ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

เทศกาลใหญ่ ใจสั่นระรัว 1 : สาวพิม

เริ่มโดย 𝘝𝘦𝘭𝘢𝘫𝘶𝘦𝘭, ธันวาคม 06, 2020, 03:13:49 ก่อนเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

𝘝𝘦𝘭𝘢𝘫𝘶𝘦𝘭

แด่ xonly8


     ย้อนไปสมัยช่วงทำงานได้ใหม่ๆ ด้วยความคึกคะนองหรืออะไรก็ตามแต่ ช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่ทำงาน ผมจะเปิดเว็บโซเชียลอันนึง ถ้าสมัยนี้อาจจะอารมณ์คล้ายๆทินเดอร์ ผสมVK แต่ตัวนี้เวปคนไทยใช้แค่ PC (มือถือก็ใช้ได้นะ แต่ต้องเปิดผ่านBrowser) ผมก็เล่นๆไป ผ่านเป็นเดือนๆ ก็เจอกับสาวคนหนึ่งที่เล่นเหมือนกัน และอยู่ในเขตใกล้ๆเดียวกัน เธอบอกว่าอยู่บางนา แต่มาแถวย่านที่ผมทำงานบ่อยๆ เพื่อมากินมาเที่ยวกลางคืน เธอเป็นคนหุ่นดี หมายถึงผอม เพรียว หน้าอกไม่มากนัก ประมาณB ผิวเหลือง ชื่อพิม(สมมติ) อายุ 22 แต่ดูแล้วการใช้ชีวิตมันไม่ตรงอะไรกับผมเลยนะช่วงนั้น ผมไม่ใช่คนที่ชอบเที่ยว ดื่ม หรือตะลอนกลางคืน แต่ก็คุยกันตามมารยาทไป เวปนี้มันมีบอร์ดรวมโพสรูป โพสอะไรตามfeed พิมก็มากดไลค์บ้าง คอมเม้นท์บ้าง ไม่ได้หวือหวาอะไรเลย ทั่วๆไป แล้วตอนนั้นผมก็โฟกัสเป้าหมายอื่นอยู่แล้วด้วย จึงจัดความสำคัญของเธอเป็นอันดับรองๆไป

     ผ่านไปจนถึงช่วงสงกรานต์ กรุงเทพเงียบสงบ ผมยังต้องทำงานอยู่ ด้วยหลายปัจจัย และย้อนไป 2-3 วันก่อนหน้านั้น เวลานั้นผมโพสอะไรสักอย่าง แล้วพิมก็ตามมาคอมเมนท์ "เดี๋ยวเจอกันนะเฮีย วันที่12มีไปแถวนั้น นัดเพื่อนไว้" ใจผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไร มาก็ดี ไม่มาก็ไม่เป็นไร แต่พอดูชุดที่พิมใส่นี่สิ โพสแต่ละที มันคือแบบสาวเที่ยวชัดๆ ด้วยความที่เธอไว้ผมบ๊อบ แล้วหุ่นผอมเพรียว มันเป็นลุคเปรี้ยวที่สร้างอารมณ์ได้ดีมากๆ และจากรูปเหล่านั้น ฮึ่ม!!! จากที่ผมรู้สึกเฉยๆ ผมก็เริ่มพยายามเคลียร์เวลาเผื่อไว้แล้ว สร้างสถานการณ์เลื่อนนัดแฟนนิดนึง(อย่าทำตามนะครับ)

     เมื่อถึงวันที่ 12 ผมทำงานตามปกติ เลิกงานกดเข้าไปดูโปรไฟล์เธอ เธอก็คงทำงานอยู่เหมือนกัน แต่เห็นโพสล่าสุดไม่นาน ยังใส่เสื้อโปโลที่ทำงานย่านบางนาอยู่

"อยากไป....ใจจะขาดแล้ว จะไปหาใครบางคน"

     ผมก็กดไลค์ตามคนอื่นๆไป ไม่นานเธอก็ทักมาในข้อความส่วนตัว "เฮียอยู่ไหน พิมเลิกงานแล้วจะไปหา"
โอ้ย จังหวะนั้นใจเต้นเลยครับก็เลยบอกไปว่าเลิกงานแล้ว กำลังจะกลับห้อง เดี๋ยวหาไรกิน

"คืนนี้พิมนัดกับเพื่อนที่ .....บาร์ อยู่ใกล้ที่เฮียอยู่ป่ะคะ เดี๋ยวพิมเลิกแล้วจะไปหานะคะ เบอร์ของพิม....."

