ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu
avatar_Monchai-S

มลทินดอกไม้-ตอนที่34

เริ่มโดย Monchai-S, พฤศจิกายน 21, 2021, 11:24:13 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

Monchai-S





มลทินดอกไม้-ตอนที่34



       อิ่มพยายามใช้สองมือผลักดันร่างหนาหนักด้วยสัญชาตญาณของการป้องกันตัว
และ ความหวาดกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้น ลมหายใจ ของกําบังร้อนผ่าวส่งเสียงออกมาฟิดฟาดๆ
บอกความหื่นกระหาย กลิ่นตัวฉุนเนื้อหนังหยาบสาก เส้นขนแข็ง
เหล่านี้ชวนให้อิ่มเกิดความสวิงสวายพานจะเป็นลม ทั้งๆ ที่รู้ว่า
จะต้องยอมให้ไอ้คนที่ตนไม่ชอบหน้ามัน
เข้ามาฉีกความเป็นสารเพื่อเอาไว้เป็นหลักฐานยืนยันกับหมอ
ป้านุ่มแกกล่อมเกลาหว่านล้อม วาดความหวังที่ดีๆ ซึ่งจะตามมา
แต่ก็ยังอดดิ้นรนขัดขืนต่อสู้ไม่ได้


ร่างของกําบังมันอ้วนใหญ่ถึงเรี่ยวแรงจะมี แต่ก็อยู่ในวัยเฉียดเลขสี่นําหน้า
แม้จะหนาแต่มันก็ไม่แน่น ไขมันมีมากกว่ากล้าม และกําลังที่เคยมี
ก็ใช้ไปอย่างสุรุ่ยสุร่ายปล่อยออกไปไม่ใช่น้อยๆ ทั้ง ลายตอง ลูกเนียง
ส้มเช้า แววรัตน์ เฉพาะแววรัตน์ดูจะปล่อยออกไปมากเป็นพิเศษ
แม้อิ่มจะอยู่ในสภาพเป็นลูกไก่ในกํามือ เเต่มันเป็นสาวที่มีเรี่ยวแรง
เพราะอยู่ในวัยกําลังสด แรงฮึด แรงอึดของมันมีมาก มันระดมกันออกมา
ขัดขืนอย่างพร้อมเพรียง

ผิดกับลูกเนียง รายนั้นเป็นเด็กสาวที่ไม่รู้อีโหน่ อีเหน่
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการกระทําระหว่างคนสองเพศคืออะไร
มีความหมายอย่างไร การดิ้นรนขัดขึ้นจึงไม่มี

วัยของอิ่มมันรู้ ถึงจะไม่เคย แต่ป้านุ่นก็เคยพูด ให้ฟังเป็นนัยๆ
การเป็นผัวเมียนั้นเขาทํากันอย่างไร ส้มเข้ากับองุ่นก็เคยพูดจาพิเรนทร์ๆ
ให้ได้ยินอยู่เสมอ และเจ้ากําบังขึ้นมาขี่คร่อมอยู่ในขณะนี้ หน่อเนื้อของมัน
เป็นลําผยองเกลือกกลิ้งถูไถทําให้เกิดความขยะแขยง อิ่มจึงต่อต้านสุดฤทธิ์
เพราะความกลียดชังเป็นพื้นฐาน

เสียงลมหายใจ เสียงเนื้อเบียตสะบัด เสียงกระดูกตรงข้อต่อลั่นดังกร๊อบๆ
พื้นกระดานส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าตๆ

ฝ่ายหนึ่งดิ้นรนต่อสู้ด้วยความเกลียดชัง ฝ่ายหนึ่งห่ามหิว
เนื้อเหน่อๆ ของเด็กสาว
แรงราคะ...แรงต่อต้าน...เด็กยิ่งดิ้น.. กําบังมันยิ่งย่าม...

แล้วกําบังก็โดนเข้าให้อย่างนึกไม่ถึงและไม่ระวัง ...อิ่มมันเสือกตัวขึ้นไปข้างบนสุด
แรงขณะที่กําบังเสือกตัวก้มหน้าตามเข้ามา  ดังนั้น..เท้าขวาของอิ่ม มันจึงยันเข้าไป
ตรงใบหน้าของกำบังเต็มแรง... กลายเป็นสองแรงบวก..ร่างกําบังจึงกระเด็นหงายหลังออกไป

"ปัง"

