วัน(ไม่)ธรรมดาของแฟนผม (NTR) ตอนที่13 "สายตาที่ไม่ควรมอง"

[game14974]

หายไปนานจนจำแทบไม่ได้เลยครับ รอตามนะครับ

[olemantu]

เป็นคนสวยน่ารักก้อเป็นธรรมดาที่จะมีคนสนใจมากเป็นพิเศษ ยิ่งมีโอกาสได้รู้ความลับบางอย่างด้วยยิ่งเอาตัวรอดยากหน่อยนะจ๊ะ

[วัน]

ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกรอบเลย รื้อฟื้นความทรงจำใหม่ก่อนน้าา

[router-x]

ติดตามมานาน ในที่สุดก็มาต่อ 

[newnewwww]

 

[teelekneo]

ยังน่าตืดตามเหใือนเดิม

[dega66]

ความลับยังคงเป็นความลับมั้ยนะ

[Athapong]

"แหมไม่เจอกันนาน ดูดีจังนะช่วงนี้"



แพรวที่ได้ยินเสียงนั้นก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที ภาพในหัวของแพรวก็แล่นความทรงจำในอดีต ผุดขึ้นรัวเป็นชุด แพรวยืนด้วยความสั่นกลัวราวกับลูกแมวตกน้ำ ไม่ผิดแน่ คนที่ยืนข้างข้างๆ ของเธอก็คือ อาจารย์ชาตินั่นเอง



แพรวค่อยๆ หันไปชำเลืองมองทีละนิดแล้วทักทายกลับเพื่อเป็นมารยาท สวัสดีค่ะอาจารย์ เอ่อ กลับมาจากต่างประเทศแล้วหรอคะ นะ หนูนึกว่าอาจารย์กลับเทอมหน้าซะอีก



"อ๋อ พอดีโปรเจ็ควิจัยที่เขาเรียกตัวไปมันเสร็จเร็วกว่าที่คาดไว้หล่ะนะ ก็เลยกลับมาเร็วหน่อย ว่าแต่ยังตัวบางร่างเล็กเหมือนเดิมเลยนะเนี้ย เอาแรงที่ไหนมาเรียนหล่ะ" อาจารย์ชาติพูดพลางเอามือที่อวบอ้วนโอบที่ไหล่ของแพรวเบาๆ พร้อมค่อยๆ ออกแรงบีบเล่นอย่างเบามือ ก่อนที่ค่อยๆ ลื่นมือลงมาที่เอวอย่างช้าๆ



แพรวสดุ้งตัวตรงขึ้นมาทันที พร้อมกับตั้งสติในเวลาอันสั้น แล้วรีบดันตัวออกจากอาจารย์ชาติในทันที อ่ะเอ่อ พอดีหนูพึ่งคิดได้ว่าหนูลืมมือถือไว้ที่ห้อง งั้นขอตัวก่อนนะคะ^^ แพรวรีบทำท่าทางเร่งรีบและหายไปพ้นจากสายตาของอาจารชาติในทันที



ในขณะที่แพรวกำลังนั่งรถกลับกับเพื่อน ในหัวของเธอก็คิดแต่เรื่องที่ผ่านมาเมื่อกี้ แย่แล้วสิ ผ่านเทอมนี้ไปเทอมหน้าก็จะฝึกงานแล้วแท้ๆ เห็นว่าแกถูกเรียกตัวไปต่างประเทศกระทันหัน จนว่าคิดว่าจะกลับมาไม่ทันเทอมนี้ซะอีก แล้วทำไมถึงกลับมาก่อนตั้งสองเดือนกันหล่ะ แบบนี้แทนที่จะอยู่แบบสงบๆ ก็ต้อง....



"นี่!!!! ยัยแพรว" แพรวสดุ้งพร้อมหันไปมองเพื่อน "ว...วะว่าไง"



"ถึงนานแล้วค่าาาอีคุณเพื่อน ถ้าเรียกไม่ขานอีกจะพาไปหาหมอแล้วนะ วันนี้ท่าจะอาการหนักนะเนี้ยแกอ่ะ ดูสติไม่อยู่กะร่องกะรอยเลย รีบไปนอนพักได้แล้วไปเดี๋ยวชั้นติดโรคเหม่อด้วยคงแย่เลย แบ้วเจอกกันพรุ่งนี้นะ และก็เลี้ยงข้าวด้วยหล่ะ ^^"



