🧡 XONLY 🧡

พูดคุยก่อนอ่าน : มาเร็วป่ะละ!!! 55555+

ผมจะพยายามเร่งโปรเจ็คมินิซีรีย์นี้ให้จบเร็ว ๆ เรียกได้ว่าอัพวันละตอนกันเลยทีเดียว เพื่อไม่ให้มีอะไรติดค้างคาใจกันต่อไป โดยในตอนนี้ จะเป็นบทสรุปของเรื่องราวทั้งหมด

ก็บอกก่อนว่า มันจะเป็นฉากจบแบบนัว ๆ หน่อยนะครับ คือไม่เชิงว่า Happy Ending นัก ออกแนวมีลับลมคมใน มีความลับซ้อนเร้น ซึ่งจะเป็นอย่างไร ก็ขอให้ติดตามกันต่อ เหนือสิ่งอื่นใดเลย ในตอนนี้จะมีฉากเลิฟซีนสั้น ๆ ของพี่โจ้และน้องมี่ แต่บอกไว้ก่อนว่ามันไม่ได้ละเอียดอะไรมาก เพราะชื่อเรื่องมันบอกก็อยู่แล้วว่า 'หลงป่ากันน้องแฟน' ตัวเอกของเรื่องนี้คือเจ้าแจ็คกับพี่มี่นะครับ

สำหรับโปรเจ็คหน้า ซีซันต่อไป ตัวเอกยังเป็นเจ้าแจ็คเหมือนเดิม แต่มันจะโตขึ้น แสบสันกวนตีนขึ้น และเหนือสิ่งอื่นใดเลย ด้วยความประทับใจที่มีต่อพี่มี่ที่เปรียบเสมือนรักแรก เลยทำให้เจ้าแจ็คมีรสนิยมชอบผู้หญิงที่แก่กว่า (แต่ไม่ถึงขนาดรุ่นแม่แน่นอน) ซึ่งผมจะแนะนำใน Bonus Scene ในตอนหน้านะครับ มาดูกันว่าเธอจะเป็นใคร

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ แล้วพบกันใหม่โปรเจ็คหน้าครับ

##############

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


https://xonly8.com/index.php?topic=254726.0

"แจ็ค!!!! แจ็คอยู่ไหน!!! แจ็ค!!!" วลันธรพยายามวิ่งตามหน้าเด็กชายแจ็คไปทั่วอุทยานแห่งชาติเอราวัณ แต่เธอก็ไม่สามารถติดตามหาตัวได้พบ ซ้ำร้าย จะโทรหาก็โทรไม่ติด เพราะเจ้าแจ็คดันลืมมือถือเอาไว้ที่รถของพี่โจ้ เลยทำให้การค้นหาตัวแจ็คเป็นอะไรที่ยากลำบาก

แล้วทันใดนั้น พี่โจ้ก็โทรเข้ามาหา วลันธรจึงรีบกดรับโทรศัพท์ทันที

"ฮัลโหล? มี่ เจอแจ็คหรือยัง?" จักรกฤษณ์ผู้เป็นพี่เอ่ยปากถามหาน้องชายด้วยความเป็นห่วง

"ยังไม่เจอเลยค่ะพี่โจ้" วลันธรตอบ

"โอเค ตอนนี้พี่กำลังติดต่อเจ้าหน้าที่อุทยานให้ช่วยตามหาอีกแรง แล้วตอนนี้มี่อยู่ที่ไหน?" พี่โจ้ถามด้วยความเป็นห่วง

"อยู่ที่ไหนเหรอ?" วลันธรเหลือบมองซ้ายขวา ด้วยความเป็นห่วงเจ้าแจ็คตัวแสบ เลยทำให้ตอนนี้เธอเองก็เผลอพลัดลง ไม่ทราบตำแหน่งและพิกัดแน่ชัดได้ "มี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เอางี้นะคะพี่โจ้ ระหว่างนี้มี่จะลองตามหาแจ็คให้ทั่ว ๆ มี่คิดว่าเด็กตัวเล็กอย่างแจ็คคงไปไหนไม่ได้ไกลหรอก"

