พ่องัด แม่เป๋อ ตอนที่3

[Storm Fake]

    ตอนที่3แล้ว


     

    ตลอดเวลาที่ ซาน'อยู่กับครอบครัวของเธอไม่ว่าจะตั้งแต่เด็กถึงตอนโต คำว่าความสุขกับความอบอุ่น เธอได้รับมันแค่เฉพาะช่วงที่ "พ่อ"ของเธอยังอยู่แค่เท่านั้น เพราะเมื่อตอนที่พ่อยังอยู่พ่อก็จะเอาใจใส่เธอทุกอย่าง อยากได้อะไรก็แค่เอ่ยปากขอแล้วพ่อก็จะหาให้ พ่อไม่เคยปล่อยให้ลูกสาวผู้เป็นที่รักเหงา เกือบทุกๆเวลาที่ว่างหรือมีเวลาพอพ่อก็จะสร้างร้อยยิ้มให้ลูกสาวตลอด

แต่พอหลังจากที่พ่อเสีย ซานก็'ต้องอยู่กับแม่ที่เป็นคนไทยแค่สองคน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วควรจะพูดว่าซานอยู่คนเดียวสะมากกว่า เพราะหลังจากที่พ่อเสียแม่ก็ไม่ได้มีเวลาให้เธอเหมือนเมื่อก่อน ทุกๆวันแม่จะอยู่ที่ต่างประเทศคอยทำงานอยู่ที่โน้นสะมากกว่า จะกลับมาหาซานทีก็2-3ปีหน

กลับมาทีก็ใช่ว่าจะสนใจหรือมีเวลาให้ กลับกันกลับพูดจาถากถางคนเป็นลูกสะมากกว่า ทั้งนิสัย การวางตัว การศึกษา การมีความรับผิดชอบในตัวเอง ทุกอย่างล้วนแต่เป็นคำที่ผู้เป็นแม่พ่นออกมาใส่ลูกสาว  เหมือนกับว่าผู้เป็นแม่นั้นไม่ได้รักลูกสาวคนนี้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

แต่เมื่อมาเจอกับครอบครัวของแฟนหนุ่มที่มีทั้งรอยยิ้มและความอบอุ่น ซาน'ก็ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกยินดีแบบนี้ ทุกๆคนในบ้านต่างอัธยาศัยดีแบบดีมากๆ ถึงซานจะเป็นคนแปลกหน้าที่ติดตามวากลับมาบ้าน แต่ก็ได้รับการต้อนรับและการเอาใจใส่เป็นอย่างดี

ไม่ว่าจะน้าๆหรือพ่อแม่หรือแม้แต่น้องสาวของวา ทุกๆคนต่างพูดจาดีและดีต่อเธอมาก ไม่ว่าจะความเอ็นดูหรืือกับข้าวกับปลาที่คนในบ้านหามาให้กิน ทุกอย่างมันล้วนเป็นรู้สึกที่ดีมันอบอุ่นเป็นยิ่งนัก

ยิ่งตอนที่กลับมาถึงแล้วมีการผูกข้อต่อแขนรับขวัญรับเอาชัย มันก็ยิ่งทำให้ซานยิ้มแย้มอย่างรู้สึกดีเป็นที่สุด มันทำให้เธอนึกย้อนไปถึงตอนที่พ่อของเธอยังอยู่ มันเหมือนว่านี่เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เธอต้องการพบมันอีกสักครั้งในชีวิต

"เอาๆ...บักหล่า วา พ่อกับแม่บ่กวนละเด้อ จากนี้โตกะพาผู้สาวไปพักเด้อ พักอยู่บ้านน้าจอยนิละจัดน้าเขาจัดห้องไว้ให้ละ บ้านพ่อกับแม่มันเก่าแล้วอย่าสู่ไปพักดอก พักอยู่นี่ละมันสิสบายกว่า นาง...ซาน'เข้าไปพักเลยเด้อลูก ในห้องไปพักได้เลยบ่ต้องเกรงใจเด้อ ไปๆลูกสาว"
(แปลไทยกลาง เอาๆ...ลูกชาย วา พ่อกับแม่ไม่กวนละนะ จากนี้ก็พาแฟนไปพักนะ พักอยู่บ้านน้าจอยนี่ละน้าเขาจัดไว้ให้แล้ว บ้านพ่อกับแม่มันเก่าแล้วอย่าไปพักเลย พักอยู่นี่จะสบายกว่า ลูกสาว...ซานเข้าไปพักได้เลยนะลูก ในห้องไปพักได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ไปๆลูกสาว)

"ครับ...พ่อ..แม่ ปะ ซาน เข้าไปพักที่ห้องกันเถอะ!!

