ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu
avatar_nato87

(เรื่องเสียวมินิซีรีย์) หมอสาวกับลุงยาม ตอนที่ 3 : ไกลแค่ไหน…คือใกล้?

เริ่มโดย nato87, ธันวาคม 10, 2022, 06:39:08 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

nato87

พูดคุยก่อนอ่าน : เดี๋ยวผมขอพักเบรคแค่ตอนที่ 3 ก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นวันอาทิตย์ ผมจะนำตอนที่ 4 และ 5 มาปล่อยในทีเดียว

สำหรับคนที่สนใจอ่านฉบับเต็ม ๆ ทาง Tunwalai และ Fictionlog สามารถติดตามได้จากลิงค์ด้านล่างได้เลยครับ


https://www.tunwalai.com/story/693174

https://fictionlog.co/b/6385bbbcf02100001c16c807

################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

https://xonly8.com/index.php?topic=265631.msg2681272#msg2681272

เช้าวันรุ่งขึ้น เขมภัสสร์แต่งตัวออกไปทำงาน พร้อมกับฝากกุญแจไว้ที่พี่จี้ ที่เป็นนิติบุคคลประจำคอนโดมิเนียม

"ฝากกุญแจให้ลุงยอดด้วยนะคะพี่จี้" หมอสาววางกุญแจบนเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ "ถ้ามีธุระอะไร พี่จี้โทรหาแอมป์ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ"

หลังจากฝากกุญแจแล้ว เขมภัสสร์ก็ขับรถ Mazda 3 รุ่นปี 2012 สีแดง มุ่งหน้าไปยังวิทยาลัยแพทย์และพยาบาลทันที

"ลุงยอดคะ" ก่อนที่จะเลี้ยวออกถนนใหญ่ เขมภัสสร์เหลือบไปเห็นลุงยอดยืนเฝ้าหน้าป้อมยาม หมอสาวจึงเลื่อนกระจกรถเพื่อทักทายอีกฝ่าย "มาแต่เช้าเลยนะคะ แอมป์ฝากกุญแจไว้ที่พี่จี้แล้วนะคะ"

"ครับหมอ" ยอดยิ่งยิ้มรับ "เดี๋ยวลุงจะดูแลความเรียบร้อยให้เองครับ คุณหมอไม่ต้องห่วง ขับรถดี ๆ นะครับ"

"ค่ะ..." เขมภัสสร์พยักหน้า ก่อนเอื้อมมือกดปิดกระจกหน้าต่างรถและขับออกไป

"หมอแอมป์ของลุง" ลุงยอดเหลือบมองรถยนต์คันสวยของหมอแอมป์ที่แล่นออกไปสู่ถนนใหญ่ "สวยเหลือเกิน ทั้งรถทั้งคน"
ยอดยิ่งคลั่งไคล้หลงใหลในตัวเขมภัสสร์ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว หนุ่มใหญ่ต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนกัน กับการปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อคุณหมอสาวคนสวย ด้วยเพราะรู้ตัวว่าตนเองนั้นไม่คู่ควรกับอีกฝ่าย

ถ้าหากเผลอทำตัวรุ่มร่ามใส่ คุณหมออาจด่าว่าไม่เจียมตัว และอาจลามไปถึงบุพการีผู้ล่วงลับ สุดท้ายยอดยิ่งผู้ต่ำต้อย จึงทำได้เพียงแค่แอบรักเขมภัสสร์อยู่ข้างเดียวแบบนี้ต่อไป

ลุงยอดทำหน้าที่ประจำวันที่ได้รับมอบหมาย จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงสาย ก็มีรถกระบะจากบริษัทเครื่องปรับอากาศ ที่รับผิดชอบเรื่องการติดตั้งและทำความสะอาดเครื่องปรับอากาศภายในคอนโดมิเนียมที่เขมภัสสร์พักอาศัย

"ตามลุงมาเลยนะ เดี๋ยวลุงพาไปที่ห้อง" ลุงยอดใช้กุญแจที่ได้มาจากฝ่ายนิติบุคคล ไขประตูเข้าไปในห้องของเขมภัสสร์ "ห้องนี้แหละ"

"โอเค เดี๋ยวพวกผมจัดการที่เหลือเองครับลุง" เจ้าหน้าที่หนุ่มตอบ "ไอ้มด มึงเอาบันไดเข้ามาซิ!!"

