รักไม่มีขีดจำกัด (ความรักของผม ปี2) ตอนที่ 6 by X-SOZE

[jazzyuna]

ตอนนี้ผมไม่เน้นเซ็กส์นะครับ แต่คิดว่า เนื้อเรื่องน่าจะถูกใจหลายๆคนนะครับ อ่านแล้วก็ช่วยเม้นด้วยนะครับ ขอร้องเลย เพราะแค่นี้คงไม่ลำบากไปนะครับ ขอบคุณครับ

รักไม่มีขีดจำกัด (ความรักของผม ปี2) ตอนที่ 6 ชมรม...ชมรักby X-SOZE

  ความฝันหรอ...ผมเองก็เคยมีความฝันนะครับ ผมฝันว่าจะได้มีความรักที่แท้จริงเหมือนอย่างในนิทาน ที่สุดท้ายก็ต้องจบด้วยการได้ครองรักกันไปตลอดกาล แต่ชีวิตเรามันไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันหรอกครับ ความรักที่ผมได้มานั้น มันคือความรักที่ใครๆก็ใคว่คว้าหวังได้มันมาครอบครอง บางคนทั้งชีวิตอาจไม่มีวันได้สัมผัสกับความรักแบบผมเลยก็ได้ แต่ผมกลับได้มันมาครอบครองถึง4 ความรักแท้ทั้ง4ของผม ผมก็ไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันครับว่ามันจะเป็นแบบนี้ แต่มันก็เป็นไปแล้วครับ แต่ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่ต้องเสียอะไรไป ทุกอย่างมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ ผมก็เช่นกัน ความรักของผม มันมาพร้อมกับภาระอันยิ่งใหญ่ ภาระ...ที่แบกไว้บนสองบ่าของผม....
"เหลียงตื่นได้แล้ว!!..." ผมถึงกับสะดุ้งลุกพรวดจากที่นอนเมื่อได้ยินเสียงดังกึกก้องราวกับฟ้าถล่ม...!!
"เกิดอะไรขึ้น!!.." ผมสะดุ้งพรวดลืมตาตื่นจากที่นอนเหมือนถูกไฟลนก้น ผมหน้าตื่นด้วยความตกใจ
"ฮ่าๆ...ฮ่าๆ.เหลียงตลกจัง..ฮ่าๆ" เสียงหญิงสาวในชุดนักเรียนหัวเราะอย่างชอบใจอยู่ข้างๆเตียงผม
"โห่..แพท..เหลียงตกใจหมด" ผมพูดแบบงัวเงีย
"ก็เหลียงเล่นนอนไม่ลืมหูลืมตาเลยนิ...ไปอาบน้ำได้แล้ว.จะสายแล้วนะ" แพทพูดกับผมพร้อมดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
"โห่..ยังไม่7โมงเลยนะ...ขออีกแป๊บนึงนะ.." ผมพูดไม่ทันจบก็ล้มตัวลงนอนต่อ เพราะผมง่วงโคตรๆเลยคับ เมื่อคืนกว่าจะได้นอน น้องพิมเล่นผมซะขาอ่อนเลย
"ไปอาบน้ำ..แพทบอกให้ไปอาบน้ำไง...ว๊ายยยเหลียง!!" แพทพูดพร้อมกับพยายามฉุดผมขึ้นจากเตียง แพทพยายามดึงแขนผมขึ้นจากเตียง ผมก็เลยนึกสนุกแกล้งดึงเธอล้มลงมานอนบนเตียง แพทร้องด้วยความตกใจ แล้วผมก็พลิกให้ผมนอนคร่อมเธอไว้
"นี่.เดี๋ยวชุดนักเรียนแพทยับ..ปล่อยเค้านะ" แพทดิ้นอย่างพอเป็นพิธี แต่จนแล้วจนรอดเธอก็มิอาจหนีพ้นท่อนเอ็นของผมไปได้
"ถ้าเหลียงไม่ปล่อยละ..แพทจะทำไงเอ่ย" ผมกระซิบที่ข้างหูแพทเบาๆ
"เหลียงบ้า...เดี๋ยวไปโรงเรียนสายแล้วโดนตัดคะแนน.แพทไม่รู้ด้วยนะ" แพททุบอกผมเบาๆและพูดกับผมอย่างน่ารัก
"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิจ้ะ..คะแนนของเหลียงยังเหลือให้ตัดอีกเยอะ" ผมพูดเบาๆพร้อมใช้มือปลดกระดุมเสื้อแพททีละเม็ดตั้งแต่บนจนถึงล่าง จนเผยให้เห็นเรือนร่างของแฟนสาวของผมอย่างเต็มตา พิวพรรณอันผุดผ่องและนวลเนียนน่าสัมผัส หน้าท้องที่แบนราบ เอวที่ได้รูป ทุกอย่างล้วนเสริมแรงกิเลศของผมได้เป็นอย่างดี
"คนบ้า..แพทอาบน้ำแล้วนะ...จะให้แพทอาบอีกรอบหรอไง" แพทพูดกับผมอย่างเอียงอายไม่สบตาผม ผมค่อยๆใช้มือกุมหน้าอกของแพทพร้อมกับขยำอย่างสนุกมือ แม้มันจะมีบราสีดำของแพทปิดบังอยู่ ผมก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มและความใหญ่โต อวบอึ๋มของมัน ผมสอดมือไปด้านหลังแพทเพื่อที่จะปลดตะขอบราตัวโปรดของเธอออก แพทค่อยๆแอ่นตัวขึ้นอย่างรู้งาน สายตาของแพทมองผมอย่างเว้าวอน แพทเผย่อปากขึ้นเล็กน้อย ผมรีบก้มลงประกบปากแลกลิ้นกับเธออย่างพัลวัน มือของผมก็รีบดึงบราของเธอออก สองมือของผมก็กุมหน้าอกอึ๋มของเธอ ผมเริ่มไซร้ซอกคอขาวของแพทอย่างหื่นกระหาย แพทครางออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ฟังแล้วเหมือนเสียงอีตัวที่กำลังทำงานหากินอยู่จริงๆ
