นักศึกษาฝึกงาน EP3. วันเลี้ยงส่ง

[Imagin_D]

นักศึกษาฝึกงาน EP3. วันเลี้ยงส่ง
เกริ่นนานหน่อยนะครับ เพราะเรื่องจริงค่อนข้างละเอียด ใครอยากอ่านไคลแมกซ์  ข้ามช่วงต้นๆได้เลย


การฝึกงานในช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนกินระยะเวลาประมาณ 3 เดือน ช่วงดังกล่าวทำให้ผมรู้จักกับพี่ที่ฝึกงานน่ารักหลายๆคน โดยส่วนใหญ่พี่ๆเค้าก็จะให้ความเอ็นดูน้องๆที่มาฝึกงานอย่างดี น่าจะเป็นเพราะเวลาปกติพี่ๆเค้าต้องทำงานกับคนที่มีครอบครัวกันแล้ว ทำให้เพื่อตัดปัญหาเรื่องชู้สาวในที่ทำงาน บรรยากาศการทำงานเลยค่อนข้างจริงจัง ไม่ค่อยเล่นหูเล่นตากันเท่าไร (บริษัทน่าจะเคยมีปัญหาชู้สาวหลายเคส ทำให้หัวหน้าแต่ล่ะแผนกสั่งห้ามเด็ดขาด)

ดังนั้นการมาของนักศึกษาฝึกงาน จึงเหมือนเป็นน้ำทิพย์ชโลมจิตใจที่แห้งผากของพี่ๆได้  พี่ๆแต่ล่ะคนพอได้สัมผัสความน่ารักสดใสของน้องๆ บรรยากาศจากเครียดๆ ก็เปลี่ยนเป็นมีเสียงหัวเราะเกิดขึ้นระหว่างการทำงานเป็นระยะๆ โดยเฉพาะแผนกบัญชีที่มีทรายฝึกงาน (เป็นที่มาของเนื้อเรื่องถัดๆไป)

ที่แบงก์พี่ๆผู้หญิงส่วนใหญ่เค้าจะทำงานอยู่ฝ่ายอื่นๆซะมากกว่า ไม่ว่าจะบัญชี  ฝ่ายการเงิน ฝ่ายบุคคล ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ส่วนของไอทีนั้นมักจะมีแต่ผู้ชายบึกบึนเกือบทั้งหมด จะมีก็แต่พี่เลขาหัวหน้าฝ่ายไอทีอย่างพี่ยุ้ย ที่เป็นดอกไม้ท่ามกลางฝูงลิงทะโมน ที่พอให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจกันบ้าง

พี่ยุ้ยพึ่งเข้าวัย 30 นิดๆ  ออกแนวหมวย ตัวเล็กๆ สูงประมาณ 165 ซม. ผิวขาวตามสไตล์คนไทยเชื้อสายจีน ไว้ผมสั้น ย้อมผมสีน้ำตาลทอง ปรกคอ ลักษณะเป็น Working Woman คนหนึ่ง ตอนอยู่ใกล้ๆจะได้กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังหอมเตะจมูกเสมอๆ เธอจัดว่าเป็นคนแต่งตัวเก่ง สังเกตจากพี่ๆคนอื่นจะใส่กระโปรงสั้นประมาณหัวเข่า แต่ของพี่ยุ้ยกระโปรงเธอจะสั้นขึ้นไปอีกเกือบๆ 4-5 นิ้ว ประกอบกับพี่ยุ้ยเป็นคนผิวเนียนขาว พอใส่กระโปรงสีม่วงลาเวนเดอร์ที่แสนสั้น ยิ่งขับให้ปลีน่องของพี่แกขาวนวลเนียน ดึงดูดสายตาผู้ชายกลัดมันอยู่เสมอ จึงไม่น่าแปลกที่โต๊ะของแก จะมีหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่แวะวนส่งสายตาแทะโลมแทบจะเลียขาอ่อนแกประจำ

พี่ยุ้ยเวลายิ้มแกน่ารักนะครับ มีลักยิ้มน้อยๆด้วย แต่ปกติพี่แกไม่ค่อยยิ้มหรอกครับ ปั้นหน้าจริงจังตลอด ทำให้ถึงแม้จะมีคนแวะเวียนไปสูดกลิ่นน้ำหอมกับดูขาอ่อนแก เค้าก็จะอยู่กันไม่นาน เพราะถ้าพี่ยุ้ยแกสังเกตเห็นว่ามีคนมาวุ่นวายแถวโต๊ะแก แกมองตาเขียวปั๊ดเลย พอหัวคิ้วแกมีแววจะขมวดปม ก็เป็นสัญณาณให้พี่ๆที่ไปเหล่มองสลายตัวกันได้แล้ว
ตอนแรกที่ผมได้มาอยู่ฝ่ายนี้ ผมก็โอเคนะ เพราะอย่างว่ามีทรายอยู่ทั้งคน แล้วทรายก็ค่อนข้างชอบเรื่องเข้าจังหวะตลอด เดี้ยวก็สะกิดเช้าบ้าง เย็นบ้าง บางวันเผลอๆก็ก่อนนอนอีก ทำให้ผมไม่นอกลู่นอกทางเลย อย่างว่าแหล่ะครับ มีคนคอยเชคน้ำอยู่ ถ้าโดนจับได้ว่านอกลู่นอกทาง คงได้นอนนอกห้องแน่ๆ อีกอย่างพี่ๆผู้ชายก็คุยกันเฮฮาถูกคอดี เดี้ยวก็ปาร์ตี้ เดี้ยวก็ชวนเตะบอลประจำ พอสนิทกับพี่ๆผู้ชาย เลยไม่ค่อยได้ทำความรู้จักกับพี่ยุ้ยหรือพี่ๆผู้หญิงในแผนกอื่นๆเท่าไรนัก