"จ้าๆ รู้แล้วๆ ไว้ข้างหน้าเดี๋ยวเลี้ยงนะ จุ้บบ" แพรวยื่นหน้าเข้าไปจุ้บที่แก้มของเพื่อนสาวเบาๆ ราวกับเป็นการหยอกล้อ ด้วยความที่แพรวเป็นคนอัธยาศัยดีและชอบเล่นถึงเนื้อถึงตัวเสมอจนเรื่องพวกนี้กลายเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว



ดูเหมือนวันนี้สติของหนูจะไม่อยู่กับร่องกับรอยจริงๆ นั่นแหละ คงต้องรีบกลับไปนอนพักจริงๆ แล้วสิเห้อเหนื่อยจังง ในขณะที่หนูกำลังจะกลับเข้าหอ ก็เจอกับยามเทิดชายช่างจ้อคนเดิม แต่ดูเหมือนแกจะดูยุ่งๆ ด้วยสิ แต่ถึงกระนั้นแล้วก็ไม่ลืมที่จะทักทายหนูเหมือนอย่างเคย



"หวัดดีจ่ะหนูแพรว วันนี้ไม่ได้กลับพร้อมแฟนหรอกหรอ" ในขณะที่พูด ก็มีเสียงโครมครามมาจากป้อมยาม



"อ้อพอดีวันนี้หนูเลิกเร็วเลยกลับก่อนค่ะ ว่าแต่ ทำอะไรอยู่หรอคะ ดูวุ่นๆ จัง" แพรวสอบถามพร้อมเขย่งเท้าชำเลืองมองด้วยความเป็นห่วง



"เห้ออ ก็ไอ้ไม้อ่ะซี่เห็นว่านอนละเมอแล้วมือไปปัดข้าวของนู่นนี่นั่น หล่นกระจายเต็มห้องเลยเนี้ย นี่ก็นั่งเก็บนานแล้วนะยังไม่หายรกเลย" น้าเทิดพูดพร้อมถอนหายใจ



หนูชะโงกมอง ก็ตกใจทันที แย่แล้วนี่หนูทำรกซะขนาดนี้เลยหรอเนี้ย ถ้าจะจากไปโดยไม่รับผิดชอบอะไรเลยก็จะแย่ไปหน่อยเพราะเดิมทีคนทำก็หนูเองนั่นแหละ แฮะๆ



"งั้นหนูเก็บช่วยนะคะ^^" แพรวเดินเข้าไปใกล้พร้อมเกาะหน้าต่างแล้วยิ้มอย่างสดใส



"โอ้ยไม่เป็นไรหรอกของแค่นี้เอง แถมข้างในก็ร้อนยังกะเตาอบ เข้ามาเดี๋ยวก็เหงื่อออกเลอะชุดหนูเปล่าๆ"



"ไม่เป็นไรค่ะ น้าเทิดจะได้มีเวลาพักด้วยไงคะ เห็นแบบนี้หนูก็ทำงานบ้านเก่งนะคะ^^อิอิ"



เมื่อเจอรอยยิ้มที่สุดแสนน่ารักแบบนี้อ้อนเข้าไป มันก็ยากที่จะปฏิเสธ ด้วยเหตุนี้แพรวจึงเดินเข้าไปในป้อมยามทันที ท่าทางของแพรวดูกระฉับกระเฉงสมวัย แม้ห้องจะร้อนจนชุดนักศึกษาเริ่มมีรอยเหงื่อนิดๆ แล้วก็ตามแต่เธอก็ไม่บ่นซักคำ โดยที่ยามเทิดเองก็ขอตัวไปซื้อกาแฟเพื่อเติมไฟซักหน่อย



หลังจากน้าเทิดออกไปได้ไม่นาน ป้อมยามที่มีของร่วงพื้นจนรก ก็ถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบซะยิ่งกว่าสภาพแรกเริ่มของมัน ราวกับเป็นการร่ายเวทมน ด้วยเวลาอันสั้น



"เห้ออ เสร็จซักที ถ้ารู้ว่าเก็บเหนื่อยขนาดนี้ คงไม่เล่นแบบนั้นอีกแล้วแหละ><" ด้วยความเหนื่อยล้าหนูจึงนั่งพักที่เก้าอี้ตากพัดลมหรอความเหนื่อยหายไป



จะว่าไปแล้วไม่รู้หนูคิดไปเองรึเปล่านะ ช่วงนี้เหมือนหนูจะถูกชวนคุยเยอะแปลกๆ แถมรู้สึกว่าสายตาของน้าเทิดที่มองหนูมันค่อนข้าง แปลกไปจากเดิมแกมักจะมองหนูแบบไม่ละสายตา พอหนูเดินผ่านแกจะหยิบมือถือขึ้นมาทันทีแล้วมองหนูสลับกับหน้าจอ พอคิดดูแล้วมันก็ขนลุกแปลกๆ เหมือนกัน งืมมือถืออ.......