ลุงยอดมีหน้าที่ยืนเฝ้าการทำงานของคนงานที่มาล้างแอร์ภายในห้องของเขมภัสสร์ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ตัวเองได้เข้ามาภายในห้องพักของคุณหมอคนสวย

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ลุงยอดเลยทำทีเป็นเดินตรวจตราความเรียบร้อยภายในห้อง จนไปสะดุดกับห้องแต่งตัวของคุณหมอ ตาเฒ่าเหลือบมองซ้ายทีขวาที เมื่อเห็นว่าคนงานที่ถูกส่งมาล้างแอร์ กำลังง่วนอยู่กับหน้าที่ของตัวเองแบบนั้น

ยอดยิ่งแอบเปิดประตูบานเลื่อนเข้าไป ทำทีว่าตรวจตราความเรียบร้อย ก่อนที่จะไปสะดุดกับตะกร้าใส่เสื้อผ้าที่ซักไว้แล้ว

ตาเฒ่าเริ่มมีใจคิดเรื่องอกุศล เหมือนด้านมืดกำลังเข้าครอบงำ จนลืมศีลธรรมไปจนหมด เมื่อได้เห็นชุดชั้นในที่ใช้แล้วของเขมภัสสร์ที่ถูกยัดอยู่ภายในตะกร้าเสื้อผ้า ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ลุงยามจิตงุ่นง่านก็ค่อย ๆ ย่องเข้าไปเพื่อหยิบชุดชั้นในที่ใช้แล้วของคุณหมอสาวขึ้นมาสำรวจ

ลุงยอดหยิบกางเกงชั้นในสีชมพูที่ใช้แล้วจากตระกร้าขึ้นมากางดู และพบว่าตรงหว่างขามีรอยเปื้อนสีน้ำตาลอ่อน ที่คาดว่าน่าจะเป็นเลือดประจำเดือนของเขมภัสสร์ แถมยังมีขนอ่อนสีดำติดอยู่บนเนื้อผ้าที่เป็นขุย

"แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก" หนุ่มใหญ่หายใจฟืดฟาด มือทั้งสองข้างขยำกางเกงในที่ใช้แล้วเข้ามาใกล้เพื่อหวังดอมดมกลิ่นกายสาวในที่ลับของเขมภัสสร์ แต่ทันใดนั้น

"ลุงครับ!! ลุง!!" ช่างแอร์ตะโกนเรียกลุงยอด ที่กำลังหวังฟินกับกลิ่นกางเกงในของหมอแอมป์ ต้องตื่นจากภวังค์

"มีอะไรเหรอ?" ยอดยิ่งสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนรีบคว้ากางเกงในของหมอแอมป์เก็บใส่ในกระเป๋าสแล็ค ก่อนรีบเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ขอผมเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมครับ?" ช่างแอร์คนนั้นตอบกลับมา "ผมปวดฉี่"

"ได้ ๆ" ลุงยอดพยักหน้า "แต่รักษาความสะอาดหน่อยนะ เจ้าของห้องเป็นคุณหมอ ระวังนิดนึง"

"ได้ครับลุง" แล้วช่างแอร์คนนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อปลดทุกข์ ส่วนลุงยอด ก็ทำทีมายืมคุมความเรียบร้อยอยู่ภายในห้อง ราวกับว่าเรื่องราวเมื่อครู่ที่ผ่านมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ระหว่างที่ยืนคุม หนุ่มใหญ่ก็ไม่ลืมที่จะใช้มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อใช้มือกดกางเกงชั้นในของเขมภัสสร์ไม่ให้โผล่ออกมาทักทายโลกภายนอก เพราะไม่อย่างนั้นละก็