"ได้ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาพี่เลยนะ พี่จะได้แจ้งให้เจ้าหน้าที่ไปช่วย" จักรกฤษณ์ตอบก่อนกดวางสาย

"แจ็ค!!! แจ็คอยู่ไหน!!! แจ็ค!!! อย่าทำแบบนี้ซิ!!! แจ็ค!!!" วลันธรเดินไปทั่วอุทยานแห่งชาติเอราวัณ พอเจอใครที่เดินผ่านมา เธอก็ถามหาเด็กชายอายุ 12 ปี ผิวเข้ม สูงประมาณ 150 ซม. แต่ก็ไม่มีใครพบเจอ

ดาวคณะนิเทศศาสตร์เดินไปอย่างไร้จุดหมาย จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงเศษ เธอก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ตอนนี้เวลาผ่านมาถึงช่วงครึ่งวัน วลันธรต้องหยุดพักหายใจ เพื่อคิดว่าจะทำยังไงต่อไป วิ่งไปแบบไม่รู้จุดหมายแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอลงทางหนักกว่าเดิม



"แจ็ค!!! แจ็คอยู่ที่ไหน!!! แจ็ค!!!!" วลันธรตะโกนเรียกเด็กชายแจ็ค จนแทบไม่มีเสียง แต่ก็ไม่มีการตอบรับใด ๆ

นี่ถ้าแจ็คเป็นอะไรไป มันคือความผิดของเธอเต็ม ๆ เลยวลันธร โทษฐานที่ไม่ยอมหักห้ามใจตัวเอง จนเอาความใคร่ความต้องการไปลงกับเด็กแบบนั้น ยัยร่านเอ้ยยยย!!!!

................

"เรียกศูนย์ แจ้งเหตุเด็กหายภายในอุทยาแห่งชาติเอราวัณ..." เจ้าหน้าที่ของอุทยานแห่งชาติเอราวัณกำลังวิทยุแจ้งเหตุเด็กหาย เพื่อระดมกำลังตามค้นหาอย่างเร่งด่วน โดยมีจักรกฤษณ์ยืนดูอยู่ด้วยท่าทางร้อนรน เพราะความเป็นห่วงน้องชาย

"ไอ้แจ็ค!!! เอ็งเป็นอะไรของเอ็งวะ!!!" จักรกฤษณ์ตอนนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เจ้าแจ็ควิ่งเข้ามากระแทกตัวเองและมีมี่แฟนสาว "อาการเหมือนคนกำลังหึง? มันหึงอะไรของมัน? หึงมี่เหรอ? ไม่มีทาง!!!"

หนุ่มโจ้ไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องบัดสีแบบนั้น ไม่มีทาง เขารู้สึกวลันธรดี ถ้าหากวลันธรคิดจะเปลี่ยนใจจากเขา เธอก็น่าจะมองหาชายหนุ่มหน้ารุ่นราวคราวเดียวกันและมีโปรไฟล์ดี สำหรับเจ้าแจ็คแล้ว ยังไงโจ้ก็เชื่อว่าวลันธรรักและเอ็นดูเจ้าเด็กคนนี้เหมือนน้องคนหนึ่งเท่านั้น

"พ่อหนุ่ม เรากำลังระดมคนตามหาน้องชายของคุณแล้วนะ" เจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติหันกลับมารายงานสถานการณ์ให้จักรกฤษณ์ได้รับทราบ

"ต้องช่วยน้องชายผมให้ได้นะครับพี่!!!" ด้วยความรักน้อง เลยทำให้พี่โจ้เดินเข้าไปเขย่าตัวเจ้าหน้าที่คนนี้ "พี่ต้องช่วยน้องผมให้ได้นะครับ"

"เนื้อที่ภายในอุทยานค่อนข้างกว้างมากเลยทีเดียว" เจ้าหน้าที่อุทยานวัยกลางคนตอบ "จะตามหาเด็กเล็กสักคนมันยากเหมือนกัน แต่พวกพี่จะพยายามนะน้องนะ ทำใจให้สบายก่อนเถอะ"

