ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu
avatar_nato87

เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 23 : มนุษย์ลุงสามพี Pt2

เริ่มโดย nato87, กรกฎาคม 16, 2021, 01:34:02 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

nato87

พูดคุยก่อนอ่าน : มาแล้ว ๆ กับเกมรักตอนใหม่นะครับ หากจำกันได้ ผมเคยบอกว่าตอนนี้ตัวละครเข้าฉากมันเยอะ เลยทำให้เนื้อหาและรายละเอียดเพิ่มมากขึ้น เลยอาจทำให้เรื่องราวมันยืดขึ้นมาหน่อย เพราะผมกำลังจะคลายปมหลาย ๆ อย่างภายในเรื่อง เกี่ยวกับตัวของลุงพลและสาว ๆ ของแก

โดยเฉพาะในส่วนของพริตตี้สาวของเรา ซึ่งผมต้องการขยายเรื่องราวของเธอให้ทุกคนได้เห็นว่าเธอมีความเป็นมาอย่างไรในอดีตชาติ ทำไมเธอถึงต้องลงมาเกิดด้วย เธอไปทำอะไรให้ลุงพลในอดีตชาติเจ็บช้ำน้ำใจอะไรนักหนา ต้องมาดูกัน

ต้องบอกว่าตอนนี้ยาวเป็นมหากาฬเลยละครับ ลำพังแค่เนื้อเรื่องก็กินระยะเวลาขนาดนี้ ดังนั้นฉากเลิฟซีนคงต้องยาวขึ้นแน่นอน ซึ่งหลังจากที่เอาตอนนี้ลง ผมก็จะกลับไปปั่นตอนใหม่ของเกมรักต่อนะครับ บอกได้แค่ว่าเขียนฉากของพิมมี่ เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก 55555+

ไม่เกินพรุ่งนี้ตอนเย็น ทุกคนจะได้อ่านเกมรักตอนใหม่ครับ


#################################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


https://xonly8.com/index.php?topic=246124.0

"เงินตั้ง 140,000 มันเยอะนะจ๊ะหนูพิม หนูแนน" ลุงพลเอ่ยปากอย่างตรงไปตรงมา "ถ้าสักหมื่นสี่ ลุงอาจจะให้ แต่เงินหลักแสนมันเยอะนะจ๊ะ หนูแนน หนูแนนจะหาเงินมาใช้ลุงได้จริง ๆ เหรอ?"

"จะทำสัญญากันก็ได้ค่ะลุงพล" แนนนี่ตอบ "หรือถ้าไม่งั้น ลุงพลจะ..."

"เดี๋ยว ๆ ใจเย็น ๆ จ๊ะ" คนขายน้ำเต้าหู้รีบผายมือห้าม "คือหนูแนนจ๊ะ เราพึ่งรู้จักกันครั้งแรกผ่านหนูพิม แล้วอยู่ดี ๆ จะมาขอยืมเงิน 140,000 จากลุงเนี่ย ลุงก็ต้องคิดหน่อยละจ๊ะ"

"ตกลงลุงจะให้ยืมไหมคะ?" พิมมี่เริ่มหมดความอดทน "พูดอ้อมไปอ้อมมาอยู่ได้ ถ้าไม่มีหนูกับเพื่อนจะได้ไปหาวิธีอื่นแทน"



"เห้อ..." ลุงพลถอนหายใจยาว เหลือบมองหนูพิมที หนูแนนที ก่อนตัดสินใจครั้งสำคัญ "ก็ได้ ลุงให้ยืมก็ได้!!"

"จริงเหรอคะ!!!" สองสาวตอบพร้อมกัน

"แต่..." แน่นอน คนอย่างลุงพลต้องมีเงื่อนไขอยู่แล้ว กับเงินก้อนโตก้อนนี้ "หนูแนนบอกลุงเองใช่ไหม? ว่าลุงจะทำอะไรก็ได้กับแนน"

"ค่ะลุง..." นริศราก้มหน้า "ขอแค่ลุงพลเมตตาแนน แนนยินดีทำทุกอย่างที่ลุงพลต้องการ"
"แนน!!! ทำไมพูดแบบนั้นละ!!!" พิมมี่เริ่มออกอาการหึง พลางหันไปมองลุงพลด้วยความหมั่นไส้ จะห้ามก็ห้ามไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้น แนนนี่ก็จะไม่มีเงินไปปลดหนี้ให้พ่อกับแม่ "หึ้ย!!!"