ลุงยอดอาจตกงาน และกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งในฐานะลุงยามโรคจิต ที่คิดขโมยกางเกงในลูกบ้านคอนโดไปสำเร็จความใคร่

หลังจากนั้น เหตุการณ์ทุกอย่างภายในห้องก็ดำเนินไปตามปกติ หลังจากทำความสะอาดเครื่องปรับอากาศเสร็จแล้ว ทีมงานทั้งหมดก็เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วเดินออกมาจากห้อง โดยมียอดยิ่งเดินตามหลังมาส่งถึงชั้นล่าง

"เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ?" พี่จี้ ฝ่ายนิติบุคคลคอนโดเอ่ยปากถามช่างล้างแอร์และลุงยอดที่เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"เรียบร้อยแล้วจ๊ะ" ยอดยิ่งมอบกุญแจห้องเขมภัสสร์คืนให้ฝ่ายนิติบุคคล ก่อนที่จะขอตัวกลับไปเฝ้าป้อมยามตามปกติ แต่ว่า

ลุงยอดไม่ได้เดินตรงไปที่ป้อมยาม แต่แกเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับล้วงเอากางเกงชั้นในที่ใช้แล้วของเขมภัสสร์ขึ้นมา

"ซู้ดดด!!!" ยอดยิ่งหลับตาพริ้ม พร้อมกับสูดดมกลิ่นกายสาวตรงที่ลับบนเนื้อผ้าชุดชั้นในด้วยความสุขสม "หมอแอมป์ของลุง!!! หอมเหลือเกิน!!! ซู้ดดดด!!!"

ไม่ใช่แค่ดอมดม แต่ลุงยอดยังใช้มือข้างขวาล้วงลงไปรูดซิปกางเกงสแล็ค เพื่อปลดเปลื้องท่อนเนื้อขนาด 6 นิ้ว ที่กำลังแข็งตัวออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอก และไม่ต้องบอกว่าหลังจากนั้น ลุงยามโรคจิตคนนี้กำลังคิดจะทำอะไร

"หมอแอมป์!!! อ๊า!!! หมอแอมป์ของลุง!! ลุงใกล้จะเสร็จแล้ว!!! อ๊า!!! เมียของผัว!! อ๊า!!! อ๊าก!!"

ยอดยิ่งสำเร็จความใคร่ จนน้ำรักพุ่งออกมารดใส่คอห่านอย่างท่วมท้น ก่อนที่หนุ่มใหญ่จะกดชักโครกเพื่อทำลายหลักฐาน และเก็บกางเกงชั้นในของเขมภัสสร์ใส่กระเป๋า และเดินออกมาทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

.............................

ณ วิทยาลัยแพทย์และพยาบาล

เขมภัสสร์เป็นแพทย์หญิงประจำห้องพยาบาล หน้าที่หลักของเธอคือการตรวจโรคและรักษาพยาบาลในเบื้องต้น

"ฮัดชิ้ว!!" เขมภัสสร์ที่กำลังนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ภายในห้องทำงานของตัวเอง อยู่ดี ๆ ก็เกิดจามออกมา จึงรีบคว้ากระดาษทิชชู่ขึ้นมาเพื่อปิดปาก "ใครนินทาชั้นเนี่ย!!??"

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้องทำงานของเขมภัสสร์

"เชิญคะ" หมอสาวเอ่ยปากเรียก พร้อมกับจัดแจงท่าทางการนั่งให้เรียบร้อยที่สุด "มีอะไรเหรอคะพี่เปิ้ล?"