จักรกฤษณ์พยักหน้า ก่อนตัดสินใจเดินออกไปด้านนอกตัวอาคารศูนย์บริการนักท่องเที่ยว หนุ่มมาดเซอร์หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแก้เครียด พลางโทรหาวลันธรแฟนสาว ที่ตอนนี้เงียบหายไปพักใหญ่

"มี่? ฮัลโหล? เป็นไงบ้าง?" พี่โจ้เอ่ยปากถามแฟนสาวด้วยความเป็นห่วง "เจอเจ้าแจ็คหรือยัง?"

"ยังเลยค่ะพี่โจ้" วลันธรตอบ "มี่เดินตามหาจนทั่ว ก็ไม่เจอเลย"

"มี่ทำใจดี ๆ ก่อนนะ" ชายหนุ่มพยายามเตือนสติแฟนสาว "ตอนนี้พวกพี่ ๆ เจ้าหน้าที่กำลังระดมคนออกตามหาเจ้าแจ็คแล้ว มี่พยายามหาป้ายบอกทางตรงไหนก็ได้ เพื่อที่พี่จะได้รู้ว่ามี่อยู่ตรงไหน ยิ่งมี่ทำแบบนี้ มี่ยิ่งจะหลงทางหนักกว่าเดิม"

"มันเป็นความผิดของมี่เองค่ะพี่โจ้..." น้ำเสียงของวลันธรสั่นเครือ "เป็นความผิดของมี่เอง"

"มี่ไม่ผิดหรอก พี่เองต่างหากที่ผิด ผิดมาตั้งแต่ต้น" หนุ่มโจ้ตอบ "เจ้าแจ็คน่ะมันอยากให้พี่ดูแลเอาใจใส่มี่ให้มากกว่านี้ แต่พี่มันแย่เอง พี่มันมัวแต่ทำงาน จนไม่ได้สนใจมี่กับแจ็ค"

"อย่าโทษตัวเองแบบนั้นซิคะพี่โจ้" ดาวคณะนิเทศเริ่มร้องไห้ "พี่โจ้ไม่ได้ผิดสักหน่อย..."

"มี่!! ตั้งสตินะ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือ มี่พยายามอย่าเดินออกนอกเส้นทางไปมากกว่านี้ เพราะไม่งั้นพวกพี่ ๆ เจ้าหน้าที่จะยิ่งตามตัวมี่กับแจ็คยากกว่าเดิม"

ถึงแม้จะดูเฉยชา แต่ความจริงแล้วพี่โจ้เองก็มีความเป็นห่วงมีมี่แฟนสาวและเจ้าแจ็คน้องชาย เพียงแต่บางครั้งเราก็มุ่งมั่นกับงานและอุดมการณ์เพื่อสร้างเนื้อสร้างตัว

"ค่ะพี่โจ้" วลันธรตอบ ก่อนกดวางสาย

หญิงสาวเดินไปตามเส้นทางที่รายล้อมไปด้วยป่าไม้ ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังมีสมาร์ทโฟน ที่สามารถระบุพิกัดให้พี่โจ้และเจ้าหน้าที่มาช่วยเหลือเธอได้ แต่น้องแจ็คนี่ซิ คือปัญหาใหญ่

ถึงพี่โจ้จะออกปากเตือน แต่มีมี่ก็ยังออกเดินตามหาเจ้าแจ็ค ท่ามกลางแดดร้อนระอุ จนเหงื่อไคลเปียกชุ่มไปทั่วร่าง เธอเดินไปไกลจนกระทั่งเริ่มหมดแรงที่จะก้าวเดินต่อไป แต่ด้วยหัวใจที่เป็นห่วงเจ้าแจ็ค เลยทำให้เธออดทนฝืนเดินต่อไป

วลันธร เดินมาไกลจนเห็นป้ายบอกทางชั้นที่ 5 'เบื่อไม่ลง' ภายในเขตน้ำตกเอราวัณ วลันธรเดินไปเรื่อย ๆ ด้วยความหวังที่เริ่มเลือนลาง จนกระทั่ง...

