มั่วรัก นักเปิดซิง ตอนที่ 23: พัทยา ลารัก

[chipchip]

สายลม เกลียวคลื่น และสองเรา งานนี้ เสร็จแน่

[zavior]

ไม่น่าจะอำลาน้องเบญนะครับ สงสารเลย เห็นแววได้ร่วมฮาเร็มอยู่ พร้อมริน ฮ่าๆ

สงสัยโดนนายตี๋หฃล่อลวงแน่เลย

[teerawatc]

น้องเบญผ่านด่านน้ำฟ้าแล้ว แล้วจะใช้วิธีไหนผ่านด่านน้องญากันหนอ

[ziggy2]

ขอเพิ่มอีกคืนได้มั้ยลุ้นๆอยากได้คนที่สามมาเข้าฮาเร็ม

[R-cup]

จัดไปเบญ...

[cm0025]

สุดท้ายก็จัดเบญละสิ

[lucifer99]

งวดนี้จะมีแซนด์วิชมั้ยน้าาา ลุ้นๆๆๆ ขอบคุณครับ

[ssbaac]

สุดท้าย ญา อาจจะต้องยอม รักมากขนาดนั้น ฮาเร็มต้องมาล่ะ

[sommchai]

จูบอย่างเดียวหรื ไหนไก็ใส่ บิกินี่ กับกางเกงขาสั่นมาแล้ว ก็ผลัดกันดูด เลียเลยสิ

[ป๋าหนอม เติมเต็ม]

น้ำฟ้าเคลียกับน้องญาให้หน่อย

[ryg123456]

สาวเบญน่าจะใช้คติ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก

[prapan]

ตามสัญญา ไม่มีอะไรมากกว่านี้

[xonly-1786]

ขอบคุณมากครับ ความรักที่เศร้าครับ รักกันได้นะแต่ไม่ต้องแหย่กันครับ

[pradit]

"รินพี่ถือเองงงงงงง"
    "ไม่เป็นไรค่ะ" รินยิ้มแฉ่ง ไม่ยอมปล่อยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ในมือ "เดี๋ยวพี่ต้องขับรถไกล ให้รินเอาของไปใส่รถให้ พี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อย"
    รินขนกระเป๋าเดินทางใบสุดท้ายไปใส่ในรถ ก่อนจะหันกลับมาชาคริต "ขับรถดี ๆ แล้วก็ระวังตัวนะคะ"
    "แหม ริน" ชาคริตเกาหัว "พี่แค่ไปนำเสนอผลงาน ค้างคืนเดียวกลับ"
    "รินจะตั้งตารอนะคะ" รินส่งรอยยิ้มให้ชาคริต "ไม่มีพี่คริต บ้านคงไม่อบอุ่นเหมือนปกติแน่"
    ชาคริตหน้าแดง
    "รินไม่เคยคิดเลย....ว่ารินจะกลับมามองพี่คริตในแง่ดีได้อีก แต่ขอบคุณนะคะ ที่กลับเข้ามาในชีวิตริน"
    "จะดีกว่าไหม ถ้ารินไม่เคยเจอพี่ตั้งแต่ต้น"
    รินเบือนหน้าหนี เงียบไม่ตอบคำถาม
    "ทั้งหมดที่พี่ทำตอนนี้ มันก็แค่เพื่อบรรเทาความผิดที่พี่เคยทำในอดีต ลดโทษจากหนักให้เป็นเบาแค่นั้นแหละ รินอย่ามองพี่ในแง่ดีเกินไปเลย"
    "เอ้า ชาคริต จะจีบรินไปถึงไหน มาขึ้นรถได้แล้ว" น้ำฟ้าเปิดประตูข้างคนขับแล้วตะโกนเรียกออกมา
    ชาคริตเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะสตาร์ทเครื่องและขับจากไป สายตาของรินมองตามรถคันงามที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา
    "ถ้าไม่เคยเจอพี่ชาคริต รินก็รู้จักความสวยงามของความรักสิคะ...." รินพูดเบา ๆ กับตัวเอง "และถึงความสวยงามจะมาพร้อมกับความเจ็บปวด รินก็ยินดีค่ะ"
    "ยัยคนใช้หน้าบาก ออกไปโบกแท็กซี่มาให้ชั้นไปมหาลัยซิ!!!!" เสียงไผ่หลิวร้องเรียกมาแต่ไกล ๆ
   
