แรงรักนักศึกษา3

[จักราวุธ อัครพงศ์]

      หลังจากคำท้าทายของไอ้แดนทำให้ผมฮึดที่จะกล้าคุยกับผู้หญิงด้วยความอยากได้เครื่องเล่นเกมส์PS5พร้อมแว่นVRทั้งๆที่ผมนั้นเป็นเด็กสายเล่นเกมส์ไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิงเหมือนกับไอ้แดน ด้วยความไม่กล้าเจอหน้าผมจึงเริ่มต้นด้วยการแชทข้อความทางไลน์หลังจากไอ้แดนมันส่งเบอร์ไลน์ของเอยให้ผม เธอไม่ปฎิเสธที่จะคุยด้วยแต่ต้องพิมพ์ข้อความเท่านั้นห้ามโทรคุยไม่เช่นนั่นจะบล็อคไลน์ทำเอาผมแอบงงไปพักใหญ่แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่แค่แชทคุยไปเรื่อยเปื่อย
      ไม่นานเราก็คุยกันอย่างถูกคอทำให้ผมคิดไปว่าการจีบผู้หญิงก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนี่หว่า ระหว่างนั้นผมก็ผ่านด่านอะไรเยอะแยะที่ผู้หญิงชอบปั่นหัวผู้ชายที่เข้ามาจีบแต่ก็ไม่ได้เกินความพยายามของผมหรอก กระทั่งล่าสุดไปเซอร์ไพส์วันเกิดให้กับเอย พอเจอตัวจริงเข้าจังๆทำเอาผมสตั้นในความสวยและน่ารักของเธอแบบใกล้ชิดจนหลงรักเข้าเต็มเปา
      หลังจากวันนั้นที่ได้เจอหน้ากันครั้งแรก ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็พัฒนาไปอย่างรวดเร็วทำเอาผมมีความสุขมากๆ เธอมักชวนผมไปเดินเที่ยวที่โน่นที่นี่ด้วยกันบ่อยครั้งทำอะไรด้วยกันผมแทบไม่อยากห่างจากเอยเลย ทำเอาผมลืมเรื่องที่เคยท้าทายกับไอ้แดนไปเสียสนิท ทุกอย่างในโลกแห่งความรักมันช่างเป็นสีชมพูเจิดจ้า
      นอกจากที่ผมรู้ว่าไอ้แดนมันเคยจีบเอยนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายคนอื่นจะไม่สนใจใจความสวยน่ารักของเอย หลายคนยังแวะเวียนกันเข้ามาคุยทำเอาผมเริ่มเครียดจนออกอาการหึงหวงทั้งที่เคยคุยกับเอยว่าเราคบหาแบบดูใจกันเท่านั้น จนวันหนึ่งผมก็ทนความหึงหวงเธอไม่ไหวจนได้เอ่ยบอกไปด้วยความน้อยใจ
      "พี่ไม่ชอบ....." ผมเอ่ยพูดบอกเอยหลังจากที่เราผละจากหนุ่มรุ่นพี่สุดหล่อคนหนึ่งที่แวะเข้ามาทักทาย
      "พี่กัน..เอยไม่ได้เข้าไปคุยกับพี่เค๊าซักหน่อย..พี่กันก็เห็น..เค๊าเดินเข้ามาทักทาย..เอยก็แค่ทักตอบ..เอยไม่อยากให้พี่กันคิดมากนะ..อยากให้พี่กันไว้ใจเอยบ้าง"
      "พี่ไว้ใจเอย...แต่พี่ไม่ไว้ใจไอ้พวกนั้น..บอกตามตรง..พี่ไม่ชอบแบบนี้เลย..แต่จะพูดไป..พี่คงห้ามอะไรเอยไม่ได้..เพราะเอยยังไม่ตอบตกลงที่จะเป็นแฟนพี่"
      "ทำไมพี่กันพูดแบบนั้น...แล้วจะให้เอยทำยังไง..บอกมาซิ.."
