นิทานเรื่อง รองเท้าน้อย

[greatkung]

ณ บ้านกลางสวนหลังหนึ่ง มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ "แจ๊ค" แจ๊คมีนิสัยไม่ชอบซักรองเท้า แจ๊คมักใส่รองเท้าของเขาไม่ย่ำโคลนเลอะเทอะแล้วก็ปล่อยทิ้งไว้ส่งกลิ่นเหม็น คาวไปทั่ว จนใครบอกว่ากลิ่นคาวเหมือนปลาหมึก แต่แจ๊คก็ไม่เคยสนใจที่จะทำความสะอาดรองเท้าของเขาเลย

คืนหนึ่งขณะ ที่แจ๊คนอนหลับ เจ้ารองเท้าน้อยของแจ๊คก็เหม็นตัวเองจนทนไม่ได้ จึงตัดสินใจไปอาบน้ำในลำธารใกล้บ้าน ในขณะที่รองเท้าน้อยกำลังว่ายน้ำอยู่นั้นก็ได้พบกับปลากลางคืนฝูงหนึ่ง ฝูงปลากลางคืนเหล่านั้นรู้สึกตกใจกลัวร้องเท้าน้อยมาก จึงตั้งท่าจะว่ายน้ำหนี แต่เจ้ารองเท้าน้อยร้องเรียกทักทายให้หยุดก่อน

" ท่านเป็นรองเท้าแล้วลงมาทำอะไรอยู่ที่ลำธารแห่งนี้" เสียงปลากลางคืนถาม " ฉันอยากให้ตัวฉันสะอาดขึ้นมาบ้าง จึงมาอาบน้ำที่นี่ " รองเท้าน้อยพูด

" แต่ที่อันตรายนะ" ปลากลางคืนตัวหนึ่งกล่าวอย่างเป็นห่วง

" อันตรายอย่างไรล่ะ ฉันไม่เห็นจะมีอะไรเลย ที่นี่สวยงามมาก ฉันอยากจะเล่นน้ำนานๆจัง ดูสิข้างบนมีแสงจันทร์ ส่งกระทบโขดหินเป็นประกายสีทอง ช่างสวยงามจริงๆ



" จริงด้วย อากาศก็เย็นสบายจัง" ปลากลางคืนตัวหนึ่งสนับสนุน " พวกเราฟังเสียงลมสิช่างไพเราะเหลือเกิน" ปลากลางคืนตัวหนึ่งเสริมขึ้น

" จริงด้วย ช่างสุขใจอะไรอย่างนี้" รองเท้าน้อยและปลากลางคืนยิ้มอย่างมีความสุข

ในขณะที่ทั้งหมดกำลังดูดดื่มกับธรรมชาติที่สวยงาม ก็เกิดระลอกคลื่นใหญ่พัดเข้ามาทางรองเท้าน้อย และฝูงปลากลางคืนอย่างแรง

" เกิดอะไรขึ้น" รองเท้าน้อยตะโกนถาม " ปะ..ปะ.." ปลากลางคืนตัวหนึ่งตะโกนอ้าปากค้าง

" มีอะไรเกิดขึ้นหรือท่าน" รองเท้าน้อยถามอีกครั้ง " ปะ...ปะ..ปลา..ปลา..หมึกจอมเกเร" ปลากลางคืนตัวนั้นตะโกนสุดเสียง

" ปลาหมึกจอมเกเร" ทั้งหมดตะโกนขึ้นพร้อมกัน

ไม่ นานนักก็ปรากฏร่างของเจ้าปลาหมึกกำลังว่ายตรงเข้ามาพร้อมส่งเสียงคำรามน่า กลัว ฝูงปลากลางคืนทุกตัวสั่นจนไม่มีแรงว่ายหนี ในขณะที่รองเท้าน้อยอยู่ใกล้ๆพยายามที่จะบอกให้ฝูงปลากลางคืนหายตกใจกลัว

"หยุดกลัวเถอะ ตอนนี้เราต้องใช้ปัญญาช่วยกันคิดว่า เราจะทำอย่างไรกันดี"

" จริงด้วยสิ เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะมัวกลัวกันอยู่ " ปลากลางคืนตัวหนึ่งพูดเสียงแข็ง

" จริงสิ รองเท้าน้อย ท่านแตะได้นี่นะ"

" ใช่ใช่ แล้วเยียบซ้ำสักสองสามทีเลย" " ช่วยพวกเราหน่อยเถอะนะท่าน ใช้ท่าคาราเต้คิ๊กเลย"

" พอท่านจัดการเจ้าปลาหมึก พวกเราก็จะช่วยกันพุ่งเข้าไป" เสียงฝูงปลาช่วยกันออกความคิดเป็นการใหญ่

" แต่ฉันว่าเราน่าจะมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ โดยไม่ต้องใช้กำลังนะ ฉันไม่ชอบใช้ความรุนแรง หรือพวกเธอชอบ" รองเท้าน้อยไม่เห็นด้วย " ไม่หรอก ฉันไม่ชอบ" ปลากลางคืนตัวหนึ่งพูด

