยกแค่ 5 โลกว่าครบแต่ละเซตใจแบบขาด"
อินทรีปั้นยิ้มให้เพื่อนรักพร้อมกับคำนวณเวลาที่มันเหลืออยู่ เสียดายจริงๆที่เขาต้องชิ่งไปจากเธอซะแล้ว จะว่าไปก็เกินคุ้มมาต้องนานแล้วได้เวลาชิ่งจริงๆซักที
สมิง: "เอาจริงๆนะ วันนั้นผมไม่คิดว่าพี่จะรอดวะ นิ่งคาตาผมไปแบบนั้น อันนี้พูดจริงๆวันนั้นใจผมคือนึกถึงงานสวดพี่แล้ว"
ดนัย: "ถ้าไม่มาหรือช้าอีกนิดก็คงตายจริงๆ"
อินทรี: "ไม่มาก็ใจหมาสิวะ อีกอย่างกูรับปากดาวเอาไว้แล้ว เล่นร้องไห้ฟูมฟายโวยวายๆกับกูขนาดนั่น กว่ากล้อมหลับได้"
อินทรีกล่าวโดยมีรอยยิ้มอยู่บนหน้าชัดเจน

ดนัยคิ้วขวากระตุกยิกๆเมื่อได้ยินว่าน้องสาวเขาเซไปซบไอ้เพื่อนรักแถมมันยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนพูดถึงน้องสาวเขา พอดนัยนิ่งเงียบอินทรีก็รู้แล้วว่าเขาเผลอเผยพิรุจออกมาซะแล้ว
บรรลัยแล้วไงละทีนี้
อินทรี: "น้องมึงนี่เหมือนไม่ใช่อายุ 20 อะ เหมือนสิบขวบร้องไห้ขี้มูกยืดด้วยนะ"
เขาเล่าจบก็หัวเราะกลบเกลื่อนแต่แววตาดนัยที่มองมามันชัดๆเลยว่าไม่ทันแล้ว เขาต้องหาวิธีอื่น

อินทรี: "เออ รู้มั้ยว่าเราจับหัวหน้ามันได้หมด ทั้งไอ้ต้น Golder Coins ไอ้วชิระหัวหน้าระดับแนวหน้ารอบนี้มีสาวไส้ขยายผลกันมันส์แน่ๆ"
แววตาดนัยเปลี่ยนไปเบนออกจากเรื่องระหว่างอินทรีกับดาวทันที เรื่องงานใช้กับมันได้เสมอจริงๆ
ดนัย: "หลังจากที่กูนอนเป็นผักไป มีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง"
อินทรีร้องไชโยอยู่ในใจ เกือบไปแล้วจริงๆโทษทีนะเพื่อน น้องมึงมันเกินห้ามใจจริงๆ
สมิง: "เอาตอนไหนดีพี่ เริ่มจากที่ส่งพี่ขึ้นเครื่องผู้การละกัน พอผมกลับมาก็ไล่ตามรอยพี่มายด์ไป"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ไปทางไหนวะ"
สมิงพูดกับตัวเอง สายตามองรอบๆตัวที่มีแต่ต้นไม้และต้นไม้ เขาต้องไล่มันให้ทันก่อนที่มันจะพาพี่มายด์หายเข้าป่าไป เขารับปากพี่ดนัยไว้แล้ว เขาอาจจะช่วยพี่ดนัยไม่ทันแต่อย่างน้อยเขาก็ต้องทำตามคำขอสุดท้ายให้ได้ จริงอยู่เขาเป็นคนปากไวปากหมาแต่คราวพี่ดนัยไม่รอดแน่ๆ งานนี้ไม่มีคำว่าพลาด   แต่ตอนนี้เขากำลังจะคลาดกับพวกมัน
สมกับพรานป่าในพื้นที่ งานนี้คงเหนื่อยกว่าที่คิดไว้แน่ๆ ไอ้พรานนี่ก็เข้าออกแถวนี้ประจำ ตามจับก็หลายครั้งแต่ก็รอดมาตลอด สมิงตอนนี้รู้ซึ้งแล้วว่าทำไมันถึงรอดตลอดเขาคิดว่าตนเชี่ยวชาญการเดินป่ามาก แต่พรานคนนี้ฝีมือไม่เท่ากันก็คงเก่งกว่าตนเกือบขั้นนึง