    ชาคริตแวะรับเบญที่คอนโด ก่อนจะหันหัวรถมุ่งสู่พัทยา และโรงแรมที่ใช้เป็นที่จัดงานซิมโพเซี่ยมระดับปริญญาตรีนานาชาติ
    บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบเชียบ น่าอึดอัด เบญรู้สึกว่าชาคริตเหินห่างจากเธอมากกว่าเดิมเสียอีกหลังจากงานเลี้ยงฉลองเสร็จงานนำเสนอ
    ทำไมนะ ตอนนั้น ที่เธอนั่งเล่นเปียโนกับเขา เธอเห็นความรักส่องสะท้อนออกมาจากสายตาของเขาชัดเจนเลยนี่นา
    มันเหมือนกับ....หัวใจของเธอกับเขาประสานเป็นดวงเดียวกันด้วยซ้ำ
    แต่หลังจากนั้น ชาคริตไม่ยอมพูดกับเธออีกเลย
    เธอนั่งอยู่บนเบาะหลังเหมือนเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้
    "เอ่อ...." เบญเอ่ยปากขึ้น พยายามทำลายความเงียบ "ชาคริตกับน้ำฟ้าประหม่ากันบ้างไหม"
    "ประหม่าสิ" น้ำฟ้ารีบตอบ "งานใหญ่ระดับนานาชาติเลยนะ พวกเราเพิ่งอยู่ปี 1 เอง เค้าให้โอกาสงานของเรานำเสนอแล้ว เรารู้สึกเหมือนยังไม่พร้อมเลยอ่า"
    "เหมือนกัน" เบญบอก "ชาคริตล่ะ"
    เงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบ
    "ชาคริต"
    "คงตื่นเต้นจนพูดไม่ออกน่ะ ไม่มีอะไรหรอก" น้ำฟ้าบอก
    เบญเบือนหน้าหนีซ่อนน้ำตา
    หลังงานนี้จบ....เธอคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้แล้วสินะ
    "ชาคริต นายตื่นเต้นไหม" น้ำฟ้าถาม
    "พอสมควร" ชาคริตตอบ
    นั่นสินะ ชาคริตรักน้ำฟ้า เธออาจจะหลอกตัวเองได้ ว่าเห็นความรักในดวงตาของเขา แต่อย่างไรเสีย เขาก็มีคนที่เขารักอยู่แล้ว มากกว่าหนึ่งคน และไม่มีพื้นที่ให้ใครอื่นแล้ว
    หากสองคนจะรักเสมอกันไม่ได้ ก็ขอให้เธอรักมากกว่า
    เพราะรักกว่าย่อมเจ็บกว่า และเธอเจ็บดีกว่าชาคริตเจ็บ
   
