OUT OF AMMO EP 27 "พยานสำคัญ"

[cd13579]

แวะคุยกันก่อน

สวัสดีครับ ใครตามเชียร์คู่ มายด์ - ดนัย เตรียมจุดพลุได้เลย ผลบุญที่ทำมาใกล้สัมฤทธิ์ผลแล้ว (ในที่สุด คนเขียนเองจะร้องไห้แล้ว ลำบากเกิ๊นนน)
เอาละชายซื่อบื่อดวงอาภัพเรื่องหาเมียจะได้เมียยังไง ขอเชิญเสพครับ

ขอบให้มีความสุขนะครับ Enjoy...... 

เปรี้ยง เคร้ง!
เสียงปืนพ่นลูกตะกั่วจากปากลำกล้องพุ่งไปที่เป้าเหล็กทรงกลมเสียงของโลหะกระทบดังกังวาน ชายที่อยู่ในสนามตวัดปืนไปยังเป้าซ้อมยิงเหล็กอีกอันและอีกอัน เป้าที่ไกลจนมองเห็นแค่ขนาดหัวนิ้วมือถึงยิงกระเด็นไปทีละอันก่อนชายที่ถือปืนไรเฟิลยาวจะผละมือซ้ายออกจากกระโจมหน้าของปืนสะบัดข้อมือกดปลดซองกระสุนเปล่าทิ้งและยัดอันใหม่เข้าไปและเล็งต่อไปที่เป้าเหล็กอีกชุดที่ไกลกว่าชุดแรกอีกมือตบที่กล้องส่องกำลังสูงให้เข้าตำแหน่งซ้อนกับกล้องเดิมเพื่อเพิ่มกำลังขยาย
เขากระชับปืนผ่อนลมหายใจก่อนลั่นไก

ตอนที่ 27

เปรี้ยง เปรี้ยง
เสียงปืนดังต่อเนื่องจนทุกเป้าล้มหมดปืนที่ถือยกกราดไปซ้ายและขวาเมื่อเช็คแนวยิงเสร็จเขาก็ลดปืนลงปลดแม็กกระชากคันรั้งดีดกระสุนที่ยังอยู่ในรังเพลิงออก กระสุนทองเหลืองหมุนคว้างกลางอากาศ เขาจะคว้ามันไว้และใส่คืนในซองและก็ลั่นไกปืนอีกครั้งเสียงเข็มชวนตีในรังเพลิงที่วางเปล่าเป็นอันเสร็จสิ้นการเคลียร์ปืนเขาหันไปวางปืนถอดแว่นและหูฟังลงและไปดูผลงานตนเอง



แต่แม้จะโดนทุกนัดแต่สีหน้าชายหนุ่มก็ยังไม่มีความพอใจ เขาจัดเป้าขึ้นมาใหม่ก่อนจะเดินกลับมาที่กล่องกระสุนปืนยัดแม็กเปล่าเอากระสุนยัดให้เต็มและบรรจุใส่ปืนกระชากคันรั้งและเริ่มยิงอีกครั้ง เขาซ้อมยิงรอบแล้วรอบเล่า ไม่สนสายตารอบข้าง

จนกระทั่งมีคนเดินมาหา

"พักได้แล้วไอ้จืด ฝีมือกลับมาเฉียบแล้ว ร่างกายก็ยังไม่หายดีนะอย่าพึ่งโหม หมอบอกว่า...."
ไอ้จืดหรือหมวดดนัยผู้อาภัพรักมองหัวหน้าร่างยักษ์ของตนผ่านๆก่อนจะคว้าแม็กเปล่ามายัดกระสุนใส่จนเสร็จถึงหันไปพูดกับหัวหน้า
ดนัย: "พี่จับเวลาให้หน่อย ผมจะฝึกเคลื่อนที่ยิงต่อ"
พูดจบก็โยนเครื่องนับเวลาให้ผู้กองเข้มและเดินนำไปอีกสนามโดยไม่สนใจอีกฝ่ายว่าจะทำหน้าแบบไหนอยู่
เข้ม: "มาห้ามมันแท้ๆ ไหงมันใช้กูเฉยเลยวะ"
เข้มบ่นแต่ก็ยอมตามดนัยไป

