ผู้ชายขายน้ำ ภาค 2 ตอน 1 เริ่มต้นใหม่

[zubrakabra]

 

[Timmy1911]

 

[บากี้]

 

[Killue01]

ปลุกความเป็นชายออกมา

[tumsweet]

เปิดเทอมใหม่หัวใจว้าวุ่นเลยทีนี้

[Kaba]

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 2 ตอน 1 เริ่มต้นใหม่

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 1 ตอน 1
https://xonly8.com/index.php?topic=295462.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 1
https://xonly8.com/index.php?topic=278193.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 1
https://xonly8.com/index.php?topic=284920.0

แวะไปดูเรื่องเก่าๆ (แปดปียี่สิบสี่คน ภาคที่ 1-7/ แฟนกู ภาค 1-4 / วันธรรมดาของชีวิต ตอน1-7 / ผู้ชายขายน้ำ ภาคที่ 1-3-4) ได้ที่
https://xonly8.com/index.php?action=profile;area=showposts;sa=topics;u=404393

-----------------------------------------------------------------------------------------------------


   คืนนั้น  น้าเอมกลับบ้านโดยพ่อนั่งรถไปส่งด้วย  แปลว่าผมอยู่บ้านคนเดียว   
ความจริงผมอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆเวลาพ่อต้องไปค้างที่ไซต์งานก่อสร้างจนผมเคยชินแล้ว  แต่สิ่งที่พ่อพูดเมื่อเย็นมันคนละเรื่องกัน  จากนี้...ผมคงต้องอยู่คนเดียวเป็นหลายเดือน...หรืออาจเป็นปี  หรือหลายปี

   สิ่งที่พ่อพูดทำเอาผมนอนไม่หลับ  ผมต้องจากนุ่นไปแล้ว  ผมนับเวลาจนผมสอบเสร็จก็อีกแค่เดือนครึ่งเท่านั้น   ผมคงไม่ได้มีวันเจอกับนุ่นอีก  ไอ้แก๊งค์เพื่อนผมก็คงห่างหายกันไปหมด  ผมจะไปเจออะไรมั่งก็ไม่รู้  โรงเรียนนั้นจะคิดว่าผมเป็นภารโรงหรือเปล่า   

ผมไม่อยากไป  ผมอยากอยู่กะพ่อ....  แต่เหมือนทุกอย่างได้เตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว...
   ....................................................................

   "เฮ้ย....พี่ม่อน  พี่พูดจริงดิ...."

   ผมพยักหน้า  ตัวผมเองก็ตาแดงๆน้ำตาจะไหลเมื่อผมเล่าเรื่องที่ผมต้องไปเรียนที่เชียงรายให้นุ่นฟัง  นุ่นพุ่งเข้ามากอดผมแน่นและนุ่นเองเป็นฝ่ายร้องไห้  เอามือทุบผมไปเรื่อยๆ  เธอคงแค้นใจ  แต่ไม่รู้จะทำไง  อย่าว่าแต่นุ่นเลย  ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง   ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ารักเป็นไง  ผมไม่อยากจากนุ่นไปไหนเลยจริงๆ ผมยังอยากเจอนุ่นทุกวัน...
   "พี่ม่อนนะ  พี่ม่อน  แล้วนุ่นอ่ะ  ใครจะมาเล่นกะนุ่นอีก...."
   "ไว้พี่โทรมานะ.. นุ่นก็มีเพื่อนเยอะแยะเต็มซอยเลย  ไม่เห็นเป็นไรเลย"
   "มันไม่เหมือนพี่ม่อนอ่ะ...  ฮือๆๆ  มาอยู่กะนุ่นแทนมั๊ย  นุ่นไปขอแม่ให้...."
   "อย่าเลยนุ่น  เป็นภาระแม่นุ่นมากกว่า  เอางี้สิ  นุ่นก็ขึ้นรถทัวร์มาหาพี่ม่อนที่เชียงรายไง  พี่จะพาไปเที่ยว  เอามั๊ยล่ะ"

