🧡 XONLY 🧡

กลับมาที่ห้องเอมิ
"คืนนี้พี่ต้องออกไปอีกหรือเปล่าค่ะ" เอมิ
"ครับ" อัล
"ไม่ไปได้ไหมค่ะ เอมิเป็นห่วงพี่ค่ะ" เอมิ
"มันเป็นหน้าที่ของพี่นะ" อัลลูบหัวเอมิ
"ค่ะเอมิเข้าใจแล้วค่ะ" เอมิ

อัลนอนกอดกับเอมิจนเธอหลับไป เขาก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อโค๊ทแล้วออกจากห้องไป เอมิแอบลืมตามองด้วยความเป็นห่วง อัลขับเมอเตอร์ไซด์ไปร้านหนังสือเพื่อเอาของที่เก็บไว้ หลังจากนั้นอัลก็ขึ้นไปบนหลังคาตึกแถวเพื่อหาคอยสังเกตการณ์

อัลซุ่มดูอยู่จนเกือบเที่ยงคืน ก็มีชายรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในซอยตรงไปที่ร้านของเขา อัลเองรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ อัลค่อยๆ เคลื่อนตัวไปบนหลังคาตึกแถวโดยพยายามให้ตัวเองอยู่ใต้ลมตลอดเวลา ชายหนุ่มหยุดยืนที่หน้าร้านอัล แล้วหันกลับมามองมาทางอัลที่กำลังแอบดูอยู่

"ไม่น่าเชื่อมันรู้ตัวได้ยังไงกัน" อัล

เมื่อถูกจับได้อัลก็กระโดนลงมาตามทางหนีไฟจนถึงพื้น ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน

"แกเป็นใครมาที่ร้านนี้ทำไม" อัล
"อ้อ ฮันเตอร์เมื่อวันนั้นนั่นเอง นี่แกยังมีชีวิตอยู่อีกหรอ" ริก
"หนอย แกเองงั้นหรอไอ้มนุษย์หมาป่า" อัล
"ข้าไม่ได้มีธุระกับแก ข้ามาตามหาเหยื่อที่รอดไปเมื่อวานนี้" ริก
จริงๆ ด้วยมันตามมาหาเอมิอีกอย่างที่คิด เราต้องกำจัดมันให้ได้ก่อนที่มันจะเจอเอมิ อัลคิด
"แกต้องการอะไรจากผู้หญิงคนนั้น" อัล
"ไม่ใช่ธุระของแก" ริก

อัลใช้มือขวาชักปืนออกมา แต่ไม่ทันที่จะได้เหนี่ยวไกล เขาก็รู้ตัวว่าได้ติดกับของริกแล้ว ด้านหลังของอัลมีมนุษย์หมาป่าอยู่หลายตัวที่กำลังรอจะขย้ำเขาอยู่ อัลต้องรีบหันกลับไปยิงหมาป่าที่กระโจนเข้าใส่เสียงปืนดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง ร่างมนุษย์หมาป่ากระเด็นกลับไปนอกแผ่อยูบนพื้น ส่วนตัวที่เหลือกำลังจ้องหาโอกาสที่จะกระโจนเข้าใส่อัล

อัลนับจำนวนมนุษย์หมาป่าที่เหลืออยู่  2 3 4 ตัวจ่าฝูงข้างหลังอีก 1 หกตัว กระสุนเหลืออีก 12 นัด ถึงอัลจะมีแม๊กสำรองแต่คงไม่มีเวลาที่จะเปลี่ยนได้ทันถ้าโดนจู่โจมเข้ามาพร้อมๆ กันทั้ง 5 ตัว อัลใช้มือซ้ายจับด้ามดาบที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อโค๊ทด้านหลัง ริกได้โอกาสที่อัลหันหลังกระโจนเข้ามาพร้อมกับมือที่กลายเป็นกงเล็บขนาดใหญ่ อัลดึงดาบออกมารับกรงเล็บริกแล้วยิ่งสวนไปหนึ่งนัด ร่างริกปลิวไปตามแรงกระแทกของกระสุดขนาด .50

พวกมนุษย์หมาป่าที่เหลือพอเห็นจ่าฝูงโดนทำร้ายก็กระโจนเข้ามา อัลฟันไปที่หน้าอกของมนุษย์หมาป่าตัวแรกที่กระโจนเข้ามาพร้อมกับกลิ้งตัวหลบการจู่โจมของหมาป่าตัวที่ 2 ดาบสีเงินวาววับกระทบกับร่างมนุษย์หมาป่าเกิดเสียงดัง ฉั๊ว พร้อมกับประกายไฟเป็นทางยาวมันคำรามร้องเสียงดัง กรรรรรรรส ก่อนที่เลือดจะพุ่งตามออกมาจากรอยดาบที่มันได้รับ ขณะที่อัลกลิ้งตัวหลบมนุษย์หมาป่าตัว 2 ก็พุ่งตามมาพร้อมกับกรงเล็บ อัลพลิกตัวฟันไปที่แขนของมนุษย์หมาป่าตัวที่สอง มือของมันขาดกระเด็นพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน อัลชี้กระบอกปืนไปทางด้านซ้ายของเขาพร้อมกับลั่นไกเกิดเสียงดัง เปรี้ยง มนุษย์หมาป่าตัวที่ 3 ที่กำลังพุ่งเข้ามาถึงกับกระเด็นกลับไปพร้อมกำเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

