ชักช้าไม่ทันหมาแดก (NTR/นอกใจ) by Koog Google Remake ตอนที่ 20

[a yunma]

ณ บริษัทแห่งหนึ่งที่ฟ้าทำงาน เวลา 12 นาฬิกา...

ฟ้า! นี่ยัยฟ้า! เพื่อนสาวได้เรียกทักเธอ

หะ...หื๊ม? ฟ้าสะดุ้งได้สติก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนของเธอ

โอเครึเปล่า? ช่วงนี้แกดูไม่ได้เลยนะ... เพื่อนถามด้วยความห่วงใย

ฟ้าที่รู้ตัวว่ากำลังทำบรรยากาศร่วมโต๊ะอาหารเสีย จึงรีบแสดงท่าทีร่าเริงสดใส ปะ...เปล่า! สงสัยงานคงจะเยอะนะ...เลยไม่ค่อยดูแลตัวเอง ฟ้าตอบกลบเกลื่อน

แหลล~ เพื่อนๆต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน

ก่อนที่เพื่อนคนหนึ่งจะมาเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ของเธอ มีอะไรก็บอกพวกฉันได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว..

ฟ้าเมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็สะอึกขึ้นมาทันที เธอเงียบก้มหน้าครู่หนึ่งก่อนจะเงยขึ้นมายิ้มร่า ขอบคุณใจนะ แต่โอเคอยู่😄

2 เดือนหลังจากที่บอยหายไป ฟ้าเธอทั้งโทรหา ติดต่อเพื่อนๆของเขา แต่กลับไม่มีใครรู้เบาะเเสสักคนเดียว..

ทุกๆวัน หลังจากกลับจากทำงานฟ้ามักจะแวะไปที่คอนโดบอย โดยเธอหวังเสมอว่าบอยจะกลับมา

แต่กลับเป็นว่าทุกครั้งที่เปิดประตูเข้าไป เธอกลับพบเพียงความว่างเปล่า

อะ...อาาา ฟ้า พี่จะแตกแล้วนะ อึ๊ก! อ้าาาาา~



พี่เอกยังคงแวะเวียนมาหาเธอเหมือนเคยๆ แต่ที่ไม่เหมือนเคย คือ อารมณ์ของฟ้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม

พี่มีความสุขมากเลยนะคะ เอกกล่าวกับฟ้าที่นอนหันหลังให้เขา ก่อนจะหอมแก้มฟ้าและลูบไล้หวังต่อเกมอีกยก

วันนี้พอกันเถอะค่ะ ฟ้าเหนื่อยเเล้ว... ฟ้าได้ตอบกลับพี่เอก แต่พี่เอกก็ไม่สนใจแถมรบเร้าไปเรื่อยๆ

น่านะ....อีกรอบนะคะ

ด้วยความที่พูดไม่รู้เรื่อง จึงเกิดความรำคาญฟ้าเธอได้หันไปตะหวาดใส่พี่เอก ไม่ได้ยินที่พูดเหรอค่ะ! ฟ้าบอกว่าฟ้าเหนื่อย!!

สีหน้าและอารมณ์ของฟ้า ทำให้เอกต้องหยุดชะงักลงและแยกตัวออกไปทันที

ซึ่งฟ้าก็ไม่ได้สนใจใยดีแม้แต่น้อย ต่างคนต่างเงียบใส่กัน บรรยากาศในห้องจากที่เมื่อครู่ สองคนหนุ่มสาวส่งเสียงครางเสียงหลงดังโครมคราม

ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าต่างคนคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง...

--------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ทั้งสองกำลังแต่งตัวเตรียมไปทำงาน เอกได้เข้ามากอดฟ้าจากทางข้างหลัง

เมื่อคืนพี่ขอโทษนะครับ ที่ทำให้ฟ้าอารมณ์เสีย...

