ผู้ชายขายน้ำ ภาค 2 ตอน 12 วันสุดท้าย

[terapoong48]

สงสารน้องเบล

[veget]

สงสัยจะงานเข้าม่อนเต็มๆ

[Tomsport]

จบแบบนี้ต้องติดตามต่อ

[jarbmong]

ม่อนจะรอดมั้ย

[olemantu]

ตอนต่อจากนี้ คงถึงเวลาที่จะต้องย้ายกลับมาที่กรุงเทพใหม่อีกรอบนึงแล้วละมั๊ง

[pankea]

เหมือนมีลางไม่ค่อยดีที่ม่อนให้หลักฐานกับตำรวจแต่ถูกฝ่ายนั้นแก้เกมได้เพราะใช้อิทธิพลบวกกับทนายจนทำให้ทั้งสามคนอาจโดนให้ออกหรือไม่ก็ถูกตักเตือนแต่คาดว่าน่าจะให้ออกมากกว่าแต่ใจชื้นหน่อยตรงที่ตำรวจบอกว่าแอบสืบเรื่องดีเอ็นเอคาดว่าโจ้น่าจะจำนนต่อหลักฐาน

[พระพาย]

กรรมของม่อนไหมละ วันสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรเลย

[ผู้เฒ่าเซราะกราว]

เกิดเรื่องขนาดนี้ผอ.คงจะให้ย้ายออกจากโรงเรียน ซึ่งสาเหตุน่าจะมาจากอิทธิพลของพ่อนายโจ้และเพื่อความปลอดภัยของทั้งสามคน

[vwdt41]

ต้องย้ายโรงเรียนอีกป่าวนะ

[Coleman]

สุดท้ายนี้ไอ้โจ้ก็คงลอยนวล ม่อนก็ต่องย้ายหนีอีก

[tumsweet]

แอบกะซวกซักทีจะได้หายแค้น

[ccpower1]

เจอคนใหญ่โต ซวยเลย

[kabyala]

ม่อนชีพจรลงเท้าอีกแล้ว

[Lo999]

รอนานๆๆ

[Kaba]

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 2 ตอน 12 วันสุดท้าย

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 1 ตอน 1
https://xonly8.com/index.php?topic=295462.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 1
https://xonly8.com/index.php?topic=278193.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 1
https://xonly8.com/index.php?topic=284920.0

แวะไปดูเรื่องเก่าๆ (แปดปียี่สิบสี่คน ภาคที่ 1-7/ แฟนกู ภาค 1-4 / วันธรรมดาของชีวิต ตอน1-7 / ผู้ชายขายน้ำ ภาคที่ 1-3-4) ได้ที่
https://xonly8.com/index.php?action=profile;area=showposts;sa=topics;u=404393


------------------------------------------------------------------------------

"ม่อนๆ  ม่อนตื่นแล้ว  ม่อนตื่นแล้ว"

ผมลืมตาขึ้นช้าๆ  เจ็บปวดไปหมดทั้งตัว  ผมมองไปรอบๆก็พอรู้ว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาล  ผมอ้าปากจะพูดก็เจ็บกราม จะลืมตาก็เจ็บตา  ผมจำอะไรไม่ได้สักอย่าง  ผมจำได้อย่างเดียว คือที่เบลร้องว่า "พี่ม่อนช่วยด้วย"

"เบล  เบล อยู่ไหน...."
ผมมองหน้าคนที่ยืนข้างเตียงไม่ชัด  แต่เสียงที่ตอบมาผมจำได้ดี
"เรื่องยาวไอ้ม่อน  แกเป็นไงมั่ง  กินน้ำหน่อยมั๊ย"

พี่แนน  พี่ที่ดูแลผมเหมือนแม่  ตอนนี้มีพี่แนนคนเดียวที่ยืนจับมือผมอยู่  ผมบีบมือพี่แนนแน่นเพื่อขอบคุณพี่แนนที่อยู่เป็นเพื่อนผมมาโดยตลอด  ยังไม่ทันที่พี่แนนจะเล่าอะไร  คุณหมอก็เดินเข้ามา

"อ้าว...คนไข้ตื่นแล้ว  เดี๋ยวผมกลับไปโทรแจ้งตำรวจมาให้สอบสวนนะครับ  แต่เดี๋ยวผมตรวจก่อนนะ"

จากนั้นคุณหมอก็ตรวจผมทั้งตัว  ผมปวดร้าวไปทั้งตัว  หมอพูดอะไรหลายอย่าง สั่งโน่นนี่พยาบาลเต็มไปหมด  สิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดคือ  ผมไม่มีเงินค่ารักษา

"ไม่ต้องกลัว  โรงเรียนเราจ่ายให้..."