"พิมจ๊ะ แนนเค้าเดือดร้อนนะ" ลุงพลยิ้มหวาน "ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว อาทิตย์หน้านี่วิทยาลัยพยาบาลก็จะหยุดเพื่อสอบปลายภาคแล้ว ลุงมีทริปพิเศษ หนูพิม หนูแนน ไปกับลุงนะ"

"ทริปอะไรของลุง?" พิมพาภรณ์ร่นคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนที่เธอจะนึกออกในภายหลังว่าลุงพลหมายถึงอะไร "เหอะ!!! ไม่ค่อยเลยนะ"

"ตกลงค่ะ..." นริศราตอบพร้อมกับพนมมือไหว้ขอบคุณ "ต้องรบกวนลุงพลด้วยนะคะ เราพึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่แนนกลับต้องมาทำให้ลุงพลเดือดร้อนแบบนี้"

"ไหว้พระเถอะจ๊ะหนูแนน..." ด้วยความเจ้าชู้ประตูดินของลุงพล ก็เลยแกล้งเนียนจับมือของพริตตี้สาวคนสวยด้วยนัยน์ตาหื่นกระหาย โดยไม่เกรงใจพิมมี่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย

"อะแฮ่ม!! น้อย ๆ หน่อยลุงพล!!!" พิมมี่มองลุงพลตาขวาง

"ระหว่างนี้เดี๋ยวลุงจะไปหาเงินมาให้แล้วเจอกันวันเสาร์นะจ๊ะสองสาว" ลุงพลยังยิ้มได้

"ค่ะ ต้องขอบคุณลุงพลอีกครั้งนะคะ" นริศรายิ้ม "ถ้าไม่ได้ลุงพล แนนคงแย่"
"งั้นเดี๋ยวลุงขอเบอร์ติดต่อแนนหน่อย..."



"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ แนนกับพิมพักอยู่ห้องเดียวกัน มีอะไรคุยกับพิมก่อนก็ได้" พิมมี่กล่าวตัดบท

"จ๊ะ" ลุงพลตอบ ในใจก็รู้ดีว่าพิมมี่คงหึงอยู่แน่ ๆ "ไว้วันเสาร์สักช่วงสาย ๆ เราจะไปนัดเจอกันที่ไหนดี? ที่นี่ก็แล้วกันนะ"

หลังจากทั้งสามคนตกลงกันเสร็จแล้ว ก็เตรียมตัวแยกย้ายกลับไปทำธุระของใครของมัน แต่ว่าในอีกมุมหนึ่ง ยังมีใครบางคนกำลังเฝ้ามองทั้งสามคนด้วยความไม่พอใจอยู่

.................................

"ลุงพลนะลุงพล..." นาถลดาที่แอบดูอยู่ตรงมุมตึกยืนตัวสั่น กำหมัดแน่น "อายุปูนนี้ยังจะเจ้าชู้ไม่เลิกอีก มันน่านัก!! ฮึ้ยยย!!!"

"นาถ..." สาวอีฟที่ยืนแอบมองอยู่ด้วยกันถึงกับแปลกใจไม่น้อย กับท่าทางที่นาถลดากำลังแสดงออกมา "นี่นาถหึงลุงพลเหรอ?"

"หึง?" สาวนุ้ยจากปักษ์ใต้หันไปมองเพื่อน "ก็ใช่นะซิ!!! นี่อีฟไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ? ที่เห็นลุงพลคุยกับผู้หญิงคนอื่นน่ะ!!"

"ไม่อ่ะ..." สาวอีฟปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด เพราะเธอไม่ได้รู้สึกดีกับลุงพลเลยแม้แต่น้อย กลับกัน เธอรู้สึกรังเกียจพฤติกรรมเจ้าชู้ประตูดินของลุงพลมาก และเมื่อนึกถึงสิ่งที่ที่ลุงพลทำกับเธอ มันยากที่จะให้อภัยได้

"นี่? ทั้งสองคน ทำอะไรอยู่น่ะ?" แล้วทันใดนั้น ยัยอุ๊ หทัยรัตน์ที่กำลังเดินมาหาข้าวเช้ากินก็ปรากฏตัวออกมา ทำเอาสองสาวรุ่นน้องที่แอบดูลุงพลถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ



"พี่อุ๊!!" สองสาวอรัญญาและนาถลดาขานชื่อรุ่นพี่พร้อมกัน

"เราสองคนกำลังทำอะไร?" หทัยรัตน์ถาม "นี่นาถ? มีแผนการร้ายอะไรอีก? บอกมาเดี๋ยวนี้นะ?"