ฟ้าเงียบไม่พูดจา ทำเมินเฉยเหมือนกับเอกไม่ได้อยู่ตรงนี้

เอกที่อดทนอดกลั้นมานานก็เริ่มไม่ไหว จึงได้จับฟ้าหันหน้ามาคุยอย่างแรง

จะเมินพี่ไปถึงเมื่อไหร่...ไม่เคยเห็นหัวกันเลยรึไง ห้ะ!! ขึ้นเสียงตะคอกใส่ด้วยความโมโห

เอกไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังบีบไหล่ฟ้าจนเจ็บ ทันทีที่เขาเห็นน้ำตาของฟ้าไหลอาบแก้ม

เอกก็รีบดึงมือตัวเองออกทันที...พะ...พี่

เลิกยุ่งกับฟ้าซะทีเถอะคะ ฟ้าได้ยื่นคำขาดกับเอก

เอกลึกๆแล้วเขาเองก็รักฟ้าและอยากให้เธอหันมารักเขาบ้าง แต่ด้วยความที่ฟ้ากดดันเขาแบบนี้

เลยทำให้อารมณ์ที่อดกลั้นมันระเบิดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

ด้วยความที่รู้สึกน้อยใจที่ฟ้าไม่เคยหันมารักเขา ทั้งๆที่ไม่มีบอยมาเป็นสะพานขวางทางแล้วแท้ๆ

เขาจึงทำตามคำขอของฟ้า เดินออกจากห้องฟ้าไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว

ปล่อยให้ฟ้าทรุดตัวลงร้องไห้คนเดียวที่หน้ากระจก...



--------------------------------------------------

ณ ห้องนอนเอกเวลาเลิกงาน เสียงร้องครวญคราจากมิ้น นักศึกษาฝึกงานดังสนั่นพร้อมเต้านมที่เด้งลงไปมา



ในขณะที่เอกกำลังกระหน่ำอารมณ์ใส่มิ้น จู่ๆเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นมา ตืด... ตืด... ตืด...

ท่านประธาน(ชั่ว)? เอกตกใจ

ทำให้เขาต้องหยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ทันที... สวัสดีครับท่าน มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?

เสียงเอกเปลี่ยนฟังแล้วรู้สึกได้ถึงการเลียแข้งเลียขา

วันพรุ่งนี้มีประชุมใหญ่นะ

เอกทำเสียงตกใจก่อนจะถามกลับ ประชุมอะไรหรือครับท่าน! ทำไมไม่เห็นมีเอกสารส่งมาถึงผมเลย?

ประธาน(ชั่ว)ไม่พูดอะไรต่อ เหมือนมาเพื่อบอกให้รู้และวางสายไป

ประชุมอะไรว่ะ? เอกสงสัย ก่อนจะวางมือถือและหันไปต่อกับมิ้นที่ค้างไว้เมื่อกี้



--------------------------------------------------

เช้าวันถัดมาเอกได้เดินทางเข้าร่วมประชุม โดยมีมิ้นที่รับหน้าที่เป็นเลขาฝึกหัดติดตามมาด้วย

ทำไมคนเยอะจัง? มิ้นได้พูดตามประสาเด็ก

ซึ่งเอกเองก็ไม่ต่างกัน เขาไม่เคยเห็นการประชุมแบบนี้มาก่อน นี้มันเหมือนประชุมเพื่อเปิดตัวอะไรซักอย่าง...เพราะมีหลายๆบริษัทในเครือหุ้นส่วนมาร่วมตัวกันในที่ๆเดียว

เอกได้พิจารณาและสันนิษฐานไว้คร่าวๆ ก่อนที่จะตกใจเมื่อเหลือบไปเห็นสาวสวยคนหนึ่ง ที่เขาไม่ได้พบเจอกับเธอมาได้ 3 สัปดาห์แล้ว

ฟ้า!? บริษัทฟ้าไม่ได้อยู่เครือเดียวกับบริษัทเรานี้? เอกอุทานในใจ มันยังไงกันแน่เนี่ย?

ขณะที่เอกกำลังสงสัยในใจ เสียงรอสายเรียนเชิญให้เข้าประชุมก็ได้ดังขึ้น...

ตัวแทนบริษัทหลายๆเครือได้พากันเดินเข้ามาในห้องประชุมใหญ่ ที่ติดป้ายชื่อเอาไว้ให้เรียบร้อย

และไม่รู้ว่าบังเอิญหรือไม่เพราะที่นั่งของเอกนั้น ถูกจัดให้อยู่ตรงข้ามกับที่นั่งของฟ้า

ทันทีที่ฟ้าเข้ามานั่งเธอก็ตกใจเมื่อเห็นพี่เอก !!? แต่ก็เพียงครู่เดียวเธอก็เมินเขา เหมือนเป็นคนแปลกหน้าไม่รู้จัก

ซึ่งทำเอาเอกเจ็บแปล๊บๆ แต่ก็ทำแอ็คไม่เมินใส่เช่นเดียวกัน...