      "จะให้เอยทำอะไร...ก็เอยบอกให้พี่รอ...ไว้ถ้าพร้อมวันไหนก็จะบอก...แล้วเมื่อไหร่กันเอย..หรือว่าต้องรอไปเรื่อยๆ" ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องพลุ้งพล่านขนาดนั้นกะอีแค่จีบผู้หญิงคนหนึ่งให้เธอรักเพื่อจะได้เกมส์เพล์ หรือว่าผมจะหลงรักเธอเข้าให้แล้ว 
      "เอยขอโทษ..ที่ทำให้พี่กันอึดอัด..." ผมหันไปมองใบหน้าของเอยก็รู้สึกร้อนวาบกับสายตาของเธอ
      "งั้นต่อไปนี้..พี่กันก็ไม่ต้องรอคำตอบจากเอยแล้ว..." พอผมได้ยินเอยพูดแบบนั้นออกมาแบบนั้นก็ถึงกับอึ้งใจหายวาบพูดอะไรไม่ออกแทบทรุดร่างลงทั้งยืน รู้สึกใจหายอย่างยอกไม่ถูก ราวกับว่าหัวใจมันถูกควักแล้วสลายไปอากาสที่จะสูดเข้าไปในปอดแทบไม่มีแรงกายใจ
      "อ.เอย......" ผมรู้สึกร่างกายชาไปทั้งตัวอยากจะยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เอยพูดต่อแต่กลับไร้เรี่ยวแรง แล้วทันใดนั้นเอยก็ขยัยร่างเข้ามาหาผมพร้อมเอียงศีรษะเข้ามากระซิบข้างหูของผม
      "งั้นก็..เป็นแฟนกันนะ........" น้ำเสียงเล็กๆหวานที่กระซิบให้ผมได้ยินราวกับน้ำทิพย์ชโลมหัวใจ กลิ่นหอมกรุ่นสาวจากเรือนร่างของเอยยิ่งประสานให้หัวใจที่แห้งผากเมื่อครู่กลับชุ่มฉ่ำสุดจะเอ่ย ผมได้แต่ยิ้มขณะที่ร่างกายยังช็อคยืนแข็งทื่อ
      "พี่กัน..เป็นอะไรหรือเปล่า.."
      "ป.เปล่าๆ...พี่..ม.ไม่เป็นอะไร.." ผมรีบเบือนหน้าหลบไม่ให้เธอเห็นน้ำตาที่เอ่อซึม หาใช่เพราะโศกเศร้าสียใจแต่เป็นน้ำตาแห่งความปิติปลาบปลื้มใจต่างหาก อยากจะโผกอดกับเอยนักแต่คงไม่เหมาะกับสถานะและสถานที่ มันยากจะเชื่อว่าผมตกหลุมรักของเอยเข้าอย่างรุนแรง
      "ข.ขอบคุณนะ..ที่ให้โอกาสพี่..เอ่อ..พี่..พี่ดีใจที่สุด..ที่ได้ยิน..พี่สัญญาว่าจะรักและดูแลเอยให้ดีที่สุด.." เอยยืนอยู่ตรงหน้าเอื้อมมือไปกุมกับฝ่ามือผมเราต่างยืนสบตากันแล้วยิ้มให้กันก่อนจะบอกลากลับห้องพัก
      "ง.งั้นฝันดีนะ..พรุ่งนี้พี่มารับ..ค่อยเจอกัน.."
      "อื้อมมม..ฝันดีเช่นกันค่ะพี่กัน..บายค่ะ.." ผมเดินกลับมาสตาร์ทรถมอไซด์ยังหันสบตากับเอยที่ยืนยิ้มแทบไม่อยากจะขับรถออกมาจากหน้าหอ ระยะทางที่กลับมาหอผมก็เท่าเดิมแต่กลับเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด
      แล้วเรื่องที่เอยตอบตกลงคบผมเป็นแฟนก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งไอ้แดนยังไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างผมจะจีบใครติด ไม่ต้องพูดถึงสาวสวยระดับเอยที่เลือกจะคบกับผม
