ยากูซ่ากับสองพี่น้อง ตอน 1 ยูมิ

[zuper]

"ただいま" (Tadaima) ยูมิบอกในขณะที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน



ยูมิเอ่ยขึ้นมา สาวน้อยวัย 16 ในชุดนักเรียนแบบญี่ปุ่น ที่มีความขาวที่ได้มาจากแม่ ที่เคยเป็นไอด้อลเมื่อสมัยยังสาว ทำให้ยูมิถือเป็น 1 ในดาวเด่นประจำรุ่น ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา สีผิว และนิสัย สาวน้อยที่มีความเรียบร้อย กำลังมีความสุขในการกลับบ้านวันนี้ เพราะปกติแล้วยูมิจะอยู่กับพี่สาวที่ขื่อยูกิแค่ 2 คน พ่อของเธอไม่เคยบอกว่าทำงานอะไร เธอรู้แค่ทำเกี่ยวกับการส่งออก นานๆ จะได้กลับบ้านสักที ส่วนแม่ของเธอป่วยเสียชีวิตไปเมื่อ 5 ปีก่อน

เมื่อยูมิเดินเข้ามาในบ้าน กลิ่นของอาหารก็ลอยฟุ้งเตะจมูกตั้งแต่ชานบ้าน ยูมิรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปในห้องครัว ก็พบกับพ่อของเธอกำลังสวมผ้ากันเปื้อนทำอาหารอยู่

"กลับมาแล้วหรอ" พ่อเอ่ยทัก ยูมิรีบวางกระเป๋าก่อนจะกระโดดสวมกอดพ่อของเธอ พ่อมีอายุประมาณ 50 แต่ยังดูหนุ่มกว่าวัย มีผมขาวๆ ขึ้นเล็กน้อย แต่แถมที่จะดูแก่กลับทำให้ดูภูมิฐาน มีเสน่ห์มากขึ้น

"โอ๊ย อะไรกัน ยัยแสบ มากระโดดกอดพ่อแบบนี้ ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้ เดี๋ยวแฟนลูกก็ไม่พอใจพ่อหรอก"
"แฟนอะไรคะ หนูยังไม่มี แต่ถึงมี หนูก็จะทำอยู่ดี ก็หนูคิดถึงโอโต้ซังจะตาย"
"555"
"มีอะไรกินบ้างคะ ไม่ได้กินอาหารฝีมือของโอโต้ซังนานเลย"
"ก็... ของโปรดยูกิกับยูมิทั้งนั้นแหละ พ่อเพิ่งไปซื้อมาจากตลาดเลย"
"ว้าว โอโต้ซังน่ารักจังเลย เดี๋ยวหนูช่วยทำนะ" ว่าแล้วยูมิก็หยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม ภาพของสาวน้อยระดับดาวโรงเรียนในชุดนักเรียนที่มีผ้ากันเปื้อนสีชมพู ดูน่ารัก ชนิดที่ใครได้เธอเป็นแฟนแล้ว คงต้องขอให้ยูมิใส่ชุดแบบนี้ทุกวัน

ในขณะที่พ่อลูกกำลังทำอาหารกัน จู่ๆ ก็มีเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน
"หือ ใครนะ พี่ยูกิไม่น่าจะกดออดนะ" ยูมิบอกพ่อ
"งั้นเดี๋ยวหนูมานะคะ" ว่าแล้วยูมิก็เดินไปตรงประตู พ่อก็ยังวุ่นๆ อยู่กับการทำอาหาร แต่ยังพอได้ยินเสียงดังมาจากประตู

"สวัสดีคะ ใครคะ" ยูมิเปิดประตูออก ก็พบกับชายคนหนึ่งในชุดสูทสีขาว ดูจะมีฐานะ อายุน่าจะราวๆ 40 ปีได้ แต่เดาไม่ออกสวมแว่นตาสีดำที่มองไม่เห็นลูกตาด้านใน เขามีรูปร่างผอมจนคล้ายกับเป็นโรค
"อ่า ใช่บ้านคูซากิ ไหมครับ" น้ำเสียงของเขาดูแหบ ยิ่งทำให้ความคิดของยูมิที่ว่าเขาเป็นโรคอะไรสักอย่างชัดขึ้น
"ไม่ใช่คะ" ยูมิตอบ
"อ่า บ้านนี้มีคนชื่อ ซาโตรุ ไหม" เขาถามต่อ
"ไม่มีนะคะ"