มนุษย์หมาป่าตัวที่ 4 กระโจนลงมาจากด้านบนพร้อมคมเขี้ยว อัลที่กำลังนอนอยู่ที่พื้นรีบกลิ้งตัวหลบ หลังจากโจมตีพลาดมนุษย์หมาป่าตัวที่ 4 พุ่งตัวตามมาโจมตีอัลอีกครั้ง อัลไม่ทันตั้งตัวได้แต่ยกดาบขึ้นรับ มนุษย์หมาป่าตัวที่ 4 ใช้กรงเล็บทั้งสองข้างซัดมาที่อัลเสียงดัง ฉั้ว อัลใช้ดาบรับกรงเล็บไว้ได้แค่ข้างเดียว ทำให้เขาโดนกรงเล็บอีกข้างเข้าที่หน้าอกเต็มๆ อัลกัดฟันยกปืนขึ้นแล้วยิงใส่หัวมนุษย์หมาป่าตัวที่ 4 จนหมดแม๊ก เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง มนุษย์หมาป่าตัวที่ 4 กระเด็นออกไปแล้วก็สิ้นใจตาย

เลือดเริ่มไหนออกจากบาดแผลบนหน้าอกอัล เขาเริ่มรู้สึกว่าภาพที่อยู่ตรงหน้ามันเลือนราง พวกมนุษย์หมาป่าที่ยังไม่ตายเริ่มลุกขึ้นมาบาดแผลของพวกมันเริ่มค่อยๆ สมานตัว มนุษย์หมาป่าตัวแรกกระโจนเข้าใส่อัลอีกครั้ง อัลซึ้งกำลังตาพราเพราะเสียเลือดทำได้แค่ยกดาบขึ้นปัดป้องแต่เขาก็โดนมนุษย์หมาป่าซัดเข้าอีกหลายแผลจนกระเด็นไปนอนแผ่อยู่บนพื้น พวกมนุษย์หมาป่ากำลงจะลุมเข้ามาซ้ำ

"พอแค่นั่นแหละ ข้าจะจัดการมันเอง" ริก

พวกมนุษย์หมาป่าหยุดตามคำสั่งของจ่าฝูง ริกที่ตอนนี้ร่างกายกลับมาคืนสภาพปรกติแล้ว รอยกระสุนหายไปเหลือเพิ่งเสื้อที่ขาดเป็นรูอยู่เท่านั้น ริกเดินมาอยู่ข้างๆ อัลแล้วเตะไปที่ซี่โครงอัลหลายทีจนอัลหมดสภาพ

"บอกมาว่าอีนั่นมันอยู่ที่ไหน" ริก
อัลไม่ยอมบอก
ริกเตะอัลอีกหลายทีจนมีเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ
"บอกมาแล้วข้าจะให้แกได้ตายโดยไม่ต้องทรมาน" ริก

อัลไม่มีวันที่จะบอกที่อยู่ของเอมิให้รู้แน่ๆ ถึงแม้เขาจะต้องถูกฆ่าก็ตาม แต่สิ่งที่เขาห่วงก็คือ ถ้าเขาตายแล้วใครกันหละที่จะปกป้องเอมิจากมนุษย์หมาป่าพวกนี้ อัลได้แต่แค้นตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องคนที่ตัวเองรักได้ เขาแค้นที่เป็นต้นเหตุให้เอมิต้องอยู่ในอันตราย อัลเริ่มรู้สึกเหมือนวิญญาณตัวเองกำลังจมลงไปในความมืดมิด

"หน่อยจะตายแล้วยังไม่ยอมบอกงั้นหรอ งั้นข้าจะค่อยๆ กินแกทีละส่วนจนกว่าแกจะร้องขอให้ข้าฆ่าแกซะ" ริกค่อยๆ เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์หมาป่า

ความมืดที่มันค่อยๆ กลืนร่างเรานี่มันอะไรกัน นี่เราตายไปแล้วหรอ ไม่เราต้องอยู่ต่อไป เราต้องปกเอมิให้ได้ สติของอัลขาดหายเหลือเพียงความมืดมิด

ริกมองร่างอัลที่แน่นนิ่งหมดสติ เขายกเท้าขึ้นแล้วเหยีบลงไป

"กรรรรรส" ริกคำรามด้วยความตกใจ

อัลที่น่าจะหมดสภาพไปแล้วใช้มือเพียงข้างเดียวรับเท้าริกเอาไว้แล้วค่อยๆ ดันมันขึ้น ริกพยายามจะเพิ่มแรงกดเท้าเราก็ไม่สามารถต้านทานแรงของอัลได้ แล้วอัลพลักเท้าริกจนตัวริกกระเด็นไปด้วยมือเพียงข้างเดียว

