รักต้องห้ามNC+ (บทที่ 6 ทางที่ต้องเลือก)

[Kwangnoi]

"อ้อ! เอ้อ! ไม่มีอะไรค่ะพี่มาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะ" คนกำลังหาเหตุผล ให้กับปฏิกิริยาแปลกประหลาด ของตัวเอง กระอึกกายเล็กน้อย เธออยากอาบน้ำล้างคราบราคะ ที่ยังกรุ่นกลิ่นอยู่ทั่วกายเหมือนกัน 



"จะอาบน้ำเหรอ" ธนพลทำหน้าฉงนเพราะเข้าใจว่า ภรรยาอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว 



"เราหย่ากันไหมค่ะ" !!



....................................................

"เราหย่ากันดีไหมค่ะ" เห็นใบหน้าอิดโรยของคนทำงานหนัก แล้วก็ไม่สามารถทานทนได้อีกต่อไป เขาทำงานหนักตัวเป็นเกลียว ในขณะที่เธอทำเรื่องเลวลับหลัง ชายหนุ่มเป็นคนดีเขาควรได้เจอภรรยาที่ดีพร้อม ทั้งร่างกายและจิตใจ



" ... คนโดนภรรยาขอหย่านิ่งไป แต่ยังไม่หลุดปากพูดอะไรออกมาสักคำ ได้แต่ยืนจ้องอีกฝ่ายอย่างพิจารณา



"เรื่องนี้พี่พลไม่ผิด เป็นแก้วเองค่ะ แก้วไม่ดีเองเราหย่ากันเถอะนะ" หญิงสาวน้ำตาหยดแหมะ ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไรมากกว่า ระหว่างเสียใจหรือเสียดาย คนไม่มีใครอย่างเธอ ก็แค่กลับไปอยู่จุดเดิมที่อ้างว้าง 



ธนพล ลอบถอนหายใจและเป่าปาก จากนั้นก็พูดขึ้นมาบ้าง "ถ้าแก้วต้องการแบบนั้นพี่ก็ไม่ขัด"



" ... เป็นเรื่องที่แก้วมองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ เธอคิดว่าเขาจะถามหาเหตุผล หรือไม่ก็เหนี่ยวรั้ง 



"ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะเสียใจ พี่โอเคทุกอย่าง แก้วพร้อมวันไหน เราก็ไปหย่ากันวันนั้น ชายหนุ่มมีท่าทีจริงจัง หน้าตาขึงขังเล็กน้อย "แก้วจะอยู่ที่นี่ต่อไปก็ได้นะ เราแค่หย่าแต่ไม่ได้ทะเลาะกัน"



เขายังคงใจกว้าง จนคนฟังรู้สึกสมเพชตัวเอง ที่ไปทำเรื่องเลวทราม แบบนั้นลับหลังสามีได้อย่างไร เธอทำถูกต้องแล้วที่ปล่อยเขาให้ไปเจอคนที่ดี "พรุ่งนี้ค่ะ เราไปหย่ากันพรุ่งนี้"



"ถ้าอย่างนั้นไปตอนเช้าเลย ช่วงบ่ายพี่มีนัดลูกค้า" ธนพลวางแผนจะพาหญิงสาวแวะ ที่ว่าการอำเภอในช่วงเช้าและเลยไปไซส์งาน 



"ค่ะ" แก้วตาเห็นพ้อง เพราะไม่ต้องการอยู่ร่วมบ้านกับสารสิน ไม่ได้รังเกียจหนุ่มใหญ่ แต่เธอกำลังกลัว...กลัวหัวใจตัวเอง



ดูเหมือนคืนนี้เธอคงนอนไม่หลับและคงยุ่งอยู่กับการเก็บสำภาระ เมื่อพ้นสภาพลูกสะไภ้แล้วก็ไม่คิดจะกลับมา ให้อับอายขายหน้า



หลังจากไปจดทะเบียนหย่ากับธนพล เธอก็ขอให้ฝ่ายชายขับรถไปส่งที่ขนส่ง และขึ้นรถทัวร์มาหางานทำที่เมืองหลวง ที่นี่อยู่ไกลจากบ้านสวนของสารสิน นับร้อยๆกิโลเมตร คงไม่มีโอกาศได้พบกันอีก 