    "นายทำแบบนี้กับเบญไม่ได้นะ" น้ำฟ้าลากชาคริตมาคุยทันทีที่จอดแวะปั๊ม
    "ทำอะไรไม่ได้"
    น้ำฟ้าจ้องเขม็ง "นายคิดว่าชั้นตาบอดเหรอ"
    "แล้วเราทำอะไรกับเบญล่ะ ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ"
    "ก็นั่นแหละ ที่ชั้นพูดถึง เบญเป็นเพื่อนเรา....เป็นเพื่อนนายนะ ทำไมนายเย็นชากับเพื่อนขนาดนั้นล่ะ"
    ชาคริตกัดฟัน ถ้าเขาทำทุกอย่างตามใจปรารถนาได้ เขาคงโผเข้าจูบปากสวย ๆ ของเบญแล้ว ความเย็นชาที่กลั้นใจทำก็เพื่อน้ำฟ้ากับน้องญานี่แหละ
    "ชั้นรู้นะ ว่าทำไมนายถึงทำแบบนี้"
    "รู้เหรอ"
    "เราเคยไม่คุยกันสามปี ชั้นรู้สิ" น้ำฟ้าบอก "หน้าที่นายทำตอนเมินเบญ....มันเหมือนที่ทำตอนเราไม่คุยกันไม่มีผิด"
    "............"
    "นายกำลังหวั่นไหว หวั่นไหวมาก ๆ กับเบญ โดยเฉพาะหลังงานเลี้ยงวันนั้น"
    "แล้วจะให้เราทำยังไง เราไม่มีวันหักหลังน้ำฟ้ากับน้องญานะ" ชาคริตโต้
    "ก็ไม่ได้แปลว่าต้องเมินเบญขนาดนี้นี่" น้ำฟ้าเถียง "ตอนชั้นเมินนาย ชั้นยังพออ้างได้ ว่าเพราะนายทำตัวไม่ดีเอง แต่เบญยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด เค้าเสียใจมากนะที่......"
    "น้ำฟ้าไว้ใจเราขนาดนั้นเหรอ" ชาคริตตัดบท "เพราะตอนนี้เราไม่ไว้ใจตัวเองแล้ว"
    น้ำฟ้าอึ้งไป
    "ตอนเรายังไม่สนิทกัน น้ำฟ้าบอกเองตลอด ว่าไม่ให้เราเข้าใกล้เบญ ไม่ให้เบญไว้ใจเรา แต่พอมาแบบนี้.....น้ำฟ้าอยากโดนนอกใจมากเลยเหรอ ทั้งที่เราไม่ได้อยากจะนอกใจน้ำฟ้านะ"
    "นาย......หวั่นไหวขนาดนั้นแล้วเหรอ"
    ชาคริตพยักหน้า น้ำตาไหล
    "ชั้น....เข้าใจนาย.....ขอบคุณสำหรับความซื่อสัตย์นะ...."
    "แล้ว.....เรามีเรื่องอยากจะเล่าให้น้ำฟ้าฟัง....."
    "ว่า"
    "แต่ก่อน.....เบญไม่ค่อยรู้เรื่องเพศ ใช่ไหม"
    "ใช่...ชั้นต้องสอนไปเยอะอยู่"
    "วันนึง เบญโทรมาหาเรา ชวนเราออกไปหา บอกว่าเรื่องงาน....แต่พอไปถึงก็ถามเรื่องนั้นเยอะมาก"
    น้ำฟ้าพยักหน้า เธอเข้าใจอารมณ์นั้นดี หลาย ๆ ครั้งเธอก็รู้สึกว่ายากที่จะปฏิเสธอะไรคนที่มีเสน่ห์เปี่ยมล้นอย่างเบญเหมือนกัน
    "แล้ว.......สุดท้าย.......เราต้องสอนวิธีช่วยตัวเองของผู้หญิงให้เบญไป" ชาคริตตัดสินใจละส่วนที่เธอชักให้เขาจนแตกใส่หน้าเธอไป
    "ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น?"
    "ไม่มี" ถ้าไม่นับเรื่องแตกใส่หน้านะ "แต่แค่นี้เราก็นับว่าเกือบจะเป็นการนอกใจน้ำฟ้ากับน้องญาแล้วนะ....หลังจากนั้นเราก็ระวังตัวมาตลอด.....แต่.....มัน.......ยาก.........เบญเขา..............."
    "สวย? มีเสน่ห์? ยากจะปฏิเสธ? ชวนให้หลงใหล?"
    ชาคริตพยักหน้า
    "ชั้นเข้าใจนายนะ" น้ำฟ้าตบแขนชาคริต "อีกครั้ง ชั้นขอบใจมาก ๆ ที่นายซื่อสัตย์กับชั้นขนาดนี้...."
    "ไม่โกรธเราเหรอ"
    "โกรธไม่ลง"
    น้ำฟ้ากับชาคริตถอนหายใจ
    "แล้วจะเอายังไงเรื่องเบญ"
    "นายพยายามเป็นเพื่อนกับเขาเถอะ ชั้นจะพยายามคุยให้ ไม่ให้เขาเข้าหานายมากกว่านี้"
    "ขอบใจนะ น้ำฟ้า"
    "ชั้นพร้อมสนับสนุนนายทุกเรื่องอยู่แล้ว"

