เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 43 : เคลียร์ใจกับหมอพลอยและครูเบสท์ Part 4

[nato87]

พูดคุยก่อนอ่าน : หายไปนานครับ พอดีผมไปปั่นนิยายบนดินอยู่ หลายเรื่องเลยทีเดียว

ตอนนี้ก็กลับมาแล้วกับ Part4 ที่ลุงพลและสาว ๆ ทั้ง 7 คน (ยกเว้นน้องอีฟ ที่ตอนนี้กำลังอยู่ในโหมด Introvert) จะได้เปิดใจคุยกันอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งเนื้อหาตรงจุดนี้ อาจจะมีการท้าวความไปถึงตอนแรก ๆ ในช่วงภาคหนึ่งกันนะครับ โคตรนาน

มันเป็นการสนทนาเคลียร์ปัญหากันระหว่างลุงพลและสาว ๆ ส่วนใหญ่ ที่ยังไม่ครบองค์ประชุม (ยังขาด พิมมี่, ทราย, แนน, ลูกขวัญ) เพื่อเป็นการปูทางไปยังบทสรุปของสาว ๆ ทั้งหมด ที่ท้ายที่สุดแล้วจะมีบางส่วนตกลงกันว่า จะไม่เอาเรื่องลุงพล และหันมาจับกลุมควบคุมความประพฤติ เพื่อให้ลุงพลเป็นทาสของพวกเธอ

ซึ่งผมเคยพูดถึงเมื่อหลายปีก่อนแล้ว ว่าท้ายที่สุด เหล่าบรรดาเมีย ๆ ของลุงพล จะหันมาจับมือกันควบคุมความประพฤติของลุงพล โดยที่ลุงพลไม่มีสิทธิขัดขืนได้

และตอนนี้ มีการพูดถึงตัวละครใหม่อย่าง น้องเปเปอร์ ชนิกานต์ เด็กพยาบาลปีสาม จากเมืองพิษณุโลก ซึ่งเธอเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของใบเฟิร์น โดนัท และยัยอุ๊ ครับ ส่วนในอนาคต เธอจะมีบทบาทมากกว่านี้อีกไหม ก็ลองติดตามกันไปเรื่อย ๆ ดู

ความเดิมตอนที่แล้ว

https://xonly8.com/index.php?topic=283246.0

อีกฝั่งหนึ่งของวิทยาลัยพยาบาล

หลังจากเลิกเรียน อรัญญาได้แยกตัวมาหาข้าวกินที่โรงอาหารเพียงคนเดียว หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่เธอแอบไปพรอดรักกับลุงพลถึงบ้าน จนทำให้เธอพลาดการสอบไฟนอล และทำให้ภายหลังเธอต้องมาสอบรอบพิเศษ แถมยังทำคะแนนได้ไม่ดี จนถูกทางบ้านตำหนิเรื่องผลการเรียน เลยทำให้สาวน้อยดูเคร่งเครียดเก็บเนื้อเก็บตัวมากกว่าที่เคย

"กินอะไรดีจ๊ะลูก?" คุณป้าร้านก๋วยเตี๋ยวเอ่ยปากถามเด็กสาว

"เอาเกาเหลาหมูเนื้อเปื่อยลูกชิ้น" สาวอีฟสั่งเมนูอาหารที่ตนเองอยากกิน "แล้วก็ข้าวเปล่าค่ะ"

ระหว่างยืนรออาหารที่สั่ง ทันใดนั้น ชนิกานต์ รุ่นพี่คณะพยาบาลศาสตร์ปีสามจากเมืองพิษณุโลก ที่เป็นรุ่นเดียวกับเนตรชนก ณิชา และหทัยรัตน์ ก็เดินเข้ามาที่โรงอาหาร และตั้งใจว่าจะมาหาข้าวกินพอดี



"อีฟ?" ชนิกานต์เอ่ยปากเรียกรุ่นน้อง "มากินข้าวคนเดียวเหรอ? แล้วหมวยละ?"

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่เปอร์" อรัญญาตอบ

"แปลกจัง" แล้วสาวพิษณุโลกก็ถามต่อ "ปกติพี่มักจะเห็นเรากับหมวยอยู่ด้วยกันตลอดไม่ใช่เหรอ? มีปัญหาอะไรกับหมวยหรือเปล่า?"