ผมได้แต่ลืมตามองหน้าพี่แนน  น้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้  ผมค่อยๆประติดประต่อเรื่องก็พอจะจำได้ว่าผมพาเบลไปที่โรงซ่อม  และขากลับออกมาเจอไอ้โจ้กะพวกของมัน  ผมโดนซ้อมยับ  แต่เบลไม่รู้เป็นไง
"อือออ...พี่รู้  น้องเบลอะไรของเธอโดนข่มขืนนะ..  ก็ไม่รู้ใครทำ  ตำรวจเจอเบลโน่นเลย  เลยสนามบินออกไป  ตอนนี้เรื่องราวใหญ่โต"
น้ำตาผมไหลมากขึ้น  ทั้งหมดคือผมเป็นสาเหตุทำให้เด็กดีๆแบบน้องเบลต้องเจอสิ่งที่เลวร้าย  ผมเดาเรื่องได้ว่าใครทำ  ผมอยากเจอน้อง  อยากขอโทษเธอ
"ม่อนไม่ต้องไปตอนนี้หรอก  เบลก็หนัก  เธออยู่อีกโรงพยาบาล  รักษาตัวเลยทั้งสองคน  อีกสองอาทิตย์จะสอบแล้ว  เธอหลับไปสองวัน  นอนต่อไปก่อน  ไม่ต้องห่วงเรื่องตำรวจ  ถ้ามาพี่จะบอกว่ายังอ่อนเพลีย"
..........................................................................................

หลังจากนอนทั้งช่วงบ่าย  ผมรู้สึกว่าค่อยมีกำลังขึ้นมาหน่อย  ผมได้กินข้าวต้มหลังจากสองวัน  เจ็บปากสุดๆ  แต่ผมก็ทนกินข้าวเข้าไป  และทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้น  ผมเริ่มมีแรงเมื่อข้าวตกถึงท้อง  เย็นวันนั้นตำรวจก็เข้ามา  ดีที่พี่แนนอยู่ด้วย  ผมจำได้ว่า...พี่ตำรวจเป็นคนเดียวกะที่ผมไปแจ้งความตอนส้มโดนข่มขืน  และที่ผมแปลกใจสุดชีวิตคือ...พี่วิวประธานนักเรียนก็มาด้วย

"น้องนี่เอง  เป็นไงมั่ง เล่าให้พี่ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น"
ผมเล่าสิ่งที่ผมเห็นให้พี่ตำรวจฟังทั้งหมด  ยกเว้นเรื่องก่อนหน้านั้น  ซึ่งพี่ตำรวจก็ถามผม  ผมก็บอกไปว่าเบลกะผมมีเรื่องที่จะคุยกัน  เบลไม่อยากให้มีคนเห็น เพราะว่ากลัวโดนทำร้าย
"แล้วเรื่องอะไรที่ต้องเป็นความลับมากขนาดนั้น"
"คืองี้ครับ  พี่ตำรวจจำที่ผมพาน้องส้มไปแจ้งความได้มั๊ยครับ  พอผมกลับขึ้นมาที่ห้องของน้อง  ผมก็ดูที่เตียง  และพบสร้อยข้อมือเส้นนึงครับ  ผมเก็บไว้  แต่ผมไม่ได้บอกใคร  ผมพยายามถามคนที่ผมรู้จักเพื่อหาเจ้าของ  ผมสงสัยอยู่คนนึง เป็นแฟนน้องเบล  เบลเค้าก็เลยรับอาสาจะไปถามไอ้โจ้เพื่อนผมให้  เบลเล่าให้ฟังว่าไอ้โจ้โกรธมากที่เธอเอาเรื่องสร้อยข้อมือมาถามมัน  และไม่พอใจรวมทั้งเค้นเธอให้บอกมาว่าใครให้มาถาม  เธอก็เลยรีบมาบอกผม  แต่แล้วพวกเราก็โดนพวกไอ้โจ้ทำร้าย  พี่ตำรวจครับ  ผมอยากเจอเบล..."