แต่ความสุขมาประเดี้ยวประด๋าครับ  พอขึ้นเดือนสอง จากงานที่รับผิดชอบแค่ถ่ายเอกสาร รับฝากซื้อของ ซื้อหนังสือพิมพ์ แล้วก็เลิกงาน พี่ยุ้ยกาหัวไว้เลย กลัวว่า ผมจะไม่ได้วิชาอะไรกลับไปพัฒนา ประกอบกับพี่ที่เป็นคนประสานงานระหว่างพี่ยุ้ย กับพนักงานคนอื่นๆ เค้าลาออกไปพอดี ระหว่างที่ยังไม่มีคนใหม่ พี่ยุ้ยเลยดันผมขึ้นมาเป็นผู้ช่วยแกในส่วนนี้

เสร็จเลยคราวนี้ จากการแอบอู้กินน้ำ กินกาแฟ สูบบุหรี่ เข้าห้องน้ำ เป็นชั่วโมงๆ พอมาเป็นมือเป็นเท้าแก ถ้าแกไม่เห็นหน้า 5-10 นาที เแกก้โทรตามผมทุกครั้ง บางทีแค่เสียงโทรศัพท์ดัง ผมก็จิตตกแล้ว ต้องทิ้งทุกอย่างตรงหน้าแล้วมารายงานตัวกับพี่ยุ้ยอย่างรวดเร็ว

แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีอยู่นะครับ พออยู่ใต้การดูแลของพี่ยุ้ย โต๊ะทำงานที่เคยอยู่ด้านหลังๆ พี่ยุ้ยแกจัดสรรให้ผมมานั่งโต๊ะใกล้ๆแกเลย คราวนี้ก็แทบเรียกได้ว่าอาหารตาที่พี่ๆคนอื่นต้องคอยเดินมาเพื่อประทังชีวิตกับงานอันแสนโหดร้าย ผมกลับนั่งสบาย ชำเลืองดูได้ตลอด กลืนน้ำลายเอื้อกๆเสมอๆ เพราะบางทีทำงานกับโต๊คอมมากไป พอพี่ยุ้ยเมื่อยๆ ก็บิดขี้เกียจบ้าง อะไรที่นูนๆมันก็นูนต่อหน้าต่อตา อะไรที่ควรเว้ามันก็หวาดเสียวหัวใจใช่ย่อย และที่เด็ดสุดที่หลายๆคนแทบจะไม่ได้เห็น คือตอนที่แกสลับขาไขว่ห้าง แทบจะเป็นจังหวะไฮไลท์ในแต่ล่ะวันของผมเลย

วันที่ผมสั่งสอนให้ทรายหลาบจำ ว่าห้ามทำอะไรนอกลู่นอกทางกับพี่ธง วันนั้นพี่ยุ้ยแกก็โทรหาผมแหล่ะครับ ถ้าใครๆจำได้ โชคดีหน่อยที่วันนั้นเสียน้ำ เสียเหงื่อไปพอสมควร ทำให้ดูเหมือนคนอ่อนเพลียคล้ายคนท้องเสีย พอไปรายงานตัวกับแก ตอนแรกนึกว่าแกจะด่า แกกลับหัวเราะคิก
"ก็บอกแล้ว หน้าร้อนด้วย ไปกินอะไรที่ผิดสำแดงกับพี่ๆคนอื่นมาล่ะสิ เลยท้องเสีย สมน้ำหน้า" แล้วแกก็ บืนปากใส่น้อยๆ  "ไปกินยา แล้วไปนอนห้องพยาบาลไป๊ เหม็นนน" ก่อนยิ้มตาหยีให้ ตอนนั้นผมถึงได้เห็นมุมน่ารักของแกเข้าอย่างจัง เพราะปกติแกไม่ค่อยพูดเล่นกับใครๆเลย ส่วนใหญ่มักจะเจอท่าทีจริงจัง เอาการเอางานของแกเป็นหลัก

