ลองใจก่อนแต่ง ตอนที่ 10 เที่ยวสวน 2 ต่อ 2

[ตับหวานจ้วย]

       ก่อนอื่นต้องขอโทษผู้อ่านทุกคนที่รอตอนใหม่ครับ   เนื่องจากไรด์งานยุ่งมากๆ แต่ก็ไม่ขอแก้ตัวอะไรมากมายครับ ช่วงนี้ไรด์มีเหตุจำเป็นต้องกักตัว 14 วัน เลยมีเวลามาเขียนครับ เชิญเสพคร้าบบบๆๆๆๆ....อิอิ....
       ผู้อ่านท่านไหนที่ชื่นชอบนิยายแนว ผัวเมีย/คู่รัก แอบทำ แอบดู ชู้ NTR แนวปวดตับ มีตั้งแต่ปวดตับนิดๆพอคันๆ ไปจนถึงตับระบม ซึ่งผมวางแนวทางว่าจะบอกว่าขนาดไหนในช่วงโปรโมทนิยายของแต่ละเรื่อง
       สามารถติดตามผลงานได้ตามลิ้งค์เลยครับ หลังจากนิยายเรื่องนี้จบ จะทยอยลงเรื่องต่อไปเรื่อยๆครับ
       www.tunwalai.com/profile/4475062/ตับหวานจ้วย?page=1
       https://fictionlog.co/i/settings/basic-info
       https://tabwan.readawrite.com/

...........