   เธอยิ้ม  ก่อนจะกอดผมและจูบผมด้วยความรักผมมากๆ  ผมยังไม่รู้เลย  เวลาผมจากนุ่นไปจริงๆมันจะเป็นยังไง  คืนนั้นผมอยู่กะนุ่นทั้งคืนโดยนุ่นบอกแม่ไปว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน  ผมโหยหานุ่นมาตลอด  ยิ่งมีเรื่องแบบนี้  ผมใช้เวลาอันมีค่ามีอะไรกะนุ่น "ทั้งคืน"... และช่วงเวลาที่เหลืออยู่ ผมไม่ปล่อยให้มันผ่านไป  ใครว่างก็มาเรียกกัน
   .................................................................

   "เสาร์หน้าพ่อจะไปส่ง  เอาแต่เสื้อผ้าที่น้าเอมซื้อใหม่ๆ  ตัวไหนจะเอาไปก็ใส่ลังไว้   ชุดนักเรียนอุปกรณ์ไม่ต้อง  เอาแค่ที่จำเป็น  ครูอมรจะจัดไว้ให้...  ไม่ต้องเอาอะไรไปมากหรอก"
   สัปดาห์สุดท้ายในกรุงเทพมาถึงแล้ว  ผมร่ำลาครูและเพื่อนที่โรงเรียนและนุ่นแฟนคนแรกของผมที่เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย  แต่เราเป็นผัวเมียกันแล้ว...  นุ่นกะแม่นุ่นมายืนส่งผมขึ้นรถแท็กซี่ไปหมอชิต  นุ่นวิ่งเข้ามากอดผมเป็นครั้งสุดท้าย  ผมอดน้ำตาไหลไม่ได้  เด็กคนนี้คือคนแรกของผมและผมคือคนแรกของเธอ  เราไม่ได้เป็นพี่น้องกัน  แต่ก็เหมือนเป็นพี่น้องกัน   จากนี้ ผมคงไม่เจอนุ่นอีกแล้ว....
.............................................................................

   รถทัวร์มาถึงเชียงรายตอนเช้า  พ่อและน้าเอมขึ้นมาส่งผมด้วย  ที่โรงเรียนก็ไม่ไกลจากขนส่งมากนัก  พ่อเหมารถเข้าไปโรงเรียน   ครูอมรรออยู่  พอผมเห็นหน้าครู..ผมก็อุ่นใจ  ครูอมรเป็นผู้ชาย  แต่อายุมากแล้ว  หน้าตาครูใจดีมากๆ

   "ชื่อม่อนเหรอ  เออ...ลูกโตมากแล้วนะ  เดี๋ยวครูพาม่อนไปบ้านพักนะ  ก็เดินไปด้วยกันแหละจะได้เห็นว่ามาอยู่นี่ไม่ได้ลำบากอะไร   วันนี้ก็ไม่ต้องทำอไร จัดข้าวจัดของและให้พักผ่อนก่อน"
   ครูพาเดินมาหลังโรงเรียน  ก็มีตึกสามชั้นอยู่  ครูพาผมเดินขึ้นไปชั้นสาม  ห้องกว้างใหญ่กว่าห้องที่ผมอยู่กะพ่อในกรุงเทพซะอีก  มีตู้ มีเตียง มีฟูก มีโต๊ะเขียนหนังสือและมีห้องน้ำด้วย  สภาพไม่ได้เก่าอะไรมากมาย  เพียงแค่ปัดกวาดเช็ดถูก็น่าจะอยู่ได้แล้ว
   "นี่...ห้องนี้  เดิมน่ะเป็นของภารโรง  แต่นี่เค้าเกษียณไปแล้ว  ผอ. เค้าไม่อยากจ้างคนใหม่  อยากเอาเงินจ้างภารโรงมาให้เด็กมากกว่า   เห็น ผอ ว่าจะให้เดือนละ 1000 นะ คงไม่ได้ใช้อะไรมากมายหรอก  กินอยู่ นอน ค่าเล่าเรียน...ฟรีหมด  ให้ทำงานในโรงเรียนแทน   ก็เดี๋ยวนายสิงไปเซ็นให้ครูอมรเป็นผู้ปกครองแล้วกัน  ครูจะดูแลม่อนให้  ครูเองอีกสี่ปีเกษียณ  ม่อนก็คงเรียนจบพอดีแหละ  ไม่ต้องห่วง"