"หมอแอมป์คะ มีแขกมาขอพบคุณหมอน่ะคะ" พยาบาลผู้ช่วยเปิดประตูเข้ามา เพื่อแจ้งข่าวว่ามีแขกมาขอพบ "ผู้กองโอ๋น่ะคะ"

"อ้อ!! ค่ะ" เขมภัสสร์รับรู้ในทันทีว่า แขกที่มาขอพบก็คือ ร.อ.ภาคิน คู่หมั้นของตัวเอง "เชิญให้พี่โอ๋เข้ามาได้เลยค่ะ"

"สวัสดีครับน้องแอมป์" แล้วทันใดนั้น ร.อ.ภาคิน ในชุดเครื่องแบบกรมท่าของกองทัพอากาศ ก็ปรากฏตัว พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ "เป็นยังไงบ้างครับ?"
"มีธุระอะไรกับแอมป์เหรอคะพี่โอ๋?" เขมภัสสร์แกล้งทำเป็นเชิดหน้าหยิ่งใส่คู่หมั้นหนุ่ม เพราะยังแอบเคืองกับเรื่องเมื่อวานอยู่ "นี่มันเวลาราชการไม่ใช่เหรอ? แอมป์เพิ่งรู้ว่าทหารอากาศอย่างพี่จะมีเวลาว่างขนาดนี้ด้วย?"

"อย่าพูดแบบนั้นซิครับน้องแอมป์..." ร.อ.ภาคิน เดินถือช่อดอกไม้เข้ามาภายในห้องทำงานของเขมภัสสร์ "พอดีเมื่อเช้า พี่มีประชุมน่ะ พอประชุมเสร็จ พี่ก็เลยแวะมาหาเราน่ะ"

"ยังคะ..." หมอสาวตอบด้วยท่าทีเฉยเมย ก่อนที่จะแกล้งทำเป็นพิมพ์งานในคอมพิวเตอร์ "พี่โอ๋มีธุระอะไรก็บอกมาคะ แอมป์มีงานต้องทำ"

"คือพี่ซื้อดอกไม้มาฝากเราน่ะแอมป์" ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ร.อ.ภาคิน เลยยังยืนถือดอกไม้ช่อใหญ่ตรงหน้าเขมภัสสร์ที่แกล้งทำเป็นพิมพ์งานอยู่ "ให้พี่นั่งได้ไหมครับ?"

"เชิญซิคะพี่โอ๋" เขมภัสสร์เหลือบมองคู่หมั้นหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ "ไม่มีใครห้ามไม่ให้พี่โอ๋นั่งสักหน่อย"

"ขอบคุณครับ" แล้วทหารอากาศหนุ่มก็หย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้คุณหมอสาวที่ยังมีท่าทางบึ้งตึงอยู่ "น้องแอมป์ครับ นี่ครับดอกไม้"

"คิดจะง้อแอมป์เรื่องเมื่อวานละซิ" เขมภัสสร์หยุดแกล้งพิมพ์งาน ก่อนที่จะหันมาเผชิญหน้ากับคู่หมั้นหนุ่มตรงหน้าอย่างจริงจัง "บอกตรง ๆ นะคะพี่โอ๋ แอมป์ไม่ชอบเลยกับการที่พี่โอ๋ทำแบบนี้"
"แอมป์ จะช้าหรือจะเร็ว" ทหารอากาศหนุ่มพยายามอธิบาย "ยังไงเราสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี พี่คิดว่าเราทั้งสองคนพร้อมแล้วนะครับ แล้วแอมป์ยังกลัวอะไรอีกละ?"

"ไม่ได้กลัวคะ แต่ไม่พร้อม" เขมภัสสร์ตอบโดยไม่ลังเล "แอมป์ก็บอกแล้วไงว่าอีกสองปี ค่อยมาคุยกันเรื่องแต่งงาน"

"แล้วพี่จะมั่นใจได้ยังไงละครับ" ร.อ.ภาคิน ถามต่อ "ว่าถ้าหากถึงตอนนั้น แอมป์จะแต่งงานกับพี่?"

