เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 43 : เคลียร์ใจกับหมอพลอยและครูเบสท์ Part 3

[nato87]

พูดคุยก่อนอ่าน : มาแล้วครับ

ตอนนี้ยาวมาก ไอ้ลอยหนีไปกบดานที่สมุทรสงคราม และได้เจอสาวน้อยชาวพม่าที่ชื่อมะหยิ่น เป็นตัวละครใหม่ใน Part ของไอ้ลอย ซึ่งผมยังไม่ได้ทำภาพ AI (เช่นเดียวกับไอ้นันและน้องตาล)

ตอนนี้เต็มไปด้วบทสนทนา และฉากปะทะคารมณ์กันระหว่างหมอพลอยและครูเบสท์ ซึ่งจนถึงตอนนี้ยังหาข้อสรุปไม่ได้ ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ กลับมามีบทอีกครั้ง

ฉากสนทนามันจะไทยคำอังกฤษคำนะครับ เพราะหมอพลอยกับครูเบสท์ ถือว่าเป็นผู้ทรงคุณวุฒิและมีการศึกษาทั้งคู่ เลยมักจะพูดไทยคำอังกฤษคำ ไว้เดี๋ยวผมจะ Edit ความหมายให้ในภายหลังละกัน คุณอ่านนิยายผม คุณได้อะไรมากกว่าความสนุก ความเสียว ยังได้ศัพท์ภาษาอังกฤษด้วย Perfect!!!! 5555+



สำหรับภาพ AI ของหมอพลอยกับครูเบสท์ หมอพลอยผมคงไม่ปรับแก้ละครับ เอาลุคส์นี้แหละ แต่ของครูเบสท์ ผมปรับให้เธอใกล้เคียงกับ Yuko Araki ที่ผมเคยใช้สักหน่อยนึง

ความเดิมตอนที่แล้ว

https://xonly8.com/index.php?topic=282978.0

ร้านโชว์ห่วยแห่งหนึ่ง ณ ตัวเมืองสมุทรสงคราม

ลอยศักดิ์ ที่กำลังนั่งกินโอเลี้ยงอยู่ที่ร้านโชว์ห่วยแห่งหนึ่งในสมุทรสงคราม กำลังนั่งคุยโทรศัพท์จากญาติผู้น้องอย่างไอ้เจ๋ง ที่โทรมาถามสารทุกสุขดิบจากญาติผู้พี่ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

"ตอนนี้เฮียอยู่ไหนเนี่ย? สบายดีหรือเปล่า?"

"กูอยู่สมุทรสงคราม" ลอยศักดิ์ตอบ ก่อนหยิบแก้วโอเลี้ยงขึ้นมากระดกแก้กระหาย "กูสบายดี"

"ได้ยินว่าพี่สบายดีผมก็เบาใจหน่อย" ไอ้เจ๋งเป่าปากโล่งอก "ว่าแต่เฮียจะกลับเข้ามากรุงเทพเมื่อไร?"

"ยังไม่รู้ว่ะ" ไอ้ลอยตอบ "กูคงจะต้องเก็บตัวเงียบแบบนี้อีกสักพักว่ะ คนรอจองกฐินกูเยอะ"

"ใครอีกว่ะเฮีย?" ไอ้เจ๋งนึกสงสัย "ก็ผมได้ข่าวมาว่านายหัวภูชิตโจทย์พี่เส้นเลือดในสมองแตกแล้ว จะมีใครมาหาเรื่องเฮียอีกวะ?"

"มีแล้วกันน่าไอ้เจ๋ง" ลอยศักดิ์ที่นั่งคุยโทรศัพท์ไป ก็แอบชำเลืองมองสาวพม่าผิวเหลืองเข้ม ที่น่าจะเป็นแรงงานประเทศเมียนมาร์ "เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ กูมีธุระ"
หลังกดวางสาย ไอ้ลอยก็เดินเข้าไปหาสาวพม่าคนสวย แก้มขาวนวลด้วยดินสองพอง ที่มาเดินซื้อของที่ร้านโชว์ห่วยเพียงคนเดียว

"มาคนเดียวแบบนี้ แฟนไม่ว่าเหรอจ๊ะ?"

"หนูยังไม่มีแฟนค่ะพี่ หนูเพิ่ง 19 เอง"

"19 เองเหรอ? พี่นึกว่าเราโตกว่านี้ซะอีก"

สาวพม่าคนนั้นดูอึดอัดอยู่ไม่น้อย เพราะคิดว่าไอ้ลอยเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ มาดักจับแรงงานต่างด้าว

"ชื่ออะไรเหรอเรา? มาจากที่ไหน?"

สาวน้อยพม่าคนนั้นก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าพูดโต้ตอบกับลอยศักดิ์ เพราะคิดว่าเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ

"ฟังที่พี่พูดเข้าใจหรือเปล่าเนี่ยน้อง?" ไอ้ลอยถาม "พี่ไม่ใช่ตำรวจ!!! ไม่ต้องกลัว!!!"

"พี่ม่ายช่ายตำรวจจริง ๆ หรา?" พอได้ยินแบบนี้ สาวน้อยชาวพม่าคนนั้นก็โล่งใจ และกล้าที่จะคุยกับไอ้ลอยด้วย

"ก็ใช่ไง!!!" ไอ้ลอยยิ้ม "ไม่ต้องกลัว!!! พี่ไม่พาเราไปส่งตำรวจหรอก สวยน่ารักแบบนี้ เสียดาย!!"

