🧡 XONLY 🧡

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 ตอนวัยแห่งความรัก 11 อยากให้เธออยู่ตรงนี้

แนะนำให้อ่านเรื่องก่อนหน้าก่อนนะคับ
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL
https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย
https://xonly8.com/index.php?topic=228587.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์
https://xonly8.com/index.php?topic=231757.0
-----------------------------------------------------------------------------------------


แบมมาช่วยผมไว้จริงๆ 

ผมหลงใหลแบมจนเรียกได้ว่าแบมแทบย้ายมานอนห้องผม  ที่สำคัญ..สองคนนี้มักมาแพคคู่   แบมเก่งขึ้นมากในเรื่องนั้น ออกรบกะผมแบบตัวต่อตัวด้วยตัวเองได้แล้ว  ผมเป็นห่วงเรื่องท้องของสองคนนี้ขึ้นมาจนผมให้ไปฉีดยาคุมแทนถุงยาง   เธอทั้งสองมาช่วยผมลืมเรื่องเจนไปเลย  ผมไม่สนใจจะตื๊อจะติดตามเจนอีกแล้ว  ผมกะเจนอยู่กันเหมือนเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกัน...ที่อยู่ห่างกันมากๆๆๆๆ.....มากเหลือเกิน  มากเสียจนคิดว่าผมคงไม่มีเจนอีกต่อไปแล้ว

แต่...ผมลืมเจนได้ไม่นานหรอก 
   
   ใกล้สอบไฟนอลของ ม 5 เทอมต้นมากแล้ว   เวลาสนุกของผมกับสองสาวเริ่มหมดลง  เก๋กะแบมขอไปอ่านหนังสืออยู่ห่างผมระยะนึง  ผมเองก็ต้องอ่านหนังสือเหมือนกัน  อีกอาทิตย์เดียวจะสอบ แต่สมุดจดของผมหายไป  ผมหาจนพลิกแผ่นดินก็ไม่เจอ  จนผมทำใจแล้วว่าผมจะไม่มีหนังสือเล่มนั้นในการสอบครั้งนี้
   
   "พี่ก้อง ไปถามเพื่อนพี่สิคะ  คนที่เป็นผู้หญิงอ่ะ  ที่พี่เคยพามาตอนเมาอ่ะค่ะ  ชื่อพี่เจนหรือเปล่าคะ"
   เก๋เป็นคนแนะนำ  เธอรู้จักเจน  แต่ผมจำได้ว่าไม่เคยแนะนำให้สองคนรู้จักกัน 
"โห....เก๋  เจนน่ะเหรอ  เจนเค้าคงโกรธพี่ไปแล้ว  คงไม่อยากเจอหน้าพี่หรอก"
"เก๋ว่าพี่ก้องชอบเค้าอยู่นะ  ทำไมล่ะ....มีปัญหาอะไรเหรอ  เก๋ว่านะ..พี่เจนก็ชอบพี่ด้วยแหละ  ไม่งั้นไม่มาถึงที่นี่หรอก แล้วก็...เอ่อออ..ช่วยพี่ก้องด้วย"

หา...ไรนะ   แสดงว่าวันนั้นของผมกะเจนที่โซฟา...ก็ไม่พ้นสายตาเก๋อ่ะสิ   
ผมเอาคำพูดของเก๋มาคิด นี่ก็น่าจะหลายวันแล้ว เจนจะหายโกรธผมมั่งหรือยังก็ไม่รู้

   ผมคิดว่าไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือได้ไง  ผมจึงตัดสินใจไปหาเจนถึงคอนโดอีกครั้งเพื่อขอยืมสมุดเธอ   ผมไม่รู้จะเจออะไรมั่ง  แต่ผมเตรียมการทุกอย่างไว้   ถ้าไม่หวัง...ก็ไม่มีผิดหวัง  ตอนนี้สำหรับผมมันไม่มีลบไปกว่านี้แล้ว   ผมถึงคอนโดของเจนราวๆ หกโมง  ตั้งใจจะขอทาเจนแล้วพาลงมาหาอะไรกินด้วย   ผมยืนที่หน้าห้องเจนอีกครั้ง  กุญแจยังเหมือนเดิม  เจนไม่ได้เปลี่ยนใหม่  สักครู่มีเสียงโครมดังลั่นจากในห้อง  ผมไม่รออะไรอีกต่อไป  ไขกุญแจแล้วพุ่งตัวเข้าไปในห้องของเจนทันที

   มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังคร่อมตัวเจน อยู่ในสภาพเปลือยส่วนล่างมีแค่กางเกงในที่ปิดก้นอยู่ แต่ด้านหน้าน่าจะถอดออกมาแล้ว   กำลังพยายามดึงกางเกงยีนส์ของเจนลง  ด้วยความที่กำลังสนใจอยู่กับจะข่มขืนเจนชายคนนั้นจึงไม่เห็นผมเข้ามา 

เพี๊ยะ..เพี๊ยะ..

เจนโดนตบหน้าไปสองครั้ง  ผมพุ่งเข้าไปล้อคคอ กระชากตัวมันออกมาจากเจน  ไอ้เหี้ยตัวนั้นหันกลับมาหาผม  มันคือพี่เบน  พี่ของเจนเอง  ไอ้เบนมันชกมาที่ผม ผมหลบทันอย่างหวุดหวิด กำปั้นมันกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง  ยิ่งไปเร่งความโกรธของมันมากขึ้น   ผมชกออกไปหมัดนึงโดนหน้ามัน แต่ไม่จังนัก  จากนั้นก็นับไม่ถูกว่าใครชกใครบ้าง  แต่ตะลุมบอนกันหนักหน่วง  ข้าวของพังเสียหาย  เจนได้แต่กรีดร้องพอแล้วๆๆๆ  ผมเริ่มสู้ไอ้พี่เบนไม่ได้  เริ่มถอยออกมาทางปลายเตียง  ไอ้เบนหยิบเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งวิ่งเข้ามาจะทุ่มใส่ผม  แต่ไอ้เบนสะดุดผ้าห่มของเจนล้มลงทั้งยืน  คางของมันกระแทกเข้ากับเก้าอี้ที่มันยกมา  สลบแน่นิ่งไปเลย   ผมกันเจนให้ออกห่างพี่ชายของเธอก่อน  จนมั่นใจแล้วว่ามันไม่ขยับตัวอีก

   "เจน อย่าเข้าไป" 
ในห้องสภาพราวกับเฮอร์ลิเคนมาถล่ม ไม่เหลือสภาพห้องนอน  ผมเอามือถือมาถ่ายรูปไอ้เบนในสภาพที่เปล่าเปลือยครึ่งล่าง  ผมพลิกไอ้เบนขึ้นมาถ่ายรูปมันเก็บไว้  คางแตก...เลือดไหลแยะมาก  หน้าตาฟกช้ำ  จากการต่อสู้กัน   

"เจนไปแต่งตัวให้มิดชิดนะ"
เธอกลัวจนตัวสั่น น้ำตาไหล  ผมสงสารเธอมาก คนอะไรวะ...เจอแต่เรื่องเลวร้าย
"ก้องจะโทรเรียก 191"

ผมต้องไปขึ้นโรงพักกะเจน  เล่าเรื่องราวให้ตำรวจฟัง  เจนให้การไปก็ร้องไห้ไป 
"น้อง....โรงบาลเพิ่งโทรมาหา  พี่ชายของน้องตอนนี้โอเคแล้วนะ คางแตกเย็บ 4 เข็ม  เดี๋ยวตำรวจจะเชิญตัวมาที่โรงพัก  เดี๋ยวน้องจะเอายังไง  อันนี้คดีอาญา ทำร้ายร่างกาย"
พี่ร้อยเวรให้ข้อมูลพวกเรา 

เจนไม่เอาเรื่องพี่เธอ  ผมก็ไม่ได้เจ็บแค้นพี่เบน  คุณพี่ตำรวจแนะนำว่าควรเอามาสงบสติในห้องขังสักวันสองวันค่อยเรียกคุณพ่อมาประกันตัว 
   "น้อง....อย่าหาว่าพี่ยุ่งเรื่องส่วนตัวนะ  พี่แนะนำว่า คืนนี้น้องไปพักที่อื่นก่อน อย่ากลับไปที่ห้องนะ  รอจนคุณพ่อน้องมาเคลียร์แล้ว ให้คุณพ่อเห็นสภาพห้องว่าพี่น้องทำอะไรลงไป  แล้วน้องค่อยว่ากัน...ดีมั๊ย  พี่จำเป็นต้องของเบอร์โทรติดต่อของทั้งสองคนนะ"
   