"พี่โอ๋..." หมอสาวนั่งกอดอกมองค้อน "แอมป์ว่าแอมป์ชัดเจนมาตั้งนานแล้วนะคะ ทำไมพี่โอ๋ถึงไม่ไว้ใจแอมป์กันบ้างเลย? แอมป์บอกแล้วไงว่าแอมป์ยังอยากมีสมาธิกับการทำงาน"

"เอาละ ๆ" เมื่อเห็นว่าแฟนสาวยังยืนยันคำเดิม ร.อ.ภาคิน ก็เหนื่อยหน่ายเป็นเหมือนกัน "พี่เองก็ไม่อยากฝืนใจแอมป์ ถ้ายังไม่อยากแต่งตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่อีกสองปี แอมป์สัญญากับพี่นะครับ ว่าแอมป์จะแต่งงานกับพี่"

"ไม่มีสัญญาอะไรทั้งนั้นแหละค่ะพี่โอ๋" เขมภัสสร์ก็ยังดื้อต่อไป "อนาคตเป็นเรื่องของอนาคตค่ะ ถ้าครบสองปี เดี๋ยวแอมป์จะเป็นคนบอกเองว่าจะแต่งงานหรือเปล่า?"

"แอมป์..." พอเจอแบบนี้เข้า ทหารอากาศหนุ่มก็เริ่มสงสัยว่าทำไมแฟนสาวของเขาถึงเปลี่ยนไป "พี่ถามแอมป์หน่อยได้ไหมครับ?"

"ถามอะไรเหรอคะ?" หมอแอมป์ตอบ

"ตกลง แอมป์ยังรักพี่อยู่หรือเปล่า? หรือว่าเรามีคนอื่น?" เพราะท่าทางที่เปลี่ยนไปของเขมภัสสร์ เลยทำให้ ร.อ.ภาคิน อดที่จะรู้สึกแบบนั้นไม่ได้ "จากการพูดคุยเมื่อคืน จนถึงตอนนี้ พี่อดคิดไม่ได้เลยจริง ๆ ครับ ว่าน้องแอมป์ไม่ได้รักพี่อีกแล้ว หรือว่าน้องแอมป์จะ..."

"ฟังนะคะพี่โอ๋..." เขมภัสสร์ถอนหายใจ "แอมป์ไม่ได้มีคนอื่นค่ะ แอมป์แค่ยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานตอนนี้ และแอมป์จะบอกพี่เป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ว่าสิ่งที่จะทำให้แอมป์รู้สึกหมดรักในตัวพี่ ก็คือความเซ้าซี้และเอาแต่ใจของพี่ ฝากให้คิดนะคะ"

"พี่ขอโทษ..." ด้วยความรักที่มีต่อแฟนสาว เลยทำให้ ร.อ.ภาคิน ต้องยอมสยบ "พี่ก็แค่รักเราน่ะ ถ้าความรักที่พี่มีให้แอมป์มันทำให้แอมป์รู้สึกรำคาญ พี่ก็ต้องขอโทษด้วย"

"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะพี่โอ๋" หมอแอมป์เริ่มมีท่าทีอ่อนลง "แอมป์แค่อยากให้พี่โอ๋เข้าใจในมุมของแอมป์บ้าง ความรักน่ะ มันต้องอาศัยความเข้าใจกันของคนสองคนนะคะ ฝากให้คิดนะ"

"ถ้าแบบนั้น..." ทหารอากาศหนุ่มนิ่งเงียบไป "พักเรื่องเครียด ๆ ก่อนดีไหม? ตอนเที่ยงแอมป์อยากกินอะไรดี? เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง คิดซะว่าเป็นการไถ่โทษที่พี่ทำให้เรารู้สึกไม่สบาย"

"อืม..." พอเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของคู่หมั้นหนุ่ม เขมภัสสร์ก็เริ่มใจอ่อน "พี่โอ๋พูดเองนะคะ"

"ครับ" ผู้กองโอ๋พยักหน้า "พี่เป็นทหาร ทหารพูดคำไหนคำนั้น"

"งั้นก็..." หมอแอมป์เหลือบมองเวลาตรงมุมขวาล่างหน้าจอคอมพิวเตอร์ "นี่ก็จะเที่ยงแล้ว แอมป์อยากกินอาหารญี่ปุ่น พี่โอ๋พอจะรู้จักร้านอร่อย ๆ ไม่ไกลจากแถวนี้บ้างไหมคะ?"