    บรรยากาศในรถตึงเครียดน้อยลงนิดหน่อยหลังจากนั้น ชาคริตถามคำตอบคำ แต่อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ปล่อยเบญเงียบหงอยเหมือนช่วงแรก
    ไม่ถึงเที่ยงก็มาถึงโรงแรมริมทะเล ที่ใช้เป็นที่จัดงานซิมโพเซี่ยม จริง ๆ แล้วงานจัดสามวัน แต่ทั้งสามคุยกันแล้วตกลงว่าจะอยู่งานเต็มวันแค่วันที่ต้องนำเสนอวันเดียว จึงขอลาอาจารย์ที่มหาลัยสองวัน คือวันนี้ วันแรกของงาน กับวันพรุ่งนี้ วันที่ทั้งสามต้องนำเสนอผลงาน กำหนดการของทั้งสามคือช่วงสิบโมงถึงสิบเอ็ดโมง นำเสนอแล้วก็น่าจะกลับบ้านได้ไม่ดึกนัก
    ดังนั้น ชาคริตจึงได้จองห้องสวีทอย่างหรูในโรงแรมแห่งนี้ไว้แล้วสองห้องเป็นเวลาหนึ่งคืน
    สองห้อง.....จิตใจด้านที่มีเหตุผลบอกว่าห้องหนึ่งเป็นของสองสาว อีกห้องของเขา
    จิตใจด้านบ้า ๆ บอกว่า ................มันบอกว่าอะไร เขาไม่ค่อยแน่ใจ เสียงมันพันกันวุ่นวายไปหมด บ้างก็บอกว่าเขากับน้ำฟ้าห้องนึง แล้วเบญนอนคนเดียวอีกห้องหนึ่ง.................หรือจะเป็นเขากับเบญห้องหนึ่งแล้วน้ำฟ้านอนคนเดียวอีกห้องนะ
    ด้านที่วิกลจริตขึ้นไปอีกบอกว่าให้นอนสามคนห้องเดียวไปเลย
    ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยย

    ประเด็นนี้ ถูกหยิบยกขึ้นมาทันทีที่เขารับกุญแจมา
    "มา ส่งดอกนั้นมาให้เรา" เบญบอก
    "เบญกับ..."
    "ไม่ ไม่ ไม่ คริตกับน้ำฟ้ารักกัน นอนห้องเดียวกันไปเถอะ เราอยู่คนเดียวได้" เบญบอกเสียงเศร้า ๆ
    อีกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เบญเป็นคนที่น่าหลงใหลอย่างเหลือเชื่อ ความเศร้าของเธอทำเอาชาคริตกับน้ำฟ้าหงอยไปด้วย
    "เอางี้ดีกว่า" น้ำฟ้ารีบเสนอ "เราเอาของเข้าไปเก็บแล้วคุยเล่นกันอยู่ห้องเดียวก่อน เดี๋ยวพอจะนอนเบญค่อยแยกออกไป"
    เบญส่งรอยยิ้มที่แสนทรงเสน่ห์ให้คู่รัก
   