"ชูว!!!! เงียบหน่อยซิพี่อุ๊!!" นาถลดาเอานิ้วป้องปาก "สงบศึกชั่วคราวก่อนพี่อุ๊ แล้วดูนั่น!!"

"ดูอะไร?" สาวอุ๊ร่นคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนเหลือบไปเห็นลุงพลกำลังคุยอยู่กับสองสาวนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย "นั่นลุงพลนี่? ลุงพลคุยกับใครเนี่ย?"

"ก็กิ๊กใหม่ลุงพลไงละคะพี่อุ๊!!" สาวนุ้ยจากหาดใหญ่ตอบ "เฒ่านี่อ้อร้อหนัด แก่จิตายแล้วนิ แล้วยังคิดแต่เรื่องวานเรื่องแตด เหยดแมม แลแล้วอยากเข้าไปฉัดคนจังนิ!!!"

"นาถ นาถช่วยพูดภาษากลางได้ไหม?" หทัยรัตน์บ่น "พี่ฟังไม่รู้เรื่อง!!!"

"พี่อุ๊!!! อีฟ!!! ตกลงจะเอาไง!!" นาถลดาหันไปถามสองสาวด้วยภาษากลาง "จะยอมดูเฉย ๆ แบบนี้เหรอ? นาถไม่ยอมหรอกนะ"

"เราไม่ยุ่งด้วยนะ..." สาวอีฟ เจ้าของฉายานางงามมิตรภาพรีบปฏิเสธ "เราไม่อยากยุ่งด้วย"



"ลุงพลนะลุงพล..." หทัยรัตน์เองก็เริ่มมีความรู้สึกหึงหวงเหมือนกัน "นาถ พี่เอาด้วย อีฟตกลงจะไปหรือไม่ไป"

"ไปเถอะอีฟ" นาถลดาพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อน "มาถึงขนาดนี้แล้ว อีฟจะกลัวอะไร"

"เห้อ..." อรัญญาส่ายหน้า "บอกตรง ๆ เราไม่อยากยุ่งเรื่องนี้ด้วยเลย..."

"นาถ เราไปกันเถอะ อีฟ ตามพี่มา" ยัยอุ๊ที่มาตอนหลังเองก็อดทนเห็นลุงพลนั่งคุยกับสาวคนอื่นไม่ได้ อาจเป็นเพราะความหึง เลยทำให้สองสาวนาถลดาและหทัยรัตน์เห็นพ้องต้องกันเป็นครั้งแรก ส่วนอรัญญาผู้อ่อนหวานน่ะเหรอ?

"นาถ? พี่อุ๊? เอาจริงเหรอ?" สาวอีฟทำหน้าเลิกลัก "เห้อ!!! อะไรกันนักกันหนานะ!! รอด้วย!!!"

แล้วทั้งสามสาวก็เดินออกมาจากมุมตึก เพื่อไปเผชิญหน้ากับลุงพล และสาวสวยแปลกหน้าสองคนนั้นทันที

.................................

"ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ลุงขอตัวไปทำงานก่อนนะจ๊ะ" ลุงพลยิ้ม ก่อนหยิบแก้วโอเลี้ยงแล้วเตรียมลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าวในโรงอาหาร ทว่า....

"ลุงพล!! ลุงพลคุยอยู่กับใครคะ?" นาถลดาเป็นตัวเปิดในงานนี้ โดยมียัยอุ๊และสาวอีฟเดินตามมาด้านหลัง "พี่พิม!! พี่พิมพาใครมาด้วยคะ?"

"นาถ..." พิมมี่ถึงกับหน้าถอดสี เธอกับนาถเคยเจอกันแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนที่เธอมาเยี่ยมลุงพลที่โรงพยาบาล "นี่มันเรื่องอะไรกันจ๊ะ?"

"นาถต่างหากที่ต้องเป็นคนถามพี่พิม?" นาถลดากอดอกมองหน้าพิมพาภรณ์ "พี่พิมมาที่นี่มีธุระอะไรกับลุงพลคะ? แล้วนี่พี่พาใครมา? เพื่อนเหรอ?"



