🧡 XONLY 🧡

ตอนที่1.งานใหม่
...............................................................................
ดิฉัน... ร้อยตำรวจโทหญิงนันทกา  มหามิตรดำรงสุข...เป็นตำรวจหญิงประจำอยู่ สถานีตำรวจนครบาล แห่งหนึ่ง เรื่องหน้าตาหรือคะ  ออกจะสวยน่ารัก...รูปร่างจัดว่าดี...เรื่องการทำงานก็ค่อนข้างจริงจังและปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างดี   ก็แน่ละคะเพราะดิฉันเป็นตำรวจน้ำดี...จนกระทั่งวันนี้ทำให้ทั้งชีวิตของฉันเปลี่ยนไป.

"อะไรนะคะหัวหน้า" หญิงสาวที่หน้าตาสลวยผมดำยาว ที่เอ่ยร้องเสียงหลงในห้องผู้กองที่เป็นผู้บังคับบัญชาของเธอ   เมื่อได้ยินหน้าที่ใหม่ที่เธอได้รับมอบหมาย...

"อย่างที่หมวดได้ยินนั่นแหละ...เข้าใจหน่อยเถอะว่านี่มันเป็น งาน.." ชายหนุ่ม วัย 30ต้นๆที่มียศเหนือกว่าเธอนั่งเอ่ย อย่างเรียบง่าย...

"แต่ถึงแบบนั้น ก็เถอะคะ...แต่มันออกจะเกินไปหน่อยที่จะให้ดิฉันไปเป็น..." นันทกา หรือหญิง...ที่เอ่ยอย่างอายๆ กับหน้าที่ใหม่ ซึ่งเธอไม่เห็นด้วยอย่างแรง..

"สาวเสิร์ฟโนบรา..." ผู้ที่มียศเหนือกว่าเอ่ยเติมให้...ก่อนที่เธอจะเอ่ยต่อ...

"นั่นแหละค่ะ.. หัวหน้าคิดดูสิค่ะ ใครไปเจอเข้าดิฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหนละคะ" นันทกา เอยต่อ...อย่างมีเหตุมีผล

"ก็เอาหน้าไว้ที่เดิมแหละผู้หมวดนันทกา ..แต่เมื่อกี้ก่อนที่ผมจะบอกภารกิจคุณก็รับปากผมเองไม่ใช่หรือ ..ว่าจะทำให้ดีที่สุด...นี่ยังไม่ทำคุณก็จะเบี้ยวผมแล้วเหรอ? " คำพูดของผู้กองหนุ่มทำให้หญิงสาวถึงกับกระอักในคำพูดของตัวเอง...จนสุดท้ายเธอก็ต้องรับคำและยอมปฏิบัติหน้าที่นี้...

หลังจากนั้นอีก 2 อาทิตย์ต่อมา...นันทกาก็ได้มาที่บาร์แห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านที่เป็นเป้าหมายของเธอที่เธอต้องเข้าไปทำงานที่นี้ เพราะจากสายรายงานมาว่า ที่นี่ใช้เป็นที่นัดส่งยาเสพติด....และของผิดกฏหมาย..

"อ้าวมาแล้วเหรอหญิง..." หญิงสาวคนนึงที่มีอายุไล่ๆกับเธอเอ่ย   หล่อนชื่อปุ้ม เป็นดาวในร้าน ที่หมวดหญิงได้ตีสนิทเพื่อจะได้ฝากเธอเข้ามาทำที่ร้าน...หมวดสาวที่เดินเข้ามาในร้านในตอนเย็นกำลังเตรียมเปิดร้านซึ่งมีหนุ่มๆที่กำลังทำความสะอาดเพื่อเตรียมพร้อมเปิด ร้านอยู่ 2-3 คน... และที่เคาท์เตอร์ ชายวัย 40 ที่เงยหน้าขึ้นมามอง...

ซึ่งชายดังกล่าวคือผู้จัดการร้านนั้นเอง...

"คนนี้นะเหรอที่อยากมาทำงานที่ร้านของเรานะ.." ผู้จัดการร้านที่ปุ้มเรียกเค้าว่า "พี่ชาติ" เอ่ย  สายตาที่มองอย่างหัวจรดเท้า...ก่อนจะเอ่ยต่อขึ้นมาว่า "ใช้ได้ สวยดีนี่ แล้ว พร้อมเริ่มงานเมื่อไรล่ะ"

"พร้อมเริ่มเลยค่ะ" นันทกาที่เอยตอบทันทีและตั้งใจจะรีบหาเบาะแสให้เร็วที่สุด ..แน่นอนว่าเมื่อเธอตอบเสร็จอีกฝ่ายคิดเล็กน้อยก่อนเอ่ยสั่ง....

