ครูสาวคาวสวาท 1

[บุญชู1996]

ช่วงบ่ายวันหนึ่งของวันจันทร์ ได้มีรถคันหนึ่งของครอบครัวหนึ่งมาจอดที่ลานกว้างข้างสนามของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในจังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองและห่างไกลจากผู้คนเป็นอย่างมาก อยู่ป่าเขากว้างใหญ่ ผู้คนที่นี่จะใช้ชีวิตเรียบง่าย อยู่แบบพอเพียงกันทุกๆบ้าน บ้านของผู้คนที่นี่จะไม่อยู่ติดกัน จะห่างออกกันทุกๆ 500 เมตรบ้าง เรียกว่าเป็นหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งดีกว่าค่ะ โรงเรียนแห่งนี้จะมีครูสอนเพียงแค่ 6 คนรวม ผอ.ด้วยเป็นผู้ชายหมด เป็นโรงเรียนเล็กๆในหมู่บ้านที่มี ป.1-ป.6 เท่านั้น นักเรียนแต่ละชั้นก็จะมีกันไม่ถึง 20 คน บางคนไม่มีชุดนักเรียนใส่ ไม่มีรองเท้าใส่ ครูแต่ละคนก็ได้เงินเดือนจากรัฐและทางจังหวัดก็น้อยมากถ้าเทียบกับครูในตัวเมือง แต่พวกครูที่นี่ก็อยู่กันได้ เพราะพวกเขารักเด็กอยู่กันด้วยใจทั้งนั้น

"ที่นี่น่ะเหรอลูกโรงเรียนที่หนูบอกไว้น่ะ" พ่อถาม

"ใช่ค่ะพ่อที่นี่ละค่ะ"

"แล้วหนูจะอยู่ได้เหรอลูก ท่าทางจะลำบากนะจ้ะ" แม่ถาม

"อยู่ได้ค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงหนูหรอกค่ะ หนูชอบที่นี่ ชอบบรรยากาศที่นี่ค่ะ งั้นไปหา ผอ.ดีกว่าค่ะคุณพ่อคุณแม่"


เธอมีนามว่า ครูพิชญา ชื่อเล่นว่าโบ อายุ 24 ปีสาวน้อยร่างเล็ก สวย น่ารัก หุ่นดีผิวขาวจั๊ว ที่เหมือนเด็กสาวๆในกรุงเทพฯ เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวนี้ที่รับราชการครูด้วยกันเหมือนคุณพ่อคุณแม่ของเธอ เป็นครูที่เพิ่งจบมาไม่นาน มีประสบการณ์สอนโรงเรียนมา 2-3 ที่ในตัวเมืองมาแล้ว แต่เธอกับไม่ชอบสภาพแวดล้อมนัก เลยคุยกับพ่อแม่ของเธอว่าอยากจะย้ายไปสอนตามถิ่นทุรกันดารมากกว่า เพราะมันเงียบสงบ ไม่ต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรให้มากความ ใช้ชีวิตแบบชาวบ้านธรรมดาๆแบบที่เธอเคยฝันไว้ ได้สอนเด็กๆที่ฐานะไม่ค่อยจะดี เธออยากนำความรู้ที่เธอเก็บเกี่ยวประสบการณ์มา มาสอนให้เด็กๆเหล่านี้ได้รับรู้มากกว่าเด็กๆที่เรียนในตัวเมืองเงินเดือนจะน้อยแค่ไหนเธอไม่ต้องการ พ่อกับแม่พิชญาก็เห็นลูกอยากจะใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ มีหรือที่เขาจะไม่ทำตามคำขอของลูกสาวสุดที่รักคนเดียวได้อย่างไร

โบเคยมาที่นี่กับเพื่อนๆ ตอนสมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง มาแจกของ ขนมเสื้อผ้าให้เด็กๆที่นี่ และชอบบรรยากาศที่นี่มากๆ ชาวบ้านและเด็กๆก็น่ารักกันทุกคน เลยทำให้โบรู้สึกประทับใจกับที่นี่หลายๆอย่าง และเธอก็ตั้งมั่นว่าสักวันเธอจะมาสอนเด็กๆเหล่านี้ที่นี่ และจะมาใช้ชีวิตเรียบง่ายที่นี่