"พี่ชมหนูเหรอ?" พอถูกชมแบบนี้ สาวน้อยชาวพม่าก็อมยิ้มด้วยความเขิน

"หนูสวยจริง ๆ จ๊ะ" ไอ้ลอย ที่เริ่มเบื่อกับการใช้ชีวิตหลบซ่อนจากการถูกตามล่าจากคนของนายหัวภูชิตและตำรวจ เกิดนึกสนุกอยากหาอะไรทำแก้เซ็ง และเรื่องสนุกที่ว่านั่น ก็ไม่พ้นเรื่องใต้สะดือ "ตกลงบอกพี่ได้หรือยัง? ว่าหนูชื่ออะไร?"

"หนูชื่อมะหยิ่น" สาวน้อยชาวพม่าคนนั้นตอบ

"มะหยิ่น!!! ชื่อเพราะนะเนี่ย!!" ไอ้ลอยยิ้ม "พี่ชื่อลอยนะ ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ"

เด็กสาวชาวพม่าที่ชื่อมะหยิ่น ก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอาย ตามประสาเด็กสาวที่ไม่ประสีประสาในความรักและเพศตรงข้าม เธอไม่มีทางรู้เลยว่า ไอ้ผู้ชายไทยที่กำลังมาจีบเธอเนี่ย มันได้สร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้บ้าง แบล็คเมลล์เจ้านายเก่า หักหลังเจ้านายใหม่ มอบเบียร์ทอมแล้วขืนใจ ทิ้งรถหนีตำรวจ และอีกมากมาย

................................

ก่อนที่พลอยพรรณจะนัดชุมพลมาคุยเพื่อเคลียร์ปัญหาส่วนตัวที่สวนสาธารณะหลังวิทยาลัยพยาบาล เธอเพิ่งทราบข่าวว่า กรวิทย์ รุ่นพี่ที่เคยจีบเธอมานานสิบปี ได้โพสต์ภาพงาน Pre-Wedding ของตัวเองและมนัสนันท์ สัตวแพทย์รุ่นน้องที่รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเล็กบน Instagram พร้อมกับมีเพื่อน ๆ ของทั้งคู่มาโพสต์แสดงความยินดีกับความรักในครั้งนี้

"We accept the love we think we deserve, Be with you forever. Korrawit & Manutsanun"

หมอพลอยกดดูภาพถ่ายปรีเวดดิ้งของพี่กร ด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก มันเป็นความรู้สึกเหมือนคนที่ได้สูญเสียสิ่งของที่เคยเป็นของตัวเองไป ถึงแม้ว่าของสิ่งนั้นจะไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองชอบนักก็ตาม

"ผู้ชายเหมือนกันหมดทุกคน" หมอพลอยกดเลื่อนดูภาพถ่ายของพี่กรและหมอเค้กว่าที่เจ้าสาวของชายหนุ่ม ที่ดูสวยน่ารัก เหนือสิ่งอื่นใด ที่หมอพลอยรู้สึกตะขิดตะข่วนใจ คือใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มของกรวิทย์

พลอยพรรณนึกถึงคำพูดและการกระทำทุกอย่างของกรวิทย์ตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา ที่ฝ่ายชายทั้งพูดและกระทำให้เธอได้เห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน มีหลายครั้งที่พลอยพรรณเองก็เหมือนจะมีใจ และยอมใจอ่อนรับรัก แต่ท้ายที่สุด ก็มักจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่าง ที่ทำให้หมอพลอยและพี่กรต้องแยกจากกัน

"พี่กรจะแต่งงานแล้วนิ" ครั้งหนึ่ง หมอพลอยเคยเอาเรื่องนี้ไปคุยกับทนายผึ้งเพื่อนรัก ที่ตัวเธอเองก็รู้จักกับพี่กร เพราะทั้งสามคนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน "ว่าแต่พี่กรได้แจกบัตรให้แกไหมพลอย?"



"ไม่อ่ะ" หมอพลอยตอบ "พี่กรคงตัดใจจากชั้นได้แล้วละแก อีกอย่างคงไม่อยากให้แฟนใหม่ของพี่กรลำบากใจด้วย ก็ดีแล้วละ ต่างคนต่างใช้ชีวิตของใครของมัน"

"พลอย..." ทนายผึ้ง คือเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนในชีวิตที่หมอพลอยยอมที่จะพูดเรื่องทุกอย่างออกมา นักกฎหมายสาวคนนี้รับรู้ว่า ที่จริงแล้วเพื่อนรักของเธอเองก็มีใจให้พี่กรอยู่ไม่น้อย "แกเองก็รักพี่กรใช่ไหม?"

"ทำไมถึงถามชั้นแบบนั้นผึ้ง?" หมอพลอยเอ่ยปากถาม

"สายตาคนเรามันหลอกกันไม่ได้นะเพื่อน" ทนายผึ้งตอบ "สายตาของแก มันคือสายตาของที่มีความทุกข์ แกทุกข์เรื่องพี่กรใช่ไหม?"

"เปล่าสักหน่อย" เจ้าหญิงน้ำแข็งรีบเปลี่ยนเรื่อง "ชั้นเครียดเรื่องงาน ไม่ได้มีอะไรหรอก"

"เปลี่ยนเรื่องไวเลยนะแกอ่ะ" กรรณิการ์หรี่ตามองเพื่อนรัก "แต่พฤติกรรมของแกมันน่าสงสัยว่ะ ถ้าแกไม่รู้สึกอะไรกับพี่กร แกคงไม่เอาเรื่องนี้มาคุยกับชั้น ใช่ไหม?"