      "มึงทำไงว๊ะเหี้ยกัน..น้องเค๊าถึงใจอ่อน..มุกควายอีกล่ะซิ.." ผมไม่ตอบมันหรอกได้แต่ยืนยิ้ม มุกควายก็มุกควายแต่ในที่สุดผมก็ได้นั่งอยู่ในหัวใจของเอยจนได้ มันขอโอกาสเข้าไปเอ่ยคำลาจากกับเอยผมไม่ขัดขวางหรอก สำหรับมันผมยกให้คนหนึ่งที่ไม่อยากจะออกอาการหึงหวงกับเอย ก็มันเคยจีบเธอมาก่อนแถมยังเป็นคนชักนำให้ผมจีบเธอ
      "ไอ้แดนมันมาคุยอะไรกับเอย...พี่เห็นมันเดินสวนออกไป..เห็นตาแดงๆ.." ผู้ชนะย่อมเขียนประวัติศาสตร์ผมแกล้งแหย่เอยหลังจากไอ้แดนมันคุยกับเธอจบ
      "สงสารพี่แดน..แต่เอยบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกัน..เป็นพี่เป็นน้อง..ยังคุยกันได้เหมือนเดิม.."
      "หึๆ..แพ้ก็คือแพ้....." ผมพลั้งปากเอ่ยพูดออกไปทำเอาเอยหันมาจ้องหน้าผมราวกับจับผิด
      "แพ้ชนะอะไรกัน...นี่แข่งกันจีบเอยเหรอ..." เอยหน้าแดงกล่ำไม่รู้โกรธหรือเปล่าที่ได้ยินแต่ก็ยกมือขึ้นบิดเนื้อผมจนร้องลั่น
      "โอ้ยยย...มาหยิกพี่ทำไม..." เอยทำหน้าหมั่นใส่ผมเต็มแก่เธอคงพอเดาออกเรื่องที่ผมกับไอ้แดนท้าทายกันเป็นแน่
      "อย่าให้รู้นะ...ว่ามาหลอกให้เอยชอบพี่กัน..ถ้าวันไหนเลิกกับเอย..เอยจะบีบคอพี่กันให้ตายไปเลย.."
      "โธ่...ถ้าพี่ตาย..แล้วเอยจะอยู่กับใครล่ะ...เก็บพี่ไว้ดูเล่นเถอะนะ.." ผมรีบเข้าไปอ้อนไม่อยากให้เรื่องเล็กๆบานปลายไปกว่านี้เกรงว่าจะง้อยากแต่ไม่วายถามต่อว่ามันพูดอะไรอีก
      "พี่เค๊าบอกว่ามันทำใจยาก..แต่ก็จะพยายาม...และถ้าวันไหนที่พี่กันทำให้เอยเสียใจ..อย่าลืมว่าพี่แดนยังเฝ้ารออยู่เสมอ.." ฟังที่เอยเล่าก็อดสงสารมันไม่ได้ แต่ก็แปลกใจที่มันดูจะปักใจกับเอยมากมายขนาดนี้ทั้งที่สาวๆในคอนเลคชั่นของมันแต่ละคนใช่ว่าจะสวยน้อยกว่าเอยอันนี้ผมก็ไม่เข้าใจ
      "เค๊ายังฝากบอกพี่กันด้วยว่า..ช่วงนี้อย่าว่าเค๊าเลยนะ..ถ้าจะโทรหาเอยบ้าง..เอยว่าพี่แดนเค๊าคงอยู่ในช่วงทำใจมั๊ง..พี่กันว่าไงค๊ะ.." ผมนึกไม่ออกหรอกเพราะไม่เคยอกหักแบบมันจึงไม่ได้พูดอะไร แต่เรื่องมันไม่ง่ายแบบนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์ผมยังเห็นมันโทรเข้ามาหาเอยอยู่อย่างต่อเนื่อง
      "พี่กัน..พี่แดนโทรมาอีกแล้ว...ให้เอยรับไม๊..." เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเอยยกขึ้มามองหน้าจอก่อนจะถามราวกับจะขออนุญาต ทำเอาผมรีบคว้ามือถือของเอยมากดรับสาย
      "ไอ้เหี้ยแดน...นี่เป็นอาทิตย์แล้วนะ...ที่กูปล่อยให้มึงคุยกับเอยอีก...พอได้แล้ว..แพ้ก็ให้รู้จักแพ้..มึงไม่ต้องโทรหาเอยอีก..ถ้ามีธุระอะไรกับเอยก็โทรมาบอกกู..เดี๋ยวกูบอกเอยให้.." ด้วยความหึงขั้นสุดผมกรอกเสียงกระแทกกระทั้นใส่ไอ้แดนจนมันอึ้ง คงไม่นึกว่าผมจะหึงร้ายกาจเช่นนี้ จนมันพูดมาคำหนึ่งทำเอามผมอึ้งบ้าง