เสียงร่างหนาของกําบังกระทบกับข้างฝาดังถนัต สายมุ่งสองสายหลุดออกจากข้างฝา
อิ่มมันพรวดพราดออกจากมุ้งสองมือรั้งผ้าถุงเอาขึ้นมาปิดหน้าอกเอาไว้
เสื้อนั้นขาดกระจุยหลุดออกไปโดยมือของ กําบังหมดแล้ว

จันทร์ไขแสงแรงนวลจับเนื้อขาวของอิ่มชัตเนียนและใสสะอาด เนื้อตัวของมันอิ่มสมชื่อ
ความสาวของมันกําลังเป็นทำเลที่เหมาะกับการลงหลักปักคา

กําบังหายใจแรงหอบ เท้าของไอ้อิ่มที่ยันเข้าตรงหน้าเมื่อครู่
มันเจ็บก็จริง แต่ยังน้อยกว่าความเจ็บใจ เคียดแค้น เกิดมาเป็นตัวตน
ยังไม่เคยโดนใครเอาตีนถีบหน้า เพิ่งเจอเข้าครั้งนี้เป็นครั้งแรก
และเป็นตีนของผู้หญิงเสียด้วย

"อะไรกันวะ"   กําบังสํารอกออกมาอย่างโกรธแค้น
"เอายังไงกันแน่ กูไม่ง้อมึงนะ"   กําบังจ้องหน้าเด็กสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

อิ่มก้มหน้าน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินคําพูดของมัน
มันช่างกักขฬะเสียเหลือหลาย อยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียง
แล้ววิ่งออกไปจากห้อง ไปให้พ้น จากไอ้คนที่จะมาชําแรกเนื้อสาว
ไอ้คนที่จะเข้ามาส่องกล้องในเนื้อตัว ในซอกเนื้ออันหวงแหน

มันให้รู้สึกพะอืดพะอมจะอ้วกก็ไม่ออก จะขยอกก็ไม่เข้า
มันเจ็บสาหัสอยู่ในหัวใจ จะต้องมายอมให้ไอ้คนที่คนเกลียด
เอาเนื้อคว้านเนื้อ ต้องยอมหลั่งเลือกให้กับมัน

จันทร์ยิ่งเด่นยิ่งเน้นเนื้อออกมาขาวรูปทรง ของอิ่มมันกําลังสมส่วน
โค้งเว้า อวบนูนสอดรับกันอย่างได้จังหวะ

ตรงข้ามกับร่างของกําบัง ปราศจากรูปทรงเหมือนจอมปลวก
หรือถังขยะเก่าๆ บุบๆ บี้ๆ สกปรก ส่งกลิ่นออกมาเหม็น
ไม่มีมุมไหนที่ชวนมอง

มันตัดกันราวสีขาวกับสีดํา

ดอกไม้สวยกลีบงาม กลิ่นหอมต้องถูกเด็ดมาบูชาให้ชอกช้ำ
โรยราอยู่กับซากศพอันเหม็นเน่า

อิ่มมันยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัวและขยะแขยง ป้านุ่นแกเคยเล่านิทานเก่าๆ
ให้ฟังถึงเรื่องหญิงสาวคนหนึ่งถูกแม่บังคับให้แต่งงานกับ พญางูเหลือม
เพราะเชื่อในโชคลาภ เชื่อว่า พญางูเหลือมจะทําให้เกิดความมั่งมีศรีสุข
คืนแรกที่ส่งตัวเข้าหอ เสียงหญิงสาวหวีดผวา คร่ำครวญออกมาอย่างน่าสงสาร
ขณะอยู่ในห้องสองต่อสองกับพญางูเหลือมที่เป็นสามี เสียงเธอดังออกมา

"แม่..แม่จ๋า...เขาอมเท้าทั้งสองของหนูเอาไว้จะแม่"
"เออ ปล่อยเขาไปเถอะ" เสียงแม่ตอบ อย่างกระหยิ่ม
ตรงข้ามกับเสียงอันน่าเวทนา ของลูกสาว
"แม่...แม่จ๋า...เขาอมหนูขึ้นมาถึงหัวเข่า..แล้วจ้ะแม่"
เสียงลูกสาวทั้งหวาดกลัว ทั้ง ขยะแขยง
"เออ ดีแล้วลูก"
"โอ๊ย แม่ช่วยหนูด้วย ถึงเอวแล้วจ้ะแม่"
"ช่างเขาเถอะ"
"แม่ "   เสียงลูกสาวครางออกมายาวๆ
"แม่ถึงหน้าอกแล้วจ้าแม่"
"เหรอ"
"แม่....ถึงคอแล้วแม่"   เสียงลูกสาวคราง ออกมาแผ่วเบาก่อนจะมีเสียงเรียก
"แม่....." เป็นครั้งสุดท้ายแล้วหายเข้าไปในปากพญางูเหลือมหมดทั้งตัว