หม้ายสาวสดซิง วางกระเป๋าสะพายและแฟ้มเอกสาร ลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง เธอเพิ่งกลับจากสัมภาษณ์งาน แม้ร่างกายอ่อนล้าแต่จิตสำนึก กลับหวนคิดถึงเหตุการเผลอไผล ตรงส่วนนั้นที่ถูกเขาแตะต้องกรีดร้อง ว่าอยากโดนลูบคลำ จนถึงจุดปลดปล่อยเหมือนดั่งคืนนั้น จะเป็นอะไรไหมหากเธอจะลอง เลียนแบบการเคลื่อนไหวของสารสิน



แก้วตาปลดกระโปรงและดึงกางเกงชั้นใน ให้พ้นจากร่างกาย เธอวางขาข้างหนึ่งบนเก้าอี้ พยายามชะโงกหน้าว่าแตะลงบนส่วนไหน ของพื้นที่ส่วนตัว แต่เห็นเพียงเส้นขนปกปิด อารมณ์หงุดหงิดทำให้วาดขาไปกับโต๊ะเครื่องแป้ง มองภาพสะท้อนจากกระจก เห็นผิวเนื้ออ่อนซุกซ่อน ใต้เส้นขนวับแวม จนเกิดความสงสัย ใช้ปลายนิ้วข้างหนึ่ง แหวกม่านดำขลับ ให้สยาย เปิดเผยอวัยวะ ซับซ้อนของผู้หญิง 



เธอเคยเห็นภาพเดียวกันนี้ในหนังสือเรียน แต่ของจริงกลับดูลึกลับ และน่าขัดเขินกว่าหลายเท่านัก เหลือบซ้ายมองขวา ด้วยกลัวว่าจะมีคนแอบมาเห็น แต่เธออยู่ห้องนี้คนเดียวจะมีใคร มุมปากเล็กกระตุกยิ้ม บางเบา กับความคิดเลอะเทอะของตัวเอง 



หญิงสาววางปลายนิ้ว ลงบนผิวเนื้ออ่อนสีแดง และลากลูบขึ้นลง พยายามนึกถึงการเคลื่อนไหว ของปลายนิ้วสากระคายและทำตาม เวลาผ่านไปกลับไม่รู้สึกร้อนรุ่ม พอเพิ่มแรงขยี้กลับรู้สึกเจ็บ จนต้องหยุดมือ



ทำไม่ได้! ทำไมละ! คำถามมากมายผุด ในหัวของหม้ายสาวสดซิง มองปลายนิ้วว่างปล่าว ไร้หยาดน้ำทะลักทลาย ตามที่วาดหวังด้วยความรู้สึกอึดอัด หงุดหงิดระคนกัน



คนไม่รู้วิธีปลดเปลื้องอารมณ์กำหนัด กระชากเท้าลงจากขอบโต๊ะอย่างหัวเสีย ถึงจะค้างคาแต่ก็หน้าบาง และยังรักนวลสงวน เกินกว่าจะร้องหาใครก็ได้ช่วยปลดเปลื้อง 



ร่างกายและหัวใจนี้โหยหา สัมผัสจากเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งเป็นไปไม่ได้ และไม่มีทางเกิดขึ้น นี้อาจเป็นบทลงโทษของผู้หญิง ที่คิดจะรวบกินยกครัว



แก้วตาคว้าผ้าขนหนู เดินเข้าห้องน้ำอย่างกระแทกกระทั้น บิดมือเปิดฝักบัวจนสุดความแรง หวังให้ความหงุดหงิด มลายหายไปกับสายน้ำ 



แก้วตาได้งาน เป็นผู้จัดการร้านขายเบเกอรี่ และเครื่องดื่มภายในปั้มแห่งหนึ่ง ย่านชานเมือง ตอนนี้ในร้านไม่วุ่นวายนัก จึงมีเวลาให้พนักงานนั่งพัก เธอเองก็เช่นกัน เมื่อร่างกายและสมองอยู่นิ่ง สำนึกส่วนลึกก็ตีตื้นขึ้นมารุมทำร้าย