      "มึงอย่าลืม...งานของมึงแค่ไหน...ของที่มึงอยากได้กูเตรียมไว้แล้ว..." นั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าเราท้าทายกันไว้ แต่สถานะการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่ได้จีบเอยเล่นๆอีกต่อไป วันนั้นผมกลับไม่ได้เอ่ยตอบข้อตกลงกับไอ้แดนแต่พูดคำอื่นก่อนจะวางสาย
      "มึงก็ไม่ต้องเสือกโทรมาหาเอยอีก..."
      นับตั้งแต่วันนั้นผมกับเอยก็คบกันอย่างเปิดเผย มีความสุขตามประสาคู่รักวัยเรียนทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้างด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่นผมโทรหาเอยช้าบ้างไม่อ่านข้อความไลน์บ้างหรือไม่รอกินข้าวด้วยบ้างตามประสาผู้หญิงขี้งอน ส่วนผมก็จะงอนเรื่องที่มีเพื่อนชายต่างคณะแอบแซวแอบคุยด้วยบ้างยามที่ห่างหูห่างตาผมบางทีก็บ่อยจนผมหงุดหงิด
      กระทั่งมีอยู่วันหนึ่งขณะที่นั่งรอคาบเรียนที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียน ผมกับเอยและเพื่อนๆของเธอก็นั่งคุยกันอย่างสนุก เผอิญมีรุ่นน้องมาบอกว่าอาจารย์เรียกผมให้ไปดูราบละเอียดกิจกรรม ผมจึงขอให้เอยนั่งรอเธอก็ไม่ได้อะไรพยักหน้าให้ก่อนจะหันไปเม้ามอยกับเพื่อนต่อ แต่พอผมไปถึงนั่งรอครู่ใหญ่ก่อนที่อาจารย์ท่านกับขอผลัดไปคุยวันอื่นเนื่องจากหัวหน้าคณะเรียกประชุมด่วนผมเลยเดินกลับมาที่โต๊ะเอยนั่งกับเพื่อน
      ผมยังเดินไปไม่ถึงโต๊ะแต่ก็มีรุ่นพี่ต่างคณะเดินเข้าไปหากลุ่มของเอยแล้วนั่งลงร่วมโต๊ะท่าทางสนิทกับเพื่อนของเอยหรืออาจจะเป็นเพื่อนกันก็ไม่แน่ชัดเลยรีบหามุมแอบบังสายตาก็อยากรู้ว่าถ้าห่างสายตาผมเอยจะเป็นอย่างไรบ้าง ก็เห็นผู้ชายในกลุ่มถามอะไรบ้างอย่างผมไม่ได้ยินหรอก แต่ได้ยินเพื่อนของเอยตะโกนบอก
      "ไม่ได้นะ...คนนี้ห้ามจีบ.." ผมเห็นเพื่อนของเอยยกแขนป้องเอยไว้ห้ามปรามรุ่นพี่ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างโต๊ะหินพร้อมกับพากันหัวเราะ แต่รุ่นพี่คนนั้นกลับก้มลงคุยกับเอย
      "งั้นขอนั่งคุยข้างๆได้ไม๊ครับน้อง..." พอผมได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันทีแต่ก็อยากรู้ว่าเอยจะมีปฎิกิริยาอย่างไรถ้าห่างสายตามผม ไม่น่าเชื่อว่าเอยหันไปมองหน้าของรุ่นพี่คนนั้นก่อนจะกวาดสายตาไปทางที่ผมเดินออกมาเมื่อกี้ราวกับจะดูว่าผมออกมาหรือยังก่อนจะตอบรุ่นพี่