ร่างอัลค่อยๆ ลุกขึ้น มีความมืดมิดหลั่งไหลออกมาจากร่างกายอัลจนทำให้พวกมนุษย์หมาป่าถึงกับหวาดหวั่น บาดแผลทั้งหมดในร่างกายอัลค่อยๆ เลือนหายไป พวกมนุษย์หมาป่าได้แต่จ้องมองร่างที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมิดของอัลด้วยความหวาดกลัว

ริกในร่างมนุษย์หมาป่าหลังจากถูกอัลผลักกระเด็นไปก็ลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วพุ่งตัวเขาหาอัลด้วยความเร็วสูง อัลหันหลังไปช้าๆ ยื่นหมัดสวนไป ดูเหมือนจะไม่ได้รุ่นแรงอะไรแต่ทันทีที่ร่างริกโดนเข้ากับปลายหมัด เกิดเสียง ตูม ดังสนั่นร่างริกปลิวไปกระแทกกับกำแพงตึกจนเกิดรอยร้าว ริกกระอักเลือดหลายครั้งจนกลับมาเป็นร่างมนุษย์ หน้าอกเป็นรอยแดงไหม้เหมือนถูกไฟเผา

"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้" ริก

มนุษย์หมาป่าตัวที่ 1 คืนร่างเป็นมนุษย์แล้วรีบพยุงร่างริกหนี อัลทำท่าจะตามไป แต่ถูกมนุษย์หมาป่าตัวที่ 2 กับ 3 เข้ามาขว้างไว้ นัยน์ตาอัลเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีทองสุกสกาวในความมืด มนุษย์หมาป่าตัวที่ 2 พุ่งเข้าใส่อัลเหมือนต้องการแลกชีวิต แต่อัลแค่สะบัดดาบที่อยู่ในมือร่างของมนุษย์หมาป่าตัวที่ 2 ก็แยกออกเป็นสองท่อน มนุษย์หมาป่าอีกตัวเห็นเพื่อนตายอย่างอนาถก็คิดจะหนีเอาตัวรอด มันหันหลังแล้วรีบกระโจนไปอย่างรวดเร็ว

แต่มันก็ต้องตกใจสุดขีดเพราะทิศทางที่มันพุ่งหนีไปนั้นกลับมีร่างอัลยืนอยู่ ไม่ทันที่มันจะได้ป้องกันตัว อัลก็ใช้มือข้างขวาแทงทะลุเอาไปในหน้าอกของมนุษย์หมาป่าแล้วควักหัวใจมันออกมา มนุษยหมาป่าตายโดยที่ตัวมันยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ อัลหันหน้าไปทางที่ริกหนีไป เขาจะตามไปงั้นหรอแล้วเขาเป็นอะไรกันแน่ ทำไมเขาถึงสามารถใช้แค่มือเปล่าแทงทะลุตัวมนุษย์หมาป่าได้อย่างกับใช้มือแทงผ่านกระดาษ

อัลมองไปทางที่ริกหนีได้ซักพักอยู่ๆ เขาก็หันกลับมาอีกทาง แววตาภายใต้นัยน์ตาของเขาเหมือนกำลังดีใจ แล้วอยู่ๆ ร่างเค้าก็เลื่อนหายไป

เอริกำลังเดินเข้าไปในผับที่แนทนัดให้ชัยมาหา ทำไมตอนนี้เอริถึงออกมาร่างเอมิได้อย่างอิสระแล้วนะ ดูเหมือนเธอไม่ต้องรอให้เอมิหลับอีกต่อไปแล้ว เอริเดินเข้าไปนั่งข้างชัยที่กำลังนั่งรอแนทอยู่ พอเห็นเอริชัยถึงกับตกใจกลัวอย่างมาก

"เป็นอะไรค่ะ ตกใจอะไร เดี๋ยวนี้คุณกลัวผู้หญิงแล้วหรอ" เอริ
"เออเปล่าครับ เอริ มาที่นี่ ได้ยังไงครับ" ชัย
"ก็มาหาคุณหนะซิ จะอะไรอีกหละ" เอริ

ชัยกำลังคิดว่าเขาจะเลือกใครดีระหว่างเอริกับแนท

"ทำหน้าแบบนี้รอใครอยู่หรือเปล่าค่ะ เอริจะได้ไม่รบกวน
"เออเปล่าครับ" ชัย
"งั้นหรอ งั้นเราไปหาที่อื่นคุยกันดีกว่าไหม" เอริ
"ครับได้ซิครับ" ชัย