ในขณะที่หนูกำลังคิดเรื่องที่คาใจอยู่นั้นสายตาหนูก็เหลือบไปเจอกับมือถือที่วางไว้อยู่ จะว่ายังไงดีหล่ะถึงมันจะดูไม่ดีแต่ว่าหนูคาใจกับเรื่องนี้มาซักพักแล้วนะ แกดูอะไรอยู่กันแน่นะ หนูนั่งจ้องมือถือไปซักพักกับในหัวที่เต็มไปด้วยความลังเล



แต่สุดท้ายมันก็ทนต่อความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้หนูตัดสินใจรีบคว้ามือถือนั่นขึ้นมาแล้วกดเปิดหน้าจอทันที ทั้งโซเชียลมิเดียและการท่องเว็บออนไลน์ ก็ดูเหมือนว่าจะปกตินะ ถึงแม้ว่าจะมีการค้นหาคลิป 18+ ไปบ้างก็เถอะซึ่งมันก็ปกติของผู้ชายนี่นา สงสัยหนูคงคิดมากไปเอง ทำตัวเสียมารยาทไปแล้วสิเรา งื้อหนูโทษไว้คราวหน้าหนูจะซื้อข้าวกล่องมาฝากนะค๊าา ><



ในขณะที่หนู กำลังเลื่อนเพื่อลบไสด์ สายตาหนูก็หยุดอยู่ตรงที่หน้าต่างของอัลบั้มรูปที่ถูกเปิดใช้งานไว้อยู่ เมื่อหนูกดเข้าไปดู หัวใจหนูตกไปยันตาตุ่ม และช็อกกับภาพที่เห็นจนมือไม้มันสั่นไปหมด ภาพที่อยู่บนหน้าจอนั้นคือ ภาพของหนูที่นอนเปลือยกายหมดสติ ในห้องของลุงไม้นั้นเอง



ในหัวหนูไม่คิดอะไรทั้งนั้นเว้นแต่คิดว่า ต้องลบต้องลบเท่านั้น!!!! ถ้าของแบบนี้หลุดไปหล่ะก็.....



"มาแล้วจ่ะ"!



แพรวสะดุ้งสุดแรงเกิดรีบปิดหน้าจอพร้อม วางมือถือลงบนโต๊ะอย่างเร่งรีบทันที แล้วหันไปที่ประตู

[thewatzaa]

ยับอีก

[nanai]

ไม่ธรรมดาไม่ธรรมดา

[titiwatzazab]

"แหมไม่เจอกันนาน ดูดีจังนะช่วงนี้"



แพรวที่ได้ยินเสียงนั้นก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที ภาพในหัวของแพรวก็แล่นความทรงจำในอดีต ผุดขึ้นรัวเป็นชุด แพรวยืนด้วยความสั่นกลัวราวกับลูกแมวตกน้ำ ไม่ผิดแน่ คนที่ยืนข้างข้างๆ ของเธอก็คือ อาจารย์ชาตินั่นเอง



แพรวค่อยๆ หันไปชำเลืองมองทีละนิดแล้วทักทายกลับเพื่อเป็นมารยาท สวัสดีค่ะอาจารย์ เอ่อ กลับมาจากต่างประเทศแล้วหรอคะ นะ หนูนึกว่าอาจารย์กลับเทอมหน้าซะอีก



"อ๋อ พอดีโปรเจ็ควิจัยที่เขาเรียกตัวไปมันเสร็จเร็วกว่าที่คาดไว้หล่ะนะ ก็เลยกลับมาเร็วหน่อย ว่าแต่ยังตัวบางร่างเล็กเหมือนเดิมเลยนะเนี้ย เอาแรงที่ไหนมาเรียนหล่ะ" อาจารย์ชาติพูดพลางเอามือที่อวบอ้วนโอบที่ไหล่ของแพรวเบาๆ พร้อมค่อยๆ ออกแรงบีบเล่นอย่างเบามือ ก่อนที่ค่อยๆ ลื่นมือลงมาที่เอวอย่างช้าๆ



แพรวสดุ้งตัวตรงขึ้นมาทันที พร้อมกับตั้งสติในเวลาอันสั้น แล้วรีบดันตัวออกจากอาจารย์ชาติในทันที อ่ะเอ่อ พอดีหนูพึ่งคิดได้ว่าหนูลืมมือถือไว้ที่ห้อง งั้นขอตัวก่อนนะคะ^^ แพรวรีบทำท่าทางเร่งรีบและหายไปพ้นจากสายตาของอาจารชาติในทันที