"เปล่าค่ะ" เรียกได้ว่าถามคำก็ตอบคำ สำหรับอรัญญา ที่ตอนนี้เธอแทบไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอีกแล้ว นอกเหนือจากเรื่องเรียน

ส่วนชนิกานต์ พอได้เห็นท่าทางที่ดูเงียบขรึมของอรัญญา ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไปอีก แต่ในใจของเธอ กำลังคิดว่า อีฟต้องมีปัญหาอะไรบางอย่างแน่ ๆ เพียงแต่เธอไม่มีทางรู้หรอกว่ามันคือปัญหาอะไร



ทางฝั่งอรัญญา หลังจากได้รับเมนูเกาเหลาหมูเนื้อเปื่อยลูกชิ้นและข้าวเปล่า เธอก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะเพื่อกินข้าวเพียงคนเดียวโดยลำพัง ราวกับว่าโลกทั้งใบมีเพียงแค่เธอคนเดียว

..........................

ฝั่งสวนสาธารณะหลังวิทยาลัยพยาบาล

ในที่สุด เนตรชนก ณิชา หทัยรัตน์ นาถลดา และเดือนดารา ที่แอบดูการปะทะคารมณ์ของพวกรุ่นใหญ่ระหว่างพลอยพรรณ ภัคจิรา และลุงพล อยู่ได้ไม่นาน ก็ตัดสินใจปรากฏตัวออกมาจากที่ซ่อน

"หนูเฟิร์น โดนัท อุ๊" ลุงพลเอ่ยปากเรียกเด็กสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี "ไม่ได้เจอกันนาน เป็นยังไงบ้าง ลุงคิดถึงพวกเรา โอ้ย!!!"

"คิดถึงกะผีซิ!!!" โดนัทที่เป็นสายแทงค์ขอเป็นตัวเปิด ด้วยการโชว์พลังของฝ่ามือพิฆาตของอดีตนักวอลเลย์บอลเก่าโรงเรียน "สร้างเวรสร้างกรรมไม่รู้จักจบจักสิ้น!!! ฮึ้ยย!!!"

"ทำไมลุงเป็นคนแบบนี้คะ!!!" เช่นเดียวกับใบเฟิร์น ที่ใช้อุ้งมือน้อย ๆ กระทุ้งเข้าไปที่ต้นแขนของลุงพล "ทำไมถึงทำแบบนี้!!! นิสัยไม่ดี!!! นิสัยไม่ดี!!!"

"เฟิร์น!!! โดนัท!!!" แล้วสาวโพธารามมาดลูกสาวกำนันอย่างอุ๊ ก็ใช้มือแหวกต้นแขนของเพื่อนทั้งสองคนออก ก่อนใช้ฝ่ามือฟาดเข้าไปที่แก้มซ้ายของตาเฒ่าจอมหื่น เพื่อสั่งสอนให้รู้ว่านี่คือความเกรี้ยวกราดของสาวราดรี "ขอตบคนแก่ให้หงอกร่วงสักทีเถอะ!!!"

"โอ้ย!!! พอแล้วจ๊ะ!!!" ลุงพลเองก็ดีอย่าง แทนที่จะตอบโต้เหล่าบรรดาเมียเด็ก ที่ต่างรุมเข้ามาตุ๊บตั๊บ ๆ ด้วยอารมณ์โกรธและหึงหวง ก็ทำเพียงแต่ก้มตัวใช้มือปัดป้องฝ่ามือของเหล่าบรรดาเมียเด็กทั้งสามคน โดยเฉพาะโดนัทกับอุ๊ ที่ดูเกรี้ยวกราดเป็นพิเศษ

"นี่!!! พอได้แล้ว!!!" พลอยพรรณที่อาวุโสที่สุดในเหล่าบรรดาสาว ๆ เอ่ยปากพูด "บอกให้พอไง!!!"

"เฟิร์น!!! โดนัท!!! อุ๊!!!" เช่นเดียวกับภัคจิรา ที่ได้เอ่ยปากห้ามลูกศิษย์ทั้งสามคนที่ตนเคยสอนมาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ปีหนึ่ง "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!"

"เลว!!! เลว!!! เลว!!!" โดนัท ที่ตอนแรกใช้ฝ่ามือตบแผ่นหลังของลุงพล ก็เปลี่ยนเป็นกำหมัดแล้วทุบใส่ต้นแขนที แผ่นหลังของตาเฒ่า จนเกิดเสียงดังตุ๊บตั๊บชัดเจน "ทำไมถึงได้เลวแบบนี้!!!"

