ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu
avatar_GoDeRsOuL

ความสุขของผมคือการแย่งแฟนคนอื่น (EP.5) : "ความลับของครูอารียา"

เริ่มโดย GoDeRsOuL, เมษายน 18, 2022, 01:05:12 ก่อนเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 2 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

GoDeRsOuL

เห็นยอดคนเม็นต์แล้วชื่นใจ เลยรีบปั่นมาให้อ่านครับ
งานอาจะเผาๆ ไปนิดเพราะคิดอะไรได้ก็ใส่ไปไว้ก่อน ยังไงผมจะเกลาและลงอีกครั้งในช่องทางสนับสนุนครับ
ลองมาเดากันว่า "ครูสาวของเราจะทำยังไงเมื่อตัวเอกรู้ความจริง" กันครับ

หลังจากนี้อาจะพักนิดหน่อยแล้วไปต่อผู้คุมจิตนะครับ
อยากจะลงอีกสักตอนสองตอนเพราะกำลังจะไปเที่ยวปลายเดือนครับ ฮ่าๆ

ตอนนี้ซ่อนช่วงท้าย สามารถอ่านแล้วแสดงความเห็นเพื่ออ่านต่อได้เลยครับ




อ่านตอนก่อนหน้า หรือผลงานเรื่องอื่นๆ ได้ที่ (ห้องสมุด) ของผมครับ

สนับสนุนให้กำลังใจเพิ่มเติมและอ่านตอนใหม่ได้ตามช่องทางดังนี้ครับ


(Fictionlog)
(ธัญวลัย)
(readAwrite)
(Hongsamut)

อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ

(FACEBOOK PAGE)




เมื่อผมไปถึงห้องเรียน ก็พบว่านักเรียนเกือบครึ่งห้องยังมาไม่ถึง
โรงเรียนของเราไม่มีกิจกรรมหน้าเสาธง และเพราะวันนี้เป็นวันรับสมัครชมรม
ครูอารียาของเราจึงยอมผ่อนปรนให้กับพวกที่มาสายได้อยู่บ้าง

ระหว่างรอ ครูสาวก็นั่งอ่านอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะของเธอหน้าห้อง
ผมมองไม่เห็นว่าหนังสือเล่มนั้นเกี่ยวกับอะไรเพราะที่นั่งของผมอยู่ห่างเกินไป
และด้วยเหตุนี้ ผมจึงลุกขึ้นและค่อยๆ เดินไปหาเธอช้าๆ
ผมต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อให้สามารถเริ่มต้นกับครูของเราได้ทันทีหลังจากที่ผมได้ลิ้มรสพี่เอมเรียบร้อยแล้ว

เจ้าของแหวนที่นิ้วนางของเธอจะเป็นใครสักคนในโรงเรียนของเราหรือเปล่านะ?
เธอเพิ่งจะเรียนจบและได้รับใบอนุญาตในการสอน ดังนั้น เธอควรจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนนี้มากนัก
แต่หากให้ผมเดา เธออาจจะเป็นศิษย์เก่าของที่นี่มาก่อน เพราะครูส่วนใหญ่มักต้องการกลับเริ่มอาชีพการสอนโรงเรียนเดิมของพวกเขา

"ครู..เอ่อ...กำลังอ่านอะไรอยู่เหรอครับ?" ผมถามอ้อมแอ้มเมื่อไปถึงโต๊ะของเธอ

เมื่อมองดูใกล้ๆ ดูเหมือนว่าปกของหนังสือจะถูกห่อด้วยผ้าและมัดไว้อย่างแน่นหนา
น่ากลัวว่าปกจะต้องเสียรูปไปแล้วเรียบร้อย ทำไมเธอต้องพยายามซ่อนปกหนังสือด้วยนะ หรือมันจะเป็นหนังสือโป๊?