"อื้ออ..จะทำก็รีบทำสิเหลียง...ทำให้เส็ดๆ..แพทยอมอารมณ์ค้างวันนึงก็ได้" แพทสบตาผมอย่างยั่วยวนก่อนจะพูดกับผม เธอคงจะเข้าใจดีว่าผมเงี่ยนอยากจะกระเด้าหีเธอมากแค่ไหน แต่ด้วยเวลาที่จำกัด เธอคงจะเสร็จไม่ทันแน่ๆ เธอจึงยอมเป็นเครื่องระบายความใคร่ของผมวันนึง เพราะเวลาที่ผมมีอะไรกับพวกเธอ ผมจะคำนึงถึงความต้องการของฝ่ายหญิงเสมอ ผมจึงไม่ค่อยยอมเส็ดง่ายๆ รอให้อีกพวกเธอเส็ดพร้อมๆกันหรือเส็ดก่อนให้ได้
"แพทดีต่อเหลียงจัง..ไว้เย็นนี้เหลียงจะชดเชยให้นะ" ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้แพทอย่างพอใจ
"จ้ะ..ขอแค่เหลียงมีความสุข..แพททำได้ทั้งนั้นแหละ..เหลียงรีบๆทำเถอะเหลียง.เดี๋ยวคนอื่นสงสัย" ผมยิ้มตอบแพท ผมเลิกกระโปรงนักเรียนของแพทขึ้นมาอยู่บนหน้าท้องของแพ็ท ผมรีบดึงกางเกงในสีดำของแพทออก แพทก็ให้ความร่วมมือผมอย่างเต็มที่ และแล้ว ผมก็จับเจ้าฟุตลองขนาดใหญ่ของผมจ่อเข้ากับปากโพรงสวาทที่เยิ้มไปด้วยน้ำรักของแพท แพทสบตาผมอย่างหวานซึ้ง ผมดันท่อนยักษ์ของผมทะลวงผ่านอวัยวะเพศของเธออย่างหนักหน่วง จนมันหายเข้าไปในรูหีของแพท แพทกัดริมฝีปากแน่น ครางรอดไรฟันออกมาเบาๆ ผมรีบกระเด้าด้วยความตื่นเต้นที่ต้องเย็ดแฟนสาวสุดสวยในเวลาอันจำกัด หัวใจผมเต้นแรง ผมรู้สึกได้ถึงเลือดที่ถูกสูบฉีดอย่างแรง ผมเร่งตะบันควยกระเด้าแฟนสาวสุดสวยของผมอย่างบ้าคลั่ง แพทได้แต่ครางไม่ต่างกับกะหรี่ที่กำลังโดนควยแขกที่มาใช้บริการเย็ด ผมสบตาแพทอย่างหวานซึ้ง ความรักดึงเราเข้าหากันได้อย่างลงตัว ผมกับแพทต่างมีความรักให้แก่กันอย่างมหาศาล ผมเข้าใจได้ทันทีว่า ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแยกเราสองคนจากกันได้ ผมก้มลงดูก็เห็นแคมหีของแพทกำลังปลิ้นเข้าปลิ้นออกตามแรงกระเด้าของผม มันช่างเป็นภาพที่ยั่วความใคร่ของผมยิ่งนัก แพทโอบคอผมและดึงผมลงมาประกบปากแลกลิ้นแลกน้ำลายกับเธออย่างเมามัน รสจูบของแพทหวานซะยิ่งกว่ารสจูบพี่พลอยซะอีก ขณะที่ท่อนล่างของผมก็กระเด้าเธออย่างไม่หยุด ผมก็กลับไปไซร้ซอกคอแพทอย่างหน้าหลงใหล แพทหลับตาพริ้ม ครางออกมาเบาๆตลอดการร่วมรักของเราสองคน ผมได้ฟังยิ่งเงี่ยน เร่งซอยเอวกระเด้าหีแพทอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนในที่สุดผมก็รู้สึกเสียววูบที่ปลายควย ลูกอัณฑะของผมบีบตัว ท่อนควยของผมเกร็งกระตุกในที่สุดมันก็พ้นน้ำควยอุ่นๆพุ้งเข้าไปในช่องครอดแพทอย่างหมดกระบอก ระรอกแล้วระรอกเล่า จนผมฟุบลงกอดแพทอย่างแนบแน่น ผมน้ำแตกอย่างรุนแรง แพทถึงกับเกร็งท้องน้อยรับน้ำควยของแฟนหนุ่มอย่างสุขสม ทุกครั้งที่เย็ดกัน แพทก็จะบอกให้ผมปล่อยข้างในเลยไม่ต้องเอาออกมาแตกข้างนอก เธอบอกว่ามันรู้สึกดีมากๆเวลาที่คนรักปล่อยน้ำเข้ามาในตัวเธอ เธอว่างั้น
"น้ำเหลียงออกเยอะมากเลยอ่ะ..แพทเสียววูบเลย.." แพทพูดน้ำเสียงแหบแห้งจากการร่วมรัก ผมคิดว่าเธอคงอารมณ์ค้างแน่นอนเพราะผมไม่เคยแตกเร็วขนาดนี้
"เหลียงรักแพทที่สุดเลย.." ผมพูดกับแพทพร้อมกับจูบหน้าผากตอบแทนความรักที่เธอมีให้ผม
"เหลียงเย็ดแพทแล้วก็รีบไปอาบน้ำได้แล้ว..เดี๋ยวสายนะ" แพทพูดกับผมเสียงใส ผมก็ทำตามว่าที่ภรรยาในอนาคตของผม
"เหลียงเห็นกางเกงในแพทมั๊ยอ่ะ..หายไปไหนแล้วเนี่ย" แพทพูดกับผมพร้อมกับก้มๆเงยๆหากางเกงในของเธอที่ผมถอดมันแล้วโยนมันไปไหนก็ไม่รู้ แล้วพอผมมองไปที่ประตู...