มันช่างทารุณในความรู้สึกเพียงใดที่หญิงสาว ค่อยๆ ถูกพญางูเหลือม
กลืนกินเข้าไปทีละนิดๆ กว่าจะสิ้นลมหายใจ แม้มันจะเป็นไปไม่ได้
เป็นเรื่องของนิทาน แต่มันสื่อความหมายบอกความงมงาย
ความอยากได้โชคลาภของแม่ และความรู้สึกของ หญิงสาว
ต้องยอมตกเป็นเหยื่อของคนที่ตนไม่รัก คนที่ตนเกลียดชัง
มันช่างน่าขยะแขยงเพียงใด ขณะไอ้คนที่น่าคลื่นไส้เข้ามากอดรัด
ขม้ำเขมือบ เหมือนงูเหลือมกระเดือกทีละน้อยๆ

อิ่มมันทั้งเกลียดทั้งกลัวไม่กล้ามองร่าง อันทุ่ยทุ้ยของเจ้ากําบัง
เนื้อหนังของมันที่สัมผัสเมื่อครู่ มันหยาบสากคล้ายเหมือนเนื้องูเหลือมยักษ์

ในความรู้สึกของกําบัง... อีเด็กคนนี้มัน ยโส มันเอาตีนถีบหน้ากูได้
เดี๋ยวเถอะมึง กูจะทําให้มึงต้องเจ็บปวดทั้งร่างกาย กูจะบดมึงให้เหลว
จะทําให้มึงเสียมวยเข็ดเขี้ยวอยู่ในความทรงจําไปนาน
กูจะไม่เบาไม้เบามือให้มึงหรอก

กําบังคิดอย่างงุ่นง่าน ไม่รู้จะเข้าไปในรูปไหน หากใช้กําลังกันแล้ว
ไม่มีทางที่มันจะยอมอย่างง่ายๆ เด็กสาวมันแรงดี ดูแค่ตีนที่มันเพิ่มเจิมหน้า
เมื่อครู่ ขนาด รูปร่างของตนก็อ้วนหนากว่ามันเป็นไหนๆ ยังกระเด็น
มากระแทกข้างฝา ความเป็นสาวอะไรต่ออะไร มันแรงออกมาหมด
...มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เสียแล้ว

ลูกเนียงยอมให้ฟันเพราะมีความกลัวเลือดเสีย เป็นสิ่งแวดล้อม
แววรัตน์มีความเมาครอบงําเป็น ตัวเร่งราคะ ลายสองก็มีเจตนาอันล้ำลึก
ที่จะต้องอาศัย พึ่งพายืมมือกําบัง ส้มเช้านั้นไม่ต้องเอ่ยถึง
ส่วนอิ่ม มันมีความอยากได้ไคร่ดี ตามแรงหนุนของป้านุ่น
แต่มันก็มีความกลียดชังอยู่ไม่น้อย ปัญหามีอยู่ว่าจะเจาะลึกเข้าไปด้วยวิธีใด
ขอให้ผ่านเข้าไปเสียก่อนเถอะ ทุกอย่างมันจะอยู่ในบังคับของตนเอง
ตอนนี้ แรงปะทะที่โดนมันยันออกมาบอกให้รู้ว่าจะเข้าไปกิน เนื้อสดๆ
สูบฉีดเอาเลือดเข้าเลือดออกไม่ได้ง่ายๆ ถ้าเป็นมวยมันเป็นมวยที่มีจังหวะ
สุ่มสี่สุ่มห้าโดนถีบ หน้าเด้งออกมาแล้ว หากเป็นเทนนิสก็เจอลูกเสิร์ฟ
มหากาฬทั้งหนักทั้งแรง มันช่างคลําหาทางเข้าไปได้ยากจริงๆ

แต่ว่าคนเราหากมันถึงคราวจะมีโชคทุกอย่างมัน ช่างลื่นไหลไปหมด
สถานการณ์ดูจะเป็นใจเอื้อ ประโยชน์ตลอดเวลา

ป่านุ่นแกนั่งคุยอยู่กับลายตองที่ท่าน้ำ แกมองเห็นนายกองทุนเดินมานั่งอยู่ที่ใต้
ซุ้มนมแมว แกกับถายตองจึงสงบปากสงบคําเหมือนกลัวนายกองทุนจะได้ยิน
แต่แล้วแกก็ใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงดัง  "ปัง"  ในห้องของแก
ซึ่งตอนนี้มีกําบังกับไอ้อิ่มอยู่กันตามลําพัง เสียงของมันไม่เบานัก
แกไม่สามารถเดาได้ว่า มันเกิดจากอะไร
แต่ที่แกกลัวก็คือหากนายกองทุนได้ ยินเสียงนี้เข้า...