"อย่าเอาสกิลความเป็นทนายมาใช้กับชั้นนะผึ้ง" หมอพลอยดักคอ "ชั้นแค่หาเรื่องชวนคุยเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น"

"ขอคัดค้านค่ะศาลที่เคารพ" ทนายผึ้งยิ้มที่มุมปาก "ทนายฝ่ายโจทย์พยายามเบี่ยงประเด็น พลอย ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นรู้จักแกมานาน แกโกหกใครก็ได้ แต่โกหกตัวเองไม่ได้นะพลอย"

"เกลียดจริง ๆ คนรู้ทัน!!!" พลอยพรรณบ่น ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ที่จริง ชั้นเองก็รู้สึกดีกับพี่กรนะ ชั้นพยายามแล้วที่จะเปิดใจรักพี่กร แต่ชั้นก็ทำไม่ได้"

"เพราะอะไรวะพลอย?" เมื่อได้ยินคำสารภาพ กรรณิการ์ก็อยากรู้ความจริงต่อ "ทำไมแกถึงรักพี่กรไม่ได้วะ? หรือว่าพี่กรดีเกินไป? หรือเปล่า?"

"ไม่ใช่..." เจ้าหญิงน้ำแข็งปฏิเสธ "ความรู้สึกของชั้นมันบอกว่า ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ดีมาก ดีจนชั้นกลัวว่าความงี่เง่า ความเอาแต่ใจและความเห็นแก่ตัวของชั้นจะทำให้ผู้ชายดี ๆ แบบพี่กรต้องเสียใจ ชั้นเองก็รู้จักพี่กรมานาน พี่กรเค้าชอบผู้หญิงหวาน ๆ ที่พอแต่งงานไปก็เป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นอ่ะผึ้ง"

"อืม...เข้าใจ ๆ" ทนายผึ้งพยักหน้า "สมัยนี้ผู้หญิงเราเก่งขึ้นนินะ จะให้มาเป็นแม่บ้านตามผู้ชายทุกเรื่องคงเป็นไปไม่ได้ ชั้นเองก็เคยคุยกับแทนว่าถ้าแต่งงานไป เราจะอยู่ดูแลกันสองคนแบบนี้ไปเรื่อย ๆ และจะไม่มีลูก"

"ทำไมเหรอ?" หมอพลอยถาม "ทำไมแกถึงไม่อยากมีลูก?"

"ก็ค่าครองชีพไงแก!!!" กรรณิการ์กลอกตาไปมา "สมัยพ่อแม่เรา กว่าจะเลี้ยงเราให้โต ส่งเข้าโรงเรียนดี ๆ โรงเรียนกวดวิชา เพื่อให้เราได้เรียนในมหาวิทยาลัยระดับทอปของประเทศ กว่าจะเรียนจบแล้วทำงาน แล้วสมัยนี้ ค่าครองชีพเป็นยังไง เศรษฐกิจเป็นยังไง แกก็รู้ไม่ใช่เหรอ? กว่าจะเลี้ยงเด็กสักคนให้โตขึ้นมามันเหนื่อยแค่ไหน"



"ใช่..." พลอยพรรณพยักหน้า "แล้วแทนเค้าโอเคกับแกป่ะผึ้ง?"

"ไม่อ่ะ" ทนายผึ้งทำหน้าเซ็ง ๆ "แทนเค้าอยากมีลูก แต่ชั้นไม่อยากมี ชั้นเลยบอกแทนว่า ถ้าไม่อย่างนั้นก็เลิกกัน แทนจะได้ไปเจอผู้หญิงคนใหม่ ที่เค้ามีความคิดตรงกับแทน ก็แฟร์ ๆ ชัดเจนไปเลย"

"แล้วถ้าเกิดแทนเลิกกับแกจริง ๆ" พอได้ยินแบบนี้ หมอพลอยก็ถามกลับไป "แกจะไม่เสียใจเหรอวะผึ้ง?"

"ก็เสียใจแหละ..." ใบหน้าของกรรณิการ์แสดงความกังวล "ก็รู้จักกันมานาน รักกันมาตั้งแต่สมัยยังเรียน ม.ปลาย ชั้นก็พยายามป้ายยาแทนให้เลิกคิดเรื่องมีลูกอยู่เนี่ย ก็หวังว่าแทนจะเปลี่ยนใจ แต่ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็คงต้องปล่อยมือ"

"อืม..." พลอยพรรณพยักหน้าเข้าใจทุกอย่างที่กรรณิการ์เพื่อนรักพูด "เกิดเป็นผู้หญิงนี่ลำบากนะ โดยเฉพาะเรื่องความรัก แกว่าป่ะผึ้ง?"