"หาไอ้นี่กันอยู่หรอ...!!" เสียงใครคนนึงพูดกับพวกเราอยูที่ประตูห้องผมครับ มือข้างหนึ่งของเธอชูกางเกงในของแพทอยู่
"พี่พลอย!!" แพทอุทานด้วยความตกใจ
"พี่มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.." ผมถามด้วยความแปลกใจครับ ก็พวกเราคงจะเพลินอยู่กับเรื่องใต้สะดือสะจนลืมตัว
"ก็นานพอที่จะเห็นกีฬาในร่มก้มแล้วแทงของพวกเธอนั่นแหละ" พี่พลอยตอบเสียงดุๆครับ บรรยากาศชักเริ่มมีพายุฝนฟ้าคะนองแล้วสิ ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ
"ไปอาบน้ำได้แล้วเหลียง..เดี๋ยวไปสาย" พี่พลอยพูดกับผมเหมือนไม่ค่อยพอใจครับ แต่ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรได้แต่หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำลูกเดียว พี่พลอยเวลาดีๆก็น่ารักอย่างกับนางฟ้าก็มิปาน แต่เวลาโมโหเนี่ยสิ....  แล้วพอผมเข้าห้องน้ำ ผมก็ได้ยินพี่พลอยต่อว่าน้องสาวเล็กน้อยครับ แต่ผมก็ฟังไม่ถนัด จนผมอาบน้ำเส็ดแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน ผมจึงไปคุยกับพี่พลอยครับ
"พี่พลอย..พี่โกรธผมหรอ..ผมขอโทดก็ได้นะ.ถ้าพี่ไม่ชอบให้ผมทำแบบนี้ ทีหลังผมไม่ทำแล้วก็ได้นะ" ผมพูดกับเธออย่างจริงจัง
"พี่ไม่ได้โกรธ..พี่แค่เป็นห่วงเรื่องของเรา" พี่พลอยตอบ
"ถ้าพี่ห่วงว่าผมจะรักแพทมากกว่าพี่..พี่ก็ไม่ต้องห่วงเลยนะ.ยังไงผมก็รักพี่ที่สุดนะ" ผมตอบ
"ปล่าว...ไม่สำคัญหรอกว่าเหลียงจะรักแพทมากหรือน้อยกว่าพี่..ขอแค่เหลียงมีความสุข..พี่ก็มีความสุข..พี่แค่เป็นห่วงเรื่องของพวกเราทุกคน ถ้าคนที่มาเห็นไม่ใช่พี่ละ.ถ้าเป็นคุณแม่ละ.เหลียงเคยคิดบ้างมั๊ย?" พี่พลอยพูดกับผม น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความเป็นกังวลอย่างชัดเจน
"ผมขอโทดครับ..ผมเข้าใจแล้ว..ทีหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะ..ผมสัญญา" ผมพูดกับพี่พลอยอย่างหนักแน่นพร้อมกับจับมือพี่พลอยมากุมไว้ พี่พลอยยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก ผมลืมไปซะสนิทเลย แม่ฝ้ายยังไม่รู้เรื่องที่ผมกับน้องหลินและลูกสาวของเธอทั้ง3คนกำลังคบกันอยู่ และทุกคนก็มีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับผมหมดแล้วและหลายครั้งมากๆแล้วด้วย นี่ถ้าคนที่มาเห็นไม่ใช่พี่พลอย แต่เป็นแม่ฝ้ายละ...ผมนี่มันโง่จริงๆที่ทำอะไรแบบนี้ ถ้าแม่ฝ้ายรู้...เธอจะให้อภัยผมมั๊ยนะ..แล้วที่ยิ่งไปกว่านั้น.เธอจะยอมให้ผมคบกับลูกสาวที่เป็นดั่งดวงใจของเธอหรอ...ไม่มีทางซะหรอก.....ไม่มีแม่ที่ไหนจะยอมให้ลูกสาวที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของตัวเองมาคบกับเด็กที่ไม่มีอะไรเลยอย่างผมหรอก...ไม่มีทางเลย...โอ้ยยยย ผมควรจะทำยังไงดี.....ในใจของผม..มันรับรู้ได้ถึง "ความทุกข์มากมายที่กำลังจะมาเยือนผมในอีกไม่นานนี้" ผมควรจะทำยังไงดี?...ผมก็ยังไม่รู้เลย....
