ความรักของผม ตอนที่ 28 ความเจ็บปวด

[Iamhero]

ความรักของผม ตอนที่ 28 ความเจ็บปวด

ความรัก  คำๆนี้มันมีความหมายยังไงกันแน่นะ?  ตั้งแต่ผมออกจากบ้าน คำถามนี้มันก็ผุดขึ้นมาในหัวของผมโดยที่ผมก็หาคำตอบของคำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน  ตลอดเวลาที่ผมรู้จักความรัก ผมคิดเสมอว่า ความรัก มันคือสิ่งที่สวยงามที่สุดบนโลกเบี้ยวๆใบนี้   ความรัก มันทำให้มนุษย์เป็นมนุษย์  มันคือสะพานเชื่อมคนสองคนหรือหลายคนเข้าเป็นใจเดียวกัน  ผมคิดเสมอมาว่าความรักทำให้ผมมีความสุขเพราะมันพาความสุขมาให้ผมตลอดเวลา  แต่ว่าเมื่อวาน ความรักทำให้ผมได้รู้ว่า ความสุขของผม มันจบสิ้นลงแล้ว...
"คนสารเลว!!..."
"ไม่นะ!!...เฮ้อออ..ฝันร้าย.."   ผมสะดุ้งตื่นลุกจากที่นอนอย่างสุดตัวด้วยความตกใจ ผมฝันไปหรอเนี่ย แต่ถ้าดูจากเหตุการณ์เมื่อวานแล้ว มันก็ไม่แปลกหรอกครับที่ผมจะฝันร้าย เมื่อคืนผมได้แต่วิงวอนกับดวงดาวขอให้พวกเธอให้อภัยผม ขอให้พี่พลอยรักผมเหมือนเดิม ขอให้ทุกคนรักผมเหมือนเดิม ผมได้แต่หวังว่า ดวงดาวคงจะเห็นใจผม...
ผมรีบลุกจากที่นอนก่อนจะเดินลงข้างล่าง  บ้านไอ้กายเนี่ยมันเงียบฉิบหายเลยครับ เสียงนกสักตัวก็ไม่มี ว่าแต่ ไอ้เหี้ยกายมันอยู่ไหนเนี่ย
"กาย!!...ไอ้กาย." ผมลองเรียกมันดูก็ไม่มีเสียงตอบ ผมเดินไปเดินมา ก็เห็นโน้ตแผ่นนึงแปะไว้ข้างตู้เย็นครับ "กูออกไปซื้อข้าว สักพักจะกลับ อย่าพึ่งหิวตายนะมึง"
ผมเงยหน้ามองนาฬิกา ตอนนี้มันก็เกือบๆจะ 9โมงแล้วครับ ผมไม่รู้จะทำอะไร จึงหยิบโทรศัพท์แล้วลองโทรไปหาพี่พลอยดูอีกครั้ง  เผื่อเธอจะยอมรับสาย แต่ผลมันก็เหมือนทุกครั้งครับ
"หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..." เธอปิดเครื่องไม่ยอมเปิดเลยครับ
ผมเจ็บปวดจริงๆที่ทำให้เธอเสียใจ ทำให้ทุกคนเสียใจ ผมควรจะทำยังไงดี...?