"พ่อเอง" เสียงของพ่อดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอายูมิแปลกใจ เพราะพ่อเธอไม่ใช่ชื่อ ซาโตรุ สักหน่อย แต่เมื่อพ่อเดินออกมาจากห้องครัว เขาก็เดินมาด้วยสีหน้าจริงจัง
"ใช่จริงด้วย พี่ซาโตรุ" เขาแสดงสีหน้าดีใจ แม้ยูมิจะมองไม่เห็นชัดเพราะเขาสวมแว่นตาดำ
"มาเอดะ นายมาได้ไง" พ่อใช้น้ำเสียงจริงจัง
"พอดีผมมาธุระแถวนี้ ตะกี้ตอนนั่งรถผ่านตลาด เห็นพี่เดินอยู่ ก็ไม่ชัวร์ว่าจะใช่พี่ไหม เลยมาลองถามดู" เขาตอบรัวๆ
"อืม เข้ามาก่อนสิ" พ่อเอ่ยชวน เขาจึงปิดประตูบ้าน แล้วเดินตามเข้ามา พ่อพาเขามาที่ห้องนั่งเล่น นั่งบนโซฟา ยูมิจึงไปเตรียมน้ำมาเสิร์ฟ ในจังหวะที่เธอเดินเอาน้ำเข้ามา เธอแอบสังเกตเห็นสีหน้าของพ่อดูแปลกออกไป ดูขรึมไม่เหมือนพ่อในประจำวันที่เธอรู้จัก

"ขอบคุณ หนูยูมิสวยจังนะ ไม่เหมือนพี่เขาเลย" อามาเอดะเอ่ยชม ยูมิสังเกตเขาไม่ได้ชมตามมารยาท เพราะดูจะคิดจริงจัง
"ไม่หรอกคะ หนูเหมือนพ่อจะตาย" ยูมิตอบ เพราะเป็นมารยาท เธอจึงมานั่งคุยด้วย
"คงจะเป็นที่ความกล้าหาญแหละ หนูรู้ไหม สำหรับอานะ พ่อหนูเป็นคนที่มีพระคุณสุดๆ เคยช่วยชีวิตอาก็ตั้งหลายครั้ง" อามาเอดะเอ่ยชม
"จริงหรอคะ" สายตาของยูมิมีประกาย เพราะเธอไม่ค่อยจะได้รู้เกี่ยวกับชีวิตทำงานของพ่อเธอ
"จริงสิ สำหรับอา แทบจะนับถือพ่อของหนูเป็นพี่ชายบุญธรรมเลย บางครั้งพ่อหนูก็กล้าหาญสุด จนอาได้แต่ตัวสั่นพึ่งพาเขาเลย"
"ค่ะ" ยูมิตอบสั้นๆ เพราะอะไรที่พ่อของเธอต้องกล้าหาญ พ่อเธอเป็นแค่คนทำงานทั่วไปไม่ใช่หรอ ยูมิแอบคิดตามแล้วก็นึกสงสัย
"อุ้ย เหมือนน้ำจะเดือดแล้ว ขอตัวก่อนนะ" ยูมิได้ยินเสียงหม้อกระทบ เธอจึงลุกออกไปทำอาหารต่อ แต่เพราะห้องครัวไม่ได้ไกลจากห้องนั่งเล่น ยูมิเลยยังพอได้ยินบทสนทนาของพ่อกับอาได้

"นายมาทำอะไรแถวนี้" พ่อถาม
"ผมมาธุระแถวนี้ไงพี่ชาย"
"ธุระอะไร แถวนี้ไม่น่ามีอะไรที่นายจะสนใจได้นะ"
"ผมก็ไม่ได้สนใจจริงๆ แหละ แค่นายเขาสั่งให้มาซื้อของแถวนี้นิดหน่อย"
"ของอะไร"
"นายไปได้ข้อมูลมาว่าแถวนี้มีชีสดีๆ ของโปรดของหนูเลย"