เมื่อตัวแทนบริษัทได้เข้ามานั่งประชุมกันเป็นที่เรียบร้อย ประธานพิธีก็ได้เดินเข้ามาในงาน

ทุกคนต่างยืนเคารพเมื่อประธานมาถึงและนั่ง จากนั้นประธานพิธีได้กล่าวเปิดประชุม...

ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมประชุมครั้งนี้ กระผมMr.xxx xxx ประธานสูงสุดแห่งบริษัทxxxต่างประเทศ ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งอีกครั้ง...

ขณะที่ประธานสูงสุดกำลังกล่าวตามสคิป เอกก็ได้เห็นถึงความบารมีที่น่าเกรงขาม อำนาจที่เหลือล้นเกินคำบรรยายของชายแก่ วัย 57 ปี

เขาจึงคิดเล่นๆในใจ เอ่อ..ใครที่ได้เป็นพ่อคงเป็นเด็กที่โชคดีที่สุดในโลก

และดูเหมือนความคิดของเขาเมื่อครู่ ไปตรงกับคีย์เวิร์ดของงานประชุม

เพราะประธานสูงสุดได้กล่าวลาออกจากตำแหน่ง แล้วได้ยกตำแหน่งตนเองให้ลูกชายของเขา

ผมขอส่งมอบตำแหน่งประธานบริหารสูงสุด ให้แก่Mr.xxx xxx มาตำแหน่งประธานบริหารสูงสุด และมีอำนาจตัดสินแต่เพียงผู้เดียว ขอเรียนเชิญMr.xxx xxx เข้ามาพบปะกับคณะตัวเเทนบริษัทแล้วแต่จะกรุณา... ประธานสูงสุดกล่าวพร้อมกับสบตากับใครบางคน หากสังเกตดีๆประธานสูงสุดมีรอยยิ้มและดวงตาที่ปลื้มปริ่มเป็นที่สุด

ทันทีที่กล่าวจบก็มีคนเปิดประตูให้กับประธานคนใหม่ได้เดินเข้ามาในห้องประชุม ทุกๆคนต่างหือหาเพราะไม่คิดว่าประธานคนใหม่จะหนุ่มขนาดนี้

แต่สำหรับฟ้ากับเอก สองบุคคลนี้จะตกใจมากกว่าคนอื่นๆในห้อง เพราะประธานสูงสุดคนใหม่นี้ คือ...

บอย!? ฟ้าอุทานออกมาทั้งตกใจปนกับงุนงง

นะ...นี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ? เอกได้ยกมือขึ้นถามประธานสูงสุดคนเก่า

ก็หมายถึงว่า...ผมคือลูกของท่านประธานยังไงละครับ บอยในชุดใส่สูททรงผู้ดีได้ตอบกลับเอก



ทำเอาเอกถึงกับสงบปากสงบคำตาเหลือกตัวสั่นผวา...

ทางด้านฟ้าเองก็ยังคงมองหน้าบอย ทั้งคิดถึงเขาและความรู้ผิดที่มันจุกอยู่ในอก มันค่อยๆเพิ่มพูนขึ้นไปอีก...

ผมต้องขอบคุณทุกท่านอีกครั้งนะครับ...ที่ไว้วางใจให้ผมบริหารงานต่อจากพ่อ

และมีอีกหนึ่งเรื่องที่ผมจะบอกกับทุกท่านให้ทราบกัน... คณะตัวแทนต่างกันสงสัยกับสิ่งที่บอยกำลังจะบอก ผมได้ซื้อหุ้นบริษัททุกๆท่านที่อยู่ในที่นี้ คือ บริษัทที่ขึ้นตรงกับผมเพียงผู้เดียว โดยผู้อำนาจรองลงมาจากผม คือ...

บอยเปิดตัวผจก.และเลขาส่วนตัวของเขา เชิญครับ ผู้จัดการเมฆ...