      "อิอิ..ได้ซิค๊ะ..โต๊ะไม่ใช่ของเอยซักหน่อย.." พูดเสร็จผมยังเห็นเอยยิ้มหวานให้ไอ้รุ่นพี่คนนั้นมันรีบนั่งลงทันที ทำเอาผมหัวร้อนวาบ นี่อะไรกันยังไม่ทันไรแค่ห่างสายตาผมหน่อยเดียวถึงกับกล้าอ่อยผู้ชายคนอื่น ด้วยความไม่พอใจจึงรีบเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับทุ่มแฟ้มที่เพิ่งรับมาจากอาจารย์ลงกับโต๊ะหินเสียงดังลั่น ทำเอาทุกคนงงงันกับท่าทีของผม เอยผงะพร้อมกับหันมามองผมที่ยืนตาขวาง ผมสุดจะโกรธที่เอยกล้าทำแบบนี้เลยเดินหนีออกมาทันที ทำเอารุ่นพี่คนนั้นถึงกับนั่งเอ๋อไปพักใหญ่ จะยังไงต่อผมไม่รู้เพราะเอาแต่จ้ำอ้าวออกจากมหาลัยด้วยความน้อยใจขณะที่เสียงเรียกของเอยดังไล่หลังมา
      "พี่กัน...พี่กัน......."
      ผมไม่รู้เดินมาไกลหรือเปล่าจนมาเจอร้านขายอาหารอิสานริมฟุตบาทข้างทางจึงนั่งลงด้วยความกลัดกลุ้มหึงหวงน้อยใจเอย
      "อกหักรักคุดยังงี้ซักแบนไม๊ไอ้น้อง...." เจ้าร้านแบบรถเข็นโผล่หน้าออกมาถามทำเอาผมพยักหน้า
      "เอาลาบเนื้อด้วยน้า...." ผมตะโกนสั่งพร้อมกับคิดในใจ เดี๋ยวเลือดจะกลับไปเอาในมหาลัย
      ครู่เดียวผมกระดกเหล้าเพรียวเข้าไปครึ่งแบนก่อนที่ลายเนื้อจะมาเสิร์ฟซะอีก หน้าผมร้อนผ่าวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เร่งกินเข้าไป ถึงแม้จะร่วมก๊งชนเหล้ากับเพื่อนอยู่บ่อยๆ แต่การนั่งกินเหล้าคนเดียวมันช่างเมาเร็วอะไรเช่นนี้ จนเหล้าในขวดแบนใกล้หมดก็ได้ยินเสียงของเอยเอ่ยถาม
      "เป็นไรอ่ะ...ทำไมหนีมาอย่างนี้.." เสียงของเอยเอ่ยถามแต่ผมก็นิ่งเงียบไม่ยอมตอบไม่ยอมมองหน้า เธอคงรู้ว่าผมงอน
      "พี่กันก็ชอบคิดมาก..เอยบอกแล้วใช่ไหม..ไว้ใจเอยบ้าง.. พี่เค๊าแค่เข้ามาหยอกเล่น..คุยด้วยสนุกๆไม่มีอะไรสักหน่อย"
      "แต่พี่ไม่ชอบ...เห็นมันเข้ามาคุย..ไปคุยกับมันทำไม"
      "จะบ้าเหรอพี่กัน..นี่คิดจะไม่ให้เอยคุยกับใครเลยเหรอ" ยิ่งเธอเอ่ยถามแบบนั้นยิ่งทำให้ผมโกรธจนหน้าแดงกล่ำไม่ยอมพูดจา
      "พี่กันโกรธเอยเหรอ..งั้นเอยขอโทษ..ทีหลังจะไม่ทำอีกแล้ว.." ผมยังนั่งเงียบฟังน้ำเสียงอ่อยๆของเอยที่นั่งลงข้างๆเกาะแขนผมง้องอน แต่ผมก็ยังนิ่งเฉยแถมยังยกเหล้าขึ้นดื่ม
      "พี่กันอ่ะ..อย่าทำแบบนี้สิ...ทำยังไงถึงจะหายโกรธเอย..." ผมไม่ได้ตอบแต่หันไปเรียกเจ้าของร้านให้เก็บเงิน จากนั้นหันมากระชากแขนของเอยให้เดินตามมา
      "อื๊อยยย..พี่กันจะพาเอยไปไหน...ปล่อยแขนเอยเดี๋ยวนี้นะ..มันเจ็บ" เอ่ยร้องลั่นขณะที่เดินเซๆตามผมมาเธอร้องบอกที่ผมบีบข้อมือของเธอจนแน่น ผมไม่สนใจยังเดินดึงแขนของเธอให้เดินตามมา จนกระทั่งถึงหน้าหอของผมแล้วพาเดินขึ้นไปที่ห้อง