"รู้ซิครับ!!" ร.อ.ภาคิน ยิ้ม "อยากกินอาหารญี่ปุ่นใช่ไหม? เดี๋ยวพี่พาไป"

"ค่ะ..." แล้วเขมภัสสร์ก็ลุกขึ้น พร้อมกับผายมือออก "พี่โอ๋ ซื้อดอกไม้มาให้แอมป์ใช่ไหมคะ? ส่งมาซิ"

"นี่ครับ" ผู้กองโอ๋ ยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้หมอแอมป์ ที่สุดท้ายก็ใจอ่อนยอมรับคำขอโทษจากตนเอง

"ขอบคุณค่ะ" หมอสาวเอ่ยปากขอบคุณ ก่อนที่จะก้มหน้าดมกลิ่นหอมจากช่อดอกไม้ช่อนั้น "หอมจัง สงสัยคงแพงน่าดูเลยนะคะพี่โอ๋"

"ไม่เท่าไรหรอกครับ" ทหารอากาศหนุ่มยิ้ม "เพื่อน้องแอมป์ พี่ทำได้ทุกอย่าง"

"ปากหวานจังเนอะ" เขมภัสสร์ยิ้มที่มุมปาก "พี่โอ๋ สิ่งหนึ่งที่แอมป์บอกพี่ได้แน่ ๆ ก็คือ แอมป์อยากให้พี่โอ๋รักษาความดีของพี่แบบนี้ต่อไป แล้วอีกสองปี แอมป์จะให้คำตอบอย่างที่พี่โอ๋ต้องการ"
"ครับ!! พี่จะไม่ทำให้แอมป์ผิดหวังนะ!!" ร.อ.ภาคินยิ้ม ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาคู่หมั้นสาว "รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวร้านจะเต็มก่อนนะ พี่เองก็เริ่มหิวแล้ว"

แล้วเรืออากาศเอกหนุ่มและแพทย์หญิงคนสวย ก็เดินออกมาจากห้องทำงาน ท่ามกลางสายตาของเหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาล ที่ต่างมองมาทั้งคู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม คละเคล้าไปกับความอิจฉา

"แก ๆ นั่นแฟนหมอแอมป์เหรอ?"

"เป็นทหารอากาศซะด้วย อย่างหล่อเลย"

"เค้าว่าทหารอากาศเจ้าชู้ไหมใช่เหรอ?"

"แกก็พูดไป ชั้นว่าคนอย่างหมอแอมป์ฉลาดเลือกอยู่ละ ไม่ต้องห่วงหล่อนหรอก"

"นั่นดิ ห่วงแต่พวกเราเหอะ เมื่อไรจะหาแฟนได้"

เหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาลต่างซุบซิบนินทาคู่รักตัวอย่าง เรืออากาศเอกภาคินและแพทย์หญิงเขมภัสสร์ ที่กำลังจะออกไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันด้านนอก

"เด็กพยาบาลพวกนั้นมองเราสองคนใหญ่เลยนะครับ" ผู้กองโอ๋หันไปสะกิดแฟนสาวที่เดินตามมาติด ๆ "สงสัยจะอิจฉาน้องแอมป์ ที่มีแฟนหล่อแบบพี่"

"ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะคะพี่โอ๋" หมอแอมป์ยิ้ม ขณะกำลังเดินมาที่ลานจอดรถ ที่มีรถยนต์ Toyota Camry ปี 2010 สีขาว ของแฟนหนุ่มจอดอยู่