กว่าจะหมดเรื่องทั้งหลาย  กินเวลาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม  ไม่ต้องถามเรื่องข้าวเย็นนะ  เจนหนักกว่าผมอีกเพราะว่ากลางวันก็ไม่ได้กิน  ทันทีที่เหตุการณ์คลี่คลาย  เจนก็เป็นลม  จนพี่ๆตำรวจต้องมาช่วยกันพยาบาล  และเอารถมาส่งที่คอนโดของผม

   "น้องผู้ชาย  อย่าทำเรื่องซ้ำซ้อนนะ  น้องผู้หญิงเค้าต้องการคนพึ่งพาไม่ใช่คนทำร้ายเค้าซ้ำ  ถ้ามีเรื่อง ผมไม่ปล่อยคุณแน่นอน"  ร้อยเวรคนนี้นิสัยดีจัง...เป็นห่วงเจน 

   สองสาวของผมแบมกับเก๋หลับไปแล้วผมพาเจนเข้าห้องมาในสภาพที่อิดโรย  กลางดึกเช่นนี้เจนหมดหนทางไปแล้ว  ผมให้เจนนั่งที่โซฟา ก่อนที่จะมาหาอะไรให้กิน   ด้วยความที่โครมคราม เก๋ตื่นขึ้นมาเห็นผมกับเจน เธอตกใจมาก   ผมบอกว่าไว้เล่าทีหลังนะ   ตอนนี้ขอหาอะไรให้พี่เจนกินก่อน 
   
"เจน...ปลอดภัยแล้ว  นี่ห้องของก้องเอง" 
เจนลุกขึ้นยืน  เธอรู้จักห้องของผมเป็นอย่างดี ความหลังในห้องนี้ของเราช่างมากมายเหลือเกิน

"ไม่เป็นไรก้อง เจนกลับนะ เดี๋ยวไปนอนห้องเจนดีกว่า"
   "เจน   เธอ...ขอร้องหละ  เดี๋ยวค่อยเกลียดเราวันอื่นนะ  สำหรับวันนี้เจนพักผ่อนที่นี่เหอะ"
   "ใช่คะ....พี่เจน  นอนที่นี่ได้ค่ะ  เก๋กะแบมอยู่ด้วยค่ะ  ปลอดภัยแน่นอนค่ะ เดี๋ยวเก๋จะไปจัดห้องให้พี่เจนนะคะ  พี่ทานอาหารก่อน  มีเติมอีกนะคะ"

เก๋ลงไปซื้อบะหมี่หมูแดงมาให้เจนและผม  เธอหิวมาก  ฟาดเรียบในพริบตา  สักครู่แบมก็ออกจากห้องมาไหว้เจน
"อันนี้แบม เพื่อนเก๋...  สองคนนี่เรียนด้วยกัน  แม่ฝากให้มาอยู่ด้วย"
เจนยิ้มทักทายแบม  และหันมามองหน้าผม  เธอไม่เคยเจอแบมมาก่อน  แต่เจนไม่ได้สัมภาษณ์อะไร 

   หลังจากอาหารเข้าท้อง  เจนก็หอบสังขารอันอ่อนล้าเข้าไปห้องที่เธอเคยมาพักเมื่อนานมากแล้ว 
   "ก้องล่ะ เป็นไงมั่ง  ยับไปทั้งตัว"

โห....ผมไม่นึกจะได้ยินคำนี้จากปากของเจนเลย  ผมทำเลวกะเธอ...แต่เธอยังห่วงผมเสมอ
   "เอ่อมมม  ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวให้เก๋ทำแผลให้ได้" 
   "เก๋กะแบมไปนอนเถอะ  มันดึกแล้ว เดี๋ยวพี่ทำให้พี่ก้องเอง"
   สองคนรับปากแล้วก็ยกมือไหว้เดินกลับเข้าห้องไป 
   