เขาวิ่งเยาะๆพยายามมองหาร่องรอยรอบๆตัว ร่องรอยอะไรก็ได้ที่ชี้ทิศทางให้เขา
แต่ร่องรอยที่ควรจะมีมันกลับหายไปดื้อๆ ว่าแล้วว่าเจองานระดับนี้คงไม่ง่าย
สมิง: "แมร่ง กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงจะไวกว่ากู"
สมิงวิ่งสุ่มไปเรื่อยๆกวาดตาหาร่องรอยของพวกมันต่อไปไม่หยุด ยิ่งรีบเด็กหนุ่มก็ยิ่งห่างไกลจากจุดที่เขาต้องไปอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งเขาร้อนรนยิ่งเข้าทางพรานชั่ว ความกดดันและความเร่งรีบจะทำให้อีกฝ่ายหนีรอด
แต่การให้มันรอดจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่เขาจะยอมให้เกิดขึ้น แต่! เขาต้องใช้วิธีไหนหาพวกมัน คิดสิวะ คิดๆๆๆๆ มันจะไปหลบตรงไหนได้
แต่ยิ่งเค้นสมองก็ไม่ได้อะไรนอกจากความเครียด เด็กหนุ่มก็หยุดวิ่งก่อนจะต่อยต้นไม้รอบๆระบายความรู้สึกสิ้นหวัง
เขาโกรธตัวเอง
พี่ดนัย พี่ดนัยหวังพึ่งเขาอยู่แท้ๆ นี่คือเวลาที่จะตอบแทนพีาชายคนนี้ แต่ทำไม ทำไมเรื่องที่เขาทำได้ทุกครั้ง ทำไมคราวนี้เขาพลาด ทำไมเขาไร้ประโยชน์แบบนี้ ทุกวินาทีที่ผ่านไปมันคือชีวิตของคนทั้งคน

ไม่เอาอีกแล้วไอ้การที่ช่วยใครไม่ได้แบบนี้


"นายมันก็ดีแค่รังแกคนที่อ่อนแอ นายมันน่าสมเพช"
"สุดท้ายมึงกระจอก มึงก็แค่เด็กกำพร้าพ่อที่แสร้งเป็นคนดีทั้งที่สันดานมึงต่ำยิ่งกว่าใครๆ"
"ถุยสวะอย่างมึงจะทำอะไรกูได้"
เสียงในความหลังดังกังวานในหัว เขากุมหัวนั่งขดตัวในหัวมีแต่ภาพความผิดพลาดในชีวิตก่อนหน้า ทุกอย่างในหัวเป็นสีเลือด

"ทำมันให้ได้ จงเชื่อในตัวเอง"
เสียงชายคนเดิมดังขี้นในหัวอีกครั้ง เขาสะดุ้ง เสียงนี้อีกแล้วผ่านมานานแล้วเขายังหาที่มาของเสียงนี้ไม่ได้ แต่เขารู้ว่านั้นคือคำแนะนำ
สมิงหายใจเข้าลึกๆ ทำแบบทุกทีที่เคยทำเริ่มจากนึกถึงความรู้สึกอยากจะฆ่าคนแบบพวกมัน ฆ่าคนที่สมควรโดน คนที่ไม่ควรแม้จะกระทั่งได้สูดอากาศบนโลก ความโกรธเกลียดเครียดแค้นจุกในอกเขารู้สึกถึงเลือดไปแล่นพล่านไปด้วยความแค้น ความเหี้ยมเกรียมและใจเย็นกลับมา
สมิงลุกขึ้นยืนและเดินกลับไปช้าๆ มันไม่มีทางล่องหนไปไหนได้แน่ๆถ้ามันหนีไปคนเดียวเขาอาจจะตามไม่ทัน แต่มีพี่มายด์ติดไปด้วยยังไงก็หนีไม่พ้น พี่มายด์ก็ไม่ได้อยู่สภาพที่จะเคลื่อนที่ไหว ใจเย็นๆกลับไปที่จุดเริ่มต้นมองหาที่ควรจะมี คิดว่าถ้าเป็นเขาจะใช้วิธีไหนหลบ มันเสกรอยให้หายไปไม่ได้อยู่แล้ว