   พ่อส่งผมแล้วก็จะกลับเลย  ก่อนกลับพ่อให้เงินผมไว้ 5000 และกอดผมแน่น และสัญญาว่าจะมารับผมตอนปิดเทอม  แล้วพ่อก็เดินไปคุยกะครูอมร   น้าเอมเดินเข้ามาหาผม  และยื่นเงินให้ผมอีก 5000
   "อันนี้น้าให้...   แล้วก็... เอ่อ... น้าบอกม่อนนิดนึง  ม่อนมีของดีนะ  รักษามันไว้ดีๆ"
   ผมไม่ค่อยเข้าใจ  น้าเอมมองมาที่เป้าผมเป็นเชิงบอกว่าของดีคืออะไร..
   "ขอบคุณครับ..."
   "อีกอย่าง  น้าท้อง  ม่อนเป็นพ่อของลูกน้า...."

   ผมถึงกะตัวเย็น  ตกใจสุดขีด  สิ่งที่ผมกลัวในวันนั้นเป็นจริงขึ้นมาแล้ว  ผมมีอะไรกะน้าเอมเพียงครั้งเดียวจริงๆ  แต่ผมจำได้ว่าครั้งนั้นผมแตกในน้าเอม 
   "จริงเหรอครับ...  ไม่ใช่พ่อผมหรือครับ..ที่เป็นพ่อของ...เอ่อ...น้องเค้า"
   "ไม่ใช่พ่อของม่อนแน่นอน  อาทิตย์นั้นพี่สิงเหนื่อย..ไม่ได้ยุ่งกะน้าเลย  มีวันที่เราเจอกันนั่นแหละ  แต่ม่อนไม่ต้องพูดไปนะ  น้าสิงเค้าเองก็อยากมีลูก...  น้าจะบอกว่าเป็นลูกของพี่สิงเค้า  เรื่องนี้เรารู้กันสองคน  ม่อนต้องจำไว้นะ  ลูกของน้ามีม่อนเป็นพ่อ...."
   น้าเอมพูดจบก็กอดผม  ทิ้งไว้ให้ผมยืนงง  ทั้งสงสัย  ทั้งแปลกใจ   พ่อและน้าเอมไปลาครูอมร  พ่อกอดผมอีกครั้งและบอกผมให้เข้มแข็ง  จากกันแค่ชั่วคราว  พ่อไม่ได้หายไปไหน  ผมมองพ่อที่นั่งรถหายไปช้าๆ  ผมว้าเหว่..และรู้สึกเดียวดายมากๆ
   ......................................................

ครูอมรคือพ่ออีกคนของผมก็ว่าได้  ครูมาหาผมแทบทุกวันในช่วงแรกที่ผมมาอยู่ใหม่ๆ  ถามชีวิตความเป็นอยู่  ผมเริ่มปรับตัวได้และเริ่มช่วยงานโรงเรียนตามที่ครูอมรบอกทุกอย่าง   ผมอยู่กะพี่ๆลุงๆ ภารโรง ช่างไม้ คนสวน แม่ครัว และทุกคนก็เอ็นดูกึ่งๆสงสารผม    วันเวลาผ่านไปสักสองอาทิตย์  ผมก็เห็นครูอมรพาครอบครัวนึงขึ้นมาที่ห้องข้างๆผม  และมีเด็กผู้หญิงเดินหน้าเศร้ามาด้วย

   "ม่อน...มาหาครูนี่   นี่น้องนะ..ชื่อส้ม  จะมาอยู่แบบม่อน  อยู่ห้องข้างๆกันเนี่ย  ฝากดูแลน้องด้วยนะ  น้องจะขึ้น ม 2"