    "ชาคริต โทรหาน้องญาไหม" น้ำฟ้าถาม เมื่อได้นั่งคุยกันสักพักหนึ่ง
    "เอาสิ"
    "น้องญา....แฟนชาคริตน่ะเหรอ"
    "อืม"
    "ก็ดีนะ เราอยากเห็นหน้าน้อง"
    ชาคริตหยิบโทรศัพท์ลงมา กดวิดีโอคอลล์
    "พี่ชาคริตตตตตตตตต" เสียงสดใสจากปลายสายทำให้ชาคริตยิ้มได้ทันที ราชณิญาจับโทรศัพท์ขึ้นมาให้เห็นว่าเธออยู่ในห้องนาฏศิลป์กับน้อง ๆ นางรำ ที่รุมกันเข้ามาทันที....
    "แฟนพี่ญาาาาาาาา" เสียงโห่ฮากรูเกรียว   
    "ใช่ แฟนชั้น มีอะไรมะ?" น้องญาหันไปถามลูกน้องในวง "ใครข้องใจตบกันได้นะ"
    เสียงน้อง ๆ เงียบไปทันที ก่อนจะทยอยกันถอยออกไป
    "วันนี้พี่ชาคริตไปพัทยาใช่ไหมคะ" น้องญาหันมาถาม "นำเสนอผลงานเนอะ"
    "อือ ใช่ ขอกำลังใจหน่อยสิ"
    "รับกำลังใจไปเลยค่ะ จุ๊บๆ" น้องญาส่งจูบให้กล้อง
    ชาคริตยิ้มแก้มแตก "ขอบคุณนะ ญา"
    "พี่ยังให้กำลังใจหนูเวลาหนูขึ้นรำเลย" น้องญายิ้ม "ว่าแล้ว พี่น้ำฟ้าอยู่ด้วยไหมคะ"
    กล้องขยับจากหน้าพี่ชาคริต แพนไปทางขวามือ.....
    ไปที่พี่น้ำฟ้ากับ....
    ผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เธอเคยเห็น หน้าตาสวยหวานสดใส ผมดำยาวถักเป็นเปียสองข้าง
    "น้องญา" น้ำฟ้าโบกมือ "สบายดีไหม"
    "สุดยอดค่ะ กำลังจะยื่นคะแนนที่มหาลัยแล้ว เดี๋ยวหนูจะตามไปอยู่ด้วยแล้วน๊าา" ราชณิญาตอบ "ว่าแล้ว....นั่นพี่เบญเหรอคะ"
    "อือ" สาวสวยตอบ เสียงของเธอหวานฉ่ำ แฝงไปด้วยจังหวะกังวานใส แม้แค่คำเดียวยังเหมือนได้ยินเสียงดนตรีระรื่นหู "สวัสดีจ๊ะ ญา พี่ชื่อเบญนะ เป็น.......เพื่อน...ของพี่ชาคริตกับพี่น้ำฟ้า"
    "พวกพี่ ๆ เล่าเรื่องพี่ให้หนูฟังหลายเรื่องเลยค่ะ" ราชณิญาบอก "พี่สวยเหมือนที่พี่น้ำฟ้าเล่าเลย"
    พี่เบญแก้มแดง "ขอบใจนะจ๊ะ ญาก็สวยเหมือนกัน พี่เข้าใจเลยทำไมชาคริตถึงได้รักขนาดนี้"
    ชาคริตใจแป้ว ถ้าเขารักญา 'ขนาดนี้' จริง ทำไมเขาถึงหวั่นไหวกับหญิงอื่นได้ขนาดนั้นล่ะ
    ราชณิญาแก้มแดง "แหม พี่ก็ชมหนูเกินไป พี่สวยกว่าหนูตั้งเยอะ"
    อะไรบางอย่างดลใจให้น้ำฟ้าตัดสินใจบอกไปตรง ๆ "พี่เบญอยากสมัครเป็นสมาชิกฮาเร็มของชาคริตแน่ะ...."
    ราชณิญาอึ้ง
    เบญอึ้ง
    ชาคริตอึ้ง
    "พี่ชาคริต....."
    ชาคริตโผล่กลับเข้ามาในกล้อง "พี่ไม่ได้ตอบตกลงนะ...."
    "ดีค่ะ.....เพราะถ้าพี่นอกใจหนู......เราสองคน ขาดกัน"
    ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
    "น้ำฟ้าบอกน้องญาอย่างนั้นทำไม"
    "ชาคริต นายรักเบญไหม"
    "รัก"
    เบญหน้าแดงก่ำ