"เสียงอะไรน่ะ" ลายตองถามเบาๆ
"ไม่รู้สิ"   เสียงป้านั้นดูจะเบากว่าเสียงของลายตองลงไปอีก
"หรือหลานสาวป้ามันแผลงฤทธิ์"
"ถ้าไม่ใช่ไอ้อิ่มก็ต้องเป็นไอ้บัง"
"ป้าไปจัดการปรามมันไว้สิ เดี๋ยวนายรู้เข้าละแย่เลย"

ได้ยินคําว่านายจะรู้ป้านุ่นรีบลุกขึ้นเดินมาที่เรือนครัว
ซึ่งห้องนอนของแกอยู่ติดๆ กันทันที

"อะไรกันวะ" แกถามเบาๆ ที่หน้าประตูห้อง
"นาย แกมานั่งอยู่ที่ใต้ซุ้มนมแมว เดี๋ยวแกได้ยินเข้าละมึง
เบาๆ หน่อยได้ไหมไอ้บัง"
"ฉันยังไม่ทันทําอะไรมันซักหน่อย"  กําบัง กระแทกเสียงตอบเบาๆ
"แล้วเสียงอะไรล่ะ"
"หลานสาวป้าน่ะสิ มันเอาตีนถีบฉัน"
"อีอิ่นเรอะ...เดี๋ยวเถอะมึง"

อิ่มใจหายเมื่อได้ยินเสียงบ้านุ่นใช้คํานําหน้าว่า "อี" เพราะมันรู้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
หากป้าเรียกชื่อ มันโดยมี "อี" นําหน้า แสดงว่าป้าโมโหสุดขีด
และจะตามมาด้วยการลงโทษทุบตี ตีกันขนาดอะไรอยู่ใกล้มือ
เป็นต้องคว้าเอาขึ้นมาหวด  แม้แต่สากกะเบืออิ่มยังเคยโดนมาแล้ว
"เอาไง ฉันไปนะ"  กําบังพูดเหมือนน้อยใจ
แต่ความจริงมันรู้อยู่แล้วว่าเป็นต่อ
"เฮ้ย.. เอ็งทําอย่างนั้นไม่ได้นะ
"ก็หลานของป้ามันไม่ยอมนี่นา"   กําบังมองไปที่เนื้อขาวๆ ช่วงไหล่เต็มอิ่ม
"กูจะนั่งอยู่ที่นี่แหละ มึงอย่าให้กูได้ยินเสียงนะอีอิ่ม"
คําพูดของแกเหมือนประกาศิต...ไม่มีเสียงไม่มีการต่อต้านขัดขืน
จากหลานสาวของแก

มันก็น่าจะให้แกพูดออกมาอย่างนั้น หากมีเสียงอะไรผิดปกติได้ยินไปถึงนายกองทุน
ความมันก็จะแตกกันเท่านั้นเอง ดังนั้นแกจึงต้องควบคุมหลานสาวของแก
บังคับมันด้วยการนั่งอยู่หน้าห้อง
ป้านุ่นรู้อยู่เหมือนกัน มันต้องเจ็บปวดไม่น้อย สําหรับไอ้อิ่มหลานสาวคนเดียวของแก
แต่จะทําอย่างไรได้ หากไม่ทนเจ็บทนปวด เสียในคืนนี้ มันจะต้องเจ็บลึกไปยิ่งกว่านั้น
คราวนี้เดิมพันกันหมดแล้ว ทุกๆ อย่าง ถ้าไม่เป็นไปอย่างใจก็นับว่าซวยสุดขีด