   ผมยิ้มและพยักหน้าให้ส้ม  เด็กสาวยกมือไหว้ผม  ผมคงไม่เหงาอีกแล้ว  ผมอยู่คนเดียวทั้งชั้นมาสามอาทิตย์  ตอนนี้ชีวิตคงดีมีความสุขขึ้นบ้าง   ส้มน่าจะอายุเป็นน้องของนุ่น  แต่เธอตัวจะคล้ำกว่านุ่น หน้าตาก็น่ารักเหมือนกัน  แต่ยัยนุ่นจะน่ารักมากกว่านิดนึง...  ผมเห็นว่าส้มยังกลัวๆกับสิ่งแวดล้อมใหม่  และยังกอดแขนติดแจอยู่กับแม่  ผมเลยปลีกตัวเข้าไปปัดกวาดถูห้องตัวเองและซักผ้า   สักพักก็มีเสียงคนมาเคาะประตู  ผมเดินไปเปิด

   "เย็นนี้พาน้องไปโรงอาหารด้วยนะ  พาไปรู้จักกะพวกพี่ๆป้าๆเค้าด้วย...  เดี๋ยวครูกลับก่อน  พรุ่งนี้เจอกัน"
   ผมและส้มยกมือไหว้ครูอมรพร้อมกัน
   "พี่ชื่อม่อน..  จะขึ้น ม 3 แล้ว..."
   เธอเงียบ  ไม่คุยอะไรใดๆทั้งนั้น  ผมเห็นเธอร้องไห้...ก็เลยดึงเข้ามากอด  เอามือลูบหัวลูบหลังเหมือนปลอบยัยนุ่น
   "เอาน่า  พ่อแม่ให้มาเรียน  เราก็เรียนๆไปแหละ  ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเค้าก็มารับ  เราก็โทรไปคุยมั่งได้นี่..."
   "แต่ส้มไม่เคยอยู่คนเดียวค่ะ..."
   "ก็ไม่ได้อยู่คนเดียว  พี่ม่อนอยู่นี่ไง..."

   ผมเดินพาส้มเข้ามานั่งในห้องและเทน้ำให้กิน  อย่าหวังน้ำจากตู้เย็นเลยครับ  ทีวีก็ไม่มี ถ้าอยากจะดูก็เดินลงไปหาพี่แนน พี่เลี้ยงของผมที่คอบดูแลผมทุกอย่าง  พี่แนนมีห้องที่ชั้นสองข้างล่าง  แต่ผมก็ไม่ได้ดูทีวีบ่อย  ผมชอบอยู่เงียบๆมากกว่า    ส้มเล่าว่าแม่ขัดสนมาก  เป็นลูกจ้างเก็บลำไยที่เชียงใหม่  ต้องฝากส้มไว้กับน้าสาวซึ่งก็อดๆอยากๆพอกัน   ปีๆแม่หาไม่มีเงินพอ  จนพี่ของส้มพอจบ ม 3 แล้วต้องลาออกมาช่วยทำงาน  แต่พ่อแม่อยากให้ส้มเรียนนานๆ  ก็เลยพามาฝากครูอมรไว้... 

   พอส้มเริ่มคลายความโศกเศร้าลงบ้าง  ส้มก็ชวนผมไปช่วยจัดของที่ห้อง  ผมช่วยปัดกวาดเช็ดถูห้องให้ส้ม   แล้วเย็นนั้น ผมพาส้มลงมากินข้าวที่ห้องอาหารรวมของคนงาน   พี่แนนดูแลพวกเราช่วงครูอมรไม่อยู่  พี่แนนสุดแสนจะใจดี  ช่วยเหลือเราทุกอย่าง  และก็เป็นพี่ผู้หญิงคนเดียวที่อายุใกล้พวกเรามากที่สุดคือ 24   ส่วนที่เหลือมีแต่ลุงป้าทั้งนั้น....  พอเรากินข้าวเย็นเสร็จ  เราสองคนก็กลับขึ้นมาข้างบนชั้นสามเพื่อนอน

   อาทิตย์แรกของส้มเต็มไปด้วยความคิดถึงบ้าน  ผมต้องชวนเธอทำโน่นทำนี่ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆแก้เหงา  พออยู่ไปสักเดือน...ส้มเองก็ลืมเรื่องที่บ้าน  ยิ่งใกล้เปิดเทอม..ชีวิตส้มกลับมีสีสันมากขึ้น  ส้มสนุกมากกว่าวันแรกๆที่ผมเห็น   เธอชอบสังคมกับลุงๆป้าๆ  ชอบทำงานต่างๆ  ซึ่งเธอขยันมาก  แต่อย่างนึงที่ส้มไม่เคยเปลี่ยนไปจากวันแรก....