"ยิ่งกว่าเลวอีก!!!" ไม่ต่างจากยัยอุ๊ ที่ใช้กำหมัดทุบตีลุงพลราวกับเป็นกระสอบทราย "มีความสุขนักใช่ไหมที่ทำให้คนอื่นเค้าทะเลาะกัน!!! เกลียดกันน่ะ!!! ห๊า!!"

"ใช่!!!" ส่วนใบเฟิร์น ที่หลังจากทุบต้นแขนของตาเฒ่าเจ้าปัญหาไปแล้ว เธอก็ทำเพียงแค่ยืนทำตาขวางใส่ลุงพล "ก่อเรื่องแบบนี้!! เข้าคุกเลยดีไหมคะลุง!!!"

"นี่!!! ฟังภาษาคนกันไม่รู้เรื่องเหรอ!!!" แล้วพลอยพรรณ ที่ปกติไม่ใช่คนที่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย ก็ต้องเพิ่มดีกรีความเกรี้ยวกราดให้มากขึ้น "หมอบอกให้หยุดก็คือหยุดไง!!! EVERYBODY STOP!!!"

"เฟิร์น โดนัท อุ๊ นาถ หมวย" แล้วภัคจิราก็เอ่ยปากถามลูกศิษย์ทั้งห้าคน "ครูถามพวกเรา พวกเรายังไม่ได้ตอบครูเลย พวกเรามาที่นี่ได้ยังไง? แล้วอีฟหายไปไหน?"

พอเจอคำถามแบบนี้ สามสาวใบเฟิร์น โดนัท และอุ๊ ต่างทำหน้าเลิกลั่ก ก่อนหันไปมองรุ่นน้องอย่างหมวยและนาถ ที่เป็นสารตั้งต้นของเรื่องราวทั้งหมด

"หนูเองค่ะ" เดือนดาราขานรับ "หนูเห็นนาถทำตัวน่าสงสัย แอบเดินเข้ามาในสวนสาธารณะคนเดียว หนูก็เลยบอกให้พี่ ๆ ทั้งสามคนตามมา แล้วก็มาเจอครูเบสท์ หมอพลอย แล้วก็ลุงพลเนี่ยแหละค่ะ"



"นาถ?" พอได้ยินแบบนี้ ครูเบสท์ก็หันไปมองนาถด้วยสายตาไม่พอใจ "นี่ตกลงเรารู้เรื่องทุกอย่างมาตั้งแต่ต้นใช่ไหม?"

"ใช่!!!" ยังไม่ทันที่นาถจะได้ตอบอะไร หมอพลอยก็แทรกขึ้นมา "พี่สั่งให้นาถช่วยเป็นหูเป็นตาให้พี่เองนั่นแหละ ซึ่งมันก็ดีเหมือนกัน ที่ทำให้รู้ว่า คนบางคน เวลาต่อหน้าก็ทำตัวอีกอย่าง ลับหลังก็ทำตัวอีกอย่าง"

"ขอร้องเถอะค่ะพี่พลอย!!!" ภัคจิราถึงกับถอนหายใจ "เลิกเหน็บแนมกันสักทีเถอะ!!! ไม่พอใจอะไรก็ว่ามาค่ะ ให้สมกับที่พวกเราสองคนเป็นผู้ใหญ่กันหน่อย!!!"

"นั่นเป็นคำพูดที่พี่ควรจะพูดมากกว่า!!!" พลอยพรรณแย้ง "เมื่อวันก่อน เราไปทำอะไรกับตาชุมพลที่โรงรถ!!! พูด!!!"

"นี่พี่พลอย!!!" ครูเบสท์นึกถึงเหตุการณ์ที่ลุงพลมาตามตื้อเธอถึงโรงจอดรถ ก่อนที่จะหันไปมองค้อนใส่ลุงพลที่ยืนยิ้มเจื่อนและนาถลดาที่แอบยิ้มอ่อนสะใจ ที่ได้เห็นเธอและหมอพลอยทะเลาะกัน "ทำกับครูแบบนี้เหรอนาถ?"



