🧡 XONLY 🧡

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 17 รถไฟชนกัน

ภาค 1 THE ORIGINAL
https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
ภาค 2 วัยแห่งความรัก
https://xonly8.com/index.php?topic=236192.0
ภาค 3 เพื่อนคุย
https://xonly8.com/index.php?topic=228587.0
ภาค 4 โกอินเตอร์
https://xonly8.com/index.php?topic=231757.0

----------------------------------------------------------------------------

หลังจากพี่แอลเจอครั้งแรกไป  เธอก็เป็นไข้มากมายจนไม่สามารถทำอะไรกับผมได้อีก 

ผมย้ายขึ้นมานอนกะพี่แอลตลอดวันหยุด  คอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้คนป่วย  ก่อนที่ผมจะติดไข้หวัดใหญ่จากพี่แอลจนผมต้องหยุดเรียนเพิ่มไปสองวัน  ผมไม่ได้ลงไปหาเก๋และแบม  ผมบอกสองคนว่าผมป่วย...มาอยู่กะพี่แอล  สองคนนั้นไม่เคยหึงเคยหวงอะไรผมเลย...ดีจัง   หลังจากผมหายดีแล้ว  ผมกลับมาเรียนพิเศษกะพี่แอลเหมือนเดิม  ที่ไม่เหมือนเดิมคือผมต้อง "สอนพิเศษ" ให้พี่แอลด้วยในบางครั้ง   พี่แอลรักผมมากๆ  บอกผมว่าจะต้องทำให้ผมสอบติดให้ได้เพื่อจะได้ไปไต้หวันกะผม 

ผมเรียนและสอนพี่แอลมาหลายสัปดาห์   จนวันหนึ่ง...

   "น้องก้องเหรอคะ  พี่ต้นข้าวเองค่ะ...  พี่ของกอหญ้าค่ะ"
   "อ้าว...พี่ข้าว หวัดดีครับพี่  กอหญ้าเป็นไงมั่งคับ"
   "พี่จะมากรุงเทพอ่ะ  พอดีกอหญ้าเค้าฝากของมาให้  เลยว่าจะแวะไปหาเอาของไปให้  พี่ไปวันศุกร์นะ  น่าจะไปถึงสักราว 5 โมงนะ"
   "ได้ครับพี่..."
   
   เฮ้ย.....   ห้าโมง.... ผมเริ่มเรียนพิเศษกะพี่แอลนี่หว่า...

   วันศุกร์ห้าโมงผมกลับมาถึงคอนโด  กลับมายังไม่ทันเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเลย พี่ข้าวก็มาถึงแล้ว
   "เอ้านี่..ไส้อั่วกะแหนม  ทำไมยัยกอหญ้าถึงรู้ว่าเธอชอบกินนะ  จีบน้องชั้นอยู่เหรอ..."
   "555 เปล่าคับ  ตอนนั้นที่ผมกลับกะกอหญ้าก่อน  น้องเค้าพาไปกินข้าว แล้วผมก็บอกอร่อยดีครับ"

   ผมหาน้ำมาให้พี่ข้าวดื่ม  และชวนพี่ข้าวพักผ่อนนั่งคุยที่โซฟา  พี่ข้าวลงมาหาข้อมูลเรื่องทำโปรเจค จะกลับวันอาทิตย์  พี่ข้าวจะไปอยู่กะเพื่อนพี่ข้าวคืนนี้  พอผมถามถึงกอหญ้า  ผมก็โดนสายตาหวาดระแวงจากพี่ข้าว
   "มีอะไรยะ  ถามถึงแต่น้องของชั้น  พี่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่เห็นจะถามไรเลย"
   "ก็คุยกะพี่นี่ไงครับ"
"แต่พี่รู้มาว่า  เธอมีอะไรกะกอหญ้าแล้ว"

ผมตัวเย็นอีกครั้ง...
ผมเจอสถานการณ์แบบนี้มามากมายหลายครั้ง  ที่แบบหลอกถามเอาความจริง  แต่คราวนี้พี่ต้นข้าวแถมสีหน้าแววตาโหดออกมาด้วย  ท่าทางจะหลบหลีกลำบาก