หนึ่งเดือนกับความโดดเดี่ยว ยังทำให้บางครั้งใจหวนนึกถึง สัมผัสเร้าร้อนกับสารสิน อยู่บ่อยครั้ง หญิงสาวสะบัดศีรษะรุนแรง เพื่อไล่ความคิดเลื่อนเปื้อนออกไปจากหัว แต่ยิ่งหลับตายิ่งชัดเจน ร่างบางผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ คงต้องไปล้างหน้าล้างตาซักหน่อย 



เนื่องจากทางร้านไม่ได้ติดตั้งห้องน้ำ แก้วตาจึงเดินลัดเลาะ มาเข้าห้องน้ำของทางปั้มน้ำมัน อาจเป็นเพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตา ทำให้ชนใครคนหนึ่งตรงหน้าห้องน้ำ 



"โอ๊ะ!" ยังไม่ทันได้เงยหน้า ขึ้นมองหน้าว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ก็ถูกลากเข้ามาในมุมอับหลังห้องน้ำ แสงสลัวทำให้มองเห็นอีกฝ่ายไม่ถนัดตา แต่กลิ่นเฉพาะตัวติดปลายจมูก ทำให้นึกถึงพ่อสามีขึ้นมา ความสูงและหนาของร่างกายอาจจะใช่ แต่ทรงผมสกิลเฮดแบบนี้ ไม่ไกล้เคียงเลยซักนิด "อื้อๆ" เธอพยายามดิ้นรน ให้หลุดพ้นจากพันธนาการ อยากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ถูกเขาเอามือมาตะปบ ปิดปากเอาไว้!!

"จำกันไม่ได้เหรอ" คนพูดจงใจพ่นลมร้อน รดดวงหน้าตะหนกของอีกฝ่าย 



หญิงสาวนิ่งอึ้ง เสียงและสัมผัสหยาบกระด้าง ชี้ชัดว่าเป็นสารสิน เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร 



"คุณพ่อ..." เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระจากฝ่ามือใหญ่ ก็ครางออกมาอย่างเหลื่อเชื่อ เธอกำลังตะลึงกับการเผชิญหน้า ที่ไม่คาดฝัน 



"คิดถึง" ริมฝีปากได้รูป ประกบลงบนริมฝีปากบางสั่นระริก ของอดีตลูกสะใภ้ อย่างไม่อาจหักห้ามความต้องการ หลังจากค่ำคืนค้างคาอันเร่าร้อน เขาก็ไม่ได้พบหน้าแก้วตาอีกเลย เธอหายไปพร้อมกับสัมพันธ์สวาทอันร้อนเร่า หนุ่มใหญ่ไม่อาจเสพสวาทกับผู้หญิงคนไหนได้อีก ร่างกายแข็งคึกโหยหาเพียงร่างนุ่มนิ่ม หอมกรุ่นคนนี้ หนึ่งเดือนที่เฝ้าตามหาแต่ไร้วี่แวว จนกระทั่งได้เกี่ยวกอด 



เรียวลิ้นร้ายกาจลากไล้เหนือริมฝีปาก เม้มแน่นในเชิงเย้าแหย่ ในเมื่อเธอยังขัดขืน ก็คงต้องหาทางกระตุ้น ด้วยการลากมือลงต่ำ เพื่อสัมผัสเนินเนื้อผ่านกางเกงสแลคเนื้อดี



เขามีความคิดจะปลดตะขอกางเกง และซุกมือล่วงล้ำเข้าไปลูบคลำ อวัยวะที่อยู่ภายใน แต่ทว่าถูกอุ้งมือเล็กจับรั้งเอาไว้ 