"แจ็ค?" ดาวคณะนิเทศศาสตร์เหลือบไปเห็นเด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งก้มหน้าดูน้ำตกบนโขดหิน ซึ่งไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นเจ้าแจ็ค ที่วิ่งมาไกลเพื่อหลบซ่อนตัวเองอยู่ที่นี่ "แจ็ค!!! นั่นแจ็คใช่ไหม!!!"

"พี่มี่?" เด็กชายจักรภัทรหันไปมองวลันธร ที่กำลังเดินเข้ามา ท่าทางเหมือนกำลังโกรธมาก

"แจ็คทำบ้าอะไรของแจ็ค!!!" วลันธรดุเด็กชายตัวแสบยกใหญ่ "รู้ไหม? ว่าแจ็คทำอะไรลงไป แจ็คทำให้ทุกคนต้องวุ่นวายอยู่รู้ตัวไหม? แล้วแจ็ครู้ไหมว่าพี่โจ้เป็นห่วงเรามาก!!!"

"ผมขอโทษครับพี่มี่..." แล้วเด็กแจ็คก็กระโดดลงมาจากโหดหิน แล้ววิ่งเข้ามากอดพี่มี่ "ผมขอโทษ!!! ผมแค่น้อยใจ...ฮือออ...ผมแค่...ไม่รู้อ่ะ....ผมแค่รู้สึกหวงพี่มี่...ฮือออ...ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผมตอนนี้!!!"

"แจ็ค..." วลันธรที่เป็นผู้ใหญ่รู้ดีว่าแจ็คกำลังหมายถึงอะไร เจ้าเด็กตัวแสบคนนี้รักเธอเข้าให้แล้ว และไม่ได้รักแบบพี่น้องธรรมดา แต่รักแบบหนุ่มชาย ดาวคณะนิเทศเองก็น้ำตาซึมเพราะรู้ตัวว่าได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ลงไป

"พี่ผิดเองแจ็ค..." มีมี่น้ำตาซึม "พี่ไม่น่าทำแบบนั้นเลย...พี่ผิดเอง!!!"

"แล้วพี่โจ้จะโกรธพี่มี่ไหมครับ?" เด็กแจ็คถึงจะแก่นซนยังไง แต่โดยเนื้อแท้แล้ว เจ้าเด็กคนนี้ก็รักพี่โจ้และพี่มี่มาก "ถ้าพี่โจ้จะว่าอะไรพี่มี่ ผมจะรับผิดชอบเอง"

"เด็กหนอเด็ก..." ดาวคณะนิเทศยิ้มทั้งน้ำตา "แจ็ค เรื่องของเรามันไม่ควรเกิดขึ้น พี่ผิดเอง พี่ไม่ยอมหักห้ามใจ พี่ก่อความผิดพลาดครั้งใหญ่จนยากจะให้อภัย ถ้าเกิดอะไรขึ้น พี่จะรับผิดชอบเอง"

"ฮือออ...." เจ้าแจ็คและมีมี่โอบกอดเพื่อปลอบประโลมอีกฝ่าย เมื่อตั้งสติได้แล้ว วลันธรก็กลั้นน้ำตาและโทรหาพี่โจ้ เพื่อแจ้งข่าวว่าพบแจ็คแล้ว

................