เพราะฉะนั้น มันก็แค่กลบเกลื่อนเอาไว้หรือทำรอยใหม่มาหลอกเขา
สมิงเดินย้อนกลับมาช้าๆ จนถึงจุดที่ร่องรอยหายไปและย้อนไปเรื่อยๆ เขามองดูรอยเท้าและกิ่งไม้หักดีๆ ร่องรอยมันชัดเกินไป ใครมาเห็นก็ยังดูออก มันจงใจให้เขาตามมาทางนี่ แสดงว่ามันต้องหนีไปอีกทางและเขาไม่เชื่องว่ามันจะกลบรอยตัวเองได้ สมิงยิ้มออกมาเมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าเค้า เขารู้แล้วว่าตัวเองต้องเริ่มใหม่จากตรงไหน แถมยังตลกตัวเองที่ตกหลุมโง่ๆแบบนี้ไปซะได้
ทีนี้เขาจะตามหามันให้เจอและลงโทษมันอย่างสาสมกับความโกรธของเขา


ร่างท้วมสูงวัยแหกดงหญ้าออกให้เห็นโพรงลับ มันคลานให้สมุนคนสุดท้ายที่ยังรอดแบกร่างหญิงสาวเข้าไปหลบด้านในก่อนที่จะมองรอบๆ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาอีกมันก็คลานตามเข้าไป
โพรงแม้ทางเข้าจะแคบแต่ด้านในก็กว้างพอจะนั่งก้มหลังได้ แม้จะไม่สบายแต่ก็ต้องอดทนไปก่อน พรานชั่วเช็ดคราบเหงื่อไคล วัยแบบมันวิ่งนานๆก็แย่เหมือนกันอีตำรวจที่ตามมาก็ดูชำนาญการเดินป่ามันเลยต้องอาศัยความเจนพื้นที่เพื่อซ่อนตัว

"ลุง เราไง๊กันดี๊ ตำหนวดตามมาม้ากขนาดนี้ ทิ้งนังนี่แล้วแหยกหนี๊เถ๊อะ"
ลูกสมุนดึงแขนเสื้อพรานแก่แล้วถามเพราะกลัวติดคุก แต่พรานแก่ใช้กำปันทุบเข้าใบหน้ามันอย่างจัง
พราน: "ควาย สวยขนาดนี้ทิ้งให้โง่เหรอ มึงดูดิอีห่าพึ่งโดนโทรมมาสภาพแม่มยังเด็ดแบบนี้"
พรานชั่วจับเนินสงวนเธอถ่างออก แม้จะมีคราบน้ำกามและเลือดจางๆติด แต่ยิ่งทำให้พรานแก่ยิ่งอยากลิ้มลองบ้างถ้าตำรวจมาช้าอีกนิดนะนังนี้เป็นเมียมันไปแล้ว

แล้วทำไมมันไม่จับอีสาวชาวกรุงคนนี้ทำเมียตอนนี้เลยวะ

พรานชั่วมองร่างที่สลบอยู่ก่อนจะเลียปากด้วยความกระหาย มันถีบไปที่สีข้างลูกน้อง
พราน: "ไป ออกไปรอด้านนอกข้าจะเย็ดเมียคนใหม่ของข้า ออกไปเร็วๆ"
พูดจบก็ถีบซ้ำอีกทีจนลูกสมุนต้องรีบคลานออกไป พอลูกน้องมันลับตาไอ้พรานชั่วก็หันมาที่เหยื่อของมัน
แม่เจ้าพ่อเจ้า นังนี้มันสวยเด็ดกว่าใครจริงๆ เอาคนทุกคนที่มันเคยเย็ดมารวมก็ยังไม่ได้ครึ่งเลย ได้นังนี่เป็นเมียมันคงคุยได้ทั้งแถบว่าเมียใหม่มันสวยที่สุดในป่า
มันกวาดสายตาชมความขาวอยู่นานกว่าจะได้สติ ไอ้พรานแก่เริ่มจากบีบเต้านมเต่งตึงของมายด์ก่อน
พราน: "อูยยยย นิ่มโครต!!"

