ลับลวงพราง ตอนที่ 6: ความจริงที่ไม่มีวันย้อนกลับ

[ชุ้ง]

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นในความเงียบของค่ำคืน หลี่เฉินจ้องหน้าจออย่างชั่งใจ ก่อนจะกดรับสาย

"ฉันได้หลักฐานแล้ว" เสียงจากปลายสายฟังดูจริงจัง

"หลักฐานอะไร?" หลี่เฉินถามเสียงเย็น

"เกี่ยวกับซูเหยา และเฉินหยาง... มันไม่ใช่แค่เรื่องอดีต"

หัวใจของหลี่เฉินเต้นแรงขึ้น เขาเดินกลับเข้ามาในห้อง หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดอย่างรวดเร็ว ไฟล์หนึ่งถูกส่งมา เป็นรูปภาพและข้อความจากอีเมลที่ถูกส่งระหว่างซูเหยาและเฉินหยางในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา

ซูเหยา: "ฉันไม่อยากให้หลี่เฉินรู้เรื่องนี้ นายมั่นใจใช่ไหมว่าจะไม่มีใครสืบเจอ?"

เฉินหยาง: "แน่นอน ฉันจัดการทุกอย่างแล้ว แค่เธอช่วยฉันเรื่องนี้ ทุกอย่างจะปลอดภัย"

มือของหลี่เฉินกำแน่น ความโกรธพุ่งพล่านในอก ทุกสิ่งที่เขาเคยเชื่อมั่นในตัวซูเหยา กำลังพังทลายลง

แต่ไฟล์ที่แนบมาไม่ได้มีแค่ข้อความ มันมีข้อมูลที่ร้ายแรงยิ่งกว่านั้น—

📂 ผลตรวจดีเอ็นเอของลูกในท้องซูเหยา: "ผู้เป็นบิดา: ไม่ใช่หลี่เฉิน"

📂 ประวัติความสัมพันธ์ของซูเหยา: "พบว่าซูเหยาเคยทำงานเป็นสาวไซด์ไลน์ มีผู้ชายผ่านมามากกว่า 50 คน ก่อนมาคบกับหลี่เฉิน"

ดวงตาของหลี่เฉินจ้องมองข้อมูลตรงหน้า ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงตรงนั้น

—

ซูเหยา ยืนอยู่หน้ากระจก มองเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ เธอรู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดกำลังจะถูกเปิดเผย แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอหันไปมอง—เป็นหลี่เฉิน

เขาเปิดประตูเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา "เธอจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง ซูเหยา?"

เธอเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรง "คุณได้หลักฐานมาแล้วสินะ"

"ใช่ และมันชัดเจนมากพอ ฉันถามอีกครั้ง... ลูกในท้องเป็นของใคร?"

ซูเหยาเบือนสายตาหนีไป หายใจติดขัด ก่อนจะพูดออกมาเสียงแผ่วเบา

"มันไม่ใช่ของคุณ..."

เพียงแค่นั้น ใบหน้าของหลี่เฉินก็เย็นชาขึ้นไปอีกขั้น

"แล้วอะไรคือเรื่องไซด์ไลน์? หรือฉันก็แค่หนึ่งในลูกค้าของเธอ?"

ซูเหยาหลับตาลง น้ำตาไหลซึมออกมา เธอไม่อาจปฏิเสธความจริงนั้นได้

"ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้..."