"ขอโทษค่ะ" นาถลดาเอ่ยปากขอโทษ โดยที่น้ำเสียงของเธอไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย "หนูแค่ทำตามคำสั่งของหมอพลอยมาอีกที"

"นาถ!!!" โดนัทเรียกชื่อน้องรหัสของตัวเอง "นี่นาถช่างกล้ามากเลยนะ!!! พี่พลอย!!! พี่เปลี่ยนไปมากเลยนะคะ!!! รู้ตัวบ้างไหม!!!"

"พี่ไม่ได้มีธุระจะคุยกับเรานะโดนัท!!!" หมอพลอยผายมือบอกให้โดนัทหยุด "ถ้าพี่ไม่ได้สั่ง!!! ไม่ต้องพูด!!!"

"ก็จะพูด!!! แล้วจะทำไม!!!" โดนัทคนห้าวกล่าวอย่างไม่ยี่หระ "พี่เป็นคนที่ประหลาดมาก!!! พี่กรของหนูรักพี่มาเป็นสิบ ๆ ปี พี่ไม่เอา!!! แต่พี่กลับมาเอาตาแก่ตัณหากลับอย่างลุงพล!!!"

"บอกให้หยุดไง!!!" หมอพลอยถึงกับแผดเสียงดังลั่นใส่ พร้อมกับเริ่มยกปืนขึ้นมาสูงขึ้น "นั่นไม่ใช่เรื่องของเด็ก!!! และพี่อาวุโสกว่าเรา!!! จะพูดอะไรหัดให้ความเคารพกันด้วย!!!"



"หนูเคยเคารพพี่ค่ะ" โดนัททำตาขวางใส่หมอพลอย จนใบเฟิร์นและยัยอุ๊ต้องรีบเข้ามาห้าม "พี่ทำให้พี่กรของหนูต้องเสียใจ พี่เป็นผู้หญิงที่ใจดำมาก!!! แต่ก็ดีเหมือนกัน ที่พี่กรมูฟออนจากพี่พลอยได้สักที พี่พลอยเองก็น่าจะรู้แล้วนะคะ ว่าตอนนี้พี่กรแต่งงานกับพี่เค้กแล้ว แล้วทั้งคู่ก็รักกันมากด้วย!!!"

"ก็ดีแล้วนิ" เจ้าหญิงน้ำแข็งตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน กับเรื่องที่อดีตรุ่นพี่อย่างกรวิทย์ไปแต่งงานกับสัตวแพทย์สาวรุ่นน้องอย่างมนัสนันท์ "ก็พี่ไม่ได้รักพี่กร ตกลงพี่ควรเสียใจเหรอ? ก็ไม่"

"เหอะ!!!" ณิชาถึงกับส่ายหน้า "ดีใจแทนพี่กรจริง ๆ ที่หลุดพ้นจากผู้หญิงใจดำแบบพี่ได้!!! พี่ชายหนูโคตรเสียเวลากับคนอย่างพี่ไปได้ยังไงตั้งสิบปี!!!"

"ก็พี่ชายเราอยากจะโง่เองทำไม!!!" หมอพลอย ที่ตอนนี้สภาพจิตใจกำลังแปรปรวน กลายเป็นคนฉุนเฉียวง่ายเพราะพิษรักแรงหึงหวง ก็เลยตวาดใส่โดนัทแบบไม่สนใจอะไร "ผู้ชายอย่างพี่ชายของเราน่ะ!!! ดีจนน่าเบื่อเกินไป!!! แล้วยังไงต่อรู้ไหม!!?? พี่ชายเราก็แค่หวังให้พี่แต่งงานเป็นเมีย!!! หวังเรื่องเซ็กส์!!! ให้พี่อุ้มท้องลูกเลี้ยงลูกให้!!! พี่ไม่ชอบสังคมแบบนี้!!! สังคมที่ผู้ชายกดหัวผู้หญิงให้มีบทบาทแค่แต่งงาน!!! อุ้มท้องแล้วเลี้ยงลูก !!! แล้วคิดว่ามันแฟร์กับพี่หรือเปล่า!!?? ห๊า!!!"