   "ซ่าาาา......."
   ผมรู้สึกตัวตื่นมาเพราะได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว พราวคงอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ   นี่เช้าแล้วเหรอเนี่ย ผมนอนบิดขี้เกียจไปมา 2-3 ครั้ง รู้สึกสะบายตัวจัง นอนหลับสนิททั้งคืนเลย ผมลุกออกจากที่นอนเดินมาที่ระเบียงหน้าที่พัก อากาศเย็นสะบาย บรรยากาศดี   ผมสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ 3 ครั้ง อากาศดีมากๆ ผมชอบบรรยากาศแบบนี้มาก แต่ไม่ชอบที่นี่ก็อย่างเดียวคือ เจ
   ผมมองไปที่บ้านเจเห็นคนเดินมาทางผม ในมือถือปิ่นโต ผมนึกว่าชาวบ้านแถวนี้จะไปวัด แต่มองดูอีกทีนั่นมันน้องไก่นี่
   น้องไก่ใส่ผ้าถุงแบบชาวบ้านอีสานทั่วไป เสื้อยืดสีขาวตัวเล็ก แต่ก็ไม่ถึงกับรัดรูป มองเห็นทรวดทรงได้ชัดเจน ดูไปแล้วก็เพลินตาดีเหมือนกัน   ผมไม่คิดจะพิศวาทอะไรเมียเจหรอกนะ เพราะผมมีพราวที่สวยกว่าน้องไก่อยู่แล้ว แต่พอได้มองแล้วก็อดละสายตาไม่ได้ เพราะรูปร่างน้องไก่ช่างดูเซ็กซี่สมส่วนมาก เป็นใครก็ต้องมองแหล่ะ ตอนนี้พราวอาบน้ำอยู่คงไม่เป็นไรหรอก อิอิ
   "สวัสดีค่ะพี่โนช" น้องไก่ทักทายผม เมื่อเดินมาถึงที่พัก ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส ชวนหลงไหล
   "สะ..สวัสดีครับ...น้องไก่..." ผมทักตอบ และจ้องมองไปที่ใบหน้าของน้องไก่ ขณะที่เดินขึ้นมาที่ระเบียง  ดูๆไปแล้วเวลาน้องไก่ยิ้มก็มีเสน่พอสมควรเลยล่ะ
   "แม่ให้หนูเอาข้าวเช้ามาส่งค่ะ" น้องไก่บอก พร้อมกับเดินมายืนต่อหน้าผม แล้วยื่นปิ่นโตให้ผม
   "ขอบคุณมากครับ" ผมยื่นมือไปจับเอาปิ่นโตจากมือน้องไก่  ผมมัวแต่มองหน้าไม่ทันได้มองที่ปิ่นโตมือผมเลยคว้าหมับกุมมือน้องไก่เข้าเต็มๆ นี่เหรอมือสาววัยรุ่นชาวบ้านธรรมดาคนนี้ มันช่างนุ่มนิ่มดีจริงๆ หรือว่าเพราะน้องไก่ยังอายุน้อย หรือไม่ค่อยได้ทำงานแต่ดูแล้วก็น่าจะเป็นคนขยันดี หรือมีวิธีดูแลตัวเองที่ดี ถึงได้น่าลูบไล้อย่างนี้
   "เอ่อ...พี่โนชคะ..." น้องไก่พูด แล้วก็มองหน้าผม
   "อุ่ย....โทษทีครับ..." ผมได้สติ สะดุ้งเล็กน้อง ปล่อยมือจากมือน้องไก่   นี่เราคิดอะไรอยู่นี่ เผลอจับมือน้องไก่ไปนานแค่ไหนนี่ ถ้าพราวมาเห็นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่
   "ไม่เป็นไรค่ะ...นี่ค่ะปิ่นโต" น้องไก่บอก แล้วก็ยื่นปิ่นโตให้ผมอีกครั้ง   คราวนี้ผมใช้สองมืออุ้มเอาปิ่นโตจากน้องไก่
   "ระวังนะคะ" น้องไก่บอกผม
   "อูย...ร้อนๆ..." ผมรีบวางปิ่นโตลงที่พื้นเพราะมันร้อน   แล้วก็ยกฝ่ามือตัวเองขึ้นมาเป่า
   "ฟู่ๆๆๆ....ร้อนๆๆ...มือพองแล้วมั้งนี่....ฟู่ๆๆ..." ผมเป่าลมใส่ฝ่ามือ เผื่อว่ามันจะหายร้อนเร็วๆ
   "ไหนขอดูหน่อยค่ะ เป็นไงบ้าง" น้องไก่จับมือผมไปดู พลิกไปพลิกมา แล้วก็ลูบๆฝ่ามือผม
   "โห....แดงเลยค่ะ...หนูขอโทษนะคะ หนูก็ลืมไปว่ามันร้อน" น้องไก่พูดไปก็จับมือผมลูบๆอยู่อย่างนั้น
   "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็หาย ไม่เป็นไรหรอกครับ" ผมบอก   มันก็ดีอยู่หรอกนะที่มีคนเป็นห่วงเราแบบนี้   แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะระแวงกลัวพราวมาเห็น จะเข้าใจผิดเอา