"เอ่อ...นี่มันอะไรกันเนี่ยพิม?" นริศรากระแซะพิมพาภรณ์ "รู้จักกันเหรอ?'

"เรื่องมันยาว..." พิมพาภรณ์ตอบ "พี่แค่พาเพื่อนมาคุยธุระกับลุงพล แล้วนี่ก็จะกลับแล้วละจ๊ะ"

"ธุระอะไร?" คราวนี้หทัยรัตน์เป็นคนถาม "เธอเป็นอะไรกับลุงพล? เป็นญาติกัน? หรือว่าเป็น..."

แล้วก๊วนนักศึกษาพยาบาลก็ยืนประจันหน้ากับสองสาวมหาวิทยาลัยเอกชน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน จนกระทั่งลุงพลต้องรีบเข้ามาห้ามทัพ ก่อนที่สถานการณ์จะยุ่งยากไปมากกว่านี้

"ใจเย็น ๆ ก่อนนะจ๊ะสาว ๆ อย่าทะเลาะกัน" ลุงพลเอ่ยปากห้ามทัพใหญ่ "เห็นไหม คนมองกันใหญ่แล้ว อายเค้า นะจ๊ะสองสาว นาถ อุ๊ อีฟ พิม แนน อย่าทะเลาะกันนะ"

"งั้นลุงก็บอกมาซิ ว่าพี่พิมกับ..." นาถลดามองหน้านริศรา

"แนน..." นริศราตอบ "พี่ชื่อแนนจ๊ะ"

"ลุงตอบมาก่อนว่าพี่พิมกับพี่แนนมาคุยอะไรกับลุงพลถึงที่นี่ แล้วทำไมต้องจับมือถือแขนด้วย?" สาวนุ้ยจากปักษ์ใต้ยังไม่ยอมจบ "บอกมาซิคะลุงพล"

"นั่นซิ!!! ทำไมต้องจับมือถือแขนกันด้วย?" หทัยรัตน์แทรกขึ้นมา "พวกเธอน่ะ ทั้งสองคนเลย ไม่ใช่นักศึกษาพยาบาลสักหน่อย มีธุระอะไรถึงมาหาลุงพลถึงที่นี่?"

"อ่าว? แล้วเธอเป็นใครน่ะ? ถึงมาห้ามคนอื่นไม่ให้มา?" พิมพาภรณ์ที่เป็นประพวกคนตรงกล้าชนกล้าเปิดถึงกับไม่พอใจ "พวกเราจะมาที่นี่แล้วพวกเธอมีสิทธิ์ห้ามอะไรด้วย? ใหญ่นักหรือไง?"

'อ่าว? พูดแบบนี้ก็สวยซิ!!" ยัยอุ๊พอได้ยินแบบนี้ก็เลือดขึ้นหน้า "คิดว่าตัวเองเป็นใคร!!! มาทำกร่างแถวนี้เดี๋ยวเหอะ!!"

"แน่จริงก็เข้ามาเลย!!" พิมมี่เองก็แรงใช่ย่อย "เข้ามาเลย ทั้งสามคนน่ะ แม่จะตบให้หน้าคว่ำเลย!!!"



แล้วแก๊งสองสาวนักศึกษาพยาบาลและนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนก็เตรียมเข้าตะลุมบอนในโรงอาหาร ก่อนที่ลุงพลรีบห้ามศึก ยังดีที่แนนนี่และสาวอีฟที่ยังพอมีสติสตังช่วยห้ามพี่ห้ามเพื่อนฝ่ายตัวเองอยู่บ้าง

"พี่อุ๊ พอได้แล้วอายเค้า!!!" อรัญญาผู้รักความสงบสุขเข้าไปห้ามรุ่นพี่จอมจุ้นที่พร้อมจะเข้าไปบวกทุกเมื่อ

"ปล่อยพี่นะอีฟ!!!" ยัยอุ๊ที่จะเข้าไปตะลุมบอนกับพิมมี่ แต่โดนสาวอีฟและยัยนาถจอมจุ้นห้ามทัพเอาไว้ "ฝีปากจัดจ้านแบบนี้ อยากรู้เหมือนกันว่าจะแน่จริงเหมือนที่พูดหรือเปล่า?"