------------- ห้องเรียน 113 ชั่วโมงโฮมรูม
"ทุกคนคงจะพอได้ข่าวแล้วใช่มั๊ยว่าห้องเราจะมีนักเรียนใหม่คนนึง.." เสียงอาจารย์ที่ปรึกษาพูดกับห้องผมครับ
"เออไอ้เหลียง..มึงรู้ยังว่าเป็นใคร..?" ไอ้กายพูดกับผมด้วยความอยากรู้
"เออรู้แล้ว..แม่ฝ้ายให้ดูแฟ้มประวัติแล้ว" ผมตอบ
"เห้ยย..จริงดิ..แล้วเปนไงวะ" ไอ้ต้นถามต่อด้วยความสงสัย
"ก็ผู้ชาย.ชื่อเป้ .หน้าตาดีพอๆกับมึงอ่ะ..แต่ผลการเรียนดีกว่ามึงเยอะ" ผมตอบแบบกวนๆครับ
"โห่..กูนึกว่าผู้หญิง" ไอ้ต้นพูดอย่างเสียดายครับ
"พรุ้งนี้ครูขอให้พวกเราต้อนรับเพื่อนใหม่อย่างเป็นมิตรนะจ้ะ..เพราะยังไง.เค้าต้องมาอยู่ห้องเดียวกับเราอีกนาน..เอาละ.ไปเรียนได้จ้ะ.."อาจารย์ที่ปรึกษาปล่อยพวกเราไปเรียนคาบแรกครับ  ระหว่างที่ห้องผมกำลังเดินไปเรียนวิชาแรกอีกตึกหนึ่ง  ปกติแล้วผมจะเดินกับกลุ่มของผมครับ ซึ่งกลุ่มผมนั้นมีแต่ผู้ชายสิบกว่าคน แต่วันนี้ผมเดินกับดรีมครับ เราสนิทสนมกันมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ถึงขนาดเตะเนื้อต้องตัวกันเป็นเรื่องปกติไปเลยครับ ผมกับดรีมเดินไปก็คุยไปอย่างสนุกครับ ผมก็มีความสุขเหมือนวันนั้นที่สวนหย่อมไม่มีผิด แล้วในขณะที่ผมกำลังเดินผ่านหน้าตึก3 ซึ่งมันจะมีระบางยื่นออกมาอยู่เหนือหัวของทางเดินพอดี ผมก็....
"โอ๊ยย!!..เจ็บ..ซี๊สสส" ผมถึงกับร้องลั่นเพราะความเจ็บปวด
"เหลียง!!...เป็นไรมั๊ย?" ดรีมพูดกับผมด้วยความตกใจครับ ท่าทางของดรีมดูเป็นห่วงผมอย่างออกหน้าออกตา จนเพื่อนหลายคนแปลกใจ ผมเองก็เช่นกัน...
"ไอ้เหลียงเปนไร...?" พวกเพื่อนผมถามด้วยความเป็นห่วง ผมเอามือกุมหัวพร้อมกับมองขึ้นไปข้างบน ผมก็เห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังหัวเราะก่อนที่จะหลบเข้าไปข้างใน ผมก้มลงมาดูสิ่งที่กระแทกใส่หัวผม มันคือสมุดเล่มนึงครับ เป็นสมุดเล่มหนาที่ตกลงมาใส่กระบาลของผมครับ  ผมเปิดดูก็พบว่าเป็นแค่สมุดปล่าวๆครับ ไม่มีอะไรเลย แต่แล้วพอผมดูที่ชื่อ ผมถึงกับโมโหจี๊ดขึ้นมาทันทีครับ. ชื่อนี้มัน...ของยัยนั่นเองครับ..เป็นยัยตัวแสบนั่นเอง..ครั้งนี้ผมไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว... ผมรีบวิ่งขึ้นตึกไปที่ชั้น2
"นี่..จะหาเรื่องกันถึงไหน..!!" ผมพูดพร้อมกับคว้าแขนของเธอไว้
"อะไรของนาย..ชั้นไปทำอะไร" เธอตอบอย่างไม่ยอมรักผิดครับ
"ก็เธอไม่ใช่หรอที่ปาสมุดใส่หัวชั้นเนี่ย.." ผมพูดด้วยความโมโห
"นายอย่ามาใส่ความกันนะ.." เธอยังตอบแบบไม่มีความสำนึกผิดแม้แต่น้อย
"แล้วไอ้ชื่อที่อยู่บนสมุดเนี่ย..มันชื่อใครมิทราบ?" ผมยื่นสมุดให้เธอดูเต็มๆตา
"ถ้ายังไม่ยอมรับนะ..นี่ไงมีชื่อเล่นด้วย..อิง เนี่ย ชื่อเล่นใครนะ.." ผมพูดแบบประชดครับ ยัยอิงตัวแสบถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก ผมซะใจชะมัด
"ทีหลังจะเอาสมุดปาหัวใคร..ก็ดูให้ดีก่อนนะว่าไม่ได้เขียนชื่อตัวเองไว้" ผมยื่นสมุดยัดใส่มือเธอก่อนที่จะเดินลงบันไดมาอย่างซะใจครับ ผมโคตรซะใจเลยครับที่ฉีกหน้ายัยอิงตัวแสบได้ วันนี้สงสัยผมคงมีความสุขทั้งวันแน่  ฮ่าๆๆ โอ๊ยยเจ็บ!!