"ใช่..." กรรณิการ์ตอบ "สังคมไทยเรามันเป็นสังคมผู้ชายเป็นใหญ่ เป็นสังคมแบบปิตาธิปไตย ผู้ชายถูกเสมอ ผู้ชายไม่เคยฟังความต้องการของผู้หญิงบ้างเลย"

"จริง..." พอได้ยินแบบนั้น หมอพลอยก็ขานรับ "ผู้ชายเห็นแก่ตัวเหมือนกันทั้งนั้นแหละ"

หมอพลอยนึกถึงลุงพล ที่ตนได้ยื่นคำขาดให้ตัดการติดต่อจากสาว ๆ ภายในวิทยาลัยพยาบาล และลาออกกลับไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัด เมื่อมีจังหวะดี ๆ หมอพลอยจะไปเปิดคลีนิกอยู่ด้วยกัน แต่จนแล้วจนรอด ลุงพลก็ยังทำเป็นหูทวนลม ไม่รับรู้อะไรสักอย่าง



"รวมถึงพี่กรด้วยหรือเปล่า?" ทนายผึ้งลอบแยบถาม

"ก็อาจจะ..." หมอพลอยตอบแบบกำกวม ไม่ชี้ชัด "ผู้ชายก็เหมือนกันหมดทั้งนั้น ชอบคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ คิดว่าตัวเองฉลาด เก่งกว่าผู้หญิง ถูกทุกอย่าง และผู้หญิงต้องยอมทุกเรื่อง!!"

"เดี๋ยวนะ ๆ ช้าก่อนเพื่อน" ทนายผึ้งเริ่มเกิดอาการสงสัยว่าหมอพลอยกำลังพูดถึงใคร ถึงได้มีอารมณ์โกรธแบบนั้น "ที่แกพูดเนี่ย? หมายถึงพี่กรจริง ๆ ป่ะวะ?"

"ทั้งหมดนั่นแหละ!!!" อารมณ์ของพลอยพรรณตอนนี้กำลังแปรปรวน ด้วยหลายเหตุผลและปัจจัย ไหนจะเรื่องความเจ้าชู้มักมากหลายใจของลุงพล ที่เธอปักใจรักแทนที่จะเป็นพี่กร ที่ตัดใจจากเธอและไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับน้องเค้ก สัตวแพทย์สาวรุ่นน้อง

"พี่กรเนี่ยนะ!?" กรรณิการ์หรี่ตามองเพื่อนเหมือนไม่อยากจะเชื่อ "เดี๋ยวนะ!!?? มันใช่พี่กรแน่เหรอ!?"

"ตะกี้ชั้นพูดไปแล้วนะผึ้ง" หมอพลอยเริ่มออกอาการวีนเหวี่ยงใส่ทนายผึ้งเพื่อนรัก "ชั้นไม่อยากพูดซ้ำอีก!!!"

"แปลก..." กรรณิการ์ ทนายความสาวรู้สึกแปลกใจ ใช่กรวิทย์แน่เหรอ? ที่ทำให้พลอยพรรณเพื่อนรักของเธอเสียอาการได้มากถึงขนาดนี้ "ก็ตะกี้แกยังดูปกติ แล้วทำไมอยู่ดี ๆ แกถึงได้วีนแตกถึงขนาดนี้วะเนี่ย?"

สิ่งหนึ่งที่ทนายผึ้งไม่มีทางรู้ นั่นคือหมอพลอยกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาส่วนตัว ทั้งเรื่องคดีความของพ่อและนายหัวภูชิต ไหนจะเรื่องของคนรักที่เธอได้เลือกแล้วอย่างลุงพลคนเจ้าชู้หลายใจ แทนที่จะเป็นสุภาพบุรุษผู้มั่นคงในความรักอย่างพี่กร

.....................

เหตุการณ์ปัจจุบัน

"เอ่อ...น้องพลอยจ๋า" ลุงพลพยายามเตือนสติ "ใจเย็น ๆ นะจ๊ะน้องพลอย อย่าทำแบบนี้เลย เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า พลอยจะแย่เอานะ"

"ไม่สนแล้ว!!!" พลอยพรรณตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยอารมณ์ที่คละเคล้ากันระหว่างความรัก ความผิดหวัง และความสับสน "ทำไมชั้นต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!! ความรักเหรอ!!?? ความรักทำให้ชั้นกลายเป็นคนงี่เง่าได้ขนาดนี้เลยเหรอ!!??"

"พี่พลอย" ภัคจิราอดเป็นห่วงคุณหมอรุ่นพี่ไม่ได้ จนต้องพยายามพูดอะไรขึ้นมา "ตั้งสติก่อนนะคะพี่พลอย ลดปืนลงเถอะค่ะ นะคะ เชื่อเบสท์นะคะ"

"ไม่ต้องมาพูดเลยเบสท์!!!" หมอพลอยตะคอกใส่ครูเบสท์ "พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาทำตัวเป็นแม่พระ มันไม่ช่วยอะไรอีกแล้ว!! เรื่องทั้งหมด!! เรื่องทั้งหมดก็มาจากแกทั้งนั้น!!! ไอ้ชุมพล!!!"

"น้องพลอย..." ลุงพลมองหน้าหมอพลอยด้วยความเสียใจ "พี่ขอโทษ พี่เองก็ไม่อยากจะให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้เหมือนกัน"

"ในเมื่อแกเป็นคนเริ่ม!!" เจ้าหญิงน้ำแข็งเล็งปืนใส่หน้ามนุษย์ลุงเจ้าปัญหา "แกก็ต้องเป็นคนจบเรื่องนี้!! บอกชั้นมาแกรักใครมากกว่ากันระหว่างชั้นกับเบสท์!!"

"พี่พลอย!!" ครูเบสท์เอ่ยปากเรียกชื่อรุ่นพี่ "เบสท์ไม่ได้อะไรกับตาแก่คนนี้สักหน่อยนะคะพี่!!"