"พิม!!! ตั้งสติหน่อยซิ คนอื่นเค้ามองเรากันใหญ่แล้ว!!" นริศราต้องรั้งตัวพิมพาภรณ์ที่กำลังหัวร้อนได้ที่เช่นกัน

"แนน!!! ปล่อยพิม!!" ไม่ต่างจากพิมมี่ ที่หวังจะเข้าไปเปิดยัยอุ๊ให้หายหมั่นไส้ "คิดว่าตัวเองเป็นใคร? อยากลองไหมละ เข้ามาซิ!!!"

"พอได้แล้ว!!!" ลุงพลต้องรีบออกโรงปราม "ไม่อายสายตาคนอื่นที่มองกันบ้างเหรอ? ลุงน่ะแค่คุยธุระกับพิมกับแนนเค้าเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรอย่างที่นาถ อุ๊ กับน้องอีฟคิดเลยนะ"

"นาถกับพี่อุ๊ต่างหากที่คิด!!!" สาวอีฟที่ปกติไม่ค่อยออกความเห็นอะไรมาก แต่ครั้งนี้เธอกลับเป็นคนพูดออกมาก่อน "นาถกับพี่อุ๊ต่างหากที่เป็นคนคิด ไม่ใช่หนู"

อรัญญามองหน้าลุงพลด้วยความไม่พอใจ ดูเหมือนว่าในบรรดาสาวพยาบาล เด็กสาวคนนี้ยังไม่อยู่ในคาถาของลุงพลมากเท่าไรนัก

"ลุงพลนะลุงพล..." นาถลดามองหน้าลุงพล พิมมี่ และแนน ด้วยความไม่พอใจ "พี่อุ๊ นาถว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกเราเข้าเรียนสาย"

"อย่าให้เจอหน้าอีกนะ!!!" หทัยรัตน์มองหน้าพิมพาภรณ์อย่างเอาเรื่อง "นาถ อีฟ กลับไปเข้าเรียนเถอะ!!"

"ทำไม? จะทำอะไรมิทราบ?" ตัดมาที่พิมพาภรณ์ คนงามหน้ารูปไข่ยังปากกล้าไม่เลิกรา "นึกว่าจะแน่จริง!!! โด่!!!"

"พิม!!! พอได้แล้ว!!! อายเค้า!!!" นริศรา พริตตี้สาวต้องรีบห้ามทัพเพื่อน เพราะเห็นสายตาพ่อค้าแม่ค้าในบริเวณนั้นหันมามองกลุ่มของพวกเธอเป็นทางเดียวกัน



ต้องขอบคุณเสียงกริ่งบอกเวลา เลยทำให้สามสาวนักศึกษาพยาบาลต้องถอนทัพออกไปก่อน เหลือเพียงแค่ลุงพล พิมมี่ และแนนนี่

"ลุงนะลุง!!" พิมมี่หันมาทำหน้าดุใส่ลุงพล "นี่ถ้าไม่เห็นแก่เพื่อนของหนูละก็นะ!!! ฮึ้ย!!! แนน!!! กลับ!!"

"เอ่อ...ค่อย ๆ ซิพิม!!!" แนนนี่เกือบเสียหลักเมื่อโดนพิมมี่ดึงมือออกไป "เจ็บนะ!!"

"เฮ้อ..." ลุงพลถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าสถานการณ์มันจะเลยเถิดมาถึงขนาดนี่ สมมติว่าถ้าวันหนึ่งนางฟ้าทั้ง 12 องค์ มาพบหน้ากันนี่ นึกสภาพไม่ออกเลยว่ามันจะวุ่นวายขนาดไหน

ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับไปเฝ้าร้าน เจ้าของร้านน้ำเต้าหู้รสเด็ดประจำวิทยาลัยพยาบาลก็เหลือบไปเห็นองค์ตุลาการสวรรค์กำลังยืนดูอยู่ด้านนอกโรงอาหาร

"ท่านท้าว?" ตาเฒ่าหื่นพยายามเพ่งมองอีกรอบ ก็ยังเห็นองค์ตุลาการสวรรค์ยืนยิ้มโบกมือทักทาย ก่อนเดินจากไป "ไม่ใช่ว่าท่านมาหาผมได้แค่ในความฝันหรอกเหรอ? ท่านท้าว? ท่านท้าว?"