"ยูมิ" พ่อตะโกนออกมา ทำเอาเธอสะดุ้ง รีบเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
"อามาเอดะมาไกล ช่วยออกไปซื้อเซมเบ้ ร้านโซโอชิ ให้ได้ไหม" พ่อพูดออกมา ยูมิได้ยินก็รีบเดินกลับห้องครัว ปิดแก็ส
"ขอตัวสักแปปนะคะ" ว่าแล้วยูมิก็ออกจากบ้านไป

ในบ้านเหลือเพียงพ่อกับมาเอดะเท่านั้น บรรยากาศดูเครียดขึ้นทันที
"ผมเองก็เป็นหนี้บุญคุณพี่มาเยอะ งั้นผมไม่อ้อมค้อมนะ เผื่อพี่จะมีช่องทางเอาตัวรอด" มาเอดะเปลี่ยนน้ำเสียง ดูเยือกเย็น
"หมายความว่าไง"
"ฉลาดๆ แบบพี่ ไม่ต้องทำไม่รู้หรอกครับ ตอบมาสั้นๆ"
"พี่เป็นหนูในแก็งค์ใช่ไหม" มาเอดะถาม ทำเอาความเงียบเข้าปกคลุมในตัวบ้าน
"นายหมายความว่าไง"
"คูซากิ ซาโตรุ อ้อ ไม่สิ พันตำรวจตรี ซาเอดะ มินาดะ นายตำรวจแห่งหน่วยสืบราชการลับพิเศษ" มาเอดะพูดขึ้นพร้อมกับล้วงมือเข้าไปข้างในเสื้อสูท โยนกระดาษปึกหนึ่งลงมาที่โต๊ะกลาง แต่เขาไม่ได้แม้แต่จะหยิบ
"นาย..." พ่อพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ช้าไป ตอนนี้มาเอดะต่อยเข้าไปที่หน้าของเขาทันที แม้จะดูผอมขี้โรค แต่แรงหมัดของมาเอดะก็แรงพอจะทำให้ซาโตรุเมาหมัด จนล้มลงไปกับพื้น
"โอ๊ะๆ ต้องระวังใต้เบาะโซฟา" มาเอดะพูดขึ้น พร้อมกับประโยคต่อมาว่า "พี่สอนผมมาดีเนอะ ว่ามั้ย" เมื่อพูดจบ มาเอดะก็เดินไปเปิดโซฟา ข้างใต้มีปืนพกวางอยู่กระบอกนึง เขาหยิบขึ้นมา

"ฉันเปล่านะ" แม้จะมึน แต่เขาก็พยายามปฏิเสธ
"เฮ้อ ปฏิเสธแบบนี้เหนื่อยจัง" มาเอดะพูด พร้อมกดโทรศัพท์ เพียงปุ่มเดียว สักพักประตูบ้านก็เปิดออก มีชายในชุดสูทสีดำเกือบ 10 คนเดินเข้ามา พร้อมกับหญิงสาวในชุดนักเรียนเดินเข้ามา
"โอโต้ซัง" ยูมิถูกดันให้ไปล้มลงข้างๆ พ่อของเธอ น้ำตาไหลอาบสองแก้ม