"เชิญครับ" ร.อ.ภาคิน เปิดประตูรถให้แฟนสาวได้เข้าไปนั่ง

"ขอบคุณค่ะ" เขมภัสสร์ยิ้มรับ ก่อนที่จะก้มตัวลงไปนั่งบนเบาะผู้โดยสาร ก่อนที่ผู้กองหนุ่มจะรีบเดินวนกลับไปเปิดประตูรถ สตาร์ทเครื่องยนต์ เพื่อพาคู่หมั้นสาวไปทานอาหารญี่ปุ่นตามที่ต้องการ

ร.อ.ภาคิน พาเขมภัสสร์ไปทานอาหารญี่ปุ่นที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หลังจากทานเสร็จแล้ว หมอสาวก็แวะซื้อขนมขบเคี้ยวสองสามรายการ จนผู้กองโอ๋อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอจะซื้อไปทานเองหรือจะนำไปฝากใคร

"ซื้อขนมไปกินเองเหรอครับ?" ทหารอาหารหนุ่มยืนดูแฟนสาวที่กำลังชำระเงินกับแคชเชียร์ "หรือว่าซื้อไปฝากใคร?"

"ก็ซื้อกินเองแล้วก็ไปฝากคนอื่นด้วยค่ะพี่โอ๋" เขมภัสสร์รับถุงใส่ขนมจากแคชเชียร์ "ขอบคุณค่ะ"

เรืออากาศเอกหนุ่มยิ้ม ในความมีน้ำใจของแฟนสาว นี่แหละแม่ของลูก

"ยิ้มอะไรเหรอคะพี่โอ๋?" หมอสาวเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นแฟนหนุ่มยิ้มแป้น

"ซื้อเผื่อตัวเองแล้วก็คนอื่น" ผู้กองโอ๋เอ่ยปากแซว "ไม่ซื้อฝากพี่บ้างเหรอครับน้องแอมป์?"

"ถ้างั้น" แล้วเขมภัสสร์ก็ล้วงเอากล่องขนมคุกกี้ออกมาจากถุง "แอมป์ยกให้ก็ได้นะคะ"

"พี่ล้อเล่นครับน้องแอมป์!!" พอเห็นว่าหมอแอมป์เอาจริง ผู้กองโอ๋เลยต้องรีบผายมือห้าม "พี่แค่ล้อเล่นเฉย ๆ น่ะครับ"

"นึกว่าจะเอาจริง" เขมภัสสร์ตอบ "รีบพาแอมป์ไปส่งเถอะค่ะพี่โอ๋ นี่ก็ใกล้จะบ่ายแล้ว"

ร.อ.ภาคิน พยักหน้า ก่อนพาแฟนสาวไปส่งที่วิทยาลัยพยาบาลตามเดิม พร้อมกับแยกตัวกลับไปทำงานที่กองพันทหารอากาศ

...ส่วนเขมภัสสร์ ก็นำของกินไปฝากพี่ ๆ พยาบาลที่ทำงาน และเหลือเก็บเอาไว้บางส่วน เพื่อนำไปให้พี่จี้ ฝ่ายนิติบุคคลที่สนิทกัน รวมไปถึงลุงยอด พนักงานรักษาความปลอดภัยประจำคอนโดมิเนียมที่พักของเธออีกด้วย

โปรดติดตามตอนต่อไป...
ฝากติดตามเพจเฟสบุ๊คของผมด้วยนะครับ

https://web.facebook.com/Nato87.The.Storyteller


alohaseed

อดรนทนไม่ไหวไปจัดในแอพธัญวลัยมาเรียบร้อยแล้วฮะ โคตรมันเลย🤭🤭🤭


Agalos von Stresermann

น่านนน เข้าด้านมืดด้วย
เก็บกลิ่นไว้ ดอมดมกลิ่นนางฟ่า
หมอแอมจะรู้ตอนไหนว่า กกน. หายไป
แล้วจะทำยังไง

devilzoa