    "เบญ เธอรักชาคริตไหม"
    "รัก"
    ชาคริตเบือนหน้าหนีด้วยความอาย ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินคำสารภาพรักจากปากของสาวสวยก็ตาม
    "ชั้นเข้าใจ" น้ำฟ้าบอก "แต่....ชั้นก็เป็นแค่เมียน้อยของชาคริต ชาคริตจะมีใครเพิ่มหรือเปล่า....ไม่ใช่อำนาจตัดสินใจของชั้น......ชั้นถึงต้องเอาเรื่องไปให้คนที่มีอำนาจตัดสินใจ"
    "น้ำฟ้า....."
    "นายได้ยินน้องญาพูดแล้วนะ" ชาคริตพยักหน้า
    "เบญได้ยินที่น้องญาพูดใช่ไหม" เบญพยักหน้า
    "แล้วอยากให้เขาเลิกกันหรือเปล่า" เบญส่ายหน้ารัว ๆ
    "เพราะฉะนั้น....ชั้นขอสอนบทเรียนนะ บทเรียนที่พวกนายสองคนอาจจะยังไม่รู้" น้ำฟ้าสูดลมหายใจลึก ๆ "ในชีวิตจริง คนรักกัน ไม่จำเป็นต้องได้กันเสมอไป"
    ชาคริตกับเบญกระพริบตาปริบ ๆ
    "เข้าใจนะ" เบญกับชาคริตมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าเศร้า ๆ
    น้ำฟ้าเบือนหน้า ทำไมเธอทนเห็นเบญเศร้าไม่ได้เลยนะ
    "เอาหล่ะ......เมื่อเข้าใจกันแล้ว ชั้นหวังว่า หลังจากจบงานนี้ไป จะไม่มีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อะไรจากพวกนายสองคนโผล่ออกมารบกวนความเป็นเพื่อนของพวกเราอีกนะ"
    "อือ"
    "เข้าใจแล้ว....ขอบใจนะ น้ำฟ้า"
    ชาคริตดูหมอง แต่น้ำฟ้ามองท่าทีเศร้าโศกปานจะขาดใจบนหน้าเบญแล้วอยากจะร้องไห้
    "เอาหล่ะ....ชั้นว่า.....พาวเวอร์พ๊อยท์ที่เราทำมาน่าจะต้องแก้ไขอีกหน่อย ชั้นจะ..." เธอหยิบกระเป่าโน๊ตบุ๊คออกมา แล้วคว้ากุญแจห้องอีกห้องไป "ไปนั่งแก้เงียบ ๆ ในอีกห้องนึงนะ"
    ประหลาดนะ เธอคิดว่าจะโกรธ จะเศร้าถ้าชาคริตนอกใจ แต่นี่.....เธอกลับเสียใจที่ไม่ได้เบญมาเป็นเพื่อนร่วมเตียง
    หรือ....อาจจะเพราะว่าเธอทำใจได้แล้ว ตั้งแต่เรื่องน้องญา ว่าความสุขของชาคริตคือการได้มีผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอ ขอแค่เธอได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาเธอก็พอใจแล้ว
    "ขอบใจนะ น้ำฟ้า" ชาคริตพึมพำเบา ๆ เมื่อประตูห้องปิดลง
    "เราไม่เข้าใจ"
    ชาคริตหันไปมองเบญ "ความรักของเรา.....จบแค่วันนี้ ตอนนี้....แต่น้ำฟ้าอยากให้มีเวลาให้เรา.....ได้บอกลากันสักหน่อย"   
    "ถ้าอย่างนั้น.....คริตใช้วันนี้ช่วยให้เรามีความสุขได้ไหม"
    ไม่ ไม่ได้ เขาไม่ควรทำแบบนี้ แค่คำบอกลาสั้น ๆ สักสามสี่คำก็พอแล้ว หลังจากนั้นก็ทางใคร ทางมัน "ได้สิ"
    "ดี....ไปเดินเล่นที่ชายหาดกับเราสักหน่อยนะ"
    มันไม่ถูกต้องนะ เราจะทรยศน้องญาไม่ได้
   