หลังจากที่พบเด็กชายแจ็คแล้ว เจ้าหน้าที่อุทยานก็ได้นำตัวมาพบกับพี่โจ้ที่ยืนรออยู่ที่ศูนย์บริการ ทั้งสามคนต่างขอโทษขอโพยพี่ ๆ ทุกคนที่ก่อเรื่องวุ่นวาย แต่ทุกคนที่กรมอุทยานไม่ได้ว่าอะไร พร้อมกับสั่งกำชับว่าต้องดูแลเด็กให้ดีกว่านี้

สุดท้ายทริปที่เมืองกาญจน์ก็จบลงแบบกร่อย ๆ พี่โจ้ แจ็ค และมีมี่ หมดอารมณ์ที่จะเที่ยวต่อ ทั้งสามคนก็เลยขับรถกลับไปยังที่พัก บรรยากาศเริ่มกลับมาสู่ความตึงเครียดอีกครั้ง เพราะพี่โจ้มีหลายคำถามที่ยังค้างคาใจ

"ไอ้แจ็ค..." จักรกฤษณ์เอ่ยปากถามน้องชายที่นั่งซึมอยู่เบาะหลัง "เอ็งโกรธพี่เรื่องอะไรวะ? ทำไมถึงทำแบบนั้น?"

"ผมไม่ได้โกรธพี่หรอก..." เด็กชายจักรภัทรตอบ

"ไม่ได้โกรธ?" พี่โจ้ร่นคิ้วมองหน้าเจ้าน้องตัวแสบผ่านกระจกหน้า "แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ถึงวิ่งมากระแทกพี่แบบนั้นวะ? เหมือนอยากหาเรื่อง? บอกมาตรง ๆ เลยแจ็ค ว่าเอ็งโกรธอะไรพี่!!!"

"พี่โจ้ค่ะ...คือ" วลันธรรู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่างออกมา เพื่อหวังให้สถานการณ์คลี่คลายลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น แต่ว่า

"มี่นั่งเฉย ๆ ไม่ต้องพูด!!!" จักรกฤษณ์วันนี้ดูอารมณ์เสียมาก "พี่กำลังคุยกับเจ้าแจ็คอยู่!!! แจ็ค!!! เอ็งมีอะไรไม่พอใจพี่ก็บอกมาตรง ๆ ได้เลย!!! เอ็งโกรธที่พี่แซวเอ็งแรงไปใช่ไหม? ถ้าเป็นเรื่องนั้น พี่ขอโทษ!!!"



ดาวคณะนั่งเงียบ เธอรู้สึกผิดเหลือเกิน ที่กลายเป็นตัวต้นเหตุทำให้พี่กับน้องต้องมาแตกคอกัน ครั้งพอจะพูดอะไรออกไป ก็ยิ่งกลัวว่ามันจะเป็นการเติมน้ำมันราดไปบนกองไฟ

"ผมไม่ได้โกรธเรื่องนั้น ผมแค่รู้สึกว่าพี่น่าจะมีเวลาให้พี่มี่มากกว่านี้" ในที่สุดเจ้าแจ็คก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

"เหรอ? แล้วถ้าอย่างนั้น จะวิ่งมากระแทกพี่กับพี่มี่จนเกือบล้มทำไม?" จักรกฤษณ์ยังสงสัยประเด็นนี้อยู่ "บอกพี่มา? เห็นบอกว่าเหม็นความรัก ทำไม? ในเมื่อเห็นว่าพี่กับพี่มี่รักกันดี? แล้วเอ็งยังไม่พอใจอะไรอีก?"

"พี่โจ้คะ...คือ" วลันธรพยายามจะอธิบาย แต่ว่า

"ถ้าพี่ไม่ได้สั่งให้พูด ก็อย่าพูด!!" หนุ่มโจ้หันไปมองแฟนสาว สีหน้าแสดงถึงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด "แจ็ค ตอบพี่มา ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น?"

"ผมแค่อิจฉาพี่..." ในที่สุด เจ้าแจ็คก็ตอบออกมา "ผมเห็นพี่ไม่ค่อยเอาใจใส่พี่มี่ ผมก็เลยโกรธ แล้วทีนี่ พอผมเห็นกับพี่มี่ดีกัน ผมเลยรู้สึกอิจฉา..."

"อ้อ!!! อิจฉา!!! ว่างั้น!!??" จักรกฤษณ์เค้นหัวเราะ "มี่!!! ดูน้องพี่ดิ!! น้องพี่หึงเราน่ะ รู้ตัวบ้างไหม!!??"