" ฉันก็ไม่" ปลากลางคืนตัวหนึ่งเสริม

" แล้วเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะ" ปลากลางคืนตัวหนึ่งพูดขึ้น ทั้งหมดนิ่งไปพักหนึ่ง " ฉันคิดออกแล้ว" รองเท้าน้อยยิ้ม แล้วหันไปทางเจ้าปลาหมึกที่กำลังว่ายเข้ามาใกล้



เจ้า ปลาหมึกเห็นรองเท้าน้อยก็รู้สึกแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นสัตว์อะไรที่เหมือนรองเท้าน้อยมาก่อน " เจ้าเป็นใคร บังอาจมาขวางทางข้า หลีกไปซะ" เจ้าปลาหมึกขู่รองเท้าน้อย

" ฉันเป็นพวกเดียวกับท่านไงล่ะ ที่ข้างบนพื้นดิน มนุษย์เรียกฉันว่าปลาหมึกเหมือนท่านไง" เจ้ารองเท้าพูดอย่างสุภาพ

" อะไรนะ เจ้าเป็นปลาหมึกเหมือนข้างั้นหรือ" เจ้าปลาหมึกเสียงอ่อนลง " ในลำธารแห่งนี้เหลือปลาหมึกอย่างข้าเพียงตัวเดียว ข้าดีใจจริงๆที่ได้พบเจ้า แต่ว่า เจ้าเป็นปลาหมึกชนิดไหนล่ะ"

"อึ่ม..มีเขียนไว้ตรงนี้ ท่านลองอ่านดูสิ" รองเท้าน้อยหันลำตัวด้านที่มีตัวหนังสือเขียนไว้ให้เจ้าปลาหมึกดู

" บอ-อา-บา ทอ-อา-ทา อ๋อ บาทาใช่ไหม" เจ้าปลาหมึกตอบอย่างดีใจ " ถูกแล้วท่านเก่งมาก ว่าแต่ท่านทำไมถึงได้มาแกล้งปลากลางคืนพวกนี้ล่ะ ฉันคิดว่าท่านเลิกแกล้งพวกเขาเถอะนะ" รองเท้าน้อยขอร้อง

เจ้าปลาหมึกคิดแล้วบอกว่า " ก็ได้ แต่เจ้าต้องเป็นเพื่อนข้า และไปอยู่กับข้านะ"

" อ๋อ ที่แท้ท่านก็คงเหงาใช่ไหมล่ะ แต่ฉันคงไปอยู่กับท่านไม่ได้หรอก เดี๋ยวฉันต้องกลับขึ้นบนพื้นดินแล้ว แต่ถ้าท่านสัญญาว่าจะไม่แกล้งใครอีก ฝูงปลากลางคืนเหล่านี้ก็เป็นเพื่อนกับท่าน จริงไหมพวกท่าน" เจ้ารองเท้าน้อยหันไปถามฝูงปลา

" จริงจ้ะ พวกเราจะเล่นกับท่าน ถ้าท่านสัญญาว่าจะไม่แกล้งพวกเรา" เสียงปลากลางคืนตอบพร้อมกัน

" ข้าสัญญา ต่อไปนี้ข้าจะไม่แกล้งพวกเจ้าและใครๆอีก" เจ้าปลาหมึกสัญญาและยิ้มอย่างมีความสุข เจ้ารองเท้าน้อยก็ยิ้มอย่างมีความสุข และอำลาฝูงปลากลางคืนกับเจ้าปลาหมึกเพื่อกลับขึ้นไปบนพื้นดิน



ขณะที่เจ้ารองเท้าน้อยขึ้นบนฝั่ง เนื้อตัวเปียกโชก ดวงตะวันก็ใกล้จะขึ้นพ้นขอบฟ้า " แย่จัง ไม่ทันแน่ ตัวเราเปียกโชกไปหมดอย่างนี้ แล้วแจ๊คต้องใส่เราทั้งๆที่เปียกแน่เลย" รองเท้าน้อยพูดกับตัวเอง

ทันใดนั้นรองเท้าน้อยก็ได้ยินเสียงนกร้อง จิ๊บ จิ๊บ อยู่บนกิ่งไม้ รองเท้าน้อยยิ้มแล้ววิ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และกระโดดขึ้นเต็มที่ และแล้วรองเท้าน้อยก็ลอยอยู่ในอากาศ ลมยามเช้าเป่าให้รองเท้าน้อยแห้งสนิท รองเท้าน้อยลอยตรงดิ่งไปที่ประตูบ้านของแจ๊ค แล้วหยุดตรงชั้นวางรองเท้าหน้าบ้านพอดี

เมื่อแจ๊คตื่นขึ้นมา เขารู้สึกแปลกใจที่รองเท้าน้อยดูสะอาดขึ้น และทุกคนที่ได้พบเห็นแจ๊คกับรองเท้าน้อยของเขา ต่างก็พากันแปลกใจไปตามๆกัน