     โอเค พูดแบบนี้ ผมตั้งตารอเลย "ได้เลยพิม พี่อยู่ซอย... ถ้ามาก็โทรบอกนะ เบอร์พี่..." จากนั้นพิมก็เงียบหายไป เหมือนลมสงบกลางทะเล แต่ใจผมที่อยู่ใต้น้ำลึกกำลังปั่นป่วนหนัก ผมกระเด้งตัวจากที่นอนมาจัดห้องทำความสะอาดให้เรียบร้อย อาบน้ำ กินข้าว จนเสร็จ ประมาณ4ทุ่ม พิมก็ยังเงียบอยู่ ผมเลยเข้าไปดูโปรไฟล์ของพิม เห็นเธอโพสว่าเจอเพื่อนแล้ว วันนี้พิมใส่เสื้อสีส้มอ่อนแขนชีฟอง ทรงโชว์สะดือ ไหล่กว้าง แต่ไม่เห็นสายเสื้อใน กางเกงยีนขาสั้นเอวต่ำแบบที่สาวๆนิยม ถ่ายคู่กับสาวๆในโต๊ะนับสิบ ที่แต่งตัวพอๆกันเลย บนโต๊ะเรียงรายไปด้วยเครื่องดิ่มหลากชนิด กับแกล้ม และบารากู่(สมัยนั้นมันยังแอบให้ใช้ตามผับ บาร์)

     เนี่ยแหละ สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่รูปแบบชีวิตที่ผมคุ้นเคย การเที่ยวแบบนี้ เสียงดังๆ เต้นกันไปมา ถ้าพิมคิดจะให้ผมไปด้วยผมคงปฏิเสธ แม้ว่าเธอจะน่าเข้าหายังไง ผมขออยู่ห่างๆจากเรื่องแบบนี้ดีกว่า หลังจากนั้นผมก็ตั้งเวลาโทรศัพท์ไว้ กะเวลาที่บาร์เลิก ค่อยตื่นมาแสตนด์บาย ไหนวันรุ่งขึ้นผมต้องทำงานตอน6โมงเช้าอีก เราควรนอนถ้ามีโอกาส

     ผมปิดไฟนอน พยายามทำใจสงบๆ แต่พอนึกถึงโพสนั้นแล้ว มันทำให้จิตใจผมระส่ำ ไม่เป็นอันกินนอน พิมเป็นคนยังไงนะ ยังไม่ทันเจอหน้ากันก็จะแวะมาหาเลย แล้วมากลางดึกแบบนี้ มันยังไงๆ แต่ด้วยความที่ร่างกายมันเหนื่อยล้าสะสมจากงานทั้งวัน ช่วยให้ผมที่นอนคิดอย่างพะว้าพะวงได้ไม่นานก็หลับไป

     ผมสะดุ้งตื่นอีกครั้งเวลา 2.30น. เพราะโทรศัพท์ที่ตั้งนาฬิกาปลุกมันดังคามือที่ถือค้างไว้ ได้นอนไม่ถึง 3 ชั่วโมงแต่ตอนนี้ผมรู้สึกสดชื่นทันทีที่ตื่นขึ้น คุณก็รู้ว่าทำไม ผมเปิดโทรศัพท์เช็คความเคลื่อนไหว แต่ไม่มีอะไรใหม่ๆจากโปรไฟล์ของเธอเลย อ่านที่เธอตอบคอมเมนท์ของแต่ละคน พิมตอบคนล่าสุดเมื่อเวลา23.35น. แล้วคอมเมนท์หลังจากนั้นก็ไม่มีการตอบกลับ หลังจากที่ผมรอได้สักพัก ผมก็ลองทักเธอไปในข้อความส่วนตัว แต่ก็ไม่มีการตอบกลับ ผมรอจนถึง 3.00น. ระหว่างนั้นคือลุกมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วด้วยความตื่นเต้น แล้วก็ตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเธอครับ....