วลันธรแทบจะทำตัวไม่ถูก กับสถานการณ์สุดอึมครึมแบบนี้

"แจ็คเอ้ยยย!!! พูดกันตรง ๆ เลยนะ" พี่โจ้ร่ายยาว "แจ็คยังเด็ก ไม่ซิ อีกไม่นานแจ็คก็จะเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ฮอร์โมนอะไรมันเลยพลุ่งพล่าน มันเป็นเรื่องปกติ แต่แจ็ค เอ็งต้องจำไว้ว่า พี่มี่เป็นแฟนพี่ และพี่มี่ก็เหมือนพี่สาวเอ็งด้วย เอ็งต้องเข้าใจตรงจุดนี้ จะมาทำตัวแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแบบนั้นไม่ได้ ยังไงพี่มี่ ก็เปรียบเสมือนพี่สาวของแจ็คอีกคน แจ็คต้องให้ความเคารพี่มี่ในฐานะพี่สาว จะมาทำทะลึ่งตึงตังหรือคิดอะไรเกินเด็ก มันไม่สมควร เข้าใจ๋?"

"ผมขอโทษครับพี่โจ้..." เด็กชายจักรภัทรตอบด้วยใบหน้าสลด "ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว"

"ถือว่าเคลียร์แล้วนะ..." แล้วพี่โจ้ก็หันมามองหน้ามีมี่แฟนสาว "พี่ถามหน่อยเถอะมี่ ถามตรง ๆ นอกจากน้อยใจพี่ ปวดประจำเดือน แล้วมี่ยังโกรธอะไรพี่อีกหรือเปล่า?"

"คือ..." วลันธรไม่รู้จะพูดอะไร

"ตอนที่พี่เปิดเพลงคนเบื้องหลัง ทำไมพี่รู้สึกว่ามี่หงุดหงิดจัง?" จักรกฤษณ์หันไปมองแฟนสาวชั่วขณะ ก่อนปรับโฟกัสหันมามองที่เส้นทางด้านหน้า "มีความหลังอะไรกับเพลงนี้หรือเปล่า?"

"คือ..." ดาวคณะถอนหายใจ "แฟนเก่ามี่สมัยเรียน ม.ปลาย เคยนอกใจมี่ ไปคบกับเพื่อนของมี่ มี่ก็เลยเกลียดเพลงนี้มาก เพราะมันเหมือนเรื่องในอดีตกลับมาทำร้ายมี่น่ะคะพี่โจ้"

"ก็ไหนว่าจากกันด้วยดีไง?" หนุ่มมาดเซอร์ร่นคิ้วด้วยความสงสัย

"พี่โจ้คะ มี่บอกแล้วไง ว่าบางเรื่อง มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของผู้หญิง" วลันธรตอบ "มี่เองก็ต้องขอโทษพี่โจ้ด้วยนะคะ ที่วีนใส่พี่โจ้แบบนั้น"

"อืมมม...ช่างเถอะ" จักรกฤษณ์เริ่มยิ้มออก "เฮ้อ!!! ทริปนี้กร่อยซะแล้ว!!! แต่ช่างเถอะ พี่ชักหิวละ กลับไปหาข้าวเย็นกินแล้วนอนพักเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราต้องกลับกรุงเทพกัน"

ไม่มีความเห็นจากมีมี่และเจ้าแจ็ค ทั้งสามคนเงียบ เหมือนต่างฝ่ายต่างเห็นพ้องต้องกันว่า เรื่องวุ่นวายทุกอย่าง ควรจบลงแค่ตรงนี้ ไม่ควรไปล้วงลึกอะไรมากกว่านั้นอีก

พี่โจ้เองก็ไม่ได้โง่ เขารู้ว่าน้องชายตัวเองชอบพี่มี่ ชอบจนเกินคำว่าพี่สาว จึงได้เอ่ยปากเตือน แต่เขาจะไม่มีวันรู้ความลับของทั้งคู่