หลี่เฉินยืนนิ่งอยู่หน้าซูเหยา ความเงียบที่ปกคลุมเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ทั้งคู่ต่างรับรู้ มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีคำพูดใดๆ จะช่วยบรรเทาความเจ็บนั้นได้ หลี่เฉินเงียบ รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกกระชากออกไปจากร่างกาย รู้ว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับความจริงที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้

"มันไม่ใช่ของคุณ..." เสียงซูเหยาดังเบาออกมา น้ำตาที่ไหลลงบนใบหน้าเธอสะท้อนแสงจากหลอดไฟ ทว่ามันไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดนั้นเบาบางลงเลย

หลี่เฉินรู้สึกเหมือนทั้งโลกกำลังพังทลาย เขามองซูเหยาด้วยสายตาเย็นชาและเจ็บปวด สัมผัสถึงความสูญเสียที่ไม่มีวันแก้ไขได้

"ฉันยังสงสัยว่า... ถ้าฉันไม่มาในชีวิตเธอ จะเกิดอะไรขึ้น?" เขาถามเสียงเย็น ราวกับไม่คาดหวังคำตอบจากเธอแล้ว

ซูเหยาหลับตาลง เธอรู้ดีว่าคำถามนี้มันไม่มีคำตอบที่ดีพอสำหรับทั้งสองคน เธอทำให้หลี่เฉินต้องเผชิญกับความจริงที่เขาไม่เคยอยากรู้

"มันไม่ใช่แบบนั้น..." ซูเหยาหายใจเข้าแล้วพูดเสียงแผ่ว "ฉัน... ฉันไม่เคยตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย..."

หลี่เฉินหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ข้อมูลทั้งหมดที่เขาพบเจอในไฟล์ยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกทรยศซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"เธอทำให้ผมเชื่อมาตลอดว่าเรามีอนาคตด้วยกัน" หลี่เฉินพูดออกมาเสียงสั่น รู้สึกเหมือนกำลังพยายามยอมรับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังหาทางออกจากมันไม่ได้

ซูเหยาหลับตาลงอีกครั้ง น้ำตาที่ไหลออกมาไม่สามารถห้ามได้ เธอรู้ว่าเธอทำให้เขาผิดหวังอย่างรุนแรง เกือบทำให้เขาสูญเสียทุกอย่างที่เขาเคยเชื่อมั่น

"แต่คุณรู้ไหม... หลี่เฉิน... ที่ฉันทำแบบนี้ มันมีเหตุผล..." ซูเหยาพูดเสียงแผ่วเบา "ชีวิตของฉัน... มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น"

หลี่เฉินเงียบลง เขารู้ว่าเขากำลังถูกกระทบจากความจริงที่ไม่คาดคิด แต่น้ำเสียงของซูเหยากลับทำให้เขาเริ่มสงสัยในตัวเอง

"ถ้าเธอทำแบบนี้... ทุกอย่างมันมีเหตุผลจริงๆ หรือ?" หลี่เฉินถาม คำถามนั้นหนักหน่วงเกินไปสำหรับเขา

ซูเหยาหยุดเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ

"ฉันทำเพราะไม่อยากเสียคุณไป... ฉันทำเพราะคิดว่าฉันจะได้รักคุณได้จริงๆ... แต่ฉัน... ฉันไม่สามารถหลบหนีจากอดีตได้"

ความเงียบอีกครั้งปกคลุมไปทั่วห้อง หลี่เฉินยืนอยู่ตรงนั้น พยายามทำใจให้ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ในใจกลับยังคงเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ

การพูดคุยระหว่างทั้งคู่เงียบลง แต่ในหัวใจของหลี่เฉินมันกลับร้อนรนไปด้วยความเสียใจที่ไม่อาจกลับมาแก้ไขได้

"มันสายเกินไปแล้ว ซูเหยา..." หลี่เฉินพูดด้วยเสียงเบา ดวงตาของเขาดูท้อแท้ ราวกับเขากำลังยอมรับความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ซูเหยาหันมองเขา รู้ดีว่าเธอไม่สามารถขอให้เขายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไป เธอเสียเขาไปแล้ว และในที่สุด ทุกอย่างก็พังทลายไปตามความจริงที่เธอไม่อาจหลีกหนีจากมันได้อีก