 

มันสากๆสกปรกไม่มีทางเคยสัมผัสเนื้อนุ่มของผู้ดีไฮโซแบบเธอมาก่อน พอเจอของแรร์มันจึงขย้ำบีบเต็มแรงแถมยังใช้มืออีกข้างมาช่วยบีบทั่งสองเต้าๆพร้อมๆกัน แค่จับนมควยมันก็แทบจะทะลุกางเกงออกมาแล้ว
พรานแก่ขย้ำเต้านมเธออย่างมันส์มือ บีบเหมือนมันเป็นเจ้าของตัวมายด์ บีบจนร่างที่สลบต้องครางออกมาเบาๆเพราะความเจ็บ
ไอเดียอุบาทว์ของชายตัณหากลับก็พุ่งขึ้นในหัวมันถอดโสร่งผ้าออกงัดดุ้นอวบอั๋นมาวางพาดไว้ที่ร่องอกสาวสวยตามที่มัน้คยดูจากหนังแผ่นญี่ปุ่นที่ซื้อมาเมื่อนานแล้ว มันจับเต้านมบีบเข้าหากันหนีบควยมันแน่นก่อนจะกระเด้าอย่างลืมตาย

พราน: "โอยยย เสียวชิบหาย เจ้าป่าเจ้าเขาเอ่ย ลูกได้ของดีแล้ว อูยยยย"
ร่างอ้วนสูงวัยกระเด้าไม่มีพัก ยิ่งขยับก็ยิ่งเสียวความนิ่มของเต้านมบวกกับเป็นสัมผัสอันแปลกใหม่พิศดารของมันกระเด้านมขาวๆไม่กี่นาทีน้ำกามข่นก็พุ่งทะลักราดหน้าอกมายด์แถมยังพุ่งไปถึงใบหน้าสวยให้แปดเปื้อนราคีอีกด้วย

ชายแก่ก้นจ้ำเบ้านั่งหอบอย่างเหนื่อยล้า มันก็แทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันว่าจะแตกไวขนาดนี้ และความคิดต่อมาในหัวมันก็คือร่องบนยังขนาดนี้ร่องด้านล่างจะขนาดไหน  

ดนัยเอนหลังพิงโซฟาหลับตาใช้ความคิดเงียบๆอยู่ครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะเอืัอมไปตบไหล่สมิง
ดนัย: "ขอบใจมาก ขอบใจมึงจริงๆที่อย่างน้อยมึงก็ยังพามายด์กลับมาได้ ไม่ได้ล้มเหลวแบบกู"

อินทรี: "ดึงดราม่า กูได้เตะคนป่วยคาโรงบาลแน่ มึงอย่าไปคิดถึงอดีตดิมึงก็เกือบตายนะ มึงพยายามเต็มที่แล้วไม่มีใครว่าหรอกน่า"
อินทรีจับหัวดนัยเขย่าๆดนัยจึงปัดมือมันออกและสวนไปเสียงแข็ง
ดนัย: "พวกมึงจะไปเข้าใจอะไรวะ มึงไม่ได้เจอแบบกู มันทำ...คนที่เรารักโดน.... โดนต่อหน้านะโวยยย"
อินทรี: "มันก็แค่โดนเปิดซิงปะวะ ไอ้ห่าเขาไม่ได้สมยอมไงมันคือการทำร้าย มึงอย่าเอาไปปนกับเรื่องของมายด์กับมึงดิ"

ดนัยกัดฟันแน่นกำหมัดจนเส้นเลือดปูด
ดนัย: "พวกมึงมันไม่ใครรักใครไง โดยเฉพาะมึงอินทรี มันไม่ใช่แค่เรื่องที่ตัวโดน มันคือเรื่องจิตใจแต่คนแบบมึงจะไปใส่ใจอะไร มึงก็หลอกเขาไปวันๆ จะมาเข้าใจอะไรแบบนี้วะ ถามจริงมึงต่างกับไอ้วชิระตรงไหนวะ มึงก็ไม่ต่างกับมันนักหรอก"
ราวกับโดนไม้ตีเข้าเสกหน้า อินทรีลุกพรวดขึ้นมาเอาเรื่องดนัย ฝั่งคนป่วยเองก็ลุกขึ้นประจันหน้ากับคนตัวใหญ่กว่าแบบไม่แคร์สังขาร

อินทรี: "มึงถอนคำพูดเดียวนี้เลยนะ กูเหรอไม่เคยรักใคร"
ดนัย: "แล้วตลอดหลายปีที่ผ่านมามึงรักใครจริงบ้างละ มึงมันก็แค่พวกฉวยโอกาสเสพสุขกับผู้หญิง เถียงกูสิว่ามึงไม่เคยทำแบบที่กูพูด มึงเถียงสิวะ ไหนวะคนที่มึงรัก มันก็มีแค่คนที่มึงยังไม่ทิ้งแค่นั้น"
โดนตอกแบบนี้อินทรีกำหมัดเงื้อขึ้นมา ฝั่งดนัยก็สะบัดอุ้งมือขึ้นมาออกกระบวนท่ามาปะทะแบบไม่ลังเล