เปรี้ยงๆๆๆ ดนัยเดินผ่านที่กำบังและลั่นไกใส่เป้าหุ่นซ้อมก่อนจะพลิกตัวเข้าใต้ถังเหล็กใกล้ๆ เอนตัวมาอีกข้างยิงอีกหุ่นอีกตัวสองนัดก่อนลุกขึ้นวิ่งไปอีกจุด เข้าประชิดกำแพงเคลื่อนไปถึงประตูจำลองจากนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวยกปืนมองเข้าไปในห้องและเคลื่อนมาที่อีกมุมก่อนจะยิงเป้าซ้อมอันแรก

แชะ!
เสียงกระสุนตีในรังเพลิงที่ว่างเปล่า โดยส่วนใหญ่คนจะพลิกตัวกลับไปบรรจุกระสุนใหม่ แต่ดนัยสะบัดปืนไปพาดหลัง เขาเป็นคนเดียวในทีมที่ต้องถือปืนที่คล้องสายสะพายอยู่เพื่อให้เวลาฉุกเฉินจะได้เหวี่ยงปืนที่ยาวกว่าชาวบ้านอันเกะกะในการสู้ระยะใกล้เก็บไว้ด้านหลังได้
ดนัยกระชากปืนพกจากซองคาดที่หน้าอกมือซ้ายรวบสไลด์กระชากปืนให้พร้อมและยืนขึ้นยิงใส่ที่หัวและอกของสองเป้าหุ่นชุดสุดท้าย

ปังๆๆๆ
ติ๊ดดดด
เสียงเครื่องจับเวลาดังอีกครั้งเมื่อการฝึกสำเร็จ
เข้ม: "มาตรฐานเดิม เอาจริงๆเร็วขึ้นอีกครึ่งวิ ดีมากแล้วสำหรับคนป่วยแบบมึง"
ดนัยไม่พูดอะไรเดินกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้งก่อนจะบรรจุปืนให้พร้อม
เข้มมองตามหลังลูกน้องอย่างกังวล แม้หมอจะบอกว่ามันยังไม่หายดีแต่ถ้าถามเขามันพร้อมกลับมาออกภาคสนามแล้ว

แต่เขาก็เห็นด้วยกับผู้การถวิลว่าสภาพจิตใจอาจจะยังไม่นิ่งพอ มันอาจจะไม่รู้หรือก็ไม่สนเรื่องนั้นแล้ว ตั้งแต่หมออนุญาตให้เริ่มออกกำลังได้หลังจากอยู่บ้านมาเกือบสองอาทิตย์ดนัยก็เริ่มฝึกเป็นบ้าเป็นหลัง
ตั้งแต่ความแข็งแกร่งพื้นฐาน จนกลับมาอยู่ในสภาพที่ฟิตเปรี๊ยะ จากนั้นก็เริ่มกลับมายิงปืน วันนี้วันเดียวมันยิงไปแล้วเกือบ 500 นัด แทบจะกินนอนในสนามยิงปืนแล้ว ไม่มีการผ่อนคลายมีแต่พักให้หายเหนื่อย โชคดีที่น้องสาวกับไอ้อินทรีค่อยดูแลอยู่ ไอ้ดนัยถึงจะดื้อยังไงมันก็ยังฟังน้องมันบ้าง

ว่าแต่อินทรีทำไมมันมาแทคแคร์คนอื่นได้วะ
สงสารเพื่อนหรือเพราะยัยดาวน้องสาวตัวแสบของดนัย เขาละไม่อยากจะคิดถ้าไอ้อินทรีกินน้องไอ้ดนัย ไอ้ดนัยคงอาละวาดไล่ปาดคอไอ้อินทรีแน่ อินทรีมันก็รู้ว่าดนัยหวงน้องจะตายมันคงไม่เสี่ยงมั้ง

"พี่เข้ม! ผมไม่ได้มีเวลาว่างนะ เร็วๆพี่"
ดนัยตะโกนจากลูกน้องที่กำลังจิกหัวใช้หัวหน้าราวกับบ่าวในเรือนทำให้เข้มต้องเลิกคิดและเดินไปหามัน
ติ๊ดดด!
เสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้งและอีกหลายครั้งจนกระทั่งตกเย็น