ห้ะ!? เอกยิ่งตกใจเข้าไปอีกเมื่อจู่ๆ หัวหน้าเก่าที่เขาทำการยึดอำนาจมากับมือ

ตอนนี้ได้ไปอยู่กับบอยที่เฉลยตัวจริงว่าเป็นลูกประธานและเป็นนายเหนือหัวของเขาในตอนนี้

นี้มันเหี้ยอะไรวะเนี่ย!? เอกได้อุทานขึ้นหลังจากที่เลิกการประชุม...

มิ้นที่นั่งอยู่ข้างๆก็กำลังงุนงงกับเหตุการณ์ครั้งนี้ และด้วยความเด็กเธอจึงถามเอกกลับโดยไม่ทันคิด

เมื่อกี้...ใช่พี่บอยรึเปล่าค่ะ? ทันทีที่มิ้นเอ่ยขึ้นเอกก็หันไปถามกลับ

รู้จักด้วยเหรอ?

ใครค่ะ? ...ออ! ตอนมิ้นมาทำเรื่องฝึกงาน พี่บอยได้เป็นไกด์พามิ้นไปหา HR นะคะ ฮ่าๆ...ตอนนั้นว่าหล่อแล้ว ตอนนี้หล่อกว่าหลายเท่าเลย~ มิ้นได้เอ่ยปากชมโดยหารู้ไม่ว่า เอกกำลังนั่งเครียดจ้องหน้าเขม่น

มิ้นจึงเงียบปากไป...และเอกก็ขับรถกลับบริษัททันที

ด้านฟ้าเองพอเลิกประชุม เธอก็พยายามที่จะเดินหนีจากบอย เพราะความละอายใจที่จุกอยู่ในอก

แต่ทว่า...สวัสดีครับท่านประธาน !!?

ผู้จัดการฟ้าได้เจอเข้ากับบอยและกล่าวสวัสดีทักทายตามมารยาท...

สบายดีกันหรือเปล่าครับ? บอยรับไหว้เพราะถึงแม้จะตำแหน่งใหญ่โต แต่เขาก็อายุน้อยกว่าผจก.ของฟ้า

สบายดีครับ... ผจก.ฟ้าได้กล่าวกลับบอยด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

บอยยิ้มรับก่อนจะเหลือบไปมองฟ้ายืนอยู่ข้างหลังผจก.เธอ โดยฟ้าไม่แม้แต่จะกล้าสบตาเขาเลย

เลขาของคุณแปลกนะครับ สวย...แต่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง บอยชีกหน้าฟ้าต่อหน้าผจก.เธอ

ผจก.ฟ้าถึงกับตะกุกตะกัก พยายามแก้ตัวให้กับเธอ เอ่อ...พอดีว่า วันนี้เธอป่วยนะครับ...เลยเป็นแบบนี้ ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับ

ตำแหน่งงานที่มอบหมายไป ผมเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วซิครับเนี่ย.... บอยทำสีหน้าเชิงดูถูก

ฟ้าถึงกลับเสียอาการ เพราะบอยไม่เคยพูดจาไม่ดีกับเธอทั้งต่อหน้าและลับหลังแบบนี้

ต้องขอประทานโทษจริงๆครับท่าน... แต่ผมรับรองว่าเธอคนนี้ทำงานออกมาดีแน่นอนครับ ผจก.ฟ้าได้ยืนช่วยสุดกำลัง

บอยได้แต่ยิ้มมุมปากก่อนจะเดินผ่านหน้าฟ้าไป แบบไม่แคร์ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรในตอนนี้

โอเคใช่ไหม? ผจก.ฟ้าได้เข้ามาดูอาการของฟ้า

ทันทีที่บอยเดินผ่านไปแล้ว วินาทีนั้นผจก.ได้เห็นน้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม...

ผจก.ฟ้ารู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับท่านประธานคนใหม่ดี แต่ไม่รู้ว่าเหตุอะไรถึงได้เป็นแบบนี้...