"ดรีมขอดูหัวหน่อยสิ.." ดรีมพูดกับผมด้วยสีหน้าไม่สบายใจครับ ผมจึงก้มหัวให้ดรีมดู
"ไม่บวมนะ..ค่อยยังชั่ว..เดี๋ยวก็หายจ้ะ" ดรีมพูดอย่างโล่งอก ดูเธอจะเป็นห่วงผมเอามากๆ อาจจะมากเกินคำว่า..เพื่อน..  ไม่หรอกมั้ง..ผมคงคิดมากไปอีกนั่นแหละ... ผมก็เรียนไปตามปกติครับจนพักกลางวัน ผมก็ไปทานข้าวกับพี่พลอยแฟนสาวของผมเช่นเคย แต่...ผมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนสาวของผมครับ..เธอแปลกไปทันทีที่เห็นพี่พลอย..ผมรู้สึกบอกไม่ถูกเหมือนกันครับ...เหมือนกับว่า เธอพยายามจะหลบหน้าผมกับพี่พลอยอย่างงั้นแหละ...
..............เวลา14.00นาฬิกา
"ในคาบเรียนนี้ ขอให้นักเรียน ชั้นม5ทุกคน ไปประชุมที่หอประชุมใหญ่ด้วนค่ะ" เสียงประกาศเรียกนักเรียนม5ครับ ซึ่งก็รวมถึงผมด้วย คงจะเป็นเรื่องการเลือกชุมนุมแน่ หลายท่านที่เรียนสายสามัญน่าจะเคยนะครับ ที่จะต้องเลือกชมรมหรือชุมนุมอยู่
"ไอ้เหลียงมึงจะเรียนไรวะ.." เสียงไอ้กายถามผมครับ
"ทำอาหาร..." ผมตอบ ก็ทุกท่านคงรู้นะครับ ว่าผมทำอาหารเป็นประจำ เพราะฉะนั้น ชมรมนี้คงจะเหมาะและทำให้ผมได้คะแนนดีที่สุด
"โห่...เชิญมึงเลย..กูไม่เอาด้วยอ่ะ" ไอ้กายส่ายหน้าทันทีครับ
"ไอ้ต้นมึงอ่ะ..เลือกไร" ไอ้กายถามไอ้ต้นต่อ
"กูอ่ะ..กูนักบอลโรงเรียน..ก็ต้องชมรมฟุตบอลดิ" ไอ้ต้นตอบ
"เออๆ..กูไปกับมึงดีกว่า.ปล่อยให้เหลียงไปทำกับข้าวของมันคนเดียว" ไอ้กายตอบ
"เอาละนักเรียน!..ถ้าใครสนใจชมรมไหน ก็ให้ไปลงชื่อกับอาจารย์ผู้ควบคุมชมรมนั้นนะ" สิ้นเสียงนี้ นักเรียนทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเข้าชมรมที่ต้องการครับ เพราะชมรมแต่ละชมรมรับจำกัด ถ้าไม่รีบไปก่อนละก็ มีหวังอดแดกแน่... ผมพยายามจะไปหาแพทครับ เพราะเห็นเธอบอกว่ายังไม่แน่ใจว่าจะลงอะไร ผมก็กะว่าจะให้มาลงทำอาหารกับผม แต่ผมก็หาแพทไม่เจอครับ เพราะคนมันวุ่นวายกันมาก ผมจึงต้องรีบไปลงชื่อชมรมทำอาหารก่อนที่จะไม่ได้ลง  
"อ้าวเหลียง!!..ดีเลยมาอยู่กับครูจะได้ช่วยสอนคนอื่นด้วย" เสียงอาจารย์พูดกับผมอย่างเป็นมิตรครับ เพราะผมเคยช่วยอาจารย์ทำหารอยู่หลายครั้ง
"ได้เลยครับ.." ผมยิ้มตอบอาจารย์ก่อนที่จะเขียนชื่อลงในใบชมรม ตอนที่ผมลงชื่อน่ะ ผมเป็นคนที่39ครับ ชมรมทำอาหารรับแค่40คนเท่านั้นครับ เพราะอุปกรณ์และเครื่องมือมีไม่มากพอที่จะรับนักเรียนจำนวนมากกว่านี้ได้ ผมได้แต่คิดว่าเกือบไปแล้วตู...ถ้าผมช้ากว่านี้อีกแค่คนเดียว ผมคงต้องหาชมรมอื่นอยู่แน่นอน และผมก็ไม่ได้สนใจครับ ว่าคนที่40คือใคร ทั้งๆที่ยืนต่อหลังผมอยู่ ผมก็ไม่ได้สนใจหันไปมองครับว่าเป็นใคร ผมแค่คิดว่ารอดแล้ว หลังจากนั้นอาจารย์ก็พาพวกเราเข้าห้องคหะกรรมครับ  
"เดี๋ยวครูจะให้นักเรียนจับฉลากเลือกคู่ทำอาหารของตัวเองนะ..ใครจับได้ใครก็ให้ไปหาคนนั้นนะ"  นักเรียนก็จับฉลากกันไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงตาผมครับ ผมเอามือล้วงไปก่อนที่จะจับขึ้นมาใบนึงครับ ผมเปิดอ่านชื่อแล้วผมก็ต้อง...
"นี่มัน...!!" ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ยัยนั่นอีกแล้วหรอ..เป็นยัยนั่นเองหรอนี่..ไม่นะ..ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหาเจ้าของชื่อที่อยู่ในมือผม จนในที่สุด...