     เฮะ!! ไม่เอาๆ กดวางๆ ไม่ๆ เดี๋ยวมันทำให้ผมดูเป็นคนรุ่มร่าม ผมวางมือถือลง แล้วนอนรออย่างใจเย็น ฟังเสียงถนนหน้าซอยที่ผมพักอยู่ เริ่มมีรถวิ่งหลังจากเลยเวลาผับ-บาร์ปิด มีเสียงคนเดินเข้ามาในซอยสองสามคน หัวเราะ โวยวายนิดหน่อย ผมนอนรอเรื่อยๆจนกระทั่งข้อความส่วนตัวเด้งเข้ามา

"พิมเลิกแล้ว เดี๋ยวไปส่งเพื่อนก่อนนะคะ แล้วจะโทรหา"

     พิมส่งข้อความมาตอน 3.10น. ผมรีบตอบกลับไปทันทีว่า "ได้ ให้ไปรับที่ไหนบอกพี่นะ" ...แต่ไม่ทันแล้ว ดูเหมือนพิมจะรีบส่งข้อความแล้วก็ปาโทรศัพท์ทิ้งไปเลย นอกจากไม่ตอบกลับผมแล้ว การเคลื่อนไหวหน้าโปรไฟล์เธอก็ไม่มีอะไรอัพเดท ระหว่างนั้นผมพยายามทำตัวตื่นตลอด เล่นเกมมือถือ เปิดเพลงรอ เผื่อเผลอหลับ จะพลาดข้อความจากพิม จนถึงเวลา 3.50 ผมทนไม่ได้ละ ผมเลยกดโทรหาพิมอย่างจริงจังอีกที แต่โทรไม่ติดเลยครับ จนทำให้ผมเริ่มลังเลใจ เบอร์ที่ให้มานี่ มันของเธอรึเปล่า หรือว่าเธอปิดเครื่องกันแน่ ผมถอนหายใจออกมาทีนึงอย่างเสียไม่ได้ โดนแล้วกู นอนเถอะ ตี 5 ต้องตื่นมาอาบน้ำไปทำงานอีก

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เบอร์ของพิมแสดงขึ้นหน้าจอ ผมรีบรับอย่างรวดเร็ว (ไหนว่ามึงถอดใจแล้วไง)

"พิม... พิมอยู่ไหน" เสียงผมกรอกเข้าโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เกือบจะระงับความตื่นเต้นไม่ไหว

"เฮียยย พิมอยู่ซอย.....30อ่าค่ะ เฮียอยู่ซอยไหนนน" เสียงลากๆของพิมเป็นเสียงที่ผมได้ยินจากเธอครั้งแรก พิมเมาขนาดนี้เลยหรอ ไม่แปลกหรอก ผมพลันไปนึกถึงของบนโต๊ะที่วางเรียงราย ไม่แปลกๆ

"เอ้อซอย30...." ผมนึกสักพักนึง มันอยู่เยื้องๆซอยที่ผมอยู่นี่นะ "พี่อยู่ซอย7 พิมต้องข้ามถนนมาแล้วเดินไปทางซ้ายๆ"

"เฮียขา มันไกลมั้ย ซอย30กับ7 พิมต้องเดินไปยังไงคะ" คือผมจะอธิบายพิมยังไงดี เลขซอยคู่ คี่กับระยะห่างมันไม่สัมพันธ์กัน มันไม่ใช่ซอยในหมู่บ้านจัดสรรที่มันจะเรียงซ้ายขวาตามลำดับ