      "พี่กัน..พาเอยมาที่ห้องทำไม.." เธอพยายามสะบัดมือให้หลุดจากมือผมเสียงของเอยเอ่ยถาม เธอค่อนข้างตระหนกตกใจเพราะแต่ไหนแต่ไรมา ผมไม่เคยพาเธอมาที่ห้องมีแต่ผมเท่านั้นที่ไปหาเธอที่หน้าหอพัก
      "พี่อยากรู้นัก...ทำไมเอยถึงทำกับพี่แบบนี้" นาทีนั้นผมสุดจะหึงหวงไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยวข้องแวะกับเอยเลยสักนิด
      "ทำอะไรพี่กัน..เอยทำอะไร..ก็พี่เค๊าเป็นคนเข้ามาคุยเอง..แล้วจะให้เอยเดินหนียังงั้นเหรอ..มันใช่เหรอ" ยิ่งเอยตอบโต้แบบไม่ยอมแพ้ยิ่งเหมือนราดน้ำมันลงบนกองไฟยิ่งทำให้ผมเดือดโมโหมากขึ้น หันไปถลึงตาใส่เอยจนเธอหลบตาด้วยความหวั่นเกรงที่ไม่เคยเห็นผมเป็นแบบนี้มาก่อนพร้อมกับขยับร่างเตรียมจะเดินหนีจากหน้าห้องผม
      "เอยยังจะมาเถียงพี่อีกเหรอ...ก็เห็นๆอยู่..ว่าพูดเชื้อเชิญไอ้นั่นอยู่กับปาก" ผมตะคอกใส่เอยอย่างมีอารมณ์สุดโมโหรีบคว้าต้นแขนของเธอกำบีบอย่างแรงจนเอยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
      "โอ้ยยย...เจ็บ...พี่กัน..ปล่อยเอยนะ.."
      "เฮอะ..เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป..สำหรับคนไม่มียางอายอย่างเอย" ตอนนั้นเรียกว่าผมหน้ามืดสุดๆออกเสียงด่าเอยไม่ยั้งทั้งเมามายและโมโห ยิ่งเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเอยผมยิ่งได้ใจ
      "ปล่อยเอยนะ...อูยยยย...เอยเจ็บนะพี่กัน.." เอยร้องครางพร้อมทั้งหลั่งน้ำตาอาบแก้ม
      "เจ็บเป็นเหมือนกันเหรอ...เฮอะ...จะได้รู้..ว่าพี่ก็เจ็บแบบนี้แหละเวลาเห็นเอยคุยกับผู้ชายอื่น.....ร่านนักใช่ไม๊....มานี่...อูมมม..จร๊วบบบบบ..." ด้วยความโมโหหึง ผมดึงร่างเล็กบางของเอยเข้ามากอดแล้วประกบจูบเข้าที่ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงและป่าเถื่อน ร่างของเอยดิ้นรนสุดเรี่ยวแรงพยายามดันใบหน้าของผมออกหลบให้พ้นจากการจูบของผมอย่างตื่นตระหนก
      "อู๊มมมม...โอ้ยยยย...พี่กัน...เป็นบ้าไปแล้วเหรอ...ปล่อยเอยนะ.." ผมเห็นเอยดิ้นรนหลีบหนีพร้อมกับส่งเสียงร้องผมก็ยิ่งบ้าคลั่ง ผมจับร่างเล็กๆบอบบางเหวี่ยงเข้าไปในห้องผลักเธอลงบนเตียงนอนรีบโถมร่างเข้าคล่อมทับ เอยรีบยกมือขึ้นผลักดันร่างผมพัลวัล
      "มาว่าพี่บ้า...ก็บ้าเพราะรักเอยไงล่ะ...หึๆ..วันนี้พี่จะทำให้เอยหายร่านไงล่ะ..." ด้วยความโมโหหึงและหน้ามือดผมโถมร่างเข้าไปนั่งคล่อมร่างยอบบางของเอยทันที
      "ไอ้เหี้ยกัน...มึงเป็นบ้าไปแล้วหรือไง..." เสียงตะโกนลั่นที่หน้าประตูห้องที่ผมไม่ได้ปิดทำให้ผมหันไปมองผู้ที่เข้ามาห้าม