"นี่เธอเข้ามาได้ไง...ชมรมนี้รับแค่40คนนะ" ผมพูดด้วยความแปลกใจมากๆครับ
"ก็ไปดูในใบรายชื่อสิ..ชั้นเป็นคนที่40พอดี" เสียงหญิงสาวจอมแสบพูดกับผมอย่างลอยหน้าลอยตา ผมรีบไปดูใบรายชื่อทันที ผมไล่รายชื่อมาเรื่อยๆ จนถึงคนที่ 40
"คนที่40...40 อิง !!" ผมได้แต่อึ้งกับตัวเองครับ ยัยนี่มาอยู่ชมรมนี้ หนำซ้ำยังมาเป็นคู่ทำอาหารของผมอีก เปนไปได้ไง
"แล้วลูกคุณหนูอย่างเธอ จะทำอาหารเป็นหรอไง" ผมถาม
"ของแบบนี้มันก็ไม่แน่.." ยัยอิงพูดกับผมอย่างไม่สะถกสะท้าน
"ชั้นเตือนไว้ก่อนนะ..อย่าหวังให้ชั้นช่วยนะ..ชั้นไม่ช่วยเธอหรอกนะ" ผมพูดกับเธออย่างเซ็งสุดๆครับ นี่ผมต้องคู่กับยัยจอมแสบนี่ไปตั้ง1เทอมเต็มๆ แค่คิดก็ปวดหัวแล้วครับ ผมได้แต่ยอมรับในโชคชะตา
"เริ่มแรก ครูจะให้นักเรียนลองฝึกการใช้มีดดูนะ..นักเรียนลองหั่นเศษผักที่อยู่บนโต๊ะดูนะ..ถ้าชำนาญเมื่อไหร่ ครูจะให้ทำอาหารจริง..แล้วครูขอให้ระวังอย่าทำเป็นเล่นนะ" อาจารย์ให้พวกเราลองจับมีดทำครัวครับ ซึ่งแต่ละโต๊ะมันจะมีอุปกรณ์ทำอาหารให้ครบทุกอย่างครับ
"จับแบบนั้นอยากโดนบาดหรอไง?" ผมถามอิงอย่างแปลกใจ
"ก็แล้วมันต่างกันยังไงมิทราบ..ชั้นว่ามันก็ใช้ได้เหมือนกันแหละ" เธอเถียงผมอย่างข้างๆคูๆตามประสาลูกคุณหนูแสนเอาแต่ใจ ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างปวดหัวครับ ยัยนี่ช่างไม่รู้ประสีประสาอะไรกับเค้าเล้ยยยย...
"โอ๊ยย!!...เจ็บ!!." ผมถึงกับหันควับมามองเจ้าของเสียงทันที อิงร้องออกมาด้วยความตกใจ ผมเห็นเธอกำลังจับนิ้วชี้ของเธอที่กำลังมีน้ำสีแดงสดไหลออกมา สีหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด
"เป็นไงละ..ชั้นเตือนแล้วไม่เชื่อ" ผมพูดแบบเซ็งๆ ก่อนที่ผมจะจับมือข้างที่บาดเจ็บของเธอขึ้นมาดู เธอถูกมีดเล่มนั้นบาดเป็นแผลที่ปลายนิ้วครับ แผลไม่ลึกมากเท่าไหร่เป็นแผลยาวครับ แต่เลือดก็ออกมาพอสมควรครับ ผมเห็นแบบนั้นก็จับนิ้วของเธอขึ้นมาและช่วยดูดเลือดของเธอที่ไหลออกมา
"นี่นาย...!!" อิงพูดด้วยความแปลกใจ..ท่าทางของเธอดูเขินๆอายๆอย่างชัดเจน ผมดูดเลือดของเธอจนหยุดไหล
แล้วก็ล้างแผลให้เธอครับ
"ทีหลังชั้นพูดอะไรก็เชื่อกันบ้างเถอะ...จะได้ไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้" ผมพูดกับเธอด้วยความจริงใจครับ อันที่จริงผมรู้สึกซะใจที่เธอได้บทเรียนซะบ้าง แต่ในใจลึกๆของผม ผมกลับรู้สึกเป็นห่วงเธอ...
"...." อิงไม่ได้ตอบอะไรครับ แต่กลับยิ้มและผยักหน้าให้ผมเหมือนยอมฟังผมแล้ว  ผมแปลกใจนิดๆครับ ผมนึกว่าเธอจะเถียงผมแบบข้างๆคูๆเหมือนทุกทีซะอีก แต่ครั้งนี้ผิดคาดครับ...เหอๆ
"ตามชั้นมาดิ..เดี๋ยวปิดแผลให้" ผมพูดพร้อมกับจับมือเธอเดินมาตรงตู้พยาบาลครับ ห้องทำครัวเราจะมีตู้พยาบาลไว้เผื่อมีการบาดเจ็บขึ้นครับ
"ชั้นไม่ใส่ทิงเจอนะ..แสบจะตาย" อิงพูดกับผมอย่างตกใจหน้าตื่นเมื่อเห็นผมหยิบยาฆ่าเชื้อครับ  
"เดี๋ยวแผลก็ติดเชื้อหรอก..หรือเธออยากโดนตัดนิ้วทิ้งละ" ผมพูดกับเธอแบบดุๆครับ อิงได้แต่ทำหน้าสลดยอมรับในชะตากรรมครับ  อิงกัดริดฝีปากแน่น ขมวดคิ้ว  กำหมัดแน่น ด้วยความเจ็บแสบ ผมอดสงสารเธอไม่ได้ครับ
"อ่ะ..เส็ดแล้ว..เป็นไงบ้างละ.." ผมพูดพร้อมกับค่อยๆปิดพลาสเตอร์ให้เธออย่างเบามือ
"ก็เจ็บๆอ่ะ..แสบด้วย" ยัยอิงตอบ
"ก็เตือนแล้ว..ไม่ฟังเองนิ" ผมตอบแบบเยาะเย้ยเธอครับ
"รู้แล้วน่า.." ยัยอิงตอบเหมือนเด็กครับ ผมอดที่จะนึกชมเธอในใจไม่ได้ครับ ผู้หญิงอะไรเวลาดีก็น่ารักอยู่หรอก แต่เวลาร้าย...ก็ร้ายพอๆกับซาตานเลย ผู้หญิงแบบนี้ก็มีด้วยนะ...  ผมกับอิงก็เรียนไปเรื่อยๆจนหมดเวลาเรียนครับ
"เลิกเรียนแล้วนายไปไหนรึป่าว...?" อิงถามผมขณะที่ผมกำลังเก็บประเป๋าครับ ผมทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย
"ป่าวนิ...เดี๋ยวก็คงกลับบ้าน" ผมตอบ
"หรอ...ไปกินไอติมเป็นเพื่อนหน่อยสิ..ชั้นเลี้ยงเอง" อิงพูดชวนผมครับ ผมขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนกับเห็นหิมะตกยังไงยังงั้นเลยละครับ ยัยอิงจอมแสบชวนผมไปกินไอติม..ไม่น่าเป็นไปได้..