แต่ทั้งสองกลับกระเด็นก่อนที่จะได้ปะทะกัน
อินทรีถอยไปก้าวเดียว แต่ไอ้คนป่วยกลับเซล้มไปนั่งที่โซฟาตามเดิม
เป็นสมิงที่พุ่งเข้ามาแทรกกลางและผลักทั้งคู่ให้ถอยไปพร้อมกัน
สมิง: "ใจเย็นๆกันได้มั้ยครับ ทุกวันงานยังเหนื่อยไม่พอเหรอถึงได้มากัดกันเองแบบนี้"
สองสหายต่างจ้องที่รุ่นน้องคนนี้แบบไม่ว่างตา ไม่ใช่ว่าคิดเรื่องที่สมิงพูด แต่เป็นระดับฝีมือของมือที่ห่างจากเก่า ก็จริงที่สามคนนี้นั่งไม่ได้ห่างกันมากแต่มันเข้ามาแทรกกันทันเวลาแถมพวกเขาไม่ทันรู้ตัวว่ามันขยับตัวจนมาแทรกกลางแล้ว จังหวะและความเงียบแบบนี้ชักจะน่ากลัวขึ้นมาซะแล้ว

ผู้การส่งมันไปทำอะไรกันแน่

สมิง: "แล้วพี่จะเดือดอะไร เรื่องความเลวของพี่วันนั้นพี่ก็เล่าเอง แถมยังภูมิใจที่รอดคุกรอดข้อหามาได้ แล้วมาวันนี้พี่ดนัยแตะนิดเดียวเลือดเสือกขึ้นหน้า เป็นอะไรของมึงครับคุณพี่"
อินทรีไม่พูดอะไรแค่สะบัดหน้าแล้วนั่งลงนิ่งๆ แต่ในใจก็รู้ว่าสาเหตุที่เขาโมโหไม่ใช่เพราะสิ่งที่พูดแต่มันไปจี๊สิ่งที่อยู่ในใจเขาจริงๆ
น่ารำคาญทั้งพี่ทั้งน้องจริงไอ้คนบ้านนี้

สมิงหันไปทางดนัยที่พยายามทรงตัวขึ้นนั่งช้าๆพร้อมกับครางด้วยความปวดเบาๆ และก็ถอนใจก่อนจะกล่าว
ดนัย: "เออๆ กูขอโทษละกัน กูรู้ว่ามึงอะห่วงกูเรื่องนั้น แต่กูก็ไม่ได้ติดใจอะไรตรงนั้น ที่กูยังค้างคาคือไอ้สารละเลวนั่นมันมีชีวิตอยู่ ส่วนเรื่องนั้น ยังไงคนเรารักกันมันต้องยอมรับเรื่องแย่ๆให้กันได้และวันไหนพวกมึงเจอคนที่รับความระยำของมึงสองคนได้อน่าเสือกปล่อยไปละกัน"
สมิงหน้าเจือนลงถนัดตา เพราะวีรกรรมของเขากับลูกสาวเป้าหมาย ผู้การสั่งอยู่ว่าอย่าไปพัวพันกับผู้ต้องสงสัยหรือคนที่มีส่วนในคดี แต่ลูกสาวทั้งสามของผู้ต้องสงสัยโดนเขาฟาดเรียบไปแล้ว
ส่วนอินทรีก็นั่งสะบัดหน้าไปอีกทาง แต่ในใจกลับว้าวุ่นเพราะยัยลูกไก่ที่เขาสลัดทิ้งไม่ได้ซักที นับวันเขายิ่งพะวงเกี่ยวเธอมากขึ้น ต้องไปบอกเลิก ไปวันนี้เลย

ดนัยเห็นว่าสภาพบรรยากาศยังเงียบสนิทเลยพูดต่อ
ดนัย: "ทำไมหง่อยกันจังวะ ปกติด่ามากกว่านี้ยังไม่เห็นวะเทือนวันนี้นั่งหงอยเป็นหมาโดนวางยาเลยจี๊ใจเหรอ ไหนๆมีอะไรจะเล่ามั้ย"