   เจนเข้าห้องไปอาบน้ำ  ผมเอาเสื้อยืดและกางเกงบอลให้เธอใส่   ผมเองก็อาบน้ำ แสบไปทั้งตัว  ขณะอาบน้ำค่อยเห็นว่าแขนผมโดนอะไรบาดเป็นทางยาวแต่ไม่ลึก หลายแนว  ที่เหลือก็ฟกช้ำ  หน้าขาผมก็โดนอะไรไม่รู้ เป็นรอยเขียวเข้ม 

"ก้องเจ็บเพราะเจนอีกแล้ว"
   "ไม่เป็นไร  แต่วันนี้เจนโชคดีที่สุดเลยรู้มั๊ย" 

   แล้วผมก็เล่าเรื่องสมุดผมหาย และเก๋แนะนำให้ผมไปยืมที่เจน ผมเลยไปหา  ผมบอกเจนว่า หากผมไปเร็วหรือช้ากว่านี้  เจนคงจะหนีพี่ชายไม่พ้น   ระหว่างทำแผล ผมถามถึงไอ้เอ็ม

   "แล้ววันนี้วันศุกร์.... ทำไมไอ้เอ็มไม่มาส่งเจน"
   "เอ็มเค้ามีแฟนไปแล้ว  ก้องไม่สังเกตหรือไง  ก็เป็นเพื่อนน้องปาน...ชื่อฟ้า  เจนก็เลยออกห่างๆ  เดี๋ยวเค้าจะผิดใจกัน"
   "ไอ้เอ็มมันมีแฟนแล้ว  เออ...ไอ้เหี้ย...แล้วไม่บอกกู"
   "ช่างเหอะ..." จากนั้นเธอก็ทำแผลให้ผมเงียบๆ จนเสร็จ
   
   "เจน.." ผมเอามือจับมือเจนอีกครั้ง  "ก้องขอโทษเรื่องในวันนั้นนะ"
   ไอ้เพื่อนนอกสายตายิ้ม 
   "ทำไมก้องต้องทำแบบนั้นกะเจน"

   ผมอธิบายเจนว่า ผมรักเจน ชอบเจนมาโดยตลอด  แต่เข้าใจว่าไอ้เอ็มก็ชอบเจน ไอ้เอ็มแสดงออกให้เห็นหลายครั้งว่าใกล้ชิดกันเจน จนอาจจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น  ก้องอยากเป็นแฟนของเจน 

   "แล้วทำอย่างนั้น เจนจะตกลงเป็นแฟนก้องหรือเปล่า"

   ผมเงียบสนิท   บอกแล้วว่าผมโคตรโง่ที่ทำไปแบบนั้น   มันเป็นความโง่ที่สุดของผมแล้ว
   "ก้องไม่หวังอะไรอีกแล้ว  ที่ก้องทำก็ไม่น่าให้อภัย  ก้องไม่หวังว่าเจนจะกลับมาเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ"

   เจนพูดตอบผมด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ไม่มีความโกรธเกลียดผมเหลืออยู่เลย  แต่ตาของเธอกำลังมีน้ำตาไหลออกมา
   "เจนสงสัยเหลือเกินว่า ตัวเจนมีอะไรดี  พี่ชายก็อยากจะมีอะไรด้วย เพื่อนสองคนก็อยากมีอะไรด้วย..."
   ผมดึงเจนมากอด  กอดเป็นการสื่อสารที่ดีที่สุด  ผมกระซิบข้างหูเจน
   "เจนมั่นใจได้... มันจะไม่เกิดขึ้นกับเจนอีกแน่นอน"

   เพื่อนนอกสายตาผมผลักผมออกนิดนึง ก่อนที่จะเอาปากมาจูบผม  ผมตกใจมากเกินความคาดหมายมาก  เจนไม่ใช่จูบธรรมดา แต่การจูบของเจนแฝงไว้ด้วยเสน่หาและความต้องการ  ผมไม่แน่ใจว่ามันคือสิ่งที่ผมคิดไปเองอีกหรือเปล่า  ผมไม่อยากทำเลวซ้ำสอง  แต่เหมือนเจนจะไม่ลดละการจูบในแบบนั้น

