🧡 XONLY 🧡

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง ตอน 15 เยียวยา


แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 วัยแห่งความรัก   https://xonly8.com/index.php?topic=236192.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย      https://xonly8.com/index.php?topic=228587.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์      https://xonly8.com/index.php?topic=231757.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม   https://xonly8.com/index.php?topic=249713.0
-------------------------------------------------------------------------------------------------

   พี่ดอมพุ่งพรวดมาที่กระจก  แต่ช้ากว่าที่ผมหายตัวไปแล้ว 

ผมเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนสักครู่ ให้ฉี่ออกไปซะหน่อย ขนาดจะได้ลดลงไปบ้าง ไม่งั้นพี่สองคนคงจับได้ว่าผมคงมาแอบดู  สักสิบนาที ผมกลับมาเคาะประตูห้องกิจกรรม 
   
   "เฮ้ย  ไม่ได้ล้อค  เปิดเลย"
   "อ้าว..พี่แอล  พี่ดอม  ยังไม่กลับเหรอ  ขอโทษครับ ผมมาเอากระเป๋า"
   พี่สองคนใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว 
   "กลับสิ  พี่จะกลับแล้ว  ก้องจะไปส่งหรือเปล่า"

   พี่แอลตอบผม  ผมมองหน้าพี่ดอมนิดนึง  พี่ดอมพยักหน้า  ผมเดินไปหยิบกระเป๋า  พี่แอลเดินเข้าไปหาพี่ดอมและตบแขนเบาๆสองครั้ง 
   "คืนนี้โทรมาหาแอลนะ"
   พี่ดอมยิ้ม  พยักหน้า

   ผมเดินพาพี่แอลออกมาจากห้องกิจกรรม
   "เมื่อกี้คือก้องหรือเปล่าที่แอบดู"
   "พี่แอลคับ  ผมขอโทษ  ไม่ได้แอบดู  คือผมจะมาเอากระเป๋า  แต่ประตูล้อค  ผมเลยคิดว่ามีใครล้อคไป  ผมเลยปีนระเบียงจะเข้าทางหน้าต่างมาเอากระเป๋า...ก็เลยเห็นพี่ดอมกะพี่ เอ่อ.."
   "อืมม์ ตามนั้น  กินข้าวกันก่อนนะ"

   มื้อเย็นอันแสนง่าย...ก๋วยเตี๋ยวที่ตลาดสามย่าน  พี่แอลเลยเล่าให้ผมฟังหมดสิ้น   พี่แอลเฉลยว่าพี่ดอมจีบพี่แอลมานานแล้ว  ก่อนผมจะโผล่มาอีก  พี่ดอมคือคนที่ชวนพี่แอลไปเปิดโรงเรียนติว  เรื่องของพี่แอลอยู่ในสายตาพี่ดอมทั้งหมด  รู้ด้วยว่าไอ้เอสคือเด็กพี่แอล  และยังรู้ด้วยว่าพี่แอลชอบผม "เป็นพิเศษ"  และพี่ดอมนี่เองที่เอาเรื่องของแฟนพี่แพรมาบอกพี่แอลเพื่อมาเตือนผม  และพี่ดอมก็คอยดูแลผมให้พี่แอลเพราะพี่แอลขอ  และพี่ดอมนี่แหละเป็นคนบอกพี่แอลว่าผมเข้า รพ.    ผมถึงบางอ้อทันที  ไอ้ที่ผมรู้มาก็เพื่อนๆมันลือกันว่าพี่ดอมชอบพี่แอล  แต่จากปากพี่แอลแล้วไม่เคยแพร่งพรายเลย

   "มันเป็นคนดี  พี่รู้  จริงๆพี่ก็โอเคกะดอมมันนะ  แต่พี่กลัวการเป็นแฟนกัน"
   "พี่อย่ากลัวเลย  ทีไอ้เอสพี่ยังไม่กลัวมันเลย  ผมหละกลัวมันแทน  พี่ดอมดีมากแล้วนะพี่  รักพี่ชอบพี่มานานแล้ว  ผมว่าเหมาะสมแล้วนะ"
   "ก็ก้องอ่ะหละ  บอกให้พี่ลอง  พี่ก็ลอง  ไม่คิดว่าไอ้ดอมมันจะทำพี่จริงๆ"
   "เฮ้ย....พี่  ผมหมายถึงให้พี่ลองเป็นแฟนเท่านั้นนะ  ไม่ใช่ลองแบบนี้"