ในขณะที่แพรวกำลังนั่งรถกลับกับเพื่อน ในหัวของเธอก็คิดแต่เรื่องที่ผ่านมาเมื่อกี้ แย่แล้วสิ ผ่านเทอมนี้ไปเทอมหน้าก็จะฝึกงานแล้วแท้ๆ เห็นว่าแกถูกเรียกตัวไปต่างประเทศกระทันหัน จนว่าคิดว่าจะกลับมาไม่ทันเทอมนี้ซะอีก แล้วทำไมถึงกลับมาก่อนตั้งสองเดือนกันหล่ะ แบบนี้แทนที่จะอยู่แบบสงบๆ ก็ต้อง....



"นี่!!!! ยัยแพรว" แพรวสดุ้งพร้อมหันไปมองเพื่อน "ว...วะว่าไง"



"ถึงนานแล้วค่าาาอีคุณเพื่อน ถ้าเรียกไม่ขานอีกจะพาไปหาหมอแล้วนะ วันนี้ท่าจะอาการหนักนะเนี้ยแกอ่ะ ดูสติไม่อยู่กะร่องกะรอยเลย รีบไปนอนพักได้แล้วไปเดี๋ยวชั้นติดโรคเหม่อด้วยคงแย่เลย แบ้วเจอกกันพรุ่งนี้นะ และก็เลี้ยงข้าวด้วยหล่ะ ^^"



"จ้าๆ รู้แล้วๆ ไว้ข้างหน้าเดี๋ยวเลี้ยงนะ จุ้บบ" แพรวยื่นหน้าเข้าไปจุ้บที่แก้มของเพื่อนสาวเบาๆ ราวกับเป็นการหยอกล้อ ด้วยความที่แพรวเป็นคนอัธยาศัยดีและชอบเล่นถึงเนื้อถึงตัวเสมอจนเรื่องพวกนี้กลายเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว



ดูเหมือนวันนี้สติของหนูจะไม่อยู่กับร่องกับรอยจริงๆ นั่นแหละ คงต้องรีบกลับไปนอนพักจริงๆ แล้วสิเห้อเหนื่อยจังง ในขณะที่หนูกำลังจะกลับเข้าหอ ก็เจอกับยามเทิดชายช่างจ้อคนเดิม แต่ดูเหมือนแกจะดูยุ่งๆ ด้วยสิ แต่ถึงกระนั้นแล้วก็ไม่ลืมที่จะทักทายหนูเหมือนอย่างเคย



"หวัดดีจ่ะหนูแพรว วันนี้ไม่ได้กลับพร้อมแฟนหรอกหรอ" ในขณะที่พูด ก็มีเสียงโครมครามมาจากป้อมยาม



"อ้อพอดีวันนี้หนูเลิกเร็วเลยกลับก่อนค่ะ ว่าแต่ ทำอะไรอยู่หรอคะ ดูวุ่นๆ จัง" แพรวสอบถามพร้อมเขย่งเท้าชำเลืองมองด้วยความเป็นห่วง



"เห้ออ ก็ไอ้ไม้อ่ะซี่เห็นว่านอนละเมอแล้วมือไปปัดข้าวของนู่นนี่นั่น หล่นกระจายเต็มห้องเลยเนี้ย นี่ก็นั่งเก็บนานแล้วนะยังไม่หายรกเลย" น้าเทิดพูดพร้อมถอนหายใจ



หนูชะโงกมอง ก็ตกใจทันที แย่แล้วนี่หนูทำรกซะขนาดนี้เลยหรอเนี้ย ถ้าจะจากไปโดยไม่รับผิดชอบอะไรเลยก็จะแย่ไปหน่อยเพราะเดิมทีคนทำก็หนูเองนั่นแหละ แฮะๆ



"งั้นหนูเก็บช่วยนะคะ^^" แพรวเดินเข้าไปใกล้พร้อมเกาะหน้าต่างแล้วยิ้มอย่างสดใส



"โอ้ยไม่เป็นไรหรอกของแค่นี้เอง แถมข้างในก็ร้อนยังกะเตาอบ เข้ามาเดี๋ยวก็เหงื่อออกเลอะชุดหนูเปล่าๆ"



"ไม่เป็นไรค่ะ น้าเทิดจะได้มีเวลาพักด้วยไงคะ เห็นแบบนี้หนูก็ทำงานบ้านเก่งนะคะ^^อิอิ"