      "ไอ้แดน....มึงมาทำไม...อย่ายุ่งกับกู..กูกำลังเคลียปัญหากับเอย..มึงรีบออกไปให้พ้นหน้ากู.." ผมตะคอกเสียงตะโกนขับไล่เพื่อนให้ออกไปขณะที่เอยดิ้นรนกระทั่งหลุดพ้นจากผม เธอรีบวิ่งเข้าไปแอบหลังร่างไอ้แดน
      "ฮือออ...พี่แดนๆ....ช่วยเอยด้วย...พี่กันเป็นบ้าไปแล้ว..." เธอละล่ำละลักเอ่ยบอกให้ไอ้แดนช่วยทำเอาผมเริ่มได้สติ
      "เอย.....พี่..พี่ขอโทษ..." ผมสุดแสนที่จะรู้สึกผิดมากๆที่ทำให้เรื่องราวมันบานปลาย แต่กลับได้ยินเอยออกปากไล่ผม
      "พี่กัน...เอยเสียใจที่พี่กันเป็นแบบนี้...ถ้ายังงั้น..เรา..เราเลิกคบกันเถอะ.." สิ่งที่เอยเอ่ยพูดออกมาทำเอาผมชาวูบไปทั้งร่างอาการเมาแทบหายจนปลิดทิ้งเมื่อความชิบหายมาเยือนอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว
      "เอย......." ผมอุทานเรียกชื่อของเอยออกไปรู้สึกเลยว่าน้ำตาซึม
      "เอาล่ะๆ....ใจเย็นๆเลยทั้งคู่...ไอ้กัน..มึงออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอกก่อน..ส่วนเอย..เดี๋ยวกูคุยให้..." ไอ้กันรีบเอ่ยปากแยกผมออกจากการปะทะอารมณ์ มันดันร่างผมให้ออกจากห้องก่อนจะปิดประตูลง ผมได้แต่ยืนเอ๋อประเมินไม่ถูกว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันเลวร้ายรุนแรงได้ถึงเพียงนี้ นี้เอยจะเลิกกับผมจริงๆหรือนี่ ผมออกมายืนหน้าห้องราวกับคนไร้เรี่ยวแรงมองเห็นชานพักบันไดระหว่างชั้นคิดจะไปนั่งสงบใจรีบโผเดินเซๆไปนั่งลง เวลาผ่านไปร่วมสิบนาทีจนไอ้กันเดินออกมาหา
      "ไอ้แดน...เอยว่าไงมั่งวะ..เค๊าโกรธกูมากหรือเปล่า.."ผมละล่ำละลักเอ่ยถามไอ้แดนอย่างร้อนรนหวั่นเกรงว่าเอยจะเลิกคบกับผมจริงๆตามที่เธอปะทุอารมณ์ขู่
      "เอยร้องไห้ใหญ่กูต้องปลอบ..ทำเหี้ยอะไรไม่คิดนะไอ้กัน...กูขอเวลาคุยกับเอยเรื่องมึงให้นะ.." ผมเงยหน้ามองเพื่อนอย่างมีความหวังหลังจากมันเอ่ยพูดขอเวลาพูดกับเอ่ยเพื่อปรับความเข้าใจ
      "นานป่าววะไอ้แดน...." ผมร้อนใจอยากจะเข้าไปขอโทษเอยแทบแย่แต่ไอ้แดนก็กันผมไว้
      "เออน่า...มึงอย่าใจร้อน..กูขอเวลาซักชั่วโมง..กล่อมให้เอยมันหายโกรธมึง..." มันพูดกับผมให้ใจเย็นบอกให้นั่งรออยู่ตรงนี้พร้อมกับเอ่ยถาม
      "กูจะลงไปเซเวน..ซื้อน้ำเย็นๆมาให้เอย...มึงจะเอาอะไรระหว่างนั่งรอ...เหล้าหรือเบียร์..." ผมมองไอ้แดนอย่างมหามิตรแม้ในยามร้อนใจมันก็ยังช่วยปรับความเข้าใจระหว่างผมกับเอย
      "เป็นชั่วโมงเลยหรือว๊ะไอ้แดน...ที่มึงจะปรับความเข้าใจกับเอยเรื่องกู.."