เอริกับชัยออกจากผับชัยรีบพาเอริขึ้นรถแล้วรีบขับไปยังโรงแรมที่ใกล้ที่สุด ทันทีที่เขาไปในห้องได้ชัยก็กอดเอริแล้วจูบเธอ เอริเองก็จูบตอบชัยอย่างร้อนแรง ชัยขย้ำไปทั่วร่างเอริอย่างหื่นกระหายไม่ว่าจะเป็นหน้าอกสะโพกหรือหว่างขา เอริครางในลำคอเบา เธอเองก็จับที่เป้ากางเกงชัยที่กำลังแข็งเป็นแทง เอริพยายามรูดมันเล่นนอกนอกกางเกง แต่คงยังไม่สะใจเธอ เอริรีบปลดกางเกงกับกางเกงในชัยลง ควยชัยตั้งชี้ขึ้นมา เอริเอามือจับมันแล้วรูดเล่นอย่างสนุกมือ ชัยเองพอโดนเอริถอดกางเกงเขาก็ปลดสายชุดแซกเอริออกจากไหล่ทำให้มันหลนลงจนเผยหน้าอกอวบขาวที่หัวนมชี้ตั้ง ชัยรีบขย้ำมันอย่างแรงเหมือนไม่กลัวว่ามันจะเละคามือ

เอริถอนปากจากชัยแล้วเริ่มซูดปากด้วยความเสียว ชัยรีบก้มลงกัดไปทั่วหน้าอกเอริจนเป็นรอยแดงไปหมด เอริครางเสียวอย่างสะใจ เธอใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่รูดกางเกงในตัวเองลงแล้วผลักชัยให้นอนลงบนเตียงแล้วเอริก็รีบขึ้นไปนี่งคล่อมที่หน้าชัย

"โอ้ววว ที่รักค่ะทำให้เอริหน่อย" เอริ

ชัยรีบประกบปากไปที่หีของเอริแล้วดูดเลียไปทั่ว เอริครางเสียงลั่นกระเดาเอวใส่หน้าชัยไปด้วย ชัยเองก็ทั่งดูดทั้งเลียไปทั่วร่องหลืบของเอริ เอริกระเด้าเอวจนพอใจเธอก็กลับตัวมาเป็นท่า 69 เอริอมควยชัยที่กำลังแข็งเป็นแท่งเข้าไปในปากที่เดียวมิดด้ามแล้วก็เริ่มใช้ปากรูดควยชัย เอริประกอบปากแน่นจนชัยเองต้องร้องครางออกมาเหมือนกัน

"อู้ยยยย ที่รัก พี่เสียวควยจัง ดูดเก่งจริงๆ" ชัย

เอริดูควยชัยเหมือนจะกลืนมันเข้าไปทำเอาชัยทนไม่ไหวน้ำแตกออกมา เอริยิ้มอย่างพอใจแล้วรีบดูดกินน้ำกามชัยจนหมดทุกหยาดหยดเสร็จแล้วเอริก็ถอนปากออกแล้วชักควยชัยเล่นเหมือนจะรีดน้ำกามให้ออกมาอีกรอบ ชัยเสียวสุดตัวร้องครางเหมือนกำลังทรมานที่ปลายควยเป็นอย่างมาก เอริรูดควยเร็วๆ จนชัยทนไม่ไหวน้ำแตกอีกรอบเอริรีบก้มไปอมมันไว้ ชัยเสียวสะท้านครั้งนี้น้ำเค้าหมดตัวจริงๆ เอริทั้งดูดทั้งเอามือรีดจนชัยหน้าเขียว พอน้ำกามชัยหมดตัวแล้วเอริก็กลับมานั่งคล่อมที่กลางตัวชัยแทน

"ที่รักทำแบบนี้พี่ก็อดเย็ดหนะซิ" ชัย
"ไม่เป็นไรค่ะ เอริปลุกได้" เอริ
"จริงหรอ แต่พี่หมดแล้วนะทั้งน้ำทั้งแรงที่จะเย็ด" ชัย
"ไม่เป็นไรค่ะแค่แข็งก็พอเดี๋ยวเอริทำเอง" เอริ

เล็บนิ้วชี้กับนิ้วกลางเอริยาวออกมา เธอจิกทั้งสองนิ้วไปที่ตรงด้านข้างของควยชัย ชัยสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บแล้วควยชัยก็แข็งเด่ขึ้นทันทีมันทั้งใหญ่ทั้งพองหัวบานเป็นเห็ดโคอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เอริยิ้มแล้วขึ้นคล่อมเอาหีจอควยชัยแล้วกดหีลงมาสุดแรง ควยชัยทะลวงเข้าไปในหีเอริจนมิดด้าม

"อู้ยยยยยย ซีดดดดด ใหญ่ดีจัง แสบไปทั้งหีเลย" เอริ
"โอ้ววว หีเมียพี่นี่ทำไมยังฟิตแบบนี้หละ พี่เจ็บควยไปหมดแล้วเหมือนกัน" ชัย