คุณตำรวจส่ายหน้าและถอนหายใจ
"นั่นอีกคดี  อันนั้นโทษน่าจะหนักกว่าที่คดีของน้องมาก อ้อ แล้วถ่ายรูปสร้อยไว้มั๊ยตอนเห็นมันในที่เกิดเหตุ"
ผมพยักหน้า และเอามือถือมาเปิดรูปและแสดงให้เห็นสร้อยที่ตกอยู่บนคราบเลือดประจำเดือนของน้องส้ม
"เออ ว่าแต่ สร้อยเส้นนั้น อยู่กะน้องหรือเปล่า  เอามาให้พี่เก็บเป็นหลักฐานปลอดภัยกว่ามั๊ย"
ผมมองหน้าพี่แนน  พี่แนนพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ผมบอกตำรวจไปให้หมด
"พี่แนนครับ  มันอยู่ใต้ลิ้นชักโต๊ะครูห้องผมนะครับ"

"คุณผู้ปกครองครับ เดี๋ยวผมขอเชิญไปคุยกะผมข้างนอกเรื่องหลักฐานหน่อยนะครับ"
พี่ตำรวจเชิญพี่แนนออกนอกห้องผม  ตอนนี้ผมเลยเหลือแต่พี่วิว

"เป็นไงล่ะ...เจ็บมากล่ะสิ  พี่ได้ยินข่าวตกใจเลย  ดีนะที่เธอยังไม่ตาย  มันไม่ได้ใช้อาวุธ"
"พี่วิว  พี่รู้ได้ไงครับ"
"โธ่...ก็พี่แมค พี่ตำรวจคนนั้นอ่ะ  แฟนพี่เอง..."

ผมตกใจแรงมาก  ผมไปนอนกะแฟนพี่ตำรวจแล้ว  คราวนี้หละ  ผมคงต้องติดคุกจริงๆ
"พี่แมค เล่าหมดแล้วตั้งแต่คดีส้ม  และพี่เค้าไปสืบทางลับแบบตำรวจเค้าทำ  เค้าก็พอรู้แล้วว่าใคร"
ผมทำท่างง...
"พี่แมคบอกว่า แถวตึกที่ม่อนอยู่ไม่มีวงจรปิด  แต่หน้าตึกอำนวยการ  หน้าตึกเรียนใหญ่  หน้าโรงเรียนตรงยาม มันมีหมดแหละและก็เห็นโจรแบบที่เธอบรรยายชัดเจน  พี่แมคก็เลยตามกล้องวงจรปิดตามถนนจนรู้ว่าบ้านมันอยู่ไหน  จากนั้นก็ไม่ยากแล้ว  สิ่งที่พี่แมคเค้าไม่มีคือหลักฐานที่จะเอาผิดมัน ว่ามันเป็นคนทำ  แต่ตอนนี้ม่อนเอาหลักฐานให้พี่แมคเค้า  คงจะเรียบร้อยหละ"
ผมยกมือไหว้พี่วิว
"พี่  ผมขอโทษ  ผมไม่รู้ว่าพี่ตำรวจคือแฟนพี่  ผมทำไม่ดีกะพี่สองคน"
"ทำอะไรไม่ดี บ้าเหรอม่อน  เธออ่ะ..เป็นคนดีนะ  พี่ยังอยากให้เธอมาอีกเลย  ถ้าเรารู้กันแค่สองคนไม่มีปัญหาหรอก  อย่าให้พี่แมครู้แล้วกัน  ทุกอย่างจะดีเอง"
เราคุยได้แค่นั้น พี่แนนและพี่แมคก็เดินเข้ามาหาผมอีกที
.................................................................................