ครอบครัวของโบเดินผ่านห้องเรียนที่เด็กกำลังเรียนหนังสือกันอยู่ ได้มาถึงที่หน้าห้อง ผอ. ที่เปิดประตูรอ

"สวัสดีค่ะ ผอ." ครอบครัวครูโบ ยกมือสวัสดี ผอ.บุญเลิศ

"สวัสดีครับ ทุกๆคน คงจะเดินทางกันเหนื่อยแย่เลยสิครับ เชิญนั่งครับๆ" ผอ. กล่าว

"วันนี้ผมมาส่งลูกสาวน่ะครับ ยังไงผมก็รบกวน ผอ.ฝากดูแลลูกสาวของเราด้วยนะครับ เธอดีใจมากๆที่ได้มาสอนเด็กๆในโรงเรียนแห่งนี้"

"ฉันก็เป็นห่วงลูกสาวมากๆค่ะกลัวว่าเขาจะอยู่ลำบากอยู่ไม่ได้ เพราะห่างไกลจากผู้คนแบบนี้"

"พวกคุณไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเองก็มีฐานะเป็นครูเหมือนพวกคุณลูกคุณก็เหมือนลูกสาวของผม ผมจะดูแลและอำนวยความสะดวกให้อย่างดีที่สุดเลยครับ"

แล้วการสนทนาของพ่อแม่และ ผอ.ก็คุยกันไปเรื่อย โบเองก็นึกดีใจที่เห็นพ่อแม่ของเธอนั้นยินดีตกลงที่จะให้เธอทำงานเป็นครูที่นี่ ทั้งที่ใจไม่อยากจะให้ลูกสาวมาทำที่นี่นัก

"งั้นผมก็ขอฝาก ผอ.ดูแลลูกสาวผมด้วยนะครับ เบอร์มือถือติดต่อผมให้ไปแล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็รีบโทรติดต่อผมได้เลยนะครับ"

"ได้เลยครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ชาวบ้านและเด็กๆที่นี่เขาน่ารักกันมากๆ งั้นครูโบเองคงจะไม่กลับมาที่นี่อีกครั้งได้ยังไงละครับ"

ทุกคนหัวเราะ ยิ้มแย้มให้ต่อกัน ผอ.ก็พามาดูบ้านพักของลูกสาวเขาที่อยู่ด้านหลังโรงเรียนแห่งนี้นี่เองเป็นบ้านไม้เล็กๆสองชั้นทั้งหลัง ที่มีห้องนอน มีระเบียงเล็กๆ มีห้องครัว ซึ่งทาง ผอ.นั้นได้ช่วยกันทำความสะอาดกับน้าชิดไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะมีครูใหม่มาประจำการที่นี่ แต่เสียตรงที้ห้องน้ำนี่เองที่ต้องเดินออกมาไกลจากตัวบ้าน 60 เมตรเพราะเป็นห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆกับห้องน้ำของเด็กๆในโรงเรียนทำง่ายๆด้วยอิฐบล็อกต่อๆกันไป แต่จะมีห้องน้ำอาบน้ำสำหรับครูที่มาพักที่นี่ ถัดไปใกล้ๆก็จะเป็นบ้านเล็กๆของน้าชิด ที่มีมอเตอร์ไซค์คนนึงจอดไว้หน้าบ้าน ด้านหลังโรงเรียนก็เป็นป่าพงทึบต้นไม้มากมายติดภูเขา ซึ่ง ผอ.ได้บอกว่า บ้านนี้ไม่ได้มีคนอยุ่นานแล้ว ครูที่นี่ส่วนมากก็จะมีบ้านกันที่นี่ทุกคน เลยทำให้ไม่อยากให้ครูโบไปหาบ้านที่ห่างจากโรงเรียนนัก ซึ่งครูโบที่มาที่นี่ครั้งที่สองเพื่อมาขอผมว่า เธออยากจะมาเป็นครูที่นี่ ผมก็ดีใจแล้ว หลังจากที่ ผอ.พาเดินชมรอบๆไปแล้วก็มาส่งคุณพ่อก็รีบไปขับรถเพื่อมาจอดใกล้บ้านพัก ก่อน ผอ.จะเรียกน้าชิด ภารโรงคนเดียวของที่นี่ มาช่วยยกของๆครูโบ และข้าวของต่างๆที่มีทั้งขนม เสื้อผ้ารองเท้าผ้าห่มที่เพื่อนๆของเธอฝากมาแจกเด็กๆอีกมากมายเต็มรถกระบะ