เมื่อเจอรอยยิ้มที่สุดแสนน่ารักแบบนี้อ้อนเข้าไป มันก็ยากที่จะปฏิเสธ ด้วยเหตุนี้แพรวจึงเดินเข้าไปในป้อมยามทันที ท่าทางของแพรวดูกระฉับกระเฉงสมวัย แม้ห้องจะร้อนจนชุดนักศึกษาเริ่มมีรอยเหงื่อนิดๆ แล้วก็ตามแต่เธอก็ไม่บ่นซักคำ โดยที่ยามเทิดเองก็ขอตัวไปซื้อกาแฟเพื่อเติมไฟซักหน่อย



หลังจากน้าเทิดออกไปได้ไม่นาน ป้อมยามที่มีของร่วงพื้นจนรก ก็ถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบซะยิ่งกว่าสภาพแรกเริ่มของมัน ราวกับเป็นการร่ายเวทมน ด้วยเวลาอันสั้น



"เห้ออ เสร็จซักที ถ้ารู้ว่าเก็บเหนื่อยขนาดนี้ คงไม่เล่นแบบนั้นอีกแล้วแหละ><" ด้วยความเหนื่อยล้าหนูจึงนั่งพักที่เก้าอี้ตากพัดลมหรอความเหนื่อยหายไป



จะว่าไปแล้วไม่รู้หนูคิดไปเองรึเปล่านะ ช่วงนี้เหมือนหนูจะถูกชวนคุยเยอะแปลกๆ แถมรู้สึกว่าสายตาของน้าเทิดที่มองหนูมันค่อนข้าง แปลกไปจากเดิมแกมักจะมองหนูแบบไม่ละสายตา พอหนูเดินผ่านแกจะหยิบมือถือขึ้นมาทันทีแล้วมองหนูสลับกับหน้าจอ พอคิดดูแล้วมันก็ขนลุกแปลกๆ เหมือนกัน งืมมือถืออ.......



ในขณะที่หนูกำลังคิดเรื่องที่คาใจอยู่นั้นสายตาหนูก็เหลือบไปเจอกับมือถือที่วางไว้อยู่ จะว่ายังไงดีหล่ะถึงมันจะดูไม่ดีแต่ว่าหนูคาใจกับเรื่องนี้มาซักพักแล้วนะ แกดูอะไรอยู่กันแน่นะ หนูนั่งจ้องมือถือไปซักพักกับในหัวที่เต็มไปด้วยความลังเล



แต่สุดท้ายมันก็ทนต่อความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้หนูตัดสินใจรีบคว้ามือถือนั่นขึ้นมาแล้วกดเปิดหน้าจอทันที ทั้งโซเชียลมิเดียและการท่องเว็บออนไลน์ ก็ดูเหมือนว่าจะปกตินะ ถึงแม้ว่าจะมีการค้นหาคลิป 18+ ไปบ้างก็เถอะซึ่งมันก็ปกติของผู้ชายนี่นา สงสัยหนูคงคิดมากไปเอง ทำตัวเสียมารยาทไปแล้วสิเรา งื้อหนูโทษไว้คราวหน้าหนูจะซื้อข้าวกล่องมาฝากนะค๊าา ><



ในขณะที่หนู กำลังเลื่อนเพื่อลบไสด์ สายตาหนูก็หยุดอยู่ตรงที่หน้าต่างของอัลบั้มรูปที่ถูกเปิดใช้งานไว้อยู่ เมื่อหนูกดเข้าไปดู หัวใจหนูตกไปยันตาตุ่ม และช็อกกับภาพที่เห็นจนมือไม้มันสั่นไปหมด ภาพที่อยู่บนหน้าจอนั้นคือ ภาพของหนูที่นอนเปลือยกายหมดสติ ในห้องของลุงไม้นั้นเอง



ในหัวหนูไม่คิดอะไรทั้งนั้นเว้นแต่คิดว่า ต้องลบต้องลบเท่านั้น!!!! ถ้าของแบบนี้หลุดไปหล่ะก็.....



"มาแล้วจ่ะ"!



แพรวสะดุ้งสุดแรงเกิดรีบปิดหน้าจอพร้อม วางมือถือลงบนโต๊ะอย่างเร่งรีบทันที แล้วหันไปที่ประตู

[kkk6969]

ภาพประกอบดีแท้ๆ

[Naruto19]

นี่มันในป้อมนะ

[แมวหง่าว]

จะได้กลับไปเจอกับลุงไม้อีกไหมครับ

[leknps1234]

ห่างหายไปนาน