ผมก็รับคำแล้วก็จะเดินไปห้องพยาบาลอย่างคนอารมณ์ดี แต่ก็โดนพี่ยุ้ยคนเดิมนั่นแหละครับ เอ่ยขัดความสุขซะได้
"วิท....แต่งานที่สั่งไป ก็ต้องได้พรุ่งนี้นะ ไม่ใช่ให้พี่ตามล่ะ น่าดู" พี่ยุ้ยพูดลอยๆตามหลังให้ผมได้ยิน ผมหุบยิ้มก่อนหันรับคำทันที
"รับทราบครับ บอสสส" พี่ยุ้ยได้ยินหันมามองกึก กึ่งค้อนกึ่งขำ แล้วก็ไล่ให้รีบไปได้แล้ว เพราะคงไม่คิดว่าผมจะกล้าพูดจายียวนกวนประสาทแก

นับจากวันนั้นทำให้ผมรู้ว่า ภายใต้ความเจ้าระเบียบ เป็นคนเนี้ยบทุกอย่างของแก จนหนุ่มๆในแผนกกลัว จริงๆแล้วแกเป็นคนน่ารัก คุยเล่นด้วยได้ แต่ถ้างานที่มอบหมายไป ทำอย่างขอไปที แกรู้ ก็โดนดุยาว

พองานเป็นงานเล่นเป็นเล่น มันก็เลยเข้ากับแกได้ง่ายครับ จากเรียกพี่ยุ้ยๆ ที่มันดูห่างเหินกัน ผมก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกแกแบบสนิทว่าพี่สาวบ้าง บอสบ้าง เดี้ยวๆก็ครับพี่สาว เดี้ยวๆก็ได้ครับบอสสสส บางทีแกก็อดหัวเราะให้กับความกวนของผมเสมอ

"วิทเธอก็กล้าดีเน้อ ชอบกวนใส่พี่เนี่ย รู้ไหมพวกผู้ชายในแผนกไม่มีใครกล้ายุ่งกับพี่สักคน?"
"น่านสิพี่ ผมก็ว่าจะถามพี่หลายทีแล้ว ทำไมต้องดุจัง บางทีก็ทำผมหลอนเลยนะ"
พี่ยุ้ยแกหัวเราะคิกๆ "จะได้คุมพวกผู้ชายอยู่ไง ไม่งั้นไม่เป็นอันทำงาน เดินเกะกะผ่านโต๊ะพี่ไป ผ่านโต๊ะพี่มา จนรำคาญเนี่ย ไม่รู้เดินผ่านอะไรบ่อยๆ"

ผมได้ยินถึงขั้นหลุดขำก๊าก กับความไม่รู้เท่าทันคนของพี่แกเลย"พี่ยุ้ยยยยย นี่พี่ไม่รู้ตัวหรอ น่ารักขนาดนี้ ขาวขนาดนี้ ตัวก็หอมขนาดนี้ เป็นใครก็อยากชำเลืองพี่ ผมเองยังมองบ่อยๆ แอบกลืนน้ำลายเอื้อกๆเลยเนี่ย"
"อี.......บ้า อีเด็กทะลึ่ง" แกแกล้งผลักหัวผม แล้วก็ค้อนให้ผมชุดใหญ่

หลังจากนั้น เหมือนแกจับสังเกตุผมครับ พอแกเมื่อยๆ จะขยับเปลี่ยนอิริยาบถปุ๊ป เหมือนแกนึกขึ้นได้ แกจะหันมามองผมขวับเลย แล้วถ้าแกจับได้ว่าผมแอบมองแกอยู่ แกจะชี้มาทางผม ขมุบขมิบว่า เดี้ยวจะโดน หรือไม่ก็ทำงานไปอย่าอู้
ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ยุ้ย นับวันก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นครับ ผมจะชอบเย้าแหย่ กวนแกตลอด เพราะรู้ว่าจริงๆ แกไม่ใช่คนดุ ออกจะใจดีด้วยซ้ำ บางครั้งกวนอารมณ์แก จนแกชอบบ่นผมตลอด บางทีระหว่างพักเที่ยง ผมหรือพี่ยุ้ยเจอขนมอร่อยๆหรือซื้อกาแฟ ก็จะแวะซื้อมาฝากกันเสมอ จนหลายๆครั้งใจตรงกัน บนโต๊ะแกก็มีกาแฟผม บนโต๊ะผมก็มีกาแฟแก จนหันมาหัวเราะขำๆกันประจำ

เวลาไวเหมือนโกหกครับ อีกไม่นานก็จะถึงวันครบกำหนดฝึกงานของมหาลัยแล้ว พี่ๆผู้ชายในแผนกเลยปรึกษากันว่า จะเลี้ยงส่งผมที่ไหนดี สรุปกันไปสรุปกันมา ยังหาที่จัดไม่ได้ พี่ยุ้ยแกคงรำคาญ แกเลยตัดบทว่าเอาเป็นร้านสวนอาหารคาราโอเกะแถวบ้านแกล่ะกัน สะดวกดี แล้วพอพี่ยุ้ยเสนอมา ใครจะไปกล้าคัดค้านล่ะครับ เลยเป็นอันว่าตกลงไปโดยปริยาย