หลี่เฉินหันหลังไป ชั่วขณะนั้น เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งหมดกำลังหมุนไปในทิศทางที่เขาไม่สามารถควบคุมได้ ทุกสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นความจริง มันกลับกลายเป็นแค่การหลอกลวงที่ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ข้อมูลที่เขาได้รับ มันไม่ได้เพียงแค่ทำลายความไว้วางใจ แต่ยังทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่หลงเชื่อในทุกคำพูดของซูเหยา

ซูเหยามองเขา เธอเห็นแผ่นหลังของหลี่เฉินที่กำลังเดินออกไปจากห้อง และในขณะที่เขาก้าวไปหนึ่งก้าว ความเจ็บปวดในหัวใจของเธอก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เธออยากจะเรียกเขากลับมา แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีคำพูดใดจะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้น

"หลี่เฉิน..." เสียงของเธอดังออกมาด้วยความอ่อนแรง

หลี่เฉินหยุดชะงัก เขาหันไปมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดที่เก็บซ่อนไว้ เขาไม่ตอบคำถามเธอ ไม่ได้พูดสิ่งใด แต่แค่ยืนอยู่ในที่นั้น สายตาของเขาที่จ้องมองซูเหยาสะท้อนถึงความเสียใจที่ไม่อาจย้อนคืน

"ฉันขอโทษ..." ซูเหยาพูดขึ้นเสียงสั่น ราวกับความหวังสุดท้ายที่เธอพยายามจะเก็บไว้

หลี่เฉินยิ้มขมขื่น "ขอโทษ... มันไม่พอสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว"

ซูเหยารู้ว่าเธอไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ในตอนนี้ ความผิดพลาดที่เธอทำมันลึกเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปได้ ทุกคำขอโทษที่เธอเคยกล่าวออกไป ก็ไม่สามารถลบล้างความจริงที่เกิดขึ้นจากการกระทำของเธอ

"คุณจะไปไหนต่อ?" ซูเหยาถามเสียงเบา

หลี่เฉินมองไปที่ประตู ก่อนจะหันกลับมาสบตากับเธอ "ไปตามทางของฉัน... ทุกอย่างมันต้องจบลงตรงนี้"

คำพูดนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน ซูเหยารู้ว่าเธอไม่สามารถติดตามหลี่เฉินไปได้อีกแล้ว เธอทำให้เขาเจ็บปวดเกินกว่าจะให้อภัยได้

"ฉัน... ไม่เคยตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้" ซูเหยาพูดในที่สุด เสียงเธอสั่นเหมือนจะขาดหายไป

หลี่เฉินหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ซูเหยายืนอยู่ในความเงียบกับความเจ็บปวดที่ลึกสุดในหัวใจ เธอไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว นอกจากยอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นและทำใจว่าเธอไม่สามารถย้อนเวลาหรือแก้ไขสิ่งที่เธอทำได้



ในค่ำคืนนั้น หลี่เฉินเดินออกไปจากชีวิตของซูเหยา โดยไม่หันหลังกลับ ทิ้งเธอไว้กับความเจ็บปวดที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ขณะที่หัวใจของซูเหยาฉีกขาดจากความสูญเสีย ความเจ็บปวดที่เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องเผชิญ

(ตอนต่อไป...)

[chanky2007]

อดีตที่หลบไม่พ้น น่าจะมีอะไรอีกเยอะแน่นอน
ขอบคุณครับ

[เด็กสายเบิร์น]

อดีตที่ผ่านมายังพอเข้าใจ แต่ลูกในท้องนี่สิมันเกี่ยวกับปัจจุบัน

[1819]

ต้องมีมุมความคิด ความในใจ ของ ซูหยางแล้ว ว่ารู้สึกแบบไหน และ เพราะอะไร   และระหว่าง ปิดบังโกหก เรื่อง ลูก เธอคิดแบบไหน  อ่านผ่านมุมฝ่ายชายเจ็บปวด แล้ว ก็อยากรู้มุม ฝ่ายหญิงด้วยครับ

[swss2511]

ความจริงที่ยากจะยอมรับ