เข้ม: "ไปกับพี่ แวะกินข้าวกันหน่อย"
แต่ดนัยส่ายหน้า เต็มเลยตบกระโหลกไปหนึ่งป๊าป!
เข้ม: "ขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชา ให้ไวเลยช่วงนี้ยอมตามใจหน่อยคิดกบฎเหรอ กูลูกพี่นะ คำสั่งอะคำสั่งไปกับกูเลย อย่าลีลา"
ดนัยจะอ้าปากเถียงแต่เข้มก็ตบหัวอีกป๊าป
เข้ม: "ยังอีก! ไปกับกูอย่ามีข้อแม้ มึงใช้กูเป็นเบ๊แล้ววันนี้ ตากูเอาคืนมึงบ้าง"
ดนัยผงกหัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนทั้งคู่จะแวะไปกินร้านอาหารใกล้ๆ

"พรุ่งนี้พี่ว่าจะให้เอ็งมาเริ่มฝึกต่อสู้ได้ตามปกติแล้ว เดะเคลียร์กับผู้การให้"
เข้มพูดจบก็ยัดข้าวเหนียวใส่ปากตัดลาบหมูตามเข้าไปคำโต ดนัยวางกระดูกไก่ย่างในมือลงก่อนจะผงกหัวรับคำ
ดนัย: "ที่จริงไม่ควรจะห้ามผมแต่แรกแล้ว ผมสบายดี สบายมากไปแล้วด้วยซ้ำ"
เข้ม: "คงเป็นเรื่องเศษกระสุนที่สันหลังนั้นแหละ ผู้การกังวล....ไม่สิทุกคนที่รู้กังวลหมด ไม่เสี่ยงผ่าเลยวะ?"

ดนัยรอดตายได้ก็จริง แต่ก็เสี่ยงต่อการบาดเจ็บภาวร กระดูกสันหลังที่เชื่อมต่อกับระบบประสาทแขนขวามีเศษกระสุนหลายชิ้นฝังอยู่ใกล้ๆ ถ้าผ่าโอกาสหายสูงมาก แต่เขาต้องกายภาพอีกเป็นปีๆ แต่เขาไม่มีเวลาพัก เขาจึงเลือกที่จะไม่ผ่า ซึ่งถ้าเศษกระสุนไม่เคลื่อนไหวก็ไม่มีอะไรต้องห่วง แต่ถ้าเกิดกระทบหรือมีอะไรไปทำให้มันขยับไปโดนเส้นประสาท เบาสุดคือแขนขาอ่อนแรง หนักสุดคือพิการครึ่งซีกแม้จะถึงกระนั้นดนัยก็ยังบอกว่า

ดนัย: "ก็มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องรีบ ผมตัดสินใจได้ว่าอะไรสำคัญที่สุดสำคัญผม"
เข้มเดาะลิ้นด้วยความขัดใจ เขาพูดยังไงมันก็ไม่ฟัง มีอะไรสำคัญกว่าเรื่องที่หลังมันอีกวะ มันดหมือนเก็บระเบิดที่ไม่รู้จะระเบิดตูมตอนไหนไว้กับตัวชัดๆ
พ่อมันเองมันยังไม่ฟัง เขาก็จนปัญญาจริงๆ
เข้มถอนหายใจก่อนจะผงกหน้าและก็กลับกินข้าวกันต่อ

แน่นอนพอได้กลับไปฝึกดนัยก็ทุ่มเวลากับการฝึกโดยไม่สนใจอะไร งานเอกสารที่ไม่เคยค้างกลับสูงเป็นกองพะเนิน
ทุกคนต่างคิดว่าพอเวลาผ่านไปทุกอย่างจะเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปดนัยกลายเป็นคนเก็บตัวหมกหมุ่นกับการซ้อมและฝึกจนละเลยงานปกติ ผู้การตามคดีไหนเขาก็ทำแค่คดีนั้นไม่มีชายผู้ใส่ใจในสำนวนคดีอีกต่อไป ไม่มีกระทั่งเวลาออกไปเฮฮาเหมือนเคยแม้กระทั่งอินทรีหรือสมิงก็ชวนให้ดนัยออกไปดื่มหรือพักผ่อนไม่ได้เลย ชีวิตมีแค่ตื่นมาทำงานผ่านๆลวกๆ ฟิตซ้อมจนดึก กลับไปนอนวนอยู่เท่านี้
ทุกคนต่างรู้กันดีลึกๆในใจว่าเขาช่วยดนัยได้แค่ร่างกาย แต่ตัวตนเขาได้ตายไปในป่าเรียบร้อยแล้ว ทีแรกเขานึกว่ามันจะค่อยๆฟื้นด้วยความรักของดนัยและมายด์