   "ครืด...." นั่นมันเสียงประตูบ้านพัก ที่เป็นกระจกบานเลื่อนนี่นา ผมเสียวสันหลัง   หันไปดูที่ประตูทันที
   โอย...ใช่จริงๆด้วย พราวเปิดประตูแล้วเดินมาทางผมกับน้องไก่
   "อุ้ย...สวัสดีค่ะพี่พราว" น้องไก่ปล่อยมือผม แล้วก็รีบไหว้ทักทายพราว
   "สวัสดีค่ะ ทำอะไรกันอยู่เหรอ กระหนุ๋งกระหนิงแต่เช้าเลย" พราวพูดทักทายแต่ไม่ยอมรับไหว้   อาการนี้เป็นที่รู้กันคือหึงแน่นอน พราวคงเห็นน้องไก่จับมือผมเมื่อครู่แน่นอน
   "หนูเอาข้าวเช้ามาส่งค่ะ...เอ่อ...หนูขอตัวก่อนนะคะ ถ้าอยากได้อะไรก็เรียกหนูได้ค่ะ หนูอยู่ที่บ้านตลอดค่ะ" น้องไก่พูดเสร็จก็เดินกลับไปที่บ้าน
   "พี่โนช เมื่อกี้ทำไรคะ พราวเห็นนะ นี่พี่ยังไม่เลิกทำตัวแบบนี้เหรอคะ" พราวถามผม มือกอดอก ทำตาขวาง
   "ก็ไม่มีอะไรนี่ พอดีพี่เอามือไปจับปิ่นโต พี่ไม่รู้ว่ามันร้อน น้องไก่ก็เลยช่วยดูให้น่ะ" ผมบอกพราวไปตามจริงทุกอย่าง แต่บอกไม่หมด หุหุ ไม่บอกตอนมองและจับมือน้องไก่ ขืนบอกหมดปัญหาเกิดแน่
   "แน่ใจเหรอคะ เห็นยืนจับมือกันตั้งนาน" พราวบอก
   อ้าว...นึกว่าไม่เห็น ซวยแล้ววว   ผมคิดในใจ
   "เอ่อ...มันเป็นเรื่องบังเอิญน่ะพราว" ผมบอก   ในใจภาวนาให้พราวเข้าใจและไม่โกรธเถอะนะ
   "หึ...." พราวไม่พูดอะไรต่อ แล้วก็เดินเข้าห้องไป
   "เฮ้อ... หมดกัน บรรยากาศยามเช้า" ผมถอนหายใจ และบ่นเบาๆ กลัวพราวได้ยิน
   "พี่โนช   บ่นอาราย" พราวตะโกนมาจากในห้อง   ผมสะดุ้งตกใจ
   "ป่ะ ป่าวจ้ะ" ผมบอก   คนอะไรหูดีชะมัด เกือบซวยรอบสองมั้ยล่ะ
   "พราวหิวแล้วพี่โนช" พราวบอกเสียงดัง
   "ค้าบบบ มาแล้ว มาแล้ว มากินข้าวกัน" ผมพูดพร้อมกับหยิบปิ่นโต วิ่งไปหาพราวในห้อง
   เรานั่งกินข้าวด้วยกันในห้อง   พราวยังหน้าบึ้งกินข้าว ไม่ยอมพูดอะไร   บรรยากาศมันช่างอึมครึมเหลือเกิน แตกต่างจากเมื่อเช้าจริงๆ   จะง้อยังไงดีล่ะเรา
   ในขณะที่เรากินข้าวอยู่นั้น ผมก็มองเห็นเจเดินมาทางเรา ในมือถือรองเท้าบูท 2 คู่
   "นั่นเจนี่ มาทำไมแต่เช้าเชียว" ผมเอ่ยขึ้น  พอพราวได้ยินก็หันไปมอง
   "อือ... นั่นสิ มาทำไมแต่เช้า ยังไม่ถึงเวลา....." พราวพูดเบาๆ เหมือนบ่นมากกว่า เหมือนพูดยังไม่จบก็หยุดพูด   มันทำให้ผมคิดว่ามันยังไง ถึงเวลาอะไร ทำไมผมไม่รู้
   ผมรู้สึกว่า ตั้งแต่ผมให้เจจีบพราว เหมือนพราวเริ่มจะมีความลับกับผม ถ้าผมถาม พราวคงไม่ยอมตอบตรงๆแน่ ผมคงต้องถามจากเจ
   "สวัสดีครับคุณโนช สวัสดีครับน้องพราว" เจทักทายเรา เมื่อเดินมาถึงที่พัก
   "สวัสดีค่ะพี่เจ พวกเรากำลังทานข้าวอยู่เลยค่ะ มาทานด้วยกันใหมคะ" พราวทักตอบ
   "ไม่ล่ะครับ เชิญตามสะบายเลยครับ เช้านี้ผมจะพาเที่ยวสวนผักนะครับ ต้องไปแต่เช้า อากาศกำลังดี ถ้าสายๆหน่อยก็จะร้อนเกินไปครับ" เจตอบ  ผมก็พยักหน้ารับฟัง
   "ทานข้าวเสร็จก็ออกไปกันเลยนะครับ ผมนั่งรอหน้าระเบียงละกันครับ" เจตอบ พร้อมกับนั่งลงตรงระเบียง
   "เสร็จแล้วค่ะ พราวขอเข้าห้องน้ำแปบเดียวค่ะ" พราวพูดเสร็จก็เดินถือผ้าเช็ดตัวและชุดเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็อิ่มพอดี  เห็นว่าโอกาศกำลังเหมาะ เข้าไปถามเจดีกว่า   ว่าจีบพราวไปถึงไหนแล้ว   ผมเก็บปิ่นโตเสร็จก็เดินไปหาเจที่ระเบียง
   "อ้าวคุณโนช อิ่มแล้วเหรอครับ" เจถามผมทันทีที่ผมเดินไปใกล้ๆ