หลังจากพบปะพูดคุยกันจนรู้จักกันและท่านข้าวกันจนอิ่ม ทางพ่อแม่ของวาก็ไม่ขอรบกวนอะไรอีก ทั้งสองท่านต่างยินดีให้วาและซานปลีกตัวไปผักผ่อน โดยห้องที่จัดไว้ให้ทั้งสองพักอยู่ตลอดช่วงที่กลับมาบ้าน ก็เป็นห้องพักในบ้านของน้าจอยกับน้าหมู

ซึ่งเป็นบ้านที่ปลูกใหม่ได้ไม่กี่ปีและมันน่าจะพักสบายกว่าบ้านของพ่อและแม่ เพราะบ้านหลังนั้นนอกจากจะอยู่ในสวนในไร่ มันก็ยังเป็นบ้านไม้เก่าๆที่อยู่มาแล้วกว่า90ปีจากยุคของรุ่นปู่ย่าตายาย

หลังลาจากพ่อและแม่ของวา ทั้งวาและซานก็ขนเอาของทั้งหมดที่ถือมาด้วยเข้าห้อง ในนั้นนอกจากจะเป็นห้องใหม่ที่ดูไม่น่ามีคนเคยใช้มาก่อน ตรงกลางห้องก็ยังมีเตียงไม้สวยๆกับที่นอนสีชมพู มุมห้องขวาก็มีตู้ไม้และโต๊ะเอาไว้ให้ทั้งสองได้วางของด้วย

เมืื่อเอาของเกือบทุกอย่างจัดเข้าที่อย่างเสื้อผ้าเอาไว้ในตู้ โน็ตบุ๊คและหนังสือเอาไว้ที่โต๊ะ ซาน'ก็มิวายที่จะต้องเดินไปเปิดหน้าต่างฝั่งซ้ายของห้องดู แน่ละว่าเมื่อเปิดออกไปสาวสวยก็พบกับวิวที่ดูดีอยู่พอควร มันเป็นสวนเล็กๆข้างบ้านของเพื่อนบ้านที่ปลูกไว้ ถัดไปก็เป็นบ้านไม้สวยๆของเพื่อนบ้านเอง

"อื่อออ เปิดได้แต่อย่าเปิดตลอดนะ เดี่ยวยุ่งมันเข้าห้อง" วาหันมาบอกกับซานเบาๆหลังเห็นว่าซานเดินมาเปิดหน้าต่างก่อนจะทำหน้าสูดอากาศสดชื่น

"อืมมมมม...เดี๋ยวก็ปิดแล้ว เปิดดูเฉยๆหรอก เห็นที่นี่อากาศดีเลยอยากสูดอากาศกับชมวิวแถวบ้านวาเท่านั้นเอง โน้น...เห็นไหม วิวป่าวิวสวนในเมืองไม่มีแบบนี้เลย" ซานหันมาตอบอย่างทำหน้ายิ้ม ก่อนจะหันกลับไปกลับมาพลางชี้โน้นชี้นี่ให้วาดู

"อืมมม ซาน'เหนื่อยไหมอะ จะพักอยู่ที่ห้องมั้ย วา'ว่าจะออกไปข้างนอก ไปหาเพื่อนสะหน่อยไม่ได้เจอกันนาน กลับมาบ้านทีเลยอยากไปทักมันสะหน่อย"

"ไปหาเพื่อนหรอ อือออออ งั้น วา ไปเถอะ ซานพักอยู่ที่ห้องได้ นานๆกลับมาเจอเพื่อนทีซานก็ไม่อยากไปกวน วาไปเถอะ"

นอกจากซานจะรู้สึกเขินๆอายๆที่จะต้องไปเจอเพื่อนของวา เธอก็ยังรู้สึกว่าไม่กล้าสู้หน้าแน่ถ้าหากว่าเพื่อนของวาต่างพากันแซวเหมือนที่หน้าจอยแซว ดังนั้นสาวสวยจึงเลือกที่จะอยู่ที่ห้องดีกว่า