"งั้นไหนลองถอดเสื้อผ้าออกสิ..." คำสั่งที่เอ่ยขึ้นก็ทำให้ดิฉันถึงกับร้องอย่างเสียงหลง...อย่าง งงงวย.

" อะไรนะคะ..."

ขณะที่พนักงานชายที่กำลังทำความสะอาดก็หันมามองและส่งเสียงหัวเราะเล็กน้อย..ซึ่งเธอก็ทำเป็นไม่สนใจขณะที่เสียงของผู้จัดการที่เอ่ยดังขึ้นต่อ... "ถอดเสื้อผ้า แปลว่า แก้ผ้า ไม่รู้จักเหรอ อยากทำงานจริงหรือเปล่า" เธอยังคงยืนนิ่งในใจที่ยังคงนึกเถียง... ก่อนที่เสียงตะคอกของผู้จัดการจะดังขึ้นอีกระลอก

"ไม่แก้ก็กลับไป รู้ไหมว่าเครื่องแบบร้านนี้เป็นยังไง" นันทกา ที่ยืนนิ่งอย่างเจ็บใจ....ถ้าไม่ติดว่านี่มันเป็นงานและเธอก็รับปากกับผู้กองไว้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว....คงจะต่อยหน้าตาผู้จัดการสัก 1 ที...และนั่นก็ทำให้เธอต้องยอม....มือของเธอค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ดๆ จนหมด เสื้อเชิ้ตถูกถอดวางไว้บนโต๊ะ

ท่ามกลางสายตาของพนักงานในร้านที่หันมามอง...ซึ่งเธอก็ไม่กล้าที่หันไปมอง ก่อนที่จะปลดกระโปรงสีครีมของตัวเองรูดลงกับพื้นจน ชั้นเหลือ...เพียงชุดชั้นในสีอ่อนๆ...ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อ...ขณะที่สายตาของผู้จัดการก็มอง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นเธอหยุด....

"หยุดทำไมละ..นี่อย่าบอกว่า...คือแก้ผ้าของบ้านเธอนะ." คำพูดของมันที่เอ่ยกล่าวต่อ ซึ่งก็ทำให้เธอจ้องมองแต่เก็บความรู้สึกเอาไว้...ในใจที่ต้องท่องไว้เสมอว่า...เพื่องานๆ...เพื่อภารกิจ...

"คะ..." นันทกาที่ตอบอย่างสั่นๆ...มือของหล่อนที่ค่อยๆปลอดบราเซียออก...เต้านมทั้ง 2 ข้างที่ค่อยๆออกมาเผยโฉม....เต้านมที่อวบอั๋น...หัวนมสีชมพูอ่อนๆ..ซึ่งนั่นก็พอทำให้สายตาของผู้จัดการเปลี่ยนไปเล็กน้อย....

ก่อนที่กางเกงในตัวจี๋วของเธอก็ค่อยๆถูกถอดกองกับพื้น....แน่นอนว่าในขณะนี้เธอร้อนฉ่าไปทั้งร่างด้วยความอับอาย....สายตาของพนักงานในร้านที่มองมาที่เธอ ที่ยืนแก้ผ้า...ซึ่งเธอก็ได้แต่หลับตาอย่างไม่สู้หน้าใคร เกิดมาไม่เคยจะอับอายแบบนี้เลยจริงๆ....แน่นอนว่ามันก็ทำให้เธอนึกเสียใจ ต่อเอก แฟนหนุ่มของเธอ เพราะเค้าเองก็ยังไม่เคยเห็นเธอขนาดนี้แท้ๆ....

"โอเค...ผ่าน...บอกว่า..เริ่มงานได้เลยสินะ ปุ้มไงดูแลน้องเข้าด้วยละ.." ชาติ ผู้จัดการที่เอ่ย...ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ร้านท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพนักงานที่อยู่ในร้าน ขณะที่เธอ ถือว่าเป็นความอับอายที่สุดในชีวิต...จากนี้ไปจะต้องอับอายอีกขนาดไหนนะเนี่ย......

เร่งไปชีวิดจริงคงไม่ใช้ ขอบคุณครับ