ร่างอ้วนหนาของป้านุ่นนั่งพิงลูกกรงที่ระเบียง
กระดานที่แกนั่งเป็นกระดานแผ่น ยาวทอดเข้าไปในห้อง
แกรู้สึกถึงการเยือกไหวของกระดานเมื่อกําบังมันเริ่มขยับตัว
หนักๆ
แม้จะไม่มีเสียงร้องออกจากปากแต่ก็มีเสียงดิ้นรน เสียงซัดส่ายของผ้า
ที่โดนกระชากออกไปจากตัว เหมือนกับหมูรู้ตัวว่าต้องตายเมื่อโดนจับ
มาขึ้นเขียง มันดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากความตาย มันส่ง
เสียงร้องอย่างโหยหวน แต่หมูดูจะมีอิสระในการส่งเสียงร้อง
กว่าไอ้อิ่ม อิ่มมันได้แต่ดิ้น ไม่กล้าร้อง มันตกอยู่ในสภาพ
ยิ่งกว่าหมูก่อนถูกจับเชือด จะร้องก็ไม่ได้ ดิ้นแรงเกินไปนักก็ไม่ได้
ต้องยอมให้ไอ้คนฆ่าหมูมันเชือดเอาอย่างทารุณ

ป่านุ่นได้ยินเสียงหลานสาวของแกร้องหมือนเจ็บสุดทน
แต่ก็เบาเหลือเกิน ต่อจากนั้นเป็นเสียงร้องไห้กระซิกๆ
และเสียงจ๊วบจ๊าบๆ บ๊วบบ๊าบๆ เสียงเนื้อกระแทกเนื้อ
แกรู้สึกพื้นกระดานไหวเยือกอย่างแรงและลั่นออกมาดัง "เอี๊ยด"
ตามมาด้วยเสียงหลานสาวของแกร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด
และมีเสียงคล้ายๆ กับมันจะสําลัก อีกอักๆ เสียงหายใจกระเส่าๆ
เป็นจังหวะกับเนื้อตัวที่ถูกเขย่า ต่อมาเสียงของมันครางฮือๆ
คล้ายกับคนเป็นไข้ กระดานและเรือนไหวเยือกเหมือนโดนพายุ

ป้านุ่นแกก็สงสารหลานสาวของแกอยู่เหมือน กัน ร้ำๆ
อยากจะเข้าไปกระชากร่างของไอ้บังออกมาจากห้อง
เพราะเสียงที่แกได้ยิน กระดานและเรือนที่ไหวโยก
บอกให้รู้ว่าไอ้บ้านี่มันไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น
แต่จะทําอย่างไรได้ ทุกอย่างที่ทําลงไปก็เพื่อ
อนาคตของไอ้อิ่มเอง ความคิดของแกมีเพียงแค่นี้
ไม่มีสติปัญญาที่คิดให้ไกลไปกว่านี้ แกจึงทนรู้สึก
เจ็บปวด เหมือนเนื้อหนังของแกโดนกําบังมันทําเอาด้วย

นกแสกส่งเสียงร้องขณะบินผ่านหลังคา เรือนครัว เชื่อกันว่า
มันเป็นสัญญาณบอกถึง ความตาย ซึ่งก็เหมือนจะมีส่วนเป็นจริง
เพราะในห้องไอ้อิ่มกําลังจะตาย ไม่ใช่ตาย ด้วยการหมดลมหายใจ
แต่เป็นการตาย ไปจากความสาวบริสุทธิ์...

เมมเคลื่อนเข้าเคลือบจันทร์ พลอยให้แสงโสม ในห้องเกิดความสลัว
แผ่กระจายไปทั่วห้องเป็นสีหม่น เนื้อสีขาวเปลือยของเด็กสาวหมอง
เมื่อถูกบังด้วยร่างหนาสีคล้ำของกําบัง มันปิดบังรังสีเนื้อสาว
คาวส่งกลิ่นออกมาคลุ้ง ทั้งกลิ่นเลือตกลิ่นเมือกไคล ผสมปนเปกับ
กลิ่นตัวแรงฉุน เนี้อหอมๆ พลอยโดนกลืนหายไปกับความหื่นเหี้ยม
ความหวานชื่นวัยสดสาวระคายราคี  เลือดลิ้มๆ ความสาวกระฉอกออกมา
ผิดปกติ มันปริมันแปลบปวดแสบไปหมด
น้ำตาหลั่งออกมาชโลมเท่าไรไม่มีเหือดหาย

นับแต่แทรกผ่านเนื้อตรงรอยต่อรอยเชื่อมของปีกเนื้ออ่อนๆ
เข้าไปได้ กําบังมันก็เริ่มชําระความแค้น ระคนราคะ...
อีนี่มันเอาตีนถีบหน้ากู ประทับตีนเอาไว้ บนหน้ากู
อย่างเต็มรัก...ดังนั้นมันเป็นทีของกูแล้ว... กําบังผลักสะโพก
ของตนเองเป็นแรงส่งเข้าไปเต็มแรง
...มันก็ไม่ง่ายนักเพราะความสาวมันเบียดแน่น...
เสียงไอ้อิ่มมันกัดฟันกรอดๆ เคล้าเสียงครางไม่ได้ศัพท์
ไหนจะความแรงของด้านหน้าเนื้อล่าง สองมือของมัน
ที่คว้าพุ่มพวงเนื้อเนียนแน่นบีบเค้นหนักๆ