"ก็ชั้นอยากกินแต่ไม่มีเพื่อนไปนิ..ก็คิดซะว่าตอบแทนที่ช่วยชั้นไง" อิงพูดต่อ ผมก็กำลังคิดอยู่ครับว่าจะไปหรือไม่ไปดี..แต่ ยัยอิงชวนทั้งที..
"ไปก็ไปสิ..แต่ไม่ต้องเลี้ยงชั้นหรอก" ผมตอบ อิงยิ้มคล้ายๆว่าดีใจที่ผมไม่ตอบปฏิเสธครับ  
"ok งั้นไปกันเลย.." พูดจบอิงก็ดึงผมเดินออกจากห้องทันทีเลยครับ เธอจะรีบไปไหนกันเนี่ย... อิงลากผมออกจากโรงเรียนมาที่ร้านไอติมยอดนิยมของวัยรุ่นในแถบนั้นครับ
"อืมมม..เอานี่!!..เอานี่!!..แล้วก็เอานี่..ไอ้นี่ด้วย..แล้วก็นี่..แค่นี้ละ.." อิงจิ้มนิ้วลงบนเมนูบอกเด็กเสิร์ฟ จนผมแทบมองไม่ทัน เธอสั่งไอติมไปสิบอย่างได้มั้ง.. ผมได้แต่นั่งมองเธอตาละห้อยอ้าปากค้าง ผมทั้งงงทั่งอึ้งกับเธอครับ จะกินอะไรมากมายมโหราฬขนาดนั้น...
"ธ..เธอกินอะไรเยอะแยะขนาดนั้นอ่ะ..เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" ผมพูดกับเธอด้วยความแปลกใจครับ  ถ้าเธอกินหมดนั่นละก็ รับรองได้เลย กระเพาะเธอได้เป็นน้ำแข็งแน่
"ใครบอกว่าชั้นสั่งมากินเองละ.." ยัยอิงพูดกับผมอย่างหน้าระรื่นครับ
"แล้วเธอสั่งมาทำไมอ่ะ? "ผมถามเธอกลับด้วยความสงสัย
"ก็ให้นายกินไง..นายเหลียง.." ยัยอิงตอบ
"จะบ้าหรอ!!..ใครจะไปกินไหว" ผมตอบด้วยสีหน้าเหมือนเจอผีครับ
"นายต้องกิน..ชั้นสั่งให้นายกิน.นายก็ต้องกินให้หมด..ห้ามเหลือเด็ดขาด...ไม่งั้นนายก็จ่ายตังเองนะ" ยัยอิงพูดกับผมเสียงเย็นยะเยือกครับ ท่าทางเธอเอาจริงเอาจังมากๆครับ ผมได้แต่อ้าปากค้าง ถ้าให้ผมเลือกระหว่างเจอผีกับกินไอติมพวกนี้ผมเลือกเจอผีจริงๆนะ นี่ผมต้องแดกมันทั้งหมดเลยหรอเนี่ย...ชิบหายแล้วตู...แล้วผมไม่ตายเลยหรอเนี่ย..แล้วไหงเธอถึงมาให้ผมกินละเนี่ย...หรือเธอตั้งใจจะแกล้งผมตั้งแต่แรกที่ชวนผมแล้ว..สรุปคือ ผมทำบุญแต่ได้บาปใช่มั๊ยเนี่ย.....หนอย..ยัยอิง!!...เธอนี่มัน..!!
...........................