   "พี่ม่อนขา... พี่อ่ะ  บอกว่าจะพาส้มไปกินไอติมตั้งแต่มาถึงแล้ว  ไม่เห็นพาไปซักที...."
   ส้มไม่พูดเปล่า  แต่เดินเข้ามากอดผม..
   "ไม่ต้องมาอ้อนเลย  ไม่มีใครแล้วสิ ถึงมาหาพี่อ่ะ..."
   "ไม่ได้อ้อนนนน  มาทวงงัย  พี่อ่ะๆ..เร็วดิ  เดี๋ยวลุงไอติมกลับนะ..."

   แล้วผมก็เสร็จเธอเสมอ  ทุกอย่างที่ส้มขอ..ผมให้หมด  เพื่อหวังให้แค่เธอและผมลืมเรื่องที่พวกเราโดนจับมาอยู่โรงเรียนประจำ   ผมพาเธอมากินไอติมหน้าโรงเรียนตามที่ขอ   แต่ยังกินไม่ทันเสร็จดี  ฝนก็ตกตูมใหญ่ลงมา   จากหน้าโรงเรียน เราเดินเลาะตึกต่างๆไปได้โดยไม่เปียก  แต่สุดท้าย..ยังไงเราก็ต้องวิ่งฝ่าทุ่งไปตึกหลังที่พวกเราและพี่ๆภารโรงอยู่กัน   แต่ส้มก็สะดุดขาตัวเองล้มคลุกโคลนที่กลางสนาม  ผมเองก็เละไปทั้งตัว..แต่ก็ยังหันกลับมาลากส้มขึ้น  แต่ด้วยความลื่นของโคลนกลายเป็นผมเองก็ล้มลงไปทับส้ม  เล่นเอาสองคนเละสุดๆ

   "โหย...ไปทำอะไรมาไอ้สองคนนี่  ไปอาบน้ำ  แล้วลงมาช่วยทำกับข้าว"
   พี่แนนร้องโวยวายเมื่อเห็นเราสองคนในสภาพเละ  และเร่งให้เราไปล้างโคลนเลนที่หลังตึกก่อนเดินขึ้นไปทำเละเทอะ   ผมถือสายยางราดน้ำให้ส้ม  แต่เสื้อขาวที่เธอใส่ก็ทำให้ผมเห็นส้มหมดทั้งตัว  แม้กระทั่งหัวนมของเด็ก ม 2  และเต้านมที่เริ่มมีขึ้นมาแล้ว  ส้มเองยังไม่รู้ตัว ยังคงยืนล้าง  แต่ควยผมสิ  เริ่มรู้ตัวและมีอาการแล้วหลังจากที่ไม่ได้สัมผัสผู้หญิงมามากกว่าสองเดือน  แล้วมันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นอย่างที่ผมคุมไม่ได้  แม้ผมใส่กางเกงในอยู่  แต่มันช่วยได้น้อยมาก

อย่าทำน้อง

[Kaba]

อย่าทำน้อง

[piga1979]

ม่อนนี่ของไม่น่าขาดนาน

[DUCW]

เจอของใหม่อีกแล้ว

[Kenji1511]

รออ่านตอนต่อไป

[Nong5670]

ได้เปลีียนกลิ่นใหม่แล้วพี่ม่อน

[yumer]

กินไอติมแทงใหญ่แทน

[Ipthespiderza]

 

[nar007]

จะเริ้มไม่เหงาจิงๆก้อวันนี้ละมั้ง

[Numpu Lee]

มาที่ใหม่ก็ได้เจอของใหม่นะนายม่อน