"เอ้าๆน้าชิดมาช่วยครูโบขนของลงจากรถหน่อยเร็ว อ้อจะแนะนำให้รู้จักนะ นี่ครูพิชญา หรือครูโบนะ เขาจะเป็นครูใหม่ให้เด็กๆของเราที่นี่น้าชิดยังจำได้ใช่ไหม"

ชายคนนึงรูปร่างผอมบางดำเข้มใส่ชุดสีกากีรีบวิ่งเข้ามา

ครูโบยกมือไหว้ทันทีที่เห็นน้าชิดภารโรงคนนี้
"สวัสดีค่ะน้าชิด หนูขอฝากตัวด้วยนะคะ น้าจำหนูได้ไหมคะ"

น้าชิดยกมือรับสวัสดีครูโบ และไหว้พ่อแม่ของเธอด้วย

"สวัสดีครับครูโบ จำได้สิครับ หนูคนสวยใจดีที่มาเมื่อคราวก่อนนี่เองทำไมจะจำไม่ได้ละครับ มาๆให้ผมช่วยขนของนะ"

คุณพ่อของโบ ผอ. และน้าชิดก็มาช่วยกันขนของลงจากรถ แล้วพ่อแม่ของครูโบนั้นก็ขอตัวกลับทันทีเพราะต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัดอีก

"งั้นพวกเราขอตัวกลับเลยนะครับ ว่างๆพ่อกับแม่จะมาหาบ่อยๆนะลูก" สามพ่อแม่ลูกสวมกอดต่อกันเพื่อจากลา เพราะต่อไปนี้ลูกสาวคนเดียวของเขาจะต้องใช้ชีวิตในป่าเขากับหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ จะไม่มีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆกันอีกแล้ว

เสียงสตาร์ทรถก็ค่อยๆออกไป โบและพ่อแม่ได้โบกมือบ้ายบายต่อกันในวันนั้น แล้วเธอก็หันมาพร้อมกับรอยยิ้มกันแสนหวานที่น่ารักใสๆของเธอ

"ช่วยกันขนของต่อดีกว่าค่ะน้าชิด ผอ.คะ"

แล้วชายสองคนก็ช่วยกันยกกระเป๋าหลายๆใบของครูโบไปไว้ชั้นบนบ้าน ก่อนที่ ผอ. จะพาไปรู้จักกับครูและเด็กๆทุกคนอีกครั้งในฐานะครูของที่นี่ซึ่งทุกคนก็จำครูโบกันได้หมดทุกคน
ซึ่งคุณครูทุกท่านก็ยินดีกันมากที่เห็นครูโบมากประจำการที่นี่ เพราะส่วนมากจะไม่มีใครมาสอนที่นี่กันเพราะเงินเดือนน้อย ไปไหนมาไหนก็ลำบาก ก่อนที่ช่วงเลิกเรียนวันนั้นครูโบก็เลยขอให้คุณครูทุกคนช่วยกันแจกข้าวของต่างๆที่เพื่อนๆและคนรู้จักของเธอมากแจกให้เด็กๆทุกคน มีขนม เสื้อผ้า รองเท้า อุปกรณ์การเรียน การกีฬา เด็กๆทุกคนดีใจกันมากๆที่ได้รับของขวัญเหล่านี้ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ของใหม่อะไร แต่คนที่ให้และคนรับได้มีรอยยิ้มมันก็สุขใจแล้ว ก่อนที่ ผอ. จะกลับบ้านเขาก็เอาข้อมูลตารางการสอนให้ครูโบที่จะเริ่มสอนให้เด็กๆห้อง 5 ว่ามีเรียนอะไรบ้างจะได้เตรียมตัวสอนถูก ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากอะไรสำหรับครูโบเลย สอนเลข ภาษาไทย อังกฤษและวิชาอื่นๆ และ ผอ.และครูคนอื่นๆก็ทยอยกันกลับบ้านกันหมดรวมทั้งเด็กๆที่ต่างเดินทางเท้าเปล่ากลับบ้านใครบ้านมัน แต่ครูโบก็ยังนั่งเล่นอยู่ในห้องเรียน คิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรวางแผนยังไงดี จนมีคนมาทัก