   "ครับ อิ่มแล้ว" ผมตอบ
   "เมื่อคืนหลับสะบายใหมครับ" เจถาม
   "ครับ สงสัยไม่ได้ขับรถแบบนี้นานมาก ก็เลยเพลียๆ พอหัวถึงหมอนก็หลับถึงเช้าเลย" ผมตอบเจไป เหมือนเจจะยิ้มมุมปากนิดๆ
   "ช่วงกลางดึก ไม่ตื่นเข้าห้องน้ำบ้างเลยเหรอครับ" เจถามผมแปลกๆ จะมาเป็นห่วงเป็นใยอะไรตอนนี้
   "ไม่นะ  มีไรเหรอ" ผมถามกลับ
   "อ้อ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมกลัวว่าคุณโนชมานอนบ้านผมแล้วจะนอนไม่สะบายครับ" เจตอบ พร้อมกับยิ้ม
   "เจ   ผมถามอะไรหน่อยสิ" ผมพูดเข้าประเด็น ในสิ่งที่อยากรู้ เพราะกลัวพราวจะออกมาจากห้องน้ำก่อน
   "ครับ อะไรเหรอครับ" เจถามกลับ พร้อมกับหันหน้ามามองผม
   "คือ เรื่องที่ผมให้ลองจีบพราวน่ะ" ผมถามเสียงเบาๆ เพราะกลัวพราวจะได้ยิน
   "ครับ" เจตอบ
   "เป็นไงบ้าง" ผมถามด้วยคำถามกว้างๆก่อน แต่ในใจก็แอบลุ้นกับคำตอบจากเจเหมือนกัน
   "ผมว่าคุณโนชก็น่าจะรู้นะครับ เพราะส่วนใหญ่น้องพราวก็อยู่กับคุณโนชตลอดเลยนี่ครับ" เจตอบ มันก็ใช่ แต่สิ่งที่ผมอยากรู้คือ พราวมีอะไรปิดบังผมหรือป่าว หรือว่าพราวมีใจบ้างใหม
   "ก็จริงครับ แต่ผมอยากรู้จากเจว่า พราวมีใจหรือเปล่า หรือมีพฤติกรรมอะไรที่ดูแล้วเล่นด้วยกับเจหรือเปล่า" ผมถามต่อ และก็แอบลุ้นว่าเจจะตอบยังไง
   "อืม.... ผมว่าก็มีบ้างนะครับ แต่ด้วยระยะเวลาแค่ 7 วัน และโอกาสที่เจอกันมีน้อย ผมว่าอาจจะยังพูดไม่ได้เต็มปากหรอกครับ ว่าพราวจะเล่นด้วยแค่ไหน" เจตอบ แล้วก็ทำท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
   "อ้าวแล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ" ผมพูด แล้วก็ทำหน้าสงสัย
   "ผมบอกตรงๆ ว่าที่คุณโนชให้ผมจีบน้องพราว คุณโนชอยากเห็นอะไรบ้าง" เจพูด   ซึ่งจริงๆแล้วตอนแรกผมก็แค่อยากลองใจพราวคนเดียว แต่จากเหตุการณ์ที่คอนโด ผมก็อยากลองใจผมเองด้วย แต่จะให้บอกเจไปตรงๆเลย ก็คงไม่ดีแน่
   "ผมก็แค่อยากลองใจดูเฉยๆ แต่ถึงยังไงผมก็รักพราว ผมถึงให้ทำแค่สมมุติไง" ผมบอกเจ
   "ลองใจใครครับ... น้องพราว หรือคุณโนช" เจถามกลับ
   "เอ่อ...." ผมพูดไม่ออก ผมสะดุ้งกับคำถาม เหมือนเจจะรู้ว่าผมคิดอะไร แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง
   "เอาแบบนี้ใหมครับ ในเมื่อผมมีเวลาที่จำกัด แต่คุณโนชก็อยากรู้ว่าพราวจะเล่นด้วยใหม   หลังจากนี้ไปผมอยากให้คุณโนชเปิดโอกาศให้ผมบ้างครับ เราจะได้รู้ผลเร็วๆ"
   "อืม...." ผมคิดว่าจะเปิดโอกาสยังไง แค่ไหน แบบไหน ตอนไหน
   "ว่าไงครับ" เจถามย้ำ
   "แล้วน้องไก่เมียเจ จะไม่หึงเจเหรอ" ผมพูดถึงน้องไก่ เพราะกลัวน้องไก่เห็นแล้วเกิดเข้าใจผิด จะทะเลาะกันได้
   "555...เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมเคลียร์ได้" เจตอบ ผมก็สงสัยว่าเคลียร์ยังไง จะเคลียร์ได้เหรอ
   "แน่ใจนะ ไม่มีปัญหากันนะ" ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
   "แน่ซะยิ่งกว่าแน่ครับ" เจตอบแบบมั่นใจ แล้วก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์มาทางผม