"พี่มองแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ?" ณิชาที่ได้ยินเหตุผลที่แท้จริงจากปากพลอยพรรณ ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเชียร์ให้ญาติผู้พี่อย่างกรวิทย์ตามจีบมาเป็นแฟน "พี่กรเค้ารักพี่พลอยมากนะคะ สิ่งที่พี่พลอยพูดมาทั้งหมด สำหรับพี่กรของหนู พี่กรของหนูอยากจะสร้างครอบครัวที่มีพี่พลอยเป็นส่วนหนึ่ง แต่พี่พลอย หนูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่พลอยดูถูกความรักของพี่ชายหนูได้ขนาดนี้"

"เห๊อะ!!!" พลอยพรรณที่สติหลุดไปไกล พอนึกถึงความดีของกรวิทย์ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ จึงอารมณ์เย็นลงมาบ้าง แต่ด้วยเพราะอีโก้อันสูงลิ่วของเธอ เลยทำให้เธอยังวางมาดไม่สะทกสะท้านอยู่แบบนั้น เพื่อรักษาตัวตนและอัตตาของตัวเองต่อไป "พี่ไม่อยากจะพูดถึงพี่ชายเราอีก เรื่องมันจบไปแล้วก็ให้มันแล้วกันไปเถอะ"



"โอเค..." แล้วภัคจิราก็แทรกขึ้นมา "รู้ความจริงกันหมดแล้วนิ มีอะไรที่ยังปิดบังกันอีกหรือเปล่า แล้วยังไงต่อทุกคน? เราจะมา Discuss หาทางออกด้วยสันติวิธี หรือจะเปิดวอร์ใส่กันดี?"

"ให้หนูพูดบ้างได้ไหมคะครู" แล้วนาถลดาก็แทรกขึ้นมา "ปัญหาทั้งหมดคือการที่พวกเราไม่ยอมรับความจริง หนูรู้สึกว่าที่ผ่านมา ทุกคนแกล้งทำเป็นไม่รู้ ไม่เห็น ว่าเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะลุงพล"

"อ่าว!!!" พอได้ยินแบบนี้ ลุงพลก็หันควับไปมองนาถลดา "นี่นาถโทษลุงเหรอ!!??"

"ก็มันจริงไหมละ!!!" สามสาวอย่าง เนตรชนก ณิชา และหทัยรัตน์ ตอบโดยพร้อมเพียงกัน

"ก็แกนั่นแหละจะใคร!!!" ครูเบสท์ขานรับกับลูกศิษย์สาวทั้งสามคน "ตกลงจะยอมรับสารภาพแล้วใช่ไหม? ชั้นจะได้โทรแจ้งตำรวจให้มาลากแกเข้าตาราง"

"แกสร้างเรื่องวุ่นวายไปทั่ว" หมอพลอยค่อย ๆ ลดปืนลง "ไหน ๆ เรื่องมันก็มาเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว ชั้นจะให้โอกาสแกสารภาพความจริงทุกอย่างให้หมด ก่อนที่ชั้น เบสท์ และทุกคนจะจับแกส่งตำรวจ ชุมพล นอกเหนือจากพวกชั้นที่ตกเป็นเหยื่อคนอย่างแก ยังมีใครอีก?"

"ผมจะพูดความจริงทุกอย่าง" ลุงพลมองหน้าสาว ๆ ทั้งเจ็ดคน หมอพลอย ครูเบสท์ ใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ นาถ และหมวย ที่แต่ละคนต่างทำหน้ารังเกียจตนเองราวกับเป็นตัวประหลาด "12 คนครับ"

"โอโห!!!" แก๊งค์สาวพยาบาลถึงกับส่งเสียงโวยวาย ยกเว้นแค่นาถลดาที่แค่ถอนหายใจแล้วมองบน "ตั้ง 12 คน!!! มีใครบ้างเนี่ย!!!"

"ทุกคน" ลุงพลผายมือให้สาว ๆ ทั้งเจ็ดคนตั้งใจฟัง "ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ลุงจะพูดความจริงทุกอย่าง จะไม่มีการมาโกหกอะไรกันอีก หลังจากที่เมียของลุงตายไปเมื่อหลายปีก่อน ลุงก็ไม่มีใครอีกเลย จนกระทั่งลุงได้ไปเจอกับใบเฟิร์น"

อดีตภารโรงเก่าหันไปมองใบเฟิร์น ที่เหมือนจะเกิดอาการหวั่นไหว กับความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่ทั้งคู่เคยมีให้กัน



"เฟิร์นนี่รุ่นลูกรุ่นหลานแกเลยนะชุมพล!!! แล้วเฟิร์นกับอีกหลาย ๆ คนก็เป็นลูกศิษย์ชั้นด้วย" ครูเบสท์ตำหนิลุงพลด้วยความไม่พอใจ "แกกล้าดียังไงห๊ะ!!?? ตาแก่ตัณหากลับ!!!"