"อ้าวครูโบนี่เอง มานั่งทำอะไรครับนี่ ตื่นเต้นเหรอครับ" น้าชิดภารโรงกล่าว

"นิดนึงค่ะน้า หนูดีใจน่ะค่ะไม่คิดว่าจะกลับมาที่โรงเรียนที่นี่อีกครั้งในฐานะครูน่ะค่ะ"

"555 แรกๆก็แบบนี้ละครับ ทุกๆคนดีใจกันมากเลยนะครับที่เห็นครูโบกลับมาที่นี่ เดี๋ยวลุงจะปิดห้องเรียนละครับ"

"อ้าวเหรอจ้ะ งั้นขอโบช่วยน้าชิดละกันค่ะ มาๆๆ"

แล้วครูโบก็ขอกุญแจห้องช่วยปิดไฟเก็บของปิดล็อกประตูช่วยน้าชิดจนเสร็จ

"นี่น้าชิดคะต่อไปนี้ขอเป็นหน้าที่ครูคนใหม่แบบหนูดีกว่าไหมคะ ช่วยเปิดปิดประตู จะได้ช่วยน้าด้ว้ย เพราะน้าเองก็ทำอะไรหลายๆอย่างน่ะค่ะ นะคะๆช่วยๆกัน"

"งั้นก็ได้ครับ ขอบคุณครูโบจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงชอบครูโบน่ะครับ"

"โหจริงงะน้าดีใจจังเลย"

"ครูโบทานข้าวยังครับ ผมจะพาไปทานร้านยัยบัวน่ะ ไกลไปจากที่นี่หน่อยนึงจะไปไหมครับ นี่มันก็ห้าโมงกว่าละ"

"ไปสิคะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะน้าชิด มื้อนี้หนูขอเลี้ยงขอบคุณน้านะคะ ห้ามปฏิเสธเลยค่ะงั้นไม่ยอมจริงๆ"

"ได้ครับๆ โดนบังคับแบบนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงเลย 55"

ก่อนที่ครูโบจะซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์น้าชิดกอดเอวไปที่ร้านยัยบัว ซึ่งเป็นร้านขายของชำ อาหารที่นี่เป็นร้านใหญ่สำหรับคนชุมชนที่นี่เลยค่ะ เพราะที่นี่ไม่มีเซเว่น ทำให้รู้จักป้าบัวกันไปในตัว ทั้งสองนั่งทานข้าวกันพูดคุยกันก็ยิ่งสนิทสนมต่อกัน เพราะน้าชิดเล่าอะไรหลายๆอย่างที่นี่ ทำให้เธอสนุกหัวเราะกับสิ่งที่เขาเล่าให้ฟังอย่างสนุก หลังจากที่ทานกันอิ่ม น้าชิดก็ขับรถมาส่งที่หน้าบ้าน

"มีอะไรก็เรียกน้าชิดได้นะครับ บ้านน้าอยู่ข้างๆครูโบใกล้ๆนี่เอง"

"ได้ค่ะน้าชิด ขอบคุณนะคะ" แล้วโบก็จัดการข้าวของตัวเองที่เยอะเต็มบ้าน ส่วนมากก็จะเป็นเสื้อผ้า ข้าวของส่วนตัว คอมพิวเตอร์ พัดลม ข้าวของในครัวส่วนทีวี ตู้เย็น เตียงนอนนั้นคุณพ่อโบได้จัดให้เรียบร้อยก่อนหน้ากับน้าชิดแล้ว เธอจัดแจงคนเดียวจนเสร็จ จนเห็นว่านี่มันจะ 4 ทุ่มแล้วเหนียวเนื้อเหนียวตัวไปหมด ก็จะไปอาบน้ำให้ชื่นใจซะหน่อย ก็นุ่งผ้าขนหนูลายคิดตี้ พร้อมกับตะกร้าใส่แชมพู สบู่แปรงสีฟันไปด้วย เดินมาที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านพักหลังนี้ในยามดึกที่เงียบสงัดที่ทุกๆบ้านต่างนอนหลับกันไปหมดแล้วคืนนั้น แล้วโบก็อาบน้ำอย่างมีความสุขสบายตัว และรีบขึ้นบ้านแต่งตัวด้วยชุดนอนประจำของเธอ และไม่ลืมที่จะโทรหาคุณพ่อคุณแม่ของเธอแต่ก็ต้องเดินออกไปคุยถึงริมถนนของที่นี่เพราะตรงนี้พอจะมีคลื่นมือถือถ้าอยู่ในบ้านสัญญาณจะไม่มีเลย ก็คุยกันนานมากๆ ก่อนจะวางสายเพื่อโทรหาคนรักอีกคนซึ่งก็คือแฟนของโบนี่เอง ชื่อพี่ต้อม ที่วันนี้ไม่ได้มาส่งด้วยเพราะเขาติดงานที่ต่างจังหวัด