เหตุการณ์ ณ อีกบ้านนึง
"ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..พี่พลอย.ทานข้าวได้แล้ว" เสียงน้องสาววัย17 เรียกพี่สาวอยู่หน้าประตูห้อง
"พี่ไม่หิว..แพ็ทกับน้องๆกินกันก่อนเถอะ" เสียงพี่สาวตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา
"พี่เปิดประตูให้แพ็ทเข้าไปได้มั๊ย?"
"พี่อยากอยู่คนเดียว..."
"พี่พลอย...แพ็ทเคยเอ่ยปากขออะไรพี่สักครั้งมั๊ย?" น้องสาวถาม
"ไม่..."พี่สาวตอบกลับมาสั้นๆ
"ถ้างั้นแพ็ทขอให้พี่เปิดประตูได้มั๊ย?"
"..." ไม่มีเสียงตอบกลับมา
ครู่เดียวประตูก็เปิดออก
"..." แต่เมื่อพี่สาวเปิดประตูให้ น้องสาวกลับรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าพี่สาว จนเธอต้องก้มหน้าหลบสายตาพี่ตัวเอง
"แพ็ทมีอะไรหรอ?" พี่สาวถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"พี่พลอย..เราจะมาตัดพี่ตัดน้อง มองหน้ากันไม่ติดเพราะผู้ชายคนเดียวหรอ?" น้องสาวถามพี่สาวทั้งน้ำตา
"แต่ก็เป็นผู้ชายที่เราทั้งคู่รักที่สุด!!..." พี่สาวตอบน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเจ็บปวดพร้อมน้ำตาที่ไหลพราก ทั้งคู่ต่างได้แต่ยื่นนิ่งไม่พูดอะไรกัน ก่อนที่พี่สาวจะค่อยๆปิดประตู

เหตุการณ์ ณ บ้านไอ้กาย
"นี่..ไอ้เหลียง..กูซื้อข้าวมาแล้ว"  
"เออๆ..ขอบใจ"
"ไอ้เหลียง..มึงลองกลับไปที่บ้านดูดิ เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น" ไอ้กายถามผมด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
"มันไม่ดีขึ้นง่ายๆหรอกไอ้กาย..เรื่องมันยาว..เอาไว้กูจะเล่าให้ฟัง" ผมตอบ
"อืมๆ แล้วแต่มึง  เอาไว้มึงพร้อมเมื่อไหร่มึงค่อยเล่าให้กูฟัง...กินข้าวกันดีกว่า" ไอ้กายพูดพร้อมกับตบไหล่ผม