ผู้การ เข้ม ทุกคนที่สนิทเห็นพ้องกันว่าไม่มีอะไรดีไปกว่าให้ทั้งคู่ฟื้นฟูกันและกัน แต่ทว่าสุดท้ายโชคชะตาก็โหดร้ายเกินไปพ่อของมายด์บดขยี้เศษเสี้ยวของดนัยร่วมทั้งความสุขของลูกสาวตนจนแหลกเหลว

1 เดือนต่อมา

ในที่สุดผู้การถวิลก็เหลืออดเป็นคนแรก ผู้การเรียกร้อยตำรวจตรีผู้กลายเป็นปัญหาเข้าไปพบเพื่อด่า แต่นัดเช้าดนัยมาบ่ายแถมพอผู้การเริ่มด่า ดนัยก็ยื่นหนังสือขอย้ายใส่หน้าผู้การทันที ไม่รู้ว่ารายละเอียดคืออะไรแต่ดนัยไม่รอคำตอบเขาเดินออกมาอย่างไม่แยแส ผู้การถึงกับโยนแก้วอัดกำแพงด้วยความโมโห

และคนที่ซวยเป็นอันดับต่อมาคือผู้กองเข้ม
ทุกคนที่อยู่วันนั้นต่างแผ่เมตตาให้เขา
แต่ผู้การกลับยื่นแค่เอกสารย้ายให้เข้มอ่าน
ชายชาตรีแบบเข้มถึงใบหน้าเปลื่ยนสี
เข้ม: "ท่านครับ หน่วยตรงนั้นคือ..."
ผู้การถวิลทิ้งตัวพิงเก้าอี้อย่างหมดแรง
ผู้การ: "ใช่ พื้นที่สีแดงของภาคใต้ มันคงรู้ว่าไอ้วชิระที่เหลือริดการจับไปอยู่ในนั้น รายงานล่าสุดพบว่ามีการฝึกกองกำลังในพื้นที่โดยทหารรับจ้าง"
เข้ม: "ซึ่งเหตุปะทะล่างสุด ผู้ก่อความไม่สงบมียุทธวิธีใหม่ๆและมีการสนับสนุนอาวุธ ทำให้เราแย่กันไปหลายหน่วย ซึ่งลักษณะการก่อเหตุมันคือพวกวชิระแน่ๆ มันเข้าถึงรายงานฉบับนี้ได้ไงวะเนี่ย!! นี่มันหนังสือภายในของสำนักข่าวกรองแห่งชาตินะ"
เข้มต่อประโยคผู้การ ก่อนจะกุมขมับแน่น

ผู้การ: "ไม่ใช่รู้แค่นั้น ผมยังเลือกแผนกที่ฝ่ายสอบสวนกำลังขาด และยังโทรไปหาผู้ใหญ่ในพื้นที่เพื่อให้การย้ายราบรื่น ทางนั้นเห็นโปรไฟล์มันก็เหมือนเห็นพระมาโปรด ไอ้เด็กคนนี้บทจะพยศก็คุมไม่อยู่จริงๆ"
เข้ม: "ท่านครับ ท่านสั่งหยุดไม่ได้เหรอครับ?"
ผู้การส่ายหน้าก่อนจะชี้ไปด้านบนเป็นอันบอกว่าเกินอำนาจตนเองไปเรียบร้อยแล้ว
เข้มกำหมัดแน่น ยังไงเขาก็ต้องห้ามมันให้ได้ ไอ้เวรจืดดดด

แต่จะพยายามอย่างไรก็ไม่อาจหยุดยั้งเรื่องย้ายของดนัยได้ เขาอาศัยจังหวะที่คนอื่นเห็นว่าเขามัวแต่ฝึกแอบเดินงานเอกสารแบบข้ามหัวผู้การ ผู้การใช้เขาตามไปนู้นนี่บ่อยๆผู้หลักผู้ใหญ่เขาก็รู้จักอยู่ไม่น้อยแค่ยกโทรศัพท์ขึ้นขอความเมตตาจากผู้ใหญ่หลายๆท่านเรื่องนี้ก็ผ่านฉลุย