"ไม่ได้อะไรเหรอ!!??" หมอพลอยโกรธหน้าแดงก่ำ จนถึงกับเล็งปืนใส่ครูเบสท์ "ก็เมื่อกี่พี่ยังได้ยินว่าเบสท์กับตาแก่พลมีอะไรกันแล้ว แล้วทำกันบนดาดฟ้าอาคารเรียน แหม่!! ไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าเบสท์จะมีรสนิยมแบบนี้ด้วย!!"

"พี่พลอยคะ!! ไม่คิดเลยนะว่าคะพี่จะชอบพูดจากระแหนะกระแหน่เหน็บแนมแบบนี้!!??" ครูเบสท์เองก็เริ่มไม่พอใจกับความยอกย้อนของหมอพลอย "รสนิยมแบบไหน!!?? ใครกันแน่คะพี่!! ที่หลงผู้ชายแก่ ๆ แบบนี้จนเสียสติไปหมดแล้ว!!"

"นี่เบสท์ว่าพี่เหรอ!!??"

"ก็ใช่ไง!! ใจเย็น ๆ แล้วตั้งสติทำได้ไหมคะพี่พลอย!!"

"Bullshit!! ไม่ต้องมา Educate พี่นะเบสท์!!"

"พี่นั่นแหละ Bullshit!! Calm down!! หน่อยค่ะพี่!! ขอเถอะ!!" เบสท์โต้กลับ "ความรักทำให้พี่เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอคะเนี่ย!!?? พี่พลอยคะ!!! เราสองคน Adult พอที่จะมี judgment discretion เกินวัยเด็กสาวว้าวุ่นรักแรก poppy love แล้วนะคะพี่ สติค่ะพี่!!! สติ!!"

หมอพลอยและครูเบสท์ปะทะคารมณ์กันอย่างดุเดือด แต่ก็ยังไม่วายจะสอดแทรกคำศัพท์ไทยและอังกฤษ ตามประสาผู้มีการศึกษา

"คนที่ควรมีสติคือเบสท์ต่างหาก!!!" หมอพลอยปฏิเสธ "ปากบอกว่าไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบตาแก่คนนี้ แต่เรื่องที่ไปพรอดรักบนดาดฟ้ามันคืออะไร!!?? ตอบมา!!"

"ไม่ใช่เรื่องที่เบสท์ต้องตอบพี่!!!"

"พี่กล้ายอมรับ!!! ว่าพี่มีใจรักไอ้แก่บ้ากามคนนี้!!! แต่เบสท์ละ!!?? เบสท์กล้ายอมรับหรือเปล่าว่าเบสท์ก็รักมัน!!!"

"ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นค่ะพี่พลอย!!!" ครูเบสท์เลือกที่จะไม่ตอบคำถามนี้ "พี่หลงประเด็นมาไกลมากแล้วคะ!!!"

"หลงประเด็นอะไรเหรอเบสท์!!??" หมอพลอยถาม "พี่ชัดเจนแล้ว เบสท์ต่างหาก Hypocritical"

"นี่พี่พลอยว่าเบสท์เสแสร้งเหรอคะ!!??" ครูเบสท์ทำตาโตใส่หมอรุ่นพี่ "มากเกินไปแล้วนะคะพี่!!! เยอะเกินไปแล้วนะ!!!"

"ถ้าไม่ใช่ก็ตอบมาซิ!!" พลอยพรรณตอนนี้เรียกได้ว่าเธอสติแตกไปแล้ว "ไปพรอดรักบนชั้นดาดฟ้ากับไอ้แก่คนนี้ แล้วปากบอกว่าไม่รัก ๆ มันคืออะไร!!??"

"ฟังเบสท์ให้ดี ๆ นะคะพี่พลอย!!!" ภัคจิราเริ่มโต้กลับ "พี่ควรดูแลคนของพี่ให้ดี ๆ ก่อนเป็นอันดับแรกนะคะ ไม่ใช่ปล่อยให้มาระรานคนอื่นไปทั่ว โดยเฉพาะกับลูกศิษย์ของเบสท์!!!"

หลังพูดจบ ครูเบสท์ก็ทำตาขวางใส่ลุงพล ที่ยืนทำหน้าจ๋อยอยู่ด้วยความกลัวสองนางพญา

"แล้วเหตุการณ์วันนั้น เบสท์จะบอกให้ก็ได้" อาจารย์สาวพยาบาลตอบ "เบสท์ทำงานที่ห้องพักครูอยู่ดี ๆ คนของพี่ก็เข้ามาปล้ำ เหอะ!!!"

"อะไรนะ?" หมอพลอยร่นคิ้วด้วยความโกรธ ก่อนหันไปถามคนรักอย่างลุงพล ที่เธอได้เปลี่ยนสรรพนามใหม่ให้สมกับความเจ้าชู้ "มันคือเรื่องจริงใช่ไหม? ไอ้แก่ตัณหากลับ?"

"เอ่อ..." เมื่อสองนางพญาหันมาเอาเรื่อง ลุงพลคนเจ้าชู้ก็ว้าวุ่นกันเลยทีนี้ "เรื่องนี้ พี่อธิบายได้จ๊ะ คืองี้นะ พี่จำเป็นต้องทำ เพราะครูเบสท์กำลังจะไปเรียนต่อที่อเมริกาน่ะจ๊ะ พี่ก็เลย..."