"ผมพยายามห้ามใจแล้วครับ!!!" ลุงพลก้มหน้ายอมรับความผิด "แต่ตอนนั้น ผมรักน้องเฟิร์นจริง ๆ ผมอยากได้น้องเฟิร์นมาเป็นเมียของผมจริง ๆ ครับครู แค่น้องเฟิร์นคนเดียวเท่านั้น"

"บ้า..." พอได้ยินคำว่ารักจากลุงพล เนตรชนกก็เริ่มน้ำตาซึมและร้องไห้ออกมา "ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย"

"เฟิร์น" พอเห็นว่าเพื่อนปล่อยโฮออกมา ณิชา หทัยรัตน์ และเดือนดาราเลยรีบเข้าไปปลอบใจ "เข้มแข็งไว้นะเว้ยแก!! แกยังมีชั้นเป็นเพื่อนอยู่นะเว้ย!!!"

"ชั้นด้วยเฟิร์น!!!" เช่นเดียวกับหทัยรัตน์ ที่แม้บางครั้งอาจไม่ลงรอยกับสองสาวอย่างเนตรชนกและณิชา แต่ที่จริงแล้ว เธอก็แค่รักเพื่อน เป็นห่วงเพื่อนก็เท่านั้น "ชั้นยังเป็นเพื่อนแกเสมอนะเว้ยเฟิร์น!!!"



"หนูก็ด้วยค่ะพี่" เดือนดาราที่เป็นรุ่นน้อง แตะไหล่ให้กำลังใจรุ่นพี่ "เข้มแข็งนะคะพี่เฟิร์น"

"แล้วยังไงต่อ?" หมอพลอยเอ่ยปากถาม "พูดให้จบ ชั้นต้องการให้เรื่องทุกอย่างมันจบและเคลียร์ภายในวันนี้เลย พูดไป"

"ลุงไม่รู้หรอกนะ ว่าใบเฟิร์นคิดยังไงกับลุงในตอนนั้น" ลุงพลหันไปมองใบเฟิร์นที่ยังร้องไห้อยู่ "แต่ลุงรักเฟิร์นมาก ลุงรู้ว่าลุงมันแก่แล้ว สุดท้ายแล้วเฟิร์นคงไม่คิดจะมองผู้ชายแก่ ๆ อย่างลุงหรอก เพราะสุดท้ายแล้ว เฟิร์นก็มีแฟนเป็นหนุ่มนักเรียนนายร้อย"

"เราเลิกกันแล้วเหอะลุง!!!" ใบเฟิร์นตอบขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "หนูกับเจมส์เราเลิกกันไปตั้งนานแล้ว!!! พอได้ยัง!!! ไม่อยากจะฟังอะไรอีกทั้งนั้น!!! ฮืออ!!!"

ลุงพลถอนหายใจ ก่อนหันไปมองโดนัทที่ยืนอยู่เคียงข้างเพื่อนรักอย่างใบเฟิร์น

"มองอะไร?" โดนัทเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

"จะให้ลุงพูดเรื่องของเราต่อไหม?" ลุงพลถามความเห็นจากโดนัท "หนูโดนัท?"

พอได้ยินแบบนั้น โดนัทเลยยืนนิ่งเงียบ เธอเมินหน้าหนีไปทางอื่น ราวกับไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น

"ลุงโปะยาวสลบใส่หนู" โดนัทที่เมินหน้าไปทางอื่นกัดฟันพูด "แล้วลุงก็ข่มขืนหนู แกล้งทำดีทุกอย่างให้หนูรักลุง เพื่อประชดเฟิร์นใช่ไหม?"

"ตอนแรกก็ใช่จ๊ะ" ลุงพลคนแมนสารภาพ "แต่สุดท้าย ลุงก็รักโดนัทขึ้นมาจริง ๆ ลุงเสียใจ ที่เรื่องของเรามันเริ่มต้นได้ไม่ค่อยสวยเท่าไร"

"หยุดเลย!!!" ไม่ต่างจากใบเฟิร์น พอถูกรื้อฟื้นเรื่องราวในอดีต โดนัทถึงกับต่อมน้ำตาแตกด้วยความอับอายและเสียใจ "ไม่ต้องมาพูดให้ตัวเองดูดีเลย!!! ยังไงลุงก็ไม่มีทาง!!! ไม่มีทางหรอก!!! ฮืออ!!!"