เด็กสาวพยายามใช้สองมือดันหน้าท้อง ทุ่ยทุ้ยของมันไว้
สองขาเกร็งแน่นแข็งขืน

กําบังพยายามใช้สองมือคลี่คลายความแข็งของเนื้อหน้าอกและเริ่มกดเข้มๆ
แต่ไม่ค่อยจะสัมฤทธิ์ผลผ่านเข้าไปมากตามที่ต้องการ

เป็นการต่อสู้ที่ฝ่ายหนึ่งรุกฝ่ายหนึ่งยันรับ สองขาสองแขน
ของฝ่ายรับมันแข็งขืนสุดฤทธิ์ เนื้อใหม่ขาวอิ่มแน่น
อยู่ตรงหน้าดิ้นพราดๆ สั่น เร่าๆเหมือนท้าทายยั่วยุ
ยิ่งยาก ยิ่งกิดแรงกดแรงดัน เหงื่อกาฬของกําบัง
ไหลออกมาโซมหน้าเหมือน น้ำตาของเด็กสาวที่ไหลมาอาบแก้ม
ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีคําพูด มีแต่เนื้อตัวของเด็กสาวบิดไปบิดมา
บอกให้รู้ถึงความเจ็บและจําใจ กระนั้นอิ่มก็ยังไม่ยอม
ปล่อยมือจากการผลักดันและแข็งขืนสองขาเอาไว้
เท่ากับเป็นการช่วยยั่วให้กําบังตื่นกระหายเหี้ยมมากขึ้น...

เชื่อเหอะ...แม้อิ่มมันจะมีเรี่ยวแรงต้านสักแค่ไหน
แต่ชั่วโมงบินมันไม่มี ประสบการณ์ ไม่เคยผ่าน ไม่เหมือนกําบัง
มันผ่านงานมาจนหน้าเนื้อกร้าน ความอ่อนวัย อ่อนความไหวทัน
อิ่มจึงพลาดโดยนึกไม่ถึง..

มันเร็วเสียจนอิ่มตั้งลํารับไม่ทัน กว่าจะรู้ มันก็สายเกินแก้เสียแล้ว...

กําบังมันเปลี่ยนเพลงยุทธฉับพลัน..สองมือ มันปล่อยจากเนื้อเต้าสอดเข้าใต้ขาพับสองข้างของ เด็กสาวพร้อมกับจับสองมือขาวๆ ของอิ่มกดลงกับพื้น โหย่งตัวเอาเท้าเหยียบสองมือไว้แน่น
สองขาแข็งๆ ของเด็กสาวจึงถูกท่อนแขนหนาๆ ของมันยันไว้
สองมือของมันเอื้อมขึ้นไปจับไหล่ของเด็กสาว
แล้วกระชากเข้ามาหาตัวพร้อมกับเสือกสะโพกออกไปเต็มแรง...
มันเร็วและแรงจนอิ่มนึกไม่ถึง อิ่มสะดุ้งสุดตัว...

ช่วงนี้แหละที่บ้านุ่นได้ยินเสียงหลานสาวของแกร้องครางออกมา
ด้วยความเจ็บปวด...

เนื้อตึงแตกออกเพราะไม่มีแรงต้าน กลายเป็นซอกเป็นรอยตามแรงแทรก
ของเจ้าหน่อเนื้อเชื้อโหด สองแขนสองขาตลอดจนร่างใหญ่หนาของกําบังช่วย
ให้เกิดช่องว่างระหว่างสองขาของด็กสาวกว้างออก ไปมากขึ้น
เกิดมาไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้ แต่อิ่มก็ยังมีสติพอที่จะไม่ตะเบ็งร้องออกมาสุดเสียง...