   "งั้นก็ได้   แต่อย่าลืมล่ะ ห้ามล่วงเกินพราว" ผมรับปากเจ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ใจนึงก็อยากรู้ ใจนึงก็หวง และลึกๆอีกใจนึงที่ผมไม่เข้าใจตัวเองด้วยว่า ชอบให้พราวไปนัวเนียกับเจหรือเปล่า
   "แน่นอนครับ ผมจะไม่ล่วงเกินพราว   แต่ถ้าพราวเป็นคนทำเอง ได้ใช่ใหมครับ.... 555" เจรับปาก แต่คำพูดช่วงท้าย มันทำให้ผมสตั๊นไป 3 วิ
   "พราวคงไม่หรอก..." ผมพูดปลอบใจตัวเอง   ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงให้เจห้ามไว้หรือหยุดเกมส์นี้ทันที   ผมคงต้องบอกเจแบบนี้
   "คุยอะไรกันคะ หัวเราะเสียงดังเชียว" พราวเปิดประตูห้องน้ำ แล้วก็พูดถามเรา
   อ้าว ผมยังไม่ได้บอกเจเลย ผมคิดในใจ
   "พราวพร้อมแล้วค่ะ เราไปกันเถอะ" พราวพูดแล้วก็เดินมาทางเรา
   "คุณโนชพร้อมยังครับ" เจถามผม   แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เหมือนพิมพ์ข้อความส่งไปหาใคร
   "ผมเข้าห้องน้ำแปบนึงครับ" ผมบอกเจ แล้วก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ.  ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่ถึง 5 นาทีก็ออกมา
   "พร้อมนะครับ   ปะ เราไปกัน" เจถามผม แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปใส่รองเท้าพร้อมกับพราว ผมก็เดินตามไป แต่ยังไม่ทันได้ใส่รองเท้า เสียงโทรสัพท์เจก็ดังขึ้น
   "กริ๊งงงง...." เจรับสาย
   "อืม...แต่พี่ต้องพาคุณโนชกับน้องพราวไปดูสวนช่วงเช้านี้นะ" เจพูดโทรศัพท์
   "โอเคๆ งั้นก็ได้" เจพูดเสร็จก็วางสาย แล้วก็ทำหน้าเศร้า
   "มีอะไรเหรอคะพี่เจ" พราวถาม
   "ก็อาหารที่จะทำตอนเที่ยงและตอนเย็นยังไม่มีเลยครับ ต้องไปซื้อที่ตลาด แต่ไก่ขับรถยนต์ไม่ได้ผมคงต้องเป็นคนพาไปครับ" เจพูด แล้วก็ทำท่าทางคิด เดินวนไปมา
   "ว้า...แย่จัง แบบนี้พราวก็อดเที่ยวสวนเลยซิคะ" พราวพูด สีหน้าผิดหวัง   ใจนึงผมก็ดีใจนะเพราะผมจะได้เดินเที่ยวกับพราวสองคน
   "เดี๋ยวพี่พาเดินเที่ยวก็ได้พราว ก็แค่สวนผัก" ผมเสนอ
   "ไม่ใช่แค่สวนผักนะครับ ถ้าไม่มีคนพาเดินดู ก็จะไม่รู้นะครับว่ามันคืออะไรบ้าง เห็นเป็นแค่ผักแต่มันก็มีกระบวนการปลูกหลายขั้นตอนอยู่นะครับ" เจพูดมา พราวก็พยักหน้าเห็นด้วย
   "งั้นเอาแบบนี้ใหมครับ ผมรบกวนคุณโนชช่วยพาไก่ไปตลาดได้ใหมครับ" เจพูด ทำเอาผมหันหน้าไปมอง แล้วก็คิดได้ว่า นี่เป็นแผนของเจหรือเปล่า
   "ส่วนผมจะพาน้องพราวเดินเที่ยวสวนเองครับ" เจพูดต่อ พร้อมกับยิ้มให้พราว แล้วก็มองมาที่ผม พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ   แน่นอนแล้วล่ะ มันคือแผนของเจ ที่อยากให้ผมเปิดโอกาสให้   ผมว่าก็คงไม่มีอะไร เพราะแค่เดินเที่ยวสวนผัก กลางแจ้ง ทั้งโล่งขนาดนี้ เจคงไม่กล้าทำอะไรมากหรอก
   "ก็ได้ เดี๋ยวพี่พาน้องไก่ไปตลาดเอง แล้วมันไปไกลหรือเปล่าล่ะเจ" ผมพูดบอกพราว แล้วก็หันมาถามเจต่อ
   "แหม.... รีบอาสาเลยนะคะพี่โนช... หึ" พราวพูด แล้วทำตาขวางใส่ผม
   "ไม่ใช่แบบนั้นนะพราว ก็พี่เห็นว่าพราวอยากเดินเที่ยวสวน ก็ให้เจพาไปนั่นแหล่ะดีแล้ว เจจะได้เป็นไกด์พาเดินเที่ยวได้ทั่วถึง" ผมพูดอธิบายให้พราวเข้าใจ แต่พราวก็ไม่มองผมเลย
   "งั้นไปกันเถอะค่ะพี่เจ พราวอยากเดินเล่นแล้ว" พราวพูดกับเจ แล้วก็เข้าไปควงแขนเจเดินไปที่สวน   ผมเห็นแล้วเจ็บจี๊ดเลย