"เดี๋ยวนะ ๆ" พลอยพรรณผายมือขึ้นมา "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่เบสท์ไปเรียนต่อที่อเมริกา?"

"ลุงพล ไม่ซิ!!!" ภัคจิราส่ายหน้า "ไอ้แก่ตัณหากลับคนนี้มันอ้างว่ามันต้องทำ เพื่อไม่ให้เบสท์ไปเรียนต่อที่อเมริกา มันอ้างว่าถ้าเบสท์นั่งเครื่องบินไปอเมริกา เครื่องบินที่เบสท์นั่งไปจะตก!!"



"แล้วมันจริงหรือเปล่าครับครู!!" ลุงพลทำเสียงสูง "ครูเบสท์ก็เห็นข่าวไม่ใช่เหรอ? หมอพลอยเห็นข่าวด้วยใช่ไหมละครับ!! ผมไม่ได้โกหกจริง ๆ นะ!!! ทำไมถึงไม่เชื่อผมกันบ้าง!!"

"เชื่อก็บ้าแล้ว!!!" หมอพลอยกับครูเบสท์พูดพร้อมกัน

"มันอาจจะเป็นเหตุบังเอิญหรือเปล่าเถอะ!!" ครูเบสท์พูดขึ้นมา "อย่าปัญญาอ่อนให้มากนักเลย!! Nonsense!!!"

"ผมช่วยชีวิตครูไว้แท้ ๆ นะครับ!!" มนุษย์ลุงจอมเจ้าชู้ครวญ "ทำไมไม่ใจอ่อนกับผมบ้างเลยละครับครู!!??"

"นี่ก็ยังจะลำเลิกบุญคุณกันอีก!!!" ภัคจิราโวยลั่น "ชั้นไม่รู้จะพูดอะไรกับแกอีกแล้ว!!"

"นี่!!! ต่อหน้าชั้นให้มันน้อย ๆ หน่อย!!!" พลอยพรรณขึ้นเสียงสูง "แกกล้าดียังไงห๊ะ!!! ชั้นชักจะหมดความอดทนกับแกแล้วนะไอ้แก่!!! ชั้นยิงแกเลยดีไหม!!?? ห๊ะ!!!"

"อย่ายิงพี่เลยจ๊ะน้องพลอย" ลุงพลยิ้มแห้ง ๆ "พี่กลัวแล้วจ๊ะ"

"ก็เมื่อกี่ยังท้าให้ยิงอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?"

"แต่ตอนนี้พี่เปลี่ยนใจแล้วจ๊ะน้องพลอย"

"เหอะ!!! ตลกจริง ๆ ทั้งคู่เลย!!!" ภัคจิราถึงกับส่ายหน้า "พี่พลอยทำตัวเหมือนภรรยาหลวงที่ต้องมาหึงหวงสามีที่แอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยเลยนะคะ!!"

"เหน็บแนมพี่เหรอเบสท์!?" หมอพลอยจ้องครูเบสท์ตาขวาง

"พี่ได้ยินแบบไหน?" ครูเบสท์เองก็ช่างยอกย้อน "ก็หมายถึงแบบนั้นแหละค่ะ!!"

"เอ่อ...อ่า" ลุงพลทำหน้าเหรอหรามองสองสาวเถียงไทยคำอังกฤษคำ "อย่า...ทะเลาะกันเลยนะครับทั้งสองคน"

"เงียบ!!!" แล้วหมอพลอยกับครูเบสท์ ที่เมื่อครู่ทะเลาะกันอยู่ ก็หันมาสมานฉันท์เป็นการชั่วคราว เพื่อบอกให้มนุษย์ลุงเจ้าปัญหาหุบปากไปซะ "ไม่ต้องพูด!!!"

พอโดนหมอพลอยกับครูเบสท์ดุใส่ ลุงพลเลยทำได้แค่เพียงยืนนิ่ง เฝ้าดูว่าสองเมียจะพูดจะคุยอะไรกันต่อไป

"ต่อปากต่อคำเก่งเหมือนกันนะเราน่ะ" แล้วหมอพลอยก็เปิดวอร์ใส่ครูเบสท์ต่อ "เอาละเบสท์ บอกพี่มาเลยว่าเราต้องการอะไร!!"

"เบสท์ต้องเป็นคนพูดคำนั้นมากกว่านะคะพี่พลอย" ครูเบสท์ตอบกลับ "พี่พลอยต่างหาก ต้องการอะไรกันแน่? ถ้าหมายถึงเรื่องบนชั้นดาดฟ้า เบสท์ชัดเจนแล้วนะคะ ว่าเบสท์ถูกไอ้แก่คนนี้ข่มขืน!!! เบสท์ไม่ได้เต็มใจเลยด้วยซ้ำ!!! เข้าใจซะด้วย!!! จบนะ!!!"



"อย่าเรียกว่าข่มขืนซิครับครู!!!" มนุษย์ลุงจอมสร้างเรื่องครวญ "ผมแค่พยายามจะช่วยชีวิตครูเท่านั้นนะครับ!!!"

"เฮ้อ!!! ชั้นละหมดคำพูดกับแกจริง ๆ" ครูเบสท์บ่นขึ้นมาลอย ๆ "ความจริงแล้ว ชั้นควรเรียกตำรวจให้มาจับแกเข้าคุกให้มันจบ ๆ ไป แทนที่จะมายืนฟังแกพล่ามเรื่องบ้าเรื่องบออะไรอีกก็ไม่รู้!!!"