   "กอหญ้าเล่าอะไรเหรอพี่..."
   "กอหญ้าไม่เล่าอะไรหรอก  แต่พี่"เจอ"อะไรน่ะสิ  แกทิ้งอะไรไว้ล่ะ"
   ผมนึกไม่ออกจริงๆว่าผมทิ้งอะไรไว้  เพราะผมไม่ได้ใช้ถุงยางกะกอหญ้าเลยที่เชียงใหม่  พี่ข้าวต้องอำผมแน่ๆ  ผมยังไม่ทันตอบอะไร พี่ข้าวยื่นถุงซิบล้อคมาให้ผม ในนั้นมีทิชชูที่ใช้แล้วอยู่  ผมเริ่มจะนึกออกแล้วว่าผมใช้ทิชชูนี้เพื่ออะไร  แต่ผมจำได้ว่ามันอยู่ในถังขยะแล้วนะ 
   "ถ้าก้องจะบอกว่าไม่ได้ทิ้ง...ก็ไปตรวจดีเอ็นเอกัน"
   "เอ่อ พี่... แล้วกอหญ้าว่าไงครับ"
   "กอหญ้าก็แบบเธอแหละ  จำนนในหลักฐาน  กอหญ้าสารภาพหมดแล้ว  พี่รู้จนถึงว่ามันเริ่มเกิดที่ค่าย  และรู้จนถึงกอหญ้ามาค้างกรุงเทพกะเธอ"
   "ผมขอโทษครับ กอหญ้าเป็นน้องที่น่ารักมากจริงๆครับ  แล้วกอหญ้าว่าไงมั่งครับพี่.."
   "เชอะ... จะว่าไร  เธอต่างหากทำน้องพี่แล้ว เธอจะว่ายังไง"

ระหว่างที่ผมคุยกะพี่ต้นข้าว  เสียงของพี่ข้าวดังขึ้นเป็นลำดับแบบจะเอาเรื่องผมให้ได้
   "ผมยินดีรับกอหญ้าเป็นแฟนหรือแต่งงานด้วยก็ได้ครับ..."
   "เธอก็พูดง่ายๆดิ... แล้วถามกอหญ้ามันดูหรือยัง"
   
   ผมยังไม่ทันตอบอะไร
   "คุยไรก้อง  เสียงดังเชียว  อ้าวนี่ใครอ่ะ  แฟนเหรอ...ไม่เคยเล่าให้พี่ฟังเลยอ่ะ"
 

โอโห  อ่านกันเร็วจังครับ....

ทีแรกว่าจะลงตอนต่อไปให้วันพุธ.. 
วันนี้เปิดมาดูตกใจเลย 320+
เลยลงให้ก่อนจะได้อ่านกันต่อ

ขอเชิญได้เลยครับ...

รถไฟชนกันเข้าแล้ว แบบนี้จะรอดป่าวน้อนายก้องเรา

มีพี่สาวมาหวงแทนไหม นายก้องรวบทั้งหมดเลยนะ

อ้าวชนกันอย่างจัง แก้ตัวจนเพลียเลย

งานมาแล้วก้องเอ้ยย เอาไงล่ะที่นี้

ชนกันกี่ขบวนกันนะ

คลาวซวยมาเยือนแล้วก็้องเอย

อ้าว จะมีตบกัน หรือจะได้ใหม่อีกคนเนี่ย

จับปิดปากเลย

ถามแบบนี้  พี่เขาหวง ห่วงแทนน้อง รึว่าอยากได้ลองแบบน้องพี่เขากันแน่เนี่ยยย

หรือพี่ต้นข้าวเค้าอยากโดนบ้าง

รถไฟชนกันได้อย่างไร ฝีมือ ฝีปากก้อง ชักจูงเล่นแซนวิสเลย

แบ่งกันใช้เถอะ อย่าแย่งกันเลย

ชนกันแบบนี้ต้องจับทำแซนวิชเสียเลย