หญิงสาวเตรียมอ้าปากจะโวยวาย ก็ถูกผู้ช่ำชอง อาศัยจังหวะนั้นช่วงชิงลมหายใจ ลิ้นเล็กหดหนีแต่เขาไล่ต้อน และชอนไชให้ร่างกายอ่อนปวกเปียก ยอมโอนอ่อน ทั้งส่วนตรงนั้นก็ถูกเขาขยำเต็มกำมือ อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ฝ่ามือร้อนจัดแผ่รังสีทะลุผ่านเนื้อผ้า ให้ความอ่อนไหว คัดหลั่งน้ำใสออกมาปกป้อง เธอรู้สึกได้ว่าศูนย์กลางกายกำลังเปียกปอน และอีกไม่นานคงฉ่ำแฉะ ทั้งที่อยากผงะห่าง แต่ร่างกายกลับกรีดร้องหาสัมผัสแนบชิด ทั้งตรงนั้นถูกขยำขยุ้มไม่ผ่อนปรน คนอ่อนประสบการณ์จึงไม่อาจทานทน ตั้งท่าจะล้มพังพาบ แขนขาอ่อนแรงจนต้องเกี่ยวไหล่หนาเอาไว้ 



 แกร้ก! เสียงคล้ายวัตถุบางอย่างล้มลงบนพื้น หยุดการเคลื่อนไหวของคนทั้งคู่ 



สารสินถอนจูบ แต่ยังไม่ปล่อยร่างอ่อนแรงซึ่งยังหอบหายใจ จนตัวโยนออกจากอ้อมแขน ชายหนุ่มใช้ร่างใหญ กำบังคนตัวเล็กเอาไว้ในมุมมืด 



"กลับบ้านกันเถอะ" เสียงทุ้มแปร่งปร่า ด้วยอารมณ์ปรารถนาไม่สร่างซา 



"ไม่ค่ะ" ส่ายหน้าน้อยๆ ทั้งยังพยายามยันอกแน่น ให้ออกห่างด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี



"ทำไมดื้อ" สารสินจัดการกำปั้นแสนน่ารำคาญ ด้วยการรวบไว้ที่มือข้างหนึ่ง และกดจูบหนักลงกลางหน้าผาก ของหญิงสาวสองครั้งเป็นการทำโทษ



"เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว จะให้แก้วกลับไปในฐานะอะไร" เธอให้เหตุผล "คุณพ่อปล่อยแก้วได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันไม่ดี"



"ปล่อยไปแก้วก็หนีฉันอีกละสิ" ตาคมวาวโรจน์ เมื่อนึกถึงความทรมาน ตลอดหนึ่งเดือนที่ตนพานพบ หากครั้งนี้เธอหนีไปอีก คงมีคนกระอักเลือดตาย 



"เรามาคุยกันดีๆเถอะค่ะ แบบนี้แก้วคุยไม่ถนัดเลย" หญิงสาวทำหน้าลำบาก ยอมรับว่ารู้สึกดีกับอ้อมแขนแข็งแกร่งนี้ แต่เธอกลัวผู้คนที่เดินสวนกันไปมา เหลือบมาเห็นเข้ามากกว่า



สารสินก็เป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายเช่นกัน เขาไม่อยากเห็นดวงตากลมคู่หวานนั้น มองกันอย่างหวาดระแวง กระนั้นก็ยังกลัวถูกทิ้ง จึงพ่นคำพูดด้วยเสียงอันเฉียบขาด "ถ้าหนี ฉันจะปล้ำกลางปั้ม"



"บ้าเหรอ!" คนโดนขู่ตวัดสายตาค้อน 



"รับปากก่อน" หนุ่มใหญ่หรี่ตามอง ใบหน้าหวานซึ้งอย่างต้องการจับผิด



"ก็ได้ค่ะ" พยักหน้าขึ้นลงช้าๆ และมองอีกฝ่ายด้วยสายตาพึงประเมิน แม้ไม่เต็มใจให้เขากอดจูบ แต่เพื่อความปลอดภัยก็จำต้องยินยอม แก้วตาล้มเลิกความคิดจะวิ่งหนีไปแล้ว เพราะลึกๆ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าสารสินมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร 