เอริเริ่มขย่มหีใส่ชัยแรงๆ ดัง ตับ ตับ ตับ ชัยทั้งเสียวทั้งเจ็บ มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมากเขาอย่าให้เอริรีบสุดเร็วๆ ก่อนที่เขาจะขาดใจ เอริควบหีอย่างเมามันส์ไม่สนใจชัยที่ทำท่าเหมือนกำลังจะขาดใจตาย เอริโน้มตัวเอาหน้าอกอัดไปที่หน้าชัย ชัยรีบดูดกัดมันอย่างแรงเพื่อลดความเจ็บปวดให้ตัวเอง แต่เอริกับยิ่งชอบใจเธอยิ่งกระแทกหีใส่ควยชัยแรงขึ้น ชัยเองเจ็บระบบไปทั่งแท่งควยแล้วแต่มันกลับไม่ยอมอ่อนตัวลงเลย เอริเองก็ขย่มหีใส่ควยชัยไม่หยุดจนชัยไม่สามารถที่จะดิ้นหนีไปได้ เอริขย่มหีอยู่นานจนเหงื่อทั่วตัวไปหมด ชัยเองก็เหงื่อท่วมตัวเหมือนกัน เหงื่อที่รวมกันเป็นหยดไหลผ่านร่องก้นรูดก้นลงมาทำให้เอริเสียวมากขึ้นอีกเธอเร่งขย่มจนตัวเธอเองถึงจุดสุดยอด เอริแอ่นหน้าเกร็งหีบีบรัดควยชัยแน่น เธอกระตุกเอวสี่ครั้งก่อนจะล้มตัวลงซบอกชัย

ชัยคิดว่าคงจะได้พักบ้างแต่เอริกับลุกขึ้นถอนหีออกจากควยชัยดัง ผัวะ เธอจับควยชัยตั้งแล้วนั่งลงมาเอารูก้นจ่อที่ปลายควย

"อ้า เย็ดก้นให้หน่อยนะที่รัก" เอริ

ชัยไม่มีแรงที่จะขัดขืนเอริได้ เอรินั่งกดน้ำหนักลงมาควยชัยค่อยมุดเข้าไปในรูก้นเธอจนมิดด้าม ชัยได้แต่อ้าปากค้างกับความเสียวและเจ็บปวด พอควยชัยเข้าไปได้สุดลำเอริก็เริ่มขย่มรูก้นใส่ควยชัยหนักจนชัยแทบจะขาดใจ เอริควบเอวอย่างสนุก เธอสะบัดหัวร้องครางกับความแน่นฟิตในรูก้น แต่เธอก็ไม่มีทีถ้าที่ว่าจะยอมหยุดขย่มง่าย เอริซูดปากกับความเสียวที่ได้รับ เธอเร่งจังหวะเพื่อให้ตัวเองเสร็จสมอีกรูก่อนที่จะได้กินเลือดของชัย เอริควบเอวไม่ยั้งจนเตียงสั่นก่อนที่จะแหง่นหน้าร้องกรี๊ดดดดด ขมิบก้นแรงมากจนชัยเจ็บรวดร้าวไปทั้งแท่งเอ็น

"อ้า เอริเสร็จสองรูแล้ว ขอเอริอิ่มท้องบ้างนะ" เอริ

ชัยซึ่งแทบจะหมดสติไม่รู้ว่าเอริพูดถึงเรื่องอะไรจนกระทั้งเขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกัดมาที่คอจนทะลุเข้ามา ชัยพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่เขาก็ไม่มีกำลังที่จะสู้แรงเอริได้ เขารู้สึกว่ารอบๆ ตัวค่อยมืดลงเรื่อยๆ จนดับสนิท

ที่ห้องของเอมิอัลยืนอยู่ข้างเตียงที่เอมิหลับอยู่ อัลมองเธอด้วยสายตาที่ดีใจเหมือนได้เจอกับคนที่เขารอมานานแสนนาน ไอมืดรอบๆ ตัวเขาค่อยจางหายไป นัยน์ตาค่อยๆ เปลี่ยนกลับมาเป็นสีปรกติ อัลจับไปที่ใบหน้าของเอมิ

"เอมิเรีย ในทีสุดข้าก็ได้เจอเจ้าอีก" อัล

ในขณะนั้นเองเอมิก็ตกใจตื่นจากความฝันที่เธอเห็นเอริกำลังฆ่าเหยื่อของเธอ

"อ๊ะ" เอมิลืมตาขึ้น
"พี่อัลกลับมาแล้วหรอค่ะ" เอมิ
จิตสำนึกของอัลกลับมาเหมือนกัน เขาจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย
"พี่อัลเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ" เอมิ
"เปล่าครับไม่มีอะไรครับ" อัล
"พี่เพิ่งมาหรอค่ะ" เอมิ
"ครับพี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ" อัล

เอมิลุกขึ้นแล้วตามอัลไปด้วยทั้งคู่ร่วมรักกันในห้องน้ำก่อนจะออกมานอนกอดกันจนหลับไป

อัลหลับแล้วก็เริ่มฝันเรื่องแปลกๆ อีกครั้ง ครั้งนี้เขาฝันว่าตัวเองเป็นเจ้าชาย หลังจากสงครามจบสิ้นดรากูลเนียก็รีบเดินทางกลับมาหาคนที่เขารัก ทันทีที่เขามองเห็นปราสาทหัวใจของดรากูลเนียก็เต็มเปียมไปด้วยความสุข ในที่สุดเขาก็กลับมาเอมิเรียตามที่เขาสัญญาไว้ พอถึงปราสาทเขาก็รีบรีบไปตามหาเอมิเรีย แต่ทว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