"อื้ออออ งั้นถ้าเบื่อๆก็ออกไปเล่นกับน้าจอยหรือเจ้าวีวี่ได้นะ เดี๋ยววาไปสักพักก็กลับมาละ" 

"อืมมม ไว้เจอกันคร๊าฟ ที่รัก"

หลังพูดจบชายหนุ่มก็เดินถือกระเป๋าสะพายออกไปจากห้อง ก่อนที่จะมีเสียงวอกแวกดังอยู่ที่หน้าบ้านประมาณว่ายืมรถน้าจอยน้าหมู แล้วต่อมาก็เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้น ก่อนจะวิ่งหายออกไปจากหน้าบ้าน


พอเหลือตัวคนเดี่ยวในห้อง ซาน'ก็นั่งมองวิวนอกหน้าต่างอยู่เช่นเดิม โดยที่สุดสายตานั้นเป็นป่าไม้ยางเขียวๆขยับเข้ามาก็เป็นสวนแตง ขยับเข้ามาอีกหน่อยก็เป็นบ้านเพื่อนบ้านและสวนข้างบ้าน ซึ่งทั้งหมดนั้นต่างอยู่ใต้ท้องฟ้าสีครามสว่างไสวทั้วฟ้า มีก้อนเมฆเล็กใหญ่สลับไปมาเป็นรูปต่างๆนาๆ

ซาน'นั่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่จนเริ่มรู้สึกเบื่อๆเธอก็ปิดหน้าต่างแล้วเดินมานั่งที่เตียง ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังแล้วเดินออกไปจากห้อง สาวสวยเดินตรงไปหาวีวี่น้องของวาอย่างเขินๆ ก่อนที่จะเอ่ยคำบางคำขึ้นมา

"เออ น้องวีวี่ใช่มั้ยคะ"
"อ่าาาา...ค่ะ พี่ซาน พี่ซานอยากได้อะไรหรอคะ" เสียงตอบใส่ๆจากวีวี่ เด็กสาวอายุ16ปีที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับวาและแม่เป็นที่สุด
"อือออ คือ...แถวนี้พอจะมีร้านค้ามั้ยจ๊ะ" ซานเอ่ยถามอย่างเขินๆ แน่ละว่าตั้งแต่ก่อนหน้านี้สาวสวยพึ่งจะรู้สึกตัวว่าไม่ได้พกผ้าอนามัยมาด้วย และตามปกติของเธอๆจะรู้ดีว่าประจำเดือนมันจะต้องมาในช่วงเย็นนี้
"อ่อ....มีค่ะพี่ซาน ร้ายยายก๋วย เดินพ้นหน้าปากซอยเลี่ยวซ้ายไปนิดเดียวก็ถึง"
"อือออ วีวี่พอจะพาพี่ไปได้มั้ยคะ พี่อยากจะซื้อของน่ะ"
"อ๋อ..ได้คะพี่ซาน ตามหนูมาเลยคะ"

หลังวีวี่พูดจบซานก็เดินตามหลังไปติดๆ ท้้งสองเดินออกจากบ้านไปตามซอยจนถึงหน้าปากซอย ก่อนจะเลี่ยวซ้ายและเดินตรงไปอีก100เมตรก็ถึงร้านค้าที่วีวี่บอก พอถึงสาวสวยก็เดินเข้าไปเลือกซื้อของที่ต้องการ ซึ่งเป็นผ้าอนามัยสูตรกลางคืน ก่อนจะมาจ่ายตั้งโดยที่ให้วีวี่เลือกหยิบของที่อยากจะกินมาด้วย

พอจ่ายตังเสร็จทั้งสองก็เดินกลับมาที่บ้าน ระหว่างนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งขับรถมอไซค์สวนมา ซึ่งซานอาจไม่รู้จักแต่ดูเหมือนว่าทางวีวี่จะรู้จักดี ชายคนนั้นนอกจากจะร้องทักวีวี่แล้ว สายตาเขาเองก็ยังมองมาที่ซานเหมือนกับรู้สึกแปลกใจ

"ซื้ออะไรละ...วีวี่ นี่เดินมากับไครเนี้ย"
"ซื้อของใช้กับขนมค่า นี่พี่สาวหนูเองจ้า" เสียงวีวี่ตอบกลับพลางตะโกนบอกชายที่ขี่รถผ่านไป