--------------------------------------------------

หลังจากที่บอยได้เจอเรื่องร้ายๆมา เขาจึงตัดสินใจกลับบ้านที่ต่างประเทศในวันนั้น โดยไม่ได้บอกกล่าวกับทางบ้าน

นาทีแรกที่กลับสู่วิมานบ้านเกิดตนเอง เหล่าลูกน้อง คนรับใช้ได้ต่างออกมาต้อนรับคุณหนูที่ออกจากบ้านไปนานหลายปี

กลับมาแล้วเหรอลูก... เสียงผู้หญิงคนแรกที่เป็นดั่ง รักแท้หนึ่งเดียวในชีวิตของเขาได้กล่าวทักทาย

วินาทีนั้นบอยเข้าไปกอดแม่ด้วยความคิดถึงสุดจับใจ ทั้งอยากระบายเรื่องราวที่ผ่านๆมาให้ฟังทั้งหมด

ไม่เป็นไรนะลูก...ไม่เป็นไร ลูกอยู่บ้านแล้ว แม่กล่าวพร้อมลูบหัวปลอบลูกชายตัวเอง ทั้งๆน้ำตาคลอไปด้วย

และพอลืมตาขึ้นมามองก็เห็นชายแก่คนหนึ่งยืนมองเขาอยู่ด้านหลังแม่ จึงถอนกอดจากแม่ของเขาและเดินเข้าไปหาพ่อของตัวเอง

บอยยืนประจันหน้ากับพ่อ ก่อนที่เขาจะก้มลงกราบเท้า....ทำทุกๆคนที่ยืนมองต่างพากันประหลาดใจ รวมถึงพ่อแม่ของเขาด้วย

พ่อของบอยอึ้งไปพักใหญ่ เพราะลูกชายของเขาไม่ได้ทำแบบนี้มานานกว่า 10 ปีแล้ว

พ่อจึงโน้มลงมาลูบหัวบอยและกล่าวกับลูกชายสุดที่รัก กินอะไรมารึยังลูก? โต๊ะอาหารพร้อมแล้ว ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นใจ

ทุกคนในบ้านต่างพากันเยียวยาจิตใจ ระยะเวลา 2 เดือนที่สภาพจิตใจของบอยจะกลับมาเป็นปกติ...

ณ โต๊ะอาหารค่ำ พ่อแม่ลูกได้นั่งพูดคุยกันระหว่างทานมือค่ำ

แน่ใจจริงๆแล้วใช่ไหมลูก?

แม่ได้กล่าวกับเขาพร้อมกับมองไปที่สามีหรือพ่อของบอย

ครับแม่ บอยยืนยันคำเดิม

แล้วแกจะซื้อหุ้นบริษัทเล็กๆแค่นี้ เพื่ออะไร? พ่อด้วยความเป็นนักธุรกิจได้ถามกับลูกชาย บริษัทเล็กๆแบบนี้....มันจะตอบโจทย์ได้ซักแค่ไหนกัน?

บอยจึงลุกขึ้นและเดินรอบโต๊ะกินข้าว แม่จำป้ายสีที่บริษัทเราส่งต่อให้ซัพพลายเออร์ทำได้ไหมครับ?

ไม่กี่วินาทีแม่ก็ร้องอ๋อขึ้นมาทันควัน ก่อนจะมองหน้าบอยและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ มิน่าละ...ถึงได้ออกแบบรู้ใจแม่จริงๆ ฝีมือใอ่เสือของแม่นี่เอง

เเม่เอื้อมมือไปหยิกแก้มบอย ก่อนจะหันหน้าไปมองพ่อด้วยสายตาที่เข้าข้างลูก...

.... แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็ไม่เห็นด้วยอยู่ดี เพราะมันไม่คุ้มค่ากับเงินที่จะต้องเสีย แต่พ่อว่าเอาเงินส่วนนี้ไปเจาะตลาดจีนดีกว่าไหม? มันดูจะคุ้มค่ากว่านะ

บอยจึงอธิบายแผนหารให้พ่อฟัง ผมไม่ได้จะใช้เงินจำนวนพันล้านดอล ไปซื้อเฉพาะบริษัทนี้บริษัทเดียวซะหน่อยนิครับ... แต่ผมจะใช้เงินนี้ซื้อหุ้นบริษัทอื่นๆอีก ที่ไทยมีบริษัทดีๆเยอะนะครับ! ที่ตลาดหุ้นยังไม่มี

และที่จีนเอง...แคท(พี่สาว)ก็คุมอยู่ที่นู้นแล้ว ผมจะไปซ้ำรอยอีกทำไม?