ณ อีกบ้านนึง
"แม่ค๊ะ...นี่หนูเอง"  
"อ้าวแพ็ท!!...ว่าไงลูก"  น้ำเสียงของคุณแม่ที่ตอบกลับมาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความคิดถึงของผู้เป็นแม่
"หนู..หนูแค่คิดถึงคุณแม่น่ะค่ะ" ลูกสาววัย17ตอบคุณแม่ด้วยน้ำตาคลอ
"แพ็ทเป็นอะไรรึป่าวลูก...เสียงสั่นๆนะ" คุณแม่ถามด้วยความเป็นห่วง
"ป..เปล่าค่ะแม่..หนูแค่ทะเลาะกับเพื่อนน่ะค่ะ" หญิงสาวตัดสินใจโกหกคุณแม่
"งั้นเองหรอ...แพ็ทก็อย่าเชื่อใจเพื่อนให้มากนะลูก" คุณแม่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความรักและความเป็นห่วง
"ถ้าแพ็ทมีปัญหาอะไร...แพ็ทก็ปรึกษาเหลียงเค้านะ.."
"ทำไมต้องเป็นเหลียง!!..เค้ามีอะไรดีนักหรอค๊ะ?" หญิงสาวเผลอใส่อารมณ์อย่างลืมตัวว่ากำลังคุยกับแม่ตัวเองอยู่
"แพ็ท...ยังมีเรื่องอีกมากที่แพ็ทยังไม่รู้  เอาไว้ถึงเวลา แม่จะเล่าให้ฟังนะ...แต่ตอนนี้แม่บอกได้แค่ว่า..เหลียงเป็นเด็กที่เข้มแข็งแล้วก็น่าสงสารมากๆ..." คุณแม่พูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"เอาเถอะค่ะ...งั้นแค่นี้ก่อนนะค๊ะ...รักแม่ค่ะ..."  หญิงสาวบอกลาคุณแม่ก่อนจะตัดสายไป
"เหลียง..." หญิงสาวพูดกับตัวเองสั้นๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางตัวเองขึ้นมาและดึงรูปถ่ายรูปหนึ่งขึ้นมาดูพร้อมทั้งน้ำตา
"เหลียงทำกับแพ็ทขนาดนี้ แล้วทำไมแพ็ทยังต้องคิดถึงเหลียงด้วยนะ?.." หญิงสาวพูดกับตัวเอง น้ำเสียงเธอสะอื้น น้ำตาเธอไหลพราก  เธอดูรูปที่หยิบออกมาอย่างเจ็บปวด มันคือรูปที่เธอถ่ายกับผู้ชายที่เธอรักที่สุด  ในใจของเธออยากจะฉีกรูปนี้ให้มันเป็นชิ้นๆ เธอจะได้ตัดใจจากเค้าได้  แต่เธอก็รักและผูกพันธ์กับเหลียงมากเหลือเกิน มากพอที่จะทำให้เธอมอบกายมอบใจให้เค้าเพียงคนเดียว... ไม่นานเธอก็ล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียง เธอเปิดกระเป๋าสตางค์ของเธอและหยิบรูปถ่ายอีกรูปหนึ่งออกมา  เธอชื่นชมรูปนั้นด้วยสายตาที่อ่อนโยน
"น่ารักจัง...เหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด" เธอดูรูปนั้นก่อนจะพูดชื่นชมคนที่อยู่ในรูป ในรูปเป็นรูปของเด็กหนุ่มคนนึงซึ่งเป็นคนที่เธอรักทีสุดกำลังเผลอหลับตอนที่เค้าอยู่ทำการบ้านดึกมากจนเผลอหลับคาโต๊ะทำงาน  ในหัวใจของเธอตอนนี้ เธอทั้งคิดถึงทั้งโหยหาในตัวของชายคนรัก เธอต้องการเขามากเหลือเกิน เธอยังจำกลิ่นกายอันเย้ายวนของเค้าได้ดี กลิ่นคาวของน้ำกามที่เธอเคยได้สัมผัส มันช่างเย้ายวนอารมณ์ใคร่ของเธอจริงๆ  เธอหลับตาพริ้มจิตนาการถึงความรู้สึกที่เธอเคยได้สัมผัส
มือของเธอเริ่มลดต่ำลงเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงขาสั้นที่เธอใส่ เธอค่อยๆล่วงผ่านขอบกางเกงเข้าไป จนพบกับประการด่านสุดท้ายนั้นคือ กางเกงชั้นในสีครีมที่เธอชอบเป็นการส่วนตัว
มือของเธอผ่านขอบกางเกงในเข้า ทันใดนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงความชื้นที่อยู่ภายในกางเกงในตัวน้อยของเธอ นิ้วของเธอค่อยๆลูบอวัยวะสงวนอย่างถนุถนอม เธอยังจำได้ถึงความเสียวซ่านที่ได้จากการลงลิ้นของชายคนรัก
"อื้มมม.....ซี๊สสส.." เธอเริ่มครางเบาๆด้วยความเคลิบเคลิ้มอย่างลืมตัว นิ้วของเธอเริ่มจะเข้าใกล้ใจกลางอวัยวะปกปิดของตัวเอง เธอใช้อีกมือนึงเข้าช่วยด้วยการใช้นิ้วแบะแคมอวัยวะเพศของตัวเองออก จนเห็นภายในสีแดงชมพูสด
"อ้าาา...อื้อออ...อืมมมม"  เธอครางดังขึ้นและมากขึ้นตามระดับความเสียวที่ได้รับ เธอใช้นิ้วกลางอีกมือนึง จ่อกับรูหีของตัวเองก่อนจะดันมันเข้าไปอย่างแรง
"โอ๊ยยย...อ๊อยยย...เหลียงจ๋า...อ๊อยยยย...อื้อออ..."  เธอหลับตาพริ้มตลอด จิตนาการถึงภาพการร่วมรักที่เธอกับเหลียงเคยมีความสุขด้วยกันมาบนเตียง  ทุกท่าที่เหลียงใช้กับเธอ เธอยังจำได้ไม่มีวันลืม
"โอ๊ยยย..อ้ออ...อ๊อยยยย...เหลียงช่วยแพ็ทด้วย...อ๊อยย...อื้อออ...กรี๊ดดดด" หญิงสาวครางอย่างไม่มีอายปาก ภาพที่เธอเห็นในจิตนาการตอนนี้ เธอกำลังสมสู่กับเค้าอย่างถึงใจที่สุด  นิ้วของเธอรัวเข้าออกแคมหีเร็วขึ้นและแรงขึ้นอีกเรื่อยๆ
"อ๊อยยย..ต้องการ..อื้อออ..ต้องการเหลือเกิน..อ๊อยยย..โอ้วววว.อ๊ยยย..ต้องการควยแข็งของผัวเรา..อ๊อยยยย..ผัวขา..."  เธอกัดริมฝีปากแน่นด้วยความเสียวกระสันที่ได้รับ ภาพที่เธอจิตนาการอยู่ตอนนี้คือ เธอกำลังนอนถ่างขาให้เหลียงกระเด้าอย่างสะใจ
"โอ้วววว...โอ๊ยยย...เย็ดมันถึงใจจริงๆ..อ๊อยยยย...ผัวรักของเมีย.อ๊ายยยยย"
"โอ๊ยยย...ไม่ไหว...อ๊อยยย..อ๊อยยย...เหลียง.." นิ้วเธอรัวเข้าออกไม่หยุด เธอเพิ่มนิ้วชี้เข้าไปอีก ทำให้ตอนนี้ นิ้วกลางและนิ้วชี้กำลังวิ่งเข้าวิ่งออกรูหีเธอเปรียบเสมือนท่อนควยของเหลียงที่กำลังกระแทกเข้าๆออกๆรูหีของเธอในจิตนาการ เธอใกล้จะถึงจุดสุดยอดเต็มทีแล้ว
"อ๊อยยยย...อื้อออ...ซี๊สสส...สนุกสุดๆ..โอ๊ยยย...ไม่ไหวแล้ว..อ๊อยยย...กรี๊ดดดดด" สุดเสียงกรีดร้อง โพรงหีของเธอก็ขมิบตอดรัดนิ้วทั้งสองอย่างแรงพร้อมกับหลั่งน้ำรักอันบริสุทธิ์ออกมาจนไหลเป็นทางเต็มหว่างขาของเธอ ในจิตนาการของเธอนั้น เหลียงกระเด้าเธอจนน้ำแตกพุ่งเข้าใส่มดลูกเธอจนหน้าท้องเธอรู้สึกร้อนผ่าว  หญิงสาวหายใจเหนื่อยหอบ เธอนอนแผ่หลาหลายใจเหนื่อยหอบเพราะความสำลักความสุขอย่างเต็มที่
"เฮ้อออ..นี่เราทำอะไรเนี่ย...ไล่เค้าไปเองแท้ๆ.แต่กลับไปนึกถึงคนสารเลวแบบนั้นได้" แพ็ทต่อว่าตัวเองทันที่เมื่อได้สติยั้งคิด
"เหลียง...ทำไมเธอถึงเป็นคนแบบนี้...?"
"พอกันที..ถ้าเหลียงมีคนอื่นได้..แพ็ทก็จะมีคนอื่นบ้าง!!" แพ็ทพูดกับตัวอย่างอย่างหนักแน่น แต่ทว่าในส่วนลึกของหัวใจเธอนั้น เธอรักเหลียงคนเดียวเท่านั้น...