แล้ววันสุดท้ายในการฝึกงานก็มาถึง พวกผมกับพี่ๆผู้ชายก็ไปถึงร้านสวนอาหารคาราโอเกะกันตั้งแต่ยังไม่เลิกงานดี ต่างคนต่างสั่งเครื่องดื่ม สั่งอาหารกันเต็มที่ เพราะนอกจากเงินกองกลางแล้ว หัวหน้าฝ่ายไอที ยังให้สนับสนุนเงินเลี้ยงส่งอีกก้อนใหญ่มาด้วย (ส่วนน้องทรายไม่ได้มาด้วยครับ ผมอนุญาตให้เที่ยวกลางคืนกับเพื่อนๆเค้าได้ 1 วัน ข้อดีอย่างหนึ่งของผมกับทรายคือถ้ามีคนบอกว่าจะไปเที่ยวกลางคืน อีกคนจะไม่โทรตาม ให้อิสระเต็มที่ แต่ขอให้แจ้งกันก่อน)

หลังจากที่กินอาหารกินเครื่องดื่มกันได้พักใหญ่ ทุกคนในแผนกก็สังเกตได้ว่าพี่ยุ้ยยังไม่เข้ามางานเลี้ยงสักที ด้วยความเป็นห่วง พี่ๆเค้าเลยให้ผมโทรหาพี่ยุ้ยแกหน่อย
"บอสสสสส ยังไม่มาอีกพี่ยุ้ย 3ทุ่มแล้ว เค้าจะเลิกกันแล้วว  เร็วๆเลย" ผมทักแกไปอย่างร่าเริง
"แปปนะวิท.... พี่ใกล้ถึงแล้ว พ....อดีพี่ไปรับแฟนมาจากเพื่อนๆเค้า" แกรับสาย แต่น้ำเสียงดูแล้วอาการไม่ค่อยดี เหมือนได้ยินแกถอนสะอื้น ฮึกๆ นิดๆ

ผมได้ยินก็แปลกใจ เพราะตั้งแต่ฝึกงานกับพี่แกมา พี่แกไม่เคยเล่าเรื่องแฟนให้ฟังเลย ก็ยังนึกว่าพี่แกโสด ส่วนผมก็ไม่กล้าถามเรื่องส่วนตัวแกมากนัก กลัวแกมองดุๆอีก
"โอเคครับพี่ งั้นรีบมานะครับ เลี้ยงส่งผมทั้งที ขาดบอสไม่ได้นะ" ผมกวนแกอีก
"คิก คิก จ้าๆ พี่จะรีบไปล่ะ แค่นี้นะ" เสียงแกดูดีขึ้นหลังจากที่โดนผมกวน แล้วเหมือนพี่ยุ้ยจะวางโทรศัพท์ไป แต่ก่อนจะวาง ก็ได้ยินเสียงแกทะเลาะกับแฟนแกนิดหนึ่ง แล้วสายก็ตัดไป

ประมาณ 3 ทุ่มครึ่งพี่ยุ้ยก็มาถึงงาน วันนี้แกมาในชุดเดรสสั้นสีน้ำตาลลายดอกไม้มา แต่งหน้าอ่อนๆ กับน้ำหอม COCO CHANEL กลิ่นหรูหราเซกซี่นิดๆ สไตล์แกสวยเฉี่ยวแบบสาวทันสมัย พอแกเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง พี่คนอื่นๆหันขวับ เสียงแหกปากร้องเกะถึงขั้นเงียบกริบ ทุกคนในห้องหันไปจ้องแกกันตาเป็นมันเลยทีเดียว

"โทษทีนะคะ มาช้าเลย นี่เปแฟนยุ้ยเองค่ะ" พี่ยุ้ยเอ่ยปากขอโทษ พร้อมทั้งแนะนำแฟนหนุ่มแก แค่นั้นก็มีเสียงถอนหายใจกันทั้งงานล่ะ
"สวัสดีครับ เป แฟนยุ้ยค้าบบบ" พี่เป เอ่ยทักทายทุกคนในงาน รู้เลยว่าแกจัดหนักมาแน่ เพราะเมาแอ๋มาเชียว"ฝากตัวทุกๆคนด้วลล" พี่ยุ้ยถึงกับส่ายหน้า แล้วดึงพี่เปลงนั่ง