ดรากูลเนียได้รับรู้ว่าคนที่เขารักได้ฆ่าตัวตายไปนานหลายเดือนแล้ว เขารู้สึกเสียใจมาเขาไม่เชื่อว่าเอมิเรียจะทำผิดสัญญา ดรากูลเนียเอาแต่จมอยู่ในความทุกข์ไม่สนใจที่จะดูแลราษฎร จนเกิดความทุกข์ยากไปทั่วผู้คนล้มตายจากโรคระบาดเป็นร้อยเป็นพันคน พอมีคนตายมากขึ้น ดรากูลเนียก็สั่งให้ทหารเอาศพคนตายไปปักไว้กับไม้แหลมเพื่อที่คนต่างถิ่นเห็นเข้าจะได้ไม่เขามาติดโรคระบาดนี้ไปด้วย แต่ผลที่ได้กลับกลายเป็นว่าคนต่างถิ่นเห็นเขาเป็นปีศาจกระหายเลือด ฆ่าผู้คนแล้วก็มามาปักไว้ มีหลายครั้งที่มีทหารรายงานเรื่องนี้ให้ดรากูลเนีย แต่เขาก็ไม่เคยจะสนใจเอาแต่เป็นทุกข์ที่เอมิเรียจากไปจนกระทั้งวันนึงที่เขาทุกข์จนถึงที่สุด คืนนั้นเขาก็ได้ฝันเห็นสิ่งที่แปลกประหลาด เขาฝันเห็นเรื่องราวก่อนที่เอมิเรียจะเสียชีวิต

ในขณะที่เขารบอยู่ที่ต่างแดน ก็มีข่าวลือในหมู่ชาวบ้านว่าดรากูลเนียคือปีศาจมังกร โดยอ้างถึงชุดเกราะสีแดงฉานเหมือนเลือดที่เขาสวมใส่และการที่เขาใช้กำลังพลที่น้อยกว่าเอาชนะศัตรูที่จำนวนมหาศาลได้ ด้วยสิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้ข่าวลือสะพัดไปทั่ว จนกระทั้งชาวบ้านและทหารในปราสาทเกิดความกลัวและรวมตัวกันเพื่อที่จะขับไล่เอมิเรียออกไปจากปราสาทเพราะคิดว่าถ้าเอมิเรียไม่อยู่ซะคนดรากูลเนียก็คงไม่กลับมาที่เมืองนี้อีก เอมิเรียไม่ยอมออกจากปราสาทเธอไม่ยอมผิดสัญญาที่ให้ไว้กับดรากูลเนียที่เธอจะรอเขาอยู่ที่นี่จนกว่าเขาจะกลับมา

ชาวบ้านที่หวาดกลัวไปทุกเรื่องก็เริ่มกุเรื่องขึ้นมาว่าเอมิเรียคือแม่มด ถ้ากำจัดเธอซะดรากูลเนียก็จะไม่สามารถกลับมาที่เมืองนี้อีก ข่าวสะพัดไปทั่วอีกครั้ง ชาวบ้านที่กลัวต่างก็รวมตัวกันแล้วมุ่งมาที่ปราสาท พวกเขาจับตัวเอมิเรียไว้แล้วนำไปที่วิหารเพื่อทำพิธีกำจัดแม่มดด้วยการเผาทั้งเป็น

เหล่าบาทหลวงต่างก็เห็นด้วยกับชาวบ้านที่จะกำจัดเอมิเรียซะเพื่อความสงบสุข พิธีกำจัดแม่มดจัดขึ้นที่หน้าวิหารกลางเมือง เอมิเรียถูกจับมัดไว้บนเสามีเศษไม้กองรอบๆ ตัวเธอ เอมิเรียร้องขอชีวิตแต่ไม่มีใครฟังเธอ บาทหลวงหยิบคบไฟมาแล้วก็โยนใส่กองไม้ จากนั้นชาวบ้านก็ช่วยกันโยคบไฟใส่จนไฟลุกท่วม เอมิเรียทรมานอยู่นานก่อนจะเสียชีวิต

ดรากูลเนียตกใจตื่น น้ำตาเขาไหลอาบสองแก้ม เขาทบทวนเรื่องราวต่างๆ มารวมกับเรื่องที่มีชาวบ้านคิดว่าเค้าเป็นปีศาจ ดรากูลเนียก็เชื่อว่าสิ่งที่เขาเห็นในความฝันต้องเป็นความจริงแน่ๆ ดรากูลเนียลุกขึ้นสวมชุดเกราะแล้วก็เดินไปทั่วปราสาทเจอใครก็ถามว่าเอมิเรียตายได้ยังไงแต่ก็ไม่มีใครสามารถตอบเขาได้ เขาจึงฆ่าทุกคนในปราสาทจากนั่นก็ตรงมาที่วิหาร เขาถามทุกคนที่เจอระหว่างทางถึงการตายของเอมิเรียแต่ก็ไม่มีใครตอบได้ เขาจึงฆ่าทุกคนที่เขาเจอมาจนถึงวิหาร เขาเรียกพวกบาทหลวงออกมาถามถึงการตายของเอมิเรียแต่ก็ไม่มีใครตอบได้ ดรากูลเนียจึงโกรธมาก เขาคิดว่าพวกนี้กำลังปิดปังความจริงที่ว่าพวกเขาเผาเอมิเรียเพราะหาว่าเธอเป็นแม่มด ดรากูลเนียฆ่าทุกคนในวิหารจนหมด แต่ดรากูลเนียก็ยังไม่หายแค้นเขาไล่ฆ่าชาวบ้านไปทั่วจนเช้า