   "ทางไปตลาดประมาณ 30 กิโล ครับคุณโนช" เจหันมาพูดบอกผม ในขณะที่เดินไปสวนกับพราว   ผมเห็นพราวชำเรืองมองมาทางผมแปบนึง แล้วก็หันหน้าเดินต่อไป
   ผมเดินมาหาน้องไก่ที่บ้านเจ เห็นน้องไก่ยืนรออยู่ข้างบ้าน เมื่อเห็นผมก็ทำท่าทางเหมือนสงสัย
   "อ้าวพี่โนชจะไปไหนคะ" น้องไก่ถามผม
   "ก็มาพาน้องไก่ไปตลาดไงครับ" ผมตอบ และยิ้มให้
   "อ้าว  แล้วพี่พราวหล่ะคะ ไม่ไปเที่ยวสวนผักเหรอคะ" น้องไก่ถาม พร้อมกับทำท่าทางคิด
   "หรือว่า....." น้องไก่พูด แล้วก็หันมามองผม
   "ใช่ครับ... พราวไปเที่ยวชมสวนผักกับเจ" ผมตอบ ให้น้องไก่หายสงสัย
   "อ้อ....งั้นเราไปกันเถอะค่ะ" น้องไก่ตอบ แล้วก็ยื่นกุญแจรถให้ผม   ผมเห็นท่าทีน้องไก่ที่ดูนิ่งๆ ทำให้อดคิดไม่ได้  ว่าทำไมดูน้องไก่เข้าใจง่ายจัง ไม่หึงหวงเจบ้างเหรอ  หรือเขาเป็นปกติแบบนี้อยู่แล้ว  หรืออาจจะเป็นเพราะผมเองผมที่ห่วงพราวมากไป
   ผมขับรถออกจากบ้านรีบตรงไปตามที่น้องไก่บอก   ผมค่อนข้างจะขับเร็วเพราะผมอยากจะใช้เวลาให้น้อยที่สุด จนลืมนึกถึงน้องไก่ ผมเหลือบไปมองเห็นน้องไก่นั่งเกร็งมือจับเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น  คงจะกลัว   ผมเลยลดความเร็วลง
   "ขอโทษด้วยครับน้องไก่ พี่ขับเร็วไปหน่อย" ผมพูด
   "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็ถึงแล้วค่ะ" น้องไก่ตอบ.  แต่ผมสงสัยว่าทำไมถึงเร็วจัง หรือเป็นเพราะเราขับเร็ว แต่ก็ไม่น่าถึงไวขนาดนี้ เพราะตามที่เจบอกต้อง 30 กิโลเมตร.  แต่นี่เพิ่งมาได้แค่ 10 กิโล เอง
   "ทำไมถึงไวจังครับ พี่นึกว่าจะไกลกว่านี้" ผมถามน้องไก่ด้วยความสงสัย
   "อ้อ...พี่เจบอกเหรอคะ" น้องไก่ถามกลับ
   "ใช่ครับ" ผมตอบ
   "สงสัยพี่เจไม่ค่อยได้กลับบ้าน คงลืมว่าวันนี้มีตลาดนัดใกล้ๆบ้านค่ะ   ปกติก็จะต้องไปไกลถึงในเมืองนั่นแหล่ะค่ะ กว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยงเลยค่ะ แต่เฉพาะวันนี้ไม่ต้องค่ะ" น้องไก่อธิบายให้ฟัง
   โห...เที่ยงเลยเหรอ... แต่แบบนี้ก็ดีเลย คงใช้เวลาไม่มาก   ผมคิดในใจ
   ผมขับไปอีกไม่ไกลก็ถึง   น้องไก่เดินซื้อของ ผมก็ไปช่วยถือ ใช้เวลาไม่น่าจะถึง 30 นาที ก็ซื้อครบ   ดูน้องไก่ค่อนข้างจะคล่องในเรื่องงานบ้านงานเรือน ดูแล้วเป็นแม่บ้านที่เก่งมากๆ ผมแอบอิจฉาเจเลยที่ได้เมียเด็กและดีแบบนี้
   "กลับกันค่ะพี่โนช ซื้อของครบแล้วค่ะ" น้องไก่บอก แล้วก็เดินนำหน้าไปที่รถ
   ในระหว่างทางเราแทบจะไม่ได้คุยกัน เพราะผมก็ยังขับเร็วอยู่ ก็ผมอยากกลับมาให้ถึงเร็วๆครับ พี่ขอโทษด้วยนะน้องไก่ ผมคิดในใจ
   "พี่โนชคะ หยุดซื้อผลไม้ข้างหน้าด้วยค่ะ" น้องไก่บอก ผมมองไปข้างหน้าก็เห็นร้านขายผลไม้ข้างทาง   จึงจอดให้น้องไก่ลงไปซื้อคนเดียว
   ผมนึกเป็นห่วงพราว เลยจะโทรไปหาว่าเดินเที่ยวเป็นไงบ้าง   เอาจริงๆคือผมจะโทรไปเพื่อเช็คว่าสองคนนั้นทำไรกันอยู่
   "ตืด......ตืด.......ตืด......" เสียงรอสายจากโทรศัพท์
   ทำไมไม่รับ   นี่นานแล้วนะ ปกติต้องรับสายแล้ว
   "ตืด......ตืด.......ตืด......ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก" สายถูกตัดอัตโนมัติ เพราะนานเกินไป
   เอ๊ะยังไงกัน   ชักใจไม่ดีแล้วสิ   พราวเป็นอะไรไปหรือป่าว ทำไมไม่รับสาย   ลองโทรอีกทีซิ