"เรื่องนั้นพี่เห็นด้วย ไว้เสร็จเรื่อง เดี๋ยวพี่จะโทรแจ้งตำรวจเอง!!!"

"น้องพลอย!!! พี่ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว เอาที่น้องพลอยสบายใจเลยก็แล้วกัน"

"ก็ดี พูดเองแล้วนะ เบสท์เป็นพยานให้พี่ด้วย"

"ค่ะพี่พลอย ว่างั้นว่ากัน"

"เบสท์ แต่พี่ยังติดใจอยู่เรื่องนึง" หมอพลอยเองก็ใช่ว่าจะลดราวาศอก "วันที่เกิดเหตุ ทำไมเบสท์ถึงไม่ขอความช่วยเหลือจากภารโรง หรืออาจารย์คนอื่น ๆ ละ ทำไมถึงได้ยอมง่ายแบบนั้น?"

"พี่พลอย!!" คราวนี้เป็นครูเบสท์ ที่ทำเสียงสูงบ้าง "นี่พี่พลอยว่าเบสท์ใจง่ายเหรอคะ!!??"

"เบสท์ได้ยินที่พี่พูดแบบไหน!!??" หมอพลอยที่เริ่มเมื่อยมือค่อย ๆ ลดปืนลงแนบที่ลำตัว "พี่ก็หมายถึงแบบนั้นนั่นแหละ"

"ย้อนเก่ง!!!" ครูเบสท์แสยะยิ้มและปรบมือให้ "เป็นคนที่ยอกย้อนเก่งจริง ๆ นะคะ เบสท์เคยคิดว่าพี่พลอยเป็นคนทีดูแพงกว่านี้ ไม่คิดเลยว่าที่แท้พี่พลอยก็แค่ของเซียงกง"

"ว่าพี่เป็นของเซียงกงเหรอ!!??" หมอพลอยหน้าแดงก่ำ "ช่างกล้าเปรียบเปรยนะเบสท์ แล้วเบสท์ละ? เป็นของอะไร? ของที่คนใช้แล้วทิ้ง ขยะมูลฝอย หรือขยะมีพิษกันแน่!!!"

"มันมากเกินไปแล้วนะคะพี่พลอย!!!" ยิ่งต่อปากต่อคำ หมอพลอยก็เริ่มใช้คำพูดทิ่มแทงที่แรงกว่าเดิมกับครูเบสท์ ที่ใช่ว่าเธอเองจะยอมเป็นฝ่ายอ่อนข้อ "ก่อนว่าเบสท์ พี่ควรส่องกระจกมองตัวเองก่อนดีกว่าไหมคะ!!??"

"ไม่ต้องมา Educate พี่เลยเบสท์!!!" เจ้าหญิงน้ำแข็งกล่าวอย่างไม่ยีหระ "จะเอายังไงก็ว่ามา!!!"

"ก็ดีค่ะ!!! เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะพี่พลอย!!" นางฟ้าพยาบาลตอบ "ถ้าพี่ต้องการผู้ชายคนนั้น เชิญเอาไปได้เลยค่ะ เบสท์ไม่ได้ต้องการผู้ชายคนนั้นเลยแม้แต่น้อย!!"

"อ่าว?" พอได้ยินแบบนี้ ลุงพลถึงกับผิดหวัง "ครูเบสท์!? แต่ผมรักครูเบสท์นะครับ!!"

"รักบ้ารักบอน่ะซิ!!" ภัคจิราร่นคิ้วหนักกว่าเดิม "ปากคนอย่างแกก็บอกรักผู้หญิงไปทั่ว เดี๋ยวคนนั้น เดี๋ยวคนนี้!! เชื่อคนอย่างแกก็บ้าเต็มทนละ!!"

"แต่ครูเบสท์เคยบอกว่ารักผมนะครับ!!!"

"โอ้ยย!!! หัวจะปวด!!!" ครูเบสท์รู้สึกหัวจะปวดกับตาเฒ่าคนนี้เต็มทน "พูดกับแกแล้วชั้นปวดกบาลจริง ๆ เลย!!!"

"ชุมพล!!!" พลอยพรรณที่ตอนนี้อยู่ในโหมดงี่เง่า แต่เธอก็ยังมีเหตุผลอยู่ "นี่ใจคอแกจะรักผู้หญิงทุกคนเลยใช่ไหม!!?? จะเอาทุกคนให้ได้เลยใช่ไหม!!??"

"เอ่อ..." ใบหน้าและเนื้อตัวของลุงพลชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะอาการที่ร้อนชื่น และความตึงเครียดที่เกิดขึ้นจากการเคลียร์ใจกับสองสาวอย่างพลอยพรรณและภัคจิรา ที่ถกเถียงกันมาจนถึงตอนนี้ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้สักทีว่าควรจะทำอย่างไร

"ทนไม่ไหวแล้ว!!!" แล้วทันใดนั้น เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นจากด้านหลัง จนลุงพล หมอพลอย และครูเบสท์รีบหันกลับไปมอง และทั้งสามคนก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่าแก๊งค์เด็กพยาบาลอย่าง โดนัท ใบเฟิร์น หมวย อุ๊ และนาถ กำลังเดินตรงเข้ามาหาทั้งสามคน

"ทนฟังไม่ไหวแล้ว!!!" โดนัทจ้องมองลุงพลตาขวาง "อยากจะฆ่าให้ตายคามือจริง ๆ ไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อนเลย!!!"