   พี่แอลตาลุกวาว  แล้วก็ยิ้ม แล้วหัวเราะกะตัวเอง  พี่แอลบรรลุไปแล้ว  เรื่องหวงเนื้อหวงตัวคงไม่ใช่ประเด็นอีกต่อไป
   "ก็ดีนะ  ก็โอเค ไม่มีไร"
   "พี่แอล แล้ว...เอ่อ...ถ้าผมขอพี่เป็นแฟนตอนนี้อ่ะ..."
   "บ้า...ไม่มีทาง   ถึงขอพี่ก็ไม่เอา  อย่ามาพูดไปเรื่อยเปื่อย  พี่รู้นะว่าแกกะไอ้โอ๋  ทำไรกันมามั่ง  เราเป็นพี่น้องกันนี่หละ ดีแล้ว"

   สำหรับเย็นวันนี้  ผมรู้สึกดีใจแทนพี่แอล  เพราะผมมั่นใจว่าพี่ดอมเป็นคนดี   ผมตัดสินใจจะส่งเสริมคู่นี้ให้บรรลุความรัก    จากวันนั้นผมก็เข้าสู่โหมดโสด  คนที่ผมชอบทั้งหลายล้วนหายไปหมดสิ้น  รวมถึงเก๋ที่อาทิตย์นี้ไม่สบายก็เลยไม่ได้มาช่วยผม  ส่วนพี่แก๋มก็ไปต่างจังหวัดหลายวัน  เฮ้อ...มีวันแบบนี้กะผมด้วย...
   ...

   วันเวลาแสนโสดที่น่าเบื่อหน่ายของผมผ่านไปอย่างเซ็งๆช้าๆ  ผมได้โทรไปคุยกะไอ้โอ๋บ่อยๆ แต่มันมักจบแบบ "แค่นี้ก่อนนะ  ไอ้เอ็มโทรมาแล้ว..."  ถ้าเป็นพี่แก๋มก็จะจบแบบ "เย็นนี้เหรอ พี่ไม่ว่างอ่ะ ไปกะไมเคิล..."   ไม่น่าเชื่อจริงๆ   จนเย็นวันศุกร์นึง  ผมเล่นบอลเสร็จ  พี่ดอมก็ชวนพวกเราไปกินน้ำที่โรงอาหารอักษร  เป็นประจำอยู่แล้วที่พวกเราจะเปลี่ยนโรงอาหารกันไปเรื่อยๆหลังเล่นบอลเสร็จ  เราก็นั่งคุยกันไปสารพัดอย่าง   ไอ้เอ็มและพี่ดอมต่างเชิดชู "แฟน" ที่รักของตัวเองให้ผมได้ยิน  ซึ่งผมฟังแล้วก็รู้สึกดีใจที่โอ๋และพี่แอลทั้งสองคนมีความสุข   ผมนั่งฟังมากกว่าไม่มีแรงพูดเพราะวันนี้ผมวิ่งมากเกิน  เหนื่อยชิบหาย   

สักพักผมก็เหลือบตาไปเห็นน้องนักเรียนหญิงคนนึงที่นั่งหันหลังให้ผม   เธอแต่งตัวคล้ายเด็กโรงเรียนข้างๆมหาลัยผมนี่หละ  ผมสังเกตเธออยู่ครู่นึง...เธอล้วงกระเป๋าเป้ของเธอขึ้นลงหลายครั้ง เอาโทรศัพท์มาดู  แล้วก็ล้วงหยิบทิชชู  เช็ดหน้า  สั่งขี้มูก  และก็โทรศัพท์  และก้มหน้าดูโทรศัพท์ วนไปเรื่อยๆ   เธอมาคนเดียว และผมคิดว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่....   ผมบอกสมาชิกทีมบอลว่าผมจะไปก่อนนะ  แล้วผมก็ลุกจากวงทันทีเดินเข้าไปหาน้องเค้าซึ่งกำลังนั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น

   "น้อง  มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า...."
   ผมถามตามประสามนุษย์ธรรมดาที่เห็นสาวๆร้องไห้ไม่ได้  เด็กคนนั้นลดมือลง  และผมแปลกใจไม่ใช่น้อยเมื่อเห็นหน้าเธอ
   "น้องแพมมมมม....."