   "ก้อง... ถ้าก้องต้องการเจน  ก้องไม่ต้องทำแบบวันนั้นก็ได้  เจนจะให้ก้องทุกอย่างที่ก้องต้องการ  เพราะก้องช่วยเจนรอดพ้นจากพี่เบนมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว  จะว่าไป  ถ้าไม่ได้ก้อง....เจนคงเป็นเมียพี่เบนไปแล้ว"
   
   ผมถึงขั้นช้อคกับสิ่งที่เจนพูดออกมา  มันยิ่งย้ำให้ผมเป็นไอ้โง่มากที่ไปทำแบบนั้นกะเจน  ตอนนี้ถึงเวลาผมต้องตัดสินใจแล้วว่าจะเอาไงต่อไป
   "เจน...ไม่ต้องหรอก  แต่เจนนอนห้องก้องก็ได้นะ เพื่อความสบายใจ ได้นอนเป็นเพื่อนกัน"

   นั่นแหละ...ผมแม่งเป็นเงี้ย  พูดไม่เคยตรงกับความจริง  หล่อหรูดูดีเสมอ แต่อยากทำอย่างอื่นกะเจนใจจะขาดแต่เจนลุกขึ้นดึงมือผมเดินไปที่ห้องของผมและเปิดประตู 

   "งั้นเจนนอนห้องก้องนะ"

   ตอนนี้สำคัญที่สุดแล้ว  ผมต้องตัดสินใจให้ดี  โอกาสจะเกิดจะดับก็ตรงนี้  เจนให้โอกาสผมแก้ตัว  แต่ไม่รู้เธอกำลังลองใจผมหรือเปล่า  จะว่าไปความเงี่ยนผมไม่ได้มากมายถึงขนาดต้องทำกับใครในวันนี้  แต่ก็ไม่ใช่ทำใครไม่ได้  ผมเดินตามเจนไปที่ห้องผม  และ...ผมตัดสินใจแล้ว...
   
   "เจนนอนเหอะ  เดี๋ยวก้องนอนข้างนี้  ขอให้เจนสบายใจ  ก้องจะนอนเป็นเพื่อนเจนไม่เป็นอย่างอื่น ไม่ฝืนใจเจนอีกต่อไป"
   เจนกอดผมแน่น  ผมพาเจนไปนอน  ห่มผ้าให้แล้วขึ้นมานอนอีกข้าง  เจนตะแคงหันมาหาผม
   "ก้องแน่ใจนะ"
   คำถามแบบให้คิดเอง ตอบเอง ว่าแน่ใจอะไร 
   "อืมม์..นอนเหอะ..."
   
    

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

อยากเอาแต่หล่อไว้ก่อน

น้องเจนต้องมีเสน่ยมากแน่นอน ถึงทำให้เจ้าก้องต้องเสียใจได้

ขอบคุณมากครับ ก้องมาช่วยเจนได้ทันเวลาเลย ไม่งันเจนได้เป็นเมียพี่ตัวเองแน่ มีพี่แบบนี้ไม่เอาดีกว่า

ก้องทำถูกแล้วอย่าไปซ้ำเติมเจนเลย

เหมือนโชคยังช่วยเจนที่จังหวะก้องมาขอยืมหนังสือเลยมาช่วยเจนได้ทันไม่งั้นเจนคงเสียท่าให้พี่ชายตังเองไปแล้ว

จากเพื่อนความสัมพันธ์จะเป็นแบบไหนต่อนะ ค่อยๆพัฒนาไปเรื่อยๆๆนะครับ

เริ่มงงล่ะ เดี๋ยวขอย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าก่อน

อยากแต่ต้องห้ามใจ

หักมุมมากเลย

เจนอาจสงสัยตัวเองแต่ คนอ่านมั่นใจเลยครับว่า เธอดีจริง ก้องถึงคอยคิดถึงตลอด แต่สุดท้าย ให้ร้อยเวรเถอะครับ เขาน่าจะดูแลเจนดีกว่าก้องครับ พอสมใจ เดี๋ยวก็ไปติดสาวอื่นอีก

ค้างคา ค้างใจ ต้องมีอะไรมากกว่านี้สิ

เหมือนจะมีอะไร หรือไม่มีอะไร

ดูแลกันหน่ะดีแล้ว ได้ไม่ได้ไม่เป็นเรื่องใหญ่

เป็นหารปูไปตอนใหม่ให้น่าติดตามครับ