"ชั้นเอาด้วยเจ๊!!!" เช่นเดียวกับใบเฟิร์น "แก่ขนาดนี้แล้วยังไม่เจียมสังขาร แถมยังก่อความวุ่นวายไปทั่ว!!! ชั้นก็ไม่อยากเอาไว้เหมือนกัน!!!"

"พวกแกเอาไง!! ชั้นก็เอาด้วยเหมือนกัน!!!" คราวนี้ถึงคราวของยัยอุ๊ "ทนฟังคำพูดเลี่ยน ๆ ของคนแบบนี้ไม่ไหวแล้ว!!! หมอพลอย!!! ครูเบสท์คะ!!! จับไอ้แก่หัวงูคนนี้ไปส่งตำรวจเถอะค่ะ!!! เดี๋ยวพวกหนูช่วย!!!"

สามสาวพยาบาลปีสามอย่างใบเฟิร์น โดนัท และยัยอุ๊ ดูจะโกรธลุงพลมากมายไม่ต่างจากหมอพลอยและครูเบสท์ จะมีแค่สองสาวพยาบาลปีสองอย่างหมวยและนาถ ที่ยังเก็บอาการดูเชิงเงียบ ๆ

ยัยหมวยแอบชำเลืองมองหน้านาถ ที่ยืนถือสมาร์ทโฟนอัดคลิปอยู่ข้าง ๆ

"แกมองไรของแกหมวย?" สาวนุ้ยถาม

"มองไม่ได้เหรอ?" หมวยสาวถามกลับไปด้วยอาการยียวน "ทั้งหมดเป็นแผนปั่นประสาทของแกใช่ป่ะนาถ?"

"หึ..." สาวนุ้ยจอมปั้นยิ้มที่มุมปาก และเลือกที่จะไม่พูดอะไร ก่อนที่เธอจะเชิดหน้าหันไปมองความวอดวายระดับสงครามโลกครั้งที่สามที่อยู่ตรงหน้า

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[gai]

จบเรื่องนี้ลุงจะมีมวยหมูอีกแน่นๆ

[ppth]

     สวัสดีครับ ตอนนี้ไม่รู้ว่าปัญหาของลุงพลจะไปจบที่ตรงไหน ยิ่งมีบรรดาเมีย ๆ ของแกอีกหลายคนโผล่ออกมาอีก จนตอนนี้เริ่มที่จะควบคุมไม่ได้ละ ต้องหาคนกลางมาช่วยแล้วล่ะแล้วค่อยแยกไปจัดการทีละกลุ่ม เพราะยิ่งบรรดาสาว ๆ ของแกแต่ละคนไม่น่าจะยอมกันง่าย เรื่องทั้งหมดน่าจะมาจากยัยนาถจอมจุ้นอย่างแท้ทรู อีกอย่างตอนนี้ตุลาการฯ ก็หายไปเฉย ๆ น่าจะช่วยลุงแกหน่อยนะ นาน ๆ ทีเห็นพระเอกของเราอับจนหนทางบ้างก็น่าสงสารเหมือนกัน
     ส่วนเรื่องของเจ้าลอย ถ้ามีคนใหม่แสดงว่า ทอม-ดี้ น่าจะปลอดภัยแล้วรึเปล่า 555 ??? ยังไงผากไรท์รักษาสุขภาพด้วยครับ :}

[aod123]

งานนี้มาครบไหมครับ

[leo_attack]

หมอพลอย ครูเบสท์ มีโอกาศจะได้งัดกันบนเตียงมั้ยครับ น่าจะได้อารมณ์แปลกใหม่ดี ถ้ามีฉากเลส 2 นางในอารมณ์ของคนทะเลาะกัน

[Ops123]

เข้มข้นมาก เด่วคงได้ไปเอากันบนเตียง

[singkanong]

น้องๆไม่มีใครจะประสานเลยเหรอเอากะพี่ๆไปด้วยคราวนี้ได้ตายหยังเขียดแน่ๆลุงพล

[peddo]

ไหนๆ เมียในวิทยาเขตนี้ก็มากันครบแล้ว ไปเคียร์กันในหม้อสุกี้เลยครับ เผื่อจะจีบลุงต้มซะเลย เอาให้เปื่อย

[jetdo100]

ทีแรกนึกว่าลุงแกจะจัดนัดกระชับสัมพันธ์กับ ครูเบสท์-หมอพลอย หลังเคลียร์ใจ แต่แห่กันมาแบบนี้เดาไม่ถูกเลยว่าเรื่องจะจบยังไง

[mike]

ดูลุงพลจัดการสองสาวเสร็จรอดูต่อเรื่องของไอลอยว่าจะได้น้องตาลอะเปล่า

[Daniel Dear]

มาถึงขนาดนี้แล้วเรื่องราวจะจบยังไง จะมีใครมาช่วยลุงพลได้ไหม

[Gubook]

  มาแล้วรอมานานเลยครับ  ไหนเรื่องมาขนาดนี้ลุยให้สุดครับ

[g9898]

เป็นตอนรวมเด็กๆของลุงพลซะแล้ว 

[oui]

เดี๋ยวสุดท้ายก็จบลงด้วยเซ็กส์หมู่

[oui]

เดี๋ยวสุดท้ายจบลงด้วยการมีเซ็กส์หมู่