"วิท ออกมาช่วยพี่หน่อย ขอร้องล่ะ" ผมต้องลุกตามพี่ยุ้ยไป เพราะรู้ว่ามีเรื่องแน่ๆ แล้วก็จริงดังคาดครับ อ้วกพี่เป เต็มรถ เลอะหมด ผมกับพี่ยุ้ยต้องช่วยกันทำความสะอาดยกใหญ่
"ขอบใจนะวิท" หลังจากเชคอ้วนพี่เป ทำความสะอาดรถคร่าวๆ พี่ยุ้ยก็หันมาขอบใจใหญ่
"ไปไงมาไง ถึงเมาแบบนี้เนี่ยพี่" ผมถาม เพราะดูแล้วพี่เปอาการหนักจริง
"พี่เปช่วงนี้แกตกงาน แกเครียด เลยขอออกไปกินเหล้ากับเพื่อนมา" พี่ยุ้ยตอบเลี่ยงๆไป แล้วก็เงียบ ผมรู้ว่าไม่ใช่แค่นี้แน่ๆ
"พี่ยุ้ย เล่าให้ผมฟังได้นะพี่ ถ้าอยากระบาย" ผมจ้องตาพี่ยุ้ยเลย ในใจก็ลุ้นว่าจะโดนดุไหม ไปยุ่งเรื่องเค้า อีกใจก็เป็นห่วงพี่แกจริงหวังอยากให้แกเล่า จะได้สบายใจ
"............ในร้านมีแฟนเก่าพี่เปอยู่ด้วย ฮืออออๆ" แล้วแกก็ปล่อยโฮออกมา โผเข้ามาซบผมแบบหาที่พักผิง

ผมตกใจว่าอยู่ๆแกโผเข้าหา ตอนนั้นสองจิตสองใจมากใจหนึ่งก็อยากดันแกออก เพราะถ้าใครเห็นคงไม่ดี แต่อีกใจก็รู้ว่าพี่ยุ้ยแย่จริงๆ ด้วยความเป็นห่วงพี่เค้า และอาจจะกลิ่นน้ำหอมของแกด้วย ทำให้ผมดันแกออกไม่ลง มือผมลูบหัวพี่ยุ้ยแบบปลอบใจเบาๆ "อาจไม่มีอะไรก็ได้ พี่ยุ้ยอย่าพึ่งคิดมากสิ"

หลังจากปล่อยแกร้อง ฟังแกบ่นอีกสักพัก พี่ยุ้ยก็พงะถอย หยิบผ้าเชคหน้าที่ผมส่งให้แล้วสั่งน้ำมูกปาดน้ำตาใหญ่ "พี่จะพยายามไม่คิดมากล่ะกัน เข้าในงานกันเถอะ งานเลี้ยงส่งต้องสนุกๆสิเน้อ ป่ะๆเข้างานกัน" แล้วแกก็ดึงมือผมเข้าห้องคาราโอเกะ

พอเข้าไปห้องคาราโกเกะ ภาพแรกที่เห็นก็คือพี่เปแกนั่งชนแก้วกับพี่ผู้ชายในแผนก แหกปากร้องเพลงอะไรเรื่อยเปื่อย พี่ยุ้ยก็ส่ายหน้าเอือมๆ หันมาบอกกับผมว่า แกคงนั่งไม่นาน เดี้ยวแกก็จะกลับแล้ว ขอกินอะไรนิดหน่อยล่ะกัน เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อเย็น ข้าวยังไม่ตกถึงท้องเลย

ผมก็พยายามเอาใจแกแหล่ะครับ ตักข้าว ตักอาหารที่ยังดูดีอยู่ให้พี่แก คอยเสริฟ์น้ำ ตักของหวานให้ แกก็เกรงใจ ไล่ผมไปสนุกกับพี่ๆคนอื่นหลายครั้ง แต่ด้วยความห่วงแก กลัวแกเหงา ผมเลยไม่ไปไหน นั่งข้างๆแกแหล่ะครับ จนพี่เปแกเริ่มลุกขึ้นเต้น กอดคอลามปามจับหัวพี่ๆคนอื่นเละเทะ พี่ยุ้ยก็เริ่มหมดความอดทนรีบไปดึงพี่เปมา แล้วก็จะขอกลับเลย ก่อนจะหันมาถามผม
"วิท เราจะกลับเลยไหม กลับยังไง"

"ยังเลยพี่ยุ้ย เดี้ยวขออยู่สนุกๆกับพี่เค้าก่อน เห็นเค้าว่าจะมีเซอร์ไพรต์อะไรให้ผมด้วยเนี่ย" ผมอ้าง ก่อนหัวเราะเบาๆ เพราะในใจรู้อยู่แล้วครับ พี่ๆเค้าจะพาไปเที่ยวไซค์ไลน์ต่อ งานนี้เลยไม่อยากพลาด

แต่เหมือนพี่ยุ้ยรู้ทันแหล่ะครับ แล้วก็คงเห็นผมเป็นเด็กด้วย แกเลยห้ามเด็ดขาด "ไม่ได้วิท กลับบ้านดึก ที่บ้านเป็นห่วงแย่ แล้วยังอยู่ในการดูแลของพี่ด้วย ถ้าคุมไม่ดี ผู้ใหญ่ได้ว่าพี่แน่ๆ กลับบ้านด้วยกันแหล่ะ เดี้ยวพี่ไปส่ง อีกอย่างจะได้ช่วยดูแลพี่เปด้วยเนี่ย พี่เอากลับไม่ไหว ไม่งั้นพี่ทิ้งพี่เปอยู่นี่นะ"