เจ้าหน่อเนื้อของมันโหมเข้ามาสุดแรงจนถึงทางตัน  หาทางผ่านเข้าไปอีกไม่ได้
มันจึงดึงตัวออก แต่ไม่ออกไปเลย มันดึงตัวออกไปตั้งหลัก
แล้วก็กลับกระโจนกลับเข้ามาอีกอย่างเต็มแรง เหมือนนัก
กระโดดไกลถอยออกมาจนสุดระยะ กะได้จังหวะจึง
วิ่งแล้วพุ่งตัวกระโดดมาเต็มแรง เรี่ยวแรงมีเท่าไร
ปล่อยออกมาจนหมดเพื่อทําสถิติให้ได้ แต่มันเป็น การกระทําซ้ำๆซากๆ
ความหนักความแรงเสมอต้น เสมอปลาย

วิญญาณสัตว์ ความแค้นความใคร่ออกมารวม ตัวกันเพื่อระบาย
แต่ละครั้งเหมือนกระชากลูกเลื่อนขึ้นลํายิงปืนยาว
กระชากออกมาครั้งหนึ่ง ก็ยิงออกไปครั้งหนึ่ง
แรงกระชาก แรงยิงแต่ละนัด มันหนักหน่วงจนเด็กสาว
หมดแรงต้าน เนื้อในเหมือนจะขาดรุ่งริ่งไม่มีชิ้นดี ตับไตไส้พุง
ราวกับจะขาดสะบั้น

ยิ่งใกล้จุดจ่าย มันยิ่งแรงและหนัก เสียงลมหายใจ
ของมันออกมาครือคราดๆ

ถึงตอนนี้ไอ้อิ่มไม่มีกําลังหรือสติปัญญาจะช่วยอะไรตนเองได้ ทําได้เพียงอย่างเดียว
คือประคอง ลมหายใจเอาไว้ไม่ให้มันหยุดและส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะๆ

ป่านุ่นแกนั่งอยู่ที่ระเบียงก็พลอยรับรู้ถึงความรุนแรงที่หลานสาวของแกได้รับ
เสียงไอ้อิ่มมัน ครางเบาๆ เขย่าขย้อน เนื้อตัวสั่นคลอน เรือนโยกไหว
เสียงหายใจของไอ้กําบังมันดังฟืดฟาดๆ เหมือนควายหอบเหนื่อย
เสียงเนื้อตีเนื้อดัง  "พล็อกๆๆๆ"  แม้นายกองทุนจะอยู่ใต้ซุ้มนมแมวที่ห่างออกไป
แต่เวลากลางคืนยิ่งดึกยิ่งเงียบ ความที่ป้านุ่นแกกลัว นายกองทุนจะได้ยิน
แกจึงลุกมาที่หน้าห้องแล้วเรียก เบาๆ
"ไอ้บัง"
"อะไรป้า"
กําบังขานรับแต่ไม่หยุดขยับเพราะใกล้จุดจ่ายเต็มที่
"เบาๆ หน่อย... เดี๋ยวนายแกได้ยินเข้าหรอก"

การปรามของป้านุ่นกลายเป็นการทรมานหลานสาวของแกทางอ้อม
เพราะกําบังมันกําลังเร่งเครื่องเต็มที่ มันใกล้จะถึงจุดจ่ายอยู่รอมร่อ
กลับต้องมา หยุดชะงัก เลยกลายเป็นยืดเวลาจ่ายให้เนิ่นนานออกมาอีก
เจ้าตัวเชื้อชายซึ่งหมือนนักรบมาออกันอยู่ที่ทางออกพร้อมที่จะพุ่งตัวออกไป
ข้างหน้าเพื่อบุกเข้าโจมตีเหยื่อในรังมดลูก กลับถูกเรียกตัวให้ถอยกลับ
ไปอยู่ในฐานเติมเพื่อเตรียมบุกกันใหม่

กลายเป็นเรื่องทรมานทรกรรมสําหรับได้อิ่มไป เมื่อมันหยุดหย่งตัวขยับ
ร่างของมันดูจะหนักทําให้อึดอัดหายใจ ไม่ค่อยจะออก


แม้ส่วนล่างของมันจะหยุดเคลื่อนไหว แต่ส่วนบนของมัน
ก็ยังทําหน้าที่ไปเรื่อยๆ มันดูดกินเล็มเนื้อริมฝีปากของเด็กสาว
อย่างหิวโหย มันหอมเหมือนปากของเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
สองมือของมันตะโบม หนักๆ ที่หน้าอกของเด็กสาว
ให้แข็งเท่าแข็งก็ยังยุบ ด้วยแรงของมือที่สากหนา
เนื้อตัวทุ่ยทุ้ยของมัน โยกคลึงไปมาบนร่างอวบขาวของไอ้อิ่ม