"ลุงพล!!! น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ทีนึงครับ!!!" แล้วทันใดนั้น เจ้าหน้าที่วิทยาลัยพยาบาลที่ยืนรออยู่หน้าร้านก็เอ่ยปากเรียก

"ครับ ๆ เดี๋ยวไปครับ!!!" สุดท้าย ลุงพลก็ไม่ได้เดินตามองค์ตุลาการสวรรค์ เนื่องจากต้องกลับปทำน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ให้ลูกค้าก่อน

...มันน่าแปลกมากเลยนะ ที่อยู่ดี ๆ องค์ตุลาการสวรรค์ก็สามารถปรากฏตัวในโลกแห่งความจริง ไม่ใช่โลกแห่งความฝันได้อีกต่อไป เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำแน่นอน

.................................

หลังจากขายน้ำเต้าหู้จนของหมดในช่วงบ่าย ลุงพลก็เริ่มเก็บของแล้วทำความสะอาดร้าน เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน วันนี้ลุงพลตั้งใจจะกลับบ้านเร็วขึ้นกว่าปกติ ส่วนหนึ่งเพื่อไปเตรียมหาเงิน 140,000 บาท เพื่อช่วยเหลือน้องแนน พริตตี้สาวคนสวยที่พึ่งเจอหน้ากันได้ไม่นาน

พอจัดการธุระเสร็จ ลุงพลก็เดินกลับไปที่รถกระบะ เอาของที่จำเป็นวางไว้กระบะด้านหลัง ก่อนเปิดประตูสตาร์ทเครื่อง แล้วขับแล่นออกจากวิทยาลัยพยาบาล ระหว่างที่กำลังขับรถกลับบ้าน ลุงพลก็นึกถึงภาพความหลังสมัยที่พ่อกับแม่ได้สั่งเสียไว้ก่อนตาย

"สมบัติที่พ่อกับแม่รักษาไว้ มึงต้องรักษาให้ดีนะ!! เก็บรักษาให้ดี!!!"

แต่สุดท้าย ลุงพลก็นำเอาทรัพยสมบัติของบรรพบุรุษที่ยังเหลือรอดนำมาขายทอดตลาด เนื่องจากในตอนนั้นได้ตัดสินใจกับยุภาแล้วว่าจะมาลงหลักปักฐานที่กรุงเทพ และไม่มีเวลาไปดูบ้านและที่ดินที่แก่งคอย สระบุรี กอบกับมีนายทุนมาขอซื้อบ้านและที่ดินของลุงพลในราคาดี เลยทำให้ลุงพลและยุภาตัดสินใจขายบ้านและที่ดิน เพื่อนำเงินมาใช้เป็นทุนในการดำเนินชีวิต

แต่ว่า หลังจากที่ยุภาล้มป่วย ลุงพลก็ได้นำเงินก้อนนั้นมาดูแลรักษาเมียรัก พอยุภาเสียชีวิตก็ต้องใช้เงินจัดงานศพ หมดเงินไปหลายแสนบาท ทีนี้พอมารู้จักกับสาว ๆ พยาบาลอย่างพวกใบเฟิร์น โดนัท พิมมี่ นาถ อุ๊ อีฟ หมวย ด้วยความเป็นเจ้าบุญทุ่ม ก็เลยทำให้เงินเก็บที่มียิ่งร่อยหรอลงไปอีก แต่ว่ายังโชคดีอยู่บ้าง ที่พ่อกับแม่ของลุงพลยังมีสมบัติอย่างอื่นมอบให้ลูก ๆ ของตน

พอกลับมาถึงบ้าน ลุงพลก็เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน เพื่อนำเอากล่องเหล็กขึ้นสนิมขึ้นมา โดยภายในมีสร้อยคอทองคำหลายเส้น นับรวมราคาแล้วถ้าหากนำไปขายคงได้เงินหลายแสนบาท

"เฮ้อ...ขอโทษพ่อกับแม่ด้วยละ ลูกจำเป็น..." ลุงพลถอนหายใจยาว นี่คือสร้อยคอทองคำที่พ่อกับแม่ของลุงพลซื้อและสั่งทำเก็บไว้สมัยที่ยังมีชีวิต เพื่อนำไปขายและเอาเงินไปช่วยพริตตี้สาวที่กำลังเดือดร้อน

จะไม่ช่วยก็ทำไม่ได้ ในเมื่อคนอย่างลุงพลเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคน โดยเฉพาะสาว ๆ ทั้งหลาย เรียกได้ว่านี่คือหน้าที่ของมนุษย์ลุงยอดนักรักอย่างลุงพล

...พอเตรียมสร้อยคอทองคำเพี่อนำไปขาย ลุงพลก็อาบน้ำเข้านอน และในคืนนั้นเอง ที่ลุงพลได้พบกับองค์ตุลาการสวรรค์อีกครั้ง

.................................