มีมี่ ถอนหายใจโล่งอก ที่เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี ไอ้ประเด็นเรื่องเพลงนั้น ถือว่าเธอแก้ตัวได้อย่างหวุดหวิด เพราะความจริงแล้ว แฟนเก่าของเธอไม่ได้นอกใจไปคบกับเพื่อนของเธอหรอก สิ่งที่เธอบอกพี่โจ้คือเรื่องโกหกทั้งนั้น

ส่วนเจ้าแจ็ค ก็ถูกพี่โจ้อบรมชุดใหญ่ และสั่งสอนเรื่องการวางตัวและการปฏิบัติตัวต่อผู้ใหญ่ เรียกได้ว่าทริปนี้ เจ้าเด็กตัวแสบได้บทเรียนล้ำค่ามากมายเลยทีเดียว

................

หลังจากที่กลับมาถึงบังกะโล ทั้งสามคนก็เดินไปที่ซุ้มอาหาร และสั่งอาหารชุดใหญ่มากินเพื่อปิดท้ายทริปเที่ยวต่างจังหวัดที่จบลงไม่ค่อยสวยเท่าไร ด้วยความหิว พี่โจ้ก็เลยรีบสวาปามอาหารในจานแบบไม่เกรงใจใคร

"หิว!!!" พี่โจ้ซัดหมู่ป่าผัดเผ็ดอย่างเอร็ดอร่อย แต่เมื่อหันไปมองมีมี่และเจ้าแจ็คที่ดูอ้อยอิ่งเหลือเกิน ก็นึกแปลกใจ "อ่าว? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมดูซึม ๆ ละทั้งสองคน?"

"เปล่าคะพี่โจ้..." วลันธรตอบ

"ก็กินซิ!!!" จักรกฤษณ์ตักหมูป่าผัดเผ็ดใส่จานแฟนสาว "พวกเราไม่ได้กินข้าวเที่ยงไม่ใช่เหรอ? กินซิ จะมานั่งซึมทำไมละ!!?? กิน!!!"



"ค่ะ..." วลันธรหันหน้าไปมองแฟนหนุ่ม เธอรู้สึกผิดไม่น้อย กับสิ่งที่เธอได้กระทำลงไปก่อนหน้านี้ แล้วดาวคณะคนสวยก็เริ่มยิ้มออก "นั่นซิ!! จะซึมทำไม? แจ็ค!!! กินข้าว!!! เร็ว!! พี่โจ้ตักกับข้าวให้น้องแจ็คด้วยซิ!!"

"ได้ซิ!!!" แล้วพี่โจ้ก็ตักทอดมันตักใส่จานน้องชาย "กินเยอะ ๆ ไอ้แจ็ค!! จะได้โตเร็ว ๆ แล้วจะได้มีแฟนสวยแบบพี่ไง!!!"

คำพูดของจักรกฤษณ์ ทำให้วลันธร และเจ้าตัวแสบจักรภัทรยิ้มได้อย่างเต็มปากอีกครั้ง

"ครับพี่โจ้!!!" เจ้าแจ็คยิ้มร่า ก่อนเริ่มกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยอีกครั้ง บรรยากาศแห่งความสุขและเสียงหัวเราะ ก็กลับมาอีกครั้ง

แล้ววลันธรหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายรูปตัวเอง พี่โจ้ และเจ้าแจ็ค เป็นที่ระลึกให้กับทริปที่แสนจะน่าเบื่อที่กาญจนบุรีในครั้งนี้

................

หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็แยกย้ายกันกลับเข้าไปในห้องพักเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย โดยในส่วนของพี่โจ้ ก็กำลังวิดีโอแชตกับเพื่อน ๆ ร่วมวงที่กรุงเทพเพื่อคุยเรื่องงาน

"ตกลงเดโม่เพลงที่กูส่งไป โอเคยัง?" หนุ่มมาดเซอร์เอ่ยปากถามเพื่อนร่วมวง "อย่าบอกนะว่าต้องแก้อีก"

"เยี่ยมละเพื่อน!! แจ่มเลย!!! มันดูนัว ๆ อึมครึม ๆ ดีมากเลยว่ะ เจ๋งดี!!"