"แล้วยังไงต่อ?" คราวนี้เป็นครูเบสท์ที่เอ่ยปากถามลุงพล "ใครคือเหยื่อรายต่อไปของแก?"

"นาถ..." ลุงพลเอ่ยชื่อนาถลดา ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า "เรื่องของเรา จะให้ลุงพูดดีไหม?"

"เมื่อปีที่แล้ว ลุงพาพี่โดนัทไปพลอดรักกันในห้องพักภารโรง" นาถลดา สาวใต้คนตรงพูดขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้าน "แล้วหนูก็เลยถูกชวนให้ร่วมวงไปด้วย"

"นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!" ด้วยสามัญสำนึกแห่งความเป็นอาจารย์ เลยทำให้ภัคจิรารู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่ตนได้ยิน "ที่นี่คือสถาบันการศึกษานะ!!! พวกเธอกำลังทำอะไรกัน!!! ห๊ะ!!!"

"ฮือ...ฮือ...ฮือ" สองสาวเพื่อนรักอย่างใบเฟิร์นและโดนัท ต่างกอดคอเอาหน้าซบหน้าร้องไห้ปรับทุกข์กันสองคน โดยมียัยอุ๊ ที่กำลังหยิบยาดมขึ้นมาดมย้อมใจ

"นาถ? แล้วทำไมเราถึงไม่หนีออกมาจากตรงนั้น!!??" ครูเบสท์ถามนาถด้วยความไม่พอใจ "ทำไมเราถึงไม่วิ่งไปขอความช่วยเหลือจากคนข้างนอก!!?? ทำไมถึงไปเห็นดีเห็นงามด้วยแบบนั้น!!!"

"ก็พี่โดนัท..." สาวนุ้ยหันไปมองพี่รหัสที่ยืนร้องไห้ตรงหน้า

"หยุดนะ!!!" พี่รหัสเจ้าปัญหาเงยหน้าและสั่งให้หยุด

"ไม่หยุดค่ะ!!!" นาถลดาตอบกลับ "มาถึงขนาดนี้แล้วจะอายอะไรกันอีก!!! พี่บอกให้หนูยอม!!! ถ้าไม่ยอมพี่จะแกล้งบูลลี่หนูให้อยู่ไม่ได้!!! เหอะ!!! ทำไมคะ!!?? ยอมรับความจริงกันไม่ได้เหรอ!!??"

"ฮือ..." โดนัทปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่ พร้อมกับซบที่อกของใบเฟิร์นที่อยู่ในสภาพบอบช้ำไม่ต่างกัน

"นักศึกษาพยาบาลที่นี่เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย!!??" หมอพลอยถึงกับส่ายหน้า กับสิ่งที่ได้ยิน "แทนที่จะหาทางขัดขวาง ช่วยเหลือเพื่อน ช่วยเหลือน้อง แต่ไปเข้าร่วมกันหมด!!! เฟิร์น!!! โดนัท!!! อุ๊!!! นาถ!!! หมวย!!! หมอไม่เข้าใจพวกเราเลยจริง ๆ"

"หมอก็ด้วยหรือเปล่าคะ?" แล้วนาถลดาก็เปิดวอร์กับพลอยพรรณ

"เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?" หมอพลอยหันควับไปที่นาถลดา "นาถ? พูดให้ชัด ๆ ซิ"

"นาถถามหมอว่า" สาวนุ้ยจอมปั่นย้ำคำถามเดิมอีกรอบ "หมอก็ด้วยไม่ใช่เหรอคะ?"

"อยากมีปัญหากับหมอใช่ไหม?" พลอยพรรณมองนาถลดา ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยใช้เด็กสาวคนนี้คอยสอดส่องความเป็นไปของสาว ๆ ที่เข้ามาเกาะแกะวุ่นวายในชีวิตของลุงพล "เราเป็นเด็ก เราควรสำเหนียกตัวเองนะ ว่าเราไม่ควรหาเรื่องกับผู้ใหญ่"