"ดี" หนุ่มใหญ่ไม่ได้ผละจากทันที แต่ค่อยๆถอยห่าง และยังรอบคอบพอจะเอื้อมไปกุมมือน้อย นุ่มนิ่มนั่นเอาไว้ 



"ไปกันเถอะ"



"ไปไหนค่ะ แก้วยังไม่เลิกงาน" 

เธอขืนกายเมื่อเขากำลังจะลากขึ้นรถ



"งานอะไรอีก" ทำหน้าขึงขัง



"แก้วทำงานอยู่ร้านกาแฟตรงนั้น" ชี้โบ้ชี้เบ้ไปยังร้านขายเครื่องดื่ม ซึ่งตอนนี้มีลูกค้าเข้าออกประปราย



"ไม่ต้องทำหรอก" บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ และกระตุกข้อมือน้อยเบาๆ เป็นการชักชวน



"คุณพ่อชอบบังคับ" แก้วตาไม่ยอมก้าวขา เธอมองอีกฝ่ายด้วยสายตาตัดพ้อ



"ถ้าอย่างนั้นฉันนั่งรอ" หนึ่งเดือนยังทนทรมานมาได้ นับประสาอะไรกับอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมง หนุ่มใหญ่ยอมถอยให้อดีตลูกสะไภ้ ได้หายใจหายคอ เขาเพิ่งรู้ตัวว่ารุกเธอเร็วเกินไป ตั้งแต่คืนที่พลาดพลั้งอันวาบหวาม ก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุย 



"สามทุ่มเลยนะค่ะ" มองหน้าคร้ามคมราวกับจะเค้นให้ลึก ไปถึงก้นบึ้งหัวใจ แก้วตายังสนเท่ห์จนเกิดคำถามกับตัวเองว่า มีเหตุผลอะไรให้อดีตพ่อสามีตามราวีลูกสะไภ้อย่างเธอ 



"เออน่า..." กระตุกมืออีกครั้ง แต่แก้วตาก็ยังไม่ยอมเดิน จึงหันหลังกลับมามองอย่างอ่อนใจ "คราวนี้อะไรอีก"



"เดินจูงมือกันแบบนี้ไม่ดีหรอกค่ะ เด็กในร้านคงตกใจ คนเริ่มหันมามองพวกเราแล้วด้วย" หญิงสาวทำหน้าลำบาก 



"เดี๋ยวแก้วหนี" เขามีเหตุผล



แก้วตานั่งคิดอยู่ว่าต้องทำอย่างไรเขาถึงจะเชื่อ ตัดสินใจหยิบสมาร์ทโฟน ออกจากกระเป๋าหลังกางเกงสแลคตัวหลวม มายื่นให้ "คุณพ่อนี้เป็นตัวประกันค่ะ"



สารสินมองอย่างชั่งใจคนช่างต่อรองให้เป็นอิสระ เขาเดินตามเธอไปนั่งในร้านเงียบๆ สั่งอาหารและเครื่องดื่มกินฆ่าเวลา โดยไม่ละสายตาไปจากร่างเล็กบาง สารสินนั่งจนจวนจะสามทุ่ม พนักงานคนหนึ่งมายืนเจรจา



"ลุงครับจะปิดร้านแล้ว



ผึง! เสียงเหมือนบางอย่างขาด ดังอื้ออึงอยู่ในหัวของคนถูกเรียกว่าลุง สารสินอยากสวนกลับไปว่าลุงบ้านแกสิ แต่สิ่งที่ทำได้คือทำตาขุ่นขวางให้อีกฝ่ายคอหด



แก้วตาเห็นท่าไม่ดี จึงรีบมาแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ เธอหันไปบอกกับลูกน้อง "เดี๋ยวพี่จัดการเอง น้องกลับไปก่อน บอกเพื่อนๆด้วย



"แล้วพี่แก้วจะดึงประตูร้านไหวเหรอ" คนเป็นลูกน้องห่วงใย หัวหน้าของพวกเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียว ปกติหน้าที่นี้จะเป็นของคนงานชาย เพราะทุกครั้งพวกเขามักปิดร้านและกลับบ้านพร้อมกัน แต่วันนี้ไม่ใช่