      "เออ..คงได้แหละ...ไม่รู้ว่าเอยโกรธหนักแค่ไหน..ถ้าเอยโกรธมาก..กูขอเวลาอีกชั่วโมง..เอาเป็นว่ามึงนั่งรอกูเงียบๆอยู่นี่แหละ..โอเค๊.." ไอ้แดนพูดตะล่อมจนผมยอมนั่งรอ
      "ถ้าเป็นชั่วโมง...กูขอเบียร์ซักแพ็คก็แล้วกัน..." ผมเอ่ยบอกให้มันซื้อเบียร์ติดมือขึ้นมาให้ ร่ำๆใจอยากจะเข้าไปขอโทษเอยแต่ก็ไม่กล้า จนครู่ใหญ่ไอ้แดนก็เดินกลับมายื่นเบียร์ให้ผมหนึ่งแพ็ค
      "นั่งแดกเบียร์รอกูแล้วกัน...เดี๋ยวกูออกมามึงค่อยเข้าไปคุยกับเอย.." ผมพยักหน้ารับเบียร์จากมือของมันก่อนจะมองตามไอ้แดนเดินกลับไปที่หน้าห้อง มันหันมายิ้มให้ผมแบบเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้พร้อมกับชูมือขึ้นทำสัญญาลักษณ์โอเคก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
      ผมกระดกดื่มเบียร์ในแพ็ค 3 กระป๋องหมดลงอย่างรวดเร็วพร้อมเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าเกือบสองชั่วโมง ในใจคิดว่าไอ้แดนมันจะกล่อมให้เอยหายโกรธผมได้หรือเปล่านะ
      "ไอ้เหี้ยแดน......แม่งง้อเอยนานเกินไปแล้ว...." ผมรีบลุกพรวดขึ้นยืนจนเซถลาเพราะความเมามายกับเบียร์ของไอ้แดน รีบตาลีตาเหลือกเดินเซๆประคองร่างจนมาถึงหน้าห้อง เตรียมจะยกมือขึ้นทุบประตูหรือไม่ก็อาจจะใช้กำลังพังเข้าไป
      "อ..เอย..." พลันประตูห้องก็เปิดออกพร้อมๆกับร่างไอ้แดนเดินสวนออกมาท่าทางตัวเบา ผมเห็นเสื้อเชิตนักศึกษาของมันกลัดกระดุมไม่ครบเม็ดแถมเปิดอกหรา ผมรีบถลันเข้าไปมองในห้องเห็นเอยนอนหลับอยู่บนเตียงในชุดนักศึกษา
      "เออ..กูจัดการกล่อมเอยให้มึงเรียบร้อยแล้ว...แต่เอยคงเพลียแหละ..ฟังกูพูดจนหลับ...เอาไว้ให้เอยตื่นขึ้นมา..ก็คุยกันดีๆละ..กูไปก่อนนะงั้น..." มันเดินมาตบไหลผมก่อนจะเดินสวนออกจากห้อง ผมรีบย่องเข้ามาคุกเข่ามองเอยที่กำลังนอนหลับทำให้หัวใจเริ่มสดชื่นขึ้น สัญญากับตัวเองว่าจะไม่เป็นคนขี้หึงอย่างไร้เหตุผลอีกแล้ว
      "เอย....พี่ขอโทษนะ...."ผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวขณะที่กุมฝ่ามือนุ่มๆของเอยเบาๆ..

[peddo]

เพื่อนเราเผาเรือนแล้ว​ กว่าจะครบชั่วโมงซัดไปกี่ดอกละนี่

[We love you so much]

พลิกไปพลิกมา หวังว่าจะไม่ใช่นะครับ 5555

[Orcus]

งี่เง่านัก เสร็จเพื่อนเลย สม

[swss2511]

โดนเพื่อนตัดหน้าจัดไปก่อนแล้ว

[devilzoa]

เอ้าแบบนี้โดนเพื่อนซี้เปิดซิงตัดหน้าละไหมนะ

[bomber11]

ไม่เข้าใจเหตุผล จะเลิกกับแฟนเพราะแฟนจะปล้ำ แต่ยอมให้เพื่อนแฟนเอาง่ายใช่มั้ยเนี่ย

[Siri yi]

เย็ดมัน