ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 11 แพ้ใจตัวเอง

[Ttbb]

 

[Tigernoi]

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 11 แพ้ใจตัวเอง

แวะไปดูเรื่องเก่าๆกัน

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 วัยแห่งความรัก   https://xonly8.com/index.php?topic=236192.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย      https://xonly8.com/index.php?topic=228587.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์      https://xonly8.com/index.php?topic=231757.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม   https://xonly8.com/index.php?topic=249713.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง    https://xonly8.com/index.php?topic=266132.0

แฟนกู ภาค 1  https://xonly8.com/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2  https://xonly8.com/index.php?topic=242119.0
แฟนกู ภาค 3  https://xonly8.com/index.php?topic=244070.0
แฟนกู ภาค 4  https://xonly8.com/index.php?topic=254649.0
-------------------------------------------------------------------------------------

พอลงรถ  ผมโทรกลับไปหาเมมโมทันที
   "เมมโม  พี่ม่อนเอง"
   เธอเงียบ..เหมือนเดิม 
   "เมมโม..  พี่ม่อนนะ  มีอะไรหรือเปล่า..."
   "พี่ม่อนน่ะ....ไม่รักเมมโม...."

แล้วเธอก็ร้องไห้ถล่มทะลายในโทรศัพท์  และก็มีเสียงคล้ายๆมืออุดโทรศัพท์ไม่ให้เสียงลอดเข้ามา
"เมมโม  เมมโม  คุยกะพี่ก่อนสิ  เมมโม  อยู่ที่ไหน  พี่จะรับ"
ผมตะโกนลงไปในโทรศัพท์  แต่เมมโมยังไม่ตอบอะไรทั้งนั้น   ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อไปอีก  ก็มีเสียงคนอื่นแทรกเข้ามาในโทรศัพท์

"นี่..น้องเมมโม   ไม่ร้องไห้สิ  ขี้แยจัง  พี่เตไม่ชอบคนขี้แยนะ  พอหละๆ  ไม่ต้องโทร  มาๆ  ให้พี่กอดที"

ผมตัวเย็นวาบ  เสียงไอ้เหี้ยเตอยู่กะเมมโม!!!! 
ไอ้เต...มึงเพิ่งออกไปกะลูกค้าเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วหรือเปล่า   แล้วมึงไปอยู่กะเมมโมได้ไงวะเนี่ย  ผมหัวร้อนขึ้นมาทันที  ความคิดดั้งเดิมที่ผมจะเลิกรักเมมโมหายวับไป  ตอนนี้ผมหึงเมมโมเต็มพิกัด  และยังมีความรู้สึกเหมือนโดนไอ้เตหยามอยู่...  ผมไม่รู้จะทำไง  ยืนงง  ไม่รู้จะเริ่มยังไง เริ่มตรงไหน  ผมทนฟังเสียงจากโทรศัพท์ต่อไปอีกม่ได้  ถ้ามีเสียงเมมโมร้องออกมาด้วยความเสียว  ผมคงบ้าตาย....

แต่แล้วก็มี SMS เข้ามา  เมมโมส่งมาว่า

"กลับบ้านนะพี่..."

ผมไม่เข้าใจ  ใครกลับบ้าน????  ผมหรือเมมโม...หรือเธอหมายถึงผมควรไปหาเมมโมที่บ้าน หรือเมมโมจะไปบ้านผม  อะไรยังไงกันแน่วะ  งงไปหมดแล้ว  ความโกรธบวกความโมโหทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก  ผมคิดว่าหากไอ้เตพูดจริงว่าคราวแล้วไม่มีอะไร   ครั้งนี้ไอ้เตคงจัดการเมมโมน้องรักของผมแน่ๆ   โอ๊ย  เอาไงดีวะ  ป่านนี้ไอ้เตแม่งต้องมีความสุขกะเมมโมของผมไปแล้ว...

แล้ววูบของความคิดอีกด้านผมก็ผุดขึ้นมา  เอ๊ะ...ทำไมผมถึงต้องเป็นห่วงเมมโมด้วย  เธอเป็นลูกค้าธรรมดาคนนึงของผม  ก็แค่นั้นหรือเปล่า??   ผมกำลังหวังอะไรอยู่เนี่ย  ผมมันหมาเห็นเครื่องบิน   ไม่ใช่มั๊ง..ผมท่าทางจะบ้าไปแล้ว  ผมนึกถึงคำพี่ชาติที่ว่าอย่าไปรักอย่าไปหลง  เสร็จเป็นงานๆไป  อย่าผูกพัน   ผมว่าคงต้องทำตามพี่ชาติแบบนี้   ผมเชื่อว่า..เมมโมคงทำแบบนี้เพื่อประชดผม โดยบอกผมว่าอยู่กะไอ้เตและส่ง SMS มาไล่ผมกลับบ้าน   

ผมแม่ง...โคตรโง่เลยว่ะ 
โดนเธอหว่านเสน่ห์แค่เนี้ย...หลงรักซะหัวปักหัวปำ   ผมคิดได้แบบนี้ผมก็ไม่หวังอะไรอีกและเดินกลับบ้านผมทันที  ผมเดินแบบไม่สนใจใครทั้งนั้นคอตกหูอื้อตาลาย  แม้ผมไม่อยากคิด  แต่จิตใจผมนึกถึงเมมโมตลอดเวลา   ผมเดินลากขามาถึงปากซอยบ้านผม   ทางเดินเข้าซอยมันต้องผ่านหอพักไอ้เตก่อน   ผมอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปที่ห้องเพื่อนรักที่กำลังจะเป็นคู่อริผม  ตอนนี้เมมโมอาจอยู่กะไอ้เตที่ไหนสักแห่ง   

แต่แล้วตาผมก็ดันไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น  ไอ้เตกำลังผลักเมมโมออกจากห้องของมันและมันจูงมือเมมโมเดินมาตามระเบียงเดินมาทางบันได  ผมหยุดทันที  ความโมโหพลุ่งพล่านขึ้นมากอีกครั้ง   ไอ้เตแม่ง  มึงก็รู้ว่าเมมโมเป็นโคร  ทำไมมึงถึงเหี้ยอย่างงี้  ผมเลี้ยวไปทางหอไอ้เตเพื่อขอดูหน้าเมมโมและไอ้เตให้ชัดๆหน่อยว่า  เวลาเจอผมขณะที่อยู่ด้วยกัน สองคนนี้จะทำไง  ผมเดินกึ่งวิ่งไปที่หอพักไอ้เต  และถึงก่อนที่ไอ้เตกะเมมโมจะลงมา

"ไอ้เหี้ยเต...มึง...."