พอพระอาทิตย์ขึ้นเขาก็กลับไปที่ปราสาทพร้อมกับร่างที่ชุมไปด้วยเลือด พวกชาวบ้านที่รอดชีวิตก็เริ่มรวมตัวกันจากเดิมที่มีข่าวลือว่าดรากูลเนียคือปีศาจพอเขาฆ่าคนแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนเชื่อข่าวลือมากขึ้นจนรวมตัวกันหลายร้อยคน ชาวบ้านมุ่งไปที่ปราสาทเพื่อจับตัวดรากูลเนีย ดรากูลเนียเองก็ฆ่าชาวบ้านไปอีกหลายสิบคนกว่าชาวบ้านจะรุมจับเขาได้

พวกชาวบ้านเชื่อว่าดรากูลเนียคือมังกรมาเกิดจะต้องฆ่าด้วยวิธีที่ทรมานที่สุดเพื่อไม่ให้ดรากูลเนียคืนชีพมาได้อีก ชาวบ้านจับดรากูลเนียตรึงกางเขนจากนั้นก็ใช้หอกแทงตามตัวหลายแห่งแต่ดรากูลเนียก็ยังไม่ตาย ชาวบ้านจึงคิดว่าจะต้องเผาดรากูลเนียซะจะได้ไม่คืนชีพขึ้นมาได้อีก ชาวบ้านเอาไม้มากองรวมกันแล้วจุดไฟเผา

ดรากูลเนียยิ่งรู้สึกแค้นมากขึ้น ในทีสุดเขาก็แน่ใจว่าเอมิเรียตายเพราะถูกชาวบ้านจับเผาแบบที่เขากำลังโดนอยู่ ดรากูลเนียตะโกนลั่นก่อนที่จะสิ้นลม

"ข้าปกป้องพวกเจ้า แต่เจ้ากลับพรากนางไปจากข้า ข้าขอสาบาน ข้าจะฟื้นคืนชีพแล้วกลับมากินเลือดกินเนื้อพวกเจ้าทุกคน" ดรากูลเนีย

อัลตกใจลืมตาตื่น เขาหันไปมองเอมิที่นอนอยู่ข้างๆ เขารู้สึกดีใจที่เขายังได้อยู่กับคนที่เขารักไม่เหมือนกับดรากูลเนียที่ต้องเสียคนรักไปอย่างน่าสงสาร

ริกกระเสือกกระสนกลับมาถึงคอนโด แจนรอเขาอยู่ในห้อง

"เป็นอะไรค่ะ ไม่สบายหรือเปล่า" แจนเข้ามาพยุงร่างริก
"ไม่ต้องยุ่ง" ริกผลักแจนออกไป
"ทำไมหละค่ะโกรธใครมาให้แจนช่วยดับอารมณ์ให้นะ" แจนยั่วยวนริก
"ยังไม่มีอารมณ์ อย่าเพิ่งมายุ่ง" ริกผลักแจนจนล้ม
"โอ้ย เบื่อแจนแล้วหรอค่ะ งั้นแจนกลับนะค่ะ" แจน
"ไปรอในห้องเดี๋ยวตามไป" ริกยังอยากใช้ประโยชน์จากแจนอยู่เขาจึงยังไม่ปล่อยให้แจนกลับบ้านไปในตอนนี้
"ค่ะ" แจนลุกขึ้นแล้วรีบเข้าไปรอในห้องนอน

ริกรู้สึกเจ็บบาดแผลที่ถูกอัลชกเข้าที่หน้าอก

"นี่มันอะไรกันทำไมมันถึงได้ใช้แค่มือเปล่าทำให้เราบาดเจ็บได้ถึงขนาดนี้ แล้วยังความมืดรอบๆ ตัวมันอีก" ริก

ริกรีบรายงานเรื่องนี้ให้ลอว์เรนซ์ผู้นำสูงสุดของมนุษย์หมาป่าได้รับรู้

"อืม ตามที่เจ้าบอกมามันคือแวมไพร์ที่มีพลังแก่กล้ามากทีเดียว ข้าไม่รู้ว่ามันอยู่ในร่างมนุษย์ได้ยังไง แต่เราจะปล่อยมันไว้ไม่ได้ ในเมื่อมันอยู่แค่ตัวเดียวแบบนี้ ข้าจะส่งลูกน้องไปให้เจ้าอีก 10 ตัว เพื่อกำจัดมัน" ลอว์เรนซ์
"ครับนายท่าน" ริก