    สามสิบนาทีต่อมา ชาคริตในกางเกงขาสั้นตัวเดียวก็เดินเคียงขนาบข้างกับเบญในชุดบิกินี่สีดำที่ริมชายหาดด้านหลังโรงแรม
    "เราไม่เคยมาเที่ยวทะเลเลย รู้ไหม" เบญพูดเศร้า ๆ พลางก็ทอดสายตามองออกไปที่ท้องทะเลที่ทอดยาวสุดสายตา
    เท้าเปลือยเปล่าเหยียบไปบนทรายเปียกยืนรออยู่ครู่หนึ่งให้เกลี่ยวคลื่นอ่อนเบาซัดเอาน้ำทะเลมาสัมผัสกับผิวหนังเนียนขาว
    "และเราก็ดีใจมาก ที่ครั้งแรกของเรา.....ได้มากับคนที่เรารักที่สุด"
    ชาคริตตัดสินใจไม่บอกเบญว่าที่เธอพูดออกมามันสองแง่สองง่ามแค่ไหน ดูหน้าเบญแล้ว เขาแน่ใจว่าเธอไม่รู้และไม่ได้คิดในประเด็นนั้นแน่ ไม่ใช่น้องญา จะได้เล่นมุก 18+
    "แต่ก็เสียใจนะ ที่คงจะเป็นครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย....."
    น้ำตาไหลหยดลงมาเป็นสายตามสองแก้มนวล
    ชาคริตเดินเข้าไปเคียงไหล่กับสาวงาม ความคิดเรื่องน้องญามลายหายไปสิ้น มือนุ่มยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากหน้าสวยใส
    "อย่าร้องไห้สิ เบญ" ชาคริตกระซิบ "เบญบอกเองนะ ว่าวันนี้จะขอมีความสุข"
    "จะ...จริงด้วย....เรานี่มัน........" เบญสะอื้น ชาคริตดึงร่างผอมเพรียวของเธอเข้ามาตระกองกอดไว้แนบอก
    นุ่มเนียนไปทุกสัดส่วนจริง ๆ
    เบญซบใบหน้าลงกับแผงอกกว้าง รอยยิ้มอุ่น ๆ คลี่เผยออกมาบนใบหน้าที่ชุ่มด้วยน้ำตา
    เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ในที่สุด เบญก็ผละร่างนุ่มนิ่มออกจากอกของชาคริต และหันหน้าออกไปสู่เกลียวคลื่นอีกครั้ง
    "คงจะดี ถ้าเราเป็นคนนอกรีตในยุคโบราณ จะได้เห็นทวยเทพผงาดขึ้นจากใต้ท้องทะเล"
    "วิลเลี่ยม เวิร์ดสเวิร์ธ" ชาคริตบอก เขาจำกลอนบทที่เธอเอ่ยถึงได้
    "อือ แต่ถึงเราจะเป็นคนยุคปัจจุบัน ทะเลก็สวยงามนะ แสงแดดที่ส่องประกายในฟองคลื่น กลิ่นของเกลือที่ลอยมาในสายลม นกนางนวล"
    "เบญ...."
    "อะไร"
    "สิ่งที่สวยงามในทะเลวันนี้ไง แสงแดดที่ส่องประกายบนผิวเบญ ลมที่พัดอยู่ในผมเบญ เงาจากนกนางนวลที่ตกลงมาต้องตัวเบญ"
    เบญยิ้มเศร้า ๆ "ขอบใจนะ ชาคริต หัวใจเราจะระเบิดอยู่แล้ว"
    ทั้งสองเดินไปเดินมาริมทะเลอยู่พักใหญ่ ๆ ชี้ชวนกันดูนู่นดูนี่
    "พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าแล้ว....." เบญเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ "วันสุดท้ายของเรา ในฐานะคนรัก จะจบลงแล้วสินะ"
    ชาคริตพยักหน้า
    "งั้น.................................."
    โดยไม่รอคำตอบ เบญโผตัวเข้ามาแล้วมอบจูบแรกของเธอให้ชาคริต แล้วจึงตามด้วยจูบที่สอง ที่สาม ที่สี่ แต่ละครั้งรุ่มร้อนรุนแรงและยาวนานต่อเนื่องกว่าครั้งที่ผ่านมา ท่ามกล่างสายลมอุ่นจากท้องทะเลที่ลูบไล้ร่างกาย และดวงตะวันที่ลับตกจากท้องฟ้า เมื่อดาวดวงน้อยค่อย ๆ ทอประกายทักทายคู่รักวันเดียว

เบญชอบชาคริต แล้วชาคริตจะไม่ชอบเบญหรือ

[nort]

รักครั้งแรกของเบญจะจบลงเร็วจริงหรือ ต้องเข้าฮาเร็มชาคริตสิ