ดนัยในชุดตำรวจเต็มยศเดินขึ้นมาบนทางลอยฟ้าหน้าสำนักงานตำรวจแห่งชาติวันนี้เขามารอเอกสารปลีกย่อยสำหรับโอนย้าย เขาเดินมาเรื่อยไปจนถึงบริเวณแถวห้างเซ็นทรัล วันนี้มีงานตั้งบูลขายของเต็มพื้นที่เขายืนนิ่งและจ้องนาฬิการอเวลา
ในที่สุดเขาก็เห็นใบหน้าที่อยากพบมาตลอดทุกวัน เธอมากับกลุ่มเพื่อนถือถุงสินค้าที่ซื้อมาเยอะแยะมาให้การ์ดของพ่อที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ พวกมันได้รับคำสั่งให้ยิงเขาได้ด้วยหากดนัยเข้าไปใกล้มายด์



ซึ่งจริงๆถ้าเขาจะเล่นพวกมันก่อนหรือแอบเข้าไปเจอเธอก็ทำได้ แค่เขาจะไปเจอทำไมอีก เธอไม่ได้อยากพบเขาอีกแล้ว เขาเองก็ไม่ควรรั้นไปพบเธออีก
แม้จะคิดไว้แบบนั้นแต่สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ แม้จะทำใจยอมรับได้กับทางที่เธอเลือก แต่ยังไงเขาก็อยากเห็นหน้าเธอ วันนี้เธอยิ้มได้หัวเราะได้แล้ว แค่นี้ก็พอแล้วจริงๆ
เขาปกป้องเธอไม่ได้ เขาปกป้องสิ่งสำคัญของมายด์ไม่ได้ จริงตามที่พ่อเธอพูดคนอย่างนายดนัยมันอ่อนแอและไม่คู่ควรนั้นเป็นความจริง

แต่สิ่งที่เขาจะทำให้เธอได้คือเขาจะล่าสัตว์นรกที่พรากความสาว พรากรอยยิ้มที่บริสุทธิ์สดใสของเธอไปจากเขา
แม้เขาจะตายก็ต้องฆ่ามันให้ได้ เดนคนพวกนั้นแค่พวกมันเท่านั้นที่อยู่ร่วมโลกกับเขาไม่ได้ ไอ้พวกที่ถูกขังไว้ค่อยหาทาง จัดการพวกที่ยังอยู่ด้านนอกก่อน
เขามองมายด์ที่เดินไปยังรถตู้ริมถนนโดยมีคนของพ่อเธอปกป้องใกล้ชิดเป็นครั้งสุดท้าย อีกไม่กี่วันเขาก็จะจากเธอไปแล้ว เขาตั้งใจจะไปคืนนี้แบบไม่บอกใครทั้งสิ้น
ดนัยฝืนใจหันหลังกลับไป แต่ก้าวของเขามันช่างดูเชื่องชาและหนักอึ้ง ทุกก้าวที่เดินมันยิ่งบีบความรู้สึกที่อกซ้ายราวกับมันจะหยุดเต้นไปเดี๋ยวนี้ตอนนี้

เอี๊ยดดดดดด!! ปังๆๆๆๆๆ
เสียงปืนกล กลางเมืองกลางวันแสกๆ!
ไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้.....ยกเว้นพวกมัน
ดนัยวิ่งสุดเท้ากลับไปที่ตำแหน่งเมื่อครู่
รถตู้ของเธอโดนรถสามคันจอดล้อม การ์ดสองคนนอนคว่ำจมกองเลือดอยู่ คนสุดท้ายเอาตัวบังเธอทั้งที่ตัวก็โดนยิง บอดี้การ์ดเขาพยายามดันร่างเจ้านายให้วิ่งหนีไปแต่พวกมันก็ไม่มีปราณียิงอัดการ์ดคนสุดท้ายขาดใจอยู่ตรงนั้น พวกบอดดี้การ์ดสามคนไม่มีโอกาสจะได้สู้
พวกมันสามคนวิ่งตามมายด์ไป ที่เหลือกราดยิงสร้างความวุ่นวาย