มันเหมือนกับอยู่ในช่วงเวลาให้น้ำพักยกของกําบังเพื่อให้เกิดความกระปรี้กกระเปร่า
สําหรับการเริ่มยกใหม่
แต่มันเป็นช่วงพักยกที่แสนทรมานอ่อนระโหย สําหรับไอ้อิ่มมากขึ้น
"โธ่..เมื่อไหร่จะออกไปเสียที่" อิ่มโอดครวญ ขอความเห็นใจ
"ไปไหน" กําลังเค้นมือลงไปที่หน้าอกเด็กสาวหนักๆ
"โอ๊ย..." อิ่มครางออกมาด้วยความเจ็บ
"พอ เถอะบัง...ฉัน...ฉันกลัวแล้ว"
"พออะไรเล่า มันยังไม่จบ"
"จบอะไร"
"จบวิชาตัวเบาน่ะสิ" กําบังพูดอย่างกระหยิ่ม
"อะไรตัวเบา"
"รู้หรือเปล่า เรากําลังทําอะไรกัน"
"ไม่...ไม่รู้"
"เรากําลังเฮ็ด"
"เฮ็ดอะไร"
"เฮ็ดงานน่ะสิ"    กําบังหัวเราะ

"ออกไปเถอะ ฉันเจ็บไปหมดแล้ว"
"เดี๋ยวสิไอ้อิ่มเอ๋ย ให้ข้าได้ปล่อยความหนักอกออกไปเสียก่อนค่อยไป
เอ็งไม่รู้เหรอ ข้าควรจะไปในตอนไหน ป้าไม่ได้บอกเหรอ"
"เปล่า" อิ่มสะอื่นหมือนเด็กๆ ที่โดนทําโทษโดย ไม่รู้ว่าตัวมีความผิดอะไร
จะร้องออกมาก็ไม่กล้า ป้าแกนั่งอยู่ข้างนอก นายกองทุนก็อยู่ไม่ไกล

"งั้นเดี๋ยวรู้"
กําบังเริ่มเดินเครื่องใหม่ การได้พักยก ทําให้กําลังมันดีขึ้น

เมฆคายจันทร์จับร่างของอิ่มขาวโพลนไปหมด เห็นแม้กระทั่งรูไรขนเล็กๆ บางๆ
เป็นตุ่มยิบๆ ตาม ท่อนแขน ท่อนขา หน้าเนื้อ
มันอิ่มสมชื่อทั้งหน้าอก หน้าท้อง หน้าขา มันเปล่งแตกเปลี่ยวแรกแย้ม
ด้วยธรรมชาติของความสาว มันอิ่มขนาดนี้แล้วจะไปเร่งให้ถึงจุดจ่ายโดยเร็ว
ทําไมเล่า กําบังคิดพลางดึงเกมให้เนิ่นนานออกไป
ค่อยๆ เก็บเล็มเนื้อขาวไปเรื่อยๆ ด้วยปาก ด้วยมือ
และหน่อเนื้อสอดใน นอกจากเก็บเนื้อแล้วยังเก็บเสียงโดยการเอาผ้าห่ม
สอดรองช่วยหน้าท้องเอาไว้เพื่อกันเกิดเสียงกระทบของเนื้อต่อเนื้อ
กําบังมันเก็บละเอียดด้วยการสัมผัสหนักๆ

ภาวะของการตกเป็นฝ่ายรับข้างเดียว มันสุดจะทน
มันเป็นการทารุณกรรมกันชัดๆ เป็นความเอร็ดอร่อยเพียงข้างเดียว
ความเจ็บปวดที่แสดงออกกลายเป็นเพิ่ม ความกระหายให้ฝ่ายตรงข้าม...


1819

  ลุ้นว่ากองทุนจะมาเห็น แต่ก็ลุ้นเสียเปล่า ในที่สุด   แมวยน้อยอิ่มก็โดนกำบังจนแหก แล้ว ป้าอิ่มใจคอ อำมหิตแท้   กองทุน มีงูพิษข้างกายเยอะเกืน
กรุงเทพเป็นเมืองที่มีคนเหงา มากกว่าเสาไฟฟ้า

peddo

นึกว่านายกองทุนออกมาจะทำให้อิ่มรอด แต่บังมันเกิดดวงนักข่มขืนจริงๆ อะไรที่จะเข้ามาขัดขวางถูกปัดเป่าไปหมด เก่งยังไม่เท่าเฮง แต่คนที่ซวยสุดๆ คือนุ่น
ขอบคุณครับ

swss2511

คืนนี้อิ่มคงปวดร้าวไปทั้งตัว