ณ เหลียง
ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่บ้านไอ้กายครับ  หลังจากที่ไอ้กายซื้อข้าวมาให้ผม ผมก็ขี่รถออกนอกเมืองมาเติมน้ำมันครับ ผมกะว่าจะลองกลับไปที่บ้านเผื่อพวกเธอจะอารมณ์ดีขึ้นและยอมฟังผมบ้าง
"พี่ครับ..เติมน้ำมันเต็มถัง"  ระหว่างรอเติมน้ำมันผมก็เดินเข้าไปในซื้อน้ำใน7 -11
และในขณะที่ผมกำลังซื้อของอยู่นั้น
"สวัสดีค่ะ..เชิญค่ะ" พนักงานบอกสวัสดีกับลูกค้าที่พึ่งเดินเข้ามา  ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะนี่มันร้านขายของ แต่พอผมหันหลังจะเดินไปที่เค้าเตอร์เพื่อจ่ายตัง หญิงสาวคนนึงลักษณะท่าทางคุ้นหูคุ้นตาเดินเข้ากับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้  แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นคุ้นมาก  ผมจึงทำเป็นเดินซื้อของไปเรื่อยๆ จนผมเข้ามาใกล้พอ แล้วผมเห็น...
"ยัยอิง!!" ผมอุทานชื่อหญิงสาวออกมาอย่างลืมตัว ใช่แล้วครับ เธอคือ ยัยอิง ห้อง 6 จอมแสบนั่นเองครับ (ใครไม่รู้ให้ไปอ่าน(ใหม่)ตั้งแต่ต้น)  ว่าแต่เท่าที่ผมรู้เธอคบกับไอ้ต้นอยู่ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเธอถึงได้มาเดินจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ล่ะ เหมือนตอนที่ผมเจอเธอตอนไปร้านฟูจิกับน้องพิมเลย(ใครไม่รู้ไปอ่านใหม่นะ)  ผู้ชายที่มากับเธอ ดูเป็นผู้ใหญ่ครับ น่าจะเป็นเด็กมหาลัยดูจากการแต่งตัวแล้ว คงจาเป็นพวกผู้ดีมีตระกูลครับ  เอาไงดีล่ะครับ ว่าแต่ มันไม่ใช่เรื่องของผมเลยนะเนี่ย ผมไม่เข้าไปยุ้งดีกว่าเพราะผมถือว่าผมเตือนไอ้ต้นมันหลายครั้งแล้วครับ  แต่มันไม่ฟังผมเลย
และอีกอย่าง...ขนาดตัวเองยังเอาไม่รอดเลยครับ  ผมรีบจ่ายตังแล้วก็รีบออกมาครับ ไม่อยากให้เธอเห็นแล้วผมก็บึ่งรถกลับเข้าเมืองทันที ระหว่างทางความกลัวมากมายผุดขึ้นในหัวผมอย่างกับดอกเห็ดเลยครับ  ป่านนี้พวกเธอจะยังโกรธผมอยู่มั๊ยนะ พวกเธอเป็นยังไงบ้าง  และที่สำคัญที่สุด พวกเธอจะยังรักผมอยู่มั๊ย? ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่ที่ผมรู้ตอนนี้คือ ผมกำลัง..จะกลับบ้าน..กลับไปวิงวอนขอการให้อภัยจากพวกเธอ ผู้หญิงที่ผมรัก...