"แหม่ฉลาดจังเลยนะ มีรหัสลับในครอบครัวด้วย แต่จะดีกว่านี้น้า ถ้าเปลี่ยนชื่อร้านให้มีจริงๆ ไม่ใช่ SOS ธรรมดา หึๆ SoOoShi ง่ายไปเปล่าพี่ชาย"
"ปะ ปล่อยลูกสาวฉันไป"
"พี่พูดแปลกจัง เวลาพี่สอนฉันบอกเองนะ ลูกของเหยื่อคือเหยื่อชั้นดี จัดการจับกุมความลับไว้ จะสำเร็จ ตอนที่พี่คิดจัดการให้ รองหัวหน้ามิเอะไปโดนจับ พี่ไม่ใช่หรอที่จัดการได้เด็ดขาดนะ"
"โอโต้ซัง มันเกิดอะไรขึ้นคะ" ยูมิร้องถามทั้งคราบน้ำตา เธอกอดตัวพ่อของเธอไว้แน่น
"เฮ้อ ชีวิตตำรวจลับ มันลำบากเนอะ หนูยูมิ อาจะบอกให้เองละกัน พ่อหนูนะเป็นตำรวจลับ เข้ามาแฝงตัวในแก็งค์ยากูซ่า แถมยังเก่งมาด้วยนะ ไต่เต้าขึ้นไปถึงระดับหัวหน้าหน่วยแล้ว แต่ก็ส่งข่าวให้กรมตำรวจมาจัดการพวกอา หนูว่าพ่อหนูกล้าหาญมากพอไหมนะ" มาเอดะรัวบอก ยูมิได้แต่มองหน้าพ่อของเธอ ที่ตอนนี้ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร

"พ่อหนูกล้าหาญสิ เป็นคนดีต่อสังคมด้วยไง ไอ้คนชั่ว" ยูมิเดือด ด่ากลับทั้งน้ำตา
"โอ๊ะ สายเลือดข้นจริงๆ กล้าหาญไม่แพ้พ่อเลย" มาเอดะชมเชย แต่เขาถอดแว่นตาดำออก ทำให้เห็นตาข้างนึงที่บอดไปแล้ว
"เฮ้ย" คำเดียวพวกชายทั้งหลายที่ยืนล้อมรอบ ก็แบ่งกัน ครึ่งนึงจับตัวพ่อไว้ อีกส่วนนึงก็มาจับตัวยูมิไว้
"ไม่นะ โอโต้ช่วยด้วย" ยูมิพยายามดิ้นรน จะเข้าไปหาพ่อ แต่เพราะพวกมันมีคนมากกว่า แถมมีแต่ชาย ยูมิไหนเลยจะสู้แรงได้ เธอถูกจับมายืนชิดติดผนัง ในขณะที่พ่อของเธอ ถูกกดให้นอนราบไปกับพื้น มีชายคนนึงเอารองเท้าเหยียบหัวไว้ พ่อเขาพยายามจะดิ้นรนต่อสู้ แต่พวกมันคนนึงก็เอามีดปลายแหลม แทงเข้าที่น่องขาทั้งสองข้าง

"อ๊าก" พ่อร้องออกด้วยความเจ็บ
"ไม่นะ พ่อออออ" ยูมิตะโกนออกมา แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เป็นห่วงพ่อของเธอ จู่ๆ พวกที่รุมจับตัวยูมิไว้ก็ควักมีดออกมา ภาพที่พ่อของเธอถูกมีดแทง ทำให้ยูมิคิดว่าเธอจะโดนไม่ต่างจากพ่อ แต่กลายเป็นว่าพวกมันกรีดเสื้อผ้าชุดนักเรียนของเธอแทน เสื้อถูกกรีดออกด้วยความคม จนขาดตั้งแต่ช่วงใต้ราวนมลงไป ส่วนกระโปรงก็ถูกกรีดจนมองเห็นกางเกงในสีขาวด้านใน