ไม่รู้ว่าด้วยอะไรที่ทำให้ชายคนนั้นขี่รถวนกลับมา เขาไม่เพียงแต่วนกลับมาจอดดักหน้าวีวี่กับซาน แต่สายตาเขากับคำพูดยังมองและถาม เหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าซานคือพี่สาวของวีวี่

"ห๊ะ นี่พี่สาวเรอะ ไปมีกับเค้าตอนไหนเนี้ยวีวี่" ชายคนดังกล่าวเอ่ยพูดขณะจอดรถ พลางสายตาก็มองวีวี่แล้วมองมาที่ซานอย่างนึกแปลกใจ

"ก็นี่พี่สาวหนูจริงๆค่ะ แฟนพี่วาน่ะ" วีวี่ตอบอย่างยิ้มๆเหมือนกำลังพูดล้อพูดเล่นกับชายคนดังกล่าว

"ห๊ะ นี่แฟนไอ้วารึเนี้ย ป๊ะ ไปทำอีท่าไหนได้แฟน...!!! สวยขนาดนี้ละเนี้ย" ชายคนดังกล่าวเอ่ยพลางมองที่ซานกับวีวี่อย่างยิ้มๆ ก่อนที่จะมีคำท้ายๆสะดุดไปชั่วขณะหนึ่งเมื่อเขามองกลับมาที่ซาน

"ไม่รู้เหอะ แต่นี่พี่สาวหนูค่ะ อนาคตพี่สะใภ้นะคะ" วีวี่เอ่ยพูดไปยิ้มไป สายตาก็มองที่ชายคนดังกล่าวสลับกับมองซานอยู่เนืองๆ

แน่นนอนว่าทางฝั่งซานที่ยืนเงียบอย่างยิ้มๆให้กับชายคนดังกล่าวและวีวี่ที่คุยกันเหมือนสนุกสนาน เธอก็ยืนอย่างเขินๆและอายๆแบบที่ไม่รู้ว่าจะตอบอะไร แต่ครั้นพอชายคนดังกล่าวมีท่าทีเอ่ยพูดอย่างเสียงสะดุดไปชั่วขณะ สาวสวยก็เริ่มรู้สึกอายอย่างแปลกๆกับสายตาที่เขามอง

จากตอนแรกชายคนนั้นก็มองหน้าเธออย่างยิ้มๆอยู่หรอก แต่พอหลังจากมีเสียงเอ่ยสะดุดหลุดออกมาสายตาเขากลับเริ่มมองต่ำลง โดยที่แววตานั้นเหมือนตื่นตัวกับอะไรบางอย่าง จนมันทำให้ฝั่งซานที่ยืนยิ้มถึงกับหุบยิ่มและเริ่มรู้สึกเขินอายแปลกๆกว่าที่เป็นอยู่

"เออ....อ่าๆ พี่ไปละ เดี๋ยวบ่ายมีลงสวน ไว้เจอกันใหม่ ฝากสวัสดีไอ้วาด้วย ยินดีกับมันด้วยจะได้เมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว ไปละนะ...พี่ไปละ"

"อืมมมม ค่ะ ไปดีมาดีนะพี่ โชคดีค่ะ"

แม้ชายคนดังกล่าวจะค่อยๆถอยรถออกไปจากตรงหน้าของวีวี่และซาน แต่ดูเหมือนว่าสาตาของเขาก็ยังคงมองที่ซานอยู่อย่างไม่ละ ทั้งแววตาและสีหน้าที่แอบแสดงออกมาหลายครั้งมันทำให้สาวสวยรู้สึกหวั่นๆอย่างแปลกๆ เหมือนกับว่าชายคนนั้นตื่นตากับอะไรในตัวเธอ

แต่ก็แน่ละพอชายคนนั้นถอยรถออกไปแล้วขี่ต่อไปยังสวน ซานกับวีวี่ก็เดินกลับมาที่บ้านอย่างไม่คิดอะไร พอถึงสาวสวยก็ขอตัวแยกจากวีวี่กลับเข้าห้อง ก่อนจะวางถุงหิ้วลงที่เตียงแล้วเดินมาเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัว


ในนาทีที่ตู้เสื้อผ้าเปิดออกไม่ว่าจะด้วยสายตาหรือพึ่งจะมองเห็นตัวเองก็ไม่รู้ นอกจากซานจะตาเบิกโตอย่างตกใจเธอยังรีบก้มมองร่างตัวเองอย่างตื่นตัว ตรงหน้าอกที่ควรจะเรียบเนียนไม่มีอะไรดันให้มันนูนขึ้นมานอกจากก้อนเนื้อหน้าอก ซาน'กลับเห็นอะไรเล็กๆกลมๆดันเสื้อนูนออกมาเป็นเม็ดเล็กๆเท่าหัวนิ้วโป้ง

หลังตกใจตาเบิกจนเกือบจะหลุดร้องอุทานลั่นออกมา ซานก็รีบยกมือขึ้นมาดึงเปิดคอเสื้อตัวเองดูทันที สิ่งที่สาวสวยแอบคิดไปแว๊บหนึ่งนอกจากมันจะถูกต้องแล้ว มันยังทำให้เธอตกตะลึงอย่างแปลกใจ เม็ดเล็กๆที่เธอพึ่งเห็นว่ามันดันเสื้อนูนออกมาเป็นเม็ดเท่าหัวนิ้วโป้ง แท้จริงแล้วมันคือเม็ดหัวจุกยอดปทุมสีชมพูของเธอเอง



สาวสวยทั้งตกใจและตกตะลึงอย่างมาก เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นแบบนี้ได้ไงยังไง เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วชุดชั้นในที่เธอว่าเธอใส่มาด้วยตั้งแต่ออกจากอพาร์ทเม้นท์มันหายไปตอนไหน

ซานก้มมองสำรวจในเสื้ออย่างดี แต่ก็ไม่พบวี่แววว่าชุดชั้นในมันจะหล่นไปอยู่ที่เอวเลย ไม่ว่าจะสายคล้องหรือตัวชุดชั้นในทุกอย่างมันหายไปหมดอย่างไร้ร่องรอย แล้วแถมกลับกันเธอกลับพบว่า บนคอตัวเองดันมีบางสิ่งห้อยอยู่แทน สร้อยคอสีเงินที่ตรงหวงล่างสุดนั้นมีกรอบพระสีทองคล้องอยู่

เมื่อถอดออกมาจากคอแล้วยกขึ้นมามองพิจารณาดู ซานก็พบว่าข้างในมีพระ(ตามที่ซานเข้าใจ)อยู่ในกรอบ มันเป็นพระที่เธอไม่เคยเห็นและเป็นพระที่มีรูปร่างที่น่าแปลก  ลักษณะทั่วไปที่มองผ่านกรอบมันคล้ายๆกับ "คนแก่(ผู้หญิง)" กำลังนั่งอยู่ในท่า "นั่งกางขา"



แน่นอนว่า ซาน'ไม่รู้ว่ามัันเป็นของไครแล้วมาคล้องอยู่ที่คอเธอได้อย่างไร แค่เรื่องชุดชั้นในที่หายก็ว่างงและคิดไม่ตกจะแย่แล้ว แต่นี่ยังมาเจอกับเรื่องพระที่เธอไม่เคยมีคล้องคอกับเขาอีก

เอาไปเอา ทั้งเรื่องพระ ทั้งเรื่องชุดชั้นในที่หาย ทุกเรื่องล้วนแล้วแต่ทำเอาสาวสวยปวดหัวแปร๊บขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน

ถึงจะหาเหตุหาเวลาที่สรุปกระจ่างไม่ได้เกี่ยวกับพระและชุดชั้นในที่หาย แต่เมื่ออาการปวดหัวมันดันขึ้นมาจนขนาดที่ปวดตุบๆเหมือนหัวจะระเบิด ซาน'ก็ไม่อยากคิดอะไรมากอีกต่อไป เธอเลือกละทิ้งเรื่องไปก่อนแล้ววางพระที่ถืออยู่ลงบนหัวเตียง ก่อนจะเดินมึนๆแบกร่างตัวเองออกไปหาน้าจอยกับน้าหมูที่อยู่หน้าบ้าน เผื่อว่าน้าๆทั้งสองจะมียาแก้ปวดหัวให้เธอกิน