"คิดถึงพี่ต้อมจังเลยค่ะ เสียดายพี่ไม่ได้มาส่งด้วย"

"พี่ขอโทษนะจ้ะพี่ติดงานนี่ครับ พี่ขอโทษด้วยจริงๆนะ ว่าแต่ที่นั่นเป็นยังไงบ้างอยู่ได้ไหมครับ"

"อยู่ได้ค่ะพี่ บรรยากาศดีมากๆเลยค่ะ เงียบสงบมากๆเลยอยากให้พี่ต้อมอยู่ด้วยจัง"

"งั้นวันเสาร์ให้พี่ไปหานะขอค้างสักคืนโบจะให้พี่นอนด้วยไหมละ"

"พี่ต้อมจะมาหาจริงๆนะคะโบคิดถึงพี่มากๆเลย แต่จะมาถูกเร้อ"

"โหดูถูกพี่ซะละพี่จำทางได้น่าคราวก่อนที่พี่มากับโบไง ถ้าพี่ไปถูกให้รางวัลพี่ไหมละ"

"ได้ค่ะพี่อยากได้อะไรโบก็ให้พี่หมดละค่ะต้องมาจริงๆนะคะ"

"ได้สิจ้ะเมียของพี่"

"บ้าพี่ต้อมชอบเรียกโบแบบนี้อะ เขินนะยังไม่แต่งงานกันสักหน่อยนะ"

"ก็โบเป็นเมียของพี่จริงๆนี่นา พี่รักของพี่นี่ครับงั้นวันเสาร์ผัวจะรีบไปหาเมียนะจ้ะ"

"อืมๆได้ค่ะ รักพี่นะคะดูแลตัวเองด้วยนะคะตั้งใจทำงาน โทรหาโบบ่อยๆด้วยนะคะ ถ้าโทรไมติดแสดงว่าคลื่นที่นี่อาจจะไม่ดีนะพี่ต้อม และห้ามไปมีคนอื่นเด็ดขาด เข้าใจ๊"

"จ้ะเมียจ๋า มีเมียสวยน่ารักแบบนี้ พี่จะไปหาที่ไหนได้อีกละจ้ะ รักโบนะคะ ฝันดีจ้ะ"

"รักพี่นะคะ ฝันดีค่ะพี่ต้อม"

วางสายเสร็จแล้ว โบก็เดินเล่นรอบๆบ้านและโรงเรียนมองดูดาวไปเรื่อยจนหนำใจ ก่อนจะขึ้นมาบนบ้าน เปิดคอมฟังเพลงโปรดในเครื่อง เล่นเน็ตที่ใช้แอร์การ์ดเชื่อมต่อแบบกากๆไม่ค่อยจะได้ และนั่งพิมพ์ไดอารี่เกี่ยวกับเรื่องราวของวันนี้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงหลับสบายไปเลยคืนนั้น

ตื่นเช้ามาวันอังคารวันใหม่เกือบตี5 โบเปิดครัวใช้กระทะไฟฟ้าทำกับข้าวสองอย่างไว้ถวายพระส่วนนึง ไว้ทานส่วนนึง ตักใส่ถุง และหุงข้าวด้วยหม้อข้าวที่เพิ่งซื้อมา ก่อนจะรอพระสงฆ์จากวัดที่เดินผ่าน เธอถวายของทำบุญ เพื่อขอให้ตัวเองเจอแต่สิ่งดีๆที่นี่ และขอให้พระคุ้มครองด้วย ก่อนที่โบจะรีบเอากุญแจไปเปิดห้องเรียนและห้องต่างๆตามหน้าที่ ก่อนจะกลับบ้านไปอาบน้ำล้างตัวเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะมาเตรียมตัวใส่ชุดราชครูที่เธอและครอบครัวต่างภูมิใจ เห็นว่าจะ 7โมงเช้าละก็รีบไปทานข้าวที่ทำไว้ เธอนั่งกินตรงโต๊ะไม้ชั้นล่างที่ใกล้ห้องครัว ก่อนจะเห็นน้าชิดกำลังเดินผ่านหน้าบ้าน ถามว่า