  ณ คฤหาสหลังใหญ่ของหญิงสาววัย17 เธอพึ่งจะกลับมาถึงบ้านเมื่อกี้นี้เอง เธอเดินขึ้นไปบนห้องนอนแสนสวยของเธอก่อนที่เธอจะค่อยๆถอดกระดุมเสื้อนักเรียนและกระโปรงนักเรียนของเธอออก ผิวพรรณของเธอช่างขาวเปร่งปรั่งเป็นที่สะดุดตาของชายหนุ่มทุกคนที่เธอเดินผ่าน เธอค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำส่วนตัวสไตล์ยุโรปสุดหรูของเธอ เธอค่อยๆก้าวขาลงไปในอ่างอาบน้ำ ที่มีน้ำและฟองสบู่ลอยอยู่เต็มอ่าง เธอค่อยๆนอนลงแช่ในอ่างอาบน้ำอย่างสบายตัว เธอค่อยๆหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย เธออดที่จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ได้ วันนี้เป็นวันที่เธอได้รับความสุขจากเค้าคนนั้น ชายที่เธอหลงรักมาตั้งแต่วันแรกที่เธอพบเค้า  เธอค่อยๆลูบไล้ไปตามเรือนร่างอันงดงามของเธอ เธอมีความสุขมากเหลือเกิน แค่เธอได้อยู่ใกล้ๆเค้าเพียงไม่กี่ชัวโมง แต่มันกลับทำให้เธอมีความสุขได้มากมายขนาดนี้ เค้าช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเสียนี่กระไร หญิงสาวค่อยๆยกเรียวขาอันขาวเนียนขึ้นก่อนที่เธอจะใช้ที่ถูตัว ถูไปตามเรียวขาอันเรียวงามของเธอ เธอนึกถึงตอนที่เขาดูดนิ้วของเธอเมื่อตอนเรียน ตอนนั้นเธอรู้สึกใจละลายไปในทันทีที่เขาทำแบบนั้น เมื่อเธอได้สัมผัสร่างกายของเขา ใจของเธอรูสึกหวิวและร้อนวูบไปกับการกระทำของเขา และยิ่งตอนที่เขาต้องฝืนกินไอติมทั้ง10ลูกที่เธอสั่งจนหมด เธอถึงกับยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข เขาช่างน่ารักอะไรเช่นนี้นะ เธอต้องการเขามากเหลือเกิน
"นายจะต้องเป็นของชั้นเท่านั้น...นายจะต้องเป็นของชั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น..นายเหลียง!!" เธอพูดกับตัวเองอย่างเชื่อมั่นว่า ความงดงามปานเทพธิดาของเธอ และด้วยเรือนร่างที่ต่างเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั้งหลาย จะสามารถพิชิตใจเขาและกำจัดศัตรูหัวใจทั้งหลายของเธอได้  ตอนที่เธอเห็นชายในดวงใจของเธอเดินคู่มากับเพื่อนสาวของเขา ท่าทางสนิทสนมกันเกินเหตุ มันทำให้เธอรู้สึกโมโหกับสิ่งที่เธอเห็น เธอจึงหยิบสมุดของเธอปาลงไปจนไปโดนหัวของเขา เธอรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เธอเห็นเขาสนิทสนมกับเพศตรงข้าม เธอจะไม่ยอมเสียเขาไปให้ใครเป็นอันขาด  เพื่อนของเธอเคยบอกว่า เขามีแฟนอยู่แล้ว เป็นรุ่นพี่ ม6 ชื่อว่าพลอย ซึ่งเธอเองก็เคยยลโฉม รุ่นพี่ที่ชื่อพลอยคนนี้มาแล้วหลายครั้ง  ครั้งแรกที่เธอได้เห็น ผมถึงกับรู้สึกอายในความงดงามของรุ่นพี่คนนี้  หล่อนทั้งสวยทั้งงดงามปานเทพธิดาที่ลงมาจากแดนสวรรค์  เธอรู้สึกหวั่นใจเมื่อต้องมาเจอศัตรูหัวใจที่ร้ายกาจอย่างหล่อน แล้วไหนจะยังมีเพื่อนสาวของเขาที่ชื่อดรีมอีก หล่อนก็ทั้งสวยทั้งเก่ง คงจะเป็นศัตรูที่เอาชนะไม่ง่ายนัก แล้วช่วงนี้เพื่อนเธอยังเคยบอกว่าเขามีแฟนสาวอีกคนที่อยู่ม5เหมือนกัน ชื่อ แพท แล้วแถมยังเป็นน้องสาวของรุ่นพี่ที่ชื่อพลอยซะอีก ถึงแม้เธอจะไม่เคยเห็นแพทคนนี้ แต่เมื่อเธอเห็นพี่แล้ว น้องคงไม่ได้ด้อยไปกว่ากันนักหรอก  เธอคิดว่า เขาช่างโลภมากเหลือเกิน รวบเอาทั้งพี่ทั้งน้องเป็นของตัวเองคนเดียวเลยหรอเนี่ย แต่ไม่ว่ายังไง เธอจะต้องได้ครอบครองความรักของเขาในที่สุด  เพราะไม่มีอะไรในโลกที่เธอต้องการแล้วไม่ได้มันมาครอบครอง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ เงินทอง หรือแม้กระทั่งหัวใจของเขา...เธอจะต้องช่วงชิงมันมาเป็นของเธอให้ได้
"ฮ่าๆ..ฮ่าๆ..ต้น!!..สงสัยเธอต้องยอมเจ็บเพื่อรักแท้ของชั้นซะแล้วละ..ฮ่าๆ" หญิงสาวพูดกับตัวเองพร้อมหัวเราะอย่างมีเลศนัยอะไรบางอย่าง...
"เสียใจด้วยนะต้น..ชั้นพบชายที่ชั้นต้องการแล้ว...!!..เพราะอิงคนนี้เท่านั้นที่จะได้ครอบครองหัวใจของเหลียง...หึหึ" หญิงสาวยิ้มที่มุมปากอย่างเป็นปริศนา มันหมายถึงอะไรกันแน่นะ..อะไรที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มปริศนาของเธอกันแน่...?
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ

[badboy2522]

ขอบคุณครับ งานงอกอีกแล้วนายเหลียงงงงงง

[myfino262903]

นางมารร้ายมาแล้วท่านพระยาขอรับเตรียมรับมือนะขอรับท่านพระยา