บอยบอกเหตุผลมาสู้กับพ่อ ซึ่งจริงแล้วพ่อไม่ได้เสียดายเศษเงินจำนวนพันล้านดอลลาร์สหรัฐ แค่เพียงอยากฟังความเห็นของลูกชายที่กำลังเติบโตอยู่ก็เท่านั้น พอซื้อสำเร็จแล้วแกจะทำยังไงต่อ? (พันล้านดอลลาร์สหรัฐ = 29,988,000,000.00 ล้านบาทไทย)

ถ้าเป็นไปตามแผน...ผมก็จะเอาบริษัทที่ซื้อมานี้ มารวมกันในนามบริษัทเรา และตั้งเป็นสาขาหลักที่ 2 ในเขตทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้...

พ่อพิจารณาไตร่ตรองคำพูดของลูกชายของเขา เขามองลึกลงไปในแววตาบอยและรู้เหตุผลที่แท้จริง

ถ้าอย่างนั้น... พ่อได้ลุกขึ้นเดินไปตบไหล่บอย พ่อจะแต่งตั้งให้แกเป็นผู้บริหารสูงสุด...คุมเขตทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ บอยยิ้มขอบคุณพ่อ

--------------------------------------------------

ไม่คิดเลยว่าพ่อจะยอมมาด้วยตัวเอง... บอยได้กล่าวกับแม่ที่รออยู่บนรถ

หึๆ แม่กลั้นขำ บอยจึงถามด้วยความสงสัย ที่พ่อยอมมานี้ก็เพราะเรานั่นแหละ... แล้วที่นี้เหรอที่ทำงานของลูกตอนอยู่ไทย แม่ชี้ตำแหน่งบริษัทที่บอยทำงานในตอนนั้น

บอยยิ้มดีใจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขิน ออ..ใช่ครับแม่ แม่จำตลาดเยาวราชได้ไหม? แม่ส่ายหน้าจำได้ลางๆ บอยจึงบอกพี่คนขับพาพ่อกับแม่ไปเดินตลาดเยาวราช ทันทีที่พ่อขึ้นรถมาแล้ว...

ณ ตลาดเยาวราช อืม...เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ แม่ได้กล่าวขึ้นขณะที่พ่อทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความหลัง...

คุณค่ะ แม่เรียกพ่อพร้อมกับหยิบชุดกระโปรง ตามประสาผู้หญิงให้สามีกับลูกดู

สามคนพ่อแม่ลูกได้เดินตลาดเยาวราชไปเรื่อยๆ กระทั่งไปพบเข้ากับเฮียขายบะหมี่...เฮีย!

บอยได้เข้าไปทักทาย เฮียตกใจทักทายกลับ เอ้า! หายไปไหนมา 2 เดือน? แต่เฮียก็ต้องหยุดชะงักขณะลวกก๋วยเตี๋ยวอยู่

เพราะเขาได้พบกับอดีตเจ้านายตัวเอง...คะ...คุณท่าน! เฮียทำตัวไม่ถูกมือไม้แข็งเหมือนโดนมนสะกด

ฉันขอเส้นเล็กเย็นตาโฟ... พ่อได้มองเมนูก่อนจะสั่งกับเฮีย

ดะ... ได้ครับ... เชิญรอด้านในเลยครับ เฮียได้สติจึงยิ้มอย่างสุภาพและเปี่ยมไปด้วยความปิติ

พ่อได้ริมรสชาติก๋วยเตี๋ยวสูตรของอดีตลูกน้องตัวเอง... พัฒนาขึ้นมากนะ พ่อได้กล่าวชมเฮีย เฮียที่คุกเข่าก็ได้ยิ้มอย่างชื่นใจ

เป็นยังไงบ้างละ พ่อได้ถามกับเฮีย

สบายดีครับคุณท่าน...

อืม ดีแล้ว... พ่อได้วางเงินจำนวนหนึ่งและเหรียญบางอย่างให้กับเฮีย ก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไป...

เฮียน้ำตาไหลเพราะมันคือ

า

[a yunma]

บอยเสียดายห้า