"เดี๋ยวๆพี่ลงไปรับ พิมรออยู่หน้าซอย30แหละไม่ต้องไปไหน รอตรงหน้า7-11เลย เดี๋ยวพี่ไปๆ"

     ผมตัดปัญหา ลุกออกจากที่นอนแล้วคว้ากุญแจเปิดประตู ใส่รองเท้าวิ่งลงไปทันที (เตรียมตัวก่อนนอนไว้แล้ว) ผมวิ่งออกจากซอยมาหน้าถนนใหญ่ แล้วข้ามถนนจังหวะรถโล่ง วิ่งไปซอย30 เห็นพิมแต่ไกล ยืนอยู่หน้า7-11 ใส่ชุดเดียวกับที่โพสลงเวป พิมเห็นหน้าผม ก็เดินลงบันได ข้ามถนนระหว่างซอยมาหาผม

"เฮียยย พิมง่วงมากเลย ขอพิมไปนอนที่ห้องแปปนึงนะคะ" พิมบอกด้วยสีหน้างัวเงีย ในขณะที่ผมใจเต้นโครมคราม ใจผมตอนนั้นได้แต่ท่องในใจว่า สงบเข้าไว้ๆๆ ผมรีบพาพิมเดินกลับ ข้ามถนนแล้วเดินเข้าซอยไปที่ห้องนอนผม เดินขึ้นบันไดมายังชั้น 4 แล้วไขประตูเข้าไป พิมเดินตามอย่างว่าง่าย ถอดรองเท้าแตะไว้ที่หน้าห้องเหมือนกับของผม แล้ววางกระเป๋าสะพายข้างทรงสี่เหลี่ยมสีชมพูอ่อนที่ปลายเตียงก่อนหยิบเครื่องล้างหน้าออกมา จากนั้นเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าในขณะที่เปิดประตูห้องน้ำคาไว้
     ขณะที่ผมเข้าห้องมาก็โดดขึ้นที่นอนแล้วนั่งเช็คโทรศัพท์ ตาผมก็แอบเหล่มองพิมจากด้านหลัง เห็นขายาวๆเพรียวๆของเธอจากด้านหลัง และแก้มก้นที่ทะลักออกมาจากขอบกางเกงยีนส์สั้นของเธอ เธอไม่ใช่คนก้นใหญ่อะไรหรอก แต่กางเกงที่ใส่มันฟิตเกินไปมากกว่า สายตาก็สอดส่ายเลยไปถึงบั้นท้ายและแผ่นหลังที่พ้นออกมากจากชายเสื้อเกือบครึ่ง เธอใส่เสื้อเปิดหลังครึ่งตัว!! ตรงขอบเสื้อสีส้มอ่อนนั้น ผมเห็นสายเสื้อในที่ไม่มีตะขอเกี่ยวสีดำ ตัดกับสีผิวและแผ่นหลังได้ดี

"เฮียไปทำงานมั้ยคะ วันพรุ่งนี้" เสียงของพิมทำให้ผมหยุดจ้องมองเธอจากด้านหลัง

"เอ้อ ที่จริงพี่ต้องทำงาน6โมงเช้านี่ เดี๋ยวสักพักพี่ต้องไปอาบน้ำแล้ว แต่พิมนอนต่อเลยนะไม่เป็นไร เอากุญแจกับคีย์การ์ดนี่ไป เผื่อกลางวันอยากหาอะไรกิน" ผมพยายามไม่ทำให้พิมรู้สึกว่าเธอเป็นภาระ ใจก็นึกเสียดายที่เธอปล่อยเวลามาเนิ่นนานขนาดนี้ กว่าจะได้เจอกัน

"พิมทำให้เฮียลำบากมั้ยเนี่ย พิมไม่รู้ว่าเฮียต้องทำงานในวันหยุด พิมขอโทษนะคะ" พิมหันหน้ามาขอโทษผมด้วยใบหน้าที่ล้างเครื่องสำอางออกแล้ว เออ ยังน่ารักอยู่แฮะ

"ไม่เป็นไรๆ ได้เจอพิมพี่ก็ดีใจละ ดีหน่อยช่วงนี้ช่วงเทศกาลงานมันไม่เยอะด้วย พวกหัวหน้ากลับบ้านหมด ไม่มีใครคอยเฝ้าด้วย" ขืนผมบอกว่าผมต้องอดหลับอดนอนรอเธอคนเดียว แล้วต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า มีหวังพลาดโอกาสนี้น่ะสิ

"เฮียน่ารักที่สุดเลยค่ะ แล้วเฮียจะเลิกงานกี่โมง พิมจะได้ดูว่าพิมรอได้มั้ย พอดีมีนัดกับเพื่อนตอนบ่ายๆ"

"เอ้อ เลิกประมาณ3-4โมงน่ะ ทันมั้ย?" พูดแบบนี้เหมือนจะมีโอกาสอีก

"... ไม่เป็นไร เดี๋ยวพิมรีบออกไปแล้วรีบกลับดีกว่า จะได้เจอเฮียอีกตอนเย็นๆ"

     โอ้โห สวรรค์อะไรขนาดนี้ ยังพอมีเวลาให้ผมได้ทำอะไรอยู่บ้างก่อนที่แฟนผมจะมาในวันที่ 14นี้ แต่ผมยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่ได้ดีใจอะไร

"ไม่ต้องรีบๆ ทำธุระให้เสร็จค่อยมาๆ"

"โอเคค่ะเฮีย นอนกันๆ" พูดเสร็จ พิมก็ล้มลงลงมานอนบนเตียงข้างๆผม นอนห่างกันประมาณ 2 ฟุตได้

"เอ้อพิม ไม่เปลี่ยนชุดหรอ พี่มีเสื้อบอลพอใส่ได้อยู่"

"ไม่เป็นไรค่ะเฮีย พิมนอนแบบนี้ได้ เฮียนอนพักเถอะ เดี๋ยวต้องตื่นไปทำงานอีก"

     ผมดูเวลา เผลอแปปเดียว 4.40น. นี่ผมเหลือเวลาไม่ถึงชั่วโมงในการนอนหรอนี่ มานั่งคิดถึงเวลานอนจริงๆแล้ว ผมเพิ่งนอนไปได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมง แล้วจะทำงานไหวมั้ยวะ ตัวเองเพิ่งบอกสาวไปว่าเรื่องเล็ก แต่จริงๆ การนอนน้อยไม่ใช่เรื่องสนุกเลย ไม่เป็นไรหรอก กลับจากงานค่อยหาเวลานอนละกัน ผมคิดเสร็จ จากนั้นผมก็นอนตะแคงหันหลังให้พิมแล้วตั้งใจหลับ สักแปปนึงก็ยังดีนะ สาเหตุที่คืนนี้ไม่คิดทำอะไรพิมเลยมันหลายเหตุผล ไม่ใช่ว่าเราไม่อยาก แต่เวลามันเหลือน้อย และเราไม่ควรทำให้งานการเสีย (ถึงแม้มันจะแย่อยู่แล้วเพราะนอนน้อยเนี่ยแหละ) อีกอย่าง มันยังมีเวลาอีกคืนนึงก่อนเดดไลน์ พรุ่งนี้ค่อยคิดหาวิธีทีหลังละกัน

เวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความเงียบงัน มีแต่เสียงลมแอร์ที่เป็นดังเสียงฉากหลัง.....

"เฮียขา ช่วยพิมอย่างนึงได้มั้ย" เสียงพิมดังขึ้นทำลายความเงียบ

"...?" ผมหันตะแคงไปฝั่งพิม พร้อมมองพิม พิมในขณะนั้นกำลังนอนตะแคงเอาแขนข้างนึงหนุนหัวตัวเองอยู่ แสงไฟจากด้านนอกสะท้อนใบหน้าพิมครึ่งซีก ใบหน้าเรียวสวยและดวงตาใสๆกำลังจ้องมองผมอยู่ ริมฝีปากน้อยๆเผยอนิดๆเหมือนส่งสัญญาณให้เข้าหา

"พิมขอมือเฮียหน่อยได้มั้ย พิมเป็นคนติดจับมือ ไม่งั้นพิมนอนไม่หลับ" ริมฝีปากขยับตามจังหวะคำพูด พร้อมกันนั้น มือเรียวเล็กของเธอยกขึ้นมานอกผ้าห่ม ผมยื่นมือข้างหนึ่งให้เธอจับ ฝ่ามือของเธอนั้นเล็กและกระชับมือ จากนั้นผมก็นอนหงายแล้วหลับตาลง แต่ในใจผมไม่ง่วงและอ่อนเพลียเลยสักนิด

"ทำไมถึงต้องจับมือ ถึงจะนอนหลับ?" ผมถามเธอไป

"พิมติดมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ปกติอยู่บ้านแม่จะนอนจับมือด้วย"

"แล้วตอนอยู่ที่นี่ทำยังไง?"

"พิมพักกับโมที่บางนา พิมก็จับมือโมก่อนนอนทุกที โมไม่ว่าอะไรสักอย่าง"

อ่อ มีเพื่อนชื่อโม แล้วโมเป็นคนยังไงน้า จะสวยเหมือนพิมรึเปล่า? ผมคิดอยู่ในใจ ในขณะที่มือของพิมนั้นขยับไปมานิดหน่อยให้อยู่ในตำแหน่งที่สบาย แล้วก็นิ่งสงบ

     จากนั้นก็มีแต่ความเงียบและเสียงแอร์ ผมพยายามหลับตาให้งีบได้สักพัก แต่มันดูยากเหลือเกิน มือของผมที่พิมเอาไปจับนั้นเริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อด้วยความตื่นเต้น จิตใจผมเริ่มกระสับกระส่าย สมองเริ่มประมวลเหตุการณ์ที่คิดเข้าข้างตัวเอง การที่พิมมาหาผมถึงห้องคนเดียวในเวลาแบบนี้ นอกจากจะมาตามสัญญาแล้ว พิมคงดูเป็นใจในอะไรหลายๆอย่าง ถ้าหากผมคิดจะทำอะไรมากกว่านี้ ผมจะไปได้ถึงไหนกัน

".... พี่ขอกอดหน่อยสิพิม"  




ตอนที่ 2 : ห้องผม

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
𝘓𝘪𝘬𝘦 𝘪𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘣𝘰𝘰𝘬𝘴, 𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘺𝘰𝘶 𝘬𝘯𝘰𝘸 𝘵𝘩𝘦 𝘰𝘶𝘵𝘤𝘰𝘮𝘦, 𝘣𝘶𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘪𝘵 𝘰𝘶𝘵 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘵𝘰 𝘴𝘦𝘦 𝘩𝘰𝘸 𝘪𝘵 𝘸𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘩𝘢𝘱𝘱𝘦𝘯.

qa678

กอดอย่างเดียวนะ..เด่วไปทำงานไม่ทัน

D4rthvader

สงสัยได้ขาดงานแน่ๆ ถ้าไม่จบแค่ที่กอดอย่างเดียว .

tataka


ชาเลิศ สถิตบุญเลิศ

แบบนี้ต้องลักหลับแน่ๆ หญิงเมาสะขนาดนั้น

ruudvan


Bluemuffer


Prasard Komkum


sunnyman

#8
พระเอกแลดูเป็นคนดีย์ (เกินไป) นะครับ ๕๕๕



ผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้น แค่สมัยนั้นผมอ่านทางไม่คล่อง และมันยังมีโอกาสเหลืออีกในวันถัดไป


Cassa



holovelove

ทางสะดวกแล้ว  ลีลาจะเป๋นไง  ขอลุ้นต่อ   หรือนอนลุ้นต่อตอนเย็น
เหงาๆ

longman_44


El cazador