หลังจากริกรายงานเจ้านายเรียบร้อยแล้วเขาก็เข้าไปในห้องนอนซึ่งแจนรอเขาอยู่

เอมิลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอมองไปที่อัลที่กำลังเอาแยมทาขนมปังปิ้งอยู่ เอมิลุกขึ้นเดินมากอดที่ด้านหลังอัล

"ตื่นแล้วหรอครับ ไปอาบน้ำซิเดี๋ยวพี่จะไปส่งที่ทำงานนะ" อัล
"เอมิไม่อยากไปทำงานเลย เอมิอยากอยู่แบบนี้นานๆ จัง" เอมิ
"ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวเย็นพี่จะไปรับนะ" อัล
"ก็ได้ค่ะ" เอมิ

อัลมาส่งเอมิที่หน้าบริษัทเสร็จแล้วก็รีบตรงไปที่ร้านของกัสเพื่อรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"เป็นไงกำจัดไปสามหรอเมื่อคืน" กัส
"เออ ครับ" อัลจำได้แค่เขาฆ่ามนุษย์หมาป่าไปแค่ตัวเดียว
"แล้วพวกมันยังเหลืออีกกี่ตัว" กัส
"พวกมันมี 5 ตัว" อัล
"หนีไปได้สองงั้นหรอ" กัส
"ครับ" อัล
"อืมมีข่าวว่าพวกมันกำลังจะเข้ามากันอีกไม่ต่ำกว่า 10 ตัวนะ" กัส
"10 ตัวเลยหรอครับ" อัล
"ใช่ยังไงก็ระวังตัวหน่อย เมื่อวานถือว่าโชคดีมากๆ นะที่เจอมนุษย์หมาป่า 5 ตัวแล้วรอดมาได้แถมยังฆ่าไปอีกตั้ง 3 ตัว" กัส
"อืมพอจะรู้เหตุผลไหมครับว่ามันมาทำไมกันเยอะแยะ" อัล
"สงครามมั้ง อาจจะมีแวมไพร์ซักตัวเข้ามาในประเทศนี้ พวกมันเลยตามมาฆ่าก็อาจจะเป็นได้ นายก็รู้นี่ว่าพวกนี้ก็ฆ่ากันเองเพื่อแย่งอำนาจมาหลายร้อยปีแล้ว" กัส
"งั้นหรอครับ" อัล
"ตอนนี้ก็ระวังตัวหน่อยถ้าไม่เจอพวกมันเดี่ยวๆ ก็อย่าเพิ่งผลีผลาม ตอนนี้วาติกันส่งฮันเตอร์เข้ามาเสริมกำลังแล้ว" กัส
"ครับ แล้ววินเซนต์" อัล
"อืมเจอกันแล้วหรอ เรื่องนี้เป็นความลับนะฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขามาทำไมแต่คงไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เรากำลังทำกันอยู่" กัส
"ความลับงั้นหรอครับ" อัล
"เอาน่ายังไงเขาก็ไม่มายุ่งกับนายช่วงนี้หรอก เรามาช่วยกันกำจัดพวกมนุษย์หมาป่าที่กำลังจะเข้ามากันดีกว่า" กัส
"ครับเอาแบบนั้นก็ได้" อัล

เอมิเดินเข้าไปในออฟฟิต แจนกับจอยรีบเดินเข้ามาทักทาย

"เป็นไงยะ เอาซะมาไม่ไหวต้องหยุดงานกันเลยหรอ" แจน
"แหม แก อย่างกับแกเองจะมาเช้านี่เมื่อวานทำเป็นว่าเอมิ" จอย
"ตกลงแกพวกใครเนี่ย นี่ เอมิ วันนี้ว่างไหมฉันจะแนะนำแฟนให้รู้จัก" แจน
"เออคือ วันนี้พี่อัลนัดว่าจะมารับค่ะ" เอมิ
"แหมไปแป๊บเดียว แล้วค่อยให้เขาไปรับที่ร้านก็ได้ มีแฟนแล้วลืมเพื่อนเลยหรอ" แจน
"แก ทีฉันอยากเจอไม่ยอมให้เจอ ทีเอมิไม่ว่าง ดันอยากให้เจอ มันยังไงกันเนี่ย" จอย
"อย่าเพิ่งยุ่งน่าแก ว่าไงจะไปหรือว่าจะให้เพื่อนโกรธหละ เอมิ" แจน
"ค่ะไปก็ได้ เดี๋ยวเอมิโทรบอกพี่อัลก่อนนะค่ะ" เอมิ
"อืมก็แค่นี้" แจน
"อะไรของแกวะ ทำไมต้องให้เอมิเจอแฟนแกด้วยวะ" จอย

สองสาวเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง เอมิสองจิตสองใจเธออยากรอให้อัลมารับแล้วกลับไปที่ห้องมากกว่าไปกับแจน แต่ก็กลัวแจนโกรธ