อินทรี: "ไม่มีว้อย!"
สมิง: "ไม่มีครับ!"
ทั้งสองตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงร้อนรน ดนัยถึงกับยิ้มมุมปาก ใครเชื่อว่าไม่มีก็บ้าแล้ว

ดนัย: "มึงอะ ไอ้คุณชายกูหายไป 3 - 4 เดือนได้เมียไปกี่คนแล้ววะ มีรายไหนเด็ดๆมาแชร์ให้เพื่อนฟัง ไฮโซ นางแบบ ไซไลน์ หรือเล่นแม่หม้ายยังแซ่บ"
อินทรี: "ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างออกไปหาวะ....ยุ่งอยู่กับ.....งาน....งานยุ่ง"
ตะกี๊เขาเกือบหลุดปากแล้วว่าอยู่แค่กับดาว ไอ้อินทรีใจเย็นๆ ไอ้ดนัยมันยังไม่รู้เรื่องนี้
เขาปลอบใจตัวเองไม่ให้เผลอพลาดหลุดอะไรออกไปอีก โกหกมาทั้งชีวิตยากสุดก็งานนี้ละตื่นเต้นทำไมวะกู

ดนัย: "กูต้องตกใจที่มึงสนใจงานหรือตกใจที่มึงไม่มีเหยื่อมาสังเวยก่อนดีวะ"
อินทรี: "กูจะขยันบ้างมันแปลกตรงไหนวะ"

ดนัย: "แปลกดิ"
สมิง: "โครตแปลก!!"
อินทรีสถบด่าทั้งสองคนออกมา ก็ไม่ขยันได้ไงก็น้องสาวไอ้ดนัยมันเจ้ากี้เจ้าการจนเขาจะกลายเป็นคนละคนอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่งานตำรวจธุรกิจอื่น งานการกุศลทำบุญแจกของตอนนี้เขาทำมันทุกอย่าง ย้อนกลับไปคิดก็ตลกตัวเองที่ทำอะไรมากมายไปในช่วงไม่กี่เดือนนี้ ชายโฉดเผลอยิ้มออกมา

แต่เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นดนัยเห็นว่าใครเข้ามาก็ลุกขึ้นเดินไปกอดทันที
มายด์: "อะไรเนี่ยย ไม่เอาคนอื่นอยู่"
สาวสวยโดนจู่โจมไม่ทันตั้งตัวก็โวยวายนิดๆแน่นอนดนัยไม่ฟังแถมหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ มายด์หน้าแดงรีบถลึงตามองดนัย
ดนัย: "ก็คนมันคิดถึงนิ"
มายด์: "ไม่ต้องมาอ้อนเลย ปล่อยเลย ตัวก็เหม็นเหงื่อมากอดได้ ไม่อายเพื่อนบ้างเหรอ"
ดนัยก็ยังไม่สน เขาซบไหล่เธออ้อนเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ
ไม่ได้ดูหนังหน้าเลย ชายอีกสองคนได้กล่าวในใจ

ส่วนเกินในห้องอีกสองคนได้แต่แบปากมองบนกับความสวีตเกินงามของเพื่อน
ดุก็แล้วพูดก็แล้วดนัยก็ยังไม่ปล่อยเธอจึงยิกแขนเขาแทน
ดนัยก็ยอมปล่อยร่างนุ่มนิ่มที่แสนคิดถึงและหันไปเล่นงานไอ้ตัว กขค ทั้งสองที่นั่งจ้องอยู่
ดนัย: "นั่งทำซากอะไร ไปไหนก็ไปคนจะสวีทกันโวย ไม่มีการมีงานทำเรอะ ออกไปได้แล้วไป๊!!"

อินทรียิ้มและชี้หน้าดนัย
อินทรี: "มึงนี่มันเห็นสตรีดีกว่าทีมเวิร์คจริงๆ ไล่กูแบบนี้นะ ได้ ได้เลย"
อินทรีจดความแค้นนี้ไว้ในใจ เขาต้องไปลงโทษน้องสาวมันแทนซะแล้ว ร่างเล็กๆร่องรัดๆแค่นึกเขาก็คึกขึ้นมาเลย ยัยลูกไก่เองก็คงรอเขาโทรหาอยู่แน่ๆคืนนี้คงได้ออกแรงอีกไม่ใช่น้อย
คิดได้อินทรีก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สะกิดสมิงให้กลับกันได้แล้ว