   "ตืด......ตืด.......ตืด......ตืด......ตืด.......ตืด......" ยังไงกัน ชักเป็นห่วงพราวแล้วสิ เมื่อเช้าก็เห็นถือโทรศัพท์ไปด้วยนี่นา   ลองอีกที
   ครั้งที่ 3
   "ตืด......ตืด.......ตืด......ฮัลโหล...พะ..พี่โนช" พราวรับสาย
   "พราวเป็นอะไรหรือป่าว ทำไมรับสายช้าจัง" ผมถาม ด้วยความเป็นห่วง
   "มะ...ไม่มี...อาไร..ค่ะ..." พราวตอบด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
   "พอดี...พราววางโทรศัพท์...ไว้อีกที่นึงค่ะ...กะ...กลัว..มันเปียก..ค่ะ" พราวอธิบาย แต่เสียงทำไมดูขาดๆหาย
   "แล้วตอนนี้ยังเดินเที่ยวอยู่หรือป่าว" ผมถาม แต่ก็คิดว่าน่าจะยังเดินเที่ยวอยู่ แต่ก็ฟังดูเสียงบรรยากาศมันเงียบๆไปหน่อย ดูซิว่าพราวจะตอบยังไง
   "ยะ...ยังไม่เสร็จค่ะ...กำลัง..สนุกเลย..ค่ะ" พราวตอบ
   "อุ๊บ..." เสียงพราว   เหมือนโดนอะไรซักอย่างที่ทำให้เจ็บ
   "พราว เป็นอะไรหรือป่าว" ผมถามเพราะเป็นห่วง
   "ปะ...ป่าว....ค่ะ...พราว..เดิน..สะดุด..ค่ะ" พราวตอบ
   "พี่โนช...แค่นี้ก่อนนะ...พราวอยาก....ไปต่อแล้ว..." พราวบอกผม แล้วก็วางสายไปเลย
   "อ้าว. รีบเกินไปหรือป่าวเนี่ย" ผมบ่น   แล้วน้องไก่ก็ขึ้นรถมาพอดี
   "ไปค่ะพี่โนช..." น้องไก่บอก
   "ครับ"
   ผมรีบขับรถมาถึงบ้านในอีกไม่กี่นาที ดูนาฬิกาเกือบจะ 9 โมงแล้ว   แต่ก็ยังดีกว่าเที่ยงล่ะนะ.  ผมขนของช่วยน้องไก่เสร็จก็ขอตัวไปที่สวน
   ผมกะว่าจะเดินตรงไปที่สวนเลย เพื่อจะไปหาพราวกับเจ   แต่พอเดินมาถึงสวนก็ไม่เห็นพราว เห็นแต่คนงาน 4-5 คน ที่กำลังทำสวนอยู่   ผมว่าจะเดินไปถามคนงาน  แต่พอก้าวออกไปจากทางเดิน
   "อ้าว....ในแปลงผักมีแต่ขี้โคลน" ผมไม่ได้ใส่รองเท้าบูทด้วยสิ
   งั้นลองเดินไปดูทางโน้นดีกว่า
   ก็ไม่มี   แล้วพราวไปอยู่ไหนละเนี่ย   ผมชักใจคอไม่ดี เป็นห่วงพราว และก็กลัวไอ้คุณเจ จะทำอะไรพราวด้วย   ทั้งๆที่ผมก็คิดไว้แล้วก่อนไป ว่าคงไม่น่าจะมีอะไรน่าเป็นห่วง  แต่ตอนนี้ผมเริ่มกังวลซะแล้ว ว่าผมคิดผิด
   เอาไงดี   คิดไรไม่ออกเลย  ผมเดินไปคิดไปมาทางบ้านพักของผมกับพราว   แต่พอมาถึงก็ต้องแปลกใจ   เพราะผมเห็นรองเท้าบูท 2 คู่ที่ข่อนข้างจะเปื้อนโคลน   ไม่ต้องสงสัยเลย มันคือรองเท้าของพราวกับเจ  แล้วผมจะต้องดีใจหรือเป็นกังวลมากกว่าเดิมละเนี่ย   2 คนนี้กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่   ผมไม่รอให้คิดนาน ผมรีบเดินขึ้นระเบียงไปเปิดประตูดูเลย
   "แกร็ค....."
   อ้าว...ล็อค... ทำไมล็อค  ผ้าม่านก็ปิด   เอาไงดี... ก็คงต้องเคาะประสินะ   ผมยกมือจะเคาะประตู
   "โอ๊ย....อย่า...." เสียงดังมาจากในบ้าน
   ผมสะดุ้งกับเสียงที่ได้ยิน นั่นเสียงพราว   เจทำไรพราว
   "เอี๊ยดๆๆๆ...." เสียงเหมือนคนเลื่อนโต๊ะอะไรซักอย่าง แต่เป็นจังหว่ะๆ
   ไม่นะ มันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกนะ   ผมรู้สึกหวงพราวขึ้นมาทันที แต่ผมก็ต้องแปลกใจตัวเองอีกครั้ง เพราะเจ้าแท่งชายผมมันพอกตัวเต็มที่   แต่ผมก็ยังเป็นห่วงพราวมากกว่า ผมต้องรู้ให้ได้ว่าข้างในทำอะไรกัน
   ผมตัดสินใจเคาะประตู
   "โอ๊ยยย......"
   .....
   .....
   >>>>>>>>>>