"ไหวจ้ะ" ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เธอยังไม่อยากให้ใครรู้สถานะ ระหว่างตนกับอดีตพ่อสามี 



"ถ้าอย่างนั้นผมไปแล้วนะ พี่แก้วมีอะไรโทรเรียกได้ตลอด" เขามองลูกค้าซึ่งเป็นหนุ่มใหญ่ หน้าตาดุเอาเรื่อง อย่างไม่ชอบมาพากล เนื่องจากลูกค้ารายนี้เข้ามานั่งร่วมสามชั่วโมงแล้วเห็นจะได้ ปกติลูกค้าที่เข้ามาซื้อของ จะสั่งแบบห่อถุงขึ้นไปกินบนรถ แต่คนนี้มาแปลกเหมือนกำลังรอใคร แต่ไม่เห็นว่าจะมีใครมา 



"จ้ะ" พยักหน้างึกงักให้ลูกน้อง แล้วหันมาส่งเสียงกระซิบกับคนหน้าตาถมึงทึง "เดี๋ยวให้พวกเขากลับไปก่อนนะค่ะ แล้วพวกเราค่อยคุยกัน



"อืม" ครางรับในลำคออย่างอดทนอดกลั้น เห็นแก้วตาไล่ปิดหน้าต่างและรูดไม้อยู่ครู่หนึ่ง ก็อดทนไม่ไหว ลุกออกจากที่นั่งพร้อมทั้งยกแก้วเครื่องดื่ม และจานขนมปังติดมือไปไว้ในอ่าง แต่ไม่ได้ล้าง เขาเดินไปหาคนที่กำลังออกแรงดึงประตูเหล็กม้วนให้รูดปิด "มาทำไมค่ะ"



"ช่วย" แย่งตะคอเหล็กไปไว้ในมือเสียเอง



"ไม่เป็นไรค่ะ แก้วทำเองได้" ทำท่าจะยื้แย่งแต่เขาตัวสูงกว่าทั้งยังชูของหนี เธอจึงล้มเลิกความพยายาม 



"เดี๋ยวก็ตัวลอยติดฝากันพอดี"



"ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกมั้งค่ะ" คนโดนปรามาสทำหน้าปูเลี่ยน ขณะนึกภาพตามคำพูดของเขา 



"ไปทำอย่างอื่นเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเอง" 



"ขอบคุณค่ะ" เขาบอกอย่างนั้นก็ไม่ทู้ซี้ เดินไปหลังเคาน์เตอร์เพื่อเก็บล้างจานชาม ที่เห็นเขาเอาเก็บใส่ไว้

"โอ๊ะ!" สัมผัสแกร่งกระด้างซึ่งนาบอยู่ตรงแผ่นหลัง ทำให้คนกำลังสาละวนกับการล้างมือใจกระตุก 



"ไอ้ห่านั้นมันเป็นใคร" 



"อะไรกันค่ะ" เอี้ยวหน้าถามพลางขมวดคิ้ว "ถอยออกไปก่อนค่ะ" การถูกดังขังเอาไว้ระหว่างอ่างน้ำกับแผ่นอก แน่นตึงผึงผายกำลังทำให้เธอหายใจติดขัด อย่างไรพิกล 



"ไม่เอาตอบมาก่อนว่ามันเป็นใคร" สารสินส่ายหน้าพร้อมทั้งขยับ ส่วนสะโพกให้ความโป่งนูนแนบไปกับสะโพกผายนุ่มนิ่ม



"อ่ะ! หยุดก่อนค่ะ ทำแบบนี้แก้วก็ไม่ไหวกันพอดี " เขาโยกคลึงเนิบนาบแบบนี้ ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงอวัยวะ แข็งคึกขยายเบียดเป็นลำใหญ่ อย่างถนัดชัดเจน หัวใจสาวเต้นถี่เลือดไหลเวียนร้อนแรง ดวงตาพร่าพรายจนต้องกำมือกับขอบอ่างเอาไว้ และสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ 

..............................................