"ครูโบตื่นแต่เช้าเลยนะครับ น้าเดินไปดูเห็นว่าเปิดห้องไว้ให้หมดแล้ว ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะน้าชิด หนูบอกแล้วไงว่ามันเป็นหน้าที่หนูค่ะ มาๆๆนั่งทานข้าวด้วยกันนะคะโบทำเผื่อไว้มาเร็วๆ"


น้าชิดก็เดินมานั่งที่โต๊ะ โบก็รีบตักข้าวใส่จานให้น้าชิดอย่างไว กับข้าวสองอย่างที่โบทำนั้น มีไข่เจียวกับเขียวหวานหมู น้าชิดก็นั่งทานด้วยกัน
"อื้อหืออร่อยจังเลยนะครู ไม่เคยทานของอร่อยแบบนี้มานานละนะ"

"จริงเหรอคะ ไม่ได้แกล้งชมหนูใช่ไหมดีใจจัง โบก็พอทำทานได้น่ะค่ะแม่เคยสอนทำหลายๆอย่างค่ะ"

"อร่อยจริงๆจ้ะน้าชิดชมจากใจเลย"

"งั้นต่อไปนี้น้าชิดไม่ต้องไปทานข้าวที่ไหนแล้วนะคะ มาทานข้าวที่บ้านหนูนี่ละเช้า กลางวัน เย็นโอเคนะคะห้ามปฏิเสธด้วย หนูอยากมีเพื่อนกินด้วยน่ะค่ะ"

"โหน้าเกรงใจแย่ รบกวนครูโบแย่เลย"

"ไม่ต้องเกรงใจค่ะ อ้อน้าชิดถ้าอยู่กันสองคนก็เรียกหนูว่าหนูโบก็ได้ค่ะ"

"ได้ครับหนูโบ" แล้วพวกเขาก็ทานข้าวนั่งคุยกันอย่างอร่อย น้าชิดก็มองเด็กสาวหน้าใสตรงหน้าอย่างอิ่มอกอิ่มใจ เธอช่างใจดี น่ารักซะเหลือเกิน เพราะโบนั้นไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาแต่อย่างใด หน้าสดไร้เครื่องสำอางยังดูสวยใสไร้มนทิล

กินกันเสร็จทั้งสองก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน น้าชิดก็จัดการหน้าที่ตัวเอง ส่วนโบนั้นก็รออยู่หน้าโรงเรียนรอรับเด็กๆที่เดินทางมาที่โรงเรียน จนถึงเวลาเคารพธงชาติ ร้องเพลงชาติ ก่อนที่ ผอ.จะมาแนะนำตัวให้เด็กทั้งโรงเรียนให้รู้จัก เด็กๆบางคนที่เคยอยู่ปีก่อนก็จำครูโบได้หมด เมื่อวานตอนแจกของเด็กๆก็เข้ามากอดครูโบกันยกใหญ่

แล้วก็ได้เวลาสอนหนังสือ ครูโบได้ประจำอยู่ห้อง ป.5 เด็กๆนั้นดีใจกันมากๆที่เห็นครูโบมาสอนที่นี่ โบปรับตัวกับคนที่นี่ได้รวดเร็วมากๆ เป็นที่รักของทุกๆคนรวมทั้งครูและชาวบ้านเหล่านั้นด้วย เพราะโบเป็นกันเอง พูดเก่ง พูดจาไพเราะ แถมยังชอบซื้อขนมมาแจกเด็กๆบ่อยๆ เพราะเด็กบางคนมื้อกลางวันก็ไม่ได้มีกินเหมือนคนอื่นๆเขาโบก็พาไปที่บ้านเอาอาหารที่ทำไว้ตอนเช้ามาให้เด็กกินด้วย ทั้งที่เธอเองก็ยังไม่ได้ทานเช่นกัน โบคิดเสมอว่า เราน่ะเมื่อไหร่ก็กินได้แต่เด็กบางคนเขาทนอดเหมือนเราไม่ได้นะ ยิ่งทำให้เด็กๆเหล่านี้รักครูโบสุดๆ ตั้งใจเรียนกันมากๆ