พอก้างทั้งสองปิดประตูห้องปุ๊ปดนัยก็ย่องไปกอดมายด์เขาจูบที่ไหล่เบาๆ
มายด์: "อะไรเนี่ย อ้อนเป็นแมวเลยนะ"
ดนัย: "ก็คิดถึงไง นี่อยากจะทำมากกว่านี้อีกนะ...ถ้ามายด์จะไม่ว่า"
ปากคลี่ยิ้มมือไม้ค่อยๆขยับออกจากเอวลงไปที่สะโพกปากเคลื่อนหาลำคอขาวผ่องช้าๆ

 

แต่มายด์ก็หยิกมือชายหนุ่มแทนคำตอบ
มายด์: "ไม่ต้องเลย ไปอาบน้ำซะเหนียวเหงื่อไปหมดแล้ว ดูสิสกปรกแบบนี้จะบอกเลิกเลยนะ"
ดนัยปล่อยเธอออก ทำหน้าเซ็งใส่ราวกับแม่ไม่ซื้อของเล่นให้
ดนัย: "อาบน้ำให้หน่อย"
มายด์ทุบแขนเขาเบาก่อนจะผลักดันไปหน้าห้องน้ำก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมหัวดนัย
มายด์: "ทำตัวน่ารักๆไว้ แล้วจะคิดเรื่องนี้อีกทีนะ"
ดนัยดึงผ้าออกจากหัวและยิ้มให้แม่ยอดดวงใจของเขาก่อนจะหมุนตัวเข้าห้องน้ำ

แต่มายด์ก็ยื่นหน้ามาหอมเบาๆที่แก้ม
มายด์: "อันนี้มัดจำล่วงหน้า ทำตัวดีๆจะได้อีก"
ดนัยโผเข้าหาแต่สาวสวยก็ถอยออกไปยืนห่างๆชี้นิ้วไล่เขาไปอาบน้ำ ดนัยเลียปากเล็กๆจ้องมองด้วยสายตาที่สื่อความหมายก่อนจะยอมเข้าไปอาบน้ำจริงๆ

มายด์รอจนเสียงน้ำดังออกมาเธอจึงได้เดินมาเทอาหารใส่จานรอกินมื้อเย็นพร้อมกับดนัย
ชีวิตเธอสดใสขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามาในชีวิต แม้จะหาเวลาอยู่ด้วยกันได้น้อยมากเพราะพ่อเธอ แต่ทุกครั้งที่เจอกันเขาทำให้เธอยิ้ม หัวเราะ เขายอมให้เธอแกล้งแถมตามใจเธอทุกอย่าง
เป็นคนจืดๆที่เติมความหวานได้อย่างน่าประหลาด

เธอนั่งเล่นขณะรอดนัยอาบน้ำ
แต่ก็มีคนเคาะห้องมายด์เดินไปเปิดเหมือนปกติ แต่แขกที่มาวันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เธออ้าปากค้างนี่คือคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดเวลานี้
"พ่อ!!!"
 


ขณะที่ความวุ่นวายในชีวิตของเหล่าคนดียังไม่จบ ภัยร้ายครั้งใหม่ก็เคลื่อนไหวใกล้พวกเขาอย่างเงียบสงัด
"ฮัลโหล บอสเหรอ ไม่มีอะไรน่ากังวลครับ คนของผมที่ถูกจับผมเตรียมวิธีแก้ปัญหาไว้แล้ว"
ชายในเงามืดหมุนเก้าอี้ลุกออกไปริมหน้าต่างวิวใจกลางเมืองไม่ได้ทำให้มันรู้สึกใดๆ มันเคลียร์เรื่องราวกับผู้มีศักดิ์เป็นนาย ก็อย่างที่รู้ๆว่าองค์กรของพวกมันใหญ่มันก็มีลำดับขั้นในการสั่งการเป็นธรรมดา
"อ้อไอ้คนที่จับพวกเราเหรอครับ มันอยู่ใต้ตีนผมอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสยุบหน่วย บอสต้องเข้าใจว่าสถานการณ์การเมืองในประเทศกำลังสุกง่อม รัฐบาลกำลังเสียฐานเสียงกับการก่อการของเรา แต่ยังมีอีกหลายพวกที่พร้อมจะกระโดดเข้ามาชิงอำนาจกับเรา ครับบอส ไม่ต้องห่วงครับท่านนายพลจะติดต่อไปภายหลังครับ ได้เลยครับผมจะกันพวกมันไปให้ห่างๆ ไม่ต้องเป็นห่วง"