ครูอารียาสะดุ้งสุดตัวหลังได้ยินคำถามของผม เธอรีบประกบปิดหนังสือเล่มนั้นทันทีก่อนที่ผมจะเห็นเนื้อหาภายในได้
แต่ความตาไวของผมก็ทำให้ผมเห็นบางอย่างเข้า ผมจึงพอที่จะเดาได้ว่าเธอกำลังอ่านหนังสือประเภทไหนอยู่

หน้านั้นเป็นหน้าภาพประกอบที่เห็นได้ทั่วไปในนิยาย และนั่นอธิบายว่าทำไมเธอถึงซ่อนมันไว้
ครูของเราคงไม่อยากให้นักเรียนรู้จักงานอดิเรกของเธอ ดูเหมือนเธอจะจดจ่ออยู่กับการอ่านมันอย่างมากถึงกับไม่ทันสังเกตว่าผมเดินไปที่โต๊ะของเธอ
ถ้าผมไม่พูดขึ้น สงสัยตอนนี้เธอคงจะอ่านมันต่อ

"อ-อะไรนะ? เธอ..เอ่อ..กันตภณ! มีมารยาทบางไหมถึงได้ไม่ขออนุญาตครูก่อน!"
แม้จะดูลนลานในแวบแรก แต่เช่นเดียวกับวันแรกของเทอม ครูอารียาเปลี่ยนกลับมาเคร่งขรึมได้ในทันที

อาา...บางที นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ผมกำลังมองหา

"ผมขอโทษครับครู ผมเห็นครูมีสมาธิกับมันมาก ผมก็เลยอดไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าครูอ่านอะไรครับ"
ผมแก้ตัวและเห็นร่างเธอสั่นเล็กน้อย ครูสาวคงกำลังสงสัยว่าผมรู้ความลับของเธอหรือไม่

เธอกระแอมเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ "ไม่มีอะไรหรอก ครูแค่กำลังทบทวนแผนการสอนเฉยๆ"

"ผมเข้าใจดีครับ นิยายบางเรื่องใช้เป็นแรงบันดาลใจในการสอนได้" ผมลดเสียงลงเพราะต้องการให้เธอได้ยินเพียงคนเดียว

"ธ-เธอ!"

ครูอารียายืนขึ้นและกระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะของเธอ และเพราะเสียงนั้น ทุกคนจึงหันมาสนใจเธอในทันที

ก่อนที่ครูสาวจะได้พูดอะไรอีก เพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจที่เธอรวบรวมมา ผมจึงกลับมานั่งยังที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
และด้วยเหตุนี้ ครูอารียาจึงเป็นคนเดียวที่ได้รับความสนใจจากทุกคนในห้อง

เมื่อสังเกตเห็นสายตาจากทุกคน ครูคนสวยก็อดที่จะแสดงสีหน้าหงุดหงิดไม่ได้
เพราะนอกจากจะกลายเป็นจุดสนใจโดยไม่ยินยอมแล้ว ความลับของเธอกลับต้องมารั่วไหลไปอีก
และที่แย่กว่านั้น คนที่รู้ความลับนั้นดันเป็นนักเรียนของเธอเอง

ครูอารียาเก็บของและเดินออกจากห้องทันที แต่ก่อนที่เธอจะจากไป ครูสาวก็มองกลับมาที่ผม

"กันตภณ! มาหาครูที่ห้องพักครูตอนพักด้วย!"

โอ๊ย! ผมไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดไปขนาดนี้ กลายเป็นว่าตอนนี้ความสนใจจากนักเรียนคนอื่นๆ ก็ตกมาที่ผมเช่นกัน
เพื่อนร่วมชั้น ก. ไม่ควรได้รับความสนใจมากขนาดนี้...

เพราะก่อนหน้านี้ แต่ละคนต่างมีโลกของตัวเอง พวกเขาจึงไม่ได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับครูอารียา
ในทันทีที่ครูของเราพ้นออกประตูห้องไป หยกที่นั่งข้างๆ ผมก็ไม่สามารถเอาชนะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้อีก
และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น ทุกคนในห้องต่างรอคอยคำตอบ

"ภูมิ แกไปทำอะไรให้ครูโกรธเนี่ย?"