ด้านน้าจอยกับน้าหมูที่นั่งเล่นนอนเล่นอยู่หน้าบ้าน เมื่อทั้งสองเห็นซานเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าแปลกๆ ทั้งสองก็รีบเอ่ยถามออกไปทันที ก่อนที่ทางซานนั้นจะตอบตามตรงว่าเธอปวดหัวและต้องการยาแก้ปวด

แน่นอนว่าน้าจอยที่รับรู้ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ น้าจอยรีบเรียกให้วีวี่ลุกไปหายาในบ้านมาให้ซาน ก่อนที่จะยื่นให้เธอกินพร้อมกับน้ำแล้วพาเธอเดินกลับเข้ามาพักในห้อง โดยหลังจากนั้นน้าจอยก็ขอตัวออกไปทำกับข้าวมาให้ซานกิน

ผ่านไปพักใหญ่ร่วม10-15นีทีน้าจอยก็กลับเข้าพร้อมในห้ออีกครั้งพร้อมกับข้าวและข้าวหนึ่งจาน ด้วยเวลาที่เย็นจนใกล้จะค่ำน้าจอยกลัวว่าพอยาออกฤทธิ์ ซานจะหลับยาวไม่ตื่นจนถึงตอนดึก

"อืมมมม เดี๋ยวกินข้าวก่อนค่อยนอนนะ หนูซาน เผื่อยาออกฤทธิ์แล้วจะหลับยาวไปตื่นดึกๆมันจะหิว" เสียงพูดจากน้าจอยที่เอ่ยพลางวางถาดอาหารลงที่โต๊ะ เวลานั้นซานก็ค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมานั่ง

"คะ..ค่ะ น้าจอย อือออ อยู่ๆก็ปวดขึ้นมาดื่อๆ แล้วปวดแรงกว่าที่เคยเป็นด้วยนะคะ" ซาน'เอ่ยพูดอย่างเสียงเบาๆ เหมือนคนมึนเมาที่ตาจะปิด อาการปวดหัวมันปวดตับไตไม่หยุดแต่เวลานั้นยาที่กินไปก็เริ่มที่จะออกฤทธิ์

"อืมมมม สงสัยคงเหนื่อยจากนั่งรถไกล ไม่ก็ไม่ชินกับอากาศบ้านนอกละ ยังไงก็พักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวค่ำๆเจ้าวามันคงกลับมา แล้วน้าจะบอกให้ว่า..หนูซานปวดหัวหลับอยู่ในห้อง"

หลังพูดคุยกันจบน้าจอยก็นั่งรอให้ซานกินจนอิ่ม ก่อนจะยกถาดข้าวออกไปจากห้องปล่อยให้เธอได้นอนหลับ ซึ่งสาวสวยก็หลับนานพอควรเลย หลับสนิทชนิดที่แม้เวลาจะเลยไปถึงเย็นแล้วแต่เธอก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย จนข้อความที่วาส่งมาทางไลน์สาวสวยก็ไม่ได้ตื่นมาอ่านมัน!



 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[mighty]

ซานเล่นของ.. 

[testman]

โดนใครแอบทำของใส่หรือเปล่าเนี่ย

[ryg123456]

ใครแกล้งหนูหรือเปล่านะ

[Nasan]

รออุดหนุนในธัญวลัยด้วยนะครับ  ชอบมาก

[เสรี ชัยยา]

เล่นของ...มีตัว่ช่วยล่ะ...อะไรต่อมิอะไรน่าจะเร็วขึ้นแน่นอน

[review1972]

อา...นี่สินะ ที่มาของชื่อเรื่อง น่าอ่านน่าติดตามมากครับ

[natt4556]

เจอแบบนี้ โดนเสกของใส่แล้วแหละ

[aspongx]

อ้าว.. มันคืออะไร

[Rutt Non]

ใครเอาของให้น้องใส่กันละเนี่ย

[Lordtoung]

เจอแบบนี้ โดนเสกของใส่แล้วแหละ

[amacadon119]

เดียวคงโดนเย็ด

[deaddevil552]

โดนเสกของใส่

[dwarf]

ขอบคุณ​ครับ.. น้องซานคงจะโดนของเข้าซะแล้ว... 

[phuwon]

ดูท่าน้องซานคงจะโดนเล่นเร็วๆนี้
ขอบคุณผู้แต่งมากครับสำหรับผลงานดีๆ