พอแกอ้างแบบนั้น ผมก็ปฎิเสธไม่ได้แล้วครับ ก็เลยต้องตรงเข้าไปช่วยรับพี่เปที่กำลังจะอาละวาด ขออยู่กินดื่มร้องเกะต่อ แต่พี่ยุ้ยแกหันไปมองพี่เป ก่อนบอกแค่คำเดียวดุๆว่า "กลับ!!" เท่านั้นแหล่ะพี่เปก็เลิกอาละวาดเลยครับ

ตัวผมก็หันไปลาพี่ๆคนอื่น พวกพี่เค้ายังแซวกลับเลยว่า เดี้ยวพี่ๆเผื่อเองนะไอ้น้อง แล้วก็หัวเราะคิกคักๆ กัน ผมนี่หน้าเจื่อนออกจากห้องคาราโอเกะเลย

พี่ยุ้ยแกเห็นผมทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลก แกเลยปลอบใจผม "เอางี้วิท ถ้าอยากกิน เดี้ยวพี่กินเป็นเพื่อน ที่บ้านพี่ยังพอมีไวน์เหลือบ้าง โอเคไหม" ผมก็รับอือๆออๆไปแหล่ะครับ ใจหนึ่งก็เถียงพี่เค้าว่ามันเทียบกันไม่ได้หรอกนะพี่ยุ้ย ระหว่างไวน์พี่กับเด็กไซค์ไลน์เนี่ย แต่ก็ไม่ได้บ่นออกไป

ผมกับพี่ยุ้ยก็ช่วยกันยัดพี่เปขึ้นเบาะหลังให้แกนอนสบายๆ ส่วนผมก็นั่งเบาะหน้าข้างๆแก  แล้วก็ฟังพี่ยุ้ยบ่นพี่เปตลอดทาง หูผมก็ฟังนะครับ แต่สายตาเจ้ากรรมผมดันไปเห็นขาอ่อนพี่ยุ้ย ที่แกนั่งขับรถ พอขยับไปขยับมันก็เริ่มย่นขึ้นให้จินตนการไปไกล จนผมนั่งอยู่ไม่สุขต้องหยิบเอากระเป๋าสะพายมาทับกันประเจิดประเจ้อ จนพี่ยุ้ยสังเกตเห็นผมนั่งไม่นิ่งเท่าไร แกยังบ่นเลยทำอะไรจุกจิกๆอยู่ได้ จนผมต้องนั่งตัวแข็งทื่อ แต่ก็ลอบมองขาขาวๆแกที่ขยับไปขยับมาตลอด

จนมาถึงบ้านพี่ยุ้ยก็พาพี่เปเข้าบ้าน  พอเข้าบ้านได้ พี่ยุ้ยก็โยนงานเลย"วิท พาพี่เปขึ้นห้องนอนเลยนะ พี่เหนื่อยล่ะ ให้แกนอนแถวๆเตียงเลย ไม่ต้องทำอะไรแล้ว" ผมก็เลยต้องกึ่งแบกกึ่งลากพี่เปขึ้นห้องนอนแกตามคำสั่ง ยังคิดในใจเลยว่า เดี้ยวคงขอตัวกลับล่ะ ไม่มีอารมณ์กินต่อแล้ว กลับไปซั่มทรายให้หายเบื่อดีกว่า

แต่พอลงมาถึงขั้นล่าง ปรากฎว่าพี่ยุ้ยที่ยังอยู่ในชุดเดรสตัวเดิม แกเตรียมไวน์ เตรียมกับแกล้มรอไว้บนโต๊ะแล้ว ทำให้แผนปลีกตัวกลับก่อนล่มไม่เป็นท่า

พี่ยุ้ยหันมาเห็นก็บอกให้ผมมานั่งเลย ไม่ต้องทำอะไรแล้ว แกถือแก้วไวน์ 2 ใบ แล้วจัดการรินไวน์ไว้เราทั้งสอง "ขอบคุณมากสำหรับวันนี้นะวิท อ่ะชนหน่อย" แล้วก็ยกแก้วไวน์ชนแก้วผม ก่อนประเดิมด้วยการกระดกหมดแก้ว 

"พี่ยุ้ย พี่เครียดอะไรแน่ๆ เบาๆก่อนพี่ เดี้ยวผมนั่งกินเป็นเพื่อน" ผมจัดการกระดกหมดแก้วเป็นเพื่อน ถึงขั้นมึนเหมือนกันทั้งเหล้า เบียร์ และไวน์ มันตีกันมั่วไปหมด
".............." พี่ยุ้ยรินไวน์เติมในแก้วตัวเอง ก่อนยกอีกแก้ว แล้วคะยั้นคะยอให้ผมตามแกมา

จำใจต้องรินตามครับ พอกระดกแก้วที่ 2 พี่ยุ้ยก็เริ่มมองหน้า
หลังรินแก้วที่ 3 พี่ยุ้ยสะอื้น....."วิท พี่ว่าจะเลิกกับพี่เปนะ" ก่อนปล่อยโฮ