ความกลหลาหลวุ่นวายบังเกิดทันทีผู้คนต่างหนีตายราวกับมดแตกรัง แต่เขาเห็นชัดๆเลยว่ามายด์ถูกมันวิ่งตามจับได้ทันและมันกำลังลากเธอขึ้นรถของมัน เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวของเธอเหมือนอยู่ข้างหูเขา ภาพบาดใจย้อนวูบมาในสมองความเจ็บปวดแปล๊บบีบหัวใจ ภาพในวันนั้นฉายซ้ำในหัวเขา

ดนัยได้ยินเสียงเหมือนอะไรในตัวขาดผึง ร่างกายเขาขยับทันทีเพื่อไปช่วยเธอให้ทันเวลา คราวนี้เขาจะไม่พลาดอีก เธอต้องปลอดภัยไม่ว่าเขาต้องจ่ายด้วยอะไรก็ตาม
แต่ยังไงเขาก็อยู่ไกลเกินกว่าจะไปถึง แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะยังเข้าข้างรถพวกมันออกตัววิ่งย้อนศรมาทางเขาพอดี แต่ทางลงอยู่ไกลเกินไปต่อให้วิ่งเร็วแค่ไหนก็ไม่ทันเวลา
ดนัย: "งั้นก็ไม่ต้องใช้บรรไดลงก็สิ้นเรื่อง"
เขารอจนรถวิ่งผ่านใต้สะพานก่อนเขาจะวิ่งไปอีกด้านและกระโดดลงไปแบบไม่มีแผนรองรับ โชคดีก็เกาะรถมันได้ โชคร้ายก็ตายอยู่ใต้รถพวกมัน แต่ทว่าเขากลับกระแทกลงที่รถคันสุดท้ายแทน รถคันที่มายด์อยู่ข้างในไม่ใช่คันนี้

ดนัย: "เชี่ยยย"
เขาอุทานลั่นเพราะมัวแต่คิดลืมเกาะรถไว้ทำให้เขากลิ้งหงายตกลงไป เขาเกาะขอบกระจกหลังรถไว้ทันแบบเฉียดฉิว เขาพยายามสุดชีวิตไม่เห็นโดนรถที่ขับปาดไปปาดมาเหวี่ยงไปนอนข้างฟุตบาท หรือว่าเขาจะคิดผิดที่เลือกวิธีบ้าๆแบบนี้วะ ในหนังมันโม้ชัดๆเลย ทำได้ที่ไหนวะ
เขาตะกายตัวขึ้นมาจับขอบรถแน่น และพึ่งเริ่มสังเกตุรอบๆ มันกราดยิงเปิดทางมาตลอดซากรถที่หักหลบคนที่บาดเจ็บนอนให้เห็นอยู่ตลอดทางความโกรธก็พล่านในเลือดทันที ไอ้พวกระยำนี่เห็นทีเขาจะห่วงแค่มายด์ไม่ได้ซะแล้ว ดนัยล้วงปืนพกออกมาและใช้ขอบรองเท้าขึ้นลำปืน
เลวแบบพวกมึงต้องเจอคนอย่างกู!

"เฮ้ย ไอ้หมึกมึงดูกระจกหลังดิ เหมือนมีคนเกาะอยู่บนหลังคาเลย"
"มันจะมีได้ยังไงวะ บ้ารึไงมึงมองรถตำรวจก็พอค่อยกันหัวปิงปองเอาไว้ พลาดรอบนี้นายเขาสั่งเก็บถึงลูกเมียเลยนะ"
ไอ้หมึกโจรผิวเข้มกค้านแดดสมชื่อจ้องถนนและหักพวงมาลัยไปมาตามรถคันหน้า โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีไอ้คนบ้าระห่ำเกาะอยู่บนหลังคารถจริงๆ เขาชันตัวขึ้นอย่างลำบากด้วยความเร็วที่สูงขึ้นเรื่อยๆของรถ เขาจ่อปืนกับหลังคารถและกดไกไม่ยั้ง เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดโหยหวนออกมา
รถเอียงเซแทบคว่ำแต่คนที่นั่งข้างคนขับก็คว้าพวงมาลัยแทนเพื่อนที่ฟุบหน้าตายห่าคาพวงมาลัยไปเรียบร้อย มันเกิดอะไรขึ้น? มันยิงมาจากบนหลังคารถงั้นเหรอ มันขึ้นมาได้ยังไงวะ
แต่ไม่ทันจะทำอะไรกระสุนก็เจาะเพดานเข้าเพื่อนมันอีกคนที่นั่งด้านหลังโดนเข้าเต็มอก