"แล้วนี่มึงจะกลับกรุงเทพวันไหนไอ้โจ้?"

"พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว" จักรกฤษณ์ตอบด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนจะผิดหวังอยู่ไม่น้อย

"เป็นเพราะพวกกูหรือเปล่าวะ? เลยทำให้ทริปของมึงกับแฟนกร่อย?"

"ไม่หรอก..." หนุ่มโจ้ตอบ "ก็สนุกดี ได้เข้าใจกันมากขึ้น"

"งั้นก็ดีละเพื่อน..."

"ก๊อก ๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"สงสัยแฟนกูมาว่ะ" จักรกฤษณ์หันไปบอกกับเพื่อน "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว กูขอเวลาส่วนตัวกับแฟนกูนะ"

"ได้!!! จัดไปเพื่อน!!!"

"อย่าหักโหมนะไอ้โจ้!!! 5555+"

หนุ่มโจ้ไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาลุกขึ้นไปเปิดประตูให้มีมี่เข้ามาในห้อง

"รบกวนเวลาทำงานหรือเปล่าคะพี่โจ้?" มีมี่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีชมพู กางเกงขาสั้นผ้าลินินสีดำ ปรากฏตัวตรงหน้าห้องพักของชายหนุ่ม

"ไม่เลยครับ เข้ามาซิ" จักรกฤษณ์ยิ้มหวาน ก่อนเชื้อเชิญให้แฟนสาวเดินเข้ามาในห้อง

วลันธรเดินเข้ามอง พร้อมกับมองไปทั่วห้องของพี่โจ้ ก่อนทิ้งตัวนั่งบนเตียง เพื่อเฝ้าดูแฟนหนุ่ม ที่กำลังเดินกลับเข้ามานั่งบนโต๊ะทำงาน ตอนแรกเธอคิดว่าพี่โจ้คงทำงานต่อ แต่เปล่าเลย เขาปิดแลปทอป แล้วหันกลับมานั่งเคียงข้างแฟนสาวของตัวเอง



"มี่..." จักรกฤษณ์กุมมือแฟนสาว "ขอโทษที่ทำให้ทริปนี้กลายเป็นทริปที่โคตรน่าเบื่อ"

"ไม่หรอกค่ะพี่โจ้" วลันธรยิ้มหวาน "มี่ว่าสนุกดีออก มาเที่ยวรอบนี้ได้ประสบการณ์อะไรเยอะแยะ และที่สำคัญ มี่ได้เข้าใจพี่โจ้มากขึ้นด้วย"

"ครับ" พี่โจ้มองหน้าแฟนสาวตาหวานเยิ้ม ดูเหมือนว่าในคืนนี้ วลันธรจะสมหวังดังใจสักที

 

The End...

ผทนี่รอตอนโบนัสเลย

เดวก็โดนไอ้แจ็คมาขัดคออีกแน่ๆ

2-1 ต้องมาแล้วแบบนี้ มันถึงเวลาที่สองพี่น้องต้องช่วยกันได้แล้วล่ะอิอิ

จะได้เจอของจริงมั๊ย

พี่มี่ต้องเป็นของแจ็คเท่านั้น

พี่มี่พี่มี่ ของน้องแจ็คค

คนเราบางครั้งก็มีความลับที่บอกใครไม่ได้

อย่าบอกนะว่าโจ้ทำให้มี่ค้างเลยต้องมาลงกับเด็กอีก

สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดี(ไหม) แต่ก็แอบเป็นห่วงความรู้สึกแจ๊คหลังจากนี้นะ

อีกชักพักมี่คงจะรักทั้ง2คน

มี่โดนแน่คืนนี้ หายอยากแน่

ได้เอากับแฟนซะทีนะมี่

ไหนว่าเป็นเมนท์ จะผ่าไฟแดงเลยหรือนี่

แจ็คแห้วแล้วว่ะคืนนี้