ผมถึงกับอึ้ง "พี่ยุ้ยใจเย็นๆพี่ เรื่องเล็กน้อย พี่เปอาจจะบังเอิญไปเจอแฟนเก่าก็ได้"

พี่ยุ้ยนั่งเงียบ แล้วยกแก้วที่ 3 หมด ก่อนจะเล่าให้ฟัง พี่ยุ้ยเคยจับได้ว่า ช่วงพี่เปตกงาน หางานทำ แล้วบังเอิญไปสมัครงานที่มีแฟนเก่าทำงานอยู่ ด้วยความสัมพันธ์อันดี และบุคลิกรูปร่างหน้าตาพี่เป ก็จัดว่าดูดี ทำให้ถ่านไฟเก่ากลับมาคุ พี่ยุ้ยจับได้ว่าพี่เปแแอบกินกับแฟนเก่ามาเรื่อยๆ แต่ที่หนักที่สุดคือพากันมาหลับนอนในเรือนหอหลังนี้ที่เค้ากลับพี่เป ร่วมกันสร้างมา
ที่พี่ยุ้ยแกจับได้เพราะเคยเห็นมีถุงยางที่ทิ้งไว้ในถังขยะ ปกติพี่เปกับพี่ยุ้ยถ้ามีกิจกามกันจะไม่ใส่ถุงอยู่แล้ว เพราะมีแพลนจะแต่งงานอีกแค่ 1-2 เดือน แกเลยคาดคั้นพี่เป แล้วพอพี่เปเค้าจำนนด้วยหลักฐาน แกก็ต้องยอมรับ แต่แกก็ให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ถึงขั้นคุกเข่าขอโทษ อ้อนวอน และจัดการง้อพี่ยุ้ยไป 1 ดอก จนพี่ยุ้ยยกโทษให้ แต่ไม่ถึงอาทิตย์ดี พี่เปก็มีคดีนี้อีก ทำให้พี่ยุ้ยเข็ด กะจะเลิกเลย ทั้งที่งานแต่งเหลืออีกไม่เกินเดือน

ผมได้ยินก็อึ้งๆ นั่งฟังแกเล่าปัญหาชีวิตมา ผมก็คอยปลอบไปเรื่อย ระหว่างนั้นต่างคนต่างก็กระดกไวน์ไปเรื่อยๆ จนขวดไวน์เริ่มจะเข้าขวดที่ 2 แล้ว จริงๆพี่ยุ้ยแกก็ไม่ค่อยกินเหล้าเบียร์บ่อยนัก นับว่าคออ่อนเลยแหล่ะ แต่วันนั้นก็คงจะมีปัญหาจริงๆ หน้าแกแดงจัดด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ หลังๆพี่ยุ้ยคงดื่มเพลินไปหน่อย เริ่มไม่ระมัดระวังตัวเท่าไร อาจจะเป้นเพราะเมื่อย นั่งไม่สบายเท่าไร หรืออาจจะอยากอยากกอดเข่าสะอื้น ทำให้พี่ยุ้ยแกนั่งชันเข่าขึ้นมากอด ชุดเดรสแกเลยยิ่งย่นขึ้นมา ทำให้บางครั้งสายตาผมก็จะชอบมองปลีน่องขาวผ่องของแกอยู่เรื่อย

นั่งกินกันจนดึกดื่น พี่ยุ้ยแกเล่าให้ฟังทุกเรื่อง เฉพาะช่วงที่คุยกันเกือบๆ 2 ชั่วโมง แกก็คงเห็นผมเป็นที่ระบายแหล่ะครับ เล่าทั้งเรื่องตลก เรื่องอดีต ลามไปถึงเรื่องดราม่าแทบหมดเปลือก

จนผมรู้สึกว่าได้เวลาเหมาะสมแล้ว ไวนก็จะหมดขวดที่ 2 แล้ว มากกว่านี้ผมอาจจะได้นอนเรือนหอพี่ยุ้ยแน่ๆ เลยจะขอตัวกลับ ผมแกล้งมองดูนาฬิกา
"โหว พี่ยุ้ย จะตี 2 แล้ว  ผมขอกลับก่อนนะพี่"

พี่ยุ้ยกำลังคุยเพลินๆอยู่ ถึงกับหยุดกึก "กินต่ออีกหน่อยน่ะ นี่ไม่รู้จะได้เจอเมื่อไหร่ อีกอย่างดึกแล้ว ถ้าเมาเดี้ยวพี่หาที่นอนให้" แกคะยั้นคะยอให้กินต่อเป็นเพื่อน
"ไม่ไหวแล้วพี่ พรุ่งนี้เช้าผมมีธุระที่มหาลัยด้วย" แล้วก็ทำท่าจะลุกกลับบ้าน
พี่ยุ้ยรีบดึงมือผมไว้ "งั้นเอางี้ เก็บโต๊ะให้พี่หน่อย พี่เก็บไม่ไหวล่ะ ยืนแล้วมึนๆ" พี่ยุ้ยออดอ้อนเสียงหวาน แต่ประโยคเหมือนสั่งงานน้องฝึกงานอยู่ดี ผมก็เลยต้องเก็บโต๊ะ ทำความสะอาดคร่าวๆแล้ว  ระหว่างนั้นพี่ยุ้ยก็ละเมียดไวน์ที่เหลือ แล้วก็ชี้นิ้วสั่งงานเรื่อยๆ