"พวกมึงหยุด จะทำอะไรลูกกู" พ่อคำรามออกมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"แล้วตอนที่พี่ส่งรองหัวหน้ามิเอะไปเข้าคุก พี่ไม่สงสารลูกสาวของรองมิเอะหรอ" มาเอดะพูด พร้อมเตะเข้าที่ช่วงท้องของพ่อ ทำเอาเขาจุก
"ไม่นะ อย่าทำอะไรพ่อ" ยูมิพยายามกรี๊ดร้อง เมื่อเห็นพ่อกำลังถูกทำร้ายอยู่ แต่จู่ๆ มาเอดะก็หยุด แล้วเดินหันมาทางเธอ
"ยะ อย่านะ" ยูมิพยายามดิ้นหนี แต่เพราะยิ่งดิ้นเสื้อผ้าที่ขาดก็เปิดขึ้น จนเห็นเสื้อในสีขาวแบบเดียวกับกางเกงใน ส่วนที่บริเวณเป้ากางเกงในก็แฉะ เปียกฉี่ด้วยความกลัว
"ยูมิ หนูสวยจริงๆ นะ อาละชอบเด็กแบบหนูที่สุด" เมื่อพูดจบ มาเอดะก็กระชากเสื้อในของยูมิออก จนหน้าอกสีขาวหลุดออกจากเสื้อใน เด้งไปมาขึ้นลง ด้วยหัวนมสีชมพู ชวนมองเป็นที่สุด ทำเอาพวกชายทั้งหลายในห้องควยแข็งกัน พวกชายที่จับตัวยูมิ ก็เหลือบมองอย่างใกล้ชิด
"ไม่ต้องกลัวนะ อาถือคติมีบุญต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ ส่วนของความแค้นอาจัดการแน่ ส่วนบุญคุณ... อาจะให้หนูเป็นของขวัญของเด็กๆ ทั้งแก็งค์แน่ 5555" มาเอดะหัวเราะ พร้อมกับตบหน้าของยูมิ จนแก้มขาวๆ แดงเป็นรอยฝ่ามือ จากนั้นก็กระชากกระโปรงออกพร้อมกับกางเกงใน เหลือเพียงเสื้อขาดๆ กับโบว์สีน้ำเงิน ที่ห้อยคอ นอกนั้นเปลือยกายโชว์ความสาวให้กับคนทั้งห้อง ขนหมอยเล็กๆ บางๆ ก็ชวนให้สัมผัส

มาเอดะยื่นมือไปสัมผัสตรงบริเวณหีของยูมิ ทำเอาเธอสะดุ้งด้วยความรู้สึกเสียว ที่ร่องอันปิดสนิทถูกจับ
"แหม่ พี่เลี้ยงลูกดีจัง อายุตั้งขนาดนี้แล้วยังซิงอยู่เลย" มาเอดะหันไปบอกพ่อ เพราะเขาจับเจอเยื่อพรหมจรรย์ที่ปิดอยู่
ยูมิได้แต่ร้องไห้ เธอพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่มีแรง แรงตบของมาเอดะก็เจ็บจนหน้าชา แถมยังต้องมาแสดงความสาวต่อหน้าชายนับสิบในห้อง

"ฮือ ไม่เอานะ ปล่อยหนุ ปล่อยพ่อหนู ฮือ" เสียงร้องชวนให้สงสาร ถ้าเป็นคนปกติคงจะสงสารแล้วยอมปล่อย แต่สำหรับชายทั้งหลายในห้อง ล้วนแต่เป็นชายที่ผ่านการสู้รบในสงครามระหว่างแก็งค์กันมาแล้ว เคยผ่านความเป็นความตายกัน เลยไม่รู้สึกสงสารอะไร

"มาเอดะ มึงต้องการอะไร" พ่อพยายามถาม
"อืม นั้นสิ พอดีหัวหน้าก็ไม่ได้บอกว่าผมจะต้องทำอะไร รู้แค่มาจัดการ ... งั้นผมให้พี่เลือกนะ จะตายเลยตอนนี้ หรือ... ตายหลังจากได้เห็นลูกสาว เป็นกระหรี่ของแก็งค์"

"เฮ้ย" แล้วแค่คำเดียว พวกลูกน้องบางคนก็จับเอาแผ่นไม้อันนึงมา มีรู 3 รูเข้ามา มันเปิดออกและปิดล็อคได้
"ไม่นะ" ยูมิพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่มีผล พวกมันสามารถเอาแผ่นไม้มาล็อคคอ กับแขนของเธอได้