หลังจากสอบสวนวันนั้น ผมยังต้องอยู่ รพ อีก 3 วัน วันสุดท้ายก่อนผมออก  พี่แนนมายืนที่เตียงพร้อมไอ้ปุ้ยและน้องส้ม  ผมพอเดินได้แล้ว  พี่แนนเลยพาพวกเราออกจากห้องคนไข้ไปนั่งคุยในสวน
"ม่อน  พี่บอกสองคนนี้หมดแล้วเรื่องสร้อย  ทีนี้เราจะมาคุยกันว่าจะทำไง"
ผมมองหน้าสาวของผมทั้งสามคนอย่างช้าๆ  ผมรู้ว่าทั้งไอ้ปุ้ยและน้องส้มอยากกอดผม อยากปลอบใจผม  แต่ทุกคนคงเกรงใจพี่แนน
"คือ..พี่ตำรวจเค้าบอกว่า  น้องเบลฟื้นแล้วและให้การแล้ว  คนที่ข่มขืนน้องเบลคือไอ้โจ้และพวก  พี่ก็จะบอกส้มหละว่า  ของเราก็รู้แล้วว่าคนที่ทำกะส้มคือไอ้โจ้เหมือนกัน  เพราะมันทำสร้อยตกไว้ที่เตียงส้ม  ม่อนเค้าไปเจอ และให้พี่ปุ้ยดู  พี่ปุ้ยจำมันได้ดี  ตอนนี้ตำรวจถามพวกเราว่าพร้อมจะไปแจ้งความกันใหม่มั๊ย  และปุ้ยพร้อมจะเป็นพยานมั๊ย"
"ส้มอยากฆ่ามันนะพี่  ส้มทำ  ส้มจะช่วยตำรวจจับตัวมันเข้าคุก"
"ได้เลยพี่แนน  ปุ้ยเป็นพยานให้"
...

ผลคือไอ้โจ้โดนตำรวจจับทันที  ทางโรงเรียนก็เลยวุ่นวายหนักมาก  นักเรียนสองคนโดนทำร้าย อีกสี่คนโดนข้อหาข่มขืน  ผมและน้องเบลหายทันและได้สอบจบ ม 3  ส่วนไอ้โจ้และอีกสามตัวเพื่อนมันนั้น...ไม่ได้มาสอบ  แต่ด้วยความที่พ่อมันใหญ่...

"พี่มีข่าวไม่ดีมาบอกว่ะ"
พี่แนนเรียกผมกะส้มมาคุยในเย็นวันนึง
"พี่ตำรวจคนนั้นบอกว่า พ่อไอ้โจ้มันเอาทนายมา  ทนายบอกว่าสร้อยนั้น..ไอ้โจ้ปฏิเสธว่าไม่ใช่ของมัน  หาว่าไอ้ม่อนโมเมซื้อสร้อยมาวางแล้วมาโยนให้มันรับบาป  ไม่มีหลักฐานว่าเป็นของมัน  ส่วนเรื่องของเบล  มันยอมรับว่าพาเบลออกจากโรงเรียนจริง  แต่ไม่ได้ข่มขืน  และไม่ได้พาเบลไปที่นอกเมือง  ตำรวจยังบอกว่าเบลสารภาพว่าหมดสติตอนโดนข่มขืน... แล้วมันก็ไม่มีกล้องไม่มีอะไรที่จับได้เลยว่าไอ้โจ้พาไป  มันรับแต่ข้อหาทำร้ายร่างกายม่อน เหตุผลคือมาแย่งแฟนมันไป...  แต่ตำรวจบอกว่าตอนนี้เลยต้องปล่อยมันไปก่อน  ตำรวจบอกว่าอีกอย่างที่ต้องทำเพื่อมัดตัวมันคือต้องตรวจดีเอ็นเอ  ซึ่งตำรวจกำลังค่อยๆแอบทำอยู่..."
"ห๊า  พี่ว่าอะไรนะ  แสดงว่าตอนนี้...ไอ้โจ้มัน...."
"ใช่  มันออกจากคุกมาแล้ว  ไอ้ม่อนระวังตัวให้ดี"
ผมตัวเย็นวาบ  น้องส้มปิดหน้าร้องไห้... 
..........................................................................................

ยังไม่ทันทีเราจะมีข้อสรุป  ครูอมรก็เดินมาถึงพวกเราก่อนนั่งลงที่ม้าหินที่เราสามคนนั่งอยู่  สีหน้าครูอมรไม่ค่อยดี  พวกเรายกมือไหว้ครูอมร...
"เป็นไงมั่งม่อน  ครูขอโทษทีนะไม่ได้ไปเยี่ยมที่โณงพยาบาล  เพราะครูต้องไปคุยกะ ผอ. หลายรอบเลย..."
"ไม่เป็นไรครับ  ผมหายดีแล้ว"
"คืองี้นะ  ครูมีเรื่องมาบอกกะเราทั้งสามคน"

สู่อิทธิพลไม่ไหว