จนผมเก็บโต๊ะเสร็จก็จะขอกลับเลย  แต่พี่ยุ้ยก็เรียกตัวผมไว้อีก  "วิท พาพี่เข้าห้องน้ำหน่อย ปวดฉี่ แต่ลุกไม่ไหวอ่ะ" สงสัยพี่ยุ้ยจะเมาจัด ก็กระดกพรวดๆซะขนาดนั้น ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าขันๆ แล้วก็เดินมาจะไปพาพี่ยุ้ยเข้าห้องน้ำ

พี่ยุ้ยค่อยพยุงตัวลุกขึ้นเกาะบ่าผม ทำท่าจะลุกเดินเองได้ แต่ก็เซไปเซมาจะร่วงลงกองกับพื้น ทำให้ผมต้องยืนประคองพี่ยุ้ยในลักษณะโอบเอว พาพี่ยุ้ยไปส่งที่ห้องน้ำ พี่ยุ้ยบีบมือผมแน่น หน้าแดงด้วยฤทธิ์ไวน์ซบกับไหล่ผม  จนผมได้กลิ่นลมหายใจที่เจือด้วยกลิ่นไวน์ที่พี่ยุ้ยกินเข้าไป ผสมกับกลิ่นกายจากน้ำหอมเบาๆ ทำให้ผมใจแทบเตลิดเช่นกัน แต่ได้แต่กดความอยากไว้ เพราะนับถือเป็นพี่เป็นน้องกัน

พอถึงประตูห้องน้ำ พี่ยุ้ยก็ทำท่าจะเปิดห้องน้ำเข้าไปทำธุระ แต่แกก็หันกลับมามองหน้าผม แล้วพุ่งเข้ากอดเอวผมไว้ หัวแกซุกอยู่ตรงหน้าอกผม หน้าอกเปียกนิดๆด้วยรอยคราบน้ำตา  "พี่คงคิดถึงวิทนะ" แล้วแกก็เงยมองผมสายตาเยิ้ม ตอนนั้นผมยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก  คิดในใจพี่ยุ้ยแกต้องเมาแน่ๆ อีกอย่างก็กลัวว่าพี่เปมาเห็นจะยิ่งเข้าใจผิด เลยจะดันตัวพี่ยุ้ยออก


 

เนื้อเรื่องตอนเก่าๆ ติดตามได้ที่นี่ครับ

นักศึกษาฝึกงาน EP1. ห้องน้ำที่ฝึกงาน
https://xonly8.com/index.php?topic=249590.0

นักศึกษาฝึกงาน EP2. เสียงโทรศัพท์พี่ธง
https://xonly8.com/index.php?topic=249883.0

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Chan_Som]

จากเด็กฝึกงานมีโอกาสได้จัดหัวหน้าแผนก แบบนี้ต้องเอาให้สุดๆ ให้หัวหน้าจดจำไปตลอด สู้ๆ

[nsrichantamit]

มีจัดหัวหน้าแน่ ๆ ยิ่งมีปัญหาด้วย

[แมงโก้ส้นตีน]

จัดไปสิ งานนี้
แต่ดูผลโหวตแล้ว ก็น่าสงสารนะ น้องทรายจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

[mario]

คงต้องมีจัดกับพี่ยุ้ยกันลืมกันหน่อยล่ะงานนี้

[forzakhan]

มีพลิกมาทางนี้บ้างแล้ว

[jakrasri]

ถือว่าเจ๊าๆ หายกันกับนายเป

[monit1]

เด็กฝึกงานมักโดนพี่เลี้ยงเย เสมอค่ะ จากคนเคยผ่านมา

[au2000]

พี่เขาจะกินเด็กฝึกงานแล้วละ

[Rutt Non]

ย้ายมาเป็นฝ่ายชายกันบ้างทีนี้จะได้จัดกับรุ่นพี่ซะแล้ว ระวังติดมจสาวมีอายุนะ

[Pongsathorn Weerahong]

สถานการณ์เป็นใจขนาดนี้ ต้องจัดแล้ว ส่งท้ายการฝึกงาน

[g9898]

โอกาสได้เลื่อนขั้นไวมาถึงแล้ว 

[dwarf]

ขอบคุณ​ครับ.. คงได้ฝึกประสบการณ์​ตรงกับพี่ยุ้ยหัวหน้าแผนกไอทีแน่.. 

[Paul K]

ได้เวลาเอาคืนบอสแล้ว

[Helmqwerty]

อย่าจัดเลยน้า เดี๋ยวจะรับไม่ได้ที่แฟนโดนntrนะ