หลังจากสั่งจบปลายสายก็ตัดสายไป
ชายที่ผมขาวแทบจะทั้งหัวก็โยนมือใส่โต๊ะอย่างหัวเสีย
เป็นแค่เด็ก ทำมาเป็นสั่งไอ้หอกหัก!
ระดับพวกกูรู้ดีอยู่แล้วว่าต้องวิ่งทางใคร ทำอะไรถึงจะอยู่รอดในประเทศนี้
มันหยิบโทรศัพท์สำนักงานมากดสายภายใน
"ไปตามพวกที่รอดจากในป่ามา เออชั้นลืมถาม เรื่องสืบประวัติผบ.เรือนจำที่สงขลาว่ายังไง อืมดี จัดการเลยใช้คนของท่านนายพลก็ได้ ได้ข่าวว่าไฟแรง พวกมันตายก็สาวถึงเราไม่ได้ด้วย"
มันวางหูหลังจากกำชับงานเสร็จ ซิการ์คิวบาถูกจุดขึ้นสูบชายในเงามืดเอาขาพาดโต๊ะใช้ควันยาสูบผ่อนคลายตัวเอง
ทุกอย่างกำลังจะเข้าที่แท้ ไอ้ถวิลก็ยังตามกัดไม่จบไม่สิ้นใจคอมันจะไม่หยุดจริงๆสินะ
เสี้ยนแม้จะเล็กแต่เวลาแทงเข้าจุดก็เจ็บใช้ได้เลยเหมือนกัน คงต้องบ่งเสี้ยนออกบ้างแล้ว
มาลองดูต่อดีกว่าว่าใครจะเจ็บกว่ากันในงานนี้ ชายลึกลับยกแก้วจิบเบาๆปล่อยอารมณ์ไปกับรสเหล้าทิ้งให้ความชั่วร้ายทำงานของมัน


เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ใครหื้อใครซ่า ข้าแบนเรียบ

saranchai

มาแล้วเหรอเนี่ยรออ่านตั้งนาน ขอใหจบดีๆด้วยนะเรื่องนี้ แม้จะมีฉากปวดตับแต่ขอให้มีฉากฮีลตอนท้ายคงจะดีไม่น้อยครับ

mawinxxx102

รอนานมาก  อย่าให้เลนส์โดนเหมือนมาย นะครับ

9toulek

รอนานมากครับ
นึกว่าจะไม่มาต่อแล้ว. ขอบคุณครับ

Man_On_The_Moon

รอนานมากเลยครับ ยินดีต้อนรับในการกลับมาครับ

asdw

รอนานมาก..สงสัยอินทรีจะปิกหัก ผลักใ่สลูกไก่ในมือไม่ไหวล่ะ

kajooyaimag

มายด์จะยังคิดถึงตอนโดนรุมอีกไหมหนอ

aumoum

จะจบยังไงคู่นี้พ่อหวงเหลือ​เกิน

Lonelyworm

ทรหดจริงๆคู่นี้ กรรมท่าจะหนัก หรือ คนเขียนอิจฉาหว่า ???  ::Thinking::

kittaphot007

รอนานมากคิดว่าจะไม่เขียน​ต่อสะเลี้ยว​ น้องมายด์​  คงต้องโดนจับไปเป็นเครื่อง​ต่อรองกับพระเอกอีกแน่ๆ​ คงได้ปวดตับอีก​ แต่ผมก็ชอบฉากแบบนี้​  หรือผมจะเป็นโรค​จิต​ไปแย้วววว​  ::Sobad::

panax

มายด์น่าสงสารนะครับ  แต่เสียวมากกว่า

Phoowadol

ะทำร้ายจิตใจกันมากเกินไปแล้วววววว
สงสารดนัย เป็นที่สุดครับ ใจแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ...... ::Crying::

3hman

อยากได้ฉาก ntr แบบถึงใจ ได้แต่อ้อมๆแอ้มๆไม่ได้ลุ้น ยกเว้นตอนโดนข่มขืนนะ อันนั้นไม่นับ

sun_307

เมื่อไหร่ดนัยจะสมหวังนะ น่าสงสารมาก เพื่อนๆคนอื่นได้สาวๆไปหมดแล้ว

sammyadong