ณ สนามรบที่ไหนสักแห่ง บริเวณชายแดนทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย

"ปังๆๆๆๆๆๆ วี้ดดดดดดด!!!! บึ้ม!!!" เสียงปืนกลและปืนใหญ่ดังระงมจากทั่วทิศทาง พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของทหารไทยที่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกโจมตีโดยพวกทหารเวียดนาม

"ยิงมัน!!! อย่าให้พวกไอ้เหงียนฝ่าเข้ามาได้!!" จ่าอมรที่เป็นหัวหน้าหมู่สั่งลูกน้องในสนามเพลาที่ยังเหลือรอดกราดปืน M16 ใส่พวกทหารเวียดนามเหนือที่กำลังพยายามจะตีค่ายของทหารไทย "ชุมพล!!! ไอ้พลโว้ย!!! โทรแจ้ง บก.เร็วเข้าว่าทางนี้กำลังแย่ ขอปืนใหญ่ยิงสนับสนุนที่พิกัดที่ระบุไว้ก่อนหน้าด่วน!!!"



"ครับจ่า!!!" สิบโทชุมพลในชุดลายพรางพยักหน้า ก่อนวิ่งลัดเลาะไปตามแถวหลุมสนามเพลา ที่มีทหารไทยกำลังตั้งป้อมยิงต่อสู้กับทหารเวียดนามเหนืออยู่เพื่อติดต่อกับกองบัญชาการ แต่ว่า...

"บรึ้ม!!!!" ทันใดนั้นเอง แคมป์วิทยุของทหารไทยก็โดนปืนใหญ่ของทหารเวียดนามเหนือถล่ม แรงระเบิดได้ทำให้สิบเอกชุมพลกระเด็นออกไปหลายเมตร

"อั่ก!!!" ผู้หมู่ชุมพลในสภาพอ่วมอรทัยนอนร้องโอดโอยบนพื้น ท่ามกลางควันไฟและเปลวเพลิง พร้อมกับเสียงปืนกล เสียงระเบิดและเสียงร้องโหยหวนของจากทหารทั้งสองฝ่าย "โอ้ย...."

"ไอ้ห่าเอ้ย!!! เหงียนแม่งบุกมารอบทิศเลย!!! มาแดกลูกปืนกูมา!!! ไอ้สัส!!!" จ่าอมรกราดปืนกลใส่พวกทหารเวียดนามเหนือตายเป็นใบไม้ร่วง แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งการบุกของคลื่นทหารนับพันคนของอีกฝ่ายได้ จ่าอมรในสนามเพลาเหลือบมองซ้ายขวา ก็เห็นทหารไทยในสภาพพร้อมรบอยู่แค่สิบกว่าคนเท่านั้น "ถอนกำลังโว้ย!!! ถอนกำลัง!!!!"

 
โปรดติดตามตอนต่อไป...

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ฝากติดตามเพจเฟสบุ๊คของผมด้วยนะครับ

https://web.facebook.com/Nato87.The.Storyteller


sutassee


jackwan01



ones26421



ชายชรา

ทหารเทำไมถึงเจ้าชู้จังอยากให้12นางฟ้าของลุงพลมาพร้อมๆกันสักครั้งเนาะ

ryg123456

เสียดายนะที่ความสามารถพิเศษนี้มาในช่วงแก่ หากมาช่วงหนุ่มๆ จะดีกว่านี้มากเลย

Upheaval

ลุงพลเปย์ไปทั่วเลย ขายน้ำเต้าหู้ท่าทางจะกำไรดี

จรัญ บุญชู

เข้าตำรา...เสียทองเท่าหัว...ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร...บริหารจัดการให้ดีนะครับลุง



Supachok Tupsutti

ท่าทางคงไม่ 3p แค่นั้นแล้วละครับ 4p กับแก๊งค์น้องนาถ ต้องมาแล้ว..ไม่งั้นเดือดร้อนแน่ลุง