มาเอดะเข้ามาบีบแก้มของยูมิ แก้มขาวๆ ที่ยังมีรอยแดงจากการถูกตบ ดวงของยูมิยังมีน้ำตาคลอแต่สายตาดูแค้นสุดๆ
"หนูยูมิรู้ไหม พวกหญิงหลายคนไม่มีใครยอมเป็นกระหรี่ตั้งแต่ต้นหรอกนะ บางคนพ่อมีหนี้หลายล้าน ก็ต้องขายลูกสาวมาทำงาน การจะรอให้พวกหนูทำใจมันเสียเวลา แล้วรู้ไหมทำไง"
"โอ๊ยยย" ยูมิร้องด้วยความเจ็บ เมื่อจู่ๆ เธอก็ถูกเข็มฉีดยาทิ่ม
"เอาอะไรฉีด" ยูมิพยายามร้องถาม
"เดี๋ยวรู้เอง" พูดจบมาเอดะ ก็เดินไปคุกเข่าหน้าตัวพ่อ รอยเลือดที่ถูกแทงไหลเจิ่งนองพื้น เปื้อนพรม เพราะโดนแทงเข้าเส้นเลือดใหญ่ เขาจึงเสียเลือดมากจนตาพร่า และเมื่อเห็นลูกสาวกำลังจะตกนรก น้ำตาคลอเต็มดวงตา
"พี่รู้ไหม จริงๆ บอสสั่งมา ถ้าจับตัวพี่ได้ให้โทรไปหา แต่ถ้าโทรไปพี่คงโดนทรมานกว่าจะตาย ผมถือว่าเป็นการล้างบุญคุณนะ จะจัดการพี่เอง อย่างน้อยคงตายสงบกว่า 555"
"ไอ้มาเอดะ" พ่อยังคงคำราม
"อั่ก" พ่ออุทานเมื่อมาเอดะกระหน้ำเตะ ทั้งบริเวณท้อง และที่ใบหน้า จนยูมิไม่กล้ามอง
"หยุดนะๆ" ยูมิร้อง มาเอดะก็หยุดเจะ แล้วเดินเข้ามาหาเธอ
"อืม ไหนลองพูดนี้สักหร่อนะ เผื่อว่าอาจะเลิกทำร้ายพ่อหนู" แล้วมาเอดะก็กระซิบข้างหูเธอ

ยูมิก็พูดกับพ่อเธอ
"พะ พ่อคะ ยูมิรักพ่อนะ ยูมิจะไปเป็นนางฟ้าในแก๊งค์ ให้ทุกคนรุมเย็ดหนู"
"ดีมากๆ อาจะไม่ทำร้ายพ่อหนูละ" พูดจบมาเอดะก็คว้ามีดปาดคอพ่อเธอ มีเสียงขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่พ่อจะกระตุกตัวนอนคว่ำกลางกองเลือด

ยูมิได้แต่กรี๊ดร้อง เมื่อต้องเห็นพ่อของตัวเองตายต่อหน้าต่อตา แต่... ร่องหีของเธอกลับคันน้ำไหล เธอรู้สึกตัวร้อน ตรงหน้าอกก็หัวนมแข็ง

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Himajin]

เปิดหัวโหดจัด

[Taizen]

อย่างโหดอ่ะ

[kayzero]

ยูมิน่าสงสารจัง ยากูซ่าโหดเกินนน 

[hnongchem]

แค่เริ่มก็โหดแระ แต่อยากรู้ต่อว่าสุดท้ายหนูน้อยยูมิจะเป็นอย่างไร

[วสันต์ ชาญวิทย์]

ยากูซ่าโหดเกิน โหดจัด

[phantompain]

ตอนแรกก็โหดเลย ไม่ต้องประณีประนอม

[chatree52]

น่าสงสารยูมิจัง

[I2ta3ta3]

ยากูซ่าก้อโหดเกินยอมรับปากขนาดนี้ยังฆ่าพ่อได้ลงคอ

[noknoi13]

ยูมิน่าจะเจอความเลวร้ายแบบสุดๆ

[ball2112]

โหดไปไหมครับเรื่องนี้

[darkerside69]

โห เดือดตั้งแต่ตอนแรกเลย รอติดตามครับว่ายูมิจะโดนอะไรบ้าง

[jeab2504]

งานนี้มีแก้แค้นแบบโหดๆแน่ๆ

[artonio]

ยูมิจัง แย่แล้ว

[g9898]

มาแนวโหดเลยเรื่องนี้