"เรา เอ่อ.. เราไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ถามคำถามเอง นี่เรายังงงอยู่เลยว่าทำไมครูถึงเป็นแบบนั้น หยกรู้ไหมล่ะ?"

"เอ้า! แล้วมาถามชั้นทำไมก่อน! แต่ยังไงก็ดีใจด้วยนะ สำหรับคนแรกในมอสี่ที่ได้ไปเยือนห้องพักครู! " หยกแซวผมพร้อมกับยิ้มร่าซึ่งก็รวบรวมเสียงหัวเราะได้จากทุกคน

ใช่! ทุกคน! แล้วแบบนี้ผมจะยังเป็นเพื่อนร่วมชั้น ก. ต่อได้ยังไง ผมต้องไม่ทำพลาดแบบนี้อีก

"เราไม่ได้อยากจะไปซะหน่อย นายอยากจะได้รับเกียรตินี้ไหมล่ะเติ้ล?"

เพื่อส่งความสนใจไปที่อื่น ผมหันไปเพื่อนชายที่อยู่ข้างหลังซึ่งกำลังหัวเราะเหมือนคนอื่นๆ

"เราไม่ได้ชื่อกันตภณสักกะหน่อย" เติ้ลตอบแกมขำ

"เฮ้อ! งั้นผู้เสียสละก็ต้องเป็นเราสินะ โอเคๆ" ผมแสดงอาการท้อแท้ซึ่งกลายเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่พวกเขาหัวเราะ

ขนาดกอหญ้าผู้เงียบงันก็ยังหัวเราะคิกคักอยู่ทางด้านซ้ายของผม
แม้คนอื่นอาจจะมองว่าเธอดูเฉื่อยชาจากการแสดงออกและผมหน้าม้าที่ปรกตา
แต่ผมรู้ดีว่าจริงๆ แล้วเธอน่ารักขนาดไหน 




หลังจากเหตุการณ์นั้น นักเรียนที่เหลือก็ทยอยเข้าห้องมา ส่วนใหญ่พวกเขาถูกดักและลากไปตามชมรมต่างๆ โดยรุ่นพี่พวกนั้น
และผมก็ได้รับความสนใจอีกครั้งเมื่อเหล่าผู้มาสายได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง คุณครูสาวก็กลับมาและเริ่มคาบเรียนด้วยเวลาที่เหลือ
ผมไม่เห็นหนังสือเล่มนั้นจากข้าวของของเธอเลย เธอคงเขินอายเกินกว่าจะหยิบมันออกมาอีกครั้งและเอาไปซ่อนเรียบร้อยแล้ว

เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้น ครูอารียาจึงจ้องมองมาที่ผมตลอดคาบ อีกทั้งยังเรียกผมเพื่อตอบคำถามถึงสามครั้งตลอดการสอน

ผู้หญิงคนนี้... เธอคิดว่าผมจะแฉงานอดิเรกของเธองั้นเหรอ?

เหล่าเพื่อนร่วมชั้นต่างก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าผมตกเป็นเป้าของเธอ
ดูเหมือนจะมีคนอิจฉาผมอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะพวกที่อยากจะเป็นจุดสนใจของครูคนสวย

แม้จะหวั่นไหวอยู่บ้าง แต่ผมก็พยายามทำตัวปกติและตอบคำถามเสมอเมื่อถูกเธอเรียก
ผมไม่ต้องการตกเป็นเป้าของความสนใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว




ในที่สุด ผมก็มีโอกาสได้พักหายใจเมื่อคาบแรกอันแสนอึดอัดนั้นสิ้นสุดลง

พอถึงเวลาพักกลางวัน ผมก็รีบออกไปที่โรงอาหารเพื่อหาซื้ออะไรกินก่อนไปหาครูสาว
แต่แล้ว ระหว่างทางไปโรงอาหาร ผมก็สวนกับใครบางคนเข้า 