"พอดีนาถเป็นเด็กหัวขบถน่ะคะ" นาถลดาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน "แถวบ้านเรียกคนแบบนี้ว่าลายเคงน่ะคะ ผู้ใหญ่ที่ทำตัวดี ทั้งต่อหน้าและลับหลัง เด็กมันก็อยากยกมือไหว้ แต่ถ้าผู้ใหญ่ทำตัวไม่ดี เด็กมันก็คงไม่อยากจะยกมือไหว้ หรือถ้าจะไหว้ ก็คงไหว้แบบส่ง ๆ ไม่ได้จริงจังอะไรมั้งค่ะ"

"ปากคอเราะร้าย" เจ้าหญิงน้ำแข็งทำตาขวางใส่สาวนุ้ยจากปักษ์ใต้ที่ยืนไม่สะทกสะท้านอยู่ตรงหน้า "ตัวเล็กแค่นี้ แต่ฝีปากกล้ามากเลยนะ นาถลดา"

"คนต่อไป?" แล้วนาถลดาก็ยืนเกาะอก ก่อนหันไปมองลุงพล "พูดออกมาซิคะลุงพล? ใครคือสุดที่รักของลุงพลคนต่อไป?"

"ไม่รู้สึกรู้สาอะไรจริง ๆ ใช่ไหม?" หทัยรัตน์ที่รู้ตัวว่านาถลดาหมายถึงตัวเองพูดขึ้นมา "เสียสติไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหมนาถ? ชอบนักใช่ไหมกับการขุดคุ้ยเรื่องของคนอื่น"

"อ่าว?" นาถลดาทำหน้าเหรอหรา "ปกติพี่อุ๊ก็ชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ? วุ่นวายกับเรื่องชาวบ้านน่ะ"

"ฮึ่ย!!!!" พอโดนแซะเข้าแบบนี้ สาวโพธารามถึงกับของขึ้น จะเดินเข้าไปหยุมหัวสาวนุ้ยรุ่นน้องตัวจี๊ดจากปักษ์ใต้ให้หายแค้น "อยากโดนตบนักใช่ไหม!!??"

"แน่จริงก็ตบซิ!!!" นาถลดาเชิดหน้าท้าทาย "ตบเลย!!! เอาให้เลือดกลบปากเลยนะ!!! แน่จริงป่ะวะ!!! อีพม่า!!!"

"ถ้ากูพม่า!!!" ด้วยความที่หทัยรัตน์เป็นสาวราชบุรี แล้วคนระแวกนั้นมีเชื้อสายมอญที่ใกล้ชิดกับชาวพม่า คำด่าของนาถลดาก็เลยเหมือนดูถูกชาติกำเนิดตัวเองอยู่กลาย ๆ "มึงก็อีโจรใต้สามจังหวัดละวะ!!!"

 


โปรดติดตามตอนต่อไป....

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[phaii]

ตายแน่ ตาลุง

[ดดกก]

ตบตีกันมั่วไปหมดเลย

[barney]

ดูท่าทางจะเคลียร์ใจกันยากเลยครับ ต่างคนต่างไม่ยอม

[BBlingt421]

กำลังรออยู่เลยครับ อยากอ่านแบบรวดเดียวยาว ๆ เลย// ปมทั้งหมดกำลังจะคลายแล้วใช่ไหมครับ?? // ขอบคุณที่เขียนงานคุณภาพให้อ่านครับ

[crazylex]

กี่ขบวนแล้ววะไอ้ลุง ตายคาอกแน่ ๆ กว่าจะดการได้หมด

[แมว69]

เปิดเผยออกมา ความจริงช่วยได้

[fufu22]

นี่เคลียร์ใจ หรือสงคราม

[freedom-more]

สรุปเป็นรายการแฉแต่เช้าไปซะนี้ เรื่องราวจะจบยังไงน้อ

หรือว่าความทรงจำทุกคนจะกลับมาถ้าเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาและฟังความจริงพร้อมๆกัน 🤨🤨

[Eak825987]

เคลียจัยหรือจับเย็ดแพ็คคู่

[baw2521]

ย้อยรอยกันเลย

[ryg123456]

เป็นพิษรักแรงหึงที่สาวๆมีต่อลุงแก่
แต่น้องนาถนี่ร้ายไม่เบาเลยนะ ทีแรกนึกว่ามีแต่หมอเท่านั้น

[YAHN]

เปิดเผยออกมา ความจริงช่วยได้

[g9898]

ตอนนี้น่าจะยาวแล้ว นี่ขนาดสารภาพมาแค่ 3 คนเองนะเนี่ย 

[skat3699]

งานนี้ท่าจะยาวจริงๆ