เวลาผ่านไปถึงวันศุกร์ช่วงเย็นๆเกือบทุ่ม โบทำกับข้าวเสร็จก็รีบจัดแจงใส่ปิ่นโตเพื่อจะเอาไปทานที่บ้านน้าชิด เพราะโบได้บอกน้าชิดไว้แล้วว่าจะเอาไปทานที่นั่นด้วยกัน

"น้าชิดโบมาแล้วค่ะ"

"เข้ามาเลยครับหนูโบ" เธอดันประตูเข้ามาก็เห็นว่าน้าชิดนั่งดูทีวีอยู่ และใส่กางเกงตัวเดียว ส่วนโบนั้นใส่เสื้อยืดขาสั้นโชว์ขาขาวๆ

"มาทานข้าวด้วยกันนะน้าชิด" เธอวางปิ่นโตลงกับพื้นกลางบ้าน และมองไปรอบๆห้องของน้าชิด

"นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่เข้ามาห้องน้าชิดเนี่ย น้าชิดอยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลยสิคะ"

"ไม่เหงาหรอกครับ น้าตัวคนเดียวไม่มีลูกเมียใช้ชีวิตแบบนี้ละดีแล้วหนูโบเอ้ย"

โบจัดแจงกับข้าวออกมา เป็นหมูทอด กับผัดผักปลากระป๋องเมนูง่ายๆ น้าชิดขอบคุณยกใหญ่ที่โบนั้นชอบเรียกมาทานข้าวด้วยกันทุกๆมื้อ แต่โบนั้นกับดีใจซะอีกเพราะทานข้าวคนเดียวมันเหงา น้าชิดก็เลยกลายเป็นคนสนิทที่เธออยู่ที่นี่เพียงคนเดียว

"น้าชิดคะขอหนูยืมมอเตอร์ไซค์หน่อยสิคะ หนูอยากไปสี่แยกตรงนั้นน่ะค่ะ น้าชิดพาไปได้ไหมคะหนูอยากถ่ายรูปน่ะ"


"ได้สิครับ หนูโบอยากเอามอเตอร์ไซค์ไปใช้ได้ตามสบายเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจนะ งั้นน้าพาไปละกันมันดึกแล้ว"

น้าชิดก็พาโบซ้อนท้ายรถไปถึงหัวมุมถนน เพราะตรงนั้นมันวิวสวย เห็นดาวและภูเขาที่ล้อมรอบ โบก็รีบถ่ายรูปด้วยกล้องมือถือของเธอจนหนำใจโดยให้น้าชิดเป็นคนถ่ายให้ และก็มาถ่ายคู่กับน้าชิดด้วย ก่อนจะกลับที่พักกัน โบก็จัดการอัพรูปลงเฟสบุ๊คเพื่อให้เพื่อนๆให้ครอบครัวและแฟนได้เห็นว่า เธออยู่อย่างสบายไม่ต้องเป็นห่วงและมีความสุขกับที่นี่ดี  ก่อนจะลงไปอาบน้ำก่อนนอนในช่วงเกือบๆ 4 ทุ่มดึกสงัดคืนนั้นนี่เอง โดยระหว่างที่อาบน้ำนี่เองโบไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนแอบมองจากสายตาคนๆหนึ่ง ที่แอบมองรอดจากช่องว่างระหว่างอิฐที่แตก ทำให้คนที่แอบมองนั้นได้เห็นสัดส่วนของโบทุกส่วนแบบเต็มตาโดยที่โบไม่รู้ตัวเลย อาบน้ำเสร็จโบก็เดินกลับบ้านพักก่อนจะโทรศัพท์หาแฟนและพ่อแม่ของโบเหมือนทุกวัน จนกลับมานอนพักผ่อนในคืนนั้นเพราะพรุ่งนี้เธอมีนัดกับคนๆนึงไว้

ตื่นเช้ามาวันเสาร์วันหยุดวันแรกของโบที่ทำหน้าที่ครูมา 4 วันโบตื่นเกือบๆ 9โมงเช้า ก่อนจะลงจากบ้านเพื่อจะไปหาน้าชิดที่บ้านเพื่อจะบอกว่าเดี๋ยวมาทานข้าวด้วยกัน