หัวหน้าห้องของผม พลอย ณัฏฐ์นรี

แม้ว่าเราแทบจะไม่เคยคุยอะไรกันเลยตั้งแต่วันแรก แต่เธอก็พยักหน้าให้ผมอย่างน่าประหลาดใจและเดินผ่านไป

"ช่วยดูข้อความของนายด้วย"

ห่ะ? อะไรนะ? เธอพูดกับผมเหรอ?

ผมมองไปรอบ ๆ และพบว่ารอบข้างไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ เลย นี่เธอพูดกับผมจริงๆ เหรอเนี่ย?
ผมเหลือบมองพลอยที่กำลังจะจากไป เธอไม่ได้สนใจผมอีกและเดินกลับไปที่ห้องเรียนของเราต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ข้อความงั้นเหรอ? ผมไม่ได้ดูแชทห้องเลย ผมปิดการแจ้งเตือนทั้งหมดในโทรศัพท์ไว้เพราะกำลังยุ่งอยู่กับพี่เอม
แต่กระนั้น ผมก็เลือกที่จะดูมันในภายหลัง ตอนนี้ผมหิวเกินกว่าจะทำอย่างอื่นได้อีกแล้ว

เมื่อไปถึงโรงอาหาร ผมเลือกที่จะซื้อขนมปังแบบเดียวกับเมื่อวานเพื่อความสะดวกก่อนจะหามุมเพื่อนั่งกินมัน
เช่นเดียวกับครั้งอยู่โรงเรียนเก่า ผมใช้เวลาในระหว่างกินอาหารเพื่อสำรวจหาเป้าหมายใหม่ไปด้วย
และตามที่คาดไว้ ผมเห็นคู่รักสองสามคู่กำลังกินข้าวด้วยกันแม้จะเพิ่งหันมองได้นิดเดียว

ผมใฝ่ฝันว่าจะได้ขโมยพวกเธอถ้วนทุกคน ผมจะเรียกพวกเธอทีละคนในขณะที่กำลังกินข้าวด้วยกันกับแฟน พวกเธอจะทิ้งพวกเขาโดยไม่มีทางเลือก
และบรรดาแฟนหนุ่มเหล่านั้นก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ผมกำลังลิ้มรสแฟนสาวแทนพวกเขา และนั่นจะกลายเป็นมื้อกลางวันยอดเยี่ยมที่สุด

แต่กระนั้น ผมจำต้องระมัดระวังเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ตัวเองโดดเด่น ผมจึงต้องพับความฝันนั้นเก็บเอาไว้ก่อน
แต่ทว่า เมื่อผมสังเกตเห็นพี่เอมกับแฟนหนุ่มของเธออยู่ด้วยกันที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร ผมก็อาจจะสัมผัสบางส่วนของฝันนั้นได้ในตอนนี้

พี่เอมยิ้มอย่างมีความสุขขณะกำลังกินข้าวกับพี่บิ๊กอย่างออกรส ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดดูหนึ่งในรูปที่ผมถ่ายไว้
มันเป็นรูปซึ่งริมฝีปากของเราแนบชิดกัน ผมมองดูใบหน้าของรุ่นพี่สาวขณะลิ้มรสจูบอันเร่าร้อนของเราในรูปถ่ายซ้อนทับกับใบหน้าในขณะนี้ของเธอ

อาาา... มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง

ผมส่งรูปเดียวกันกับที่ผมเพิ่งดูให้เธอไปทางแชท และไม่กี่วินาทีต่อมา ผมก็เห็นเธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อ