แพมเองก็ดีใจมากๆที่เห็นหน้าผม  หน้าตาที่เศร้าเริ่มเปล่งประกาย  เธอลุกขึ้นยืนทันทีและเดินเข้ามากอดผมแน่น  การกระทำของแพมเรียกเสียงฮือฮาจากแก๊งค์ฟุตบอลของผมดังลั่น  ซึ่งทำให้แพมรู้สึกตัวและถอยหลังออกไปยืนห่างผม  แต่ผมไม่แคร์สื่ออยู่แล้ว  ผมเอามือจับมือน้องแพมขึ้นมา...
   "เกิดไรขึ้น  ไหนบอกพี่ซิ...."
   "พี่ก้อง  แพมไม่มีใครแล้ว ฮืออออ  ฮือออ"

   ลูกเพื่อนพ่อผมร้องไห้ยกใหญ่  เสียงเธอฟังไม่รู้เรื่องเลย  แพมพยายามเล่าทั้งที่ร้องไห้น้ำตานองหน้าและสะอื้นไปเรื่อยๆ
   "เอางี้...เดี๋ยวๆๆๆ แพมหยุดร้องก่อนนะ  อ่ะนี่..ทิชชู  อย่าร้องไห้ เดี๋ยวก่อนๆๆ  พี่ก้องฟังไม่รู้เรื่องเลย"

   ไอ้แก๊งค์ฟุตบอลลุกจากโต๊ะกันแล้ว  ไอ้เอ็มเดินเข้ามาตบบ่าผม
   "ดูแลน้องดีๆ  เชี่ยก้อง...  เดี๋ยวกูไปบอกโอ๋ให้ว่ามึงมีแฟนแล้ว 555555"
   ผมลุกขึ้นไปเตะไอ้เอ็ม 1 ที  ก่อนที่ทั้งแก๊งค์จะโบกมือลาผมและแยกย้ายกัน

   "แพม บ้านอยู่ไหนอ่ะ   พี่ไปส่ง"
   "แพมไม่กลับบ้าน..."
   "เฮ้ย  แล้วนั่งนี่เนี่ยนะ  โรงอาหารจะปิดแล้วเนี่ย หกครึ่งแล้ว"
   "แพมไม่อยากกลับบ้าน..."

   แล้วเธอก็ร้องไห้ๆๆๆๆ ผมนั่งเอามือตบหลังน้องแพมไปเบาๆ  ผมไม่รู้ว่าผมจะช่วยได้ไง  เธอเป็นไรผมยังไม่รู้เลย  แล้วจู่ๆปัญญาของผมก็เกิดแว้บขึ้นมา
   "แพม... วันนี้วันศุกร์  เรากลับบ้านไปเมืองชลกันมั๊ย  พี่ขับรถไปกัน  ไปส่งแพมที่บ้าน  ถ้าไปก็...เดี๋ยวนี้เลย...ลุกเลยนะ"
    

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

แฟนคลับน้องแพมอยากเจอน้องแพมอีก

ตอนที่เขียนตอนนั้น ผมก็นึกแบบเดียวกัน
แพมน่ารักมากๆ อ้อนเก่ง เข้าทางพี่ก้องเลยหละ
ดังนั้นจะจบในสองตอน  ก็น่าเสียดาย

จะเป็นไงลองอ่านดูนะครับ

น้องเค้าคงไม่อยากกลับบ้านฮะ

น้องเค้าคงอยากไปต่อ

แพมคงอยากไปอยู่กับพี่ก้องมากกว่า ตอนนี้กำลังต้องการกำลังใจ ต้องการคนอยู่ด้วย
ก้องพร้อมเป็นคนนั้นสำหรับสาวๆเสมอ

ทุกอย่างลงล๊อก ก้อคบน้องเลย

เสียพี่แอลไปอีกคน

รักเก่าๆ คนเก่าๆ

ลุกเลยครับ

ต้องรักษาด้วยฉีดยาเข็บใหญๆแล้ว

น้องแพมเป็นอะไร

น้องแพมได้โดนเสียบหอยอีกแน่ๆจะรอดไหมนะ

น้องแพมทะเลาะกับใครมา มาปลอบกันทั้งคืนเลย

น้องไปเจออะไรมาถึงไม่อยากกลับบ้าน

เข้าทางพี่ก้องที่กำลังเหงาพอดี