"น้าชิดคะตื่นยังเอ่ย น้าชิดคะ" โบเรียกอยู่ 2-3 คำไม่มีเสียงตอบรับ คงคิดว่าเขากำลังหลับอยู่แน่ๆ เลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปแต่มันกลับทำให้โบนั้นตกใจมากๆ เพราะภาพตรงหน้านั้น น้าชิดแก้ผ้านอนที่อยู่ที่เตียง แต่เห็นว่ามีคราบน้ำกามเลอะหน้าท้องเขาด้วย เธอตกใจมากที่เห็น เลยรีบออกมาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นภาพเมื่อกี้ เลยตัดสินใจเรียกน้าชิดอีกครั้งเสียงดังกว่าเดิม

"น้าชิดคะอยู่ไหมคะ"

"ครับตื่นละครับ" พร้อมกับเปิดประตูออกมา ในสภาพที่เอาผ้าโสร่งปิดคลุมไว้

"เดี๋ยวโบทำกับข้าวเสร็จเราไปกินข้าวกันนะคะน้า เดี๋ยวหนูเรียกอีกทีค่ะ"

"ได้จ้ะๆ" แล้วโบก็รีบเดินออกจากบ้านน้าชิดทันที คงจะตกใจกับภาพที่เห็น ในใจของโบนั้นกลับรู้สึกใจหวิวๆเช่นกัน แต่จริงๆแล้วนั้นมันคือแผนของน้าชิดนี่เอง เขาได้ยินเสียงโบนั้นเรียกอยู่แล้วแต่แกล้งหลับ เลยจัดแจงทำให้ว่ายังไม่ตื่นเพื่อจะล่อเธอเข้ามาเห็น โชว์คราบน้ำเชื้อที่ชักว่าวแตกเลอะหน้าท้องไว้ 2 น้ำเมื่อคืนหลังจากที่ได้แอบดูครูโบนั้นอาบน้ำแก้ผ้านั้นเอง คนที่แอบดูนั้นก็คือน้าชิดคนนี้นี่เอง

[Monte Cristo]

ผมล่ะรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่ ตอน 1 ได้อ่านเต็มตอน
ถึงจะไม่มีบทอัศจรรย์ก็เหอะ แต่หลายเรื่องซ่อนข้อความตั้งแต่ตอน 1 คือยังไม่เข้าใจเรื่องเลยแต่ต้องเม้นแล้ว เม้นสั่ว ๆ ก็ผิดกฎอีก
ลงมาทีเดียว 5 ตอน เมื่อคืนผมอ่านผ่าน ๆ เดี๋ยวจะไล่อ่านไล่เท้นให้ครบทุกตอนครับ

[johnywalker]

  อารัมบทกันนานแล้ว ต่อไปครูสาวสวยต้องโดน.............

[bluesky11]

ขอบคุณที่แบ่งปันครับ ตอนแรกก็น่าติดตามแล้ว อยากรู้ว่าครูโบจะเจออะไรบ้าง

[swss2511]

คนใกล้ๆแก่ๆนี่แหละตัวอันตราย

[Deep Sea]

เป็นที่หมายปองครับ

[1819]

แนวนี้  ชายแก่ กับ สาวไม่ทันคน แอบมีชู้  ได้รมณ์มาก    แต่ส่วนใหญ่คงจบคือ เตลิกติดใจไปกับชู้ จนลืมความรุดต่อคนรัก   คนที่เจ็บคือคนโดนหักหลัง หรือเปล่า ซีรียนี้ 

[102030]

ครูสาวคนนี้จะรอดได้นานมั้ยนะ ซีรีส์นี้

[st23652]

มีเเต่ผู้ชายทั้งนั้น ไม่พ้นโดนลงเเขกเเน่นอนน คนเเรกจะเป็นใครนะ

[Alex_lk]

เนื้อเรื่องน่าติดตามมาก ปูมาก็บอกโรงเรียนนี้มีแต่ครูผู้ชายแล้ว ใครจะได้เป็นคนแรกนะ 

[กฤษดา บุญมา]

ครูสาวจากเมืองกรุงกับภานโรงเฒ่า

[hanabombam]

เห็นซื่อๆ เจ้าแผนการซะด้วย

[ET_ONE]

ครูโบ เสร็จ ลุงชิต แน่ๆ

แต่จะเคลียร์กับแฟนยังไง

[yasa]

สิบตาดูไม่เทามือจับนะสาวน้อย

[xonly-1786]

ขอบคุณมากครับ มาเป็นครูอยู่ไกลบ้าน ความเหงาก็มีบ้างนะครับ