แล้วผมก็ได้เห็นท่าทีที่เธอแสดงออกเมื่อเห็นรูปนั้น มันเต็มไปด้วยความละอาย ความเขินอาย และความรู้สึกผิดปนเปกันไป
ตอนนี้เธอกำลังกินข้าวกับพี่บิ๊ก และต้องมาเห็นรูปเธอกำลังจูบกับชายอื่น เธอไม่กล้าที่จะมองดูแฟนหนุ่มของเธออีก

[ไอ้โรคจิต ลบทิ้งไปเลยนะ] คำตอบของเธอมาถึงหลังจากนั้นไม่นาน

จากที่ที่ผมนั่ง ผมเห็นเธอมองไปทางซ้ายและขวา
แม้จะอยู่ห่างไกลกันแต่ผมก็พอจะเดาได้ แฟนหนุ่มของเธอคงกำลังถามเธอว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่และเธอก็จะตอบเขาด้วยการส่ายหัว
พี่เอมยังน่ารักเกินไปอยู่เสมอ แต่ผมจะยังไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้เพราะมันจะน่าสงสัยเกินไป
แทนที่จะทำเช่นนั้น ผมจะแกล้งเธอมากขึ้นแทน

[นี่เป็นความทรงจำของเรา ภูมิจะเก็บมันไว้] ทันทีที่ส่งไป ผมก็กินขนมปังเสร็จพอดี
แล้วโทรศัพท์ผมก็สั่นอีกครั้ง พี่เอมมักจะตอบเร็วเสมอ ผมต้องจำเอาไว้หน่อย

[ทีหลังได้ไหม ไม่ใช่ตอนนี้]

ดูเธอคนนี้สิ... แม้ว่าเธอจะเขินอายและรู้สึกผิดต่อหน้าแฟนของเธอ
แต่วิธีที่เธอตอบผมก็เพียงพอแล้วที่จะจุดประกายความปรารถนาของผมที่มีต่อเธอ

[OK กินข้าวกับพี่บิ๊กให้อร่อยล่ะ]

ผมกดส่งแล้วเก็บโทรศัพท์ทันที ถึงเวลาที่ผมต้องไปห้องพักครูแล้ว
ผมสงสัยว่า... หากผมโชคดี นี่อาจเป็นโอกาสที่จะได้บางอย่างจากครูคนสวยของเรา

นิยายเล่มนั้นให้โอกาสผม แม้ว่าผมจะไม่สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นนักอ่านตัวยง
แต่ผมก็พอที่จะมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง และผมจะใช้นิยายนั่นให้เป็นสะพานเชื่อมถึงเธอ



ซ่อนตรงนี้ครับ
 



เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน


magecounterz

พระเอกเรานี่วางแผนการเก่งจริง ต้องมีคนรู้ทันบ้างไหมเนี่ย



Au Nanma




italy77


gritkin


monsterz1981



1819

 นายภูมิพระเอกขอเรา นี่ เข้าขั้น เด็กโรคจิตอัจฉริยะในการสังเกตุอาการเหยื่อจริงๆ บวก กับ โชคดีที่มัดจะรู้ความลับของเหยื่อ เพื่อนำมาต่อรอง ในสิ่งที่อยากได้ แต่ไม่หักหาญเกินไป มีรุก 70%ถอยใหเหยื่อ หายใจ 20  % อีก 10% นิ่งให่ สับสน    ภมูินายร้ายมาก555    ลุ้น ครูอารียาตัวตูดโกง เลย
กรุงเทพเป็นเมืองที่มีคนเหงา มากกว่าเสาไฟฟ้า

phurin84

โหว ยังไม่ทันปิดจ็อบพี่เอมเรียบร้อย หาเหยื่อรายใหม่เพิ่มแล้วเหรอ ร้ายกาจมากครับ

polasia

คุณครูเป็นสาววายเหรอ แต่ก็ไม่น่าโกรธขนาดนั้นไหม หรือจะเป็นสายสวิงแต่อย่างหลังก็ไม่น่าจะมีหนังสือที่เห็นแว่บๆ แล้วเดาได้หรือเปล่า