[1819]

     อะไรกันเนี้ย   ธรพล ยอมอย่าง่ายๆเลยทั้งคบกันมานานดูแลกันมานาน แล้วยอมที่จะไม่ล่วงเกินจนหลังแต่งงาน    คิดว่าธนพลต้องรู่เรื่องของแกัวกับพ่อแน่ๆ แต่ ทำไมถึงไม่รั้ง     คนดีเกินไปปะ ส่วนพ่อก็ เลวได้ใจจรืงๆอุตส่าห์ตามหาได้ แต่ ผัวเก่าไม่่ตาม แก้ว นี่  แยกไม่ออกว่าความต้องการ กับความรักใช่ไหม  ถ้ามีอารมณ์ทำไมไม้จัดกับธนพล  ฟะ  งง  สงสัยคร่าวนีเ แก้วได้ปลดปล่อยกับพ่อผัวเก่าแน่ๆในร้านเลย ไม่มีพันธะแล้ว
ปล.แต่ ในเมื่ออย่าแล้ว จะกลายเป็นรักต้องห้ามยังไง

[Coleman]

ในที่สุดก็ตามหาจนเจอ หนึ่งเดือนที่แสนจะทรมาน ต่างต่างก็ต่างทนความเรียกร้องของหัวใจไม่ใหว

[ns52800189NS]

ธนพลเป็นเกย์ขัวร์
และเป็นเต้ารับด้วยไม่ใช่เต้าเสียบ

[makecloud]

พูดยากนะเรื่องแบบนี้ สามีบางประเภทก็คิดว่าการทำงาน มีเงิน สร้างฐานะ คือความรักที่มีให้ต่อภรรยา ก่อนที่จะมีลูกกันเพื่อที่จะได้ไม่ลำบาก พลอาจคิดแบบนี้ก็ได้และก็เข้าใจว่าตัวเองไม่ใช่สามีที่ดีจึงหย่าได้ง่าย ๆ เมื่อแก้วต้องการ แต่สามคนจะได้อยู่ด้วยกันได้ไหม ผมคิดว่ายากนะ

[Au Nanma]

ปล่อยตามใจปราถนาเถอะแก้ว
หมดพันธะ เป็นอิสระแล้ว

[เอเค]

มันยังใงพ่อผัวตามถูก

[Birdza]

จะยังไงนะโดนขนาดนี้แล้ว

[swss2511]

พ่อผัวคงรักจริงถึงตามหา

[Sur9x]

ผัวคบตั้งนาน เห็นงานดีกว่าเมีย จะบ้าตาย

[ประดิษฐ์ ธรรมเวช]

     อะไรกันเนี้ย   ธรพล ยอมอย่าง่ายๆเลยทั้งคบกันมานานดูแลกันมานาน แล้วยอมที่จะไม่ล่วงเกินจนหลังแต่งงาน    คิดว่าธนพลต้องรู่เรื่องของแกัวกับพ่อแน่ๆ แต่ ทำไมถึงไม่รั้ง     คนดีเกินไปปะ ส่วนพ่อก็ เลวได้ใจจรืงๆอุตส่าห์ตามหาได้ แต่ ผัวเก่าไม่่ตาม แก้ว นี่  แยกไม่ออกว่าความต้องการ กับความรักใช่ไหม  ถ้ามีอารมณ์ทำไมไม้จัดกับธนพล  ฟะ  งง  สงสัยคร่าวนีเ แก้วได้ปลดปล่อยกับพ่อผัวเก่าแน่ๆในร้านเลย ไม่มีพันธะแล้ว
ปล.แต่ ในเมื่ออย่าแล้ว จะกลายเป็นรักต้องห้ามยังไง

สงสัยน่าเอากับพ่ออดีตผัวได้ในร้าน

[Apisara Telling]

ยังงี้น่าจะไม่ต้องห้ามแล้ว

[auauto]

มาเป็นเมียพ่อแทนแล้วกัน

[Kwangnoi]

สนใจอ่านต่อกันไหมครับ

[Ken Tip]

สนใจอ่านต่อกันไหมครับ

รออยู่นะครับ ชอบมาก กำลังสนุกเลย ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆครับ