🧡 XONLY 🧡

" เห้ย ขุน กูไปทำงานไกลหน่อยนะรอบนี้ อาจจะไม่กลับมาสักพักนะเพื่อน "

ไอ้ช้างพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พยักหน้า มองมาที่ผม ที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเตรียมล็อค อันที่จริงมันก็เคยเกริ่นมาก่อนหน้านี้นะ เรื่องที่มันต้องไปทำงานไกลสักพักหนึ่ง อาจจะไม่อยู่นานมากเลยทีเดียว แต่ผมไม่คาดคิด ว่าสิ่งที่มันพูดถึง จะมาเร็วขนาดนี้ จู่ ๆมันก็ไปเลยรึ?
อีวัน เพิ่งตื่นเดินมาส่งแฟนมัน ก็ได้แต่ยืนหาวแล้วหาวอีกหน้าประตู ข้าง ๆผม ด้วยความงัวเงียในยามเช้า โบกมือกล่าวร่ำลาแฟนหนุ่ม เหมือนทุกวันที่เคยทำ

" ห้าววว ดูแลตัวเองดีดีนะ ที่ร้ากกก รักเตงนะค่ะ " เธอเดินมาถึงก็กล่าวกับไอ้ช้างทันที พร้อมกับเดินอ้อนไปหาไอ้ช้าง

ก่อนจะโอบกอดไอ้ช้าง เอาศรีษะน้อย ๆ มาซุกอกเขา ทั้งคู่กอดกัน พูดคุยกันสักพักด้วยความรักใคร่ ก่อนที่ไอ้ช้างจะมองมาที่ผม แล้วยิ้มมุมปาก

" ไอ้ขุน กูฝากดูวัน ให้กูด้วยนะ! "

มันออกคำสั่งหรือขอร้องก็ไม่รู้แฮะ ฟังดูทะแม่ง ๆ แต่ผมก็พยักหน้ารับคำมัน ก่อนจะยิ้มคืนมันไป

" ดูแลตัวเองเว้ยช้าง! "

มันยิ้มมุมปากจาง ๆ มองมาที่ผมด้วยสายตาว่างเปล่า อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า ให้ผมและ อีวัน แล้วหันหลังใหญ่ ๆสะพายกระเป๋า เดินจากไป

รอบนี้รู้สึกแปลก ๆทำไมเหมือนมันร่ำลา เหมือนมันมีอะไรสักอย่างต้องไปนานจริง ๆ ผมรู้สึกได้ว่าไอ้ช้างมันมีงานสำคัญ ที่ต้องใช้เวลา และท่าจะไปนานมากเสียด้วย ใจก็รู้สึกห่วง ๆ เส้นทางของเพื่อนนะ แต่มันคงรู้แหละ ว่ากำลังทำอะไรอยู่
เราทั้งคู่อีวันและผม หันหลังกลับเข้าบ้านไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองต่อ

ผ่านไป 20 วัน ก็ยังไม่มีวี่แววของไอ้ช้าง มันไม่ติดต่อมาเลย ไม่แม้แต่โทรมาสอบถามอะไรก็ตาม ผมติดต่อหามันไม่ได้เนื่องด้วยมันไม่มีมือถือ ไอ้ช้างกับอีวัน มันไม่ใช้โทรศัพท์มือถือกันเลย มันแปลกคนกันทั้งคู่จริง ๆ

ทุกวันนี้ผมอยู่กับวันมา 2 คนตามลำพัง จนจะครบเดือนแล้วล่ะ บรรยากาศช่างหดหู่ ดูอึดอัดอย่างไรชอบกล เธอเหมือนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร หรือพูดอะไรเลย อย่างวันนี้นั่งกินข้าวกัน ก็เงียบ....งัน  แทบจะไม่มีเสียงคุยเล็ดลอดออกมา  จากปากเธอและผมเหมือนทุกที มีเพียงเสียงทีวีและเสียงจานกระทบกัน ดังอย่างเบา ๆ ช่างชวนอึดอัดเสียเหลือเกิน

นอกจากตอนนั่งดูทีวีร่วมกัน หรือนั่งทานอาหารกันสองคนแล้ว ผมแทบจะไม่เห็น วัน เลยด้วยซ้ำ เธอจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนของเธอเอง อ่านการ์ตูน อ่านนิยาย นอนกลางวันมั่ง เล่นกับแมวนอกบ้านมั่ง หรือขึ้นไปบนดาดฟ้าทอดสายตา มองออกไปที่ถนนอันว่างเปล่า เฝ้าคอยแต่ไอ้ช้าง เสมือนลูกหมา ที่รอคอยเจ้าของของเธอ อย่างน่าเห็นใจ

" วัน! ลงมากินข้าวได้แล้วมา! " ผมกลับจากส่งงานให้ลูกค้าเสร็จ ยืนสะพายกระเป๋าอยู่หน้าบ้านในตอนเย็น เห็นวัน เธอยืนมองเหม่อบนดาดฟ้าไกล ๆ จึงตะโกนเรียกให้ลงมาทานข้าว

" จ้าาา ลงมาแล้วๆ "

ระหว่างทานข้าวมื้อนั้น ซึ่งอึดอัดเงียบงันเหมือนทุกที จนเริ่มชินแต่ก็ยังกังวล เป็นห่วงเธอและไอ้ช้าง

" เอ่อ ไอ้ช้างไม่อยู่นานเลย เธอเป็นไงมั่ง? ไม่เบื่อใช่มั้ยอยู่บ้านทุกวัน? "

" อ่า ก็นิดหน่อยนะ "

" ... แล้วอาหารเป็นไงบ้าง?  อร่อยเหมือนทุกวันป่าว? "

" อือ ก็อร่อยดีนะ "

คุยกันแบบ ถามคำตอบคำตลอดในทุกวันนี้ แทบจะแบบนี้ตลอดเวลาเลยทีเดียว เธอคงหงอยเหงาและเบื่อหน่ายมาก ๆที่ต้องทานข้าวกับผมสองคน โดยที่ไม่มีไอ้ช้างอยู่ด้วย นี่ผมดูน่าเบื่อ ขนาดที่ไม่อยากอยู่ใกล้เลยรึไงฟร่ะ?
อย่างไรก็ตามผมเป็นคนเดียว ที่ดูแลเธอนะ หาอาหารให้ ซักผ้าล้างจาน ที่เธอก็ช่วยบ้างไม่ช่วยบ้าง ผมเป็นคนเดียวที่ดูแลเธอแทนเจ้าช้างมันนะ ก็น่าจะเป็นมิตรหน่อย หรือทำตัวดีดีหน่อย ไม่ใช่รึไงกัน? หรือเธอเห็นเราเป็นทาส? เป็นคนใช้เธอหรือฟร่ะ!?

ระหว่างที่ผมยืนใส่ถุงมือยาง ล้างจานง่วน ๆในวันหยุด ที่น่าจะได้นอนพักผ่อนเต็มที่ด้วยซ้ำ เสียงหัวเราะดังลั่น ก็มาจากเธอ

" ฮ่าๆๆๆๆๆ ตลกว่ะ โอ้ยย ฮ่าๆๆๆ " หัวเราะร่วนดังไม่หยุด ดูทีวีในบ้านผม ปล่อยผมใส่ถุงมือล้างจานคนเดียว ทำตัวตามสบายมาก ๆในบ้านตรู! หรือเธอคิดว่าผมเป็นทาสของเธอจริง ๆ? ตรูไม่ใช่คนใช้เอ็งนะโว้ย! แต่ผมก็ทำตามหน้าที่ต่อไปนะ ให้ไอ้ช้างมัน

" นี่ วัน เธออยากกินพิซซ่า หรือเคเอฟซี อะไรดีดีบ้างไหม? เดี๋ยวชั้นสั่งให้ " ผมเดินไปหาเธอ ในขณะที่เธอนอนอ่านการ์ตูนบนโซฟาอย่างสบายใจ หลังจากที่ผมเพิ่งปัดกวาดบ้านเสร็จ

" หรอ ไม่อ่ะ ขอบคุณ " เหลือบมองทีหนึ่ง พลางนอนอ่านการ์ตูนต่อ ไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ เหอ ๆ

หรือบางวัน ผมสงสารเห็นยืนบนดาดฟ้าบ่อย ๆ พอลงมาก็เลยชวนแกคุย ชวนหาไรสนุกทำ หวังให้แกอารมณ์ดีขึ้น

" วัน เธอเบื่อป่าว? ชั้นพาไปดูหนังในโรงเอามั้ย? มีหนังดีดีเยอะเลย "

" โหยย ไม่อะ ขี้เกียจจจ ขออยู่บ้านนะ " ทำท่าขี้เกียจใส่ผมอีก

แต่สิ่งที่ดูแล้ว ท่าจะทำให้เธอยิ้มและมีความสุขได้บ้างคือ สตรอเบอร์รี่

" อ่ะวัน วันนี้ชั้นซื้อสตรอเบอร์รี่มาให้ "

" สตรอเบอร์รี่!! ขอบคุณค่าาา "

เธอรับไปกินอย่างอารมณ์ดี นัยส์ตามีความสุข ฮ่าๆๆ อย่างกับเด็กน้อยได้ของหวาน ผมเอ็นดูเธอ เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย ยิ้มไปกินไป เห็นแล้วชื่นใจจัง ผมหยิบมากินมั่ง พลางยิ้มหวาน อารมณ์ดี ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้!
เฮ้ย! แล้วทำไมตรู ต้องมาคอยเอาใจมันว่ะ นี่มันบ้านชั้นนะโว้ย! ทำตัวตามสบายยังไม่พอ ต้องมาคอยเอาใจมึงอีกหรอเนี่ยอีวัน! ระหว่างที่คิดเพลิน ๆอยู่นั่นเอง

" ขุนนี่ดีจังเลยนะ " จู่ ๆเธอก็พูดขึ้นมองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง แล้วยิ้ม ผมงง? ถึงกับหยุดกิน นี่เป็นประโยคแรกเลยนะ ที่เธอคุยจริงจังกับผม หลังจากเจอแต่ความห่างเหินมาตลอดหลายวัน

" ถ้าขุนทำให้แฟนแบบเนี้ย เธอต้องมีความสุขมากแน่ ๆเลย ชั้นว่านะ " มองผมทีหนึ่ง พูดไปพลางทานไปพลาง ผมนี่เขินเลย ใจผมแดงไปหมด แสดงออกมาทางสีหน้าทันที

พร้อมกับมองตาเธอ ขณะมีความสุขในการกินสตรอเบอร์รี่ ผมมองหน้าเธอเป็นเวลาเนิ่นนาน ด้วยความสุขใจ ผมรู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่เธอพูดออกมา รู้สึกอิ่มใจจัง และผมดีใจที่เธอเป็นคนพูด ดีใจที่ปากน้อยของเธอ พูดสิ่งเหล่านี้ออกมา
ความรู้สึกแปลก ๆ ที่จู่ ๆก็กระแทกในใจผม อย่างที่ผมก็ไม่รู้
ว่า ทำไม?
เออ...? ไม่รู้สิ
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร?..

ตอนต่อไป

คนดีตามนิยามของใครวะ หรือซื่อบื้อ อีกคนนะไม่ได้เรื่อง ไร้ผลผลิต ความระกเพื่อนนี่มันแปลกครับ คงเหมือนไรท์ใจดีเขียนให้อ่านมั้ง

นี่มันขุนช้างขุนแผนกลับชาติมาเกิดนี่ครับ เข้าสมัยละคร 1ทองเลยครับ ไม่อยู่หลายวัน เพื่อนฟันเมียแน่ แม้จะไม่ได้ตั้งใจไว้ก่อนก็เหอะ กว่าจะกลับมา คงจะทำความสนิทสนมกันลึกซึ้ง ถ้าพ่อช้างพาเมียมาด้วยคราวนี้มันเลยครับ รุ่นใหม่ใจสวิงเลย จะได้ไม่เป็นเวรกรรมกันต่อไป
ขอบคุณครับ

นึกถึง Manhwa ้รื่องนึงเลย แต่ พอเป็นไทยๆ แบบนี้ก็น่าติดตาม

น้ำหยดลงหินทุกวันหินก็กร่อนได้ คนก็เช่นกัน

แอบชอบน้องเค้าแล้วต่อไปไม่รอดแน่นอน

ขุนจะรอให้วันปล้ำหรือไง

เอียงแล้วๆ สงสัยมีเฮงานนี้

เอาล่ะสิ มันจะไปยังไงต่อนะ ว่าแต่ ช้างไปคราวนี้ คงนานจริง

ใครจะใจอ่อนก่อนกัน

มันยังไงกันหว่า ดูแปลก