[tatong2222]

พราวโดนเจเยอยู่​แน่ๆ​เลย​ โนชต้องแก้แค้นแซนวิช​พราวให้​เข็ด​ จะได้​ไม่​ทำอีก

[วีรการณ์ นาคชุ่มนุม]

สนุกครับบ แต่มันน่ารำคาญตรงที่บางทีมันก้อโง่เกินเหมือนไม่ทันเกมส์

[BłäčkMäñ_60]

ไม่ต้องเคาะหรอก หาที่ส่องเลยง่ายกว่าจะได้รุ้กันไปเลย

[ตับหวานจ้วย]

สนุกครับบ แต่มันน่ารำคาญตรงที่บางทีมันก้อโง่เกินเหมือนไม่ทันเกมส์

..555..ขอบคุณมากครับ สำหรับคำแนะนำ
จะนำไปปรับปรุงครับ
จะพยายามให้พระเอกเราได้เกิดบ้าง
แต่...
ยังไงมันก็ต้อง NTR ครับ
...
ขอบคุณอีกครั้งครับ

[biggiggog]

ข้างในเค้าเล่นอะไรกันหว่า
ขอบคุณครับ

[kapomman]

สงสัยมาดูตอนที่เรื่องมันจบแล้วอีกแหงๆ  เสร็จแล้วก็ค้างคาใจอีกว่ามันมีอะไรกันไหมหว่า

[Thanee_samsung]

สงสัยคงโดนจัดหนักอยู่มั้งครับ

[artherox]

เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะมั้งน่ะ

[mario]

เสียงแบบนี้ โดนตั้งแต่ตอนโทรไปแล้วแน่นอน

[veget]

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามเคย แค่เจ็บขา เเล้วเจนวดให้เลยร้องโอ๊ย

[kungkrub]

ตอนนี้ลุ้นมากครับว่า2คนทำอะไรกันอยู่

อยากให้มีเรื่องเล่าทางด้านของเจหรือพราวด้วย 

[ตับหวานจ้วย]

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามเคย แค่เจ็บขา เเล้วเจนวดให้เลยร้องโอ๊ย

....555....

[ตับหวานจ้วย]

ตอนนี้ลุ้นมากครับว่า2คนทำอะไรกันอยู่

อยากให้มีเรื่องเล่าทางด้านของเจหรือพราวด้วย 

มีแน่นอนครับ
แต่ตอนนี้รอก่อนครับ
อิอิ

[pamaaeng]

เข้าสวน ล้มลุกคลุกคลานเปื้อนดินเปื้อนโคลน
คงช่วยกันล้างเนื้อล้างตัว