ช่วยกันกดแนะนำเวปข้างล่างด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
ถ้าชอบก็ให้คะแนนกันด้วยนะครับ วันหลังจะหามาให้อีก
ปล.เพื่อนๆคนไหนมี    รักยม โดย Assasin008 จอมแพทย์นิรนามภาค 2 โดย กระปี่หัก นักศึกษาฝึกงานถ่ายภาพ โดย ลองแต่งสักนิด  ดงสลัม
ตอนใหม่ๆช่วยลงให้หน่อยนะครับ ขอบคุณล่วงหน้า

[badboy2522]

ขอบคุณครับ ต้องมีแผนอ้อนแบบต้องเอาให้บรรดาเมียๆกลัวไปเลยว่าจะไม่ได้เจอะเจอกันอีก 

[dan49]

สมนำ้หน้า อยากเป็นพระยาเทครัว ก็ต้องหาทางแก้ปัญหาที่ก่อให้ได้ นายเหลียงเอ๋ย ไม่ลองไม่รู้ ดีกว่าไม่พยายามทำอะไรเลย

[myfino262903]

ถ้าเค้ารักเราเค้าต้องเข้าใจแหละท่านพระยา เพราะมันคือทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว ยังงัยซะวันนึงความลับก้อต้องเปิดเผย ทำใจครับผมเป็นกำลังใจให้