มันสั่งให้เพื่อนคนสุดท้ายจับพวงมาลัยแทนและหยิบลูกซองยิงสวนขึ้นไปแบบไม่ยั้ง พื้นที่แค่นั้นมันจะหลบได้ไง ซึ่งมันคิดถูกพื้นที่บนนั้นไม่พอให้หลบแน่นอน ดนัยจึงพลิกหลบมาที่ประตูคนขับตั้งแต่ยิงชุดที่สองแล้ว โชคดีที่มันมัวแต่มองด้านบนอยู่เขายิงทะลุกระจกประตูเข้าเสกหน้าคนที่จับพวงมาลัยและหันไปยิงคนสุดท้าย แต่ทว่ามันคว้าพวกมาลัยหักเลี้ยวกระแทกกับเสาไฟใกล้ๆทันที

โครมมม
ดนัยลอยคว้างกลางอากาศก่อนจะกระแทกพื้นถนนกลิ้งเป็นลูกบอล โชคดีเขาตั้งตัวก่อนกระแทกพื้นทันเวลาเขาหันข้างตัวลงและกลิ้งตัว เลยเจ็บแค่จุก
แต่ประตูข้างคนขับก็ถูกผลักออกพร้อมกับชายที่ลากปืนลูกซองมาทางเขา มันแขนหักไปข้างเดียวและมืออีกข้างก็ยังยิงปืนได้
ดนัยด่าบุพการีพวกมันในใจก่อนจะรีบลุกขึ้น แต่เขายังไม่ฟื้นจากแรงกระแทกการเคลื่อนไหวจึงช้าราวกับเต่า หลบไม่พ้นแน่ๆ

เขาเปลี่ยนพลิกตัวเอื้อมไปหยิบปืนลูกโม่ที่ข้อเท้าแทน แต่อีกฝ่ายยกปืนขึ้นมาทางเขาแล้ว วินาทีสุดท้ายของเขามาถึงแค่นี้แล้ว
ดนัย: "โธ่ เว้ยยยยย!"  

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Nu metal]

ดนัยกำลังจะเอาคืน ต้องเอาให้แสบเลยนะ อย่าให้มันรอดไปได้อีก

[zero009]

ดนัยจัดให้หนักไอ้พวกเวรเหล่านี้

[pongsap]

สงสารดนัยถูกกีดกันความรัก

[mrcat2019]

ดนัยจะช่วยมายได้ไหมนิ

[typhoon41]

จะมาช่วยสาว.จะโดนยิงพรุนเองล่ะมั้ง

[Man_On_The_Moon]

ดนัยโชว์ฝีมือหน่อยพ่อหนุ่ม ล้างแค้นให้สะใจไปเลย

[aumoum]

หนีไม่พ้นก็ชนให้รู้เรื่องไปเลย​ แต่ตอนนี้​ช่วยนางเอกก่อน

[Taizen]

รอบนี้ดนัยโครตพระเอกอ่ะขอบอก

[dumrongsak]

จะช่วยมายด์ได้ไหมนี่ ลุ้นมากเลย

[สุชาติ งามละออ]

งานนี้เจ็บซํ้าซาก

[chanky2007]

มายด์นี่ตัวซวยประจำเรื่องจริงๆ ไปไหนก็ได้เรื่อง

ดนัยจะช่วยไหวหรือเปล่า ไม่ใช่โดนจับตัวอีกรอบนะ

ขอบคุณครับ

[phantompain]

ดนัย ผู้มีเรื่องประจำเรื่อง

[panya1111]

ถึงเวลาแก้แค้นแล้วเอาเลยดนัย

[mawinxxx102]

ดนัย ต้องจัดหนักแก้แค้นให้สาสม